dcsimg

Amenazas ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Deforestación, ganadería, agricultura, explotación inadecuada de recursos, cacería, desarrollo urbano, turismo (Arizmendi y Márquez 1999, Ávila et al. 1999, Morales y Cartas 1999, Tejeda et al. 1999).

Situación actual del hábitat con respecto a las necesidades de la especie

El hábitat correspondiente al bosque tropical caducifolio se encuentra relativamente conservado, ya que no es propio para las actividades agrícolas, pero la ganadería extensiva puede ser un factor de riesgo. En cuanto a los bosques de galería, en la mayor parte de los casos han sufrido intensas modificaciones debido a la acción del hombre, incluyendo la introducción y plantación de especies exóticas (Rzedowski 1978). Los bosques secundarios tienen diferentes grados de perturbación, dependiendo de la vegetación original de la que provienen.

Refugios

AICAS con reportes de la especie: La Sepultura, El Ocote, El Triunfo (Arizmendi y Márquez 2000, Ávila et al. 1999, Morales y Cartas 1999, Tejeda et al. 1999).
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Neri-Fajardo, M. 2009. Ficha técnica de Chiroxiphia linearis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
作者
Neri-Fajardo, M.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Biología ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Historia de vida

Es una especie común a moderadamente común (Howell y Webb 1995, Stotz et al. 1996) en los estratos bajo y medio del bosque tropical deciduo; interior y borde de bosque de galería, bosque secundario maduro y bordes de manglares (AOU 1998, Elizondo 2000, Stiles y Skutch 1995, Stotz et al. 1996). Se alimenta de frutos (Elizondo 2000, Stiles y Skutch 1995) Los sexos y las edades son diferentes (Álvarez del Toro 1980, Elizondo 2000, Stiles y Skutch 1995). Se reproducen de abril a julio. Los machos se reúnen en parejas o tríos para realizar despliegues de cortejo, solo un macho de cada pareja o trío copula con la hembra. Anidan en una copa poco profunda en la que depositan 2 huevos y menos frecuentemente uno; el papel del macho en la reproducción se circunscribe solamente al cortejo y la cópula, la hembra se encarga de incubar y criar a los polluelos, durante la crianza remueve las semillas regurgitadas por los polluelos y los excrementos. Las parejas macho-macho normalmente persisten a través de toda la época reproductiva y algunas asociaciones persisten de un año al siguiente (Álvarez del Toro 1980, Elizondo 2000, Stiles y Skutch 1995).

Antecedentes del estado de la especie o de las poblaciones principales

Solo existen datos de su abundancia relativa y registros en listados de áreas protegidas o propuestas para protección. Sus poblaciones no han sido evaluadas, se carece de datos demográficos en México. Existen datos para las poblaciones de Honduras, Monroe (1968) reporta una visita a los bosques de El Hábeas en octubre de 1962, en la que hallaron la especie como una dominante del sotobosque, obteniendo en el día 4 especimenes; en febrero de 1963, la especie era también común.
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Neri-Fajardo, M. 2009. Ficha técnica de Chiroxiphia linearis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
作者
Neri-Fajardo, M.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Biología de poblaciones ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Tamaño poblacional

Howell y Webb (1995) mencionan que es una especie común a moderadamente común (común = usualmente registrado diariamente en el hábitat y estación propicios, a menudo en grandes números, moderadamente común = registrada en la mayoría de los días de observación, en hábitat y estación adecuados, usualmente en pequeños números) Su centro de abundancia es bajo tropical (de 0-500 m es más abundante) (Stotz et al. 1996). En Costa Rica se reporta como localmente abundante (Elizondo 2000, Stiles y Skutch 1995).
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Neri-Fajardo, M. 2009. Ficha técnica de Chiroxiphia linearis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
作者
Neri-Fajardo, M.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Comportamiento ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Recibe su nombre vernacular por el canto más notable que profiere y el cual es un silbido que claramente pronuncia la palabra to-le-do. Tiene además otros diversos sonidos, como chillidos, castañeos del pico, etc. (Álvarez del Toro 1980). Howell y Webb (1995) describen el canto como un hueco a lastimoso, sonoro ti dii o, un más rico y ligeramente explosivo huii-juu o huii-uu, y clii-oo, un más callado juiu, y un bajo nasal rrii o riiei.
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Neri-Fajardo, M. 2009. Ficha técnica de Chiroxiphia linearis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
作者
Neri-Fajardo, M.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Conservación ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
En las áreas protegidas la conservación se dirige al hábitat no a la especie en particular.
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Neri-Fajardo, M. 2009. Ficha técnica de Chiroxiphia linearis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
作者
Neri-Fajardo, M.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Descripción ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Mide 110-115 mm, pesa 19 g. Macho: Plumaje corporal de color negro, tiene una cresta bífida eréctil atrás de la corona, de color carmín brillante. El dorso es azul turquesa pálido. Rectrices centrales elongadas y muy angostas de 100-150 mm. Pico negro, iris café muy oscuro, patas naranja. Hembra y juvenil: Verde oliva por encima y en el pecho, ligeramente más pálidos por debajo, la garganta con un tinte grisáceo, la región posterior oliva pálido tornándose blancuzca en la parte baja del abdomen y la región infracaudal. En raras ocasiones presenta algo de rojo en la coronilla. Rectrices centrales de 20 a 40 mm, pico parduzco, iris café oscuro, patas amarillentas. Los juveniles presentan el abdomen algo más claro (Álvarez del Toro 1980, Elizondo 2000, Stiles y Skutch 1995).

Los ejemplares inmaduros requieren de 3 a 4 años para adquirir el plumaje definitivo de adulto, el cual adquieren después de la cuarta muda prebásica. Primer plumaje básico del macho: Similar al de la hembra pero con la cresta detrás de la corona roja, la cara oscura y las timoneras centrales más o menos alargadas. Las sucesivas mudas hasta que es un macho adulto ocurren principalmente de junio a noviembre. Segundo plumaje básico del macho: Cabeza negruzca y partes inferiores variablemente moteadas de negro, con algo de azul en el dorso, rectrices centrales elongadas como en el adulto. Tercer plumaje básico del macho: Mayor extensión del plumaje de color negro, dorso con variable cantidad de azul. Los machos subadultos son verdosos con el copete rojo.(Álvarez del Toro 1980, Howell y Webb 1995).
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Neri-Fajardo, M. 2009. Ficha técnica de Chiroxiphia linearis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
作者
Neri-Fajardo, M.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Distribución ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Actual

MEXICO / CHIAPAS

MEXICO / OAXACA

Histórica-actual

MEXICO

Distribución histórica: Posiblemente a lo largo de la costa del Pacífico desde el sur de Sonora hasta Chiapas, en la vegetación de selva baja caducifolia y bosques de galería asociados, pero no se cuenta con datos. Distribución actual: Residente de la vertiente del Pacífico desde Oaxaca (al oeste de Chivela) al sur hasta el noroeste de Costa Rica (al este hasta las Montañas Dota), y en la vertiente del Caribe en Costa Rica desde Ochomongo hasta Juan Viñas (AOU, 1998). En Chiapas habita las lomas del pie de la Sierra Madre, ocasionalmente se encuentran individuos en zonas semihúmedas de la Depresión Central, principalmente el sur de Ocozocuautla (Cerro Brujo, El canelar) (Álvarez del Toro, 1980). Su distribución por lo tanto corresponde a la subregión Chiapas-Guanacaste de la región zooogeográfica Vertiente Árida del Pacífico (Stotz et al., 1996).
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Neri-Fajardo, M. 2009. Ficha técnica de Chiroxiphia linearis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
作者
Neri-Fajardo, M.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Estado de conservación ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
NOM-059-SEMARNAT-2001

Pr sujeta a protección especial




NOM-059-SEMARNAT-2010

Pr sujeta a protección especial




Otras clasificaciones de riesgo

Sensibilidad media, prioridades de investigación y de conservación bajas. (Stotz et al. 1996).

許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Neri-Fajardo, M. 2009. Ficha técnica de Chiroxiphia linearis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
作者
Neri-Fajardo, M.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Estrategia trófica ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Se alimentan de frutos, especialmente de un árbol de hojas oscuras del sotobosque (Ardisia revoluta). También comen frutos de "huevos de caballo" (Stemmadenia donnell-smithii, Apocynaceae). Los individuos de esta especie aparentemente conocen la localización de los árboles en fructificación de su territorio, a los que visitan cada día, cada estación y año tras año. Se les ha observado consumir frutos de (Sciadodendron excelsum) (Elizondo 2000, Stiles y Skutch 1995).
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Neri-Fajardo, M. 2009. Ficha técnica de Chiroxiphia linearis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
作者
Neri-Fajardo, M.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Hábitat ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
En el sotobosque y estrato medio del bosque tropical deciduo; interior y borde de bosque de galería, bosque secundario maduro seco o húmedo con abundante sotobosque, bordes de manglares (0-1500 m; zona Tropical) (AOU 1998, Elizondo 2000, Stiles y Skutch 1995, Stotz et al. 1996).

Macroclima

Aw (cálido húmedo con lluvias en verano) Cwa (templado subhúmedo con lluvias en verano) (Rzedowski 1978).

Tipo de ambiente

Se distribuye en el bosque tropical deciduo, bosque de galería y vegetación secundaria. El bosque tropical deciduo es dominado por especies arborescentes de 5-15 m de altura, que pierden sus hojas en la época seca del año, (entre 5 a 8 meses), frecuentemente bajo los 1500 m de altitud. Es una comunidad densa,,los árboles suelen formar un solo estrato de altura uniforme, aunque puede haber emergentes aislados, o dos estratos. El estrato arbustivo es variable, en función de la densidad del dosel arbóreo. Cuando hay poca perturbación el estrato herbáceo está poco desarrollado y a veces no existe. Las copas de las especies del estrato dominante son convexas o planas y su anchura a menudo iguala o aventaja la altura de la planta. El diámetro de los árboles por lo general no sobrepasa los 50 cm; estos con frecuencia son retorcidos y se ramifican a corta altura o casi desde la base. Muchas especies tienen cortezas de colores llamativos y superficie brillante, exfoliándose continuamente. El follaje es en general de color verde claro. Predominan las hojas compuestas y en su mayoría el tamaño de los foliolos u hojas corresponden a la categoría de nanofilia de Raunkiaer (1934 en Rzedowski 1978). Los elementos espinosos en las comunidades no perturbadas en general no son muy importantes. La pérdida de hojas afecta a la gran mayoría, o a la totalidad de los componentes de la comunidad. A mediados o fines de la época de sequía, muchas especies leñosas se cubren de flores, ya que numerosas especies de esta comunidad nunca poseen hojas y flores al mismo tiempo. Las trepadoras y epífitas son en general escasas, encontrándose solo en sitios protegidos (por ejemplo, Tillandsia). Pueden existir cactáceas columnares y candelabriformes, también árboles y arbustos con hojas concentradas en rosetas (Beaucarnea, Yuca). Las briofitas y pteridofitas son poco frecuentes, los hongos son en general lignícolas. Las gimnospermas son raras, entre las angiospermas destaca la familia Leguminosae, dominando frecuentemente el estrato arbóreo. Principalmente en la vertiente del Pacífico, el género Bursera (Burseraceae) está representado por muchas especies. La dominancia comúnmente se comparte entre pocas especies arbóreas, a veces puede ser una sola.

Bosque de galería: Son agrupaciones arbóreas que se desarrollan a lo largo de corrientes de agua más o menos permanentes. Desde el punto de vista fisonómico y estructural se trata de un conjunto muy heterogéneo, pues su altura varía de 4 a más de 40 m y comprende árboles de hoja perenne, decidua o parcialmente decidua. Puede incluir numerosas trepadoras y epífitas o carecer por completo de ellas, a menudo está constituido por árboles muy espaciados o irregularmente distribuidos. Se presentan en altitudes de 0 a 2800 m y las especies dominantes más características pertenecen a los géneros: Platanus, Populus, Salíx, Taxodium; Astianthus, Ficus, Bambusa, Inga, Pachira; Hacer, Alnus, Carya, Fraxinus. Los primeros 4 tienen tolerancias ecológicas muy vastas y están ampliamente distribuidos, aunque no se ha visto Taxodium en altitudes superiores a 2500m, mientras que Platanus y Populus tienen una repartición algo irregular, faltando en muchas partes del país. A los siguientes 5 géneros pertenecen árboles restringidos a condiciones de temperaturas elevadas.

De estos Ficus es el más extendido, Inga, Bambusa, y Pachira se encuentran en clima húmedo, en cambio Astianthus existe en regiones de larga temporada de sequía, donde las corrientes llegan a secarse por varios meses. El tercer grupo incluye plantas propias de clima más fresco, siendo las especies de Alnus las más extendidas y frecuentes. Además de los citados, muchos otros árboles pueden formar parte de los bosques en galería, como por ejemplo, a) Celtis, Chilopsis, Cornus, Cupressus, Juglans, Prosopis, Prunus, Quercus, Tamarix, Viburnum (de clima fresco y de clima seco) y b) Bucida, Cederla, Chlorophora, Coccoloba, Enterolobium, Guazuma, Haseltia, Lonchocarpus, Piscidia, Pithecellobium, Pouteria, Tabebuia, Trophis (propios de regiones calientes y mas o menos húmedas). Diversos arbustos pueden participar en estas comunidades y a menudo en ausencia de árboles asumen el papel de dominantes, formando matorrales que pueden ser densos y espaciados. Generalmente miden 1-2 m de alto y son perennifolios. Algunos de los géneros más frecuentemente encontados son: Acacia, Aeschynomene, Baccharis, Brickellia, Cephalantus, Dalbergia, Heimia, Hibiscus, Hydrolea, Hymenoclea, Lindenia, Mimosa, Piper, Pluchea, Salís, Solanum y Vallesia. (Rzedowski 1978)
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Neri-Fajardo, M. 2009. Ficha técnica de Chiroxiphia linearis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
作者
Neri-Fajardo, M.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Relevancia de la especie ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Relevancia de la especie

Es un frugívoro integrante de la selva baja caducifolia, ocupando un sitio como dispersor de semillas. Pertenece a una familia de aves (Pipridae) cuya mayor diversidad se encuentra en Sudamérica, con un comportamiento de cortejo poco usual y muy vistoso entre los paseriformes (formación de leks). Puede ser conespecífico con el sudamericano C. pareola (linnaeus), como fue sugerido por Sassi (1939 en Monroe 1968). Las subespecies que contiene, aún son motivo de discusión porque las características usadas para distinguirlas (ancho y largo del pico, longitud de las rectrices centrales) varían geográficamente y no se tienen los ejemplares machos adultos con plumaje reproductivo de las diferentes regiones que serían necesarios para su comparación (Monroe 1968).
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Neri-Fajardo, M. 2009. Ficha técnica de Chiroxiphia linearis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
作者
Neri-Fajardo, M.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Reproducción ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Los machos se reúnen en parejas o tríos y llevan a cabo despliegues de cortejo en una maraña densa y sombreada, limpiando de follaje algún bejucal o arbustillo apropiado. En un sitio dos machos se encuentran separados por 30 cm, y en forma alterna aletean y brincan en línea recta hacia arriba, para descender de nuevo al mismo sitio. Los saltos se efectúan a menor altura a medida que la danza avanza. La danza "rueda de carreta" usualmente se ejecuta con una hembra presente, al parecer impávidas contemplando la escena; cada macho aletea y da vuelta hacia atrás, y desciende al mismo sitio donde está su compañero de danza que mientras tanto se mueve hacia delante, trazando un círculo, al mismo tiempo acompañados por los cantos de los machos espectadores. Sólo un macho de cada pareja o trío, con su plumaje de adulto, copula con la hembra (solo el macho alfa es el responsable de llevar a cabo todas las cópulas, mientras que los machos beta asisten a los despliegues de cortejo, el papel del macho en la reproducción se circunscribe solamente al cortejo y a la reproducción). Las aves son muy sensibles a cualquier tipo de disturbio y los despliegues se interrumpen y se reinician continuamente. Finalmente, cuando el despliegue ha terminado (esto es señalado con una nota de tono alto emitida por un macho dominante), un macho ejecuta un único despliegue precopulatorio para la hembra, que para entonces se encuentra en la percha del despliegue. El macho cambia de percha y describe un círculo horizontal (de varios metros de diámetro) alrededor de la hembra; pasa de percha en percha, con un tipo de vuelo flotante muy lento durante el cual esponjan las plumas azules de la espalda que forman así un vistoso manto ornamental, parecido al vuelo de la mariposa azul (Morpho sp.). Si este despliegue es exitoso, sobreviene la cópula y la hembra se retira sola para criar los polluelos. En ocasiones se reúnen hasta veinte o más machos. El terreno de danza generalmente es de un metro a tres de altura sobre el suelo. El éxito del apareamiento está correlacionado con el porcentaje, duración o persistencia del despliegue de cortejo; esto sugiere que la selección sexual influye en la cantidad de despliegues efectuados por los machos. Su nido consiste en una copa poco profunda sujeta por un lado a una horqueta horizontal. Está hecho de micelios de hongos, musgo, hojas de hierbas, pecíolos fibras bastas, pastos y telaraña, con hojas secas colgantes en la parte de afuera . Se encuentra a una altura de 0.6 a 2 m., casi siempre sobre una quebrada seca o un espacio abierto. Ponen 2 huevos y menos frecuentemente, uno de color ante, con manchas café chocolate entre escasas o abundantes, que miden de 20.3 a 24.0 mm. de largo y de 15.5 a 18.0 mm. de ancho. Se reproducen de abril a julio. Las parejas macho-macho normalmente persisten a través de toda la época de cría y al menos algunas asociaciones persisten de año a año. La hembra remueve las semillas, después que los pichones regurgitan, al igual que los excrementos (Álvarez del Toro 1980, Elizondo 2000, Stiles y Skutch 1995).
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Neri-Fajardo, M. 2009. Ficha técnica de Chiroxiphia linearis. En: Escalante-Piego. P. (compilador). Fichas sobre las especies de aves incluidas en Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-059-ECOL-2000. Parte 1. Instituto de Biología, UNAM. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W007. México, D.F.
作者
Neri-Fajardo, M.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Behavior ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由INBio提供
Los machos de esta especie requieren de 3 a 5 años para obtener el plumaje de adulto. Con cada muda sucesiva se asemejan más a los machos adultos y menos a las hembras; exhiben una mezcla de plumas azules, rojas, negras y verdes.

許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
INBio, Costa Rica
作者
Luis Humberto Elizondo C.
編輯者
The Nature Conservancy
合作夥伴網站
INBio

Habitat ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由INBio提供
Viven en el interior y en los bordes de los bosques de galería, en bordes de manglares y bosques secundarios maduros.

許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
INBio, Costa Rica
作者
Luis Humberto Elizondo C.
編輯者
The Nature Conservancy
合作夥伴網站
INBio

Diagnostic Description ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由INBio提供
Localidad del tipo: México = Santa Efigenia, Oaxaca.
Depositario del tipo:
Recolector del tipo:
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
INBio, Costa Rica
作者
Luis Humberto Elizondo C.
編輯者
The Nature Conservancy
合作夥伴網站
INBio

Diagnostic Description ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由INBio提供
Mide 11.5 cm. y pesa 19 grs. Las timoneras centrales alargadas le agregan de 10 a 15 cm. al largo total de los machos adultos, y de 2 a 3 cm. al de las hembras. Poseen frente abrupta y patas anaranjadas distintivas; es el único saltarín en la mayor parte de su distribución. El macho es eminentemente negro, pero la coronilla, incluso la cresta bífida en la parte de atrás de la coronilla, es de color carmesí resplandeciente. La espalda es azul celeste, y muestra las timoneras centrales largas y muy angostas. La hembra es verde oliva por encima y en el pecho, y exhibe la garganta más clara con un tinte grisáceo. Por debajo, la región posterior es oliva pálido, y se torna blancuzco en la parte baja del abdomen y la región infracaudal. En raras ocasiones presenta algo de rojo en la coronilla. Los ejemplares inmaduros requieren de 3 a 4 años para adquirir el plumaje definitivo de adulto; al año tienen la coronilla roja, la cara fusca y las timoneras centrales más o menos alargadas. A los 2 años tienen el resto de la cabeza negruzca, algo de azul en la espalda y negro por debajo. Los especímenes juveniles son similares a la hembra adulta, pero con el abdomen algo más claro.

許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
INBio, Costa Rica
作者
Luis Humberto Elizondo C.
編輯者
The Nature Conservancy
合作夥伴網站
INBio

Reproduction ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由INBio提供
Los machos se reuúnen en parejas o tríos y llevan a cabo despliegues de cortejo en una maraña densa y sombreada. En un sitio dos machos se encuentran separados por 30 cm., y en forma alterna aletean y brincan en línea recta hacia arriba, para descender de nuevo al mismo sitio. Los saltos se efectúan a menor altura a medida que la danza incrementa. Lla danza "rueda de carreta" (?) usualmente se ejecuta con una hembra presente; cada macho aletea y da vuelta hacia atrás, y desciende al mismo sitio donde está su compañero de danza. Solo un macho de cada pareja o trío, con su plumaje de adulto, copula con la hembra (solo el macho alpha es el responsable de llevar a cabo todas las copulaciones, mientras que los machos beta asisten a los despliegues de cortejo. El papel del macho en la reproducción se circunscribe solamente al cortejo y a la reproducción).

Las aves son muy sensibles a cualquier tipo de disturbio y los despliegues se interrumpen y se reinician continuamente. Finalmente, cuando el despliegue ha terminado (esto es señalado con una nota de tono alto emitida por un macho dominante), un macho ejecuta un único despliegue precopulatorio para la hembra, que para entonces se encuentra en la percha del despliegue. El macho cambia de percha y describe un círculo horizontal (de varios metros de diámetro) alrededor de la hembra; pasa de percha en percha, con un tipo de vuelo flotante muy lento, parecido al vuelo de la mariposa azul (Morpho sp.). Si este despliegue es exitoso, sobreviene la copulación y la hembra se retira sola para criar los pichones.

El éxito del apareamiento está correlacionado con el porcentaje, duración o persistencia del despliegue de cortejo; esto sugiere que la selección sexual influencia la cantidad de despliegues efectuados por los machos.

Su nido consiste en una copa poco profunda sujeta por un lado a una horqueta horizontal. Está hecho de micelios de hongos, musgo, hojas de hierbas, pecíolos y telaraña, con hojas secas colgantes en la parte de afuera. Se encuentra a una altura de 0.6 a 2 m., casi siempre sobre una quebrada seca o un espacio abierto.

Ponen 2 huevos y menos frecuentemente, uno de color ante, con manchas café chocolate entre escasas o abundantes, que miden de 20.3 a 24.0 mm. de largo y de 15.5 a 18.0 mm. de ancho. Se reproducen de abril a julio.

Las parejas macho-macho normalmente persisten a través de toda la época de cría y al menos algunas asociaciones persisten de año a año.

La hembra remueve las semillas, después que los pichones regurgitan, al igual que los excrementos.

許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
INBio, Costa Rica
作者
Luis Humberto Elizondo C.
編輯者
The Nature Conservancy
合作夥伴網站
INBio

Trophic Strategy ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由INBio提供
Se alimentan de frutos, especialmente de "tucuico papaturro de pava" (Ardisia revoluta). También comen frutos de "huevos de caballo" (Stemmadenia donnell-smithii, Apocynaceae). Los individuos de esta especie aparentemente conocen la localización de los árboles en fructificación de su territorio, a los que visitan cada día, cada estación, y año tras año.

Se les ha observado consumir frutos de "lagarto jobo" (Sciadodendron excelsum).

許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
INBio, Costa Rica
作者
Luis Humberto Elizondo C.
編輯者
The Nature Conservancy
合作夥伴網站
INBio

Distribution ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由INBio提供
Distribucion en Costa Rica: Es una especie residente común, abundante en algunos sitios, desde el nivel del mar hasta cerca de los 1500 m. al norte de la vertiente del Pacífico; se extiende hasta la Reserva Biológica Carara y la región de Dota por el sur, inclusive el Valle Central. Se extiende a la vertiente del Caribe desde Ochomogo hasta Juan Viñas (¿antiguamente?) y localmente a lo largo de la Cordillera de Guanacaste.


Distribucion General: Se localizan del sur de México hasta Costa Rica.

許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
INBio, Costa Rica
作者
Luis Humberto Elizondo C.
編輯者
The Nature Conservancy
合作夥伴網站
INBio

Chiroxiphia linearis ( 阿斯圖里亞斯語 )

由wikipedia AST提供
Map marker icon – Nicolas Mollet – Birds – Nature – white.png Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

Chiroxiphia linearis, tamién denomináu saltarín toledo (Costa Rica, Nicaragua) o manaquín cola llarga (Méxicu)[2] ye una especie d'ave paserifome perteneciente al xéneru Chiroxiphia qu'integra la familia Pipridae. Habita en Méxicu y América Central.

Descripción

Mide 11 cm y pesa 19 g, pates anaranxaes distintives. Son eminentemente negros, llombu azul celeste, verde oliva percima y nel pechu, gargüelu más claru con tinte abuxáu. Presenta daqué de colloráu na coroniella.
La fema y el machu son bien distintos. La diferencia de llargor deber a que la del machu son muncho más centrales les plumes de la cola. El machu ye de color negru con un fondu azul y colloráu de cresta na cabeza. El machu nuevu nun se desenvuelve dafechu hasta los cuatro años d'edá.
Fema: d'alredor de 14 cm de llargor, ente que'l machu tien 21 a 27 cm de llargu, color verde oliva con naranxa patitas.
Los machos d'esta especie riquen de 3 a 5 años pa llograr el plumaxe d'adultu. Con cada muda socesiva aseméyense más a los machos adultos y menos a les femes; esiben un amiestu de plumes azules, coloraes, negres y verde.

Distribución y hábitat

Alcuéntrase na parte occidental del sur de Méxicu, y a lo llargo del cantu occidental de Guatemala, El Salvador, Hondures, Nicaragua y Costa Rica.
Viven en trupos y trupos montes, los montes a lo llargo de los sos cantos, y a lo llargo de la vera de los manglares.

Comportamiento

Alimentación

Al igual qu'otros, estos páxaros comen inseutos y bagues. Aliméntase de frutos, especialmente de “tucuico papaturro de pava” (Ardisia revoluta). Tamién comen frutos de “güevos de caballu” (Stemmadenia donnell-smithii). Los individuos d'esta especie aparentemente conocen la localización de los árboles en fructificación del so territoriu, a los que visiten acaldía, cada estación, y añu tres d'añu. reparóse-yos consumir frutos de “llagartu jobo” (Sciadodendron excelsum).
El saltarín vuela p'atrapar frutes, especialmente la de parrotales de sotobosque en fueyes escures.

Reproducción

Pareyes o tríos de machos realicen esplegues de cortexu n'árees trupes y enrevesoses con bona solombra. Dende estaciones separaes cerca de 30 cm, dos machos realicen brincos en revolotíu, dirixiendo direutamente escontra riba pa cayer nuevamente nel mesmu puntu, a midida que aumente'l “tempo” del baille de brincos vuélvese más baxos. Esti baille llamáu'l baille de la carreta que realicen xeneralmente cuando hai una fema na so presencia, cada machu a la so vez esnala escontra riba y tras p'aterrizar nel puntu en qu'el so compañeru acaba de dexar llibre abasnar escontra alantre.
Solo un machu, aquel que col plumaxe d'adultu más completu, si ye qu'hai dalguna diferencia; copulurá cola fema. L'ésitu del apareamiento ta correlacionado col porcentaxe, duración o persistencia del esplegue de cortexu; esto suxure que la seleición sexual inflúi la cantidá d'esplegues efectuaos polos machos.
Son aves bien sensibles a cualquier tipu de disturbiu y esplegar atáyense y reiníciense de cutio. Finalmente, cuando l'esplegue terminó (esto ye señaláu con una nota de tonu altu emitida por un machu dominante), un machu executa un únicu esplegue precopulatorio pa la fema, qu'aquel día s'atopa na percha del esplegue. El machu camuda de percha y describe un círculu horizontal (de dellos metros de diámetru) alredor de la fema; pasa de percha en percha, con un tipu de vuelu flotante bien lentu, paecíu al vuelu de la caparina azul (Morpho sp.). Si esti esplegue ye esitosu, sobrevien la copulación y la fema retírase sola pa criar los pichones.
Los científicos preguntáronse por qué'l machu dominante nun participa nesti tiempu y l'enerxía que consume ritual de cortexu, cuando nun llega a mate, con too y con eso l'esfuerzu que dedicó a cabu. Ellos llegaron a la conclusión de que pareyes de sexu masculino de cola llarga permanecer xuntos nuna amplia relación d'hasta diez años. La falta de machu dominante y les práutiques de la so cante'l baille y espera a que'l machu dominante de morrer. De siguío, convertir nel machu dominante, el apareamiento coles femes, y teniendo nun aprendiz de la so propia. Esti patrón ye posible porque estes aves viven por un periodu d'hasta quince años.
El so nial ta constituyíu con una taza pocu fonda agarrada del cantu a una horqueta horizontal,construyíes de rizomorfas de fungos, mofos, fueyes, pecíolos, fibres liberianes, zacate y teles d'araña; estos niales atopar a un altor de 0,6 a 2 m d'altor, de cutiu sobre un llechu secu d'una quebrada o d'un sitiu abiertu. Ponen dos güevos con mancha café chocolate ente escases y abondoses nos meses d'abril y xunetu.
El so nial consiste nuna copa pocu fonda suxeta per un sitiu a una horqueta horizontal. Ta fechu de micelios de fungos, mofu, fueyes de yerbes, pecíolos y telaraña, con fueyes seques colgantes na parte de fuera. Atopar a un altor de 6 a 20 dm, cuasi siempres sobre una quebrada seca o un espaciu abiertu.
Ponen 2 güevos y menos frecuentemente, unu de color ante, con mancha café chocolate ente escases o abondoses, que miden de 20,3 a 24 mm de llargu y de 15,5 a 18 mm d'anchu. Reproducir d'abril a xunetu.
Les pareyes machu-machu de normal persisten al traviés de tola dómina de cría y siquier delles asociaciones persisten d'añu a añu.
La fema remueve les granes, dempués que los pichones regurgitan, al igual que los escrementos.

Vocalización

Dos machos cerca canten el unisolo un “to-lei-do”, claro, resonante.

Sistemática

Subespecies

Reconócense 2 subespecies:[3]

  • Chiroxiphia linearis campanuda (Lesson, 1842)
  • Chiroxiphia linearis linearis (Bonaparte, 1838)

Referencies

Enllaces esternos

  • Protonotaria-citrea-002 edit.jpg Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia authors and editors
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia AST

Chiroxiphia linearis: Brief Summary ( 阿斯圖里亞斯語 )

由wikipedia AST提供
Chiroxiphia linearis Map marker icon – Nicolas Mollet – Birds – Nature – white.png Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

Chiroxiphia linearis, tamién denomináu saltarín toledo (Costa Rica, Nicaragua) o manaquín cola llarga (Méxicu) ye una especie d'ave paserifome perteneciente al xéneru Chiroxiphia qu'integra la familia Pipridae. Habita en Méxicu y América Central.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia authors and editors
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia AST

Manaquí cuallarg ( 加泰隆語 )

由wikipedia CA提供

El manaquí cuallarg[1] (Chiroxiphila linearis) és una espècie d'ocell de la família Pipridae. Es troben en la part occidental del sud de Mèxic, i al llarg de la vora occidental de Guatemala, El Salvador, Hondures, Nicaragua i Costa Rica. Viuen en espessos i densos boscos, els boscos al llarg de les fronteres, i al llarg de la riba dels manglars.

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Manaquí cuallarg Modifica l'enllaç a Wikidata
  1. «Manaquí cuallarg». Cercaterm. TERMCAT, Centre de Terminologia. Rev. 16/07/2013 (català)
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autors i editors de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia CA

Manaquí cuallarg: Brief Summary ( 加泰隆語 )

由wikipedia CA提供

El manaquí cuallarg (Chiroxiphila linearis) és una espècie d'ocell de la família Pipridae. Es troben en la part occidental del sud de Mèxic, i al llarg de la vora occidental de Guatemala, El Salvador, Hondures, Nicaragua i Costa Rica. Viuen en espessos i densos boscos, els boscos al llarg de les fronteres, i al llarg de la riba dels manglars.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autors i editors de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia CA

Manacin cynffonhir ( 威爾斯語 )

由wikipedia CY提供

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Manacin cynffonhir (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: manacinod cynffonhir) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Chiroxiphia linearis; yr enw Saesneg arno yw Long-tailed manakin. Mae'n perthyn i deulu'r Manacinod (Lladin: Pipridae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. linearis, sef enw'r rhywogaeth.[2]

Teulu

Mae'r manacin cynffonhir yn perthyn i deulu'r Manacinod (Lladin: Pipridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Manacin cynffon hirflew Pipra filicauda Manacin llostfain Ilicura militaris
Parque do Zizo 22,23 e 24 de março de 2013 076.jpg
Manacin rhesog Machaeropterus regulus
Machaeropterus regulus - Stripped manakin (male).jpg
Teyrnfanacin corunfelyn Neopelma chrysocephalum
HeteropelmaIgnicepsSmit.jpg
Teyrnfanacin gwelw Neopelma pallescens
Neopelma pallescens - Pale-bellied tyrant-manakin.JPG
Teyrnfanacin torfelyn Neopelma sulphureiventer Teyrnfanacin Wied Neopelma aurifrons
Neopelma aurifrons - Wied's Tyrant-Manakin.jpg
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Awduron a golygyddion Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia CY

Manacin cynffonhir: Brief Summary ( 威爾斯語 )

由wikipedia CY提供

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Manacin cynffonhir (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: manacinod cynffonhir) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Chiroxiphia linearis; yr enw Saesneg arno yw Long-tailed manakin. Mae'n perthyn i deulu'r Manacinod (Lladin: Pipridae) sydd yn urdd y Passeriformes.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. linearis, sef enw'r rhywogaeth.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Awduron a golygyddion Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia CY

Long-tailed manakin ( 英語 )

由wikipedia EN提供

The long-tailed manakin (Chiroxiphia linearis) is a species of bird in the family Pipridae native to Central America where it inhabits both wet and dry tropical and subtropical forests. It is a small, plump bird about 10 centimetres (4 in) long. Males have black plumage with a blue back and a red crown, and the two central tail feathers are greatly elongated. Females and juveniles are olive-green with paler underparts. At breeding time, males are involved in a cooperative lekking behaviour with a complex coordinated courtship dance. This is a fairly common species with a wide range, and the International Union for Conservation of Nature has rated its conservation status as being of "least concern".

Description

Large for a manakin, the long-tailed measures about 10 cm (3.9 in) long and weighs 18 g (0.63 oz).[2]

The male is mostly a rich black. This is contrasted by a bright red crown and legs. The back is bright blue. The two central tail feathers are narrow and greatly elongated. The female is olive green, paler below and on the chin and throat. Some females have a small amount of red in the crown.[2]

It closely resembles the lance-tailed manakin (C. lanceolata), the blue-backed manakin (C. pareola), the swallow-tailed manakin (C. caudata), and the Yungas manakin (C. boliviana), which all have the same red crown and blue back. There is, however, no overlap in range with these four species.[2]

Distribution and habitat

The long-tailed manakin is found in Costa Rica, El Salvador, Guatemala, Honduras, Mexico, and Nicaragua. Its natural habitats are subtropical or tropical dry forest, subtropical or tropical moist lowland forest, and heavily degraded former forest.

Ecology

The manakin species are very interesting in their family life. Long-tailed manakin males form a long-term partnership duo or trio. Together they sing in synchrony and, for any female who is attracted by their singing, perform a complex coordinated courtship dance. If she mates, only the alpha male inseminates her. Among many displaying male partnerships in a locality (a dispersed lek), only one or a very few males may account for the vast majority of matings in a given breeding season. As in other lekking species, the female then builds the nest and raises the young without involvement by males.[3]

Status

This bird has a very wide range, is fairly common and is presumed to have a large total population. The population trend is thought to be stable and the International Union for Conservation of Nature has rated the bird's conservation status as being of "least concern".[1]

References

  1. ^ a b BirdLife International (2016). "Chiroxiphia linearis". IUCN Red List of Threatened Species. 2016: e.T22701071A93811473. doi:10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T22701071A93811473.en. Retrieved 12 November 2021.
  2. ^ a b c Kanaski, Alina; Stuligross, Clara; Pareja, Jose; Tori, Wendy (2012). Schulenberg, T.S. (ed.). "Long-tailed Manakin (Chiroxiphia linearis)". Neotropical Birds Online. Ithaca: Cornell Lab of Ornithology. Retrieved 14 August 2014.
  3. ^ McDonald, David B. (2000). "Cooperation Between Male Long-tailed Manakins". In Nadkarni, Nalini M.; Wheelwright, Nathaniel T. (eds.). Monteverde: Ecology And Conservation Of A Tropical Cloud Forest. Oxford; New York: Oxford University Press. pp. 204–205. ISBN 978-0-19-509560-9.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia authors and editors
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia EN

Long-tailed manakin: Brief Summary ( 英語 )

由wikipedia EN提供

The long-tailed manakin (Chiroxiphia linearis) is a species of bird in the family Pipridae native to Central America where it inhabits both wet and dry tropical and subtropical forests. It is a small, plump bird about 10 centimetres (4 in) long. Males have black plumage with a blue back and a red crown, and the two central tail feathers are greatly elongated. Females and juveniles are olive-green with paler underparts. At breeding time, males are involved in a cooperative lekking behaviour with a complex coordinated courtship dance. This is a fairly common species with a wide range, and the International Union for Conservation of Nature has rated its conservation status as being of "least concern".

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia authors and editors
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia EN

Chiroxiphia linearis ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由wikipedia ES提供

El saltarín colilargo (en Honduras y México)[3]​ (Chiroxiphia linearis), también denominado saltarín toledo (en Costa Rica y Nicaragua), manaquín cola larga (en México) o saltarín de cola larga,[2]​ es una especie de ave paserifome perteneciente al género Chiroxiphia de la familia Pipridae. Habita en México y América Central.

Distribución y hábitat

Se distribuye desde la parte occidental del sur de México, y a lo largo del borde occidental de Guatemala, El Salvador, Honduras, Nicaragua, hasta el noroeste de Costa Rica.[4]

Viven en el interior y en los bordes de los bosques de galería, en bordes de manglares y bosques secundarios maduros.[5]

Descripción

Mide 11,5 cm y pesa 19 g. Las timoneras centrales alargadas le agregan de 10 a 15 cm al largo total de los machos adultos, y de 2 a 3 cm al de las hembras. Poseen frente abrupta y patas anaranjadas distintivas.

El macho es eminentemente negro, pero la coronilla, incluso la cresta bífida en la parte de atrás de la coronilla, es de color carmesí resplandeciente. La espalda es azul celeste, y muestra las timoneras centrales largas y muy angostas.
La hembra es verde oliva por encima y en el pecho, y exhibe la garganta más clara con un tinte grisáceo. Por debajo, la región posterior es oliva pálido, y se torna blancuzco en la parte baja del abdomen y la región infracaudal. En raras ocasiones presenta algo de rojo en la coronilla.

Los ejemplares inmaduros requieren de 3 a 4 años para adquirir el plumaje definitivo de adulto; al año tienen la coronilla roja, la cara fusca y las timoneras centrales más o menos alargadas. A los 2 años tienen el resto de la cabeza negruzca, algo de azul en la espalda y negro por debajo. Los especímenes juveniles son similares a la hembra adulta, pero con el abdomen algo más claro.[5]

Comportamiento

Alimentación

Al igual que otros, estos pájaros comen insectos y bayas. Se alimentan de frutos, especialmente de “tucuico papaturro de pava” (Ardisia revoluta). También comen frutos de “huevos de caballo” (Stemmadenia donnell-smithii). Los individuos de esta especie aparentemente conocen la localización de los árboles en fructificación de su territorio, a los que visitan cada día, cada estación, y año tras año. Se les ha observado consumir frutos de “lagarto jobo” (Sciadodendron excelsum).[5]

El saltarín vuela para atrapar frutas, especialmente la de arbustos de sotobosque en hojas oscuras.

Reproducción

Parejas o tríos de machos realizan despliegues de cortejo en leks en áreas densas y enmarañadas con buena sombra. Desde estaciones separadas cerca de 30 cm, dos machos (un dominante (alfa) y un subordinado (beta)) realizan saltos en revoloteo, dirigiendo directamente hacia arriba para caer nuevamente en el mismo punto; a medida que aumente el “tempo” del baile, los saltos se vuelven más bajos. En esta danza llamada “el baile de la carreta”, que realizan generalmente cuando hay una hembra en su presencia, cada macho a su turno revolotea hacia arriba y atrás para aterrizar en el punto en que su compañero acaba de dejar libre arrastrándose hacia adelante.

Solo un macho, aquel que con el plumaje de adulto más completo, si es que hay alguna diferencia; copulará con la hembra. El éxito del apareamiento está correlacionado con el porcentaje, duración o persistencia del despliegue de cortejo; esto sugiere que la selección sexual influencia la cantidad de despliegues efectuados por los machos.
Son aves muy sensibles a cualquier tipo de disturbio y los despliegues se interrumpen y se reinician continuamente. Finalmente, cuando el despliegue ha terminado (esto es señalado con una nota de tono alto emitida por un macho dominante (alpha)), un macho ejecuta un único despliegue precopulatorio para la hembra, que para entonces se encuentra en la percha del despliegue. El macho cambia de percha y describe un círculo horizontal (de varios metros de diámetro) alrededor de la hembra; pasa de percha en percha, con un tipo de vuelo flotante muy lento, parecido al vuelo de la mariposa azul (Morpho sp.). Si este despliegue es exitoso, sobreviene la copulación y la hembra se retira sola para criar los pichones.
Los científicos se han preguntado por qué el macho dominante no participa en este momento, a pesar de toda la energía que consume en el ritual de cortejo, cuando no llega a aparearse, a pesar de todo el esfuerzo que ha dedicado a cabo. Ellos han llegado a la conclusión de que parejas de sexo masculino (formadas por un macho alpha y un beta subordinado) permanecen juntos en una amplia relación de hasta diez años, que es particularmente fuerte durante la temporada reproductiva, no solo danzando, pero también realizando tareas más rutinarias. Las parejas de machos aparentemente mantienen la relación también fuera de la temporada reproductiva.

Su nido consiste en una copa poco profunda sujeta por un lado a una horqueta horizontal. Está hecho de micelios de hongos, musgo, hojas de hierbas, pecíolos y telaraña, con hojas secas colgantes en la parte de afuera. Se encuentra a una altura de 6 a 20 dm, casi siempre sobre una quebrada seca o un espacio abierto.
Ponen 2 huevos y menos frecuentemente, uno de color ante, con manchas café chocolate entre escasas o abundantes, que miden de 20,3 a 24 mm de largo y de 15,5 a 18 mm de ancho. Se reproducen de abril a julio.
La hembra remueve las semillas, después que los pichones regurgitan, al igual que los excrementos.[5][6]

Vocalización

El saltarín colilargo tiene un repertorio vocal particularmente amplio, que posiblemente se explica al derivar de su sistema social complejo y de sus rituales de cortejo. Diferente de otras especies de saltarines, estos no utilizan sonidos mecánicos en sus vcalizaciones, como los estallidos producidos con las alas o con el pico. En cambio, poseen más de treinta llamados. Estos llamados han sido fonéticamente descritos como “toleido”; “uit”; “oung”; “nyanyaounh”; “bazz-uiint”; “tiamuu”; “uiit”; “waanh”; “dududu”; “tudlilu/tuhuiiko/federico”; “juiuo”; “chitter”.[6]

Sistemática

 src=
Chiroxiphia linearis, ilustración de Gould, para The zoology of the voyage of H.M.S. Sulphur, 1844.)

Descripción original

La especie C. linearis fue descrita por primera vez por el naturalista francés Charles Lucien Bonaparte en 1838 bajo el nombre científico Pipra linearis; localidad tipo «Santa Efigenia, Oaxaca, México.».[4]

Taxonomía

Algunas veces ha sido tratada como conespecífica con Chiroxiphia lanceolata y C. pareola.[4]

Subespecies

Las aves del sur de su zona de distribución, (El Salvador hacia el sur hasta el noroeste de Costa Rica) anteriormente eran separadas como la subespecie C. l. fastuosa (Lesson, 1842), pero estudios morfológicos recientes (plumaje, biométricas) indican que las dos poblaciones se diferencian mínimamente. Es tratada como monotípica por las principales clasificaciones.[4]

Referencias

  1. BirdLife International (2012). «Chiroxiphia linearis». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2014.1 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 1 de julio de 2014.
  2. a b Saltarín Colilargo Chiroxiphia linearis (Bonaparte, 1838) en Avibase. Consultada el 1 de julio de 2014.
  3. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (2004). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Novena parte: Orden Passeriformes, Familias Cotingidae a Motacillidae)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 51 (2): 491-499. ISSN 0570-7358. Consultado el 1 de julio de 2014. P. 492.
  4. a b c d Long-tailed Manakin (Chiroxiphia linearis) en Handbook of the Birds of the World - Alive (en inglés). Consultada el 4 de junio de 2018.
  5. a b c d Elizondo, Luis Humberto. 2013. Chiroxiphia linearis Toledo, saltarín toledo en Biodiversidad de Costa Rica. INbio. Consultada el 19 de abril de 2016.
  6. a b Kanaski, A., Stuligross, C.; Pareja, J.; & Tori, W. 2012. Long-tailed Manakin (Chiroxiphia linearis) en Neotropical Birds Online (T. S. Schulenberg, Editor). Ithaca: Cornell Lab of Ornithology; consultado el 19 de abril de 2016.

 title=
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autores y editores de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia ES

Chiroxiphia linearis: Brief Summary ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由wikipedia ES提供

El saltarín colilargo (en Honduras y México)​ (Chiroxiphia linearis), también denominado saltarín toledo (en Costa Rica y Nicaragua), manaquín cola larga (en México) o saltarín de cola larga,​ es una especie de ave paserifome perteneciente al género Chiroxiphia de la familia Pipridae. Habita en México y América Central.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autores y editores de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia ES

Chiroxiphia linearis ( 巴斯克語 )

由wikipedia EU提供

Chiroxiphia linearis Chiroxiphia generoko animalia da. Hegaztien barruko Cotingidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)BirdLife International (2012) Species factsheet. www.birdlife.org webgunetitik jaitsia 2012/05/07an
  2. (Ingelesez) IOC Master List

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipediako egileak eta editoreak
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia EU

Chiroxiphia linearis: Brief Summary ( 巴斯克語 )

由wikipedia EU提供

Chiroxiphia linearis Chiroxiphia generoko animalia da. Hegaztien barruko Cotingidae familian sailkatua dago.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipediako egileak eta editoreak
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia EU

Manakin fastueux ( 法語 )

由wikipedia FR提供

Chiroxiphia linearis

Le Manakin fastueux (Chiroxiphia linearis) est une espèce de passereau de la famille des pipridés.

Comportement

Cette espèce de Manakin est très intéressante par son mode de vie familial. Les mâles forment un duo ou un trio sur un long terme. Ils chantent de façon synchronisée et, si une femelle attirée par son chant, ils effectuent une danse nuptiale complexe coordonnée. Si elle accepte de s'accoupler, seul le mâle dominant l'insémine. Parmi les nombreux partenariats masculins disponibles dans une région, seulement un ou quelques mâles assurent la grande majorité des accouplements pendant une saison de reproduction donnée. Comme chez les autres espèces pratiquant ce mode de reproduction, la femelle construit le nid et élève les jeunes sans la participation des mâles.

Répartition

Cet oiseau vit au Costa Rica, au Guatemala, au Honduras, au Mexique, au Nicaragua et au Salvador.

Habitat

Son habitat naturel est la forêt tropicale ou subtropicale sèche, les forêts tropicales et subtropicales humides en plaine et les forêts primaires fortement dégradées.

Sous-espèces

Selon Alan P. Peterson, il en existe 2 sous-espèces

  • Chiroxiphia linearis fastuosa (Lesson) 1842 ;
  • Chiroxiphia linearis linearis (Bonaparte) 1838.

Références

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia FR

Manakin fastueux: Brief Summary ( 法語 )

由wikipedia FR提供

Chiroxiphia linearis

Le Manakin fastueux (Chiroxiphia linearis) est une espèce de passereau de la famille des pipridés.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia FR

Langstaartmanakin ( 荷蘭、佛萊明語 )

由wikipedia NL提供

Vogels

De langstaartmanakin (Chiroxiphia linearis) is een vogel uit de familie der manakins (Pipridae).

Verspreiding

Deze soort komt voor van Zuid-Mexico tot noordwestelijk Costa Rica.

Externe link

Bronnen, noten en/of referenties
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia-auteurs en -editors
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia NL

Langstaartmanakin: Brief Summary ( 荷蘭、佛萊明語 )

由wikipedia NL提供

De langstaartmanakin (Chiroxiphia linearis) is een vogel uit de familie der manakins (Pipridae).

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia-auteurs en -editors
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia NL

Chiroxiphia linearis ( 葡萄牙語 )

由wikipedia PT提供

O tangará-rabilongo (Chiroxiphia linearis)[2] é uma espécie de ave passeriforme da família dos piprídeos. É encontrado em uma boa parte da América Central, na Costa Rica, El Salvador, Guatemala, Honduras, México e Nicarágua.[1]

Os seus habitats naturais são florestas secas tropicais ou subtropicais, florestas subtropicais ou tropicais húmidas de baixa altitude e florestas secundárias altamente degradadas.[1]

Referências

  1. a b c BirdLife International (2004). Chiroxiphia linearis (em inglês). IUCN 2006. Lista Vermelha de Espécies Ameaçadas da IUCN de 2006 . Página visitada em 25 de Julho de 2007.
  2. «Chiroxiphia linearis (Long-tailed Manakin) - Avibase». avibase.bsc-eoc.org. Consultado em 29 de novembro de 2021
 title=
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autores e editores de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia PT

Chiroxiphia linearis: Brief Summary ( 葡萄牙語 )

由wikipedia PT提供

O tangará-rabilongo (Chiroxiphia linearis) é uma espécie de ave passeriforme da família dos piprídeos. É encontrado em uma boa parte da América Central, na Costa Rica, El Salvador, Guatemala, Honduras, México e Nicarágua.

Os seus habitats naturais são florestas secas tropicais ou subtropicais, florestas subtropicais ou tropicais húmidas de baixa altitude e florestas secundárias altamente degradadas.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autores e editores de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia PT

Långstjärtad manakin ( 瑞典語 )

由wikipedia SV提供

Långstjärtad manakin[2] (Chiroxiphia linearis) är en fågel i familjen manakiner inom ordningen tättingar.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]

Långstjärtad manakin delas in i två underarter med följande utbredning:[3]

Referenser

  1. ^ [a b] Birdlife International 2012 Chiroxiphia linearis Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
  2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2016) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter Arkiverad 18 oktober 2014 hämtat från the Wayback Machine., läst 2016-02-10
  3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2015-08-11

Externa länkar

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia författare och redaktörer
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia SV

Långstjärtad manakin: Brief Summary ( 瑞典語 )

由wikipedia SV提供

Långstjärtad manakin (Chiroxiphia linearis) är en fågel i familjen manakiner inom ordningen tättingar. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.

Långstjärtad manakin delas in i två underarter med följande utbredning:

C. l. linearis – låglandet mot Stilla havet i södra Mexiko (Oaxaca) och Guatemala C. l. fastuosa – El Salvador till västra Nicaragua och nordvästra Costa Rica
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia författare och redaktörer
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia SV

Chiroxiphia linearis ( 越南語 )

由wikipedia VI提供

Chiroxiphia linearis là một loài chim trong họ Pipridae.[2] Loài chim này được tìm thấy ở Costa Rica, El Salvador, Guatemala, Honduras, Mexico, và Nicaragua. Môi trường sống tự nhiên của chúng là rừng nhiệt đới hoặc cận nhiệt đới khô, rừng ẩm vùng đất thấp nhiệt đới hoặc cận nhiệt đới, và rừng trước đây suy thoái nghiêm trọng.

Chú thích

  1. ^ BirdLife International (2012). Chiroxiphia linearis. Sách Đỏ IUCN các loài bị đe dọa. Phiên bản 2013.2. Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế. Truy cập ngày 26 tháng 11 năm 2013.
  2. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.

Tham khảo


Hình tượng sơ khai Bài viết Bộ Sẻ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia tác giả và biên tập viên
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia VI

Chiroxiphia linearis: Brief Summary ( 越南語 )

由wikipedia VI提供

Chiroxiphia linearis là một loài chim trong họ Pipridae. Loài chim này được tìm thấy ở Costa Rica, El Salvador, Guatemala, Honduras, Mexico, và Nicaragua. Môi trường sống tự nhiên của chúng là rừng nhiệt đới hoặc cận nhiệt đới khô, rừng ẩm vùng đất thấp nhiệt đới hoặc cận nhiệt đới, và rừng trước đây suy thoái nghiêm trọng.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia tác giả và biên tập viên
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia VI

Длиннохвостый красноногий манакин ( 俄語 )

由wikipedia русскую Википедию提供
Царство: Животные
Подцарство: Эуметазои
Без ранга: Вторичноротые
Подтип: Позвоночные
Инфратип: Челюстноротые
Надкласс: Четвероногие
Класс: Птицы
Подкласс: Настоящие птицы
Инфракласс: Новонёбные
Семейство: Манакиновые
Вид: Длиннохвостый красноногий манакин
Международное научное название

Chiroxiphia linearis (Bonaparte, 1838)

Охранный статус Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 559191NCBI 415020EOL 919246

Длиннохвостый красноногий манакин[1] (лат. Chiroxiphia linearis) — вид птиц семейства манакиновых, обитающая в Коста-Рике, Сальвадоре, Гватемале, Гондурасе, Мексике и Никарагуа[2].

Естественной средой обитания птицы являются субтропические и тропические сухие леса, субтропические и тропические влажные низменные леса, а также сильно поредевшие старые леса.

Длиннохвостый красноногий манакин — довольно интересная птица в плане семейной жизни. Самцы длиннохвостого красноногого манакина создают долгосрочное сотрудничество дуэтом или трио. Они сначала вместе поют, а затем исполняют сложный скоординированный брачный танец для любой самки, очарованной их пением. Если она соглашается на спаривание, то только альфа-самец оплодотворяет её. Среди многих местных показательных партнёрских отношений самцов (дисперсный ток), только один или небольшое количество самцов могут иметь подавляющее большинство спариваний в определённый период размножения. Как и у других токующих видов, самка строит гнездо и выращивает птенцов без участия самцов[3].

Ссылки

Примечания

  1. Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общ. ред. акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 258. — 2030 экз.ISBN 5-200-00643-0.
  2. Chiroxiphia linearis (англ.). The IUCN Red List of Threatened Species. Проверено 16 июля 2012.
  3. Nadkarni, Nalini. Birds of Monteverde: «A case of male cooperation»
Птица Это заготовка статьи по орнитологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её.
Улучшение статьи
Для улучшения этой статьи желательно:
 title=
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Авторы и редакторы Википедии

Длиннохвостый красноногий манакин: Brief Summary ( 俄語 )

由wikipedia русскую Википедию提供

Длиннохвостый красноногий манакин (лат. Chiroxiphia linearis) — вид птиц семейства манакиновых, обитающая в Коста-Рике, Сальвадоре, Гватемале, Гондурасе, Мексике и Никарагуа.

Естественной средой обитания птицы являются субтропические и тропические сухие леса, субтропические и тропические влажные низменные леса, а также сильно поредевшие старые леса.

Длиннохвостый красноногий манакин — довольно интересная птица в плане семейной жизни. Самцы длиннохвостого красноногого манакина создают долгосрочное сотрудничество дуэтом или трио. Они сначала вместе поют, а затем исполняют сложный скоординированный брачный танец для любой самки, очарованной их пением. Если она соглашается на спаривание, то только альфа-самец оплодотворяет её. Среди многих местных показательных партнёрских отношений самцов (дисперсный ток), только один или небольшое количество самцов могут иметь подавляющее большинство спариваний в определённый период размножения. Как и у других токующих видов, самка строит гнездо и выращивает птенцов без участия самцов.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Авторы и редакторы Википедии

オナガセアオマイコドリ ( 日語 )

由wikipedia 日本語提供
オナガセアオマイコドリ Flickr - Rainbirder - Long-tailed Manakin (Chiroxiphia linearis).jpg 保全状況評価[1] LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
Status iucn3.1 LC.svg 分類 : 動物界 Animalia : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata : 鳥綱 Aves : スズメ目 Passeriformes 亜目 : タイランチョウ小目 Passeri 階級なし : Passeres : マイコドリ科 Pipridae : セアオマイコドリ属 Chiroxiphia : オナガセマイコドリ C. linearis 学名 Chiroxiphia linearis Bonaparte[2], 1838 和名 オナガセマイコドリ 英名 Long-tailed manakin

オナガセマイコドリ(学名 : Chiroxiphia linearis)とは、マイコドリ科セアオマイコドリ属に属する一種の鳥である。

分布[編集]

亜熱帯熱帯の乾燥林や熱帯の湿った低地にある林などに棲息している。 分布している国はコスタリカグアテマラホンジュラスメキシコニカラグアエルサルバドルなど。

体格[編集]

体長約10cm、重さ18g

生態[編集]

メスが来るとオスメスにプロポーズするために、師弟関係の2羽が息をぴったし合わせダンスを披露する。 メスの反応を見ながら、シーソーチョウなど個性的なダンスを披露をする。プロポーズに成功しても1羽(師匠)だけカップルが成立する。 弟子である1羽は、師匠になるまでずっと練習をし続けるのである。

[編集]

枯葉菌類コケハーブの葉、クモの糸などの菌糸体で作る。

繁殖[編集]

巣は、水平に叉状の木を片側に取り付けられ、外側には枯葉菌類コケハーブの葉やクモの巣にある菌糸体で構築されている。浅い窪みを作りそこに卵を2つほど産む。

出典[編集]

Sibley分類体系上の位置[編集]

シブリー・アールキスト鳥類分類

脚注[編集]

  1. ^ BirdLife International ("Chiroxiphia linearis". IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. International Union for Conservation of Nature. 26 November 2013閲覧. Check date values in: |date= (help)CS1 maint: Uses authors parameter
  2. ^ シャルル・リュシアン・ボナパルト or en:José Bonaparte
執筆の途中です この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますポータル鳥類 - PJ鳥類)。
 title=
許可
cc-by-sa-3.0
版權
ウィキペディアの著者と編集者
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia 日本語

オナガセアオマイコドリ: Brief Summary ( 日語 )

由wikipedia 日本語提供

オナガセマイコドリ(学名 : Chiroxiphia linearis)とは、マイコドリ科セアオマイコドリ属に属する一種の鳥である。

許可
cc-by-sa-3.0
版權
ウィキペディアの著者と編集者
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia 日本語