Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
The Scott's Oriole is not listed on any of the IUCN's species list. This bird appears to be quite numerous. Scott's Orioles are extremely dependent upon yucca for their nests, food and protection. It is quite obvious that the Scott's Oriole shares a mutualism with the yucca plant. The yucca is very important to the life of the Scott's Oriole. Decimation of yucca populations by cattle grazing has been and is detrimental to this species. Southwestern desert areas where yuccas are found must be protected from destruction in order to keep Scott's Orioles' populations healthy.
On top of this, many of the best yucca plants that are left are located by the side of roads. This is very dangerous for these birds because they often are hit by automobiles when attempting to leave their nest, cross the road, and find food or a mate.
Agaves are also important to the Scott's Oriole, for many of the same reasons that yuccas are important. They also provide food and shelter for Scott's Orioles and so they too must be protected.
Populations of Neotropical bird migrants have declined recently, most likely due to the destruction of breeding and wintering habitat. This, too, could happen to the Scott's Oriole if habitat destruction continues in southwestern United States and Mexico. (Bailey, 1928; Brandt, 1951; Kozma et al, 1997)
US Federal List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
There does not appear to be any negative economic consequences to the Scott's Oriole. It does not decimate yucca populations nor does eat anything of economic value to the human population.
This bird is an important natural control of insects. Scott's Orioles are vitally important to the yucca because they keep the number of pronumba moths low. These moths use the seeds of the yucca as food for their larvae. When the moths are fluttering about the yucca, the Scott's Oriole can have a quick and easy meal.
The Scott's Oriole also serves as an attraction to birders around the world. Birding tourists bring money into the southwest United States and Mexico, thereby supplementing the economy of both areas. (Brandt, 1951).
The Scott's Oriole mainly eats insects, such as grasshoppers, small beetles, caterpillars, butterflies and insect larvae. It also eats berries and cactus fruit. It will also sometimes probe flowers for nectar. This bird obtains gleans insects that are attracted to the flowers of yuccas. The ants, bees and other insects that are attracted to this plant's flower provide an ample food source.
They also utilize the century plants' and lechuguillas' as a food source for the nectar and insects attracted to these blossoms. Flowers of the agave also provide insects for this Oriole to feast upon.
When away from their nests and getting food, Scott's Orioles do not appear to be aggressive to other birds that are also attempting to feed. (Bailey, 1928; Brandt, 1951; Del Rio, 1987).
The Scott's Oriole is almost completely confined to the Lower and Upper Sonoran Zones. This oriole breeds in the Lower Sonoran Zone from southern California, Nevada, Utah, western Colorado, central New Mexico and western Texas and south into Mexico, to Nuevo Leon, Vera Cruz, Puebla, and Lower California. Of these, Vera Cruz seems to be the least rich in Scott's Orioles, most likely due to its humid mountains. This bird's range is not changing at this point , however, with increasing climate change, the range will most likely move.
It winters in northwestern Mexico from Lower California, Sonora and Chihuahua, along the coast south to Oaxaca and in southern California. It is present year-round in the central and southern regions of Mexico. It is casually found throughout the western portion of the United States and also in Minnesota, Wisconsin, and Louisiana. (Bailey, 1928; Brandt, 1951; Ligon, 1961; Loetscher, 1955)
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )
Scott's Orioles often live in yucca gardens on desert grassland prairies, but they have been found wherever yucca is growing, even on the hillsides of mountain canyons. It primarily uses Torrey and soaptree yuccas. Occasionally, these orioles have been found to live in other small, or large, trees. When they are in trees other than yuccas, they often feed and sing in pines, oaks, and riparian areas within pine-oak areas. In the summer, though, they most often live in live oak, Joshua trees and yucca. They always live within range of a reliable water source. They often shun the humid, forested mountains and the high plains areas. The Scott's Oriole, however, has been found in the lowest and hottest parts of New Mexico. They are most common on and near the desert foothills and mountains of southern and southwestern New Mexico. These birds prefer south-facing slopes. (Bailey, 1928; Brandt, 1951; Kozma et. al, 1997; Ligon, 1961; Marshall, 1957; Phillips, 1964)
Terrestrial Biomes: desert or dune ; chaparral
Average lifespan
Status: wild: 77 months.
The length of male Scott's Oriole is about 18.48-20.4 cm while its wings are 9.36-10.08 cm long. Its tail is 7.92-9.36 cm long. It has a sharp, pointed, dark bill that has a length of 2.16-2.4 cm. The feet of this bird are fitted only for perching. Adult males, in the spring and summer, have a black head and breast. Portions of the back, wings and tail are also black in color. Their scapulars, posterior parts of their backs, their bellies, rumps, shoulder patch, basal part of the tail, and upper and under tail and wing coverts are a bright lemon-yellow. There is no orange present on the Scott's Oriole, unlike other orioles. A white wing bar is also present. Males' bills are black with an upper base that is bluish gray. Adult males in the winter look similar to how they do in the summer, except that the white markings on the wings are broader, the feathers of the back are edged with gray, the rump and upper tail coverts are washed with olive or gray and their flanks are tinged with an olive color. Immature males have similar characteristics with females, however, the immature male's head is mostly black by its first spring, while the female's is only black when it is very old. It takes two years for a juvenile to reach full plumage.
Females are, on average, smaller than the males. Adult females have olive-gray under parts and top of the head with dark streaks on the back. There is no brown present on the body. The body color becomes yellowish on the rump and upper tail coverts. They also have two wing bars, as opposed to the male's one wing bar. The female's throat is sometimes spotted, clouded, or washed with black. Old females usually have a completely black throat. Immature females are duller in color, without a trace of black. (Bailey, 1928; Brandt, 1951; Ligon, 1961; Phillips, 1964)
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
The Scott's Oriole breeds in spring and summer. The eggs are laid in nests located in shrubs and in the canopies of trees at the branch base. The height of the nesting season is in late May or early June. It is a monogamous species that is with its mate for one breeding season. Its eggs have an incubation period of 7-14 days. The nestling period is 14 days. The average number of offspring per reproductive effort is 3-4 chicks. Both parents take care of the young. Males demand a large territory in order to attract a mate and will defend it well. It is possible that the Scott's Oriole could be subject to cowbird parasitism because cowbirds are present within the orioles' range. If parasitism is occurring, however, it does not appear to have an effect on population sizes.
The Scott's Oriole weaves a pendant nest made out of the tough fibers of the dried leaves of the yucca and palm fibers. The color of these dried leaves acts as camouflage for the nest. It hangs its nest high up in the yucca, amongst the long, green leaves. It is usually placed in the dead portion of the yucca, underneath the live crown, where it is laced to the dead blades. This provides protection from bad weather and any enemies that may come along.
At times, the Scott's Oriole will construct its nest with grasses and hang it from other trees, including junipers and scrub pinion. Occasionally the nests are hidden in clumps of mistletoe and lined with a few horse hairs. The nest of the Scott's Oriole is so well constructed that it often remains intact for several years.
The eggs of the Scott's Oriole are bluish in tint and the largest of the orioles in the southwestern United States. There are usually 3 or 4 that are blotched, streaked and spotted with black, gray, or brown and purple, typically around the larger end of the egg. (Bailey, 1928; Brandt, 1951; Ligon, 1961; Marshall, 1957)
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Average time to hatching: 14 days.
Average eggs per season: 3.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Icterus parisorum[2] tamién conocíu como bolseru tunero o turpial tunero,[3] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Icteridae. Distribúise dende'l suroeste d'Estaos Xuníos hasta'l sur de Baxa California Sur y el centru de Méxicu.
Esta ave foi nomada por Darius N. Couch n'honor del xeneral Winfield Scott. Anque más tarde afayóse que fuera primeramente descrita por Bonaparte, el nome común caltiense.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Icterus parisorum tamién conocíu como bolseru tunero o turpial tunero, ye una especie d'ave paseriforme de la familia Icteridae. Distribúise dende'l suroeste d'Estaos Xuníos hasta'l sur de Baxa California Sur y el centru de Méxicu.
Esta ave foi nomada por Darius N. Couch n'honor del xeneral Winfield Scott. Anque más tarde afayóse que fuera primeramente descrita por Bonaparte, el nome común caltiense.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Euryn Scott (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: eurynnod Scott) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Icterus parisorum; yr enw Saesneg arno yw Scott’s oriole. Mae'n perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn I. parisorum, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r euryn Scott yn perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Casig Para Psarocolius bifasciatus Gregl y Gorllewin Quiscalus niger
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Euryn Scott (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: eurynnod Scott) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Icterus parisorum; yr enw Saesneg arno yw Scott’s oriole. Mae'n perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn I. parisorum, sef enw'r rhywogaeth.
The Scott's oriole (Icterus parisorum) is a medium-sized icterid (the same family as many blackbirds, meadowlarks, cowbirds, grackles, and others, including the New World orioles).
It is primarily found in the Southwestern United States and south to Baja California Sur and central Mexico. It is very common in Sacramento and south in California.
The species was first scientifically described by French ornithologist Charles Lucien Bonaparte in 1838. Bonaparte named the bird parisorum after the Paris brothers, powerful French financiers of the early 1700s.[2] The English name was given by American soldier and naturalist Darius N. Couch in honor of General Winfield Scott, without knowing that the bird had previously been described by Bonaparte. Birder Steve Hampton has proposed calling this species the yucca oriole for its preferred habitat due to Scott's involvement in the Trail of Tears and other episodes of ethnic cleansing in the Southeastern United States.[3]
Measurements:[4]
The Scott's oriole (Icterus parisorum) is a medium-sized icterid (the same family as many blackbirds, meadowlarks, cowbirds, grackles, and others, including the New World orioles).
It is primarily found in the Southwestern United States and south to Baja California Sur and central Mexico. It is very common in Sacramento and south in California.
The species was first scientifically described by French ornithologist Charles Lucien Bonaparte in 1838. Bonaparte named the bird parisorum after the Paris brothers, powerful French financiers of the early 1700s. The English name was given by American soldier and naturalist Darius N. Couch in honor of General Winfield Scott, without knowing that the bird had previously been described by Bonaparte. Birder Steve Hampton has proposed calling this species the yucca oriole for its preferred habitat due to Scott's involvement in the Trail of Tears and other episodes of ethnic cleansing in the Southeastern United States.
La Kalifornia iktero, Icterus parisorum, estas specio de birdo de la familio de Ikteredoj kaj de ties tipa genro nome Ikteroj kiu enhavas speciojn kiuj montras flavajn kaj nigrajn kolorojn. Ĝi estas mezgranda ikteredo (sama familio kiel multaj ikteroj, sturneloj, molotroj, kviskaloj kaj aliaj).
Tiu nearktisa birdo troviĝas precipe en Sudokcidenta Usono el suda Kalifornio, Nevado, Utaho, okcidenta Koloradio, centra Nov-Meksiko al okcidenta Teksaso kaj suden al suda Malsupra Kalifornio kaj centra Meksiko, Novleono, Verakruco, Pŭeblo, sed ĉefe en la humidaj montoj de Verakuco. De ties ĉeesto en ambaŭ Kalifornioj devenas la komuna nomo.
Ili vintrumas en nordokcidenta Meksiko el Malsupra Kalifornio, Sonoro kaj Ĉiuaŭo, laŭlonge de la marbordo suden al Oaĥako kaj en suda Kalifornio. Ĝi ĉeestas la tutan jaron en centraj kaj sudaj regionoj de Meksiko. Ĝi foje estas vaganta en okcidenta Usono kaj en Minesoto, Viskonsino kaj Luiziano. (Bailey, 1928; Brandt, 1951; Ligon, 1961; Loetscher, 1955)
Tiu birdo ricevis en Usono la nomon de Scott's Oriole fare de Darius N. Couch omaĝe al generalo Winfield Scott. Kvankam oni malkovris poste ke ĝi estis jam priskribita de Bonaparte, la komuna nomo restis.
La Kalifornia iktero ofte loĝas en jukaoĝardenoj en dezertaj herbejoj, sed ili troviĝas ĉie ajn kie estas jukao, eĉ en deklivoj de montokanjonoj. Foje ili vivas ankaŭ en aliaj grandaj arboj, kaj tiam manĝas kaj kantas en pinoj, kverkoj kaj ĉeriveraj areoj kun pinoj kaj kverkoj. Somere tamen il ĉefe loĝas ĉe kverkoj, joŝuaarboj kaj jukao. Tamen ili troviĝas ankaŭ en plej malaltaj kaj varmaj partoj de Nov-Meksiko. Ili estas komunaj ĉefe en dezertaj montetoj kaj montoj de suda kaj sudokcidenta Nov-Meksiko. Tiuj birdoj preferas sudenajn deklivojn. (Bailey, 1928; Brandt, 1951; Kozma et. al, 1997; Ligon, 1961; Marshall, 1957; Phillips, 1964)
Longo de masklo de Kalifornia iktero estas ĉirkaŭ 18.48-22.4 cm dum flugiloj estas 9.36-10.08 cm longaj kaj la vosto 7.92-9.36 cm longa. Ĝi havas pintakran kaj malhelan bekon (suba bazo pli hela) kiu estas 2.16-2.4 cm longa. Piedoj de tiu birdo taŭgas nur por ripozo. Masklaj plenkreskuloj printempe kaj somere havas nigrajn kapon kaj bruston. Ankaŭ partoj de dorso, flugiloj kaj vosto estas nigraj. Ŝultro, ŝultromakuloj, subaj partoj de dorso, ventro, pugo kaj baza parto de la vosto, kaj supra kaj suba vosto kaj flugilkovriloj estas brile citronflavaj. Ne estas oranĝa koloro ĉe tiu iktero, malkiel ĉe aliaj samgenranoj. Tamen ja estas blanka flugilstrio. Vintre masklaj plenkreskuloj aspektas simile al somere, escepte pro tio ke la blankaj flugiloj estas pli larĝaj, la plumoj de la dorso havas grizajn bordojn, pugo kaj supraj vostokovriloj estas eluzitaj per oliveca aŭ griza koloroj kaj flankoj nuancas je oliveca.
Inoj estas averaĝe pli malgrandaj ol maskloj. Inaj plenkreskuloj havas tre olivecgrizajn subajn partojn kaj kapopinton kun malhela strieco malantaŭe. Ne havas brunon enkorpe. Ili estas flavecaj en pugo kaj supraj vostokovriloj. Ili havas ankaŭ du flugilstriojn, male al maskloj kiuj havas ununuran. La gorĝo estas foje punkteca, makuleca aŭ eluzita je nigro. Maljunaj inoj kutime havas komplete nigran gorĝon, dum nematuraj inoj estas pli senkoloraj, sed io ajn nigra. (Bailey, 1928; Brandt, 1951; Ligon, 1961; Phillips, 1964)
Nematuraj maskloj havas similajn karakterojn al inoj, tamen liaj kapoj estas ĉefe nigraj la unuan printempon, dum tiu de la ino estas nigra nur kiam ŝi estas maljuna. Junulo atingas plenkreskan plumaron post du jaroj.
La Kalifornia iktero reproduktiĝas printempe kaj somere. Oni demetas ovojn en nestojn situajn en arbustoj kaj kanopeo de arboj ĉe la branĉobazo. Pinto de la reprodukta sezono estas fine de majo kaj komenco de junio. Ĝi estas monogama specio por ĉiu reprodukta sezono. Kovado daŭras 7-15 tagojn. Elnestiĝo okazas post 14 tagoj. Averaĝa nombro de idoj en ĉiu ovaro estas de 3-4 idoj. Ambaŭ gepatroj zorgas la idojn. Maskloj postulas grandan teritorion por allogi partneron kaj ĝin akre defendas. Eble tiu specio suferas parazitadon fare de molotroj kiuj ja loĝas en la iktera teritorio. Se tio okazas, ŝajne tio ne grave malpliigas la ikterajn populaciojn.
La Kalifornia iktero teksas pendantan neston faritan el fibroj de sekaj folioj de jukao kaj palmofibroj. La koloro de tiuj sekaj folioj funkcias kiel kamuflilo por la nesto. Ili pendas sian neston alte en la jukao, inter la longaj, verdaj folioj. Kutime ĝi situas en la seka parto de la jukao, sub la vivanta krono, kie ĝi estas ligata al mortintaj folioj. Tio havigas protekton el malbona vetero kaj el eventualaj malamikoj. Foje la Kalifornia iktero konstruas sian neston el herboj kaj pendas ĝin el aliaj arboj, inklude juniperojn kaj pinarbustojn, aŭ eĉ profitas kavaĵon surgrunde kie ili faras kupolon. Foje la nestoj estas kaŝitaj en foliaroj de visko kaj kovritaj el ĉevalharoj. La nesto de la Kalifornia iktero estas tiom bone konstruita ke ĝi ofte restas netuŝita dum kelkaj jaroj.
La ovoj de la Kalifornia iktero estas bluecaj kaj la plej grandaj inter ikteroj de sudokcidenta Usono. Estas kutime 3 aŭ 4 sed ĝis 6, kiuj estas punktecaj, striecaj aŭ makuletecaj je nigra, griza aŭ bruna kaj purpura, tipe ĉe la pli larĝa pinto de la ovo. (Bailey, 1928; Brandt, 1951; Ligon, 1961; Marshall, 1957)
Tiu iktero timidas kaj apenaŭ eliras el arbaraj areoj, nur por defendi sian teritorion el eventuala entrudulo, kiel garolo. Ili tiom bone kaŝas sian neston en la jukao, ke ĝi estas konsiderata unu el la plej sekuraj birdoj de Nordameriko. Por printempa migrado unue aperas masklaj plenkreskuloj, sekve de inoj kaj fine junaj maskloj.
La kanto de la Kalifornia iktero sonas iom kiel tiu de la Okcidenta sturnelo, sed ĝi estas pli ripeteca, havas pli da volumo kaj povas esti aŭdata je pli granda distanco. (Bailey, 1928; Brandt, 1951; Ligon, 1961).
La Kalifornia iktero manĝas ĉefe insektojn, kiaj akridoj, malgrandaj skaraboj, raŭpoj, papilioj kaj insektaj larvoj. Ili manĝas ankaŭ berojn kaj kaktofruktojn. Ili povas ankaŭ suĉi floronektaron. Tiu birdo kaptas insektojn kiuj estas allogataj al la floroj de jukao, kiaj formikoj, abeloj kaj aliaj, kio konstituas ampleksan manĝoresurson. Kiam ili manĝas ne ŝajnas tiom agresemaj al aliaj birdoj kiuj ankaŭ manĝas. (Bailey, 1928; Brandt, 1951; Del Rio, 1987).
La Kalifornia iktero, Icterus parisorum, estas specio de birdo de la familio de Ikteredoj kaj de ties tipa genro nome Ikteroj kiu enhavas speciojn kiuj montras flavajn kaj nigrajn kolorojn. Ĝi estas mezgranda ikteredo (sama familio kiel multaj ikteroj, sturneloj, molotroj, kviskaloj kaj aliaj).
El turpial de Scott (Icterus parisorum)[2] también conocido como bolsero tunero o turpial tunero,[3] es una especie de ave paseriforme de la familia Icteridae. Se distribuye desde el suroeste de Estados Unidos hasta el sur de Baja California Sur y el centro de México.
Esta ave fue nombrada por Darius N. Couch en honor del general Winfield Scott. Aunque más tarde se descubrió que había sido previamente descrita por Bonaparte, el nombre común se mantiene.
El turpial de Scott (Icterus parisorum) también conocido como bolsero tunero o turpial tunero, es una especie de ave paseriforme de la familia Icteridae. Se distribuye desde el suroeste de Estados Unidos hasta el sur de Baja California Sur y el centro de México.
Esta ave fue nombrada por Darius N. Couch en honor del general Winfield Scott. Aunque más tarde se descubrió que había sido previamente descrita por Bonaparte, el nombre común se mantiene.
Icterus parisorum Icterus generoko animalia da. Hegaztien barruko Icteridae familian sailkatua dago.
Icterus parisorum Icterus generoko animalia da. Hegaztien barruko Icteridae familian sailkatua dago.
Icterus parisorum
L’Oriole jaune-verdâtre ou Oriole de Scott (Icterus parisorum) est une espèce d'Orioles. Cet oiseau noir et jaune, peu étudié vit dans les zones arides du sud des États-Unis et au Mexique.
Cet oiseau mesure de 19 à 23 cm de long et a une envergure variant de 25 à 34 cm, pour une masse variant de 32 à 41 g[1],[2],[3],[4]. Ses ailes mesurent entre 9 et 10 cm de long et son bec de 2,1 à 2,4 cm[5].
Les mâles adultes ont le dos, la tête, la gorge, le centre de la poitrine, les ailes, et les plumes centrales de la queue de couleur noire. Le croupion, les plumes externes de la queue et le dessous du corps sont jaune citron, de même qu'une barre sur l'épaule, soulignée de blanc. Ils présentent en outre une fine bande blanche sur les ailes. Leur bec est noir, avec un peu de gris bleu à la base de la mandibule inférieure. En dehors de la saison de nidification, la bande blanche de l'aile est un peu plus large et les plumes du dos se bordent de gris tandis que celles du croupion et du dessus de la queue se teintent de gris ou de vert-olive.
Les femelles, plus pâles et terne sur le dos et le dessus de la tête (gris-olivâtre globalement, mais plus marronâtre sur la tête), ont une couleur jaune verdâtre sur les parties inférieures. Elles présentent en outre deux bandes blanches sur les ailes marron-grisâtre et quelques traits sombres sur le dos et les épaules. Elle présentent parfois (mais pas toujours) du noir sur la poitrine, surtout chez les femelles âgées. La queue est olivâtre, un peu plus jaune à la base.
Les femelles immatures ressemblent aux femelles plus âgées, mais n'ont jamais de noir sur la poitrine.
Les mâles juvéniles ressemblent aux femelles, mais ont la gorge et le centre de la poitrine plus sombres[1] ; il leur faudra deux ans pour acquérir le plumage adulte[5].
L'Oriole d'Audubon (Icterus graduacauda) est lui aussi noir et jaune et vit aussi aux États-Unis. Cependant, son dos est jaune-verdâtre et non noir, et sa queue est entièrement noire. De plus, les aires de répartition de ces deux espèces sont différentes.
Les femelles et les juvéniles peuvent être confondus avec les femelles et juvéniles d'Icterus cucullatus (Oriole masqué), qui sont gris sur les parties supérieures et jaune sale sur les parties inférieures, mais qui sont aussi plus petits et ne partagent pas vraiment la même aire de répartition.
Omnivore, il se nourrit d'arthropodes, comme des Sauterelles, de petits coléoptères, des chenilles, des papillons, des fourmis, des hyménoptères ou des larves d'insectes, mais aussi de fruits (baies, fruits de palmiers ou de cactus...). Plusieurs observations ont montré qu'il est aussi capable de prélever du nectar dans les fleurs. Il se nourrit souvent sur les yuccas et autres agaves dont la floraison attire de nombreux insectes et fournit du nectar consommé par cet oiseau[1],[5].
Il est parfois l'hôte des distributeurs d'eau sucrée placés pour attirer les colibris[3].
Les cris d'appel sont des tcheuk rauques. Le chant est constitué de notes flutées, sifflées en séries de thèmes ascendants puis descendants ; il est assez ressemblant à celui de la Sturnelle de l'Ouest.
Sur son aire de répartition, il est l'un des premiers oiseaux à chanter puisqu'il débute ses chants avant le lever du jour. Il peut être entendu à n'importe quel moment de la journée tout au long de la saison de nidification ; il a même été entendu en train de chanter dans les zones d'hivernage. Pendant la saison de nidification, la femelle chante depuis le nid pour répondre au chant du mâle. Le chant de la femelle ressemble à celui du mâle, en moins puissant[3],[4].
L'Oriole jaune-verdâtre niche à partir de mai ou début juin. Cette espèce est monogame pour une saison. Les mâles se ménagent alors un vaste territoire activement défendu. Les nids sont bâtis dans des yuccas ou à la base de branches d'arbres (pin, genévrier, sycomore...). Ils sont tissés de d'herbe sèche ou le plus souvent de fibres de yucca ou de palmier, voire de crins d'animaux[5], et construits de sorte qu'ils pendent dans le vide. Ces nids sont fort solidement bâtis et peuvent subsister pendant plusieurs années.
La ponte comprend en moyenne 3 ou 4 œufs (en fait de 1 à 5 pour les valeurs extrêmes) de teinte pâle, bleuâtre, et tachés de sombre (gris, noir, brun ou pourpre), qui seront couvés pendant 14 jours. C'est la femelle qui assure l'incubation[4]. Les oisillons, nidicoles, pèsent 2 g à la naissance[2]. Les deux parents s'occuperont après l'éclosion du soin aux jeunes pendant deux semaines. Il est assez courant que le couple tente une deuxième nichée, généralement dans un nouveau nid ; il est beaucoup plus rare qu'il en tente une troisième[6],[4].
À un an, les mâles ne possèdent pas encore leur livrée adulte, mais des jeunes de cet âge ont été observés en train de s'accoupler. Cependant, la plupart des mâles attendront la 2e année pour se reproduire[6],[7]. Le record actuel de longévité chez cette espèce est de 6,4 ans[8].
Il vit en général dans des habitats arides ou semi-arides, dans des régions boisées ou comprenant des végétaux suffisamment hauts (forêts de peupliers/sycomores dans les canyons, zones boisées à Juniperus et Pinus cembroides en altitude, yuccas arborescents et palmiers, surtout du genre Washingtonia, dans les zones purement désertiques)[1]. Sur une bonne partie de son aire de répartition, l'Oriole jaune-verdâtre est inféodé aux yuccas qui lui fournissent nourriture (nombreux insectes, nectar) et abri (lieu et matériaux pour la construction du nid)[5],[3],[6].
Son aire de répartition s'étend au sud-ouest des États-Unis et au Mexique, dans les déserts de ces régions.
Il niche en Californie, au Nevada, dans l'Utah, en Arizona, au Nouveau-Mexique, au Texas et dans presque tout le Mexique (jusque dans les états d'Oaxaca et de Veracruz).
Alors que dans le centre et le sud du Mexique, les populations sont résidentes à l'année, celles vivant plus au nord migrent vers ces mêmes régions en hiver. Au printemps, les mâles sont les premiers à revenir, suivis des femelles puis des mâles juvéniles[5].
On peut très occasionnellement le croiser dans d'autres états de l'ouest des États-Unis, ainsi que dans le Minnesota, le Wisconsin et la Louisiane[5].
Cette espèce monotypique ne présente pas de sous-espèces.
L'étymologie de son nom : Icterus vient du terme grec "ikteros", signifiant la jaunisse et parisorum a été attribué à cette espèce par Charles-Lucien Bonaparte en 1838, en commémoration des frères Paris qui, bien des années plus tôt, avaient lors d'un voyage au Mexique financé la collection et l'expédition vers la France de nombreux spécimens zoologiques.
Oriole vient (comme le mot Loriot, d'ailleurs) du provençal ancien auriol, lui-même dérivé du latin aureolus : de la couleur de l'or. L'adjectif jaune-verdâtre fait référence à la couleur des parties inférieures de l'oiseau. Un général de la guerre de Sécession américaine, Darius Couch, voulut renommer cet oiseau en l'honneur de son supérieur, le Général Winfield Scott (1786–1866), d'où l'appellation vernaculaire d'Oriole de Scott[6].
Originellement placée dans la famille des Icteridae, l'espèce a temporairement été considérée comme faisant partie des Fringillidae dans la classification de Sibley et Monroe, la famille des Icteridae ayant été rétrogradée en sous-famille des ictérinés (ou Icterinae). L’American Ornithologists' Union, l’European Ornithologists' Union et le Congrès ornithologique international ont par la suite redonné son ancien statut à la famille des Icteridae[réf. nécessaire].
L'aire de répartition de cette espèce étant estimée à plus de deux millions de kilomètres carrés, et sa population comptant environ 1,6 million d'individus, l'UICN l'a classée dans la catégorie LC (préoccupation mineure)[9].
Icterus parisorum
L’Oriole jaune-verdâtre ou Oriole de Scott (Icterus parisorum) est une espèce d'Orioles. Cet oiseau noir et jaune, peu étudié vit dans les zones arides du sud des États-Unis et au Mexique.
De Scotts troepiaal (Icterus parisorum) is een zangvogel uit de familie Icteridae (troepialen).
Deze soort komt voor in de zuidelijk-centrale Verenigde Staten en zuidelijk Mexico.
De Scotts troepiaal (Icterus parisorum) is een zangvogel uit de familie Icteridae (troepialen).
Yuccatrupial (Icterus parisorum) er en fugl i trupialfamilien.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. 
Yuccatrupial (Icterus parisorum) er en fugl i trupialfamilien.
Scotts trupial[2] (Icterus parisorum) är en fågel i familjen trupialer inom ordningen tättingar.[3] Fågeln förekommer i torra områden i sydvästra USA och södra Mexiko.[3] IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Scotts trupial.
Wikispecies har information om Icterus parisorum.
Scotts trupial (Icterus parisorum) är en fågel i familjen trupialer inom ordningen tättingar. Fågeln förekommer i torra områden i sydvästra USA och södra Mexiko. IUCN kategoriserar arten som livskraftig.
Icterus parisorum là một loài chim trong họ Icteridae.[1]
