Winter visitor.
L'arcea o ceronciella (Scolopax rusticola) ye una especie d'ave limícola de la familia Scolopacidae.
Ye de tamañu mediu, bazcuyando'l so llargor ente los 30 y los 36 centímetros, y el pesu ente los 300 y los 350 gramos. Presenta un picu fino y llargo, col que prinda les sos preses. El so plumaxe, gracies al cual camúflase perfectamente nel mediu, ye d'un tonu pardu acoloratáu bien crípticu, y ta enllordiáu de tonos pardos, ocres y negros.
Estiéndese dende les Azores y Canaries hasta les mariñes del Pacíficu, en climes templaos y boreales d'Europa y Asia. Envierna na cuenca mediterránea y otros países como Irán, Afganistán, Tailandia, Laos, Vietnam, Myanmar, estremos norte y sur de la India, y el sureste de China.[1]
Habita nos montes, tantu de frondosas como de coníferes, onde pasa'l día escondida. Cuando ta en pasu o d'ivernada baxa hasta los encinares, deveses, y zones de monte baxu.[2]
De vezos puramente crepusculares, al anochecer sale a alimentase a les güelgues, principalmente de lombriz que prinda fundiendo la so llongura y finu picu na tierra, pero tamién come inseutos, miriápodos, pequeños limacos y cascoxos.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. L'arcea o ceronciella (Scolopax rusticola) ye una especie d'ave limícola de la familia Scolopacidae.
Cüllütkimilər (Scolopacidae), Yağmur quşları dəstəsinə aid bir familyadır.
Şimal yarımkürəsində yayılmışdırlar. Sahillər, bataqlıq ve meşələr yaşadıqları yerlərdir. Soğulcanlar, tırtıllar və bəzən de bitkilərlə qidalanırlar . Dimdikləri fərqli quruluşlarda olur. Çox uzun məsafələrə uçmazlar.
Scolopax rusticola rusticola Ar c'hefeleg-koad Eurazia a zo un evn hirc'harek, Scolopax rusticola an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra al labous er c'hoadeier gleb ha geunioù Eurazia[1].
Diouzh an evnoniourien e vez renket ar c'hefeleg-koad Eurazia en urzhiad Charadriiformes pe Ciconiiformes.
Scolopax rusticola rusticola Ar c'hefeleg-koad Eurazia a zo un evn hirc'harek, Scolopax rusticola an anv skiantel anezhañ.
La becada, bequerada, polla bruna o cega (Mallorca) (Scolopax rusticola) és un ocell de la família dels escolopàcids, molt apreciat pels caçadors per la bonesa de la seua carn.
Fa un forat a terra i l'omple de fulles seques. Al març-juny hi pon 4 ous, que els incubarà la femella durant 21 dies. Els polls són alimentats per ambdós progenitors i de seguida deixen el niu. Normalment fan dues cries.[1]
Menja cucs, insectes, aràcnids, llavors i mol·luscs que troba en terrenys tous.
És típic dels boscos humits europeus (rouredes, castanyedes, boscos de ribera, pinedes subalpines, boscos planifolis, etc.) on, gràcies a la seua coloració -que es confon amb la del medi- i als seus costums tranquils i poc sorollosos, passa desapercebut al bosc.
Cria a les regions temperades i subàrtiques d'Euràsia i hiverna al sud del mateix continent. Les poblacions de l'Europa Occidental, de clima més suau, són sedentàries.
De novembre a març és molt comuna als Països Catalans (als boscos humits del Pirineu i del Pre-pirineu).
Les becades són solitàries, crepusculars i emeten dues modalitats de crit. Durant el dia, està refugiada, amagada gràcies al seu plomatge mimètic. També és sedentària i migradora. Als nostres boscos arriba a mitjans de novembre fins al gener.
La becada, bequerada, polla bruna o cega (Mallorca) (Scolopax rusticola) és un ocell de la família dels escolopàcids, molt apreciat pels caçadors per la bonesa de la seua carn.
Aelod o deulu'r Scolopacidae (rhydyddion) yw'r Cyffylog (Scolopax rusticola). Fe'i ceir ar draws y rhan fwyaf o Ewrop ac Asia.
Mae'r aderyn hyd at 38 cm o hyd a hyd at 65 cm ar draws yr adenydd, gyda phig hir. Mae yn fwy na'r Gïach Cyffredin, sy'n bur debyg o ran golwg. Gan fod ei lygaid wedi eu gosod ar ochr y pen, gall weld pethau y tu ôl iddo yn ogystal ac o'i flaen. Mae'n cuddio mewn coedwigoedd yn ystod y dydd, ac yn dod allan i fwydo yn y gwyll.
Yng Nghymru, ceir niferoedd sylweddol yn gaeafu, a nifer llawer llai yn nythu.
Sluka lesní (Scolopax rusticola) je velký monotypický[2] druh bahňáka z čeledi slukovitých (Scolopacidae).
Je velká jako holub (délka těla 33–38 cm, rozpětí křídel 55–65 cm), se zavalitým tělem a dlouhým zobákem. Opeření je kombinace šedé, okrové, tmavohnědé a rezavě hnědé barvy. Na rozdíl od bekasiny otavní má na temeni příčné (ne podélné) pruhy. Ptáci ve všech šatech jsou zbarveni podobně.[2][3]
Hnízdní areál sahá od západní Evropy východně až po Japonsko. Převážně tažná, se zimovišti v západní Evropě, Středomoří, na Blízkém východě a v jižní Asii. V ČR vrcholí přílet od poloviny března do druhé poloviny května, odlet probíhá hlavně od října do listopadu. Mimořádně přezimuje i u nás.[2]
V České republice hnízdí na většině území, častěji od vyšších poloh po horní hranici lesa, zjištěna byla i v lužních lesích. Celková početnost byla v letech 2001–2003 odhadována na 2000-4000 párů[4] (oproti 1,5-3 tisícům párům v letech 1985-89).[2] Zvláště chráněná jako ohrožený druh.[5]
Hnízdí ve vlhkých listnatých nebo smíšených lesích s roztroušenými otevřenými plochami.[3]
Živí se především červy, v menší míře také hmyzem, pavouky, semeny a částmi trav. Potravu hledá na zemi, a to i v nižších vrstvách půdy. Odtud ji dostává tzv. pícháním, při němž zabodává zobák do země, rozevře jeho špičku a díky hmatovým tělískům v něm kořist uchopí.[2]
Hnízdí 1× až 2× do roka. Tok probíhá hlavně od března do dubna, ve vyšších polohách až do května. Samci při něm za soumraku obletují lesní linie (tzv. táhnou) a ozývají se charakteristickým pískáním nebo kvorkáním (měkký vrčivý hlas). V minulosti byly sluky právě při toku loveny. Poté se snáší k samici, která čeká na zemi, a zde také dochází k páření. Samice jsou polyandrické, což znamená, že se páří s více samci. Samec samici opouští již po dokončení snůšky, veškerou hnízdní péči tak obstarává sama. Hnízdo je mělký důlek v zemi, snůška čítá 4 (2-5) žlutavá, vzácněji i růžová, olivově, olivově hnědě nebo červenohnědě skvrnitá vejce o velikosti 43,5 x 33,5 mm. Délka sezení je 20-21 dnů. Mláďata opouštějí hnízdo krátce po vylíhnutí a plně nezávislá jsou zhruba ve věku 5-6 týdnů. U samice je známá schopnost přenášet mláďata v letu, nejčastěji přitisknutá nohama k břichu.[2][6]
Sluka lesní je v současné době řazena mezi celoročně hájené druhy zvěře. V minulosti byla lovena především v době jarního toku. Existují veršované myslivecké průpovídky, které doporučují lov sluk v době postu (od Popeleční středy do Květné neděle).
Např. "V postní dobu - sluky k lovu / Na kýchavnou - přitáhnou. / O družebné - nejvíc jich zde. / Na smrtelnou - ještě tu jsou. / Na květnou - hou, hou hou. / Po Veliké noci - odpočívají lovci." nebo "První neděle je Reminiscere - pozor dejte! Ta druhá je Oculi - sluky se k nám přitulí - přitáhly! Ta třetí je Laetare - množí se stále - toť pravé! Ta čtvrtá je Judica - mnoho jich už utíká - nemnohá! Ta pátá je Palmarum - tralárum - kdos nestřelil, máš utrum! A šestá je Quasimodo Geniti - už počaly hnízditi!"[7]
Vzhledem k tomu, že se jedná o pohyblivé svátky, je toto doporučení zavádějící. Sluka má velmi chutné maso, jedly se i její nevyčištěné vnitřnosti, ze kterých se dělala pomazánka zvaná slučí mázka nebo salmi. Slučí pírka se používala ve zlatnictví a malířství jako velmi jemné štětečky.[8]
Obrázky, zvuky či videa k tématu sluka lesní ve Wikimedia Commons
Galerie sluka lesní ve Wikimedia CommonsSluka lesní (Scolopax rusticola) je velký monotypický druh bahňáka z čeledi slukovitých (Scolopacidae).
Skovsneppe (Scolopax rusticola) er en vadefugl, som yngler i fugtige skove i store dele af Europa og Asien, hvor den især lever af regnorme i skovbunden. Skovsneppen er en ret almindelig dansk yngletrækfugl, der overvintrer i det sydlige og vestlige Europa. Den er desuden en meget almindelig trækgæst nord- og østfra. Arten er et yndet jagtobjekt, der i Danmark må jages fra 1. oktober til 31. januar.
Et gammelt jysk navn for skovsneppen er biæder, der hentyder til, at fuglen kan finde på at tage bier ved bikuber om foråret.[1]
Skovsneppen er på størrelse med en due og har en fjerdragt, der er fint mønstret i brune farver. Næbbet er langt, benene forholdsvis korte, og hovedet er stort. De store øjne er placeret så langt tilbage på hovedet, at fuglen kan se både fremad og bagud, altså et udsyn på 360°. At øjet sidder så langt tilbage, medfører, at øreåbningen sidder under den forreste del af øjet og ikke bag øjet som hos de fleste andre fugle. Vingerne er brede og afrundede, halen er kort.[2]
De to køn er ens, dog er det 7-8 cm lange næb lidt længere hos hunnen.[3] Vingefanget er omkring 60 cm, længden cirka 34 cm og vægten op til 420 gram.
Skovsneppen er udbredt over en stor del af Europa og Asiens tempererede zone, mod nord op til trægrænsen. Den findes fra de Britiske Øer gennem Mellemeuropa, Skandinavien og Sibirien helt til Japan. Mod syd findes den i bjergområder som fx Pyrenæerne og Himalaya samt på øer i Atlanterhavet som Azorerne, de Kanariske Øer og Madeira.[2]
Dens levested falder i høj grad sammen med de områder, hvor der findes regnorme. Den kræver større sammenhængende løvskov eller blandskov med tæt underskov af buske og bunddække som brombær, kristtorn eller hassel. Skoven skal helst indeholde en mosaik af varme, tørre steder for hvil, fugtige steder for fødesøgning og åbne områder som lysninger for parringsflugten.[4]
I Danmark findes skovsneppen ynglende over næsten hele landet, men med den største bestand mod øst. Den er særlig almindelig i Læsø Klitplantage, Rold Skov og Grib Skov. Den overvintrer i Syd-, Sydvest og Vesteuropa, fx de Britiske Øer, Frankrig og den Iberiske Halvø. I milde vintre kan mange dog overvintre i Danmark, især i Vestjylland.[5][6]
Skovsneppen er i Danmark en meget almindelig trækgæst fra Skandinavien, Finland og Baltikum. Om foråret ses trækket i marts og april, mens det om efteråret ses fra oktober til december.[7] Dage, hvor der raster et stort antal snepper i skoven, taler man om sneppefald.
Skovsneppen trækker om natten og skjuler sig i skovbunden om dagen, hvor den udnytter sin kamuflerende fjerdragt. Mennesker kan komme den meget nær, inden den flyver op. Dette sker med larmende vingeslag og med mange kast og drejninger til siden, mens den ofte udstøder et hæst skrig. Den stiger da op mellem trækronerne, for dog derefter ret hurtigt at slå sig ned igen.[3][2]
Arten lever mest af regnorme, som fuglen finder ved prøvende at stikke næbbet i jorden. Spidsen af næbbet er meget følsomt og hvis fuglen mærker et byttedyr, åbnes kun den yderste del af næbbet for derved at gribe om det og trække det op af jorden.[2]
Den lever desuden af diverse plantemateriale og andre smådyr. Det kan være insekter (både voksne og larver), edderkopper, skovsnegle, slimbændler, bær, ukrudtsfrø, korn (fx havre og majs), græsrødder og blade.[4] Hvor den lever, kan skovsneppens borehuller ofte ses i den bløde, fugtige jord.[3]
Skovsneppen er et natdyr, der først bliver aktiv om aftenen.[2] I yngletiden skulle skovsneppen dog søge sin føde om dagen, mens den hviler i en lysning om natten.[6] På overvintringsstedet kan den om natten fjerne sig flere kilometer fra den nærmeste skov, for at søge føde på enge og marker.[4]
Så snart fuglene ankommer til ynglepladserne om foråret fra slutningen af februar til begyndelsen af april, begynder parringsadfærden, der består af det såkaldte sneppetræk, hvor hannen flyver over yngleområdet med langsomme vingeslag i skumringen, mens hunnen sidder afventende i skovbunden. Sneppetrækket er særligt almindeligt i stille, fugtigt vejr. Under sine flyveture følger hannen lysninger og skovveje og kan foretage rundture på flere kilometer.
Under sneppetrækket, der foregår med en uglelignende flugt med langsomme vingeslag, udstøder hannen nogle karakteristiske lyde, der ofte gengives som kvor-kvor-pissp. Kvor-lydene minder nærmest som en kvækkende frø. De høje pissp-lyde kan høres langt omrking. Hunnen kalder den overflyvende han til sig med en stille fløjten, hvorefter parringsspillet begynder.[2] De to fugle går inden parringen rundt om hinanden med halefjerene udbredt, så de danner en halvcirkel. Hannen forlader herefter hunnen, der alene overlades udrugningen af æg og pasningen af de senere unger. Mødes flere hanner under sneppetrækket, forfølger de hinanden, mens der udstødes gog-gog-lyde.[3] Hannerne opretholder dog ikke egentlige territorier og kan parre sig med flere forskellige hunner. Hunnerne på deres side kan også parre sig med flere hanner.[5]
Reden er en fordybning i skovbunden under f.eks. en busk, nogle bregner eller en lavtliggende gren. Den fores med tørre blade eller grannåle. De normalt fire gråbrune æg med askegrå og brune pletter udruges af hunnen på 20-22 dage. Ungerne er flyvefærdige efter cirka 3 uger. Ofte er der to kuld i Danmark, hvor det sidste kuld kan lægges indtil midt i juli.[2]
Under rugningen af æggene trykker hunnen så hårdt, idet den stoler på sin kamuflage-farvede fjerdragt, at den nemt kan tages med hånden. Senere når ungerne er kommet til verden og den jages op, skulle det kunne ske, at hunnen tager en unge med sig under flugten, fastholdt mellem benene. Den kan også som andre vadefugle forsøge at bortlede opmærksomheden fra ungerne ved at spille såret, idet den med hængende vinger flakser hen ad jorden.[3]
I Danmark må skovsneppen jages mellem 1.oktober og 31. januar.[8]
Jagten er blevet indskrænket af flere omgange. Jagt var tilladt hele året indtil 1894, hvor det besluttedes at den ikke måtte jages 15. maj til 31. juli. Jagten blev endnu engang indskrænket fra 1922, hvor den ikke måtte jages 16. april til 20. september.[9] Forårsjagten blev forbudt i 1973.[6]
Hos skovsneppen bliver det mest attråede jagtbytte, den yderste lille håndsvingfjer, kaldt penselfjeren, og er jægerens trofæ.
I et fransk tidsskrift om skovdrift fra 1868 findes følgende beretning om skovsneppen og jagten på den:
"Disse trækfugle, som jægere sætter meget stor pris på, ankommer hos os i den mørke tid og som oftest om natten; de slår sig ned i krat eller højskove og foretrækker skove, hvor der er megen fugtig jord og vissent løv; dér er de så godt skjult, at det er nødvendigt med hunde for at få dem til at flyve op. De forlader skovtykningen ved mørkets frembrud for at sprede sig i lysningerne, hvor de følger stierne. Det er dér, man nemt kan indfange dem med snarer. I Bretagne jager man dem på en speciel måde. To mand slår sig sammen og lægger sig i skjul i skovengene, hvor skovsnepperne under kokasserne finder store mængder orme. Den ene mand bærer en lygte og en slags pig fastgjort for enden af et langt skaft; den anden bærer en af de klokker, som man sætter om halsen på køer. Det er således muligt at komme så tæt på fuglene, at man kan fange dem i et net (se fig. 3). (….) Skovsneppen er, som Belon siger «et meget stort fæhoved»[10], hvis den lader sig fange på den måde, han beretter, og som han kalder fjanteri. «En mand dækket af en kappe i samme farve som vissent løv og gående foroverbøjet på to korte krykker, nærmer sig forsigtigt, standsende, når skovsneppen stirrer på ham, fortsættende fremad, når den igen begynder at bevæge sig, indtil han ser den standse med sænket hoved; så slår han forsigtigt sine to stokke mod hinanden, dette morer skovsneppten og gør den så forvirret, at jægeren kan komme så tæt på, at han kan lægge en snare om halsen på den». Sneppekødet, inklusive ekskrementerne, er en lækkerbisken for dem, der holder af det. Her kan man minde om det latinske ordsprog: De gustibus … non est disputandum".[11]
Skovsneppe (Scolopax rusticola) er en vadefugl, som yngler i fugtige skove i store dele af Europa og Asien, hvor den især lever af regnorme i skovbunden. Skovsneppen er en ret almindelig dansk yngletrækfugl, der overvintrer i det sydlige og vestlige Europa. Den er desuden en meget almindelig trækgæst nord- og østfra. Arten er et yndet jagtobjekt, der i Danmark må jages fra 1. oktober til 31. januar.
Et gammelt jysk navn for skovsneppen er biæder, der hentyder til, at fuglen kan finde på at tage bier ved bikuber om foråret.
Die Waldschnepfe (Scolopax rusticola) ist eine monotypische Vogelart aus der Familie der Schnepfenvögel (Scolopacidae). Sie ist etwa haustaubengroß mit einem gedrungenen Körper, einem langen geraden Schnabel und kurzen Beinen. Das Gefieder ist braun, schwarz und weiß gemustert. Durch die Tarnung ist die Waldschnepfe, deren Lebensraum reich gegliederte Laub- und Mischwälder sind, im Freiland nur schwer auszumachen.
Sie trägt den Beinamen Der Vogel mit dem langen Gesicht.[1]
Die Waldschnepfe ist in der Gestalt der Bekassine sehr ähnlich, ist aber größer und hat einen kürzeren Schnabel. Eine ausgewachsene Waldschnepfe wird bis 38 cm groß und erreicht eine Flügelspannweite bis zu 65 cm. Die Waldschnepfe kann bis 440 g wiegen und ihr gerader, langer Schnabel wird bis 7 cm groß. Der scheue Einzelgänger versteckt sich am Tag und wird meist erst in der Dämmerung aktiv.
Die Rückseite ist braun, schwarz und grau gemustert und dient sehr gut der Tarnung. Ihre Augen, die jeweils einen Blickwinkel von bis zu 180° erreichen – sie kann also auch nach hinten sehen –, sind schwarz gefärbt. Sie hat sehr kurze Beine. Männchen und Weibchen haben die gleiche Färbung.
Ihr Ruf klingt scharf und hoch, in etwa wie „ziwitz“, abwechselnd mit langgezogenem, froschartigem „quorr“.
Der Schnepfenbart oder Bürzelbart ist ein etwa fingerdickes Federbüschel, das sich auf der Bürzeldrüse der Waldschnepfe befindet.
In Mitteleuropa galt die Jagd auf die Waldschnepfe als besonders schwierig, da auf dem Schnepfenstrich dieser Vogel im Flug wegen seines Zickzackkurses in der Dämmerung schwer zu treffen war. Ein besonderer Körperteil des erlegten Vogels wird daher, was bei Federwild sonst bei eher imposanteren Tieren wie Auerwild und Eichelhäher vorkommt, unter Jägern als Trophäe angesehen. Es ist dies eine kleine Feder ganz außen am Flügel, die unscheinbare äußerste Handschwinge vor der ersten Schwungfeder. Sie wird auch Malerfeder genannt, ist ungefähr 3 cm lang, recht steif und wird für feine Pinselstriche, beispielsweise in der Kalligraphie, genutzt.[2]
Das Verbreitungsgebiet der Waldschnepfe ist sehr groß und erstreckt sich über die Waldzone Eurasiens von Westeuropa bis nach Japan. Die Art weist lediglich Verbreitungslücken in den Hochgebirgen Asiens auf.
Die südliche Grenze des Brutareals verläuft von Nordspanien und den Pyrenäen entlang der südlichen Alpen und Norditalien durch den Süden Russlands, entlang des Nordens des Himalayas über die Mongolei und Mandschurei bis an die Pazifikküste. Die Art brütet auch auf einigen Pazifikinseln und kommt beispielsweise auf Inseln im Norden Japans vor. Im Norden kommt die Art nur sehr selten nördlich des Polarkreises vor, allerdings brütet die Art häufig in Tundrawäldern Europas und Asiens.[3]
Wetlands International unterscheidet zwischen einer Brutpopulation, die westlich des Urals brütet und in Süd- und Westeuropa bis nach Nordafrika überwintert, und einer zweiten Population, die östlich des Urals brütet und in Südwestasien hauptsächlich in der Kaspisregion überwintert. Drei weitere, sehr kleine Populationen, die auf den Azoren, Madeira und den Kanarischen Inseln brüten, sind grundsätzlich Standvögel.[4]
Die im Norden Spaniens, Großbritannien, Irland, Frankreich und in den Niederlanden sowie Belgien brütenden Waldschnepfen sind überwiegend Standvögel. Waldschnepfen, deren Brutareal im Westen und Nordwesten Russland liegen, ziehen zur Überwinterung nach Frankreich, Spanien, Großbritannien und Irland sowie Italien. In Irland und Großbritannien überwinternde Waldschnepfen stammen nach Untersuchungen aus dem Jahre 2002 zu 37 Prozent aus Russland und Lettland, zu 25 Prozent aus Finnland, 12 Prozent aus Schweden und 10 Prozent aus Norwegen. Nur 14 Prozent der hier überwinternden Vögel stammen aus Großbritannien.[5] Westsibirische Brutvögel dagegen überwintern überwiegend in der Kaspisregion.
Die Waldschnepfe, benannt nach dem Lebensraum, lebt in feuchten Laub- und Mischwäldern in fast ganz Europa. Die Wälder haben in der Regel größere Ausdehnung, kleinflächige Wälder werden dagegen kaum besiedelt. Im Herbst und Winter (September bis November) ziehen die meisten Waldschnepfen in den Mittelmeerraum oder nach Westeuropa an die Atlantikküste, wo sie auch in niedrigeren Gehölzen vorkommen können.
Auf dem Speiseplan der Waldschnepfe stehen Würmer, Spinnen sowie Insekten und deren Larven. In der Dunkelheit stochert die Waldschnepfe mit ihrem langen Schnabel im Boden und schnappt sich Regenwürmer.
Im Winter ernährt sie sich auch von Beeren, Früchten und anderen Pflanzenteilen (z. B. Fichtennadeln).
Die Brutzeit erstreckt sich in Mitteleuropa von März bis Ende Juli. Es finden bei einem Teil der Weibchen zwei Jahresbruten statt. Während bzw. im Gefolge des Durchzugs nordischer Schnepfen beginnt die kurze Balz und Paarungszeit. Die Männchen fliegen innerhalb von zwei bis drei Wochen mehr oder weniger gleiche Kontrollflächen ab, die sie abends und morgens für ca. 10 bis 30 Minuten bestreifen. Dieser typische Balzflug wird Schnepfenstrich genannt. Obwohl der Schnepfenstrich mit Balzgesang bei der Revierbesetzung abgrenzende Bedeutung hat, gibt es allerdings keine strengen Reviergrenzen, weshalb sich zwei oder mehr Männchen nahekommen können. Bisweilen kommt es zum sogenannten Kommentkampf (ritualisierte Scheinkämpfe mit wenig Verletzungsgefahr) in der Luft. Der Balzflug dient zur Kontaktaufnahme von Männchen und Weibchen. Das Weibchen lockt das fliegende Männchen an und es folgt eine Bodenbalz mit folgender Paarung. Es kommt auch vor, dass mehrere Männchen gemeinsam um ein Weibchen balzen bzw. sich ein Männchen mit bis zu vier Weibchen paart. Die Paarung findet dort oder in Nähe des Nestes vor und während der Eiablage statt. Nach der Paarung trennen sich die beiden Vögel wieder. Waldschnepfen leben promisk, das heißt, dass Weibchen und Männchen lediglich zur Paarung zusammenfinden und sich danach wieder trennen. Die Bebrütung der Eier und die Jungenaufzucht führt das Weibchen allein durch.
Als Lautäußerungen sind das Quorren und Puitzen beim Schnepfenstrich bekannt, da die Melodie „quorr-quorr’k-pßitt“ klingt und – vom Männchen vorgetragen – weit hörbar ist. Während der Bodenbalz sowie während des Führens der Jungen durch das Unterholz gibt es verschiedene weitere Lock-, Warn- und Erregungsrufe.
Das Nest ist eine Mulde am Boden, die mit Laub, Gras, Moos und anderen Pflanzenteilen gepolstert ist. Es wird oft an Grenzen (Schneisen, Waldkanten, natürliche Lichtungen) innerhalb des Waldes angelegt. Das Weibchen legt in der Regel vier Eier (zwischen drei und fünf) und bebrütet sie ca. 20 bis 21 Tage, bis die Küken schlüpfen. Die Jungvögel sind Nestflüchter und kommen mit kurzen Schnäbeln auf die Welt. Die Mutter versorgt die Jungen mit Futter und schützt sie bei drohender Gefahr mit Warnrufen und Verleiten durch Vortäuschen einer Flugbehinderung, um Prädatoren oder Menschen fortzulocken. Waldschnepfen verlassen sich aber auch überwiegend auf ihr tarnendes Gefieder und ducken sich lange am Boden. Altvögel fliegen beim Herannahen eines störenden Menschen erst im letzten Moment auf, manchmal erst auf wenigen Metern.
Über das Wegtragen der Jungen aus dem Nest gab es lange unterschiedliche Darstellungen. Es scheint regelmäßig vorzukommen, dass die Mütter während des Verlassens des Nestes die Schlüpflinge einige Zentimeter bis Meter mit dem Schnabel an einen nahen Ort forttragen, um sie dort dann weiter zu hudern. Dies geschieht allerdings offenbar nicht beim Vorliegen einer konkreten Gefahr. Dieses Verhalten ist wohl eher als normal während des ersten Abwanderns der Mutter mit den pulli (Dunenjungen) zu werten. Das Wegtragen der Küken mit den Beinen oder im Bauchgefieder ist lange beschrieben worden, allerdings nicht belegt. Nach ca. 5 Wochen sind die Jungvögel flügge. Nach einer ersten Brut- und Aufzuchtzeit (März bis Mai) beginnt ein Teil der Weibchen eine zweite Brut (Juni/Juli).
Die Art als solche ist nicht gefährdet (IUCN Least Concern).[6] Erfassung der Bestände bereitet bei der Waldschnepfe besondere Schwierigkeiten: Der Erfassungsgrad ist in den meisten Ländern sehr gering, zudem ist aufgrund der heimlichen und promisken Lebensweise die Zusammensetzung der Brutpopulation, insbesondere die Geschlechterverteilung, unbekannt und es kann angenommen werden, dass sich bisherige Bestandsannahmen eher auf revieranzeigende Männchen beziehen, die häufige Angabe von „Brutpaaren“ jedoch deren Lebensweise nicht berücksichtigt.[7][8] Der europäische Gesamtbestand wird zu Beginn des 21. Jahrhunderts verschiedentlich zwischen 1,5 und 11 Millionen "Brutpaaren" beziehungsweise bis zu 25 Millionen Individuen geschätzt. Der größte Teil der europäischen Brutpopulation lebt im europäischen Teil Russlands (etwa 1,2 bis 2,5 Millionen „Brutpaare“). In Schweden leben zwischen 250.000 und einer Million „Brutpaare“. Zu den Ländern mit mehr als 100.000 „Brutpaaren“ gehören außerdem Weißrussland und Finnland.[9] Der mitteleuropäische Brutbestand wird auf 42.000 bis 142.000 „Brutpaare“ geschätzt,[10] der deutsche 2005 bis 2009 auf 20.000–39.000[11]. Die EU-Kommission gab 2005 für 25 Mitgliedsstaaten einen Bestand von ca. 960.000 „Brutpaaren“ an.
In der Roten Liste der Brutvögel Deutschlands von 2015 wird die Art auf der Vorwarnliste geführt.[12]
Für Deutschland liegen aufgrund der schwierigen Erfassung des Bestandes hauptsächlich die amtlich ausgewiesenen Jagdstrecken vor. Diese weisen von 1959 bis 1977 eine weitgehend stabile Strecke für die Bundesländer Niedersachsen, Nordrhein-Westfalen und Schleswig-Holstein aus. Diese drei Bundesländer stellten in den alten Bundesländern das Hauptjagdgebiet für die Waldschnepfe dar. Ab 1977 brachen die Strecken aufgrund der Aussetzung der Frühjahrsjagd ein.[14] Obschon die bis 1977 praktizierte Jagd während der Paarungs-, Brut- und Aufzuchtzeit – also während der Zeit des Schnepfenstrichs – bis heute ruht, haben sich die Jagdstrecken in Niedersachsen und Nordrhein-Westfalen bis 2006 auf ein Niveau angehoben, das an die Zeit vor 1977 heranreicht. Die Strecke für Schleswig-Holstein ist hingegen seit 1977 auf einem stabilen Niveau verblieben.
Aktuell (Stand 2017) ist die Waldschnepfe in Berlin und Hessen ganzjährig geschont, in Nordrhein-Westfalen ist von 2016 bis zum 31. Dezember 2020 die Bejagung ausgesetzt. Im Jagdjahr 2018/19 lag die gesamte deutsche Jagdstrecke von Waldschnepfen bei 8.442 Individuen und damit etwa 1/3 unter dem Durchschnitt der vorangegangenen 20 Jahre, welcher gemittelt aus der Jagdstrecke für diesen Zeitraum bei knapp unter 12.000 erlegten Individuen jährlich liegt.[15] Der 2008/09 erreichte Höchststand (18.973) übertrifft diese Zahl um mehr als ein Drittel, der 1997/98 erreichte Tiefststand (4.256) unterschreitet ihn um knapp zwei Drittel.[16] Nimmt man die Jagdstatistik zur Grundlage, wird der innerhalb Deutschlands relativ begrenzte Lebensraum auf drei Bundesländer sichtbar. Niedersachsen scheint mit Abstand die größte Population zu besitzen. Der jährliche Abschuss machte hier in den letzten zehn Jagdjahren etwa 50 Prozent der deutschen Strecke aus. 2015/16 waren es 67 Prozent, die Strecke lag bei 5.915 Tieren und war höher als im Vorjahr[17] (4.685 bzw. 48 %). In Schleswig-Holstein lag der Anteil mit insgesamt 2.126 Tieren bei 24 Prozent der Gesamtstrecke (im Vorjahr mit 1.337 bei 14 %). Die Größe der Population in Nordrhein-Westfalen ist durch das Aussetzen der Bejagung aus der Jagdstatistik aktuell nicht ersichtlich (2014/15 betrug die Strecke 2.891 Tiere bzw. 30 %); der Gesamtbestand wird im Jahr 2015 auf 3.000 bis 6.000 Brutpaare geschätzt[18]. Alle übrigen deutschen Bundesländer stellten zusammen mit etwa 700 Waldschnepfen knapp 8 Prozent der Gesamtstrecke, wie im Vorjahr. Unklar ist indes, ob es sich bei den in Deutschland erlegten Waldschnepfen überwiegend um die einheimische Population oder um Durchzügler oder Überwinterer handelt.
Ein Vergleich der heutigen Jagdstrecke mit der des Staates Preußen aus dem Jagdjahr 1885/1886 lässt für Deutschland keinen Rückschluss auf einen Rückgang der Bestände zu. So wurden in der preußischen Provinz Hannover im Jagdjahr 1885/86 4880 Waldschnepfen erlegt.[14] Im heutigen Niedersachsen, dessen Fläche etwa 23 % größer ist als die der ehemaligen Provinz Hannover, wurden im Jagdjahr 2017/18 21 % mehr Waldschnepfen, nämlich 5938 Stück erlegt.[19]
In Nordrhein-Westfalen wird die Art als gefährdet eingestuft, in Hessen steht sie auf der Vorwarnliste.[20] In der Roten Liste der Brutvögel Mecklenburg-Vorpommerns wird die Waldschnepfe 2014 als Stark gefährdet eingestuft.[21] In Berlin gilt die Art als vom Aussterben bedroht. Unter 22.687 in Sachsen-Anhalt im Jahr 2016 beringten Vögeln befand sich nur eine Waldschnepfe.[22]
Die österreichische Jagdstrecke betrug 2015/16 etwa 2.620 Schnepfen, der Anteil von Niederösterreich und dem Burgenland machte hier zusammen 56 Prozent aus. In der Schweiz wird die Waldschnepfe aktuell in sieben Kantonen gejagt, die Strecke lag bei 2.470 Vögeln. Im Kanton Tessin, in dem die Vogeljagd traditionell besonders beliebt ist,[23] beträgt die jährliche Strecke 1.920 Exemplare, was 78 Prozent der Schweizer Gesamtstrecke entspricht. Nachweise von Bruten und Jungvögeln sind dort extrem selten, im Tessin werden also hauptsächlich Zugvögel erlegt.[24]
Nach fachlicher Einschätzung durch Ornithologen ist der Bestand der Waldschnepfe, zumindest regional in den Mittelgebirgen, möglicherweise durch den Bau von Windkraftanlagen bedroht. Die Waldschnepfe wird von der Länder-Arbeitsgemeinschaft der Vogelschutzwarten (LAG-VSW) als gegenüber WEA störungsempfindliche Art eingestuft. Die LAG-VSW hält zum Schutz der Art einen Mindestabstand von WEA von 500 m um Balzreviere für erforderlich. Dichtezentren sollen insgesamt unabhängig von der Lage der aktuellen Brutplätze berücksichtigt werden.[25] Ob die Art als „windkraftsensibel“ gelten soll, ist aber weiterhin fachlich umstritten.[26][27]
Die Waldschnepfe (Scolopax rusticola) ist eine monotypische Vogelart aus der Familie der Schnepfenvögel (Scolopacidae). Sie ist etwa haustaubengroß mit einem gedrungenen Körper, einem langen geraden Schnabel und kurzen Beinen. Das Gefieder ist braun, schwarz und weiß gemustert. Durch die Tarnung ist die Waldschnepfe, deren Lebensraum reich gegliederte Laub- und Mischwälder sind, im Freiland nur schwer auszumachen.
Sie trägt den Beinamen Der Vogel mit dem langen Gesicht.
Bécache (Scolopax rusticola) o Pégache, Widcocq
Is docha, tha thu a' lorg capull-coille
'S e eun a th’ ann an coileach-coille, (Laideann: Scolopax rusticola; Beurla: Eurasian Woodcock). Tha e gu math cumanta ann an Àisia agus anns an Roinn Eòrpa. Mar is trice bidh e a’ neadachadh ann an coilltean fosgailte.
_-_geograph.org.uk_-_1036177.jpg)
_at_Highland_Wildlife_Park_-_geograph.org.uk_-_1074749.jpg)
Is docha, tha thu a' lorg capull-coille
'S e eun a th’ ann an coileach-coille, (Laideann: Scolopax rusticola; Beurla: Eurasian Woodcock). Tha e gu math cumanta ann an Àisia agus anns an Roinn Eòrpa. Mar is trice bidh e a’ neadachadh ann an coilltean fosgailte.
Tekst üüb Öömrang At holtsnep (snep, (mo.) hooltingsnäp, hooltingsnap) (Scolopax rusticola) as en fögel ütj at snepenfamile (Scolopacidae).
Wikimedia Commons hää bilen of filmer tu: 
Wikispecies hää en artiikel tu: At holtsnep (snep, (mo.) hooltingsnäp, hooltingsnap) (Scolopax rusticola) as en fögel ütj at snepenfamile (Scolopacidae).
De houtsnip (Scolopax rusticola) is in fûgel út de famylje fan de snipfûgels dy't yn boskgebieten nestelt. De houtsnip wurdt ek wol ûlekop of wâldsnip neamd.
Dizze 33 oant 38 sm lange snip is oars as syn soartgenoaten fergelike mei syn biotoop. Dizze snipeftige libbet benammen yn nuddel- en en leafbosken ûnder de tichte strûken ferskûle. Syn Nederlânske soartgenoaten, it waarlamke en de haarsnip, libje yn in hiele oare biotoop, nammentlik oan de wetterkant fan lytse puollen en marren. De houtsnip is de grytste snipeftige fan Nederlân. Hy libbet in skou en stil libben. Hy lit him net faak sjen of hearre, allinnich yn it briedseizoen komt hy ta libben, ek yn it healtsjuster en nachts.
In Fryslân en Nederlân binne houtsnippen it hiele jier te finen. De briedfûgels wurde yn de winter oanfold mei hiel wat soartgenoaten dy't út Noardeast-Europa komme. Yn Súd-Europa binne se allinnich winterdeis, wylst de yn Noardeast-Europa allinnich yn it briedseizoen foarkomme.
De houtsnip (Scolopax rusticola) is in fûgel út de famylje fan de snipfûgels dy't yn boskgebieten nestelt. De houtsnip wurdt ek wol ûlekop of wâldsnip neamd.
Dizze 33 oant 38 sm lange snip is oars as syn soartgenoaten fergelike mei syn biotoop. Dizze snipeftige libbet benammen yn nuddel- en en leafbosken ûnder de tichte strûken ferskûle. Syn Nederlânske soartgenoaten, it waarlamke en de haarsnip, libje yn in hiele oare biotoop, nammentlik oan de wetterkant fan lytse puollen en marren. De houtsnip is de grytste snipeftige fan Nederlân. Hy libbet in skou en stil libben. Hy lit him net faak sjen of hearre, allinnich yn it briedseizoen komt hy ta libben, ek yn it healtsjuster en nachts.
In Fryslân en Nederlân binne houtsnippen it hiele jier te finen. De briedfûgels wurde yn de winter oanfold mei hiel wat soartgenoaten dy't út Noardeast-Europa komme. Yn Súd-Europa binne se allinnich winterdeis, wylst de yn Noardeast-Europa allinnich yn it briedseizoen foarkomme.
The muff cock or muckle snippock (Scolopax rusticola) is a medium-smaw wadin bird foond in temperate an subarctic Eurasie.
The muff cock or muckle snippock (Scolopax rusticola) is a medium-smaw wadin bird foond in temperate an subarctic Eurasie.
Nosôcz (Scolopax rusticola) – strzédny wanożny ptôch z rodzëznë bekasowatëch (Scolopacidae). Na tego ptôcha Kaszëbi gôdalë czasem lasny bekas.
33-35 cm, krahët e hapur: 55-65 cm.
Zakonisht i sheh kur bie muzgu, në kohën kur fluturojnë nga streha e tyre e fshehtë në pyll. Ushqehen në mbrëmje, ndërsa gjatë ditës qëndrojnë të qetë dhe të fshehur, përveçse kur moti është i ashpër. Ngjajnë me shapkën e ujit (Gallingo gallingo), por janë shumë më të mëdha në trup dhe më të rënda në peshë. Kanë sqep të fortë dhe vija të tërthorta e të errët nëpër kokë. Puplat janë një përzierje e bukur e ngjyrave kafe, e verdhë dhe gri. Kanë sy shumë të mëdhenj çka është e pazakontë për shpendët e tokës. Fluturimi i tyre është i shpejtë dhe i fuqishëm. Krahët i kanë të gjerë dhe me majë.
Jetojnë në pyje të lagësht, moçale të hapura, lëndina me shkurre, dushkaja, pyje të përziera, kanale dhe toka moçalore me shkurre të shpërndara. Foletë i kanë zakonisht në tokë.
Shumimi në rajon vërtetohet vetëm në raste sporadike.
Kryesisht krimba.
I ngjan zakonisht një fishkëllime të mprehtë.
Slonks, slonka (luotīnėškā: Scolopax rusticola, onglėškā: Eurasian Woodcock, vuokīškā: Waldschnepfe) ī paukštis, prėgolons tilvėkėniu paukštiu (Scolopacidae) šeimā.
Kūna vėršos ėšrašīts jouduom, roduom ė pilkuom diemelėm. Kakta pilka, pakaušis skersā diemiets. Apatė pilka so tomsē roduom joustalėm. Snaps ī nuognē ėlgs, švėisē rods. Staibio rauduonuoko. Kūns 33–38 cm ėlgoma, 210–460 g sonkoma.
Lietovuo slonks ī tonkos paukštis. Čiuonās gīven nug kuova lėgė spalė. Laikas šlapiūs medies. Gūžta dėrbėn ont žemės, lūžties. Ded 4 diemietus švėisē rodus keušius. Perėn 20-21 dėina.
Slonks ī mediuonams paukštis.
Vendisnípa ella skógsnípa (frøðiheiti - Scolopax rusticola) er reydligari á liti enn mýrisnípa og nógv størri — nakað sum dúgva til støddar. Í Føroyum eigur hon ikki, men nógv í skógunum í Noregi og Svøríki. Um heystið flytur hon suður til Onglands, og møtir hon tá tráum vindi av eystri ella landsynningstømingi, so koma nakrar higar. Tær halda seg í haganum, men lítið sæst til teirra. Mýrisnípu dámar væl um dimmið, og skógsnípuni enn betur; hon er rættur náttarfuglur. Um dagin situr hon so væl fjald, at tú fært ikki eyga á hana, fyrr enn hon flýgur upp stutt frá tær. Tá skundar hon sær nakað burt og setur seg aftur líka væl fjald. Fert tú hagar, sum hon hvarv, letur hon teg ikki koma sær so nær; og heldur tú við at leita eftir henni, verður hon styggari hvørja ferð eftir aðra. Sum veturin líður fækkast tær og hvørva. Um várið, tá ið tær eru í norðurferð, koma stundum nakrar aftur, men so skjótt tær fáa lagaligan byr, leita tær burtur hiðani til heim sítt.
Vendisnípa ella skógsnípa (frøðiheiti - Scolopax rusticola) er reydligari á liti enn mýrisnípa og nógv størri — nakað sum dúgva til støddar. Í Føroyum eigur hon ikki, men nógv í skógunum í Noregi og Svøríki. Um heystið flytur hon suður til Onglands, og møtir hon tá tráum vindi av eystri ella landsynningstømingi, so koma nakrar higar. Tær halda seg í haganum, men lítið sæst til teirra. Mýrisnípu dámar væl um dimmið, og skógsnípuni enn betur; hon er rættur náttarfuglur. Um dagin situr hon so væl fjald, at tú fært ikki eyga á hana, fyrr enn hon flýgur upp stutt frá tær. Tá skundar hon sær nakað burt og setur seg aftur líka væl fjald. Fert tú hagar, sum hon hvarv, letur hon teg ikki koma sær so nær; og heldur tú við at leita eftir henni, verður hon styggari hvørja ferð eftir aðra. Sum veturin líður fækkast tær og hvørva. Um várið, tá ið tær eru í norðurferð, koma stundum nakrar aftur, men so skjótt tær fáa lagaligan byr, leita tær burtur hiðani til heim sítt.
Η μπεκάτσα είναι καλοβατικό πτηνό της οικογενείας των Σκολοπακιδών, που απαντάται και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Scolopax rusticola και δεν περιλαμβάνει υποείδη. [2]. Πρόκειται για πτηνό με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που, σε συνδυασμό με τη δυσκολία εντοπισμού της στο φυσικό της περιβάλλον, έχουν δημιουργήσει ένα «θρύλο» γύρω από το όνομά της, γεγονός που τής έχει κοστίσει πολύ ακριβά. (βλ. Μορφολογία, Ηθολογία, Κυνήγι)
Η ονομασία του γένους είναι ελληνική και παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον λόγω της ετυμολογίας και της χρήσης της από τα αρχαία χρόνια. Η αρχική ετυμολογία είναι: Σκολόπαξ (ο) (αρχαιοπρ.) {σκολόπ-ακος|-άκων} [ΕΤΥΜ < αρχ. σκολόπαξ, -ακος < σκόλοψ-, -οπος ≪πάσσαλος, παλού-κι≫, ή επίμηκες σώμα με οξύ άκρο (λόγω τού σχήματος που έχει το ράμφος της μπεκάτσας) + επίθημα -αξ, πρβ. και ασπάλ-αξ, δέλφαξ]. [3][4] Δηλαδή, το πτηνό αναφέρεται ήδη από την αρχαία εποχή με το σημερινό επιστημονικό του όνομα, μάλιστα στον Αριστοτέλη υπάρχει η καταγραφή: «...ο μεν κόρυδος και ο σκολόπαξ και όρτυξ επί δένδρων ου καθίζουσιν, αλλ’ επί της γής...». [4]
Η επιστημονική ονομασία του είδους, ωστόσο, είναι λατινική και πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Λινναίο, τo 1758. [5] Προέρχεται από τις επίσης λατινικές λέξεις rusticus (=αγροτικός) και colere (=συχνάζω, διαβιώ), σημαίνει δηλαδή «εκείνος που ζει στους αγρούς, ο αγροδίαιτος». [6]
Η αγγλική ονομασία του («woodcock»), παραπέμπει στο αγαπημένο ενδιαίτημα του πτηνού, τα δάση.
Η ελληνική λαϊκή ονομασία του πτηνού έχει ιταλικές ρίζες και, προέρχεται από την ομόηχη ιταλική λέξη beccaccia, η οποία με τη σειρά της από τη λέξη becco (=ράμφος) με επιτατική/μεγεθυντική σημασία, δηλαδή «αυτός που έχει μεγάλο ράμφος».
Το είδος έχει ευρεία εξάπλωση σε πολλές περιοχές της εύκρατης και υποαρκτικής Ευρασίας, καθώς και σε κάποιες της Β Αφρικής, αν και στις περισσότερες από αυτές είναι περιορισμένο τοπικά. Οι γενικότερες περιοχές εξάπλωσης του είδους έχουν δυτικό όριο τις ευρωπαϊκές και βορειοαφρικανικές ακτές του Ατλαντικού και ανατολικό όριο τις ανατολικές ακτές της Ιαπωνίας. Το βόρειο όριο βρίσκεται στις υποαρκτικές περιοχές της Σκανδιναβίας και τη μέση ζώνη τάιγκας στη Σιβηρία, ενώ το νότιο όριο είναι η Σρι Λάνκα στον Ινδικό Ωκεανό και ο κόλπος της Ταϊλάνδης. Έχουν αναφερθεί και περιπτώσεις -σπάνιες- από τις υποαρκτικές περιοχές των δασών της τούνδρας, σε Ευρώπη και Σιβηρία. [7]
Η Ευρώπη καλύπτεται σχεδόν ολόκληρη, εκτός από την Ισλανδία, την ηπειρωτική Ισπανία και κάποιες κεντροευρωπαϊκές πεδιάδες. Όμως στην Ασία η κατανομή του πτηνού είναι πολύ διάσπαρτη, ενώ στη Β Αφρική, συμπεριλαμβάνονται μόνο κάποιοι θύλακες στις παραμεσόγειες χώρες. [8]
Λίγες είναι οι περιοχές όπου η μπεκάτσα βρίσκεται όλο το χρόνο ως επιδημητικό είδος, δηλαδή αναπαράγεται και διαχειμάζει, όλες στην Ευρώπη. Συγκεκριμένα βρίσκονται στα Πυρηναία, Β Ισπανία, μεγάλο μέρος της Γαλλίας, του Βελγίου, της Ολλανδίας και στο δυτικό τμήμα της Γερμανίας. Επίσης στο μεγαλύτερο τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιρλανδίας. [8]
Πλην των προαναφερθεισών μονίμων περιοχών, η μπεκάτσα έρχεται να αναπαραχθεί μόνο τα καλοκαίρια και σε εκτεταμένες περιοχές της Σκανδιναβίας, της Β Ισπανίας και Β Ιταλίας, όλης σχεδόν της Κ. Ευρώπης και της Ρωσίας, καθώς και σε διάσπαρτους θύλακες στα Βαλκάνια (Ρουμανία, Βουλγαρία, τέως Γιουγκοσλαβία). Το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού αναπαράγεται στη Ευρώπη και, από αυτό, το 90% περίπου στην Ευρωπαϊκή Ρωσία και τη Σκανδιναβία.
Στη Ασία, η καλοκαιρινή αναπαραγωγή πραγματοποιείται στην περιοχή του Καυκάσου, όλη την Κ Σιβηρία, το Β Καζακστάν, τη ΒΔ και ΒΑ Κίνα, την περιοχή των ορέων Αλτάι, την Καμτσάτκα και τη Β Ιαπωνία. Επίσης σε μία λεπτή ζώνη που ξεκινάει από το Β Πακιστάν και μέσω των Ιμαλαΐων, καταλήγει στο Ασσάμ και τη Β Μιανμάρ. [8]
Εκτός από τις μόνιμες περιοχές, η μπεκάτσα διαχειμάζει ανάλογα με το γεωγραφικό πλάτος όπου αναπαράγεται. Έτσι, οι βορειοευρωπαϊκοί αναπαραγόμενοι πληθυσμοί κατεβαίνουν νότια, από τη Δανία, τα Βρετανικά νησιά και τις ακτές της Μάγχης, προς την Ιβηρική και τη ΒΔ Αφρική (Μαρόκο, Αλγερία), τα Κανάρια και τις Αζόρες, ενώ οι κεντρικοί και ανατολικοί πληθυσμοί, έρχονται στην Ιταλία, τα Βαλκάνια, τα μεγάλα νησιά της Μεσογείου και περνάνε απέναντι στη Β Αφρική (Αλγερία, Τυνησία, Λιβύη και Αίγυπτο), τη Μικρά Ασία, τη Μαύρη Θάλασσα και θύλακες στην Εγγύς Ανατολή. Οι μεγάλοι κεντροασιατικοί πληθυσμοί διαχειμάζουν, πάλι ανάλογα με το γεωγραφικό πλάτος αναπαραγωγής, στο Β Ιράκ, το Β Ιράν, το Πακιστάν την Δ και Ν Ινδία, τη Σρι Λάνκα, την Ινδοκίνα, την Ταϊβάν και τη Ν Ιαπωνία, όπου και βρίσκονται τα ανατολικά όρια των περιοχών διαχείμασης. [8] Πηγές: [2][8]
Σύμφωνα με την Wetlands International και, όσον αφορά στη μεταναστευτική τους συμπεριφορά, οι μπεκάτσες μπορούν να χωριστούν σε δύο κύριους διακριτούς πληθυσμούς: ένα πληθυσμό που αναπαράγεται δυτικά των Ουραλίων, που μεταναστεύει μέσω Δ και Ν Ευρώπης στην Β Αφρική και, ένα πληθυσμό που αναπαράγεται ανατολικά των Ουραλίων και διαχειμάζει στη ΝΔ Ασία.
Οι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί που διαχειμάζουν στα Βρετανικά νησιά και την Ιρλανδία, προέρχονται κατά 37% από τη Ρωσία και τη Λεττονία, κατά 25% από τη Φινλανδία, κατά 12% από τη Σουηδία και, κατά 10% από τη Νορβηγία, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2007. [9]
Το είδος είναι επιδημητικό στα νησιά του Ατλαντικού (Κανάρια, Αζόρες) (Hayman et al. 1986, del Hoyo et al. 1996), αλλά κατά τα άλλα είναι έντονα μεταναστευτικό (Hayman et al. 1986, del Hoyo et al. 1996). Η ανοιξιάτικη μετανάστευση ξεκινάει στα τέλη Φεβρουαρίου (Ferrand et al.), με την έναρξη της αποδημίας να είναι στενά συνδεδεμένη με τη θερμοκρασία και, η άφιξη στους τόπους αναπαραγωγής είναι μεταξύ Μαρτίου και μέσων Μαΐου. Στην Ευρώπη, το είδος αναπαράγεται από το τέλος Φεβρουαρίου μέχρι τον Ιούλιο (del Hoyo et al. 1996). Η φθινοπωρινή μετανάστευση προς τα εδάφη διαχείμασης εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τους πρώτους παγετούς του χειμώνα (π.χ. από τον Οκτώβριο έως Νοέμβριο) (del Hoyo et al. 1996). Το είδος είναι συνήθως μοναχικό και συνήθως μεταναστεύει μεμονωμένα ή σε ομάδες των 5-6 ατόμων (Snow και Perrins 1998). Τα άτομα μπορούν επίσης να συγκεντρώνονται σε μεγαλύτερες ομάδες, ανάλογα με την τοπογραφία και τις καιρικές συνθήκες της περιοχής, ειδικά όταν μεταναστεύουν δια μέσου της ξηράς, ή όταν η τροφή και οι χώροι προφύλαξης είναι περιορισμένα (Snow και Perrins 1998).
Τυχαίοι, περιπλανώμενοι επισκέπτες έχουν αναφερθεί μεταξύ άλλων από την Ισλανδία, τη Γροιλανδία και το Γιβραλτάρ, την Ιορδανία, το Μπαχρέιν, το Ομάν και τις Φιλιππίνες, τον Καναδά και τις ΗΠΑ. [1]
Στην Ελλάδα, η μπεκάτσα είναι χειμερινός επισκέπτης (Οκτώβριο έως Μάρτιο), καθώς και διαβατικό πτηνό κατά τη μετανάστευση. [10]
Ένα γενικό στοιχείο για την επιλογή ενδιαιτήματος του πτηνού, αποτελεί η αφθονία και κατανομή της βασικής τροφής τους, των γαιοσκωλήκων, καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους (Johnsgard 1981).
Για την αναπαραγωγή του είδους απαιτούνται εκτεταμένες, μη διακεκομμένες (unfragmented) περιοχές (Hayman et al . 1986, del Hoyo et al . 1996) από πλατύφυλλα φυλλοβόλα ή μικτά πλατύφυλλα/κωνοφόρα δάση (Johnsgard 1981), που διαθέτουν πυκνή βλάστηση από θάμνους για κάλυψη του εδάφους (Lutz και Pagh Jensen). Τέτοια χλωρίδα συμπεριλαμβάνει βάτους (Rubus spp.), ακανθώδεις θάμνους (Ulex spp.), φτέρες (Pteridium spp.), ή μύρτιλλα (Vaccinium myrtillus) (del Hoyo et al . 1996, Lutz και Pagh Jensen). Επίσης, είναι απαραίτητος ένας συνδυασμός (del Hoyo et al . 1996) ξηρών, ζεστών τόπων ανάπαυσης με υγρές περιοχές για αναζήτηση τροφής (Johnsgard 1981 , Hayman et al . 1986), όπως ρέματα, πηγές ή υγρά μέρη, ελώδεις θύλακες) ( del Hoyo et al . 1996 ), και ξέφωτα ή άλλα ανοίγματα (clearings), για περιπτώσεις διαφυγής (Johnsgard 1981, Hayman et al . 1986). Τα πουλιά μπορούν επίσης να φωλιάζουν σε βαλτώδη δάση με βρύα στο έδαφος, ρυάκια και άλλες υδάτινες οδούς ή εναλλακτικά σε κωνοφόρα δάση με υγρά πεσμένα φύλλα και υπο- βλάστηση πλατύφυλλων θάμνων και πτεριδοφύτων (Johnsgard 1981).
Οι απαιτήσεις του πτηνού, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της ημέρας, σε εποχή μη - αναπαραγωγής είναι παρόμοιες με τις προαναφερθείσες, αλλά λιγότερο περιορισμένες (del Hoyo et al . 1996) . Έτσι, εκτός από τα εκτενή πλατύφυλλα ή μικτά πλατύφυλλα / κωνοφόρα δάση ( ohnsgard 1981), οι μπεκάτσες καταλαμβάνουν επίσης περιοχές νεαρών κωνοφόρων (del Hoyo et al . 1996) , φυσικούς φράκτες με υψηλή πυκνότητα δένδρων και θάμνων (Duriez et al . 2005b), μικρότερα δάση, θαμνώνες ( Hayman et al . 1986) και υλοτομημένους οικοτόπους μεταξύ 7 και 20 ετών (del Hoyo et al . 1996). Ωστόσο, δείχνουν πάντοτε ισχυρή προτίμηση για δάση με πλούσιο φυτικό υπόστρωμα (χούμο) , που έχουν υψηλή βιομάζα γαιοσκωλήκων, -πάντοτε σε συνδυασμό με ένα πυκνό στρώμα θάμνων (Duriez et al . 2005b). Τα βράδια, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τα πουλιά συγκεντρώνονται να κουρνιάσουν ή να τραφούν σε υγρές, πλούσιες σε σκουλήκια μόνιμες χορτολιβαδικές εκτάσεις (Hayman et al . 1986 , del Hoyo et al . 1996 , Duriez et al . 2005b), μερικές φορές 3-4 χιλιόμετρα μακριά από τις δασικές περιοχές που, κανονικά, χρησιμοποιούνται για κάλυψη κατά τη διάρκεια της ημέρας (Hayman et al . 1986). Ωστόσο, οι μπεκάτσες μπορούν επίσης να αναζητούν την τροφή τους ακόμη και στην παλιρροιακή λάσπη, όταν επικρατούν πολύ χαμηλές θερμοκρασίες (Hayman et al . 1986) .
Στην Ελλάδα, απαντάται σε δασώδεις και θαμνώδεις περιοχές με διάσπαρτα δένδρα, βαλτότοπους, τενάγη και ελώδεις περιοχές. [10]
Η μπεκάτσα εύκολα ξεχωρίζει από τα συγγενικά της είδη, λόγω του μεγάλου μεγέθους και του εξαιρετικά μακρού ράμφους της. Ωστόσο, είναι εξαιρετικά δύσκολο να την δει κάποιος, ιδιαίτερα στις μέσες ώρες της ημέρας, διότι διαθέτει πτέρωμα «παραλλαγής» (cryptic camouflage) για να κρύβεται από τους διώκτες της (βλ. Ηθολογία). Συγκεκριμένα, έχει την άνω επιφάνεια του σώματός της στα χρώματα «της γης», συνήθως σκούρο ή κόκκινο-καφέ, με σκουρόχρωμες ραβδώσεις και μπεζ-καφέ κάτω επιφάνεια με εγκάρσιες γραμμώσεις, [10] που τής παρέχουν εξασφαλισμένη προστασία ακόμη και από εγγύτατη απόσταση. Το κεφάλι της διαθέτει μαύρο στέμμα που, σε συνδυασμό με το μεγάλο της μέγεθος και τις στρογγυλεμένες -όχι γωνιώδεις- πτέρυγες, τη διαφοροποιούν από το συγγενικό της μπεκατσίνι, το οποίο καταλαμβάνει παρόμοια με αυτήν οικοσυστήματα. [11] Παρουσιάζει φυλετικό διμορφισμό, ο οποίος περιορίζεται κυρίως στο μέγεθος των δύο φύλων, με τα αρσενικά να είναι αρκετά μεγαλύτερα. [12][13]
Το σαρκόχρωμο ράμφος της είναι μακρύ, μεγάλο σε σχέση με το μέγεθός της, με σκουρόχρωμο άκρο γεμάτο νευρικές απολήξεις, ίσως το πλέον ευαίσθητο σημείο του σώματός της, που τής χρησιμεύει για να αναζητά την τροφή της (βλ. Τροφή). Οι ταρσοί έχουν χρώμα που κυμαίνεται από το γκρι προς το ροζ. Τα νεαρά άτομα μοιάζουν με τους ενήλικες, αλλά η αναγνώρισή τους στο πεδίο παρατήρησης είναι εξαιρετικά αβέβαιη. [14]
Οι μπεκάτσες αναζητούν την τροφή τους σε μαλακό έδαφος, σε περίκλειστους χώρους, συνήθως πολύ καλά κρυμμένους από τον περίγυρο. Η βασική τροφή τους εναι οι γαιοσκώληκες, ιδίως κατά την περίοδο μη-αναπαραγωγής (del Hoyo et al. 1996), αλλά μπορούν να συμπεριλάβουν, επίσης, ενήλικα έντομα και τις προνύμφες τους (π.χ. σκαθάρια, ψαλίδες και σαρανταποδαρούσες), αράχνες, γυμνοσάλιαγκες και βδέλες (del Hoyo et al. 1996). Επίσης, φυτικό υλικό, όπως σπόροι, φρούτα, δημητριακά (π.χ. βρώμη και καλαμπόκι), ρίζες αγρωστωδών και φύλλα (del Hoyo et al. 1996). Μικρά δίθυρα μαλάκια γλυκού νερού και μαλακόστρακα συμπεριλαμβάνονται επίσης, ιδιαίτερα από πουλιά κατά τη μετανάστευση (Johnsgard 1981). Η σύνθεση της δίαιτας μπορεί να διαφέρει μεταξύ των δύο φύλων (del Hoyo et al. 1996).
Η αναζήτηση της τροφής, γίνεται για λόγους ασφαλείας, τις ώρες με λιγοστό φως και, συνήθως τη νύχτα κατά τη διάρκεια του χειμώνα (del Hoyo et al. 1996). Τον κύριο ρόλο στην αναζήτηση τροφής έχει το μακρύ ράμφος τους, το οποίο βυθίζουν σε κάθε βηματισμό, σχολαστικά στο μαλακό έδαφος, περίπου κατά το 1/3 του μήκους του. [18] Οι εξαιρετικά ευαίσθητες νευρικές απολήξεις που βρίθουν στο άκρο του, ευαισθητοποιούνται από οποιαδήποτε διαταραχή στο υπέδαφος, ιδιαίτερα από τις μικροκινήσεις των γαιοσκωλήκων. Μόλις, η λεία γίνει αντιληπτή, το πουλί βυθίζει ολόκληρο πλέον το ράμφος στο έδαφος. Όταν το μέγεθος του θηράματος είναι μικρό, η λεία αναρροφάται, αλλά σε μεγαλύτερα θηράματα, το άνω μέρος (ρινοθήκη) λυγίζεται επιδέξια και η λεία συλλαμβάνεται και εξάγεται από το χώμα. [18] Ωστόσο, επειδή οι μπεκάτσες βασίζονται στον συγκεκριμένο τρόπο αναζήτησης τροφής, είναι εξαιρετικά ευάλωτες κατά τη διάρκεια του χειμώνα, όταν το έδαφος είναι παγωμένο. [19] Κατά την διάρκεια του ψυχρού βρετανικού χειμώνα του 1962-3, πεινασμένες μπεκάτσες βρέθηκαν να αναζητούν την τροφή τους σε αστικές περιοχές, γεγονός πρωτόγνωρο για τον εξαιρετικα κρυπτικό χαρακτήρα τους, ενώ ορισμένες από αυτές αναγκάστηκαν να φάνε την τροφή των μικρών ωδικών πτηνών στις ταΐστρες. [13]
Η νυχτερινή αναζήτηση τροφής συμβαίνει σε βοσκοτόπους μη επηρεασμένους από τον παγετό ή σε λιβάδια με εναλλασσόμενες καλλιέργειες. Το ημερήσιο κούρνιασμα δεν αποκλείεται, αν και συνήθως πραγματοποιείται σε ξέφωτα βαθιά μέσα στο δάσος, σε απόσταση 1 χιλιομέτρου από τις παρυφές του. Σε περιοχές με καλλιεργημένα χωράφια, η παρουσία της μπεκάτσας είναι εξαιρετικά αμφίβολη, λόγω αυξημένου κιδύνου. [19] Σε επιστημονική μελέτη, διάρκειας τριών ετών στη Βρετάνη της Γαλλίας, 65 άτομα εφοδιασμένα με ραδιοπομπό, ελέγχθηκαν για τις συνήθειες και τις προτιμήσεις τους στο περιβάλλον. Κατά την διάρκεια της ημέρας, τα πουλιά επέλεγαν δασικές εκτάσεις με χούμο που παρείχαν μεγάλο αριθμό γαιοσκωλήκων και ένα πυκνό στρώμα βλάστησης για παροχή προστασίας, ενώ οι φυσικοί φράκτες με θάμνους και δέντρα βρέθηκαν επίσης να είναι σημαντικά στοιχεία. Τη νύχτα, οπότε εντεινόταν η αναζήτηση τροφής, τα πουλιά επέλεγαν λειμώνες που περιείχαν πέντε φορές τη βιομάζα των γαιοσκωλήκων σε σχέση με την καλλιεργημένη γη. [20]
Η μπεκάτσα είναι είδος κρυπτικό (cryptic), έχει δηλαδή την έμφυτη τάση να κινείται πολύ προσεκτικά και, στον παραμικρό κίνδυνο να κρύβεται στην πυκνή βλάστηση, ή εάν αυτό δεν είναι δυνατόν, να ακινητοποιείται άμεσα εκμεταλλευόμενη το πτέρωμα παραλλαγής που διαθέτει. Αυτός είναι, άλλωστε, ο λόγος που κινείται κατά τη διάρκεια της ημέρας σε εδάφη παρόμοιου χρωματισμού με το πτέρωμά της. Όταν κάθεται ακίνητη στο έδαφος «μιμείται» το χρώμα του εδάφους και, είναι πρακτικά αδύνατον να την ξεχωρίσει κάποιος, ακόμη και αν περάσει από δίπλα της. Τέτοιες ικανότητες διαθέτουν ελάχιστα πτηνά, όπως λ.χ. το γιδοβύζι, το οποίο όμως, με εξαίρεση τους φυσικούς του εχθρούς, δεν κινδυνεύει από τον άνθρωπο όπως η μπεκάτσα. Για τους ίδιους λόγους ασφαλείας, συνηθίζει να αναζητά την τροφή της κατά τις ώρες της ημέρας με λιγοστό φως, (λυκαυγές/λυκόφως), ή ακόμη και τη νύχτα (crepuscular).
Η μπεκάτσα πετάει με ένα πολύ χαρακτηριστικό τρόπο, τόσο που, ακόμη και αν δεν την δει κανείς καλά, την αναγνωρίζει από την πτήση της. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν καταφεύγει εύκολα στο πέταγμα, εκτός από την εποχή της μετανάστευσης και, όταν αλλάζει θέση σε κοντινή απόσταση. Το φυσιολογικό της πέταγμα είναι ευθύ και γρήγορο και, έχει παρομοιωθεί με εκείνο της κουκουβάγιας ή της νυχτερίδας. [12]
Οι αρσενικές μπεκάτσες «εκτελούν» στις περιοχές αναπαραγωγής, βραδινά τελετουργικά φλερταρίσματος, από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούνιο, γνωστά με την γενική ονομασία ρόντινγκ (roding που, έρχονται να προστεθούν στα υπόλοιπα, ασυνήθιστα αλλά και γοητευτικά χαρακτηριστικά του είδους. Πετάνε πάνω από τις κορυφές των δένδρων με το ράμφος στραμμένο προς τα κάτω, ενώ αρθρώνουν χαρακτηριστικές διαδοχικές μπάσες κραυγές (croak»), συχνότητας 0,6-1,5 kHZ, που διακόπτονται από παρεμβαλλόμενη οξεία στριγκή φωνή (squeak), συχνότητας 3-14 kHZ. [23][24][25] Μελέτη σε ηχογράμματα από αρσενικές ευρωπαϊκές μπεκάτσες, κατέδειξε ότι ένα ποσοστό 95% αντιστοιχούσε σε συγκεκριμένα πουλιά, δηλαδή θα μπορούσε να γίνει καταμέτρηση των αναπαραγομένων αρσενικών, μόνο από τις φωνές τους. [26] Ταυτόχρονα, τα θηλυκά «προκαλούν» τα αρσενικά με μικρές, διαδοχικές τσιριχτές φωνές και εκείνα ανταποκρίνονται πέφτοντας από ψηλά με δύναμη. [18]. Κατόπιν, το τελετουργικό συνεχίζεται στο έδαφος, με τα αρσενικά να εκτελούν έναν ιδιαίτερο βηματισμό προς τα θηλυκά, με πεσμένα τα φτερά, αλλά με ανοιγμένη και ανυψωμένη την ουρά τους (strutting). [18]
Επίσης, μπορεί τα αρσενικά να μιμούνται πτήσεις με πληγωμένα φτερά, γεγονός που παραπέμπει σε πιθανές κινήσεις αποπροσανατολισμού των εχθρών τους σε περίπτωση κινδύνου. Οι σκηνές ερωτοτροπίας διαρκούν από 10 έως 30 λεπτά της ώρας και, μπορεί να πραγματοποιούνται καθημερινά για 2-3 εβδομάδες. Ωστόσο, τα αρσενικά δεν δείχνουν ιδιαίτερο ζήλο στην υπεράσπιση του ζωτικού τους χώρου και, μπορεί στην ίδια περιοχή να βρίσκονται περισσότερα του ενός άτομα. Αξιοσημείωτο είναι ότι, μετά το ζευγάρωμα και την ολοκλήρωση της ωοτοκίας, τα αρσενικά απομακρύνονται και αφήνουν όλη την υπόλοιπη διαδικασία στο θηλυκά, ενώ τα ίδια επαναλαμβάνουν τη διαδικασία του ρόντινγκ, στοιχείο που μάλλον παραπέμπει σε πολυγυνία. [18]
Στα εδάφη αναπαραγωγής (βλ. Βιότοπος), οι μπεκάτσες φωλιάζουν απ΄ευθείας πάνω στο έδαφος, συνήθως κοντά στη βάση κορμών αλλά πάντοτε με φυτική κάλυψη, για να μη διακρίνεται η φωλιά, η οποία είναι μία απλή κοιλότητα, επιστρωμένη με νεκρά φύλλα ή παρακείμενο φυτικό υλικό. [27] Η κατασκευή της υποτυπώδους φωλιάς, διαμέτρου 12-15 εκατοστών και βάθους 2-5 εκατοστών, γίνεται από το θηλυκό. [28]
Η ωοτοκία πραγματοποιείται ανάλογα με το γεωγραφικό πλάτος, από νωρίς την άνοιξη (αρχές Μαρτίου) μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού (μέσα Ιουλίου, σε όψιμες γέννες), περίπου, και συνήθως είναι διπλή (double-brooded). Η πρώτη ωοτοκία αποτελείται από 4, κάποιες φορές 3 ή 5 αυγά, ενώ η δεύτερη έχει συνήθως 3 αυγά. Τα οβάλ αυγά έχουν διαστάσεις 44,2 Χ 33,5 χιλιοστά, βάρος 26,5 γραμμάρια (εκ των οποίων το 5% είναι κέλυφος) [17] και, εναποτίθενται ανά διαστήματα 2-3 ημερών μεταξύ τους. Η επώαση αρχίζει μετά την εναπόθεση του τελευταίου αυγού, πραγματοποιείται μόνον από το θηλυκό και διαρκεί 20-24 ημέρες. [22]
Οι νεοσσοί είναι φωλεόφυγοι, γεννιούνται με πτέρωμα και, είναι σε θέση να εγκαταλείψουν τη φωλιά άμεσα, μόλις το πτέρωμά τους στεγνώσει. [22] Το στοιχείο αυτό είναι αναμενόμενο, λαμβανομένου υπ’ όψιν του κρυπτικού χαρακτήρα του πτηνού και των κινδύνων που αντιμετωπίζει. Οι νεοσσοί επιτηρούνται στενά από το θηλυκό και, είναι σε θέση να πετάξουν για μικρές αποστάσεις μόλις σε 10 ημέρες. Ανεξαρτητοποιούνται στις 5-6 εβδομάδες. [22][29] Με δακτυλιώσεις που έγιναν, αποδείχτηκε ότι παραμένουν πιστά στον τόπο που γεννήθηκαν και επιστρέφουν σε αυτόν για να αναπαραχθούν, χωρίς να είναι αυτό απόλυτο. Τα αρσενικά παρουσιάζουν περισσότερο αυτή τη συμπεριφορά από ότι τα θηλυκά. [28]
Η μπεκάτσα είναι από εκείνα τα είδη που έχουν υποστεί μεγάλη πίεση από το κυνήγι, κυρίως στην Ελλάδα, και όχι μόνον. Θεωρείται από τα πιο σημαντικά θηράματα για τους κυνηγούς, κυρίως για λόγους που -εκτός από το κρέας της- έχουν να κάνουν με τις αξιοθαύμαστες ικανότητές της να κρύβεται ή να διαφεύγει (βλ. Ηθολογία), κάτι που αποτελεί «πρόκληση» γι’ αυτούς. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι έχει δημιουργηθεί μια ολόκληρη «βιομηχανία» παραγωγής και εκπαίδευσης ειδικών κυνηγετικών σκύλων, αποκλειστικά για τις μπεκάτσες. Με τη χρήση των συγκεκριμένων ζώων, έχουν ελαττωθεί κατά πολύ οι πιθανότητες διαφυγής του πτηνού, παρά τις αξιοθαύμαστες ικανότητες που διαθέτει. [28]
Το ετήσιο ευρωπαϊκό κυνήγι υπολογίζεται σε 3-4 εκατομμύρια πουλιά (Ferrand and Gossmann 2001), παρά τα όρια που εφαρμόζονται σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως στη Γαλλία, την Ιταλία και την Πορτογαλία. Υπάρχουν ενδείξεις από τη Γαλλία ότι το κυνήγι σε τεχνητά ελεγχόμενες κυνηγετικές περιοχές, είναι αποτελεσματικο εργαλείο για τη διατήρηση των διαχειμαζόντων πληθυσμών, αλλά μόνον εάν στις ζώνες προστασίας τουλάχιστον 1 χλμ. πλάτους, οι πιέσεις από το κυνήγι διατηρούνται σε χαμηλά επίπεδα και υπό συνεχή έλεγχο (Duriez et al. 2005a). Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, οι αναπαραγωγικοί πληθυσμοί στην Γερμανία μειώθηκαν κατά 20-50%, ενώ η συνήθης πρακτική του κυνηγιού με «καρτέρι», ιδιαίτερα κατά τη μετανάστευση των πουλιών, θεωρείται επιεικώς απαράδεκτη. [28][30]
Εκτός από το κυνήγι, η σημαντικότερη απειλή για το είδος στην περιοχή αναπαραγωγής του, είναι η αυξημένη κατάτμηση των δασών (del Hoyo et al. 1996). Εκτός αναπαραγωγικής περιόδου, απειλείται από την εξαφάνιση των μόνιμων λειμώνων (del Hoyo et al. 1996) και την εντατικοποίηση ς των γεωργικών πρακτικών (π.χ. καταστροφή των φρακτών, μειώσεις στον αριθμό των μόνιμων θέσεων αναζήτησης τροφής, υποβάθμιση της πανίδας του εδάφους ως αποτέλεσμα της εφαρμογής χημικών στο όργωμα, κ.ο.κ) (Duriez et al. 2005b). Το είδος είναι επίσης ευαίσθητο στην γρίπη των πτηνών (τόσο στην αναπαραγωγή όσο και στη διαχείμαση), έτσι ώστε να μπορεί να απειλείται από τις μελλοντικές εστίες του ιού (Melville και Shortridge 2006).
Στη Γαλλία, οι πληθυσμοί διαχείμασης και αναπαραγωγής παρακολουθούνται από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 (Ferrand et al 2006). Το φθινόπωρο και το χειμώνα, η παρακολούθηση αυτή βασίζεται σε δεδομένα που συλλέγονται από κυνηγούς και δακτυλιώσεις. Την άνοιξη, η παρακολούθηση αυτή βασίζεται στις απογραφές του ρόντινγκ των αρσενικών (βλ. Αναπαραγωγή-Τελετουργικό), από ένα δίκτυο 400 παρατηρητών. Η ετήσια επιτυχία της αναπαραγωγής υπολογίζεται από την ανάλυση των φτερών που συλλέγονται από τους κυνηγούς, κυρίως στη Γαλλία (Ferrand et al., 2006) και τη Δανία (Clausager 2006) και από τις δακτυλιώσεις (5.000 άτομα κάθε χρόνο στη Γαλλία).
Στη Βρετανία η κατάλληλη μέθοδος μέτρησης των πτηνών χρησιμοποιεί δεδομένα από το εποχικό ρόντινγκτων αρσενικών (Hoodless et al. 2006). Διαπιστώθηκε ότι, οι καλύτεροι μήνες για την καταμέτρηση είναι ο Μάιος και ο Ιούνιος, και ότι η ανίχνευση του 83% των αρσενικών που περνάνε από ένα σταθερό σημείο πρέπει να έχει ολοκληρωθεί μέσα σε 1 ώρα και να αρχίζει 15 λεπτά πριν το ηλιοβασίλεμα (Hoodless et al. 2006).
Στη Γαλλία, επίσης, διαπιστώθηκε ότι οι πρακτικές δασικής διαχείρισης θα πρέπει να αποσκοπούν στη διατήρηση πλουσίων σε χούμο θαμνωδών εκτάσεων, με επιλεκτική κοπή δέντρων που βελτιώνουν την ποιότητα του εδάφους (Duriez et al. 2005b). Τα πουλιά μπορούν επίσης να επωφεληθούν από την αγρανάπαυση, την οριοθέτηση προστατευομένων χώρων και την απλούστευση των γεωργικών πρακτικών (π.χ. με τη μείωση οργώματος του εδάφους και άμεση σπορά) (Duriez et al. 2005b) .
Η μπεκάτσα, λόγω της κρυπτικής της φύσης και των μηχανισμών άμυνας που διαθέτει, έχει καταφέρει να διατηρεί τους πληθυσμούς της σε σταθερό επίπεδο. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που, η IUCN έχει χαρακτηρίσει το πτηνό ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC).[1]
Ωστόσο, αυτό ισχύει αυστηρά κατά μέσον όρο και σε παγκόσμιο επίπεδο, διότι οι πιέσεις που υφίσταται το είδος από το κυνήγι, ειδικά στον ευρωπαϊκό χώρο είναι μεγάλες (βλ. Κυνήγι). Γι αυτό και στην Ευρώπη, οι πληθυσμοί της μπεκάτσας μειώνονται. [31], Έτσι, και στην Ελλάδα, παρά τη έλλειψη επαρκών νεότερων δεδομένων, υπήρχαν κάποια λιγοστά άτομα που κάποτε φώλιαζαν στη χώρα (1995-2000), [31] τα οποία σήμερα πιθανότατα δεν υφίστανται πλέον.
Στον ελλαδικό χώρο η Μπεκάτσα απαντάται και με τις ονομασίες Ασκαλώπας (Κρήτη), Ξυλόκοτα, Ορνιθοσκαλίδα, Σκαλόρνιθα (Άνδρος), Σουλτάνα (Κυκλάδες), Τσαπόρνιθα (Κύπρος) [15] και Κουκουβαγιοκεφαλή. [32]
Η μπεκάτσα είναι από εκείνα τα πουλιά που ασκούσαν ανέκαθεν γοητεία στους κατοίκους των περιοχών, όπου σύχναζε, με αποτέλεσμα να κοσμείται από «ανθρωπογενή» επίθετα ή παρατσούκλια, που είναι διαφορετικά από τις λαϊκές της ονομασίες, κάποια με πιθανή ξένη προέλευση. Μερικά από αυτά είναι: βελουδομάτα, μακρομύτα, μεγαλομάτα, αφέντρα, γαλαζοπόδαρη, κουκουβαγιοκέφαλη, τσιγγάνα, αλλά και «μυστηριώδης κυρία των δρυμών», «γοητευτική κυρία του βορρά», «αγγλοπρεπέστατη κυρία», «βασίλισσα του λόγγου». [15]
i. ^ Συμπεριλαμβάνει και τo υποείδoς Scolopax rusticola ultimus [33]
Η μπεκάτσα είναι καλοβατικό πτηνό της οικογενείας των Σκολοπακιδών, που απαντάται και στον ελλαδικό χώρο. Η επιστημονική ονομασία του είδους είναι Scolopax rusticola και δεν περιλαμβάνει υποείδη. . Πρόκειται για πτηνό με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που, σε συνδυασμό με τη δυσκολία εντοπισμού της στο φυσικό της περιβάλλον, έχουν δημιουργήσει ένα «θρύλο» γύρω από το όνομά της, γεγονός που τής έχει κοστίσει πολύ ακριβά. (βλ. Μορφολογία, Ηθολογία, Κυνήγι)
Карăпчак[1] (лат. Scolopax rusticola) — Евраçин вăтам тата субтропик зонинче йăва çавăракан шур такисен йышне кĕрекен пысăках мар вĕçен кайăк. Вырăсла ячĕ нимĕçсен waldschnepfe (буквально «лесной кулик»).[2] сăмахĕнчен пулнă. Даль сăмахсарĕхальхи вăхăтра сайра усăă куракан ытти сăмахсене асăнать — боровой кулик, слука, крехтун, березовик, боровик и красный кулик.[3]
Тĕп апачĕ - ăман хурчĕ. Çавăнпа нумай гумуслă тăпра çинче апатланать. Унсăр пуçне хурт-кăпшанкăсмпе вĕсен хурчĕсене, эрешменсене çиет. Тырă йышши культурăсен тĕшĕсене, ешĕл калчасене тата çырласене те кăштах çиет. Вăрман хĕрринчи çерем çинче, шурлăхра каçхине е каçпа апатланать. Хуртсемпе ăмансене шыраса хăйĕн вăрăм сăмсине çемçе тăпра ăшне чикет.
Карăпчак (лат. Scolopax rusticola) — Евраçин вăтам тата субтропик зонинче йăва çавăракан шур такисен йышне кĕрекен пысăках мар вĕçен кайăк. Вырăсла ячĕ нимĕçсен waldschnepfe (буквально «лесной кулик»). сăмахĕнчен пулнă. Даль сăмахсарĕхальхи вăхăтра сайра усăă куракан ытти сăмахсене асăнать — боровой кулик, слука, крехтун, березовик, боровик и красный кулик.
Обот үгүрүө (нууч. вальдшнеп, лат. Scolopax rusticola) — үгүрүөтүҥүлэр кэргэннэригэр киирэр улахана суох түүҥҥү көтөр. Уйатын Евразия хоту өттүгэр туттар. Сүрүн биотоба — ырааһыйалардаах сэбирдэхтээх биитэр булкаас эргэ ойуурдар. Үксүгэр соҕотох буолар, ардыгар бөлөхтүүр. Спортивнай интэриэстэн бултанар.
Нууччалыы аата ниэмэстии аатыттан тахсар Waldschnepfe («ойуур үгүрүөтэ»)[1].
Бөдөҥ соҕус, кээмэйинэн өтөн саҕа, уһун көнө тумустаах үгүрүө. Этин-сиинин уһуна 33—38 см, кынатын кээмэйэ 55—65 см, ыйааһына 210—460 г.
Слонка, Вальдшнэп (па-лацінску: Scolopax rusticola) — птушка сямейства бакасавых атраду сеўцападобных.
Жыве ў вільготных мясьцінах, паблізу балот. У Беларусі звычайны пералётны і пралётны від. Народная назва сломка. Зімуе на поўдні Эўразіі і ў паўночнай Афрыцы. Даўжыня цела да 38 см, крыла да 20 см, маса да 350 г. Апярэньне сьпіны рыжавата-бурае зь цёмнымі і сьветлымі стракацінамі, брушка рыжавата-шэрае з папярочным бурым малюнкам. Дзюба доўгая, моцная. Ногі адносна кароткія, шаравата-ружовыя. Корміцца чарвямі, смаўжамі, насякомымі.
Мяса ў большасьці выпадкаў вымагае марынаваньня. Паляўнічым прысмакам лічацца маладыя слонкі, запечаныя цалкам (з вантробамі), якіх падаюць на грэнках, нашмараваных паштэтам. Старэйшых лепш тушыць, а таксама рабіць паштэты. Можна ўжываць тыя самыя рэцэпты, паводле якіх гатуюць курапатак, фазанаў.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Слонка, Вальдшнэп (па-лацінску: Scolopax rusticola) — птушка сямейства бакасавых атраду сеўцападобных.
Жыве ў вільготных мясьцінах, паблізу балот. У Беларусі звычайны пералётны і пралётны від. Народная назва сломка. Зімуе на поўдні Эўразіі і ў паўночнай Афрыцы. Даўжыня цела да 38 см, крыла да 20 см, маса да 350 г. Апярэньне сьпіны рыжавата-бурае зь цёмнымі і сьветлымі стракацінамі, брушка рыжавата-шэрае з папярочным бурым малюнкам. Дзюба доўгая, моцная. Ногі адносна кароткія, шаравата-ружовыя. Корміцца чарвямі, смаўжамі, насякомымі.
Мяса ў большасьці выпадкаў вымагае марынаваньня. Паляўнічым прысмакам лічацца маладыя слонкі, запечаныя цалкам (з вантробамі), якіх падаюць на грэнках, нашмараваных паштэтам. Старэйшых лепш тушыць, а таксама рабіць паштэты. Можна ўжываць тыя самыя рэцэпты, паводле якіх гатуюць курапатак, фазанаў.
Шумската шлука (науч. Scolopax rusticola) е средно мала крајбрежна птица која живее во умерена и субарктичка Евроазија. Перјето ѝ е сообразно со околината во која се камуфлира, со црвеникавокафеави горни делови и кремави долни делови на телото. Очите ѝ се сместени назад на главата и ѝ даваат прегледност од 360° додека таа си пасе со долгиот, чувствителен клун, барајќи храна.
Мажјакот изведува специфичен додворувачки лет во вид на „стапче“. Женката, пак, кога е во опасност ги носи пилињата меѓу нозете, во канџите или на грбот додека лета, иако е ова реткост да се види. Светската популација изнесува од 15 до 16 милиони птици. Ја има и во Македонија.
Возрасните птици се долги 33-38 см, вклучувајќи го и долгиот, прав клун (6-8 см), и има распон на крилјата 55-65 см.[2] Шумската шлука има криптичка обоеност за да се камуфлира во својата животна средина. Горните делови ѝ се прошарани со кафеаво-црвеникави бои, а долните делови ѝ се кремави. Главата е набраздена со црно, а очите ѝ се сместени многу назад, што ѝ овозможува прегледност од 360°.[3][4] Крилјата ѝ се заоблени, а основата на клунот е месо боја со црн врв. Нозете варираат од сиви до розовикави.[3] Овој вид има изразен полов диморфизам, со мажјаци многу поголеми од женки,[5] но по друго не се разликуваат и не се препознаваат од далеку.[3]
Своето научно име шумската шлука го добила од Карл Лине во неговата Systema naturae во 1758.[6] Името произлегува од грчкото skolopax, кое значи 'шумска шлука', и латинското rusticus ('селско') и colere ('живее').[5] Видот е монотипичен[5], а најблиски роднини му се другите птици од родот Scolopax.[7]
Околу една третина од светската популација живее во Европа, со повеќе од 90% во Русија и Скандинавија. Распространетоста се протега од Скандинавија до Медитеранот и Канарски Острови и од западна Европа до Русија.[8] Птиците што живеат на север се преселници, а оние од потоплите краеви се постојани жители.[9]
Шумската шлука има широк опсег кој опфаќа 10 милиони км² и популација од 15 до 16 милиони птици.
Живеалиштето на шумската шлука се големите, неограничени шуми - листопадни, зимзелени и мешани, со ниски грмушки. Местата на размножување мора да имаат мешавина од суви, топли места за одмор, влажни за хранење и чистинки за летање. [9]
Оваа птица е најактивна во мугри и самрак, а ретко преку ден, освен ако не е вознемирена, кога одлетува со силно павтање со крилјата. [2] Летот им е сличен на був или лилјак, неконтролиран, со извртување, но кога мигрираат летаат брзо и директно.[3] Тие се обично сами, и летаат одвоено, но може да се здружат со други птици ако времето или географските прилики го наложуваат тоа.[9]
Мажјакот го изведува својот додворувачки лет, наречен „стапче“ меѓу април и јуни. Тој лета над дрвјата со растреперени крилја и потоа се стрмоглавува надолу со насочен клун, испуштајќи неколку длабоки гракања пропратени со остар крик.[2][10] Гнездото го поставува на земја, малку скриено во шумата или во висок врес. Тоа е во облик на обрабена чашка[2] или мала дупка[11][12] обрабена со суви лисја или други растенија.[13] Имаат само едно легло во кое несат 4 бели или кремави јајца со светло кафеави или сиви дамки,[11] кои ги лежи само женката 21-24 дена. Пилињата веднаш го напуштаат гнездото и се оперјуваат по 15-20 дена, иако можат кратко да летаат по десетина дена.[14] Кога е во опасност, мајката може да лета носејќи ги пилињата меѓу нозете, во канџите или на грбот. Ова ретко може да се види.[4]
Шумската шлука се храни копкајќи со клунот во меката почва зад грмушки, обично добро скриена. Главно, јадат црви, но, исто така, инсекти и нивните ларви, слатководни мекотели и некои растителни семиња. [12] Во студените зими кога земјата замрзнува, тие се принудени да јадат семиња.[8]
Во многу земји шумската шлука е предмет на спортски лов, а нејзината големина, брзина и начин на летање претставува предизвик за ловџиите. Во кулинарски цели, најдобра е за јадење од октомври до декември. По стрелањето, птицата се остава да виси, за да ѝ се подобри вкусот, а се јаде како предјадење или за доручек.
Во Велика Британија, раното пристигнување на преселниците од овој вид наесен, значи дека годината ќе биде бериќетна, со добра берба, а особено ако останат до пролет. Порано се верувало дека овие птици летаат на Месечината во месеците кога не се во Британија, и првата полна месечина во ноември, кога голем број пристигнуваат на британските брегови, понекогаш се нарекува „Месечина на шумската шлука“ ('woodcock moon').[15]
Рени и Вилсон напишаа дека англиското презиме Вудкок (Woodcock) произлегло од прекарот од оваа птица, што значи, „будала“, „глупак“.[4][16] Но, оваа хипотеза е непријатна од многу причини.
Шумската шлука (науч. Scolopax rusticola) е средно мала крајбрежна птица која живее во умерена и субарктичка Евроазија. Перјето ѝ е сообразно со околината во која се камуфлира, со црвеникавокафеави горни делови и кремави долни делови на телото. Очите ѝ се сместени назад на главата и ѝ даваат прегледност од 360° додека таа си пасе со долгиот, чувствителен клун, барајќи храна.
Мажјакот изведува специфичен додворувачки лет во вид на „стапче“. Женката, пак, кога е во опасност ги носи пилињата меѓу нозете, во канџите или на грбот додека лета, иако е ова реткост да се види. Светската популација изнесува од 15 до 16 милиони птици. Ја има и во Македонија.
ЩӀупхъ (лат-бз. Scolopax rusticola) — сыр-сыр лъэпкъым щыщ лӀэужьыгъуэщ.
ТхыцӀэр щхъуэ-гъуабжэ фӀыцӀэщ, ныбэ щӀагъыр хужь-гъуэжьыфэщ, гъуабжэ кусэхэр ирекӀуэкӀыу, пэ кӀыхьщ.
ЩӀупхъхэр Еуразиэм Сахалин нэсу, щопсэу; мэз псынэ, псы цӀыкӀу, псыпцӀэ, чыцэ Ӏувхэр фӀыуэ ялъагъу, здэгъуалъхьэри абдежхэращ. Къуалэбзу щымщ, махуэкӀэ зегъэпщкӀу, абы папщӀи къэлъагъугъуейщ. Къаукъазым и къухьэпӀэ лъэныкъуэм мылъэтэжу мэпсэу.
Ӏус нэхъыщхьэр хьэмблухэр. Ешх цӀыви, абы и хупси, къэкӀыгъэ жыли.
Ҡурпысыҡ, урман өйрәге (рус. Вальдшнеп, лат. Scolopax rusticola) — Европаның һәм Азияның еүеш урмандарында йәшәй, бөжәктәр менән аҙыҡлана торған, һунар өсөн мөһим булған күсмә ҡош.
Ҙурлығы күгәрсендәй. Күберәк ерҙән йөрөүсе оҙон суҡышлы бик һаҡ ҡош. Аҙыҡ эҙләргә башлыса эңерҙә генә сыға. Көтмәгәндә, аяҡ аҫтынан осоп китә һәм тура өҫкә күтәрелеп, шунан ғына алға оса, был ваҡытта тамаҡ ҡырғандағы һымаҡ тауыш сығара. Бик сыбар ҡош. Дөйөм төҫө һарғылт ерән. Башына, һыртына һәм ҡанаттарына ҡара таптар һибелгән, кәүҙәһенең аҫ яғы нәҙек ҡара-көрән һыҙатлы. Ҙур ҡара күҙе елкәһенә яҡын урынлашҡан, һаралйын һәм зырҡыуыттан ҙурыраҡ булыуы менән айырыла.
Төрлө киҫкен генә тауыштар сығара: «ҡатх», «турх», «тахҡ» йәки «сип».
Еүеш һәм йомшаҡ тупраҡлы урмандарҙа йәшәй. Башлыса ямғыр селәүсене, ҡайһы ваҡыт төрлө бөжәктәр, еләк менән туҡлана. Күсмә ҡош. Киң генә таралған. Түңгәктәрҙә, үлән төптәрендә, тамыр араларында оялай. Ваҡ ҡына ҡыҙыл төртөклө 4 бөртөк һарғылт көрән йомортҡаһы була. Ите өсөн аулайҙар.
Ҡурпысыҡ // Башҡорт энциклопедияһы — Өфө: «Башҡорт энциклопедияһы» ғилми-нәшриәт комплексы, 2015—2020. — ISBN 978-5-88185-143-9.
Ҡурпысыҡ, урман өйрәге (рус. Вальдшнеп, лат. Scolopax rusticola) — Европаның һәм Азияның еүеш урмандарында йәшәй, бөжәктәр менән аҙыҡлана торған, һунар өсөн мөһим булған күсмә ҡош.
ठूलो चाहा नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा युरासिएन उडकक ( Eurasian Woodcock) भनिन्छ।
ठूलो चाहा
वासस्थान
जर्मनीमा बनाइएको हुलाक टिकट
ठूलो चाहा नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा युरासिएन उडकक ( Eurasian Woodcock) भनिन्छ।
კვათარა, (ქორთ. ტყის ქათამი, ვალდშნეპი ლათ. Scolopax rusticola), მაფურინჯე მექუბიშობურეფიშ რანწკიშე. თიში ასაგასაშ სიგირძა 34-38 სმ, მასა - 270-350 ოჭირინუანც. მოდვალირიე ევროპას დო აზიას. ჸოფილ სსრრ-შ ტერიტორიას ფართას რე გოფაჩილი. საქორთუოს აფხვადუნა გილაფურინუაბორც, მორჩილი მუდანობათ ბუდურანც, თაშნეშე იზოთუანც. ზოთონც მუკმურც ოორუე აფრიკას, ობჟათე ევროპას, შქა დო ობჟათე აზიას, მოლენკავკაციას. ბუდურანც დიხაშ ჟიდოხის. პოლიგამი რე. დვანც 4 მარქვალც, იმოჭვუანც დადული 22-24 დღა-სერი. ირძღუ ღვენწკეფით დო ფუტურეფიშ მუნტურეფით, მუსუთ გჷნძე ნინძგით ეთმოჭოფუნც დიხაშე. რე სპორტული ჯინუაშ ობიექტი.
კვათარა, (ქორთ. ტყის ქათამი, ვალდშნეპი ლათ. Scolopax rusticola), მაფურინჯე მექუბიშობურეფიშ რანწკიშე. თიში ასაგასაშ სიგირძა 34-38 სმ, მასა - 270-350 ოჭირინუანც. მოდვალირიე ევროპას დო აზიას. ჸოფილ სსრრ-შ ტერიტორიას ფართას რე გოფაჩილი. საქორთუოს აფხვადუნა გილაფურინუაბორც, მორჩილი მუდანობათ ბუდურანც, თაშნეშე იზოთუანც. ზოთონც მუკმურც ოორუე აფრიკას, ობჟათე ევროპას, შქა დო ობჟათე აზიას, მოლენკავკაციას. ბუდურანც დიხაშ ჟიდოხის. პოლიგამი რე. დვანც 4 მარქვალც, იმოჭვუანც დადული 22-24 დღა-სერი. ირძღუ ღვენწკეფით დო ფუტურეფიშ მუნტურეფით, მუსუთ გჷნძე ნინძგით ეთმოჭოფუნც დიხაშე. რე სპორტული ჯინუაშ ობიექტი.
Biccatza o Beccatza (Scolopax rusticola), connotta puru comente pudda de mudeju est puzone areste, cun pumas de colore marrone, chi si cuffundet cun sas fozas siccas. Mandigat bermes, chi si procurat a s'iscurigada. Manna cantu una pudda, su picculu longu, ancas cultzas e poddighes cun ungias.
The Eurasian woodcock (Scolopax rusticola) is a medium-small wading bird found in temperate and subarctic Eurasia. It has cryptic camouflage to suit its woodland habitat, with reddish-brown upperparts and buff-coloured underparts. Its eyes are set far back on its head to give it 360-degree vision and it probes in the ground for food with its long, sensitive bill, making it vulnerable to cold weather when the ground remains frozen.
The male performs a courtship flight known as "roding" at dusk in spring. It is widely believed that the female will sometimes carry chicks between her legs whilst flying, though evidence of this is purely anecdotal. The world population is estimated to be 14 million to 16 million birds.
The Eurasian woodcock was formally described by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in 1758 in the tenth edition of his Systema Naturae under the current binomial name Scolopax rusticola.[2] The genus name is Latin for a snipe or woodcock. The specific epithet rusticola is the Latin name of a gamebird mentioned by Pliny the Elder and Marcus Valerius Martialis. It was possibly a grouse.[3] The species is monotypic: no subspecies are recognised.[4] Its closest relatives are the other woodcocks in the genus Scolopax.[5]
Adults are 33–38 cm (13–15 in) in length, including the 6–8 cm (2.4–3.1 in) long straight bill, and have a 55–65 cm (22–26 in) wingspan.[6] The Eurasian woodcock has cryptic camouflage to suit its woodland habitat, with intricately patterned reddish-brown upperparts and buff underparts. The head is barred with black, not striped like that of its close relatives, the snipe. It has large eyes located high on the sides of its head, giving it 360-degree monocular vision.[7][8]
The wings are rounded and the base of the bill is flesh-coloured with a dark tip. The legs vary from grey to pinkish.[7] The species is sexually dimorphic, with the male much larger than the female,[9] although the sexes cannot be separated in the field.[7]
About one third of the world's Eurasian woodcock breed in Europe, with more than 90% of the continent's population breeding in Russia and Fennoscandia. Their breeding range stretches from Fennoscandia to the Mediterranean Sea and Canary Islands and from western Europe to Russia.[10] The population on the Azores is isolated from mainland Europe, resulting in subtle genetic differentiation.[11]
This species is the woodcock found through most of temperate and subarctic Eurasia. Northern and Asian populations migrate to southern Europe or the Indian Subcontinent, respectively. Birds in milder western European countries and on Atlantic islands[12] are resident. The populations breeding in north-west and southern Europe are mostly sedentary.[10] The birds' spring migration commences in February; breeding territories are reached between March and May.[12] Spring migration movements of woodcock are influenced by weather conditions, however this does not have a major effect on their subsequent breeding success.[13]
The Eurasian woodcock has a large range, with an estimated Global Extent of Occurrence of 10 million square kilometres and a population of an estimated 15 million to 16 million birds. Because of its large range, stable population trend and large population size, the species has been evaluated as Least Concern. The most important threat to the population of the Eurasian woodcock in the breeding range is the increased fragmentation of its woodland habitat. At other times of year, a reduction in the amount of permanent grassland and an increase in the intensification of farming are also threats,[14] and the species' susceptibility to avian influenza may have an impact in future.[12]
The Eurasian woodcock's required breeding habitat is large, unfragmented areas of broadleaved deciduous or mixed broadleaved and coniferous forest, with dense undergrowth of plants such as brambles, holly, hazel, gorse, bracken, or bilberry. On a small scale, Eurasian woodcock appear to prefer woods containing birch and were less likely to be found in beech dominated woods.[15] They also prefer woods further away from urban areas.[15] Breeding territories must include a mix of dry, warm resting places, damp areas for feeding, and clearings for flight.[12] In larger woods, wide "rides" (open tracks through the wood) and small clearings are important. In winter, Eurasian woodcock also use scrubland during the day[10] but in freezing weather they may use intertidal mud.[12]
Eurasian woodcock are crepuscular (most active at dawn and dusk) and rarely active during the day unless flushed, when they fly off with a whirring wing noise.[6] The flight is somewhat owl- or bat-like; woodcock fly fast and directly while migrating or crossing open country, but fly erratically with twisting and fluttering once in woodland.[7] They are usually solitary and migrate singly, but may congregate when weather or geographical conditions force them to do so.[12] This species is parasitised by the moorhen flea, Dasypsyllus gallinulae.[16]
The male performs a courtship display flight called 'roding' at dusk between April and June. A mating call is performed during courtship display flights: orr, orr, orr, pist.[17] A study of spectrograms of the vocalisations of male Eurasian woodcock showed that 95% of calls could be attributed correctly to individual birds, and concluded that counting roding males was a suitable method of monitoring the population.[18] Roding surveys are now used for population estimates in a range of countries including Britain,[19] Switzerland,[20] France[21] and Russia.[22]
Eurasian woodcock nest on the ground in low cover in woodland or tall heather. The nest is a lined cup[6] or a slight hollow[23][24] lined with dead leaves and other plant material.[25] A single brood of one or two white or creamy eggs with light brown and grey blotches[23] is laid; once the clutch is complete,[24] incubation is performed by the female for between 21 and 24 days. The eggs measure 44 mm × 34 mm (1.7 in × 1.3 in) and weigh 26.5 g (0.93 oz), of which 5% is shell. The downy, precocial young leave the nest immediately[24] and fledge after 15–20 days,[9] although they can fly short distances after 10 days.[26] When threatened, the mother bird can fly whilst carrying small chicks between her legs, body and tail,[24] in her claws or on her back. This behaviour is rarely witnessed.[8]
Eurasian woodcock forage in soft soil in thickets, usually well hidden from sight. They mainly eat earthworms, but also insects and their larvae, freshwater molluscs and some plant seeds.[24] Because they rely on probing into the ground to find food, they are vulnerable to cold winter weather when the ground remains frozen.[10] During the cold British winter of 1962–63, starving woodcock were found feeding in urban areas and some were even forced to eat bird seed.[8]
Nocturnal feeding occurs in frost-free pasture or long-rotation grass meadows; fields with woodland within 1 km (0.62 mi) are preferred to allow roosting during the day. There are only low densities of Eurasian woodcock in predominantly arable areas.[10] In a three-year scientific study based in Brittany, France, 65 radio-tagged woodcock and their habitat preferences were monitored. During the day, the birds chose areas of forest with humus which held large numbers of earthworms and with a dense scrub layer to provide protection, and hedges with scrub and trees were also found to be important. At night, the woodcock selected grazed pastures which had five times the biomass of earthworms compared to tilled land.[14]
In many countries woodcock are hunted as game, and their size, speed, and flight pattern makes them a very challenging shot. Anyone shooting a witnessed "right and left"—in which two woodcock are killed with consecutive shots from a shotgun, without the gun being lowered or reloaded—can be admitted to the Shooting Times Woodcock Club.[27]
In 1821 William Bingley described a method of trapping Eurasian woodcock formerly used in northern England: "Long parallel rows of stones or stick, four or five inches high, were made in moonlight nights on the commons frequented by them. In these rows several intervals or gateways were left in which the traps were placed. When the birds, running about in search of food, came to one of these rows, they did not usually cross it, but ran along the side till they arrived at the gateways, which they entered, and in which they were caught."[28]
The effect of hunting on the species' European breeding population is "little understood".[29] A study conducted in Brittany, France, explored the factors affecting the populations of wintering Eurasian woodcock. The mortality and survival rates of 98 radio-tagged birds were monitored in a hunted area and in an adjoining hunting-free reserve. The scientists found rates of survival of 0.86 for adults and 0.67 for juveniles, with the probability of survival increasing as birds spent more time in the reserve. Matrix population models were used and the conclusion was that "such low survival probabilities cannot sustain long-term viable populations. These results call for caution in the harvesting of woodcock populations wintering in western France and could be a forewarning of a decline."[30]
In the United Kingdom, surveys are being conducted to improve knowledge of the number of breeding Eurasian woodcock and the structure of their habitat.[31] Isotope analysis of feathers from Eurasian woodcock shot in the UK is also being performed to establish the origins of the birds.[32]
Eurasian woodcock are considered at their best for culinary purposes from October to December. After shooting, the birds are hung for 4–8 days to tenderise; the meat can be eaten as a starter, savoury, or for breakfast.[33] A bird serves one person. They are not gutted before cooking; the head, skinned with eyes removed, is left on and the beak used to truss the bird.[34]
A recipe for roast woodcock was featured in Mrs Beeton's Book of Household Management, but despite its name, the Victorian dish named Scotch woodcock consists of scrambled eggs on toast with anchovies.[35][36]
Bingley wrote that [in the United Kingdom] "Few birds are so much in esteem for the table as these", although he also reported that woodcock meat was not eaten in Sweden or Norway as it was thought unwholesome, but that the eggs were taken and sold in "great numbers" in Stockholm and Gothenburg.[28] In Nicolas Freeling's Kitchen Book he narrates the lavish dinner described in Kipling's Sea Constables, which features woodcock as a savoury, and explains that 'the woodcock has no gall, and is not cleaned [...] the creamy inside parts are spread on toast [...] no Edwardian gentleman would have resisted this for one minute.'[37]
_Jugendmarke_1965_10_Pf.jpg)
In the United Kingdom, the early arrival of migrant woodcock in autumn was said to mean a good harvest, especially if they stayed until spring. It used to be thought that Eurasian woodcock flew to the moon during the months when they were not seen[38] and the first full moon in November, when large numbers arrive on the British coast, is sometimes described as the 'woodcock moon'.[32][39]
Reaney and Wilson wrote that the English surname "Woodcock" developed as a nickname from the bird, meaning 'a fool, simpleton or dupe'.[8][40]
In William Shakespeare's play Love's Labours Lost, Berowne describes himself and his friends as 'four woodcocks in a dish', after discovering they have all fallen in love when they have sworn not to.[8] An old folk name for the goldcrest was the "woodcock pilot" because of the mistaken belief that the warblers rode in the feathers of migrating woodcock.[41] In Hamlet, Polonius refers to Hamlet's vows as "springes to catch woodcocks".
The 'pin feather' of the Eurasian woodcock (the covert feather of the outermost primary) can be used as a fine paintbrush for miniatures, or as a delicate tool for moving tiny objects (e.g. specks of dust).[9] As a painting tool, the feather has been described as "far from ideal, holding very little paint, resisting water and wearing down quickly at the tip."[42] The Eurasian woodcock has been the subject of postage stamps from several countries.[43]
A woodcock serves as a symbolic element in the novel The Birds by writer Tarjei Vesaas.[44]
The Eurasian woodcock (Scolopax rusticola) is a medium-small wading bird found in temperate and subarctic Eurasia. It has cryptic camouflage to suit its woodland habitat, with reddish-brown upperparts and buff-coloured underparts. Its eyes are set far back on its head to give it 360-degree vision and it probes in the ground for food with its long, sensitive bill, making it vulnerable to cold weather when the ground remains frozen.
The male performs a courtship flight known as "roding" at dusk in spring. It is widely believed that the female will sometimes carry chicks between her legs whilst flying, though evidence of this is purely anecdotal. The world population is estimated to be 14 million to 16 million birds.
La Eŭrazia skolopo [1], Scolopax rusticola estas mezgranda vadbirdo de la genro Scolopax, familio de Skolopedoj, al kiu nomigas, kaj ordo de Ĥaradrioformaj, karakterizita de longa mallarĝa beko kaj kamufla malhelbruna plumaro.
Plenkreskuloj estas 33-38 cm longaj, inkludante 6-8 cm longan rektan bekon -pli malhelan ĉepinte-, kaj havas enverguron de 55-65 cm; tio estas grando de kolombo. La fortika korpo de la skolopo havas cinaman koloron dorse -kun kelkaj blankaj kaj nigraj makuloj- kaj grizhelbruna aŭ grizflaveca sube tre striita. Ĝi havas grandajn nigrajn okulojn -kun blanka okulringo- tre alte en la hela vizaĝo, tra kiuj estas du tri malhelaj strioj -unu traokule- simile al galinagoj. La flugiloj estas larĝaj kaj rondformaj kaj la kruroj malongaj kaj rozkolorecaj. Tiu birdo ne montras la videblajn dorsajn striojn de sia amerika parenco dumfluge, sed tiam videblas ĉevoste blankan mallarĝan bordon kaj antaŭan nigran bendon.
Tiu specio diferenciĝas de la tipaj galinagoj de la genro Gallinago pro la malhelaj strioj ĉekape ne tiom laŭlonge de la vizaĝo sed pli videble laŭlarĝe de flanko al flanko sur la krono ĝis la kolo; pli precize temas pri tri tre larĝaj nigraj bendoj -poste aliaj pli mallarĝaj ĉekole- kaj inter ili mallarĝaj helbrunaj aŭ brunruĝaj strioj.
Ties reprodukta medio estas marĉaj arbaraj lokoj kaj vintre ankaŭ malsekaj arbustejoj. Tiu palearktisa specio estas la skolopo troviĝanta tra plej granda parto de la mezvarma kaj subarkta Eŭrazio tio estas el Britio, Acoroj kaj Kanarioj ĝis Japanio, la tuta Eŭropo, escepte norda Skandinavio kaj la Mediteraneo, kaj la tuta Siberio -ne la plej norda-. Nordaj kaj aziaj loĝantaroj migras al suda Eŭropo -la Mediteraneo- aŭ suda Azio -el Irano ĝis Vjetnamio- respektive. Birdoj de plej mildaj okcidentaj eŭropaj landoj estas loĝantaj. Tiu skolopo estas anstataŭita en la Nova Mondo de tre simila sed iomete pli malgranda Amerika skolopo.
Masklo ludas flugan ceremonion krepuske dum seksa pariĝado per dubema kaj fidema flugado kaj bekomontrado suben. Dume li krakas tri- kvarfoje kaj finas per akra krio. Ili nestumas surplanke en malferma arbara lokiĝo foje sub arbo. La ino demetas 4 grizbrunajn makulitajn ovojn. La kovado daŭras ĉirkaŭ 3 semajnoj kaj tion helpas kaj protektas la kamufla plumaro. La ino zorgas la idojn kiuj elnestiĝas nur horojn post eloviĝo kaj manĝas solaj post duonmonato.
Tiuj birdoj manĝas per tuŝoprobado en milda grundo inter arbustoj, kutime tre kaŝite el homa aŭ predanta rigardo. Ili manĝas ĉefe tervermojn kaj insektojn kaj ankaŭ iom da planta materialo. Ili estas laŭ kutimoj pli krepuskaj, estante pli lertaj mateniĝe kaj krepuske. Tiu specio estas ĝenerale soleca.
En multaj landoj skolopoj estas ĉasataj, ekzemple en Britio kie ties grando, rapido kaj flugaj bildoj allogas ĉasistojn. Tio endanĝerigas la specion kaj malpliigis la loĝantarojn, ĉefe eŭropan.
La Eŭrazia skolopo , Scolopax rusticola estas mezgranda vadbirdo de la genro Scolopax, familio de Skolopedoj, al kiu nomigas, kaj ordo de Ĥaradrioformaj, karakterizita de longa mallarĝa beko kaj kamufla malhelbruna plumaro.
La chocha perdiz (Scolopax rusticola), también conocida como becada, pitorra, sorda y gallinuela, es una especie de ave limícola de la familia Scolopacidae.
Es de tamaño medio, oscilando su longitud entre los 30 y los 36 cm, y el peso entre los 300 y los 350 g. Presenta un pico fino y largo, con el que captura sus presas. Su plumaje, gracias al cual se camufla perfectamente en el medio, es de un tono pardo rojizo muy críptico, y está manchado de tonos pardos, ocres y negros.
Pone los nidos sobre el suelo, entre zarzas, helechos o matorral, al pie de los árboles. No es recomendable buscar sus nidos, pues si se sienten perturbadas antes de que los nidos estén totalmente incubados, los abandonarán inmediatamente.[1]
Se extiende desde las Azores y Canarias hasta las costas del Pacífico, en climas templados y boreales de Europa y Asia. Inverna en la cuenca mediterránea y otros países como Irán, Afganistán, Tailandia, Laos, Vietnam, Birmania, extremos norte y sur de la India, y el sureste de China.[2]
Habita en los bosques, tanto de frondosas como de coníferas, donde pasa el día escondida. Cuando está en paso o de invernada baja hasta los encinares, dehesas, y zonas de monte bajo.[3]
De hábitos estrictamente crepusculares, al anochecer sale a alimentarse a los humedales, principalmente de lombrices que captura hundiendo su largo y fino pico en la tierra, pero también come insectos, miriápodos, pequeños limacos y caracoles.
La chocha perdiz (Scolopax rusticola), también conocida como becada, pitorra, sorda y gallinuela, es una especie de ave limícola de la familia Scolopacidae.
Metskurvits (Scolopax rusticola) on linnuliik kurvitslaste sugukonnast.
Metskurvits (Scolopax rusticola) on linnuliik kurvitslaste sugukonnast.
Oilagorra, beste izenez bekada[1] edo azaia[2] (Scolopax rusticola) scolopacidae familiako hegazti zangaluzea da[3].
Tamaina ertaineko hegaztia da, 30 - 36 zentimetroko luzera du, 300 - 350 gramoko pisua eta lumaje nabarra[4]. Hegazti zangaluzea da, haragi oso gozokoa, luma arre beltzunedunak dituena.[5]
Europa eta Asiako[6] basoetan bizi ohi da. Iragaitzaz dagoenean artadietan eta larreetan bizi da[7].
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Oilagorra, beste izenez bekada edo azaia (Scolopax rusticola) scolopacidae familiako hegazti zangaluzea da.
Lehtokurppa (Scolopax rusticola) on suurehko kahlaajien alalahkoon kuuluva rantalintu. Lajin nimesi Carl von Linné 1758.
Väritykseltään lehtokurppa on ruskean eri sävyjen, mustan ja valkoisen kirjava. Lennossa erottuu kirkkaan punaruskea yläperä ja vaalea pyrstön kärki. Räpsähtää yleensä lentoon vasta aivan kulkijan jaloista. Muoto on tukeva ja kyyhkymäinen. Nokka on pitkä ja suora. Huhtikuusta heinäkuuhun koiras lentää iltaisin soidinlentoa puunlatvojen tasalla, ja ääntelee kurnuttavasti ja välillä sipisten. Vaaran uhatessa poikuetta emo taapertaa varvikossa esittäen vaivaista, tai lentää surkean oloisesti kulkijasta poispäin, jolloin näyttää siltä kuin se roikottaisi poikasta jaloissaan. Lehtokurpan silmät ovat suhteettoman suuret ja ne ovat suunnilleen keskellä päätä joten lintu näkee 360 astetta kääntämättä päätään.
Vanhin suomalainen rengastettu lehtokurppa on ollut 11 vuoden 20 päivän ikäinen. Euroopan vanhin on ollut brittiläinen 15 vuoden 5 kuukauden ikäinen yksilö.
Lehtokurppaa tavataan kaikkialla leudossa ja subarktisessa Euraasiassa. Suomessa se pesii Lapin läänin rajoille saakka, ja pesimäkantamme on noin 120 000 paria. Euroopassa pesii 500 000–700 000 paria, mihin eivät sisälly Venäjän linnut. Maailman populaation kooksi arvioidaan 15–16 miljoonaa yksilöä. Pohjoisimmat populaatiot talvehtivat Etelä-Euroopassa ja Etelä-Aasiassa. Suomalaiset lehtokurpat talvehtivat etupäässä Ranskassa ja Britteinsaarilla.
Lauhkean vyöhykkeen metsät ja havumetsät. Suomessa erityisesti tuorepohjaiset kankaat ja korvet sekä lehdot ja rantametsät. Muuttoaikoina tavataan myös niityillä, ojissa ja ulkomeren saarilla.
Naaras on sukukypsä 1-vuotiaana, koiras 2-vuotiaana. Pesä on maassa kasvillisuuden tai nuoren kuusen oksien suojassa. Naaras munii 4 munaa, joita se hautoo noin 22 vuorokautta. Poikaset ovat pesäpakoisia ja väriltään ruskeita. Ne oppivat lentämään noin 5 viikon ikäisinä.
Madot, toukat, etanat ja muut kostean maan pikkueläimet, siemenet ja marjat.
Lehtokurppa on Suomessa riistalaji, jota ammutaan muutamia tuhansia vuodessa. Muualla Euroopassa, ainakin Tanskassa, Ranskassa ja Britteinsaarilla, se on hyvin suosittu riistalaji.
Lehtokurppa (Scolopax rusticola) on suurehko kahlaajien alalahkoon kuuluva rantalintu. Lajin nimesi Carl von Linné 1758.
Scolopax rusticola
La bécasse des bois (Scolopax rusticola) est une espèce d'oiseaux de taille moyenne, de la famille des Scolopacidae, oiseau migrateur discret, et essentiellement nocturne.
La bécasse est chassable dans tous les états de l'Union européenne[1], ainsi que dans les régions voisines, notamment dans les Balkans et autres pays européens de l'ex-URSS (principalement la Russie), tant par des chasseurs résidents qu'étrangers[2]. La population de l'espèce est considérée comme en régression dans la plupart de ces régions.[3]
C'est un oiseau typiquement forestier, qui semblait également autrefois apprécier les régions bocagères (Bretagne, notamment). Il est réputé plutôt lucifuge : « Ces oiseaux de passage, dont les chasseurs font le plus grand cas, nous arrivent par un temps sombre, le plus souvent la nuit ; ils s'abattent dans les taillis ou les futaies, et préfèrent les bois où il y a beaucoup de terreau humide et de feuilles mortes [4] ».
En France, des migrateurs et hivernants sont présents de début octobre à fin mars, début avril.
Jusqu'au XIXe siècle au moins, cette espèce nichait dans les régions montagneuses élevées (Pyrénées, Alpes, etc.) et rejoignait les plaines en automne ; on la trouvait et la chassait vers la mi-octobre, dans les zones boisées ou bocagères des plaines[4].
Le plumage de la bécasse des bois décline toutes les nuances de couleur du brun foncé au beige clair ; son mimétisme la rend extrêmement difficile à observer au sol en milieu forestier. C'est son envol rapide et bruyant, souvent très près du gêneur, ou son atterrissage, assez lourd, qui donnent l'occasion de l'observer dans de bonnes conditions.
La bécasse des bois fait partie des oiseaux réputés avoir une excellente vision, y compris de nuit. Elle peut voir à 360°.
Certains auteurs ont écrit qu'elle « craint la chaleur et la sécheresse » qui diminuent son accès aux vers de terre[5].
Sa fiente caractéristique (large, blanche et sans odeur[6]) est appelée « miroir » ; c'est un marqueur de la présence ou du passage de l'oiseau.
Localement, les populations de bécasses sont ou ont été estimées par la méthode des ICA (indices cynégétiques d'abondance)[7].
Chaque soir ou presque, dès le crépuscule, la bécasse quitte ses remises forestières pour aller se nourrir sur des prairies pâturées ou dans des vignes riches en lombrics, où elle passe l'essentiel de ses nuits. En cours de journée, elle peut également se nourrir en fouillant l'humus des sous-bois à la recherche de lombrics, d'araignées et de petits insectes, grâce à son bec doté d'une mandibule supérieure articulée[10].
Les gelées, en durcissant la terre, la chassent donc progressivement vers les plaines puis vers le sud, jusqu'au Maroc. En période durable de froid, la bécasse privilégie les sols acides qui gèlent plus difficilement, et lui permettent de trouver une alimentation encore accessible[réf. nécessaire].
En mars, certaines bécasses quittent les plaines pour remonter en altitude. Elles partent appariées et volent de nuit ; dès le matin, elles se blottissent dans quelques bois et ne reprennent leur route qu'au soir.
Selon Aristide & Stanislas Frézard (1866)[4], « elles construisent leurs nids par terre avec des herbes sèches, entremêlées de petits brins de bois.
La femelle pond quatre ou cinq œufs oblongs d'un gris roussâtre, marbrés de stries ondulées, un peu plus gros que les œufs de pigeon.
Dès que les petits sont éclos, ils quittent le nid et se mettent à voler, avant d'avoir d'autres plumes que celles des ailes. »
La ponte a ordinairement lieu en avril, dans la partie nord de son aire de répartition, la Russie, l'Irlande, la Scandinavie, etc. Une population relativement modeste niche en France. La femelle pond 4 œufs, qu'elle couvera pendant 22 jours, avant que les poussins nidifuges ne voient le jour.
La bécasse, peut-être en raison de sa discrétion, est à l'origine de nombreuses histoires et légendes.
On raconte ainsi qu'une bécasse blessée serait capable de panser sa blessure grâce à un mélange de salive, de végétaux, et de terre ; en séchant, cette mixture forme une sorte de plâtre qui arrêterait une hémorragie ou immobiliserait un os fracturé.
De même, il serait question de bécasses « chirurgiennes », capables de panser les blessures de leurs congénères par le même procédé.
Il semblerait que différentes espèces de bécasses et d'autres Scolopacidae, dont la Bécasse des bois, soient capables de transporter un ou plusieurs de leurs poussins en vol. L'adulte placerait le juvénile entre ses pattes et l'y maintiendrait tout en volant afin de l'emmener en lieu sûr. Ce comportement, bien que surprenant et jamais étayé par preuve photographique, pourrait être bien réel d'après les nombreux témoignages, parfois très sérieux.[11]
L'une des premières rémiges primaires est atrophiée et constitue un petit plumeau très fin et très rigide, autrefois très recherché par les artistes (peintres, enlumineurs, etc.) pour les détails de leurs toiles. Cette rémige a conservé le nom de « plume du peintre ».
Les principales menaces pesant sur la bécasse semblent être la chasse, le saturnisme et la dégradation de certains de ses habitats ruraux (sols humiques et humides riches en vers de terre[12]...). Ses populations sont fortement exploitées par les chasseurs qui en tuent 3 à 4 millions en Europe chaque année. En France cependant, afin de combattre sa régression, la bécasse fait l'objet d'un CPU (Carnet de Prélèvement Universel), qui permet de comptabiliser le nombre d'oiseaux prélevés. De plus, certains modes de chasse sont interdits (croule, etc.).
La bécasse des bois fait partie des oiseaux qui semblent être depuis plusieurs siècles en régression sur une très grande partie de leur aire naturelle ou potentielle de répartition.
Elle se nourrissait autrefois - de nuit - de larves d'insectes ou vers trouvés en abondance sous les bouses de vaches[4]. Depuis que les vaches sont traitées à l'ivermectine (puissant antiparasitaire et insecticide, très rémanent), cette ressource a fortement diminué.
Son activité se déroule essentiellement dans l'environnement nocturne. À proximité des zones habitées ou industrielles, ou d'axes de circulation éclairés, en tant qu'espèce au comportement nocturne, elle pourrait être sensible au phénomène dit de « pollution lumineuse ».
Elle a pu être localement victime du braconnage ; ainsi expliquaient les Annales forestières de 1866[4] : en Bretagne, alors qu'au coucher du soleil, les bécasses commençaient à « se répandre dans les clairières en suivant les sentiers. C’est là qu'on les prend facilement au lacet. En Bretagne, on leur fait la chasse d'une singulière façon. Deux hommes se réunissent pour s'embusquer dans les pâturages de la forêt, où, sous les bousards de vache, les bécasses trouvent une ample moisson de vers. L'un porte une lanterne et une sorte d'épinette fixée à l'extrémité d'un long manche ; l'autre une de ces sonnettes qu'on attache au cou des vaches. Les oiseaux se laissent ainsi approcher d'assez près pour les enserrer dans les mailles d'un filet » (voir illustration ci-contre).
« La bécasse est, comme dit Belon, « une moult grosse bête[13], » si elle se laisse prendre de la manière qu'il raconte et qu'il nomme folâtrerie. Un homme couvert d'une cape couleur de feuilles sèches, marchant courbé sur deux courtes béquilles, s'approche doucement, s'arrêtant lorsque la bécasse le fixe, continuant d'aller lorsqu'elle recommence à errer jusqu'à ce qu'il la voie s'arrêter la tête basse ; alors frappant doucement de ses deux bâtons l'un contre l'autre, la bécasse s'y amusera et affolera tellement, que le chasseur l'approchera d'assez près pour lui passer un lacet au cou » [14],[4].
La bécasse est depuis longtemps chassée. Selon les Annales forestières de 1866, « la chair de la bécasse, y compris les excréments, est une friandise pour ceux qui l'aiment. C'est le cas de rappeler le proverbe latin : De gustibus coloribusque non disputandum »[4].
La littérature cynégétique distinguait autrefois en France - au moins jusqu'au XIXe siècle - plusieurs variétés de bécasse, qui se chassaient de la même manière :
La législation encadrant sa chasse varie selon les époques, les pays, et les régions. Le chasseur utilise souvent un ou plusieurs chiens, car le camouflage de la bécasse la rend difficile à détecter[4]. Au Royaume-Uni, on apprécie aussi de la chasser avec une rangée de rabatteurs.
Le nombre de bécasses aujourd'hui chassées en Europe est très mal connu : 3 à 4 millions d'individus par an, selon Ferrand et Gossmann en 2009[16], et au moins 2 730 125 bécasses par an dans la Communauté européenne, la Suisse, et la Norvège, selon Hirschfeld et Heyd (2005)[17], mais c'est l'un des oiseaux terrestres les plus consommés par les chasseurs et leurs proches.
Sa chair fait partie des aliments posant un réel risque de saturnisme pour les consommateurs réguliers de gibier[2].
La bécasse des bois peut vivre plus de 15 ans[18] ce qui l'expose à des risques de bioaccumulation de plomb, de radionucléides, ou d'autres produits susceptibles d'être bioconcentrés par les lombrics. À ces métaux bioaccumulés s'ajoutent les grenailles et fragments de plomb incrustés dans les parties consommées de l'animal tué à la chasse[2].
En 2016, une étude visant à « évaluer le risque pour la santé des consommateurs de gibier sauvage » s'est intéressée à la quantité et aux caractéristiques du plomb incorporé dans la chair de cette espèce, choisie car parmi les plus populaires chez les chasseurs[2].
59 carcasses de bécasse tirées par des chasseurs italiens en Ukraine ont été étudiées par radiographie. 62 grenailles entières ont été extraites de 20 de ces cadavres (2 à 4 billes par spécimen) puis lavées, séchées, pesées (avec une précision de +/- 0,1 mg) et décrites pour leur couleur, forme et taille, ce qui a permis de confirmer que la plupart des billes avaient perdu des fragments de plomb lors de l'impact[2].
Résultats : 96,6 % de ces bécasses contenaient des billes entières et/ou des fragments - souvent microscopiques - de plomb. Chaque oiseau contenait 3,64 billes entières et une moyenne 2,14 zones de fragmentation. 75,7 % de ces zones de fragmentation contenaient de minuscules particules de plomb (toutes de taille inférieure à 1 mm)[2]. Près des 3/4 des cadavres contenaient à la fois des billes entières et des fragments de billes. 74 % des zones d'éclatement étaient situées dans la tête, le cou, les ailes et la ceinture pectorale. Enfin, 35,2 % étaient situées dans des parties consommables.
Selon l'oiseau, le poids de plomb incrusté variait de 45 à 52 mg/100 g de poids humide, et 84,6 % de ce plomb se trouvait dans les parties comestibles.
Les auteurs en ont conclu que « les consommateurs de viande de gibier sont exposés à une risque de saturnisme »[2]. Ils précisent que dans ce cas, le nombre de grenailles par unité de masse corporelle (1,21 bille de plomb pour 100 g de poids corporel) était plus élevé que ce qui a été constaté chez d'autres espèces d'oiseaux comme l'étourneau européen, qui contenait en moyenne 0,93 bille de plomb pour 100 g de poids corporel[19] ; 0,73 chez la perdrix rouge[20] ; 0,52 chez l'eider à duvet[21] ; 0,41 chez le guillemot de Brünnich[22]. En 2010, une étude anglaise basée sur la radiographie de bécasses préparées et prêtes à être enfournées n'y avait détecté qu'un seul plomb en moyenne par bécasse[23], probablement - estiment-ils - à cause du fait que la bécasse résistant peu à la pénétration du plomb, beaucoup de chasseurs choisissent des cartouches contenant beaucoup de petits plombs, et que les chasseurs italiens préfèrent chasser avec un chien de chasse, plutôt qu'avec une ligne de rabatteurs comme au Royaume-Uni ; un oiseau tiré de plus près contiendra dans ce cas plus de plomb[2].
Des oiseaux adultes chassés tels que l'eider à duvet[24], le cygne[25], ou l'oie Branta leucopsis[26] ont souvent des plombs reçus lors de précédentes saisons de chasse. Pourtant, les cadavres de bécasses chassées adultes présentent globalement autant de plombs incrustés chez les cadavres juvéniles [2] ; cela pourrait s'expliquer par la taille de l'oiseau (l'étourneau, plus frêle, est plus facilement traversé par des billes de plomb), par une faible résilience de la bécasse blessée, ou encore par le fait qu'adulte, la bécasse est devenue plus prudente que lorsqu'elle est juvénile[2]. D'ailleurs, la part de bécasses juvéniles dans les gibecières est toujours plus importante que celle des adultes : en France, selon Boidot & Aurousseau[27], elles contiennent plus de 65 % de juvéniles, et ce chiffre monte à 81,1 % dans l'échantillon importé d'Ukraine, une région localement affectée par les retombées de Tchernobyl.
Même si toutes les billes de plomb intactes étaient retirées de la viande avant cuisson, il resterait une quantité importante de minuscules fragments largement répandus et impossibles à retirer. C'est le plomb le plus dangereux : une fois avalé, il est corrodé ou dissous par l'acide gastrique. Il passe alors facilement la barrière intestinale. De plus, sa lixiviation est généralement facilitée par la préparation et la cuisson de la viande[28],[29]. Des analyses chimiques ont prouvé que des taux élevés de plomb moléculaire sont induits par la présence de nombreux petits fragments de munitions au plomb dans divers type de gibiers[30],[31],[32],/ref>,[23],[20].
« Les consommateurs réguliers de viande de bécasse des bois sont par conséquent exposés à de véritables risques pour la santé »[2], plus encore s'ils consomment aussi d'autres types de gibier sources de plomb alimentaire[2].
La bécasse des bois se nourrit essentiellement de vers de terre. Or, les lombrics peuvent bioaccumuler des radionucléides. Ainsi, pour le radiocésium retombé en forêt dans la préfecture de Fukushima, dans les six mois suivant la catastrophe, le facteur de transfert de la litière forestière du ver était de 0,21 à 0,35. On a mesuré 19 Bq par gramme de poids humide de vers avec contenu intestinal[33], et 108 Bq par gramme de poids sec sans contenu intestinal[33] ont été trouvés dans la chair de bécasse après la catastrophe de Tchernobyl, dont en Norvège où le taux de césium dépassant la norme de 600 Bq par kilo de masse fraîche en 1986, pour ensuite diminuer de 40 % chez les vers de terre et de 95 % chez la bécasse de 1986 à 1990, alors que le taux de radiocésium diminuait beaucoup moins dans le sol, ce qui laisse penser que c'est sa biodisponibilité qui a diminué[34].
Les vagues migratoires de bécasses fluctuent selon les années et les conditions météorologiques[35]. La pression de chasse peut alors être adaptée.
Par exemple, dans le Nord de la France, en 2010, le nombre des bécasses ayant décliné à cause d'hivers froids (2008, 2009) et à la suite des grands incendies en Russie de 2010, selon la Fédération des chasseurs du Pas-de-Calais [36], cette dernière a demandé, « en concertation avec les fédérations départementales des chasseurs voisines », une réduction des PQG (prélèvement quantitatif de gestion) Bécasse des bois à :
La demande précisait que « si les conditions climatiques et l’état physiologique des oiseaux présents dans notre département se détériorent, la fédération pourra être appelée à demander une fermeture de l’espèce » [36].
Dans le même temps, les quatre fédérations départementales de chasse de Bretagne (Côtes-d'Armor, Finistère, Morbihan et Ille-et-Vilaine) ont travaillé ensemble à la réduction des prélèvements de bécasses. Ainsi, le PMA (prélèvement maximum autorisé par chasseur) Bécasse a été réduit à :
Ainsi, à l'échelle nationale, les différentes fédérations départementales de chasse ont réalisé d'importants efforts dans la gestion cynégétique de cet oiseau.
Scolopax rusticola
La bécasse des bois (Scolopax rusticola) est une espèce d'oiseaux de taille moyenne, de la famille des Scolopacidae, oiseau migrateur discret, et essentiellement nocturne.
La bécasse est chassable dans tous les états de l'Union européenne, ainsi que dans les régions voisines, notamment dans les Balkans et autres pays européens de l'ex-URSS (principalement la Russie), tant par des chasseurs résidents qu'étrangers. La population de l'espèce est considérée comme en régression dans la plupart de ces régions.
A arcea[2], cea[3], galiñola, pitarola, pita das poulas ou torda[4] (Scolopax rusticola) é unha ave da familia dos escolopácidos.
Os exemplares adultos miden 33–38 cm, incluíndo os 6–7 cm do longo peteiro raiado, e 55–65 cm de envergadura, de cor parda, agás a barriga que é branca. Ten os ollos no cranio, o que lle dá unha grande amplitude de campo. Aliméntase de lombrigas , larvas de insectos e en menor medida sementes. Vive nos bosques húmidos de Europa, Asia e Norteamérica, as poboacións do norte de Europa e Asia migran ao sur de Europa e Asia, respectivamente.
A arcea, cea, galiñola, pitarola, pita das poulas ou torda (Scolopax rusticola) é unha ave da familia dos escolopácidos.
Os exemplares adultos miden 33–38 cm, incluíndo os 6–7 cm do longo peteiro raiado, e 55–65 cm de envergadura, de cor parda, agás a barriga que é branca. Ten os ollos no cranio, o que lle dá unha grande amplitude de campo. Aliméntase de lombrigas , larvas de insectos e en menor medida sementes. Vive nos bosques húmidos de Europa, Asia e Norteamérica, as poboacións do norte de Europa e Asia migran ao sur de Europa e Asia, respectivamente.
La beccaccia (Scolopax rusticola Linnaeus, 1758) è un uccello dell'ordine dei caradriformi, famiglia degli scolopacidi.
Scolopax rusticola non ha sottospecie, è monotipica.
È caratterizzata da un becco a punta di 6–8 cm e un peso di 230-380 g; ha una colorazione mimetica che ben si adatta all'ambiente che frequenta, quindi colore marrone variamente barrato di nero e bianco giallastro. La beccaccia non è caratterizzata da un dimorfismo sessuale certo, ma in genere il maschio è meno massiccio e ha i colori lievemente più accesi della femmina.
L'areale della beccaccia euroasiatica comprende l'Europa fino alle isole atlantiche (Azzorre, Canarie) e le isole britanniche, l'Asia fino alla Cina, Mongolia, e Tibet. In Italia si trova nel periodo dello svernamento, tra ottobre e marzo, nei boschi, meglio se misti a caducifoglie, con prevalenza di betulle, carpini, frassini, querce, robinie, castagni, ontani, larici e faggi, ma anche abeti, e pini, in primavera nidifica in un'ampia fascia di territorio che comprende il nord Europa e l'Asia centrale. Solo eccezionalmente nidifica sulle Alpi e ancor più raramente sugli Appennini.
Uccello insettivoro, si nutre essenzialmente di vermi e larve. Il cibo viene cercato con la sensibilità del becco direttamente nel sottosuolo del bosco o dentro i tronchi degli alberi.
Il nido della beccaccia è abbastanza semplice, costruito per terra in depressioni del terreno e imbottito di tutto ciò che si trova intorno: foglie secche, rametti, fili d'erba. In questo la femmina deposita in media quattro uova, che schiudono dopo tre settimane di incubazione.
Nelle piume dell'ala della beccaccia esiste una particolare penna detta "pennino del pittore", che appunto serve ai pittori per le rifiniture di precisione sulle tele. All'animale serve invece per effettuare brusche virate tra i rami e gli alberi del bosco dove principalmente vive.
La beccaccia è stata soggetto di vari francobolli.[1]
In Italia la beccaccia è specie cacciabile ed è considerata la regina dei boschi per la sua maestosità e per la difficoltà nella cattura. In passato, ne era autorizzata la caccia anche all'alba ed al tramonto, la cosiddetta posta, durante gli spostamenti per i luoghi di pastura. Oggi tale pratica, detta posta infame, è proibita poiché in quelle occasioni la beccaccia risulta essere particolarmente vulnerabile per il volo troppo regolare e quasi a farfalla, a differenza di quando invece viene cercata e insidiata con il cane da ferma. È qui che essa usa tutta la sua abilità, mettendo in atto varie tecniche per sfuggire all'olfatto del cane e, quando costretta ad involarsi, riesce a rendersi quasi imprendibile al cacciatore, utilizzando le sue grandi doti di volo veloce e zigzagante.
A partire dall'Ottocento è stata selezionata una razza di cane, il Cocker Spaniel inglese, oggi apprezzata come cane da compagnia, ma un tempo specializzata nella caccia alla beccaccia (woodcock in inglese), che ha dato appunto il nome alla razza.
L'utilizzo in cucina di questo volatile è diminuito fortemente negli ultimi anni, visto anche il drastico ridimensionamento del numero degli esemplari; una delle ricette più comuni è il crostino preparato con il ragù di questo uccello.
La beccaccia (Scolopax rusticola Linnaeus, 1758) è un uccello dell'ordine dei caradriformi, famiglia degli scolopacidi.
Slanka (lot. Scolopax rusticola, angl. Eurasian Woodcock, vok. Waldschnepfe) – tilvikinių (Scolopacidae) šeimos medžiojamas paukštis. Kūno viršutinė pusė išmarginta juodai rudomis, ryškiai rudomis ir pilkomis dėmėmis. Kakta pilka, pakaušis skersai dėmėtas. Apatinė kūno pusė pilka su siauromis skersinėmis tamsiai rudomis juostelėmis. Snapas labai ilgas, šviesiai rudas, tik galas tamsesnis. Kojos pilkai rausvos ar rudos. Kūnas 33–38 cm ilgio, svoris 210–460 g.
Lietuvoje dažna. Aptinkama kovo – spalio mėn. Gyvena drėgnuose miškuose. Lizdą įsiruošia ant žemės, dažnai po nulaužtomis šakomis. Deda 4 kiaušinius, kurie šviesiai rusvi ir išmarginti tamsiomis dėmėmis. Peri 20-21 d. Po dešimties dienų jaunikliai pradeda skraidyti, o po 5-6 savaičių jau gyvena savarankiškai. Vikiteka
Slanka (lot. Scolopax rusticola, angl. Eurasian Woodcock, vok. Waldschnepfe) – tilvikinių (Scolopacidae) šeimos medžiojamas paukštis. Kūno viršutinė pusė išmarginta juodai rudomis, ryškiai rudomis ir pilkomis dėmėmis. Kakta pilka, pakaušis skersai dėmėtas. Apatinė kūno pusė pilka su siauromis skersinėmis tamsiai rudomis juostelėmis. Snapas labai ilgas, šviesiai rudas, tik galas tamsesnis. Kojos pilkai rausvos ar rudos. Kūnas 33–38 cm ilgio, svoris 210–460 g.
Lietuvoje dažna. Aptinkama kovo – spalio mėn. Gyvena drėgnuose miškuose. Lizdą įsiruošia ant žemės, dažnai po nulaužtomis šakomis. Deda 4 kiaušinius, kurie šviesiai rusvi ir išmarginti tamsiomis dėmėmis. Peri 20-21 d. Po dešimties dienų jaunikliai pradeda skraidyti, o po 5-6 savaičių jau gyvena savarankiškai. Vikiteka
Eirāzijas sloka jeb vienkārši sloka (Scolopax rusticola) ir sloku dzimtas (Scolopacidae) tārtiņveidīgais bridējputns. Ģeogrāfisko variāciju nav.[1] Sloka izplatīta gandrīz visā Eiropā, izņemot Islandi un kontinenta galējos ziemeļus, kā arī tās izplatība Dienvideiropā ir fragmentāra. Tās izplatības areāls uz austrumiem turpinās plašā joslā pāri Sibīrijas taigas zonai līdz Sahalīnai un Japānai. Sloka sastopama arī Kaukāzā, Ķīnas ziemeļrietumos un Indijas ziemeļos. Ziemeļu reģionu populācijas ir migrējošas un ziemo Rietumeiropā, Vidusjūras reģionā, Ziemeļāfriku ieskaitot, Indijā un Āzijas ziemeļaustrumos.[2] Rietumeiropas populācijas slokas pamatā ir nometnieces.[3]
Sloka Latvijā ir parasta un izplatīta ligzdotāja, kā arī caurceļotāja. Nelielā skaitā tā regulāri arī pārziemo (vairāk rietumu daļā). Konkrētu novērojumu par sloku ziemošanu nav pārāk daudz, jo sloka ir grūti pamanāma. Iespējams, ka slokas samērā lielā skaitā palika ziemot 2000/2001.g. ziemā, kad bija neparasti silts decembris. Līdzīga situācija varētu būt bijusi 2006/2007.g. ziemā. Visticamākais, ka ziemojošās slokas nav vietējās Latvijas ligzdotājas, bet drīzāk ieceļojoši putni no Krievijas.[2]
Sloka ir vidēji liels putns, kuras ķermeņa garums, knābi ieskaitot, ir 33—38 cm, spārnu plētums 55—65 cm,[4] vidējais svars 280 g.[5] Šai sugai piemīt dzimumu dimorfisms, mātītēm esot lielākām nekā tēviņiem,[6][7] lai gan, atsevišķi īpatņus redzot, dzimumu putniem vizuāli noteikt nevar.[8] Taisnā, garā knābja garums ir 6—8 cm.[9] Tas ir tumši pelēkā krāsā, bet pie pamatnes rozīgs. Knābja gals slokai ir plastisks un jutīgs. Slokai ir brūni raibumots apspalvojums, kas palīdz putnam noslēpties meža audzē. Mugurpuse ir sarkanbrūna, bet pavēdere pelēkbrūna. Tēviņiem apspalvojums košāks nekā mātītēm. Uz galvas tai ir vairākas melnas šķērssvītras. Slokai ir lielas acis un tās atrodas galvas sānu plaknēs, nodrošinot 360° redzes leņķi.[8] Spārni plati, kājas vai nu pelēkas, vai rozīgas.[8]
Sloka pamatā ir aktīva krēslas vai nakts stundās un ļoti reti to var novērot gaišā dienas laikā. Dienas laikā to biežāk var novērot, ja nejauši atrod tās slēpšanās vietu, tad sloka bēg, lidojot prom. Tās lidojums atgādina pūci vai sikspārni. Migrācijas laikā lidojums, lidojot pāri atklātām vietām, ir ātrs un taisns, bet mežā zig-zag veidīgs, paceļoties augstāk un nolaižoties zemāk.[8] Slokas ir vientuļnieces un migrē vienatnē, reizēm tomēr apvienojoties nelielos baros, ja nav labvēlīgi klimatiskie apstākļi.[10]
Ligzdošanas sezonas laikā sloka uzturas mitros, jauktu koku mežos ar biezu pamežu. Tā izvairās no saules apspīdētiem, sausiem klajumiem. Bieži barojas upīšu un strautu mitrajos krastos vai meža staignājos. Nakts laikā slieku bagātās pļaviņās var sapulcēties sloku bari.[4]
Sloka pamatā barojas ar dzīvnieku izcelsmes barību, bet tā barojas arī ar augiem. Tās pamatbarība ir sliekas, kukaiņi, īpaši iecienītas ir dažādas vaboles, kā arī tā barojas ar zirnekļiem, vēžveidīgajiem, gliemjiem, dēlēm un dažādiem tārpiem. Sloka barojas arī ar zāli, sēklām, graudiem (iecienītas ir auzas), augļiem un saknēm. Ar savu garo knābi sloka pārbauda mitru zemi, peļķes, dūkstis un upju mitros krastus, tā izcilā meža kritalas, zariņus un lapas. Pamatā barojas nakts laikā, īpaši ārpus vairošanās sezonas.[4]
Slokas ir poligāmas. Sloku tēviņam ir raksturīgs riesta lidojums, ko tas izpilda krēslas stundās, lidojot pāri un cauri mežam un cenšoties pievērst mātīšu uzmanību. Tas lido virs pašām koku galotnēm, bieži sasitot spārnus, un tā knābis ir noliekts uz leju. Turklāt lidojuma laikā tēviņš rūc, ko ik pa brīdim pārtrauc skaļi, asi saucieni.[9]
Par mazuļiem rūpējas tikai mātīte. Sezonā ir tikai viens perējums. Ligzda ir neliela iedobe zemē, kas atrodas labi apslēptā vietā. Iedobe tiek izklāta ar sausām lapām vai zāli. Dējumā parasti ir 4 baltas vai gaiši krēmīgas olas, bet var būt 2—5 olas. Inkubācijas periods ilgst 21—24 dienas un perē tikai mātīte.[4] Pēc izšķilšanās putnēnus sedz raibas dūnas un tie tūlīt sāk sekot savai mātei. Ja mātīti izbiedē ar pavisam maziem cālēniem, tā, lai aizsargātu mazuļus, tos lidojumā pārnes, iespiestus starp kājām, ķermeni un asti vai saņemtus nagos, vai uzsēdinātus uz muguras.[11] Pieauguša putna apspalvojums putnēniem izaug, kad tie sasniedz 15-24 dienu vecumu,[4] bet īsas distances lidot tie spēj jau 10 dienu vecumā.[12]
Daudzās valstīs slokas ir medību putni. To nelielais izmērs un nekonkrētais lidojuma raksturs ir īsts pārbaudījums medniekam un labam šāvējam. Eiropā līdz šim nav izprasta medību ietekme uz sloku populāciju.[13]
Valda uzskats, ka sloku gaļa visgaršīgākā ir laikā no oktobra līdz decembrim. Pēc nomedīšanas slokas liek gatavināties 4—8 dienas, lai gaļa kļūtu mīkstāka. Slokas gaļas ēdienus parasti izmanto kā uzkodas.[14]
Eirāzijas sloka jeb vienkārši sloka (Scolopax rusticola) ir sloku dzimtas (Scolopacidae) tārtiņveidīgais bridējputns. Ģeogrāfisko variāciju nav. Sloka izplatīta gandrīz visā Eiropā, izņemot Islandi un kontinenta galējos ziemeļus, kā arī tās izplatība Dienvideiropā ir fragmentāra. Tās izplatības areāls uz austrumiem turpinās plašā joslā pāri Sibīrijas taigas zonai līdz Sahalīnai un Japānai. Sloka sastopama arī Kaukāzā, Ķīnas ziemeļrietumos un Indijas ziemeļos. Ziemeļu reģionu populācijas ir migrējošas un ziemo Rietumeiropā, Vidusjūras reģionā, Ziemeļāfriku ieskaitot, Indijā un Āzijas ziemeļaustrumos. Rietumeiropas populācijas slokas pamatā ir nometnieces.
Burung Berkek Besar adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Scolopax rusticola.
Burung Berkek Besar ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Berkek Besar adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Berkek Besar tidak bergigi.
Burung Berkek Besar membiak dengan bertelur. Telur Burung Berkek Besar bercangkerang keras.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Berkek Besar adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Scolopax rusticola.
De houtsnip (Scolopax rusticola) is een vogel uit de familie van snipachtigen (Scolopacidae).
Het verenkleed is aan de bovenzijde roestbruin en zwartgevlekt, terwijl de onderzijde lichtbruin is met dwarsbandjes. Hij heeft een ronde kop met ver naar achteren staande ogen en een zeer lange, rechte snavel. De houtsnip heeft een gezichtsveld van 360°, net als onder andere het konijn. Dit dient om alle gevaar direct op te kunnen merken.
Deze 33 tot 38 cm lange vogel is de grootste snipachtige van Nederland. Hij leeft een schuw en stil leven. Tot op het laatste moment blijft hij zitten, om dan opeens vlak voor de voeten op te schieten en met grote haken weg te vliegen. Hij laat zich niet vaak zien of horen, alleen tijdens het broedseizoen komt hij wat vaker tevoorschijn, ook tijdens de schemering en 's nachts. Het voedsel bestaat uit wormen, rupsen, sprinkhanen en andere insecten.
In Nederland en België zijn houtsnippen het gehele jaar aan te treffen. De broedvogels worden in de winter aangevuld met heel wat soortgenoten die uit Noordoost-Europa komen. In Zuid-Europa zijn ze alleen 's winters, terwijl ze in Noordoost-Europa alleen in het broedseizoen voorkomen. Deze vogel leeft vooral in naald- en loofbossen. De andere Nederlandse snipachtigen, de watersnip, de poelsnip en het bokje, leven in een geheel andere biotoop, meer in open land, of dicht bij kleine plassen en meren.
Het nest bestaat uit een simpel kuiltje op de bodem met liefst veel ondergroei, bekleed met wat mos. Het ligt meestal tegen een struik of boomstam. Het legsel bestaat uit vier roomkleurige eieren met bruine vlekjes, die door het wijfje in 23 dagen worden uitgebroed. De kuikens van de houtsnip zijn nestvlieders.
De vogels mogen in België alleen in Wallonië bejaagd worden; in Vlaanderen zijn ze in principe beschermd. In Nederland mogen ze sinds de nieuwe jachtwet van 2002 niet meer worden bejaagd. Daarvoor was het een geliefde wildsoort.
Een witte boterham met kaas en roggebrood wordt ook wel houtsnip genoemd. Jagers namen vaak brood met kaas en roggebrood mee: wit, geel en bruin, net als de kleuren van de vogel.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Scolopax rusticola op Wikimedia Commons. 
Nederlandstalige Wikisource.De houtsnip (Scolopax rusticola) is een vogel uit de familie van snipachtigen (Scolopacidae).
Rugde (Scolopax rusticola) er ein fugl i snipefamilien. Rugde vert brukt som mat og det vert drive jakt på fuglen.
Rugda hekker i Europa frå nordlege delar av Spania og nordover til nordlege delar av Skandinavia og austover i Russland i eit smalnande belte til Japan. Sør for dette beltet finst bestandar i Kina og nordlege delar av India. I Europa er Finland det viktigaste hekkeområdet for rugde vest for Russland.
Rugda held til i skogområder nord til polarsirkelen. Lenger nord finst fuglen meir spreidd. Ungfugl kan ein treffe på i høgfjellet og elles mest i fuktig skogsterreng. Ein finn den ofte i typisk jerpeterreng.
Rugda har ein varmbrun farge med svarte tverrstriper i nakken. Kjønna er like og dei er korte og butte i fasongen. Vekta er 250-400 gram og lenga er 40cm. Den eldste som er ringmerka vart 8 år og 5 mnd.[1]
Rugde finn mat i jorda, hovudsakleg meitemark men også insekt, larvar, blautdyr og frø.
Rugdehoa får 4 egg, som ho ruger ut i løpet av 21–24 dagar. Det er også hoa som passar på kyllingane. Rugda har ofte 2 kull om året.
Rugda flyg ut av Noreg i oktober-desember. Vinterkvartera for dei norske rugdene ligg på dei britiske øyane og i Frankrike. På hausttrekket kan rugdene stoppe opp på Vestlandet medan dei ventar på å krysse Nordsjøen. I slike periodar kan rugda vere særleg talrik i dette området. Kor langt sør rugda flyg om vinteren kjem an på vêret og temperaturen. I milde vintrar kan enkeltindivid overvintre nord til polarsirkelen. Rugda kjem attende til hekkeplassane i Sør-Noreg i mars-april, medan fuglar som hekker lengre nord i landet ikkje kjem før i mai.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Rugde *
Rugde (Scolopax rusticola) er ein fugl i snipefamilien. Rugde vert brukt som mat og det vert drive jakt på fuglen.
Rugda er en vadefugl i snipefamilien og regnes som en kortdistansetrekkfugl.
Rugde (vitenskapelig navn Scolopax rusticola) er en fugl som forekommer i hele Norge, og som kjennetegnes ved at den har forholdsvis korte bein til å være en vadefugl og svært langt nebb. Den er 33-35 cm lang med en vekt på rundt 300 g. Rugda er brunspraglete med tverrstriper på undersiden.
Rugda legger 4 egg. Den kan få 1-2 kull. Rugetiden varer i 21-24 dager. Den hekker nord til Troms.
Den bruker det lange nebbet sitt til å spise smådyr i skogbunnen.
Rugda forlater Norge i oktober- desember, for å overvintre i varmere strøk. Den kommer tilbake i mars- april. Rugda har et trekk om morgenen og kvelden. Hensikten med dette er at hunnene som sitter på bakken skal kunne velge make. Låten under trekket kan beskrives som ort, ort, ort, pisst.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Rugda er en vadefugl i snipefamilien og regnes som en kortdistansetrekkfugl.
Classificassion sientìfica Domini: Eukaria Regn: Animalia Phylum: Chordata Class: Aves Órdin: Charadriiformes Famija: Scolopacidae Géner: Scolopax Specie: rusticola Nomenclatura binaria Scolopax rusticola
Osel dl'órdin caradriform (famija scolopàcid), con piòte curte, euj motobin grand e bech goregn. Ël piumage a l'é maròn con rigadure nèire, la longheur a riva al màssim a 35 centim.
A mangia dle bòje e a l'é vajanta a volé, ma a passa bon-a part dla giornà stërmà ant ij busson, dont a seurt a l'ambrunì.
A l'é motobin cassà.
Le bëccasse a vivo a cobie, ëdcò durant j'emigrassion; ant la stason dj'amor ij mas-cc a lòto për ël possess ëd le fumele.
A viv an Euròpa setentrional e ant le region frèide dl'Asia. A l'ancamin dl'invern a emigra ant l'Euròpa meridional, an India e an Cin-a.
Dle vire a fa sò ni ëdcò an Piemont.
Scolopax rusticola
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Słonka zwyczajna, słonka (Scolopax rusticola) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).
Zamieszkuje strefę lasów Eurazji – Europę, Azję aż po Japonię na wschodzie oraz północne Indie i Kaukaz na południu, a także Azory, Maderę, Wyspy Kanaryjskie. Nie występuje w wysokich górach Azji. To ptak wędrowny – przeloty odbywa od marca i kwietnia oraz od września do listopada. Zimuje w basenie Morza Śródziemnego i Azji południowej i południowo-wschodniej.
Słonkę można spotkać na całym niżowym obszarze Polski, również w niższych partiach gór. To nieliczny, miejscami średnio liczny ptak lęgowy. Niektóre ptaki zostają na zimę. Część z nich przylatuje na wiosnę tylko na parę dni, po czym odlatuje dalej na północ. Przeloty odbywają się przeważnie wieczorami i nocami. Nie zagraża im wyginięcie.
Ptak leśny o krępej sylwetce i charakterystycznym kształcie głowy i dzioba – czaszka jest z przodu i z tyłu skrócona, tak, że duże oczy znajdują się w nietypowej pozycji (przesunięte do tyłu i wierzchu głowy), pozwalającej śledzić otoczenia, gdy jest przyciśnięta do ziemi. Zwiększa to też kąt widzenia. We wzorzystym upierzeniu ochronnym brak wyraźnego dymorfizmu, zarówno wiekowego jak i płciowego. Na czole popielata plama, ciemię i potylica ciemnobrązowe, z poprzecznymi, szarymi paskami. Boki głowy i szyi jasnobrązowe. Przez oko i na policzku ciemne smugi. Wierzch ciała rdzawobrązowy z ciemnobrązowymi i popielatymi cętkami. Na wierzchu głowy widać czarne poprzeczne paski. Spód ciała szaropłowy z poprzecznym, falistym, brązowym prążkowaniem. Ma szerokie skrzydła na których widnieją szare pasy, podobnie jak i na wierzchu ciała. Dziób długi, prosty, mocny, cielisty z ciemnym, dobrze unerwionym i elastycznym końcem, ale krótszy od kszyka, a nogi krótkie.
Jej wielkość dorównuje prawie gołębiowi miejskiemu.
W razie niebezpieczeństwa słonka przyciska się do ziemi czekając aż potencjalny wróg zareaguje. Dopiero gdy zagrożenie staje się bezpośrednie wznosi się w powietrze i klucząc znika między gałęziami.
Zasiedla i lęgnie się na świetlistych podmokłych lub wilgotnych lasach mieszanych i liściastych z warstwą ziół i krzewów, również w borach z bogatym podszytem, bagnach, olsach, nad płytkimi strumieniami leśnymi i na podmokłych zagłębieniach terenu.
Wiosenne ciągi i toki samców mają miejsce na terenach z prześwitami w marcu i kwietniu. Samce w czasie spokojnych wieczorów przelatują nisko nad koronami drzew, porębami, skrajem lasu. Jednocześnie głosem starają się zwabić samicę, która ukrywa się w zaroślach na ziemi – to głuchy odgłos zwany chrapaniem kończący się wysokim gwizdem, tzw. psykaniem. Ma to wyznaczać terytorium osobnika. Jej odezwanie się daje przyzwolenie samcowi na zbliżenie. Opuszcza się wtedy na ziemię, stroszy pióra i rozkłada skrzydła oraz ogon zbliżając do partnerki. Samiec po kopulacji prowadzi samotniczy tryb życia, aż do kolejnego okresu lęgowego. Jednak zachodzi u tego gatunku rzadko spotykane u ptaków zjawisko poliandrii. Samica bowiem przyjmuje zaloty również innych samców i daje im przyzwolenie do kopulacji. Dopiero potem siada na gnieździe.
To zagłębienie w ziemi, w gęstych zaroślach, pod zwisającymi gałęziami lub pod osłoną roślinności. Lęg wyścielony jest trawą i liśćmi.
W ciągu roku samica wyprowadza jeden lub dwa lęgi, składając w marcu-lipcu szaro-gliniaste 4 jaja w brunatne plamki, podobnie jak u innych bekasowatych.
Jaja wysiadywane są przez okres 20-24 dni przez samicę. Pisklęta opuszczają gniazdo zaraz po wykluciu. Początkowo podążają za matką, która wyszukuje im pokarmu. Są jednak na tyle samodzielne, że parę dni później same żerują, ale w razie niebezpieczeństwa samica może je przenieść w dziobie, przytrzymując za ogon i nogi, gdy biegnie po ziemi, lub przyciskając nogami do piersi w locie. Zdolność do lotu pisklęta uzyskują w wieku 6-7 tygodni i wtedy matka przestaje się nimi interesować. Samiec słonki nie bierze udziału ani w wysiadywaniu jaj, ani w wychowywaniu młodych.
Dżdżownice, owady, ich larwy i inne bezkręgowce, a także nasiona roślin, głównie bylin łąkowych i leśnych, jagody i korzonki.
Długi dziób pozwala na łatwiejsze wyciąganie pokarmu z pulchnej gleby leśnej w trakcie sondowania. Wynika to z tego, że nawet jak zagłębi się ona w ziemi może rozchylić koniec dzioba i schwytać zdobycz. Pozostała jego część jest zamknięta, więc nie nabiera ziemi.
Gatunek łowny od dnia 1 września do dnia 21 grudnia (Rozp. Ministra Środowiska z dnia 19 kwietnia 2004 roku) z okresem ochronnym. Jest jednym z bardziej poszukiwanych gatunków przez myśliwych. Ptakom najbardziej zagraża utrata siedlisk przez osuszanie podmokłych terenów leśnych.
Poczta Polska wyemitowała 28 lutego 1970 r. znaczek pocztowy przedstawiający słonkę zwyczajną o nominale 1,15 zł, w serii Ptaki łowne. Druk w technice offsetowej na papierze kredowym. Autorem projektu znaczka był Jerzy Desselberger. Znaczek pozostawał w obiegu do 31 grudnia 1994 r.[3].
Słonka zwyczajna, słonka (Scolopax rusticola) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae).
A galinhola[2] (Scolopax rusticola) é uma ave caradriforme, da família Scolopacidae, tal como os maçaricos.[3]
Dá ainda pelos seguintes nomes comuns: bicuda[4] e gamarra.[5]
À guisa das narcejas, com as quais se parecem, a galinhola trata-se duma espécie limícola.[6] Tem uma envergadura semelhante à da perdiz.[7] Conta com uma plumagem castanho-arruivada, que lhe serve perfeitamente de camuflagem nos lodaçais à beira-mar.[8]
Caracteriza-se, ainda, pelo forte e longo bico com o qual revira lodo à procura dos pequenos invertebrados dos quais se alimenta, , pelas longas asas arredondadas e por ser rabicurto.[7]
A fêmea põe de três a cinco ovos que devem ser chocados de 18 a 32 dias. Os pintainhos deixam o ninho logo após a eclosão.[6]
Em Portugal continental, a galinhola afigura-se como uma espécie invernante, pelo que os primeiros espécimes chegam ao país por volta de finais de Outubro.[6] Esta espécie distribui-se por todo o território continental português, embora a sua presença evidencie mais expressivamente nos territórios a Norte do rio Tejo.[8]
É uma espécie nemoral, que, portanto, prefere os habitats de floresta, particularmente os matagais húmidos com clareiras.[7]
Nalgumas regiões no Brasil, o termo "galinhola" pode ser usado para designar a galinha-d'angola (Numida meleagris), por alusão a esta espécie epónima.
A galinhola (Scolopax rusticola) é uma ave caradriforme, da família Scolopacidae, tal como os maçaricos.
Sitarul de pădure (Scolopax rusticola) este o pasăre migratoare din familia Scolopacidae. Clocește rar în România. Este o pasăre care trăiește în regiunile de deal și de munte, atât în munții Carpați, cât și în Dobrogea. Uneori poate fi întâlnită și în regiunile de șes.
Sitarul de pădure este asemănător ca aspect cu becaținele (Gallinago gallinago), însă are ciocul mai scurt decât acestea. Este o pasăre cu o mărime între 25 și 30 de cm. Sitarii sunt păsări sperioase, fiind active în timpul amurgului. Spatele sitarului este pestriț, cu nuanțe brun negricioase, o culoare de camumflaj în mediul unde trăiește. Văzul păsării este bun, având o rază vizuală ce atinge 180°. Sitarul are picioare scurte, neexistând un dimorfism sexual între mascul și femelă.
Habitatul sitarului îl constituie pădurile umede mixte sau de foioase din Europa. Iernează în bazinul mediteranean sau pe coasta Atlanticului din Europa Occidentală. Hrana sitarilor constă din viermi, păianjeni, insecte și larvele acestora, ca și din fructe de pădure sau unele părți vegetale ale plantelor.
Perioada clocitului la sitar are loc din luna mai până în iulie. Ca toate păsările din acest grup, după perioada împerecherii, care poate dura o zi, păsările se despart. Femela face un cuib pe sol sub formă de gropiță căptușită cu frunze, iarbă și mușchi, la liziera pădurii. În cuib se află de obicei patru ouă, care sunt clocite trei săptămâni. Puii sunt nidifugi, fiind protejați și hrăniți de femelă până la maturitate. În caz de pericol, femela transportă puii între picioare, sprijinindu-i cu ciocul. După ce cresc aripile puilor, numai o treime din pui ajung la vârsta de un an din cauza dușmanilor numeroși. În Bavaria, perioada admisă pentru vânarea sitarului durează între 16 octombrie și 15 ianuarie.
Are o mărime de 42 cm. Cuibărește rar în România; trăiește în vestul țării, depunând ouăle pe sol în vecinătatea apelor. Este de fapt o specie de pasaj prin luna mai în regiunile nordice din Delta Dunării. În timpul verii, partea anterioară a corpului este cafeniu-roșcat cu pântecele albicios, iar aripile sunt brun-cenușii; iarna penajul devine cenușiu-maroniu. Femelele sunt mai mari decât masculii, fiind viu colorate. Sitarul de mal iernează în vestul și sud-estul Europei.
Este rar întâlnit în România, fiind o pasăre de pasaj. Are un colorit asemănător sitarului de mal, însă cu coada albă cu striuri transversale de culoare închisă. Cuibărește în nordul Eurasiei, iernează în Europa Occidentală, Africa de Nord și Asia de Sud.
Evoluție și dispariție Comportament Liste Clasificare
Sitarul de pădure (Scolopax rusticola) este o pasăre migratoare din familia Scolopacidae. Clocește rar în România. Este o pasăre care trăiește în regiunile de deal și de munte, atât în munții Carpați, cât și în Dobrogea. Uneori poate fi întâlnită și în regiunile de șes.
Sluka hôrna alebo sluka lesná[3] (lat. Scolopax rusticola) druh vtáka z čeľade slukovité (Scolopacidae). Je rozšírená v lesoch mierneho a boreálneho pásma palearktickej oblasti. Na Slovensku žije od nížin až po hornú hranicu lesa.[4] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov sluka hôrna patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je stabilná.[1]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 1980 – 1999 bol 1 300 - 2 500, zimujúcich jedincov 0 - 10. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytovala boli stabilné, maximálna zmena do 20%. Ekosozologický status v roku 1995 I - nezaradený. V roku 1998 LR:nt, LR - menej ohrozený druh. V roku 2001 LR - menej ohrozený.[5] Európsky ochranársky status SPEC3 - druhy, ktorých globálne populácie nie sú koncentrované v Európe, ale majú tam nevhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia V - zraniteľný druh.[4] Na Slovensku bolo dokázané alebo pravdepodobné hniezdenie v 58,50 % mapovacích kvadrátoch. Najvyššie položené hniezdo bolo zistené 1 420 m n. m. v Západných Tatrách.[4]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 2008 – 2012 bol 1300 – 2500 párov. Krátkodobý trend za posledných 12 rokov (2000 – 2012) aj dlhodobý trend od roku 1980 (1980 – 2012) bol klesajúci. Veľkosť územia na ktorom hniezdila za posledných 12 rokov ako aj z pohľadu dlhodobého trendu bola klesajúca.[6] V roku 2014 LC - menej dotknutý.[2][7][8]
Odhadovaný počet hniezdiacich párov v rokoch 2013 – 2018 bol 1500 – 2500 párov. Krátkodobý trend i veľkosť územia na ktorom hniezdila za posledných 12 rokov (2007 – 2018) aj z pohľadu dlhodobého trendu od roku 1980 (1980 – 2018) boli stabilné.[9]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Sluka hôrna
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Sluka hôrna
Sluka hôrna alebo sluka lesná (lat. Scolopax rusticola) druh vtáka z čeľade slukovité (Scolopacidae). Je rozšírená v lesoch mierneho a boreálneho pásma palearktickej oblasti. Na Slovensku žije od nížin až po hornú hranicu lesa. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov sluka hôrna patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celková populácia je stabilná.
Morkulla (Scolopax rusticola) är en fågel inom familjen snäppor som förekommer över stora delar av de tempererade och subarktiska områdena av palearktis och som olikt många arter i familjen påträffas i skogsområden.
Morkullan beskrevs första gången taxonomiskt 1758 av Linné i verket Systema naturae där han gav den det nuvarande vetenskapliga namnet Scolopax rusticola.[2] Släktnamnet härleds från grekiskans skolopax, som betyder "skogstupp", och artepitetet från latinets rusticola som är ett sammansatt ord av rusticus som betyder "lantlig", och colere som betyder "att leva".[3] Artern är monotypisk och delas inte upp i några underarter.[3] Dess närmsta släktingar är de övriga morkullorna i släktet Scolopax.[4]
Morkullan är spräcklig i svart, askgrått och rödbrunt på ovansidan, undertill vitaktig, med rostgul anstrykning och bruna, vågiga streck. Näbben är blekt köttfärgad, med svart och rund spets. Ögonen är stora och ligger mycket långt bak i huvudet. Huvudets och nackens svarta teckning är tvärgående. Vingpennorna är svartbruna, med rödbruna och rostgula tvärfläckar. Första vingpennan är längst. Stjärten består av 12 pennor med skaft som är böjda inåt. Den är svart, med rödbruna tvärfläckar och grå spets benen brungrå. Hela underbenet är befjädrat. Baktåns klo är trubbig. Kroppen är mycket kraftig och muskulös. Kroppslängden kan uppgå till 38 cm, inklusive den upp till 7 cm långa raka näbben. Vingspannet blir 56–60 cm. Den väger ungefär 300 gram.
Morkullan kan eventuellt blandas ihop med enkelbeckasin, ränderna på huvudet går dock på tvären hos morkullan medan enkelbeckasinen har längsgående ränder på huvudet.
Morkullan förekommer över stora delar av de tempererade och subarktiska palearktis och dess häckningsområde sträcker sig från Fennoskandia till Medelhavet och Kanarieöarna, och från Västeuropa till Ryssland.[5] Ungefär en tredjedel av den globala populationen häckar i Europa, varav mer än 90% häckar i Ryssland och Fennoskandia. Merparten av populationerna i Europa och Asien är flyttfåglar och flyttar till Sydeuropa respektive södra Asien, men populationerna på ett antal öar i Atlanten, och i kustnära områden i sydvästra Europa, är stannfåglar.[6] Vårflyttningen påbörjas i februari och häckningsplatserna nås mellan mars och maj.[6] Merparten av höstflyttningen sker i oktober och november.[6]
Morkullan häckar i hela Sverige, men är vanligare i de mellersta delarna. Det svenska beståndet är flyttfåglar och endast enstaka individer försöker övervintra i södra Sverige vissa vintrar. Till Skåne återkommer den mot slutet av mars, och till mellersta Sverige anländer den i början av april. På senhösten, i oktober och november, flyttar den åter till sydligare bredgrader.
Morkullan är en nattaktiv, revirhävdande fågel, som under dagen ligger gömd i buskar och snår. Den lever i skogs- och buskmark, både i löv- och barrskog.
Morkullan är polygam och en dominant hane parar sig med flera honor i sitt revir. Reviret hålls bland annat genom spelflykt, det så kallade "morkulledraget" då hanen flyger i skymningen flera gånger fram och tillbaka över reviret och låter höra sin lockton, som betecknas som "knispning" och "knorpning". De ställen, där morkullorna passerar under spelet kallas morkullssträck. Honan lägger fyra gråaktigt rödgula ägg med leverbruna och askgrå fläckar. De läggs i en grop som är bäddad med några löv, strån eller mossa.
Morkullan äter insekter, maskar och mindre snäckor. under vintern födosöker den nattetid.[6]
I Blekinge kallades morkullan drarisp, vilket anses vara ljudhärmande efter fågelns läte.[7] Förr kallades den i Skåne för hasselhöna och i (Villands härad?) för hultingskrabba.[8] Redan Sven Nilsson konstaterade i Foglarna från 1858 att morkulla betyder kärrflicka (eller skogstös) eftersom mor är ett gammalt ord för myr eller kärr och kulla betyder flicka.
I dalmål betyder morkulla en kvinna från Mora.[9]
Morkullans kött anses av många vara en läckerhet och det finns flera sätt att jaga den på. På höstflyttningen jagas morkulla främst med stående och stötande fågelhundar. Under häckningstiden så flyger morkullan en specifik rutt i skymningen, det så kallad "morkullesträcket". Eftersom morkullan då, vid flera tillfällen flygande återkommer till samma plats, så har detta utnyttjats av jägare i långa tider. På flera håll i världen skjuts den under dessa förhållanden långt in på sommaren, då jägaren bland annat kan begagna sig av en lockpipa för att få fågeln på nära håll. EU:s fågeldirektiv förbjuder jakt av fågel under häckningsperioden vilket lett till att sommarjakten på sträckande morkulla är förbjudet i många europeiska länder, inklusive Sverige sedan mitten av 1990-talet.
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling som inte tros vara utsatt för något substantiellt hot.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till mellan tio och 26 miljoner individer. I Europa tros det förekomma mellan 13,8 och 17,4 miljoner vuxna individer.[1]
Wikimedia Commons har media som rör morkulla.
Morkulla (Scolopax rusticola) är en fågel inom familjen snäppor som förekommer över stora delar av de tempererade och subarktiska områdena av palearktis och som olikt många arter i familjen påträffas i skogsområden.
Avrasya çulluğu (Scolopax rusticola), çullukgiller (Scolopacidae) familyasından orta büyüklükte bir kuş türü.
Yetişkinler 33–38 cm boyunda olup, 6–7 cm düz bir gagası vardır. 55–56 cm kanat genişliğine sahiptir. Çulluğun vücudu üstte tarçın rengi olup alta ise gridir. Başının yukarısında geniş gözleri yer alır. Bacakları kısa ve pembemsidir. Trakya bölgesinde Yelve ve Gagalı olarak bilinir. Boynu ve kuyruğu kısa gövdesi ise oldukca dolgun olup uçarken kaba bir görüntü sergiler. Sakin bir orman kuşudur.
Çulluklar genellikle toprak kurtları,böcekleri ve bitkisel maddeleri yer. Gagalarıyla yumuşak toprağı karıştırarak veya çamurlu toprağa sokarak uzun dilleriyle kurtcukları bulup yerler. Akşam alaca karanlığında ormandar çıkar ve az ağaçlıklı bölgeler ve dere kenarlarına gelerek beslenir.
Dişi çulluk kök diplerinde,çalılar arasında toprağı yuva olacak biçimde çukurlaştırır.
İçine kuru ot ve yumuşak malzemeler koyar.Buraya dört adet yumurta bırakarak kuluçkaya yatar. Kuluçka süresi yaklaşık 20-22 gündür. Yumurtalar yuvarlak renkleri mat olup, pas ve kahverengi karışımıdır. Çulluklar senede bir defa kuluçkaya yatar. Çünkü ikinci seferde çıkacak yavrular göç etmeye hazır hale gelemeyecektir. Yavrular 4-5 hafta sonra uçar hale gelir.
Bu çulluk türü ılıman bölgelerin çoğunda ve Asya-Avrupa Kuzey kutbu altında bulunur. Kuzey Asya grubu güney Avrupa'ya ve güney Asya'ya sırasıyla göç eder. Daha yumuşak iklime sahip olan batı Avrupa ülkeleri kuşların yerleşim yeridir. Bu kuş Yeni Dünya'daki yaşayan Amerika çulluğu ile aynı olmakla birlikte biraz daha ufaktır.
Çulluklar Türkiye'de Trakya, Marmara, Karadeniz, Ege ve Akdeniz bölgeleri ormananlarında kış göçmeni olarak bulunur. Türkiye dışında Ortadoğu, Kuzey Avrupa'da, Rusya'da kuluçkaya yatar, güney Avrupa, kuzey Afrika ve Ortadoğu'daki ormanlık ve ağaçlık bölgelerde kışı geçirirler. Havaların soğumaya başlamasıyla Kuzey Avrupa ülkelerinden, Rusya'dan ve Balkanlar'dan yurdumuza göç etmeye başlarlar. Bu göç Ekim sonu ve Kasım ayı ortalarında yoğunlaşmaya başlar. Kuşlar Kasım ayı içinde yoğun bir şekilde Trakya ve Karadeniz kıyılarına yakın yerlerde görülürler. Çulluk daha sonraları güney bölgelerine doğru göç eder. Çulluk solucan ve böcekleri nemli ortamda aradığından, Trakya'ya göç ettiği zamanda buralarda havalar sert ve yağışlı olursa güneye daha erken iner.
Pek çok ülkede çulluklar spor olarak avlanır. Özellikle Birleşik Krallık'ta popülerdir. Kuşların hacmi, hızı ve uçuş örnekleri onları meydan okuma atışı yapar.
Bu işin av olarak yapılmasında ise, gerekli olan malzemeler:
Avrasya çulluğu (Scolopax rusticola), çullukgiller (Scolopacidae) familyasından orta büyüklükte bir kuş türü.
Птах досить великий, розміром сизого голуба, щільної статури з довгим прямим дзьобом. Довжина тіла 33-38 см, розмах крил 55-65 см, маса 210–460 г.[1][2] Забарвлення захисне — в цілому іржаво-бурувате, із чорними, сірими або рудими плямами у верхній частині тіла. Низ більш блідий — кремовий або жовтувато-сірий, з чорними поперечними смугами. Таке забарвлення добре камуфлює птицю на тлі торішнього листя. Дзьоб прямий, циліндричної форми, може досягати 7-9 см в довжину. Очі розташовані високо і помітно зрушені назад — так, що круговий огляд збільшується до 360°[3]. Між початком дзьоба і оком є добре помітна темно-коричнева смуга. У верхній частині голови також є одна світла і дві темні поздовжні смуги. Крила широкі і відносно короткі, політ схожий на совиний. Статевий диморфізм не виражений, молоді птахи відрізняються від дорослих лише малопомітною відмінністю в малюнку крила.
Улюблені місця слукви — вологі хвойні й листяні ліси[4]. В Україні звичайний гніздовий, перелітний птах північної частини Полісся, Карпат і Закарпаття; інколи зустрічається в Лісостепу. У межах природного ареалу інші схожі види не зустрічаються. Найближчий вид (а, можливо, і конспеціфічний йому) — Scolopax mira, що мешкає виключно на двох невеликих островах на півдні Японії. Останній виділяється білим кільцем пір'я навколо очей (у звичайної слукви ділянка голої шкіри), темною смугою на хвості і вужчими крилами.
Навесні, особливо в туманні й дощові вечори, самці виходять на шлюбні польоти. Під час таких спокійних польотів на невеликій висоті над деревами самець слукви через певні інтервали часу кричить «кнортт-кнортт-пісп». Якщо «кнортт» чути здалеку, то високий звук «пісп» лише зблизька[4]. Один самець за вечір робить 2-3 польоти. У квітні польоти закінчуються перед першими жаб'ячими концертами, а в травні перед співами дрімлюги[4].
Слуква живиться дощовими червами, комахами, молюсками тощо.
Це незавершена стаття з орнітології.Dẽ gà (tên khoa học Scolopax rusticola) là một loài chim trong họ Scolopacidae.[2] Loài chim này được tìm thấy trong khu vực khí hậu ôn đới và cận Bắc Cực lục địa Á-Âu. Chúng có khả năng ngụy trang phù hợp với môi trường sống trong rừng, với trên lưng màu nâu đỏ và phần dưới màu da bò. Đôi mắt của chúng được đặt ở gần đỉnh đầu nên chúng có thể quan sát được góc 360 độ. Việt Nam chúng được thấy ở các khu vực từ vùng núi đến đồng bằng những khu vực đất ẩm con cái trọng lượng trung từ 300g đến 350g đối với cái con đực thường đi ăn 1 mình có trọng lượng khoảng 400g đến 700g
_Jugendmarke_1965_10_Pf.jpg)
Bài viết Bộ Choi choi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Dẽ gà (tên khoa học Scolopax rusticola) là một loài chim trong họ Scolopacidae. Loài chim này được tìm thấy trong khu vực khí hậu ôn đới và cận Bắc Cực lục địa Á-Âu. Chúng có khả năng ngụy trang phù hợp với môi trường sống trong rừng, với trên lưng màu nâu đỏ và phần dưới màu da bò. Đôi mắt của chúng được đặt ở gần đỉnh đầu nên chúng có thể quan sát được góc 360 độ. Việt Nam chúng được thấy ở các khu vực từ vùng núi đến đồng bằng những khu vực đất ẩm con cái trọng lượng trung từ 300g đến 350g đối với cái con đực thường đi ăn 1 mình có trọng lượng khoảng 400g đến 700g
Для вальдшнепа характерна последовательная полигиния, пары образуются лишь на время спаривания[10]. Весной после окончания ночных заморозков у птиц начинается так называемая «тяга» — токование, или ночной брачный полёт, во время которого самцы неторопливо летают с опущенным клювом над вершинами деревьев и «хоркают» — издают мелодичные хрюкающие звуки, заканчивающиеся «циканьем» — высоким свистом. В средней полосе России этот процесс обычно наступает во второй половине апреля — середине мая и может продолжаться до начала июля, постепенно утихая к концу. Как правило, путь самца лежит над оврагами, перелесками, полянами и опушками, где внизу на земле их ожидают самки. Между самцами нередки стычки в случае, когда траектории их полёта пересекаются. Заслышав в траве свист самки, самец немедленно опускается к ней, и состоявшаяся пара не расстаётся в течение нескольких дней. Закончив спаривание, самец навсегда покидает самку и приступает к поиску новой спутницы. В течение ночи тяга имеет два пика активности — после захода солнца до 10—12 часов вечера и перед самым рассветом. Как правило, вторая стадия менее интенсивна и продолжительна[14]. За сезон самец успевает последовательно спариться с 3—4 самками[5].
Для гнезда выбирается глухой участок леса. Гнездо представляет собой небольшое углубление в земле, обычно под кустом или опавшими ветками, выстланное прошлогодними листьями, хвоей, травой или мхом. Диаметр лотка составляет около 150 мм, толщина подстилки 20—30 мм[15]. Кладка состоит из 4 яиц, красновато-коричневого или бледно-охристого цвета, с бурыми и серыми пятнами и крапинами. Размер яиц (40—49)×(31—37) мм[5][15]. В случае, если первоначальная кладка по какой-либо причине погибает, самка откладывает повторно. Инкубация длится 22—24 дня. Самка на гнезде сидит очень плотно и покидает гнездо лишь при непосредственной опасности. Вылупившиеся птенцы покрыты бледно-желтоватым с крупными серыми и бурыми пятнами пухом. При приближении хищника самка с криком отводит его от гнезда. Уже дней через 10 птенцы покрываются перьями и перепархивают, а через 20—22 суток уже летают уверенно[5].
Долгое время на основании охотничьих рассказов считалось, что в отдельных случаях самка способна переносить птенцов по воздуху в более безопасное место, однако эксперименты с самками на гнездах не подтвердили этого. Вероятнее всего, это впечатление связано с позой отведения самки, при которой она опускает хвост между ног, и летит низко над землей.
Основу питания составляют дождевые черви, особенно во внегнездовой период — по этой причине птица всегда кормится в местах с хорошим гумусным слоем почвы. Кроме того, питается насекомыми и их личинками (жуками, уховёртками, многоножками), пауками и пилильщиками. В меньшей степени употребляет в пищу корма растительного происхождения: семена овса, кукурузы и других зерновых культур, нежные побеги трав, ягоды. В период миграции могут охотиться на мелких пресноводных двустворчатых моллюсков и ракообразных[9]. Кормится в сумерки или ночью, неторопливо ступая по лугу или берегу болотца недалеко от леса. В поисках червей и личинок погружает свой длинный клюв в мягкую почву. Нервные окончания на конце клюва хорошо улавливают даже слабое движение под землёй[14].
Для вальдшнепа характерна последовательная полигиния, пары образуются лишь на время спаривания. Весной после окончания ночных заморозков у птиц начинается так называемая «тяга» — токование, или ночной брачный полёт, во время которого самцы неторопливо летают с опущенным клювом над вершинами деревьев и «хоркают» — издают мелодичные хрюкающие звуки, заканчивающиеся «циканьем» — высоким свистом. В средней полосе России этот процесс обычно наступает во второй половине апреля — середине мая и может продолжаться до начала июля, постепенно утихая к концу. Как правило, путь самца лежит над оврагами, перелесками, полянами и опушками, где внизу на земле их ожидают самки. Между самцами нередки стычки в случае, когда траектории их полёта пересекаются. Заслышав в траве свист самки, самец немедленно опускается к ней, и состоявшаяся пара не расстаётся в течение нескольких дней. Закончив спаривание, самец навсегда покидает самку и приступает к поиску новой спутницы. В течение ночи тяга имеет два пика активности — после захода солнца до 10—12 часов вечера и перед самым рассветом. Как правило, вторая стадия менее интенсивна и продолжительна. За сезон самец успевает последовательно спариться с 3—4 самками.
Для гнезда выбирается глухой участок леса. Гнездо представляет собой небольшое углубление в земле, обычно под кустом или опавшими ветками, выстланное прошлогодними листьями, хвоей, травой или мхом. Диаметр лотка составляет около 150 мм, толщина подстилки 20—30 мм. Кладка состоит из 4 яиц, красновато-коричневого или бледно-охристого цвета, с бурыми и серыми пятнами и крапинами. Размер яиц (40—49)×(31—37) мм. В случае, если первоначальная кладка по какой-либо причине погибает, самка откладывает повторно. Инкубация длится 22—24 дня. Самка на гнезде сидит очень плотно и покидает гнездо лишь при непосредственной опасности. Вылупившиеся птенцы покрыты бледно-желтоватым с крупными серыми и бурыми пятнами пухом. При приближении хищника самка с криком отводит его от гнезда. Уже дней через 10 птенцы покрываются перьями и перепархивают, а через 20—22 суток уже летают уверенно.
Долгое время на основании охотничьих рассказов считалось, что в отдельных случаях самка способна переносить птенцов по воздуху в более безопасное место, однако эксперименты с самками на гнездах не подтвердили этого. Вероятнее всего, это впечатление связано с позой отведения самки, при которой она опускает хвост между ног, и летит низко над землей.
丘鹬（学名：Scolopax rusticola）又名山鹬，为鹬科丘鷸屬的鸟类，是一种中小型涉水禽鸟，分布于欧亚大陆温带和亚北极地区。该物种的模式产地在瑞典。[2]
保全状況評価[1] LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : チドリ目 Charadriiformes 科 : シギ科 Scolopacidae 属 : ヤマシギ属 Scolopax 種 : ヤマシギ S. rusticola 学名 Scolopax rusticola 和名 ヤマシギ 英名 Eurasian Woodcock ヤマシギ（山鷸、学名:Scolopax rusticola）は、チドリ目シギ科に分類される鳥類の一種。
夏にユーラシア大陸の中緯度地域で繁殖し、冬季はヨーロッパやアフリカの地中海沿岸やインド、東南アジアなどに渡って越冬する。
日本では北海道で夏鳥、本州中部以北（中部・東北地方）と伊豆諸島で留鳥、西日本では冬鳥である。
体長は約35cmでハト程度である。くちばしは長くてまっすぐしていて、他の鳥類と比べると目が頭の中心より後方上部に寄っている。このため、両眼を合わせた視野は、ほぼ360度をカバーしている。首と尾は短く、足も他のシギにくらべて短い。
林、草地、農耕地、湿地などに生息する。水辺にもいるが、他のシギと異なり主な生息地は森林の中である。からだの羽毛は灰色、黒、赤褐色などの細かいまだらもようで、じっとしていれば見つけにくく、さらに夜行性でもありなかなか人目につきにくい。
食性は動物食。土にくちばしを差しこんで、地中のミミズなどの小動物を捕食する。
繁殖形態は卵生。林の中の地上に営巣し、通常4卵を産む。雌だけが抱卵し、抱卵日数は20-24日である。
ヤマシギは狩猟鳥に指定されており、狩猟の対象種である。また食用としても好まれる。しかし、地域によっては、ヤマシギが希少種となっているところもあり、狩猟鳥指定には批判的な声もある。
京都府ではヤマシギは捕獲禁止の条例が制定された。 また他の県でも狩猟者へヤマシギの狩猟の自粛を呼びかけている自治体もある。
フランスでは希少価値の高いジビエとして人気が高かったが、あまりの希少さゆえ乱獲が祟り、禁猟となっている。そのためイギリスなどから輸入している。ちなみに内臓が特に珍重され、付けたまま料理するのが定番である。
なお、アメリカン・コッカー・スパニエルは、ヤマシギの狩りを行としていた犬がルーツである。
アマミヤマシギ（奄美山鷸、学名：Scolopax mira）は、奄美大島、加計呂麻島、徳之島、沖縄本島だけに分布する日本固有種である。ヤマシギより赤褐色みが少なく、くちばしもやや短くて太くみえる。
分布が極めて局所的で、鳥類レッドリストの「絶滅危惧II類 (VU) 」及び国内希少野生動植物種（種の保存法）に指定されている。
멧도요(Eurasian woodcock, Scolopax rusticola)는 중간 크기의 물떼새아목의 새로, 온화한 아북극 유라시아에서 볼 수 있다.
다 큰 놈들은 총 길이가 33~38 센티미터 (13~15 인치)이며 55~65 센티미터 (22~26 인치)의 길고 곧바른 부리와 55~65 센티미터 (22~26 인치)의 날개를 가지고 있다.[1]
멧도요의 현재 학명은 1758년 린네가 《자연의 체계》라는 책에 기술하였다.[2]
_Jugendmarke_1965_10_Pf.jpg)
.jpg)
_-_geograph.org.uk_-_1036177.jpg)
_Jugendmarke_1965_10_Pf.jpg)
_Jugendmarke_1965_10_Pf.jpg)
_Jugendmarke_1965_10_Pf.jpg)
_-_geograph.org.uk_-_1036177.jpg)
