Pachyptila belcheri (Mathews 1912)

Die Dunbekwalvisvoël (Pachyptila belcheri) is 'n walvisvoël en 'n seldsame besoeker aan die kus van Suid-Afrika. Die voël is 25 – 27 cm groot en weeg 120 - 170 g met 'n vlerkspan van 52 - 62 sentimeter. Daar broei 3 miljoen pare in die somer op subantarktiese eilande. In Engels staan die voël bekend as Slender-billed prion.

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Bron

• Sasol Voëls van Suider-Afrika. Struik Nature. Vierde Uitgawe 2011. ISBN 978-1-77007-926-7

Verwysings

Pachyptila belcheri,^[2] tamién denomináu petrel paloma de picu delgáu, petrel azul de picu delgáu y prion picofino,^[3] ye una especie d'ave procelariforme de la familia Procellariidae que vive nos océanos meridionales. Cría nes islles Malvines, Kerguelen, Crozet y Noir.

Taxonomía

El patu petrel picofino pertenez al xéneru Pachyptila que forma parte del orde de los Procellariiformes, y como el restu de miembros d'esti grupu presenta ciertes carauterístiques identificativas. En primer llugar presenten unos conductos nasales tubulares prominentes adosaos a la parte cimera del picu, nesti casu no más alto del picu. Los picos de los procelariformes destacar por tar estremaos en 7 y 9 plaques puñes. Amás producen nos sos estómagos un aceite compuesto de ésteres con alcoholes de cadena llarga y de triglicéridos. Utiliza esta sustanza tanto p'alimentar a les sos críes como de reserva enerxética pa los sos llargos vuelos como pa llanza-y la a los depredadores.^[4] Tamién presenten glándules pa escretar sal na parte cimera de los conductos nasales, pola cual segreguen una solución d'alta concentración salina que-yos dexa amenorgar la concentración de sal de los sos cuerpos pudiendo permanecer asina nos medios de salada onde habita.^[5]

Etimoloxía

El términu Pachyptila vien de les pallabres griegues pakhus and ptilon que signifiquen respeutivamente gruesu y pluma.^[6]

Descripción

Como otros miembros del so xéneru les sos partes cimeros son de color gris azuláu y les inferiores blanques, con un llurdiu escuru en forma de «M» que va dende'l so llombu hasta la punta de la so nales. Presenten una llista superciliar blanca y franxa escura que va dende la parte inferior del so güeyu hasta casi'l pescuezu. La so cola en forma de ye gris colos cantos escuros. El so picu ye de color gris azuláu y les sos pates son de color azul claru.^[7]

Comportamiento

Reproducción

Críen añalmente un pollu. Dambos proxenitores encargar de la incubación del güevu y de curiar del pollu hasta que dexe'l nial.^[8]

Alimentación

Como los demás coríos petreles alimentar de zooplacton, que penera col so picu.^[8]

Distribución y hábitat

El patu petrel pasa tol periodu non reproductivu sobrevolando los océanos del sur. Cría nes islles Crozet, les islles Kerguelen, les Islles Malvines y la isla Noir.^[9]

Referencies

Enllaces esternos

• Fotos del patu petrel picofino

Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.

Nazikdimdik balinaquşu^[1] (lat. Pachyptila belcheri) — Fırtınaquşular fəsiləsinə aid növ.

Xarici görünüşü

Nazikdimdik balinaquşular 25 - 26 sm uzunluğa malik olurlar. Qanadlarının uzunluğu isə 16,6 - 19,1 sm arasında dəyişir. Qanadları arasında məsafə 56 sm, çəkiləri isə 115-180 q olur. Bir qayda olaraq erkəklər dişilərdən iri olur.

Bədəninin üst hissəsi mavi-bozdur. Qanadlarında tünd rəngli «М» hərfinə bənzər ləkə vardır. Bədəninin ön hissəsi ağımtıldır.

Yayılması

Növ əsasən Folklend adaları, Kergelen, Kroze adaları və olabilsin ki Cənubi Georgiya^[2] adalarında yayılmışdır. 1984-ci ildə Çiliyə məxsus Isla Noir adasında iri bir koloniya aşkarlanmışdır. Çoxalma dönəmi istisna olaraq onlara Yava, Qərbi Avstraliya, Qərbi Peru, Cənubi Braziliya və Cənubi Afrika ərazisində belə müşahidə edilir.

Həyat tərzi

Bu növün nümayəndələri əsasən xərçəngkimilər, başayaqlı kolyusklar və kiçik balıqlarla qidalanırlar. Açıq dəniz üzərində əsasən dəstələrlə uçurlar. Bu zaman onlar Antarktika balinaquşları ilə birgə uçurlar.

Çoxalması

Quşlar əsasən torpaq üzərində dəldikləri oyuqlara yumurta qoyurlar. Bu oyuqların uzunluğu 60 sm-3,5 m arasında dəyişə bilir. Folklend adalarında bu tip yuvalar 15 bəzən isə 190 metr hündürlükdə qurulur. Yuvalar əsasən ot və öz tüklərindən hazırlanır. Yetkin quşlar yumurtaladıqları yerə sentyabr ayında qayıdırlar^[3]. Çoxalma noyabrdan başlayır. Bu zaman quşlar yumurta qoyur. İnkubasiya dövrü 46 - 47 gün davam edir. Yeni yumurtadan çıxan balalar yalnız 49-50 günlüyündə sərbəstləşirlər. Hər iki valideyn yumurtanın üzərində yatır və balanın yemlənməsində iştirak edir. İl ərzində yslnız bir dəfə yumurta qoyur.

Kergelen adasında Nazikdimdik balinaquşu Mavi fırtınaquşuları (Halobaena caerulea) ilə yuvalar üzərində mübarizə aparırlar.

İstinadlar

1. ↑ Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общей редакцией акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 16. — 2030 экз. — ISBN 5-200-00643-0.
2. ↑ Shirihai, S. 178
3. ↑ Wood, S. 47

Ədəbiyyat

• Hadoram Shirihai: A Complete Guide to Antarctic Wildlife - The Birds and Marine Mammals of the Antarctic Continent and Southern Ocean, Alula Press, Degerby 2002, ISBN 951-98947-0-5.
• Robin und Anne Woods: Atlas of Breeding Birds of the Falkland Islands, Anthony Nelson, Shorpshire 1997, ISBN 0-904614-60-3.

El prió becfí o petrell prió becfí (Pachyptila belcheri) és un ocell marí de la família dels procel·làrids (Procellariidae) d'hàbits pelàgics que habita des dels mars meridionals d'Austràlia i Nova Zelanda, cap a l'oest fins a Sud-amèrica meridional. Cria a Malvines i Kerguelen.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Prió becfí

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Prion pigfain (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: prioniaid pigfain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Pachyptila belcheri; yr enw Saesneg arno yw Slender-billed prion. Mae'n perthyn i deulu'r Pedrynnod (Lladin: Procellariidae) sydd yn urdd y Procellariformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. belcheri, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Awstralia.

Teulu

Mae'r prion pigfain yn perthyn i deulu'r Pedrynnod (Lladin: Procellariidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Pedryn Cynffon-fforchog Oceanodroma leucorhoa Pedryn drycin Hydrobates pelagicus Pedryn drycin cynffonfforchog Oceanodroma furcata Pedryn drycin du Oceanodroma melania Pedryn drycin gyddfwyn Nesofregetta fuliginosa Pedryn drycin Madeira Oceanodroma castro Pedryn drycin Matsudaira Oceanodroma matsudairae Pedryn drycin torchog Oceanodroma hornbyi Pedryn drycin Tristram Oceanodroma tristrami Pedryn drycin tywyll Oceanodroma markhami Pedryn drycin wynebwyn Pelagodroma marina Pedryn drycin y Galapagos Oceanodroma tethys

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Der Belcher-Sturmvogel (Pachyptila belcheri), auch Dünnschnabel-Sturmvogel genannt, ist eine monotypische Art aus der Familie der Sturmvögel. Die IUCN stuft die Art als ungefährdet (least concern) ein, da das Verbreitungsgebiet sehr groß ist und der Bestand stabil erscheint. Der Weltbestand wird auf mindestens 7 Mio. geschlechtsreife Individuen geschätzt.^[1]

Erscheinungsbild

Der Belcher-Sturmvogel erreicht eine Körperlänge von 25 bis 26 Zentimeter. Die Flügellänge beträgt 16,6 bis 19,1 Zentimeter und die Flügelspannweite 56 Zentimeter. Das Gewicht beträgt zwischen 115 und 180 Gramm. Männchen sind tendenziell etwas größer als die Weibchen. Der größte Unterschied besteht bei der Schnabellänge.^[2]

Die Körperoberseite ist blaugrau mit einem schmalen dunklen Band auf dem Schwanz. Ein dunkleres „M“ verläuft quer über die Flügel, allerdings ist es schwächer ausgebildet als dies bei anderen Walvögeln der Fall ist. Das Weiß des Gesichts dehnt sich bis über die Augen aus. Ein dunkler Augenstreif verläuft bis zum Nacken. Die Körperunterseite ist weiß. Die Brustseiten sind blass hellgrau. Verwechslungsmöglichkeiten bestehen mit allen Walvögelarten.

Verbreitung

Der Belcher-Sturmvogel brütet auf den Falklandinseln, den Kerguelen, den Crozet-Inseln und möglicherweise auch auf Südgeorgien.^[3] 1984 wurde eine große Brutkolonie auf Isla Noir vor der Küste Südchiles entdeckt. Außerhalb der Fortpflanzungszeit kommt der Belcher-Sturmvogel bis nach Java, Westaustralien, Westperu, Südbrasilien und Südafrika vor.

Lebensweise

Der Belcher-Sturmvogel frisst überwiegend Krustentiere, Kopffüßer und kleine Fische. Auf hoher See wird er gewöhnlich in Schwärmen beobachtet. Dabei ist er regelmäßig auch mit dem Taubensturmvogel vergesellschaftet.

Der Belcher-Sturmvogel brütet in selbstgegrabenen Erdbauen. Diese haben eine Länge zwischen 60 Zentimeter und 3,5 Meter. Auf den Falklandinseln befinden sich die Baue 15 bis 190 Meter über dem Meeresniveau. Die eigentliche Nestmulde ist mit Gras und Federn ausgelegt. Auf den Falklandinseln kehren die adulten Belcher-Sturmvögel im September zu den Brutkolonien zurück.^[4] Die eigentliche Fortpflanzungszeit beginnt im November, wenn die Belcher-Sturmvögel legen. Das Gelege besteht aus einem weißschaligen Ei. Die Brutzeit beträgt 46 bis 47 Tage. Die Jungvögel sind in einem Alter von 49 bis 50 Tagen flügge. Während der Brutzeit finden Brutvögel der Falklandinseln ihre Nahrung über den Kontinentalschelfen östlich und südlich der Falklandinseln. Beide Elternvögel sind gleichermaßen an der Brut und der Aufzucht der Jungvögel beteiligt. Sie ziehen nur ein Gelege pro Jahr groß.

Auf den Kerguelen scheint der Belcher-Sturmvogel in einer Nistplatzkonkurrenz mit Blausturmvögeln zu stehen.

Belege

Literatur

• Hadoram Shirihai: A Complete Guide to Antarctic Wildlife. The Birds and Marine Mammals of the Antarctic Continent and Southern Ocean. Alula Press, Degerby 2002, ISBN 951-98947-0-5.
• Robin und Anne Woods: Atlas of Breeding Birds of the Falkland Islands, Anthony Nelson, Shorpshire 1997, ISBN 0904614-60-3.

Einzelbelege

1. ↑ BirdLife Factsheet für den Belcher-Sturmvogel, aufgerufen am 12. Dezember 2010
2. ↑ Shirihai, S. 178
3. ↑ Shirihai, S. 178
4. ↑ Wood, S. 47

Weblinks

• Pachyptila belcheri in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2012.2. Eingestellt von: BirdLife International, 2012. Abgerufen am 17. November 2012.

The slender-billed prion (Pachyptila belcheri) or thin-billed prion, is a species of petrel, a seabird in the family Procellariidae. It is found in the southern oceans.

Taxonomy

The slender-billed prion was formally described in 1912 by the Australian born ornithologist Gregory Mathews under the binomial name Heteroprion belcheri.^[2] The prion is now placed with the other prions in the genus Pachyptila that was introduced in 1811 by the German zoologist Johann Karl Wilhelm Illiger.^[3][4] The genus name combines the Ancient Greek pakhus meaning "dense" or "thick" with ptilon meaning "feather" or "plumage". The specific epithet belcheri was chosen in recognition of the Australian judge and amateur ornithologist Charles Belcher who had found the first specimens dead on a beach near the town of Geelong in the Australian state of Victoria.^[3][5] The species is considered to be monotypic: no subspecies are recognised.^[4]

The name prion comes from the Greek word priōn, meaning "saw", a reference of the serrated edges of the birds' saw-like bill.^[6][7]

The slender-billed prion is a member of the Pachyptila genus, which, in combination with the genus Halobaena (whose single species is the blue petrel) makes up the polyphyletic traditional tribe of prions (or whalebirds). Prions are small petrels in the order Procellariiformes which share certain identifying features. First, they have nasal passages that attach to the upper bill called naricorns, although their nostrils are on top of the upper bill. Procellariiformes' bills are also unique in that they are split into between 7 and 9 horny plates; hence see below, under Etymology that the name prion within this order connotes a saw-like serrated edge to the bill. Prions produce a stomach oil made up of wax esters and triglycerides that is stored in the proventriculus, which they use against predators as well as an energy rich food source for chicks and for the adults during their long flights.^[8] Finally, they also have a salt gland, situated above the nasal passage, which helps desalinate their bodies by excreting a high saline solution from their nose, relieving excessive salt for their metabolism as they imbibe a high volume of salty ocean water.^[9]

Description

Like all prions, they are blue-grey above and white below with a dark "M" on their back to their wingtips. They have a white eyebrow and a dark line extending from below the eye almost to the neck. Their tail is wedge-shaped and grey with a black tip, their bill is blue-grey, and their feet are pale blue.^[10]

Distribution and habitat

The slender-billed prion spends all their non-breeding time over ocean water in the southern oceans. When breeding, they will do so on the Crozet Islands, the Kerguelen Islands, the Falkland islands and Noir Island off the coast of southern Chile.^[11]

Behaviour

Food and feeding

Like all prions, the slender-billed eat zooplankton, by filtering it through their bill.^[12]

Breeding

They are annual breeders and will lay one egg. Both parents will then incubate the egg and care for the young until they fledge.^[12]

Conservation status

This species has a very large range and their estimated population is 7,000,000, allowing the IUCN to classify them as Least Concern.^[1][13]

References

La Fajnbeka priono,^[1]Pachyptila belcheri, estas specio de marbirdo de la familio Procelariedoj. Ĝi troviĝas ĉe la sudaj oceanoj.

Taksonomio

La Fajnbeka priono estas membro de la genro Pachyptila, kaj kun la Blua petrelo formas la grupon de la prionoj. Siavice tiuj estas membroj de la familio Procelariedoj kaj de la ordo Procelarioformaj. La prionoj estas malgrandaj kaj tipe manĝas nur zooplanktonon;^[1] tamen kiel membroj de la Procelarioformaj, ili kunhavas kelkajn identigajn karakterojn. Unue, ili havas nazajn trapasejojn kiuj ligiĝas al la supra beko, kvankam la naztruoj ĉe la albatrosoj estas flanke de la beko. La bekoj de la Procelarioformaj estas unikaj ankaŭ ĉe tio ke ili disiĝas en 7 al 9 kornecaj platoj. Ili produktas stomakoleon faritan el vaksecaj esteroj kaj trigliceridoj kiuj stokiĝas en la proventrikulo. Tio estas uzata kontraŭ predantoj same kiel energiriĉa manĝofonto por idoj kaj por plenkreskuloj dum ties longaj flugoj.^[2] Fine ili havas ankaŭ salglandojn kiuj situiĝas ĉe la naza trapasejo kaj helpas al sensaligo de ties korpoj, pro la alta kvanto de oceana akvo kiun ili englutas. Ili elpelas la salan solvaĵon tra sia nazo.^[3]

Etimologio

La vorto Pachyptila derivas el la grekaj vortoj paĥis kaj ptilon. Paĥis signifas dikan aŭ fortikan kaj ptilon signifas plumon. Ankaŭ el la greka lingvo, priono devenas el la vorto priōn signife segilon, alude al ties segilecajn bordojn de la beko.^[4] La porspecia vorto belcheri aludas al la ornitologo Charles Frederic Belcher.

Priskribo

La Fajnbeka priono estas blugriza ĉe supraj partoj, kaj blanka sube. Ili havas malhelan markon kun formo de "M" ĉe dorso etende al flugilpintoj, kaj ties vosto estas kojnforma kun malhela pinto. Ili havas bluecan bekon kaj helbluecajn piedojn.^[5] Ili havas blankan superokulon kaj malhelan linion etende el sub la okulo al preskaŭ la kolo. Ties vosto estas kojnforma kaj griza kun nigra pinto.

Kutimaro

Reproduktado

Ili estas ĉiujare reproduktuloj kaj la ino demetas po unu ovon ĉiusezone. Ambaŭ gepatroj respondecas pri la kovado de la ovo kaj pri la idozorgado ĝis elnestiĝo.^[1]

Manĝo

Kiel ĉiuj prionoj, ankaŭ la Fajnbeka priono manĝas zooplanktonon, per filtrado tra sia beko.^[1]

Teritorio kaj habitato

La Fajnbeka priono pasas la tuton de sia nereprodukta tempo ĉe oceanaj akvoj en la sudaj oceanoj. Ili reproduktiĝas ĉe la Krozetoj, la Kergelenoj, la Malvinoj kaj sur la Insulo Noir ĉe la marbordo de suda Ĉilio.^[6]

Konservado

Tiu specio havas tre grandan teritorion kaj ties ĉirkaŭkalkulata populacio estas 7,000,000, kio permesas al la IUCN klasigi ilin kiel specio Malplej Zorgiga.^[7]

Notoj

Referencoj

• BirdLife International (2009)Thin-billed Prion Pachyptila belcheri - BirdLife Species Factsheet. Data Zone. Alirita 23a Julio 2009.
• Clements, James. (2007) The Clements Checklist of the Birds of the World, 6‑a eldono, Ithaca, NY: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-4501-9.
• Double, M. C. (2003). "Procellariiformes (Tubenosed Seabirds)". In Hutchins, Michael; Jackson, Jerome A.; Bock, Walter J. et al. Grzimek's Animal Life Encyclopedia. 8 Birds I Tinamous and Ratites to Hoatzins. Joseph E. Trumpey, Chief Scientific Illustrator (2 ed.). Farmington Hills, MI: Gale Group. pp. 107–111. ISBN 0-7876-5784-0.
• Ehrlich, Paul R.. (1988) The Birders Handbook. New York, NY: Simon & Schuster, p. 29–31. ISBN 0-671-65989-8.
• Gotch, A. F.. (1995) “Albatrosses, Fulmars, Shearwaters, and Petrels”, Latin Names Explained A Guide to the Scientific Classifications of Reptiles, Birds & Mammals. New York, NY: Facts on File. ISBN 0-8160-3377-3.
• Maynard, B. J. (2003). "Shearwaters, petrels, and fulmars (Procellariidae)". In Hutchins, Michael; Jackson, Jerome A.; Bock, Walter J. et al. Grzimek's Animal Life Encyclopedia. 8 Birds I Tinamous and Ratites to Hoatzins. Joseph E. Trumpey, Chief Scientific Illustrator (2 ed.). Farmington Hills, MI: Gale Group. pp. 123–133. ISBN 0-7876-5784-0.
• ZipCode Zoo (19a Junio 2009)Pachyptila belcheri (Slender-Billed Prion). BayScience Foundation. Alirita 23 Jul 2009.

El pato petrel picofino (Pachyptila belcheri),^[2]​ también denominado petrel paloma de pico delgado, petrel azul de pico delgado y prion picofino,^[3]​ es una especie de ave procelariforme de la familia Procellariidae que vive en los océanos meridionales. Cría en las islas Malvinas, Kerguelen, Crozet y Noir.

Taxonomía

El pato petrel picofino pertenece al género Pachyptila que forma parte del orden de los Procellariiformes, y como el resto de miembros de este grupo presenta ciertas características identificativas. En primer lugar presentan unos conductos nasales tubulares prominentes adosados a la parte superior del pico, en este caso en lo más alto del pico. Los picos de los procelariformes destacan por estar divididos en 7 y 9 placas corneas. Además producen en sus estómagos un aceite compuesto de ésteres con alcoholes de cadena larga y de triglicéridos. Utiliza esta sustancia tanto para alimentar a sus crías como de reserva energética para sus largos vuelos como para lanzársela a los depredadores.^[4]​ También presentan glándulas para excretar sal en la parte superior de los conductos nasales, por la cual segregan una solución de alta concentración salina que les permite reducir la concentración de sal de sus cuerpos pudiendo permanecer así en los medios de salada donde habita.^[5]​

Etimología

El término Pachyptila procede de las palabras griegas pakhus and ptilon que significan respectivamente grueso y pluma.^[6]​

Descripción

Como otros miembros de su género sus partes superiores son de color gris azulado y las inferiores blancas, con una mancha oscura en forma de «M» que va desde su espalda hasta la punta de su alas. Presentan una lista superciliar blanca y franja oscura que va desde la parte inferior de su ojo hasta casi el cuello. Su cola en forma de es gris con los bordes oscuros. Su pico es de color gris azulado y sus patas son de color azul claro.^[7]​

Comportamiento

Reproducción

Crían anualmente un pollo. Ambos progenitores se encargan de la incubación del huevo y de cuidar del pollo hasta que deje el nido.^[8]​

Alimentación

Como los demás patos petreles se alimenta de zooplacton, que filtra con su pico.^[8]​

Distribución y hábitat

El pato petrel pasa todo el periodo no reproductivo sobrevolando los océanos del sur. Cría en las islas Crozet, las islas Kerguelen, las islas Malvinas y la isla Noir.^[9]​

Referencias

Pachyptila belcheri Pachyptila generoko animalia da. Hegaztien barruko Procellariidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Pachyptila
• Procellariidae

Ohutnokkaprioni (Pachyptila belcheri) on ulappaliitäjien heimoon kuuluva ulappalintu. Laji elää pesintäajan ulkopuolella eteläisten merten ulapoilla. Sen pesimäpaikkoja ovat Isla Noir Chilen Tulimaan länsipuolella, Falklandsaaret, Crozetsaaret ja Kerguelen. Ohutnokkaprionin populaation koko on noin 7 miljoonaa yksilöä. Gregory Mathews kuvaili lajin holotyypin Geelongista Victoriasta vuonna 1912.^[2]

Lähteet

Pachyptila belcheri

Le Prion de Belcher (Pachyptila belcheri) ou prion à bec fin, est une espèce d'oiseaux de la famille des Procellariidae.

Nomenclature

Son nom rend hommage à l'officier et explorateur britannique Edward Belcher (1799-1877).

Répartition

Cet oiseau vit à travers les îles subantarctiques, et niche sur les îles Crozet, les îles Kerguelen, les îles Malouines et l'île Noir au large du Chili.

Annexes

Références taxinomiques

• (en) Référence Congrès ornithologique international : (consulté le 30 mai 2015)
• (en) Référence Tree of Life Web Project : Pachyptila belcheri
• (en) Référence Catalogue of Life : Pachyptila belcheri (Mathews, 1912) (consulté le 20 décembre 2020)
• (fr+en) Référence Avibase : Pachyptila belcheri (+ répartition)
• (fr+en) Référence ITIS : Pachyptila belcheri (Mathews, 1912)

Tankokljuni prion (lat. Pachyptila belcheri) je vrsta morske ptice iz roda Pachyptila. Latinski naziv dobila je po britanskom mornaričkom časniku i istraživaču Edwardu Belcheru, a prirodna staništa su joj otvorena mora.

Živi na Antarktici, u Australiji, Brazilu, Argentini, Čileu, Falklandskim otocima, Keniji, Mauricijusu, Novom Zelandu, Peruu, Svetoj Heleni, Južnoafričkoj Republici i Urugvaju.

Sivkastoplave je boje. Duga je 27 cm. Teška je 115-180 grama. Raspon krila joj je 56 cm. Hrani se rakovima, lignjama i nekim ribama, a hranu nalazi noću. Većinu vremena provodi na moru, gdje jede, spava i pije morsku vodu ^[1]. Jako je društvena, često je se viđa u velikim jatima. Okvirna populacija ovih ptica je 7.000.000 jedinki ^[2].

Razmnožavanje

Ove ptice provode vrijeme na kopnu samo tijekom sezone gniježdenja. Gnijezde se u jazbinama ispod stijena ili pod niskim raslinjem. Postavljaju samo bijelo jedno jaje. Oba roditelja se brinu za njega.

Izvori

Il prione beccosottile (Pachyptila belcheri (Mathews, 1912)) è un uccello della famiglia Procellariidae.^[2]

Descrizione

Distribuzione e habitat

Note

Bibliografia

• Morris P. & Hawkins F., Birds of Madagascar: A Photographic Guide, Mountfield, UK, Pica Press, 1998, p.316, ISBN 1-873403-45-3.

Vogels

De dunbekprion (Pachyptila belcheri) is een vogel uit de familie van de stormvogels en pijlstormvogels (Procellariidae). Het is een zeevogel van het zuidelijk halfrond.

Kenmerken

Het blauwgrijze lichaam is typisch voor alle prions. Maar het zwart aan het uiteinde van zijn staat is slechts een centrale vlek in plaats van de brede band die andere prions hebben. Zwarte slagpennen en diagonale zwarte strepen over de vleugels vormen een M. De snavel is smal. Boven en onder de ogen is hij wit, maar vlak rond de ogen zit een zwarte lijn. De lichaamslengte bedraagt 25 tot 26 cm, de spanwijdte 56 cm en het gewicht 115 tot 180 gram.

Leefwijze

Hun voedsel bestaat uit kleine schaaldieren, krill en kleine vissoorten.

Voortplanting

Deze vogels blijven hun hele leven samen. In november legt het vrouwtje één ei, dat door beide ouders gedurende 46 tot 47 dagen wordt bebroed.

Verspreiding en leefgebied

Deze vogel broedt op de Falklandeilanden, op sommige eilanden voor de kust van Zuid-Chili, op de Crozeteilanden en de Kerguelen, mogelijk ook op Macquarie-eiland en Zuid-Georgia en de Zuidelijke Sandwicheilanden. Overwinteren doet hij in Indonesië, West-Australië, Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika, Peru en Brazilië.

Externe link

• Het laatste continent

Bronnen, noten en/of referenties

Faigão-de-bico-fino (nome científico: Pachyptila belcheri) é uma espécie de ave marinha da família Procellariidae.^[1]

Etimologia

O nome do gênero Pachyptila vem das palavras gregas pakhus (grosso ou robusto) e ptilon (pena). O nome da espécie belcheri deriva do ornitólogo e juiz Charles Frederic Belcher.

O nome em inglês prion vem da palavra grega priōn, que significa "serra", uma referência às bordas serrilhadas do bico desses pássaros.^[2][3]

Descrição

Morfologia Externa

Como todos os faigões, eles são cinza-azulados acima e brancos abaixo com um "M" escuro nas costas e nas pontas das asas. Eles têm uma sobrancelha branca e uma linha escura que se estende desde abaixo do olho quase até o pescoço. Sua cauda é em forma de cunha e cinza com uma ponta preta, seu bico é cinza-azulado e seus pés são azul-claros.^[4]

Taxonomia e anatomia interna

O faigão-de-bico-fino é membro do gênero Pachyptila, que, em combinação com o gênero Halobaena (cuja única espécie é o petrel azul), compõe a tribo polifilética tradicional dos faigões ou pássaros-baleia). Os faigões são pequenos petréis da ordem Procellariiformes que compartilham certas características de identificação. Primeiro, eles têm passagens nasais que se ligam ao bico superior, chamadas naricórnios, embora suas narinas fiquem no topo do bico superior. Os bicos dos Procellariiformes também são únicos por serem divididos em 7 a 9 placas córneas; portanto, veja acima, em Etimologia, que o nome príon nesta ordem denota uma borda serrilhada em forma de serra para o bico. Os faigões produzem um óleo estomacal composto de ésteres de cera e triglicerídeos que é armazenado no proventrículo, que eles usam contra predadores, bem como uma fonte de alimento rica em energia para pintos e adultos durante seus longos voos.^[5] Finalmente, eles também têm uma glândula de sal, situada acima da passagem nasal, que ajuda a dessalinizar seus corpos ao excretar uma solução de alta salinidade do nariz, aliviando o excesso de sal para seu metabolismo ao absorver um grande volume de água salgada do oceano.^[6]

Alcance e Habitat

O faigão-de-bico-fino passa todo o seu tempo não reprodutivo nas águas dos oceanos do sul. Durante a época reprodutiva, eles é encontrado nas ilhas Crozet, nas ilhas Kerguelen, nas ilhas Malvinas e na ilha Noir, na costa sul do Chile.^[7]

Conservação

Esta espécie tem um alcance muito grande e sua população estimada é de 7 000 000, permitindo que a IUCN classifique-a como de menor preocupação .^[8][9]

Comportamento

Alimentação

Como todos os faigões, o de bico-fino come zooplâncton, filtrando-o por seu bico.^[10]

Reprodução

Ele se reproduze anualmente e coloca um único ovo. Ambos os pais incubam o ovo e cuidam do filhote até que ele cresça.^[10]

Notas

Referências

• BirdLife International (2009). «Thin-billed Prion Pachyptila belcheri - BirdLife Species Factsheet». Data Zone. Consultado em 23 de julho de 2009
• Clements, James (2007). The Clements Checklist of the Birds of the World 6th ed. Ithaca, NY: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-4501-9
• Double, M. C. (2003). «Procellariiformes (Tubenosed Seabirds)». In: Hutchins, Michael; Jackson, Jerome A.; Bock, Walter J.; et al. Grzimek's Animal Life Encyclopedia. 8 Birds I Tinamous and Ratites to Hoatzins 2nd ed. Farmington Hills, MI: Gale Group. pp. 107–111. ISBN 0-7876-5784-0
• Ehrlich, Paul R.; Dobkin, David, S.; Wheye, Darryl (1988). First ed. New York, NY: Simon & Schuster. pp. 29–31. ISBN 0-671-65989-8
• Gotch, A. F. (1995) [1979]. «Albatrosses, Fulmars, Shearwaters, and Petrels». Latin Names Explained A Guide to the Scientific Classifications of Reptiles, Birds & Mammals. New York, NY: Facts on File. p. 192. ISBN 0-8160-3377-3
• Maynard, B. J. (2003). «Shearwaters, petrels, and fulmars (Procellariidae)». In: Hutchins, Michael; Jackson, Jerome A.; Bock, Walter J.; et al. Grzimek's Animal Life Encyclopedia. 8 Birds I Tinamous and Ratites to Hoatzins 2nd ed. Farmington Hills, MI: Gale Group. pp. 123–133. ISBN 0-7876-5784-0
• ZipCode Zoo (19 de junho de 2009). «Pachyptila belcheri (Slender-Billed Prion)». BayScience Foundation. Consultado em 23 de julho de 2009

Smalnäbbad valfågel^[2] (Pachyptila belcheri) är en fågel i familjen liror inom ordningen stormfåglar.^[3]

Utbredning

Fågeln häckar på Crozetöarna, Kerguelen, Falklandsöarna samt Isla Noir (utanför södra Chile).^[3]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Världspopulationen uppskattas till över sju miljoner individer.^[1]

Namn

Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar Sir Charles Frederic Belcher (1876-1970), australisk jurist och ornitolog.^[4]

Bildgalleri

• 
• Museum specimen

Referenser

1. ^ [a b c d] Birdlife International 2012 Pachyptila belcheri Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2016) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., läst 2016-02-10
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2015-08-11
4. ^ Jobling, J. A. (2016). Key to Scientific Names in Ornithology. Ur del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.) (2016). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Hämtad från www.hbw.com.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör smalnäbbad valfågel.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Pachyptila belcheri.
  Artförteckning

Pachyptila belcheri là một loài chim trong họ Procellariidae.^[1] Loài chim này dành tất cả thời gian không phải mùa sinh sản của mình trên nước biển ở các đại dương phía nam. Khi sinh sản, xây tổ trên Quần đảo Crozet, Quần đảo Kerguelen, Quần đảo Falkland và Đảo Noir ngoài khơi bờ biển phía nam Chile.

Loài này có phạm vi rất lớn và dân số ước tính của chúng là 7.000.000, cho phép IUCN phân loại chúng là loài ít quan tâm.

Chú thích

Tham khảo

Тонкоклювая китовая птичка^[1] (лат. Pachyptila belcheri) — морская птица семейства буревестниковые.

Описание

Длина тела составляет от 25 до 26 см. Длина крыльев составляет от 16,6 до 19,1 см, а размах крыльев — 56 см. Масса тела составляет от 115 до 180 г. Самцы обычно немного крупнее самок.

Верхняя часть тела голубовато-серого цвета с тонкой, тёмной полосой на хвосте. Тёмный рисунок на крыльях в виде буквы «М» выражен слабее, чем у других представителей рода. Белая маска на лице тянется до глаз. Тёмная полоса через глаза проходит до затылка. Нижняя часть тела белого цвета. Боковые стороны груди бледного, светло-серого цвета. Существует вероятность путаницы со всеми китовыми птичками.

Распространение

Вид гнездится на Фолклендских островах, островах Кергелен, Крозе и, возможно, также на острове Южная Георгия^[2]. В 1984 году большая гнездовая колония была обнаружена на острове Isla Noir недалеко от южного побережья Чили. Вне периода размножения птицы встречаются до Явы, Западной Австралии, Западного Перу, Южной Бразилии и Южной Африки.

Образ жизни

Птицы питаются преимущественно ракообразными, головоногими моллюсками и мелкими рыбами. В открытом море они обычно летают стаями. При этом они регулярно объединяются с антарктическими китовыми птичками.

Размножение

Птицы гнездятся в выкопанных в земле норах. Их длина варьирует от 60 см до 3,5 м. На Фолклендских островах строения располагаются на высоте от 15 до 190 м над уровнем моря. Гнездовая камера выкладывается травой и перьями. На Фолклендских островах взрослые птицы возвращаются к местам гнездовья в сентябре^[3]. Собственно сезон размножения начинается в ноябре, когда птицы начинают кладку яиц. В кладке одно белое яйцо. Инкубационный период длится от 46 до 47 дней. Молодые птицы становятся самостоятельными в возрасте от 49 до 50 дней. В течение инкубационного периода птицы с Фолклендских островов ищут свой корм над материковыми отмелями на востоке и юге Фолклендских островов. Обе родительских птицы одинаково участвуют в высиживании и выкармливании молодых птиц. Они гнездятся только один раз в год.

На островах Кергелен тонкоклювая китовая птичка конкурирует за места гнездования с голубым буревестником (Halobaena caerulea).

Примечания