Die Buffelwewer (Bubalornis niger) is 'n algemene standvoël en plaaslike trekvoël in droë boomveld en savanne. In Engels staan die voël bekend as die Red-billed buffalo weaver.
Die voël is tussen 21 en 24 cm groot en weeg van 64 tot 92 gram. Mannetjies is oorwegend swart en wyfies bruin gekleurd. Albei geslagte het rooi snawels en wit basisse aan die slagvere. Onvolwassenes verskil van die wyfies deur die ligte spikkels en bande oor die keel-, bors- en pensvere.
Hulle broei in groot, slordige stokkiesneste, elk met 1 tot 10 broeikamers, in 'n groot boom of kragmas. Sommige mannetjies is poliginies en bou verskeie neste om wyfies te lok. Ander mannetjies vorm koalisies en help die kleintjies grootmaak.
Die Buffelwewer (Bubalornis niger) is 'n algemene standvoël en plaaslike trekvoël in droë boomveld en savanne. In Engels staan die voël bekend as die Red-billed buffalo weaver.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
Bubalornis niger[2] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Ploceidae qu'habita n'África oriental y austral.
El bufalero piquirrojo mide alredor de 21 cm de llargu, incluyida la so llarga cola. Presenta dimorfismu sexual. El plumaxe de los machos ye práuticamente negru na so totalidá, sacante un pequeñu llurdiu blancu a entrambos llaos de la base del pescuezu. Tamién pueden presentar una llista blanca irregular nos lladrales so les nales. El so picu ye coloráu. Les femes sicasí son de tonos pardu buxos, pero tamién col picu coloráu.
Atópase nes sabanes seques del sur y este d'África, distribuyíu per Angola, Botsuana, Etiopía, Kenia, Mozambique, Namibia, Ruanda, Somalia, Sudáfrica, Sudán del Sur, Suazilandia, Tanzania, Uganda, Zambia y Zimbabue.
Reconócense les siguientes:[3]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. Bubalornis niger ye una especie d'ave paseriforme de la familia Ploceidae qu'habita n'África oriental y austral.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwehydd mawr picoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gwehyddion mawr picoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Bubalornis niger; yr enw Saesneg arno yw Red-billed buffalo weaver. Mae'n perthyn i deulu'r Golfanod (Lladin: Ploceidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn B. niger, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r gwehydd mawr picoch yn perthyn i deulu'r Golfanod (Lladin: Ploceidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Esgob coch Euplectes orix Gweddw adeinwen Euplectes albonotatus
.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gwehydd mawr picoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: gwehyddion mawr picoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Bubalornis niger; yr enw Saesneg arno yw Red-billed buffalo weaver. Mae'n perthyn i deulu'r Golfanod (Lladin: Ploceidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn B. niger, sef enw'r rhywogaeth.
Der Büffelweber (Bubalornis niger) ist eine Vogelart der Gattung Bubalornis aus der Familie der Webervögel (Ploceidae) und ist in den Dornbusch-Steppen Ostafrikas beheimatet.
Es werden zwei Unterarten unterschieden. Die IUCN stuft den Büffelweber als nicht gefährdet (least concern) ein.
Mit einer Körperlänge von 24 cm und einer Körpermasse von 65 g gehört er zu den größten Vertretern der Webervögel. Der Sexualdimorphismus ist nicht sehr stark ausgeprägt.
Das Federkleid des Männchens ist dunkel schokoladenbraun. Auf den vorderen Flügeldeckfedern und den Schwingen sind die Federn weiß gesäumt, der Schnabel ist mennigrot, die Augen sind braun und die Füße rötlichbraun. Die Weibchen sind auf der Körperoberseite einfarbig dunkel schokoladenbraun, am Kinn und an der Kehle weisen die Federn breite weiße Säume auf. Die Flanken, der Bauch und die Schenkel sowie die Unterschwanzdecken sind gleichfalls dunkelbraun. Der Schnabel ist bei den Weibchen dunkel hornfarben, die Augen dunkelbraun und die Beine hellbraun. Jungvögel sind blass braun, ihre Körperunterseite ist weiß gefleckt, der Schnabel ist orangegelb bis hell rötlich.[1]
Vom Alektoweber (Bubalornis albirostris), der zur selben Gattung gehört, unterscheidet sich der Büffelweber durch seine Schnabelfarbe.
Der Büffelweber ist ein Endemit des südlichen Afrikas, das Verbreitungsgebiet ist nicht zusammenhängend, in der Republik Südafrika kommt er beispielsweise auf Hochplateaus vor, dagegen fehlt er in den Tiefebenen. Zu den afrikanischen Ländern, in denen er vorkommt, zählen neben der Republik Südafrika Angola, Botswana, Äthiopien, Kenia, Mosambik, Namibia, Ruanda, Somalia, Sudan, Eswatini, Tansania, Uganda, Sambia und Simbabwe.
Der Lebensraum des Büffelweber ist die trockene Savanne, er kommt unter anderem in der Mopane und in lichten Wäldern bestehend aus Akazien und Affenbrotbäumen in Höhenlagen von weniger als 1.500 Höhenmetern vor. Er benötigt für die Anlage seiner Nester große Bäume, was das lückenhafte Auftreten in einigen Regionen erklärt.[2]
Er ist in weiten Teilen seines Verbreitungsgebietes ein Standvogel, allerdings kommt es in einigen Regionen zu saisonalen Wanderungen. So fehlt er während der Trockenzeit im Kruger-Nationalpark und kehrt erst wieder im Oktober in diesen südafrikanischen Nationalpark zurück.
Büffelweber ernähren sich von Samen, Insekten und Früchten. Seine Nahrung sucht er überwiegend am Boden. Er bewegt sich dort laufend und hüpfend fort. Nicht brütende Büffelweber bilden Trupps von bis zu 50 Individuen. Im südlichen Afrika ist er häufig mit anderen Vogelarten wie beispielsweise Lappenstar, Grünschwanz-Glanzstar, Mevesglanzstar, Riesenglanzstar, Weißflankenbatis, Trauerdrongo, Rotzügel-Sylvietta und Damarasperling vergesellschaftet. In Somali sind die Trupps im Winterhalbjahr kleiner und umfassen lediglich zwanzig bis dreißig Individuen. Hier sind die Trupps häufig mit Starweber und dem Dreifarben-Glanzstar sowie gelegentlich mit dem Goldschnabelhopf vergesellschaftet. In Kenia werden Trupps von Büffelwebern vom Langschwanzwürger begleitet.[3]
Zu ihren Fressfeinden gehören Adler, Marabu sowie Schlangen. Bedroht sind vor allem Nestlinge während der Brutzeit. Enge röhrenförmige Einfluglöcher an der Unterseite des in Baumwipfeln erbauten Gemeinschaftsnestes sollen Feinden den Zutritt erschweren.
Ein Gelege besteht aus drei bis vier Eiern.
Büffelweber bauen Gemeinschaftsnester, die in einzelne Nistkammern unterteilt sind. Ein Nest wird manchmal von mehreren hundert Vögeln bewohnt. Die ausschließlich von den Männchen erbaute Behausung aus trockenem Gras und Reisig kann eine Höhe von etwa drei Metern und eine Breite von etwa 4,50 m erreichen. Es kommt vor, dass Bäume unter dem Gewicht eines solchen riesigen Nestes zusammenbrechen. Das Nest wird mehrere Jahre lang benutzt und dabei stetig erweitert und ausgebessert.
Beide Geschlechter haben eine Genitalöffnung, die sie beim Paarungsakt gegeneinander pressen. Das Männchen besitzt neben seiner Geschlechtsöffnung ein phalloides Organ aus Bindegewebe, das allerdings nicht der Spermienübertragung dient. Während des relativ lang andauernden Paarungsvorgangs (ca. 30 Minuten) reibt das Männchen, bevor es aus seiner Geschlechtsöffnung ejakuliert, diesen Pseudophallus an den Genitalien des Weibchens. Bei der Ejakulation schüttelt und zuckt der ganze Körper des Männchens, was nahelegt, dass es einen intensiven Orgasmus erlebt.
Büffelweber haben – Männchen wie Weibchen – jeweils mehrere Geschlechtspartner. Wie bei vielen promiskuitiven Vogelarten ist das Weibchen imstande, das Sperma nach der Begattung wieder auszuscheiden und so einem nachfolgenden Bewerber die Befruchtung zu ermöglichen, sollte es diesen bevorzugen. Es wird vermutet, dass die genitale Stimulation des Weibchens einen Einfluss auf diese Bevorzugung und die damit verbundene genetische Auslese hat.
Der Büffelweber (Bubalornis niger) ist eine Vogelart der Gattung Bubalornis aus der Familie der Webervögel (Ploceidae) und ist in den Dornbusch-Steppen Ostafrikas beheimatet.
Es werden zwei Unterarten unterschieden. Die IUCN stuft den Büffelweber als nicht gefährdet (least concern) ein.
The red-billed buffalo weaver (Bubalornis niger) is a species of bird in the family Ploceidae. It is found in eastern and southern Africa. Its natural habitat is the dry savanna.[1]
The body length of full grown red-billed buffalo weavers is 21 to 25 cm (8.3 to 9.8 in) and body mass averages 82.1 g (2.90 oz) in males and 70.7 g (2.49 oz) in females. This may the largest of the Ploceidae (weaver birds).[2][3] Visually the sexes are not greatly differentiated from one another. The red-billed buffalo weaver is differentiated from the white-billed buffalo weaver (Bubalornis albirostris) by the color of its bill.
The feathers of the male are dark chocolate brown in color. The front wing edges and the wing tips are flecked with white. His bill is a shade of red. The eyes are brown and the feet are reddish brown. The female's body is also colored dark chocolate brown, without the white flecks on the wings. However, her chin and throat feathers include broad white colored hems. Her eyes are dark brown and her legs light brown. Adolescent birds are a lighter shade of brown.[4]
The diet of the red billed buffalo weaver consists primarily of insects, seed and fruit. Particular insects the bird feeds on include crickets, locusts, grasshoppers, caterpillars, beetles, weevils, wasps, bees, ants, flies, and spiders. Its diet also includes scorpions. Most of these food sources are located in the soil or in low vegetation. As a result, the red-billed buffalo weaver does most of its foraging on the ground. Climate changes have not significantly affected the abundance of prey for the bird.[5]
These birds tend to live in dry savannahs and sparse woodlands. They prefer areas usually disturbed by humans and livestock.[6] In fact, if people living in community with a population of red-billed buffalo weavers leave, the birds often depart as well. Thus as places continue to be urbanized, these birds find more homes.[5] Additionally, overpopulation does not tend to be a problem for the red-billed buffalo weaver seeing as they live in colonies.
The red-billed buffalo weaver has been observed in small family groups or in large flocks.[7]
Males tend to be polygamous and control anywhere from one to eight nest chambers with three females. Typically there is one dominant male who controls the most chambers and the most females. The males in lower social positions control fewer chambers and fewer females. These males will defend their chambers and females by showing aggressive displays and giving loud calls. However, two males sometimes cooperate with each other to build the nest, defend their territory, and help feed the chicks.[5]
Females do not tolerate other females in their chambers while they are nesting and laying their eggs. Females typically feed the chicks (unless they are part of a cooperative breeding colony). The diet consists of insects, seeds, and fruit found near the nest.[5]
Red-billed buffalo weavers breed in colonies. The nests are composed of an enormous mass of thorny twigs. These twigs are divided into separate lodges (compartments), each with multiple egg chambers. Each chamber has a smaller nest, typically built by the female (unless they are part of a cooperative breeding colony). The smaller nest is composed of grass, leaves, and roots. The whole nest is usually found in a thorny tree or in a windmill near areas inhabited by humans. When humans leave particular areas, so do the red-billed buffalo weavers living in the same area. White-backed vultures and bateleurs tend to construct their nests above red-billed buffalo weaver nests, which is helpful in camouflaging their nests from predators.[8]
Male red-billed buffalo weavers possess a pseudo-penis around 1.5 cm long. It was first reported in an 1831 German anatomist's report on the birds and subsequent research has shown that it is female selected. The pseudo-penis has no blood vessels and does not carry sperm but instead appears to be favored by the females for pleasure and aids males in attracting females; males in colonies have larger pseudo-penises than males which live alone, suggesting male-male competition has also favored the growth of this peculiar organ.[9]
Egg laying season can last from September to June, with the peak occurring between December and March. Females lay anywhere from 2 to 4 eggs and incubate them for roughly 14 days. The females are the only ones that tend to the eggs during this period. After 20 to 23 days, the birds leave the nest.[5]
The red-billed buffalo weaver is currently listed as a least concern (LC) on the IUCN status. While the global population of this species has not been estimated, this bird is considered common and the population is stable.[6] There are currently no programs or organizations established to monitor and maintain the LC status of the bird.
Predators of the red-billed buffalo weaver include hawks, eagles, snakes, and baboons. They prey on both adult and adolescent birds.[5]
The red-billed buffalo weaver (Bubalornis niger) is a species of bird in the family Ploceidae. It is found in eastern and southern Africa. Its natural habitat is the dry savanna.
El bufalero piquirrojo (Bubalornis niger)[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Ploceidae que habita en África oriental y austral.
El bufalero piquirrojo mide alrededor de 21 cm de largo, incluida su larga cola. Presenta dimorfismo sexual. El plumaje de los machos es prácticamente negro en su totalidad, excepto una pequeña mancha blanca a ambos lados de la base del cuello. También pueden presentar una lista blanca irregular en los flancos bajo las alas. Su pico es rojo. Las hembras en cambio son de tonos pardo grisáceos, pero también con el pico rojo.
Se encuentra en las sabanas secas del sur y este de África, distribuido por Angola, Botsuana, Etiopía, Kenia, Mozambique, Namibia, Ruanda, Somalia, Sudáfrica, Sudán del Sur, Suazilandia, Tanzania, Uganda, Zambia y Zimbabue.
Se reconocen las siguientes:[3]
El bufalero piquirrojo (Bubalornis niger) es una especie de ave paseriforme de la familia Ploceidae que habita en África oriental y austral.
Bubalornis niger Bubalornis generoko animalia da. Hegaztien barruko Ploceidae familian sailkatua dago.
Bubalornis niger Bubalornis generoko animalia da. Hegaztien barruko Ploceidae familian sailkatua dago.
Etelänpuhvelikutoja (Bubalornis niger)[2] on kutojien heimoon kuuluva varpuslintu.
Etelänpuhvelikutojaa tavataan laajalla alueella Afrikan etelä- ja itäosissa. Sitä on kuvattu yleiseksi ja sen kannankehitys on vakaa. Laji on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Etelänpuhvelikutoja (Bubalornis niger) on kutojien heimoon kuuluva varpuslintu.
Bubalornis niger
L'Alecto à bec rouge (Bubalornis niger) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Ploceidae.
Les mâles alecto à bec rouge possèdent un pseudo-pénis d'environ 1,5 cm de long. Ce pseudo-pénis ne comporte pas de vaisseaux sanguins et ne transporte pas de sperme[1].
Bubalornis niger
L'Alecto à bec rouge (Bubalornis niger) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Ploceidae.
Il tessitore dei bufali beccorosso (Bubalornis niger A. Smith, 1836) è un uccello passeriforme della famiglia dei Ploceidi, endemico dell'Africa centro-meridionale.[2]
Il tessitore beccorosso si presenta come un piccolo uccellino dal corpo nero che in alcuni casi può presentare chiazze bianche. La sua caratteristica saliente è data dal colore rosso del becco, che lo distingue dal congenere Bubalornis albirostris, di eguali dimensioni ma con il becco bianco.
Il suo areale si estende in Africa, dove fino ad oggi è stata accertata la sua presenza nella parte orientale del continente, in particolare in Etiopia fino al confine col Sudan del Sud, Kenya, Somalia, Tanzania, Malawi, e, nella parte meridionale, in Zimbabwe, Namibia, Angola, Botswana, Mozambico e Sudafrica.[1]
Il tessitore dei bufali beccorosso (Bubalornis niger A. Smith, 1836) è un uccello passeriforme della famiglia dei Ploceidi, endemico dell'Africa centro-meridionale.
De roodsnavelbuffelwever (Bubalornis niger) is een zangvogel uit de familie van de wevers en verwanten (Ploceidae).
Deze soort komt voor op de Afrikaanse steppen en savannen en telt drie ondersoorten:
De soort is zeer talrijk en wordt wel genoemd als de grootste vogelpopulatie op de planeet.
Bronnen, noten en/of referentiesDe roodsnavelbuffelwever (Bubalornis niger) is een zangvogel uit de familie van de wevers en verwanten (Ploceidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Bawolik czerwonodzioby (Bubalornis niger) – gatunek małego ptaka z rodziny wikłaczowatych. Występuje w subsaharyjskiej Afryce, w trzech podgatunkach. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Długość ciała tych wikłaczy wynosi blisko 22–25 cm. U samca upierzenie jest w większości czarne z niewielką domieszką bieli na skrzydłach. Samicę cechuje brązowoczarny grzbiet, łupkowoszary spód ciała oraz białawe plamy na gardle, piersi i po bokach ciała. Bawoliki czerwonodziobe zamieszkują sawanny subsaharyjskiej Afryki – ich zasięg jest poszatkowany ze względu na występowanie wysokich drzew, które są im niezbędne do budowy gniazda.
Bawoliki czerwonodziobe żywią się bezkręgowcami, takimi jak prostoskrzydłe, gąsienice, chrząszcze, błonkoskrzydłe, muchówki, pająki i skorpiony. Budują duże, wspólne gniazda, w których może znajdować się do 13 komór lęgowych. Może wystąpić poligynia lub poligynandria. Bawoliki czerwone to jedyne jak dotąd ptaki, o których wiadomo, że mogą uzyskać stan podobny do orgazmu; zapewnia go samcom fallokształtny narząd z tkanki łącznej ulokowany przed kloaką. W zniesieniu znajdują się 2–4 jaja, które samica wysiaduje sama przez 11–14 dni (dane z niewoli).
Po raz pierwszy gatunek został opisany przez Smitha. Opis ukazał się w 1836 w Report of the Expedition for Exploring Central Africa from the Cape of Good Hope; była to również pierwsza wzmianka w literaturze o rodzaju Bubalornis. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Bubalornis niger[3], podtrzymywaną obecnie (2016) przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC)[4]. Holotyp pochodził z Południowej Afryki, z lokacji określonej jako Kurrichane[3]. Chodziło o Kaditshwene (w transkrypcji Kurrichane), stanowisko archeologiczne z epoki żelaza, położone około 25 km na północny wschód od dzisiejszego miasta Zeerust. Transkrypcja nazwy zachowała się w angielskich nazwach dwóch gatunków ptaków – przepiórnika (Turnix sylvatica) oraz drozda szaropierśnego (Turdus libonyana)[5]. Smith zamieścił krótką notkę dotyczącą wyglądu ptaka oraz jego zwyczaju przebywania w bliskości bawołów[3]. Nawiązuje do tego nazwa rodzajowa, Bubalornis – βουβαλος, boubalos, oznacza w grece „bawół”, zaś ορνις, ornis – „ptak”. Epitet gatunkowy niger oznacza po łacinie „czarny”[6].
Gatunek bywał również opisywany pod nazwami Textor niger[7][8][9][10], Bubalornis erythrorhynchus, Textor erythrorhynchus[8][9]. IOC akceptuje 2 podgatunki – nominatywny i B. n. intermedius[4]. Opisano również B. n. militaris (Clancey, 1977); różnicę, według autora, miało stanowić upierzenie samicy – brunatne[11]. Prawdopodobnie ptaki te przynależą do podgatunku nominatywnego[6], nie zostały uznane za osobny podgatunek przez IOC[4]. Pierwotnie podgatunek B. n. intermedius opisano jako osobny gatunek, Textor intermedius[12]. Bawolik czerwonodzioby tworzy nadgatunek z bawolikiem białodziobym (B. albirostris), niegdyś uznawano je za jeden gatunek lub przypisywano podgatunek B. n. intermedius do B. albirostris[6].
Długość ciała wynosi 22[6]–25[9] cm, masa ciała samców – 65–98 g, samic – 59–90 g[6]. Samce podgatunku nominatywnego są prawie całkowicie czarne, z białymi nasadami piór[11][10]. Wewnętrzne chorągiewki lotek wyróżnia barwa biała, podobnie jak i krawędzie zewnętrznych chorągiewek lotek I rzędu (z wyjątkiem końcówki pióra). Sterówki czarne. Dziób czerwony z szarawą końcówką[11]. Samicę odróżniają matowe, brązowoczarne pióra na wierzchu ciała. Jej spód ciała jest łupkowoszary, a gardło, pierś i boki pokrywają niejednorodne, białawe plamy. Dziób jest bardziej matowy i różowy, niż u samca[11]; opisywany również jako czerwony lub czarniawy – przypuszczalnie w okresie poza lęgami[13]. Tęczówka brązowa[7][10], nogi w kolorze łososiowym[10], opisywane również jasnopomarańczowe lub jasnobrązowe[13]. U samców reprezentujących podgatunek B. n. intermedius biel na skrzydłach jest ograniczona do ilości szczątkowych i obejmuje jedynie nasady lotek, podobnie u samicy. Ponadto przedstawiciele tego podgatunku wyróżniają się mniejszymi rozmiarami[11]. Osobniki młodociane są podobne upierzeniem wierzchu ciała do samic, zaś od spodu mają przemieszane szare i białe pióra[13].
Wymiary szczegółowe dla samców (według autora nie mógł on zdobyć wystarczającej liczby okazów samic z podobnych terytoriów, co samców, celem porównania), w mm[11]:
Podgatunek n Długość skrzydła Długość ogona B. n. nigerWedług Reichenowa dziób ma długość 22–25 mm, zaś skok 30 mm[9].
U bawolika czerwonodziobego (jak i drugiego przedstawiciela Bubalornis) przed kloaką znajduje się fallokształtny narząd. Zbudowany jest z tkanki łącznej, nie ma zdolności erekcji i nie przypomina innych ptasich pseudopenisów[14] (np. kaczych[15]). Zwrócił na niego uwagę już René Primevère Lesson w 1831, jeszcze przed naukowym opisaniem gatunku przez Smitha[15] – od lat 30. XIX wieku funkcja tegoż narządu była obiektem zainteresowania ornitologów. Pseudopenis występuje u ptaków obu płci, przy czym u samców liczy przeciętnie 15,7±0,29 mm długości, zaś u samic 6,1±0,19 mm. Jego rola podczas spółkowania nie jest do końca poznana, ponieważ większość kopulacji odbywa się daleko od gniazda, a obserwowanie położenia owego narządu podczas kopulacji jest trudne, nawet po usunięciu otaczających go piór[14]; wiadomo, że jego ręczna stymulacja przez człowieka prowadzi do stanu przypominającego orgazm[16].
Zasięg różni się w zależności od podgatunku, obydwa obszary występowania nie nachodzą na siebie. Przedstawiciele podgatunku nominatywnego występują w zachodniej i południowo-zachodniej Angoli (z izolowaną populacją na wybrzeżu), południowo-zachodnią i wschodnią Zambię, północną połowę Namibii (głównie na północ od równoleżnika 24°N[17]), Botswanę, południowo-zachodnie Zimbabwe oraz południowo-zachodni Mozambik na południe po północne prowincje Południowej Afryki i północne Suazi. Ptaki podgatunku B. n. intermedis zamieszkują obszary południowej Etiopii, skrajnie południowo-wschodni Sudan Południowy, północno-wschodnią Ugandę (Karamoja), zachodnią i południową Somalię i Kenię po centralną Tanzanię[6]. W krajach Rogu Afryki bawoliki czerwonodziobe występują od wysokości bliskiej 0 m n.p.m. po około 2000 m n.p.m.[18], w Kenii głównie poniżej 1500 m n.p.m. i na wschód od Wielkich Rowów Afrykańskich[19]. W Południowej Afryce zamieszkuje północną prowincję KwaZulu-Natal, dolinę rzeki Limpopo i obszary dalej po dawny centralny Transwal, poza większą częścią Wysokiego Weldu, oraz po dawny północny Kraj Przylądkowy[17].
Środowiskiem życia bawolików czwerwonodziobych są suchsze sawanny; preferują te z domieszką Colophospermum mopane[17], również mieszane akacja–baobab[6]. Nieregularność ich rozmieszczenia częściowo wyjaśnia obecność dużych drzew koniecznych do rozrodu[17].
Bardzo głośne ptaki, zarówno w locie, jak i podczas żerowania, odzywają się podobnymi do falsetu wibrującymi głosami[13]. Niemożliwe do pomylenia z ptakami innych gatunków przy obserwacji. Zwykle przebywają w małych stadach[17]; podczas żerowania na ziemi ich grupa przypomina szpaki[13]. Pożywienia bawoliki czerwonodziobe szukają, prócz powierzchni gruntu, na niskich roślinach[20]. Choć Smith i Livingstone[a] wspominali o żerowaniu wśród bawołów, za którymi podążały te ptaki ze względu na liczne ich pasożyty, nie jest to dominująca forma żerowania[7]. Przedstawiciele B. niger zjadają zarówno stawonogi (prostoskrzydłe, gąsienice, chrząszcze (w tym ryjkowcowate[6]), błonkoskrzydłe, muchówki, pająki i skorpiony), jak i nasiona i owoce[20].
We wschodniej części Afryki okres lęgowy trwa od marca do czerwca, w południowej Afryce od września do kwietnia. Doniesienia o rozrodzie pochodzą również z innych miesięcy, możliwe, że ptak wyprowadza dwa lęgi[6]. Ze względu na używanie gniazd cały rok trudno wyznaczyć dokładnie okres lęgowy. Według autorów Birds of the southern third of Africa w południowym Zimbabwe okres lęgowy trwa od lutego do marca, w dawnym Transwalu od listopada do lutego, a w Namibii (wtedy pod nazwą Afryka Południowo-Zachodnia) od października do marca[13].
Bawoliki czerwonodziobe budują duże gniazda, w których gniazdują kolonijnie. Samo zbiorowe gniazdo zbudowane jest z ciernistych gałązek o długości 15–75[6] cm, wewnątrz znajdują się osobne „przedziały”, skupiające kilka komór lęgowych[20]; w jednym gnieździe może znajdować się do 13 komór[6]. W każdej znajduje się gniazdo – kulista struktura z trawy, liści i korzeni[20]. Za budowę gniazd odpowiadają samce, ale komory lęgowe wyściełane są wspólnie przez samce i samice[6]. Zdarza się, że stare gniazda bawolików czerwonodziobych są wykorzystywane przez błyszczaki rudobrzuche (Lamprotornis superbus)[21]. Na jednym drzewie może gniazdować kilka kolonii; niekiedy pojedyncze gniazdo wypełnia koronę drzewa tak, że zaczyna ono przypominać parasol[13]. Swoje konstrukcje bawoliki umieszczają od 3 do 12 m nad ziemią, np. na baobabie, Combretum imberbe, maruli (Sclerocarya birrea) lub Colophospermum mopane; w Zambii stwierdzono gniazdo wybudowane u podstawy dławigada afrykańskiego (Mycteria ibis))[6]. Oprócz drzewa lokacją na gniazdo może stać się również wieża kratownicowa pompy wodnej lub słup wysokiego napięcia[20]. Ptaki używają gniazd również do odpoczynku[13][17].
Bawoliki czerwonodziobe są w stanie doświadczyć stanu podobnego do orgazmu, co jest unikatowe wśród ptaków. Przeważnie przed nastąpieniem ejakulacji samiec podejmuje niekiedy kilka prób kopulacji (1–14), trwających średnio 8,1±1,84 s (1–16). Badacze obserwujący te ptaki w niewoli, prócz 57 kopulacji z żywymi samicami zaobserwowali również 118 wymuszonych kopulacji (69 z samicami i 49 z innymi samcami) oraz 34 kopulacji z modelem samicy, wykonanym przez badaczy celem lepszego zbadania przebiegu spółkowania. Podczas eksperymentu z ręczną stymulacją fallokształtnego narządu pocierano go (ptak trzymany był w dłoni) przez około 25 minut, co odpowiadało średniemu czasowi prób kopulacji u tych ptaków. Po tym czasie narząd ściśnięto u nasady i na końcu. U 6 z 8 samców wystąpiło rozłożenie skrzydeł i zaciśnięcie stóp. Choć udało się uzyskać oznaki orgazmu, nie doprowadziło to ptaków do ejakulacji. Obserwowano również podobny stan u 3 ptaków kopulujących w niewoli z samicami – u samców zwalniały uderzenia skrzydeł, ciało ptaka trzęsło się, mocniej zaciskał palce i prawdopodobnie doświadczał również spazmów[14].
W zniesieniu od 2 do 4 jaj[20]. Skorupka ma barwę białozielonawą, pokrytą popielatymi i brązowymi wzorkami. Przeciętne wymiary jaja to 29 na 20 mm, jednak cechuje je zmienność[13]; przykładowo według Arthura C. Starka wynoszą one blisko 28,5 na 23 mm[10]. U bawolików czerwonodziobych występuje nietypowy system rozrodu, łączący poligynię (jeden samiec i kilka samic) z kooperatywną poligynandrią – zwykle dwa niespokrewnione samce z kilkoma samicami, dzielące się między sobą ojcostwem[14]. Jeden samiec może kontrolować od 1 do 8 komór gniazdowych i do 3 samic. Zwykle w takiej kolonii jest jeden dominujący samiec, który kontroluje większość samic i komór, podczas gdy pozostałe samce mogą być w parze z jedną samicą i mieć tylko kilka komór[20]. Samica wysiaduje jaja sama[6][20], w niewoli stwierdzono okres inkubacji 11–14 dni. Młode, w przeciwieństwie do dorosłych, otrzymują tylko owady. Są karmione przez samicę, bardzo rzadko przez samca. Osobniki młodociane opuszczają gniazdo po 20–23 dniach[6].
Zasięg bawolików czerwonodziobych częściowo pokrywa się z zasięgiem dziergacza białobrewego (Plocepasser mahali), który prawdopodobnie jest jego głównym konkurentem. Żerujące ptaki z gatunku B. niger są regularnie obserwowane w stadach z przedstawicielami szpakowatych; odnotowano 4 gatunki – błyszczaki: krępego (Lamprotornis australis), lśniącego (L. nitens) i stalowego (L. chalybaeus) oraz szpaka ozdobnego (Creatophora cinerea). W porze suchej do bawolików czerwonodziobych dołączają czasem dziwogony żałobne (Dicrurus adsimilis) – zwykle zjadają owady wypłoszone przez te wikłacze, ale zdarzają się przypadki kleptopasożytnictwa[17]. Obserwowano również reprezentantów B. niger żerujących razem z innymi wikłaczami, sawannikami (Histurgops ruficauda)[6]. Na gniazdach bawolików czerwonodziobych okazjonalnie zakładają swe gniazda sępy afrykańskie (Gyps africanus), kuglarze (Terathopius ecaudatus)[20][6] i orły sawannowe (Aquila rapax) – jest to obustronna korzyść, bawoliki zyskują ochronę przed drapieżnikami, a szponiaste lepsze maskowanie swojego gniazda[20]. W Zimbabwe w komorach bawolików lęgną się wróble blade (Passer diffusus); poza tym komory te są wykorzystywane przez sokoliki czerwonookie (Polihierax semitorquatus), błyszczaki rudobrzuche, amadyny czerwonogłowe (Amadina erythrocephala) oraz motyliki błękitnogłowe (Uraeginthus cyanocephalus)[6]. Opisano przypadek protokooperacji zachodzącej między stadem bawolików a dzierzbą sawannową (Lanius cabanisi); ptaki obserwowano w Tsavo w Kenii. Dzierzba podążała za stadem bawolików i zjadała wypłoszone przez te wikłacze owady, za to bawoliki czerpały korzyść z ostrzegawczych głosów tego ptaka. Dwukrotnie pojawił się drapieżnik, za pierwszym razem stado odleciało, a następnie wróciło do dzierzby; za drugim przeczekało nadejście drapieżnika zastygłe na ziemi[22]. Zważywszy na fakt, że wikłacze odpowiadały na głosy dzierzb, prawdopodobnie taka kooperacja ma miejsce częściej[6]. Z bawolika czerwonodziobego wykazano również pasożyta – apikompleks z gatunku Haemoproteus bubalornis, opisany po raz pierwszy w 1991 z Bubalornis albirostris[23].
W 1917 Ernst Hartert opisał na łamach Bulletin of the British Ornithologists' Club przekonanie rdzennych mieszkańców Transwalu, jakoby samce miały swoimi fallokształtnymi narządami przenosić gałęzie do budowy gniazd i trzymać się nimi gniazd[15]. Według Tima Birkheada pewien zapytany o funkcję tegoż narządu czarnoskóry rolnik z Namibii wskazał właśnie przenoszenie kolczastych akacjowych patyków, co może wskazywać na przetrwanie tej informacji wśród miejscowych. Ponadto autor wspomina, że bawoliki czerwonodziobe nie są lubiane przez namibijskich rolników ze względu na ich zwyczaj budowania gniazd na wiatrakach od pomp wodnych, co zakłóca ich pracę (Birkhead zajmował się projektem badawczym nad tymi wikłaczami właśnie w Namibii)[16].
IUCN uznaje bawolika czerwonodziobego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2016). BirdLife International szacuje zasięg występowania na 2,71 mln km², a trend populacji uważa za stabilny ze względu na brak potencjalnych zagrożeń[24]. Możliwe, że gatunek odniósł nawet korzyść w związku z niszczeniem sawanny. Niekiedy, gdy ludzie opuszczają dany teren, bawoli czerwonodziobe również odchodzą[20]. W 1994 populację w Suazi oszacowano na 80 ptaków[17].
Bawolik czerwonodzioby (Bubalornis niger) – gatunek małego ptaka z rodziny wikłaczowatych. Występuje w subsaharyjskiej Afryce, w trzech podgatunkach. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Długość ciała tych wikłaczy wynosi blisko 22–25 cm. U samca upierzenie jest w większości czarne z niewielką domieszką bieli na skrzydłach. Samicę cechuje brązowoczarny grzbiet, łupkowoszary spód ciała oraz białawe plamy na gardle, piersi i po bokach ciała. Bawoliki czerwonodziobe zamieszkują sawanny subsaharyjskiej Afryki – ich zasięg jest poszatkowany ze względu na występowanie wysokich drzew, które są im niezbędne do budowy gniazda.
Bawoliki czerwonodziobe żywią się bezkręgowcami, takimi jak prostoskrzydłe, gąsienice, chrząszcze, błonkoskrzydłe, muchówki, pająki i skorpiony. Budują duże, wspólne gniazda, w których może znajdować się do 13 komór lęgowych. Może wystąpić poligynia lub poligynandria. Bawoliki czerwone to jedyne jak dotąd ptaki, o których wiadomo, że mogą uzyskać stan podobny do orgazmu; zapewnia go samcom fallokształtny narząd z tkanki łącznej ulokowany przed kloaką. W zniesieniu znajdują się 2–4 jaja, które samica wysiaduje sama przez 11–14 dni (dane z niewoli).
Bubalornis niger é uma espécie de ave da família Ploceidae.[1]
Pode ser encontrada nos seguintes países: Angola, Botswana, Etiópia, Quénia, Moçambique, Namíbia, Ruanda, Somália, África do Sul, Sudão, Suazilândia, Tanzânia, Uganda, Zâmbia e Zimbabwe.
Os seus habitats naturais são: savanas áridas .
Bubalornis niger é uma espécie de ave da família Ploceidae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Angola, Botswana, Etiópia, Quénia, Moçambique, Namíbia, Ruanda, Somália, África do Sul, Sudão, Suazilândia, Tanzânia, Uganda, Zâmbia e Zimbabwe.
Rödnäbbad buffelvävare[2] (Bubalornis niger) är en fågel i familjen vävare inom ordningen tättingar.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Rödnäbbad buffelvävare delas in i två underarter med följande utbredning:[3]
Wikimedia Commons har media som rör rödnäbbad buffelvävare.
Wikispecies har information om Bubalornis niger.
Rödnäbbad buffelvävare (Bubalornis niger) är en fågel i familjen vävare inom ordningen tättingar. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Rödnäbbad buffelvävare delas in i två underarter med följande utbredning:
B. n. niger – Angola och Zambia till Sydafrika B. n. intermedius – södra Etiopien till Somalia, Kenya och TanzaniaBubalornis niger là một loài chim trong họ Ploceidae.[2]
Bubalornis niger
(A. Smith, 1836)
Чёрный бу́йволовый ткач[1] (лат. Bubalornis niger) — птица из семейства ткачиковых, распространённая на востоке Африки.
Чёрный буйволовый ткач длиной 24 см и весом 65 г принадлежит к самым крупным представителям ткачиковых. Оперение чёрное, клюв красный, глаза коричневые, а ноги красновато-коричневые.
Птицы питаются семенами, насекомыми и плодами.
Орлы, марабу, а также змеи являются естественными врагами птиц. В опасности находятся прежде всего птенцы в период гнездования. Тесные, в форме труб входные отверстия на нижней стороне построенного в верхушках дерева общего гнезда затрудняют доступ врагам.
Кладка состоит из 3—4 яиц.
Птицы строят общие гнёзда, разделённые на отдельные гнездовые камеры. Одно гнездо иногда населяет несколько сотен птиц. Построенное исключительно самцами жильё из сухой травы и хвороста может достигает примерно 3 м высоты и примерно 4,50 м ширины. Случается, что деревья обрушиваются под весом такого огромного гнезда. Гнездо используется на протяжении нескольких лет, при этом оно непрерывно расширяется и чинится.
Оба пола имеют генитальное отверстие, которое они сдавливают во время спаривания. Кроме того, самец имеет наряду с генитальным отверстием фаллический орган из соединительной ткани, который, однако, не служит для передачи сперматозоидов. Во время относительно долгого процесса спаривания (примерно 30 минут) самец трёт этот псевдофаллос так долго о половые органы самки, пока из полового отверстия не произойдет семяизвержение. При этом всё тело трясётся и вздрагивает, что свидетельствует о том, что самец испытал интенсивный оргазм[2].
Птицы имеют, как самец, так и самка, соответственно несколько половых партнёров. У многих промискуитетных видов птиц самка в состоянии после совокупления снова выделить сперму и таким образом дать возможность следующему претенденту оплодотворить себя, отдавая ему предпочтение. Предположительно стимуляция половых органов самки оказывает влияние на это предпочтение и на связанный с ним естественный отбор.
Чёрный бу́йволовый ткач (лат. Bubalornis niger) — птица из семейства ткачиковых, распространённая на востоке Африки.
_(6016768281).jpg)
_bathing_(16332472090).jpg)
.jpg)
