Streptopelia roseogrisea has been used as wild stock in the development and domestication of S. risoria (Goodwin, 1983; Pire, 2000).
There are no known adverse affects of African collared-doves on humans.
For many years, these doves have been used to develop domesticated stock to be kept in aviaries. They are calm, quiet, docile birds and are the symbol of peace and love.
Positive Impacts: pet trade
African collared-doves have an impact on the plants and prey they eat.
Aftrican collared-doves forage on the ground for a variety of grass seeds and other plants, including cultivated grains (Goodwin, 1983). They will also eat berries, insects, and snails. At times when wetter conditions prevail, the dependence on proximity to watering holes is reduced and they may eat more berries and have a preference for grass plants, especially Panicum laetum. In drier times, they may prefer dicots, especially Tribulus terrestris (Gibbs et al., 2001).
In order to drink water, these doves do not need to tilt their heads back to swallow. Instead, they are capable of putting their beaks in pools of water and using the beak much as humans would use a straw (Gos, 1989).
Animal Foods: insects; mollusks
Plant Foods: seeds, grains, and nuts; fruit
Primary Diet: herbivore (Granivore )
African collared-doves are found in an east-west belt from the southern coastal areas of Saudi Arabia and Yemen to coastal Somalia, extreme southeastern Egypt, Sudan, and Ethiopia to Senegal and Mauritainia. The nominate is found from western Ethiopia westward, and the subspecies, Streptopelia roseogrisea arabica, is found in eastern Ethiopia, Somalia and the southern Arabian peninsula.
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
This dove frequents arid scrub with acacia and watering holes or a river nearby. African collared-doves are sometimes found in open agricultural land and grassy areas as well as parks and mangroves.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; scrub forest
Other Habitat Features: agricultural
We do not have information on lifespan/longevity for this species at this time.
This dove has a length of 260 to 270 mm and weighs 150 to 160 g. Wing length for males and females is 160 to 169 and 158 to 164 mm, respectively. Tail length is 96 to 124 mm. Tarsal length is 24 to 30 mm, while the bill lenth is 14 to 18 mm (Gibbs et al., 2001).
African collared-doves have a pale rosy-greyish-fawn coloration on their crown, neck, and nape (Goodwin, 1983; Gibbs et al., 2001). On the hindneck, there is a narrow black semi-collar. This is edged with white on the top margin. The back, rump, and most of the upper wing is pale sandy brown. The outer wing coverts are pale grey and the primaries have a brownish-grey color. Under the wings, the coloration is whitish. The central tail is greyish-brown and the other tail feathers are darker grey with white tips. The gradation of the white tips becomes greater toward the outer tail feathers, where the outermost tail feathers have a white edge. The breast, and underparts are a pale rose-pink to whitish. The eye is dark red, the bill is black, and the feet are red. Overall, juvenile birds are paler in coloration. They are similar to the adults, except that the semi-collar is not as evident, the eye is a pale yellowish-brown, and the feet are a greyish-brown (Gibbs et al., 2001).
The subspecies, Streptopelia roseogrisea arabica, is darker than the nominate with grey coloration under the wings (Goodwin, 1983; Gibbs et al., 2001).
Range mass: 150 to 160 g.
Range length: 260 to 270 mm.
Sexual Dimorphism: male larger
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
We do not have information on predation for this species at this time.
African collared-doves are listed as Appendix III by CITES.
CITES: appendix iii
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
African collared-doves utter a distinctive call that consists of two parts. The first part, the coo, is followed by a long descending utterance as "rrrrrrrrroooo" or "corrrrrrooo".
During courship displays, the male engages in deep bowing with the bill positioned almost toward the ground. The feathers around his head are ruffled and erect. A display flight consists of a rapid ascent with loud wing clapping, then a downward glide with the wing feathers held stiffly and the tail spread out.
This dove is capable of seeing ultraviolet light. In addition, it has exceptional hearing capabilities. In some studies it has been shown that doves can hear sounds at wavelengths of approximately 6439 meters long (Gos, 1989).
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; ultraviolet; tactile ; acoustic ; chemical
During courship displays, the male engages in deep bowing with the bill positioned almost toward the ground. The feathers around his head are ruffled and erect. A display flight consists of a rapid ascent with loud wing clapping, then a downward glide with the wing feathers held stiffly and the tail spread out (Goodwin, 1983; Gibbs et al., 2001). Members of the family Columbidae are monogamous (Sibley, 2001).
Mating System: monogamous
The breeding season varies throughout this dove's range. In Chad, it occurs during September and October. In Sudan, the breeding season occurs from December to June. In Senegal and the Gambia, breeding occurs in every month throughout the year (Gibbs et al., 2001). Generally, breeding coincides with the availability of food and water (Goodwin, 1983).
The nest is usually in a tree or bush, low to the ground (Goodwin, 1983), and consists of a platform of fine twigs (Gibbs et al. 2001). A clutch is two white eggs (Goodwin, 1983; Gibbs et al., 2001). Incubation time is fifteen days; the male and female share incubation duties. Young fledge in fifteen days and soon thereafter become independent of the parents (Gibbs et al., 2001).
Breeding season: The breeding season varies throughout this dove's range.
Average eggs per season: 2.
Average time to hatching: 15 days.
Average fledging age: 15 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
A clutch is two white eggs (Goodwin, 1983; Gibbs et al., 2001). Incubation time is fifteen days, and the male and female share incubation duties. Young are semi-altricial (Sibley, 2001) and fledge in fifteen days. Soon thereafter they become independent of their parents (Gibbs et al., 2001).
Parental Investment: no parental involvement; pre-hatching/birth (Protecting: Male, Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Male, Female)
Resident breeder.
Streptopelia roseogrisea ye una especie d'ave columbiforme de la familia Columbidae[2] natural d'África y Asia, que foi estendiéndose por cría en cautividá. Tamién foi introducida en Nueva Zelanda. La so distribución estender dende Senegal hasta Somalia y la península arábiga. Considérase común en dellos llugares.
Habita en zones semiáridas y grebes, hasta 25 km del depósitu d'agua más cercano. Forma bandaes de la so propia especie que pueden cuntar con miles d'individuos.
De llargor mide de 28 a 29 cm. El pesu ye d'unos 140 gramos. Tienen un carauterísticu collar negru ribeteado de blancu nel pescuezu. Cabeza color crema claro y daqué rosada, pecho crema rosado claro a blancu, cola crema abuxada percima, con punta y cantos blancos per debaxo, ancha banda terminal blanca. Picu grisaceo y pates acolorataes a gris escuru.
Puede producir híbridos con dos especies cercanes, la tórtola doméstica (Streptopelia risoria) y la tórtola turca (Streptopelia decaocto). Suponse que Streptopelia risoria ye una raza doméstica de la tórtola rosigrís con cruzamientos escoyíos de Streptopelia decaocto. La puesta realizar de marzu a ochobre y consta de dos güevos blancos. La incubación dura 14 díes, guaren tantu'l machu como la fema. Los mozos abandonen el nial a los 21 díes.
Reconócense les siguientes subespecies:[2]
Por cuenta del so potencial colonizador y constituyir una amenaza grave pa les especies autóctones, los hábitats o los ecosistemes, esta especie foi catalogada nel Catálogu Español d'Especies exótiques Invasores, aprobáu por Real Decretu 630/2013,[3] de 2 d'agostu, tando prohibida n'España la so introducción nel mediu natural, posesión, tresporte, tráficu y comerciu.
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Streptopelia roseogrisea ye una especie d'ave columbiforme de la familia Columbidae natural d'África y Asia, que foi estendiéndose por cría en cautividá. Tamién foi introducida en Nueva Zelanda. La so distribución estender dende Senegal hasta Somalia y la península arábiga. Considérase común en dellos llugares.
Habita en zones semiáridas y grebes, hasta 25 km del depósitu d'agua más cercano. Forma bandaes de la so propia especie que pueden cuntar con miles d'individuos.
An durzhunell doñv (liester : turzhunelled doñv)[1] a zo ur spesad evned, Streptopelia roseogrisea an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Columbam roseogriseam [sic] (kentanv) da gentañ-penn (e 1857) gant al loenoniour svedat Carl Jacob Sundevall (1801-1875).
Ar spesad a gaver an daou isspesad anezhañ[2] en Afrika :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
An durzhunell doñv (liester : turzhunelled doñv) a zo ur spesad evned, Streptopelia roseogrisea an anv skiantel anezhañ.
Anvet e voe Columbam roseogriseam [sic] (kentanv) da gentañ-penn (e 1857) gant al loenoniour svedat Carl Jacob Sundevall (1801-1875).
La tórtora rosa i grisa[1] o tórtora de collar (Streptopelia roseogrisea) és un au de la família dels colúmbids (Columbidae) que habita estepes i sabanes de l'àrea del Sahel africà, des del Senegal i Mauritània cap a l'est fins al sud-est d'Egipte, Etiòpia, Eritrea, Djibouti, nord de Somàlia i sud-oest de la Península Aràbiga.
La tórtora domèstica[2] (Streptopelia roseogrisea "risoria") va ser probablement de les primeres aus doméstiques exclusivament ornamentals, molt abans que els populars canaris i periquitos. Existeix una extensa gamma de mutacions tant de color com de ploma i és, sens dubte, l'espècie més adequada per iniciar-se a la ornitocultura donada per la seva marcada docilitat de caràcter hereditari.
El seu ús com a mascota la ha ajudat a colonitzar diferents indrets per tot el món, com ara els Països Catalans on està en expansió, sobretot a Mallorca i el País Valencià.[3]Per aquest motiu ha estat inclosa com a espècie exòtica invasora, malgrat tenir un potencial molt feble. Aquesta categoria prohibeix el seu manteniment, compra, venda, cria, transport o regal.
La tórtora rosa i grisa o tórtora de collar (Streptopelia roseogrisea) és un au de la família dels colúmbids (Columbidae) que habita estepes i sabanes de l'àrea del Sahel africà, des del Senegal i Mauritània cap a l'est fins al sud-est d'Egipte, Etiòpia, Eritrea, Djibouti, nord de Somàlia i sud-oest de la Península Aràbiga.
La tórtora domèstica (Streptopelia roseogrisea "risoria") va ser probablement de les primeres aus doméstiques exclusivament ornamentals, molt abans que els populars canaris i periquitos. Existeix una extensa gamma de mutacions tant de color com de ploma i és, sens dubte, l'espècie més adequada per iniciar-se a la ornitocultura donada per la seva marcada docilitat de caràcter hereditari.
El seu ús com a mascota la ha ajudat a colonitzar diferents indrets per tot el món, com ara els Països Catalans on està en expansió, sobretot a Mallorca i el País Valencià.Per aquest motiu ha estat inclosa com a espècie exòtica invasora, malgrat tenir un potencial molt feble. Aquesta categoria prohibeix el seu manteniment, compra, venda, cria, transport o regal.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Turtur dorchog Affrica (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: turturod torchog Affrica) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Streptopelia roseogrisea; yr enw Saesneg arno yw African collared dove. Mae'n perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae) sydd yn urdd y Columbiformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. roseogrisea, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Mae'r turtur dorchog Affrica yn perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Colomen Seland Newydd Hemiphaga novaeseelandiae Dodo Raphus cucullatus
.jpg)
.jpg)
_on_branch.jpg)
_(4111461954).jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Turtur dorchog Affrica (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: turturod torchog Affrica) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Streptopelia roseogrisea; yr enw Saesneg arno yw African collared dove. Mae'n perthyn i deulu'r Colomennod (Lladin: Columbidae) sydd yn urdd y Columbiformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain, ond nid yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. roseogrisea, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Die Nordafrikanische Lachtaube oder kurz Lachtaube (Streptopelia roseogrisea) ist eine Vogelart aus der Familie der Tauben (Columbidae). Sie besiedelt die Sahelzone in Afrika südlich der Sahara sowie die Arabische Halbinsel.
Die Nordafrikanische Lachtaube hat eine Körperlänge von 28 bis 30 cm. Das Gefieder ist oberseits weitgehend einfarbig hellbeige. Die Schwingen und die Basis der Steuerfedern sind dazu deutlich kontrastierend dunkel braungrau, die distale Hälfte der zweiten bis sechsten Steuerfedern ist überwiegend weiß. Sie trägt im Nacken ein schmales schwarzes Band, das sich nach vorn bis zur Halsmitte zieht. Hals und Brust sind ebenfalls hellbeige, Bauch und Flanken fast weiß. Die Beine sind rot, der Schnabel dunkelgrau. Beide Geschlechter sehen gleich aus. Die Art ähnelt insgesamt sehr der Türkentaube. Diese ist etwas größer und insgesamt etwas dunkler; die Schwingen sind etwas heller und der Bauch ist hellbeige.
Der Gesang besteht aus einer langgezogenen ersten Silbe, einer kurzen Pause und dann einer abfallenden und etwas rollenden Silbe, etwa wie koo, kurroo-ooh.
Das Verbreitungsgebiet der Art umfasst die gesamte Sahelzone in Afrika südlich der Sahara von Mauretanien bis Somalia sowie den Südwesten der Arabischen Halbinsel.[1] Sie bewohnt dort Wüsten und Halbwüsten.
Nächste Verwandte der Nordafrikanischen Lachtaube ist nach molekulargenetischen Untersuchungen der mitochondrialen DNA (mtDNA) und der Zellkern-DNA die Türkentaube, diese beiden Arten bilden die Schwestergruppe der Brillentaube.[2]
Die domestizierte Form der Nordafrikanischen Lachtaube, die häufig ebenfalls als Lachtaube bezeichnet wird, wurde früher teilweise als eigene Art ("Streptopelia risoria") geführt. Sie wird heute jedoch nur noch als S. roseogrisea forma domestica zur Nordafrikanischen Lachtaube gestellt.
Belastbare Angaben zur Größe des Weltbestandes und zu Bestandstrends gibt es nicht, die Art ist jedoch zumindest in Teilen ihres Verbreitungsgebietes häufig. Sie wird daher von der IUCN als ungefährdet betrachtet.
Wildfänge der Nordafrikanischen Lachtaube werden nur sehr selten importiert. Die domestizierte Form der Lachtaube wird dagegen seit langer Zeit von Liebhabern gehalten und gezüchtet. Vermutet wird, dass die ersten Lachtauben in Indien gehalten wurden.[3] Insbesondere im 19. Jahrhundert wurde sie in vielen mitteleuropäischen Haushalten gepflegt. Zauberkünstler arbeiten ebenfalls sehr gerne mit Lachtauben, da die Art sehr zahm werden kann.[4] In der Wildtaubenhaltung werden Lachtauben häufig als Ammenvögel zur Aufzucht anderer Wildtauben verwendet. Wegen ihrer leichten Züchtbarkeit und ihrer im Verhältnis raschen Generationsfolge spielt sie auch als Versuchstier in der Forschung eine Rolle.[5]
Bei der domestizierten Lachtaube ist die vorherrschende Gefiederfarbe ein warmes, helles Gelbbraun oder Isabellgelb. Kehle, Bauch und Unterschwanzdecken sind aufgehellt. Daneben existiert aber auch eine albinotische Form, bei der das gesamte Gefieder weiß, der Schnabel hell fleischfarben und die Iris sowie die Füße rot sind. Weitere Farbmutationen sind Schecken, rosafarbene sowie isabellfarbene Hauslachtauben mit einem weißen Nacken. In den USA sind außerdem sogenannte seidenfiedrige Lachtauben gezüchtet worden. Die Zucht solcher Mutationen ist umstritten, da diese Tauben nicht mehr flugfähig sind und das schüttere Gefieder die Tauben nicht vor tieferen Temperaturen schützt.[6]
Die Nordafrikanische Lachtaube oder kurz Lachtaube (Streptopelia roseogrisea) ist eine Vogelart aus der Familie der Tauben (Columbidae). Sie besiedelt die Sahelzone in Afrika südlich der Sahara sowie die Arabische Halbinsel.
The African collared dove (Streptopelia roseogrisea) is a small dove found in the Sahel, northern parts of the Horn of Africa and southwestern Arabia. Although it lives in arid lands, it is found around water sources.
This bird is typically around 26 cm (10 in) in length. Its upper body, from shoulders to tail, is a pale grayish brown, though the wing edge has a bluish tinge. Flight feathers are darker, and nearly black. Head, neck and breast are pinkish shading to white on the chin and belly. There is little sexual dimorphism.
The African collared dove is the species thought to be the wild ancestor of the domestic Barbary dove, though some suggest the Eurasian collared dove (Streptopelia decaocto) may also have been involved. The African collared dove is able to hybridise with the Barbary dove, and it is thought that the increase in the range of colours of Barbary doves available that occurred in the later 20th century was the result of the importation of African collared doves into the United States for interbreeding.
It is reported to have been introduced into New Zealand, but it is more likely that the birds there are descended from domestic Barbary doves.
Streptopelia roseogrisea has a diet of grass seeds and other plants. They would also eat berries, insects, and snails.[2]
African Collared Dove egg The African collared dove (Streptopelia roseogrisea) is a small dove found in the Sahel, northern parts of the Horn of Africa and southwestern Arabia. Although it lives in arid lands, it is found around water sources.
This bird is typically around 26 cm (10 in) in length. Its upper body, from shoulders to tail, is a pale grayish brown, though the wing edge has a bluish tinge. Flight feathers are darker, and nearly black. Head, neck and breast are pinkish shading to white on the chin and belly. There is little sexual dimorphism.
The African collared dove is the species thought to be the wild ancestor of the domestic Barbary dove, though some suggest the Eurasian collared dove (Streptopelia decaocto) may also have been involved. The African collared dove is able to hybridise with the Barbary dove, and it is thought that the increase in the range of colours of Barbary doves available that occurred in the later 20th century was the result of the importation of African collared doves into the United States for interbreeding.
It is reported to have been introduced into New Zealand, but it is more likely that the birds there are descended from domestic Barbary doves.
Streptopelia roseogrisea has a diet of grass seeds and other plants. They would also eat berries, insects, and snails.
La Afrika turto, Nordafrika turto aŭ Sahela turto (Streptopelia roseogrisea) estas eta turto, tio estas membro de la familio de birdoj Kolombedoj, kiu inkludas turtojn kaj kolombojn.
Ĝi troviĝas en Afriko en la sekega regiono sude de Saharo. Ties teritorio ampleksiĝas laŭ mallarĝa strio tra la tuta kontinento je alteco de la regiono nomata Sahelo (pli precize ekde suda Maŭritanio, Malio, Burkino, centraj Ĉado kaj Sudano ĝis Eritreo), kaj je la orienta fino de tiu strio estas alia kerno de la teritorio ambaŭflanke de la Ruĝa Maro (nome en nordaj Etiopio kaj Somalio kaj sudo de la Arabio. Kvankam ĝi loĝas en sekegaj regionoj, ĝi troviĝas ĉe akvofontoj. Kelkaj birdoj reproduktiĝas iom norde aŭ iom sude de la strio, sed poste reenmigras ene de ĝi.
Tiu birdo estas ĉirkaŭ 26 cm longa. La supra korpo, ekde ŝultroj ĝis vosto, estas helgrizbruna, kvankam la flugilbordo havas bluecan nuancon. Flugilplumoj estas pli malhelaj kaj preskaŭ nigraj. Kapo, kolo kaj brusto estas pli helaj kaj iom rozkolorecaj kun nuanco al blanko en gorĝo kaj ventro. Ĝi havas nigran duonkoluman makulstrion en la nuko. La mallongaj kruroj estas ruĝaj kaj la beko estas nigra. La irizo estas ruĝbruna, sed de malproksime la okuloj ŝajnas nigraj, ĉar la pupilo estas relative granda kaj videblas nur mallarĝa irizoringo ruĝbruna ĉirkaŭ la nigra pupilo; eĉ ĉirkaŭ la tuta okulo estas blanka mallarĝega ringokulo kio kontrastigas pli la okulon. Ambaŭ seksoj estas tre similaj.
La Nordafrika turto estas la specio pro kio oni supozas, ke ĝi estas la sovaĝa praulo de la hejma Hejmturto, kvankam kelkaj sugestas, ke ankaŭ la Turka turto (Streptopelia decaocto) povus esti enmiksita en tiu afero. La Nordafrika turto povas hibridiĝi kun la Hejmturto kaj oni supozas, ke la pliigo de la Hejmturto dum la 20-a jarcento okazis kiel rezulto de la importado de Nordafrika turto en Usonon por interbredado.
Ekzistas informoj pri ebla enmeto en Novzelando, sed plej probable tiuj birdoj devenas el hejmaj Hejmturtoj.
La Afrika turto, Nordafrika turto aŭ Sahela turto (Streptopelia roseogrisea) estas eta turto, tio estas membro de la familio de birdoj Kolombedoj, kiu inkludas turtojn kaj kolombojn.
La tórtola rosigrís[2] o tórtola de collar (Streptopelia roseogrisea) es una especie de ave columbiforme de la familia Columbidae[3] natural de África y la península arábiga, que ha ido extendiéndose por cría en cautividad, llamando a los ejemplares domésticos en ocasiones (Streptopelia risoria). También ha sido introducida en Nueva Zelanda. Su distribución se extiende desde Senegal hasta Somalia y la península arábiga. Se considera común en algunos lugares.
Habita en zonas semiáridas y áridas, hasta 25 km del depósito de agua más cercano. Forma bandadas de su propia especie que pueden contar con miles de individuos.
De longitud mide de 28 a 29 cm. El peso es de unos 140 gramos. Tienen un característico collar negro ribeteado de blanco en el cuello. Cabeza color crema claro y algo rosada, pecho crema rosado claro a blanco, cola crema grisácea por encima, con punta y bordes blancos por debajo, ancha banda terminal blanca. Pico grisáceo y patas rojizas a gris oscuro.
Puede producir híbridos con dos especies cercanas, la tórtola doméstica (Streptopelia risoria) y la tórtola turca (Streptopelia decaocto). Se supone que Streptopelia risoria es una raza doméstica de la tórtola rosigrís con cruzamientos seleccionados de Streptopelia decaocto. La puesta se realiza de marzo a octubre y consta de dos huevos blancos. La incubación dura 14 días, incuban tanto el macho como la hembra. Los jóvenes abandonan el nido a los 21 días.
Se reconocen las siguientes subespecies:[3]
Debido a su potencial colonizador y constituir una amenaza grave para las especies autóctonas, los hábitats o los ecosistemas, esta especie ha sido incluida en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras, regulado por el Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, estando prohibida en España su introducción en el medio natural, posesión, transporte, tráfico y comercio.[4]
La tórtola rosigrís o tórtola de collar (Streptopelia roseogrisea) es una especie de ave columbiforme de la familia Columbidae natural de África y la península arábiga, que ha ido extendiéndose por cría en cautividad, llamando a los ejemplares domésticos en ocasiones (Streptopelia risoria). También ha sido introducida en Nueva Zelanda. Su distribución se extiende desde Senegal hasta Somalia y la península arábiga. Se considera común en algunos lugares.
Habita en zonas semiáridas y áridas, hasta 25 km del depósito de agua más cercano. Forma bandadas de su propia especie que pueden contar con miles de individuos.
Saharanturturikyyhky (Streptopelia roseogrisea) on afrikkalainen kyyhky. Lajin nimesi Karl Jakob Sundevall 1857.
Linnun pituus on noin 29–30 cm, siipien kärkiväli 45–50 cm ja paino noin 150 g, eli se on kyyhkyksi pieni. Ulkonäöltään se muistuttaa suuresti turkinkyyhkyä. Sukupuolet ovat samannäköisiä.
Lajista tunnetaan 2 varsinaista alalajia, S. r. roseogrisea ja S. r. arabica. Häkkilintuina kasvatetut "naurukyyhkyt" erotetaan toisinaan omaksi alalajiksi S. r. r. var. domestica, tai S. 'risoria'.
Laji elää melko kapealla vyöhykkeellä Afrikassa Saharan eteläpuolella ja Sahelissa sekä Arabian niemimaan eteläosassa. Sen kanta elinvoimainen. Laji on pääasiassa paikkalintu, mutta jotkut populaatiot muuttavat sadekausien mukaan.
Kuivat akasiasavannit ja pensaikot, Somaliassa myös puutarhat ja kastelualtaat, joissa tamariskipuita.
Hatara risupesä on puussa tai pensaassa 4–5 metriä korkealla. Valkoisia munia on 2. Haudonta-aika on noin 2 viikkoa. Poikaset ovat lentokykyisiä noin 15 päivän ikäisinä.
Ruohojen ja muiden kasvien siemenet, joskus myös vilja.
Saharanturturikyyhky (Streptopelia roseogrisea) on afrikkalainen kyyhky. Lajin nimesi Karl Jakob Sundevall 1857.
Streptopelia roseogrisea
La Tourterelle rieuse (Streptopelia roseogrisea), également appelée Tourterelle rose et grise, est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des Colombidés. Cette espèce sauvage originaire d'Afrique est très proche d'aspect de l'oiseau sauvage qu'on voit aujourd'hui en Europe qui est pourtant une espèce différente avec laquelle il ne faut pas la confondre, la Tourterelle turque (Streptopelia decaocto). Toutes deux sont ornées d'un collier noir sur la nuque, mais la Tourterelle rieuse est un peu plus petite et elle a un plumage plus clair, d'un beige sable. Cette tourterelle rieuse africaine est le principal ancêtre de la tourterelle domestique élevée en captivité depuis l'Antiquité.
En 2008, le Code international de nomenclature zoologique (ICZN) a rejeté l'utilisation du synonyme junior Streptopelia roseogrisea (Sundevall, 1857) pour désigner cette espèce, et a maintenu et validé Streptopelia risoria (Linnaeus, 1758), une description antérieure de formes domestiquées[1]. Toutefois, il n'existe pas de consensus, car la description originale de 1758 (sous le nom de Columba risoria) est compliquée par des références à des individus d'autres espèces du genre Streptopelia[2]. Il existe donc plusieurs autorités taxinomiques qui désignent cette espèce sous le nom de Streptopelia roseogrisea (Congrès ornithologique international, HBW 4, Clements).
Pour compliquer la situation, la tourterelle domestique a elle-même été classée pendant un moment comme une espèce distincte sous le nom de Streptopelia risoria. Cette classification fait débat, même si la majorité des indices en font une forme domestiquée de la Tourterelle rieuse[3]. Son statut d'espèce propre est donc douteux mais il est préférable de la considérer séparément de l'espèce dont elle descend, d'autant plus que ces tourterelles d'élevage sont la plupart du temps des hybrides[4].
Streptopelia roseogrisea
La Tourterelle rieuse (Streptopelia roseogrisea), également appelée Tourterelle rose et grise, est une espèce d'oiseaux appartenant à la famille des Colombidés. Cette espèce sauvage originaire d'Afrique est très proche d'aspect de l'oiseau sauvage qu'on voit aujourd'hui en Europe qui est pourtant une espèce différente avec laquelle il ne faut pas la confondre, la Tourterelle turque (Streptopelia decaocto). Toutes deux sont ornées d'un collier noir sur la nuque, mais la Tourterelle rieuse est un peu plus petite et elle a un plumage plus clair, d'un beige sable. Cette tourterelle rieuse africaine est le principal ancêtre de la tourterelle domestique élevée en captivité depuis l'Antiquité.
La tortora dal collare africana (Streptopelia roseogrisea (Sundevall, 1857)) è un uccello della famiglia dei Columbidi.[2]
Questo uccello è in genere lungo circa 26 cm. La parte superiore del corpo, dalle spalle alla coda, è di un pallido marrone grigiastro, sebbene il bordo dell'ala abbia una sfumatura bluastra. Le piume sono più scure e quasi nere. La testa, il collo e il petto sono sfumati di un colore che va dal rosa al bianco sul mento e sulla pancia. C'è poco dimorfismo sessuale.
Vive nel Sahel, nelle parti settentrionali del Corno d'Africa e nella parte meridionale della penisola arabica.[1]
Il suo habitat naturale solitamente sono le terre aride, anche se si trova intorno alle fonti d'acqua.
La tortora dal collare africana è la specie che si ritiene essere l'antenato selvatico della colomba bernese domestica, anche se alcuni suggeriscono che la tortora dal collare eurasiatico (Streptopelia decaocto) possa essere imparentata. La tortora dal collare africano è in grado di ibridarsi con la colomba di Barbary, e si pensa che l'aumento della gamma di colori delle colombe di Barbary disponibili nel secondo Novecento sia stato il risultato dell'importazione di colombe africane dal collare negli Stati Uniti per effettuare degli incroci. Si dice che sia stato introdotto in Nuova Zelanda, ma è più probabile che gli uccelli siano discesi dalle colombe domestiche di Barbary.
La tortora dal collare africana (Streptopelia roseogrisea (Sundevall, 1857)) è un uccello della famiglia dei Columbidi.
De izabeltortel (Streptopelia roseogrisea) is een tortelduif die wordt beschouwd als de wilde voorouder van de lachduif.
De izabeltortel is 26 cm lang overwegend grijsbruin van kleur. De buitenrand van de vleugel heeft een blauwachtige tint. De vogel lijkt sterk op de wijntortel die ook in Afrika voorkomt. De izabeltortel is groter en maakt een ander geluid, waaronder het bekende lachende wèh-wèh-wèh-wèh-wèh.[2]
Van deze soort bestaan op de Bahama's, in Nieuw-Zeeland, Puerto Rico en de Verenigde Staten geïntroduceerde en daarna verwilderde populaties. De izabeltortel komt voor in een zone boven de evenaar onder de Sahara die doorloopt tot op het Arabisch schiereiland. De vogel is vooral bekend aan de wat drogere gebieden aan de rand van de Sahelzone.
De soort telt 2 ondersoorten:
De wetenschappelijke naam die de IOC World Bird List gebruikt is Streptopelia risoria, de oude naam Streptopelia roseogrisea wordt nog veel gebruikt.[3] Het ICZN heeft echter bepaald dat Streptopelia risoria de geldende naam is.[4]
Bronnen, noten en/of referentiesDe izabeltortel (Streptopelia roseogrisea) is een tortelduif die wordt beschouwd als de wilde voorouder van de lachduif.
Saheldue (vitenskapelig navn Streptopelia roseogrisea) er en fugl som lever i Sahelsona sør for Sahara, og videre til Den arabiske halvøy.
Dua blir rundt 26 cm lang og ryggsida er blekt, grålig brun. Hode, nakke og bryst har en rosaaktig farge, som er lysere på kinn og buk. Det er svært liten forskjell i utseende mellom de to kjønnene.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Saheldue (vitenskapelig navn Streptopelia roseogrisea) er en fugl som lever i Sahelsona sør for Sahara, og videre til Den arabiske halvøy.
Dua blir rundt 26 cm lang og ryggsida er blekt, grålig brun. Hode, nakke og bryst har en rosaaktig farge, som er lysere på kinn og buk. Det er svært liten forskjell i utseende mellom de to kjønnene.
Multimedia w Wikimedia Commons Cukrówka (Streptopelia roseogrisea)[2] – gatunek średniego ptaka z rodziny gołębiowatych, występujący w północnej Afryce i na Półwyspie Arabskim, introdukowany m.in. do Nowej Zelandii i Stanów Zjednoczonych[3]. Uważany za przodka udomowionych "cukrówek" (Streptopelia risoria)[4] (choć niektórzy wskazują sierpówkę jako przodka S. risoria[5]). Gatunek osiadły z sezonowymi migracjami w porze suchej z północnej części Sahelu do południowego Kamerunu i Nigru[6].
Ciało cukrówki osiąga długość całkowitą 26–27 cm. Skrzydło samca mierzy 16–16,9 cm, w przypadku samicy jest nieznacznie krótsze - 15,8–16,4 cm. Ogon ma 9,6-–2,4 cm, dziób 1,4–1,8 cm, a skok 2,4–3 cm. Waga przeciętnego osobnika mieści się w przedziale 165–274 g. Rozpiętość skrzydeł w zakresie 45–56 cm[7].
Dymorfizm płciowy nieznaczny[8]. Głowa o zaokrąglonym kształcie. Czoło i ciemię jasne, szaroróżowe. Tylna część szyi z czarnym paskiem posiadającym biały górny brzeg. Grzbiet, kuper, pokrywy nadogonowe, barkówki, lotki trzeciorzędowe i wewnętrzne pokrywy skrzydłowe jasnoszare. Lotki pierwszorzędowe brązowe z płowożółtymi zakończeniami. Środkowe pióra ogona szarobrązowe, kolejne pary piór o ciemnoszarej barwie z coraz szerszymi białymi końcówkami, najbardziej zewnętrzna para z białymi brzegami. Dolne partie ciała o różanym kolorze, brzuch i podbródek oraz spodnia część skrzydła białe. Tęczówka ciemnoczerwona, skóra oczodołów z wąskim białym pierścieniem. Nogi czerwone, dziób czarny.
Młode podobne do dorosłych osobników, ale z mniej widoczną obrączką na karku, a całe upierzenie ma bardziej piaskowe zabarwienie. Pokrywy skrzydłowe z bladożółtymi brzegami. Tęczówka żółtobrązowa. Nogi o matowej, szarobrązowej barwie[6].
Przebywa w otoczeniu suchych krzewów, głogu i akacji. Wybiera miejsca położone w pobliżu źródeł wody. Pojawia się również na otwartych przestrzeniach takich, jak tereny rolnicze i łąki. W południowo-zachodniej Arabii i Mauretanii zasiedla parki miejskie, natomiast na wybrzeżach Jemenu i Arabii Saudyjskiej można spotkać cukrówkę w namorzynach[6].
Może łączyć się w duże stada podczas odpoczynku i zaspokajania pragnienia; poza tymi okolicznościami przebywa w mniejszych grupach[6]. Cukrówka poszukuje pokarmu na ziemi[9]. W skład jej diety wchodzą nasiona, ziarna zbóż, jagody, ślimaki i owady[10]. W okresach większej dostępności do wody spożywa rośliny jednoliścienne z preferencją wobec Panicum laetum, natomiast w latach suchych wybiera rośliny dwuliścienne. Wówczas do 80% diety może stanowić buzdyganek naziemny[6].
Głos: opisywany jako łagodne koo... krroo lub koo... koo-roo z wdechem po zakończeniu. Gruchanie samic ma zazwyczaj delikatniejszy ton, z większym naciskiem na wibrujące rr[11].
Gatunek monogamiczny[10].
Toki: gruchanie[11] i głęboki ukłon samca, który prawie dotyka dziobem podłoża, pióra wokół głowy nastroszone na kształt kołnierza. Lot pokazowy: gwałtowny i szybki z głośnym trzepotem skrzydeł, następnie szybowanie ze sztywno trzymanymi skrzydłami i rozłożonym ogonem[6].
Gniazdo: krucha, płytka platforma wykonana z cienkich gałązek[6], wyłożona trawą i bardziej wątłymi gałązkami, zazwyczaj na drzewach lub w zaroślach[9], ale również na gzymsach budynków lub parapetach[11].
Jaja: białe, dwa w lęgu[6]. Podawane średnie wymiary to 2,9 cm na 2,3 cm. Pierwsze z jaj znoszone zazwyczaj wieczorem, drugie rano kolejnego dnia[11].
Wysiadywanie: oboje rodzice wysiadują jaja na zmianę przez ok. 15 dni[12][10].
Pisklęta: młode uzyskują opierzenie w ciągu dwóch tygodni od wyklucia[10][12] i stają się całkowicie samodzielne po trzech lub czterech tygodniach[6][11].
(Sundevall, 1857)
Podgatunek nominatywny. Południowo-zachodnia Mauretania, Senegambia, Mali, Niger, Czad, Sudan, do zachodniej Etiopii[13]. S. r. arabica(Neumann, 1904)
Wybrzeże Erytrei, północna i północno-wschodnia Etiopia, północna Somalia, Arabia od Dżuddy do Adenu (południowy Jemen)[13]. Od podgatunku nominatywnego różni się nieco ciemniejszym upierzeniem i szarym spodem skrzydeł[6].Cukrówka (Streptopelia roseogrisea) – gatunek średniego ptaka z rodziny gołębiowatych, występujący w północnej Afryce i na Półwyspie Arabskim, introdukowany m.in. do Nowej Zelandii i Stanów Zjednoczonych. Uważany za przodka udomowionych "cukrówek" (Streptopelia risoria) (choć niektórzy wskazują sierpówkę jako przodka S. risoria). Gatunek osiadły z sezonowymi migracjami w porze suchej z północnej części Sahelu do południowego Kamerunu i Nigru.
Rola-mansa ou rola-rosada (nome científico: Streptopelia roseogrisea) é uma espécie de ave pertencente à família dos columbídeos.[2] É uma espécie encontrada no Sahel, no norte doChifre da África e no sudoeste da Arábia. Embora viva em terras áridas, é encontrada em torno de fontes de água.
Seu nome popular em língua inglesa é "African collared dove".[3]
Rola-mansa ou rola-rosada (nome científico: Streptopelia roseogrisea) é uma espécie de ave pertencente à família dos columbídeos. É uma espécie encontrada no Sahel, no norte doChifre da África e no sudoeste da Arábia. Embora viva em terras áridas, é encontrada em torno de fontes de água.
Seu nome popular em língua inglesa é "African collared dove".
Hrdlička chichotavá (Streptopelia roseogrisea) je vták z čeľade holubovité. Hrdličky chichotavé sú o čosi menšie ako holub, dajú sa veľmi ľahko skrotiť a ku svojmu majiteľovi sú veľmi prítulné. Už po stáročia ich ľudia chovajú v zajatí a šľachtia, čím vzniklo množstvo farebných obmien hrdličiek s rôznou kresbou peria. Ľudskú opateru si pochvaľujú. Hrdlička chichotavá je exotický vták, u nás sa vo voľnej prírode nevyskytuje.
Hrdlička chichotavá váži 150 – 160 gramov. Dĺžka tela je 26 – 27 centimetrov. V ľudskej starostlivosti sa dožíva 10 – 15 rokov. Vyskytuje sa v suchých oblastiach v Afrike južne od Sahary, zasahuje až do južnej Arábie.
Hrdličky žijú v monogamných pároch. Na budovaní hniezda párik hrdličiek spolupracuje. Stavebný materiál prináša samček aj samička a vetvičky si pod sebou starostlivo urovnávajú. Podľa odborných kníh tieto vtáky hniezdia spravidla štyrikrát do roka, avšak majitelia hrdličiek chichotavých na tieto čísla veľmi nedajú. Tvrdia, že v dobrých podmienkach a zateplenej voliére znášajú vajcia aj častejšie. Nezriedka ich tiež využívajú ako opatrovateľky pri chove vzácnejších holubov a hrdličiek. V jednej znáške samica kladie 2 biele vajíčka. Doba inkubácie trvá 14 dní a malé hrdličky sa liahnu približne po 20 dňoch a nemajú na sebe jediné pierko. Najmä zo začiatku ich obaja rodičia kŕmia takzvaným holubím mliekom, neskôr mláďatá dostávajú kašovitú potravu, ktorú párik hrdličiek natrávi v hrvole. Mláďatá odchovávajú okolo 30 dní.
Živia sa trávovými semenami, lesnými plodmi, hmyzom, slimákmi...
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Hrdlička chichotavá
Hrdlička chichotavá (Streptopelia roseogrisea) je vták z čeľade holubovité. Hrdličky chichotavé sú o čosi menšie ako holub, dajú sa veľmi ľahko skrotiť a ku svojmu majiteľovi sú veľmi prítulné. Už po stáročia ich ľudia chovajú v zajatí a šľachtia, čím vzniklo množstvo farebných obmien hrdličiek s rôznou kresbou peria. Ľudskú opateru si pochvaľujú. Hrdlička chichotavá je exotický vták, u nás sa vo voľnej prírode nevyskytuje.
Hrdlička chichotavá váži 150 – 160 gramov. Dĺžka tela je 26 – 27 centimetrov. V ľudskej starostlivosti sa dožíva 10 – 15 rokov. Vyskytuje sa v suchých oblastiach v Afrike južne od Sahary, zasahuje až do južnej Arábie.
Hrdličky žijú v monogamných pároch. Na budovaní hniezda párik hrdličiek spolupracuje. Stavebný materiál prináša samček aj samička a vetvičky si pod sebou starostlivo urovnávajú. Podľa odborných kníh tieto vtáky hniezdia spravidla štyrikrát do roka, avšak majitelia hrdličiek chichotavých na tieto čísla veľmi nedajú. Tvrdia, že v dobrých podmienkach a zateplenej voliére znášajú vajcia aj častejšie. Nezriedka ich tiež využívajú ako opatrovateľky pri chove vzácnejších holubov a hrdličiek. V jednej znáške samica kladie 2 biele vajíčka. Doba inkubácie trvá 14 dní a malé hrdličky sa liahnu približne po 20 dňoch a nemajú na sebe jediné pierko. Najmä zo začiatku ich obaja rodičia kŕmia takzvaným holubím mliekom, neskôr mláďatá dostávajú kašovitú potravu, ktorú párik hrdličiek natrávi v hrvole. Mláďatá odchovávajú okolo 30 dní.
Živia sa trávovými semenami, lesnými plodmi, hmyzom, slimákmi...
Skrattduva[2] (Streptopelia roseogrisea) är en liten, smäcker duva som förekommer i Afrika och på Arabiska halvön, i torra regioner söder om Sahara.[3]
Skrattduvan är liten och nätt, och mäter cirka 28–30 cm.[4] På ovansidan, från skuldrorna till stjärten är den ljust gråbrun. Vingpennorna är mörkare, närmast svarta och vingkanten har blåaktig nyans. Huvud, hals och bröst är rosaaktiga till vit, och kinden och magen är vitaktig. Iris är röd och den har vit orbitalring. På halsen har den ett svart streck omgärdat av vitt. Könen är lika.[4]
Den är mycket lik turkduva, och kan på platser där båda arterna förekommer vara svåra att skilja. Främst skiljs de åt på storlek, läte och att skrattduvan har kortare stjärt. Skrattduvan är också något ljusare, med bland annat vitare buk, men kontrasterar mer med de mörkare handpennorna och stjärtovansidan.[4] Den domesticerade formen av skrattduva, som förekommer på Teneriffa och Gran Canaria och som härstammar från utsläppta burfåglar, är ofta ännu ljusare och mindre än den vilda formen, och mäter 27–29 cm.[4]
Närmaste släkting till skrattduvan är turkduvan, enligt molekylärgenetiska studier av mitokondrie-DNA (mtDNA) och kärn-DNA, och dessa två arter är systergrupp till sorgduvan.[5]
Den tama varianten av skrattduva kategoriserades ibland som den egna arten Streptopelia risoria men idag behandlar de flesta auktoriteter den som en domesticerad form av skrattduvan (S. roseogrisea forma domestica).
Skrattduvans utbredningsområde sträcker sig i ett band över hela den afrikanska kontinenten, från Kanarieöarna och Kap Verde till sydvästra Arabiska halvön. På Gran Canaria och Teneriffa är den introducerad. I sitt centrala afrikanska utbredningsområde är den en stannfågel, medan den norr och söder om detta område är en flyttfågel. Populationen på Arabiska halvön är stannfåglar.[6]
Skrattduvan delas upp i två underarter:
Även om den lever i torra områden återfinns den främst i närheten av vatten. Hannen bugar och dansar under parningstid. Honan lägger 1-2 kullar med ägg.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som vanlig till mycket vanlig.[7]
Wikimedia Commons har media som rör skrattduva.
Skrattduva (Streptopelia roseogrisea) är en liten, smäcker duva som förekommer i Afrika och på Arabiska halvön, i torra regioner söder om Sahara.
Bồ câu cổ khoang châu Phi, tên khoa học Streptopelia roseogrisea, là một loài chim trong họ Bồ câu.[2] Loài sinh sống ở vùng khô hạn châu Phi phía nam Sahara và kéo dài một dải về bên phải qua lục địa này đến tận phía nam Arabia. Thân thường dài 26 cm.
Bồ câu cổ khoang châu Phi, tên khoa học Streptopelia roseogrisea, là một loài chim trong họ Bồ câu. Loài sinh sống ở vùng khô hạn châu Phi phía nam Sahara và kéo dài một dải về bên phải qua lục địa này đến tận phía nam Arabia. Thân thường dài 26 cm.
Streptopelia roseogrisea (Sundevall, 1857)
Охранный статус
Дикая смеющаяся горлица[1] (лат. Streptopelia roseogrisea) — птица семейства голубиных, населяющая зону Сахель в Африке и Аравийский полуостров.
Дикая смеющаяся горлица длиной от 28 до 30 см. Оперение верхней части тела одноцветное светло-бежевое. Крылья и основание рулевых перьев тёмного серо-коричневого цвета. На затылке имеется тонкая чёрная полоса, тянущаяся вперёд до середины шеи. Шея и грудь светло-бежевые, брюхо и боковые стороны почти белые. Ноги красные, клюв тёмно-серый. Половой диморфизм не выражен. В целом вид очень похож на кольчатую горлицу, только немного крупнее, в целом немного темнее, крылья немного светлее и брюхо светло-бежевое.
Пение состоит из протяжного первого слога, короткой паузы, и затем спадающего и немного раскатистого слога, примерно как «коо, курроо-оо».
Область распространения вида охватывает всю зону Сахель в Африке к югу от Сахары от Мавритании до Сомали, а также юго-запад Аравийского полуострова[2]. Птица населяет пустыни и полупустыни.
Дикая смеющаяся горлица (лат. Streptopelia roseogrisea) — птица семейства голубиных, населяющая зону Сахель в Африке и Аравийский полуостров.
