dcsimg

Amenazas ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Factores de riesgo

Actualmente existen especies exóticas nocivas para la especie en más de la mitad de las islas en donde anida, resultando en la extirpación de sus colonias de anidación en la tercera parte de dichas islas. Otro de los factores de riesgo es la contaminación marina (en algunos de los derrames petroleros recientes, más de la tercera parte de las aves que perecieron por la contaminación, pertenecían a esta especie), y perturbación humana directa, ya que las aves abandonan el nido si son perturbadas durante la incubación y el paso de personas puede causar el colapso de las madrigueras donde se encuentran los nidos (Manuwal y Thorensen 1993).

Situación actual del hábitat con respecto a las necesidades de la especie

Actualmente, algunas de las colonias de anidación de la especie han desaparecido, principalmente debido a la perturbación humana directa, pero más comúnmente por la introducción de especies exóticas (Manuwal y Thorensen 1993, McChesney y Tershy 1998, Wolf 2002). En varias de las islas en donde anidan o anidaban antiguamente existe fauna introducida, como por ejemplo en Anacapa, San Miguel, Santa Bárbara, Santa Cruz, Cedros, Coronado, Guadalupe, San Benitos y Todos Santos. En algunos casos, la presencia de fauna introducida ha sido la causa principal de la extirpación de las colonias de anidación de esta ave marina, como por ejemplo en Asunción, Coronado Norte, Natividad y San Roque en el Pacífico Mexicano. De todas estas islas ya se han removido algunas de las especies introducidas, como en Asunción y Coronado Norte en donde se han removido los gatos, Natividad en donde se han removido perros, cabras, borregos y gatos, y en San Roque se han removido ratas y gatos.

Esta especie anida en varias islas, por lo cual es fácil su conservación si se protegen los sitios donde normalmente anida. La extirpación de la especie de zonas donde normalmente anidaba se ha debido, principalmente, a la introducción de especies exóticas, las cuales ocurren u ocurrieron en más de la mitad de las islas en donde la especie anida o anidaba históricamente. Sin embargo, en la actualidad ya se han llevado a cabo programas de erradicación de dichas especies en varias de estas islas. Se espera que la especie vuelva a ocupar estos antiguos sitios de anidación en forma natural.
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Velarde-González, M. E. 2008. Ficha técnica de Ptychoramphus aleuticus. En: Escalante-Pliego, P. (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
作者
Velarde-González, M. E.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Biología ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Historia de la vida

Esta especie anida en islas que presenten suelo para poder construir las madrigueras y/o que presenten hoquedades naturales adecuadas para anidar. Es una especie monógama. Alcanza la madurez sexual a los 3 años y pone un solo huevo, aproximadamente durante la primera quincena de febrero (Manuwal y Thorensen 1993).
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Velarde-González, M. E. 2008. Ficha técnica de Ptychoramphus aleuticus. En: Escalante-Pliego, P. (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
作者
Velarde-González, M. E.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Biología de poblaciones ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Tamaño poblacional

Se estima un total de aproximadamente 3,570,000 individuos

Antecedentes del estado de la especie o de las poblaciones principales

Algunas de las antiguas colonias de anidación han desaparecido por los motivos ennumerados anteriormente. Por ello y por su baja tasa reproductiva y lenta maduración, así como por su alimentación especializada, actualmente sus poblaciones han disminuido con relación a las existentes históricamente (Manuwal y Thorensen 1993).
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Velarde-González, M. E. 2008. Ficha técnica de Ptychoramphus aleuticus. En: Escalante-Pliego, P. (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
作者
Velarde-González, M. E.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Biología del taxón ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Relevancia de la especie

Es una de las especies de álcidos mejor estudiadas. Es también una de las más ampliamente distribuidas en el Pacífico. Como resultado de su amplia distribución, es una de las pocas especies de aves marinas cuyas temporadas de reproducción varían mucho, dependiendo de la ubicación latitudinal de sus colonias de anidación. Por ejemplo, las colonias de Alaska están activas entre el comienzo y mediados del verano, mientras que en las colonias sureñas, en Baja California, los individuos anidan entre fines del otoño y el invierno. Uno de los aspectos más interesantes de esta especie es que suele producir dos nidadas en una misma temporada de anidación, particularmente en las colonias que se encuentran en la parte sur de su distribución. Esta característica es muy particular de esta especie (Manuwal y Thorensen 1993).
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Velarde-González, M. E. 2008. Ficha técnica de Ptychoramphus aleuticus. En: Escalante-Pliego, P. (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
作者
Velarde-González, M. E.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Comportamiento ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Anida en parejas monógamas; en el mar generalmente se les observa en parejas, excepto en la temporada de la dispersión pos reproductiva, cuando se le observa en grandes grupos. Cuando están en tierra, se asocian en grupos pequeños no reproductivos. Se le observa frecuentemente presentando un tipo de juego de persecución típico de la especie (Manuwal y Thorensen 1993). Realiza una gama de conductas de cortejo y, durante los relevos de incubación, también lleva a cabo una serie de conductas de reconocimiento de la pareja. Anida en pequeñas cuevas y hoquedades del terreno, es una especie monógama y la incubación se lleva a cabo por ambos adultos, al igual que la alimentación de los polluelos. Los polluelos nacen bien emplumados pero requieren de los adultos por un lapso de 3-6 días para la termorregulación (Manuwal y Thorensen 1993).

Ámbito hogareño

Su ámbito hogareño es amplio, ya que son aves que se mueven constantemente en pos de su alimento. Durante su época pos reproductiva pueden dispersarse entre 80 y 900 km de su sitio de anidación, en busca de alimento. En áreas como las Islas Farallon su apego al sitio de anidación es alto, aunque se desconoce su tendencia a la fidelidad al sitio de anidación y región de invernación en otras de sus zonas de distribución (Manuwal 1974, Ainley y Boekelheide 1990, Manuwal y Thorensen 1993).
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Velarde-González, M. E. 2008. Ficha técnica de Ptychoramphus aleuticus. En: Escalante-Pliego, P. (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
作者
Velarde-González, M. E.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Conservación ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Actualmente, varias de las islas en donde anida ya han sido declaradas como áreas protegidas por el gobierno de México y los Estados Unidos. En algunos de estos sitios también se han implementado programas de erradicación de especies introducidas que depredaban a esta ave.
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Velarde-González, M. E. 2008. Ficha técnica de Ptychoramphus aleuticus. En: Escalante-Pliego, P. (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
作者
Velarde-González, M. E.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Descripción ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Es un álcido de tamaño mediano, con 20 a 23 cm de longitud total y 185 g de peso. La espalda, garganta, pecho y flancos son grises. El vientre y cobertoras caudales inferiores son blancas. El pico es negro y la base de la mandíbula inferior blanca. La superficie superior de las patas y dedos es azul brillante. Iris blanco en los adultos, con una mancha blanca supraorbital. El iris es pardo en los juveniles. (Harrison 1983, Manuwal 1984, AOU 1998, Howell y Webb 1995, Sibley 2000).
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Velarde-González, M. E. 2008. Ficha técnica de Ptychoramphus aleuticus. En: Escalante-Pliego, P. (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
作者
Velarde-González, M. E.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Distribución ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Histórica-actual

MEXICO

Distribución histórica: Esta especie es el álcido con la distribución más amplia conocida. Se le ha reportado anidando en islas cercanas a la costa desde Budir en las Aleutianas, al sur de Alaska hasta el sur de Baja California, incluyendo las islas Asunción, San Roque y Guadalupe. Pasa el invierno cerca de las costas del Pacífico desde el sur de Columbia Británica (Isla Vancouver) hasta el sur de Baja California. Rara vez se le ve el sureste de Alaska y en las Islas Hawaii (Harrison 1983, Wilbur 1987, Manuwal 1984, Manuwal y Thorensen 1993, Howell y Webb 1995, AOU 1998).

Manuwal (1984) reconoce dos subespecies. La subespecie norteña P. a. aleuticus anida desde las islas Shumagin frente a la península de Alaska, hasta las islas San Martín, San Gerónimo y Guadalupe en Baja California. La subespecie P. a. australe se distribuye desde las Islas San Benitos hasta el sur de la península de Baja California. Considerando ambas subespecies su rango de distribución va de los 52ºN, 175ºW hasta 23ºN, 110ºW aproximadamente. Harrison (1983) no reconoce subespecies.

Distribución actual: Se distribuye desde las Islas Aleutianas, por toda la zona costera del Pacífico norte, hasta el sur de la Península de Baja California. Su población total se estima en unos 1,800,000 individuos, anidando en por lo menos 20 sitios en Alaska (Sowls et al. 1978), con 600,000 y 210,000 individuos en las islas Farallon, frente a San Francisco, con la colonia mas grande conocida, con 720,000 individuos en la Isla Triángulo, en Columbia Británica (Manuwal 1984). Han sido extirpada de las islas Los Coronados, Asunción, Natividad y en estas islas hay depredadores introducidos Todos Santos, Cedros, Guadalupe, San Benitos, Santa Bárbara, Anacapa, Santa Cruz, San Miguel.
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Velarde-González, M. E. 2008. Ficha técnica de Ptychoramphus aleuticus. En: Escalante-Pliego, P. (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
作者
Velarde-González, M. E.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Estrategia trófica ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Se alimenta principalmente de pequeños crustáceos en aguas claras de las regiones costeras con surgencias, sobre la plataforma continental en primavera y verano. Sin embargo, aproximadamente el 50% de la población puede alimentarse hasta 150 km mar adentro a fines del otoño y en invierno (Manuwal y Thorensen 1993).
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Velarde-González, M. E. 2008. Ficha técnica de Ptychoramphus aleuticus. En: Escalante-Pliego, P. (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
作者
Velarde-González, M. E.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Hábitat ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Es una especie costera que habita en las aguas profundas de las Corrientes de California, Norecuatorial, de Alaska y la del Pacífico Norte (Manuwal 1984, Manuwal y Thorensen 1993).

Macroclima

Dado que la Tierra es un planeta acuoso (70% de su superficie está cubierto por un vasto y profundo océano), los océanos tienen la mayor influencia en el clima global. Sólo desde el espacio se pueden monitorear los cambios críticos en las corrientes y el almacenamiento de energía. Las corrientes transportan la energía como calor y la liberan a la atmósfera como vapor de agua la cual se devuelve como lluvia o nieve completando el ciclo hidrológico. El calor del sol alimenta la circulación en los océanos y en la atmósfera, los vientos marcan las corrientes y regulan el clima, interacciones importantes entre la atmósfera y el océano suceden a escalas breves de décadas a años, como la Oscilación Decadal Pacífica (PDO), o los eventos de El Niño y La Niña. La PDO es una oscilación que afecta al clima norteamericano y que dura de 20 a 30 años, sus fases extremas son una parte caliente y de mayor altitud en el Pacífico tropical oriental y una fase negativa caracterizada por una zona en forma de herradura caliente en la parte occidental del Océano Pacífico. Estos patrones afectan las rutas de las corrientes jet que dirigen las tormentas en Norte América. La oscilación de El Niño ocurre en las corrientes del Pacífico tropical, cuando vientos débiles permiten que el calor se acumule en el Pacífico tropical afectando las condiciones de invierno en todo el Océano Pacífico y puede persistir hasta mayo o junio; severos eventos de El Niño afectan las pesquerías y al clima global. La Niña es lo opuesto a El Niño, esencialmente una inusual fría temperatura en la superficie ecuatorial del Océano Pacífico, también afecta los patrones globales (NASA 2006).

Tipo de ambiente

En su temporada reproductiva anida en islas que abarcan las regiones con climas de matorral mediterráneo y chaparral. Durante su temporada posreproductiva se distribuye en las regiones con climas de matorral mediterráneo, chaparral, bosque montano y tundra (Rzedowski 1978).

Uso de hábitat

Anidan generalmente en islas oceánicas, en hoquedades naturales o excavadas por ellos mismos. Se alimentan en las regiones marinas costeras de aguas productivas (Manuwal y Thorensen 1993).
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Velarde-González, M. E. 2008. Ficha técnica de Ptychoramphus aleuticus. En: Escalante-Pliego, P. (compilador). "Fichas sobre las especies de Aves incluidas en el Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-ECOL-2000. Parte 2". Instituto de Biología, Universidad Nacional Autónoma de México. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. W042. México, D.F.
作者
Velarde-González, M. E.
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Godog aleout ( 布列塔尼語 )

由wikipedia BR提供

Ar Godog aleout[1] (liester: Godoged aleout) a zo un evn-mor, Ptychoramphus aleuticus an anv skiantel anezhañ. Ar spesad nemetañ eo er genad Ptychoramphus.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Rummatadur

Liammoù diavaez


Commons
Muioc'h a restroù diwar-benn

a vo kavet e Wikimedia Commons.

Wikispecies-logo.svg
War Wikispecies e vo kavet ditouroù ouzhpenn diwar-benn:

Daveoù

  1. Perig Herbert, "Anvioù laboused Europa", Hor Yezh, niv.203-204, 1995, p.26.
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia authors and editors
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia BR

Godog aleout: Brief Summary ( 布列塔尼語 )

由wikipedia BR提供

Ar Godog aleout (liester: Godoged aleout) a zo un evn-mor, Ptychoramphus aleuticus an anv skiantel anezhañ. Ar spesad nemetañ eo er genad Ptychoramphus.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia authors and editors
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia BR

Gavotí de Cassin ( 加泰隆語 )

由wikipedia CA提供

El gavotí de Cassin (Ptychoramphus aleuticus) és un ocell marí de la família dels àlcids (Alcidae), de formes arrodonides, que s'estén àmpliament pel Pacífic Nord. És l'única espècie viva del gènere Ptychoramphus.

Morfologia

  • Petit gavotí d'uns 25 cm de llargària i un pes de 175 grams.
  • Per sobre és de color gris molt fosc, barbeta, gola i part anterior del coll brunenc. Flancs gris fosc. Pit i abdomen blancs.
  • Hi ha unes taques blanques per sobre i sota dels ulls.
  • Potes blavoses i petit i esmolat bec, de color negre.

Hàbitat i distribució

Ocell pelàgic i costaner. Cria en caus a illes properes al continent americà, des del sud d'Alaska, les illes Aleutianes i cap al sud fins Baixa Califòrnia.

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Gavotí de Cassin Modifica l'enllaç a Wikidata


許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autors i editors de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia CA

Gavotí de Cassin: Brief Summary ( 加泰隆語 )

由wikipedia CA提供

El gavotí de Cassin (Ptychoramphus aleuticus) és un ocell marí de la família dels àlcids (Alcidae), de formes arrodonides, que s'estén àmpliament pel Pacífic Nord. És l'única espècie viva del gènere Ptychoramphus.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autors i editors de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia CA

Carfil Cassin ( 威爾斯語 )

由wikipedia CY提供

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Carfil Cassin (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: carfilod Cassin) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ptychoramphus aleuticus; yr enw Saesneg arno yw Cassin's auklet. Mae'n perthyn i deulu'r Carfilod (Lladin: Alcidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. aleuticus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.

Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.

Teulu

Mae'r carfil Cassin yn perthyn i deulu'r Carfilod (Lladin: Alcidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Carfil bach Alle alle Carfil bychan Aethia pusilla
Leastauklet6.jpg
Carfil Cassin Ptychoramphus aleuticus
Cassins Auklet.jpg
Carfil Japan Synthliboramphus wumizusume
Synthliboramphus wumizusume -Japan-8.jpg
Carfil mwstasiog Aethia pygmaea
Whiskered Auklet351.jpg
Carfil rhyncorniog Cerorhinca monocerata
Wiki-utou2.jpg
Gwylog Uria aalge
Common Murre Uria aalge.jpg
Gwylog Brünnich Uria lomvia
Uria lomvia1.jpg
Gwylog ddu Cepphus grylle
Tystie1.jpg
Gwylog sbectolog Cepphus carbo
SpectacledGuillemot.jpg
Llurs Alca torda
Razorbill iceland.JPG
Pâl Fratercula arctica
Atlantic Puffin.jpg
Pâl corniog Fratercula corniculata
Fratercula corniculataUSFWSSL0002774.jpg
Pâl pentusw Fratercula cirrhata
Tufted Puffin Alaska (cropped).jpg
Diwedd y rhestr a gynhyrchwyd yn otomatig o Wicidata.

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan Cymdeithas Edward Llwyd; adalwyd 30 Medi 2016.
  2. Gwefan Avibase; adalwyd 3 Hydref 2016.
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Awduron a golygyddion Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia CY

Carfil Cassin: Brief Summary ( 威爾斯語 )

由wikipedia CY提供

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Carfil Cassin (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: carfilod Cassin) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ptychoramphus aleuticus; yr enw Saesneg arno yw Cassin's auklet. Mae'n perthyn i deulu'r Carfilod (Lladin: Alcidae) sydd yn urdd y Charadriiformes.

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. aleuticus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.

Fe'i ceir yn aml ar lan y môr.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Awduron a golygyddion Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia CY

Aleutenalk ( 德語 )

由wikipedia DE提供

Der Aleutenalk (Ptychoramphus aleuticus) ist ein kleiner Vogel aus der Familie der Alkenvögel, der im Nordosten des Pazifik weit verbreitet ist. Er ist der einzige rezente Vertreter der Gattung Ptychoramphus. Im Gegensatz zu anderen Alkenvögeln ist er in der Lage, zwei Gelege im Jahr großzuziehen.[1]

Der Aleutenalk wird nur selten an Land beobachtet, da er dieses nur bei Nacht aufsucht. Aufgrund von Untersuchungen in Kalifornien und British Columbia ist über diese Art mehr bekannt als über andere Alken.

Erscheinungsbild

Der Aleutenalk erreicht eine Körperlänge von 25 Zentimeter. Das Gewicht liegt durchschnittlich bei 174 Gramm. Es sind damit kleine Alkenvögel von plumpen Körperbau mit kurzen Flügeln. Das Federkleid weist keine größeren jahreszeitlichen Veränderungen auf. Aufgrund der weit hinten am Körper ansetzenden Beine bewegen sie sich an Land nur ungeschickt. Anders als die Arten der Gattung Aethia nehmen sie an in der Regel keine voll aufgerichtete Körperhaltung an, sondern hocken gewöhnlich auf ihren Läufen. Sie sind im Gegensatz zu einer Reihe anderer Alkenvögel keine besonders guten Flieger und benötigen einen längeren Anlauf auf hoher See, bevor sie auffliegen können.[2]

Das Gefieder ist nahezu einheitlich dunkel braungrau. Lediglich der Bauch und die Unterschwanzdecken sind weißlich bis grauweißlich. Das Gesicht und der Oberkopf sind etwas dunkler als die Körperoberseite, die untere Brust und der Bauch weisen eine verwaschene graue Fleckung auf. Die Schwingen und der Schwanz sind schwarzgrau, die Flügeldecken dagegen dunkel braungrau. Die Iris ist hellgrau bis weißlich. Über dem Auge befindet sich ein kleiner, halbmondförmiger weißer Fleck. Der Schnabel ist schwarz und verglichen mit anderen Alkenvögeln dieser Größer relativ groß und kräftig ausgebildet. Die Füße und Beine sind blaugrau mit dunkleren Schwimmhäuten.

Jungvögel gleichen ihren Elternvögeln, sie haben jedoch braune oder braungraue Iris. Die Iris hellt auf, bis die Jungvögel ihre Geschlechtsreife erreichen.

Stimme

Aleutenalken sind ungewöhnlich ruffreudige Vögel. Vor allem während der Nacht sind ihre Rufe spektakulär laut. Da Aleutenalken auf die Rufe von Artgenossen reagieren, variiert die Intensität der Rufe in einer Kolonie stark und kann auch fast vollständig verstummen. Sie rufen am intensivsten in dunklen, nebligen Nächten. Dagegen sind sie in mondhellen Nächten verhältnismäßig still.[3] Es gibt einzelne Ornithologen, die vermuten, dass die Rufe unter anderem die Funktion haben, das Fortpflanzungsverhalten zu synchronisieren.[3]

Verbreitungsgebiet

 src=
Aleutenalk auf den Farallon-Inseln

Die Brutgebiete reichen von Niederkalifornien über die Aleuten bis nach Alaska. Die mit ca. 550.000 Brutpaaren größte Kolonie befindet sich auf den Vancouver-Inseln. Ein ausgeprägtes Zugverhalten ist nicht bekannt, aber nördliche Populationen bewegen sich im Winter etwas nach Süden. Als Nistplatz scharren Aleutenalken eine Vertiefung in die Erde oder sie nutzen natürliche Nischen oder vom Menschen geschaffene Strukturen. Die Paare leben meist mehrere Jahre zusammen und benutzen dasselbe Nest. Beide Eltern brüten abwechselnd und der nahrungssuchende Vogel kehrt nachts zurück, da dies einen besseren Schutz vor Raubvögeln gewährt. Das Weibchen legt nur ein weißes Ei, aus dem nach ca. 40 Tagen das Küken schlüpft. Das Jungtier wird etwa 35 Tage von den Eltern gefüttert, die jede Nacht Nahrung in einer speziellen Schnabeltasche herbeibringen. Nach der Mauser findet das Jungtier den Weg zum Meer allein. Anders als bei anderen Meeresvögeln der Nordhalbkugel kann es vorkommen, dass die Eltern nach einer erfolgreichen Brut ein weiteres Mal brüten.

Nahrung

Aleutenalken suchen ihre Nahrung auf dem offenen Meer. Sie orientieren sich an untermeerischen Gebirgen und Meeresströmungen. Bei der Nahrungssuche tauchen sie mit Hilfe ihrer Flügel. Es sind Nahrungsgeneralisten, die unter anderem Krill und andere Tiere des Zooplanktons fressen. Aleutenalken erreichen während ihrer Tauchgänge Tiefen von gewöhnlich 28, selten auch von 40 Metern.[4] Während der Fortpflanzungszeit suchen sie bevorzugt über den Kontinentalschelfen nach Nahrung, in Küstengewässern werden sie eher selten beobachtet. Im Winter finden sie ihre Nahrung auf hoher See.

Fortpflanzung

Brutkolonien und Nisthöhlen

 src=
Küken des Aleutenalks

Aleutenalken sind Koloniebrüter. Bereits vor Tagesanbruch verlassen sie die Nistplätze, um den ganzen Tag über auf dem Meer nach Nahrung zu suchen und erst in der Nacht zurückzukehren. Silberalken, die gelegentlich in denselben Kolonien brüten, brechen allerdings noch vor den Aleutenalken auf. Im Gegensatz zu Nashorn-, Schopf-, Bart-, Silber- und Rotschnabelalken versammeln sich Aleutenalken nicht bereits in der Abenddämmerung vor den Brutkolonien, sondern halten sich bis zum Einbruch der Dunkelheit auf hoher See auf. Dieses Verhalten scheint eine Anpassung an die Nachstellung durch Weißkopfseeadler, Wanderfalken und große Möwenarten zu sein.[4] Innerhalb der Kolonie zeigen Aleutenalken ein aggressives Verhalten gegenüber ihren Artgenossen, was auf die Nestdichte zurückzuführen sein kann.

Brutkolonien finden sich gewöhnlich auf hügeligen Inseln, auf denen Säugetiere fehlen, die größer als kleine Mäuse sind. Ideale Inseln weisen einen Boden auf, der weich genug ist, so dass Aleutenalke ihre Baue graben können. Diese Baue finden sich gewöhnlich auf dicht grasbewachsenen Hängen innerhalb einer Entfernung von 500 Meter von der Küstenlinie. Gewöhnlich sind die Inseln der Brutkolonien nicht bewaldet, allerdings befinden sich auf Haida Gwaii die meisten Brutkolonien in Wäldern mit einem moosbedeckten Untergrund. Aleutenalken nutzen hier auch Hohlräume unter Baumwurzeln für die Anlage ihrer Bruthöhlen. Sie nehmen sogar Nisthilfen an und brüten in Holzboxen.[1] In Niederkalifornien graben sie ihre Baue auch unter Kakteen und Dornengebüsch. Die Eingänge der Bruthöhlen fallen durch die weißlichen Kotspritzer auf. Die Bruthöhlen sind im Durchschnitt 100 Zentimeter tief, die Höhe des Eingangs beträgt durchschnittlich 13 Zentimeter.[5] Auf einzelnen Inseln kann die Nistdichte sehr hoch sein. Auf der Triangle Island vor der Küste British Columbias finden sich 1,36 Baue je Quadratmeter, auf den Queen Charlotte Islands dagegen beträgt die Nistdichte 0,80 Nester je Quadratmeter. Die Nistdichte ist dabei nicht von der Koloniengröße beeinflusst.

Eiablage und Bebrütung

Der Beginn der Eiablage variiert in Abhängigkeit von der geographischen Breite. In Niederkalifornien beginnt die Eiablage bereits im November und währt bis in den März. Auf den Farallon-Inseln vor San Francisco dauert die Eiablage von März bis Mai. In British Columbia legen Aleutenalken dagegen ihre Eier im Zeitraum von Ende März bis Ende April. Dort schlüpfen die Jungvögel von Ende April bis Ende Mai und die flügge gewordenen Jungvögel verlassen die Brutkolonie zwischen Anfang Juni und Anfang Juli.[5] Das Gelege besteht nur aus einem Ei; dort wo sich zwei Eier in einer Nisthöhle befinden, handelt es sich um das Gelege von zwei Weibchen.[5] Nachgelege sind in der Regel, aber auf den Farallon-Inseln werden 10 Prozent der Eiverluste durch ein Nachgelege ersetzt.

Die Eier sind elliptisch bis oval und haben eine glatte Oberfläche. Sie sind anfangs weiß und werden im Verlauf leicht bläulich oder grünlich. Ein einzelnes, frisch gelegte Ei wiegt durchschnittlich 29,8 Gramm, das entspricht 17 Prozent der Körpermasse des Weibchens. Die Elternvögel haben zwei parallel verlaufende Brutflecken. Diese bilden sich ab einem bis zwei Tage vor der Eiablage. Bei 60 Prozent der Aleutenalken, die ein zweites Gelege großziehen, fehlt dieser Brutfleck allerdings.[6] Beide Elternvögel sind nach aktueller Erkenntnis gleichmäßig am Brutgeschäft beteiligt. Sie wechseln sich in Intervallen von 24 Stunden ab.

Jungvögel

Das einzelne Ei wird durchschnittlich etwa 38 Tage lang bebrütet. Das Küken gibt ein bis drei Tage vor dem Schlupf bereits vernehmbare Laute von sich. Frisch geschlüpfte Jungvögel wiegen etwa 20 Gramm und nehmen pro Tag bis zu 4,3 Gramm zu. Sie werden in den ersten vier Tagen ununterbrochen von den Elternvögeln gehudert. Die Nestlingszeit beträgt auf den Farallon-Inseln vor San Francisco 41 Tage, auf der Frederick Insel dagegen 45 Tage. Die Entwicklungsgeschwindigkeit der Jungvögel variiert in Abhängigkeit von den Umweltbedingungen stark.[7]

Bruterfolg und Lebenserwartung

Durchschnittlich erreichen schätzungsweise 50–70 % der Jungen das Ausfliegealter, bei Zweitbruten liegt dieser Wert mit 10 % deutlich niedriger. Schlüpf- und Ausfliegeerfolg steigen mit der Erfahrung der Brutpaare.

Zu den Prädatoren der Aleutenalken zählen Rot- und Polarfuchs, die auf einigen Inseln mit Brutkolonien von Alkenvögeln eingeführt wurden. Die Einführung dieser Raubsäuger hat eine drastische Auswirkung auf die Koloniegröße und Bruterfolg. Auch Ratten und Mäuse fressen Eier und noch nicht flügge gewordene Jungvögel. Auf den Queen Charlotte Islands stellen auch die dort eingeführten Waschbären eine ernsthafte Bedrohung für diese Art dar.[7] Zu den Prädatoren zählen außerdem West- und Beringmöwe, Weißkopfseeadler, Wanderfalke und Kolkrabe.

Von 100 ausgewachsenen Aleutenalken erleben 83 das nächste Lebensjahr, sie haben daher eine durchschnittliche Lebenserwartung von 7,6 Jahren.[8]

Bestand

Der Aleutenalk ist ein weit verbreiteter und häufiger Alkenvogel. Gegen Ende des 20. Jahrhunderts wurde sein Bestand auf eine Million Individuen in Alaska und 2,8 Millionen Individuen in British Columbia geschätzt. Weiter südlich ist ihre Anzahl deutlich geringer. An den Küsten des US-amerikanischen Bundesstaates Washington brüteten in diesem Zeitraum 43.800 Brutpaare, vor Oregon und vor Kalifornien jeweils 500 Paare. Niederkalifornien weist dagegen 10.000 bis 20.000 Brutpaare auf.[9] Die größte Brutkolonie findet sich auf Triangle Island vor der Küste British Columbias. Dort werden 370.000 Brutpaare gezählt.

Der Aleutenalk ist vor allem durch Säugetiere bedroht, die auf den Inseln eingeführt werden, auf denen er brütet. In Kalifornien und Niederkalifornien verschwanden eine Reihe von Brutkolonien, nachdem dort Katzen, Ratten und Füchse eingeführt wurden. Auf Langara Island, einer der nördlichsten Inseln der Queen Charlotte Islands, brachten Ratten die Brutkolonie zum erlöschen. Eine wachsende Gefahr stellen auf allen Queen Charlotte Islands die dort eingeführten Waschbären da. Auf den Aleuten war der Aleutenalk eines der häufigsten Beutetiere des Polarfuchses. Dieser wurde dort wegen seines Pelzes eingeführt und brachte die Art auf zahlreichen Aleuteninseln zum Aussterben. Aleutenalken reagieren außerdem sehr empfindlich auf Ölverschmutzungen ihrer Gewässer.[3]

Unterarten

Es sind zwei Unterarten bekannt:[10]

Etymologie und Forschungsgeschichte

Peter Simon Pallas beschrieb den Aleutenalk unter dem Namen Uria Aleutica. Als Fundort des Typusexemplar, das Carl Heinrich Merck gesammelt hatte, gab er den Pazifischen Ozean im damals zu Russland gehörenden Alaska an.[11] Johann Friedrich von Brandt führte die neue Gattung Ptychoramphus ein.[13] Dieser Name ist ein Gebilde aus den griechischen Worten »ptyx, ptychos, ptyssō, πτυξ, πτυχος, πτυσσω« für »Falte, falten« und »rhamphos ραμφος« für »Schnabel«.[14] Das Artepitheton »aleuticus« bezieht sich auf die »Aleuten«.[15] »Australis, austri« ist das lateinische Wort für »südlich, Süden«.[16]

Belege

Literatur

  • Jonathan Alderfer (Hrsg.): National Geographic complete Birds of Northamerica. National Geographic, Washington DC 2006, ISBN 0-7922-4175-4.
  • Anthony J. Gaston, Ian L. Jones: The Auks (= Bird Families of the World. Bd. 4 (recte 5)). Oxford University Press, Oxford u. a. 1998, ISBN 0-19-854032-9.
  • Peter Simon Pallas: Zoographia Rosso-Asiatica, sistens omnium animalium in extenso Imperio Rossico et adjacentibus maribus observatorum recensionem, domicilia, mores et descriptiones, anatomen atque icones plurimorum. Band 2. Ex Officina Caes, Academie scientiarum, Sankt Petersburg (Petropoli) 1811 (online [abgerufen am 1. April 2015]).
  • Adriaan Joseph van Rossem: Some new races of birds from Mexico. In: Annals and Magazine of Natural History (= 11). Band 4, Nr. 22, 1939, S. 439–443, doi:10.1080/00222933908527006.
  • James A. Jobling: Helm Dictionary of Scientific Bird Names. Christopher Helm, London 2010, ISBN 978-1-4081-2501-4.
  • Johann Friedrich von Brandt: Rapport sur une Monographie de la famille des Alcadées. Band 2, 1837, S. 344–349 (online [abgerufen am 1. April 2015]).

Einzelbelege

  1. a b Gaston et al., S. 232
  2. Gaston et al., S. 227
  3. a b c Gaston et al., S. 230
  4. a b Gaston et al., S. 231
  5. a b c Gaston et al., S. 233
  6. Gaston et al., S. 233 und S. 234
  7. a b Gaston et al., S. 234
  8. Gaston et al., S. 235
  9. Gaston et al., S. 228
  10. IOC World Bird List Coursers, noddies, gulls, terns, auks & sandgrouse
  11. a b Peter Simon Pallas, S. 370.
  12. Adriaan Joseph van Rossem, S. 443.
  13. Johann Friedrich von Brandt, S. 347.
  14. James A. Jobling, S. 323.
  15. James A. Jobling, S. 41.
  16. James A. Jobling, S. 62f.
 title=
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia DE

Aleutenalk: Brief Summary ( 德語 )

由wikipedia DE提供

Der Aleutenalk (Ptychoramphus aleuticus) ist ein kleiner Vogel aus der Familie der Alkenvögel, der im Nordosten des Pazifik weit verbreitet ist. Er ist der einzige rezente Vertreter der Gattung Ptychoramphus. Im Gegensatz zu anderen Alkenvögeln ist er in der Lage, zwei Gelege im Jahr großzuziehen.

Der Aleutenalk wird nur selten an Land beobachtet, da er dieses nur bei Nacht aufsucht. Aufgrund von Untersuchungen in Kalifornien und British Columbia ist über diese Art mehr bekannt als über andere Alken.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia DE

Cassin's auklet ( 英語 )

由wikipedia EN提供

Cassin's auklet (Ptychoramphus aleuticus) is a small, chunky seabird that ranges widely in the North Pacific. It is the only species placed in the genus Ptychoramphus. It nests in small burrows and because of its presence on well studied islands in British Columbia and off California it is one of the better known auks. It is named for the American ornithologist John Cassin.

Cassin's auklet is a small (25 cm, 200 g) nondescript auk. Its plumage is generally dark above and pale below, with a small white mark above the eye. Its bill is overall dark with a pale spot, and its feet are blue. Unlike many other auks, Cassin's auklet lacks dramatic breeding plumage, remaining the same over most of the year. At sea it is usually identified by its flight, which is described as looking like a flying tennis ball.

Cassin's auklet ranges from midway up the Baja California peninsula to Alaska's Aleutian Islands, off North America. It nests on offshore islands, with the main population stronghold being Triangle Island off Vancouver Island's Cape Scott, where the population is estimated to be around 55,0000 pairs. It is not known to be migratory. However, northern birds may move farther south during the winter.

Two subspecies are recognised:[2]

An extinct relative or predecessor species, Ptychoramphus tenuis L. H. Miller et Bowman, 1958, is known from the Late Pliocene of the San Diego Formation in California.

Behaviour

Cassin's auklet nests in burrows on small islands, and in the southern area of its range may be found in the breeding colony year round. It either digs holes in the soil or uses natural cracks and crevices to nest in, also readily using man-made structures. Pairs will show a strong loyalty towards each other and to a nesting site for many years. Both the parents incubate the single white egg, returning to swap shifts at night (usually after 2300 h) to avoid being taken by predators such as the western gull or peregrine falcon. They also depart from the colony before dawn. The egg is incubated for 40 days, the small chick is then fed nightly for 35 days by both parents, who regurgitate partially digested food (euphausiids and other small crustaceans) carried in a special gular pouch, often referred to in the literature as a sublingual pouch. The chick fledges alone and makes its way to the sea. Cassin's auklet is unusual amongst seabirds in occasionally laying a second clutch after a successful first clutch (it is the only northern hemisphere seabird to do so).

Most individuals in a cohort begin breeding at age 3 (27%), and by 8 years>95% of a given cohort has recruited.[3] Mean age of recruitment is 3.6 years.[3] Minimum annual breeding propensity is 0.83, apparent local survival is 0.76, juvenile survival (ages 0 to 2) is 0.15.[3]

At sea Cassin's auklets feeds offshore, in clear often pelagic water, often associating with bathymetric landmarks such as underwater canyons and upwellings. Numbers at sea may be grossly underestimated because the bird moves away from ships at a distance of more than a kilometer. Recently their distribution around Triangle Island has been determined by telemetry. It feeds by diving underwater beating its wings for propulsion, hunting down large zooplankton, especially krill. It can dive to 30 m below the surface, and by some estimates 80 m.

Conservation

Cassin's auklet is listed as Near Threatened,[4] and some populations (principally the Farallon Islands population) have suffered steep declines. Threats to the auklet include introduced carnivores (particularly in Alaska), oil spills and changes in sea surface temperature (caused by El Niño events). Cassin's auklet is protected under the Migratory Bird Treaty Act of 1918.[5] Annual variation in ocean climate synchronously affects multiple demographic parameters including survival, breeding propensity, breeding success, and recruitment, a situation conducive to rapid population declines due to climate change.[6]

2014 summer mass death in US

In the last few months of 2014, the carcasses of thousands of Cassin's auklets washed ashore from Northern California up to the north coast of Washington State.[7] The Coastal Observation and Seabird Survey Team estimated a toll between 50,000 and 100,000 deaths that year. Scientists were uncertain about the cause of these deaths. While viruses, bacteria, and oil spills were ruled out the cause appeared to be starvation. Scientists found little evidence of food in the stomachs of the carcasses. Some scientists from the California's Farallon Institute believe these mass deaths could be related to the unusual North Pacific warmth which is pushing marine food chains[8][9] and could affect other species of zooplankton, krill and fish that normally develop in cold waters and the birds that consume them including the Cassin's auklets. The event happened in the late summer when the auklet chicks began to fledge.[8]

References

  1. ^ BirdLife International (2020). "Ptychoramphus aleuticus". IUCN Red List of Threatened Species. 2020: e.T22694903A180893939. doi:10.2305/IUCN.UK.2020-3.RLTS.T22694903A180893939.en. Retrieved 11 November 2021.
  2. ^ Gill, Frank; Donsker, David; Rasmussen, Pamela, eds. (August 2022). "Noddies, gulls, terns, skimmers, skuas, auks". IOC World Bird List Version 12.2. International Ornithologists' Union. Retrieved 10 November 2022.
  3. ^ a b c Lee, Derek E.; Warzybok, Peter M.; Bradley, Russell W. (2012). "Recruitment of Cassin's Auklet (Ptychoramphus aleuticus): Individual Age and Parental Age Effects". The Auk. 129 (1): 124–132. doi:10.1525/auk.2012.10224. ISSN 0004-8038. S2CID 85604692.
  4. ^ IUCN (2016). "Ptychoramphus aleuticus: BirdLife International". IUCN Red List of Threatened Species. doi:10.2305/iucn.uk.2016-3.rlts.t22694903a93475606.en.
  5. ^ CASSIN’S AUKLET Ptychoramphus aleuticus by the US Fish & Wildlife Service
  6. ^ LEE, D. E.; NUR, N. & SYDEMAN, W. J. (2007). "Climate and demography of the planktivorous Cassin's auklet Ptychoramphus aleuticus off northern California: implications for population change". Journal of Animal Ecology. 76 (2): 337–347. doi:10.1111/j.1365-2656.2007.01198.x. PMID 17302841.
  7. ^ Bird carcasses along Pacific shore baffle biologists, Los Angeles Times
  8. ^ a b "Mass Death of Seabirds in Western U.S. Is 'Unprecedented'". Retrieved 25 January 2015.
  9. ^ "Unusual North Pacific warmth jostles marine food chain". Retrieved 25 January 2015.
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia authors and editors
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia EN

Cassin's auklet: Brief Summary ( 英語 )

由wikipedia EN提供

Cassin's auklet (Ptychoramphus aleuticus) is a small, chunky seabird that ranges widely in the North Pacific. It is the only species placed in the genus Ptychoramphus. It nests in small burrows and because of its presence on well studied islands in British Columbia and off California it is one of the better known auks. It is named for the American ornithologist John Cassin.

Cassin's auklet is a small (25 cm, 200 g) nondescript auk. Its plumage is generally dark above and pale below, with a small white mark above the eye. Its bill is overall dark with a pale spot, and its feet are blue. Unlike many other auks, Cassin's auklet lacks dramatic breeding plumage, remaining the same over most of the year. At sea it is usually identified by its flight, which is described as looking like a flying tennis ball.

Cassin's auklet ranges from midway up the Baja California peninsula to Alaska's Aleutian Islands, off North America. It nests on offshore islands, with the main population stronghold being Triangle Island off Vancouver Island's Cape Scott, where the population is estimated to be around 55,0000 pairs. It is not known to be migratory. However, northern birds may move farther south during the winter.

Two subspecies are recognised:

P. a. aleuticus – (Pallas, 1811): Aleutian Islands & south Alaska to northern Baja California.Kurile Islands. P. a. australis – van Rossem, 1939: southern Baja California.

An extinct relative or predecessor species, Ptychoramphus tenuis L. H. Miller et Bowman, 1958, is known from the Late Pliocene of the San Diego Formation in California.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia authors and editors
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia EN

Kasina aŭko ( 世界語 )

由wikipedia EO提供

La Kasina aŭkoAŭko de Cassin, Ptychoramphus aleuticus, estas eta, fortika marbirdo de la familio de Aŭkedoj, kies teritorio ampleksiĝas en Norda Pacifiko. Ili nestumas en tuneletoj kaj pro sia ĉeesto en bone studitaj insuloj de Brita Kolumbio (76 % de la entuta loĝantaro) kaj ĉe Kalifornio Ĝi estas unu el la plej konataj specioj de aŭkoj. Ĝi nomiĝas tiele pro John Cassin, negocisto kaj naturalisto de Pensilvanio.

Aspekto kaj disvastiĝo

La Kasina aŭko estas eta (25 cm, 200 g) nemarkita aŭko. La plumaro estas ĝenerale malhela supre kaj pala sube kun eta blanka marko supra la okulo al la frunto. La beko estas malhela kun pli hela parto en bazo de suba makzelo. La irizo estas pli hela ol la pupilo. La piedoj estas bluaj. Malkiel multaj aliaj aŭkoj la Kasina aŭko malhavas rimarkindan reproduktan plumaron kaj restas same la tutan jaron. En maro ili estas pli facile identigeblaj pro la flugmaniero simile al fluganta tenisa pilketo.

La Kasina aŭko ĉeestas teritorion el duoninsulo Baja California ĝis Alasko, insuloj Aleŭtoj, kaj maro antaŭ Norda Ameriko. Ili nestumas en insuloj, kaj la ĉefa loĝantaro estas en insulo Triangle ĉe Vankuvero en la Provinca Parko Cape Scott, kie oni supozas loĝantaron de ĉirkaŭ 550,000 paroj. Oni ne konas ĉu la specio estas migranta, sed nordaj birdoj povas moviĝi suden dum vintre.

Ekstingita parenco aŭ praspecio, Ptychoramphus tenuis, estas konata kiel vivanta ekde malfrua Plioceno ĉe San Diego en Kalifornio.

Kutimaro

La Kasina aŭko nestumas en tuneletoj en etaj insuloj kaj en la suda parto de sia teritorio la specio povas resti ĉe la reprodukta kolonio la tutan jaron. Ĝi kavas truon engrunde aŭ uzas naturajn fendojn por nestumi, foje kovritaj de planta materialo, sed la specio pretiĝas uzi ankaŭ artefaritajn strukturojn. Paroj montras fortan fidelecon unu al la alia kaj al la nestoloko dum multaj jaroj. Ambaŭ gepatroj kovas la ununuran ovon laŭvice dumnokte por malhelpi predadon farata de Okcidenta mevoMigra falko. La ovo estas kovata dum 40 tagoj, la eta ido estas poste manĝigata nokte dum 35 tagoj de ambaŭ gepatroj kiuj alportas vomeblan manĝaĵon en specifa gorĝa saketo, ofte nomita en libraro kiel sublanga saketo. La ido sendependiĝas solece kaj iras al la maron. La Kasina aŭko estas nekutima inter marbirdoj pro eventuala dua reproduktado post sukcesa unua ovodemetado (tiu ĉi estas la ununura nordhemisfera marbirdo kiu faras tion).

Enmare la Kasina aŭko manĝas en malferma maro, ofte asociata kun submaraj markoj kiel submaraj kanjonoj kaj suprafluoj. Ĝi manĝas per subnaĝado uzanta siajn flugilojn por propulsado, prenante sube grandan zooplanktonon, ĉefe krilon. Ĝi povas plonĝi ĝis 30 m sub la surfaco kaj foje eĉ ĉirkaŭ supozataj 80 m.

Ili vivas ĝis 16 jaroj.

Konservado

La Kasina aŭko estas listita kiel Ne minacata; kvankam kelkaj loĝantaroj (ĉefe la loĝantaro de insuloj Farallon) suferis etajn malpliiĝojn, sed la specio estas ankoraŭ multnombra. Minacoj kontraŭ tiu ĉi aŭketo inkludas karnovorajn enmetitajn speciojn (ĉefe en Alasko), oleoverŝado kaj temperaturaj ŝanĝoj en la surfaco de la maro (kaŭzitaj ekzemple de El Niño eventaĵoj). La Kasina aŭko estas protektita de la regularo pri Migrantaj Birdoj de 1918. [1]

Referencoj

  • BirdLife International (2004). Ptychoramphus aleuticus. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11 May 2006. Ne minacata
  • Manuwal, D. A. and A. C. Thoresen. 1993. Cassin’s Auklet (Ptychoramphus aleuticus). In The Birds of North America, No. 50 (A. Poole and F. Gill, Eds.). Philadelphia: The Academy of Natural Sciences; Washington, D.C.: The American Ornithologists’ Union.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia EO

Kasina aŭko: Brief Summary ( 世界語 )

由wikipedia EO提供

La Kasina aŭko aŭ Aŭko de Cassin, Ptychoramphus aleuticus, estas eta, fortika marbirdo de la familio de Aŭkedoj, kies teritorio ampleksiĝas en Norda Pacifiko. Ili nestumas en tuneletoj kaj pro sia ĉeesto en bone studitaj insuloj de Brita Kolumbio (76 % de la entuta loĝantaro) kaj ĉe Kalifornio Ĝi estas unu el la plej konataj specioj de aŭkoj. Ĝi nomiĝas tiele pro John Cassin, negocisto kaj naturalisto de Pensilvanio.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia EO

Ptychoramphus aleuticus ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由wikipedia ES提供

El mérgulo sombrío (Ptychoramphus aleuticus)[2]​ también conocido como alcita de Cassin, alcita oscura o alcuela oscura,[3]​ es una especie de ave caradriforme de la familia Alcidae. Se extiende ampliamente en el Pacífico Norte. Anida en pequeñas madrigueras y debido a su presencia en las ampliamente estudiadas islas de Columbia Británica y California es una de las alcas más conocidas.

Un pariente o especie predecesora extinta, Ptychoramphus tenuis, es conocido desde el Plioceno tardío de la formación San Diego, en California.

Descripción

Es un álcido de tamaño pequeño, con unos 25 cm de longitud y 200 g de peso. Su plumaje es generalmente oscuro por encima y pálido por debajo, con una pequeña marca blanca sobre el ojo. Su pico en general es oscuro con una mancha pálida, y sus patas son de color azul pálido. A diferencia de otras alcas el mérgulo sombrío carece de plumaje nupcial, quedando igual en la mayor parte del año. En el mar se identifican generalmente por su vuelo.

Distribución

Su rango de distribución va desde la parte central de la península de Baja California hasta las islas Aleutianas de Alaska en la costa oeste de América del Norte. Anida en islas mar adentro, con el bastión principal de población en Triangle Island de la isla de Vancouver y Cape Scott, donde se estima que la población es de alrededor de 550.000 parejas. No se sabe si es migratoria, sin embargo las aves del norte pueden moverse más hacia el sur durante el invierno.

Comportamiento

 src=
Polluelo

Anida en madrigueras en las islas pequeñas, y en la zona sur de su distribución se pueden encontrar en colonias de reproducción durante todo el año. O bien cava agujeros en el suelo o utiliza las grietas y hendiduras naturales para anidar adentro, también usa estructuras artificiales. Las parejas mostrarán una fuerte lealtad hacia los demás y hacia un sitio de anidación durante muchos años. Ambos padres incuban un único huevo blanco, intercambiando turnos de noche para evitar que el huevo sea tomado por depredadores tales como la gaviota occidental o el halcón peregrino. El huevo se incuba durante 40 días, el pequeño polluelo es alimentado todas las noches durante 35 días por ambos padres, que regurgitan la comida parcialmente digerida (eufausiáceos y otros pequeños crustáceos) transportados en una bolsa gular especial, a menudo referida en la literatura como una bolsa sublingual.

En mérgulo sombrío se alimenta en alta mar, en aguas claras, con frecuencia pelágicas, a menudo asociándose con puntos de referencia batimétricos como cañones submarinos y afloramientos. Los números en alta mar puede ser muchísimo mayor ya que el ave se aleja de los barcos a una distancia de más de un kilómetro. Recientemente su distribución alrededor Triangle Island ha sido determinado por telemetría. Se alimenta por buceo bajo el agua batiendo sus alas para la propulsión, cazando zooplancton, especialmente krill. Puede sumergirse hasta 30 metros bajo la superficie, y por algunas estimaciones, 80 m.

Conservación

Aparece como preocupación menor en la lista roja de la UICN, aunque algunas poblaciones (principalmente la población de Los Farallones) han sufrido fuertes caídas, pero en general la especie sigue siendo numerosa. Las principales amenazas para la especie incluye carnívoros introducidos (sobre todo en Alaska), derrames de petróleo y los cambios en la temperatura superficial del mar (causadas por eventos de El Niño).

Referencias

  1. BirdLife International (2012). «Ptychoramphus aleuticus». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2012.1 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 16 de marzo de 2013.
  2. Bernis, F; De Juana, E; Del Hoyo, J; Fernández-Cruz, M; Ferrer, X; Sáez-Royuela, R; Sargatal, J (1996). «Nombres en castellano de las aves del mundo recomendados por la Sociedad Española de Ornitología (Tercera parte: Opisthocomiformes, Gruiformes y Charadriiformes)». Ardeola. Handbook of the Birds of the World (Madrid: SEO/BirdLife) 43 (2): 231-238. ISSN 0570-7358. Consultado el 16 de marzo de 2013.
  3. «Mérgulo Sombrío (Ptychoramphus aleuticus) (Pallas, 1811)». avibase. Consultado el 16 de marzo de 2013.

Bibliografía

  • Jonathan Alderfer (Hrsg): Complete Birds of North America, National Geographic, Washington D.C. 2006, ISBN 0-7922-4175-4
  • Anthony J. Gaston und Ian L. Jones: The Auks. Oxford University Press, Oxford 1998, ISBN 0-19-854032-9
  • Boyd, W. S., L. MacFarlane Tranquilla, J. L. Ryder, S. G. Shisko, and D. F. Bertram. 2008. Variation in marine distributions of Cassin's Auklets (Ptychoramhus aleuticus) breeding on Triangle Island, British Columbia. The Auk 125:158-166.
  • Manuwal, D. A. and A. C. Thoresen. 1993. Cassin’s Auklet (Ptychoramphus aleuticus). In The Birds of North America, No. 50 (A. Poole and F. Gill, Eds.). Philadelphia: The Academy of Natural Sciences; Washington, D.C.: The American Ornithologists’ Union.

 title=
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autores y editores de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia ES

Ptychoramphus aleuticus: Brief Summary ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由wikipedia ES提供

El mérgulo sombrío (Ptychoramphus aleuticus)​ también conocido como alcita de Cassin, alcita oscura o alcuela oscura,​ es una especie de ave caradriforme de la familia Alcidae. Se extiende ampliamente en el Pacífico Norte. Anida en pequeñas madrigueras y debido a su presencia en las ampliamente estudiadas islas de Columbia Británica y California es una de las alcas más conocidas.

Un pariente o especie predecesora extinta, Ptychoramphus tenuis, es conocido desde el Plioceno tardío de la formación San Diego, en California.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autores y editores de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia ES

Ptychoramphus aleuticus ( 巴斯克語 )

由wikipedia EU提供

Ptychoramphus aleuticus Ptychoramphus generoko animalia da. Hegaztien barruko Alcidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)BirdLife International (2012) Species factsheet. www.birdlife.org webgunetitik jaitsia 2012/05/07an
  2. (Ingelesez) IOC Master List

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipediako egileak eta editoreak
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia EU

Ptychoramphus aleuticus: Brief Summary ( 巴斯克語 )

由wikipedia EU提供

Ptychoramphus aleuticus Ptychoramphus generoko animalia da. Hegaztien barruko Alcidae familian sailkatua dago.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipediako egileak eta editoreak
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia EU

Starique de Cassin ( 法語 )

由wikipedia FR提供

Ptychoramphus aleuticus

Le Starique de Cassin (Ptychoramphus aleuticus) est une espèce d'oiseau de mer du Pacifique nord, apparenté au guillemot et aux pingouins. Le genre de cette espèce est considéré comme monotypique.

Étymologie

Le terme aleuticus signifie de haute mer, comme halieutique. Le nom normalisé de cette espèce rend hommage à John Cassin, un homme d'affaires et naturaliste de Pennsylvanie.

Histoire évolutive

Un fossile d'une espèce apparentée, datée de la fin du Pliocène et nommée Ptychoramphus tenuis, a été découvert dans la formation de San Diego.

Taxinomie

D'après Alan P. Peterson, cette espèce est constituée des deux sous-espèces suivantes :

  • Ptychoramphus aleuticus aleuticus (Pallas) 1811 ;
  • Ptychoramphus aleuticus australis Van Rossem 1939.

Voir aussi

Références taxonomiques

genre
espèce

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia FR

Starique de Cassin: Brief Summary ( 法語 )

由wikipedia FR提供

Ptychoramphus aleuticus

Le Starique de Cassin (Ptychoramphus aleuticus) est une espèce d'oiseau de mer du Pacifique nord, apparenté au guillemot et aux pingouins. Le genre de cette espèce est considéré comme monotypique.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia FR

Ptychoramphus aleuticus ( 義大利語 )

由wikipedia IT提供

L'alca minore di Cassin (Ptychoramphus aleuticus, Pallas 1811) è un uccello marino della famiglia degli alcidi.

Sistematica

Ptychoramphus aleuticus ha sottospecie:

  • P. aleuticus aleuticus
  • P. aleuticus australis

Si conosce un predecessore di questa specie del tardo Pliocene, Ptychoramphus tenuis, ritrovato a San Diego, California.

Distribuzione e habitat

Questo uccello vive nell'Oceano Pacifico, dall'Alaska al Messico (fino allo stato di Michoacán). È accidentale in Russia e sulle Hawaii.

Galleria d'immagini

Bibliografia

 title=
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autori e redattori di Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia IT

Ptychoramphus aleuticus: Brief Summary ( 義大利語 )

由wikipedia IT提供

L'alca minore di Cassin (Ptychoramphus aleuticus, Pallas 1811) è un uccello marino della famiglia degli alcidi.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autori e redattori di Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia IT

Cassins alk ( 荷蘭、佛萊明語 )

由wikipedia NL提供

Vogels

Cassins alk (Ptychoramphus aleuticus) is een kleine, gedrongen zeevogel die voorkomt in het noordelijke gedeelte van de Grote Oceaan. De vogel nestelt in holen en de naam is een eerbetoon aan de Amerikaanse ornitholoog John Cassin.

Kenmerken

De vogel is 25 cm lang en weegt 200 gram. Het is een weinig opvallend gekleurde zeevogel, merendeels donker van boven en bleekgrijs van onder met een klein wit stipje boven het oog. De snavel is donker met een bleke vlek. De poten zijn blauw gekleurd. De vogel heeft geen opvallend broedkleed zoals bijvoorbeeld de papegaaiduiker. De vogel ziet er het hele jaar onopvallend uit. De vogel is erg gedrongen en in vlucht wordt hij wel schertsend de vliegende tennisbal genoemd.

 src=
Kuiken van een Cassins alk

Verspreiding en leefgebied

Cassins alk kot voor langs de westkust van Noord-Amerika van halverwege het schiereiland Baja California via Canada en Alaska tot de oostelijke Aleoeten. De alken broeden op rotseilanden die een eindje van de kust liggen in kolonies van 500 tot soms een miljoen individuen.

De soort telt 2 ondersoorten:

Status

De indruk bestaat dat deze aantallen afnemen. Het tempo van achteruitgang overschrijdt waarschijnlijk de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat deze alk sinds 2015 als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.[1]

Bronnen, noten en/of referenties
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia-auteurs en -editors
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia NL

Cassins alk: Brief Summary ( 荷蘭、佛萊明語 )

由wikipedia NL提供

Cassins alk (Ptychoramphus aleuticus) is een kleine, gedrongen zeevogel die voorkomt in het noordelijke gedeelte van de Grote Oceaan. De vogel nestelt in holen en de naam is een eerbetoon aan de Amerikaanse ornitholoog John Cassin.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia-auteurs en -editors
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia NL

Sotalke ( 挪威語 )

由wikipedia NO提供

Sotalke (Ptychoramphus aleuticus) er en marin art i alkefamilien (Alcidae). Arten sorterer som eneste art i slekten Ptychoramphus, som inngår som én av fire slekter i underfamilien Aethiinae. Den består som to taxa og overlever i det nordøstlige Stillehavet.

Sotalke er en forholdsvis småvokst fugl med plump kroppsform, kort stjert og et vingespenn på cirka 38 cm. Den måler cirka 23 cm og veier typisk 150–200 g. Fjærdrakten har gråsvart overside og hvit underside, mens kinnene og øvre del av brystet og halsen er gråbrun. De to underartene er nesten identiske å se på, men nominatformen er fysisk noe større.

Inndeling

Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Nettleship & Bonan (2018).[1] Norske navn følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008)[2] og Syvertsen et al. (2017).[3]

Treliste

Referanser

  1. ^ Nettleship, D.N. & Bonan, A. (2018). Auks (Alcidae). In: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (retrieved from https://www.hbw.com/node/52252 on 11 January 2018).
  2. ^ Syvertsen, P. O., Ree, V., Hansen, O. B., Syvertsen, Ø., Bergan, M., Kvam, H., Viker, M. & Axelsen, T. 2008. Virksomheten til Norsk navnekomité for fugl (NNKF) 1990-2008. Norske navn på verdens fugler. Norsk Ornitologisk Forening. www.birdlife.no (publisert 22.5.2008). Besøkt 2016-04-10
  3. ^ Syvertsen, P.O., M. Bergan, O.B. Hansen, H. Kvam, V. Ree og Ø. Syvertsen 2017: Ny verdensliste med norske fuglenavn. Norsk Ornitologisk Forenings hjemmesider: http://www.birdlife.no/fuglekunnskap/navn/om.php

Eksterne lenker


許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia forfattere og redaktører
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia NO

Sotalke: Brief Summary ( 挪威語 )

由wikipedia NO提供

Sotalke (Ptychoramphus aleuticus) er en marin art i alkefamilien (Alcidae). Arten sorterer som eneste art i slekten Ptychoramphus, som inngår som én av fire slekter i underfamilien Aethiinae. Den består som to taxa og overlever i det nordøstlige Stillehavet.

Sotalke er en forholdsvis småvokst fugl med plump kroppsform, kort stjert og et vingespenn på cirka 38 cm. Den måler cirka 23 cm og veier typisk 150–200 g. Fjærdrakten har gråsvart overside og hvit underside, mens kinnene og øvre del av brystet og halsen er gråbrun. De to underartene er nesten identiske å se på, men nominatformen er fysisk noe større.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia forfattere og redaktører
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia NO

Sotalka ( 瑞典語 )

由wikipedia SV提供

Sotalka[2] (Ptychoramphus aleuticus) är en nordamerikansk fågel i familjen alkor inom ordningen vadarfåglar.[3]

Utseende

Sotalkan är en liten (23 cm), knubbig och mörk alka med tydligt ljusa ögon. Huvudet är gråbrunt med blekare brun haka och strupe. Ovansidan är svartaktig till skiffergrå med gråbrunt på bröst och flanker, medan buken är vit. Den korta näbben är svartaktig, gulaktig längst in på undre näbbhalvan. Ögat är vitt och väl synligt på håll, förstärkt av en vit halvmåne ovan ögat. Benen är blåaktigt skära. Till skillnad från många andra alkor har den samma dräkt årent runt. Ungfågeln har vitare strupe, brunare vingar och stjärt samt mörkbrunt öga.[4]

 src=
Sotalkans ljusa ögon syns på långt håll.

Utbredning och systematik

Sotalkan förekommer på den nordamerikanska västkusten från Aleuterna till Baja California i Mexiko. Den delas in i två underarter med följande utbredning:[3]

  • Ptychoramphus aleuticus aleuticus – förekommer i Aleuterna och Alaska till norra Baja California
  • Ptychoramphus aleuticus australis – förekommer i södra Baja California (San Benito till Asunción- och San Roque-öarna)

Den har även påträffats i Ryssland[5] och Japan[6].

Släktskap

Sotalkan placeras som ensam nu levnade art i släktet Ptychoramphus. Genetiska studier visar att den är systerart till alkorna i släktet Aethia.[7]

Levnadssätt

Sotalkan hittas kustnära men också ute till havs, oftast födosökande över kontinentalsockeln, men också längre ut till havs. Den livnär sig huvudsakligen av små kräftdjur, förstärkt av fisklarver och andra ryggradslösa djur. Häckningssäsongens inledning varierar kraftigt, från november i Baja California till juli i Alaska. Den bildar kolonier bestående av allt från under 500 individer till över miljonen, tätast på kustnära öar. Vintern tillbringar den ute till havs. Nordliga populationer flyttar söderut, medan sydliga tenderar att vara stannfåglar.[8]

 src=
Sotalkeunge.

Status

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor världspopulation på 5,4 miljoner individer. Fram till 2015 ansågs den vara livskraftig, men nya data visar att arten minskat och fortsätter minska kraftigt. Internationella naturvårdsunionen kategoriserar den därför numera som nära hotad.[1]

Referenser

Noter

  1. ^ [a b] Birdlife International 2015 Ptychoramphus aleuticus Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
  2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
  3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
  4. ^ Nettleship, D.N. 1996. Cassin's Auklet (Ptychoramphus aleuticus). In: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. and de Juana, E. (eds), Handbook of the Birds of the World Alive, Lynx Edicions, Barcelona.
  5. ^ Manuwal, D. A., and Thoresen, A. C. 1993. Cassin’s Auklet (Ptychoramphus aleuticus), in The Birds of North America (A. Poole and F. Gill, eds.), no. 50. Acad. Nat. Sci., Philadelphia.
  6. ^ Brazil, Mark (2018). Birds of Japan. Helm Field Guides. ISBN 978-1472913869
  7. ^ Pereira, S.L. and A.J. Baker (2008), DNA evidence for a Paleocene origin of the Alcidae (Aves: Charadriiformes) in the Pacific and multiple dispersals across northern oceans, Mol. Phylogenet. Evol. 46, 430-445.
  8. ^ del Hoyo, J.; Elliott, A.; Sargatal, J. 1996. Handbook of the Birds of the World, vol. 3: Hoatzin to Auks. Lynx Edicions, Barcelona, Spain.

Externa länkar

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia författare och redaktörer
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia SV

Sotalka: Brief Summary ( 瑞典語 )

由wikipedia SV提供

Sotalka (Ptychoramphus aleuticus) är en nordamerikansk fågel i familjen alkor inom ordningen vadarfåglar.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia författare och redaktörer
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia SV

Ptychoramphus aleuticus ( 烏克蘭語 )

由wikipedia UK提供
  1. BirdLife International (2018). Ptychoramphus aleuticus: інформація на сайті МСОП (версія 2018.2) (англ.) 07 August 2018
Птах Це незавершена стаття з орнітології.
Ви можете допомогти проекту, виправивши або дописавши її.
Question book-new.svg
Ця стаття не містить посилань на джерела. Ви можете допомогти поліпшити цю статтю, додавши посилання на надійні джерела. Матеріал без джерел може бути підданий сумніву та вилучений.
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Автори та редактори Вікіпедії
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia UK

Ptychoramphus aleuticus ( 越南語 )

由wikipedia VI提供

Ptychoramphus aleuticus là một loài chim trong họ Alcidae.[2]

Chú thích

  1. ^ BirdLife International (2012). Ptychoramphus aleuticus. Sách Đỏ IUCN các loài bị đe dọa. Phiên bản 2013.2. Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế. Truy cập ngày 26 tháng 11 năm 2013.
  2. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, B.L. Sullivan, C. L. Wood, and D. Roberson (2012). “The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 6.7.”. Truy cập ngày 19 tháng 12 năm 2012.

Tham khảo


Hình tượng sơ khai Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia tác giả và biên tập viên
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia VI

Ptychoramphus aleuticus: Brief Summary ( 越南語 )

由wikipedia VI提供

Ptychoramphus aleuticus là một loài chim trong họ Alcidae.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia tác giả và biên tập viên
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia VI

Алеутский пыжик ( 俄語 )

由wikipedia русскую Википедию提供
Царство: Животные
Подцарство: Эуметазои
Без ранга: Вторичноротые
Подтип: Позвоночные
Инфратип: Челюстноротые
Надкласс: Четвероногие
Класс: Птицы
Подкласс: Настоящие птицы
Инфракласс: Новонёбные
Подотряд: Lari
Семейство: Чистиковые
Род: Алеутские пыжики (Ptychoramphus J. F. von Brandt, 1837)
Вид: Алеутский пыжик
Международное научное название

Ptychoramphus aleuticus (Pallas, 1811)

Охранный статус Wikispecies-logo.svg
Систематика
на Викивидах
Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
ITIS 177013NCBI 28706EOL 1049882FW 293824

Алеутский пыжик[1] (лат. Ptychoramphus aleuticus) - небольшая морская птица семейства чистиковых. Единственный представитель рода.

Внешний вид

Мелкая птица, длина тела 25 см, вес 200 г. Оперение тёмно-серое, более светлое на брюшке. Клюв жёлтый, под глазом белое пятнышко. От люрика отличается тёмными боками. Зимой горло светлое.

Распространение

Гнездится на скалистых берегах запада Северной Америки и Алеутских островов. Залетает на Камчатку и Курильские острова.

Питание

Питается преимущественно зоопланктоном, особенно крилем. За кормом может нырять на глубину до 30 м (по некоторым данным 80 м).

Размножение

Гнездится в норах, трещинах скал и каменистых россыпях, у гнезда обычно появляется в сумерки и ночью, опасаясь хищных чаек. В кладке 1 белое яйцо. Насиживание длится около 40 дней, птенец выкармливается обоими родителями в течение 35 дней, после чего покидает гнездо, и родители уводят его в море.

Примечания

  1. Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский / Под общ. ред. акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — С. 94. — 2030 экз.ISBN 5-200-00643-0.
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Авторы и редакторы Википедии

Алеутский пыжик: Brief Summary ( 俄語 )

由wikipedia русскую Википедию提供

Алеутский пыжик (лат. Ptychoramphus aleuticus) - небольшая морская птица семейства чистиковых. Единственный представитель рода.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Авторы и редакторы Википедии

アメリカウミスズメ ( 日語 )

由wikipedia 日本語提供
アメリカウミスズメ Cassins Auklet.jpg 保全状況評価 LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
Status iucn3.1 LC.svg 分類 : 動物界 Animalia : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata : 鳥綱 Aves : チドリ目 Charadriiformes : ウミスズメ科 Alcidae : アメリカウミスズメ属 Ptychoramphus : アメリカウミスズメ
P. aleuticus 学名 Ptychoramphus aleuticus 和名 アメリカウミスズメ 英名 Cassin's Auklet


アメリカウミスズメ (亜米利加海雀、学名: Ptychoramphus aleuticus)は、チドリ目ウミスズメ科に分類される鳥類の一種である。

本種一種のみでアメリカウミスズメ属を形成する。

分布[編集]

アリューシャン列島から北アメリカの北西部で繁殖する。周辺の海域で周年生息する。

日本では1997年に北海道で1羽記録されている。また、冬季の北海道航路において本種らしい鳥の観察記録も報告されている。

形態[編集]

全長約23cm。小型のウミスズメ類で太めの体型をしている。体の上面はやや灰色がかった黒褐色で、体の下面に近づく程淡くなる。腹と下尾筒は白色。目の上に小さな白斑があるが、野外ではあまり目立たない。嘴は黒色で基部は淡褐色。足は黒い。

生態[編集]

Sibley分類体系上の位置[編集]

シブリー・アールキスト鳥類分類

参考文献[編集]

執筆の途中です この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますポータル鳥類 - PJ鳥類)。
 title=
許可
cc-by-sa-3.0
版權
ウィキペディアの著者と編集者
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia 日本語

アメリカウミスズメ: Brief Summary ( 日語 )

由wikipedia 日本語提供


アメリカウミスズメ (亜米利加海雀、学名: Ptychoramphus aleuticus)は、チドリ目ウミスズメ科に分類される鳥類の一種である。

本種一種のみでアメリカウミスズメ属を形成する。

許可
cc-by-sa-3.0
版權
ウィキペディアの著者と編集者
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia 日本語