A medium-sized (5 inches) wood warbler, the male Blackburnian Warbler is most easily identified by its black back, streaked flanks, and bright orange face patches. Female Blackburnian Warblers are grayish-brown on the back and yellow on the face, resembling faded males. Both sexes of the related American Redstart (Setophaga ruticilla) are similarly dark with yellow and orange patches, but whereas the Blackburnian Warbler has bright areas on its face, the bright areas present on the plumage of that species are concentrated on the wings and tail. The Blackburnian Warbler breeds across southern Canada and the northeastern United States. This species is also present at higher elevations in the Appalachian Mountains as far south as northern Georgia. In winter, Yellow-throated Warblers may be found from Costa Rica south to Peru. Blackburnian Warblers breed in a variety of dense woodland habitats, particularly those largely composed of evergreen trees. In winter, this species may be found in humid tropical forests. Blackburnian Warblers primarily eat small invertebrates, including insects and spiders, but may also eat a small amount of plant material, mainly fruits and berries, during the winter. In appropriate habitat, Blackburnian Warblers may be observed flitting through high branches in tall trees while foraging for insects. Birdwatchers may also listen for this species’ song, a whistled “zip zip zip titi tseeeeee.” Blackburnian Warblers are primarily active during the day, but, like many migratory songbirds, this species undertakes part of its migration at night.
Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
'''Setophaga fusca,[2] tamién denomada reinita de fueu, reinita pechinaranja, reinita de Blackburn y cigüita del fríu,[3] ye una especie d'ave paseriforme de la familia Parulidae. Reproduzse nel este d'América del Norte, dende'l sur de Canadá a Carolina del Norte. Les reinitas de gargüelu naranxa son migratories y pasen l'iviernu nel sur d'América Central y en Suramérica.
Son de 11,5 cm de llargu y pesen 8,5 g . Nel branu, el machu fai rumbu del so llombu gris escuru y dobles franxes blanques nes nales, con pechu amarellentáu y coronilla chocolate escuru. Les partes inferiores d'esta ave son blanques, y matizaes con mariellu y guedeyes negres. La cabeza ye bastante colorida mariella y negru, con un gargüelu de color anaranxáu.
Otros plumaxes son versiones descoloríes del machu del branu, y tienen una falta en particular nel diseñu de la cabeza, mariella y gris pálidu, en cuenta de negru.
Los hábitats de cría d'estes aves son montes de coníferes maduros o los montes mistos, especialmente aquellos que contienen picees y tsugas del Canadá. Eses aves ponen de 4 a 5 güevos nun nial en forma de taza nel que s'asitia xeneralmente de 2 a 38 m d'altor, nuna caña horizontal.
Estos páxaros son insectívoros, pero inclúin freses na so dieta na temporada d'iviernu. Usualmente tán en busca d'inseutos nes copes de los árboles.
Los cantares son unes simples series de notes altes swi, que de cutiu xuben de tonu. El so reclamu ye un sip altu.
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. '''Setophaga fusca, tamién denomada reinita de fueu, reinita pechinaranja, reinita de Blackburn y cigüita del fríu, ye una especie d'ave paseriforme de la familia Parulidae. Reproduzse nel este d'América del Norte, dende'l sur de Canadá a Carolina del Norte. Les reinitas de gargüelu naranxa son migratories y pasen l'iviernu nel sur d'América Central y en Suramérica.
La bosquerola fosca o bosquerola golataronja[1] (Setophaga fusca) és un ocell de la família dels parúlids (Parulidae) que habita els boscos del sud-est de Canadà i nord-est dels Estats Units. Passa l'hivern, principalment, al nord d'Amèrica del Sud.
La bosquerola fosca o bosquerola golataronja (Setophaga fusca) és un ocell de la família dels parúlids (Parulidae) que habita els boscos del sud-est de Canadà i nord-est dels Estats Units. Passa l'hivern, principalment, al nord d'Amèrica del Sud.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Telor Blackburn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: telorion Blackburn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Dendroica fusca; yr enw Saesneg arno yw Blackburnian warbler. Mae'n perthyn i deulu'r Telorion y Byd Newydd (Lladin: Paruliadae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. fusca, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Mae'r telor Blackburn yn perthyn i deulu'r Telorion y Byd Newydd (Lladin: Paruliadae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Telor bochddu Basileuterus melanogenys Telor corun winau Basileuterus rufifrons.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Telor Blackburn (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: telorion Blackburn) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Dendroica fusca; yr enw Saesneg arno yw Blackburnian warbler. Mae'n perthyn i deulu'r Telorion y Byd Newydd (Lladin: Paruliadae) sydd yn urdd y Passeriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn D. fusca, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Ne America a Gogledd America.
Der Fichtenwaldsänger (Setophaga fusca, Syn.: Dendroica fusca) ist ein kleiner Vogel aus der Gattung der Baumwaldsänger (Setophaga) in der Familie der Waldsänger (Parulidae). Die englische Bezeichnung „Blackburnian Warbler“ geht auf die englische Botanikerin Anna Blackburne zurück.
Am Kopf, an der Kehle und am Brustbereich ist das Federkleid leuchtend orange. Das Rückengefieder und die Flügeldecken sind grauschwarz bis graubraun mit weißen Flecken auf den Flügeln. Das Unterseitengefieder hat eine gelbliche Farbe mit schwarzen Streifen an den Flanken. Im Gegensatz zu dem Männchen ist das Weibchen matter gefärbt und hat ein stumpferes orange am Kopfbereich und an der Brust. Die Jungvögel tragen ein ähnliches Federkleid wie die erwachsenen Weibchen.
Die Nahrung des Fichtenwaldsängers besteht überwiegend aus Insekten. Im Winter erweitert er seinen Speiseplan um Beeren und Früchte. Für die nordamerikanischen Wälder im Norden ist er wichtig, da er vor allem Schädlinge und die Raupen von schädlichen Insekten vertilgt.
Die Brutgebiete befinden sich im Osten von Nordamerika, von Südkanada über die Great Lakes und Neuengland bis nach North Carolina. Zum Überwintern zieht der Fichtenwaldsänger in die Anden nach Südamerika, Kolumbien, Ecuador und Peru. Weitere Gebiete befinden sich in Venezuela und Panama, in denen sich jedoch eine kleinere Anzahl von Fichtenwaldsängern einfinden als in den anderen Gebieten. Als seltener Gast kommt er auch in Westeuropa vor.
Der Fichtenwaldsänger (Setophaga fusca, Syn.: Dendroica fusca) ist ein kleiner Vogel aus der Gattung der Baumwaldsänger (Setophaga) in der Familie der Waldsänger (Parulidae). Die englische Bezeichnung „Blackburnian Warbler“ geht auf die englische Botanikerin Anna Blackburne zurück.
The Blackburnian warbler (Setophaga fusca) is a small New World warbler. They breed in eastern North America, from southern Canada, westwards to the southern Canadian Prairies, the Great Lakes region and New England, to North Carolina.
Blackburnian warblers are migratory, wintering in southern Central America and in South America, and are very rare vagrants to western Europe.
The genus name Setophaga is from Ancient Greek ses, "moth", and phagos, "eating", and the specific fusca is Latin for brown.[2]
These birds were named after Anna Blackburne, an English botanist.[3]
Blackburnian warblers are small passerines and average-sized wood-warblers. They measure around 11 to 13 cm (4.3 to 5.1 in) long, with a 20 to 22 cm (7.9 to 8.7 in) wingspan, and weigh 8 to 13 g (0.28 to 0.46 oz). The average mass of an adult bird is 9.7 g (0.34 oz), although is slightly higher in fall due to fat reserves, averaging 10.2–10.4 g (0.36–0.37 oz).[4] Among standard measurements, the wing chord is 6.3 to 7.3 cm (2.5 to 2.9 in), the tail is 4.2 to 5 cm (1.7 to 2.0 in), the bill is 0.9 to 1 cm (0.35 to 0.39 in) and the tarsus is 1.6 to 1.8 cm (0.63 to 0.71 in).[5] In summer, male Blackburnian warblers display dark gray backs and double white wing bars, with yellowish rumps and dark brown crowns. The underparts of these birds are white, and are tinged with yellow and streaked black. The head is strongly patterned in yellow and black, with a flaming-orange throat. It is the only North American warbler with this striking plumage. Other plumages, including the fall male and adult female, are washed-out versions of the summer male, and in particular lack the bright colors and strong head pattern. The Blackburnian warbler is practically unmistakable if seen well, even the female due her dull-yellow supercilium, contrasting with greyish cheeks and yellow throat contrasting with the dark streaky sides and back. The only other wood-warbler with an orange throat is the flame-throated warbler of Central America and is very distinctive, lacking the contrasting blackish streaking about the head and whitish underside of a male Blackburnian.[6] Basic plumages show weaker yellows and gray in place of black in the breeding male. Blackburnian warblers' songs are a simple series of high swi notes, which often ascend in pitch. Transliterations have included zip zip zip zip zip zip zip zip, titititi tseeeeee or teetsa teetsa teetsa teetsa.[7] Their call is a high sip. Genetic research has shown that their closed living relative is the bay-breasted warbler, the latter species perhaps specialized to forage in the same coniferous trees at lower levels.[8] Hybridization in the wild has been recorded once each with a bay-breasted warbler (in West Virginia), with a black-and-white warbler (in Pennsylvania) and possibly a wintering hybrid with a Kirtland's warbler (in Hispaniola).[9][10][11]
Blackburnian warblers are solitary during winter and highly territorial on their breeding grounds and do not mix with other passerine species outside of the migratory period. However, during migration, they often join local mixed foraging flocks of species such as chickadees, kinglets and nuthatches. Similarly, in the tropics they were found to be fairly social while engaging in migration but solitary from other passerines while wintering.[12] These birds are basically insectivorous, but will include berries in their diets in wintertime. They usually forage by searching for insects or spiders in treetops. Their breeding season diet is dominated by the larvae of Lepidoptera, i.e. moths and butterflies.[13] They may help control the spruce budworm (often considered a harmful pest) when breakouts occur, at the local if not at epidemic level.[14] In one study from Ontario, 98% of the diet was made of insects, the remaining 2% being spiders.[15] Among the migratory Setophaga warblers, it is considered one of the specialist at foraging in the micro-habitat of the tree's top canopy.[16]
The breeding habitats of these birds are mature coniferous woodlands, the central part of their breeding range being in the southeastern portion of Canada's boreal forest. However, their distribution as a breeding species continues broadly down much of New England and the Appalachian Mountains, from New York to northernmost Georgia, in elevated mixed woodlands, especially ones containing spruce and hemlocks.[17] Hemlocks in particular are most likely to host Blackburnian warblers in mixed forests.[18] It typically winters in tropical montane forests, from roughly 600 to 2,500 m (2,000 to 8,200 ft), mainly from Colombia to Peru, more sporadically in Panama and the Amazon region.[19][20][21]
Blackburnian warblers begin their first clutches in mid-May to early June in the contiguous United States and about 1 to 2 weeks later in Quebec.[12] This species build a nest consisting of an open cup of twigs, bark, plant fibers, and rootlets held to branch with spider web and lined with lichens, moss, hair, and dead pine needles that's placed near the end of a branch. Although typically only laying one brood per year, if a nest is destroyed they are capable of producing a second or even third brood.[22] Three to five whitish eggs are laid in its nest which is usually placed 2–38 m (6.6–124.7 ft) above the ground, on a horizontal branch.[23] Nests usually constructed outwardly with twigs, bark, plant fibers, and rootlets; lined with lichens, mosses, fine grasses, hair, dead pine needles, and even occasionally such exotic substances as string, willow cotton, horsehair, and cattail down.[17] Only the female broods and spends about 80% day actively brooding, with the male usually helping bring food to the nest.[24] Among warblers, they are relatively rarely parasitized at the nest by brown-headed cowbirds, most likely due to the cowbirds lack of success in dense pine-dominated forests.[25][26] Blue jays and American red squirrels have been verified to prey on nestlings and new fledglings, while a merlin was recorded killing a brooding adult female. Sharp-shinned hawks and Cooper's hawks are likely, but not confirmed, predators of adult Blackburnian warblers.[17] By far the greatest threat faced by this species is destruction of forest habitat, which some predict could cause the Blackburnian warbler to lose up more than 30% of its wintering or breeding habitat.[27][28] However, currently this species continues to occur over a large range and can appear in stable numbers where habitat is appropriate.[17]
The Blackburnian warbler (Setophaga fusca) is a small New World warbler. They breed in eastern North America, from southern Canada, westwards to the southern Canadian Prairies, the Great Lakes region and New England, to North Carolina.
Blackburnian warblers are migratory, wintering in southern Central America and in South America, and are very rare vagrants to western Europe.
La Oranĝgorĝa parulio, Dendroica fusca , estas malgranda paserina birdo de la familio de Paruliedoj de Ameriko kaj granda genro de Dendroica. Ili reproduktiĝas en orienta Nordameriko, el suda Kanado, okcidenten al sudaj Kanadaj Prerioj, la regiono de la Grandaj Lagoj kaj Nov-Anglio, al Norda Karolino.
Oranĝgorĝaj parulioj estas migrantaj, kiuj vintrumas en suda Centrameriko kaj en Sudameriko, kaj estas tre raraj vagantoj en okcidentan Eŭropon.
Oranĝgorĝa parulio estas 11.5 cm longa kaj pezas 8.5 g. Somere masklo de Oranĝgorĝa parulio montras malhelgrizan dorson kun blanka vertikala strio ĉiuflanke kio markigas centran vertikalan nigran larĝan strion kaj duoblan blankan flugilstrion kun flaveca pugo kaj malhela krono. La subaj partoj de tiuj birdoj estas blankaj nuance al flava kaj striecaj je nigro. La kapo montras tre markatan bildon flavanigran konsistantan en nigra krono kun tre mallarĝa flava kronostrio el la frunto al kapopinto, tre larĝa flava superokula strio, mallarĝa nigra traokula strio kaj ĉirkaŭokula nigra strizono kiu enfermas ankaŭ flavan subokulan makulon kaj kiu larĝigas en nigra orelareo, dum ankaŭ la kolzono estas flava, kun tre oranĝa gorĝo ege rimarkinda kaj kiu nomigas la specion. La beko estas grizeca, mallonga kaj akrapinta; la kruroj rosgrizecaj.
Aliaj plumaroj estas eluzitaj versioj de somera masklo, kaj ĉefe manko de la markata kapobildo, kun pli malforta flava kaj griza koloroj, anstataŭ nigra.
La reproduktaj biotopoj de tiuj birdoj estas maturaj arbaroj de konifero aŭ miksitaj, ĉefe tiuj kun piceoj kaj cugoj. La ino de Oranĝgorĝa parulio demetas 4-5 ovojn en tasforma nesto kiu kutime estas 2–38 m supergrunde, sur horizontala branĉo.
Tiuj nearktisaj birdoj estas insektovoraj, sed ili inkludas berojn en siaj dietoj vintre. Ili kutime serĉas insektojn en arbopintoj.
La kanto de la Oranĝgorĝa parulio estas simpla serio de altatonaj notoj sŭi, kiu ofte ascendas laŭ tono. La alvoko estas altatona sip.
La Oranĝgorĝa parulio, Dendroica fusca , estas malgranda paserina birdo de la familio de Paruliedoj de Ameriko kaj granda genro de Dendroica. Ili reproduktiĝas en orienta Nordameriko, el suda Kanado, okcidenten al sudaj Kanadaj Prerioj, la regiono de la Grandaj Lagoj kaj Nov-Anglio, al Norda Karolino.
Oranĝgorĝaj parulioj estas migrantaj, kiuj vintrumas en suda Centrameriko kaj en Sudameriko, kaj estas tre raraj vagantoj en okcidentan Eŭropon.
Oranĝgorĝa parulio estas 11.5 cm longa kaj pezas 8.5 g. Somere masklo de Oranĝgorĝa parulio montras malhelgrizan dorson kun blanka vertikala strio ĉiuflanke kio markigas centran vertikalan nigran larĝan strion kaj duoblan blankan flugilstrion kun flaveca pugo kaj malhela krono. La subaj partoj de tiuj birdoj estas blankaj nuance al flava kaj striecaj je nigro. La kapo montras tre markatan bildon flavanigran konsistantan en nigra krono kun tre mallarĝa flava kronostrio el la frunto al kapopinto, tre larĝa flava superokula strio, mallarĝa nigra traokula strio kaj ĉirkaŭokula nigra strizono kiu enfermas ankaŭ flavan subokulan makulon kaj kiu larĝigas en nigra orelareo, dum ankaŭ la kolzono estas flava, kun tre oranĝa gorĝo ege rimarkinda kaj kiu nomigas la specion. La beko estas grizeca, mallonga kaj akrapinta; la kruroj rosgrizecaj.
Aliaj plumaroj estas eluzitaj versioj de somera masklo, kaj ĉefe manko de la markata kapobildo, kun pli malforta flava kaj griza koloroj, anstataŭ nigra.
La reproduktaj biotopoj de tiuj birdoj estas maturaj arbaroj de konifero aŭ miksitaj, ĉefe tiuj kun piceoj kaj cugoj. La ino de Oranĝgorĝa parulio demetas 4-5 ovojn en tasforma nesto kiu kutime estas 2–38 m supergrunde, sur horizontala branĉo.
Tiuj nearktisaj birdoj estas insektovoraj, sed ili inkludas berojn en siaj dietoj vintre. Ili kutime serĉas insektojn en arbopintoj.
La kanto de la Oranĝgorĝa parulio estas simpla serio de altatonaj notoj sŭi, kiu ofte ascendas laŭ tono. La alvoko estas altatona sip.
La reinita gorjinaranja (Setophaga fusca),[2] también denominada reinita de fuego, reinita pechinaranja, reinita de Blackburn y cigüita del frío,[3] es una especie de ave paseriforme de la familia Parulidae. Se reproduce en el este de América del Norte, desde el sur de Canadá a Carolina del Norte. Las reinitas de garganta naranja son migratorias y pasan el invierno en el sur de América Central y en Sudamérica.
Son de 11,5 cm de largo y pesan 8,5 g . En el verano, el macho hace alarde de su lomo gris oscuro y dobles franjas blancas en las alas, con pecho amarillento y coronilla chocolate oscuro. Las partes inferiores de esta ave son blancas, y matizadas con amarillo y mechones negros. La cabeza es bastante colorida amarilla y negro, con una garganta de color anaranjado.
Otros plumajes son versiones descoloridas del macho del verano, y tienen una carencia en particular en el diseño de la cabeza, amarilla y gris pálido, en vez de negro.
Los hábitats de cría de estas aves son bosques de coníferas maduros o los bosques mixtos, especialmente aquellos que contienen piceas y tsugas del Canadá. Esos aves ponen de 4 a 5 huevos en un nido en forma de taza en el que se coloca generalmente de 2 a 38 m de altura, en una rama horizontal.
Estos pájaros son insectívoros, pero incluyen fresas en su dieta en la temporada de invierno. Usualmente están en búsqueda de insectos en las copas de los árboles.
Los cantos son unas simples series de notas altas swi, que a menudo suben de tono. Su reclamo es un sip alto.
La reinita gorjinaranja (Setophaga fusca), también denominada reinita de fuego, reinita pechinaranja, reinita de Blackburn y cigüita del frío, es una especie de ave paseriforme de la familia Parulidae. Se reproduce en el este de América del Norte, desde el sur de Canadá a Carolina del Norte. Las reinitas de garganta naranja son migratorias y pasan el invierno en el sur de América Central y en Sudamérica.
Tulikurk-säälik (Setophaga fusca) on linnuliik sääliklaste sugukonnast.
Tulikurk-säälik on pesitsusajal levinud Kanada lõunaosas ja USA kirdeosas. Talvitab Kesk-Ameerika lõunaosas ja Lõuna-Ameerikas. Väga harva satub Lääne-Euroopasse.
Üldpikkus 11,5 cm. Isaslinnul on hundsulestikus tumehall selg ja valged tiivavöödid. Alapool on valge, kollaka varjundiga ja musta triibustusega. Pea muster on kontrastselt oranžkollane ja must. Kurgualune on tulioranž.
Ülejäänud sulestikud on heledamad, peas puudub kontrastne muster, musta asemel on kollast ja halli.
Tulikurk-säälik pesitseb küpsetes okasmetsades või segametsades, eriti kui neis leidub kuuski ja tsuugasid.
Muneb 4-5 muna kausjasse pessa, mis paikneb rõhtsal oksal tavaliselt 2–38 m kõrgusel.
Putukad, talvel ka marjad. Putukaid otsib sageli kõrgel puuvõras.
Tulikurk-säälik (Setophaga fusca) on linnuliik sääliklaste sugukonnast.
Setophaga fusca Setophaga generoko animalia da. Hegaztien barruko Parulidae familian sailkatua dago.
Tulikurkkukerttuli (Setophaga fusca)[2] on kerttuleiden heimoon kuuluva varpuslintu.
Tulikurkkukerttuleita pesii Kanadassa ja Yhdysvalloissa. Laji talvehtii Keski-Amerikan eteläosissa ja Etelä-Amerikan pohjois- ja luoteisosissa. Laji on luokiteltu elinvoimaiseksi ja sen kannankehitys on kasvava.[1]
Tulikurkkukerttuli (Setophaga fusca) on kerttuleiden heimoon kuuluva varpuslintu.
Setophaga fusca
La Paruline à gorge orangée (Setophaga fusca, anciennement Dendroica fusca) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Parulidae.
Setophaga fusca
La Paruline à gorge orangée (Setophaga fusca, anciennement Dendroica fusca) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Parulidae.
La parula di Blackburn (setophaga fusca Müller, 1776) è un uccello passeriforme appartenente alla famiglia dei Parulidae.
La parula di Blackburn (setophaga fusca Müller, 1776) è un uccello passeriforme appartenente alla famiglia dei Parulidae.
De sparrenzanger (Setophaga fusca, synoniem: Dendroica fusca) is een zangvogel uit de familie der Parulidae (Amerikaanse zangers).
Deze soort komt voor in noordelijk, noordoostelijk en het oostelijke deel van Centraal-Noord-Amerika.
De sparrenzanger (Setophaga fusca, synoniem: Dendroica fusca) is een zangvogel uit de familie der Parulidae (Amerikaanse zangers).
Multimedia w Wikimedia Commons Lasówka rudogardła (Setophaga fusca) – gatunek małego ptaka z rodziny lasówek (Parulidae). Występuje we wschodniej części Ameryki Północnej i południowej części Ameryki Południowej.
Lasówka rudogardła (Setophaga fusca) – gatunek małego ptaka z rodziny lasówek (Parulidae). Występuje we wschodniej części Ameryki Północnej i południowej części Ameryki Południowej.
Cechy gatunku Samica ubarwiona mniej intensywnie niż samiec, który ma rude czoło, gardło i pasek nad okiem przechodzący w żółty. U samiczek czoło w małe, wąskie, czarne kropki. Reszta głowy z wyjątkiem obszaru pod okiem czarna. Gardło bardziej czerwone, pierś pomarańczowa. Brzuch żółty, od obszaru między nogami zaczyna przechodzić w biały, aż po koniec ogona. Po bokach końca ogona czarny pas, po jednym z każdej strony. Boki ciała żółte w czarne kropki. Skrzydła czarne z białymi brzegami lotek i białą plamą z czarnym środkiem na dole. Ogon z wierzchu czarny z rozmytymi, białymi lamówkami. Z góry u nasady skrzydeł widać białe pasy, po jednym z każdej strony. Nogi i dziób czarne, lecz nogi bardziej brązowawe. Młode ptaki są bardziej wyblakłe od samicy. Wymiary długość ciała: 13 cm waga: 10 g Biotop Bory szpilkowe i mieszane, zimą w koronach drzew, obrzeża lasów i zadrzewienia wtórne. Głos Wysoki i wznoszący się trel, składający się z dwóch lub trzech części. Jest zakończony tonami brzmiącymi jak "siip siip siip titi ziii". Pożywienie Zjada owady, głównie gąsienice, łowi je na liściach i gałęziach drzew. Czasami poluje w powietrzu. Zachowanie Zimą spotykana pojedynczo. Poza okresem lęgowym spotykana w mieszanych stadach, razem żerujących. Lęgi Wyprowadza jeden lęg. Jest terytorialna. Budulec gniazda to małe gałązki, puch roślinny i porosty, jest wyściełane strzępami kory i drobnymi korzonkami. Buduje je samica, na końcu poziomej gałęzi. Składa 4-5 jaj, sama je wysiaduje. Pisklęta karmią oboje rodzice. Podgatunki Gatunek monotypowy - nie wyróżnia się podgatunków.Orangestrupig skogssångare[2] (Setophaga fusca) är en nordamerikansk fågel i familjen skogssångare inom ordningen tättingar.[3]
Orangestrupig skogssångare är en rätt långsträckt och strömlinjeformad skogssångare, 11–12 centimeter lång. Hane i häckningsdräkt är omisskännlig med brandgul strupe, svart kindfläck och hätta, svart rygg med två gulvita längsgående band samt lysande vit vingpanel på mörka vingar. Hona och hane utanför häckningstid är blekare orangegul, ryggen mer olivfärgad och vingpanelen reducerad till ett vingband.[4][5]
Orangestrupig skogssångare häckar i östra Nordamerika, från Alberta och centrala Saskatchewan i Kanada österut till södra Newfoundland och Nova Scotia och vidare söderut till nordöstra USA till centrala Wisconsin och New Egland, i Appalacherna till nordligaste Georgia.[6] Den övervintrar från Costa Rica till Bolivia.[3]
Arten är en mycket sällsynt gäst i Europa, med tre fynd från Storbritannien, ett på en båt utanför Island samt ett i Azorerna.[7]
Den behandlas som monotypisk, det vill säga att den inte delas in i några underarter.
Tidigare placerades den tillsammans med ett stort antal andra arter i släktet Dendroica. DNA-studier[8] visar dock att rödstjärtad skogssångare (Setophaga ruticilla) är en del av denna grupp. Eftersom Setophaga har prioritet före Dendroica inkluderas numera alla Dendroica-arter i Setophaga.
Orangestrupig skogssångare återfinns i gammal barr- eller blandskog med höga träd i vars toppar den tillbringar mycket av sin tid på jakt efter insekter och spindlar.[4][5] Den fäster sitt skålformade bo av kvistar, bark, rötter och växtfibrer nära grentopparna med spindelväv.[5] Där lägger honan tre till fem vita eller grönvita brunfläckiga ägg.[5]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till tio miljoner individer.[9]
Wikispecies har information om Setophaga fusca.
Orangestrupig skogssångare (Setophaga fusca) är en nordamerikansk fågel i familjen skogssångare inom ordningen tättingar.
Setophaga fusca là một loài chim trong họ Parulidae.[1]
Dendroica fusca (Statius Müller, 1776)
Синонимы
Ело́вый лесно́й певу́н[1] (лат. Dendroica fusca) — вид птиц семейства древесницевых.
На голове, горле и на груди оперение ярко оранжевое. Оперение спины и кроющие перья от серо-чёрного до серо-бурого с белыми пятнами на крыльях. Оперение нижней стороны имеет желтоватый цвет с чёрными полосами по бокам. В противоположность самцу самка окрашена менее ярко и имеет более матовую оранжевую окраску на голове и груди. Молодые птицы имеют похожее оперение как и у взрослых самок.
Области гнездования находятся на востоке Северной Америки, от юга Канады через Великие озёра и Новую Англию до Северной Каролины. На зимовку еловый лесной певун мигрирует в Анды в Южную Америку, Колумбию, Эквадор и Перу. Следующие гнездовья находятся в Венесуэле и Панаме, тем не менее количество еловых лесных певунов здесь меньше, чем в других областях. Как редкий гость он встречается также в Западной Европе.
Питание состоит преимущественно из насекомых. Зимой он расширяет свой рацион ягодами и плодами. Он важен для североамериканских лесов на севере, так как уничтожает прежде всего вредителей и гусениц вредных насекомых.
Ело́вый лесно́й певу́н (лат. Dendroica fusca) — вид птиц семейства древесницевых.
キマユアメリカムシクイ（学名：Dendroica fusca）は、スズメ目アメリカムシクイ科に分類される鳥類の1種。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 キマユアメリカムシクイ（学名：Dendroica fusca）は、スズメ目アメリカムシクイ科に分類される鳥類の1種。
