El hemipene es normal y ligeramente bifurcado, con varias espinas basales que gradualmente pasan a una zona distal con cálices, sin la formación de estructura capitada. El sulcus spermaticus es bifurcado.
La cabeza se distingue algo del cuello; el ojo es moderado con Ia pupila verticalmente elíptica. El cuerpo es cilíndrico con la cola medianamente larga. La escamación cefálica comprende una rostral, dos internasales, dos prefrontales, una frontal, dos parietales, una loreal, una nasal, una preocular y dos postoculares; presenta 2-2 6 2-3 temporales; 8 ó 9 supralabiales y 8 infralabiales; presenta dos pares de geneiales. Tiene 19 hileras de escamas dorsales (la diferencia más importante con su congénere C. scytalina), con reducción, lisas y con fosetas apicales; las ventrales son redondeadas; Ia placa anal se presenta entera y las subcaudales están divididas. La coloración es uniforme con o sin banda transversal cefálica (nucal). Los juveniles tienen una coloración completamente diferente, que consiste en un color de fondo rojo en todo el cuerpo, una banda nucal amarilla o clara y la cabeza negra.
Musurana černá (Clelia clelia nebo Pseudoboa clelia) je statný užovkovitý had, obývající Jižní Ameriku a některé ostrovy Karibiku. Je to pozemní had se zadními jedovými zuby, živící se hlavně ostatními hady včetně jedovatých druhů. Je největší a nejznámější ze sedmi druhů musuran rodu Clelia. Slovo musurana pochází z indiánského jazyka Tupí a znamená oprátka nebo smyčka.
Musurana černá je statný, ale poměrně štíhlý, elegantní had s oválnou hlavou, dobře odlišenou od těla. Dorůstá délky až 250 cm. V dospělosti má šedomodré až téměř černé zbarvení s výrazným leskem, zvláště na bocích. Mláďata v prvních dvou letech života mají červené až oranžové zbarvení s černými a žlutými proužky na hlavě a krku.
Musurana je převážně pozemní had, dovede ale také šplhat, především mláďata na stromech někdy i loví. Vyskyytuje se v savanách, druhotných lesích, ale i v kulturní krajině, např. na kávových plantážích. Má převážně noční aktivitu. Brazilci ji nepronásledují a někdy ji chovají v domech ši zahradách jako ochránce před jedovatými hady. Z téhož důbodu se musurana dostala i na brazilské mince a poštovní známky. Kromě Brazílie i další země Jižní a Střední Ameriky od Paraguaye a Bolívie po jih Mexika, a na některé Karibské ostrovy (Sv. Lucie, Trinidad a Tobago).
Musurana je potravní specialista, živí se především jinými hady a ještěry, nevyhýbá se ani jedovatým hadům, s oblibou požírá různé křovináře (zvláště velmi nebezpečného k. sametového) a chřestýše brazilské, naproti tomu korálovce žere jen výjimečně. Kořist vyhledává v noci, zpravidla na zemi, vyhledává ji čichem a přepadá ze zálohy. Svou oběť nejprve omámí uštknutím zadních (opistoglyfních) jedových zubů, poté uškrtí a spolkne. Hady i ještěry polyká hlavou napřed, velké hady polyká a tráví po částech, takže je schopná pohltit hada delšího než dvě třetiny jejího těla. Jed musurany není člověku nebezpečný. Musurana je značně odolná proti jedu chřestýšů a křovinářů, ale proti jedu korálovců imunní není.
Musurana je vejcorodá, klade až 40 vajec, z nichž se líhnou pestře zbarvená mláďata.
Musurana černá (Clelia clelia nebo Pseudoboa clelia) je statný užovkovitý had, obývající Jižní Ameriku a některé ostrovy Karibiku. Je to pozemní had se zadními jedovými zuby, živící se hlavně ostatními hady včetně jedovatých druhů. Je největší a nejznámější ze sedmi druhů musuran rodu Clelia. Slovo musurana pochází z indiánského jazyka Tupí a znamená oprátka nebo smyčka.
Die Mussurana (Clelia clelia) ist eine in Mittel- und Südamerika beheimatete Schlangenart. Sie zählt innerhalb der Familie der Nattern (Colubridae) zur Gattung der Mussuranas (Clelia). Im Spanischen wird die Mussurana culebra minadora oder lisa genannt.
Die Mussurana erreicht eine Körperlänge von etwa 1,50 bis 1,60 Meter, sie kann aber bis zu 2,40 Meter lang werden.
Bei dem Weibchen sind 194–218 ventrale Schuppen vorhanden, bei den Männchen 193–213. Nach dem Analschild folgen bei den Weibchen 62–74 und bei den Männchen 75–88 Subcaudalia. Clelia clelia hat meist sieben Oberlippenschilde, von denen die zweite und dritte von vorne gezählt an die relativ große Loreale angrenzen.[1]
Bei den Jungschlangen ist der Rücken rosafarben oder rötlich gefärbt. Diese Färbung geht dann mit zunehmendem Alter in eine blaue Färbung über; im Erwachsenenalter weist der Rücken dann eine bleifarbene Tönung auf. Ein schwarzer Fleck zeigt sich im vorderen Rückenbereich. Des Weiteren erkennt man ein weißes und ein schwarzes Nackenband. Der Kopf ist bei den Jungschlangen in der Regel schwarz getönt. Der Bauch ist meist mit einigen schwarzen Pigmentierungen besetzt. Der Kinnbereich sowie der untere Schwanzbereich sind weiß gefärbt. Bei den Erwachsenen weist der Bauch eine gelbliche Tönung auf. Im Gegensatz zur sehr ähnlich aussehenden Boiruna maculata ist der Bauch nie vollständig dunkel gefärbt. Bei Clelia plumbea, einer ähnlich gefärbten und ebenso groß werdenden Art der Gattung Clelia, ist die Trennlinie zwischen hellem Bauch und dunkler Rückenfärbung gerade, während sie bei Clelia clelia gezahnt ist.[1]
Die Mussurana besitzt 10 bis 15 kräftige Zähne im hinteren Bereich des Oberkiefers (proteroglyph), die sie verwendet, um den Kopf der angegriffenen Beute zu erfassen. Anschließend wird das Opfer mit dem Körper und dem Schwanz umschlungen.
Folgende drei Unterarten werden unterschieden:[2]
Insbesondere der Unterartstatus von Clelia clelia immaculata ist allerdings umstritten.
Die Mussurana kommt in fast allen mittel- und südamerikanischen Ländern vor.[2]
Die Mussurana bevorzugt Lebensräume mit dichter Vegetation. Sie ist eine tagaktive, am Boden lebende Schlange, die manchmal auch in der Nacht aktiv ist. Obwohl sie Giftzähne hat, besteht für den Menschen keine Gefahr, da das Gift schwach ist. Von nur sehr wenigen Vergiftungsfällen wurde berichtet; diese waren zudem auch nicht tödlich.
Die Mussurana ist immun gegen das Gift anderer Schlangen, von denen sie sich ernährt, insbesondere Amerikanische Lanzenottern (Bothrops), der Unterfamilie der Grubenottern (Crotalinae). Allerdings ist die Mussurana nicht immun gegen das Gift der Korallenottern (Micrurus). Des Weiteren verspeist die Mussurana auch Schleichen sowie Echsen, Ameiven und Tejus. Wenn nicht ausreichend andere Schlangen vorhanden sind, kann sie sich auch von kleinen Säugetieren sowie von Regenwürmern, Schnecken und Landschnecken ernähren. Die Mussurana besitzt 10 bis 15 kräftige Zähne im hinteren Bereich des Oberkiefers (proteroglyph), die sie verwendet, um den Kopf der angegriffenen Schlange zu erfassen. Dann windet sich die Mussurana mit dem Schwanz und Körper um das Opfer. Dies ist der Grund, warum die Art auch Pseudoboa genannt wird.
Die Mussurana zählt zu den eierlegenden Arten. Die Paarungszeit beginnt in der Regel kurz nach der Winterruhe. In einer Saison kommt es lediglich zu einer Eiablage. Das Weibchen legt kurz nach erfolgreicher Paarung an geschützter Stelle in eine flache Erdmulde die Eier ab. Je nach Umgebungstemperatur schlüpfen die Jungschlangen nach 50 bis 80 Tagen. Sie weisen bereits jetzt eine Länge von 30 bis 35 Zentimetern auf und sind gleich sofort auf sich alleine gestellt. Eine Brutpflege seitens des Weibchens wird nicht betrieben. Die Jungschlangen ernähren sich anfangs hauptsächlich von Insekten, kleinen Echsen und anderem Kleingetier.
In den meisten Verbreitungsgebieten kommt die Mussurana noch recht häufig vor. Die noch gesunden Populationen können aber nicht darüber hinwegtäuschen, dass weite Teile der natürlichen Lebensräume durch Urbanisierung und Trockenlegung bedroht sind. Die Mussurana steuert in den Lebensräumen die Populationen hauptsächlich von Regenwürmern und Schnecken. Einige Farmer halten sich Mussuranas sogar als Haustiere, um ihr Vieh besser vor Grubenottern zu schützen.
Die Mussurana (Clelia clelia) ist eine in Mittel- und Südamerika beheimatete Schlangenart. Sie zählt innerhalb der Familie der Nattern (Colubridae) zur Gattung der Mussuranas (Clelia). Im Spanischen wird die Mussurana culebra minadora oder lisa genannt.
Clelia clelia, commonly known as the black mussurana or windward cribo, is a species of snake in the family Colubridae. The species is native to the New World.
The subspecific name, groomei, is in honor of Grenadian zoologist John R. Groome.[3]
It is called doi or duma in the Kwaza language of Rondônia, Brazil.[4]
Clelia clelia is found in Central America, South America, and the Lesser Antilles (including the island of Trinidad).[2]
Clelia clelia is a large snake. Adults may attain a snout-to-vent length (SVL) of 2.1 m (6.9 ft). Dorsally, adults are uniform black, gray, or olive-gray. Ventrally, adults are yellowish white. Juveniles are pale brown or red, with a black head and a yellow collar.[5]
Clelia clelia preys almost exclusively on snakes, especially venomous snakes of the genera Bothriechis, Bothrops, Crotalus, Lachesis, Micrurus, and Porthidium.[6][7] Despite being primarily ophiophagous, Clelia clelia also include in their diet: lizards, snake eggs, opossums, rodents, birds, small mammals, and snails.[8]
Clelia clelia is oviparous.[6]
Clelia clelia has two subspecies, including the nominotypical subspecies, which are recognized as being valid.[2]
Nota bene: A binomial authority or trinomial authority in parentheses indicates that the species or subspecies was originally described in a genus other than Clelia.
Clelia clelia, commonly known as the black mussurana or windward cribo, is a species of snake in the family Colubridae. The species is native to the New World.
La zopilota común o víbora de sangre (Clelia clelia), es una especie de serpiente de la familia Dipsadidae[3][2] que se distribuye desde el sur de México hasta el norte de Argentina.
Es de tamaño grande, alcanzando una longitud de 2,5 metros. Los adultos son completamente de color negro, pero los juveniles son rojos con la cabeza negra y con una banda nucal blanca, apariencia de la que proviene su nombre común "víbora de sangre".
Tienen una dieta basada principalmente en otras serpientes, incluyendo especies venenosas, pero también en lagartijas y mamíferos. Es una especie constrictora, pero tiene una dentición opistoglifa (dientes inyectores de veneno en la parte de atrás de la mandíbula) con lo que también usa el veneno para matar a sus presas.
La zopilota común o víbora de sangre (Clelia clelia), es una especie de serpiente de la familia Dipsadidae que se distribuye desde el sur de México hasta el norte de Argentina.
Es de tamaño grande, alcanzando una longitud de 2,5 metros. Los adultos son completamente de color negro, pero los juveniles son rojos con la cabeza negra y con una banda nucal blanca, apariencia de la que proviene su nombre común "víbora de sangre".
Tienen una dieta basada principalmente en otras serpientes, incluyendo especies venenosas, pero también en lagartijas y mamíferos. Es una especie constrictora, pero tiene una dentición opistoglifa (dientes inyectores de veneno en la parte de atrás de la mandíbula) con lo que también usa el veneno para matar a sus presas.
Clelia clelia Clelia generoko animalia da. Narrastien barruko Dipsadidae familian sailkatuta dago.
Clelia clelia Clelia generoko animalia da. Narrastien barruko Dipsadidae familian sailkatuta dago.
Clelia clelia, la Clelia obscure, est une espèce de serpents de la famille des Dipsadidae[1].
Cette espèce se rencontre au Mexique, au Belize, au Guatemala, au Salvador, au Honduras, au Costa Rica, au Panama, à Sainte-Lucie, à la Dominique, à la Grenade, à la Trinité, en Colombie, au Venezuela, au Suriname, en Guyane, au Brésil, en Équateur, au Pérou, en Bolivie, au Paraguay, en Uruguay et en Argentine[1].
Sa présence est incertaine au Nicaragua.
Elle est connue à l'état fossile à Barbuda.
La Clelia obscure (Clelia clelia) possède une coloration qui aura tendance à être différente en fonction de l’âge et des individus. Les juvéniles possèdent une coloration rosâtre avec le cou ou la tête noire, alors que les adultes abordent une coloration noire brillante à grisâtre.
Ce sont des serpents mesurant, en moyenne, 1,40 mètre. Ce serpent, de longueur moyenne, peut atteindre près de 2,60 mètres, sa tête est légèrement distincte du cou. Son museau, vu du dessus, est arrondi et ses yeux sont de taille moyenne avec des pupilles verticalement elliptiques.
Il évolue principalement dans les terres basses tropicales et s’étend dans les régions boisées de montagne. Ce serpent est terrestre, nocturne et se nourrit principalement de rongeurs, lézards et d’autres serpents[2].
Selon Reptarium Reptile Database (28 août 2013)[3] :
Clelia clelia, la Clelia obscure, est une espèce de serpents de la famille des Dipsadidae.
Il mussurana (Clelia clelia (Daudin, 1803)) è un grande serpente velenoso della famiglia Dipsadidae, diffuso dal Messico al Sud America[1]. Non è pericoloso per l'uomo.
Questo serpente opistoglifo vive nelle zone ricche di vegetazione, ed è lungo anche due metri e mezzo, anche se di solito gli esemplari adulti non superano il metro e sessanta. Da giovani, i mussurana hanno un colore leggermente rosato sul dorso, mentre da adulti questa colorazione diviene blu intenso. Il colore del ventre, invece, è generalmente bianco - giallastra. Il mussurana ha 10-15 forti denti nella parte posteriore delle sue fauci (è quindi un serpente opistoglifo), che usa per afferrare la testa delle sue prede e spingerla all'interno della sua gola.
Il mussurana è ben conosciuto per la sua preferenza alimentare a base di serpenti velenosi, in particolare quelli del genere Bothrops. Nonostante ciò, il mussurana non disdegna la caccia a piccoli mammiferi, che uccide tra le spire e avvelena mordendoli con le grandi zanne. In ogni caso, le vittime più frequenti di questo animale sono i serpenti crotalini (Crotalinae); quando ne vede uno, il mussurana si avvicina velocemente tenendo la testa ritta verso l'alto, sollevata dal suolo. Arrivato a poca distanza dalla vittima, il mussurana colpisce scattando in avanti, attorcigliandosi poi intorno al serpente e formando quattro o cinque spire.
I crotali, in qualche modo, cercano di difendersi mordendo il mussurana; questo serpente, però, è assolutamente immune al veleno dei crotali, altrimenti mortale. Anche il mussurana, di solito, cerca di mordere il crotalo, ma anche il suo veleno è assolutamente innocuo. In ogni caso, è sempre il mussurana ad avere la meglio: dopo qualche decina di minuti di tentativi, il colubride riesce a uccidere il crotalo per soffocamento tra le spire e inizia a ingoiarlo. A volte le prede del mussurana sono più grandi dello stesso, ma sembra che questo serpente possa ingoiarle senza alcuno sforzo. Il lungo corpo del serpente ingerito viene compresso in un modo che possa entrare comodamente nel sistema gastrointestinale del mussurana.
Nonostante le zanne del mussurana contengano del veleno, questi serpenti non sono pericolosi per l'uomo. Anche se maneggiati, di solito non mordono, e sono davvero pochi i casi di avvelenamento, comunque non fatali. Per la sua particolare dieta, il mussurana viene spesso lasciato tranquillo nelle fattorie, dato che serve da guardia contro i ben più pericolosi crotali, e addirittura viene trattato come animale domestico.
Negli anni '30 vi fu un piano attuato in Brasile per rilasciare in libertà un ingente numero di mussurana, così da tenere sotto controllo i crotali, ma non funzionò. L'istituto Butantan di San Paolo, specializzato nella produzione di antiveleno, ha eretto una statua al mussurana come simbolo e tributo alla sua utilità nel combattere i serpenti velenosi. L'immunità al veleno dei crotali di questo serpente è stata studiata dallo scienziato brasiliano Vital Brazil negli anni '20. Attualmente i mussurana si stanno riducendo di numero a causa della scomparsa delle loro prede e sono scomparsi da molti habitat.
Il mussurana (Clelia clelia (Daudin, 1803)) è un grande serpente velenoso della famiglia Dipsadidae, diffuso dal Messico al Sud America. Non è pericoloso per l'uomo.
A muçurana ou mussurana, também conhecida como cobra-preta[1] (nome científico: Clelia clelia), é uma das seis espécies do gênero Clelia, sendo uma Pseudoboini[2].
"Muçurana" origina-se do termo tupi muçu-rana, que significa "semelhante ao muçu".[3]
Seus hábitos foram descobertos pelo médico e cientista brasileiro Vital Brasil (1865-1950). Pesquisador do ofidismo,[5] Vital Brazil apresentou, em uma conferência em 1915, um filme, de 1911, mostrando a luta de uma muçurana contra uma jararaca.[6]
Pertence a família Dipsadidae. Seu porte vai de pequeno a médio,podendo chegar a medir 2,40 metros de comprimento quando alcançar a vida adulta. A sua coloração varia de acordo com a idade, possuindo uma coloração rosada com cabeça escura, quando jovem, e quando adultos são preto azuladas com uma faixa branca na parte ventral.
Apresenta veneno na sua peçonha mas não apresenta risco ao ser humano.
Possui hábitos diurnos, além de seu habitat preferido ser em lugares com vegetação densa, ao nível do solo. Em algumas regiões, é comum os agricultores criarem muçuranas como animais de estimação, na finalidade de diminuir o número de acidentes com cobras peçonhentas que atacam tanto os animais domésticos como o gado.
Em meados de 1930, houve um plano brasileiro para produzir e liberar uma grande quantidade de cobras muçuranas para controlar a quantidade de jararacas, mas não foi satisfatório. É encontrada nas áreas do centro,sudeste e sul do Brasil, Paraguai e nordeste da Argentina, porém também há registros dessa mesma espécie no Rio Grande do Sul.
Conhecida entre os estudiosos como a "cobra do bem" ou "limpa-campo" devido a sua alimentação ser baseada em lagartos e pequenos roedores como ratos. Porém, ao se sentir ameaçada reagirá com agressividade, mesmo apesar de não representar ameaça para os seres humanos, poderá atacar mordendo com seus 10 a 15 dentes fortes na parte de trás da boca ou sufocando. Outras cobras como cascavéis e jararacas fazem parte da sua dieta alimentar, matando-as por constrição. Sendo imune ao veneno da sua principal presa (Bothrops jararaca) e outras espécies do gênero, porém não é imune ao veneno da cobra-coral. Sendo então considerada uma cobra ofiófaga, devido ao fato de alimentar-se de outras cobras, mas no caso de ausência de suas presas habituais, a muçurana não despreza pequenos mamíferos.
A muçurana por ser endêmica na região da caatinga[7], está associada aos solos arenosos das dunas, na margem direita do Rio São Francisco, no estado da Bahia. E encontra-se na categoria de ameaça classificada como 'em perigo'[8] ,devido a desestabilização das dunas em razão da extração de areia e madeira, além da expansão agrícola.
Na região atlântica paranaense, a muçurana ainda pode ser encontrada com facilidade se compararmos às regiões noroeste e sudoeste do Estado ou do sul e sudeste do Brasil. Porém, é uma espécie que é encontrada em pequenas populações, devido a sua alta especificidade ambiental e dieta alimentar.
A muçurana ou mussurana, também conhecida como cobra-preta (nome científico: Clelia clelia), é uma das seis espécies do gênero Clelia, sendo uma Pseudoboini.
Clelia clelia là một loài rắn trong họ Rắn nước. Loài này được Daudin mô tả khoa học đầu tiên năm 1803.[1]
Clelia clelia là một loài rắn trong họ Rắn nước. Loài này được Daudin mô tả khoa học đầu tiên năm 1803.