'''Carduelis atrata, tamién llamáu chayñita o ch'ayñita (Bolivia), negrucu (Arxentina), xilgueru negru (Chile) y xilguerín (Perú); ye un ave que vive na Puna (altiplanu andín), un sitiu caracterizáu por ser desértico y tar a gran altitú.
El machu adultu estremar por el color negru bien escuru y el mariellu bien intenso, ente que la fema ye más clara y el color mariellu alcuéntrase más estendíu pol banduyu.
En casu de tener dulda del sexu, puede tomase al páxaru cola mano y estender una de les sos nales; na fema la franxa alar mariella ten de ser estrecha y nel machu ancha. Adicionalmente, ayuda da-y una vuelta pa velo per debaxo; na fema pueden vese unes plumes marielles esvalixaes, dende'l banduyu escontra'l pechu y nel machu, el color negru escuru ye continuu. Amás, los machos suelen alzar les plumes de la cabeza, como una cresta.
El sexu puede pescudase coyer cola mano y soplándo-y la cloaca; el machu tener un pocu escontra fuera, del tamañu d'un granu d'arroz, más o menos, y la fema tener arrondada. La importancia d'estremar ente machos y femes anicia nel momentu de la compra porque s'acostuma soltar les femes cuando son prindaes, yá que al nun cantar nun tienen nengún valor na xaula.
Los xuveniles son de color negru ceniza y la so picu, la franxa alar y el baxu banduyu de color mariellu anaranxáu.
Estrémense fácilmente de los adultos porque tienen una doble llinia de plumitas motudes de color mariellu anaranxáu nos costazos.
La filoxenia xenética molecular (y el so parentescu y apaición na Tierra) foi yá establecida xuntu coles consecuencies evolutives por Antonio Arnaiz-Villena et al.[2][3][4] Tamién s'estableció que la especie parental ye'l Carduelis notata, un ave norteamericano y perteneciente a una de los trés radiaciones de Carduelis norteamericanes.[5]
Fora de la dómina de reproducción vive en grupos familiares que s'arrexunten en bandaes mayores. Ye fácil reparar un grupu de trés o cuatro que se posen nun llugar visible como un cable d'electricidá y depués coles sos llamaes y cantares atraer a otros aportando a más numberosos. Asina permanecen un ratu xuntos y de sópitu alcen el vuelu escontra otru llugar.
Busca ambientes soleyeros y secos, l'agua persistente oblíga-y a abandonar los llugares de nidificación.
El so hábitat natural en Perú y Bolivia son los altos pandos y pandoriales andinos ("la Puna"), ente 3.500 y 4.500 msnm, caracterizada por pindios, con roques y yerba, chiscaes de parrotales.
En Arequipa (Perú) pueden atopase xilguerinos a partir de los 2.600 msnm.
N'Arxentina, onde vive a una altitú entendida ente 2.000 y 3.000 msnm, ye llocalmente abondosa. En Chile alcuéntrase-y nel altu cordal de la zona norte, zones de puna, cerca de regueros, en fondalaes arbustives y con árboles, dende 3.500 a 4.800 msnm.
P'afaese a la relativa escasez d'osíxenu del aire del Altiplanu, la so sangre contién mayor númberu de glóbulos coloraos qu'otros páxaros que viven en tierres baxes, lo que garantiza la oxixenación de les sos texíos.
Viven nun ambiente con muncho vientu, con temperatures máximes de + 20 y - 22 °C. Por ello, el so organismu ta afechu a grandes fluctuaciones día-noche de 20 °C de temperatura. El problema de la temperatura nun-y resulta un inconveniente; el problema básicu constituyir la escasez del alimentu y los llugares fayadizos pa nidificar.
Fora de la dómina de cría y en determinaes dómines del añu alcuéntrase-y a menor altitú: en Perú a 2.335 msnm y n'Arxentina dende 750 msnm a 1.390 msnm.
Hai dos factores principales que determinen la so distribución xeográfica: la orografía accidentada del Cordal de Los Andes, qu'actúa como barrera natural, y la climatoloxía, que vien determinada pola corriente de "El Neñu".
De resultes de la gran diversidá d'altitúes esistentes na so hábitat y la variadísima climatoloxía a que se ve sometíu, puede afirmase que ye un páxaru nómada pero que caltién poblaciones sedentaries en determinaos llugares.
En Arequipa emigren pel iviernu, porque nesa dómina'l clima tórnase de lo más fríu, con temperatures per debaxo de los cero graos centígraos. Pola Corriente d'El Neñu, hai grandes cambeos de temperatura, díes calorosos y nueches fríes, de 14 °C como temperatura mínimo, a 8 °C, y con agua. En Puno, nel mes de xunetu, cuando se soporten unes fuertes nevaes y una baxada na temperatura d'hasta - 17 °C, ye cuando los xilguerinos sumen. Lo más probable ye que se camuden a zones menos fríes, por Bolivia, parte d'Arxentina y Chile, porque nesta dómina, que l'iviernu ye más reciu y tou cubrir de nieve, nun se-yos ve polos sos llugares habituales; nunos díes, al empezar a ameyorar la temperatura, ellos vuelven apaecer. Na dómina de la collecha de la quínua, lleguen a Bolivia en gran cantidá, tantu del llau peruanu, como del chilenu y del norte arxentín, a mediaos d'agostu y entrando na primavera, qu'empieza'l 21 de setiembre. El so migración en tou esti territoriu ye esporádica, dende'l norte d'Arxentina hasta Bolivia, por cuntar con un terrén llanu-altiplánico. Les bandaes mover d'un sector a otru, a la busca de comida abondosa y llugares apropiaos pa criar, por ello podría consideráse-yos nómades. La esplicación ta en qu'en Perú, Chile, Bolivia y Arxentina los climes y les estaciones son distintos pero non demasiáu porque hai hores adelantraes; ye por eso qu'emigren en tou esti territoriu. Per otru llau, en Bolivia, hai páxaros autóctonos que nun emigren porque disponen de los trés zones onde viven: el valle, el altiplanu y el trópicu. Na rexón más austral del so hábitat (ciudá de Mendoza y na provincia de San Juan), nun son sedentarios. Lleguen nel mes de payares a añerar y migren al norte en bandaes, nel mes de marzu. Nes ciudaes de Salta y Jujuy asitiaes nel norte arxentín, sí son sedentarios.
Según datos llograos por diversu fontes, abarruntar de la esistencia de delles races, estremaes por traces morfolóxiques:
En C. atrata en llibertá, esisten diferencies, dalgunos son de mayor tamañu y hai unos con colores más tenues qu'otros y tamién se ven negros tintos.
El xilguerín peruanu ye poconín grande que la chayñita boliviana y tien la cabeza llixeramente más arrondada. La chayñita tien la cabeza esplanada y unes pequeñes pintes marielles nes comisuras del picu (non les de too pichón, sinón, l'adultu) pa veles hai que coyer cola mano.
En Copacabana, zona del llagu Titicaca asitiada nel llau bolivianu, príndense los xilguerinos de mayor tamañu.
L'arxentín tien un llargor de pates llixeramente cimera a los otros negrinos.
El chilenu, con un llargor de 15 cm, ye'l de mayor tamañu, según indícase na páxina web Aves chilenes: xilgueru negru. Datu que nun resulta estrañu al comprobase, en delles ocasiones, la esistencia de dalgún exemplar destacable, ente les partíes de negrinos d'importación que lleguen a España.
Estudiu comparativu: cuadru de midíes morfométricas Llocalidá Sexu Anchu del picu Llongura del picu Cuerpu Anchu de la cabeza Metatarsu Mendoza M 5-5,2 8-11 12,2-12,5 11-14,6 16,8-18 Arequipa M 5-6 8 10,5-11,5 13-14 13-14 Puno M 6-7 9-11 10,7-12 12-14 13-14 Bolivia M 6 10 12,5 9 18,5 Chile M 7,5 10 12,7 13,5 16 Importación M 5,1-7 8-10 11,8-12,5 10-12 12,2-17 Mendoza H -- -- -- -- -- Arequipa H 5-6 8 11 12-13 13-14 Puno H 5-7 9-10 11-11,8 11,13 13-14 Bolivia H 7-7,2 11-12 12,1-12,7 11-13 17-18,5 Chile H -- -- -- -- -- Importación H 5-7 8-10 11,8-12,4 10-12 14-17Toles midíes son en mm, menos el cuerpu que ye en cm. Tomar de la siguiente forma:
Parte del cuerpu Midida Anchu picu: al altor de la comisura del picu Llargu picu: dende la punta del picu hasta la comisura del mesmu Cuerpu de la punta del picu a la punta de la cola Anchu cabeza: al altor de los güeyos (de güeyu a güeyu) Tarsu-metatarsu: dende l'articulación tibiu-metatarsu hasta l'entamu de l'articulación de los deosYe fácil velo y escuchalo en dómina de celu posáu nun alambre de la lluz o n'otru llugar bien visible. Lo más común ye oyer les notes de contautu qu'emite una bandada en vuelu “knot”-“knot”-“knot”. Posaos suelen emitir una nota nasal d'alarma, si siéntense descubiertos “chío” y otra qu'emiten de normal cuando se mueven “suit”-“suit”. Tienen la nota d'agresividá carauterística, similar a la de los xilgueros europeos pa echar del so llau a un rival.
En cautividá repara un tipu de cantar lento, nidiu y melódicu de notes variaes encadenaes nuna frase, y otru cantar rápido, siguíu y fuerte realizáu coles ales baxes qu'emplega nel cortexu de la fema.
Amuesa especial predilección por determinaes plantes de granes, de tamañu bien pequeñu y natives, como la quínua (Chenopodium quinoa Will), el zurrón bolivianu (Thlaspi arvense), el llantén (Plantago major L.), el nabu montés (Brassica campestris), la cañigua (Chenopodium pallidicaule Aellen), la chilca mamil (Baccharis polifolia Griseb) les especies arxentines de Baccharis,[6] la chillihua (Festuca dolichofila) y la quihuicha (Amaranthus caudatus).
La quínua o quinoa, ye un granu bien importante na so dieta pol altu conteníu de proteínes que contién. La kañiwa o cañigua, grana perrápidu y comer con munches ganes, ye una planta que tien como una guedeya d'onde se prinden pa comer les granes.
La mostacilla, grana de nabu montés, ye de color negru, pequeña y redondita; al arrincar la planta de la tierra, el raigañu ye de la forma d'un nabu allargáu, d'ende'l so nome. Ye una planta d'unos 30 cm a 40 cm, de fueyes pequeñes y flores de color mariellu. Da unes pequeñes vainas onde tán les granes en fila india. Los xilgueros comer abriendo les vainas col picu y nun esperen a que s'ensuguen; comer nel matu.
La chilca mamil ye una planta que comen con avidez. Práuticamente si nun hai chilca ye difícil qu'haya negrucos. Tien un penachu blancu qu'ellos desarmen pa sacar una grana similar al abisín nel so interior.
Esti trabayu, realizáu col exame de les granes conteníes nel buche de 23 exemplares prindaos en Puno, ye indicativu de que la so alimentación ta basada na kañiwa (Chenopodium pallidicaude, Aellen) y na mostacilla (Brassica campestris) anque varia según la estación del añu.
Puede ser de muncha importancia pa'l criadores por cuenta de que pueden reemplazar estos alimentos naturales de la zona con otros del mesmu valor alimenticiu y de esta manera podela caltener en cautividá ensin que sufra defectos alimenticios.
Tipu d'alimentu Nome científicu Porcentaxe |-----align="center"
Kañiwa Chenopodium pallidicaule, Aellen 30 % Quinoa Chenopodium quinoa, Will 5 % Mostacilla Brassica campestris 30 % Chillihua Festuca dolichofila 5 % Otres granes -- 15 % Biltos de plantes -- 5 % Inseutos -- 10 %Darréu dempués del periodu de les agües, col florecimientu de les plantes compuestes, empecípiase la reproducción. En Puno (Perú) viven con dellos graos centígraos baxo cero, temperatura a la qu'ellos tán avezaos. En primavera, xube un pocu y al aumentar les hores de lluz solar ye cuando empiecen a entrar en celu y a criar hasta fines del branu.
Nel norte de Perú puede atopáse-y añerando nos montes de Polilepis, una planta de la familia de les Bromeliacees de 8 a 10 m d'altor, conocida como quenoas polos peruanos, a una altitú ente 4.000-4.500 msnm. Mientres el día, la temperatura algama los 38 °C y pela nueche dellos graos baxo cero; el mugor del ambiente ye desértica, menos del 30 %. Na ciudá de Mendoza (Arxentina) les bandaes lleguen pal mes de payares a reproducise y emigren de regresu al Norte cola pichonada nos meses de marzu a abril.
Añeren colonialmente, cada pareya ocupa'l so pequeñu territoriu cercanu. Les temperatures que se soporten na dómina de cría son máximes de 17 °C al mediudía, polo que les críes tienen de tar protexíes del fríu.
En La Serena (Chile) lleguen en primavera, pero aproximao a 3.500 msnm, reprodúcense una vegada, y depués vuelven escontra'l Norte. A principios de seronda, fines de marzu, dellos llabradores ver nos cuetos con más parrotales.
Escueyen tantu los árboles (pinos, llameres siberianes) como les cases abandonaes. Busquen los furacos y resquiebros qu'hai nes "Quebraes" o bien escueyen un llugar a gran altor nel techu de les covaróns. El nial ta asitiáu a altores bien desemeyaos. La so construcción ye bien esmerada, especialmente en cuanto respecta al revestimiento internu, que ye entretejido con peluses vexetales.
Componer de tres güevos, n'ocasiones cuatro.
Los pitucos nacen dempués de dos selmanes d'incubación y abandonen el nial ente los 16 y 18 díes. Alimentar con granes inmadures.
De normal, nun siendo que les condiciones ambientales coincidan favorablemente cola bayura d'alimentos, nun tien llugar una segunda niarada mientres l'añu.
'''Carduelis atrata, tamién llamáu chayñita o ch'ayñita (Bolivia), negrucu (Arxentina), xilgueru negru (Chile) y xilguerín (Perú); ye un ave que vive na Puna (altiplanu andín), un sitiu caracterizáu por ser desértico y tar a gran altitú.
Spinus atrata és un ocell de la família dels fringíl·lids (Fringillidae) que rep en diverses llengües el nom de "lluer negre" (Anglès: Black Siskin. Francès: Chardonneret noir).
Habita vessants i zones rocoses i arbustives dels Andes del centre i sud de Perú, centre i sud de Bolívia, nord i centre de Xile i oest de l'Argentina.
Spinus atrata és un ocell de la família dels fringíl·lids (Fringillidae) que rep en diverses llengües el nom de "lluer negre" (Anglès: Black Siskin. Francès: Chardonneret noir).
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pila du (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pilaon duon) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Carduelis atrata; yr enw Saesneg arno yw Black siskin. Mae'n perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. atrata, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r pila du yn perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Acepa Loxops coccineus Aderyn pigbraff Maui Pseudonestor xanthophrys Mêl-gropiwr Molokai Paroreomyza flammea Pinc Laysan Telespiza cantans Pinc Nihoa Telespiza ultimaAderyn a rhywogaeth o adar yw Pila du (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pilaon duon) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Carduelis atrata; yr enw Saesneg arno yw Black siskin. Mae'n perthyn i deulu'r Pincod (Lladin: Fringillidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. atrata, sef enw'r rhywogaeth.
Der Schwarzzeisig (Spinus atratus, Syn.: Carduelis atrata) ist eine Art aus der Unterfamilie der Stieglitzartigen. Die Art kommt ausschließlich in Südamerika vor.
Die Körperlänge des Schwarzzeisig beträgt dreizehn Zentimeter.[1] Sein Gefieder ist schwarz, lediglich die Spiegel und Binden auf den Flügeln sowie die Säume der äußeren Schwanzfedern, die Unterschwanzdecken und der Bauch ist gelb. Der Schnabel ist schwarzgelb. Es besteht ein geringfügiger Geschlechtsdimorphismus, da das Weibchen etwas matter gefärbt ist.
Der Schwarzzeisig ist ähnlich wie der Kordillerenzeisig ein Vogel der Gebirgslagen der Anden. Er kommt überwiegend auf Hochplateaus in Höhenlagen zwischen 3.000 und 4.500 Meter vor. Charakteristisch für seinen Lebensraum ist der Zwergwuchs von Bäumen. Es findet sich jedoch auch sehr viele Wildkräuter in seinem Lebensraum. Sein Verbreitungsgebiet reicht vom Süden Perus über den Westen Boliviens bis in den Norden von Chile und den Nordwesten von Argentinien.
Das Nest wird zwischen Geröll errichtet. Das Gelege besteht aus drei bis fünf blauweißen Eiern. Es brütet allein das Weibchen. Es wird während der Brutzeit vom Männchen gefüttert. Die Brutzeit beträgt 13 bis 14 Tage. Die Jungvögel sind mit etwa 17 Tagen flügge und nach weiteren zwei Wochen selbständig.
Der Schwarzzeisig (Spinus atratus, Syn.: Carduelis atrata) ist eine Art aus der Unterfamilie der Stieglitzartigen. Die Art kommt ausschließlich in Südamerika vor.
Ch'ayña, Ch'iyar jamach'i, ch'ayñita, ch'añarix jisk'a pampa jamach'iwa, (zool. mf. cientifico suti: Carduelis atrata. Tama: Fringillidae) ukham uñt'atarakiwa[1].
Mä chhiy jamach'iwa, ch'iyar phuyuniwa, chhiqharux q'illump janq'ump arktatawa. T'isktas t''isktas jaltirinakawa.
Ch'ayñax jisk'a achunaka, alinakan panqaranakapa, ukhamarak jisk'a laq'unak pallasipxaraki.
Tapapax mä jaruch (tasa) ukch'awa. Jisk'a alinakampit t'arwanakampit tapapax luratawa. Tapanakapx qarqa k'uchunakaru, quqa alinakjaru, pampa ch'amphanakarus k'awnapxakiwa. Yaqhippachanakax tam tamaw sarnaqapxi.
Ch'ayñax pusi k'awn k'awni. Uka k'awnapax mä jukit laramar uñtatawa, yaqhippachanakax uka k'awnapax ch'ixinakaniwa.
Ch'ayña, Ch'iyar jamach'i, ch'ayñita, ch'añarix jisk'a pampa jamach'iwa, (zool. mf. cientifico suti: Carduelis atrata. Tama: Fringillidae) ukham uñt'atarakiwa.
The black siskin (Spinus atratus) is a species of finch in the family Fringillidae. It is found in Argentina, Bolivia, Chile, and Peru. Its natural habitats are subtropical or tropical high-altitude shrubland and subtropical or tropical high-altitude grassland.
The black siskin grows to a length of about 13 centimetres (5 in). The male is mostly a glossy black colour with the exception of a band of yellow at the base of the primaries, and the base of the tail and the lower belly which are yellow. The female is similar but the black part of the plumage is less glossy and more brownish. The only other bird within its range with which it might be confused is the yellow-rumped siskin (Spinus uropygialis). When stationary they are easily distinguished, but in flight the black siskin displays various patches of yellow plumage on its rump and on the wings which enhances the similarity.[2]
This is a bird of the high Andes Mountains in South America.[3] Its range extends from central Peru and northern Chile to western Argentina. Its height range is 3,500 to 4,500 metres (11,500 to 14,800 ft) but at the southern end of its range it occurs at slightly lower altitudes. Its typical habitat is rocky slopes and ravines, and the tussocky grassland with low shrubs that occurs in the Puna grassland ecoregion. It also occurs around habitations. It is often seen in pairs or in small flocks, sometimes with other species of finch, and generally forages on the ground or in low bushes.[3]
The phylogeny of this and other closely related finches has been investigated by Antonio Arnaiz-Villena et al.[4][5][6]
S. atratus has a wide range and is a fairly common species, but is patchily distributed. The population trend seems to be stable, so the International Union for Conservation of Nature has assessed its conservation status as being of "least concern".[1]
The black siskin (Spinus atratus) is a species of finch in the family Fringillidae. It is found in Argentina, Bolivia, Chile, and Peru. Its natural habitats are subtropical or tropical high-altitude shrubland and subtropical or tropical high-altitude grassland.
La Nigra kardelo (Spinus atratus, iam Carduelis atrata) estas malgranda paserina birdo, membro de la familio de Fringedoj. Surloke en la hispana nomiĝas negrito de Bolivia (bolivia nigruleto), chayñita aŭ ch'ayñita [ĉajnjIta] (Bolivio), negrillo (nigruleto, Argentino), jilguero negro (nigra kardelo) (Ĉilio) kaj jilguerito [ĥilgerIto] (kardeleto, Peruo).
Ĝi troviĝas sufiĉe komune en altaltitudaj herbejoj (punaoj, areoj de Andoj) de nordokcidenta Argentino, okcidenta Bolivio, norda Ĉilio kaj centra Peruo. Ties natura biotopo estas subtropikaj aŭ tropikaj altaltitudaj arbustaroj kaj herbejoj kun rokaj deklivoj kaj ravinoj. Ĉefe el 3000-4000 m.
Ĝi estas sufiĉe granda (13 cm) nigra kardelo, kiel la komuna nomo kaj la latina scienca nomo sugestas, kun rimarkinde kontrastaj flavaj flugilzonoj (ege rimarkindaj dumfluge), subpugo kaj bordoj de vostobazo. La beko estas helgriza kaj la kruroj nigrecaj. Estas iom da seksa duformismo, ĉar la ino montras similan bildon sed ne estas tiom brilnigra kaj havas blankecan ventron. Krome maskloj povas levi iomete kapoplumojn kvazaŭ kresto.
Junuloj estas cindronigraj kun beko, flugilzonoj kaj suba ventro oranĝaflavaj.
Ili kutime videblas en paroj aŭ malgrandaj aroj ofte manĝante surgrunde. For de la reprodukta sezono en pli grandaj aroj. Ili preferas sunbanajn areojn: troa pluvokvanto forpelas ilin el reproduktejoj.
Tiu birdo estas facile videblaj kaj aŭdeblaj en epoko de pariĝado ĉefe sur kabloj aŭ alia elstara ripozejo. Komuna estas la kontaktalvoko de dumfluga aro “knot”-“knot”-“knot”. Ripoze estas alarmalvoko “ĉio” kaj alia noto por flugado “suit”-“suit”.
Ili manĝas ĉefe malgrandajn kaj indiĝenajn semojn ĉefe de kinua (Chenopodium quinoa) zurrón (Thlaspi arvense), llantén (Plantago major), natura brasiko (Brassica campestris), la kanjigua (Chenopodium pallidicaule), la ĉilka (Baccharis polifolia). [1] En Argentino la ĉilihua (Festuca dolichofila) kaj la kihuiĉa (Amaranthus caudatus). Notindas la indiĝenaj nomoj de multaj el ili.
Ties natura vivejo en Peruo kaj Bolivio estas altaj altebenaĵoj andaj ("la Punao"), el 3 500 al 4 500 msm, karaktera pro deklivoj, kun rokoj kaj herbo, kun arbustoj. En Arekipo (Peruo) videblas el 2.600 msm. En Argentino, kie ili liĝas je altecoj inter 2.000 kaj 3.000 msm, estas surloke abundaj. En Ĉilio loĝas en la alta montaro de la norda zono, punao, ĉe rojoj, en arbustaj kaj arbaj valetoj, el 3.500 al 4.800 msm.
Por adaptiĝi al relativa manko de oksigeno de la aero de tiaj altaĵoj, ties sango enhavas pli da eritrocitoj ol tiu de aliaj birdospecioj de malaltaj teroj, kio garantias oksigenigon de ties histoj.
Ili loĝas en tre venta medio, kun temperaturoj maksimumaj de + 20 kaj - 22 °C. Pro tio ties korpo estas adaptata al grandaj fluktuoj tago-nokte de 20 °C de temperaturo. La problemo de la temperaturo ne estas tio por ili, sed malabundo de nutrado kaj de taŭgaj nestolokoj. For de la reprodukta sezono kaj en iaj jarepokoj ili troviĝas je malpli da alto: en Peruo je 2.335 msm kaj en Argentino el 750 msm al 1.390 msm.
Estas du ĉefaj faktoroj kiuj determinas ties geografian distribuadon: nome la montara orografio de la Andoj, kiu aktivas kiel natura barilo, kaj la klimatologio, kiu venas siavice determinata de la marfluo de "El Niño".
Tiu neotropisa birdospecio estas nomada, sed kun nenomadaj populacioj en iaj lokoj. El Arekipo migras vintre kiam ekmalvarmas kun grandaj diferencoj de temperaturo inter tagoj kaj noktoj kaj ankaŭ el Pujno julie (sudhemisfera vintro) kiam neĝas kaj temperaturo estas ĝis - 17 °C. Plej probable ili moviĝas al malpli malvarmaj areoj de Bolivio, aŭ inter Argentino kaj Ĉilio, ĝis kiam ekvarmiĝas la temperaturo kaj ili reaperas serĉe de abunda manĝo kaj taŭgaj nestolokoj. La klarigo estas, ke en Peruo, Ĉilio, Bolivio kaj Argentino la klimato kaj la sezonoj estas diferencaj kaj pri tio ili migras tra tiu ĉiu teritorio. Krom tio, en Bolivio, estas indiĝenaj birdoj kiuj ne migras ĉar ili tie disponas el la tri zonoj kie ili loĝas: valo, altebenaĵo kaj tropiko. En la plej suda argentina regiono kie ili loĝas nome Mendoza kaj en la provinco de San Juan ili estas migrantaj. Alvenas novembre por nestumi kaj migras norde are marte. Dum en la nordaj urboj de Salta kaj Jujuy ja estas loĝantaj birdoj.
Inter tiom da geografiaj areoj, oni supozas, ke estas diferencoj, kun peruaj birdoj pli malgrandaj, boliviaj mezaj kaj ĉiliaj pli grandaj, dum argentinaj pli longbekaj. Sed ne estas agnoskataj subspecioj.
La reprodukta sezono komencas tuj post la pluvsezono kaj foje okazas unu ovodemetado kaj la birdoj migras norden por dua aliloke. Ili nestumas kolonie, ĉiu paro okupas malgrandan teritorion. La temperaturoj en tiu epoko povas fluktui inter 17 °C tagmeze ĝis sub nulo nokte, tiele la idoj devas esti protektitaj el malvarmo. Kiel nestoloko ili elektas arbojn (pinoj, siberiaj ulmoj) aŭ abandonitajn domojn, ankaŭ truojn kaj fendojn en ravinoj aŭ eĉ lokojn alte en tegmento de kavoj. La nesto povas situi je tre diferencaj altoj. Ties konstruado estas tre prilaborita, ĉefe interne per vegetala lanugo. La ovaro estas de tri ovoj, foje kvar. Eloviĝo okazas post du semajnoj de kovado kaj elnestiĝo post kromaj 16 kaj 18 tagoj. La idoj estas manĝigataj per nematuraj semoj. Kutime, se ne estas tre favoraj medikondiĉoj koincide kun abundo de nutrado, ne okazas dua ovodemeto en tiu jaro.
Ĝi estas birdospecio ŝatata de specialistaj bredistoj en Eŭropo, Sudameriko kaj Nordameriko. Tia birdobredado similas al tiu de aliaj kardeloj; ne tre facilas, sed eblas en birdejoj kaj en tiom en kaĝoj. Ili estas unu el plej komunaj kardeloj en kaptiveco. La ĉasado uzas glukaptilojn kaj kaptinton kiel reklamilo. Plej ofte oni eksportas ilin al Eŭropo, laŭleĝe el Peruo. La ĉas- kaj transporto-kondiĉoj ne bonas kaj multaj birdoj mortas. La eksportado estas tiom sukcesa ke oni multe ĉasas kaj la specio povus endanĝeriĝi. Paradokse la reproduktado en kaptiveco povus helpi pluhavi ĝin. Kvankam ankaŭ Eŭropa Unio kontrolas tiun trafikon, pro la kondiĉoj nur 0,5 % de la birdoj sukcesas survivi 12 al 16 monatojn kaptivece.
Por ke la birdoj sukcesu adaptiĝi al kaptiveco ili devas venki la adapton al diferenca hemisfero kaj malekvlibro de sezonoj, diferenca altitudo draste al tre malaltaj niveloj, diferencaj kondiĉoj de temperaturo kaj humideco, diferenca nutrado per tro grandaj semoj maltaŭgaj por ties metabolismo, redukto de la viva spaco ktp. Pro tio oni devas uzi por bredado kaj tenado en kaptiveco grandajn kaĝojn unumetrajn longajn almenaŭ, humidecon sub 50 %, nutradon baze sur semoj variaj kaj malgrandaj, purigadon kaj kontroladon de fekaĵoj ktp. Oni devas ne miksi jam adaptitajn ekzemplerojn kun novaj kaj ankaŭ ne miksi ambaŭ kun aliaj birdospecioj en kaptiveco nome psitakoj, kanarioj kaj similajn por eviti kontaĝojn.
Ĉiukaze eĉ se la birdoj sukcesas adaptiĝi al kaptiveco tio ne signifas ke ĝi povos reproduktiĝi facile; ĉefe estas problema, ke la ino estu sufiĉe lerta reproduktanta. Foje oni uzas inojn de alia specio (kanario ekzemple). Por reproduktado oni uzas apudajn sed separitajn kaĝojn ĝis kiam la partneroj proponas unu al alia manĝon aŭ nestomaterialon, poste la tasko estas farata de la ino kaj oni devas elpreni la masklon, ke li ne ataku la idojn, kaj eĉ elpreni la inon, kiu povas plue manĝigi la idojn el apuda kaĝo.
La Nigra kardelo (Spinus atratus, iam Carduelis atrata) estas malgranda paserina birdo, membro de la familio de Fringedoj. Surloke en la hispana nomiĝas negrito de Bolivia (bolivia nigruleto), chayñita aŭ ch'ayñita [ĉajnjIta] (Bolivio), negrillo (nigruleto, Argentino), jilguero negro (nigra kardelo) (Ĉilio) kaj jilguerito [ĥilgerIto] (kardeleto, Peruo).
Ĝi troviĝas sufiĉe komune en altaltitudaj herbejoj (punaoj, areoj de Andoj) de nordokcidenta Argentino, okcidenta Bolivio, norda Ĉilio kaj centra Peruo. Ties natura biotopo estas subtropikaj aŭ tropikaj altaltitudaj arbustaroj kaj herbejoj kun rokaj deklivoj kaj ravinoj. Ĉefe el 3000-4000 m.
El jilguero negro (Spinus atratus), también denominado negrillo, cabecitanegra oscuro y negrito de Bolivia,[2] es una especie de ave paseriforme de la familia Fringillidae propia de las montañas del oeste de América del Sur. Es un pájaro que vive en la Puna (altiplano andino), un sitio caracterizado por ser desértico y estar a gran altitud.
El macho adulto se distingue por el color negro muy oscuro y el amarillo muy intenso, mientras que la hembra es más clara y el color amarillo se encuentra más extendido por el vientre.
En caso de tener duda del sexo, se puede tomar al pájaro con la mano y extender una de sus alas; en la hembra la franja alar amarilla debe ser estrecha y en el macho ancha. Adicionalmente, ayuda darle una vuelta para verlo por debajo; en la hembra se pueden ver unas plumas amarillas dispersas, desde el vientre hacia el pecho y en el macho, el color negro oscuro es continuo. Además, los machos suelen elevar las plumas de la cabeza, como una cresta.
El sexo se puede averiguar cogiéndolo con la mano y soplándole la cloaca; el macho la tiene un poco hacia afuera, del tamaño de un grano de arroz, más o menos, y la hembra la tiene redondeada. La importancia de distinguir entre machos y hembras radica en el momento de la compra porque se acostumbra soltar las hembras cuando son capturadas, ya que al no cantar no tienen ningún valor en la jaula.
Los juveniles son de color negro ceniza y su pico, la franja alar y el bajo vientre de color amarillo anaranjado.
Se distinguen fácilmente de los adultos porque tienen una doble línea de plumitas moteadas de color amarillo anaranjado en los hombros.
La filogenia genética molecular (y su parentesco y aparición en la Tierra) ha sido ya establecida junto con las consecuencias evolutivas por Antonio Arnaiz-Villena et al.[3][4][5] También se ha establecido que la especie parental es el Carduelis notata, un ave norteamericana y perteneciente a una de las tres radiaciones de Carduelis norteamericanas.[6]
Fuera de la época de reproducción vive en grupos familiares que se agrupan en bandadas mayores. Es fácil observar un grupo de tres o cuatro que se posan en un lugar visible como un cable de electricidad y luego con sus llamadas y cantos atraer a otros llegando a ser más numerosos. Así permanecen un rato juntos y de repente alzan el vuelo hacia otro lugar.
Busca ambientes soleados y secos, la lluvia persistente le obliga a abandonar los lugares de nidificación.
Su hábitat natural en Perú y Bolivia son las altas mesetas y páramos andinos ("la Puna"), entre 3.500 y 4.500 msnm, caracterizada por pendientes, con rocas y hierba, salpicadas de arbustos.
En Arequipa (Perú) se pueden encontrar jilgueritos a partir de los 2600 msnm.
En Argentina, donde vive a una altitud comprendida entre 2.000 y 3.000 msnm, es localmente abundante. En Chile se le encuentra en la alta cordillera de la zona norte, zonas de puna, cerca de arroyos, en hondonadas arbustivas y con árboles, desde 3.500 a 4.800 msnm.
Para adaptarse a la relativa escasez de oxígeno del aire del Altiplano, su sangre contiene mayor número de glóbulos rojos que otros pájaros que viven en tierras bajas, lo que garantiza la oxigenación de sus tejidos.
Viven en un ambiente con mucho viento, con temperaturas máximas de + 20 y - 22 °C. Por ello, su organismo está adaptado a grandes fluctuaciones día-noche de 20 °C de temperatura. El problema de la temperatura no le resulta un inconveniente; el problema básico lo constituye la escasez del alimento y los lugares adecuados para nidificar.
Fuera de la época de cría y en determinadas épocas del año se le encuentra a menor altitud: en Perú a 2.335 msnm y en Argentina desde 750 msnm a 1.390 msnm.
Hay dos factores principales que determinan su distribución geográfica: la orografía accidentada de la Cordillera de Los Andes, que actúa como barrera natural, y la climatología, que viene determinada por la corriente de "El Niño".
Como consecuencia de la gran diversidad de altitudes existentes en su hábitat y la variadísima climatología a que se ve sometido, se puede afirmar que es un pájaro nómada pero que mantiene poblaciones sedentarias en determinados lugares.
En Arequipa emigran en invierno, porque en esa época el clima se torna de lo más frío, con temperaturas por debajo de los cero grados centígrados. Por la Corriente de El Niño, hay grandes cambios de temperatura, días calurosos y noches frías, de 14 °C como temperatura mínima, a 8 °C, y con lluvia. En Puno, en el mes de julio, cuando se soportan unas fuertes nevadas y una bajada en la temperatura de hasta - 17 °C, es cuando los jilgueritos desaparecen. Lo más probable es que se muden a zonas menos frías, por Bolivia, parte de Argentina y Chile, porque en esta época, que el invierno es más recio y todo se cubre de nieve, no se les ve por sus lugares habituales; en unos días, al comenzar a mejorar la temperatura, ellos vuelven a aparecer. En la época de la cosecha de la quínua, llegan a Bolivia en gran cantidad, tanto del lado peruano, como del chileno y del norte argentino, a mediados de agosto y entrando en la primavera, que empieza el 21 de septiembre. Su migración en todo este territorio es esporádica, desde el norte de Argentina hasta Bolivia, por contar con un terreno llano-altiplánico. Las bandadas se desplazan de un sector a otro, a la búsqueda de comida abundante y lugares apropiados para criar, por ello se les podría considerar nómadas. La explicación está en que en Perú, Chile, Bolivia y Argentina los climas y las estaciones son diferentes pero no demasiado porque hay horas adelantadas; es por eso que emigran en todo este territorio. Por otro lado, en Bolivia, hay pájaros autóctonos que no emigran porque disponen de las tres zonas donde viven: el valle, el altiplano y el trópico. En la región más austral de su hábitat (ciudad de Mendoza y en la provincia de San Juan), no son sedentarios. Llegan en el mes de noviembre a anidar y migran al norte en bandadas, en el mes de marzo. En las ciudades de Salta y Jujuy situadas en el norte argentino, sí son sedentarios.
Según datos obtenidos por diversas fuentes, se tiene la sospecha de la existencia de varias razas, diferenciadas por rasgos morfológicos:
En C. atrata en libertad, existen diferencias, algunos son de mayor tamaño y hay unos con colores más tenues que otros y también se ven negros tintos.
El jilguerito peruano es un poquito más grande que la chayñita boliviana y tiene la cabeza ligeramente más redondeada. La chayñita tiene la cabeza aplanada y unas pequeñas pintas amarillas en las comisuras del pico (no las de todo pichón, sino, el adulto) para verlas hay que cogerlo con la mano.
En Copacabana, zona del lago Titicaca situada en el lado boliviano, se capturan los jilgueritos de mayor tamaño.
El argentino posee una longitud de patas ligeramente superior a los otros negritos.
El chileno, con una longitud de 15 cm, es el de mayor tamaño, según se indica en la página web Aves chilenas: jilguero negro. Dato que no resulta extraño al haberse comprobado, en varias ocasiones, la existencia de algún ejemplar destacable, entre las partidas de negritos de importación que llegan a España.
Todas las medidas son en mm, menos el cuerpo que es en cm. Se tomaron de la siguiente forma:
Es fácil verlo y escucharlo en época de celo posado en un alambre de la luz o en otro lugar bien visible. Lo más común es oír las notas de contacto que emite una bandada en vuelo “knot”-“knot”-“knot”. Posados suelen emitir una nota nasal de alarma, si se sienten descubiertos “chío” y otra que emiten normalmente cuando se desplazan “suit”-“suit”. Poseen la nota de agresividad característica, similar a la de los jilgueros europeos para echar de su lado a un rival.
En cautividad se observa un tipo de canto lento, suave y melódico de notas variadas encadenadas en una frase, y otro canto rápido, continuado y fuerte realizado con las alas bajas que emplea en el cortejo de la hembra.
Muestra especial predilección por determinadas plantas de semillas, de tamaño muy pequeño y nativas, como la quínua (Chenopodium quinoa Will), el zurrón boliviano (Thlaspi arvense), el llantén (Plantago major L.), el nabo silvestre (Brassica campestris), la cañigua (Chenopodium pallidicaule Aellen), la chilca mamil (Baccharis polifolia Griseb) las especies argentinas de Baccharis,[7] la chillihua (Festuca dolichofila) y la quihuicha (Amaranthus caudatus).
La quínua o quinoa, es un grano muy importante en su dieta por el alto contenido de proteínas que contiene. La kañiwa o cañigua, germina rapidísimo y la comen con muchas ganas, es una planta que tiene como un mechón de donde se prenden para comer las semillas.
La mostacilla, semilla de nabo silvestre, es de color negro, pequeña y redondita; al arrancar la planta de la tierra, la raíz es de la forma de un nabo alargado, de ahí su nombre. Es una planta de unos 30 cm a 40 cm, de hojas pequeñas y flores de color amarillo. Da unas pequeñas vainas en donde están las semillas en fila india. Los jilgueros las comen abriendo las vainas con el pico y no esperan a que se sequen; las comen en la mata.
La chilca mamil es una planta que comen con avidez. Prácticamente si no hay chilca es difícil que haya negrillos. Tiene un penacho blanco que ellos desarman para sacar una semilla similar al abisín en su interior.
Este trabajo, realizado con el examen de las semillas contenidas en el buche de 23 ejemplares capturados en Puno, es indicativo de que su alimentación está basada en la kañiwa (Chenopodium pallidicaude, Aellen) y en la mostacilla (Brassica campestris) aunque varía según la estación del año.
Puede ser de mucha importancia para los criadores debido a que pueden reemplazar estos alimentos naturales de la zona con otros del mismo valor alimenticio y de esta manera poderla mantener en cautividad sin que sufra deficiencias alimenticias.
Inmediatamente después del periodo de las lluvias, con el florecimiento de las plantas compuestas, se inicia la reproducción. En Puno (Perú) viven con varios grados centígrados bajo cero, temperatura a la que ellos están acostumbrados. En primavera, sube un poco y al aumentar las horas de luz solar es cuando comienzan a entrar en celo y a criar hasta fines del verano.
En el norte de Perú se le puede encontrar anidando en los bosques de Polilepis, una planta de la familia de las Rosáceas de 8 a 10 m de altura, conocida como quenoas por los peruanos, a una altitud entre 4.000-4.500 msnm. Durante el día, la temperatura alcanza los 38 °C y por la noche varios grados bajo cero; la humedad del ambiente es desértica, menos del 30 %. En la ciudad de Mendoza (Argentina) las bandadas llegan para el mes de noviembre a reproducirse y emigran de regreso al Norte con la pichonada en los meses de marzo a abril.
Anidan colonialmente, cada pareja ocupa su pequeño territorio cercano. Las temperaturas que se soportan en la época de cría son máximas de 17 °C al mediodía, por lo que las crías deben estar protegidas del frío.
En La Serena (Chile) llegan en primavera, pero aproximadamente a 3.500 msnm, se reproducen una vez, y luego vuelven hacia el Norte. A principios de otoño, fines de marzo, algunos campesinos los ven en los cerros con más arbustos.
Eligen tanto los árboles (pinos, olmos siberianos) como las casas abandonadas. Buscan los agujeros y grietas que hay en las "Quebradas" o bien eligen un lugar a gran altura en el techo de las cavernas. El nido está situado a alturas muy dispares. Su construcción es muy esmerada, especialmente en cuanto respecta al revestimiento interno, el cual es entretejido con pelusas vegetales.
Se compone de tres huevos, en ocasiones cuatro.
Los polluelos nacen después de dos semanas de incubación y abandonan el nido entre los 16 y 18 días. Los alimentan con semillas inmaduras.
Normalmente, a menos que las condiciones ambientales coincidan favorablemente con la abundancia de alimentos, no tiene lugar una segunda nidada durante el año.
|coautores=
(ayuda) |coautores=
(ayuda) |coautores=
(ayuda) |coautores=
(ayuda) El jilguero negro (Spinus atratus), también denominado negrillo, cabecitanegra oscuro y negrito de Bolivia, es una especie de ave paseriforme de la familia Fringillidae propia de las montañas del oeste de América del Sur. Es un pájaro que vive en la Puna (altiplano andino), un sitio caracterizado por ser desértico y estar a gran altitud.
Carduelis atrata Carduelis generoko animalia da. Hegaztien barruko Fringillidae familian sailkatua dago.
Carduelis atrata Carduelis generoko animalia da. Hegaztien barruko Fringillidae familian sailkatua dago.
Mustatikli (Spinus atratus)[2] on tiklien sukuun kuuluva eteläamerikkalainen varpuslintu.
Mustatikliä tavataan Argentiinassa, Boliviassa, Chilessä ja Perussa. Lajia on kuvattu melko yleiseksi, mutta laikuttaisesti esiintyväksi. Se on luokiteltu elinvoimaiseksi.[1]
Mustatikli (Spinus atratus) on tiklien sukuun kuuluva eteläamerikkalainen varpuslintu.
Spinus atratus
Le Chardonneret noir (Spinus atratus, anciennement Carduelis atrata) est une espèce de passereaux de la famille des Fringillidae.
Cet oiseau vit dans la Cordillère des Andes au Pérou (Huanuco, Junin, Cuzco, Ayacucho, Apurimac, Puno, Arequipa et Moquegua), en Bolivie (La Paz, Cochabamba, Oruro et Potosi), au Chili (Tarapaca, Antofagasta, Atacama, Coquimbo, Aconcagua et Santiago) et en Argentine (Jujuy, Catamarca, La Rioja, San Juan et Mendoza).
Le chardonneret noir habite les steppes, les prairies (pampas) et les alpages pierreux et semi-arides (punas) des hauts plateaux andins entre 1 800 et 4 800 m. Il fréquente surtout les zones rocailleuses parsemées de buissons de Ribes et d’arbustes de Polylepis, les ravins, les escarpements, les versants tapissés de plantes herbacées (paramos), les prairies à graminées et les zones légèrement boisées mais il visite aussi les abords des fermes et des villages où il a été vu perché sur des fils téléphoniques.
L’ensemble des données montre qu’il se nourrit de graines de plantes herbacées et de buissons avec un complément de grains de céréales cultivées (orge et blé) et de quelques insectes. D’autres plantes ont été répertoriées par Ottaviani (2011) : des graines de Coreopsis sp., astéracée et, autour du lac Titicaca, des graines d’une poacée, Calamagrostis ouata ou C. jamesii et de Baccharis sp., astéracée.
Ils se tiennent généralement en couples ou en petits groupes mais, hors période de reproduction, ils peuvent former des troupes plus abondantes, parfois en association avec des chardonnerets à bec épais ou à croupion jaune. Ils nichent à partir du mois de novembre puis migrent vers le nord au mois de mars (automne austral).
La saison de nidification commence à partir de novembre avec la saison des pluies et la floraison des plantes herbacées. Mais la pluie persistante en cours de nidification peut contraindre les couples à abandonner les sites de reproduction. Le mâle chante avec les ailes pendantes et au cours d’un vol nuptial. Il n’existe généralement qu’une nichée par an, rarement deux et en cas d’abondance particulière de nourriture. Le site de nidification est habituellement un arbre feuillu (orme) ou résineux (pin) mais il avait déjà entendu parler d’un cas de nidification dans le plafond d’une caverne.
Le nid consiste en une coupe de racines, brindilles et mousse avec, à l’intérieur, de la laine, du duvet végétal et du crin. Il est situé à faible hauteur dans un haut buisson ou dans un arbuste ou assez haut dans un arbre au feuillage épais ou un conifère. Il contient trois à cinq œufs fond blanc rosé ou blanc bleu très pâle, marqués de brun et de brun noir (Armani, 1983).
BirdLife International (2010) qualifie le chardonneret noir de non menacé mais trois menaces pèsent sur cette espèce : une maladie assez récente mais surtout les captures massives d’oiseaux sauvages et la dégradation de l’habitat (CONAF – CONAMA 1997, 2002) occasionnant un déficit des sites de nidification.
En effet, une nouvelle coccidiose provoquée par des protozoaires intestinaux a été découverte chez le chardonneret noir. Cette grave infection, occasionnant une très importante mortalité (97 %), a été observée sur 98 chardonnerets noirs importés en Italie en provenance d’Amérique du Sud. Les oiseaux mourraient entre deux et quatre mois après leur arrivée en août 1994. Les auteurs pensent que son habitat d’altitude le rend très sensible à diverses maladies intestinales des régions basses. Ce protozoaire appartenant au genre Isospora était encore inconnu, il a été décrit et nommé Isospora atrata (Rossi et al. 1996).
Les coccidioses se développent à la suite de stress. Généralement les oiseaux sont porteurs mais vivent avec sans problème. En revanche, à la suite de captures ou de transport, leur nombre peut exploser et tuer l’oiseau. C’est un problème que l’on connaît chez tous les passereaux. Il n’est pas dit que cette maladie représente réellement un problème en milieu naturel. Par contre, elle peut être dissuasive pour la capture et l’exportation de cette espèce...ce qui est un bien.
Les deux cas de nidification cavitaire semblent montrer les premiers signes d’une pénurie de sites de reproduction. Par ailleurs, comme le chardonneret rouge avec le « facteur rouge », le chardonneret noir a été exploité pour sa pigmentation dans le but d’obtenir des canaris noirs d’où une demande croissante, depuis la fin des années 1990, d’importation de chardonnerets sauvages de la part des aviculteurs. Ces importations ont généré des prélèvements inconsidérés pour alimenter ce marché. De nombreux éleveurs voulaient être les premiers à créer le « canari noir » tandis que d’autres voulaient apporter régulièrement du « sang neuf » dans leurs lignées d’élevage. Environ 4 000 chardonnerets noirs sauvages sont exportés légalement tous les ans (environ 2000 illégalement) à partir du Pérou et seulement deux spécimens sur cent survivent au stress de la capture et du transport. Ces chiffres sont purement et simplement scandaleux et à ce rythme, si rien n’est entrepris, l’espèce est vouée à l’extinction.
Spinus atratus
Le Chardonneret noir (Spinus atratus, anciennement Carduelis atrata) est une espèce de passereaux de la famille des Fringillidae.
Il negrito della Bolivia (Spinus atratus Lafresnaye & d'Orbigny, 1837) è un uccello passeriforme della famiglia Fringillidae[2].
Il nome scientifico della specie, atratus, deriva dal latino ater ("nero") e significa "vestito a lutto", riferimento alla livrea di questi uccelli: anche il loro nome comune è un riferimento alla colorazione del piumaggio (negrito in spagnolo significa "negretto"), così come al loro areale.
Misura 12–13 cm di lunghezza, per 15-16,8 grammi di peso[3].
Si tratta di uccelletti dall'aspetto robusto, muniti di testa arrotondata, becco conico e sottile, ali appuntite e coda dalla punta lievemente forcuta.
Il piumaggio è inconfondibile, e frutta al negrito della Bolivia sia il nome comune che quello scientifico: l'intera livrea di questi uccelli è infatti dominata dal nero. Fanno eccezione degli ampi specchi alari sulle copritrici, le remiganti centrali, il sottocoda ed i lati delle rettrici caudali, che sono di colore giallo zolfo, oltre che l'area della cloaca, che presenta penne di colore bianco. Il dimorfismo sessuale (caso raro fra i fringillidi) è praticamente assente, in quanto le femmine tendono ad avere colorazione meno carica rispetto ai maschi, e talvolta sfumature giallastre anche sul basso ventre.
In ambedue i sessi le zampe sono di colore nerastro, il becco è di colore grigio-nerastro con tendenza a scurirsi in punta e gli occhi sono di colore bruno scuro.
Si tratta di uccelletti vispi e vivaci, dalle abitudini essenzialmente diurne e moderatamente gregarie, che all'infuori del periodo riproduttivo si muovono in coppie o in piccoli gruppi familiari, i quali passano la maggior parte della giornata alla ricerca di cibo fra l'erba o al suolo.
Il negrito della Bolivia mostra dieta essenzialmente granivora, nutrendosi di piccoli semi di piante erbacee e cespugliose, ma mostrando di gradire anche bacche, germogli, foglioline e sporadicamente anche insetti ed altri piccoli invertebrati.
Il periodo riproduttivo va da novembre a giugno: si tratta di uccelli dalle abitudini rigidamente monogame, col maschio che corteggia la femmina cantando in maniera molto simile all'affine lucherino della Cordigliera[3], tenendo le ali semiaperte ed abbassate al suolo, fino a quando essa non segnala l'eventuale disponibilità all'accoppiamento accovacciandosi e spostando lateralmente la coda permettendogli di montarla.
Il nido ha la forma a coppa tipica dei fringillidi, e viene costruito in un cespuglio o in una cavità fra le pietre, anche in edifici abbandonati: la sua costruzione è a completo carico della femmina, che adopera rametti e fibre vegetali per edificare la parte esterna e lanugine e piumino per foderare quella interna.
All'interno del nido vengono deposte 2-5 uova di colore bianco-rosato, con punteggiature bruno-rossicce sulla metà del polo ottuso: la cova delle uova dura circa due settimane ed è anch'essa appannaggio totale della femmina, col maschio che staziona di guardia nei pressi del nido e si occupa di reperire il cibo per sé e per la compagna.
I pulli sono ciechi ed implumi alla schiusa: abbondantemente imbeccati ed accuditi da ambedue i genitori, essi sono pronti per l'involo già a due settimane dalla schiusa, tuttavia occorreranno almeno altre due settimane prima che essi cessino del tutto di chiedere l'imbeccata ai genitori e si allontanino dal nido in maniera definitiva, disperdendosi.
A dispetto del nome comune, il negrito della Bolivia è endemico della Bolivia (della quale abita comunque la porzione sud-occidentale), ma lo si trova lungo una porzione piuttosto ampia delle Ande e dell'Altiplano che va dal centro del Perù (regione di Huánuco) al nord del Cile (regione di Antofagasta, con avvistamenti a sud fino alla regione di Coquimbo e a Santiago[3]) e all'Argentina nord-occidentale (a sud fino alla provincia di Mendoza).
L'habitat di questi uccelli è rappresentato dalle aree rocciose montane e dalla puna, fra i 3500 ed i 4500 m di quota (sebbene nelle parti meridionali del suo areale il negrito tenda a scendere di quota).
Il negrito della Bolivia (Spinus atratus Lafresnaye & d'Orbigny, 1837) è un uccello passeriforme della famiglia Fringillidae.
De zwarte sijs (Spinus atratus synoniem: Carduelis atrata) is een zangvogel uit de familie van vinkachtigen (Fringillidae).
Deze soort komt voor in Argentinië, Bolivia, Chili en Peru.
De zwarte sijs (Spinus atratus synoniem: Carduelis atrata) is een zangvogel uit de familie van vinkachtigen (Fringillidae).
O Pintassilgo-negro (Spinus atratus[1] ou Carduelis atrata) é um pássaro da família Fringillidae.
Com um comprimento de cerca de 12-13cm,[2] o macho é quase todo negro brilhante, o amarelo intenso aparece apenas no baixo ventre, nas asas (uma barra) e na cauda (algumas penas). A fêmea tem as mesmas cores apenas são menos intensas. Nos juvenis o preto é mais acinzentado e o amarelo é mais alaranjado. A barra alar amarela é mais larga nos machos do que nas fêmeas.[3]
Distribui-se por seis países ao longo da Cordilheira dos Andes, Argentina, Bolívia, Chile,Brasil e Peru.[4]
O seu habitat natural estende-se pela Argentina, Bolívia, Chile, e Peru, em matagais e prados de montanha pedregosos e semi-áridos (punas), dos 2000m aos 4800m. Frequenta as zonas rochosas semeadas de moitas e arbustos, as escarpas, as vertentes atapetadas de plantas herbáceas (paramos), os prados de gramíneas, os pequenos bosques abertos, os planaltos andinos, as estepes e as pradarias (pampas). No Chile encontra-se nas altas cordilheiras da zona norte, a alturas entre os 3.500m e os 4.500m, chegando mesmo a nidificar aos 4500m.[5] No Peru encontramo-lo a partir dos 2600m, na Argentina entre os 2000 e os 3000m. Para sobreviver ao ar rarefeito destas altitudes, o seu sangue tem mais glóbulos vermelhos do que o dos pássaros de zonas mais baixas. Além disso, estão bem adaptados a grandes amplitudes térmicas, pois têm que suportar temperaturas que vão dos +22 aos -22 °C, com flutuações de 20 °C entre o dia e a noite.[3]
Alimenta-se de sementes de plantas herbáceas e de arbustos, de pequenos insectos e também de cereais como a cevada ou o trigo. Gosta em especial de sementes de plantas nativas como a quinoa (Chenopodium quinoa), o carraspique boliviano (Thlaspi arvense), o plantago (Plantago major), o nabo silvestre (Brassica campestris), o amaranto (Amaranthus caudatus). Segundo fotos de Ottaviani (2011) também consome sementes de Coreopsis, das espécies sul-americanas de baccharis, e de uma poácea, calamagrostis(Calamagrostis ovata).
O período de reprodução inicia-se com o fim do estação das chuvas, em Novembro, com o florescimentos das plantas. O ninho é construído pela fêmea num arbusto, numa árvore, ou numa fenda ou parapeito numa parede rochosa. É feito com raminhos, fibras vegetais, musgo, e forrado com pêlos e penugem vegetal. Põe 3 a 5 ovos branco-azulados com pintas acastanhadas. A incubação dura 12 dias e as crias permanecem no ninho durante 2 semanas.[2]
Foi descoberto por d'Orbigny e Lafresnaye, em 1837, em La Paz, Bolivia. Recentemente foi proposto incluir esta espécie nos géneros Spinus ou Sporagra, sendo atualmente incluido no género Spinus. Sem subspecies.[6]
Obtida por Antonio Arnaiz-Villena et al.[7]
|coautor=
(ajuda) O Pintassilgo-negro (Spinus atratus ou Carduelis atrata) é um pássaro da família Fringillidae.
Svartsiska[2] (Spinus atratus) är en fågel i familjen finkar inom ordningen tättingar.[3] Den förekommer i Anderna från centrala Peru till norra Chile och Argentina och norra.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Svartsiska (Spinus atratus) är en fågel i familjen finkar inom ordningen tättingar. Den förekommer i Anderna från centrala Peru till norra Chile och Argentina och norra. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Siyah iskete (Carduelis atrata), ispinozgiller (Fringillidae) familyasından ötücü bir kuş türü.
Tümüyle simsiyah olan bu kuşların yalnızca kanat ortası ile kuyruğun orta tarafları sarıdır. Pembe gagasının ucu siyahdır, dişi daha mattır, uzunlukları 12–13 cm kadardır.
3.500 ile 4.500 m yüksekliği yüksek bölgelerinde yaşar. Güney Peru, Batı Bolivya, Kuzey Şili ve Batı Arjantin'de yaşar.
Siyah iskete (Carduelis atrata), ispinozgiller (Fringillidae) familyasından ötücü bir kuş türü.
Spinus atratus là một loài chim trong họ Fringillidae.[1]
Spinus atratus là một loài chim trong họ Fringillidae.
Carduelis atrata (d'Orbigny & Lafresnaye, 1837)
Охранный статусЧёрный чиж[1] (лат. Carduelis atrata) — певчая птица из семейства вьюрковых.
Длина тела чёрного чижа составляет 13 см[2]. Окраска оперения чёрная, подхвостье, кромки внешних перьев хвоста и брюхо жёлтые. Клюв чёрно-жёлтый. Существует незначительный половой диморфизм, так как самка окрашена менее интенсивно.
Чёрный чиж распространён на плато на высоте от 3 000 до 4 500 м над уровнем моря. Он предпочитает ландшафты с карликовой древесной растительностью. Ареал простирается с юга Перу через запад Боливии до севера Чили и северо-запада Аргентины.
Гнездо сооружается между галькой. В кладке от 3-х до 5-и сине-белых яиц. Кладку высиживает только самка. Самец кормит её в течение периода гнездования, продолжительность которого составляет от 13 до 14 дней. Молодые птицы встают на крыло примерно в возрасте 17 дней, а через следующие 2 недели они становятся полностью самостоятельными.