Mediterranean horseshoe bats are medium-sized, weighing betwen 8 and 17.5 g. Total length of these animals is 65 to 88 mm, and wingspan is between 300 and 320 mm. Females are often larger than males.
The horseshoe and lips of the bat are light brown, and the ears and wing membranes are light gray. The fur of this bat is sparse, becoming light gray toward the base. The back is a gray-brown, with a light reddish or pinkish tint. The underside is gray-white to a yellowish-white. The boundary between dorsal and ventral color is indistinct. Darker hairs may be present around the eyes.
The wings of the bat are broad (suggesting life in the forest), with the second phalanx of the fourth finger having more than twice the length of the first. When at rest, the third to fifth fingers are bent 180º at the joint between the first and second phalanges. Because of this, these bats cannot be completely wrapped by their wing membranes.
The species is nasal emitting, with an upper saddle process pointed and slightly curved downward. The lower saddle process is rounded when viewed from below, and is noticably shorter than the upper saddle process.
Range mass: 8 to 17.5 g.
Range length: 65 to 88 mm.
Range wingspan: 300 to 320 mm.
Sexual Dimorphism: female larger
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Mediterranean horseshoe bats consume large quantities of moths and other insects. They therefore affect insect communities negatively, but probably have an indirect positive effect on plant communities, by eliminating some herbivorous insects.
Mediterranean horseshoe bats provide insect control within the ecosystem.
There are no known adverse affects of Mediterranean horseshoe bats on humans.
Rhinolophus euryale is the rarest of all European rhinolophids, and is classified as "Vulnerable" in the IUCN Red List. Data are scarce on population estimates, however, it is known there was a 70% decline in numbers in France between 1940 and 1980. There was also a serious population decrease in Slovakia. Because of the use of pesticides by humans, many species of insectivorous bats have suffered, and the timing of decline in this species corresponds to the increased use of pesticides after World War II.
Rhinolophus euryale seems particularly sensitive to human disturbance, and because it mainly roosts in underground shelters, including caves, protection of such sites is a key conservation strategy.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: near threatened
All members of the family Rhinolophidae emit FM-CF-FM echolocation calls. The bat produces high frequency, highly directional calls in the range of 101 to 108 kHz, this high frequency cannot be heard by tympanate moths, one of their favorite foods. The calls last approximately 20 to 30 ms. However, it should be stressed that this echolocation is used for foraging, not for communicating with conspecifics.
Because these bats are nocturnal and roost in dark caves, it is unlikely that they use a lot of visual signals in their communications with conspecifics. Other members of the genus are reported to use some vocal communication, Because these bats come into frequent contact with one another in roosts, it is likely that there is some tactile communication. Communcation through scent has not been documented, but may occur, as these are mammals.
Communication Channels: tactile ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; ultrasound ; echolocation ; chemical
Incidents of albinism have been recorded.
Mediterranean horseshoe bats emerge in late twilight to feed on moths and other insects. They hunt at low altitudes on warm slopes and in relatively dense stands of trees or shrubs. The flight of the bat is slow and agile, and they have the ability to hover.
All members of the family Rhinolophidae use echolocation to find prey items. They are known to emit FM-CF-FM echolocation calls. These bats produce high frequency, highly directional calls in the range of 101 to 108 kHz, a frequency beyond the ability of tympanate moths to detect. The calls last approximately 20 to 30 ms.
Animal Foods: insects
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
Mediterranean horseshoe bats occur mostly in Europe, including the Balkans and Mediterranean region. They are also found on the islands of Sicily, Sardinia, and Corsica. The northern most range includes Slovakia, northern Italy and southern France. They have also been reported in northern Africa.
Biogeographic Regions: palearctic (Native )
Mediterranean horseshoe bats inhabit warm, forested regions in foothills and mountains. They favor karst formations with numerous caves located near water sources. They also favor broadleaved woodlands and olive groves. They spend summers roosting in caves and underground shelters. In more northern regions, warm attics are used.
Habitat Regions: temperate
Terrestrial Biomes: forest ; mountains
The lifespan of Mediterranean horseshoe bats is unknown. It is difficult to speculate on what the lifespan may be, as there is great variability within the genus. Some species on the Malay penninsula are reported to live for only about 6 or 7 years. However, one individual of the species Rhinolophus ferrumequinum in France was reported to have lived in excess of 27 years.
No information on predation is available
Not much detailed information is available regarding mating system of this species. Maternity roosts often contain 50 to 400 females with males often present.
Information on reproduction is sparse. Breeding is thought to occur once per year. Females give birth to one offspring which weighs approximately 4 grams at birth, and is ready to fly in early to mid August. In Bulgaria, young are ready to fly in mid July.
Within the genus Rhinolophus, some species are known to undergo delayed fertilization. Mating may occur in winter, and gestation, which is usually about 7 weeks, occurs in early spring. Most births in this genus occur in late spring or early Summer. Given that the young are flying in July or August, it is likely that Rhinolophus eurylate is similar.
In species of Rhinolophus for which data are available, lactation lasts for approximately one month. Sexual maturity is usually reached by two years of age.
Breeding interval: The animals breed once annually.
Breeding season: The breeding season of this species has not been reported, but is likely to occur in winter or in early spring.
Range number of offspring: 1 (high) .
Average number of offspring: 1.
Average gestation period: 7 weeks.
Average weaning age: 1 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 2 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 2 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
No information about parental care is available, but in general females care for young in bats. Young bats are typically atricial, and in this genus, lactation is thought to last for about one month. The role of males in parental care has not been reported.
Parental Investment: no parental involvement; altricial ; pre-fertilization (Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Protecting: Female)
3 (1994 - 2000-ci illərdə BTMİ-nın Qırmızı Siyahısındə «həssas» - VU A2c növ kimi qiymətləndirilmişdir). Nadir, azsaylı, periferik növ olmaqla məhdud ərazilərdə yayılmışdır. Qafqazda ekspert dəyərləndirmələrinə görə «nəsli kəsilmək təhlükəsi» (EN) statusuna malikdir.
Areal R. euryale Şimal-şərqi Afrika, Cənubi Avropa, Qafqaz, Kiçik, Ön və Orta Asiyanın d.s-dən 1500 m qədər aşağı meşəlik ərazilərini əhatə edir. Qafqazda qeyri bərabər yayılmaqla d.s-dən 1250 m aşağı qeydə alınmışdır. Azərbaycanda təsadüfi fərdlər 4 məntəqədə, Kiçik Qafqazda, daha dəqiq Ordubad Milli Parkında və Dağlıq Qarabağda tapılmışdır.
Azərbaycanda arid landşafta malik ərazilərdə məskunlaşmışdır. Areal daxilində cənub nalburunu oturaq növdür. Mağaralar, süni yeraltı sığınacaqlar və çardaqlar əsas sığınacaq yerləridir. Çox vaxt digər nalburunlar, adi uzun qanadla (Miniopterus schreibersii) itiqulaq gecə şəbpərəsi (Myotis blythii) və üçrəng gecə şəbpərəsi (M.emarginatus) ilə birgə yaşayırlar. Biologiyası az öyrlənilmişdir. İyul ayının əvvəlində balalaması məlumdur. Onlarla və yüzlərlə fərddən ibarət dəstələrə rast gəlinir. Əsasən isti sığınacaqlarda (yeraltı sığınacaqlar, mağaraların isti guşələri, çardaqlar) məskunlaşırlar. Dişi fərdrər açıq asılı vəziyyətdə olur. 2-dən 70-ə qədər fərddən ibarət kiçik qruplarla qışlayır. Bütün bunlar onların vəhşi heyvanlar və təsadüfi müsafirlər tərəfindən məhv olunması ehtimalını yüksəldir.
Azərbaycanda Kiçik Qafqazın 4 məntəqəsində tək-tək növləri tapılmışdır.
Arealın məhdudlaşmasına, digər ölkələrdə olduğu kimi antropogen təsir nəticəsində məskunlaşdığı ərazilərin keyfiyyətinin itirilməsi, sığınacaqların ətrafında, uçuş yollarında və qidalanma yerlərində mühitin korlanması, kənd və meşə təsərrüfatlarında zəhərli kimyəvi maddələrdən istifadə olunması nəticəsində əsas yem bazası olan həşəratların məhvi öz təsirini göstərir.
Azərbaycanda «Nadir, azsaylı, periferik və məhdud yayılma ərazisinə malik» növ kimi Qırmızı Kitaba daxil edilmişdir. Məskunlaşdığı ərazilər Bern Konvensiyasına (Əlavə II) uyğun olaraq mühafizə olunur. Bəzi məskunlaşma əraziləri XMOTƏ-ndə (Ordubad MP, Şahbuz və Daşaltı DTQ)
Saylarının, növün vəziyyətinə dair monitorinqlər keçirilməklə müəyyən edilməsi vacibdir. XMOTƏ-də pəncəqanadlıların mühafizəsinin gücləndirilməsi. Əsas məskunlaşdığı ərazilərin, xüsusilə yeraltı sığınacaqların qorunması.
Ar frigribell greizdouarel (Rhinolophus euryale), liester: frigribelled kreizdouarel, a zo un askell-groc'hen hag a vev tro-dro d'ar mor Kreizdouarel.
El ratpenat de ferradura mediterrani (Rhinolophus euryale) és una espècie predominantment europea. També ha estat vist a l'Àfrica del nord.
S'assembla molt al ratpenat de ferradura mitjà (també té l'uropatagi quadrat), la seva coloració general és més fosca: marró grisosa amb tons vermellosos pel dors i blanca grisosa o blanca groguenca pel ventre, amb un límit poc marcat entre les dues. A més, la taca fosca del voltant dels ulls no és tan marcada. Les orelles i la membrana alar són de color gris clar.
Dimensions corporals: cap + cos (43 - 58 mm), cua (22 - 30 mm), avantbraç (42 - 51 mm) i envergadura alar (290 - 320 mm).
Pes: 8 - 18 g.
Màquies, matollars i altres ambients amb una coberta arbustiva o arbòria i bons amagatalls en coves i mines. Rares vegades se'l troba en edificacions humanes.
Ix del refugi quan ja és fosc i vola arran de terra, fregant la vegetació.
Forma agrupacions de diversos centenars d'individus, que s'amaguen a les parts més profundes de les coves, on les variacions de temperatura són poc marcades.
De vegades conviu amb altres espècies de ratpenats, ja siguin del mateix gènere o d'un altre de diferent.
S'assembla molt a la resta de ratpenats de ferradura, sobre el ratpenat de ferradura mitjà. Per a identificar-lo, cal fixar-se en la forma de les excrescències nasals.
El ratpenat de ferradura mediterrani (Rhinolophus euryale) és una espècie predominantment europea. També ha estat vist a l'Àfrica del nord.
Vrápenec jižní, též vrápenec středozemský[2] (Rhinolophus euryale), je druh netopýra z čeledi vrápencovití (Rhinolophidae).
Je rozšířen v oblasti Středomoří, Balkánu, Severní Afriky a Blízkého východu.
Hlava a tělo jsou obvykle 43 až 58 mm dlouhé s 22–30 mm ocasem. Rozpětí křídel je od 300 do 320 mm se standardní hmotností mezi 8 až 18 g. Velikostí je mezi vrápencem malým a vrápencem velkým.[3]
Srst je nadýchaná se slabě šedým základem. Zádová část je šedě hnědá, někdy se slabým načervenalým nádechem. Spodní část je bělavá nebo žlutobílá.[4]
Obvykle obývá teplé, lesní oblasti v předhůří a pohoří, preferuje vápencové oblasti s četnými jeskyněmi a blízkým zdrojem vody. Kolonie a hnízdiště jsou v jeskyních, které sdílejí s ostatními druhy vrápenců. S příbuznými druhy se nemísí.
Není známo mnoho informací o průběhu rozmnožování.[5] V hnízdících koloniích se zdržuje 50 až 400 samic s občasným výskytem samců.
Hnízdiště opouštějí během pozdního soumraku. Loví nízko nad zemí na teplých úbočích v relativně hustém stromovém porostu. Loví můry a ostatní drobný hmyz.
V tomto článku byly použity překlady textů z článků Podkovár južný na slovenské Wikipedii a Mediterranean Horseshoe Bat na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu vrápenec jižní ve Wikimedia Commons
Vrápenec jižní, též vrápenec středozemský (Rhinolophus euryale), je druh netopýra z čeledi vrápencovití (Rhinolophidae).
Je rozšířen v oblasti Středomoří, Balkánu, Severní Afriky a Blízkého východu.
Die Mittelmeer-Hufeisennase (Rhinolophus euryale) ist eine Fledermaus aus der Familie der Hufeisennasen.
Mit maximal 58 mm Körperlänge, einem Gewicht von 8 bis 17,5 g und 30 bis 32 cm Flügelspannweite gehört sie zu den mittelgroßen Arten. Die Oberseite der Tiere ist graubraun und leicht lila oder rötlich getönt, die Unterseite ist grau- bis gelbweiß. Das Fell ist locker, Lippen und Nase sind nackt.
Die IUCN stuft die Mittelmeer-Hufeisennase als „gering gefährdet“ ein (near threatened).
Man findet die Mittelmeer-Hufeisennase besonders im Bereich rund um das Mittelmeer, meist nicht nördlich des 47. Breitengrades. Ein isoliertes Vorkommen existiert in der südlichen Slowakei.
Sie lebt in waldreichen und warmen Gegenden, im Gebirge und Gebirgsvorland. Karstgebiete mit Höhlen und Gewässern werden gerne besiedelt. Die ortstreue Fledermaus bewohnt Höhlen, in ihrem nördlichen Verbreitungsgebiet auch warme Dachböden. Das gesellige Tier teilt die Behausung oft mit anderen Fledermausarten.
Die Mittelmeer-Hufeisennase verlässt in der späten Dämmerung ihre Behausung. Im sehr wendigen Gaukel- oder Rüttelflug jagt sie an warmen Berghängen oder im Laubwerk Nachtfalter und andere Insekten. Zum Teil werden feste Freßplätze aufgesucht.
Die Wochenstuben umfassen bis zu 400 Weibchen, manchmal auch einige Männchen. In Winterquartieren werden bis 2000 Exemplare angetroffen.
Die Mittelmeer-Hufeisennase wird von der Europäischen Union in den Anhängen II und IV der FFH-Richtlinie geführt und gilt somit als streng zu schützende Art von gemeinschaftlichem Interesse, für deren Erhalt besondere Schutzgebiete ausgewiesen werden müssen.
Die Mittelmeer-Hufeisennase (Rhinolophus euryale) ist eine Fledermaus aus der Familie der Hufeisennasen.
Mit maximal 58 mm Körperlänge, einem Gewicht von 8 bis 17,5 g und 30 bis 32 cm Flügelspannweite gehört sie zu den mittelgroßen Arten. Die Oberseite der Tiere ist graubraun und leicht lila oder rötlich getönt, die Unterseite ist grau- bis gelbweiß. Das Fell ist locker, Lippen und Nase sind nackt.
Die IUCN stuft die Mittelmeer-Hufeisennase als „gering gefährdet“ ein (near threatened).
Rhinolophus euryale (düütsk:Mittelmeer-Hufeisennase) is een Oard fon Fläddermuus, ju uum dät Middelmeer tou lieuwet, aastelk bit in dän Iran un Turkmenistan; säilden noudelk fon dän 47. Breedengroad; een ousnieden Foarkuumen rakt dät uk in ju Slowakäi. Rhinolophus euryale mai jädden een woorme Wooldloundskup tichte bie do Bierige, besunners, wan dät deer Kalk-Höölen un Woater ap ju Naite rakt. Ju Oard is tou fienden bit ap 1100 Meetere Hööchte, Bäidensstoowen rakt dät bit in 800 Meetere Hööchte. Ju kon bit tou 134 Kilomeetere fier wonnerje, man maasttieds blift ju, wier ju is.
Rhinolophus euryale häd een Loangte fon 4,3 bit 5,8 Säntimeetere sunner, un twiske 6,5 un 8,8 Säntimeetere mäd Stäit. Hiere breede Juuken häbe een Sponwiedte fon 30 bit 32 Säntimeetere. Uum ju Oard fon Rhinolophus blasii un Rhinolophus mehelyi tou unnerskeeden, mout me ap dän fjoode Finger oachtje, dät fäärme Lid fon dän fjoode Finger häd een Loangte fon 6,6 bit 8,5 Millimeetere, dät twäide Lid een Loangte fon 17,9 bit 19,1 Millimeetere. Fääre sunt tou ju Unnerskeedenge do unnerskeedelke Foarmen fon do Apsättere fon ju komplisierd baude Noose wichtich. As allerweegense in dän Sleek Rhinolophus, is uk bie düsse Oard ju Noose apfaalend foarmd, licht an een Houfiersen ärinnerjend, deerfon uk die Düütske Noome fon dän Sleek (Hufeisennasen) oulat. Do noakende Deele fon't Ounsicht (Noose un Lippen) sunt ljoacht bruunelk, uum do Oogene sunt oafter tjuusterge Hiere. Ooren un Juukenhäid sunt ljoacht gries. Dät Fäl is nit besunners ticht, ju Boasis fon do Hiere is ljoacht gries. Ap ju Bupperkaante häd ju Fläddermuus een griesbruun, licht roodelk töönd Fäl, an ju Unnerkaante is grieselk wiet af jeelsk wiet, deertwiske aan fljootenden Uurgong.
Junge Fläddermuuse fon düsse Oard sunt moor gries.
Rhinolophus euryale (düütsk:Mittelmeer-Hufeisennase) is een Oard fon Fläddermuus, ju uum dät Middelmeer tou lieuwet, aastelk bit in dän Iran un Turkmenistan; säilden noudelk fon dän 47. Breedengroad; een ousnieden Foarkuumen rakt dät uk in ju Slowakäi. Rhinolophus euryale mai jädden een woorme Wooldloundskup tichte bie do Bierige, besunners, wan dät deer Kalk-Höölen un Woater ap ju Naite rakt. Ju Oard is tou fienden bit ap 1100 Meetere Hööchte, Bäidensstoowen rakt dät bit in 800 Meetere Hööchte. Ju kon bit tou 134 Kilomeetere fier wonnerje, man maasttieds blift ju, wier ju is.
The Mediterranean horseshoe bat (Rhinolophus euryale) is a species of insectivorous bat in the family Rhinolophidae. It is found in the Mediterranean region and Balkan peninsula, as well as parts of Italy.
The head and body are normally between 43 and 58 millimetres (1.7 and 2.3 in), with a 22–30 millimetres (0.87–1.18 in) tail. The wingspan of R. euryale is between 30 and 32 centimetres (12 and 13 in), with a standard weight between 8 and 17.5 grams (0.28 and 0.62 oz). The upper connecting process is pointed and slightly bent downwards, and is distinctly longer than the lower connecting process, which is broadly rounded when seen from below.
The fur is fluffy, with a light grey base. The dorsal side is grey-brown, with sometimes a slight reddish tinge, while the ventral side is grey-white or yellow-white.[2]
R. euryale tends to live in warm, wooded areas in foothills and mountains, preferring limestone areas with numerous caves and nearby water. Summer roosts and nurseries are in caves, although sometimes in warm attics in the north. Roosts are frequently shared with other horseshoe bat species, although without any kind of intermingling.
There is little known information about the Mediterranean horseshoe bat's reproductive cycle. Nurseries normally hold between 50 and 400 females, with males sometimes present. The colonies in the summer and winter are very large and they are surrounded by small satellite colonies. The main colonies are in caves and can include over 5,000 animals, the satellite colonies include dozens to hundreds of animals. In the summer, colonies are mixed with other species. In Bulgaria the Mediterranean Horseshoe bat is living with the Blasius's horseshoe bat and the Mehely's horseshoe bat. The species is very sensitive to disturbance. The birth occurs from mid-June or July. At the age of four weeks, the young become independent. Females give their first birth at the age of 2–3 years. Mating takes place in the Autumn in caves, but may continue in the winter roosts.[3]
Mediterranean horseshoe bats leave their roosts in late dusk, hunting low over the ground on warm hillsides but also in relatively dense tree cover, preying on moths and other small insects.
As of 2016, the Mediterranean Horseshoe bat is listed as Near Threatened on the IUCN Red List with reports of general population decline in the last 27 years.[4] The general population decline is attributed to the increase in agriculture and urbanization causing the loss of vegetation R. euryale uses to forage for insects.[4] R. euryale mainly roost in caves and underground shelters, making them prone to disturbances from caving or cave tourism. Protecting their roosting sites is considered an important long term conservation strategy.[5]
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) The Mediterranean horseshoe bat (Rhinolophus euryale) is a species of insectivorous bat in the family Rhinolophidae. It is found in the Mediterranean region and Balkan peninsula, as well as parts of Italy.
El murciélago mediterráneo de herradura (Rhinolophus euryale) es una especie de quiróptero de un tamaño intermedio entre Rhinolophus ferrumequinum (murciélago grande de herradura) y Rhinolophus hipposideros (murciélago pequeño de herradura), de los que se diferencia por la forma de la silla, que es puntiaguda y ligeramente inclinada. Se diferencia también por la forma de la herradura, que en el caso del murciélago mediterráneo cuenta con tres surcos verticales, también el color interior de sus orejas es rosado, mientras en los otros es oscuro; y su forma de envolverse con las alas durante el reposo, donde mantiene sus alas casi recogidas y mostrando casi toda su área pectoral.
Se extiende desde la península ibérica, sur de Europa, Marruecos, Argelia y Túnez, Oriente Medio y sur del Cáucaso, hasta Turkmenistán. En Europa el límite septentrional, pasa por el centro de Francia, norte de Italia y noroeste de Rumania, no habita en zonas de alta montaña o muy áridas.
La población española se estima en unos 35.450 individuos. En líneas generales, la población tiende a experimentar un descenso significativo en todo su área de distribución en la península, donde han desaparecido varias colonias en la década de 2000-2010.[4]
Se estima en 10.278 individuos (29 % de la estimada para España). En Andalucía en 2009 se estimó un descenso del 9,9 % anual. Sin embargo, en la actualidad, a pesar de producirse un descenso poblacional, la población muestra una tendencia incierta.[4]
Especie termófila, depende de espacios forestales heterogéneos y cultivos tradicionales, situados en cercanías de zonas con abundancia de cavidades para refugio. Se alimenta principalmente de polillas nocturnas, aunque también aprovechan explosiones demográficas de pequeños escarabajos del género Rhizotrogus. Captura sus presas volando sobre la floresta o bajo ella, o desde perchas al acecho.
Como en los casos de la mayoría de los quirópteros, las amenazas consideradas más importantes son las perturbaciones en los refugios, ya sean de cría o hibernación, como la pérdida y degradación de su hábitat y la disminución de presas disponibles por la utilización masiva de pesticidas agrícolas y forestales.
El murciélago mediterráneo de herradura (Rhinolophus euryale) es una especie de quiróptero de un tamaño intermedio entre Rhinolophus ferrumequinum (murciélago grande de herradura) y Rhinolophus hipposideros (murciélago pequeño de herradura), de los que se diferencia por la forma de la silla, que es puntiaguda y ligeramente inclinada. Se diferencia también por la forma de la herradura, que en el caso del murciélago mediterráneo cuenta con tres surcos verticales, también el color interior de sus orejas es rosado, mientras en los otros es oscuro; y su forma de envolverse con las alas durante el reposo, donde mantiene sus alas casi recogidas y mostrando casi toda su área pectoral.
Talla: Cabeza y cuerpo, entre 4,2 a 5,8 cm. Longitud de la cola: 2,2 a 3 cm. Envergadura: 38 cm. Peso: de 8 a 17,5 gFerra-saguzar mediterraneoa (Rhinolophus euryale) rhinolophidae familiako saguzarra da.
Ferra-saguzar mediterraneoa tamaina ertaineko saguzar errinolofoa da. Mediterranear izaera duen espeziea izan arren, Euskal Herri guztian aurki daiteke, eta kolonia asko kostatik oso gertu detektatu dira. Ferra-saguzar handia (Rhinolophus ferrunequinum) eta ferra-saguzar txikiaren (R. hipposideros) antzeko morfologia duen arren, bi hauen tarteko tamaina du, eta badira espeziea identifikatzen laguntzen duten zenbait ezaugarri. Iberiar penintsulan ferra-saguzar ertainarekin (R. mehelyi) erraz nahas daiteke.
Tamaina ertaineko saguzarra da, esan bezala. Besaurrearen luzera 44 eta 50,5 mm bitartean mugitu ohi da, eta pisuaren heina 7,2 eta 16 g bitartekoa da. Bi sexuetako aleen tamaina bera da. Kolorazioa eta morfologia gainerako generokideen oso antzekoa da, baina sudur aldeko egituren bitartez bereiz daiteke. Zelaren ertzak zuzenak dira, eta honen goialdeko prozesu konektiboa altua eta puntazorrotza, behealdekoa baino luzeagoa. Sudur-orriaren ertzak zuzenak eta apur bat ahurrak dira, puntara hurbildu ahala estutzen direnak, triangelu ekilatero baten antza hartuz.
Laugarren hatzeko lehen falangea, bigarrenaren luzeraren erdia baino txikiagoa da. Buztana tibiarekiko erlatiboki motza da, eta uropatagioa ez da ia tibietatik haratuago luzatzen. Ondorioz, uropatagioak karratu forma du. Hortz-formula 1.1.2.3 2.1.3.3 {displaystyle {frac {1.1.2.3}{2.1.3.3}}} 
Morfologikoki gainerako generokideen oso antzekoa den arren, besaurrearen luzera-neurriak ferra-saguzar ertainarenarekin (R. mehelyi) soilik gainjartzen dira.
Azpiespezie bi ezagutzen dira:
20-30 ms-ko luzera duten frekuentzia konstanteko ekokokapen-pultsuak emititzen ditu, 104-109 kHz bitarteko energia maximoko frekuentziarekin[1]. Karaktere morfologikoekin gertatu bezala, ekokokapen-pultsuak ere ferra-saguzar ertainarekin nahas daitezke.
Mediterraneo itsasoaren inguruko zonalde guztian aurkitzen den saguzar-espeziea da. Iberiar penintsulatik Iran iparralderaino hedatzen da, eta iparraldeko muga Alemania eta Polonia hegoaldean du. Afrikan, berriz, Marokon, Arjelia eta Tunisiako iparraldean agertzen da.
Iberiar penintsulako lurralde ia guztian aurkitu dira koloniak, nahiz eta sekula aurkitu ez den gune handiak badauden, Portugal hegoaldea, esaterako. Euskal Herrian ere banaketa orokorra du, baina gainerako errinolofidoak baino urriagoa da. Klima atlantiarreko guneetan haranen behealdeak hautatzen dituzte eta kolonia gehienak kostaldeko lurralde baxuetan lokalizatu dira[2]. Hala ere, badira koloniak Araban, Nafarroan eta Ipar Euskal Herrian ere.
Bizimodua leizeetara mugatuen duen espezietariko bat da. Hala ere, kobazuloez gain, era guztietako lurrazpiko zuloak erabiltzen ditu koloniak ezartzeko, izan upategi, meategi edo tunelak[3]. Gordelekuaren inguruan landaredi natural minimoa beharrezkoa dute, zuhaixka edo zuhaitzak, batez ere.
Izaera mediterraneoa duen arren, klima nahiko hotzak jasateko gai den animalia da, eta itsas mailatik 1.000 metroraino aurkitu dira kumatze-koloniak. Ale ez-ugaltzaileak mendiguneetako leizeetan ikustea ohikoa da, aipaturiko altuera baino gorago.
Landaredi dentsodun inguruneetan ehizatzeko gai da eta airean esekiduran manten daiteke harrapakinak lokalizatu bitartean. Ehiza, normalean, sastrakadi eta zuhaixkadidun paisaia zatikatuetan egiten du[4][5][6], eta harrapakinak hawking zein gleaning tekniken bitartez harrapa ditzake. Ehiza-eremuak ez dira 10 km baino handiagoak izaten eta balio maximoak kumatze garaian ematen dira.
Sits txikiak, euliak eta kakalardo txikiak jaten ditu batez ere, nahiz eta lepidoptero gautarrak diren dietaren gehiengo handia osatzen dutenak, %90-etik gora[7].
Araldia udazkenean ematen da, normalean kumaldia jazotzen den gordelekua ez den beste guneren batean. Zenbait kasutan haremen presentzia detektatu da, eta litekeena da ugalketarako sistema sozial ohikoa izatea.
Kumatze-koloniak martxoa erdialdean hasten dira sortzen eta etorrera nahiko bat-batekoa izan ohi da, bi asteren buruan koloniak ezarrita geldituz. Batzuk hibernazio-guneetatik zuzenean joaten dira; beste batzuek, ordea, beste gordeleku batzuk erabiltzen dituzte kumatze-koloniarekin bildu aurretik. Kolonia hauek ekaina erdialdera arte irauten dute. Bitarte honetan, ferra-saguzar mediterraneoek beste hainbat espezierekin partekatzen dituzte gordelekuak, talde dentsoak osatuz. Espezie ohikoenak bere generokideak, arratoi-belarri ertaina (Myotis blythii) eta Geoffroy saguzarra (Myotis emarginatus) izaten dira[1].
Kume jaioberriek 3-4 gramo pisatzen dituzte eta 4-5 asteren buruan hasten dira lehen hegaldiak egiten. Heldutasun sexuala, aldiz, 2-3 urterekin lortzen dute emeek[3][1].
Kumatze garaian batez ere espezie taldekoia da. Kumatze-koloniatan dozenaka gutxi batzuetatik 600 alerainoko taldeak bildu daitezke. Animalia sedentarioa da, eta kolonia batek urtean zehar erabiltzen dituen gordelekuen arteko distantzia kilometro gutxi batzuetakoa izan ohi da, normalean. Ezagutzen dira, hala ere, 100 km-rainoko mugimendu ezohikoak.
Hibernazioa ere lurpeko gordelekuetan egiten dute eta koloniak kumatze-kolonien antzeko tamaina izaten dute. Gordeleku erlatiboki epelak hautatzen dituzte, 7 eta 15 °C bitartekoak.
Ferra-saguzar ertaina (Rhinolophus mehelyi): Rhinolophus mehelyi handixeagoa izan ohi da, eta sudur-egituran zenbait ezberdinstasun nabarmentzen dira. Sudur-orriaren goiko erpina zorrotzagoa eta ertzak ahurrak beharrean ganbilak dira R. mehelyiren kasuan. Prozesu konektiboa apur bat motzagoa da eta begien inguruan ile beltzez osaturiko antifaza izaten du. Ferra-saguzar ertaina, Iberiar Penintsulako hainbat lekutan aurki daitekeen arren, ez dago Euskal Herrian.
Nazioartean ia zaurgarritzat katalogaturik du IUCN erakundeak, eta espainiar estatuan zaurgarri gisa kontsideraturiko espeziea da. Iberiar penintsulan 30.000 eta 35.000 ale izan daitezkeela estimatu da. Datu zehatzik ez dagoen arren, azken hamarkadetan populazioen beherakada gertatzen ari dela dirudi. Arrisku-faktore nagusiak gordeleku kopuruaren gutxitzea, hibernazio-guneetako gizakiak eragindako trabak eta habitataren galera dira.
Ferra-saguzar mediterraneoa (Rhinolophus euryale) rhinolophidae familiako saguzarra da.
Ferra-saguzar mediterraneoa tamaina ertaineko saguzar errinolofoa da. Mediterranear izaera duen espeziea izan arren, Euskal Herri guztian aurki daiteke, eta kolonia asko kostatik oso gertu detektatu dira. Ferra-saguzar handia (Rhinolophus ferrunequinum) eta ferra-saguzar txikiaren (R. hipposideros) antzeko morfologia duen arren, bi hauen tarteko tamaina du, eta badira espeziea identifikatzen laguntzen duten zenbait ezaugarri. Iberiar penintsulan ferra-saguzar ertainarekin (R. mehelyi) erraz nahas daiteke.
Le Rhinolophe euryale[2] (Rhinolophus euryale) est une espèce de chauve-souris fer à cheval de la famille des Rhinolophidae.
Son aire de répartition s’étend au nord du Maghreb, dans les pays méditerranéens d’Europe, et un peu en Turquie, en Transcaucasie et Iran. En France, il a subi une baisse alarmante de ses effectifs.
Le nom de genre Rhinolophus vient du grec rhis ΄ρις, « nez » et lophos λόφος « crête, panache », pour évoquer leur nez bordé de membranes (ou feuilles nasales).
L’épithète spécifique euryale vient du grec ancien Εὐρυάλα, Euruála, l’une des trois Gorgones, représentée sur les vases grecs avec deux ailes, un visage monstrueux, des crocs de fauve et une chevelure de serpents.
Le Rhinolophe euryale est une espèce dont les habitats de chasse et le régime alimentaire sont peu connus en Europe. Comme tous les rhinolophes, le Rhinolophe euryale émet les ultra-sons par le nez et non par la bouche comme les autres Microchiroptères.
Le Rhinolophe euryale se distingue du Grand rhinolophe ou du rhinolophe de Mehely, par des oreilles rosées à l’intérieur et le fait qu’il ne s’enveloppe jamais complètement dans ses ailes lors de l’hibernation.
Deux sous-espèces[3] :
Remarque : R. euryale et R. mehelyi ont longtemps été confondues. Les critères de distinction sont : la longueur de l’avant-bras, le ratio des phalanges du 4e doigts, la forme et la taille du fer à cheval, la longueur du crâne.
Le Rhinolophe euryale est une espèce du sud du Paléartique occidental, s’étendant dans les pays suivants :
En Europe, la limite nord de son aire de répartition passe par les Pays de Loire, la Franche-Comté et le centre ouest de la Roumanie avec une population isolée en Slovaquie-Hongrie[4].
En France, il a subi une baisse alarmante de ses effectifs entre 1940 et 1980. Actuellement, ils semblent concentrés dans le Sud-Ouest (plus de 50 % des effectifs français connus en hibernation) et Midi-Pyrénées (plus de 50 % des effectifs français connus en reproduction). Les cinq grands noyaux de populations sont la Vienne, le Périgord-Quercy, le piémont pyrénéen, le Bas-Languedoc et la Corse.
Dans les autres régions françaises, les populations présentes accusent un fort déclin et le Rhinolophe euryale a presque disparu de Bourgogne, du Centre, de Franche-Comté, des Pays de la Loire, de Rhône-Alpes et de Provence-Alpes-Côte d’Azur.
Les rhinolophes euryales hibernent en général dans de profondes cavités où la température est comprise entre 10 et 15 °C et où l’hygrométrie est très élevée (90 à 95 %). Ils se regroupent par dizaines, centaines voire milliers (2 240 individus dans un site français), se suspendant aux parois ou au plafond. L’hibernation est assez courte, elle couvre principalement les trois mois d’hiver.
À partir de leur première année, les femelles s’accouplent en automne dans des cavités relativement chaudes (de plus de 12,5 °C). Au terme de l’ovulation (différée à la sortie de l’hibernation) et d’une gestation de 2 mois, les naissances se déroulent de la mi-juin à la mi-juillet, avec des variations suivant les années et les régions. Chaque femelle donne naissance à un seul jeune, qui prend son envol au bout de 3-4 semaines[4].
Les rhinolophes euryales cohabitent dans des gîtes avec d’autres espèces, comme les Minioptères de Schreibers, les Murins à oreilles échancrées, les Murins de Cappaccini, les Grands et Petits murins, Murin du Maghreb ou les Grands rhinolophes[4].
Les gîtes d’hiver peuvent être distants d’une cinquantaine de kilomètres des gîtes d’été. Le maximum connu en Europe est de 134 km.
Le Rhinolophe euryale a un vol très précis. Sa grande manœuvrabilité lui permet de capturer des insectes en vol en milieu encombré. Il chasse aussi à l'affût depuis un perchoir. Son régime alimentaire varie en fonction des saisons et des régions[4].
Il consomme des Lépidoptères nocturnes en grande quantité, ainsi que des Diptères comme des Tipulidés et en moins grande quantité, des Coléoptères comme des Scarabéidés.
Le Rhinolophe euryale est une espèce typiquement troglophile des massifs karstiques, qui gîte dans presque tous les habitats souterrains (grottes, anciennes mines, tunnels etc.). En été, des colonies sont parfois observées dans les combles et les greniers. Cette observation est exceptionnelle en Suisse[5]. Au cours d’une même saison, le Rhinolophe euryale occupent différents gîtes, en fonction des disponibilités et des conditions climatiques[4]. En Europe, pour la chasse, l’espèce préfère les formations arborées de feuillus, les bois bordés de prairies ou de pelouses, les pré-bois, les haies, principalement dans un rayon de 10 km autour du gîte. Toutes les études effectuées en Europe indiquent que l'espèce évite les espaces dégagés[6],[7],[8],[9],[10],[11]. La même préférence a été observée même dans des régions plus arides, comme en Iran[12]. En Tunisie, des observations directes (région de Ain Draham, Parc National d'el Feija) et des études par écholocation (Parc National de l'Ichkeul) semblent confirmer que la présence de l'espèce se limite aux zones fortement boisées[12].
En période estivale, les Rhinolophes euryales sortent de leur gîte environ 45 minutes après le coucher du soleil et y retournent 45 minutes avant le lever[4]. Des pics d’activités sont observés en début et en fin de nuit. Les phases d’activité sont entrecoupées de phases de repos plus ou moins longues, certaines pouvant aller jusqu’à 5 heures. Le repos s’effectue dans des gîtes secondaires comme des arbres, des granges, des cavités ou dans le gîte principal.
En France, selon la liste rouge de l’IUCN, le rhinolophe euryale a le statut de Quasi menacé[13]. Il compte parmi les espèces les plus menacées et seul le Sud abrite encore des populations viables[5].Franche-Comté : En danger critique d’extinction (CR)
Le statut de protection comprend:
Les effectifs d’adultes recensés sont d’environ 15 000 individus en France.
Les pressions anthropiques qui affectent cette espèces sont multiples. Le Rhinolpohe euryale est sensible[4]:
Le Rhinolophe euryale (Rhinolophus euryale) est une espèce de chauve-souris fer à cheval de la famille des Rhinolophidae.
Son aire de répartition s’étend au nord du Maghreb, dans les pays méditerranéens d’Europe, et un peu en Turquie, en Transcaucasie et Iran. En France, il a subi une baisse alarmante de ses effectifs.
O morcego mediterráneo de ferradura (Rhinolophus euryale) é unha especie de morcego dun tamaño intermedio entre o Rhinolophus ferrumequinum e o Rhinolophus hipposideros. dos que se diferenza pola forma da cadeira, que é puntiaguda e lixeiramente inclinada. Diferénciase tamén pola forma da ferradura, que no caso do morcego mediterráneo conta con tres sucos verticais, tamén a cor interior das súas orellas é rosada, mentres nos outros é escura; e a súa forma de envolverse coas ás durante o repouso, onde mantén as súas ás case recollidas e amosando case toda a súa área pectoral.
Esténdese dende a Península Ibérica, sur de Europa, Marrocos, Alxeria e Tunisia, Oriente Medio e sur do Cáucaso, ata Turkmenistán. En Europa o límite setentrional, pasa polo centro de Francia, norte de Italia e noroeste de Romanía, non habitando en zonas de alta montaña ou moi áridas.
Especie termófila, depende de espazos forestais heteroxéneos e cultivos tradicionais, situados en proximidades de zonas con abondosidade de cavidades para refuxio. Aliméntase principalmente de avelaíñas nocturnas, aínda que tamén aproveitan explosións demográficas de pequenos escaravellos do xénero Rhizothrogus. Captura as súas presas voando baixo ou sobre a foresta ou dende perchas á espreita.
Como á maioría dos quirópteros, son as perturbacións nos refuxios, xa sexan de cría ou hibernación, como a perda e degradación do seu hábitat e a diminución de presas dispoñibles pola utilización masiva de pesticidas agrícolas e forestais.
O morcego mediterráneo de ferradura (Rhinolophus euryale) é unha especie de morcego dun tamaño intermedio entre o Rhinolophus ferrumequinum e o Rhinolophus hipposideros. dos que se diferenza pola forma da cadeira, que é puntiaguda e lixeiramente inclinada. Diferénciase tamén pola forma da ferradura, que no caso do morcego mediterráneo conta con tres sucos verticais, tamén a cor interior das súas orellas é rosada, mentres nos outros é escura; e a súa forma de envolverse coas ás durante o repouso, onde mantén as súas ás case recollidas e amosando case toda a súa área pectoral.
Talle- Cabeza e corpo, entre 4,2 a 5,8 cm. Lonxitude da cola- 2,2 a 3 cm. Envergadura- 38 cm. Peso- de 8 a 17,5 gramos.Il ferro di cavallo euriale (Rhinolophus euryale Blasius, 1853) è un pipistrello della famiglia dei Rinolofidi diffuso nell'Ecozona paleartica.[1][2]
Pipistrello di medie dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 43 e 58 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 43 e 51 mm, la lunghezza della coda tra 22 e 30 mm, la lunghezza delle orecchie tra 17 e 27 mm e un peso fino a 17,5 g.[3]
La pelliccia è lunga, soffice e lanuginosa. Le parti dorsali bruno-grigiastre con dei riflessi rossastri o giallastri e la base dei peli biancastra, mentre le parti ventrali sono molto più chiare. La sottospecie R.c.parvus ha una macchia chiara dietro la base anteriore di ogni orecchio. Le orecchie sono corte. La foglia nasale presenta una lancetta triangolare e con la punta smussata, un processo connettivo a forma di corno elevato, appuntito e curvato in avanti, una sella con i bordi paralleli, l'estremità arrotondata e priva di peli. La porzione anteriore non copre completamente il muso ed è provvista di un incavo centrale superficiale alla base. Il labbro inferiore ha tre solchi longitudinali. Le membrane alari sono marroni chiare, la prima falange del quarto dito è relativamente corta. La coda è lunga ed inclusa completamente nell'ampio uropatagio. Il primo premolare superiore è piccolo e situato lungo la linea alveolare. Il cariotipo è 2n=58 FNa=60.
Emette ultrasuoni ad alto ciclo di lavoro con impulsi di lunga durata a frequenza costante di 101–108 kHz.
Si rifugia all'interno di grotte e più raramente in edifici e miniere dove forma grandi colonie fino a 2.000 individui, spesso insieme ad altri ferri di cavallo, al vespertilio smarginato, vespertilio di Capaccini e il miniottero comune. Entra in ibernazione in inverno durante il quale si sposta nei ricoveri verso le entrate a temperature intorno ai 10-12,5 °C, mentre in estate le femmine formano vivai di 50-400 esemplari, con i maschi talvolta presenti. L'attività predatoria inizia tardi la sera. Il volo è lento, fluttuante ed altamente manovrato, può rimanere sospeso in aria. È una specie sedentaria con spostamenti massimi fino a 134 km.
Si nutre di lepidotteri e in misura minore di neurotteri e ditteri catturati nella vegetazione od occasionalmente anche al suolo e divorati sopra specifici posatoi.
Danno alla luce un piccolo alla volta tra giugno e agosto. Raggiungono la maturità sessuale a due o tre anni.
Questa specie è diffusa in maniera frammentata nell'Europa meridionale, Africa nord-occidentale e nel vicino oriente fino all'Iran nord-orientale. In Italia è presente su tutto il territorio.
Vive nelle foreste decidue di sclerofille, radure semi-desertiche, boscaglie in zone calcaree in prossimità di fonti d'acqua fino a 1.000 metri di altitudine.
Sono state riconosciute 2 sottospecie:
Alcuni autori considerano quest'ultima sottospecie un sinonimo del ferro di cavallo di Mehely.[4]
La IUCN Red List, considerato il declino della popolazione stimato del 30% negli ultimi 27 anni, classifica R.euryale come specie prossima alla minaccia (NT).[1]
Il ferro di cavallo euriale (Rhinolophus euryale Blasius, 1853) è un pipistrello della famiglia dei Rinolofidi diffuso nell'Ecozona paleartica.
De paarse hoefijzerneus (Rhinolophus euryale) is een vleermuis uit de familie der hoefijzerneuzen (Rhinolophidae). Zijn naam dankt hij aan de paarse glans die zijn grijsbruine vacht kan hebben, maar ook een roodachtige glans komt regelmatig voor. De bovenzijde loopt geleidelijk over in een grijs- tot geelwitte onderzijde. Zijn neusblad en lippen zijn grijsbruin, en zijn oren en vleugels lichtgrijs. Hij heeft een spanwijdte van 300 tot 320 millimeter, een kop-romplengte van 43 tot 58 millimeter, een staartlengte van 22 tot 30 millimeter en een gewicht van 8 tot 17,5 gram.
De soort komt vooral voor rond het Middellandse Zeegebied, waar in vele talen naar wordt gerefereerd in zijn naam (bijvoorbeeld het Engelse "Mediterranean horseshoe bat", of het Duitse "Mittelmeer-Hufeisennase"). Hij komt in bijna geheel Zuid-Europa voor, in Noordwest-Afrika van Marokko tot Tunesië, en van Turkije zuidwaarts tot Israël. Verder komt hij oostwaarts voor tot Iran en Turkmenistan, en een geïsoleerde populatie van de soort komt voor op de grens van Slowakije en Hongarije.
De paarse hoefijzerneus wordt aangetroffen in warme bossen in heuvellandschap en in bergen (tot 1100 meter hoogte, kraamkamers tot 800 meter hoogte), vooral in karstgebieden, met veel grotten en water in de buurt. De paarse hoefijzerneus is afhankelijk van grotten, als kraamkamer en als winterverblijf. De paarse hoefijzerneus is veel socialer als andere hoefijzerneuzen. In een grot in Slowakije zijn tot tweeduizend paarse hoefijzerneuzen aangetroffen. De dieren hangen vrij, waarbij ze een enkele keer andere vleermuizen aanraken. Een kraamkamer kan uit 50 tot 400 dieren bestaan, vaak aangevuld met andere vleermuissoorten, als andere hoefijzerneuzen, ingekorven vleermuis en de Schreibers vleermuis.
's Nachts, in de late schemering, vliegt de hoefijzerneus uit en jaagt dan laag boven de heuvelachtige grond op motten en andere insecten. Hij heeft vaste eetplaatsen, waar hij al hangend zijn voedsel opeet. De paarse hoefijzerneus is zeer wendbaar en kan zich ook door dicht bos of struikgewas manoeuvreren. Deze soort kan wiekelen, op één plaats hangen in de lucht. De paartijd begint vanaf eind juli en kan tot in de winter doorgaan. In de kraamkamer wordt één jong per worp geboren. Dit jong heeft een grijze kleur en is ongeveer vier gram zwaar. Deze vliegen voor het eerst tussen midden-juli (Bulgarije) en midden-augustus.
Bronnen, noten en/of referentiesDe paarse hoefijzerneus (Rhinolophus euryale) is een vleermuis uit de familie der hoefijzerneuzen (Rhinolophidae). Zijn naam dankt hij aan de paarse glans die zijn grijsbruine vacht kan hebben, maar ook een roodachtige glans komt regelmatig voor. De bovenzijde loopt geleidelijk over in een grijs- tot geelwitte onderzijde. Zijn neusblad en lippen zijn grijsbruin, en zijn oren en vleugels lichtgrijs. Hij heeft een spanwijdte van 300 tot 320 millimeter, een kop-romplengte van 43 tot 58 millimeter, een staartlengte van 22 tot 30 millimeter en een gewicht van 8 tot 17,5 gram.
Multimedia w Wikimedia Commons Podkowiec śródziemnomorski (Rhinolophus euryale) – ssak należący do gatunku nietoperzy z rodziny podkowcowatych. Żyje na obszarze basenu Morza Śródziemnego, Półwyspie Bałkańskim, a także miejscami na Półwyspie Apenińskim.
Głowa i ciało mierzy zwykle 43-58 mm, wraz z 22-30 mm ogonem. Rozpiętość skrzydeł podkowca mieści się między 300 a 320 mm, zaś typowa waga pomiędzy 8 a 17,5 g.
Posiada puszyste futro porastające jasno-szarą skórę. Strona grzbietowa jest szaro-brązowa, czasem z rudawym odcieniem. Strona brzuszna jest szaro-biała bądź żółto-biała[2].
Używają echolokacji, której charakterystyka dźwięku jest skorelowana z wiekiem i długością skrzydeł, ale już w przeciwieństwie do swoich bliskich krewnych - nie z masą ciała[3].
R. euryale preferuje ciepłe, lesiste wzgórza i góry, zwłaszcza obszary wapienne z wieloma jaskiniami i dostępem do wody. Jaskinie zapewniają im schronienie, miejsce hibernacji i rozrodu. Schronienie to niejednokrotnie dzielą wraz z innymi podkowcowatymi, lecz nigdy nie mieszają się wzajemnie.
Niewiele wiadomo o cyklu reprodukcyjnym podkowca. Wylęgarnie mieszczą zwykle 50-400 samic oraz rzadziej występujące samce.
Podkowiec śródziemnomorski opuszcza schronienie późnym wieczorem, polując nisko nad ziemią, na ciepłych zboczach, lecz czasem również w gęstych lasach, chwytając ćmy i inne drobne owady.
Podkowiec śródziemnomorski wykazuje 3 strategie polowania[4]:
Podkowiec śródziemnomorski (Rhinolophus euryale) – ssak należący do gatunku nietoperzy z rodziny podkowcowatych. Żyje na obszarze basenu Morza Śródziemnego, Półwyspie Bałkańskim, a także miejscami na Półwyspie Apenińskim.
Podkovár južný[2] alebo staršie podkováč južný (Rhinolophus euryale) je druh netopiera z čeľade podkovárovité (Rhinolophidae).
Hlava a telo sú zvyčajne 43 až 58 mm dlhé s 22 – 30mm chvostom. Rozpätie krídel je od 300 do 320 mm so štandardnou hmotnosťou medzi 8 až 18 g. Veľkosťou je medzi podkovárom krpatým a podkovárom štíhlokrídlym.[3]
Srsť je nadýchaná so slabo sivým základom. Chrbtová časť je sivo hnedá, niekedy so slabým červenkastým nádychom. Spodná časť je sivobiela alebo žltobiela.[4]
Je rozšírený v oblasti Stredomoria, Balkánu, Severnej Afriky a Blízkeho východu.
Zo 429 mapovacích kvadrátov DFS sa celkovo vyskytol v 18 (4,2% rozlohy Slovenska):[2]
Zvykne obývať teplé, lesné oblasti v predhorí a pohorí, preferuje vápencové oblasti s početnými jaskyňami a blízkym zdrojom vody. Kolónie a hniezdiská sú v jaskyniach, ktoré zdieľajú s ostatnými druhmi podkovárov. S príbuznými druhmi sa nemiešajú.
Nie je známych veľa informácii o priebehu rozmnožovania.[6] V hniezdiacich kolóniách sa zdržiava 50 až 400 samíc s občasným výskytom samcov.
Hniezdisko opúšťajú počas neskorého súmraku. Lovia nízko nad zemou na teplých úbočiach v relatívne hustom stromovom poraste. Lovia mole a ostatný drobný hmyz.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Podkovár južný
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Podkovár južný
Podkovár južný alebo staršie podkováč južný (Rhinolophus euryale) je druh netopiera z čeľade podkovárovité (Rhinolophidae).
Medelhavshästskonäsa[3], tidigare även mellanhästskonäsa (Rhinolophus euryale) är en fladdermusart i familjen Hästskonäsor.[4]
Medelhavshästskonäsan har en kroppslängd mellan 4,5 och 6 cm och vikt upp till 18 g.[4][5]
Som alla hästskonäsor har den hudutskott kring näsöppningarna. Det mellersta av dessa utskott, sadeln, har ett karakteristiskt utseende som är till hjälp vid bestämningen: Den nedre delen har parallella sidor sedda framifrån, och med en smal spets, uppåt/utåtsträckt sedd från sidan.[5]
Medelhavshästskonäsan börjar jaga strax efter solnedgången. Flykten är snabb och med tvära svängar. Födan består av olika insekter,[4] bland annat nattflygande fjärilar.[1] Den är mycket social, och kan sommartid bilda stora, könsblandade kolonier på upp till 1 000 djur.[5]
Arten uppehåller sig i lövskog och beväxta våtmarker, sällsynt buskvegetation. Den undviker barrskog. Grottor och gruvor används både för dagviste och vintersömn.[1] Vintersömnen är lätt, och tillbringas individuellt eller i mindre grupper.[4]
Arten finns i Nordafrika och norra Medelhavsområdet med undantag av Sydspanien. Den finns också i Mindre Asien och Mellanöstern.[5]
Medelhavshästskonäsan är globalt nära hotad ("NT").[1]
Medelhavshästskonäsa, tidigare även mellanhästskonäsa (Rhinolophus euryale) är en fladdermusart i familjen Hästskonäsor.
Akdeniz nal burunlu yarasası[1] (Rhinolophus euryale), memeliler (Mammalia) sınıfının, yarasalar (Chiroptera) takımının, nal burunlu yarasagiller (Rhinolopidae) familyasından bir yarasa türüdür. Akdeniz bölgesi, balkan yarımadası ve İtalya'nın bir bölümünde bulunur.
Kürkü, hafif gri bir tabana sahip ve kabarıktır. Sırt bölgesi gri-kahverengi, bazen de hafif kırmızımsı bir renk alabilirken karın bölgesi gri-beyaz veya sarı-beyazdır.[2]
Akdeniz nal burunlu yarasası nemli ve ıssız mağaralarda, çatı aralarında, han, hamam gibi boş binalarda yaşayan bir tür olarak bilinmektedir.[1]
Akdeniz nal burunlu yarasasının üreme döngüsü hakkında az miktarda bilgi mevcuttur. Fidanlıklar normalde 50 ile 400 arasında dişiyi tutarlar, nadir de olsa aralarında erkekler de bulunabilir.
Akdeniz nal burunlu yarasaları akşam karanlığında yuvalarını terk ederek sıcak tepelerde veya nispeten yoğun ağaç örtüsünde ağız ve burunlarından çıkardıkları sesle yön tayini yaparak güveleri ve diğer küçük böcekleri avlayarak beslenirler.
Akdeniz nal burunlu yarasası (Rhinolophus euryale), memeliler (Mammalia) sınıfının, yarasalar (Chiroptera) takımının, nal burunlu yarasagiller (Rhinolopidae) familyasından bir yarasa türüdür. Akdeniz bölgesi, balkan yarımadası ve İtalya'nın bir bölümünde bulunur.
Країни проживання: Албанія, Алжир, Андорра, Вірменія, Азербайджан, Боснія і Герцеговина, Болгарія, Хорватія, Франція, Грузія, Гібралтар, Греція, Ватикан, Угорщина, Іран, Ірак, Ізраїль, Італія, Йорданія, Ліван, Північна Македонія, Монако, Чорногорія, Марокко, Палестина, Португалія, Румунія, Росія, Сан-Марино, Сербія, Словаччина, Словенія, Іспанія, Сирія, Туніс, Туреччина.
Зустрічаються в Південній Європі, на північному заході Африки і на Близькому Сході. Висотний діапазон поширення: від рівня моря до 1000 м.
Рідкісний вид. Літні колонії налічують бл. 50-1,500 осіб. Зимові скупчення зазвичай містять до 2000 тварин. Харчується в середземноморських та субсередземноморських чагарниках і рідколіссях моллю та іншими комахами. Літні сідала знаходяться в природних і штучних підземних порожнинах, а також горищах в якійсь частині діапазону. Зимує в підземних порожнинах (як правило, великі печери з постійним мікрокліматом). Це осілий вид.
Тіло довжиною 43-58 мм, хвіст довжиною 22-30 мм, задні ступні 9-11 мм, розмах крил 300-320 мм,, вага 8.0-17.5 гр.
Шерсть пухнаста, з легкою сірою основою. Спина сіро-коричневого, іноді з невеликим червонуватим відтінком, а черево сіро-білого або жовто-білого кольору.
Rhinolophus euryale là một loài động vật có vú trong họ Dơi lá mũi, bộ Dơi. Loài này được Blasius mô tả năm 1853.
Rhinolophus euryale là một loài động vật có vú trong họ Dơi lá mũi, bộ Dơi. Loài này được Blasius mô tả năm 1853.
Rhinolophus euryale (Blasius, 1853)
Ареал
Южный подковонос (лат. Rhinolophus euryale) — вид летучих мышей рода подковоносов.
Страны проживания: Албания, Алжир, Андорра, Армения, Азербайджан, Босния и Герцеговина, Болгария, Хорватия, Франция, Грузия, Гибралтар, Греция, Ватикан, Венгрия, Иран, Ирак, Израиль, Италия, Иордания, Ливан, Македония, Монако, Черногория Марокко, Палестина, Португалия, Румыния, Россия, Сан-Марино, Сербия, Словакия, Словения, Испания, Сирия, Тунис, Турция. Раньше обитали в Гибралтаре, Швейцарии.
Встречаются в Южной Европе, на северо-западе Африки и на Ближнем Востоке. Обитают на высоте от уровня моря до 1000 м над уровнем моря.
Редкий вид. Летние колонии насчитывают около 50—1500 особей. В зимних скоплениях обычно содержится до 2000 животных. Охотятся в средиземноморских и субсредиземноморских кустарниках и редколесьях на ночных бабочек и других насекомых. Летом селятся в естественных и искусственных подземных полостях, а кое-где и на чердаках. Зимуют в подземных полостях (как правило, больших пещерах с постоянным микроклиматом). Это оседлый вид.
Длина тела 43—58 мм, длина хвоста 22—30 мм, размах крыльев 300—320 мм, вес 8,0—17,5 гр.
Шерсть пушистая, основной окрас серый. Спина серо-коричневая, иногда с лёгким красноватым оттенком, а брюхо серо-белого или жёлто-белого цвета.
Южный подковонос (лат. Rhinolophus euryale) — вид летучих мышей рода подковоносов.
지중해관박쥐(Rhinolophus euryale)는 관박쥐과에 속하는 박쥐의 일종이다. 지중해 지역과 발칸 반도 뿐만 아니라 이탈리아 일부에서 발견된다.
머리부터 몸까지 길이는 보통 43~58mm, 꼬리 길이는 22~30mm이다. 날개 폭은 300~320mm이고, 몸무게는 평균 8~17.5g이다. 위쪽으로 연결되는 돌기는 뾰족하고 아래쪽 방향으로 약간 구부러져 있으며, 아래쪽에서 보았을 때 크게 둥근 아랫쪽 연결 돌기 보다 뚜렷하게 길다. 연한 회색 바탕에 솜털같은 털이 뒤덮여 있다. 등 쪽은 회색-갈색이며 때로는 약간 불그스레한 색조를 띠는 반면에 배 쪽은 회색-흰색 또는 노랑-흰색이다.[2]
지중해관박쥐는 구릉 지대와 산악 지대의 따뜻한 숲 지역에서 사는 경향이 있으며, 많은 동굴과 물 근처의 석회암 지역을 좋아한다. 때로는 북쪽 지역의 따뜻한 고지대에서 살기도 하지만, 여름 둥지와 새끼를 돌보는 장소는 동굴 속에 있다. 서로 섞이는 것 없이 다른 관박쥐류 박쥐와 자주 둥지를 공유한다.
지중해박쥐의 생식 주기에 대한 정보는 알려진 것이 거의 없다. 보통 50마리와 400마리 사이의 암컷이 모여 새끼를 돌보는 집단을 형성하며, 수컷이 포함되기도 한다.
지중해관박쥐는 늦은 황혼에 둥지를 떠나 따뜻한 구릉 지대의 땅 위로 낮게 비행하며 사냥을 하지만 비교적 울창한 나무 속에서 사냥을 하기도 하고, 나방이나 기타 작은 곤충을 잡아 먹는다.
.jpg){kind=small}
