Fulmarus Stephens 1826

Fulmarus is 'n genus van voëls in die familie van stormvoëls (Procellariidae). Die genus het 2 spesies.^[1]

Spesies

• Fulmarus glacialis
• Fulmarus glacialoides - (Silwerstormvoël)

Sien ook

• Alfabetiese lys van Suid-Afrikaanse voëls
• Lys van Suid-Afrikaanse voëls (Groepeer)
• Lys van Suider-Afrikaanse voëls volgens wetenskaplike name

Verwysings

Hierdie artikel is ’n saadjie. Voel vry om Wikipedia te help deur dit uit te brei.

Ağılsızlar (lat. Fulmarus) — Fırtınaquşular fəsiləsinə aid fəsilə. Cinsə daxil olan növlərin nümayəndələri kifayət qədər uzunömürlü olur. Hətta 40 il belə yaşaya bilirlər.

Təsviri

Xarici görünüş

Bədəninin uzunluğu 50 sm-dir. Dimdiyi iridir.

Arealı və yayılma sahələri

Dəniz quşları əsasən Atlantik okean və Sakit okeanın şimalında, Şimal Buzlu okean və Cənub okeanı suları üzərində yayılmışlar.

Qidalanması

Ağılsızlar əsasən balıqlar, ilbizlər, xərçənglər, başıayaqlılar və meduzalarla qidalanır. Onlar leşlərlə qidalanmaqdan belə çəkinmirlər. Qidanı suyun səthindən götürürlər.

Çoxalması

Onlar əsasən qayalıqlarda yuva qurur və bir olmaqla yumurta qoyular. Qırt yatma dövrü 60 gündür.

Xüsusiyyətləri

Yuvalarını qorumaq məqsədi ilə düşmənlərinin üzərinə mədə şirəsi atırlar. Bu xüsusiyyətə hətta balalar belə qadirdir. Quruda quşlar elə də yaxşı yerimirlər. Ancaq yaxşı uçmaq bacarıqları vardır.

Növləri

• Ağılsız (Fulmarus glacialis)
• Antarktika ağılsızı (Fulmarus glacialoides)

Qazıntılar zamanı bu cinsə daxil olan iki qədim növlərin qalıqları aşkarlanmışdır. Onlar Sakit okean sahillərində Kaliforniya ərazisində aşkarlanmışdır.

• Fulmarus miocaenus orta miosen
• Fulmarus hammeri alt miosen.

Şəkillər

• Ağılsız

• Ağılsız

• Ağılsız

• Antarktika ağılsızı

Mənbə

• Northern fulmar profile
• Northern fulmar videos photos and sounds
• Southern fulmar videos photos and sounds

Karamell (anv gourel) a reer eus un evn-mor er genad Fulmarus.

• Karamell an norzh, Fulmarus glacialis
• Karamell ar su, Fulmarus glacialoides

Fulmarus és un gènere d'ocells marins de la família dels procel·làrids (Procellariidae). Amb el nom comú de fulmars, són aus d'hàbits pelàgics, amb dues espècies, una pròpia dels oceans boreals i altra antàrtics.

Llistat d'espècies

Se n'han descrit dues espècies dins aquest gènere:^[1]

• Fulmarus glacialis - Fulmar boreal.
• Fulmarus glacialoides - Fulmar austral.

Referències

Dieser Artikel wurde aufgrund von formalen oder inhaltlichen Mängeln in der Qualitätssicherung Biologie zur Verbesserung eingetragen. Dies geschieht, um die Qualität der Biologie-Artikel auf ein akzeptables Niveau zu bringen. Bitte hilf mit, diesen Artikel zu verbessern! Artikel, die nicht signifikant verbessert werden, können gegebenenfalls gelöscht werden.

Lies dazu auch die näheren Informationen in den Mindestanforderungen an Biologie-Artikel.

Die Eissturmvögel (Fulmarus) sind eine Seevogelgattung aus der Familie der Sturmvögel. Sie sind den Sturmschwalben verwandt. Die Sibley-Ahlquist-Taxonomie ordnet sie auf der Basis von DNA-Studien grundsätzlich anders in der wissenschaftlichen Systematik ein.

Lebensweise

Eissturmvögel ernähren sich überwiegend von Fischen, Schnecken, Krebsen, Kopffüßern, Weichtieren und Quallen. Zudem fressen sie auch Aas und Fischabfälle. Die Nahrung wird von der Wasseroberfläche gepickt. Sie brüten an Klippen und legen ein einziges Ei. Zur Verteidigung des Nistplatzes speien schon Nestlinge ihr Magenöl gezielt auf den Eindringling. An Land können sie sich nur schwerfällig fortbewegen, sind aber ausgezeichnete Flieger. Sie haben eine hohe Lebenserwartung und können bis zu 40 Jahre alt werden.

• Eissturmvogel

• Silbersturmvogel

Arten

• Eissturmvogel oder Nordatlantischer Eissturmvogel – Fulmarus glacialis (Linnaeus, 1761)
• Silbersturmvogel oder Antarktischer Eissturmvogel – Fulmarus glacialoides (A.Smith, 1840)

Zwei prähistorische Arten wurden anhand von Fossilien an der pazifischen Küste von Kalifornien beschrieben:

• Fulmarus hammeri Howard, 1968 aus dem späten Miozän
• Fulmarus miocaenus Howard, 1984 aus dem mittleren Miozän

Weblinks

– Sammlung von Bildern, Videos und Audiodateien

In mallemok.

De Mallemokken (Fulmarus) binne in skaai yn de famylje fan de Mokfûgels (Procellariidae).

Skaaimerken

It skaai hat in protte mien mei oare Mokfûgels. Fierders kinne de Mallemokken in oaljeêftige stof út harren mage útspuie nei harren fijannen. De Latynske namme, Fulmarus tsjut hjir ek op: Fan it Aldnoarsk full (smoarch) en mar (miuw).

Klassifikaasje

• Famylje: mokfûgels (Scolopacidae)
  • Skaai: mallemokken (Fulmarus)
    • Soarte: mallemok (Fulmarus glacialis)
    • Soarte: sulvermok (Fulmarus glacialodes)

Utstoarne soarten

Fierders binne der yn Kalifoarnje fossilen fûn fan twa útstoarne soarten: Fulmarus miocaenus en Fulmarus hammeri.

Keppeling om utens

• Wikiwurdboek-side - Mallemokken

The fulmars are tubenosed seabirds of the family Procellariidae. The family includes two extant species and two extinct fossil species from the Miocene.

Fulmars superficially resemble gulls, but are readily distinguished by their flight on stiff wings, and their tube noses. They breed on cliffs, laying one or rarely two eggs on a ledge of bare rock or on a grassy cliff. Outside the breeding season, they are pelagic, feeding on fish, squid and shrimp in the open ocean. They are long-lived for birds, living for up to 40 years.

Historically, the northern fulmar lived on the Isle of St Kilda, where it was extensively hunted. The species has expanded its breeding range southwards to the coasts of England and northern France.

Taxonomy

The genus Fulmarus was introduced in 1826 by the English naturalist James Stephens.^[1] The name comes from the Old Norse Fúlmár meaning "foul-mew" or "foul-gull" because of the birds' habit of ejecting a foul-smelling oil.^[2] The type species was designated by George Gray in 1855 as the northern fulmar .^[3][4]

As members of Procellaridae and then the order Procellariiformes, they share certain traits. First, they have nasal passages that attach to the upper bill called naricorns. The bills of Procellariiformes are unique in being split into between seven and nine horny plates. Finally, they produce a stomach oil made up of wax esters and triglycerides that is stored in the proventriculus. This can be sprayed out of their mouths as a defence against predators and as an energy rich food source for chicks and for the adults during their long flights.^[5] It will mat the plumage of avian predators, which can lead to their death. Fulmars have a salt gland that is situated above the nasal passage and helps desalinate their bodies, due to the high amount of ocean water that they imbibe. It excretes a strong saline solution from their nose.^[6]

Extant species

The genus contains the following two species.^[7]

Fossils

Two prehistoric species have been described from fossil bones found on the Pacific coast of California: Fulmarus miocaenus (Temblor Formation) and Fulmarus hammeri from the Miocene.^[8]

Description

The two fulmars are closely related seabirds occupying the same niche in different oceans. The northern fulmar (Fulmarus glacialis) or just fulmar lives in the North Atlantic and North Pacific, whereas the southern fulmar, (Fulmarus glacialoides) is, as its name implies, a bird of the Southern Ocean. These birds look superficially like gulls, but are not closely related, and are in fact petrels. The northern species is grey and white with a yellow bill, 43 to 52 cm (17–20 in) in length with a 102 to 112 cm (40–44 in) wingspan.^[9] The southern form is a paler bird with dark wing tips, 45 to 50 cm (18–20 in) long, with a 115 to 120 cm (45–47 in) wingspan.

Behavior

Breeding

A northern fulmar in flight

Both recent species breed on cliffs, laying a single white egg.^[9] Unlike many small to medium birds in the Procellariiformes, they are neither nocturnal breeders, nor do they use burrows; their eggs are laid on the bare rock or in shallow depressions lined with plant material.

In Britain, northern fulmars historically bred on St. Kilda (where their harvesting for oil, feathers and meat was central to the islands' economy). They spread into northern Scotland in the 19th century, and to the rest of the United Kingdom by 1930. The expansion has continued further south; the fulmar can now often be seen in the English Channel and in France along the northern and western coasts, with breeding pairs or small colonies in Nord, Picardy, Normandy and along the Atlantic coast in Brittany.^[10]

Feeding

A tail-piece wood engraving in Thomas Bewick's A History of British Birds, Volume 2: Water Birds, 1804

Fulmars are highly pelagic outside the breeding season, like most tubenoses, feeding on fish, small squid, shrimp, crustaceans, marine worms, and carrion.^[11] The range of these species increased greatly in the 20th century due to the availability of fish offal from commercial fleets, but may contract because of less food from this source and climatic change.^[9] The population increase has been especially notable in the British Isles.^[12]

Like other petrels, their walking ability is limited, but they are strong fliers, with a stiff wing action quite unlike the gulls. They look bull-necked compared to gulls, and have short stubby bills. They are long-lived, the longest recorded lifespan for F. glacialis being 40 years, 10 months and 16 days.^[13]

Relationship with humans

The catch of fulmars on St Kilda; George Washington Wilson, August 1884

Fulmars have for centuries been hunted for food. The engraver Thomas Bewick wrote in 1804 that "Pennant, speaking of those [birds] which breed on, or inhabit, the Isle of St Kilda, says—'No bird is of so much use to the islanders as this: the Fulmar supplies them with oil for their lamps, down for their beds, a delicacy for their tables, a balm for their wounds, and a medicine for their distempers.'"^[14] A photograph by George Washington Wilson taken about 1886 shows a "view of the men and women of St Kilda on the beach dividing up the catch of Fulmar".^[15] James Fisher, author of The Fulmar (1952) calculated that every person on St Kilda consumed over 100 fulmars each year; the meat was their staple food, and they caught around 12,000 birds annually.

Fulmar eggs were collected until the late 1920s in the St Kilda islands by their men scaling the cliffs. The eggs were buried in St Kilda peat ash to be eaten through the cold, northern winters. The eggs were considered to taste like duck eggs in taste and nourishment.^[16]

However, when the human population left St Kilda in 1930, the fulmar population did not suddenly increase.^[17]

Both the southern fulmar and the northern fulmar are listed as of Least Concern by the International Union for Conservation of Nature (IUCN).^[18][19]

Gallery

• 

  Northern fulmar on the nest in Orkney, Scotland

• 

  Southern fulmar in Drake's Passage.

• 

  Northern fulmar, breeding on Bear Island (Norway)

• 

  Northern fulmar in flight over Faxaflói (Iceland)

• 

  Northern fulmar, breeding on Bear Island

• 

  Northern fulmar, at the Norwegian bird-island Runde

• 

  Composite image of northern fulmars in different plumages

References

Fulmaro estas genro Fulmarus el la familio procelariedoj, kie estas du elstaraj specioj: unu nordhemisfera kaj alia sudhemisfera, nome la Norda fulmaro kaj la Suda fulmaro. Krome estas du aliaj specioj formortintaj.

Taksonomio

Kiel membroj de la Procelarioformaj, ili kunhavas kelkajn identigajn karakterojn. Unue, ili havas nazajn trapasejojn kiuj ligiĝas al la supra beko, kvankam la naztruoj ĉe la albatrosoj estas flanke de la beko. La bekoj de la Procelarioformaj estas unikaj ankaŭ ĉe tio ke ili disiĝas en 7 al 9 kornecaj platoj. Ili produktas stomakoleon faritan el vaksecaj esteroj kaj trigliceridoj kiuj stokiĝas en la proventrikulo. Tio estas uzata kontraŭ predantoj (kio povas rezulti en ties morto) same kiel energiriĉa manĝofonto por idoj kaj por plenkreskuloj dum ties longaj flugoj.^[1] Fine ili havas ankaŭ salglandojn kiuj situiĝas ĉe la naza trapasejo kaj helpas al sensaligo de ties korpoj, pro la alta kvanto de oceana akvo kiun ili englutas. Ili elpelas la salan solvaĵon tra sia nazo.^[2]

Oni priskribis du prahistoriajn speciojn el ostoj de fosilioj trovitaj ĉe la marbordo de Pacifiko en Kalifornio: Fulmarus miocaenus el meza kaj Fulmarus hammeri el fina Mioceno.

Etimologio

La genronomo Fulmarus derivas el la vorto en malnovnordlanda lingvo full signife freneza, kaj mar signife mevo. Tiu freneza mevo referencas al la agado elpeli sian stomakoleon.^[3]

Priskribo

Evidente ambaŭ fulmaroj estas ege proksime rilataj marbirdoj kiuj okupas la saman niĉon en diferencaj oceanoj. La Norda fulmaro (Fulmarus glacialis) aŭ simple fulmaro loĝas en norda Atlantiko kaj norda Pacifiko, dum la Suda fulmaro, (Fulmarus glacialoides) estas, kiel ties nomo sugestas, birdo de sudaj oceanoj. Tiuj birdoj akpektas supraĵe kiel mevoj, sed estas nerilataj al tiuj, kaj estas fakte petreloj. La norda specio estas grizblanka kun flava beko, 43 al 52 cm longa kun enverguro de 102 al 112 cm.^[4] La suda formo estas pli pala birdo kun malhelaj flugilpintoj, 45 al 50 cm longa, kun envergugro de 115 al 120 cm.

Kutimaro

Reproduktado

Ambaŭ nunaj specioj reproduktiĝas sur klifoj, kie la ino demetas ununuran blankan ovon.^[4] Malkiel multaj malgrandaj al mezgrandaj birdoj de la Procelarioformaj, ili estas nek noktulaj reproduktuloj, nek uzas nestotruojn; ties ovoj estas demetataj sur la nuda roko aŭ sur neprofundaj depresioj kovritaj per planta materialo.

En Britio, Nordaj fulmaroj historie reproduktiĝis sur la insulo Sankta Kildo (kie ties kolektado por oleo, plumoj kaj viando estis gravaj por la insula ekonomio) kaj disvastiĝis al norda Skotio en la 19a jarcento, kaj al la resto de Unuiĝinta Reĝlando ĉirkaŭ 1930. Ekzemple, la setliĝo de kolonioj ĉe la Naturrezervejo Fowlsheugh en Skotio estis unu el la unuaj areoj disvolvigataj por novaj stabilaj reproduktejaj areoj por fulmaroj.

La etendo pluis pli suden; la fulmaro povas nune ofte esti vidata en la Kanalinsuloj kaj en Francio laŭ la marbordoj kaj nordaj kaj okcidentaj, kaj estas reproduktaj paroj aŭ malgrandaj kolonioj en Nordo, Pikardio, Normandio kaj laŭlonge de la marbordo de Atlantiko en Bretonio.^[5]

Manĝo

Tiuj birdospecioj estas tre pelagaj for de la reprodukta sezono, kiel ĉe plej tubenozoj, kaj manĝas fiŝojn, oleon aŭ tripaĵojn. Ĵusaj studioj en la Norda Maro montris ilin ĉefe vundeblaj pro restaĵoj el plasto. La teritorioj de tiuj specioj pliiĝis ege dum la lasta jarcento pro la disponeblo de fiŝaj restaĵoj el komercaj ŝipoj, sed povas malpliiĝi pro malpli da manĝo el tiu fonto aŭ pro la klimata ŝanĝo.^[4] La populacia pliiĝo elstaris ĉefe en la Brita Insularo.^[6]

Kiel ĉe aliaj petreloj, ties piediranta kapablo estas limigita, sed ili estas fortaj flugantoj, danke al agado per rigidaj flugiloj tre malsimile al mevoj. Ili aspektas bovokolaj kompare al mevoj, kaj havas mallongajn fortikajn bekojn. Ili estas longvivaj, kun ofta vivodaŭro de 40 jaroj.

Ekspluatado

Ovokolektado en bildo de la verko de Thomas Bewick nome A History of British Birds, Volume 2: Water Birds, 1804

Fulmaroj estis dum jarcentoj ekspluatitaj por manĝo. La gravuristo Thomas Bewick skribis en 1804 ke "Pennant, parolante pri tiuj [birdoj] kiu reproduktiĝas, aŭ loĝas, en Sankta Kildo, diras—'Neniu birdo estas tiom utila al la insulanoj kiom tiu: la fulmaro havigas al ili oleon por ties lampoj, lanugon por ties litoj, bongustaĵon por ties tabloj, balzamon por ties vundoj, kaj kuracilon por ties febretoj.'"^[7] Foto de George Washington Wilson farita ĉirkaŭ 1886 montras "vidaĵoj de kaj viroj kaj virinoj de Sankta Kildo surstrande dividante la kaptaĵon de fulmaro".^[8] James Fisher, aŭtoro de The Fulmar (1952)^[9] kalkulis, ke ĉiu every persono de Sankta Kildo konsumis ĉirkaŭ 100 fulmarojn ĉiujare; la viando estis ties baza manĝo, kaj ili kaptis ĉirkaŭ 12,000 birdojn jare. Tamen, kiam la homa populacio lasis Sanktan Kildon en 1930, la populacio ne subite kreskiĝis.^[10]

La Norda fulmaro

Aspekto

La Norda fulmaro, Fulmarus glacialis, longas je 48 cmj kaj ties flugiloj 100 ĝis 117 cmj. Ĝi estas griza kaj havas blankajn kapon kaj bruston. Ili povas esti ĉu pli blankaj ĉu pli grizaj, sed ambaŭ formoj havas en grizaj flugiloj antaŭpintajn blankajn makulojn. La bekoj estas flavaj kaj la kruroj bluecaj. Tiu ĉi birdo ofte estas konfuzigita kun mevoj, sed ties naza tubo pruvas, ke temas pri membro de petrela familio. Aldone ili havas pli fortikajn kolojn kaj pri mallongajn kaj dikajn bekojn.

Vivo

Rigidigante ĝiajn flugilojn, la fulmaro permesas la venton, ke tiu ĉi forportu ĝin super rokoj kaj ondoj ĉu ŝvebante ĉu plonĝfalante per surpriziga viglo. Tiu ĉi griznigra birdo nestigas en klifoj, kie demetas unu ovon sur rokaj elstaraĵoj. Malsimile mal- aŭ mezgrandaj petreloj nek estas noktaj reproduktantoj nek uzas ternestojn. Reproduktantoj kaj idoj povas elpeli malbonodoregan stomakoleon ĝis 2 m por defendi sin. Tiu oleo difektigas plumaron de atakantoj, kiuj foje eĉ mortiĝas pro tio.

Plenkreskuloj manĝigas la idaron per elbuŝigita manĝaĵo meze digestita. Ili ofte sekvas fiŝkaptistajn boatojn por manĝi la elpavezigitajn forĵetaĵojn. La speco lastatempe oftas ĉar modernaj fiŝkaptistaj ŝipoj produktas grandan kvanton el forĵetaĵoj.

La Suda fulmaro

La Suda fulmaro, F. glacialoides, vivas en Suda hemisfero; ĝi estas iomete malplilonga sed iomete pli flugillonga.

Notoj

1. ↑ Double, M. C. (2003)
2. ↑ Ehrlich, Paul R. (1988)
3. ↑ Gotch, A. T. (1995)
4. ↑ ^{4,0 4,1 4,2} Maynard, B. J. (2003)
5. ↑ Yeatman, L (1976)
6. ↑ Bull, J. & Farrand Jr., J. (1993)
7. ↑ Bewick, Thomas. (1847 (revised edition)) A History of British Birds, volume II, Water Birds.
8. ↑ Wilson, George Washington (c 1886, registered 2 December 1901)Dividing the Catch of Fulmar St Kilda. GB 0231 MS 3792/C7187 6188. Aberdeen Library Special Collections and Museums. Alirita 9 March 2013.
9. ↑ Fisher, J.. (1952) The Fulmar. Collins.
10. ↑ Cocker, 2005. pp. 12–18

Fulmarus es un género de aves procelariformes perteneciente a la familia Procellariidae que incluye dos especies, una en cada hemisferio. El fulmar boreal (Fulmarus glacialis), propia del Hemisferio Boreal, vive en el océano Atlántico norte y del océano Pacífico norte y el océano Ártico, mientras que el fulmar austral (Fulmarus glacialoides) es propia del Hemisferio Austral y vive en los océanos del sur. Estas aves se parecen superficialmente a las gaviotas, pero no están emparentadas y son de hecho parientes de los petreles. La especie del norte es gris con blanco y un pico amarillo, midiendo entre 43 a 52 cm de largo y entre 101 y 117 de envergadura. La especie del sur tiene un tono plateado que se oscurece en las alas, de 45 a 50 cm de largo y de envergadura 115 a 120 cm.

Dos especies prehistóricas que han sido descritas gracias a huesos fósiles encontrados en la costa de California: Fulmarus miocaenus que vivió en el Mioceno medio y Fulmarus hammeri del Mioceno tardío.

Las dos especies actuales anidan en acantilados, empollando un solo huevo. A diferencia de muchos pájaros pequeños y medianos del orden Procellariiformes, no son ni criadores nocturnos ni utilizan madriguera; sus huevos los ponen en rocas o en depresiones del terreno acomodando material de plantas. Pueden eyectar un fétido aceite estomacal por sobre los dos metros de distancia, para repeler a los depredadores, el que puede inutilizar el plumaje de sus depredadores aéreos precipitándolos a tierra. Históricamente los fulmares boreales anidan en St. Kilda, extendiéndose al norte de Escocia en el siglo XIX, y al resto de Reino Unido en 1930. Verbigracia, establecieron colonias en la Reserva Natural Fowlsheugh de Escocia, que se transformaron en áreas permanentes de anidación del fulmar boreal.

Son altamente pelágicos en temporada de cría, como muchos Procellariiformes, se alimentan de peces, aceite o entrañas. Estudios recientes en el mar del Norte los han mostrado especialmente susceptibles a los descartes plásticos. El hábitat de esta especie se ha incrementado enormemente en el último siglo presumiblemente debido a facilidad de encontrar alimento, sobre todo las entrañas de pescado desechados de los barcos pesqueros, pero paradójicamente podría declinar por la misma razón, la pesca indiscriminada está acabando con sus recursos alimenticios, sumado al cambio climático. El incremento de población ha sido especialmente notable en las islas británicas.

Como los petreles, su habilidad para caminar es limitada, pero son voladores expertos, contando con alas rígidas que le permiten planear y alcanzar altas velocidades. Viven una gran cantidad de tiempo, alcanzando comúnmente los 40 años.^{[cita requerida]}

• Fulmar austral en el pasaje de Drake.

• Fulmares boreales en Bjørnøya.

• Fulmar boreal volando en Spitsbergen.

• Fulmar boreal en Bjørnøya.

• Fulmares boreales en Noruega.

Referencias

• Seabirds by Harrison, ISBN 0-7470-1410-8
• Fowlsheugh Ecology, Lumina Press, Aberdeen (2005)
• Bull, John; Farrand, Jr., John (abril de 1984). The Audubon Society Field Guide to North American Birds, Eastern Region. New York: Alfred A. Knopf. ISBN 0-394-41405-5.

Fulmarus Procellariidae familiako hegazti generoa dira. Familiak bi espezie ditu bizirik eta bi espezie fosil desagertuta daude Miozenotik.

Generoak honako espezieak ditu:

• Fulmarus glacialis (Linnaeus, 1761)
• Fulmarus glacialoides (Smith, A, 1840)
• †Fulmarus miocaenus
• †Fulmarus hammeri

Myrskyliitäjät (Fulmarus) on ulappaliitäjien heimoon kuuluva ulappalintusuku. Myrskyliitäjien sukuun kuuluu BirdLifen mukaan kaksi lajia.

Myrskyliitäjiin kuuluvia lajeja

• Etelänmyrskylintu (Fulmarus glacialoides)
• Myrskylintu (Fulmarus glacialis)

Aiheesta muualla

• BirdLife Suomi ry: Maailman lintujen suomenkieliset nimet 2., uudistettu painos (2006)
• ITIS: Fulmarus (englanniksi)

Fulmarus

Les fulmars (le genre Fulmarus) sont des oiseaux marins grégaires, nichant en grandes colonies sur des falaises rocheuses. Le corps est d'un blanc pur, le dessus des ailes présente plusieurs nuances de gris. Il se distingue des mouettes ou des goélands principalement par son vol qui le rapproche plus des oiseaux de haute mer : on le voit souvent décrire de grands cercles en planant, s'appuyant alternativement sur l'une ou l'autre de ses ailes. Cet oiseau a tendance à vomir sur son prédateur lorsqu’il se sent en danger.

Le fulmar boréal niche sur les côtes françaises ; un site d'observation remarquable dans le Finistère est la réserve du Cap Sizun^{[réf. nécessaire]}.

La plus grande aire de nidification de l'espèce dans les îles Britanniques se trouve dans l'archipel de Saint-Kilda, plus précisément dans les îles de Boreray, Stac Lee et Stac an Armin, avec près de 70 000 couples^[1],[2].

Liste des espèces

D'après la classification de référence (version 2.2, 2009) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :

• Fulmar boréal — Fulmarus glacialis (Linnaeus 1761)
  Espèce de l'Atlantique Nord et du Pacifique Nord.
• Fulmar antarctique — Fulmarus glacialoides (Smith, A 1840)
  Espèce des mers du Sud.

Notes et références

Is éan é an fulmaire.

Fulmarus (os fulmares) é un xénero de aves mariñas da familia dos proceláridos con dúas especies actuais e dúas especies fósiles coñecidas. Lembran superficialmente a gaivotas, pero diferéncianse en que teñen tubos nasais característicos e unha forma distinta de voar que a das gaivotas coas ás ríxidas, e non pertencen á familia das gaivotas, senón á dos proceláridos. Xeralmente reprodúcense facendo un niño no chan en cantís, onde poñen un, ou raramente dous, ovos. Fóra da estación reprodutora son peláxicos, alimentándose de peixes, luras e gambas en alta mar. Producen un aceite estomacal fedorento que poden lanzar contra os seus inimigos e tamén lles serve como fonte enerxética de reserva.^[1]

Etimoloxía

O nome xenérico Fulmarus deriva das palabras do nórdico antigo fúll, 'fedorento' e már 'gaivota', en referencia ao mal cheiro do seu aceite estomacal, que poden lanzar contra os intrusos.^[2]

Taxonomía

Existen dúas especies de fulmares, que ocupan o mesmo nicho ecolóxico, unha na zona ártica e outra na antártica. O fulmar do Ártico é a especie Fulmarus glacialis, que vive no norte do Atántico e do Pacífico. O fulmar do Antártico é o Fulmarus glacialoides que vive nos océanos do sur nas rexións antárticas. A especie do norte é gris e branca e ten bico amarelo, mide de 43 a 52 cm de lonxitude e de 102 a 112 cm de envergadura alar.^[3] A especie do sur é de cores máis claras coa punta do bico negra e mide de 45 a 50 cm de lonxitude e de 115 a 120 cm de envergadura alar.

Describíronse ademais dúas especies prehistóricas fósiles atopadas na costa do Pacífico en California: Fulmarus miocaenus (da Formación Temblor do Oligoceno-Mioceno) e Fulmarus hammeri (do Mioceno).^[4]

Galería

• Fulmar do norte no niño nas illas Orcadas, Escocia

• Fulmar do sur no estreito de Drake

• Fulmar do norte, alimentándose na illa do Oso (Noruega)

• Fulmar do norte voando sobre Faxaflói (Islandia)

• Fulmar do norte, alimentándose na illa do Oso

• Fulmar do norte, na illa norueguesa de Runde

• Imaxe composta de fulmares do norte en diferentes plumaxes

Notas

Véxase tamén

Bibliografía

• Aberdeen (2005). Fowlsheugh Ecology. Lumina Press.
• Bull, John; Farrand Jr., John (June 1993) [1977]. "Open Ocean". En Opper, Jane. The Audubon Society Field Guide to North American Birds. The Audubon Society Field Guide Series. Birds (Eastern Region) (First ed.). New York, NY: Alfred A. Knopf. p. 314. ISBN 0-394-41405-5.
• Ehrlich, Paul R.; Dobkin, David, S.; Wheye, Darryl (1988). The Birders Handbook (First ed.). New York, NY: Simon & Schuster. p. 14. ISBN 0-671-65989-8.
• Gotch, A. F. (1995) [1979]. "Albatrosses, Fulmars, Shearwaters, and Petrels". Latin Names Explained A Guide to the Scientific Classifications of Reptiles, Birds & Mammals. New York, NY: Facts on File. pp. 191–192. ISBN 0-8160-3377-3.
• Harrison, P. (1983). Seabirds: an identification guide. Beckenham, U.K.: Croom Helm. ISBN 0-7470-1410-8.
• Yeatman, L. (1976). Atlas des oiseaux nicheurs de France. Paris: Société Ornithologique de France. p. 8. Ver tamén outras publicacións máis recentes con título similar.

Fulmarus je rod morskih ptica iz porodice zovoja. Sadrži dvije postojeće i dvije izumrle vrste. Žive na sjeveru Atlantika i sjeveru Pacifika. Duge su 40-50 cm. Raspon krila im je 100-120 cm. Kljun im je kratak i kusast. Sezona gniježdenja počinje u prosincu. Gnijezde se na liticama u kolonijama i polažu samo jedno bijelo jaje. Ne gnijezde se noću, kao dosta zovoja. Sredinom siječnja iz jajeta se izlegne ptić. Ptić dobiva perje sa 52 dana starosti. Pelagične su. Jako su dobri letači. Životni vijek ovih ptica je 40 godina. Ptice iz roda Fulmarus se hrane ribom, te često znaju letiti za ribarskim brodovima.

Galerija

Drugi projekti

Fulmarus Stephens, 1826 è un genere di uccelli marini della famiglia Procellariidae.^[1]

Tassonomia

Il genere Fulmarus comprende due specie:^[1]

• Fulmarus glacialis (Linnaeus, 1761) – fulmaro boreale
• Fulmarus glacialoides (A.Smith, 1840) – fulmaro australe

Note

Fulmarus is een geslacht van vogels uit de familie stormvogels (Procellariidae). Het geslacht telt 2 soorten.^[1]

Soorten

• Fulmarus glacialis (Noordse stormvogel)
• Fulmarus glacialoides (Grijze stormvogel)

Fulmarus er ei slekt av to nolevande sjøfuglartar i stormfuglfamilien Procellariidae og ein del av gruppa havhestar. Dei to nolevande artane er havhest, Fulmarus glacialis og sørhavhest, Fulmarus glacialoides med leveområde på den nordlege og den sørlege halvkula høvesvis. Ein kjenner dessutan to utdøydde artar i slekta.

Som medlemmer av Procellaridae og ordenen Procellariiformes deler dei visse trekk. Mest framtredande er dei ytre, samanvaksne røyrforma naseborene på oversida av nebbet. Nasekjertlane øvst på nebbet skil ut salt som fuglane får i seg med føda. Nebba er òg unike ved at dei er oppdelte i 7 til 9 hornplater. Endeleg produserer dei ei mageolje laga av voksester. Dette tener som vern mot predatorar, og er ei energirik kjelde til føde for ungane og for energitilskot under lange flygingar. Stoffet skader fjørdrakta til reirinntrengjarar, og kan føre til død.

Namnet Fulmarus kan kome av norrønt 'fugl' og 'már'= måse. Det refererer til mageolja.

Dei to havhestartane er nært i slekt og okkuperer same nisje, men på ulike hav. Arten havhest lever i Nord-Atlanteren og nordlege Stillehavet, medan arten sørhavhest lever på sørlege hav. Desse fuglane kan tilsynelatande sjå ut som måsar. Den nordlege arten er grå og kvit med eit gult nebb, kroppslengd på 43-52 cm og 102-112 cm i vengespenn. Den sørlege forma er ein litt større og bleikare fugl med mørke vengspissar, 45-50 cm lang og 115-120 cm i vengespenn.

Dei to utdøydde artane er skildra frå fossile beinfunn i California. Fulmarus miocaenus er frå mellom-miocen og Fulmarus hammeri frå sein miocen.

Kjelder

Fulmarus – rodzaj ptaka z rodziny burzykowatych (Procellariidae).

Zasięg występowania

Rodzaj obejmuje gatunki występujące na Oceanie Arktycznym i Południowym oraz na Antarktydzie^[6].

Morfologia

Długość ciała 45–50 cm; masa ciała samców 689–1180 g, samic 535–1020 g; rozpiętość skrzydeł 102–120 cm^[7].

Systematyka

Etymologia

• Fulmarus: stnor. nazwa Fúlmár (fúll – cuchnący; már – mewa) dla fulmara zwyczajnego^[8].
• Halohippus: gr. ἁλς hals, ἁλος halos – morze; ἱππος hippos – koń^[9]. Gatunek typowy: Procellaria glacialis Linnaeus.
• Rhantistes: gr. ῥαντης rhantēs – tryskacz, od ῥαινω rhainō – tryskać^[10]. Gatunek typowy: Procellaria glacialis Linnaeus.
• Priocella: rodzaj Prion Lesson, 1829; rodzaj Procellaria Linnaeus, 1758^[11]. Gatunek typowy: Priocella garnotii Hombron & Jacquinot = Procellaria glacialoides A. Smith.

Podział systematyczny

Do rodzaju należą następujące gatunki^[12]:

• Fulmarus glacialis – fulmar zwyczajny
• Fulmarus glacialoides – fulmar południowy

Przypisy

Bibliografia

1. J.A. Jobling: Key to Scientific Names in Ornithology. W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2016. [dostęp 2016-10-25]. (ang.)

Fulmar é o nome comum internacional dado às espécies de aves classificadas no género Fulmarus. Pertencem à família Procellariidaete há apenas duas espécies, conhecida em português como pardelão-prateado e pardela-branca. Embora a sua aparência seja semelhante às gaivotas, as aves do gênero Fulmarus estão mais proximamente relacionadas com os albatrozes, por exemplo.

Há duas espécies conhecidas: o Fulmarus glacialoides (pardelão-prateado),^[1] que habita apenas o Hemisfério Sul, nas regiões próximas ao Mar Antártico, e o Fulmarus glacialis - pardela-branca ou fulmar-glacial, que habita apenas o Hemisfério Norte, nas regiões próximas ao Ártico.

Espécies

• Fulmarus glacialoides - pardelão-prateado ou fulmar-austral
• Fulmarus glacialis - pardela-branca, fulmar-glacial ou fulmar-boreal

Fulmarus är ett släkte inom familjen liror (Procellariidae) i ordningen stormfåglar (Procellariiformes). Det förekommer idag två arter inom släktet som är utpräglade pelagiska. "Vanlig/nordlig" stormfågel (Fulmarus glacialis) och sydlig stormfågel (F. glacialoides). Det finns två förhistoriska arter beskrivna fossila fynd från Kalifornien: Fulmarus miocaenus från mellersta miocen, och Fulmarus hammeri från sen miocen.

Kännetecken

Utseende

Precis som alla arter inom ordningen stormfåglar har arterna inom detta släkte karakteristiska en rörformig näsöppning på ovansidan av näbben. Bakom pannan sitter en körtel som koncentrerar saltet ur det havsvatten som fågeln dricker och detta saltkoncentrat rinner sedan ut ur de rörformiga näsöppningen som en tår från näbben. Men dessa rörformiga näsborrar är också en viktig anatomisk del för arternas luktsinne.^[1] Deras luktsinne gör att de kan lokalisera föda till havs men kanske även sina häckningskolonier.

Levnadssätt

Stormfåglarna är skickliga glidflygare och utnyttjar två olika tekniker, nämligen dynamisk glidflykt och glidflykt på uppåtvindar som bildas på vågornas lovartsidor. Ju mer det blåser, desto kraftigare uppåtvindar vilket gör att fågeln kan glidflyga på läsidan av vågen.^[2]

Häckning

Arterna inom familjen är inte bara filopatriska utan de återvänder även till samma plats, bohåla och territorium för att häcka, häckning efter häckning. De finns exempelvis observationer av ett stormfågelpar som häckat tillsammans på samma plats i 25 år.^[3]

Namn

Släktets vetenskapliga namn Fulmarus kommer från fornnordiska fūlmār vilket betyder "ful mås"^[4] och hänsyftar antagligen på dess vana att spruta stinkande magolja på predatorer eller människor som kommer för nära.^[5]

BIldgalleri

• Mörk morf av stormfågel.

• Sydlig stormfågel.

• Ett par av stormfåglar på häckningsplatsen.

Noter

1. ^ Lequette, B., Verheyden, C., Jowentin, P. (1989) Olfaction in Subantarctic seabirds: Its phylogenetic and ecological significance, The Condor, nr.91, sid:732-135, PDF
2. ^ Pennycuick, C. J. (1982). The flight of petrels and albatrosses (Procellariiformes), observed in South Georgia and its vicinity, Philosophical Transactions of the Royal Society of London B, nr.300, sid:75–106.
3. ^ Carboneras, C. (1992) Family Procellariidae (Petrels and Shearwaters), Handbook of Birds of the World, Vol.1, Barcelona:Lynx Edicions, ISBN 84-87334-10-5
4. ^ Fulmar på Merriam-Webster.
5. ^ Steve N. G. Howell, Petrels, Albatrosses, and Storm-Petrels of North America, 2012, ISBN 978-0-691-14211-1.

Fulmar, Procellariidae familyasından kuzey ve güney yarımküredeki açık denizlerde görülen martıya benzer Fulmarus cinsini oluşturan iki deniz kuşu türünün ortak adı. Sarp yamaçlarda koloniler halinde yuva kurarlar ve dalgaların üzerinde alçaktan uçarak, küçük balıklardan, gemilerin bıraktığı çöplere kadar her şeyi yiyebilirler. Sırtı gri renkte olup, vücudunun diğer kısımları beyazdır. Kanatları uçlara doğru gittikçe incelir.

Türler

• Kuzey fulmarı (Fulmarus glacialis)
• Güney fulmarı (Fulmarus glacialoides)

Dış bağlantılar

Фульмар (Fulmarus) — рід морських птахів родини буревісникових (Procellariidae), містить 2 види: північний фульмар або кочівний буревісник (Fulmarus glacialis), що мешкає на півночі Тихого та Атлантичного океанів і південний фульмар (Fulmarus glacialodes), що мешкає в Південному океані. Ці птахи зовнішньо нагадують мартинів, але непов'язані з ними генетично і фактично є буревісниками. Північні фульмари сірі та білі з жовтим дзьобом, 43-52 см завдовжки з розмахом крил 101—117 см. Південні — блідіші, з темними наконечниками крил, 45-50 см завдовжки, з розмахом крил 115—120 см.

Fulmarus là một chi chim trong họ Procellariidae.^[1]

Các loài

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

Bài viết liên quan đến chim này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

• Глупыш (Fulmarus glacialis)
• Антарктический глупыш (Fulmarus glacialoides)

• 1 Описание
  • 1.1 Внешний вид
  • 1.2 Распространение и среда обитания
  • 1.3 Питание
  • 1.4 Размножение
  • 1.5 Поведение
• 2 Виды^[1]
• 3 Изображения
• 4 Примечания
• 5 Литература