El sisón común (Tetrax tetrax) ye una especie d'ave otidiforme de la familia Otidae, la única del xéneru Tetrax. Ye mesma del suroeste de la rexón paleártica. El so nome común deber al soníu que produz el so vuelu, yá que emite una especie de xiblíu continuu al bater les nales, que se debe a qu'una de les plumes del cantu ye más curtia que les demás. En xineru de 2017 foi escoyida ave del añu por SEO/Birdlife pa denunciar l'acusáu decrecimiento de les poblaciones nos últimos años.
El sisón común ye una ave espodada de pescuezu llargu y pates tamién llargues, anque non tantu como les de les aves zancudes. A pesar de ser la avutarda de menor tamañu del Paleárticu, ye una ave de tamañu considerable, que mide ente 42 a 45 cm de picu a cola, con un valumbu alar de 90 a 110 cm y un pesu d'alredor de 830 g.[3] En vuelu les sos llargues nales son dafechu blanques na parte inferior y la metá distal de la parte cimera. El machu en dómina de cría caracterizar por tener el pescuezu negru con dos llistes blanques, una na base y otra en forma d'uve na metá. La so cabeza ye gris, salvo'l píleo que ye castañu doráu veteado como'l restu de partes cimeros, ente que los sos partes inferiores son blanques. Tres la dómina de cría la cabeza y el pescuezu de los machos volver de tonos pardos, adquiriendo una apariencia similar a la de les femes. El neñones tamién tienen un aspeutu similar a les femes. Dambos sexos suelen ser silenciosos, pero los machos en dómina de cría suelen emitir llamaes de tipu: prrt.
El sisón común ye la única especie del xéneru Tetrax, perteneciente a la familia Otididae. Anguaño esta familia d'aves qu'habiten n'estepes y desiertos clasificar nel so propiu orde, Otidiformes,[4] anque tradicionalmente clasificábase dientro de Gruiformes.
El sisón común foi descritu científicamente por Carlos Linneo en 1758 na décima edición de la so obra Systema naturae,[5] col nome de Otis tetrax.[2] En 1817 foi treslladáu al so propiu xéneru, Tetrax, creáu pol naturalista inglés Thomas Ignatius Maria Forster. Ye una especie monotípica, esto ye, nun se reconocen subespecies estremaes.[4]
Tetrax ye un términu griegu que designaba a una ave ensin identificación esacta qu'apaez mentada en dellos testos de l'antigüedá como pieza de caza.[6] El so nome común n'español deber al siseo continuu que producen les plumes de les sos nales cuando los bate mientres el vuelu.
Habita en yerbazales, cultivos herbales, pacionales y zones de regadío pel hibiernu. Estender pol suroeste d'Eurasia y el norte d'África. Ye común, anque en cayente, nel centru y sur d'España. Ye una ave sedentaria nes zones meridionales y pero les poblaciones más septentrionales migren al sur pel hibiernu. Ye bastante gregariu, especialmente pel hibiernu. Suel caminar con un pasu lentu, y prefier correr a volar cuando ye fadiáu.
El sisón común ye omnívoru, alimentar de granes, inseutos, pequeños rucadores y reptiles. Los machos emiten el so reclamu característicu d'abril a mayu p'atraer a les femes. Como los demás miembros de la so familia los machos realicen llamatives exhibiciones, nes que dan saltos nel aire y espatuxen. Les femes ponen ente 3 y 5 güevos nel suelu.
El sisón común (Tetrax tetrax) ye una especie d'ave otidiforme de la familia Otidae, la única del xéneru Tetrax. Ye mesma del suroeste de la rexón paleártica. El so nome común deber al soníu que produz el so vuelu, yá que emite una especie de xiblíu continuu al bater les nales, que se debe a qu'una de les plumes del cantu ye más curtia que les demás. En xineru de 2017 foi escoyida ave del añu por SEO/Birdlife pa denunciar l'acusáu decrecimiento de les poblaciones nos últimos años.
Bəzgək (lat. Tetrax tetrax), (Gruiformes) dəstəsindən bir quş növü. Azərbaycanda təhlükədə olan quşlar siyahısına daxil edilmişdir.[1]
XX əsrin əvvəllərində respublikada bəzgəklər kütləvi surətdə qışlayırdılar, Kür-Araz ovalığında qışlayan ayrı-ayrı dəstələrdə 20 minə kimi quş müşahidə edilirdi, hər il 40-45 min quş tədarük edilirdi. Sonradan bəzgəkin sayı ardıcıl surətdə azalmışdır. Keçən əsrin 60-cı illərindən bəzgək Azərbaycanda yuvalamır. 1993-1996-cı illərdə respublikada 100 minə kimi qışlayan quş müşahidə edilmişdir.
Bəzgək (lat. Tetrax tetrax), (Gruiformes) dəstəsindən bir quş növü. Azərbaycanda təhlükədə olan quşlar siyahısına daxil edilmişdir.
Status. Azərbaycanda sayı getdikcə azalmaqda olan qışlayan növdür. Yayılması. Bəzgək Kür-Araz və Lənkəran ovalıqlarında, İori və Alazan çayları vadisində, Acınohur və Ceyrançöldə yayılmışdır. Böyük və Kiçik Qafqaz sıra dağlarının meşəsiz ətəklərində qışlayır. Keçmişdə Mil və Şirvan düzənliklərində yuvalayarmış, amma sonralar yuvası tapılmamışdır. Azərbaycana sentyabrın axırı – oktyabrın əvvəlində gəlir, martda qayıdır. Yaşayış yeri. Əsasən yarımsəhra və çöllərdə qışlayır. Əkin sahələrinə asanlıqla uyğunlaşır.An otiz bihan a zo un evn hirc'harek. Tetrax tetrax eo e anv skiantel hag ar spesad nemetañ eo er genad Tetrax.
Bevañ a ra al labous dreist-holl en Iberia had Azia ar C'hreiz[1].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An otiz bihan a zo un evn hirc'harek. Tetrax tetrax eo e anv skiantel hag ar spesad nemetañ eo er genad Tetrax.
El sisó comú o simplement sisó [1] (Tetrax tetrax) és una ocell de gran talla i l'únic membre del gènere Tetrax. A Catalunya cria en ambients estèpics de la plana de Lleida i està protegida per la normativa de la Unió Europea per raó de la possible pèrdua d'hàbitat arran de la formació del regadiu del canal Segarra-Garrigues.
Cria a l'Europa central i del sud i fins a l'oest i el centre d'Àsia. Els ocells del sud d'Europa són principalment residents, però altres poblacions migren cap al sud a l'hivern.
Té la mida d'un faisà amb 45 cm de llarg i 90 cm d'envergadura alar. Quan vola les ales es veuen blanques. El mascle que cria és marronós a dalt i blanc a baix amb el cap gris i el coll negre.
Les femelles i els mascles que no crien no tenen la banda negra al coll i la femella és més fosca abaix que el mascle.
És una espècie omnívora, menja llavors, insectes i altres animals petits. Les femelles ponen de 3 a 5 ous a terra.
L'hàbitat d'aquest ocell és de prats sense conreus amb plantes prou altes per a cobrir-lo, quan se'l destorba tendeix a córrer abans que volar. És gregari especialment a l'hivern. Pertany a la categoria d'ocells estèpics.
El sisó comú o simplement sisó (Tetrax tetrax) és una ocell de gran talla i l'únic membre del gènere Tetrax. A Catalunya cria en ambients estèpics de la plana de Lleida i està protegida per la normativa de la Unió Europea per raó de la possible pèrdua d'hàbitat arran de la formació del regadiu del canal Segarra-Garrigues.
Cria a l'Europa central i del sud i fins a l'oest i el centre d'Àsia. Els ocells del sud d'Europa són principalment residents, però altres poblacions migren cap al sud a l'hivern.
Té la mida d'un faisà amb 45 cm de llarg i 90 cm d'envergadura alar. Quan vola les ales es veuen blanques. El mascle que cria és marronós a dalt i blanc a baix amb el cap gris i el coll negre.
Les femelles i els mascles que no crien no tenen la banda negra al coll i la femella és més fosca abaix que el mascle.
És una espècie omnívora, menja llavors, insectes i altres animals petits. Les femelles ponen de 3 a 5 ous a terra.
L'hàbitat d'aquest ocell és de prats sense conreus amb plantes prou altes per a cobrir-lo, quan se'l destorba tendeix a córrer abans que volar. És gregari especialment a l'hivern. Pertany a la categoria d'ocells estèpics.
BirdLife International (2004). Tetrax tetrax. Llista Vermella de la UICN, Unió Internacional per a la Conservació de la Natura, 2006. Consultat el 11-05-2006 (en anglès). L'entrada de la base de dades inclou una petita explicació de per què aquesta espècie està gairebé amenaçada. Tomek, Teresa & Bocheński, Zygmunt (2005): Weichselian and Holocene bird remains from Komarowa Cave, Central Poland. Acta zoologica cracoviensia 48A(1-2): 43-65. PDF fulltextAderyn a rhywogaeth o adar yw Ceiliog gwaun bychan (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ceiliogod gwaun bychain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Tetrax tetrax; yr enw Saesneg arno yw Little bustard. Mae'n perthyn i deulu'r Ceiliogod y Waun (Lladin: Otidae) sydd yn urdd y Gruiformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. tetrax, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.
Mae'r ceiliog gwaun bychan yn perthyn i deulu'r Ceiliogod y Waun (Lladin: Otidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Afrotis afra Afrotis afra Ceiliog gwaun Arabia Ardeotis arabs
_male.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ceiliog gwaun bychan (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ceiliogod gwaun bychain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Tetrax tetrax; yr enw Saesneg arno yw Little bustard. Mae'n perthyn i deulu'r Ceiliogod y Waun (Lladin: Otidae) sydd yn urdd y Gruiformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. tetrax, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Ewrop.
Drop malý (Tetrax tetrax) je středně velký druh ptáka z řádu krátkokřídlí. Mezi dropy patří k menším druhům, dorůstající velikosti bažanta. Samec má nápadně černý krk, samice jsou nenápadně hnědě zbarvené. Hnízdí v otevřené krajině s možností úkrytu.[2] Celkem asi 21× zalétl i do České republiky, naposledy před rokem 1950.[3]
Obrázky, zvuky či videa k tématu drop malý ve Wikimedia Commons
Galerie drop malý ve Wikimedia Commons
Drop malý (Tetrax tetrax) je středně velký druh ptáka z řádu krátkokřídlí. Mezi dropy patří k menším druhům, dorůstající velikosti bažanta. Samec má nápadně černý krk, samice jsou nenápadně hnědě zbarvené. Hnízdí v otevřené krajině s možností úkrytu. Celkem asi 21× zalétl i do České republiky, naposledy před rokem 1950.
Dværgtrappe (latin: Tetrax tetrax) er en fugleart, der lever i det vestlige Europa, Marokko og Centralasien.
Dværgtrappe (latin: Tetrax tetrax) er en fugleart, der lever i det vestlige Europa, Marokko og Centralasien.
Die Zwergtrappe (Tetrax tetrax, im 19. Jahrhundert Otis tetrax, auch Grieltrappe[1]) ist die kleinste, etwa hühnergroße Art aus der Familie der Trappen. Bis ins 19. Jahrhundert war die Zwergtrappe auch ein Brutvogel Mitteleuropas. Sie kommt jetzt nur noch im Osten Mitteleuropas als sehr seltener Irrgast vor.[2]
Die 40 bis 45 cm lange Zwergtrappe erreicht bei einer Flügelspannweite von 83 bis 91 cm ein Gewicht von 500 bis 900 g.
Beim Hahn ist der Hals im Prachtkleid tiefschwarz mit zwei weißen Streifen. Kopf und Kehle sind bleigrau, die Körperoberseite sandbraun mit dunklen Zeichnungen und die Unterseite weiß.
Das Weibchen und die Männchen im Schlichtkleid sind oberseits sandfarben gefärbt mit schwarzen Flecken. Bauch und Brust sind weiß gefärbt.
Im Flug zeigt der Vogel die mittellangen, gerundeten Flügel mit etwas gebogenen Handschwingen und viel Weiß an den Flügeloberseiten und den Armschwingen. Dagegen sind die Spitzen von Handschwingen und -decken schwarz.
Die Zwergtrappe kommt in Südeuropa in Spanien, Portugal, Südfrankreich und Sardinien vor. Der europäische Bestand ist anhaltend rückläufig. Lokale Populationen auf der Balkanhalbinsel und wahrscheinlich auch auf dem italienischen Festland sind bereits erloschen. Im nördlichen Frankreich ist die Art ein Sommervogel. Außerhalb Europas lebt sie in Nordafrika und in den Steppen zwischen dem Schwarzen Meer und dem Balchaschsee. Dort fällt der negative Populationstrend bisher weniger stark aus. Die Zwergtrappe bewohnt Gras- und Kulturlandschaften, oft an trockenen, steinigen Plätzen. Sie ist – je nach Population – entweder ein Zug- oder ein Strichvogel.
Die Zwergtrappe pickt vom Boden Samen, Körner, Triebe, Wurzeln und Insekten auf. Außerhalb der Brutzeit lebt der Vogel in größeren Schwärmen.
Die Zwergtrappe brütet einmal im Jahr von April bis Juni. Beim Balzritual spreizt das Männchen die Halsfedern, zeigt die Flügel und macht kurze Luftsprünge über die Vegetation. Der Balzruf ist ein lautes grunzendes trrr, das alle zehn Sekunden wiederholt wird. Das Weibchen legt in eine flache Bodenmulde in guter Deckung drei bis fünf Eier.
Die Zwergtrappe war ehemals in Deutschland, Polen, Österreich, Tschechien und der Slowakei sowie Ungarn lückig als Brutvogel verbreitet. Anfang des 20. Jahrhunderts wurde die Art in Mitteleuropa aufgrund intensiver Landwirtschaft und Bewässerungsmaßnahmen ausgerottet. Die heute nächstgelegenen Brutplätze finden sich in Frankreich. Sie brütete noch bis in die 1980er Jahre unter anderem auch im Elsass.
Der europäische Gesamtbestand wird auf 120.000 bis 300.000 Brutpaare geschätzt. Das entspricht etwa 75 bis 94 Prozent des Weltbestandes. Etwa 90 Prozent der europäischen Brutvögel kommen auf der iberischen Halbinsel vor. Etwa weitere 10.000 bis 20.000 Brutpaare leben im europäischen Teil Russlands.[3]
Die Zwergtrappe (Tetrax tetrax, im 19. Jahrhundert Otis tetrax, auch Grieltrappe) ist die kleinste, etwa hühnergroße Art aus der Familie der Trappen. Bis ins 19. Jahrhundert war die Zwergtrappe auch ein Brutvogel Mitteleuropas. Sie kommt jetzt nur noch im Osten Mitteleuropas als sehr seltener Irrgast vor.
Berçirik (bi latînî: Tetrax tetrax), cureyekî çirgan e, lê ne koçber e. Çûkekî hebûna wê dibin xetarê de ye.Berê li çar alî dihat dîtin lê di van salên dawî de tenê li derdora Mûşê dihên dîtin.
Li beyarên fireh li nav giyayên bilind,li nêzî ciyê betan dijî. Omnîvor e, ango him giyaxwur, him jî goştxwur e. Bi giyayan,bi bizirên giyayan, bi fêkiyan û bi bi ajalên bêmovik û xwêrkişên biçûk xwedî dibe.
Di navbera 3-5 hêkan dike.
Berçirik (bi latînî: Tetrax tetrax), cureyekî çirgan e, lê ne koçber e. Çûkekî hebûna wê dibin xetarê de ye.Berê li çar alî dihat dîtin lê di van salên dawî de tenê li derdora Mûşê dihên dîtin.
Li beyarên fireh li nav giyayên bilind,li nêzî ciyê betan dijî. Omnîvor e, ango him giyaxwur, him jî goştxwur e. Bi giyayan,bi bizirên giyayan, bi fêkiyan û bi bi ajalên bêmovik û xwêrkişên biçûk xwedî dibe.
Di navbera 3-5 hêkan dike.
BIZGʻALDOQ (Tetrax tetrax) — turnasimonlar turkumi tuvaloqlar oilasiga mansub qush. Ogʻirligi 1 kg gacha, kattaligi tovukdek keladi. Yevropa, Osiyo va Shim. Afrika dashtlarida, baʼzan qumli choʻllarida yashaydi, uyasini ham shu yerlarga quradi. Qishlash uchun kuzda Oʻrta Osiyodan issiq mamlakatlarga uchib ketadi. Qishi uncha sovuq boʻlmaydigan jan. oʻlkalarda yashaydi. B. koʻpincha 3 — 5, baʼzan 7 — 8 va, hatto, 11 tagacha tuxum qoʻyadi. Tuxumini urgʻochisi bosadi, erkagi esa joʻjalari uchirma boʻlguncha ularni boqishda qatnashadi. Bahor, kuz va qishda oʻtlar, yezda esa hasharotlar bilan oziklanadi. Goʻshti juda mazali. Soni kamayib ketganligidan B.ni ovlash taqiqlangan. Bir qancha mamlakatlarning Kizil kitobiga kiritilgan.
BIZGʻALDOQ (Tetrax tetrax) — turnasimonlar turkumi tuvaloqlar oilasiga mansub qush. Ogʻirligi 1 kg gacha, kattaligi tovukdek keladi. Yevropa, Osiyo va Shim. Afrika dashtlarida, baʼzan qumli choʻllarida yashaydi, uyasini ham shu yerlarga quradi. Qishlash uchun kuzda Oʻrta Osiyodan issiq mamlakatlarga uchib ketadi. Qishi uncha sovuq boʻlmaydigan jan. oʻlkalarda yashaydi. B. koʻpincha 3 — 5, baʼzan 7 — 8 va, hatto, 11 tagacha tuxum qoʻyadi. Tuxumini urgʻochisi bosadi, erkagi esa joʻjalari uchirma boʻlguncha ularni boqishda qatnashadi. Bahor, kuz va qishda oʻtlar, yezda esa hasharotlar bilan oziklanadi. Goʻshti juda mazali. Soni kamayib ketganligidan B.ni ovlash taqiqlangan. Bir qancha mamlakatlarning Kizil kitobiga kiritilgan.
Pikkutrappi (Tetrax tetrax) on trappiloin heimoh kuului lindu.
Η χαμωτίδα είναι μια μεσαίου μεγέθους ωτίδα, που απαντάται και στον ελλαδικό χώρο. Αποτελεί μονοτυπικό είδος του γένους Τετράξ (Tetrax) καθώς και την πιο μικρή ωτίδα της Παλαιαρκτικής.
Το αναπαραγόμενο αρσενικό έχει χτυπητό σχέδιο σε κεφάλι και λαιμό, μαύρο λαιμό με δύο λευκά περιλαίμια, ενώ το μη αναπαραγωγικό φτέρωμα είναι παρόμοιο, χωρίς όμως μαύρο περιλαίμιο με γκρίζο σχέδιο στο κεφάλι και το λαιμό, και το υπόλοιπο φτέρωμα αμμόχρωμο-καφετί με σκούρα σημάδια, ακριβώς όπως του θηλυκού.
Είναι μονογαμικό πτηνό, ή μπορεί ένα αρσενικό να έχει 2-3 θηλυκά. Αναπαράγεται σε ανοιχτές πεδινές περιοχές με αρκετά ψηλή βλάστηση για να κρύβεται. Επίσης κατά την αναπαραγωγική περίοδο, τα αρσενικά κάνουν επιδείξεις, οι οποίες περιλαμβάνουν χτύπημα ποδιών και τίναγμα φτερούγων με μικρό άλμα στον αέρα. Η τροφή της αποτελείται κυρίως από φυτά και ασπόνδυλα.
Αναπαράγεται στη νότια Ευρώπη και στη δυτική και την κεντρική Ασία. Νοτιότερα ευρωπαϊκά πουλιά είναι κυρίως επιδημητικά, αλλά άλλοι πληθυσμοί μεταναστεύουν νοτιότερα το χειμώνα. Η Ευρωπαϊκοί κεντρικοί πληθυσμοί που έβοσκαν στα λιβάδια της Ουγγαρίας εξαφανίστηκαν πριν από πολλές δεκαετίες.
Στην Ελλάδα, παλαιότερα φώλιαζε, ενώ πλέον λίγες εμφανίζονται τον χειμώνα σε Μακεδονία-Θράκη, σπάνια νοτιότερα.
Η χαμωτίδα είναι μια μεσαίου μεγέθους ωτίδα, που απαντάται και στον ελλαδικό χώρο. Αποτελεί μονοτυπικό είδος του γένους Τετράξ (Tetrax) καθώς και την πιο μικρή ωτίδα της Παλαιαρκτικής.
Το αναπαραγόμενο αρσενικό έχει χτυπητό σχέδιο σε κεφάλι και λαιμό, μαύρο λαιμό με δύο λευκά περιλαίμια, ενώ το μη αναπαραγωγικό φτέρωμα είναι παρόμοιο, χωρίς όμως μαύρο περιλαίμιο με γκρίζο σχέδιο στο κεφάλι και το λαιμό, και το υπόλοιπο φτέρωμα αμμόχρωμο-καφετί με σκούρα σημάδια, ακριβώς όπως του θηλυκού.
Είναι μονογαμικό πτηνό, ή μπορεί ένα αρσενικό να έχει 2-3 θηλυκά. Αναπαράγεται σε ανοιχτές πεδινές περιοχές με αρκετά ψηλή βλάστηση για να κρύβεται. Επίσης κατά την αναπαραγωγική περίοδο, τα αρσενικά κάνουν επιδείξεις, οι οποίες περιλαμβάνουν χτύπημα ποδιών και τίναγμα φτερούγων με μικρό άλμα στον αέρα. Η τροφή της αποτελείται κυρίως από φυτά και ασπόνδυλα.
Αναπαράγεται στη νότια Ευρώπη και στη δυτική και την κεντρική Ασία. Νοτιότερα ευρωπαϊκά πουλιά είναι κυρίως επιδημητικά, αλλά άλλοι πληθυσμοί μεταναστεύουν νοτιότερα το χειμώνα. Η Ευρωπαϊκοί κεντρικοί πληθυσμοί που έβοσκαν στα λιβάδια της Ουγγαρίας εξαφανίστηκαν πριν από πολλές δεκαετίες.
Στην Ελλάδα, παλαιότερα φώλιαζε, ενώ πλέον λίγες εμφανίζονται τον χειμώνα σε Μακεδονία-Θράκη, σπάνια νοτιότερα.
Дала́ кошы́ (Tetrax tetrax) - дүдәксыманнар семьялыгындагы кош. Евразия, Төньяк-көнбатыш Африкада таралган. 1920 елларга кадәр Татарстан территориясендә сирәк очрый торган, оя коручы төр, хәзер сирәк кенә көньяк-көнчыгыш районнарга очып керә.
Гәүдә озынлыгы 50 см га, авырлыгы 1 кг га кадәр. Ата кош ана коштан зуррак. Сырты кара бизәкле соргылт-кызыл, корсагы ак, парлашу чорында ата кошларның муеннарында кара һәм ак сызыклар барлыкка килә. Аяклары өч бармаклы, бармаклары кыска. Бик тиз оча. Аерым парлар булып оялыйлар. Ояларын куе дала үсемлекләре арасында җирдә кора. Үрчү чорыннан башка вакытта төркем булып яши. Кара таплы зәйтүнсыман яшел төстә 2-5 йомырка сала. Орлыклар, бөҗәкләр, моллюсклар белән туклана. Кышларга сентябрь-октябрьдә очып китә.
ТРның Кызыл китабына кертелгән.
Дала́ кошы́ (Tetrax tetrax) - дүдәксыманнар семьялыгындагы кош. Евразия, Төньяк-көнбатыш Африкада таралган. 1920 елларга кадәр Татарстан территориясендә сирәк очрый торган, оя коручы төр, хәзер сирәк кенә көньяк-көнчыгыш районнарга очып керә.
Гәүдә озынлыгы 50 см га, авырлыгы 1 кг га кадәр. Ата кош ана коштан зуррак. Сырты кара бизәкле соргылт-кызыл, корсагы ак, парлашу чорында ата кошларның муеннарында кара һәм ак сызыклар барлыкка килә. Аяклары өч бармаклы, бармаклары кыска. Бик тиз оча. Аерым парлар булып оялыйлар. Ояларын куе дала үсемлекләре арасында җирдә кора. Үрчү чорыннан башка вакытта төркем булып яши. Кара таплы зәйтүнсыман яшел төстә 2-5 йомырка сала. Орлыклар, бөҗәкләр, моллюсклар белән туклана. Кышларга сентябрь-октябрьдә очып китә.
ТРның Кызыл китабына кертелгән.
Кадимки бeзбeлдeк (лат. Tetrax tetrax, Linnaeus, 1758):
Кыргызстанда жарым кылым мурда өтө көп санда эмес Суусамырда, Ысыккөлдө, Ош областынын айрым чөлкөмдөрүндө, Талас жана Казакстан менен чектеш Чүй өрөөнүндө уялаган . Азыркы убакта республиканын территориясында уялоосу далилделген эмес. Ысыккөлдө жана Чүй өрөөнүндө учуп өтүүдө өтө эле сейрек. Коңшу Казакстанда уялайт жана дайыма кездешет . Евразиянын чегинде анын ареалы бир топ чоң. Венгриядан тартып батышка карай Обң, Омск дарыяларына чейин. Таралышынын түштүктөгү чеги Воронеж, Саратов жана Омскийге чейин жетет. Поволжңеде дайыма болот. Шериктеш мамлекеттерден сырткары Кытай, Афганистан, Сирия жана Палестинде жашайт.
Уялоочу жерлеринде кездешпейт. Бул куштар күзгү учуп өтүшүндө бирин-серин гана байкалат. 1975-жылы 15-ноябрда С.Н. Аксенов 40 куштан турган безбелдектин тобун Чүй өрөөнүндөгү Панфилов районундагы Күрпүлдөк айылынын четинде люцерна талаасында учураган. Чүй өрөөнүндө Жаңыжер айылынын четинде люцерна талаасында 21 жыл мурун сентябрдын аягында В.Н. Катаевский 7 кушту көргөн. 1999-жылы Кыргызстандын Түндүк-Батыш жагында Казакстан менен чектешкен Маймак айылынын четинде А.Н. Ковшарң менен В.И. Тороповалар бир безбелдекти катташкан . Санынын өзгөрүлүшүнүн себептери. Безбелдектин саны мурунку жылдары жана кошуна Казакстанда азайган. Акыркы убакта анын саны Батыш, Түндүк жана Түштүк Казакстанда көбөйүүдө . Уялоого Түндүк Кыргызстанга кайрадан келиши мүмкүн. Негизги себеби – антропогендик фактордун таасир этиши.
Талаалуу же жарым чөлдү кеңири территорияларга жайылышы мүнөздүү. Солодка, төөтикендин, мятликтин жана башка чөп өсүмдүктөрү өскөн жерлерде кездешет. Канаттуу өтө сак. Кыргызстанда безбелдектин биологиясы жөнүндө маалымат өтө аз. Апрелде учуп келишет , уясын жерге эчнерсе төшөбөй эле салат , анда негизинен 3-5 жумуртка болот . Чүй өрөөнүндө уясы майдын ортосунда эле салынат . Күзүндө безбелдектин топтолушу талаада, көбүнчө бедеде кездешет. Негизинен курт-кумурскалар менен азыктанат, кээде өсүмдүктөрдү, мисалы люцернанын жалбырактарын жейт . Күздүн аягында кыштоо үчүн түштүк өлкөлөргө учуп кетишет.
Жагымдуу территорияларды казуу, уялаган жерлерине мал жаюу жана браконңерлик.
Шериктеш мамлекеттер боюнча маалымат жок.
Кыргызстандын фаунасынын өзгөчө коргоого алынган түрлөрдүн тизмесине киргизилген. Сейрек жана жоголуп бара жаткан куштардын тизмесинде.Биологиясын изилдөө жана жасалма шарттарда көбөйтүүгө аракет жасоо, андан кийин ылайыктуу жерлерге коө берүү.
VI категория, Near Threatened, NT. Монотиптүү түр. Кыргызстанда 30-40 жылдан бери уялабайт.Орто Азияда сейрек безбелдек уруусунун түрчөсүнөн бирөө.
КӀупхъ (лат-бз. Tetrax tetrax) — дудакъ хэкӀыгъуэм щыщщ.
Хъунгъарым хуэдизынщ, дамэ лъэныкъуэр см. 25-28 нос. ТхыцӀэр фӀыцӀафэщ нэрынэ пшахъуэ-гъуэжьыфэхэр хэлъу, хъум и пщэм кусэ хужитӀ зэтету ирокӀуэкӀ, ныбэ щӀагъыр, дамэку къабзийхэм я кӀэхэр, кӀащхьэр хужьщ.
УщыпэщӀохуэ КъухьэпӀэ Еуропэм, Хы Курытым и Ӏуфэхэм, Кърымым, Хы ФӀыцӀэ къуэдмэзым, Къаукъазым деж — Азэрбиджаным. Нэхъыбэу здэпсэур щӀы тафэ зытемылэжьыхьхэращ. Ищхъэрэ лъэныкъуэмкӀэ щыӀэхэм щӀымахуэр Африкэм щырах, Ипщэ-КъуэкӀыпӀэ Къаукъазым щӀымахуэми щыплъагъунущ.
ПсынщӀэу къежыхьыф. ЩӀылъэрыгъуалъхьэщ, къизышыр анэращ, хъум шырхэр анэм депӀ.
КӀупхъхэр иужьырей зэманым икъукӀэ мащӀэ хъуащ, губгъуэхэр нэхъыбэу зэравэм, куэду къызэраущэкӀум къыхэкӀыу. Ахэр Къаукъазым бэгъуауэ зэрыщыӀам и щыхьэтщ Стрепетово къуажэцӀэр (иджы Николо-Александровскэ, Ставропол къэралым).
Ӏусым хохьэ къэкӀыгъэ, хьэпщхупщ.
Малата дропла (науч. Tetrax tetrax) е голема птица од фамилијата на дроплите, единствен член на родот Tetrax. Распространета е во јужна Европа и западна и централна Азија. Јужната европска популација е претежно резидентна, но останатите се птици преселници. Централноевропската популација што се размножувала во Унгарија е изумрена веќе неколку децении. Оваа птица живеела и во Македонија.
Живеалиштето на малата дропла се широките тревни пространства и степи недопрени од човекот. Но, бидејќи такви има сè помалку, се стеснува и кругот на оваа птица, па таа полека исчезнува. Најверојатно, од тие причини е изумрен вид во Македонија.
Иако е најмала од сите дропли, оваа птица е сепак голема колку фазан со должина од 42 до 45 см, распон на крилја - 83-91 см, и тежина 500-900 грама.[2] Одозгора е песок боја со црни и бели шарки. При лет, долгите крилја се интензивно бели. За време на сезоната за парење, мажјакот е кафеав одозгора и бел одоздола, со сива глава и црн врат кој е обрабен и горе и долу со бела линија.
Кај женките и мажјаците вон сезоната на парење недостига драматичниот врат, а женките се одоздола малку потемни. Младенчињата се како женките.
Ова се тивки птици, иако мажјакот има впечатливо дувачко огласување прррт. Малата дропла има оригинален лет. При преселбата лета со голема брзина и личи како таа да се тресе и потреперува во место, но во исто време се движи брзо напред. Во лет, крилјата испуштаат чуден свиреж кој се слуша далеку. Се собираат во јата, особено зимно време. Тие одат полека и претпочитаат да трчаат повеќе отколку да летаат.
Сезоната на парење започнува во април. Кога се додворуваат мажјаците тапкаат на едно место, па се вивнуваат високо над земјата, свиркајќи со крилјата и мавтајќи до определена висина каде се замрзнуваат на 10-15 секунди, испуштаат едно црррр и потоа нагло паѓаат на земјата. Женките несат 3-5 јајца. Таа ги квачи јајцата седејќи мирни и тивко врз гнездото што се наоѓа на земја. Не се трга од гнездото и дозволува опасноста да се приближи, па често настрадува од тркалата на земјоделските машини.
Малата дропла е сештојад. Јаде инсекти, глодари, влекачи и семиња.
Малата дропла (науч. Tetrax tetrax) е голема птица од фамилијата на дроплите, единствен член на родот Tetrax. Распространета е во јужна Европа и западна и централна Азија. Јужната европска популација е претежно резидентна, но останатите се птици преселници. Централноевропската популација што се размножувала во Унгарија е изумрена веќе неколку децении. Оваа птица живеела и во Македонија.
Паксясараз[1] — (лат. Tetrax tetrax, руз. Стре́пет) — те нармунь.
The little bustard (Tetrax tetrax) is a bird in the bustard family, the only member of the genus Tetrax. The genus name is from Ancient Greek and refers to a gamebird mentioned by Aristophanes and others.[3]
It breeds in Southern Europe and in Western and Central Asia. Southernmost European birds are mainly resident, but other populations migrate further south in winter. The central European population once breeding in the grassland of Hungary became extinct several decades ago. The species is declining due to habitat loss throughout its range. It used to breed more widely, for example ranging north to Poland occasionally.[4] It is only a very rare vagrant to Great Britain despite breeding in France. On 20 December 2013, the Cypriot newspapers 'Fileleftheros' and 'Politis', as well as news website 'SigmaLive', reported the discovery of a dead little bustard in the United Nations Buffer Zone. The bird had been shot by poachers hunting illegally in the zone. The shooting was particularly controversial amongst conservationists and birders since the little bustard is a very rare visitor to Cyprus and had not been officially recorded in Cyprus since December 1979.[5]
Although the smallest Palearctic bustard, the little bustard is still pheasant-sized at 42–45 cm (17–18 in) long with a 90–110 cm (35–43 in) wingspan and a weight of 830 g (29 oz).[6] In flight, the long wings are extensively white. The breeding male is brown above and white below, with a grey head and a black neck bordered above and below by white.
The female and non-breeding male lack the dramatic neck pattern, and the female is marked darker below than the male. Immature bustards resemble females. Both sexes are usually silent, although the male has a distinctive "raspberry-blowing" call: prrt.
This species is omnivorous, taking seeds, insects, rodents and reptiles.
Like other bustards, the male little bustard has a flamboyant display with foot stamping and leaping in the air. Females lay 3 to 5 eggs on the ground.
The bird's habitat is open grassland and undisturbed cultivation, with plants tall enough for cover. Males and females do not differ markedly in habitat selection.[7] It has a stately slow walk, and tends to run when disturbed rather than fly. It is gregarious, especially in winter.
Tracking of male Little Bustards has revealed that they are nocturnal migrants that make frequent stopovers in non-irrigated and irrigated croplands to reach more productive agricultural post-breeding areas. [8]
The little bustard (Tetrax tetrax) is a bird in the bustard family, the only member of the genus Tetrax. The genus name is from Ancient Greek and refers to a gamebird mentioned by Aristophanes and others.
La malgranda otido (Otis tetrax aŭ pli bone Tetrax tetrax, ununura specio de ties genro) estas birdo el la ordo de gruoformaj birdoj kaj familio de otidedoj, el kies familio estas unu el la plej malgrandaj specioj.
La Malgranda otido estas palearktisa specio kiu vidiĝas en suda kaj centra Eŭropo -ĉefe Iberio (inter 50.000 kaj 100.000 birdoj, sed malpliiĝintaj pro maŝinado terkultura) kaj Francio-, okcidenta kaj centra Azio, ekzemple Ŝinĝjang de Ĉinio kaj ankaŭ en Japanio. Ĝi estas la plej malgranda el la otidoj en Ĉinio. Sudeŭropaj birdoj estas loĝantaj; la aliaj migras suden vintre. Ili loĝas en stepoj, herbejoj kaj ebenaj terkulturejoj.
Dum la lastaj jardekoj la specio ege malpliiĝis. Jam formortis en multaj landoj; ekzemple en Afriko ĝi loĝas jam nur en Maroko, kaj en Eŭropo restas nur populacioj en la okcidenta sektoro en Hispanio (ĉefe en Ekstremaduro kaj Kastilio-Manĉo), Portugalio, Francio kaj Italio, dum en la orienta sektoro nur en Rusio kaj Kazaĥio. Pro tio ĝi estis katalogita kiel Vundebla. Ĉefaj tialoj estas malpliigo de areo de cerealoj kaj ties limoj, plagicidoj, kaj ankaŭ habitatoperdo kaj kolizio kun homa agado.[1]
Dum sezono de fekundiĝo la virbirdo havas nigrajn kaj blankajn striojn sur la kolo, nome unue pli larĝan nigran zonon kiu kovras preskaŭ la tutan kolon, kie videblas supre unu blanka strieto laŭforma de litero vo; poste alia blanka kaj poste pli sube alia nigra; tiuj du lastaj povas esti de malsimilaj larĝecoj; la kapo estas grizblua. Dum vintro la maskla kaj femala birdoj portas samkoloran plumaron -brunaj striitaj dorso, kolo kaj kapo kaj blankaj subaj partoj- kaj ambaŭ havas larĝan blankan pecon sur la flugiloj klare videbla dumfluge.
Temas pri grandaj birdoj de 40 ĝis 45 cm longaj kaj kun enverguro de 105-115 cm, sed ne tiom grandaj kiom la Granda otido, sed iom malpli ol duone, kaj pezo de 700-900 gr. La kruroj estas longaj kaj fortikaj.
La malgrandaj otidoj vivas en vastaj stepoj kaj sekaj kampoj kun kaŝiga herbaro kaj nutras sin ĉefe per ĝermoj, bulboj, semoj, kaj ankaŭ akridoj, krustuloj, moluskoj kaj insektoj. Printempe kaj somere ili manĝas plie bestetojn dum aŭtune kaj vintre estas pli vegetaranoj. Ili estas sociemaj kaj vivas en aroj -ĉefe vintre- kaj estas tre singardemaj. Surprizite, ili tuj forkuras, kaŝas sin surplanke aŭ forflugas tre rapide, forte skuante la flugilojn kaj produktante tre specifan sibladon per flugilfrapo, ĉar unu el la flugilplumoj estas iome pli mallonga. Iam ili sin levas alten en arka formo kaj iam abrupte alteriĝas.
Septembre ili komencas kolektiĝi en Azio kaj baldaŭ flugas al okcidenta Azio kaj Egiptio por tie travintri.
Ili flugas al la nordo por fekundiĝi ĉe la komenco de aprilo. Tie ili vivas komence en aroj kaj poste pare. Tiam la virbirdo kreskigas belajn plumojn. La gebirdoj ordinare pariĝas en elstara loko sur stepo. La virbirdo, kun levita vosto en formo de ventumilo, mallevitaj flugiloj kaj hirtigitaj gorĝoplumoj, malrapide rondiradas kaj de tempo al tempo saltadas, eligante mallongan krion. Tiam aliras birdino de fore kaj la pariĝo plenumiĝas. Se tiam aperas alia virbirdo, do certe okazas lukto. Tamen la masklo povas ripeti la pariĝadon kun aliaj inoj.
Maje la birdino komencas demeti ovojn en kavo sur stepo. Kutime en ĉiu nesto troviĝas 3-4, iam eĉ 9 ovoj ovalaj, olivkoloraj kun brunruĝaj makuloj. La birdino -tre kamuflakolora- kovas ovojn dum ĉ. tri semajnoj. La idoj, naskiĝintaj, havas kamuflan plumaron, estas kapablaj manĝi per si mem kaj moviĝi sendepende. La gepatroj nutras siajn idojn (sed la masklo apenaŭ atentas) kaj ili vivas kune ĝis la fino de aŭgusto. Tiam la ido pezas 700-800 gramojn kaj povas flugi.
La malgranda otido (Otis tetrax aŭ pli bone Tetrax tetrax, ununura specio de ties genro) estas birdo el la ordo de gruoformaj birdoj kaj familio de otidedoj, el kies familio estas unu el la plej malgrandaj specioj.
El sisón común (Tetrax tetrax) es una especie de ave otidiforme de la familia Otididae, la única del género Tetrax. Es propia del suroeste de la región paleártica. Su nombre común se debe al sonido que produce su vuelo, ya que emite una especie de silbido continuo al batir las alas, que se debe a que una de las plumas del borde es más corta que las demás. En enero de 2017 fue elegida ave del año por SEO/Birdlife para denunciar el acusado decrecimiento de las poblaciones en los últimos años.
El sisón común es un ave esbelta de cuello largo y patas también largas, aunque no tanto como las de las aves zancudas. A pesar de ser la avutarda de menor tamaño del Paleártico, es un ave de tamaño considerable, que mide entre 42 a 45 cm de pico a cola, con una envergadura alar de 90 a 110 cm y un peso de alrededor de 830 g.[3] En vuelo sus largas alas son enteramente blancas en la parte inferior y la mitad distal de la parte superior. El macho en época de cría se caracteriza por tener el cuello negro con dos listas blancas, una en la base y otra en forma de uve en la mitad. Su cabeza es gris, salvo el píleo que es castaño dorado veteado como el resto de partes superiores, mientras que sus partes inferiores son blancas. Tras la época de cría la cabeza y el cuello de los machos se vuelve de tonos pardos, adquiriendo una apariencia similar a la de las hembras. Los inmaduros también tienen un aspecto similar a las hembras. Ambos sexos suelen ser silenciosos, pero los machos en época de cría suelen emitir llamadas de tipo: prrt.
El sisón común es la única especie del género Tetrax, perteneciente a la familia Otididae. Actualmente esta familia de aves que habitan en estepas y desiertos se clasifica en su propio orden, Otidiformes,[4] aunque tradicionalmente se clasificaba dentro de Gruiformes.
El sisón común fue descrito científicamente por Carlos Linneo en 1758 en la décima edición de su obra Systema naturae,[5] con el nombre de Otis tetrax.[2] En 1817 fue trasladado a su propio género, Tetrax, creado por el naturalista inglés Thomas Ignatius Maria Forster. Es una especie monotípica, es decir, no se reconocen subespecies diferenciadas.[4]
Tetrax es un término griego que designaba a un ave sin identificación exacta que aparece mencionada en varios textos de la antigüedad como pieza de caza.[6] Su nombre común en español se debe al siseo continuo que producen las plumas de sus alas cuando las bate durante el vuelo.
Habita en herbazales, cultivos herbáceos, pastizales y zonas de regadío en invierno. Se extiende por el suroeste de Eurasia y el norte de África. Es común, aunque en declive, en el centro y sur de España. Es un ave sedentaria en las zonas meridionales y pero las poblaciones más septentrionales migran al sur en invierno. Es bastante gregario, especialmente en invierno. Suele caminar con un paso lento, y prefiere correr a volar cuando es molestado.
El sisón común es omnívoro, se alimenta de semillas, insectos, pequeños roedores y reptiles. Los machos emiten su reclamo característico de abril a mayo para atraer a las hembras. Como los demás miembros de su familia los machos realizan llamativas exhibiciones, en las que dan saltos en el aire y patalean. Las hembras ponen entre 3 y 5 huevos en el suelo.
El sisón común (Tetrax tetrax) es una especie de ave otidiforme de la familia Otididae, la única del género Tetrax. Es propia del suroeste de la región paleártica. Su nombre común se debe al sonido que produce su vuelo, ya que emite una especie de silbido continuo al batir las alas, que se debe a que una de las plumas del borde es más corta que las demás. En enero de 2017 fue elegida ave del año por SEO/Birdlife para denunciar el acusado decrecimiento de las poblaciones en los últimos años.
See artikkel räägib linnuliigist; perekonna kohta vaata artiklit Väiketrapp (perekond) Väiketrapp (Tetrax tetrax) on kureliste seltsi kuuluv linnuliik.[2]
Eestis on väiketrapp loodusliku päritoluga liik, keda on kohatud ainult enne 1950. aastat.
Selles artiklis on kasutatud prantsuskeelset artiklit fr:Outarde canepetière seisuga 20.12.2013.
Väiketrapp (Tetrax tetrax) on kureliste seltsi kuuluv linnuliik.
Eestis on väiketrapp loodusliku päritoluga liik, keda on kohatud ainult enne 1950. aastat.
Basoilo txikia (Tetrax tetrax) otididae familiako hegaztia da[1], hegoaldeko Europan eta mendebaldeko eta erdialdeko Asian bizi dena. Tetrax bere generoan espezie bakarra da.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Basoilo txikia (Tetrax tetrax) otididae familiako hegaztia da, hegoaldeko Europan eta mendebaldeko eta erdialdeko Asian bizi dena. Tetrax bere generoan espezie bakarra da.
Pikkutrappi (Tetrax tetrax) on trappien heimoon kuuluva kurkilintu, joka on Tetrax-suvun ainoa jäsen. Lajia tavataan Etelä- ja Keski-Euroopassa sekä keskisessä Aasiassa.
Pikkutrappi (Tetrax tetrax) on trappien heimoon kuuluva kurkilintu, joka on Tetrax-suvun ainoa jäsen. Lajia tavataan Etelä- ja Keski-Euroopassa sekä keskisessä Aasiassa.
Tetrax tetrax
L’Outarde canepetière (Tetrax tetrax) est la seule espèce du genre Tetrax. C'est un des oiseaux les plus menacés des plaines cultivées de France.
Cet oiseau mesure 40 à 45 cm de longueur pour une envergure de 80 à 90 cm et une masse de 700 à 1 000 g[1].
Cette espèce se nourrit de feuilles et de jeunes pousses, principalement de légumineuses et de brassicacées. Elle fait aussi une forte consommation d'insectes lors de la saison de reproduction.
Elle habite les terrains ouverts qui lui offrent une vue étendue sur les environs. Hormis les steppes à graminées hautes, elle fréquente les pâtures à moutons ou les champs de luzerne, de trèfle, de colza et de céréales. Elle montre une grande intolérance au dérangement et reste à distance des bâtiments. Si elle n'est dérangée que de manière irrégulière, elle peut s’installer sur des aérodromes et terrains d’entraînement militaire[2].
La reproduction fonctionne sous forme de lek. Au printemps, le mâle en plumage nuptial hérisse les plumes du cou et lance à intervalle régulier un "prêt" sec. Un saut avec les ailes ouvertes produisant un sifflement caractéristique en même temps que le chant est émis est fréquent. Les femelles sont très discrètes durant cette période. Les femelles s'occupent seules de l'élevage des jeunes poussins.
Le nid est creux au sol, dissimulé dans la végétation. Une ponte annuelle d'avril à juin donne de 3 à 5 œufs.
Au printemps, le mâle lance à intervalle régulier un "pet" sec. En vol, les ailes produisent un sifflement.
Cette espèce a longtemps fait l'objet d'une chasse intensive, qui a contribué à en réduire la diversité génétique. Mais ce sont surtout les modifications des pratiques culturales (remembrements, intensification des cultures et l'utilisation des pesticides et insecticides) qui ont concouru au déclin rapide de l'espèce : chute de 70 % des effectifs dans les trente dernières années, avec aggravation récente du phénomène (de 2000 à 2008, l'effectif d'outardes a chuté de 40 %, sur les sites suivis considérés comme accueillant 60 % de la population migratrice de toutes les plaines céréalières françaises[3], malgré l'instauration d'une zone de protection spéciale (ZPS) sous l'égide de l'Europe sur les huit sites les plus importants (142 655 ha) de l'ancienne région Poitou-Charentes[3].
Cette espèce est menacée :
Cette espèce est menacée :
L'Outarde canepetière bénéficie d'une protection totale sur le territoire français depuis l'arrêté ministériel du 17 avril 1981 relatif aux oiseaux protégés sur l'ensemble du territoire. Elle est inscrite à l'annexe I de la directive Oiseaux de l'Union européenne[7]. Il est donc interdit de la détruire, la mutiler, la capturer ou l'enlever, de la perturber intentionnellement ou de la naturaliser, ainsi que de détruire ou enlever les œufs et les nids et de détruire, altérer ou dégrader leur milieu. Qu'elle soit vivante ou morte, il est aussi interdit de la transporter, de la colporter, de l'utiliser, de la détenir, de la vendre ou de l'acheter.
De nombreux travaux sont entrepris pour tenter de sauver l'espèce en France, en particulier dans les régions de l'Ouest et du Centre (population d'oiseaux migrateurs, passant l'hiver en Espagne), et dans le Midi, où l'on trouve la plus grosse population en Crau (entre Arles et Marseille).
En 2004, avec deux cent quatre mâles chanteurs d'Outarde, les ornithologues estimaient à 21 % le risque d'extinction avant 2030 des populations de l'Ouest de la France. Un projet Life finance un confortement de population à partir d'élevage conservatoire (oiseaux élevés en captivité). Dans le département de la Charente sur deux zones Natura 2000 (celles de Villefagnan sur 9 531 ha et de la plaine de Barbezières à Gourville sur 8 108 ha), une importante action de préservation de l'Outarde canepetière a été entreprise.
Le département du Gard accueille plus de six cents oiseaux. On y constate un fort dynamisme de la population, attribué à plusieurs facteurs essentiels :
Un film intitulé « Le chant des plaines » de Laurent Joffrion[8], montre comment le remembrement et l'intensification de l'agriculture ont dégradé les conditions de vie de certaines espèces dont celles des oiseaux de plaine (50 % des espèces d'oiseaux d’Europe) et tout particulièrement de la dernière population d'outarde canepetière en France (Poitou-Charentes) dont le nombre s'est effondré[9].
Le 8 décembre 2019, le journal Le Monde publie un article[10] justifiant la défense des espèces parapluie en se basant sur l'exemple de l'Outarde canepetière.
Tetrax tetrax
L’Outarde canepetière (Tetrax tetrax) est la seule espèce du genre Tetrax. C'est un des oiseaux les plus menacés des plaines cultivées de France.
Mala droplja (lat. Tetrax tetrax) je ptica iz porodice droplji i jedini član roda tetrax. Živi uglavnom na travnatim i obrađivanim ravnicama, katkad sa raštrkanim drvećem ili grmljem.
Mužjak je smeđe boje na gornjem dijelu, a ispod bijel, sa sivom glavom i crnim vratom. Ova vrsta je svejed, jede sjemenje, kukce, glodavce i gmazove. Ženke polažu 3 do 5 jaja na tlu.
Rasprostranjena je u dijelovima južne Europe, u sjeverozapadnoj Africi, istočnoj Europi i dijelu središnje Azije. Većina njih zimu provode u mediteranskim područjima. Zastupljene su u Ukrajini, Rusiji, Gruziji, Kazahstanu, Kini, Turskoj i Kirgistanu.[1]
Mala droplja (lat. Tetrax tetrax) je ptica iz porodice droplji i jedini član roda tetrax. Živi uglavnom na travnatim i obrađivanim ravnicama, katkad sa raštrkanim drvećem ili grmljem.
Mužjak je smeđe boje na gornjem dijelu, a ispod bijel, sa sivom glavom i crnim vratom. Ova vrsta je svejed, jede sjemenje, kukce, glodavce i gmazove. Ženke polažu 3 do 5 jaja na tlu.
La gallina prataiola (Tetrax tetrax Linnaeus, 1758) è un grosso uccello della famiglia delle otarde, unico membro del genere Tetrax. Nidifica in Europa meridionale e centrale ed in Asia occidentale e centrale. Gli uccelli che vivono in Europa meridionale sono soprattutto stanziali, ma le altre popolazioni migrano più a sud in inverno.
Nonostante sia la più piccola otarda paleartica, la gallina prataiola raggiunge ugualmente le dimensioni di un fagiano, con una lunghezza di 42-45 centimetri ed un'apertura alare di 89-90 centimetri. L'esemplare adulto può pesare tra gli 800 ed i 1000 grammi. In volo, le lunghe ali sono caratterizzate dalla presenza di una larga banda trasversale di colore bianco. La testa è piccola mentre gli occhi sono grandi e di colore marron-giallo. Le zampe sono lunghe e di colore giallo ed i piedi presentano solo tre dita[2].
Il maschio riproduttivo ha il dorso bruno macchiettato di nero ed il ventre bianco, con la testa grigia ed il collo nero bordato sopra e sotto di bianco. Inoltre, tra le remiganti primarie, la quarta è stretta e piccola con la metà basale del vessillo interno smarginato; questa penna produce un sibilo caratteristico udibile a distanza, specie quando l'uccello si leva in volo. Durante l'inverno la tipica colorazione del maschio si perde e testa, collo, petto e fianchi assumono un colore bruno come quello del dorso[2].
La femmina ed i maschi non riproduttivi sono privi della caratteristica colorazione del collo e la femmina presenta il ventre più scuro del maschio. Le galline prataiole immature assomigliano alle femmine. Entrambi i sessi sono solitamente silenziosi, sebbene il maschio, durante il periodo nuziale, emette un distintivo soffio che risuona come un «prrt».
In tutto l'areale il numero di esemplari di questa specie sta diminuendo a causa della distruzione dell'habitat. Per nidificare questi uccelli sono soliti spostarsi verso nord, raggiungendo occasionalmente la Polonia[3]. In Gran Bretagna è una visitatrice solamente occasionale, nonostante nidifichi in Francia ed in Spagna. In Italia nidifica soprattutto in Sardegna ed in Puglia, sul Gargano e nel Salento orientale, in habitat costituiti da aree agricole, ma non troppo antropizzati, ad altitudini comprese tra 0 e 500 metri. È presente inoltre nei Balcani, nell'Europa orientale, in Asia occidentale ed in Africa settentrionale[4].
In Sardegna è presente la terza popolazione d'Europa, dopo quella spagnola e francese, con un numero di esemplari stimato in circa 2000 individui. Per preservare la specie il WWF ha acquistato, grazie ad un progetto della Comunità europea, un'area di circa 90 ettari in provincia di Sassari creando un'oasi naturale cui è stato dato il nome di Oasi delle Steppe Sarde[5]. Dopo una rarefazione degli avvistamenti nella prima metà del XX secolo, fra il 1950 e il 2016 si sono registrati una decina di avvistamenti in Veneto.[6]
L'habitat di questo uccello è costituito da praterie aperte, steppe e da aree agricole indisturbate, con vegetazione erbacea abbastanza alta da celarne la presenza. Cammina con un lento passo maestoso e se disturbata, piuttosto che volare, tende a correre. È una specie gregaria, soprattutto d'inverno.
Questa specie è onnivora e si nutre di semi, erbe, insetti ed altri piccoli animaletti[7].
Come altre otarde, il maschio di gallina prataiola esegue una parata di corteggiamento gonfiando il piumaggio del collo e del capo, piegandosi sulle zampe per poi saltare in aria. Le femmine depongono tra le 3 e le 5 uova in piccole buche nel terreno. La cova ha la durata di circa venti giorni durante i quali il maschio monta di guardia nei pressi del nido. La femmina, qualora venga scoperta, al fine di tutelare la covata spicca un volo basso fingendo di essere ferita. I piccoli sono ricoperti da un fitto e fine piumaggio di colore bianco con delle macchiette brune e sono in grado di abbandonare il nido poco dopo la schiusa[7].
La specie, secondo la IUCN Red List, è attualmente prossima alla minaccia per via della progressiva perdita del proprio habitat naturale[1].
A livello nazionale è inserita nell'elenco dell'Allegato I alla Legge Regionale 29 luglio 1998, n. 23 della Sardegna come specie tutelata e pertanto ne è vietata l'uccisione, la cattura o il disturbo[8]. A livello internazionale è invece inserita nell'appendice II della Convenzione di Berna[9]. È inoltre inserita nell'Allegato I della Direttiva 79/409/CEE del Consiglio, del 2 aprile 1979, concernente la conservazione degli uccelli selvatici[10].
La gallina prataiola ha due sottospecie:
La gallina prataiola (Tetrax tetrax Linnaeus, 1758) è un grosso uccello della famiglia delle otarde, unico membro del genere Tetrax. Nidifica in Europa meridionale e centrale ed in Asia occidentale e centrale. Gli uccelli che vivono in Europa meridionale sono soprattutto stanziali, ma le altre popolazioni migrano più a sud in inverno.
Mažasis einis (lot. Tetrax tetrax, angl. Little Bustard, vok. Zwergtrappe) – eininių (Otididae) šeimos paukštis.
Paplitęs Pietų Europoje, Vakarų ir Vidurio Azijoje. Gyvena stepėse, pievose, dideliuose sexuose.
Šis su ornitologija susijęs straipsnis yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Mazā sīga (Tetrax tetrax) ir liela auguma sīgu dzimtas (Otididae) putns, kas ir vienīgā suga mazo sīgu ģintī (Tetrax). Ģeogrāfisko varāciju nav.[1] Tā ligzdo Eiropā, Ziemeļāfrikas rietumos un Āzijas rietumos un centrālajā daļā. Eiropas un Ziemeļāfrikas populācijas galvenokārt ir nometnieki, bet Āzijas populācijas ir gājputni un ziemot dodas uz dienvidiem.[2]
Mazajai sīgai ir ļoti fragmentēta izplatība Eiropas rietumos, dienvidos un austrumos (Portugālē, Spānijā, Francijā, Sardīnijā, Itālijā, Ukrainā, Krievijas dienvidos). Ārpus Eiropas ligzdo arī Marokā, Irānā, Kazahstānā, Kirgizstānā un Ķīnas ziemeļrietumos. Ziemo Vidusjūras reģionā, Turcijā, Azerbaidžānā, Irānā, Turkmenistānā un vietām citur Vidusāzijā.[2][3]
Mazās sīgas populācija ir samazinājusies visā tās izplatības areālā. Centrāleiropas populācija, kas mājoja Ungārijas stepēs, mūsdienās ir izmirusi, arī Polijā tā vairs neligzdo.[4] Mazā sīga reizēm mēdz klejot ziemeļu virzienā. Tomēr tā ziemeļu reģionos sastopama arvien retāk.
Mazā sīga Latvijā agrāk bija reta ieceļotāja, tomēr tā nav novērota kopš 20. gadsimta sākuma. Pēdējo reizi novērojums veikts 1910. gadā.[3]
Lai arī mazā sīga ir viena no mazākajām sīgām, tomēr tā joprojām ir liels putns ar gariem spārniem un spēcīgām kājām, apmēram fazāna lielumā. Tēviņi ir lielāki nekā mātītes. Ķermeņa garums tēviņam 43—45 cm, svars 794—975 g, ķermeņa garums mātītei 40—43 cm, svars 680—945 g, spārnu plētums kopumā 105—115 cm.[3][5]
Ligzdošanas sezonas laikā tēviņa apspalvojums mugurpusē ir sīki raibumoti brūns, apakšpusē balts. Galva ir pelēka, kakls melns ar kontrastējošu, baltu rakstu (izteiksmīga "V" zīme) un platu, baltu joslu pie kakla pamatnes. Satraukuma brīdī putns sabož kakla spalvas, veidojoties vizuāli biezākam kaklam. Ārpus vairošanās sezonas tēviņš zaudē košo kakla apspalvojumu un kļūst līdzīgāks pelēkbrūni raibumotajai mātītei, kurai uz kakla nav melno un balto spalvu, kā arī tās pavēdere ir tumšāka nekā tēviņam. Jaunie putni līdzīgi mātītei, bet ir par to brūnāki un raibumotāki. Lidojumā var redzēt koši baltos spārnus (lidspalvu gali brūni).[6][7]
Mazā sīga mājo stepēs, plašos, atklātos līdzenumos vai viegli paugurainā vidē ar nabadzīgu veģetāciju, īsu zāli, ganībās un lauksaimniecības tīrumos, piemēram, pākšaugu laukos. Kā visas sīgas, arī mazā sīga ir ļoti uzmanīga un nervoza, un necieš cilvēka tuvumu, īpaši ligzdošanas laikā.[7] Ārpus vairošanās sezonas mazās sīgas ir ļoti sabiedriskas un uzturas lielos baros.[6][7]
Parasti pārvietojas, lēni ejot. Briesmu brīžos labprātāk skrien, nekā lido. Lidojot mazā sīga izstiepj kaklu uz priekšu, spārnu vēdas ir ātras un seklas.[7]
Mazā sīga ir visēdāja. Galvenokārt barojas ar lieliem kukaiņiem (piemēram, vabolēm un sienāžiem) un citiem uz zemes dzīvojošiem bezmugurkaulniekiem (piemēram, sliekām, gliemežiem). Barojas arī ar augu daļām, piemēram, asniem, lapām, ziediem un sēklām. Retumis noķer kādu abinieku.[6][7]
Ligzdošanas sezona, atkarībā no izplatības areāla ir nedaudz atšķirīga, piemēram, Spānijā tā ilgst no februāra līdz jūnijam, Francijā no maija līdz augustam. Pirms pārošanās mazās sīgas pulcējas riestos un tēviņi kopīgi tiem piesaista mātītes.[6]
Tēviņš, lai piesaistītu mātītes uzmanību, izpilda iespaidīgus riesta rituālus, izvēloties kailu, bez augiem vietu. Riesta deja iesākas ar bungošanu ar pēdām pa zemi, pēc tam seko palēciens uz vietas gaisā, apmēram 1,5 m augstumā. Lēciena laikā tēviņš caur nāsīm izpūš tarkšķošu (prrrt) skaņu, vienlaicīgi spēcīgi sitot baltos spārnus, radot šņācošu ("sisisisi") skaņu. Tas viss ilgst dažas sekundes. Lai arī riesta deja parasti notiek krēslā, no rīta vai vakarā, deguna tarkšķošo skaņu var dzirdēt gandrīz visas dienas garumā. Riesta izrādīšanās brīža laikā tēviņš saslien stāvus melnās kakla spalvas un līdz ar tām balto "V" veida zīmi, atgāž kaklu un galvu uz atpakaļu, lai skaļi sauktu mātīti.[7]
Riesta laikā tēviņš arī izseko mātīti, to vajājot lidojumā, ik pa brīdim apstājas, sauc to, saslien krāšņo, melnibalto apkakli un šūpo galvu no vienas puses uz otru.[7]
Ligzda ir sekla iedobe zemē, atrodas starp bieziem, nosedzošiem augiem. Dējumā ir 2—6 zilizaļas olas ar brūniem raibumiem (visbiežāk 3—5 olas). Inkubācijas periods ilgst 3 nedēļas, perē tikai mātīte. Tēviņš šajā laikā uzturas ligzdas tuvumā un briesmu gadījumā uzbrucēju cenšas aizvilināt prom no ligzdas. Ja nepieciešams, arī mātīte iesaistās plēsēja aizvilināšanā. Mazuļi ir ligzdbēgļi un izšķiļoties uzreiz seko mātei, par tiem rūpējas tikai mātīte. Tos sedz brūnas, raibumotas dūnas. Jaunie putni sāk lidot 20—30 dienu vecumā, bet pieauguša putna apspalvojums izveidojas 45—50 dienu vecumā. Tie paliek kopā ar māti līdz rudenim, daži īpatņi vēl ilgāk.[6][7]
Mazā sīga (Tetrax tetrax) ir liela auguma sīgu dzimtas (Otididae) putns, kas ir vienīgā suga mazo sīgu ģintī (Tetrax). Ģeogrāfisko varāciju nav. Tā ligzdo Eiropā, Ziemeļāfrikas rietumos un Āzijas rietumos un centrālajā daļā. Eiropas un Ziemeļāfrikas populācijas galvenokārt ir nometnieki, bet Āzijas populācijas ir gājputni un ziemot dodas uz dienvidiem.
De kleine trap (Tetrax tetrax) is een vogel uit de familie van de trappen (Otidae) die voorkomt op steppen, extensieve landbouwgronden en braakliggende terreinen op het Iberisch Schiereiland, Frankrijk, Italië, Sardinië, de Balkan, Marokko en van Midden-Azië tot het Altajgebergte. Omdat hij intensief gebruikt agrarisch landschap mijdt, is zijn aantal de laatste decennia sterk afgenomen. In Nederland is de kleine trap een zeldzame dwaalgast.
De kleine is 40-45 cm lang, heeft een spanwijdte van 83 tot 91 cm en weegt ongeveer 900 gram. Het mannetje in broedkleed heeft een grijze kop, een zwart-witte halstekening, een witte buik en een bruin getekende rug. Bij het vrouwtje, de jongen en het mannetje in winterkleed ontbreekt de zwart-witte halstekening. Het vrouwtjes is sterker getekend dan het mannetje in winterkleed en eerstgenoemde is daardoor donkerder. Kleine trappen vliegen snel, waarbij de vleugels bij het opvliegen veel geluid maken, zoals bij hoenderachtigen. De vlucht met een ondiepe vleugelslag, terwijl de veel grotere grote trap een majestueuze vlucht heeft. De vleugels zijn grotendeels wit, met zwarte eindrand en een kommavormige vlek.[2]
Het mannetje zet tijdens de balts in mei of juni zijn 'kraag' van halsveren op en spreidt zijn staart. Tevens laat hij zijn vleugels naar beneden hangen en klappert tegelijkertijd met zijn vleugels. Verder springt hij klapwiekend in de lucht. Er wordt een nest, dat bestaat uit een spaarzaam beklede kuil op de grond, gemaakt en er worden 2-4 bruingroene eieren gelegd die in 20-21 dagen door het vrouwtje worden uitgebroed. Het mannetje bewaakt het nest. Nadat de jongen uit het ei zijn gekomen, verlaten ze onmiddellijk het nest.
Kleine trappen voeden zich hoofdzakelijk met bladeren van steppeplanten; hiernaast eten ze knoppen, zaden, sprinkhanen, kevers en andere ongewervelden.
Deze soort komt voor van zuidwestelijk Europa en noordwestelijk Afrika tot centraal Azië . Het leefgebied bestaat uit vrij droog, extensief beweid terrein met lage vegetatie, hoog genoeg zo dat de vogel hierin net kan verdwijnen.[1]
De vogel is dwaalgast in Nederland, meestal waargenomen in het najaar. Tussen 1824 en 2000 zijn er 41 bevestigde waarnemingen en tussen 2000 en 2012 slechts 3.[3]
De grootte van de wereldpopulatie werd in 1999 geschat op 240.000 individuen. De kleine trap gaat in aantal achteruit. Dit komt omdat veel van zijn leefgebied wordt versnipperd door verstedelijking en infrastructuur, maar vooral ook door ontwikkelingen in de landbouw. Extensief gebruikt land wordt omgezet in veel meer intensieve veehouderij of akkerbouw. Om deze redenen staat de kleine trap als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe kleine trap (Tetrax tetrax) is een vogel uit de familie van de trappen (Otidae) die voorkomt op steppen, extensieve landbouwgronden en braakliggende terreinen op het Iberisch Schiereiland, Frankrijk, Italië, Sardinië, de Balkan, Marokko en van Midden-Azië tot het Altajgebergte. Omdat hij intensief gebruikt agrarisch landschap mijdt, is zijn aantal de laatste decennia sterk afgenomen. In Nederland is de kleine trap een zeldzame dwaalgast.
Dvergtrappe (Tetrax tetrax) er en mellomstor fugl i trappefamilien (Otididae), og eneste art i den monotypiske slekten Tetrax. Arten tilhører de minste trappene.
Dvergtrappen blir cirka 43 cm og veier omkring 680–975 g. Hannen blir såvidt tyngre enn hunnen, men kjønnene blir like høye. Vingespennet er cirka 90–110 cm og undersiden av vingene hvite. Oversiden av fjærdrakten er sandfarget med mørke småspragler. Hannen har brun fjærkrone, blågrått ansikt og nesten svart hals, med to tydelige hvite klaver (den øverste V-formet foran). De mørke fargene blekner noe utenfor hekketiden. Han er hvit i brystet og buken. Hunnen er spraglete over det hele, med unntak den bakerste delen av undersiden. Den er tilnærmet hvit. Ungfuglene ligner hunnene.[2]
Arten trives på steppe og steppelignende gressletter, helst der gresset blir over 20 cm. Den eter biller, gresshopper og andre terrestriske virvelløse dyr, men også ganske mye plantemateriale, som skudd, knopper, blomster og frø.[2]
Dvergtrappe er utbredt fra det nordlige Marokko, på Den iberiske halvøy, Frankrike, Sardinia, det sørøstre Italia, Tyrkia, Kaukasus, Midtøsten og Egypt, Iran, det sørlige Russland og Ukraina, og fra Kasakhstan til Kirgisistan og det nordvestre Kina. Arten hekker i de nordlige områdene av utbredelsen, og overvintrer i de sørlige.[2] I sommerhalvåret er arten også av og til en sjelden gjest i Skandinavia, herunder også såvidt i Norge.
Dvergtrappe er observert i Norge ved noen få anledninger, blant annet ble en hunnfugl observert i slutten september 2014 nær Trones i Verdal i Nord-Trøndelag. Likeledes ble arten observert i Lesja i Gudbrandsdalen den 28. august samme år. Før det var arten bare registrert i Varanger i 1906 og i Gudbrandsdalen i 1880 og 1900.[3]
Dvergtrapper er ikke egentlige trekkfugler, men deler av populasjonen trekker. Hvor og når varierer med utbredelsen. Mange fugler er imidlertid standfugler, som bare gjør korte migrasjoner relatert til mattilgangen.[2]
Arten hekker i perioden februar–juni, avhengig sted. Redet er ei grunn grop på bakken, som regel med tett, kort gressdekke. Hunnen legger 2–6 egg, og inkubasjonstiden er typisk 20–22 dager. Kyllingene bytter til voksen fjærdrakt etter cirka 25–30 dager (kanskje litt lenger enkelte steder) og blir hos moren til ut på høstparten.[2]
Dvergtrappe (Tetrax tetrax) er en mellomstor fugl i trappefamilien (Otididae), og eneste art i den monotypiske slekten Tetrax. Arten tilhører de minste trappene.
Otis tetrax
Àutri nòm an piemontèis: ... .
Costo artìcol a l'é mach në sboss. Da finì.
Da finì.
Da finì.
Multimedia w Wikimedia Commons Strepet[4] (Tetrax tetrax) – gatunek średniego ptaka z rodziny dropi (Otididae), zamieszkujący Półwysep Iberyjski, Maroko, Półwysep Apeniński, Korsykę, Sardynię oraz Ukrainę, południową Rosję po Kazachstan, Kirgistan, południowo-zachodnie Chiny i północny Iran. Wschodnia część populacji wędrowna, zimuje w basenie Morza Śródziemnego, Azji Mniejszej, na Kaukazie oraz w Azji Południowej. W Polsce do początków XX wieku sporadycznie gniazdował, obecnie zalatuje wyjątkowo.
Strepet (Tetrax tetrax) – gatunek średniego ptaka z rodziny dropi (Otididae), zamieszkujący Półwysep Iberyjski, Maroko, Półwysep Apeniński, Korsykę, Sardynię oraz Ukrainę, południową Rosję po Kazachstan, Kirgistan, południowo-zachodnie Chiny i północny Iran. Wschodnia część populacji wędrowna, zimuje w basenie Morza Śródziemnego, Azji Mniejszej, na Kaukazie oraz w Azji Południowej. W Polsce do początków XX wieku sporadycznie gniazdował, obecnie zalatuje wyjątkowo.
Cechy gatunku Jest to najmniejszy z dropi. Samiec w szacie godowej ma wierzch głowy płowobrązowy z ciemnymi plamkami, boki głowy szaropopielate, szyję czarną z dwoma białymi pasami, górnym w kształcie litery "U", a dolną w formie półobroży. W locie widoczne charakterystyczne białe plamy na skrzydłach. Wierzch ciała płowobrązowy z ciemnobrązowym rysunkiem, spód biały, boki rdzawe. Samica ma głowę, szyję i wierzch ciała płowobrązowy z ciemniejszym rysunkiem, brzuch i podogonie białe. Samiec w szacie spoczynkowej oraz osobniki młodociane podobne do samicy. Wymiary średnie długość ciała ok. 40-50 cmO sisão (Tetrax tetrax) é uma ave da família Otididae. É um parente próximo da ave abetarda, sendo contudo muito mais pequeno que esta espécie.
Frequenta terrenos abertos, nomeadamente searas e pastagens. Em Portugal tem uma distribuição ampla, sendo particularmente frequente no Alentejo. Está presente durante todo o ano.
A espécie é monotípica (não são reconhecidas subespécies).
O sisão (Tetrax tetrax) é uma ave da família Otididae. É um parente próximo da ave abetarda, sendo contudo muito mais pequeno que esta espécie.
Frequenta terrenos abertos, nomeadamente searas e pastagens. Em Portugal tem uma distribuição ampla, sendo particularmente frequente no Alentejo. Está presente durante todo o ano.
Spârcaciul, spurcaciul sau dropia mică (Tetrax tetrax) este o pasăre migratoare de stepă, înrudită cu dropia, din familia otididelor (Otididae), ordinul gruiformelor (Gruiformes), răspândită în sudul Europei și în Asia Centrală. Toamna se îndreaptă spre locurile de iernare din nordul Africii și din sud-vestul Asiei.
Spârcaciul are o talie de 43 cm, de două ori mai mic decât dropia, cu care se aseamănă oarecum în privința coloritului general al femelei. Masculul este brun-închis pe spate, are abdomenul albicios, capul brun-ruginiu și gâtul negru cu două inele albe. Femela are gâtul brun-închis, ca și corpul.
În România cuibărea cu câteva decenii în urmă în Dobrogea și Moldova; în ultimii ani, specia nu a mai fost semnalată în aceste regiuni.
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareSpârcaciul, spurcaciul sau dropia mică (Tetrax tetrax) este o pasăre migratoare de stepă, înrudită cu dropia, din familia otididelor (Otididae), ordinul gruiformelor (Gruiformes), răspândită în sudul Europei și în Asia Centrală. Toamna se îndreaptă spre locurile de iernare din nordul Africii și din sud-vestul Asiei.
Drop malý alebo drop obojkový[3] (lat. Tetrax tetrax) je druh dropa z čeľade dropovité (Otididae). Obýva západnú palearktídu[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov drop malý patrí medzi takmer ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci, európska populácia zaberá plošne len 40% celkového areálu rozšírenia, avšak žije tu 80 – 90% globálnej populácie. Za obdobie troch generácií (30,9 rokov) poklesla o 30 – 49%, najmä zmenami v poľnohospodárstve a negatívnym pôsobením elektrických vedení. Podobným hrozbám je vystavená aj populácia v strednej Ázii. Výsledky výskumov na hniezdiskách v severnom a strednom Kazachstane medzi rokmi 2008 – 2009 a 2015 a na zimoviskách v Azerbajdžane ukázali, že v týchto oblastiach nedošlo k poklesom. [1]
Drop malý v minulosti hniezdil na Podunajsku. Posledné známe hniezdenie je datované do obdobia 2. svetovej vojny a posledné potvrdené pozorovanie je z roku 1974.[4] Ekosozologický status v roku 1995 a 1998 Ex - vyhynutý druh.[4], rovnako aj v roku 2001[5]. V roku 2014 RE - regionálne vyhynutý.[2][6][7]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Drop malý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Drop malý
Drop malý alebo drop obojkový (lat. Tetrax tetrax) je druh dropa z čeľade dropovité (Otididae). Obýva západnú palearktídu Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov drop malý patrí medzi takmer ohrozené druhy, trend celkovej populácie je klesajúci, európska populácia zaberá plošne len 40% celkového areálu rozšírenia, avšak žije tu 80 – 90% globálnej populácie. Za obdobie troch generácií (30,9 rokov) poklesla o 30 – 49%, najmä zmenami v poľnohospodárstve a negatívnym pôsobením elektrických vedení. Podobným hrozbám je vystavená aj populácia v strednej Ázii. Výsledky výskumov na hniezdiskách v severnom a strednom Kazachstane medzi rokmi 2008 – 2009 a 2015 a na zimoviskách v Azerbajdžane ukázali, že v týchto oblastiach nedošlo k poklesom.
Småtrapp (Tetrax tetrax) är en stor fågel inom familjen trappar och ensam art inom sitt släkte Tetrax.[2]
Småtrappen har ett uppdelat häckningsområde. Det östliga utbredningsområdet omfattar Ryssland, Georgien, Kirgizistan, Kazakstan, Ukraina, nordvästra Kina, norra Iran och Turkiet. Det västra utbredningsområdet omfattar främst Spanien och Portugal med mindre populationer i Italien, Frankrike och Marocko. De sydligast häckande fåglarna är mestadels stannfåglar medan andra populationer flyttar söderut om vintern. Azerbajdzjan är den östra populationens viktigaste övervintringsområde och i övrigt övervintrar denna population från Turkiet och Kaukasus till Iran och på andra spridda områden runt om i södra Asien. Den västra populationen övervintrar kring Medelhavet, där den Iberiska halvön utgör det viktigaste övervintringsområdet. Tidigare häckade den över ett större område och dess norra utbredningsområde sträckte sig då till att den ibland häckade i Polen.[3] Trots att arten är uppdelad i två ganska väl avskilda populationer är den monotypisk och delas inte upp i några underarter.
Den är den minsta palearktiska trappen men trots detta är den stor som en fasanhona och mäter 40–45 centimeter på längden och har ett vingspann på 83–91 centimeter. I flykten är de långa vingarna mestadels vita med kontrasterande svarta yttre vingpennor och svarta handtäckare. I häckningsdräkt är hanen brun på ovansidan och vit undertill, med grått huvud, svart hals som upptill och nedtill kantas av vitt. Honan och icke-häckande hanar saknar det kontrastrika halspartiet, är mer vattrade och honorna är mörkare undertill än hanarna. Juvenilerna påminner om honorna. Båda könen är oftast tysta men hanen har ett snarkande läte som beskrivs som "prrt" som kan höras på upp till 500 meters håll.
Den går på ett värdigt långsamt vis och tenderar att snarare springa, istället för att flyga, när den blir störd. Den lever i flock, speciellt på vintern.
Småtrappens biotop utgörs av öppen, lätt kuperad, ostörd gräsmark eller odlingsmark, där växtligheten är tillräckligt hög för att erbjuda skydd. Likt de andra trapparna har den ett spektakulärt spelbeteende där hanarna, förutom att utstöta läten, stampar med foten, burrar upp halsfjädrarna och gör korta luftsprång med vingflaxning. Den lägger tre till fem ägg i ett bo direkt på marken, och det är honan som själv tar hand om ruvandet och vården av ungarna.
Småtrappen är allätare som lever av frön, insekter, små gnagare och reptiler.
Arten minskar över hela sitt utbredningsområde på grund av habitatförlust. Under 1900-talet har den försvunnit som häckfågel i elva europeiska länder. Den spanska populationen, vilken är Europas största har minskat från 100 000-200 000 hanar under 1990-talet till 20 000-25 000 hanar. Arten kategoriseras som nära hotad (NT) av IUCN.[1]
Delar av texten är översatt från engelskspråkiga Wikipedias artikel Little Bustard, läst 2009-10-29
Wikimedia Commons har media som rör småtrapp.
Småtrapp (Tetrax tetrax) är en stor fågel inom familjen trappar och ensam art inom sitt släkte Tetrax.
Mezgeldek (Tetrax tetrax), toygiller (Otidae) familyasına ait açıklık alanlarda ve tarlalarda yaşayan bir kuş türü.
Hepçildirler. Tohumlar, böcekler ve küçük canlılarla beslenirler. 3-5 yumurta bırakırlar. Sülünler gibi yaklaşık 45 cm büyüklüğünde, 90 cm kanat açıklığına sahiptirler.
Güney ve merkezi Avrupa ile batı ve merkezi Asya'ya yayılış gösterirler. En güneydeki Avrupalı kuşlar çoğunlukla yerleşiktir ama diğer popülasyonlar kışın güneye göç ederler.
Bu kuşları yıl boyunca Trakyada görülmekle beraber batı Anadolu'da sadece göç zamanında görülmektedirler.
.png){kind=small}
Turnamsılar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Mezgeldek (Tetrax tetrax), toygiller (Otidae) familyasına ait açıklık alanlarda ve tarlalarda yaşayan bir kuş türü.
Ареал цього птаха займає північний захід Африки, південь Європи, Центральну Азію; південні популяції осілі, північні зимують від північний захід Африки до Центральної Азії. В Україні: осілий на Керченському півострові; мігрує та зимує в Присивашші, Степовому Криму, Північно-західному Приазов'ї.
Колись дуже численний на суцільних степах України, але з розорюванням їх майже зник. В Україні у гніздовий період — 30—50 ос. (можливе гніздування 5—7 самок), взимку загальна чисельність, ймовірно, сягає 70-80 ос. Світова популяція нараховує 100 тис. ос. Чинники зменшення чисельності: втрата біотопів, знищення гнізд під час випасання худоби та сінокосіння, розлякування птахів, зростання кількості здичавілих собак та воронових птахів, вилучення з природи кладок та виводків, відстріл дорослих птахів.
Вид занесено до Європейського червоного переліку, включено до Червоної книги України (1994, 2009), до Конвенції з міжнародної торгівлі вимираючими видами дикої фауни і флори (CITES) (Додаток ІІ) та Бернської (Додаток ІІ) конвенцій. В Україні гніздиться поза межами природоохоронних територій через відсутність розрідженого невисокого травостою, який підтримується дикими копитними або помірним випасанням худоби. Необхідно: створити відповідні умови у степових заповідниках та додаткові охоронні території на Керченському півострові; знищувати здичавілих собак та воронових птахів; заборонити полювання в місцях поширення виду на Керченському півострові; посилити контроль за полюванням у Північно-західному Приазов'ї та на Сиваші; запобігати вилучення кладок та виводків.
Ô tác châu Âu nhỏ (danh pháp khoa học: Tetrax tetrax) là một loài chim trong họ Ô tác. Ô tác châu Âu nhỏ sinh sản ở Nam Âu và tây và trung Á. Nhóm ở cực Nam Âu định cư nhưng những quần thể khác thì di cư về phía nam trong mùa đông. Ô tác châu Âu nhỏ dài 42–45 cm, sải cánh dài 90–110 cm, cân nặng 830 g[2].
Ô tác châu Âu nhỏ (danh pháp khoa học: Tetrax tetrax) là một loài chim trong họ Ô tác. Ô tác châu Âu nhỏ sinh sản ở Nam Âu và tây và trung Á. Nhóm ở cực Nam Âu định cư nhưng những quần thể khác thì di cư về phía nam trong mùa đông. Ô tác châu Âu nhỏ dài 42–45 cm, sải cánh dài 90–110 cm, cân nặng 830 g.
Стрепет величиной с курицу. Длина тела достигает от 40 до 45 см, размах крыльев — 83—91 см, масса — 500—900 г. Верх тела песочного цвета с тёмным рисунком, низ белый. В брачном наряде у самца чёрная шея с двумя белыми полосами. В зимнем наряде самец и самка окрашены в песочный цвет с чёрными пятнами.
Своеобразен полёт стрепета. Сорвавшись с земли, он летит очень быстро. Кажется, что птица дрожит и трепещет на месте, но в то же время быстро двигается вперёд. В полёте крылья издают издалека слышимый своеобразный свист.
Стрепет обитает в умеренных районах Европы и Азии, а также в Северной Африке, живёт в открытых пространствах, в основном в степях и полях. Живёт только в тех степях, где остались хотя бы небольшие участки целины. Из-за сплошной распашки степей когда-то многочисленные стрепеты стали редкостью.
В отличие от дроф, стрепеты держатся в одиночку или парами, только перед отлётом на зимовку они собираются в большие стаи. Питаются растительной пищей (семена, побеги, корни) и насекомыми.
Сезон размножения начинается в апреле Самцы стрепетов токуют на одном месте. Подпрыгивая высоко над землёй, самец хлопает со свистом крыльями, зависает на 10-15 секунд и кричит «цррр», потом опускается на землю и снова подпрыгивает. Самка откладывает от 3 до 5 яиц. Она плотно сидит на кладке и близко подпускает человека, в результате чего очень часто гибнет под колёсами сельскохозяйственной техники.
Стрепет величиной с курицу. Длина тела достигает от 40 до 45 см, размах крыльев — 83—91 см, масса — 500—900 г. Верх тела песочного цвета с тёмным рисунком, низ белый. В брачном наряде у самца чёрная шея с двумя белыми полосами. В зимнем наряде самец и самка окрашены в песочный цвет с чёрными пятнами.
Своеобразен полёт стрепета. Сорвавшись с земли, он летит очень быстро. Кажется, что птица дрожит и трепещет на месте, но в то же время быстро двигается вперёд. В полёте крылья издают издалека слышимый своеобразный свист.
小鸨（学名：Otis tetrax）为鸨科鸨属的鸟类。该物种的模式产地在法国。[2]
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
保全状況評価 NEAR THREATENED
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ツル目 Gruiformes 科 : ノガン科 Otididae 属 : ヒメノガン属 Tetrax 種 : ヒメノガン T. tetrax 学名 Tetrax tetrax 和名 ヒメノガン 英名 Little Bustard ヒメノガン (姫野雁、学名：Tetrax tetrax)は、ツル目ノガン科に分類される鳥類の一種。和名のヒメノガンは、後述の標本を鑑定した榎本佳樹によるものである[1]。
翼長約24.2~28cm、全長約43cmで、ノガン類では最小の種である。雄の夏羽は、顔は青灰色で頸が黒く、白いV字線と首輪がある。体の上面は茶褐色で黒色の波状斑があり、体の下面は白。雄の冬羽と雌は全身茶褐色で腹部が白く、黒色の波状斑がある[2]。
ヨーロッパ東部や中央アジア、シベリア西部で繁殖し、北部に生息する個体は冬期に小アジア、シリア、インド西北部に渡る[2]。日本では迷鳥として1940年（昭和15年）1月4日に福岡県山門郡西宮永村（現在の福岡県柳川市）の麦畑に渡来した幼鳥1羽が捕獲された記録がある[1]。剥製は黒田長礼邸に保管されたが、現況は不明[1]。
広く平坦な草原や農耕地などに生息する。繁殖期以外は群れで行動する。
食性は雑食性で、おもに植物や無脊椎動物を食べる。先述の渡来時は砂嚢に麦の若芽が詰まっていた[1]。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
,_Castuera,_Extremadura,_Spain.jpg)
,_Castuera,_Extremadura,_Spain.jpg)
.jpg)
.png){kind=small}
