Die Antarktiese stormvoël (Thalassoica antarctica) is 'n stormvoël wat baie seldsaam is aan die kus van Suid-Afrika. Die voël is 40 – 45 cm groot en weeg 550 - 780 g met 'n vlerkspan van 98 - 105 sentimeter. Die voël se rugkant is bruin met 'n subterminale band oor die vlerke en het 'n smal bruin stertpunt. In Engels staan die voël bekend as Antarctic petrel.
Die Antarktiese stormvoël (Thalassoica antarctica) is 'n stormvoël wat baie seldsaam is aan die kus van Suid-Afrika. Die voël is 40 – 45 cm groot en weeg 550 - 780 g met 'n vlerkspan van 98 - 105 sentimeter. Die voël se rugkant is bruin met 'n subterminale band oor die vlerke en het 'n smal bruin stertpunt. In Engels staan die voël bekend as Antarctic petrel.
Thalassoica, ye un xéneru monotípicu d'ave Procellariiformes de la familia de los Procellariidae, tien una sola especie Thalassoica antarctica (Gmelin, 1789),[1] llamada comúnmente petrel antárticu, vive nos mares del sur.
Los exemplares d'esta especie tienen la cabeza café, color que se va esclariando escontra tras terminando con un pechu y abdome totalmente blancos, terminando nuna cola café. Suel midir ente 43 y 45 cm.
Puede atopase frecuentemente nos mares de Ross y de Weddell, anque tamién puede vese dacuando en Cabu de Fornos.
Comen krill, pexe, y calamares pequeños.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Thalassoica, ye un xéneru monotípicu d'ave Procellariiformes de la familia de los Procellariidae, tien una sola especie Thalassoica antarctica (Gmelin, 1789), llamada comúnmente petrel antárticu, vive nos mares del sur.
El petrell antàrtic (Thalassoica antarctica) és un ocell de la família dels procel·làrids (Procellariidae) que cria al continent Antàrtic i que no arriba mai molt al nord del glaç flotant. És l'única espècie del gènere Thalassoica (J. F. Gmelin, 1789).
El petrell antàrtic (Thalassoica antarctica) és un ocell de la família dels procel·làrids (Procellariidae) que cria al continent Antàrtic i que no arriba mai molt al nord del glaç flotant. És l'única espècie del gènere Thalassoica (J. F. Gmelin, 1789).
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pedryn yr Antarctig (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pedrynnod yr Antarctig) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Thalassoica antarctica; yr enw Saesneg arno yw Antarctic petrel. Mae'n perthyn i deulu'r Pedrynnod (Lladin: Procellariidae) sydd yn urdd y Procellariformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. antarctica, sef enw'r rhywogaeth.[2] Yr Antartig
Mae'r pedryn yr Antarctig yn perthyn i deulu'r Pedrynnod (Lladin: Procellariidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Oceanodroma jabejabe Oceanodroma jabejabe Oceanodroma macrodactyla Oceanodroma macrodactyla Oceanodroma monteiroi Oceanodroma monteiroi Pedryn Cynffon-fforchog Oceanodroma leucorhoa
.jpg)
_(8005427860).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pedryn yr Antarctig (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pedrynnod yr Antarctig) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Thalassoica antarctica; yr enw Saesneg arno yw Antarctic petrel. Mae'n perthyn i deulu'r Pedrynnod (Lladin: Procellariidae) sydd yn urdd y Procellariformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. antarctica, sef enw'r rhywogaeth. Yr Antartig
Der Antarktiksturmvogel (Thalassoica antarctica auch Antarktissturmvogel[1][2], Weißflügel-Sturmvogel[3][4] oder Weißflügelsturmvogel[5]) ist ein typischer Brutvogel der Antarktis.
Das etwa taubengroße Tier aus der Familie der Sturmvögel brütet in Kolonien von einigen hundert bis zu einer Million Individuen an den Küsten des antarktischen Kontinents. Die Nester liegen dabei auf Felsvorsprüngen oder in Felsspalten.
Als Nahrung dienen Krebstiere wie der Krill, aber auch Fische, Quallen und Meeresschnecken.
Der Antarktiksturmvogel (Thalassoica antarctica auch Antarktissturmvogel, Weißflügel-Sturmvogel oder Weißflügelsturmvogel) ist ein typischer Brutvogel der Antarktis.
Das etwa taubengroße Tier aus der Familie der Sturmvögel brütet in Kolonien von einigen hundert bis zu einer Million Individuen an den Küsten des antarktischen Kontinents. Die Nester liegen dabei auf Felsvorsprüngen oder in Felsspalten.
Als Nahrung dienen Krebstiere wie der Krill, aber auch Fische, Quallen und Meeresschnecken.
The Antarctic petrel (Thalassoica antarctica) is a boldly marked dark brown and white petrel, found in Antarctica, most commonly in the Ross and Weddell Seas. They eat Antarctic krill, fish, and small squid. They feed while swimming but can dive from both the surface and the air.
Captain James Cook saw the Antarctic petrel on his second voyage to the south Pacific. In 1773 both Cook and the naturalist Georg Forster mentioned the petrel in their separate accounts of the voyage.[2][3] Forster wrote:
On the 17th, in the forenoon, we crossed the antarctic circle, and advanced into the southern frigid zone, which had hitherto remained impenetrable to all navigators. Some days before this period we had seen a new species of petrel, of a brown colour, with a white belly and rump, and a large white spot on the wings, which we now named the antarctic petrel, as we saw great flights of twenty on thirty of them hereabouts, of which we shot many that unfortunately never fell into the ship.[3]
Based on these reports in 1783 the French French polymath Georges-Louis Leclerc, Comte de Buffon included the petrel as "Le pétrel antarctique ou Damier brun" in his Histoire Naturelle des Oiseaux.[4] The species was also included by John Latham in his A General Synopsis of Birds.[5] When the German naturalist Johann Friedrich Gmelin updated Carl Linnaeus's Systema Naturae in 1789 he included a brief description of the Antarctic petrel, coined the binomial name Procellaria antarctica and cited the earlier authors.[6] The Antarctic petrel is now the only species placed in the genus Thalassoica that was introduced in 1853 by the German naturalist Ludwig Reichenbach.[7][8] The genus name combines the Ancient Greek thalassa meaning "sea" with oikos meaning "house".[9] The species is monotypic: no subspecies are recognised.[8] The word petrel is derived from St. Peter and the story of his walking on water. This is in reference to the petrel's habit of appearing to run on the water to take off.[10]
The Antarctic petrel is placed in the family Procellariidae of the order Procellariiformes.[8] This petrel along with the snow petrel, the Cape petrel, both giant petrels, and the two species in the Fulmarus family, are considered to be a different subclade from the other Procellariidae members.[11] They share certain identifying features. First, they have nasal passages that attach to the upper bill called naricorns. Although the nostrils on the petrels are on the top of the upper bill. The bills of Procellariiformes are also unique in that they are split into between seven and nine horny plates. On petrels, one of these plates forms the hooked portion of the upper bill. They produce a stomach oil made up of wax esters and triglycerides that is stored in the proventriculus. This can be sprayed out of their mouths as a defence against predators and as an energy rich food source for chicks and for the adults during their long flights.[12] Finally, they also have a salt gland that is situated above the nasal passage and helps desalinate their bodies, due to the high amount of ocean water that they imbibe. It excretes a high saline solution from their nose.[13]
The adult Antarctic petrel has a brown head, sides, throat, and back. The bill is dark brown and the feet are grey. The underparts are white and their tail and secondaries on the wings are white with brown tips. These are medium-sized relative to other petrels with a wingspan of 100–110 cm (39–43 in), a length of 40–45 cm (16–18 in), and an average weight of 675 g (23.8 oz).[14]
The Antarctic petrel, as its name implies, lives and breeds in the Southern Ocean, and on the Antarctic islands.[15] They nest on snow-free cliffs and rock faces, on the coast or on offshore islands.[1] However, they have been found up to 250 km inland.[1] Another common roosting spot is icebergs.[16] Breeding colonies during the October–November breeding period, can be as large as more than 200,000 pairs.[16]
They occasionally migrate to Australia or New Zealand in late winter.[16] Unfortunately, this tends to occur when they're caught in a bad storm.[17]
The petrel's diet is mainly krill, squid and small fish. Food is usually seized when the bird is on the surface but they also plunge-dive to obtain food, diving up to a depth of 1.5 m (4 ft 11 in).[14]
The Antarctic petrel breeding period is during October–November.[16][18] Each pair lays a single egg, which they incubate for 45–48 days after which there is a 42-47 day nestling period.[16][18] Both members of the pair incubate the egg, 4% of pairs are female-female.[18]
Eggs have a 70-90% hatching rate.[16] The two main causes of egg loss were predation by South polar skuas, and an egg rolling out of the nest and freezing.[16]
Antarctic petrel chicks rely on their parents for food as well as warmth.[19] The physiological condition of the parent petrel dictates the amount of food it provides to its chick.[20] Provisioning by parent petrels depends on both their own body condition and their chick’s needs. Parent petrels in better body condition were more likely to have a chick that survived, and were able to increase the amount of food they gave to a smaller chick in a cross-fostering experiment.[20] Chicks become thermally independent after day 11 post-hatching.[19]
This petrel has an estimated occurrence range of 77,500,000 km2 (29,922,917 sq mi) and between 10 and 20 million adult birds.[1] Due to its huge range and large numbers, it has been classified by the International Union for Conservation of Nature as a species of least concern.[1]
The Antarctic petrel (Thalassoica antarctica) is a boldly marked dark brown and white petrel, found in Antarctica, most commonly in the Ross and Weddell Seas. They eat Antarctic krill, fish, and small squid. They feed while swimming but can dive from both the surface and the air.
La Antarkta petrelo (Thalassoica antarctica) estas tre markata malhelbruna kaj blanka petrelo, kiu troviĝas en Antarkto, kaj plej komune ĉe la maroj Ross kaj Weddell. Ili manĝas antarktajn krilon, fiŝojn, kaj malgrandajn kalmarojn. Ili manĝas dumnaĝe sed povas ankaŭ plonĝi el la surfaco kaj el la aero.[1]
La Antarkta petrelo estas la ununura konata specio de la genro Thalassoica, kaj siavice estas membro de la familio de procelariedoj kaj de la ordo de Procelarioformaj. Ankaŭ, tiu petrelo kun la Neĝopetrelo, la Kaba petrelo, ambaŭ gigantaj petreloj, kaj ambaŭ specioj de la grupo Fulmarus, estas konsiderataj separata grupo el la aliaj membroj de la Procelariedoj.[2]
Kiel membroj de la Procelarioformaj, ili kunhavas kelkajn identigajn karakterojn. Unue, ili havas nazajn trapasejojn kiuj ligiĝas al la supra beko, kvankam la naztruoj ĉe la albatrosoj estas flanke de la beko. La bekoj de la Procelarioformaj estas unikaj ankaŭ ĉe tio ke ili disiĝas en 7 al 9 kornecaj platoj. Ili produktas stomakoleon faritan el vaksecaj esteroj kaj trigliceridoj kiuj stokiĝas en la proventrikulo. Tio estas uzata kontraŭ predantoj same kiel energiriĉa manĝofonto por idoj kaj por plenkreskuloj dum ties longaj flugoj.[3] Fine ili havas ankaŭ salglandojn kiuj situiĝas ĉe la naza trapasejo kaj helpas al sensaligo de ties korpoj, pro la alta kvanto de oceana akvo kiun ili englutas. Ili elpelas la salan solvaĵon tra sia nazo.[4]
La vorto petrelo derivas el Sankta Petro kaj la historio pri lia piedirado surakva. Tio aludas al la petrela kutimo ŝajnigi kuradon surakvan dum ekflugo.[5]
Plenkreskulo de Antarkta petrelo havas malhelbrunajn kapon, flankojn, gorĝon kaj dorson. Ties beko estas nigra kaj ties piedoj estas flavaj. Ties subaj partoj estas blankaj kaj ties vosto kaj duarangaj flugoplumoj estas blankaj kun malhelbrunaj pintoj.[6]
La Antarkta petrelo, kiel ties nomo sugestas, loĝas kaj reproduktiĝas en la sudaj oceanoj, kaj ĉe insuloj de Antarkto.[7]
Tiu petrelo havas loĝan teritorion de ĉirkaŭ 35,200,000 km² kaj en 2009 ĉirkaŭkalkulatan populacion de 10,000,000 al 20,000,000 plenkreskuloj. Sekve la IUCN konsideras ĝin kiel specio Malplej Zorgiga.[8]
La Antarkta petrelo (Thalassoica antarctica) estas tre markata malhelbruna kaj blanka petrelo, kiu troviĝas en Antarkto, kaj plej komune ĉe la maroj Ross kaj Weddell. Ili manĝas antarktajn krilon, fiŝojn, kaj malgrandajn kalmarojn. Ili manĝas dumnaĝe sed povas ankaŭ plonĝi el la surfaco kaj el la aero.
El petrel antártico (Thalassoica antarctica)[2] es una especie de ave Procellariiformes de la familia de los Procellariidae y único miembro del género Thalassoica,[3] que vive en los mares del sur.
Los ejemplares de esta especie tienen la cabeza café, color que se va aclarando hacia atrás terminando con un pecho y abdomen totalmente blancos, terminando en una cola café. Suele medir entre 43 y 45 cm.
Se puede encontrar frecuentemente en los mares de Ross y de Weddell, aunque también se puede ver ocasionalmente en Cabo de Hornos.
El petrel antártico come krill, pescado, y calamares pequeños.
El petrel antártico (Thalassoica antarctica) es una especie de ave Procellariiformes de la familia de los Procellariidae y único miembro del género Thalassoica, que vive en los mares del sur.
Thalassoica antarctica Thalassoica generoko animalia da. Hegaztien barruko Procellariidae familian sailkatua dago.
Thalassoica antarctica Thalassoica generoko animalia da. Hegaztien barruko Procellariidae familian sailkatua dago.
Jäämyrskyliitäjä (Thalassoica antarctica) on ulappaliitäjien heimoon kuuluva valtamerilintu, ja ainoa sukunsa edustaja. Se elää Etelämantereella ja sitä ympäröivillä vesialueilla, pääasiassa Weddellinmeren ja Rossinmeren saarilla ja rannikoilla. Populaation koko on 10–20 miljoonaa yksilöä. Johann Friedrich Gmelin kuvaili lajin holotyypin Etelämantereelta 1789.[2]
Jäämyrskyliitäjä (Thalassoica antarctica) on ulappaliitäjien heimoon kuuluva valtamerilintu, ja ainoa sukunsa edustaja. Se elää Etelämantereella ja sitä ympäröivillä vesialueilla, pääasiassa Weddellinmeren ja Rossinmeren saarilla ja rannikoilla. Populaation koko on 10–20 miljoonaa yksilöä. Johann Friedrich Gmelin kuvaili lajin holotyypin Etelämantereelta 1789.
Thalassoica antarctica
Le Pétrel antarctique (Thalassoica antarctica) est une espèce d'oiseaux de la famille des Procellariidae, la seule du genre Thalassoica.
Cet oiseau vit en Antarctique, notamment en mer de Ross et en mer de Weddell.
Ils se reproduisent en colonies denses, mais sont probablement contraints de se regrouper dans des sites relativement exempts de neige et de glace. En mer, ils sont généralement vus en groupes, avec jusqu'à 5000 oiseaux notés, se nourrissant autour des baleiniers. Habituellement silencieux en mer, mais dans leur colonie, ils ont une variété de cris, de gloussements et de caquetages
Ils arrivent dans leurs colonies début Octobre. La pose est très synchrone, dans le dernier tiers de novembre et les premiers jours de décembre. Ils pondent un œuf blanc (70 x 49mm, 90g) dans une éraflure peu profonde, sur un rebord de falaise ou dans une crevasse. Les œufs éclosent à la mi-janvier après 48 jours. Les poussins sont gardés pour les premières semaines et s’envolent à la fin de février et au début de mars à l'âge de 48 jours
La population globale est estimée entre 10 millions et 20 millions d'oiseaux.
Thalassoica antarctica
Le Pétrel antarctique (Thalassoica antarctica) est une espèce d'oiseaux de la famille des Procellariidae, la seule du genre Thalassoica.
Il petrello antartico (Thalassoica antarctica (Gmelin, 1789)) è un uccello della famiglia Procellariidae, dal piumaggio marrone scuro e bianco spiccatamente marcato, che si trova in Antartide, più comunemente nei mari di Ross e di Weddell.
Si nutre di krill, pesci e piccoli calamari. Si ciba mentre nuota ma può tuffarsi con facilità dalla superficie e dall'aria.[2]
Il petrello antartico è l'unica specie conosciuta del genere Thalassoica e appartiene alla famiglia delle Procellaride e all'ordine dei Procellariformi.[3]
Il petrello antartico (Thalassoica antarctica (Gmelin, 1789)) è un uccello della famiglia Procellariidae, dal piumaggio marrone scuro e bianco spiccatamente marcato, che si trova in Antartide, più comunemente nei mari di Ross e di Weddell.
Antarktikas vētrasputns jeb antarktiskais vētrasputns (Thalassoica antarctica) ir vienīgā suga Antarktikas vētrasputnu ģintī (Thalassoica), kas pieder vētrasputnu dzimtai (Procellariidae). Pasaulē mājo apmēram 10—20 miljoni Antarktikas vētrasputnu, kas sastopami 35 200 000 km² platībā.[1] Tā izdzīvošana šobrīd nav apdraudēta.
Antarktikas vētrasputns mājo Antarktīdas piekrastē, tuvējās salās un jūrās, bet visbiežāk to var novērot Rosa jūrā un Vedela jūrā. Retu reizi to var novērot Dienvidamerikas, Āfrikas un Austrālijas dienvidos.[2] Ziemu Antarktikas vētrasputns pavada jūrā ledus krasta tuvumā, bet vasarā tas dodas uz kontinentu vai Antarktīdai tuvākajām salām, lai ligzdotu. Lielākā ligzdojošā kolonija novērota uz Svarthamarena nunataka Mīliga-Hofmaņa kalnu grēdā. Inkubācijas periods ilgst 40—48 dienas, jaunie putni izlido pēc nākamajām 45 dienām. Antarktikas vētrasputns barojas ar kriliem, zivīm un maziem kalmāriem. Parasti tie barojas peldot, bet tie arī ļoti labi nirst gan no ūdens virsmas, gan gaisa.[3]
Pieaudzis Antarktikas vētrasputns ir balts ar tumši brūniem laukumiem. Brūna ir tā galva, mugura, rīkle un spārnu virspuse, izņemot lidspalvas. Knābis melns, bet kājas dzeltenas. Vēders, spārnu apakšpuse, lidspalvas un aste balta. Astes spalvu gali tumši brūni.
Antarktikas vētrasputns kopīgi ar sniega vētrasputnu, raibo vētrasputnu, dienvidu lielo vētrasputnu, ziemeļu lielo vētrasputnu, ķildi un dienvidu ķildi veido atsevišķu okeāna vētrasputnu grupu, kurai piemīt īpašības, kādas nav citiem vētrasputniem. To nāsu ejas ir izceltas no augšknābja kopējās formas, veidojot garas, ragainas, cauruļveida nāsu ejas. Pārējiem vētrasputniem nāsis atrodas augšknābja plaknē. Turklāt kā visiem vētrasputniem knābi veido 7—9 plātnītes. Viena no šīm plātnītēm izveido līko augšknābja galu, turklāt kuņģī izdalās īpaša eļļa, kas tiek lietota kā aizsardzības līdzeklis pret ienaidniekiem, kā arī kā barojoša, enerģiju dodoša barība gan mazuļiem, gan pašiem, ko lietot garos pārlidojumos.[4] Visbeidzot virs nāsu ejām Antarktikas vētrasputnam atrodas sāls dziedzeri, kas palīdz putna ķermenim atbrīvoties no sāls, kuru tas bagātīgi uzņem ar jūras ūdeni.[5]
Antarktikas vētrasputns jeb antarktiskais vētrasputns (Thalassoica antarctica) ir vienīgā suga Antarktikas vētrasputnu ģintī (Thalassoica), kas pieder vētrasputnu dzimtai (Procellariidae). Pasaulē mājo apmēram 10—20 miljoni Antarktikas vētrasputnu, kas sastopami 35 200 000 km² platībā. Tā izdzīvošana šobrīd nav apdraudēta.
De Antarctische stormvogel (Thalassoica antarctica) is een vogel uit de familie van de stormvogels en pijlstormvogels (Procellariidae). Het is een zeevogel van het zuidpoolgebied die broedt op sneeuwvrije rotsen van het vasteland van Antarctica.
De vogel is 40 tot 46 cm lang, heeft een spanwijdte van 1 tot 1,1 m en weegt 510 tot 765 g. De vogel is onmiskenbaar, van boven met een chocoladebruine rug, nek en kopkap, wit op het achterste deel van de vleugels en een witte staart met donkere eindband. Kort na de rui lijkt de vogel donkerder, bijna zwart. Van onder is de vogel wit, alleen de smalle voorrand van de ondervleugel is donker. Het oog is donker, de snavel is dofbruin en de poten zijn grijzig.[2]
Deze zeevogel komt langs de gehele kust van het continent Antarctica voor. Ze nestelen op sneeuwvrije rotsen van zowel het vasteland als kleine dichtbij gelegen rotseilanden. Er zijn ook nestelende vogels tot 250 km landinwaarts aangetroffen. De vogels foerageren voornamelijk op Antarctisch krill (Euphausia superba), maar ook wel op vis en pijlinktvis.[1]
De populatiegrootte wordt geschat tussen de 10 en 20 miljoen individuen en volgens publicaties uit 2004 is er reden om aan te nemen dat de aantallen stabiel blijven. Daarom staat deze zeevogelsoort als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe Antarctische stormvogel (Thalassoica antarctica) is een vogel uit de familie van de stormvogels en pijlstormvogels (Procellariidae). Het is een zeevogel van het zuidpoolgebied die broedt op sneeuwvrije rotsen van het vasteland van Antarctica.
Antarktispetrell, Thalassoica antarctica, er ein petrell i stormfuglfamilien som lever ved kystar og til havs, sirkumpolart nær eller på kysten av Antarktika, hekkar òg opptil 250 kilometer inne på kontinentet. Han er særs talrik med meir enn 10 millionar fuglar, og er mest vanleg i Rosshavet. Antarktispetrell er monotypisk i slekta Thalassoica, og ein medlem av den naturlege gruppa havhestar.
Denne arten har mørkebrunt hovud, rygg og frampart av overvenger og har eit mørkt endeband på en elles kvit hale. Undersida er kvit. Dette er ein kraftig bygd, mellomstor sjøfugl, ca. 45 cm i kroppslengd og 650 gram i kroppsmasse.[1]
Dei plukkar føda frå havoverflata, først og fremst kril, blekksprut og småfisk.[1]
Hekkekoloniane ligg på småøyar ved kysten i isfrie område, og inkluderer òg Shackleton Range og Theronfjella .[1] Egglegging skjer i perioden slutten av november til første dagar av desember, tida frå egglegging til ungen er flygedyktig er ca. 3 månader.
Verdspopulasjonen var estimert til mellom 10 og 20 millionar individ i 2004, og er stabil.[2] Av dette finst ca. 7,8 millionar innanfor Ross Dependency.[1]
Antarktispetrell, Thalassoica antarctica, er ein petrell i stormfuglfamilien som lever ved kystar og til havs, sirkumpolart nær eller på kysten av Antarktika, hekkar òg opptil 250 kilometer inne på kontinentet. Han er særs talrik med meir enn 10 millionar fuglar, og er mest vanleg i Rosshavet. Antarktispetrell er monotypisk i slekta Thalassoica, og ein medlem av den naturlege gruppa havhestar.
Denne arten har mørkebrunt hovud, rygg og frampart av overvenger og har eit mørkt endeband på en elles kvit hale. Undersida er kvit. Dette er ein kraftig bygd, mellomstor sjøfugl, ca. 45 cm i kroppslengd og 650 gram i kroppsmasse.
Dei plukkar føda frå havoverflata, først og fremst kril, blekksprut og småfisk.
Hekkekoloniane ligg på småøyar ved kysten i isfrie område, og inkluderer òg Shackleton Range og Theronfjella . Egglegging skjer i perioden slutten av november til første dagar av desember, tida frå egglegging til ungen er flygedyktig er ca. 3 månader.
Verdspopulasjonen var estimert til mellom 10 og 20 millionar individ i 2004, og er stabil. Av dette finst ca. 7,8 millionar innanfor Ross Dependency.
Antarktispetrell (Thalassoica antarctica) er den eneste arten i slekten Thalassoica i familien stormfugler (Procellariidae).
Ved Svarthamaren i Dronning Maud Land, der Norsk polarinstitutt driver den ornitologiske feltstasjonen Tor, finnes verdens største bestand av antarktispetrell med nærmere 250 000 hekkende par.[1] Ellers forekommer den hovedsakelig ved Rosshavet og Weddellhavet i Antarktis.
Antarktispetrellen måler gjennomsnittlig 42 cm i lengde og er en stor, mørkbrun- og hvitfarget petrell med kompakt kropp og lange, smale vinger. Hode, rygg og stjertspissen er mørkbrun. Fremkanten og vingespissen på oversiden av vingen, og fremkanten på undersiden av vingen er mørkbrun, mens resten av vingen er hvit. Halepartiet innenfor den mørke stjertspissen er hvitt og bortsett fra det mørke hodet og fremre del av brystet er resten av undersiden hvit.
Den hekker i kolonier og bygger sitt rede av innsamlet materiale direkte på klipper. Som andre arter i familien legger den ett egg per hekkesesong som den ruger i 40–48 døgn. Ungen blir flygedyktig etter 42–47 døgn.
Føden består hovedsakelig av fisk, krill og små blekkspruter. Antarktispetrellen fanger vanligvis sin føde svømmende på vannflaten, men den er også i stand til å dykke.
Antarktispetrell (Thalassoica antarctica) er den eneste arten i slekten Thalassoica i familien stormfugler (Procellariidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Petrel antarktyczny[4] (Thalassoica antarctica) – gatunek średniego ptaka morskiego z rodziny burzykowatych, przedstawiciel monotypowego rodzaju Thalassoica.
Mierzy 43-45 cm. Jego grzbiet, głowa, szyja, pokrywy skrzydłowe, zewnętrzne lotki pierwszego rzędu, dolna krawędź skrzydła oraz końce sterówek są ciemnobrunatne; reszta ciała biała. Dziób i nogi są bardzo ciemne, niemal czarne.
Żywi się krylem, rybami i drobnymi kałamarnicami, łowionymi zwykle z powierzchni wody.
Gniazduje na wolnych od śniegu i lodu klifach morskich oraz ścianach skalnych. Gniazdo, zbudowane z kamyków i odłamków skał, umieszcza w szczelinie lub zagłębieniu skalnym. Samica składa 1 jajo, które jest wysiadywane na zmianę przez oboje rodziców. Inkubacja trwa około 5 tygodni.
Ptak ten jest szeroko rozprzestrzeniony na południowej półkuli od południowych krańców Ameryki i Australii po Antarktydę. Obszar jego występowania, obejmujący 35,2 mln km², sięga bardzo daleko na południe, na Antarktydzie znane są jego kolonie rozrodcze z Gór Thiel.
W 2009 roku populację petrela antarktycznego oceniano na 10-20 mln dorosłych osobników[5]. Został sklasyfikowany przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody i Jej Zasobów jako gatunek najmniejszej troski (niższego ryzyka).
Nazwa "petrel" pochodzi od imienia Piotra Apostoła i jego nieudanej próby chodzenia po wodzie, opisanej w Ewangelii Mateusza (14, 28-31)[6].
Petrel antarktyczny (Thalassoica antarctica) – gatunek średniego ptaka morskiego z rodziny burzykowatych, przedstawiciel monotypowego rodzaju Thalassoica.
Mierzy 43-45 cm. Jego grzbiet, głowa, szyja, pokrywy skrzydłowe, zewnętrzne lotki pierwszego rzędu, dolna krawędź skrzydła oraz końce sterówek są ciemnobrunatne; reszta ciała biała. Dziób i nogi są bardzo ciemne, niemal czarne.
Żywi się krylem, rybami i drobnymi kałamarnicami, łowionymi zwykle z powierzchni wody.
Gniazduje na wolnych od śniegu i lodu klifach morskich oraz ścianach skalnych. Gniazdo, zbudowane z kamyków i odłamków skał, umieszcza w szczelinie lub zagłębieniu skalnym. Samica składa 1 jajo, które jest wysiadywane na zmianę przez oboje rodziców. Inkubacja trwa około 5 tygodni.
Ptak ten jest szeroko rozprzestrzeniony na południowej półkuli od południowych krańców Ameryki i Australii po Antarktydę. Obszar jego występowania, obejmujący 35,2 mln km², sięga bardzo daleko na południe, na Antarktydzie znane są jego kolonie rozrodcze z Gór Thiel.
W 2009 roku populację petrela antarktycznego oceniano na 10-20 mln dorosłych osobników. Został sklasyfikowany przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody i Jej Zasobów jako gatunek najmniejszej troski (niższego ryzyka).
Nazwa "petrel" pochodzi od imienia Piotra Apostoła i jego nieudanej próby chodzenia po wodzie, opisanej w Ewangelii Mateusza (14, 28-31).
Antarktispetrell[2] (Thalassoica antarctica) är en talrik lira med mycket sydlig utbredning.[3]
Antarktispetrellen förekommer huvudsakligen vid Antarktis i Rosshavet och Weddellhavet och man känner till ett 15-tal kolonier. Den placeras som enda art i sitt släkte Thalassoica, närmast släkt de likaledes monotypiska arterna ispetrell och brokpetrell samt med stormfåglar i Fulmarus och Macronectes.
Fågeln mäter i snitt 42 centimeter på längden och är en stor mörkt brun- och vitfärgad petrell med kompakt kropp och långa smala vingar. Huvud, rygg, övergump och stjärtspets är mörkbrun. Framkanten och vingspetsen på ovansidan av vingen, och framkanten på undersidan av vingen är mörkbrun medan resten av vingen är vit. Stjärtpartiet innanför den mörka stjärtspetsen är vit och förutom det mörka huvudet och främre delen av bröstet så är retsen av undersidan vit.
Födan består främst av fiskar, krill och små bläckfiskar. Denna petrell fångar vanligtvis sin föda simmande på vattenytan men den har även förmåga att dyka.
Den är kolonihäckare och den bygger sitt bo av ihopskrapat material direkt på klippan. Precis som andra arter i familjen lägger den ett ägg per häckningssäsong som den ruvar i 40-48 dygn. Ungen blir sedan flygfärdig efter 42-47 dygn.
Släktnamnet Thalassoica är grekiska och betyder ungefär "havsboende".
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till mellan tio och 20 miljoner individer.[1]
Wikimedia Commons har media som rör antarktispetrell.
Antarktispetrell (Thalassoica antarctica) är en talrik lira med mycket sydlig utbredning.
Thalassoica antarctica là một loài chim trong họ Procellariidae.[3]
Thalassoica antarctica là một loài chim trong họ Procellariidae.
Thalassoica antarctica (Gmelin, 1789)
Охранный статус
Антаркти́ческий буреве́стник[1] (лат. Thalassoica antarctica) — морская птица, принадлежащая монотипическому роду антарктических буревестников (Thalassoica) семейства буревестниковых отряда буревестникообразных (трубконосых), распространённая в Антарктике. Впервые вид был описан в 1789 году как Procellaria antarctica немецким врачом и натуралистом Иоганном Фридрихом Гмелиным (нем. Johann Friedrich Gmelin, 1748—1804). Позднее этот вид был помещён в род Thalassoica.
Буревестник средних размеров с контрастной двухцветной коричневой с белым окраской, гнездящийся циркумполярно-антарктически на побережье Антарктиды (кроме Антарктического полуострова) и на близлежащих островах. Вне периода гнездования кочует главным образом в пределах Южного океана южнее зоны Антарктической конвергенции, временами проникая в умеренные широты Южного полушария. Питается главным образом антарктическим крилем, а также рыбой, головоногими и медузами[2].
Средних размеров буревестник. Длина тела достигает 40—46 см, размах крыльев 101—109 см, вес 510—784 г. Длина крыла 292—231 мм, длина клюва 33—40 мм, длина цевки 41—49 мм, длина плюсны 50—58 мм, длина хвоста 101—125 мм. Окраска светло-серебристо-серая сверху и белая снизу, включая нижнюю поверхность крыльев. Половой диморфизм в размерах не выражен. Верх тела до поясницы, включая голову, а также пятна в верхней части боков зоба коричневато-бурые с примесью тёмно-серого цвета. Горло и зашеек иногда бывают светлее. Низ тела и бока, а также верхние кроющие перья хвоста и почти весь хвост белые, за исключением тёмно-бурой узой полоски на вершине хвоста. Крылья сверху двухцветные, с коричнево-бурой окраской в вершинной части и вдоль переднего края, и белые посередине, с узкой тёмно-бурой каймой вдоль заднего края. Нижняя поверхность крыльев белая, с коричнево-бурой полоской вдоль переднего края. Радужина коричневая. Клюв тёмно-коричневого цвета Лапы голубовато-мясистого цвета; когти чёрные.
Пуховой птенец имеет два пуховых наряда, в основном светло-серой окраски. Гнездовой наряд похож на окраску взрослой птицы, но с белым горлом и чёрным клювом[3][2].
Полёт представляет собой чередование скользящего планирования и кратковременных периодов частых взмахов крыльев. Обычно летает высоко над волнами. Отлично плавает и может нырять под воду как слёту так и с поверхности воды; обычно парит на водой перед тем как нырнуть. При нырянии слёту часто входит в воду с распростёртыми крыльями. При перемещении по суше или твёрдой поверхности двигается неуклюже, часто опираясь на цевку[2].
Может быть спутан в природных условиях только с капским голубком (Daption capense), от которого главным образом отличается однотонной тёмной (не пёстрой) спиной и бо́льшим размером.
Распространён на морских акваториях южного полушария от побережья Антарктиды и зоны паковых льдов на север до примерно 48° ю.ш. В летний сезон держится главным образом к югу от 62° ю. ш., также регулярно встречается и несколько севернее — до 56° ю. ш. в море Скоша. Гнездится циркумполярно-антарктически на побережье Антарктиды (кроме Антарктического полуострова), а иногда и на удалённых до 250 км в глубь материка территориях, а также на близлежащих антарктических островах. Для полётов более предпочитает свободные от льда воды на границе льда и открытых вод. В зимний период часть птиц остаётся у границы пакового льда, остальная же часть откочёвывает на север до 48° ю. ш. Изредка молодые птицы проникают ещё дальше на север — до 36° ю. ш. в районе Австралии и Новой Зеландии[3][2].
Общая численность вида в 2004 году оценивалась в размерах приблизительно от 10 до 20 млн особей[4].
Питается главным образом антарктическим крилем (Euphausia superba). В питании также присутствуют мелкие пелагические рыбы, в основном антарктическая серебрянка (Pleuragramma antarcticum), медузы и кальмары Gonatus antarcticus семейства Gonatidae. Кормится в море. Пищу схватывает с поверхности воды или в её верхнем слое, погружая полностью голову или ныряя. Часто питается в местах кормёжки усатых китов — южного малого полосатика (Balaenoptera bonaerensis) и горбача (Megaptera novaeanglie), а также морскими птицами — снежным буревестником (Pagodroma nivea) и полярной крачкой (Sterna paradisaea), с которой иногда образует большие скопления[2].
Моногамный вид, гнездящийся в постоянных многолетних колониях. Размножается ежегодно в период с ноября по февраль. Гнездится на свободных от льда и снега пологих каменистых склонах гор, ущелий, лощин и вершин скалистых возвышенностей В местах гнездований птицы появляются в октябре. Число гнездовых пар в колониях может сильно варьировать — от нескольких пар до сотен тысяч пар. Границы гнездового участка невелики и часто определяются расстоянием, на которое сидящая в гнезде птица может дотянуться клювом. Рядом с гнездовьями антарктического буревестника могут гнездиться и другие буревестниковые, например, антарктический глупыш (Fulmarus glacialoides) и снежный буревестник. Гнездится в колониях изолированными группами до нескольких сотен пар, изредка гнездится отдельными парами, иногда среди других буревестников на защищённых скальных выступах или в нишах[3][2].
Гнездо в виде небольшой лунки в гравии или песке, обнесённое круговым валиком. Лоток выложен несколькими мелкими камешками или перьями. В третьей декаде ноября — начале декабря начинается откладка яиц. В кладке одно яйцо, которое насиживают оба партнёра. Насиживание яйца происходит на перепонках лап, а сверху яйцо прижимается кожей наседного пятна. Длительность инкубации составляет около 40—48 суток. Вылупившегося в январе птенца кормят оба родителя. Птенец растёт быстро и у него уже после 11-го дня устанавливается собственная терморегуляция, поэтому он может оставаться в гнезде один. Подросших птенцов родители кормят в среднем раз в 48 часов большим количеством пищи. У антарктического буревестника, по сравнению с другими видами трубконосых сходного размера, периоды насиживания кладки и выкармливания птенцов заметно короче, а скорость роста птенца больше. Птицы покидают колонии в конце февраля — марте[2].
Монотипический вид, не образующий подвидов.
Антаркти́ческий буреве́стник (лат. Thalassoica antarctica) — морская птица, принадлежащая монотипическому роду антарктических буревестников (Thalassoica) семейства буревестниковых отряда буревестникообразных (трубконосых), распространённая в Антарктике. Впервые вид был описан в 1789 году как Procellaria antarctica немецким врачом и натуралистом Иоганном Фридрихом Гмелиным (нем. Johann Friedrich Gmelin, 1748—1804). Позднее этот вид был помещён в род Thalassoica.
Буревестник средних размеров с контрастной двухцветной коричневой с белым окраской, гнездящийся циркумполярно-антарктически на побережье Антарктиды (кроме Антарктического полуострова) и на близлежащих островах. Вне периода гнездования кочует главным образом в пределах Южного океана южнее зоны Антарктической конвергенции, временами проникая в умеренные широты Южного полушария. Питается главным образом антарктическим крилем, а также рыбой, головоногими и медузами.
南极鹱（学名：Thalassoica antarctica）是一种羽色深棕和白色间杂的鹱，分布在南极洲。以磷虾、鱼和小型乌贼为食。他们通常边游泳边觅食，也可以从水面或空中潜下海面。
成鸟的头部、体侧和背部都为棕色。鸟喙为黑色，腿为黄色。身体腹部和尾巴则呈白色，二级飞羽大部分为白色，上有棕色的斑点。
如其名，南极鹱生活在南极洲的岛屿和附近的海洋上。
南极鹱（学名：Thalassoica antarctica）是一种羽色深棕和白色间杂的鹱，分布在南极洲。以磷虾、鱼和小型乌贼为食。他们通常边游泳边觅食，也可以从水面或空中潜下海面。
남극풀마갈매기(Antarctic petrel, Thalassoica antarctica)는 남극, 특히 로스해와 웨들해에서 볼 수 있는 갈매기이다.
남극풀마갈매기는 남극대륙 동쪽의 넓은 부채꼴 모양의 층층바위에서 새끼를 기르는데, 위(胃)에서 기름을 내뿜어 도둑갈매기로부터 자신과 새끼를 보호한다. 날개를 펴면 2.4m나 되는 큰풀마갈매기는 대식가로 유명하다.
크릴새우, 생선, 작은 오징어를 먹는다. 수영하면서 먹이를 먹으나 지표와 공중으로부터 다이빙이 가능하다.[1]
.jpg)
남극풀마갈매기(Antarctic petrel, Thalassoica antarctica)는 남극, 특히 로스해와 웨들해에서 볼 수 있는 갈매기이다.
남극풀마갈매기는 남극대륙 동쪽의 넓은 부채꼴 모양의 층층바위에서 새끼를 기르는데, 위(胃)에서 기름을 내뿜어 도둑갈매기로부터 자신과 새끼를 보호한다. 날개를 펴면 2.4m나 되는 큰풀마갈매기는 대식가로 유명하다.
크릴새우, 생선, 작은 오징어를 먹는다. 수영하면서 먹이를 먹으나 지표와 공중으로부터 다이빙이 가능하다.
