Although very near-sighted on land, penguins have exceptional vision in the water. Their eyes, like the many sea animals, are attuned to the colors of the sea. This excellent vision is needed to avoid predation by leopard seals and killer whales, which are their primary predators in the ocean. On land their main predator is the skua (a large bird) which snatches penguin's chicks from nests. The penguin communicates by complex ritual behaviors such as head and flipper waving, calling, bowing, gesturing and preening. Courtship and mating rituals include so called "ecstatic displays" where a bird, typically an unattached male, pumps his chest several times with his head stretched upwards and with flippers stretched outwards, projects a harsh loud braying sound. This can result in a mass trumpeting by other males, which is believed to help synchronize the breeding cycle.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Primary predators of macaroni penguins in the water are killer whales (Orca orcinus) and leopard seals (Hydrurga leptonyx). In colonies, skuas (Stercorariidae) prey on macaroni penguin nestlings and other weak individuals. As are most penguins, macaroni penguins are counter-shaded in the water, making them difficult to see. They use their agile swimming abilities, vision, and association with other macaroni penguins to be vigilant to predators and avoid capture in the water.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
The Macaroni penguin is a medium-sized bird that stands about 71 centimeters tall and weighs between 5 to 6 kg. Females are usually smaller than males. Males and females are monomorphic. They have orange, yellow, and black crests that join on the top of the head. This penguin has a red bill, and the chin, face and under the throat have solid black feathers.
Range mass: 5000 to 6000 g.
Average wingspan: 71 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
Macaroni penguins live in Antarctica in rocky, water-bound areas, on rocks and cliffs above the ocean.
Habitat Regions: polar ; terrestrial
Terrestrial Biomes: icecap
The macaroni penguin is found on the edge of Antarctica and Sub-Antarctic islands south of the Americas and Africa. Large populations of this penguin can also be found in Chile, the Falkland Islands, South Georgia and the South Sandwich Islands, South Shetland Islands, Crozet Islands, Kerguelen Islands, and McDonald Islands.
Biogeographic Regions: neotropical (Native ); antarctica (Native )
Macaroni penguins live almost entirely on krill (Euphasiidae) supplemented with up to five percent squid. They also eat some fish and amphipod crustaceans (Amphipoda). Recently it was discovered that some populations travel long distances to feed on populations of subantarctic krill and the crustacean, Parathemisto gauchidaudii, in the Indian ocean. Macaroni penguins fast for up to forty days during the breeding season.
Animal Foods: fish; aquatic crustaceans
Primary Diet: carnivore (Eats non-insect arthropods)
Macaroni penguins live in large colonies and they represent a large potential food resource, but their economic importance is minor or insignificant to humans. Whalers and seal hunters of the nineteenth century visited some penguin colonies for meat and eggs, and there once was a penguin oil industry which took large numbers of birds but by the early 20th century, this was no longer profitable.
Positive Impacts: body parts are source of valuable material; ecotourism ; research and education
There are no known adverse effects of macaroni penguins on humans.
Macaroni penguin population status is stable and increasing. They are among the most numerous penguin species in the world with a population of approximately 9 million. They are vulnerable to changes in the environment such as pollution, fishing, and global warming. Humans are the biggest threat to these penguins due to the overfishing of krill and other small invertebrates that they feed on.
US Migratory Bird Act: no special status
US Federal List: no special status
CITES: appendix i
IUCN Red List of Threatened Species: vulnerable
Macaroni penguins usually breed in the sub-Atlantic. Adults arrive to breed late in October, laying their eggs in early November. Macaroni penguin nests are made from scrapes found in mud or gravel among rocks. Macaroni penguins may assemble by the millions in their massive rookeries and can be smelled as far as 5-6 miles offshore. Macaroni penguins are atypical in that the first egg of the breeding season is much smaller and less likely to develop than the second egg. Two eggs are laid with only one chick usually being reared. Incubation is shared by both parents in long shifts. Eggs hatch after 33 to 37 days. The male broods and guards the chicks for 23 to 25 days while the females bring food daily. Chicks then gather into small creches and are fed every 1 to 2 days until they are ready to leave and go to sea (60 to 70 days old). Macaroni penguins leave their breeding colony by April or May.
Breeding interval: Macaroni penguins breed once yearly.
Breeding season: Adults arrive to breed late in October, laying their eggs in early November.
Average eggs per season: 2.
Range time to hatching: 33 to 37 days.
Range time to independence: 60 to 70 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Die Langkuifpikkewyn (Eudyptes chrysolophus) is 'n seevoël wat redelik seldsaam is aan die kus van Suid-Afrika. Die voël is 68 – 75 cm groot en weeg 3.1 - 5.5 kg. Dit het 'n kenmerkende goue kuif wat oor die voorkop saamloop. In Engels staan die voël bekend as Macaroni penguin.
Die kenmerkende kuif.
Langkuifpikkewyn besig om te swem.
Eier van 'n Langkuifpikkewyn.
Die Langkuifpikkewyn (Eudyptes chrysolophus) is 'n seevoël wat redelik seldsaam is aan die kus van Suid-Afrika. Die voël is 68 – 75 cm groot en weeg 3.1 - 5.5 kg. Dit het 'n kenmerkende goue kuif wat oor die voorkop saamloop. In Engels staan die voël bekend as Macaroni penguin.
Makaronlar pinqvini (Eudyptes chrysolophus) - Subantarktik Antarktida yarımadasında tapılan pinqvin növləridir.
Makaronlar pinqvini (Eudyptes chrysolophus) - Subantarktik Antarktida yarımadasında tapılan pinqvin növləridir.
Ar mank kuchenn aour (Eudyptes chrysolophus) a zo un evn dic'houest da nijal.
El pingüí crestadaurat (Eudyptes chrysolophus) és un ocell marí de la família dels esfeníscids (Spheniscidae). És un dels coneguts com pingüins crestats, a causa de les contrastades plomes daurades que llueixen al cap.
És un pingüí de mitjana grandària, que fa 66 - 76 cm de llargària i que pot pesar de 3,3 a 6,4 kg. Parts superiors i cap de color negre. Parts inferiors blanques. Línia de llargues plomes de color daurat amb la punta negra, des de l'obertura nasal, per dalt de l'ull i per sota del capell corbats cap amunt a partir de la comissura bucal. Les plomes daurades més llargues es troben per sobre i darrere de l'ull. Bec rogenc, amb rosa en la base. Potes rosa. Els joves són semblants, amb les crestes del cap menys desenvolupades i de color groc.
D'hàbits pelàgics, cria en illes dels oceans meridionals, a les Malvines, Geòrgia del Sud, Sandwich del Sud, Òrcades del Sud, Shetland del Sud, Bouvet, Príncep Eduard, Marion, Crozet, Kerguelen, Heard, Desolación i Diego Ramírez i illes properes a l'Antàrtida.[1]
Com altres pingüins crestats, s'alimenten de crustacis, en gran part krill, a més de cefalòpodes i peixos.
Aquests pingüins realitzen les còpules a finals d'octubre i fan la posta a principis de novembre. El niu és una cavitat poc profunda a terra, amb algunes pedres o material vegetal. Ponen dos ous, el primer d'ells molt més petits que el segon, normalment no sobreviu. Els dos pares fan torns per covar els ous durant unes cinc setmanes. Quan no estan són protegits pels mascles adults, els pollets formen guarderies per mantenir la calor i estar protegits. Una vegada que han crescut les plomes, al voltant de 60-70 dies, les joves estan preparats per sortir al mar pel seu compte.
El pingüí crestadaurat (Eudyptes chrysolophus) és un ocell marí de la família dels esfeníscids (Spheniscidae). És un dels coneguts com pingüins crestats, a causa de les contrastades plomes daurades que llueixen al cap.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pengwin macaroni (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pengwiniaid macaroni) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Eudyptes chrysolophus; yr enw Saesneg arno yw Macaroni penguin. Mae'n perthyn i deulu'r Pengwin (Lladin: Spheniscidae) sydd yn urdd y Sphenisciformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. chrysolophus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America, Awstralia a'r Antartig.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.Ni all hedfan, er fod ganddo adenydd.
Mae'r pengwin macaroni yn perthyn i deulu'r Pengwin (Lladin: Spheniscidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Jentŵ Pygoscelis papua Pengwin Adélie Pygoscelis adeliae
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_male.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pengwin macaroni (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: pengwiniaid macaroni) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Eudyptes chrysolophus; yr enw Saesneg arno yw Macaroni penguin. Mae'n perthyn i deulu'r Pengwin (Lladin: Spheniscidae) sydd yn urdd y Sphenisciformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn E. chrysolophus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America, Awstralia a'r Antartig.
Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.Ni all hedfan, er fod ganddo adenydd.
Tučňák žlutorohý (Eudyptes chrysolophus), též zvaný makarony (či macaroni), je druh tučňáka, který ze všech 6 druhů rodu Eudyptes obývá nejjižnější, tedy nejstudenější končiny. Je blízce příbuzný tučňákovi královskému (hnízdícímu pouze na ostrově Macquarie), a tak řada odborníků považuje oba tučňáky za jeden druh, ačkoli se od sebe liší vzezřením.
Na hlavě má výrazné zlatavě-žluté chocholky. Záda a tváře má černé, a přední část těla pak kontrastně bílou. Dospělý dosahuje průměrné hmotnosti 5 kg, a bývá 70 cm vysoký. Samec je samici vzhledově podobný, avšak bývá o něco vyšší a silnější, a také zobák má podstatně robustnější. Podobně jako všichni tučňáci není schopen letu, ale své vakovité tělo a tuhá zploštělá křídla velmi dobře využije pod vodou, a tak na moři stráví více jak polovinu svého života.
Živí se potravou v moři, a jeho strava je složena z různých korýšů (především krilu), malých ryb a případně hlavonožců. Jako každý tučňák obměnuje jednou ročně své peří, a v takovém období je na 3–4 týdny odkázán pouze k pobytu na souši a hladovění. Žije v obrovských koloniích, kde spolu v těsném sousedství hnízdí až 100 000 jedinců. Mimo období hnízdění pak migruje i do tisíce kilometrů vzdálených oblastí.
Tučňák žlutorohý je velmi hojný druh, jehož populace je odhadována na 12–18 milionů jedinců. Přesto je klasifikován jako zranitelný, jelikož je počátkem roku 1970 zaznamenáván pokles populace v některých lokalitách.
O tučňáků žlutorohém se jako první zmínil německý přírodovědec Johann Friedrich von Brandt, který jej roku 1837 spatřil na Falklandských ostrovech.[2] Je to jeden ze šesti druhů rodu Eudyptes, jež je obecně známý chocholatými tučňáky žijícími na skalnatých útesech. Rodové jméno Eudyptes, je odvozeno ze starořeckých slov eu – „dobrý“, a dyptes – „potápěč“. Druhové jméno chrysolophus, je pak odvozeno rovněž ze starořečtiny, a to ze samotných slov chryse – „zlatý", a lophos – „hřeben“, což poukazuje na jeho specifické chocholky.[3]
V cizích jazycích je nazývaný makarony (či macaroni), podle slova „maccaronism“, což byl termín používaný v Anglii asi v 18. století, a v překladu znamená „honosně zdobený“. Tohoto pojmenování se mu dostalo od námořníků, jimž se velmi zalíbil jeho charakteristický hřebínek, když jej spatřili při návštěvě Falklandských ostrovů v 19. století.[4]
Na základě podobné skladby DNA, je tomuto druhu asi nejblíže příbuzný tučňák královský (eudyptes schlegeli), a proto doporučují někteří ornitologové označit tučňáka královského za poddruh tučňáka žlutorohého.[5]
Na Heardově ostrově a ostrově Marion, se tučňák žlutorohý křížil s poddruhem tučňáka skalního (eudyptes chrysochome filholi), jak zjistila antarktická expedice Australian National Research v letech 1987–1988, která zaznamenala několik hybridů.[6]
Tučňák žlutorohý patří mezi nejhojnější druh své čeledi. Areál jeho výskytu je tak velmi rozsáhlý.
Hlavní hnízdiště se nacházejí v polárním klimatickém pásu na skalnatých plochách ostrovů: Jižní Georgie, Crozetovy ostrovy, Falklandské ostrovy, Kergueleny, Heardův ostrov, McDonaldovy ostrovy, Ostrov prince Edwarda a Bouvetův ostrov. Další větší kolonie se nacházejí na ostrovech Jižní Shetlandy, Jižní Orkneje a dalších ostrovech u pobřeží jižního Chile. Hnízdí také přímo na Antarktickém poloostrově, a výjimečně se mohou pohybovat až na samotném kontinentě Antarktidy.[7][8][9]
V období mimo hnízdní není přesné známo, kde se v takové době pohybují, protože neexistují spolehlivé údaje. Předpokládá se však, že mohou migrovat až na břehy Austrálie, Brazílie nebo třeba Nového Zélandu.[10]
Tučňák žlutorohý je velmi podobný ostatním druhům z rodu Eudyptes. Dospělý je průměrně vysoký 70 cm. Jeho hmotnost se značně liší v závislosti na ročním období, a na pohlaví – samice bývá obvykle o něco menší. Samec má průměrnou hmotnost 3–4 kg, po inkubaci vajec, nebo přepeření. Nejvyšší hmotnosti dosahuje před pelicháním, kdy může vážit až 6,5 kg. Samice mívá vždy asi o jeden kilogram méně. Zobák má až 8 cm tlustý, samice nepatrně méně. Křídla mají od ramenou k jejich špičce asi 20 cm dlouhé, a ocásek dosahuje asi jen 10 cm délky.[2][11]
Hlavu, bradu a krk má černé zbarvení, dobře ohraničené kontrastním bílím peřím. Těsně po přepeření získá černé peří modravý lesk, zatímco dlouho neobměněný šat je viditelně opotřebený, a místy až zbarvený do hněda. Nejvýraznějším rysem je zlatožlutý hřebínek na středu čela sahající po temeno hlavy a visící dolů za oči. Ploutvovitá křídla jsou na hřbetní straně modročerná s bílou zadní hranou. Zespodu jsou pak celá bílá. Velký červenohnědý zobák má u kořene růžovou kůži, oči jsou červené a nohy včetně prstů a plovacích blan růžové. Na pevnině jsou poměrně krátkozrací, zrak mají přizpůsobený k výbornému vidění ve vodě.[2][11]
Mládí ptáci jsou od dospělých snadno rozeznatelní. Opeřeni jsou zprvu šedě a následně čokoládově hnědě. Celkově pak mají nedefinovaný vzor s nerozvinutými chocholky. Rovněž zobák mají menší a užší (nedostatečně vyvinutý), prostě zbarvený převážně do hněda. Do zcela dospělého vzezření se vybarví asi ve věku tří až čtyř let, při pobytu na otevřeném moři.[2][11]
Dospělý tučňák žlutorohý obměňuje své peří jednou ročně, a proces je to velmi zdlouhavý (až čtyř týdenní). Navíc je odkázán pouze k pobytu na břehu a hladoví. Proto než takové období nastane, vykrmuje se vždy asi dva týdny na moři, a nashromáždí si tukové zásoby. Po přepeření se opět vrátí do moře nakrmit se, a na hnízdišti se objeví až za půl roku, v nastávajícím období rozmnožování.[7][12][13]
Tučňák žlutorohý se živí mořskou potravou (ve velikosti 5–130 mm), jež je složena z různých korýšů, hlavonožců a ryb, a jejíž podíl ovlivňuje lokalita nebo roční období. Za jeden tah může ulovit 200 až 700 gramů potravy, rovněž v závislosti na lokalitě. V období rozmnožování se nejčastěji živí krilem, zejména pak krunýřovkou krillovou (Ephausia superba).[2] Mimo toho také již zmíněnými hlavonožci a rybami, například druhy jakož je; Notothenia rossi, Lepidonotothen larseni, Champsocephalus gunneri, lampovník Anderssonův (Krefftichthys anderssoni), lampovníček Tenisonův (Protomyctophum tenisoni) či lampovníček Normanův (Protomyctophum normani). Někteří jedinci polykají menší kamínky (asi o průměru 10 až 30 mm), které jim pravděpodobně pomáhají při trávení a rozmělňování potravy (někdy tak dostávají i parazity z trávicího traktu).[2][14][15]
Potravu loví zpravidla během dne, začíná tedy za rozbřesku a do setmění se vrací mláďata nakrmit. Jak potomci rostou, zvyšují se nároky na krmení.[16] Rodiče tak přicházejí později (i za 3–4 dny), jelikož podnikají delší trasy. Ke konci chovu je tato časová prodleva nejpatrnější. Tučňák žlutorohý spotřebuje ročně údajně nejvíce potravy ze všech mořských druhů ptáků (celkově asi více jak 9 milionů tun krilu).[13][15]
Od pobřeží se vzdaluje na 50 až 300 km. Obvykle se pohybuje v hloubce 15 až 70 metrů, ale dokáže se potopit až k hranici 100 metrů. Kořist loví způsobem podobnému písmenu „V“, jež značí ponoření, uchopení kořisti a opětovný návrat k hladině. Pod vodou se průměrně zdržuje 2 minuty, a plavě obvykle rychlostí 7,5 km/h. Mimo období hnízdění loví potravu v hlubších vodách, než-li v období rozmnožování, a bývá i mnohem efektivnější. Nejspíš proto, že v období migrace není ve spěchu, jako v případě hnízdění a péče o potomky.[7][12][13][15]
Na moři se tučňák žlutorohý obává převážně mořských savců, jakož je tuleň leopardí (Hydrurga leptonyx), lachtan antarktický (Arctocephalus gazella), lachtan jižní (Arctocephalus tropicalis) či kosatka dravá (Orcinus orca). Na souši pak nemá praktický žádné nepřátelé, pouze vejce a mláďata se dostávají do hledáčku místních dravých ptáků, jako je štítonos světlezobý (Chionis alba), chaluha subantarktická (Stercorarius antarcticus), buřňák obrovský (Macronectes giganteus) nebo racek jižní (Larus dominicanus).[2][15]
Podobně jako většina chocholatých tučňáků i tučňák žlutorohý hnízdí ve velkých ale především těsných koloniích (v jedno metru čtverečním se mohou nacházet až tři hnízdící páry). Z tohoto důvodu se u něho vyvinul široký repertoár vizuální a vokální komunikace.[2][17]
Své hnízdo, snesená vejce či potomstvo, hájí svým mohutným zobákem tomu náležitě vyvinutým. Ve chvílích, kdy jedinec sedí na vejcích nebo zahřívá již vylíhlá ptáčata, brání se pouze tak, že se kolem sebe zobákem ohání, aniž by se hnul z místa. Pokud ale situace dovolí, pomáhá si taktéž křídly nebo celým tělem. Protože se s jinými tučňáky nebo predátory dostává do kontaktu velmi často, agresivního jednání se tak dopouští celkem běžně. Obvykle bývá samotná hrozba soupeři okamžitě nahrazena útokem, jež se vyznačuje vyběhnutím na soka, nebo přímo klovnutím zobáku. Ozývají se při tom hlasitými výkřiky. Při obraně se pták otáčí na stranu, aby na soka dobře viděl, a jedno z bližších křídel natahuje do popředí, jímž případně ztíží soupeřův výpad.[2]
Zatímco se v období rozmnožování projevují vůči sousedním ptákům agresivním chováním, při po bytu na moři pak svá interakční chování otupí. Prakticky spolu při hledání potravy spolupracují, ačkoli loví každý sám za sebe.[2]
Na hnízdiště připlouvají nejdříve samci koncem října nebo počátkem listopadu a teprve později samice. Jakmile se dají půl roku oddělené páry dohromady, začnou s hnízděním. Se stavbou hnízda jsou rychle hotovi, je to jen mělký důlek vytvořený kruhovými pohyby břicha a hrabáním noh ohraničený několika kamínky a dřívky, případně vystlaný blátem. Hnízdiště bývají i na strmém terénu, často stovky metrů v kamenité suti, přesto jsou velmi přeplněná, 2 až 3 hnízda připadají na 1 m2, dochází často k sousedským sporům.[7][12][13]
Námluvy, tokání, stavba hnízda a páření trvá asi 10 dnů. V celé kolonii jsou tyto činnosti synchronizovány, takže téměř všechny samice začnou počátkem listopadu snášet prvá vejce současně a za čtyři dny druhé. Je pozoruhodné, že prvá vejce dosahují přibližně jen 60 % velikosti vajec druhých. Prvé, menší vejce nebývá oplodněno, nebo je často během hnízdění odstraněno z hnízda. Pokud jsou vysezená obě, bývá jedno mládě menší. Většinou má pár jedno mládě.[7][12][13]
Inkubace trvá asi 5 týdnů, během prvé třetiny zahřívají vejce oba rodiče, pak samec odejde na moře a samice zůstává sama, na poslední třetinu odejde do moře samice a vrátí se s potravou až se mláďata vylíhla. Samec další tři týdny mládě zahřívá a samice ráno odchází do moře a večer se vrací s potravou pro mládě, které zpočátku spotřebuje denně asi 200 g. Po třech týdnech mláďatům narůstá již hřejivější peří, opouštějí hnízda a shlukují se do skupin (školek), oba rodiče odcházejí a krmí, denně až 1 kg. Asi v 11 týdnech věku jim dorůstá definitivní peří, nemají pouze zlatožlutý hřebínek, a odcházejí sami do moře. Sexuální zralosti dosahují mladí samci v 6, samice v 5 létech.[7][12][13]
Rodiče absolvují v moři třítýdenní výkrmnou kúru, pak se vrací zpět na pevninu a tam se během 25 dní přepeří. Následně odcházejí odděleně na moře, aby se opět cca za půl roku vrátili. Není mnoho údajů, kde se v té době pohybují.[7][12][13]
Podle červeného seznamu IUCN byla populace tučňáka žlutorohého zařazena do kategorie zranitelný druh. Přestože jeho současná populace dosahuje počtu 6–9 milionů párů a je v podstatě ze všech druhů největší, za posledních několik desítek let se jeho stavy značně snížily – v Jižní Georgii klesla populace až o 50% v letech 1970 až 1990, a podobně na tom byla i populace v oblasti jižního Chile. Podle odborníků může být tučňák žlutorohý ovlivňován kolísavou potravní dostupností, vlivem komerčních rybolovů, nebo také v důsledku klimatických změn – studie z roku 2008 upozorňuje, že takové zásahy narušují reprodukční schopnosti, především pak ovlivňují plodnost u samic.[9][10][18]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Macaroni penguin na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu tučňák žlutorohý ve Wikimedia Commons
Galerie tučňák žlutorohý ve Wikimedia CommonsTučňák žlutorohý (Eudyptes chrysolophus), též zvaný makarony (či macaroni), je druh tučňáka, který ze všech 6 druhů rodu Eudyptes obývá nejjižnější, tedy nejstudenější končiny. Je blízce příbuzný tučňákovi královskému (hnízdícímu pouze na ostrově Macquarie), a tak řada odborníků považuje oba tučňáky za jeden druh, ačkoli se od sebe liší vzezřením.
Na hlavě má výrazné zlatavě-žluté chocholky. Záda a tváře má černé, a přední část těla pak kontrastně bílou. Dospělý dosahuje průměrné hmotnosti 5 kg, a bývá 70 cm vysoký. Samec je samici vzhledově podobný, avšak bývá o něco vyšší a silnější, a také zobák má podstatně robustnější. Podobně jako všichni tučňáci není schopen letu, ale své vakovité tělo a tuhá zploštělá křídla velmi dobře využije pod vodou, a tak na moři stráví více jak polovinu svého života.
Živí se potravou v moři, a jeho strava je složena z různých korýšů (především krilu), malých ryb a případně hlavonožců. Jako každý tučňák obměnuje jednou ročně své peří, a v takovém období je na 3–4 týdny odkázán pouze k pobytu na souši a hladovění. Žije v obrovských koloniích, kde spolu v těsném sousedství hnízdí až 100 000 jedinců. Mimo období hnízdění pak migruje i do tisíce kilometrů vzdálených oblastí.
Tučňák žlutorohý je velmi hojný druh, jehož populace je odhadována na 12–18 milionů jedinců. Přesto je klasifikován jako zranitelný, jelikož je počátkem roku 1970 zaznamenáván pokles populace v některých lokalitách.
Der Goldschopfpinguin (Eudyptes chrysolophus) ist eine Pinguinart aus der Gattung der Schopfpinguine. Er ist weltweit die häufigste Pinguinart und kommt auf vielen subantarktischen Inseln sowie im äußersten Süden Südamerikas vor. Trotz der großen Population schätzt die IUCN den Goldschopfpinguin als gefährdet (vulnerable) ein, weil seit mindestens drei Generationen die Populationszahlen stark zurückgehen.[1] Es werden keine Unterarten unterschieden.
Der sehr ähnliche Haubenpinguin, der fast ausschließlich auf den Macquarie-Insel brütete, galt lange als Unterart des Goldschopfpinguins, wird aber heute fast durchgängig als eigenständige Art eingeordnet.
Der Goldschopfpinguin ist mit einer Größe von bis zu 71 Zentimeter der größte Vertreter der Gattung der Schopfpinguine. Ein auffälliger Sexualdimorphismus ist nicht vorhanden. Weibliche Goldschopfpinguine sind lediglich etwas kleiner als männliche, was besonders auffällt, wenn Brutpaare beobachtet werden können. Das Gewicht von Goldschopfpinguinen variiert beträchtlich im Verlauf des Jahres. Bei Männchen schwankt es zwischen 3,4 und 6,4 Kilogramm. Weibchen haben eine Gewichtsspanne von 3,2 bis 5,7 Kilogramm. Ihr Gewichtsmaximum erreichen Goldschopfpinguine gewöhnlich kurz vor der Mauser. Am leichtesten sind sie nach der Mauser.[2] Die durchschnittliche Lebenserwartung beträgt 12 Jahre.[3]
Kopf, Kinn und Kehle sind bläulich schwarz. Die auffälligen und verlängerten goldgelben Federn wachsen an der Stirn etwa einen Zentimeter von der Schnabelbasis entfernt. Sie sind nach hinten gerichtet und weisen hinter dem Auge nach unten und nach oben. Die Körperoberseite und der Schwanz sind frisch vermausert bläulich schwarz. Das Gefieder wirkt kurz vor der Mauser etwas bräunlicher. Die Körperunterseite ist weiß und scharf von der schwarzen Kehle abgesetzt. Die zu Flossen umgestalteten Flügel sind auf der Oberseite bläulich schwarz mit einer dünnen weißen Linie auf der Flossenseite. Die Unterseite ist weiß mit einem schwarzen Fleck am Flossenende. Der große und kräftige Schnabel ist dunkel orangebraun, bei älteren Vögeln weist der Oberschnabel gelegentlich senkrechte Rillen auf. Ein auffälliges rosafarbenes Dreieck nicht befiederter Haut verläuft von der Schnabelbasis bis zum Auge. Die Iris ist rötlich. Füße und Beine variieren von einem fleischfarbenen Ton bis zu einem kräftigen Rosa. Die Sohlen sind schwärzlich.[4]
Vereinzelt werden weißgesichtige sowie generell blasser gezeichnete Goldschopfpinguine beobachtet, die in ihrem Gefieder große Ähnlichkeit mit dem Haubenpinguin aufweisen. Es ist noch nicht gesichert, ob es sich dabei um Farbmorphen oder gar um Hybriden mit dem Haubenpinguin handelt.[5] Gelegentlich pflanzt sich der Goldschopfpinguin auch mit dem Felsenpinguin fort.[2]
Jungvögel können anhand von Gefiederunterschieden bis zu einem Alter von zwei Jahren von den adulten Goldschopfpinguinen unterschieden werden. Bis ins Alter von einem Jahr sind sie auffallend kleiner als die adulten Goldschopfpinguine. Sie weisen in diesem Zeitraum entweder keine oder nur vereinzelte goldgelbe Federn auf der Stirn auf. Der Schnabel ist schmäler, weniger kräftig und matt braun gefärbt. Ältere Jungvögel haben bereits die für Goldschopfpinguine typischen verlängerten Gesichtsfedern, jedoch ist der Federschopf noch kleiner als bei geschlechtsreifen Vögeln. Noch nicht brütende drei bis vier Jahre alte Goldschopfpinguine sind äußerlich nicht mehr von den geschlechtsreifen Vögeln zu unterscheiden. Ihre Geschlechtsreife erreichen sie im fünften bis sechsten Lebensjahr.
Das Lautrepertoire der Goldschopfpinguine ähnelt dem anderer Schopfpinguine. Besonders ruffreudig sind sie in den Brutkolonien in der Zeit, wenn sich die Paare finden und sie ihr unmittelbares Brutrevier etablieren. Während der Zeit, in der die Gelege bebrütet werden, sind dagegen in den Brutkolonien verhältnismäßig wenig Rufe zu vernehmen. Lediglich wenn sich die Elternvögel bei der Brut ablösen, sind mehr Rufe zu hören.
Die meisten Rufe bestehen aus einem lauten und harschen Belllaut sowie trompetenähnlichen Rufen. Die beiden Vögel eines Paares sowie das dazugehörende Küken erkennen sich an der Stimme, der genaue Niststandort spielt beim Wiederfinden des Partnervogels oder des Kükens keine oder nur eine untergeordnete Rolle.[6] Im Rufrepertoire lassen sich lokale Unterschiede feststellen. So sind die Lautäußerungen von Goldschopfpinguinen, die auf Südgeorgien brüten, schneller im Rhythmus und etwas höher. Männchen rufen etwas länger und haben grundsätzlich eine etwas tiefere Stimme.[6]
Zum Rufrepertoire gehören kurze einsilbige Rufe, die als Kontaktruf gelten. Trompetenähnliche Rufe sind vor allem zu hören, wenn sich die Partner bei der Bebrütung des Gelege abwechseln. Die Rufe der Küken sind für die Elternvögel erst eine Woche nach dem Schlüpfen unterscheidbar.[7]
Der Goldschopfpinguin kommt nahezu zirkumpolar vor. Sein Brutareal umfasst subantarktische Inseln des Indischen Ozeans und des Atlantischen Ozeans zwischen der 46. und der 65. südlichen Breite. Er hält sich dabei gewöhnlich nördlich der Packeisgrenze auf. Es gibt mindestens eine Brutkolonie, die sich auf der Antarktischen Halbinsel befindet. Er ist damit der am weitesten im Süden brütende Schopfpinguin. Das Gebiet, in denen sich Goldschopfpinguine außerhalb ihrer Fortpflanzungszeit aufhalten, ist bislang weitgehend unbekannt. Vermutlich hält er sich jedoch in antarktischen Gewässern zwischen der 45. und der 65. südlichen Breite auf. Irrgäste wurden bislang vor den Küsten Südafrikas, Australiens und Neuseelands beobachtet. Beobachtungen an Land fehlen außerhalb der Fortpflanzungszeit. Es wird daher unterstellt, dass er außerhalb der Fortpflanzungszeit pelagisch lebt.[7]
Brutkolonien des Goldschopfpinguins finden sich auf zahlreichen subantarktischen Inseln. Zu den wichtigsten zählen Kerguelen, Crozet-Archipel, Heard und McDonaldinseln, Prinz-Edward-Inseln sowie Bouvetinsel, Südgeorgien, Südliche Shetlandinseln und Südliche Orkneyinseln, wobei die Kolonien auf Südgeorgien mit Abstand am größten sind.[3] Neun kleine Kolonien finden sich auch auf Inseln an der Südspitze Südamerikas. Auch von den Falklandinseln werden gelegentlich brütende Goldschopfpinguine gemeldet. Dort verpaaren sie sich gelegentlich auch mit Felsenpinguinen und für 1995 gibt es Hinweise, dass ein Brutvogel beobachtet wurde, dessen Schnabel und Gesichtsgefieder es möglich erscheinen lässt, dass es sich um einen Hybriden aus einer solchen Paarung handelt.[8]
Brutkolonien finden sich auf steilen, felsigen Hängen der Küste. Typischerweise fehlt an den Stellen, an denen sich Brutkolonien befinden, Vegetation. Allerdings gibt es auch vereinzelte Kolonien, wo Goldschopfpinguine zwischen Grasbüscheln brüten.
Goldschopfpinguine fressen Krebstiere (zum Beispiel Euphausia, Thysanoessa, Munida gregaria, Themisto gaudichaudii), Kalmare (Gonatus antarcticus, Loligo gahi) und Fische (Notothenia, Champsocephalus gunneri). Fische und Kopffüßer spielen vor allem gegen Ende der Aufzucht der Jungvögel eine größere Rolle. Während ihrer Nahrungssuche unternehmen Goldschopfpinguine Tauchgänge bis zu einer maximalen Tiefe von 115 Metern. Gewöhnlich finden sie ihre Nahrung jedoch in Gewässertiefen zwischen 15 und 50 Meter. Die Nahrungssuche findet überwiegend während des Tages statt. Goldschopfpinguine sind gewöhnlich zwischen 11 und 12 Stunden auf Nahrungssuche. Während der Fortpflanzungszeit können sie aber zwischen 25 und 50 Stunden auf Nahrungssuche sein und gegen Ende der Nachwuchsaufzucht suchen sie auch zunehmend in der Nacht nach Nahrung.[7] Während der Brutzeit und kurz vor der Mauser sind Goldschopfpinguine aber auch zehn bis zwanzig Tage abwesend, um nach Nahrung zu suchen.
Während der Jungenaufzucht verlassen Goldschopfpinguine gewöhnlich die Brutkolonie während der frühen Morgenstunden zwischen 5.00 und 7.00 Uhr und kehren gegen 18 Uhr wieder zurück. Ihre Nahrung finden sie gewöhnlich in der Region von Kontinentalschelfen. In Südgeorgien liegen diese Nahrungsgründe etwa 50 Kilometer von den Brutkolonien entfernt. Goldschopfpinguine verbringen durchschnittlich 38 Prozent ihrer Nahrungssuche damit, zu diesen Nahrungsgründen zu finden. Sie schwimmen dabei etwa mit einer Geschwindigkeit von 2,08 Meter pro Sekunde. Während ihrer Tauchgänge sind sie durchschnittlich 1,48 Minuten unter Wasser. 48 Prozent der Zeit während der Nahrungssuche verbringen sie unter Wasser.[7] Alle Tauchgänge verlaufen V-förmig, das heißt, dass der Goldschopfpinguin keine längere Zeit in der tiefsten Gewässerschicht verbringt, sondern nach Erreichen der maximalen Tiefe sofort wieder auftaucht.
Weibliche Tiere brüten ab dem fünften Lebensjahr, männliche Tiere nur selten vor dem sechsten. Sie sind sehr orts- und partnertreu.
Die Brutzeit beginnt Mitte Oktober. Als Brutplatz dienen Felsküsten und niedrige Klippen, die Nestdichte beträgt 0,7 bis 1,4 Nester pro Quadratmeter. Im Abstand von vier bis fünf Tagen werden zwei Eier gelegt, das erste wiegt rund 93 Gramm, das zweite rund 150 Gramm. Das zweite Ei liegt dabei hinter dem ersten, wo die Temperatur am stabilsten ist und das Ei weniger stark der Gefahr des Verlustes oder des Raubs unterliegt. Das kleinere erste Ei bedarf einer längeren Brutzeit und wird nur selten erfolgreich bebrütet.
Die Brutzeit dauert rund fünf Wochen und teilt sich in drei gleich lang dauernde Phasen. In der ersten Phase sind beide Elternteile am Nest, in der zweiten brütet nur das Weibchen, in der dritten nur das Männchen; der jeweils andere Partner geht auf die Jagd. Das Weibchen kehrt teilweise erst eine Woche nach dem Schlupf der Küken zurück, solange müssen die Küken gegebenenfalls auf ihre erste Mahlzeit warten.
Nach dem Schlupf hudert das Männchen die Küken für weitere 24 Tage, während das Weibchen auf die Jagd geht. Die Küken werden nach ihrer ersten Mahlzeit täglich gefüttert, frisch geschlüpfte Küken brauchen rund 200 Gramm am Tag.
Am Ende der 24 Tage haben die Küken ihr zweites Dunenkleid entwickelt, verlassen die Nester und bilden mit anderen Küken Gruppen, die es beiden Eltern erlauben, das Nest zu verlassen und auf Jagd zu gehen, um dem wachsenden Nahrungsbedarf des Kükens nachzukommen (pro Fütterung zu dieser Zeit rund 1000 Gramm). Im Alter von 11 Wochen entwickeln die Tiere ein wasserfestes Federkleid und werden selbstständig.
Drei Wochen, nachdem die Küken unabhängig geworden sind, beginnt die Mauser der Altvögel, die rund 25 Tage dauert. Anschließend verlassen die Vögel die Brutplätze, die Wintermonate verbringen sie im Meer.
Ausgewachsene Tiere haben an Land keine natürlichen Feinde, im Meer hingegen werden sie Beute von Orcas, Seeleoparden, Mähnenrobben und Seebären.[3] Eier und Küken werden von Raubmöwen, Möwen und Greifvögeln gefressen.
Der Bestand des Goldschopfpinguins wird von der IUCN auf 18 Millionen geschlechtsreife Individuen geschätzt.[1] Insgesamt kann man aber von mindestens 24 Millionen Individuen sprechen.[3] Die größten Populationen finden sich auf den Inseln Ile des Pingouins der Crozetinseln, auf Heard und McDonald mit jeweils etwa einer Million Brutpaaren, den Kerguelen mit 1,8 Millionen Brutpaaren und Südgeorgien mit 2,5 Millionen Brutpaaren. Die Populationen auf Südgeorgien und Bouvet nahmen vermutlich in den 1960er und 1970er Jahren deutlich zu, haben aber seitdem wieder abgenommen. Gut untersuchte einzelne Populationen auf Südgeorgien nahmen zwischen 1986 und 1998 um 65 Prozent ab. Insgesamt geht man davon aus, dass der Brutvogelbestand auf Südgeorgien sich in den letzten zwanzig Jahren halbiert hat. Ähnliches gilt für untersuchte Populationen auf Marion, die sich zwischen 1979 und 1998 halbierten. Anders ist die Situation auf den Kerguelen, wo die Populationen zwischen 1962 und 1985 jährlich um ein Prozent zunahmen. Daten seit 1998 weisen darauf hin, dass die dortigen Brutkolonien in ihrer Bestandsgröße mindestens stabil sind oder möglicherweise sogar leicht zunehmen. Für die zahlenmäßig nicht sehr bedeutsamen Populationen, deren Brutkolonien sich auf südamerikanischem Boden befinden, gibt es nur wenige Daten, diese weisen jedoch auf einen stabilen Bestand hin.
Die wesentlichen bestandsbeeinflussenden Faktoren sind die, die alle Arten der südlichen Ozeane betreffen. Auf sie wirkt sich die kommerzielle Fischerei, die Erwärmung der Ozeane und die zunehmende Ölverschmutzung negativ aus.[1]
Der Goldschopfpinguin (Eudyptes chrysolophus) ist eine Pinguinart aus der Gattung der Schopfpinguine. Er ist weltweit die häufigste Pinguinart und kommt auf vielen subantarktischen Inseln sowie im äußersten Süden Südamerikas vor. Trotz der großen Population schätzt die IUCN den Goldschopfpinguin als gefährdet (vulnerable) ein, weil seit mindestens drei Generationen die Populationszahlen stark zurückgehen. Es werden keine Unterarten unterschieden.
Der sehr ähnliche Haubenpinguin, der fast ausschließlich auf den Macquarie-Insel brütete, galt lange als Unterart des Goldschopfpinguins, wird aber heute fast durchgängig als eigenständige Art eingeordnet.
Макарони оцон шувуу (Eudyptes chrysolophus) нь Eudyptes төрөл буюу Залаат оцон шувуудын нэг гишүүн болно. Нийт тоо хэмжээ нь 18 сая гэгдэх ба хамгийн олон тоотой оцон шувууны зүйл болно.
Нас бие гүйцсэн Макарони оцон шувуу 5.5 кг, 70 см урт байна. Эр, эм ерөнхийдээ төстэй ч, эр нь үл ялиг том бие, хошуутай юм. Хошууны урт 5.4-6.1 см болно. Тод шар өнгийн залаа нь 3-4 нас хүрээд ургаж гүйцдэг.
Энэ оцон шувуу нь голдуу сам хорхой, арваалж, загасаар хооллодог. Тэд 15-70 м гүнд шумбан хоол тэжээл хайна.
Макарони оцон шувуу нь зарим шувуу болон Далайн ирвэс, Антарктид далайн хав зэрэг далайн хөхтөн амьтдын идэш болдог байна.
Эм оцон шувуу 5 нас, эр нь 6 нас хүрээд үржилд орох нас бие гүйцнэ. Үржлийн үе 10 сарын сүүлээр эхлэх ба 11 сарын эхээр өндөглөдөг.
Макарони оцон шувуу (Eudyptes chrysolophus) нь Eudyptes төрөл буюу Залаат оцон шувуудын нэг гишүүн болно. Нийт тоо хэмжээ нь 18 сая гэгдэх ба хамгийн олон тоотой оцон шувууны зүйл болно.
The macaroni penguin (Eudyptes chrysolophus) is a species of penguin found from the Subantarctic to the Antarctic Peninsula. One of six species of crested penguin, it is very closely related to the royal penguin, and some authorities consider the two to be a single species. It bears a distinctive yellow crest, and the face and upperparts are black and sharply delineated from the white underparts. Adults weigh on average 5.5 kg (12 lb) and are 70 cm (28 in) in length. The male and female are similar in appearance; the male is slightly larger and stronger with a relatively larger bill. Like all penguins, it is flightless, with a streamlined body and wings stiffened and flattened into flippers for a marine lifestyle.
Its diet consists of a variety of crustaceans, mainly krill, as well as small fish and cephalopods; the species consumes more marine life annually than any other species of seabird. These birds moult once a year, spending about three to four weeks ashore, before returning to the sea. Numbering up to 100,000 individuals, the breeding colonies of the macaroni penguin are among the largest and densest of all penguin species. After spending the summer breeding, penguins disperse into the oceans for six months; a 2009 study found that macaroni penguins from Kerguelen travelled over 10,000 km (6,200 mi) in the central Indian Ocean. With about 18 million individuals, the macaroni penguin is the most numerous penguin species. Widespread declines in populations have been recorded since the mid-1970s and their conservation status is classified as vulnerable.
The macaroni penguin was described from the Falkland Islands in 1837 by German naturalist Johann Friedrich von Brandt.[3] It is one of six or so species in the genus Eudyptes, collectively known as crested penguins. The genus name is derived from the Ancient Greek words eu "good", and dyptes "diver". The specific name chrysolophus is derived from the Greek words chryse "golden", and lophos "crest".[4]
The common name was recorded from the early 19th century in the Falkland Islands. English sailors apparently named the species for its conspicuous yellow crest.[5] It is similar to the then fashionable Macaroni.
Molecular clock evidence using DNA suggests the macaroni penguin diverged from its closest relative, the royal penguin (Eudyptes schlegeli), around 1.5 million years ago.[6] The two have generally been considered different species, but the close similarities of their DNA sequences has led some, such as Australian ornithologists Les Christidis and Walter Boles, to treat the royal penguin as a subspecies of the macaroni penguin.[7][8] The two species are very similar in appearance; the royal penguin has a white face instead of the usually black face of the macaroni penguin.[9] Interbreeding with the Indo-Pacific subspecies of the southern rockhopper penguin (E. chrysocome filholi) has been reported at Heard and Marion Islands, with three hybrid subspecies recorded there by a 1987–88 Australian National Antarctic Research Expedition.[10]
The macaroni penguin is a large, crested penguin, similar in appearance to other members of the genus Eudyptes. An adult bird has an average length of around 70 cm (28 in);[3] the weight varies markedly depending on time of year and sex. Males average from 3.3 kg (7 lb) after incubating, or 3.7 kg (8 lb) after moult to 6.4 kg (14 lb) before moult, while females average 3.2 kg (7 lb) after to 5.7 kg (13 lb) before moult.[11] Among standard measurements, the thick bill (from the gape) measures 7 to 8 cm (2.8 to 3.1 in), the culmen being around a centimetre less. The wing, from the shoulder to the tip, is around 20.4 cm (8.0 in) and the tail is 9–10 cm (3.5–3.9 in) long.[12] The head, chin, throat, and upper parts are black and sharply demarcated against the white under parts. The black plumage has a bluish sheen when new and brownish when old. The most striking feature is the yellow crest that arises from a patch on the centre of the forehead, and extends horizontally backwards to the nape. The flippers are blue-black on the upper surface with a white trailing edge, and mainly white underneath with a black tip and leading edge. The large, bulbous bill is orange-brown. The iris is red and a patch of pinkish bare skin is found from the base of the bill to the eye. The legs and feet are pink. The male and female are similar in appearance; males tend to be slightly larger.[3] Males also bear relatively larger bills, which average around 6.1 cm (2.4 in) compared to 5.4 cm (2.1 in) in females; this feature has been used to tell the sexes apart.[11]
Immature birds are distinguished by their smaller size, smaller, duller-brown bill, dark grey chin and throat, and absent or underdeveloped head plumes, often just a scattering of yellow feathers. The crest is fully developed in birds aged three to four years, a year or two before breeding age.[3]
Macaroni penguins moult once a year, a process in which they replace all of their old feathers. They spend around two weeks accumulating fat before moulting because they do not feed during the moult, as they cannot enter the water to forage for food without feathers. The process typically takes three to four weeks, which they spend sitting ashore. Once finished, they go back to sea and return to their colonies to mate in the spring.[13] Overall survival rates are poorly known; the successful return of breeding adults at South Georgia Island varied between 49% and 78% over three years, and around 10% of those that did return did not breed the following year.[14]
%E2%80%93Macaroni_penguin_(Eudyptes_chrysolophus)_07_(climbing).jpg)
A 1993 review estimated that the macaroni was the most abundant species of penguin, with a minimum of 11,841,600 pairs worldwide.[15] Macaroni penguins range from the Subantarctic to the Antarctic Peninsula; at least 216 breeding colonies at 50 sites have been recorded.[16] In South America, macaroni penguins are found in southern Chile, the Falkland Islands, South Georgia and the South Sandwich Islands, and South Orkney Islands. They also occupy much of Antarctica and the Antarctic Peninsula, including the northern South Shetland Islands, Bouvet Island, the Prince Edward and Marion islands, the Crozet Islands, the Kerguelen Islands, and the Heard and McDonald Islands.[17] While foraging for food, groups will range north to the islands off Australia, New Zealand, southern Brazil, Tristan da Cunha, and South Africa.[18]
The diet of the macaroni penguin consists of a variety of crustaceans, squid and fish; the proportions that each makes up vary with locality and season. Krill, particularly Antarctic krill (Euphausia superba), account for over 90% of food during breeding season.[19] Cephalopods and small fish such as the marbled rockcod (Notothenia rossii), painted notie (Lepidonotothen larseni), Champsocephalus gunneri, the lanternfish species Krefftichthys anderssoni, Protomyctophum tenisoni and P. normani become more important during chick-rearing.[20] Like several other penguin species, the macaroni penguin sometimes deliberately swallows small (10– to 30-mm-diameter) stones; this behaviour has been speculated to aid in providing ballast for deep-sea diving,[21] or to help grind food, especially the exoskeletons of crustaceans which are a significant part of its diet.[22][23]
Foraging for food is generally conducted on a daily basis, from dawn to dusk when they have chicks to feed. Overnight trips are sometimes made, especially as the chicks grow older;[19] a 2008 study that used surgically implanted data loggers to track the movement of the birds showed the foraging trips become longer once the chick-rearing period is over.[24] Birds venture out for 10–20 days during incubation and before the moult.[19] Macaroni penguins are known to be the largest single consumer of marine resources among all of the seabirds, with an estimated take of 9.2 million tonnes of krill a year.[25] Outside the breeding season, macaroni penguins tend to dive deeper, longer, and more efficiently during their winter migration than during the summer breeding season. Year round, foraging dives usually occur during daylight hours, but winter dives are more constrained by daylight due to the shorter days.[26]
Foraging distance from colonies has been measured at around 50 km (31 mi) at South Georgia,[27] offshore over the continental shelf, and anywhere from 59 to 303 kilometres (37 to 188 mi) at Marion Island.[28] Macaroni penguins normally forage at depths of 15 to 70 m (49 to 230 ft), but have been recorded diving down to 100 m (330 ft) on occasions. Some night foraging does occur, but these dives are much shallower, ranging from only 3 to 6 m (9.8 to 19.7 ft) in depth. Dives rarely exceed two minutes in duration.[29] All dives are V-shaped, and no time is spent at the sea bottom; about half the time on a foraging trip is spent diving. Birds have been calculated as catching from 4 to 16 krill or 40 to 50 amphipods per dive.[19]
The macaroni penguin's predators consist of birds and aquatic mammals. The leopard seal (Hydrurga leptonyx), Antarctic fur seal (Arctocephalus gazella), Subantarctic fur seal (A. tropicalis), and killer whale (Orcinus orca) hunt adult macaroni penguins in the water. Macaroni colonies suffer comparatively low rates of predation if undisturbed; predators generally only take eggs and chicks that have been left unattended or abandoned. Skua species, the snowy sheathbill (Chionis alba), and kelp gull (Larus dominicanus) prey on eggs, and skuas and giant petrels also take chicks and sick or injured adult birds.[14]
.jpg)
Like most other penguin species, the macaroni penguin is a social animal in its nesting and its foraging behaviour; its breeding colonies are among the largest and most densely populated. Scientist Charles Andre Bost found that macaroni penguins nesting at Kerguelen dispersed eastwards over an area exceeding 3×106 km2. Fitted with geolocation sensors, the 12 penguins studied travelled over 10,000 km (6,200 mi) during the six- to seven-month study period and spent their time largely within a zone 47–49°S and 70–110°E in the central Indian Ocean, not coming ashore once. This area, known as the Polar Frontal Zone, was notable for the absence of krill.[30]
Living in colonies results in a high level of social interaction between birds, which has led to a large repertoire of visual, as well as vocal, displays.[31] These behaviours peak early in the breeding period, and colonies particularly quieten when the male macaroni penguins are at sea.[32] Agonistic displays are those which are intended to confront or drive off or, alternatively, appease and avoid conflict with other individuals.[31] Macaroni penguins, particularly those on adjacent nests, may engage in 'bill-jousting'; birds lock bills and wrestle, each trying to unseat the other, as well as batter with flippers and peck or strike its opponent's nape.[33] Submissive displays include the 'slender walk', where birds move through the colony with feathers flattened, flippers moved to the front of the body, and head and neck hunched, and general hunching of head and neck when incubating or standing at the nest.[34]
Female macaroni penguins can begin breeding at around five years of age, while the males do not normally breed until at least six years old. Females breed at a younger age because the male population is larger. The surplus of male penguins allows the female penguins to select more experienced male partners as soon as the females are physically able to breed.[35] Commencing a few days after females arrive at the colony, sexual displays are used by males to attract partners and advertise their territory, and by pairs once together at the nest site and at changeover of incubation shifts.[33] In the 'ecstatic display', a penguin bows forward, making loud throbbing sounds, and then extends its head and neck up until its neck and beak are vertical. The bird then waves its head from side to side, braying loudly.[36] Birds also engage in mutual bowing, trumpeting, and preening.[33] Monitoring of pair fidelity at South Georgia has shown around three-quarters of pairs will breed together again the following year.[14]
Adult macaroni penguins typically begin to breed late in October, and lay their eggs in early November.[18] The nest itself is a shallow scrape in the ground which may be lined with some pebbles, stones, or grass, or nestled in a clump of tussock grass (on South Georgia Island).[37] Nests are densely packed, ranging from around 66 cm apart in the middle of a colony to 86 cm at the edges.[37] A fertile macaroni penguin will lay two eggs each breeding season. The first egg to be laid weighs 90–94 g (3.2–3.3 oz), 61–64% the size of the 145–155 g (5.1–5.5 oz) second, and is extremely unlikely to survive.[37] The two eggs together weigh 4.8% of the mother's body weight; the composition of an egg is 20% yolk, 66% albumen, and 14% shell.[38] Like those of other penguin species, the shell is relatively thick to minimise risk of breakage, and the yolk is large, which is associated with chicks born in an advanced stage of development.[39] Some of the yolk remains at hatching and is consumed by the chick in its first few days.[39]
_LB8528.jpg)
The fate of the first egg is mostly unknown, but studies on the related royal penguin and erect-crested penguin show the female tips the egg out when the larger second egg is laid. The task of incubating the egg is divided into three roughly equal sessions of around 12 days each over a five-week period.[37] The first session is shared by both parents, followed by the male returning to sea, leaving the female alone to tend the egg. Upon the male's return, the female goes off to sea and does not return until the chick has hatched.[35] Both sexes fast for a considerable period during breeding; the male fasts for 37 days after arrival until he returns to sea for around 10 days before fasting while incubating eggs and young for another 36 days, and the female fasts for 42 days from her arrival after the male until late in the incubation period.[40] Both adults lose 36–40% of their body weight during this period.[41] The second egg hatches around 34 days after it is laid. Macaroni penguins typically leave their breeding colony by April or May to disperse into the ocean.[18][42]
From the moment the egg is hatched, the male macaroni penguin cares for the newly hatched chick. For about 23 to 25 days, the male protects its offspring and helps to keep it warm, since only a few of its feathers have grown in by this time. The female brings food to the chick every one to two days. When they are not being protected by the adult male penguins, the chicks form crèches to keep warm and stay protected. Once their adult feathers have grown in at about 60 to 70 days, they are ready to go out to sea on their own.[43]
The population of macaroni penguins is estimated at around 18 million mature individuals; a substantial decline has been recorded in several locations.[44] This includes a 50% reduction in the South Georgia population between the mid-1970s to mid-1990s,[45] and the disappearance of the species from Isla Recalada in Southern Chile.[46] This decline of the overall population in the last 30 years has resulted in the classification of the species as globally Vulnerable by the IUCN Red List of Threatened Species.[44] Long-term monitoring programs are underway at a number of breeding colonies, and many of the islands that support breeding populations of this penguin are protected reserves. The Heard Islands and McDonald Islands are World Heritage Sites for the macaroni penguin.[44] The macaroni penguin may be being impacted by commercial fishing and marine pollution.[47] A 2008 study suggests the abilities of female penguins to reproduce may be negatively affected by climate- and fishing-induced reductions in krill density.[48]
The macaroni penguin (Eudyptes chrysolophus) is a species of penguin found from the Subantarctic to the Antarctic Peninsula. One of six species of crested penguin, it is very closely related to the royal penguin, and some authorities consider the two to be a single species. It bears a distinctive yellow crest, and the face and upperparts are black and sharply delineated from the white underparts. Adults weigh on average 5.5 kg (12 lb) and are 70 cm (28 in) in length. The male and female are similar in appearance; the male is slightly larger and stronger with a relatively larger bill. Like all penguins, it is flightless, with a streamlined body and wings stiffened and flattened into flippers for a marine lifestyle.
Its diet consists of a variety of crustaceans, mainly krill, as well as small fish and cephalopods; the species consumes more marine life annually than any other species of seabird. These birds moult once a year, spending about three to four weeks ashore, before returning to the sea. Numbering up to 100,000 individuals, the breeding colonies of the macaroni penguin are among the largest and densest of all penguin species. After spending the summer breeding, penguins disperse into the oceans for six months; a 2009 study found that macaroni penguins from Kerguelen travelled over 10,000 km (6,200 mi) in the central Indian Ocean. With about 18 million individuals, the macaroni penguin is the most numerous penguin species. Widespread declines in populations have been recorded since the mid-1970s and their conservation status is classified as vulnerable.
La Ortufa pingveno (Eudyptes chrysolophus) estas specio de pingveno troviĝanta el Ĉeantarkto al la Antarkta Duoninsulo. Ĝi estas unu el ses specioj de krestopingvenoj, kaj ĝi estas tre proksime rilata al la Ŝlegela pingveno, kaj kelkaj fakuloj konsideras amabaŭ kiel ununura specio. Ĝi vestas distingan flavan superokulan kreston (kio nomigas la specion), kaj la vizaĝo kaj supraj partoj estas nigraj kaj tre markite separataj el la blankaj subaj partoj. Plenkreskuloj pezas averaĝe 5.5 kg kaj estas 70 cm longaj. La masklo kaj la ino estas similaj laŭ aspekto kvankam la masklo estas iomete pli granda kaj pli forta kun relative pli granda beko. Kiel ĉe ĉiuj pingvenoj, ĝi estas nefluga birdo, kun aerodinamika korpo kaj rigidaj kaj ebenaj flugiloj kiuj funkcias kiel naĝiloj por mara vivostilo. Ili havas ankaŭ ruĝajn okulojn.
Ties dieto konsistas el vario de krustuloj, ĉefe krilo, same kiel malgrandaj fiŝoj kaj cefalopodoj; la specio konsumas pli da marbestoj jare ol iu ajn alia specio de marbirdo. Tiuj birdoj mudas unufoje jare, kaj pasas ĉirkaŭ tri al kvar semajnojn marborde, antaŭ reveni al maro. Nombre ĝis 100,000 individuoj, la reproduktaj kolonioj de la Ortufa pingveno estas inter la plej grandaj kaj plej densaj el ĉiuj pingvenaj specioj. Post pasi la somerajn monatojn reprodukte, la pingvenoj disiĝas al oceanoj por ses monatoj; studo de 2009 trovis, ke la Ortufaj pingvenoj el Kergelenoj veturis ĉirkaŭ 10,000 km en centra Hinda Oceano. Kun ĉirkaŭ 18 milionoj da individuoj, la Ortufa pingveno estas la plej nombra pingvena specio. Tamen oni registris grandajn malpliiĝojn ekde mezo de la 1970-aj jaroj. Tiuj faktoroj rezultis en la fakto, ke ties konservostatuso estis reklasita kiel vundebla.
La Ortufa pingveno estis priskribita el la Falklandoj en 1837 fare de la germana naturalisto Johann Friedrich von Brandt.[1] Ĝi estas unu el ĉirkaŭ ses specioj en la genro Eudyptes, kolektive konata kiel krestopingvenoj. La genronomo estas deriva el la vortoj de la antikva greka eŭ "bona", kaj dyptes "plonĝanto". La specifa epiteto chrysolophus estas deriva el la grekaj vortoj ĥryse "ora", kaj lofos "kresto".[2]
La alternativa komuna nomo Makaronia pingveno estis registrita el komenco de la 19a jarcento en la Falklandoj. Anglaj maristoj ŝajne nomigis la specion pro ties rimarkinda flava kresto;[3] Makaronismo estis termino por partikulara stilo en la angla 18a jarcento markita de okulfrapa aŭ troa ornamado. Persono kiu adoptis tiun modon estis konsiderita maccaroni aŭ macaroni, kiel ĉe la kanto "'Yankee Doodle".[4]
Pruvaro el mitokondrio kaj nuklea DNA sugestas, ke la Ortufa pingveno disiĝis el sia plej proksima parenco nome la Ŝlegela pingveno (Eudyptes schlegeli), antaŭ ĉirkaŭ 1.5 milionoj da jaroj.[5] Kvankam ambaŭ estis ĝenerale konsideritaj separataj specioj, la proksimaj similaĵoj de ties sekvencoj de DNA kondukis al kelkaj, kiaj la aŭstraliaj ornitologoj Les Christidis kaj Walter Boles, trakti la Ŝlegelan kiel subspecio de la Ortufa.[6][7] Ambaŭ specioj estas tre similaj laŭ aspekto, kvankam la Ŝlegela pingveno havas blankan vizaĝon anstataŭ la kutime nigran vizaĝon de la Ortufa pingveno.[8] Oni registris interreproduktadon kun la subspecio de Hindopacifiko de la Suda flavtufa pingveno (E. chrysocome filholi) el insuloj Herdo kaj Marion, kun tri hibridoj registritaj tie de la Aŭstralia Nacia Antarkta Scienca Ekspedicio de 1987–88.[9]
La Ortufa pingveno estas granda, krestopingveno, simila laŭ aspekto al aliaj membroj de la genro Eudyptes. Plenkreska birdo havas averaĝe longon de ĉirkaŭ 70 cm;[1] la pezo varias markite depende el la epoko de la jaro kaj el sekso. Maskloj averaĝe pezas el 3.3 kg post kovado, aŭ el 3.7 kg post-mude al 6.4 kg antaŭ-mude, dum inoj averaĝe pezas 3.2 kg post-mude al 5.7 kg antaŭ-mude.[10] Inter standardaj mezuroj, la dika beko (el buŝo) estas 7 al 8 cm longa, la supra bekobordo estas ĉirkaŭ unu centimetron plian pli malpli. La flugilo, el ŝultro al pinto, estas ĉirkaŭ 20.4 cm longa kaj la vosto estas 9-10 cm longa.[11]
La kapo, mentono, gorĝo kaj supraj partoj estas nigraj kaj tre klare markitaj kontraŭ la blankaj subaj partoj. La nigra plumaro havas bluecan nuancon kiam ili estas junaj kaj brunecan kiam ili aĝas. Plej rimarkinda karaktero estas la flavoranĝeca kresto kiu leviĝas el makulo en la centro de la frunto, kaj etendas horizontale reen al la nuko. La naĝiloj estas bluecnigraj ĉe la supra surfaco kun blanka malantaŭa bordo, kaj ĉefe blankaj sube kun nigraj pinto kaj antaŭa bordo. La granda bulbeca beko estas oranĝecbruna. La irisoj estas ruĝaj kaj estas makulo de nuda rozkoloreca haŭtaĵo el la bekobazo al la okulo. La kruroj kaj piedoj estas rozkolorecaj. La masklo kaj la ino estas similaj laŭ aspekto, kvankam maskloj tendencas esti iomete pli grandaj.[1] Maskloj ankaŭ portas relative pli grandajn bekojn, kiuj averaĝe estas ĉirkaŭ 6.1 cm kompare kun la 5.4 cm de inoj; tiu karaktero estis uzata por apartigi la seksojn.[10]
Nematuruloj estas distingitaj pro sia plia malgrando, pli malgranda kaj pli senkolora bruneca beko, malhelgrizaj mentono kaj gorĝo, kaj foresto aŭ subdisvolviĝo de kapoplumoj, ofte dise de flavaj plumoj. La kresto estas tute disvolvigita ĉe birdoj aĝe 3–4jaraj, nome unu aŭ du jarojn antaŭ la reprodukta aĝo.[1]
Ortufa pingveno mudas unufoje jare, procezo per kiu ili anstataŭigas ĉiujn siajn malnovajn plumojn. Ili pasas ĉirkaŭ du semajnojn akumulante grason antaŭ mudo ĉar ili ne manĝas dum la mudo: ili ne povas eniri en akvo por manĝi sen plumoj. La procezo tipe daŭras tri al kvar semajnojn, kiujn ili pasas side ĉeborde. Post ties fino, ili revenas al maro kaj revenas al siaj kolonioj por pariĝi printempe.[12] Ĝeneralaj survivadaj indicoj estas malmulte konataj; la sukcesa reveno de reproduktaj plenkreskuloj al Sud-Georgio variis inter 49 kaj 78% dum tri jaroj, kaj ĉirkaŭ 10% el tiuj kiuj revenis ne reproduktiĝis la venontan jaron.[13]
Enketo de 1993 ĉirkaŭkalkulis, ke la Ortufa pingveno estas la plej abunda specio de pingveno, kun minimumo de 11,841,600 paroj de Ortufa pingveno tutmonde.[14] La Ortufaj pingvenoj havas teritoriojn el Ĉeantarkto al la Antarkta Duoninsulo; oni registris almenaŭ 216 reproduktajn koloniojn ĉe 50 lokoj.[15] En Sudameriko, la Ortufa pingveno troviĝantas en suda Ĉilio, Malvinoj, Sud-Georgio kaj Sud-Sandviĉinsuloj, kaj Sudaj Orkadoj. Ili okupas multe el Antarkto kaj de la Antarkta Duoninsulo, inklude nordajn Sudaj Ŝetlandaj Insuloj, Buvet-Insulo, la Princ-Eduardaj kaj Mariono, Krozetoj, Kergelenoj, Insulo Herdo kaj insuloj Makdonaldaj.[16] Dum manĝado, grupoj povas uzi teritoriojn norde ĉe insuloj ĉe Aŭstralio, Novzelando, suda Brazilo, Tristan da Cunha, kaj Suda Afriko.[17]
Kvankam la populacio de Ortufa pingveno estas ĉirkaŭkalkulita je 18 milionoj da maturaj individuoj, oni registris grandan malpliiĝon en kelkaj lokoj.[18] Tio inkludas redukton de 50% en la populacio de Suda Georgio inter mezo de la 1970-aj jaroj al mezo de la 1990-aj jaroj,[19] kaj la malaperon de la specio el insulo Recalada en Suda Ĉilio.[20] Tiu malpliiĝo de la ĝenerala populacio en la lastaj 30 jaroj rezultis en la klasigo de la specio kiel tutmonde Vundebla fare de la IUCN Ruĝa Listo de Minacataj Specioj.[18] Longdaŭraj kontrolprogramoj estas entreprenataj ĉe nombraj reproduktaj kolonioj, kaj multaj el la insuloj kiuj eltenas reproduktajn populaciojn de tiu pingveno estas protektitaj rezervejoj. La insulo Herdo kaj insuloj Makdonaldaj estas Monda heredaĵo de Unesko por la Ortufa pingveno.[18] La Ortufa pingveno povas esti suferanta pro komerca fiŝkaptado kaj marpoluado.[21] Studo de 2008 sugestas ke la kapablo de pingveninoj por reproduktiĝi povas esti negative tuŝita de la klimato kaj ke fiŝkaptado reduktas la krilan densecon.[22]
Kiel aliaj pingvenaj specioj, la Ortufa pingveno estas socia animalo en sia reprodukta kaj manĝa kutimaroj; ties reproduktaj kolonioj estas inter la plej grandaj kaj plej dense loĝataj. La sciencisto Charles Andre Bost trovis, ke la Ortufaj pingvenoj reproduktintaj ĉe la Kergelenoj disiĝis orienten ĉe areo supera al 3foje 106 km2. Dotitaj el kontroliloj per geolokigo, la 12 pingvenoj studitaj veturis ĉirkaŭ 10,000 km dum tiu periodo kaj pasis sian tempon ege ene de la zono 47–49° S kaj 70–110° E en centra Hinda Oceano, sen veni al marbordo unufoje. Tiu areo, konata kiel Polusa Frontareo, estis rimarkinda pro foresto de krilo.[23]
Vivo en kolonioj rezultas en alta nivelo de socia interagado inter birdoj, kio kondukis al granda repertuaro de vidaj kaj voĉaj memmontradoj.[24] Tiu kutimaro ĉefas komence de la reprodukta periodo, kaj la kolonioj partikulare silentas kiam la maskloj de Ortufaj pingvenoj estas mare.[25] Agonaj (luktaj) memmontradoj estas tiuj kiuj intencas kontraŭstari aŭ forpeli, aŭ alternative, pacigi kaj eviti konfliktojn kun aliaj individuoj.[24] Ortufaj pingvenoj, partikulare tiuj de apudaj nestoj, povas engaĝiĝi en beko-skermado; birdoj kaptas bekojn kaj luktas, ĉiu klopodante faligi la alian, same kiel frapi per naĝiloj kaj frapi aŭ bekofrapi la nukon de la kontraŭulo.[26] Submetaj memmontradoj estas ekzemple maldika piedirado, per kiuj birdoj moviĝas tra la kolonio havante plumojn ebene kaj naĝilojn antaŭ la korpo kaj kapon kaj kolon ĝibe, kaj ĝeneralan ĝibigon de kapo kaj kolo dum kovado aŭ starado ĉe nesto.[27]
La dieto de la Ortufa pingveno konsistas el vario de krustuloj, kalmaroj kaj fiŝoj, kvankam la proporcio kiun ĉiu faras varias laŭ loko kaj sezono. Krilo, partikulare Antarkta krilo (Euphausia superba), kalkuliĝas por ĉirkaŭ 90% el la manĝo dum la reprodukta sezono.[28] Cefalopodoj kaj malgrandaj fiŝoj kiaj la Marmora nototenio (Notothenia rossii), Pentronototeno (Lepidonotothen larseni), Champsocephalus gunneri, la torĉofiŝoj Krefftichthys anderssoni, Protomyctophum tenisoni kaj Protomyctophum normai iĝas pli gravaj dum la epoko de idozorgado.[29] Kiel kelkaj aliaj pingvenaj specioj, la Ortufa pingveno foje englutas laŭ vole malgrandajn (10–30 mm diametre) ŝtonetojn; tiu kutimo supozeble helpas por havigo de balasto por profundmara plonĝado,[30] aŭ por remaĉado de manĝo, ĉefe de ekzoskeletoj de krustuloj kiuj estas grava parto de ties dieto.[31][32]
Manĝo estas ĝenerale planita laŭ unutaga bazo, el mateniĝo al krepusko kiam estas nutrendaj idoj. Dumnoktaj manĝoveturoj okazas foje, ĉefe kiam la idoj kreskiĝis;[28] studo de 2008 kiu uzis kirurge enmetitajn informilojn por kontroli la movojn de la birdoj montris, ke la manĝoveturoj iĝas pli kaj pli longaj post fino de la la idozorgada periodo.[33] Birdoj kuraĝas forveturi por 10–20 tagoj dum la kovado kaj antaŭ la mudo.[28] Ortufa pingveno estas la plej granda sola konsumanto de maraj resursoj inter ĉiuj marbirdoj, kun ĉirkaŭkalkulita kaptado de 9.2 milionoj da tunj da krilo jare.[34] For de la reprodukta sezono, la Ortufaj pingvenoj tendencas plonĝi pli profunde, pli for, kaj pli efike dum ties vintra migrado ol dum la somera reprodukta sezono. Tra la tuta jaro, manĝoplonĝoj kutime okazas dum taglumaj horoj, sed vintre plonĝoj estas pli limigitaj al taglumo pro pli mallongaj tagoj.[35]
Manĝodistanco el kolonioj estis mezurita je ĉirkaŭ 50 km ĉe Suda Georgio,[36] ĉe la kontinenta ŝildo, kaj aliloke el 59 al 303 km ĉe insulo Marion.[37] Ortufaj pingvenoj normale manĝas ĉe profundoj de 15 al 70 m, sed estis registritaj plonĝe ĝis 100 m foje. Foje okazas kelkaj noktomanĝoj, sed tiuj plonĝoj estas multe pli malprofundaj, game el nur 3 al 6 m de profundo. Plonĝoj rare superas du minutojn daŭre.[38] Ĉiuj plonĝoj estas V-formaj, kaj oni ne pasas tempo funde; ĉirkaŭ duono de la tempo de manĝoveturo estas pasata dum plonĝo. Oni kalkulis, ke la birdoj kaptas ie ajn 4–16 krilojn aŭ 40–50 amfipodojn por plonĝo.[28]
La predantoj de la Ortufaj pingvenoj estas birdoj kaj akvaj mamuloj. La Marleopardo (Hydrurga leptonyx), la fokoj Gazela arktocefalo (Arctocephalus gazella), kaj Ĉeantarkta arktocefalo (A. tropicalis) kaj la Granda orcino (Orcinus orca) foje ĉasas plenkreskulojn de Ortufa pingveno en akvo. Kolonioj suferas malgrandajn indicojn de predado se ili ne estas ĝenataj; predantoj ĝenerale kaptas nur ovojn kaj junulojn kiuj restis senatente aŭ abandonitaj. Specioj de rabmevoj, la Ĥiono (Chionis alba), kaj la Dominika mevo (Larus dominicanus) predas ovojn, kaj rabmevoj kaj Gigantaj petreloj predas ankaŭ idojn.[13]
Inoj de Ortufaj pingvenoj povas ekreproduktiĝi je ĉirkaŭ la kvina jaro de aĝo, dum maskloj normale ne ekreproduktiĝas ĝis almenŭ la sesa jaro. Inoj ekreproduktiĝas je pli juna aĝo ĉar la maskla populacio estas pli granda. La kromo de maskloj permesas la inojn selekti plej espertajn masklojn tuj kiam la inoj pretas fizike ekreproduktiĝi.[39] Komence kelkaj tagojn post la inoj alvenas al la kolonio, maskloj uzas seksajn memmontradojn por allogi partnerojn kaj averti pri ties teritorio, kaj jam pariĝintaj kune ĉe la nestoloko kaj ĉe la ŝanĝo de kovovicoj.[26] Por ekstaza memmontrado, pingveno kliniĝas antaŭen, farante laŭtajn akrajn sonojn, kaj poste etendas siajn kapon kaj kolon ĝis tiuj estas vertikalaj. La birdo poste skuas sian kapon el flanko al flanko laŭte blekante.[40] Birdoj engaĝiĝas ankaŭ en reciproka kliniĝado, trumpetado kaj plumaranĝado.[26] Kontrolado de parfidelo ĉe Suda Georgio montris, ke ĉirkaŭ tri kvaronoj el paroj reproduktiĝas kune denove la venontan jaron.[13]
Plenkreskuloj de Ortufa pingveno tipe ekreproduktiĝas fine de oktobro, kaj ovodemetas komence de novembro.[17] La nesto mem estas neprofunda skrapaĵo engrunda kiu povas esti kovrita el kelkaj ŝtonetoj aŭ herbo, aŭ setlita sur herbotufo (en Suda Georgio).[41] Nestoj estas dense konstruitaj, el ĉirkaŭ 66 cm aparte en la mezo de kolonio al 86 cm borde.[41] Fekunda ino de Ortufa pingveno demetas du ovojn ĉiun reproduktan sezonon. La unua demetata ovo pezas 90–94 g, 61–64 % el la grando de la dua kun 145–155 g, kaj tre malverŝajne survivos.[41] La du ovoj kune pezas 4.8 % el la patrina korpopezo; la kompono de ovo estas 20 % flavo, 66 % blanko, kaj 14 % ŝelo.[42] Kiel ĉe tiuj de aliaj pingvenaj specioj, la ŝelo estas relative dika por minimumi la riskon de rompo, kaj la flavo estas granda, kio asociiĝas kun idoj naskiĝintaj tre disvolviĝintaj.[43] Kelko el la flavo restas ĉe eloviĝo kaj estas konsumita de la ido dum ties unuaj tagoj.[43]
La sorto de la unue demetita ovo estas ĉefe nekonata, sed studoj pri la rilataj Ŝlegela pingveno kaj Sklatera pingveno montras ke la ino forturnas la ovon kiam la pli granda dua ovo estas demetata. La tasko kovadi la ovon estas kundividata en tri proksimume samaj sesioj de po ĉirkaŭ 12 tagoj dum kvinsemajna periodo.[41] La unua sesio estas kunfarata de ambaŭ gepatroj, sekve la masklo revenas al la maro, kaj lasas la inon sola por atenti la ovon. Post la maskla reveno, la ino foriras al la maro kaj ne revenas ĝis eloviĝo.[39] Ambaŭ seksoj fastas konsiderindan periodon dum la reproduktado; la masklo unue fastas dum 37 tagoj post alveno ĝis li revenas al maro por ĉirkaŭ dej tagoj antaŭ fasti dum kovado de ovo kaj junulo dum pluaj 36 tagoj, kaj la ino fastas dum 42 tagoj el sia alveno post la masklo ĝis la fino de la kovoperiodo.[44] Ambaŭ plenkreskuloj perdas 36–40 % el sia korpopezo dum tiu periodo.[45] La ido de la dua ovo eloviĝas ĉirkaŭ 34 tagojn post sia ovodemeto. Ortufaj pingvenoj tipe lasas sian reproduktan kolonion ĉe aprilo aŭ majo por disiĝi al la oceano.[17][46]
El la momento de la eloviĝo, la masklo de Ortufa pingveno zorgas de la ĵus eloviĝinta ido. Dum ĉirkaŭ 23 al 25 tagoj la masklo protektas sian idon kaj helpas varmigi ĝin, ĉar nur kelkaj ties plumoj estis kreskintaj tiame. La ino alportas manĝon al la ido ĉiun tagon aŭ ĉiun duan tagon maksimume. Kiam la idoj ne estas protektitaj de la maskloj, tiuj formas idovartejojn por resti varme kaj protektitaj. Post la kresko de la plumoj de plenkreskuloj post ĉirkaŭ 60–70 tagoj, ili pretas foriri al maro de si mem.[47]
La Ortufa pingveno (Eudyptes chrysolophus) estas specio de pingveno troviĝanta el Ĉeantarkto al la Antarkta Duoninsulo. Ĝi estas unu el ses specioj de krestopingvenoj, kaj ĝi estas tre proksime rilata al la Ŝlegela pingveno, kaj kelkaj fakuloj konsideras amabaŭ kiel ununura specio. Ĝi vestas distingan flavan superokulan kreston (kio nomigas la specion), kaj la vizaĝo kaj supraj partoj estas nigraj kaj tre markite separataj el la blankaj subaj partoj. Plenkreskuloj pezas averaĝe 5.5 kg kaj estas 70 cm longaj. La masklo kaj la ino estas similaj laŭ aspekto kvankam la masklo estas iomete pli granda kaj pli forta kun relative pli granda beko. Kiel ĉe ĉiuj pingvenoj, ĝi estas nefluga birdo, kun aerodinamika korpo kaj rigidaj kaj ebenaj flugiloj kiuj funkcias kiel naĝiloj por mara vivostilo. Ili havas ankaŭ ruĝajn okulojn.
Ties dieto konsistas el vario de krustuloj, ĉefe krilo, same kiel malgrandaj fiŝoj kaj cefalopodoj; la specio konsumas pli da marbestoj jare ol iu ajn alia specio de marbirdo. Tiuj birdoj mudas unufoje jare, kaj pasas ĉirkaŭ tri al kvar semajnojn marborde, antaŭ reveni al maro. Nombre ĝis 100,000 individuoj, la reproduktaj kolonioj de la Ortufa pingveno estas inter la plej grandaj kaj plej densaj el ĉiuj pingvenaj specioj. Post pasi la somerajn monatojn reprodukte, la pingvenoj disiĝas al oceanoj por ses monatoj; studo de 2009 trovis, ke la Ortufaj pingvenoj el Kergelenoj veturis ĉirkaŭ 10,000 km en centra Hinda Oceano. Kun ĉirkaŭ 18 milionoj da individuoj, la Ortufa pingveno estas la plej nombra pingvena specio. Tamen oni registris grandajn malpliiĝojn ekde mezo de la 1970-aj jaroj. Tiuj faktoroj rezultis en la fakto, ke ties konservostatuso estis reklasita kiel vundebla.
El pingüino macaroni o pingüino de penacho anaranjado (Eudyptes chrysolophus)[2][3] es una especie de pingüino cercanamente relacionado con el pingüino real, de los que se diferencia por el color de su cara: la del macaroni es negra y la del real es blanca, aunque algunos lo consideran una subespecie del pingüino macaroni.[4][3]
Este pingüino blanco y negro tiene unas plumas color amarillo en la parte alta de su cabeza que lo asemejan al pingüino de penacho amarillo, pero el penacho del macaroni es más anaranjado y se junta en la frente. Generalmente pone dos huevos, desechando el primero. Su peso promedio bordea los 5 kg y su estatura alcanza los 50-70 cm. Come calamares, krill y otros crustáceos. El huevo demora 34 días en eclosionar.
Es la especie de pingüinos con mayor número de individuos,[5] con una población estimada sobre los nueve millones de parejas empollando. Cría en al menos 216 colonias de 50 lugares, incluyendo el sur de Argentina y Chile, las Islas Malvinas, Islas Georgias del Sur y Sandwich del Sur, las Islas Orcadas del Sur y las Islas Shetland del Sur, Isla Bouvet, Islas del Príncipe Eduardo de Sudáfrica, las Islas Crozet, Islas Kerguelen, Islas Heard y McDonald, y algunas veces en la Península Antártica.
A pesar de su gran población, el pingüino macaroni ha sido clasificado como Vulnerable por la BirdLife International, debido a que su población se ha reducido en un 30% en las últimas tres generaciones. La principal amenaza, así como para la mayoría de las especies de los mares del sur, es el impacto potencial de la pesca industrial y la contaminación por petróleo.
El nombre macaroni se debe a una antigua moda existente entre los jóvenes británicos del siglo XVIII que viajaban a Italia y volvían muchas veces con mechas del pelo teñidas, muy parecidas a las que tiene este pingüino.[6]
El pingüino macaroni o pingüino de penacho anaranjado (Eudyptes chrysolophus) es una especie de pingüino cercanamente relacionado con el pingüino real, de los que se diferencia por el color de su cara: la del macaroni es negra y la del real es blanca, aunque algunos lo consideran una subespecie del pingüino macaroni.
Este pingüino blanco y negro tiene unas plumas color amarillo en la parte alta de su cabeza que lo asemejan al pingüino de penacho amarillo, pero el penacho del macaroni es más anaranjado y se junta en la frente. Generalmente pone dos huevos, desechando el primero. Su peso promedio bordea los 5 kg y su estatura alcanza los 50-70 cm. Come calamares, krill y otros crustáceos. El huevo demora 34 días en eclosionar.
Eudyptes chrysolophus Eudyptes generoko animalia da. Hegaztien barruko Spheniscidae familian sailkatua dago.
Eudyptes chrysolophus Eudyptes generoko animalia da. Hegaztien barruko Spheniscidae familian sailkatua dago.
Kultatöyhtöpingviini (Eudyptes chrysolophus) on yleisin pingviinilaji[2] ja läheistä sukua kalliotöyhtöpingviinille ja mahdollisesti macquarienpingviinille.
Laji on väritykseltään mustavalkoinen lukuun ottamatta kellanoransseja töyhtöjä silmien yläpuolella. Kultatöyhtöpingviinit kasvavat noin 45–55 senttimetrin pituisiksi ja 4,5 kilon painoisiksi. Ravinnokseen ne saalistavat merestä kalmareita, krillejä ja muita äyriäisiä. Ne munivat yleensä kaksi munaa, joista toisen emo hylkää. Hautomisaika on noin 34 päivää.
Kultatöyhtöpingviini on yksi maailman monilukuisimmista pingviinilajeista. Lintujen lukumääräksi on laskettu noin yhdeksän miljoonaa paria. Niillä on ainakin 216 yhdyskuntaa 50 lisääntymisalueella, joihin kuuluvat muun muassa eteläinen Chile, Falklandinsaaret, Eteläiset Orkneysaaret, Eteläiset Shetlandsaaret ja osittain myös Antarktiksen niemimaa.
Vaikka kultatöyhtöpingviinejä on vielä runsaasti, laji on siitä huolimatta määritelty vaarantuneeksi, koska sen populaatio on huvennut 30 prosentilla kolmen sukupolven aikana. Kultatöyhtöpingviinin pesintäalueita uhkaavat samat asiat kuin muitakin Eteläisen jäämeren saaria: kaupallinen kalastus, meren lämpeneminen ja öljyvahingot.
Kultatöyhtöpingviini (Eudyptes chrysolophus) on yleisin pingviinilaji ja läheistä sukua kalliotöyhtöpingviinille ja mahdollisesti macquarienpingviinille.
Laji on väritykseltään mustavalkoinen lukuun ottamatta kellanoransseja töyhtöjä silmien yläpuolella. Kultatöyhtöpingviinit kasvavat noin 45–55 senttimetrin pituisiksi ja 4,5 kilon painoisiksi. Ravinnokseen ne saalistavat merestä kalmareita, krillejä ja muita äyriäisiä. Ne munivat yleensä kaksi munaa, joista toisen emo hylkää. Hautomisaika on noin 34 päivää.
Kultatöyhtöpingviini on yksi maailman monilukuisimmista pingviinilajeista. Lintujen lukumääräksi on laskettu noin yhdeksän miljoonaa paria. Niillä on ainakin 216 yhdyskuntaa 50 lisääntymisalueella, joihin kuuluvat muun muassa eteläinen Chile, Falklandinsaaret, Eteläiset Orkneysaaret, Eteläiset Shetlandsaaret ja osittain myös Antarktiksen niemimaa.
Vaikka kultatöyhtöpingviinejä on vielä runsaasti, laji on siitä huolimatta määritelty vaarantuneeksi, koska sen populaatio on huvennut 30 prosentilla kolmen sukupolven aikana. Kultatöyhtöpingviinin pesintäalueita uhkaavat samat asiat kuin muitakin Eteläisen jäämeren saaria: kaupallinen kalastus, meren lämpeneminen ja öljyvahingot.
Eudyptes chrysolophus • Gorfou macaroni
Le gorfou doré (Eudyptes chrysolophus) ou gorfou macaroni, est une espèce d'oiseaux de l'ordre des Sphenisciformes, réparti à travers les îles sub-antarctiques. Comme les autres gorfous, il se distingue par une touffe de plumes jaunes de chaque côté de sa tête, appelée « aigrette ». Sa tête et son dos sont noirs alors que son ventre est blanc. Les adultes pèsent en moyenne 5,5 kilogrammes et mesurent 70 centimètres de long. Les mâles et les femelles ont une apparence relativement semblable, même si le mâle est plus gros avec un bec plus long. Comme tous les membres de sa famille, il est incapable de voler. Son corps fuselé contribue à son hydrodynamisme tandis que ses ailes raides et aplaties lui servent de nageoires.
Son alimentation est composée de crustacés (principalement du krill), de petits poissons et de céphalopodes. En raison de son abondance, le gorfou doré est le principal consommateur avien d'aliments d'origine marine. Il mue une fois par an et passe alors trois ou quatre semaines à terre avant de retourner à l'eau.
La reproduction a lieu pendant les mois d'été. Après celle-ci, les gorfous dorés se dispersent dans les océans. C'est le sphéniscidé le plus abondant dans le monde, avec une population atteignant les 18 millions d'individus. Une colonie de gorfous dorés peut comporter plus de 100 000 individus. Néanmoins, depuis les années 1970, les populations déclinent, ce qui a valu une reconsidération du statut de conservation de l'espèce.
Le gorfou doré est un gros sphéniscidé possédant une touffe de plumes appelée « aigrette » de chaque côté de la tête dont la morphologie générale est proche de celle des autres membres du genre Eudyptes. Un adulte mesure environ 70 centimètres de longueur. Sa masse varie suivant la période de l'année[1]. Les mâles pèsent environ 3,3 kilogrammes après avoir couvé, 3,7 kilogrammes après avoir mué et 6,4 kilogrammes avant d'avoir mué[2].
Les mâles et les femelles ont un aspect similaire, même si les mâles sont légèrement plus gros[1]. Leur bec est également plus grand avec une longueur moyenne de 6,1 centimètres pour le mâle contre 5,4 centimètres pour la femelle. C'est cette caractéristique que l'on utilise pour différencier rapidement mâle et femelle[2].
Les jeunes gorfous dorés se distinguent par le fait qu'ils sont moins grands et qu'ils ont un bec plus petit, plus terne et presque brun. Le plumage de leur menton et de leur gorge est gris foncé et leurs aigrettes sont peu développées, voire absentes. Ils ne possèdent en général que quelques plumes jaunes éparses. L'aigrette est totalement développée à partir de l'âge de 3-4 ans, un an ou deux avant la maturité sexuelle[1].
La tête, le menton et les parties supérieures du gorfou doré sont noirs alors que le ventre et les parties inférieures sont blanches. Le plumage noir a des reflets bleuâtres quand il est récent. En vieillissant, il devient plus brun. L'aigrette jaune du gorfou doré est très remarquable et se déploie horizontalement depuis le milieu du front vers la nuque. La face supérieure des nageoires a une couleur noir bleuté avec un bord de fuite blanc. En dessous, les nageoires sont principalement blanches avec une extrémité et un bord d'attaque noir. Le bec, renflé, a une couleur proche de l'orange et du marron. L'iris est rouge et une zone de peau nue rose se trouve sous l'œil, à la base du bec. Les pattes et les pieds sont roses.
Les gorfous dorés muent une fois par an pour remplacer leurs vieilles plumes. Ils passent environ deux semaines à accumuler de la graisse avant de muer car ils ne se nourrissent pas pendant la mue, ne pouvant pas, en l'absence de plumes, aller dans l'eau pour chercher leur nourriture. Ils restent donc à terre durant trois à quatre semaines en attendant le renouvellement du plumage.
Une fois la période de mue terminée, les gorfous dorés retournent à la mer et se regroupent en colonies durant le printemps austral (octobre) pour s'accoupler[3],[4].
Les vocalisations des gorfous dorés sont similaires à celles des autres manchots à aigrettes. Ils sont spécialement bruyants dans les colonies quand ils établissent leur territoire et quand ils forment les couples. Ils redeviennent plus calmes quand ils couvent. Pendant cette période, les partenaires utilisent les appels lorsqu'ils se relaient pour assurer la couvaison et donner leur position. Un individu qui veut appeler son partenaire se trouve en compétition avec les vocalisations potentielles d'un millier d'autres oiseaux et doit composer avec un environnement au bruit de fond important et peu d'indices visuels. Des études sur le terrain suggèrent que les gorfous dorés parviennent à communiquer grâce à une signature acoustique unique propre à chaque oiseau[5],[6]. Les vocalisations enregistrées dans les colonies de Géorgie du Sud ont un rythme plus rapide et une hauteur plus basse que celles des îles Kerguelen et des îles Crozet[7].
À l'instar des autres espèces de manchots, le gorfou est un animal social lors de la couvaison et pour l'alimentation ; les colonies de gorfous dorés sont parmi les plus grandes et les plus densément peuplées de toutes les colonies de manchots[8]. Hors de la saison de reproduction, les gorfous dorés sont pélagiques[9], ils se dispersent dans les océans à partir du mois d'avril ou du mois de mai jusqu'au mois d'octobre[10]. En 2009, une étude menée par une équipe française dirigée par le scientifique Charles-André Bost a découvert que les gorfous dorés des îles Kerguelen se dispersaient à l'est sur une zone de plus de 3 millions de km2[11]. Grâce à des capteurs de géolocalisation, 12 individus ont été suivis sur plus de 10 000 kilomètres sur cette période et se sont répartis entre les latitudes 47 à 49° sud et les longitudes 70 à 110° est dans l'océan Indien sans revenir une seule fois à terre[11]. Dans cette zone, connue sous le nom de convergence antarctique, le krill est absent[11].
Le fait de vivre en colonie mène les gorfous dorés à interagir entre eux, que ce soit visuellement ou vocalement[12]. Ainsi, pendant la saison des amours, les colonies sont très bruyantes, le calme revenant quand les mâles vont chercher la nourriture sous l'eau[13]. Il arrive que les gorfous dorés se battent entre eux avec leurs nageoires et leurs becs, essayant de frapper la nuque de leur adversaire pour les faire tomber[14].
On peut également observer des gorfous dorés traversant leur colonie le cou et la tête rentrés dans les épaules, les nageoires en avant, ce qui est une marque de soumission. Quand ils couvent, ils rentrent également le cou et la tête dans les épaules[15].
L'alimentation du gorfou doré est constituée de crustacés, de calmars et de poissons, dans des proportions qui varient suivant le lieu et la saison. Le krill, et particulièrement le krill antarctique (Euphausia superba), constitue plus de 90 % des apports en nourriture durant la saison des amours[9]. Les céphalopodes et les petits poissons, comme Notothenia rossii, Lepidonotothen larseni, Champsocephalus gunnari et les espèces de poissons-lanternes (Krefftichthys anderssoni, Protomyctophum tenisoni et P. normani) occupent une place plus importante dans l'alimentation des jeunes gorfous dorés[9],[14]. Comme de nombreuses autres espèces de sphéniscidés, les gorfous dorés avalent délibérément de petits cailloux (de 10 à 30 millimètres de diamètre). On suppose que cela leur sert de ballast, leur permettant de nager en eau profonde[16], ou alors que cela leur permet d'émietter les exosquelettes des crustacés qu'ils consomment[17],[18].
La recherche de nourriture se fait quotidiennement, de l'aube au crépuscule, quand il y a des petits à nourrir. Quand les jeunes gorfous commencent à grandir, il arrive que la recherche de nourriture se déroule de nuit[9]. En 2008, une étude, basée sur les données recueillies par des traceurs implantés par chirurgie sur des gorfous dorés, a montré que les trajets effectués lors de la recherche de nourriture par les parents s'allongent avec l'âge de leur progéniture[19]. Pendant la période d'incubation et avant la mue, les gorfous dorés s'éloignent de la colonie pour se nourrir pendant une période comprise entre 10 et 20 jours[9]. Parmi les oiseaux marins, ce sont les plus gros consommateurs de ressources marines. On estime qu'ils consomment 9,2 millions de tonnes de krill par an[20]. En dehors de la saison des amours, pendant leur migration d'hiver, ils plongent plus profondément, plus longtemps et de manière plus efficace. En général, ils cherchent leur nourriture pendant le jour, ce qui réduit en hiver le temps pendant lequel ils peuvent plonger, étant donné que les jours sont plus courts[21].
En Géorgie du Sud, les gorfous dorés vont chercher leur nourriture dans un rayon de 50 kilomètres[22]. Ce rayon atteint 59 kilomètres sur l'île Marion[23]. Ils plongent en général à 15 mètres de profondeur pour trouver leur nourriture mais peuvent descendre à plus de 100 mètres. Ils plongent parfois de nuit mais, dans ce cas, ils descendent moins profondément, à environ 3 mètres. Les durées de plongée sont courtes et dépassent rarement deux minutes[24]. La trajectoire décrite par les gorfous dorés sous l'eau est semblable à un « V », ils passent donc très peu de temps au fond de l'océan et la moitié de leur trajet leur sert à chercher la nourriture. Chaque fois qu'ils plongent, les gorfous dorés attrapent entre 4 et 16 krills et entre 40 et 50 amphipodes[9].
Les femelles gorfous dorés sont aptes à la reproduction à partir de cinq ans environ. Les mâles, eux, doivent atteindre l'âge de six ans. Cette différence d'âge est compensée par le fait que les femelles sont moins nombreuses que les mâles[25]. Quelques jours après l'arrivée des femelles dans la colonie, commence la cour. Les mâles la leur font pour attirer des partenaires et marquer leur territoire. Les couples utilisent ces comportements nuptiaux à l'emplacement du nid pour marquer les échanges de couvaison[14]. Pour faire la cour, le gorfou doré s'incline en avant, fait des bruits lancinants et lève la tête jusqu'à ce que son cou et son bec soient verticaux. Dans cette position, il fait onduler sa tête d'un côté à l'autre et crie bruyamment[26]. Les partenaires s'inclinent les uns vers les autres et se lissent les plumes[14]. La surveillance dans les colonies de Géorgie du Sud a montré que les trois quarts des couples sont reconduits d'une année à l'autre[26].
Les gorfous dorés adultes s'accouplent généralement en octobre et pondent leurs œufs début novembre[27]. Le nid consiste en un raclement superficiel du sol qui peut être entouré de cailloux, de rochers, d'herbe ou de touffes de tussack (en Géorgie du Sud)[10]. Les nids sont densément regroupés et se répartissent généralement entre 66 et 86 mètres à partir du centre de la colonie[10]. Une femelle pond normalement deux œufs par an. Le premier pèse entre 90 et 94 grammes, soit environ deux tiers du poids du second qui oscille entre 145 et 155 grammes. Ce premier œuf a peu de chance d'éclore[10]. Les deux œufs représentent en moyenne 4,8 % du poids du corps de la mère et sont composés à 20 % de jaune, 66 % de blanc et 14 % de coquille[28]. Comme pour les autres espèces de manchots, cette coquille est épaisse pour minimiser les risques de casse et le jaune est important, ce qui correspond à une naissance à un stade avancé de développement[29]. Une partie du jaune subsiste lors de l'éclosion et est consommée par le petit lors de ses premiers pas[29].
La couvaison se répartit en trois sessions d'environ douze jours sur une période de cinq semaines[10]. La première session est tout d'abord assurée par les deux parents. Ensuite, le mâle laisse la femelle et part dans l'eau. Quand il revient, il la remplace jusqu'à l'éclosion[25]. Mâles et femelles jeûnent pendant de longues périodes lors de la couvaison. Le mâle jeûne tout d'abord 37 jours, puis c'est au tour de la femelle pendant 42 jours et de nouveau au mâle pour 36 jours[30]. Ces jeûnes leur font perdre entre 36 et 40 % de leur poids[31]. Les gorfous dorés quittent leur colonie et se dispersent dans l'océan entre avril et mai[27],[32].
Dès que l'œuf éclot, le mâle s'occupe du petit pendant 23 à 25 jours notamment pour le réchauffer, le temps que ses plumes se développent. La femelle lui apporte sa nourriture tous les un à deux jours. Quand il n'y a pas d'adultes pour les protéger, les petits gorfous dorés forment des crèches. Leurs plumes d'adulte sont développées au bout de 60 ou 70 jours. C'est à partir de ce moment qu'ils peuvent plonger par eux-mêmes[33].
Une étude de 1993 établissait que le gorfou doré était l'espèce de manchots la plus abondante avec plus de 11,8 millions de couples dans le monde[34]. Aujourd'hui, la population totale de gorfous dorés est estimée à 18 millions d'individus répartis sur 18 500 000 km2[35].
En Amérique du Sud, les gorfous dorés se répartissent au sud du Chili, dans les îles Malouines, sur le territoire de Géorgie du Sud-et-les Îles Sandwich du Sud et dans les îles Orcades du Sud. Ils se répartissent également dans les îles au nord de l'Antarctique (îles Shetland du Sud, île Bouvet, archipel du Prince-Édouard, îles Crozet, îles Kerguelen, îles Heard-et-MacDonald) ainsi que dans la péninsule Antarctique où vivent au moins 216 colonies réparties sur 50 sites[36],[37].
Les taux de survie de leurs longues migrations sont mal connus. On sait par exemple que sur trois ans, le taux de retour des adultes pour l'accouplement en Géorgie du Sud varie entre 49 % et 78 % et environ 10 % de ceux qui sont revenus ne reviennent pas l'année suivante[26].
Lorsqu'il est à la recherche de nourriture, le gorfou doré peut s'aventurer jusqu'en Australie, en Nouvelle-Zélande, dans le Sud du Brésil, sur l'île Tristan da Cunha et en Afrique du Sud[27].
Le gorfou doré a été décrit par le naturaliste allemand Johann Friedrich von Brandt en 1837 sur les îles Malouines[1], sous le protonyme de Catarhactes chrysolophus[38]. Il s'agit de l'une des six espèces du genre Eudyptes également connues sous le nom de manchots à aigrette. Le nom Eudyptes provient du grec ancien et est composé des mots eu (« bon ») et dyptes (« plongeur »). Le nom scientifique du gorfou doré est Eudyptes chrysolophus. Ce dernier mot est dérivé des mots grecs chryse (« doré ») et lophos (« crête »)[39].
Le surnom de gorfou macaroni proviendrait des marins anglais et serait en rapport avec l'aigrette jaune de l'animal[40]. « Macaroni » était un terme désignant une mode du XVIIIe siècle en Angleterre marquée par une ornementation flamboyante ou excessive[41].
L'étude de l'ADN mitochondrial et des noyaux des cellules de gorfous dorés met en évidence que la séparation d'avec le gorfou de Schlegel (Eudyptes schlegeli), l'espèce la plus proche, remonte à 1,5 million d'années[42]. Il y a de telles similarités entre les séquences ADN des deux espèces que certains ornithologues, dont les Australiens Les Christidis et Walter Boles, considèrent le gorfou de Schlegel comme une sous-espèce de gorfou macaroni[43],[44]. Les deux espèces ont une apparence très similaire, si ce n'est que le gorfou de Schlegel a un visage blanc alors que le gorfou doré a un visage noir[7]. Trois cas d'hybridation entre le gorfou doré et le gorfou de Filhol (E. filholi, parfois considéré comme sous-espèce indo-Pacifique du gorfou sauteur) ont été recensés sur l'île Heard et l'île Marion entre 1987 et 1988, lors des Australian National Antarctic Research Expeditions[45].
Les prédateurs naturels du gorfou doré sont d'autres oiseaux ou des mammifères aquatiques. Le léopard de mer (Hydrurga leptonyx), l'otarie de Kerguelen (Arctocephalus gazella) et l'otarie à fourrure subantarctique (A. tropicalis) chassent occasionnellement les gorfous dorés adultes sous l'eau. Les colonies sont rarement les cibles des attaques de prédateurs, qui ne s'en prennent qu'aux œufs et aux jeunes qui ont été abandonnés. Les labbes, le chionis blanc (Chionis alba) et le goéland dominicain (Larus dominicanus) s'en prennent aux œufs. Parfois, les labbes et les pétrels géants s'attaquent aux oisillons[26].
En dehors de la prédation, le gorfou doré subit les conséquences de la pêche industrielle et de la pollution marine[46]. En 2008, une étude suggère que les capacités de reproduction des gorfous dorés femelles ont été affectées par la réduction de la densité de krill dans les océans, due aux changements climatiques et à la pêche[47].
Si la population de gorfous dorés est estimée à environ 18 millions d'individus, un déclin substantiel de cette espèce a été enregistré en plusieurs endroits[35]. En Géorgie du Sud par exemple, la population a décliné de 50 % entre les années 1970 et le milieu des années 1990[48]. L'espèce a même disparu de certains endroits comme l'île Recalada située au sud du Chili[49].
Ce déclin de la population globale sur les trente dernières années a motivé le reclassement de l'espèce dans la liste rouge de l'UICN au statut de « vulnérable »[35]. Des projets de suivi à long terme ont été mis en place dans plusieurs colonies et certaines zones de reproduction sont devenues des réserves protégées. Les îles Heard-et-MacDonald ont notamment été inscrites au patrimoine mondial[35].
Le manchot est un animal souvent utilisé dans les dessins animés pour enfants. Ainsi, eu égard à son aspect particulier, on trouve des gorfous dorés dans certains médias animés récents. Dans le film d'animation Les Rois de la glisse, le personnage principal, Cody, est un gorfou doré vivant dans une colonie en Antarctique et rêvant de faire du surf sur les plages hawaïennes[50]. Dans la série animée Mon copain de classe est un singe, l'un des personnages, Nathaniel, est un gorfou doré.
On le trouve aussi dans une série de jeux vidéo japonais mettant en scène deux héros, Rocky et Hopper, deux gorfous dorés[51]. Cette série compte deux titres : Iwatobi Penguin: Rocky × Hopper et Iwatobi Penguin: Rocky × Hopper 2 − Tantei Monogatari.
Le gorfou doré a été également utilisé comme emblème décoratif en philatélie (par exemple dans les timbres des Terres australes et antarctiques françaises 2006) et en héraldique (armoiries de la Géorgie du Sud-et-les Îles Sandwich du Sud).
Eudyptes chrysolophus • Gorfou macaroni
Le gorfou doré (Eudyptes chrysolophus) ou gorfou macaroni, est une espèce d'oiseaux de l'ordre des Sphenisciformes, réparti à travers les îles sub-antarctiques. Comme les autres gorfous, il se distingue par une touffe de plumes jaunes de chaque côté de sa tête, appelée « aigrette ». Sa tête et son dos sont noirs alors que son ventre est blanc. Les adultes pèsent en moyenne 5,5 kilogrammes et mesurent 70 centimètres de long. Les mâles et les femelles ont une apparence relativement semblable, même si le mâle est plus gros avec un bec plus long. Comme tous les membres de sa famille, il est incapable de voler. Son corps fuselé contribue à son hydrodynamisme tandis que ses ailes raides et aplaties lui servent de nageoires.
Son alimentation est composée de crustacés (principalement du krill), de petits poissons et de céphalopodes. En raison de son abondance, le gorfou doré est le principal consommateur avien d'aliments d'origine marine. Il mue une fois par an et passe alors trois ou quatre semaines à terre avant de retourner à l'eau.
La reproduction a lieu pendant les mois d'été. Après celle-ci, les gorfous dorés se dispersent dans les océans. C'est le sphéniscidé le plus abondant dans le monde, avec une population atteignant les 18 millions d'individus. Une colonie de gorfous dorés peut comporter plus de 100 000 individus. Néanmoins, depuis les années 1970, les populations déclinent, ce qui a valu une reconsidération du statut de conservation de l'espèce.
L'eudipte ciuffodorato (Eudyptes chrysolophus (Brandt, 1837), noto anche come pinguino fronte dorata o pinguino macaroni, è un uccello appartenente alla famiglia Spheniscidae.[2]
L'eudipte ciuffodorato si distingue dagli altri Sfeniscidi a causa di un particolare connotato. La cresta gialla. È un ornamento che mette in mostra nelle fasi del corteggiamento.
Un eudipte ciuffodorato adulto è alto circa 70 cm.
Si nutre principalmente di crostacei (gradisce molto il krill) e cefalopodi.
Oceano Atlantico meridionale e Oceano Indiano meridionale (soprattutto nelle isole sub-antartiche), penisola Antartica.
L'eudipte ciuffodorato (Eudyptes chrysolophus (Brandt, 1837), noto anche come pinguino fronte dorata o pinguino macaroni, è un uccello appartenente alla famiglia Spheniscidae.
L'eudipte ciuffodorato si distingue dagli altri Sfeniscidi a causa di un particolare connotato. La cresta gialla. È un ornamento che mette in mostra nelle fasi del corteggiamento.
Auksaspalvis kuoduotasis pingvinas (Eudyptes chrysolophus) – pingvinų (Sphenisciformes) būrio paukštis. Gausiausia pingvinų rūšis.
Paplitę Pietų Džordžijos, Krozė, Kergeleno, Herdo ir Makdonaldo, Princo Edvardo, Buvė, Pietų Šetlando, Pietų Orknio salose, o taip pat pietinės Čilės pakrantės salose. Populiacijoje yra apie 12 milijonų perinčių porų, kurios sudaro 216 kolonijų.
Stambiausi kuoduotųjų pingvinų genties paukščiai. Kūno ilgis – 70 cm. Patinai sveria 3,3–6,4 kg, o patelės 3,2–5,7 kg. Svoris priklauso nuo metų laiko. Galva, smakras, gerklė, nugara, uodega ir sparnų išorinė pusė juodos spalvos. Pilvas ir sparnų vidinė pusė yra baltos spalvos. Virš snapo ir akių yra aukso geltonumo, ilgų plunksnų kuokštų kuodai. Rainelė raudona. Snapas storas, rudai oranžinis. Tarp akies ir snapo yra šviesiai rožinis plikos odos ruožas. Sparnai 20,4 cm ilgio. Uodega trikampė, 9–10 cm ilgio. Kojos ir pėdos yra rožinės. Pirštai suaugę plaukiojamąja plėve. Jaunikliai yra rudai juodos spalvos, smakras ir gerklė – tamsiai pilki. Kuodai nėra tokie vešlūs kaip suaugusių.
Auksaspalviai kuoduotieji pingvinai yra bendruomeniniai paukščiai: peri susibūrę į milžiniškas kolonijas, plaukioja ir maitinasi dideliais būriais. Sausumoje jie šokinėja, o ne vaikšto krypuodami kaip kiti pingvinai. Apledėjusias vietas įveikia šliauždami pilvu. Plaukioja vairuodami sparnais ir uodega. Po vandeniu išbūna 3–5 minutes. Maisto ieškodami paneria į 15–70 m gylį dieną, ir 3–6 m naktį. Medžiodami nuplaukia 50–300 km. Jūroje praleidžia 3–5 mėnesius. Manoma, kad migruoja toli į šiaurę, tačiau tikslūs kelionių maršrutai neištirti. Laisvėje gyvena apie 15 metų. Lytiškai subręsta patinai 6, o patelės 5 metų.
Minta kriliumi, smulkiais kalmarais ir nototeninėmis bei žibintūninėmis žuvimis. Kad susmulkintu vėžiagyvius ryja 10–30 mm diametro akmenukus. Per metus sumedžioja 9,2 mln tonų vėžiagyvių.
Monogamai. Spalio – lapkričio mėnesiais į perimvietes grįžta patinai, patelės pasirodo dviem savaitėmis vėliau. Kiekvienais metais lizdas kraunamas toje pačioje vietoje. Lizdas kraunamas įdubimuose, išklojamas akmenukais ir žole. Kolonijos centre atstumas tarp lizdų yra 66 cm, o pakraščiuose – 85 cm.
Dėtyje du kiaušiniai. Pirmas kiaušinis sveria 90–94 g. Po 4–5 dienų padedamas antrasis kiaušinis, kuris yra 145–155 g svorio. Nuo sudužimo kiaušinius saugo storas, 14 % kiaušinio svorio, lukštas. Jei pora netenka abiejų kiaušinių, naujų nededa. Perėjimas trunka 37 dienas. Peri abu tėvai, pasikeisdami kas 8–12 dienų. Pirmą ir paskutinę pamainą visada peri patinas.
Išsirita tik antrojo kiaušinio jauniklis. Pirmosiomis dienomis jis slepiasi po kurio nors iš tėvų pilvo odos raukšle. Lizde jaunikliai būna 23–25 dienas, kol užauga pirmosios plunksnos. Tada jaunikliai palieka lizdą ir buriasi į „lopšelius“. Maistu rūpinasi abu tėvai. 60–70 dienų jaunikliai apsiplunksnuoja ir išplaukia į jūrą.
Baigę maitinti jauniklius suaugę pingvinai 3 savaites intensyviai maitinasi, o po to 25 dienas šeriasi. Ataugus naujoms plunksnoms išplaukia į jūrą.
Suaugę pingvinai sausumoje priešų beveik neturi, tačiau kiaušinius naikina plėšikiniai paukščiai, baltasis makščiasnapis, dominikinis kiras, didysis audrapaukštis. Vandenyje auksaspalvius kuoduotuosius pingvinus medžioja jūrų leopardas, Kergeleninis jūrų lokys ir orka.
Pasaulinės gamtos apsaugos organizacijos duomenimis auksaspalvis kuoduotasis pingvinas yra pažeidžiama rūšis. Per paskutinius 30 metų populiacija sumažėjo 30 procentų. Populiacijos mažėjimo priežąstys:
Auksaspalvis kuoduotasis pingvinas (Eudyptes chrysolophus) – pingvinų (Sphenisciformes) būrio paukštis. Gausiausia pingvinų rūšis.
De macaronipinguïn (Eudyptes chrysolophus) is een pinguïn die voorkomt op de eilanden rond Antarctica, vooral op de Crozeteilanden. Hij behoort samen met Schlegels pinguïn tot de grootste pinguïns van de Eudyptes-soorten. Deze pinguïns voeden zich met vis en schaaldieren.
De vogel is 73 tot 76 cm lang en weegt 3 tot 8,1 kg. Het is een forse zeevogel, zwart van boven en wit van onder. De kop is donkergrijs, op de wangen praktisch zwart. De gele kuif bevat ook oranje en zwarte veertjes en begint al op het voorhoofd en loopt omlaag achter het oog. De enige kuifpinguïn bij wie de kuif ook op het voorhoofd begint is Schlegels pinguïn, maar die is veel lichter op de kop en wangen. De snavel is oranjebruin tot dof rood, de poten zijn roze.[2]
Het zijn zeer luidruchtige en vrij agressieve vogels. De kolonies vestigen zich het liefst op een stuk licht hellende grond, niet te dicht in de buurt van het water. Kleinere kolonies delen hun territorium vaak met andere pinguïnsoorten zoals de ezelspinguïn (Pygoscelis papua) en de stormbandpinguïn (P. antarctica).
In de broedperiode zijn het de mannetjes die de nestplaats kiezen en inrichten. De legperiode duurt van oktober tot november. De macaronipinguïn legt eerst 1 klein ei, en 4 tot 6 dagen later komt het tweede ei. Het wijfje neemt de eerste broedperiode op zich, het mannetje de tweede. Na ongeveer 12 tot 14 dagen komen de eieren uit. Het mannetje gaat het kuiken nu nog 2 tot 3 weken bebroeden en het vrouwtje is in die tijd verantwoordelijk voor het zoeken van voedsel. De kuikens verlaten het nest na 65 dagen. Dan gaan de ouders naar zee om te foerageren om daarna naar het strand terug te keren om te ruien.
De meeste leven buiten de broedtijd in open zee in de subantarctische wateren (de warmere gebieden rond Antarctica). Ze komen voor in grote kolonies op de Scotiarug in de Zuidelijke Oceaan.
De grootte van de populatie werd in 2013 door BirdLife International geschat op 6,3 miljoen broedparen verdeeld over minstens 258 kolonies. De grootste liggen op de Crozeteilanden, Kerguelen, Heard en McDonaldeilanden, Zuid-Georgia en Marion Island van de Prins Edwardeilanden met respectievelijk 2,2, 1,8, 1,0, 1,0 en 0,29 miljoen paren. Bekend is dat door een ziekte de broedkolonie op Marion Island sterk in aantal afnam. Verder vormt grootschalige beroepsvisserij in de Zuidelijke Oceaan een bedreiging evenals de aanwezigheid van verwilderde katten, konijnen en muizen op sommige broedeilanden. Om deze redenen staat deze soort als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
De "macaroni" in de naam verwijst naar een oude spotnaam. Jonge Britten uit gegoede families maakten als eindpunt van hun opleiding vaak een culturele rondreis door Europa, met Italië als summum. Sommigen onder hen gingen zich onder invloed van de Italiaanse mode excentriek kleden en kregen de bijnaam "macaroni". Door de opvallende kuif van de pinguïn werd ook die zo genoemd.[3]
Bronnen, noten en/of referentiesDe macaronipinguïn (Eudyptes chrysolophus) is een pinguïn die voorkomt op de eilanden rond Antarctica, vooral op de Crozeteilanden. Hij behoort samen met Schlegels pinguïn tot de grootste pinguïns van de Eudyptes-soorten. Deze pinguïns voeden zich met vis en schaaldieren.
Gulltoppingvin (Eudyptes chrysolophus) er ein pingvin som lever i Subantarktis og Antarktis. Han høyrer til i slekta Eudyptes (også kalla toppingvinar) der artane har strittande toppfjører, ofte med sterke fargar, på hovudet.
Det vitskaplege namnet Eudyptes chrysolophus betyr 'god dykkar med gulltopp'.
Det engelske namnet på pingvinen er macaroni penguin. Dette viser til fjørdusken deira, som liknar den unge menn på 1700-talet pynta hattane sine med og som var kalla macaroni.[2]
Lik dei fleste pingvinar er gulltoppingvin svart på oversida og kvit på undersida. Hovudet er sort og har skinande gule, strittande, bakoverliggjande toppfjører i panna og fremst i tinningane. Vaksne individ har meir utvikla toppfjører enn ungfuglane. Augo er raude og nebbet er brun-oransje med kvite felt i munnvikene. Vengene er omdanna til luffeliknande symjelemer som fuglane bruker til å skapa framdrift med under dykking. Lemmane er bleikrosa og føtene har symjehud. Når fuglane flyt i overflata bruker dei føtene som padleårer. Under dykking fungerer dei som ror.
Arten blir cirka 70 cm høg og veg typisk rundt 5,5 kg (3,1–6,6 kg). Han er den fysisk største arten i slekta Eudyptes.
Tidlegare blei kvitkinnpingvin (Eudyptes schlegeli) rekna som ein underart av gulltoppingvin. Denne reknar ein no som ein egen art. Gulltoppingvinen består derfor berre av stamforma (Eudyptes chrysolophus chrysolophus).
Gulltoppingvin trivst i farvatn som er rike på antarktisk kril, som er hovudføda. Han hekkar på stader med liten eller ingen vegetasjon, helst på flater og slette skråningar med steingrunn eller fjellgrunn, eller på låge klipper.[1]
Arten er utbreidd i den antarktiske sona av Atlanterhavet (Weddellhavet) og lengst sørvest i Indiahavet. Utbreiinga omfattar sørspissen av Sør-Amerika og Den antarktiske halvøya.[1]
Gulltoppingvin er den mest talrike av alle pingvinartane. Totalbestanden av gulltoppingvinar tel kring 9 millionar par.[1] Den største enkeltbestanden lever seg på Sør-Georgia og omfattar rundt 2,5 millionar par.[1] Den nest største enkeltbestanden lever på Kerguelen og tel rundt 1,8 millionar par.[1]
Arten står oppført som sårbar på IUCN si raudliste fordi det er forventa ein kraftig nedgang i totalbestanden gjennom dei neste tre generasjonane (36 år).[1] Det knyter seg framleis stor usikkerheit til bestandsutviklinga.
Gulltoppingvinen er monogam. Arten hekkar i koloniar, og minst 216 slike koloniar er kjende frå minst 50 ulike stader i leveområdet.[1] I tillegg til hekkekoloniane på Sør-Georgia og Kerguelen, hekker også arten mellom anna langs kysten av Sør-Afrika, Chile og Argentina og på Falklandsøyane, Sør-Sandwichøyane og på Bouvetøya.[1] Gulltoppingvinen er den toppingvinen som hekker lengst sør.
Hannane kjem tilbake til hekkeplassane i oktober og november, hoene følgjer kort tid seinare. Unike kallerop gjer at dei monogame para finn tilbake til kvarandre i koloniane. Hoa legg to egg. Det første egget veg typisk cirka 93 gram, og klekker sjeldan. Det andre egget blir lagd 4–5 dagar etter det første, og er større (typisk cirka 150 gram). Som regel vel paret dette egge for ruging, sidan dei sjeldan klarer å få avkom frå begge egga. Fuglane ruger vekselvis på egget i tre skift over cirka 37 dagar.
Det første skiftet varer typisk i 8–12 dagar og blir utført av begge foreldra. Det andre varer i to veker der berre hoa ruger medan hannen ernærer seg i sjøen. Det tredje varer i 9–11 dagar og blir utført av hannen medan hoa ernærer seg. Den nyklekte kyllingen blir teken vare på i dei neste tre vekene av hannen, medan hoa jaktar og matar han dagleg. Når kyllingane får vaksen fjørdrakt forlèt dei reiret og dannar små grupper av ungfuglar medan begge foreldra jakter.[3]
Hoer blir kjønnsmogne når dei er rundt fem år gamle, hannar rundt eitt år seinare.
Gulltoppingvinar ernærer seg hovudsakleg av antarktisk kril, men fuglane et også fisk og blekksprut. Maten fangar dei under dykking. Typiske dykk når djupner på 15–70 meter, men dykk ned mot 100 meter er blitt registrert. Det er dessutan kjend at denne arten også tidvis ernærer seg om natta, men då sjeldan djupare enn ned til 3–6 meter. Dykka varer sjeldan i meir enn to minutt.
Gulltoppingvin (Eudyptes chrysolophus) er ein pingvin som lever i Subantarktis og Antarktis. Han høyrer til i slekta Eudyptes (også kalla toppingvinar) der artane har strittande toppfjører, ofte med sterke fargar, på hovudet.
Gulltoppingvin (Eudyptes chrysolophus), også kjent som macaronipingvin, er en flygeudyktig sjøfugl som tilhører pingvinfamilien og lever på den sørlige halvkule. Arten tilhører slekten Eudyptes (også kalt topp pingviner), som består av arter med strittende toppfjær på hodet, ofte med sterke farger.
Det vitenskapelige navnet Eudyptes chrysolophus betyr god dykker med gulltopp eller gulltoppet god dykker.
Gulltoppingvinen er som pingviner flest, sort på oversiden og hvit på undersiden. Hodet er sort og har strittende, bakoverliggende toppfjær i skinnende gult i pannen og fremst i tinningene. Voksne individer har mer utviklede toppfjær enn ungfuglene. Disse karakteristiske fjærene er også opphavet til det norske navnet på arten. Øynene er røde og nebbet er brun-oransje med hvite felt i munnvikene. Vingene er omdannet til luffelignende svømmeredskaper, som fuglene bruker til å skape framdrift med under dykking. Lemmene er blekrosa og føttene har svømmehud. Når fuglene flyter i overflaten brukes de svømmehudkledde føttene som padleårer. Under dykking fungerer de som ror.
Arten blir cirka 70 cm høy og veier typisk omkring 5,5 kg (3,1–6,6 kg). Det er den fysisk største arten i slekten Eudyptes.
Tidligere ble hvitkinnpingvin (Eudyptes schlegeli) regnet som en underart av gulltoppingvin, men denne regnes nå som en egen art. Gulltoppingvinen består derfor bare av stamformen (Eudyptes chrysolophus chrysolophus).
Gulltoppingvinen trives i farvann som er rike på antarktisk krill, som er hovedføden. Den hekker på plasser med liten eller ingen vegetasjon, helst på flater og slette skråninger med steingrunn eller fjellgrunn, eller på lave klipper.[1]
Arten er utbredt i den antarktiske sonen av Atlanterhavet (Weddelhavet) og lengst sørvest i Indiahavet. Utbredelse inkluderer sørspissen av Sør-Amerika og Den antarktiske halvøya.[1]
Gulltoppingvin er den mest tallrike av alle pingvinartene. Totalbestanden av gulltoppingviner teller omkring 9 millioner par.[1] Den største enkeltbestanden befinner seg på Sør-Georgia og teller cirka 2,5 millioner par.[1] Den nest største enkeltbestanden befinner seg på Kerguelen og teller cirka 1,8 millioner par.[1]
Arten står oppført som sårbar på IUCNs rødliste, fordi det er forventet en kraftig nedgang i totalbestanden gjennom de neste tre generasjonene (36 år).[1] Det knytter seg imidlertid stor usikkerhet til bestandsutviklingen.
Gulltoppingvinen er monogam. Arten hekker i kolonier, og minst 216 slike kolonier er kjent fra minst 50 ulike steder i utbredelsesområdet.[1] I tillegg til hekkekoloniene på Sør-Georgia, hekker også arten blant annet langs kysten av Sør-Afrika, Chile og Argentina, samt på Falklandsøyene, Sør-Sandwichøyene og på Bouvetøya.[1] Gulltoppingvinen er den topp pingvinen som hekker lengt mot sør.
Hannene returnerer til hekkeplassene i oktober og november, hunnen følger etter om kort tid. Unike kallerop gjør at de monogame fuglene finner tilbake til hverandre i koloniene. Hunnen legger to egg. Det første egget veier typisk cirka 93 gram, Det andre egget, som legges 4–5 dager etter det første, er større (typisk cirka 150 gram) og som regel velges dette for ruging av paret, siden arten sjelden klarer å få fram begge eggene. Fuglene ruger vekselvis på egget i tre skift over cirka 37 dager.
Det første skiftet varer typisk i 8–12 dager og byttes på av begge foreldrene, det andre varer i 2 uker og ruges utelukkende av hunnen mens hannen ernærer seg i sjøen, og det tredje varer i 9–11 dager og ruges av hannen mens hunnen ernærer seg. Den nyklekte kyllingen blir tatt vare på i de neste tre ukene av hannen, mens hunnen jakter og mater den daglig. Når kyllingene får voksen fjærdrakt forlater de redet og danner små grupper av ungfugler, mens begge foreldrene jakter.[2]
Hunner blir kjønnsmodne da de er omkring 5 år game, hanner omkring ett år senere.
Gulltoppingviner ernærer seg hovedsakelig av antarktisk krill, men fuglene spiser også fisk og blekksprut. Maten fanges under dykking. Typiske dykk når til 15–70 meters dybde, men dykk ned mot 100 meter har blitt registrert. Det er dessuten kjent at denne arten også tidvis ernærer seg om natten, men da sjelden dypere enn til 3–6 meter. Dykkene varer sjelden i mer enn to minutter.
Gulltoppingvin (Eudyptes chrysolophus), også kjent som macaronipingvin, er en flygeudyktig sjøfugl som tilhører pingvinfamilien og lever på den sørlige halvkule. Arten tilhører slekten Eudyptes (også kalt topp pingviner), som består av arter med strittende toppfjær på hodet, ofte med sterke farger.
Multimedia w Wikimedia Commons Pingwin złotoczuby[3] (Eudyptes chrysolophus) – gatunek ptaka z rodziny pingwinów (Spheniscidae), występującego na Antarktydzie i południowym krańcu Ameryki Południowej.
Wyróżniono dwa podgatunki E. chrysolophus[3]:
Czarny grzbiet i biały brzuch. Nad oczami, po bokach głowy, znajdują się długie, żółte pióra.
Żywi się niewielkimi rybami i skorupiakami.
Samice składają dwa jaja, z których po 36 dniach wylęgają się pisklęta.
Pingwin złotoczuby (Eudyptes chrysolophus) – gatunek ptaka z rodziny pingwinów (Spheniscidae), występującego na Antarktydzie i południowym krańcu Ameryki Południowej.
O pinguim-macaroni ou pinguim-de-testa-amarela (Eudyptes chrysolophus) é uma das seis espécies[nota 1] de pinguim do género Eudyptes. É um parente muito próximo do pinguim-real, considerado por alguns cientistas como sendo a mesma espécie.[1] Habita a região subantártica, desde o sul das ilhas Shetland do Sul às ilhas Kerguelen. Alimenta-se principalmente de crustáceos, mergulhando a profundidades de 15 a 70 metros para caçá-los. A sua população total em liberdade é de cerca de 18 milhões de indivíduos, mas devido ao seu declínio nas últimas décadas foi considerado vulnerável. Os machos e as fêmeas são semelhantes, apesar de o macho ser ligeiramente maior. Apresenta uma crista amarela, face preta e íris vermelha. Reproduz-se na Primavera e cuida das crias no Verão. Passa o Inverno no mar, por vezes viajando mais de 10 000 km.
O pinguim-macaroni foi descrito pela primeira vez pelo naturalista alemão Johann Friedrich von Brandt nas ilhas Malvinas em 1837.[2] É uma das seis espécies (ver nota 1) do género Eudyptes.
Os nomes do epíteto genérico e específico derivam do grego eu "bom", e dyptes "mergulhador" e chryse "dourada", elophos "crista", significando, portanto, "bom mergulhador de crista dourada".[3]
O primeiro registo do nome comum provém do início do século XIX nas ilhas Malvinas. Marinheiros ingleses deram o nome à espécie devido à sua crista,[4] pois macaroni era um termo que designava um estilo da Inglaterra do século XVIII marcado pela ornamentação excessiva. Quem adoptasse este estilo era chamado de maccaroni ou macaroni, como na música "Yankee Doodle".[5]
Análises feitas ao ADN mitocondrial e nuclear do pinguim-macaroni revelaram que a divergência genética entre o pinguim-macaroni e o pinguim-real é tão pequena que estes podem ser considerados conspecíficos.[6][7]
Alguns ornitólogos[nota 2] consideram o pinguim-real como sendo uma subespécie do pinguim-macaroni.[6]
Fenotipicamente as duas espécies são muito semelhantes, apesar de o pinguim-real ter a face branca enquanto que o macaroni a tem preta..[8]
Existem registos de cruzamento interespecífico com a subespécie Indo-Pacífica do pinguim-saltador-da-rocha (E. chrysocome filholi) e da ocorrência de hibridação em pelo menos três ocasiões entre 1987–88 pela Australian National Antarctic Research Expedition.[9]
Fotos das três espécies de pinguins evidenciando as suas semelhanças
Não existe dimorfismo sexual, como é hábito nos pinguins, apesar de os machos serem ligeiramente maiores.[1] Os adultos medem 70 cm de altura.[2]
O peso varia com o sexo e conforme a época do ano. Os machos pesam 3,3 kg depois da incubação e 6,4 kg depois da muda de penas, enquanto que as fêmeas pesam 3,2 e 5,7 respectivamente.[10]
A cabeça, o pescoço e o dorso são pretos, enquanto que a barriga é branca. A pelagem preta é azulada quando nova e acastanhada quando velha. As asas são pretas-azuladas na superfície superior, com uma risca branca na parte posterior, e brancas na superfície inferior, à excepção da ponta e da axila. A crista, característica mais distintiva da espécie, cresce a partir da testa e prolonga-se horizontalmente até à nuca.
O bico é grande e laranja-acastanhado e é usado para distinguir os sexos,[10] pois os machos possuem um bico mais longo, com 6,1 cm, em comparação com os 5,4 cm das fêmeas. A íris é vermelha. Tem uma prega de pele sem penas que se estende desde a base do bico até perto da parte inferior dos olhos. As pernas e patas são cor de rosa.
A muda, o processo em que se substituem as penas antigas por novas, ocorre uma vez por ano e demora de três a quatro semanas. Os pinguins-macaroni gastam duas semanas a acumular gordura antes da muda, pois quando perdem as penas não podem entrar na água para se alimentarem. Assim que a muda acaba eles voltam para o mar e regressam às colónias para acasalar na Primavera.[11]
Os chamamentos da espécie são semelhantes aos dos outros Eudyptes. São normalmente usados nas colónias para estabelecer território e formar pares. Durante o período de incubação os progenitores fazem um chamamento cujo som se assemelha ao de um trompete, de maneira a saber onde se encontra o companheiro. Quer seja para localizar o companheiro ou a cria, um par de pinguins tem de competir com centenas de outros pares. Estudos recentes sugerem que cada animal tem uma vocalização própria.[12][13]
Ao contrário das aves voadoras, que têm ossos ocos para facilitar o voo, os pinguins têm ossos sólidos que lhes permitem mergulhar a grande profundidade. Ao nadarem usam as suas patas espalmadas como leme, com o auxílio da cauda.[1] Têm uma camada subcutânea de gordura que actua como isolante térmico e que lhes permite ficar debaixo de água a uma temperatura de até -2 °C por longos períodos.[14]
As suas penas são mais pequenas e mais numerosas do que as das outras aves, e formam uma camada de ar que isola o pinguim. Para além disso o pinguim-macaroni possui uma glândula perto da base da cauda, a glândula uropigial, que, quando excitada, produz um óleo que impermeabiliza as penas e as deixa mais "coladas" uma às outras.[14]
Os músculos das patas e das asas estão localizados mais para dentro do corpo, onde permanecem quentes. Estas regiões do corpo são movidas através de tendões, o que significa que estão operacionais mesmo que estejam muito frias.[14]
No Verão os dias são mais amenos e os pinguins têm de lidar com o sobreaquecimento. Para isso eles desalinham as penas e tomam banho, abanam as asas, adoptam a postura horizontal com a barriga no gelo ou respiram rapidamente com o bico aberto.[14]
Um estudo de 1993 estimou que o pinguim-macaroni era a espécie mais abundante de pinguim, com um mínimo de 11,841,600 pares distribuídos por todo o território,[15] que abrangia uma área com pelo menos 216 colónias[16] desde a região subantártica até à península Antártica.
Na América do Sul, estes pinguins podem ser encontrados no Chile, nas Ilhas Malvinas, Ilhas Geórgia do Sul e Sandwich do Sul, e Ilhas Órcades do Sul. Na Antártida e na sua península, podem ser encontrados nas Ilhas Shetland do Sul, na Ilha Bouvet, nas Ilhas do Príncipe Eduardos, nas Ilhas Crozet, nas Ilhas Kerguelen e nas Ilha Heard e Ilhas McDonald.[17] Quando andam à caça podem ir para o norte até à Austrália, Nova Zelândia, Brasil, Ilha de Tristão da Cunha e África do Sul.[18] As suas colónias podem ser formadas em encostas com declives acentuados ou mesmo em penhascos rochosos.[1]
Como as outras espécies de pinguins, o pinguim-macaroni é um animal social. As suas colónias estão entre as maiores e mais densamente povoadas de todas as espécies de pinguins,[19] chegando aos 2,5 milhões de indivíduos.[1] Fora da época de acasalamento, entre Abril/Maio e Outubro, os pinguins são pelágicos,[20] e segundo um teste realizado por uma equipa francesa dispersam-se por uma zona com 3×106 km². Apetrechados com dispositivos de localização por satélite, os 12 pinguins estudados viajaram mais de 10 000 km e mantiveram-se na zona entre 47–49° S e 70–110° E no Oceano Índico.[21]
Nas colónias existe um elevado nível de interação social, o que faz com que as aves ganhem um grande repertório de exibições vocais e visuais.[22] Estes comportamentos são muito exibidos imediatamente antes do período de reprodução e existe uma acalmia quando os machos regressam ao mar.[23] Os pinguins-macaroni com ninhos adjacentes podem entrar em confrontos pelo espaço, que são normalmente resolvidos com uma luta de bicos, mas onde por vezes se incluem empurrões e chapadas com as asas.[24] O pinguim a perder a luta exibe submissão ao andar com a cabeça baixa.[25]
A dieta do pinguim-macaroni consiste numa variedade de crustáceos, lulas e peixes, variando a percentagem de cada um conforme a localização e a época do ano. O Krill, principalmente o Krill antártico (Euphausia superba), perfaz mais de 90% da dieta durante a época de acasalamento.[20] Cefalópodes e pequenos peixes, entre estes os peixes-lanterna, tornam-se mais importantes aquando do crescimento das crias.[20]
Como muitas outras espécies de pinguins, o pinguim-macaroni deliberadamente engole pequenas pedras (10 a 30 mm de diâmetro), ao que parece para que estas façam de lastro para os mergulhos a grande profundidade,[26] ou para ajudar a desfazer os exosqueletos dos crustáceos.[27][28]
Na época do crescimento das crias, a busca de alimento faz-se numa base diária, do amanhecer ao anoitecer, por vezes mesmo à noite, quando as crias ficam maiores.[20] Um estudo demonstrou que após a cria estar criada a busca de alimento estende-se quer em tempo quer em território.[29]
O pinguim-macaroni é conhecido por ser o maior consumidor de recursos marinhos de entre todas as aves marinhas, com um consumo de 9,2 milhões de toneladas de krill por ano.[30]
Normalmente procuram comida a uma distância de até 50 km da colónia da Geórgia do Sul[31] e de entre 60 e 300 km das Ilhas do Príncipe Eduardo.[32] As profundidades vão de 15 a 70 m, mas já foram registados mergulhos até aos 100 m. À noite os mergulhos são mais superficiais, entre os 3 e os 6 metros, devido à reduzida visibilidade. Os mergulhos raramente excedem os dois minutos de duração.[33] Todos os mergulhos são efetuados em forma de V e cerca de metade do tempo de mergulho é gasto para mergulhar. Foi calculado que as aves apanhem de 4 a 16 krills e de 40 a 50 anfípodes por mergulho.[20]
Os predadores do pinguim-macaroni consistem em aves e mamíferos aquáticos, embora não tenham um impacto significativo no número de animais das colónias. A foca-leopardo e a orca são os principais predadores dos pinguins adultos, enquanto que os ovos são atacados pelos mandriões, pela pomba-antártica e pelo gaivotão. Os petréis por vezes também caçam as crias.[34]
Apesar de terem vista curta em terra, no mar têm uma visão excepcional; os seus olhos, como em muitos animais marinhos, estão ajustados para verem debaixo de água. A boa visão é necessária tanto para localizar presas como predadores.[1]
Os pinguins-macaroni comunicam através de um variado conjunto de comportamentos como o abanar da cabeça e das asas, o curvarem-se, e uma gama variada de chamamentos e vocalizações.[1]
As fêmeas de pinguim-macaroni atingem a maturidade sexual aos cinco anos de idade e os machos aos seis. Como a população de machos é maior, as fêmeas podem escolher parceiros mais experientes.[35] As exibições sexuais começam alguns dias depois da chegada das fêmeas à colónia. Os machos tentam atrair as fêmeas para o seu território e depois de emparelhados as exibições são feitas pelos dois no sítio do ninho e na hora de trocar os turnos da incubação.[24]
Na exibição estática, um pinguim curva-se para a frente e fazendo sons altos e ritmados, estica a cabeça e o pescoço verticalmente até ficarem alinhados com o tronco. A ave então abana a cabeça para um lado e para o outro e recomeça com os sons estridentes.[36]
Ao monitorizar a fidelidade dos pares na Geórgia do Sul verificou-se que três quartos dos pares mantêm o companheiro do ano anterior.[34]
Os pinguins-macaroni adultos normalmente começam o acasalamento no fim de Outubro e põem os ovos no início de Novembro.[18] O ninho não passa de uma depressão no solo, que pode ser delineada por pedras e coberta por erva tussock (somente na Geórgia do Sul). Os ninhos medem perto de 66 cm no centro da colónia, e 86 cm nas suas bordas.[37] As fêmeas normalmente põem dois ovos a cada época de postura. O primeiro ovo pesa de 90 a 94 g, entre 61 e 64% do peso do segundo ovo, entre 145 e 155g. O destino do primeiro ovo é incerto, mas estudos efetuados no pinguim-real e no pinguim-de-crista revelaram que a fêmea empurra o ovo para fora do ninho após pôr o segundo ovo.[37]
Os dois ovos juntos pesam cerca de 4,8% do peso corporal da mãe e são compostos por 20% de gema, 66% de albúmen e 14% de casca.[38] A casca é espessa para minimizar o risco de o ovo se partir e a gema é grande, o que significa que as crias vão nascer já num avançado estado de desenvolvimento.[39] Alguma gema permanece no ovo depois de a cria nascer e é consumida por esta nos seus primeiros dias de vida.[39]
A incubação do ovo leva cinco semanas, e pode ser dividida em três sessões de 12 dias:[37] a primeira é partilhada por ambos os progenitores, a segunda é feita pela fêmea enquanto o macho vai à caça para acumular gordura e a terceira é feita pelo macho quando este regressa, indo agora por sua vez a fêmea alimentar-se.[35]
Antes da postura, ambos os sexos acumulam gordura, pois perdem entre 36 a 40% do peso corporal total neste período.[40]
O segundo ovo choca por volta do 34º dia após a postura. O macho toma conta da cria por 23-25 dias, aquecendo-a e protegendo-a de predadores. A fêmea deixa a colónia de manhã e regressa à tarde, sendo que nesta fase a cria consome cerca de 200 g por refeição. O tempo gasto a caçar aumenta à medida que a cria cresce. Enquanto estão a cuidar da cria, os pinguins-macaroni raramente vão em busca de alimento a mais de 40 km do ninho.[35]
Ao fim dos 24 dias as crias já desenvolveram a plumagem mesoptila, com a barriga branca e as costas pretas-acinzentadas. Esta permite-lhes manterem a temperatura do corpo constante, ao mesmo tempo que deixa ambos os progenitores livres para irem buscar alimento. Nesta fase a cria consome 1 kg por refeição.[35]
Quando os progenitores estão fora os juvenis juntam-se e formam creches para se manterem quentes e estarem protegidos. Enquanto juvenis falta-lhes a elegante crista amarela, têm íris castanhas e bicos preto-acastanhados.[35] As penas de adulto crescem entre o 60º e o 70º dia, quando passam a ficar habilitadas a ir para o mar.[1]
Os pinguins-macaroni deixam a colónia em Abril ou Maio e dispersam-se pelo oceano.[41]
Apesar de a população de pinguins-macaroni ser estimada em 18 milhões de indivíduos, um forte declínio tem sido registado em algumas localizações.[42] Isto inclui uma redução de 50% na população da Geórgia do Sul entre meados das décadas de 1970 e 1990,[43] e o desaparecimento da espécie na ilha Recalada, no Chile.[44] Este declínio da espécie nos últimos 30 anos pode ser devido ao impacto da pesca comercial, aquecimento global e poluição marinha[45] e resultou na atribuição da classificação Vulnerável pela Lista Vermelha da IUCN.[42] Programas de monitorização de longo curso estão a ser realizados num grande número de colónias e várias ilhas que apresentam uma população reprodutiva são agora reservas protegidas. A ilha Heard e as ilhas McDonald fazem parte do Património Mundial devido às colónias de pinguins-macaroni.[42] Um estudo de 2008 sugere que as habilidades reprodutoras das fêmeas podem ser afectadas por alterações climáticas e pela redução na densidade de krill devido à pesca excessiva.[46]
Os baleeiros do século XIX visitavam colónias de pinguins para satisfazer as suas necessidades alimentares. Devido ao grande número de indivíduos das colónias de pinguins-macaroni estas eram especialmente visadas. Houve também uma época em que foram caçados devido ao seu óleo, mas no início do século XX esse comércio deixou de ser rentável.[1]
1.jpg)
1.jpg)
2.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
1.jpg)
%E2%80%93Macaroni_penguin_(Eudyptes_chrysolophus)_04.jpg)
1.jpg)
.jpg)
.jpg)
1.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
1.jpg)
|coautor= (ajuda) |nome1= sem |sobrenome1= em Authors list (ajuda) |coautor= (ajuda) O pinguim-macaroni ou pinguim-de-testa-amarela (Eudyptes chrysolophus) é uma das seis espécies de pinguim do género Eudyptes. É um parente muito próximo do pinguim-real, considerado por alguns cientistas como sendo a mesma espécie. Habita a região subantártica, desde o sul das ilhas Shetland do Sul às ilhas Kerguelen. Alimenta-se principalmente de crustáceos, mergulhando a profundidades de 15 a 70 metros para caçá-los. A sua população total em liberdade é de cerca de 18 milhões de indivíduos, mas devido ao seu declínio nas últimas décadas foi considerado vulnerável. Os machos e as fêmeas são semelhantes, apesar de o macho ser ligeiramente maior. Apresenta uma crista amarela, face preta e íris vermelha. Reproduz-se na Primavera e cuida das crias no Verão. Passa o Inverno no mar, por vezes viajando mais de 10 000 km.
Macaronipingvin[2] (Eudyptes chrysolophus) är en pingvin som är nära släkt med vitkindad pingvin. Den är världens talrikaste pingvin med cirka 9 miljoner par, men trots detta är populationsminskningen så kraftig att den kategoriseras som sårbar.[1]
Macaronipingvinen beskrevs taxonomiskt första gången 1837 av den tyske naturvetaren Johann Friedrich von Brandt som då placerade den i släktet Catarhactes. Typspecimentet härstammar från Sydgeorgien.[3] Dess vetenskapliga artnamn härstammar från grekiskans ord chryso- "gyllene", och lophos "tofs".[4]
Sitt trivialnamn härstammar från engelska upptäcktsresande som började kalla den för "Macaroni Penguin" eftersom den genom sina gula tofsar påminde om ett populärt och pråligt klädmode i 1700-talets England som innehöll mycket ornament och vars bärare kallades för maccaroni eller macaroni.
Både mitokondriellt DNA och cellkärne-DNA indikerar att arten skildes från sin närmsta släkting, den vitkindade pingvinen (Eudyptes schlegeli), för ungefär 1,5 miljoner år sedan.[5] Dessa båda närbesläktade arter är morfologiskt mycket lika, och har ofta behandlats som underarter.
Som adult blir macaronipingvin 70 cm lång och väger 5,5 kg. Den skiljs morfologiskt ifrån vitkindad pingvin på att den har ett svart ansikte till skillnad från den senares vita.
Macaronipingvinens utbredning sträcker sig från sub-Antarktis till Antarktiska halvön. Det finns minst 216 häckningskolonier på 50 olika platser,[1] vilket inkluderar södra Chile, Falklandsöarna, Sydgeorgien och Sydsandwichöarna, södra Orkneyöarna och södra Shetlandsöarna, Bouvetön, Prins Edwardöarna, Crozetöarna, Kerguelenöarna, Heard- och McDonaldöarna, och även väldigt lokalt på Antarktiska halvön. På sina födosök förekommer grupper så långt norr ut som Australien, Nya Zeeland, södra Brasilien, Tristan da Cunha och Sydafrika. [6]
Arten kategoriseras idag som sårbar (VU) av IUCN på grund av att världspopulationen drastiskt verkar har minskat under de senaste 3 generationerna (36 år).[1] Denna kategorisering baserar sig dock på extrapolering av småskaliga undersökningar. Exempelvis visade en studie att en häckningspopulation på Sydgeorgien minskade med 65% under perioden 1986-1998, och en annan studie från Marion visar på en populationsminskning på 50% under perioden 1979-1998.[1]
Macaronipingvin (Eudyptes chrysolophus) är en pingvin som är nära släkt med vitkindad pingvin. Den är världens talrikaste pingvin med cirka 9 miljoner par, men trots detta är populationsminskningen så kraftig att den kategoriseras som sårbar.
Makaroni pengueni (Eudyptes chrysolophus), penguengiller (Spheniscidae) familyasından Güney Amerika, Güney Afrika ve Antarktika Yarımadası arasında kalan bölgede yaşayan bir penguen türüdür. Sorguçlu penguenler (Eudyptes) olarak adlandırılan penguen cinsinin altı türünden birisidir. Kraliyet pengueni (Eudyptes schlegeli) ile akrabalığı vardır ve bazı kesimler bu ikisini tek tür olarak ele alırlar. Sarı bir sorgucu olup, yüzü ile üst kısmı siyahtır ve beyaz olan alt kısımdan keskin bir şekilde ayrılır. Yetişkinler ortalama 5,5 kg (12 lb) ağırlığında ve 70 cm (28 inç) uzunluğundadır. Erkek bireyleri, dişi bireylerinden daha büyük boyuttadır ve gagaları daha uzundur. Makaroni penguenleri göçmendir, istisnai durumlarda yuvalama mevsimi dışında karada görülürler. Yaşam süreleri 8 ila 15 yıl arasında değişir.
Makaroni pengueni çeşitli kabuklularla, küçük balıklarla ve kafadan bacaklılarla beslenmektedir. Herhangi bir Makaroni pengueni bireyi, yıllık olarak herhangi bir deniz kuşundan daha çok deniz canlısı tüketir. Bu penguenler yılda bir kez tüy dökerler, bu dönemde tekrar denize dönmeden önce yaklaşık dört hafta kadar kıyıda zaman geçirirler. Genellikle kolonileri 100.000'den fazla bireye sahiptir. Bu nedenle penguen türleri içerisinde üreme oranı en yüksek olan penguen türüdür. Üremeyle geçen yaz ayları sonunda, penguenler altı ay boyunca okyanusta dağılırlar. 2009'da yapılan bir araştırmada Kerguelen'deki penguenlerin Orta Hint Okyanusu'nda 10.000 km'nin (6.200 mil) üzerinde yolculuk yaptıkları belirlenmiştir. Yaklaşık 18 milyon bireyi ile makaroni pengueni en kalabalık penguen türüdür. Ancak popülasyonlardaki yaygınlıkta 1970'lerin ortasından beri azalma rapor edilmektedir. Bu faktörler penguenin korunma durumunun hassas olarak yeniden sınıflandırılmasına yol açmıştır.
Makaroni pengueni, 1837'de Alman doğa tarihçisi Johann Friedrich von Brandt tarafından Falkland Adaları'nda tanımlandı.[2] Tanımlamada sorguçlu penguenler (Eudyptes) cinsinin altı türünden biri olduğu belirtildi. Cins adı, Antik Yunancadaki eu (iyi) ve dyptes (dalıcı) sözcüklerinin birleşimiyle türemiştir. Türün epitet adı chrysolophus ise Yunanca sözcükler chryse (altın), ve lophos (sorguç) sözcüklerinden türetilmiştir.[3]
Türün bilinen adı, 19. yüzyılın başlarında Falkland Adaları'nda kaydedildi. Anlaşıldığı kadarıyla İngiliz denizciler türü dikkat çekici sarı sorgucuna bakarak isimlendirdi.[4] Makaronizm, 18. yüzyıl İngiltere'sinde gösterişli veya aşırı süslü özel bir tarz için kullanılan bir terimdi. Bu modayı benimseyen kişiler de maccaroni veya macaroni olarak adlandırılırdı.[5] Bu sebeple söz konusu şubenin adı "makaroni" olarak kabul edildi.
Mitokondri ve nükleer DNA'sı bulguları makaroni pengueninin yakın akrabası olan kraliyet pengueninden (Eudyptes schlegeli) yaklaşık 1,5 milyon yıl öncesinde ayrıldığını ortaya çıkarmıştır.[6] Her ne kadar iki ayrı tür oldukları kabul edilse de, DNA dizilişindeki yakın benzerlikleri nedeniyle Avustralyalı iki kuşbilimci Les Christidis ve Walter Boles, makaroni pengueninin kraliyet pengueninin bir alt türü olduğu görüşünü benimsemiştir.[7][8] İki tür görünüm olarak çok benzer olmasına rağmen kraliyet pengueninin siyah yerine beyaz bir yüz bölgesi vardır.[9] 1987-1988 yıllarında Avustralya Ulusal Antarktik Araştırma Keşfinde Heard ve Marion adalarında bir Hint-Pasifik alt türü olan E. chrysocome filholi ile yaptığı üç melez kaydı bildirilmiştir.[10]
Makaroni pengueni, dış görünüşü bakımından Eudyptes cinsinin diğer üyelerine benzeyen ve iri, sorguçlu bir penguendir. Yetişkin bir makaroni pengueninin ortalama boyu yaklaşık 70 cm'dir.[2] Ağırlığı ise yılın hangi dönemine denk geldiğine ve cinsiyetine göre belirgin bir biçimde değişir. Erkeklerin ortalama ağırlığı; kuluçka dönemi sonrası 3,3 kg, tüy dökme dönemi öncesi 6,4 kg ve tüy dökme dönemi sonrası 3,7 kg'dır. Dişilerde ise ortalama ağırlık; tüy dökme dönemi öncesi 5,7 kg iken, tüy dökme dönemi sonrası ise 3,2 kg'dır.[11]
Ağızdan itibaren gagaları, 7–8 cm kadardır. Üst gaganın tepesinde bir santimetreden az bir yükselti bulunur. Uzun telek tüylerinden yoksun olan ve kırılmadığı için uçmaya yaramayan fakat buna karşılık, yüzerken çok kuvvetli yüzgeç vazifesi gören kanatları,[12] omuzdan kanat uçlarına kadar 20,4 cm ve kuyruğu ise 9–10 cm kadardır.[13] Diğer kuşların aksine havada uçamaz ama derin suların en usta yüzücüsüdür. Su altında çok çevik ve hızlı olabilmesini, benzersiz vücut özelliklerine borçludur. Vücudu kaplayan kürk; deriden üretilen özel bir yağ sayesinde su geçirmez.[12] Kafa, çene, boğaz ve üst kısım siyahtır ve beyaz olan alt kısımdan keskin hatlarla ayrılmıştır. Yavrularda bu siyah tüyler mavimtrak bir parlaklığa sahiptir, erişkinlerde ise kahverengiye çalar. En ilginç özelliği ise alnın ortasındaki bir perçemden başlayıp yatay bir şekilde enseye kadar uzanan sarı renkli sorguçlarıdır. Yüzgeçlerin dış kısmı mavi-siyah renkli olup uçları beyazdır, iç kısımları ise beyaz renkli olup uçları siyahtır. Geniş soğansı gaga, turuncu-kahverengidir. İris kırmızıdır ve gaganın bitiminden göze doğru pembemsi çıplak bir deri parçası bulunur. Bacaklar ve ayaklar pembedir. Erkekler ve dişiler görünüş olarak benzerdir, ancak erkekler çok az miktarda daha büyüktür.[2] Erkeklerin gagaları, dişilere göre daha büyük olur. Ortalama bir erkek gagası; 6,1 cm iken, dişilerinki 5,4 cm'dir. Bu fark sayesinde erkek ve dişi ayırt edilebilir.[11]
Olgunlaşmamış makaroni penguenleri; ufak gövdeleri, küçük mat kahverengi gagaları, koyu gri çene ve boğazı, kafalarının üzerine saçılan eksik veya gelişmemiş sarı tüyleri ile ayırt edilir. Üreme yaşından bir ya da iki yıl önce, 3-4 yaş arasında penguenlerde sorguç tamamen gelişmiştir.[14]
Makaroni penguenleri, varolan bütün tüylerini değiştirecek şekilde yılda bir defa tüy döker. Tüy dökme sırasında yiyecek temin edebilmek için suya giremediklerinden, tüy dökmeye başlamadan önce iki hafta kadar vücutlarında yağ birikimi meydana gelir. Tüy dökme işlemi, 3-4 hafta sürer ve bu süreyi sahilde oturarak geçirir. Makaroni pengueni, tüy dökme safhasının ardından denize döner ve baharda çiftleşmek üzere kolonisine katılır.[15] Ortalama yaşama süreleri, pek iyi bilinmemektedir. Güney Georgia Adaları'nda yavrulayan erişkinlerin başarılı şekilde dönüş oranları; üç yıllık dönemde yüzde 49 ilâ 78 arasında değişmiştir. Dönenlerin yüzde 10'u, bir sonraki yıl yavrulamamıştır.[16]
Makaroni pengueninin ötüşü diğer sorguçlu penguenlere benzer. Eş bulma ve kur yapma döneminde, koloniler oldukça gürültülü olur ancak kuluçka dönemi süresince azalma eğilimi gösterir. Kuluçka döneminde ebeveynler yuvada yer değişikliği yapacağı zaman borazan benzeri sesler çıkarır, bu sayede birbirlerini kolaylıkla tanırlar. Bir penguen, görsel işaretin az ve yüksek seviyede gürültünün olduğu bir çevrede, yavru veya eşini çağırmak için mümkün mertebe kolonideki diğer binlerce kuşun sesiyle yarışmak durumundadır. Bilimsel çalışmalar makaroni pengueninin iletişimi, bir görüntü-çağrı kullanımıyla sağladığını ortaya koyar, her penguen benzersiz akustik bir imzayı içeren karmaşık bir ses yapısına sahiptir.[17][18] Güney Georgia Adaları'ndaki kolonilerde kaydedilen penguen seslerinin Kerguelen ve Crozet Adaları'ndakilerden daha yüksek ritim ve alçak perdeye sahip olduğu ortaya çıkmıştır.[9]
Koloniler halinde yaşamak, penguenler arasında vokal gösterilere ek olarak görsel repertuarı da geliştirerek sosyal etkileşimin yüksek olması sonucunu doğurur.[19] Bu davranışlar, üreme döneminin başlarında zirveye çıkar ve koloniler, özellikle erkek penguenler denizde olduklarında sakinleşirler. Karşı koyma, ilerleme ya da yer değiştirme gibi mücadeleci gösteriler, diğer bireylerle çatışmayı yatıştırmak ve kaçınmak içindir.[19] Özellikle bitişik yuvalarda olan makaroni penguenleri, gaga düellosu yapabilirler. Penguenler gagalarını birbirine kenetler ve güreşirler. Diğerini düşürmek için yapılan her denemede, rakip tekmelenir ve gagalanır ya da ensesine vurulur.[20] Uysal görünümlü narin yürüyüşe sahiptir. Koloni içinde ilerlerken tüyleri düz, kanatları vücudun önünde, baş ve boyunları öne eğik, kuluçka halinde iken ya da yuvada durduklarında ise kafa ve boyunları hep kambur şekilde öne eğiktir.[21]
Diğer penguen türleri gibi, makaroni pengueni de yuva yapma ve yiyecek arama sırasında sosyal davranan bir hayvandır. Kurdukları üreme kolonileri, bütün penguen türleri içerisinde en büyük ve en kalabalık olanlarıdır.[22] Üreme mevsimi dışında, genellikle açık denizlerde yaşarlar.[23] Nisan ya da mayıstan ekime kadar denize dağılırlar.[24] Charles Andre Bost tarafından yönetilen bir Fransız takımının 2009 yılındaki çalışmasında, Kerguelen'deki makaroni penguenlerine ait yuvaların, doğuya doğru 3×106 km² 'yi aşan bir alana yayıldıkları görülmüştür. Yer bulma algılayıcılarıyla donatılmış 12 penguenin, yaptıkları 10.000 km'nin üzerindeki yolculuklarında, kıyıya bir kere bile gelmeden, zamanlarını çoğunlukla 47–49° güney enlemleri ve 70–110° doğu boylamları arasındaki bölgede (Hint Okyanusu'nun ortalarında, bu alan "Ön Kutup Noktası" olarak da bilinir) geçirdikleri görülmüştür. Bölge, krillerin azlığı açısından dikkate değerdir.[25]
Makaroni pengueninin diyeti çeşitli kabukluları, kalamar ve balıkları kapsar, ancak her birinin oranı bölgeye ve sezona göre değişiklik gösterir. Kril, özellikle Antarktika krili (Euphausia superba) üreme mevsiminde gıdanın % 90'ından fazlasını oluşturur.[23] Kafadanbacaklılar ve Notothenia rossii, Lepidonotothen larseni, Champsocephalus gunneri, Myctophidae türleri Krefftichthys anderssoni, Protomyctophum tenisoni ve Protomyctophum normani gibi küçük balıklar, yavru yetiştirme döneminde daha önemli bir hale gelir.[26] Diğer birçok penguen türü gibi makaroni pengueni de bazen kasti olarak küçük taşları (10–30 mm çapında) yutar. Bu davranışın, derin su dalışında ağırlık oluşturmak için[27] ve özellikle diyetin büyük kısmını oluşturan kabukluların dış iskeleti gibi yiyecekleri öğütmeye yardımcı olması için yapıldığına dair yorumlar yapılmaktadır.[28][29]
Yiyecek arama genellikle günlük olarak idare edilir. Beslenecek yavrular varken gün doğumundan, gün kararmasına kadar sürer. Gece yolculukları bazen özellikle yavrular büyürken yapılır.[23] 2008'deki bir araştırmada penguenlerin hareketlerini izleyen, cerrahi olarak implante edilmiş veri kaydedicileri yavru yetiştirme döneminin bitmesiyle yiyecek arama yolculuklarının uzadığını gösterdi.[30] Penguenler, kuluçka dönemi esnasında ve tüy dökmeden önce 10-20 gün kadar dışarı çıkma riskini göze alırlar.[23] Yılda yaklaşık 9,2 milyon ton kril avlayan makaroni penguenleri, bütün deniz kuşları içinde en büyük tekli deniz kaynakları tüketicisidir.[31] Makaroni penguenleri üreme dönemi dışında, kış göçü esnasında yaz mevsimindeki üreme dönemine oranla daha derine, daha uzun süre ve daha verimli bir şekilde dalar. Yıl boyunca yiyecek için dalışlar gündüz vakitlerinde yapılır, ancak kışın, günün daha kısa olması sebebiyle dalışlar daha sıkışık bir şekilde yapılır.[32]
Avlanma uzaklığı kolonilerden itibaren, Güney Georgia'da 50 km (31 mil)[33] kıta sahanlığından açıklarda ve Marion Adası'ndan 59-303 kilometre mesafede herhangi bir yer olarak ölçülmüştür. Makaroni penguenleri normalde 15-70 metre (49–230 ft) derinliklerde avlanır, ancak özel durumlarda 100 metre (330 ft) derinliğe indikleri de kaydedilmiştir. Kimi zaman gece aramaları da olur; ancak 3-6 metre (9,8–20 ft) aralığında olan bu dalışlar daha sığdır. Dalışlar nadiren 2 dakikadan fazla sürer.[34] Bütün dalışlar "V" şeklindedir ve avlanma esnasında deniz dibinde vakit harcanmaz. Yiyecek aramaya ayrılan zamanın yaklaşık yarısı dalış için harcanır. Penguenlerin dalış başına 4–16 kril veya 40–50 amfipod yakaladığı hesaplanmıştır.[23]
Dişi makaroni pengueni 5 yaşında, erkek makaroni pengueni ise en erken 6 yaşında çiftleşebilir. Dişilerin daha erken çiftleşmeye başlamasının nedeni erkek mevcudun daha çok olmasıdır. Erkek makaroni penguenin nüfusunun çok olması, dişilerin üreme zamanına girildiğinde daha deneyimli eş seçebilmesini sağlar.[35] Dişiler koloniye katıldıktan birkaç gün sonra erkekler kendi hakimiyet bölgelerini tanıtır ve dişilere kur yapmaya başlarlar. Yuvada çiftleştikten sonra vardiyalı olarak kuluçkaya yatarlar.[20] Dişi yumurtlarken öne doğru eğilir, hırıltı şeklinde yüksek sesler çıkarır, boynu ve gagası dikey hizaya gelene kadar ileri uzanır. Sonra ise kafasını bölge bölge sallar ve anırmaya benzer yüksek sesler çıkarır.[36] Bir taraftan da iki tarafa doğru bükülür, kanatlarını çarpar ve gagasıyla tüylerini çekiştirir.[20] South Georgia'da eşlerin sadakatini anlamak için yapılan gözlemler, çiftlerin dörtte üçünün bir sonraki yıl yine aynı eşle çiftleştiklerini göstermiştir.[16]
Yetişkin makaroni penguenleri genellikle ekim sonlarında çiftleşir ve kasım başlarında yumurtalarını yapar.[37] Yuva yere sığ biçimde kazılır ve üzeri taş, çakıl veya otlarla kaplanır ya da çimen topaklarının (Güney Georgia Adaları'nda) içine yapılır.[38] Yuvalar, koloninin orta kısımlarında yaklaşık 66 cm., dış kısımlarda ise yaklaşık 86 cm. aralıklı olarak oldukça sığ biçimde yapılır.[38] Sağlıklı bir makaroni pengueni bir yumurtlama döneminde iki yumurta bırakır. Birinci yumurta 90-94 gram gelir. 145-155 gram gelen ikinci yumurtanın %61-64'ü olan bu yumurtanın yaşama şansı oldukça azdır.[38] İki yumurtanın toplam ağırlığı annenin ağırlığının %4,8'i kadardır ve bunun %20'si yumurta sarısı, %66'sı yumurta akı ve %14'ü de kabuğundan oluşur.[39] Diğer penguen türlerine oranla, kabuk kırılma riskini azaltacak şekilde göreli olarak daha kalındır ve yumurtanın sarısı da civcivin daha gelişmiş bir şekilde doğmasını sağlayacak şekide daha iridir.[40] Yavru yumurtadan çıktığında yumurta sarısının bir kısmı kabuğun içinde kalır ve civciv ilk birkaç gün bununla beslenir.[40]
Birinci yumurtanın akıbeti çoğu kez belirsizdir; fakat kraliyet pengueni ve dik sorguçlu penguenler üzerinde yapılan araştırmalara göre dişi ikinci yumurtayı yaptıktan sonra ilk yumurtayı kırdığını göstermiştir. Kuluçka süreci beş haftayı bulur ve her biri kabaca 12 gün kadar süren üç aşamadan oluşur.[38] İlk aşamada hem erkek hem dişi kuluçkaya yatar ve daha sonra erkek yumurtayı dişiye teslim edip beslenmek üzere denize döner. Erkek denizden döner dönmez, bu sefer dişi yumurtayı erkeğe bırakıp denize gider ve civcivler yumurtadan çıkana kadar geri dönmez.[35] Hem erkek hem dişi kuluçka süreci boyunca hatırı sayılır biçimde oruç tutmak zorundadır; erkekler denize gidecekleri zamana kadar 37 gün boyunca bir şey yemezler, denizde geçirdikleri 10 günlük süreden beslenmeden sonra tekrar nöbeti alıp yumurtadan yavru çıkıp belli bir aşamaya gelene kadar 36 gün daha bir şey yemezler. Dişiler ise erkeklerin gelip yumurtayı alacakları zamana kadar 42 gün boyunca herhangi bir besin almaz.[41] Bu süre boyunca her iki yetişkin ağırlıklarının %36-40'ını kaybederler.[42] İkinci yumurta yapıldıktan yaklaşık 34 gün sonra civciv çıkar. Makaroni penguenleri üreme kolonilerini genellikle nisan ya da mayıs ayınca terkedip okyanusa dönerler.[37][43]
Yavru yumurtadan çıktıktan sonra erkek makaroni pengueni yeni doğmuş yavrusuna bakar. Erkek, yeni doğan yavrunun tüyleri büyüyene kadar 23 ile 25 gün arası onu korur ve sıcak tutar. Dişi ise bu dönemde bir iki günde bir yavruya yiyecek getirir. Erkek penguenler yavruları korumayı bıraktıktan sonra, yavruların sıcak kalabilmesi ve korunabilmesi için bir kreş oluştururulur. Yavrular 60-70 günlük olduklarında tüyleri kendilerini koruyabilecek hale gelir ve kendi başlarına denize gitmeye hazır hale gelirler.[44]
Makaroni penguenlerinin düşmanları orta-büyük boyutlu kuşlar ve deniz memelileridir. Katil balina (Orcinus orca), pars foku (Hydrurga leptonyx), Güneykutpu deniz ayısı (Arctocephalus gazella) ve Subantarktik deniz ayısı (Arctocephalus tropicalis) bazen bu penguenleri suda yüzerlerken avlarlar. Sürü halinde dolaşırlarken saldırıya uğrama olasılıkları çok düşüktür; yırtıcılar genelde yumurtaları ya da geride kalmış veya sürü tarafından terk edilmiş olan genç bireyleri avlarlar. Korsanmartı türleri, büyük kıngaga (Chionis alba) ve Larus dominicanus yumurtaları avlar, ayrıca bazen korsanmartı ve yelkovan kuşları yavrulara saldırır.[36]
1993 yılında yapılan bir araştırmayla makaroni penguenlerinin 11.841.600 yaşayan çift ile dünyadaki en kalabalık penguen nüfusuna sahip oldukları ortaya çıkarılmıştır.[45] Makaroni penguenlerinin, Subantarktik bölgelerden Antarktika Yarımadası'na kadar 50 farklı noktada en az 216 üreme kolonisi kaydedilmiştir.[46] Güney Amerika'da, makaroni penguenleri Şili'nin güneyinde, Falkland Adaları'nda, Güney Georgia ve Güney Sandwich Adaları'nda ve Güney Orkney Adaları'nda bulunur. Ayrıca Güney Shetland Adaları, Bouvet Adası, Prens Edward Adası, Crozet Adaları, Kerguelen Adaları, Heard Adası ve McDonald Adaları dahil olmak üzere, Antarktika ve Antarktika Yarımadası'nda da yaşarlar.[47] Yiyecek arayan gruplar kuzeyde bulunan Avustralya, Yeni Zelanda, Brezilya'nın güneyi, Tristan da Cunha ve Güney Afrika'ya kadar ilerleyebilirler.[37]
Makaroni penguenleri bulundukları çevre koşulları nedeniyle yüksek rakıma sahip alanlarda yaşamaya evrilmişlerdir. Antarktika gibi oldukça soğuk ve zorlu iklim koşulları olan bir kıtada hayatta kalabilmek, bir hayli zor yeryüzü şekilleri üzerinde yaşayabilme becerisi gerektirmektedir. Bu nedenle makaroni penguenleri, yüksek ve karlı kayalıklarda, sularla sınırlanmış buzul ya da adacıklarda, okyanus sınırındaki devasa uçurumlarda hayatta kalmayı öğrenmişlerdir.[48] Üreme kolonileri genellikle dik yamaçlarda ya da tam tersine düzgün zemine sahip bölgelere yerleşir, çoğunlukla biteyden yoksun olmasına karşın bu alanları tercih ederler ve "Tussock çimeni" denilen bitkilerden oluşmuş küçük topluluklarının ortasına yuva yaparlar.[49]
Makaroni pengueni nüfusunun yaklaşık 18 milyon olmasına karşın, farklı noktalarda yapılan araştırmalar önemli ölçüde bir azalma kaydetmiştir.[50] Üstelik 1970'li yılların ortaları ile 1990'lı yılların ortaları arasında Güney Georgia'da bulunan nüfusta %50'lere varan bir düşüş yaşanmıştır.[51] Ayrıca Şili'nin güneyindeki "Isla Recalada"da birçok birey gözden kaybolmuştur. Toplam nüfustaki bu düşüş, türün IUCN Kırmızı Listesi'nde "Zarar Görebilir" (VU) sınıfına taşınmasıyla sonuçlandı.[52] Ancak bu penguenlerin yaşayıp ürediği birçok alan koruma altına alındı ve bu koruma çalışmaları sürdürülmektedir. Heard Adası ve McDonald Adaları bu canlılar için bir "Dünya Mirası" haline getirildi.[50] Makaroni penguenleri, ticari balıkçılık ve deniz kirliliğinden etkilenebilmektedir.[53] 2008 yılında yapılan bir çalışmaya göre, iklim değişiklikleri ve balıkçılığın neden olduğu kril nüfusundaki düşüş, dişi makaroni penguenlerinin üreme yeteneklerini olumsuz etkilemektedir.[54]
|ad1= eksik |soyadı1= (yardım) |coauthors= görmezden gelindi (yardım) 
Wikimedia Commons'ta Makaroni pengueni ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Makaroni pengueni ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur.
Makaroni pengueni (Eudyptes chrysolophus), penguengiller (Spheniscidae) familyasından Güney Amerika, Güney Afrika ve Antarktika Yarımadası arasında kalan bölgede yaşayan bir penguen türüdür. Sorguçlu penguenler (Eudyptes) olarak adlandırılan penguen cinsinin altı türünden birisidir. Kraliyet pengueni (Eudyptes schlegeli) ile akrabalığı vardır ve bazı kesimler bu ikisini tek tür olarak ele alırlar. Sarı bir sorgucu olup, yüzü ile üst kısmı siyahtır ve beyaz olan alt kısımdan keskin bir şekilde ayrılır. Yetişkinler ortalama 5,5 kg (12 lb) ağırlığında ve 70 cm (28 inç) uzunluğundadır. Erkek bireyleri, dişi bireylerinden daha büyük boyuttadır ve gagaları daha uzundur. Makaroni penguenleri göçmendir, istisnai durumlarda yuvalama mevsimi dışında karada görülürler. Yaşam süreleri 8 ila 15 yıl arasında değişir.
Makaroni pengueni çeşitli kabuklularla, küçük balıklarla ve kafadan bacaklılarla beslenmektedir. Herhangi bir Makaroni pengueni bireyi, yıllık olarak herhangi bir deniz kuşundan daha çok deniz canlısı tüketir. Bu penguenler yılda bir kez tüy dökerler, bu dönemde tekrar denize dönmeden önce yaklaşık dört hafta kadar kıyıda zaman geçirirler. Genellikle kolonileri 100.000'den fazla bireye sahiptir. Bu nedenle penguen türleri içerisinde üreme oranı en yüksek olan penguen türüdür. Üremeyle geçen yaz ayları sonunda, penguenler altı ay boyunca okyanusta dağılırlar. 2009'da yapılan bir araştırmada Kerguelen'deki penguenlerin Orta Hint Okyanusu'nda 10.000 km'nin (6.200 mil) üzerinde yolculuk yaptıkları belirlenmiştir. Yaklaşık 18 milyon bireyi ile makaroni pengueni en kalabalık penguen türüdür. Ancak popülasyonlardaki yaygınlıkta 1970'lerin ortasından beri azalma rapor edilmektedir. Bu faktörler penguenin korunma durumunun hassas olarak yeniden sınıflandırılmasına yol açmıştır.
Загальна довжина тулуба сягає 50—70 см, вага 3,7—6,4 кг. Самці трохи більші за самиць, мають довші дзьоби — 6,1 см, у самиць він становить 5,4 см. Спина темного кольору, голова майже чорна, черево — біле. Відрізняється наявністю над очима золотаво-жовтих пучків пір'я, які утворюють «чубчик». Саме ним птах завдячує своєю назвою.
Молоді золотоволосі пінгвіни відрізняються тим, що вони менші за розміром, спина у них майже коричневого кольору. Пір'я на підборідді і горлі темно—сіре. Вони зазвичай мають кілька розрізнених жовтих пір'їн.
Мешкає на півдні Чилі, на Фолклендських островах, на островах Південна Георгія і Південні Сандвічеві острови та Південні Оркнейські острови, Південні Шетландські острови, острови Буве, Прінс-Едуард, Крозе, Кергелен, Херд і Макдональд, Антарктичному півострові. Загалом нараховується 216 колоній з чисельність 18 млн особин.
Гніздяться великими колоніями — до 600 тисяч особин. Специфічною особливістю цих колоній є наявність сильного запаху, що нагадує запах тухлої риби.
Гніздяться на землі, влаштовуючи доволі примітивні гнізда. Самиця відкладає 2 яйця, друге через 4 дні після першого. Обидва яйця запліднені, проте перше завжди менше за друге. Тривалість насиджування 35 днів з характерним для пінгвінів змінами батьків. Дорослі птахи виховують пінгвінів 2—3 тижні. Після цього влаштовуються «дитячі ясла», після чого відбувається линяння та вихід у море наприкінці січня.
Золотоволосий пінгвін зображений на прапорі і гербі британської заморської території Південна Георгія і Південні Сандвічеві острови.
Chim cánh cụt Macaroni (danh pháp khoa học: Eudyptes chrysolophus) là một loài chim cánh cụt. Loài này cư trú ở cận Nam Cực đến bán đảo Nam Cực. Một trong sáu loài chim cánh cụt có màu, rất chặt chẽ liên quan đến chim cánh cụt hoàng gia, và một số tác giả xem xét hai là một loài duy nhất. Nó mang một mào màu vàng nổi bật, và khuôn mặt và phía trên có màu đen và ranh giới rõ ràng từ phần dưới màu trắng. Con trưởng thành cân nặng trung bình 5,5 kg (12 lb) và dài 70 cm (28 in). Con mái và con trống bề ngoài tương tự mặc dù con trống lớn hơn một chút với mỏ tương đối lớn. Giống như tất cả chim cánh cụt, nó không bay được, với một cơ thể sắp xếp hợp lý và đôi cánh cứng lại và dán thành chân chèo cho một lối sống biển.
Chế độ ăn uống của nó bao gồm một loạt các động vật giáp xác, chủ yếu là nhuyễn thể, cũng như con cá nhỏ và động vật thân mềm, chúng ở trong nước biển hàng năm nhiều hơn loài chim biển khác. Loài chim này thay lông mỗi năm một lần, ở trên bờ 3-4 tuần trước khi quay trở lại biển. Số lên đến 100.000 cá thể, các quần thể sinh sản của chim cánh cụt Macaroni là một trong những lớn nhất và dày đặc nhất của tất cả các loài chim cánh cụt. Sau khi trải qua mùa hè sinh sản, chim cánh cụt phân tán thành vào các đại dương trong sáu tháng, một nghiên cứu năm 2009 cho thấy rằng các chim cánh cụt Macaroni từ Kerguelen đã đi qua hơn 10.000 km (6.200 dặm) ở trung bộ Ấn Độ Dương. Với khoảng 18 triệu cá thể, chim cánh cụt Macaroni có số lượng nhiều nhất các loài chim cánh cụt. Tuy nhiên, hiện tượng giảm phổ biến rộng rãi trong dân số đã được ghi nhận kể từ giữa những năm 1970. Những yếu tố này dẫn đến tình trạng bảo tồn của chúng được phân loại loài dễ thương tổn.
Chim cánh cụt Macaroni (danh pháp khoa học: Eudyptes chrysolophus) là một loài chim cánh cụt. Loài này cư trú ở cận Nam Cực đến bán đảo Nam Cực. Một trong sáu loài chim cánh cụt có màu, rất chặt chẽ liên quan đến chim cánh cụt hoàng gia, và một số tác giả xem xét hai là một loài duy nhất. Nó mang một mào màu vàng nổi bật, và khuôn mặt và phía trên có màu đen và ranh giới rõ ràng từ phần dưới màu trắng. Con trưởng thành cân nặng trung bình 5,5 kg (12 lb) và dài 70 cm (28 in). Con mái và con trống bề ngoài tương tự mặc dù con trống lớn hơn một chút với mỏ tương đối lớn. Giống như tất cả chim cánh cụt, nó không bay được, với một cơ thể sắp xếp hợp lý và đôi cánh cứng lại và dán thành chân chèo cho một lối sống biển.
Chế độ ăn uống của nó bao gồm một loạt các động vật giáp xác, chủ yếu là nhuyễn thể, cũng như con cá nhỏ và động vật thân mềm, chúng ở trong nước biển hàng năm nhiều hơn loài chim biển khác. Loài chim này thay lông mỗi năm một lần, ở trên bờ 3-4 tuần trước khi quay trở lại biển. Số lên đến 100.000 cá thể, các quần thể sinh sản của chim cánh cụt Macaroni là một trong những lớn nhất và dày đặc nhất của tất cả các loài chim cánh cụt. Sau khi trải qua mùa hè sinh sản, chim cánh cụt phân tán thành vào các đại dương trong sáu tháng, một nghiên cứu năm 2009 cho thấy rằng các chim cánh cụt Macaroni từ Kerguelen đã đi qua hơn 10.000 km (6.200 dặm) ở trung bộ Ấn Độ Dương. Với khoảng 18 triệu cá thể, chim cánh cụt Macaroni có số lượng nhiều nhất các loài chim cánh cụt. Tuy nhiên, hiện tượng giảm phổ biến rộng rãi trong dân số đã được ghi nhận kể từ giữa những năm 1970. Những yếu tố này dẫn đến tình trạng bảo tồn của chúng được phân loại loài dễ thương tổn.
Eudyptes chrysolophus Brandt, 1837
Ареал
Ареал золотоволосого пингвина
Места размножения
Золотоволосый пингвин[1], или златовласый пингвин[2] (лат. Eudyptes chrysolophus) — вид из рода хохлатых пингвинов.
Название «золотоволосый пингвин» принято в русскоязычной научной литературе[3][4]. В английском языке используется название Macaroni Penguin (пингвин-франт). Название произошло от макарони — английских франтов XVIII-го века, носивших на голове необычную причёску. В переводах на русский язык этих пингвинов нередко называют «пингвин Макарони» (с заглавной буквы), возможно, считая, что «Макарони» — фамилия учёного или географическое название, по аналогии с пингвинами Маккуори.
Внешний вид золотоволосого пингвина схож с Eudyptes schlegeli, ранее их объединяли в один вид с делением на два подвида. Однако сегодня считается, что это два разных вида. Имея, как это свойственно всем пингвинам, темную спинную сторону с почти чёрной головой и белое брюхо, отличаются наличием над глазами пучков золотисто-желтых перьев, образующих хохол. Длина туловища золотоволосых пингвинов 65-76 см при массе чуть более 5 кг.
В отличие от пингвинов Маккуори, размножающихся лишь на одноимённом острове, золотоволосые пингвины широко распространены колониями по всей южной части Атлантического и Индийского океанов. Также золотоволосые пингвины встречаются и на севере Антарктического полуострова, и на Огненной земле. Гнездятся золотоволосые пингвины на Южной Георгии, Южных Шетландских, Южных Оркнейских, Южных Сандвичевых и некоторых других субантарктических островах. Всего известно более 200 мест размножения. Колонии их весьма многочисленны — до 600 тысяч гнездящихся особей.
Гнездятся золотоволосые пингвины на земле, устраивая очень примитивные гнезда. Откладывается 2 яйца, второе через четыре дня после первого. Оба яйца оплодотворены, но первое всегда мельче, чем второе, и обычно птица его не насиживает. Длительность насиживания 35 дней, с характерными для пингвинов сменами родителей. Взрослые птицы воспитывают птенцов примерно две-три недели, после этого образуются «детские ясли», затем следует линька и уход в море примерно в конце января. Данный вид считается самым распространённым среди пингвинов, численность по разным оценкам — от 17 до 20 миллионов особей.
2.jpg)
Золотоволосый пингвин, или златовласый пингвин (лат. Eudyptes chrysolophus) — вид из рода хохлатых пингвинов.
马卡罗尼企鹅（学名：Eudyptes chrysolophus），又称长冠企鹅、通心面企鹅，企鹅家族中冠企鹅属的一种，与皇家企鹅亲缘最近，马卡罗尼企鹅是世界上数量最多的企鹅，当前共有2400万只[2]。成年马卡罗尼企鹅身高约71厘米，重约5-6千克。
马卡罗尼企鹅1837年由德国自然科学家约翰·弗里德里希·冯·勃兰特（Johann Friedrich von Brandt）命名，它的学名“chrysolophus'”取自古希腊语，为“金色头冠”之意，这是因为马卡罗尼企鹅头顶上有一束标志性的金色羽毛。
而“马卡罗尼”音译[3]自于英文通用名“Macaroni”，这种英文叫法源自于英国探险家，因为在发现马卡罗尼企鹅的18世纪，该词泛指一群崇尚意大利文化、生活奢侈、打扮时髦的英国花花公子，很可能是马卡罗尼头顶上那束显著的金色羽毛与这些花花公子的发型十分相似，因此也得到了同样的名称。
马卡罗尼企鹅又有“通心面企鹅”的名称，其实马卡罗尼企鹅与食物通心面没有任何直接的联系，只是英文名Macaroni一词，最常用的中文翻译乃是通心面一词，起初很可能是误译的缘故，而今在中文世界，通心面企鹅也已广为流传。
马卡罗尼企鹅的另一个名称“长冠企鹅”，同样是根据它们的显著特征——头顶的长长的金色羽毛而来。
在分类上，线粒体和细胞核的DNA证据表明，马卡罗尼企鹅是1500万年前从与他亲缘关系最近的皇家企鹅分支出来[4]。马卡罗尼企鹅与皇家企鹅外形十分相似，但马卡罗尼企鹅面部为黑色，而皇家企鹅面部为白色。
马卡罗尼企鹅目前在全世界约有2400万只，是企鹅科中数量最多的属种，主要分布于南极半岛及亚南极区（紧邻南极圈以北的地区），目前至少集中于50处栖息地存有至少216群，包括福克兰群岛、南乔治亚群岛和南三明治群岛，南奥克尼群岛（South Orkney Islands）和南设得兰群岛、布韦岛、爱德华王子群岛、南极半岛等地[5]。
马卡罗尼企鹅腹部、胸部和尾部呈白色，头部和脸颊呈黑色或深灰色，背部呈蓝黑色，体重在3.2-6.1千克，身高在51-77厘米，雄性体型明显大于雌性，但雄性翅膀较小，但并有冠企鹅属企鹅的典型特种，头顶部有黄色和黑色的较长羽毛，眼睛为红色。
马卡罗尼企鹅一般选在陡峭的山地地面上做窝，经常要从海边穿过碎石行进数百米才能到达自己的巢穴，所选之地通常没有鸟类或鸟类很少。
和所有企鹅一样，马卡罗尼企鹅拥有很强的潜水本领，但不会飞行。
成年雌性马卡罗尼企鹅5岁达到性成熟，雄性6岁达到性成熟，每年繁育一次，繁育季节不定，但同一个种群会在同一时间进行繁育。[6]
雌企鹅独自开挖一片低地作为巢穴，然后雌雄双方一同用鹅卵石将巢穴围边。
马卡罗尼企鹅的蛋质地粗糙并带有浅蓝色。雌企鹅窝产蛋两枚，第一枚很小，重量只有第二枚的61%-64%，第一枚蛋很不受企鹅夫妇关心，第一枚蛋产下3天后，雌企鹅将产下第二枚蛋，此时企鹅夫妇将对第一枚蛋置之不理，因此第一枚蛋经常会被栖息地的海鸟如贼鸥等吃掉，或者被毁坏。企鹅蛋的孵化期为35-37天，小企鹅出生后，雄企鹅会负责看护20天左右，随后企鹅群中的小企鹅组成特有的托儿所。雌雄企鹅将继续照顾小企鹅60-70天时间，直到小企鹅能够独立生存。
马卡罗尼企鹅（学名：Eudyptes chrysolophus），又称长冠企鹅、通心面企鹅，企鹅家族中冠企鹅属的一种，与皇家企鹅亲缘最近，马卡罗尼企鹅是世界上数量最多的企鹅，当前共有2400万只。成年马卡罗尼企鹅身高约71厘米，重约5-6千克。
.jpg)
マカロニペンギン（学名：Eudyptes chrysolophus）は、ペンギンの一種。
目の上に生えたオレンジ色の羽が特徴である。体長は70cm程度、体重は5kgから6kg程度である。
通常、卵を2個産むが、最初の1個目の卵は放置してしまう。抱卵の期間は34日程度である。
なお「マカロニ」とは、18世紀のイギリスの言葉で、当時のイタリアの最先端の流行を取り入れた「伊達男」のことで、本種のオレンジ色の飾り羽にちなむ。
VULNERABLE (IUCN Red List Ver. 3.1 (2001))
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
마카로니펭귄(영어: Macaroni Penguin)은 펭귄의 한 종류이다. 위도가 낮은 남극권에 서식하며, 얼굴 위쪽으로 노란 볏이 있어 다른 종과 구분된다.[1] 몸무게는 4.2kg에 몸길이는 70cm 정도이다.[2]
마카로니펭귄은 몸집이 크고 볏이 달린 펭귄으로, 외형적으로는 유디프테스속(Eudyptes) 다른 펭귄과 비슷하다. 어른 펭귄의 길이는 평균 70cm(28인치)이며 몸무게는 성별, 일년 중 시기별에 따라 차이가 난다. 수컷은 알을 품은 후 3.3kg(7파운드) 또는 털갈이 후 3.7kg(8파운드)에서 털갈이 전 6.4kg(14파운드)가 평균 무게이고, 반면에 암컷은 평균 무게는 3.2kg(7파운드)에서 털갈이 전 5.7kg(13파운드)까지이다. 표준 측정치 중 두꺼운 부리(입을크게 벌린상태)는 7~8cm(2.8~3.1인치)이며, 부리의 두께는 1센티미터 내외이다. 날개는 어깨부분부터 끝까지 약 20.4cm(8.0인치)이고 꼬리는 9-10cm(3.5~3.9인치)이다. 머리, 턱, 목, 그리고 등쪽 부분은 검은색이고 하얀색 부분과 경계선이 뚜렷하게 구분된다. 새로 생긴 검은 깃털은 푸르스름한 빛을 띠고, 늙으면 갈색을 띤다. 가장 두드러진 특징은 이마 중앙 부분에 생긴 노란 볏이 목 뒤쪽까지 수평으로 뻗어 있다는 점이다. 지느러미는 모서리에 흰 선이 나있고 위쪽 표면은 파란색-검은색 색상을 띠고 아래쪽은 대부분 하얀색이며 끝부분과 가장자리 부분은 검은색이다. 크고 둥글납작한 부리는 오랜지-갈색이다. 홍채는 빨갛고, 부리에서 눈까지의 아래부분에서는 분홓빛이 도는 부분이 발견된다. 다리과 발은 분홍색이다. 수컷과 암컷의 생김새가 비슷하지만 수컷이 약간 큰 경향이 있다. 또한 수컷의 경우 평균 부리의 길이가 6.1cm(2.4인치)이고 암컷의 경우는 5.4cm(2.1인치)가 평균 부리의 길이이다. 이는 암수를 구별하는데 사용되었다. 어린 펭귄들은 작은 몸집, 황갈색의 부리, 목과 턱쪽의 어두운 회색의 털 그리고 없거나 또는 머리 깃털이 생겨나지 않은 것으로 구분되는데, 종종 노란색 깃털이 흩어져 있다. 볏은 번식하기 1,2년 전인 3~4년된 펭귄에서 완전하게 자란다. 마카로니 펭귄의 털갈이는 1년에 한번하는데, 오래된 깃털을 모두 교체하는 과정을 거친다. 마카로니 펭귄들은 털갈이 전에 2주동안 지방축적을 하는데 그 이유는 털이 없으면 먹이를 찾아 물속에 들어갈 수 없어서 털갈이 기간동안 아무것도 못 먹기 때문이다. 이 과정은 보통 3~4주가 걸리며, 마카로니 펭귄들은 해안가에 앉아서 이 시간을 보낸다. 일단 끝이나면, 펭귄들은 바다로 돌아가고 봄에 짝짓기를 하기 위해 그들의 식민지로 돌아간다. 전반적인 생존율은 잘 알려져 있지 않다. 사우스조지아섬에서 성인 펭귄의 성공적인 복귀는 3년동안 49%에서 78%사이로 다양했으며, 그 다음 해에 복귀한 성인 펭귄의 약 10%는 번식을 하지 않았다.
1993년 논평에서는 마카로니펭귄이 최소 11,841,600쌍의 펭귄으로 전 세계에서 가장 풍부한 종이라고 추정했다. 마카로니펭귄은 남극 부근에서 남극 반도에 이르기까지 분포하며, 50개의 지역에서 최소 216개의 번식 서식지가 있다고 기록되어있다. 남아메리카에서 마카로니펭귄은 칠레 남부와 포클랜드 제도, 조지아 남부와 사우스샌드위치 제도, 오크니 제도에서 발견된다. 그들은 또한 남극 대륙과 남극 반도의 대부분에 거주하는데, 여기에는 사우스 셰틀랜드 제도, 부베트 섬, 프린스 에드워드 섬과 마리온 섬, 크로핏 제도, 케르겔렌 제도, 그리고 허드 섬과 맥도널드 섬이 포함된다. 먹이를 찾는동안 펭귄들은 호주, 뉴질랜드, 브라질 남부, 트리스탄다 쿠냐, 남아프리카의 섬까지 범위가 북상할 것이다.
