Choloepus is the only living genus of the family Megalonychidae. Fossil evidence shows that this family was once a much more diverse group and included many species of ground sloths. A Pleistocene megalonychid genus, Megalonyx, was widely distributed in North America and was notable for its very large size.
Unlike Bradypus species, Choloepus species easily adapt and breed in captivity.
Choloepus hoffmanni exhibits karyotypic variation, 2n = 49 to 54.
There is a limited information on communication and behavior. This lack of knowledge is largely due to their nocturnal, arboreal, and solitary lifestyle. Their sense of olfaction is well developed, evident by the use of scent marking by males. Males scent mark on tree branches via glands surrounding the anus. The purpose of scent marking is to establish a meeting place with the females so that mating can occur. The female may also vocalize via a high-pitched scream to advertise to males she is ready to mate. These sloths are generally silent but have been known to hiss in times of high stress or when agitated. Separation of an infant from its mother will elicit a loud low-pitched distress call ranging from 30 to 90 seconds. Tactile communication has been observed in the form of grooming between infant and mother. This is a mutual behavior and involves licking the head, face, and anogenital region.
Communication Channels: tactile ; acoustic ; chemical
Other Communication Modes: scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
According to the IUCN Red List, the status of Choloepus hoffmanni is of least concern due to their large distribution, large population sizes, and ability to inhabit somewhat disturbed areas.
Several factors that serve as potential population limiting factors of Choloepus hoffmanni include deforestation, agricultural activity, illegal trafficking, and an increase in human settlements. In addition, local communities bordering the habitats of Choloepus hoffmanni have been known to take these sloths up as pets. In efforts to combat the negative consequences due to human impingement several rescue and rehabilitation centers have been built to assist those animals that are injured. Although there are obvious negative consequences of habitat removal for animals as a whole, it has been hypothesized that C. hoffmanni might benefit from forest fragmentation which create edge habitats.
US Federal List: no special status
CITES: appendix iii
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
There are no negative effects of Choloepus hoffmani on humans.
Choloepus hoffmanni is considered a flagship species and plays a role in ecotourism.
Positive Impacts: ecotourism
Hoffman’s two-toed sloths host a variety of organisms, including gastrointestinal parasites, ectoparasites, and commensal arthropods (mosquitoes, sand flies, triatomine bugs, lice, ticks, and mites). Algae grows on the fur of C. hoffmanni, a mutual commensalism. The algae obtain a protected habitat growing inside the hair and the sloth becomes camouflaged alongside the foliage. The algae take up residence in the longitudinal grooves of the pelage. The algae, in addition to providing camouflage, may also contribute nutritional or trace element value to the sloths. Hoffman’s two-toed sloths also provide trees with fertilizer by defecating (accounting for 30% of their body weight) at the base of trees.
Ecosystem Impact: creates habitat; keystone species ; parasite
Species Used as Host:
Mutualist Species:
Commensal/Parasitic Species:
Hoffman’s two-toed sloths are primarily folivores. Their diet consists of leaves, buds, tender twigs, young plant shoots, fruits, and flowers. They use their anterior caniform teeth to pierce, crop, and slice food and process it with the posterior molariform teeth. Daily food consumption in adults averages 0.35 kg. Digestion rate of leaves is the slowest of all herbivorous mammals, with a passing rate of about two and a half days. They have four-chambered stomachs, much like ruminants, which house bacteria capable of digesting the rich amount of cellulose present in their diets. Their slow metabolic rate allows them to survive on a small amount of nourishment as well as to neutralize plant toxins due to long gut passage times. Basal metabolic rate is about 45 kJ.
Plant Foods: leaves; wood, bark, or stems; fruit; flowers; algae
Primary Diet: herbivore (Folivore )
Choloepus hoffmanni (Hoffman’s two-toed sloth) is a native South American mammal whose distribution also reaches Central America. The distribution extends from southern Nicaragua to Brazil and Bolivia and is composed of two disjunct populations. The northern population extends from Central America to northern and western Colombia, western Ecuador, and westernmost Venezuela. The southern population spans the area east of the Andes in Ecuador, Peru, Bolivia, and western Brazil. The two species of Choloepus (Choloepus hoffmanni and Choloepus didactylus) overlap partially in the Andean regions and western Amazonia.
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Hoffman’s two-toed sloths inhabit lowland forests as well as higher altitude rain forests. Habitat is limited primarily to areas of continuous canopy. Habitat selection is correlated with social inheritance of the mother’s home range and tree preference. Plant composition and availability change seasonally and also play a role in habitat selection. In areas where Hoffman’s two-toed sloths coexist with three-toed sloths (Bradypus species), it is less abundant. Southern two-toed sloths inhabit similar habitats to those of C. hoffmanni, but they seldom coexist and thus mostly occupy exclusive geographical ranges.
Range elevation: 26 to 171 m.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: rainforest
Longevity in the wild is 12 years and in captivity 31 years. Mortality in the wild can be due to age, death by natural predation, hunting by humans for bushmeat, and loss of habitat due to deforestation.
Average lifespan
Status: wild: 12 hours.
Average lifespan
Status: captivity: 31 hours.
Average lifespan
Status: captivity: 32.1 years.
Hoffman’s two-toed sloths are one of two species in the genus Choloepus. Species in this genus are easily identified by the presence of two claws on the forelimb. The other extant genus of sloths, three-toed sloths Bradypus, have three claws on the forelimb. Hoffman’s two-toed sloths have head and body lengths ranging from 58 to 70 cm, mass varies from 4 to 8 kg.
Males and females are monomorphic. Hoffman’s two-toed sloths have rounded heads and flattened faces. The small snout is naked and protrudes from the flattened face. Ears are round and thickened, almost always covered with hair. The coloration of body hair in adults is a mosaic of tan, blonde, and light brown. Shading of the hair over the head and back is often darker than the rest of the body. A good way to distinguish C. hoffmanni from C. didactylus is that the former lacks dark shoulder and forearm markings. The hair of C. hoffmanni can grow up to 15 cm. Hair covering the abdominal region grows from the midline laterally so that the hair is parted. This serves as an efficient means to expel run-off water since sloths spend the majority of their time hanging upside down. Sloths have two coats, a softer inner coat and an outer coat that is longer and coarser in texture. During dry seasons the coat appears brown. In times of abundant rainfall, the outermost coat takes up a green hue due to the growth of algae. The fur coat also assists in insulating the sloth.
The forelimbs are slightly longer than the hind limbs. The manus and pes are highly modified in C. hoffmanni. Functional digits are reduced to numbers II and III in the manus and II, III, and IV in the pes. Digits of the manus are syndactylous. The distalmost phalanges are curved and possess claws that extend 8 to 10 cm. Soles of the manus and pes are bare and equipped with thick-skinned glabrous pads. The tail is absent or vestigial.
One of the most constant mammalian morphological characteristics is the presence of seven cervical vertebrae. Only three genera are known to be an exception to this constant, Choloepus, Bradypus, and Trichechus. The number can differ from individual to individual but it varies in Choloepus hoffmanni from 5 to 8 cervical vertebrae. Shortening of the neck (fewer than 7 cervical vertebrae) in conjunction with thick musculature around the neck region and a robust clavicle provide the rigidity that is needed to support the head while inverted.
There are five upper and four lower teeth in each quadrant for a total of 18 teeth. Choloepus hoffmanni lacks deciduous teeth and, instead, has ever-growing or hypseledont teeth. The teeth lack enamel, instead they possess a harder layer of dentin which surrounds an inner softer layer of dentin. Teeth erupt as simple conical structures and over time wear into caniniform and molariform teeth. This process is termed thegosis. The softer dentin center is worn away more quickly than the harder outer dentin layer during occlusion. This in turn forms a basin in the center of molariform teeth with a sharper outer layer. In adults, the anterior teeth are caniniform and are separated from the homodont, molariform cheek teeth by a diastema. These anterior maxillary caniniform teeth occlude with the posterior surfaces of the mandibular caniniforms. This occlusion forms unique triangular beveled caniniforms, characteristic of Choloepus hoffmanni. In the cheek teeth, each mandibular tooth occludes anterior to the corresponding maxillary tooth by an interval of half a tooth length. Other cranial osteological landmarks include an incomplete zygomatic arch, of which the jugal has two processes (lower and upper); inflated pterygoid region forming sinuses; open tympanic ring supporting the tympanic membrane; and a crescent-shaped glenoid fossa.
Range mass: 4 to 8 kg.
Range length: 58 to 70 cm.
Average basal metabolic rate: 45 cm3.O2/g/hr.
Other Physical Features: endothermic ; heterothermic ; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
Average basal metabolic rate: 3.891 W.
As strictly arboreal mammals that move little and are cryptically colored, Hoffman’s two-toed sloths are relatively protected from predation. Their predators are are large, arboreal or avian predators, especially harpy eagles (Harpia harpyja). Other predators include jaguars, ocelots, other arboreal cats, and large snakes, such as anacondas.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Males advertise their presence by distributing pungent smelling anal secretions onto branches. This is thought to serve as a way to designate a meeting place between females and males. The female may also advertise that she is ready to mate by exerting a high-pitched scream. In response, interested males will move towards the female. If two males arrive at the same time, confrontation can occur. Confrontation between males is an upside down event. They grasp a branch with their hind limbs and swing with one or both forelimbs at each other until one of them gives up. The male that remains will mate with the female numerous times and then leave her on her own. Reproduction in C. hoffmanni also occurs in a hanging position.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
Breeding in Hoffman's two-toed sloths is seasonal. Pregnancy occurs during the rainy season and births at the beginning of the dry season. The gestation period is about 11.5 months and usually yields a single offspring. Newborns are about 25.4 cm long and weigh approximately 12 ounces. Offspring are born with claws, which are used to cling onto the mother soon after birth. The mother carries her young for 6 to 9 months, thereafter the offspring is independent. It has been reported that young are able to consume solid food as soon as 2 to 5 weeks. Nursing may stop as soon as the end of the first month. Sexual maturity in Choloepus hoffmanni is reached at about the age of 3 in females and 4 to 5 years in males. The inter-birth interval lasts at a minimum 15 months.
Breeding interval: Interbirth
Breeding season: During the rainy season
Average number of offspring: 1.
Average gestation period: 11.5 months.
Average weaning age: 1 months.
Range time to independence: 6 to 9 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 3 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 4 to 5 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average birth mass: 402 g.
Average gestation period: 350 days.
Average number of offspring: 1.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 730 days.
Males typically lack interest following birth of offspring and are not involved in their upbringing. Females are the sole source of parental care following birth until independence. Newborns are partially precocial, although do depend on the mother for a short time. The mother carries her young wherever she goes, providing milk in the first month and solid food thereafter. While young are carried around by their mothers, they learn where and what types of leaves are best to eat. As a result of this, familial selectivity of tree types has been reported. Independence is usually acheived by 6 to 9 months.
Parental Investment: precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Female); inherits maternal/paternal territory
Ounaou Hoffmann, pe lezireg Hoffmann, Choloepus hoffmanni eus e anv skiantel, a zo ur bronneg hag a vev e Kreiz ha Suamerika.
El peresós didàctil de Hoffmann (Choloepus hoffmanni) és una espècie de peresós de Mesoamèrica i Sud-amèrica, amb la població més gran a Panamà. És un animal solitari, nocturn i arborícola, que viu en jungles madures i secundàries i en boscos caducifolis. Amb el seu pelatge grenyut, enormes urpes i moviments lents, és inversemblant que els peresosos didàctils es puguin confondre amb un altre animal. Amb un pes d'entre 5,5 i 7,5 kilos de pes i una llargària d'uns 60 cm, aquests animals nocturns tenen la mida perfecta per moure's a les copes dels arbres del seu hàbitat a la jungla.
Das Hoffmann-Zweifingerfaultier (Choloepus hoffmanni) ist eine Art aus der Familie der Megalonychidae. Sie ist in Mittel- und Teilen von Südamerika verbreitet, besitzt aber ein zweigeteiltes Verbreitungsgebiet. Der Lebensraum umfasst sowohl tropische Regenwälder und teils laubabwerfende Wälder im Tiefland und in höheren Lagen. Dort lebt das Hoffmann-Zweifingerfaultier einzelgängerisch in den Baumkronen und ernährt sich weitgehend von Blättern und jungen Zweigen. Charakteristisch ist vor allem das bräunliche Fell und das hellere Gesicht sowie das Hangeln kopfüber im Geäst. Es werden mehrere Unterarten unterschieden, die Gesamtpopulation ist nicht gefährdet. Wissenschaftlich erstbeschrieben wurde das Hoffmann-Zweifingerfaultier im Jahr 1858. Es ist nach dem deutschen Naturforscher Karl Hoffmann benannt.
Das Hoffmann-Zweifingerfaultier erreicht eine Gesamtlänge von 57 und 71 cm, wobei Weibchen durchschnittlich etwas größer sind als Männchen. Der kurze und äußerlich nicht sichtbare, von Fell bedeckte Schwanz nimmt dabei 1,4 bis 3 cm ein. Das Gewicht variiert zwischen 2,7 und 9 kg. Es stellt somit die kleinere Art der Zweifinger-Faultiere dar. Allgemein ist der Kopf klein, jedoch länger als bei den Dreifinger-Faultieren. Die Ohren haben eine runde Form und werden maximal 3,7 cm lang, sie sind ebenfalls im Fell verborgen. Das Fell weist generell eine gelbliche bis heller oder dunkler bräunliche Färbung auf. Das Gesicht ist aber meist heller getönt, die Schnauzenregion bleibt demgegenüber unbehaart. Wie das Eigentliche Zweifingerfaultier (Choloepus didactylus) besteht das Fell nur aus dem Deckhaar, eine Unterwolle wie bei den Dreifinger-Faultieren kommt nicht vor. Die mit bis zu 17 cm längsten Haare treten dabei im Schulterbereich auf. Teilweise schimmert das Fell je nach Lichteinfall grünlich, was von einer Symbiose mit Algen herrührt, die im Fell leben. Diese Symbiose dient dem Tier vermutlich zur Tarnung vor Fressfeinden, wobei der Effekt am stärksten in der Regenzeit wirkt. Der Scheitel des Fells liegt nicht wie bei anderen Säugetieren auf dem Rücken, sondern auf dem Bauch, so dass das Regenwasser besser abfließen kann. Die langen Gliedmaßen sind für das Klettern und Hangeln in den Bäumen bestens geeignet. Die Vorderbeine sind geringfügig länger als die Hinterbeine. Die Hände bestehen aus je zwei, die Füße aus je drei funktionalen Strahlen. Diese tragen lange und gebogene Krallen, die vorn und hinten bis zu 6,5 cm lang werden können. Die Hinterfußlänge beträgt durchschnittlich 13,2 cm.[1][2][3]
Der Schädel weist eine Länge zwischen 9,8 und 11,1 cm auf. Die Breite an den Jochbeinen erreicht durchschnittlich 6,3 bis 6,7 cm, hinter den Augen liegt sie aber bei rund 3,5 cm. Charakteristisch ist der nicht vollständig ausgebildete Jochbogen. Allerdings weist er am vorderen Ansatz einen zusätzlichen, nach unten gerichteten Knochenfortsatz auf. Das Gebiss weicht wie bei allen Faultieren von dem für Höhere Säugetiere typischen ab. So sind im Oberkiefer je Kieferast fünf, im Unterkiefer vier Zähne ausgebildet, insgesamt also 18. Die hinteren besitzen eine molarenartige Gestaltung, der jeweils vorderste ist konisch spitz und ähnelt dadurch dem Eckzahn, zudem ist er von den hinteren Zähnen durch ein größeres Diastema getrennt. Er überragt außerdem die hinteren Zähne deutlich und ist manchmal bei geschlossenem Maul äußerlich sichtbar. Schneidezähne sind nicht ausgebildet. Die obere Zahnreihe erreicht eine Länge von 2,4 cm.[1][2]
Allgemein ist der Sehsinn des Hoffmann-Zweifingerfaultiers schlecht entwickelt und nur für kurze Distanzen ausgelegt. Aufgrund der stark gekrümmten Hornhaut der Augenlinse erreicht die Sehkraft nur 3 bis 4 Dioptrien. Das Gehör deckt weitgehend einen niederfrequenten Bereich ab. Daran sind auch die nur wenig bekannten Lautäußerungen ausgerichtet. So rufen Jungtiere ihre Mutter, wenn sie voneinander getrennt werden, mit jammernden oder weinerlichen Lauten unter 1,4 kHz, wobei die Durchschnittslänge pro Ruf bei 0,48 s liegt.[4][1]
Das Hoffmann-Zweifingerfaultier hat ein zweigeteiltes Verbreitungsgebiet: Die nördlichen Populationen bewohnen Mittel- und den äußersten Nordwesten von Südamerika von Honduras und Nicaragua bis in das westliche Venezuela und westlich der Anden entlang der Pazifikküste bis nach Ecuador. Das Verbreitungsgebiet der südlichen Population liegt östlich der Anden und erstreckt sich vom nördlichen und zentralen Peru über den äußersten Westen Brasiliens bis in das zentrale Bolivien. Die Faultierart kommt vom Meerspiegelniveau bis in höhere Gebirgsregionen vor. So sind Tiere in Costa Rica bis in Höhen von 3328 m nachgewiesen, in Panama bis 1925 m und in Venezuela bis 1150 m. Vor allem bei den Populationen in höheren Gebirgslagen ist das Fell deutlich dichter ausgebildet.[5] Das gesamte Verbreitungsgebiet wird mit rund 1,6 Millionen Quadratkilometern angegeben. Der Großteil des Verbreitungsgebietes des Hoffmann-Zweifingerfaultiers überlappt sich mit dem des Braunkehl-Faultiers (Bradypus variegatus); mit dem des näheren Verwandten, dem Eigentlichen Zweifingerfaultier, gibt es nur wenige Überschneidungen.[6][1][3]
Als Lebensraum nutzt das Hoffmann-Zweifingerfaultier Berg- und Tieflandwälder, wobei es sowohl in immergrünen tropischen Regenwäldern als auch in teils laubwerfenden Wäldern und Sekundärwäldern vorkommt. Gemieden werden aber weitgehend Trockenwälder. Allerdings wurden Tiere in Costa Rica auch in Kakaoplantagen gesichtet, wo sie teils größere Strecken zu Nahrungspflanzen zurücklegen.[7] In Honduras konnten Individuen zudem in offenen Grasländern, bestanden mit Trockenvegetation und Dornengestrüpp, beobachtet werden.[2] Die Populationsdichte variiert je nach bevorzugtem Lebensraum. Auf Barro Colorado Island in Panama liegt sie bei 1,05 bis 2,7 Individuum je Hektar,[8] in der Andenregion Kolumbiens bei 0,3 bis 1,5 und im Tiefland Kolumbiens bei 0,2 bis 0,8 Individuen auf einer vergleichbar großen Landfläche.[6][3]
Das Hoffmann-Zweifingerfaultier ist nachtaktiv und lebt einzelgängerisch, zwei oder mehr Individuen zusammen werden selten beobachtet. Überwiegend halten sich die Tiere in den Baumkronen der Bäume auf, etwa 14 bis 15 m über dem Erdboden.[9] Mit den stark gebogenen Krallen klammert sich die Faultierart an den Ästen fest und hängt kopfunter. Auf diese Weise bewegt sich ein Tier über horizontale Äste, wobei die Bewegungen selbst sehr langsam sind und eine Geschwindigkeit von rund 500 m je Stunde erreichen (0,14 m je Sekunde). Die täglich zurückgelegte Strecke liegt bei bis zu 300 m, was deutlich weiter ist als bei den Dreifinger-Faultieren. Bei einem Tier auf einer Kakaoplantage konnte eine nächtliche Wanderung zwischen zwei Nahrungsbäumen hangelnd über ein Transportkabel über eine Entfernung von 1500 m nachgewiesen werden.[7] Der Waldboden wird nur aufgesucht, um zu einem anderen Baum zu gelangen oder um zu defäkieren; letzteres findet häufig aber auch im Geäst hängend statt. Am Boden läuft die Faultierart eher unbeholfen, beim Gang berühren in der Regel drei Füße den Boden. Jedoch ist das Hoffmann-Zweifingerfaultier ein guter Schwimmer. Wie andere Faultiere kann es bis zu 20 Stunden am Tag schlafen – in der freien Wildbahn wird das allerdings selten erreicht; hier liegt die Ruhezeit bei durchschnittlich 13 Stunden, durchgehende Aktivitätszeiten können bis zu 7,6 Stunden betragen. Zum Schlafen nutzt das Hoffmann-Zweifingerfaultier meist Ansammlungen von Lianen. Einzelne Tiere besitzen Aktionsräume, die je nach Landschaftstyp unterschiedlich groß sind. Auf Barro Colorado Island in Panama variieren diese von 0,4 bis 3,9 ha (durchschnittlich 2 ha).[8] In einer Kakaoplantage in Costa Rica lag die durchschnittliche Größe der Aktionsräume bei 4,4 ha, wobei jene der männlichen Tiere deutlich größer waren und bis zu 21 ha erreichten.[7] In der Regel grenzen oder überschneiden sich die Aktionsräume der männlichen Tiere mit jenen der weiblichen, so dass im Revier eines Männchen durchschnittlich 3,2 Weibchen auftreten. Nur in ihren Kerngebieten zeigen Männchen dabei eine gewisse Territorialität.[10][3]
Das Hoffmann-Zweifingerfaultier ernährt sich rein pflanzlich. Außer Blättern und jungen Trieben vertilgt es auch Früchte und Blüten. Untersuchungen in Costa Rica ergaben 101 unterschiedliche Baumarten, in denen die Faultierart sich aufhielt, etwa ein Drittel davon diente auch als Nahrungsressource. Zu den bevorzugten Pflanzen gehörten dabei unter anderem Ameisenbäume, Hammersträucher, Kordien, Feigen sowie Korallen- und Kakaobäume. Die letzteren beiden wurden dabei am häufigsten aufgesucht, alle anderen eher selten.[7] In Kolumbien ist zudem Brownea eine häufig vom Hoffmann-Zweifingerfaultier genutzte Pflanzengruppe.[9] Im Durchschnitt frisst ein Tier 350 g je Tag oder 85 g je Kilogramm Körpergewicht.[1][3]
Während die Weibchen mit drei bis fünf Jahren geschlechtsreif werden, brauchen die Männchen möglicherweise ein Jahr länger. Es wird angenommen, dass die Paarungszeit ganzjährig ist, teilweise aber auch abhängig von den Jahreszeiten. Der Abstand zwischen zwei Geburten liegt bei etwa 15 Monaten. Die Paarung dauert bis zu zwei Stunden, wobei die einzelnen Geschlechtsakte meist knapp eine Minute währen, unterbrochen von einer doppelt so langen Pause. Nach einer Tragzeit von elf bis zwölf Monaten (teilweise werden auch nur acht angegeben) bringt das Weibchen ein Jungtier zur Welt. Das Geburtsgewicht liegt bei 340 bis 454 g, die Länge bei 22 cm. Das Neugeborene ist fellbedeckt und hat geöffnete Augen sowie voll ausgeprägte und ausgehärtete Krallen. Es klettert eigenständig auf den Bauch der Mutter, wo es die ersten Lebensmonate verbringt. Bereits innerhalb der ersten 24 Stunden beginnt das Neugeborene erstmals Milch zu saugen, was dann mehrmals am Tag geschieht. Wasser trinkt ein Jungtier erstmals nach einer Woche, die erste feste Nahrung nimmt es nach zwei bis vier Wochen zu sich. Im gleichen Zeitraum fängt es auch an zu spielen oder an Ästen zu hangeln, während es nach wenigstens sieben Wochen auf eigene Erkundungen geht. Wann die Entwöhnung einsetzt, ist ungeklärt, das Jungtier ist allerdings frühestens mit rund sechs Monaten unabhängig von der Mutter, der Prozess kann aber auch bis zu zwei Jahre dauern. Ebenfalls nach rund einem halben Jahr reagieren Muttertiere nicht mehr auf die Rufe des Jungtiers. Die Lebenserwartung des Hoffmann-Zweifingerfaultiers in freier Wildbahn ist unbekannt, in menschlicher Obhut wurde ein Tier 32 Jahre alt.[11][1][3]
Zu den bedeutendsten Fressfeinden gehört unter anderem der Jaguar. Analysen von Kotresten aus Costa Rica ergaben in fast einem Viertel Hinweise auf das Hoffmann-Zweifingerfaultier als Beute.[12] Daneben stellen auch der Ozelot und die Langschwanzkatze der Faultierart nach, selten auch der Kojote.[13] Unter den Vögeln ist vor allem die Harpyie hervorzuheben, wobei Untersuchungen auf Barro Colorado Island in Panama zufolge das Hoffmann-Zweifingerfaultier bis zu 56 % der Gesamtbeute des Greifvogels einnimmt.[14] Weiterhin können Anakondas als Beutegreifer unter den Schlangen genannt werden. Tiere in Bedrängnis entblößen ihre Zähne oder schlagen mit den scharfen Krallen zu.[1]
Da die Zweifinger-Faultiere kein Unterfell besitzen, treten äußere Parasiten nicht ganz so häufig auf wie bei den Dreifinger-Faultieren. Typische Ectoparasiten des Hoffmann-Zweifingerfaultiers sind unter anderem Zecken der Gattung Amblyomma[15] und Milben wie Edentalges und Sarcoptes, weiterhin auch Moskitos wie Aedes und Haemagogus sowie verschiedenste Fliegen- und Schmetterlingsmückenarten. Im Fell leben zudem Motten der Gattung Cryptoses, welche aber keine Parasiten darstellen. Die Motten legen Eier in den Dung des Hoffmann-Zweifingerfaultiers und geben Stickstoffverbindungen an die im Fell lebenden Algen ab. Durch Ablecken des Fells nimmt die Faultierart die Algen auf und erhält dadurch wichtige Ergänzungsstoffe, die durch die eher energiearme Blattnahrung nicht bereitgestellt werden.[1][5][16]
Innere Parasiten stellen hauptsächlich Bandwürmer und Kokzidien dar.[15] Darüber hinaus sind Protozoen wie Endotrypanum und Leishmania sowie der Einzeller Trypanosoma bekannt. Vor allem Leishmania ist sehr häufig beim Hoffmann-Zweifingerfaultier nachgewiesen, allerdings ist es weitgehend immun dagegen, was auf eine lange Anpassung schließen lässt. Jedoch gilt die Faultierart in einigen Regionen als Reservoir für diese Protozoen, die beim Menschen zur Leishmaniose führen. Sie ist auch als Träger des Oropouche-Virus bekannt, der durch Stechmücken wie "Culicoides" übertragen wird und beim Menschen das Oropouche-Fieber hervorrufen kann.[5][1]
Vermilingua (Ameisenbären)
Choloepus (Zweifinger-Faultiere)
Bradypus (Dreifinger-Faultiere)
Das Hoffmann-Zweifingerfaultier ist neben dem Eigentlichen Zweifingerfaultier (Choloepus didactylus) die zweite Art aus der Gattung der Zweifinger-Faultiere (Choloepus). Die Stellung der Zweifinger-Faultiere innerhalb der Unterordnung der Faultiere (Folivora) wird unterschiedlich bewertet. Nach skelettanatomischen Merkmalen favorisieren die meisten Wissenschaftler eine Zuweisung zur Familie der Megalonychidae.[18][19][20] Diese ist aber laut molekulargenetischen Untersuchungen und Proteinanalysen aus dem Jahr 2019 polyphyletisch und schließt sowohl große Bodenfaultiere Süd- und Nordamerikas als auch die Formen der Westindischen Inseln ein. Die einzelnen Gruppen sind aber nicht näher miteinander verwandt. Die Untersuchungen befürworten daher eine Einordnung der Zweifinger-Faultiere in die monotypische Familie der Choloepodidae, die wiederum der Überfamilie der Mylodontoidea angehört.[21][22] Als nächste verwandte Gruppe innerhalb der rezenten Faultiere sind die Dreifinger-Faultiere (Bradypus) anzusehen, die eine eigene, gleichfalls monotypische Familie stellen. Die Faultiere bilden gemeinsam mit den Ameisenbären (Vermilingua) die engere Verwandtschaftsgruppe der Zahnarmen (Pilosa), eine Ordnung innerhalb der Nebengelenktiere (Xenarthra). Molekulargenetische Untersuchungen ergaben eine Abspaltung der Faultiere von der gemeinsamen Linie mit den Ameisenbären im ausgehenden Paläozän vor etwa 58 Millionen Jahren. Die beiden heute noch lebenden Gattungen Bradypus und Choloepus trennten sich dann im Oligozän vor rund 29 Millionen Jahren voneinander. Die Linien der zwei Arten der Zweifinger-Faultiere bildeten sich im Oberen Miozän vor etwa 9 Millionen Jahren aus.[17][23][24] Fossilfunde des Hoffmann-Zweifingerfaultiers sind unbekannt.[1][25]
Heute werden fünf Unterarten unterschieden:[1][25]
Eine weitere Unterart, C. h. florenciae, etablierte Ángel Cabrera im Jahr 1958, sie gilt heute aber als zum Eigentlichen Zweifingerfaultier gehörig. Dagegen wurde C. h. pallescens 1928 von Einar Lönnberg ursprünglich zum Eigentlichen Zweifingerfaultier gestellt.[1][25]
Die Erstbeschreibung des Hoffmann-Zweifingerfaultiers erfolgte 1858 durch Wilhelm Peters, der weiterhin die Typuslokalität mit Costa Rica angab. Diese wurde 1980 von Ralph M. Wetzel mit "Heredia, Volcán Barba" genauer spezifiziert. Der Artname ehrt den deutschen Naturforscher Karl Hoffmann.
Größere Bedrohungen für das Hoffmann-Zweifinger-Faultier sind nicht bekannt. Allerdings sind einige Populationen, so vor allem in Kolumbien und in Mittelamerika, von der fortschreitenden Waldrodung betroffen, die zur Zerstörung oder Zersplitterung der bewohnbaren Habitate führt. In einigen Regionen des Verbreitungsgebietes wird die Faultierart von indigenen Gruppen bejagt. Vor allem in Kolumbien gelangen einzelne Tiere, hauptsächlich Jungtiere mit einem Gewicht unter 700 g auf den Handelsmarkt und werden als Souvenir auch an Touristen verkauft.[26] Aufgrund ihres großen Verbreitungsgebietes ist die Art aber in ihrem Bestand nicht bedroht, die IUCN listet sie als „nicht gefährdet“ (least concern). Das Hoffmann-Zweifingerfaultier ist in zahlreichen geschützten Gebieten präsent.[27][6]
Das Hoffmann-Zweifingerfaultier (Choloepus hoffmanni) ist eine Art aus der Familie der Megalonychidae. Sie ist in Mittel- und Teilen von Südamerika verbreitet, besitzt aber ein zweigeteiltes Verbreitungsgebiet. Der Lebensraum umfasst sowohl tropische Regenwälder und teils laubabwerfende Wälder im Tiefland und in höheren Lagen. Dort lebt das Hoffmann-Zweifingerfaultier einzelgängerisch in den Baumkronen und ernährt sich weitgehend von Blättern und jungen Zweigen. Charakteristisch ist vor allem das bräunliche Fell und das hellere Gesicht sowie das Hangeln kopfüber im Geäst. Es werden mehrere Unterarten unterschieden, die Gesamtpopulation ist nicht gefährdet. Wissenschaftlich erstbeschrieben wurde das Hoffmann-Zweifingerfaultier im Jahr 1858. Es ist nach dem deutschen Naturforscher Karl Hoffmann benannt.
Taraputu intillama[2] (Choloepus hoffmanni) nisqaqa huk intillamam, Chawpi, Urin Awya Yalapi kawsaq.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Taraputu intillama.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Taraputu intillama
Taraputu intillama (Choloepus hoffmanni) nisqaqa huk intillamam, Chawpi, Urin Awya Yalapi kawsaq.
Hoffmann's two-toed sloth (Choloepus hoffmanni), also known as the northern two-toed sloth is a species of sloth from Central and South America.
It is a solitary, largely nocturnal and arboreal animal, found in mature and secondary rainforests and deciduous forests. The common name commemorates the German naturalist Karl Hoffmann.
Hoffmann's two-toed sloth is a heavily built animal with shaggy fur and slow, deliberate movements. The fore feet have only two toes, each ending with long, curved claws, although three clawed toes are on each of the hind feet. Other features that distinguish it from three-toed sloths, which may be found in the same geographic areas, include the longer snout, separate rather than partially fused toes of the forefeet, the absence of hair on the soles of the feet,[3] and larger overall size. The wrist of the sloth has developed some specific traits due to their slow, yet acrobatic motions. These evolved traits include diminution and distal migration of the pisiform bone, with a loss of contact with the ulna; reduction of the distal end of the ulna to a styloid process; and extremely reduced contact between the ulna and triquetral bone.[4]
Hoffmann's two-toed sloth is, however, much easier to confuse with the related Linnaeus's two-toed sloth, which it closely resembles. The primary physical differences between the two species relate to subtle skeletal features; for example, Hoffmann's two-toed sloth has three foramina in the upper forward part of the interpterygoid space, rather than just two,[3] and often – but not always – has fewer cervical vertebrae.[5]
Adults range from 54 to 72 cm (21 to 28 in) in head-body length, and weigh from 2.1 to 9 kg (4.6 to 19.8 lb). Although they do have stubby tails, just 1.5 to 3 cm (0.59 to 1.18 in) long, this is too short to be visible through the long fur. The claws are 5 to 6.5 cm (2.0 to 2.6 in) long. Females are larger on average than males, although with considerable overlap in size. Their fur is tan to light brown in colour, being lighter on the face, but usually has a greenish tinge because of the presence of algae living in the hairs.[6]
Its karyotype has 2n = 49–51 and FN = 61.[3]
Hoffmann's two-toed sloth inhabits tropical forests from sea level to 3,300 m (10,800 ft) above sea level.[2] It is found in the rainforest canopy in two separate regions of Central and South America, separated by the Andes. One population is found from eastern Honduras[2] in the north to western Ecuador in the south, and the other in eastern Peru, western Brazil, and northern Bolivia.[3] Based on cytochrome c oxidase subunit I sequences, a divergence date of about 7 million years between these populations has been suggested.[7] Two-toed sloths live in the canopies in the forests of the tropical rainforests. They usually tend to be relaxing in the branches of the trees that are intertwined within each other throughout the sheltering treetops. Most of the two-toed sloths activity takes place hanging upside down but when it comes time for urination and defecation they make their way to the ground. These creatures also come to the ground when in need of a new tree to live upon or to discover a new food source.[8]
The five recognised subspecies of C. hoffmanni are:[3]
Two-toed sloths spend most of their time in trees, though they may travel on the ground to move to a new tree. A study of sloths on Barro Colorado Island indicated that the Hoffmann's two-toed sloths there were almost exclusively nocturnal, even though in other locations they are known to be active during day.[9] The authors attributed this in part to competition with the brown-throated sloth.[9] They often move slowly through the canopy for about eight hours each night, and spend much of the day sleeping in tangles of lianas. They move only very slowly, typically at around 0.14 m/s (0.46 ft/s), although they can move up to 50% faster when excited. They are solitary in the wild, and, aside from mothers with young, it is unusual for two to be found in a tree at the same time.[3]
The name "sloth" means "lazy", but the slow movements of this animal are actually an adaptation for surviving on a low-energy diet of leaves. These sloths have half the metabolic rate of a typical mammal of the same size. Despite their low metabolic rates, two-toed sloths physiologically respond to hypoxia and hypercapnia similarly to other mammals with higher metabolic rates.[10] Sloths have very poor eyesight and hearing, and rely almost entirely on their senses of touch and smell to find food.
This species often exhibits exaggerated wobbling of the head. Another trait of this sloth is it often spits when the mouth opens. The saliva often accumulates on the lower lip, giving the creature a comical appearance.
Two-toed sloths hang from tree branches, suspended by their huge, hook-like claws. The clinging behaviour is a reflex action, and sloths are found still hanging from trees after they die. The sloth spends almost its entire life, including eating, sleeping, mating, and giving birth, hanging upside down from tree branches. Usually, sloths are found right side up when they descend to the ground to defecate, which they usually do about once every three to eight days.[3] They will also ground themselves to urinate, change trees if they wish, or mate, as well as give birth.[11] While terrestrial locomotion is usually thought to involve the sloth lying on the ground and pulling themselves forward, they have actually been seen walking on their palms and soles.[11]
Sloths descend about once every eight days to defecate on the ground. The reason and mechanism behind this behavior have long been debated among scientists. There are at least five hypotheses: 1) fertilize trees when feces are deposited at the base of the tree;[12] 2) cover feces and avoid predation;[13][14][15] 3) chemical communication between individuals;[16] 4) pick up trace nutrients in their claws, that are then ingested[17] and 5) favor a mutualistic relationship with populations of fur moths.[15][17] More recently, a new hypothesis has emerged, which presents evidence against the previous ones and proposes that all current sloths are descendants from species that defecated on the ground, and there simply has not been enough selective pressure to abandon this behavior, since cases of predation during defecation are actually very rare.[18]
Sloths have many predators, including the jaguars, ocelots,[19] harpy eagles,[20] margays, and anacondas.[3] If threatened, sloths can defend themselves by slashing out at a predator with their huge claws or biting with their sharp cheek teeth. However, a sloth's main defense is to avoid being attacked in the first place. The two-toed sloth can survive wounds that would be fatal to another mammal its size. The sloth's slow, deliberate movements and algae-covered fur make them difficult for predators to spot from a distance. Their treetop homes are also out of reach for many larger predators.
Their long, coarse fur also protects them from sun and rain. Their fur, unlike other mammals, flows from belly to top, not top to belly, allowing rainwater to slide off the fur while the animal is hanging upside down.
Hoffmann's two-toed sloth inhabits a range of different trees within its habitat, although it seems to prefer those with plentiful lianas and direct sunlight. They have a typical home range of about 2 to 4 ha (4.9 to 9.9 acres), and may spend most of their lives travelling between just 25 or so trees.[3]
Courtship consists of the female licking the male's face and rubbing her genitals against the male's body. Gestation lasts between 355 and 377 days, and results in the birth of a single young. The birth takes place on either the ground or in the hanging position.[21] Newborn sloths weigh 340 to 454 g (12.0 to 16.0 oz), and are precocial, already possessing long claws and able to cling to their mothers' undersides. They begin to take solid food at 15 to 27 days, and are fully weaned by 9 weeks.[22] Although relatively quiet as adults, young sloths make loud bleating alarm calls if separated from their mothers.[3]
In captivity, the two-toed sloth was seen giving birth by hanging upside down and attempting to pull the infant between her hind limbs and onto her abdomen. Other sloths were seen hanging under the mother and infant to protect the infant from falling.[21]
Hoffmann's two-toed sloths reach sexual maturity at two to four years of age[22] and have been reported to live up to 43 years in captivity.[23]
Though two-toed sloths also eat buds, tender twigs, young plant shoots, fruits and flowers, most of their diets consist of tree leaves.[24] They use their lips to tear off their food and chew with their peg-like teeth which have no enamel and are always growing. Additionally, they have been observed using mineral licks, which can provide them with essential nutrients.[25]
Due to their low concentrations of 7-dehydrocholesterol, it is believed that two-toed sloths cannot synthesize vitamin D through skin contact with sunlight.[26] They make up for this lack of synthesis through their diet.[27]
Although they are not true ruminants, sloths have three-chambered stomachs. The first two chambers hold symbiotic bacteria to help them digest the cellulose in their fibre-rich diets, while only the third chamber contains digestive glands typical of the stomachs of most other mammals.[3] A sloth may take up to a month to completely digest a meal, and up to two-thirds of a sloth's weight may be the leaves in its digestive system.
Habitat destruction is probably causing a decrease in the wild Hoffmann's two-toed sloth population, but little reliable data is available on the number of wild individuals. Sloths and people have little contact with one another in the wild.
The reproduction process of the two-toed sloths has some differences when compared to the three-toed sloths. Two toed sloths tend to mate all year around; they don’t really go by a schedule. If they had to pick the most popular season to mate it would be during rainy seasons and give birth in the dry seasons. The female carries the baby for typically 11.5 months.[28] Sloths don't tend to have one life long breeding partner. When the females are ready to mate, they let out a loud scream which attracts the males; if numerous males are ready to mate, they fight each other; after done mating, the male will usually leave. One factor that might explain this difference is that in some places, female sloths congregate around small, heterogeneously distributed habitats, allowing dominant males to gain mating access with multiple females with relatively little risk and effort.[29] The female is the one who solely takes care of the baby sloth until they are independent and don’t need the mother anymore. For the first 6–9 months of birth, mother sloth is carrying the baby and nurturing it until they are capable of being on their own. Sloths are sexually matured by the age 3 and are ready to start reproducing of their own.[28]
Sloths are known to be heterothermic, meaning that whatever environment they’re in, they learn to adapt. Their body temperature ranges from 86-93 degrees Fahrenheit (about 30 to 34 degrees Celsius), which, compared to other mammals is on the cold side. Having these low temperatures helps the sloths conserve their energy. Sloths' fur is grown specifically for a job which is to grow algae. The algae grow within their hair shaft and benefits the creatures' camouflaging techniques. The hair grows in a special system of being parted along the stomach and flows from belly to back. This system is helpful for when the sloths are hanging upside down and the rainwater can run off.[8]
_male_1.jpg)
hanging from a branch Hoffmann's two-toed sloth climbing in a cage at Ueno Zoo (video) Hoffmann's two-toed sloth (Choloepus hoffmanni), also known as the northern two-toed sloth is a species of sloth from Central and South America.
It is a solitary, largely nocturnal and arboreal animal, found in mature and secondary rainforests and deciduous forests. The common name commemorates the German naturalist Karl Hoffmann.
El perezoso didáctilo de Hoffmann (Choloepus hoffmanni) es una especie de mamífero placentario del orden Pilosa propia de Centroamérica y Sudamérica. Es un animal solitario, nocturno y arborícola, que habita en la selva secundaria y desarrollada y en los bosques caducifolios. Con su peluda piel, grandes garras y movimientos deliberados, los perezosos de dos dedos no se confunden con ningún otro animal. Estos animales, de 5 a 7 kg y de aproximadamente 60 cm de largo, tienen el tamaño perfecto para moverse por la copa de los árboles de su selvático hábitat.Fue declarado cómo símbolo nacional de Costa Rica, representando la fauna de este país.
El nombre de este animal conmemora al naturalista alemán Karl Hoffmann.
Se conocen cinco subespecies de Choloepus hoffmanni:[2]
El perezoso de dos dedos se encuentra en una cubierta forestal en Centro y Sur América, desde el sur de Nicaragua hasta Bolivia, y desde el este del Perú hasta Brasil.
El perezoso de dos dedos pasa la mayor parte del tiempo en árboles, aunque pueden viajar por el suelo para llegar a otro árbol y son capaces de nadar.[3] Son estrictamente nocturnos y se mueven lentamente sobre la cubierta en la noche para mascar hojas. El nombre perezoso significa lento, pero los movimientos lentos de este animal son en realidad una adaptación para sobrevivir con una dieta de baja energía basada en hojas. Estos perezosos tienen la mitad de la velocidad del metabolismo de un mamífero del mismo tamaño. Los perezosos tienen una vista y oído muy pobre por lo que la mayoría del tiempo se basan en tocar y oler para conseguir alimento.
Los perezosos de dos dedos cuelgan de las ramas de los árboles suspendidos por sus grandísimas garras, que son de dos o tres centímetros de largo. Los perezosos algunas veces son encontrados colgando de los árboles después de muertos. Casi todo lo que un perezoso hace, incluyendo, comer, dormir, aparearse y parir, lo hacen colgados de las ramas de los árboles. Las únicas veces que los perezosos son encontrados correctamente de pie es cuando van al suelo a defecar, y esto solo lo hacen una vez cada 5 días.
Los perezosos descienden aproximadamente una vez cada ocho días para defecar en el suelo. La razón y el mecanismo detrás de este comportamiento han sido debatidos durante mucho tiempo entre los científicos. Existen al menos cinco hipótesis: 1) fertilizar árboles cuando las heces se depositan en la base del árbol;[4] 2) cubrir las heces y evitar la depredación;[5][6][7] 3) comunicación química entre individuos;[8] 4) recoger nutrientes traza en sus garras, nutrientes que luego son ingeridos;[9] y 5) favorecer una relación mutualista con las poblaciones de polillas de su pelaje.[9][7] Más recientemente ha surgido una nueva hipótesis, la cual presenta evidencia en contra de las anteriores y propone que todos los perezosos actuales desciendes de especies que defecaban en el suelo, y simplemente no se ha dado suficiente presión selectiva para abandonar ese comportamiento, ya que los casos de depredación al defecar son en realidad muy escasos.[10]
Los perezosos tienen muchos depredadores como el jaguar, las águilas y las serpientes. Si se sienten amenazados, pueden defenderse cortando al depredador con sus grandes garras o mordiéndole con sus afilados dientes. Sin embargo, la forma principal de defenderse de los perezosos es evitar ser atacado en primer lugar. El perezoso de dos dedos puede sobrevivir a heridas que podrían ser fatales para los mamíferos de su tamaño. La lentitud del perezoso, delibera movimientos, les resulta difícil a los depredadores de divisarlo a distancia. Su hogar en la copa de los árboles, está fuera del alcance de los depredadores. Su larga y gruesa piel también los protege del sol y la lluvia. Su piel, a diferencia de la de otros mamíferos, sube del vientre hacia arriba, no de arriba hacia el vientre. Es así, porque cuando llueve y están colgados boca arriba la lluvia se desliza fácilmente por su piel.
Las hembras pueden vivir en grupos, mientras que el macho es solitario. En la selva hay 11 veces más hembras que machos. Las hembras dan a luz a un solo descendiente después de 11,5 meses de gestación. El recién nacido será atendido al menos por 9 meses y debe quedarse cerca de su madre por lo menos 2 años. Los perezosos de dos dedos alcanzan su madurez a los 4 a 5 años.
Aunque los perezosos de dos dedos comen ocasionalmente frutas y flores, casi toda su dieta está compuesta de hojas de árboles. Ellos usan sus labios para rasgar su comida y la mastican con sus dientes, que no tienen esmalte y están en constante crecimiento.
La destrucción de hábitats probablemente causa una reducción de la población de osos perezosos de dos dedos. Pero existe una pequeña información confiable en el número de animales salvajes.
Datos: Q1052814
Multimedia:
Especies: Choloepus hoffmanni
El perezoso didáctilo de Hoffmann (Choloepus hoffmanni) es una especie de mamífero placentario del orden Pilosa propia de Centroamérica y Sudamérica. Es un animal solitario, nocturno y arborícola, que habita en la selva secundaria y desarrollada y en los bosques caducifolios. Con su peluda piel, grandes garras y movimientos deliberados, los perezosos de dos dedos no se confunden con ningún otro animal. Estos animales, de 5 a 7 kg y de aproximadamente 60 cm de largo, tienen el tamaño perfecto para moverse por la copa de los árboles de su selvático hábitat.Fue declarado cómo símbolo nacional de Costa Rica, representando la fauna de este país.
El nombre de este animal conmemora al naturalista alemán Karl Hoffmann.
See artikkel räägib liigist; perekonna kohta vaata artiklit Kaksvarvaslaisik (perekond). Kaksvarvaslaisik (Choloepus hoffmanni) on perekonda Choloepus kuuluv loomaliik.
Kaksvarvaslaisikul tunnistatakse 5 alamliiki[1]:
Selles artiklis on kasutatud prantsuskeelset artiklit fr:Unau d'Hoffmann seisuga 22.11.2013.
Choloepus hoffmanni Choloepus generoko animalia da. Pilosa ordenaren barruko ugaztuna da. Megalonychidae familian sailkatuta dago.
Choloepus hoffmanni Choloepus generoko animalia da. Pilosa ordenaren barruko ugaztuna da. Megalonychidae familian sailkatuta dago.
Choloepus hoffmanni
L'unau d'Hoffmann ou paresseux d’Hoffmann[1] (Choloepus hoffmanni) est une des deux espèces d'unaus, avec le paresseux à deux doigts.
Son aire de répartition s'étend sur le Pérou, la Bolivie, le Brésil, Équateur, le Venezuela, la Colombie, la Panamá, le Costa Rica, le Nicaragua, et le Honduras.
Le nom scientifique et le nom normalisé français rendent hommage au naturaliste allemand Karl Hoffmann.
Choloepus hoffmanni
L'unau d'Hoffmann ou paresseux d’Hoffmann (Choloepus hoffmanni) est une des deux espèces d'unaus, avec le paresseux à deux doigts.
Choloepus hoffmanni é unha especie de mamífero placentario da orde dos pilosos, suborde dos folívoros e familia dos megalorrínquidos,[1] unha das dúas do xénero Choloepus que, á súa vez, é o único da familia.[2]
É un animal solitario, nocturno e arborícola, que habita nas selvas de América Central e do Sur (maduras e secundarias) e en bosques caducifolios.
O seu nome específico conmemora ao naturalista alemán Karl Hoffmann.
O Choloepus hoffmanni é atopado no dosel de selvas en dúas rexións separadas de Sudamérica:
Habita en bosques tropicais a 3 300 m por riba do nivel do mar.
As cinco subespecies recoñecidas en Choloepus hoffmanni son:[1]
O cortexo sexual consiste en que a femia lambe a cara do macho mentres frega os seus xenitais contra o corpo deste.
A xestación dura entre 355 e 377 días,[3] e dá lugar ao nacemento dun só individuo novo.[4]
Choloepus hoffmanni alcanza a madurez sexual entre os dous e os catro anos de idade, e viven ata os 32 anos en catividade.
Choloepus hoffmanni é unha especie de mamífero placentario da orde dos pilosos, suborde dos folívoros e familia dos megalorrínquidos, unha das dúas do xénero Choloepus que, á súa vez, é o único da familia.
É un animal solitario, nocturno e arborícola, que habita nas selvas de América Central e do Sur (maduras e secundarias) e en bosques caducifolios.
O seu nome específico conmemora ao naturalista alemán Karl Hoffmann.
Il colepo di Hoffmann (Choloepus hoffmanni Peters, 1858) è un mammifero appartenente alla famiglia Megalonychidae diffuso nell'America centro-meridionale.
Lo stomaco dei bradipi didattili è suddiviso in scomparti, similmente a quello dei ruminanti: per digerire un singolo pasto il bradipo può impiegare anche un mese, e circa due terzi del peso totale di un colepo di Hoffman sono costituiti dal bolo alimentare nel suo apparato digerente. Questa lentezza è una conseguenza della dieta estremamente povera di carboidrati del bradipo, che si ciba essenzialmente di foglie.
Di norma è un animale solitario, anche se le femmine possono vivere in gruppi. I maschi, comunque, sono sempre solitari ed in netta minoranza rispetto alle femmine (rapporto di 11 femmine per ogni maschio).
È un animale strettamente notturno che si muove dopo il calare del sole: passa praticamente tutta la vita appeso a testa in giù in quanto mangia, si accoppia e partorisce in questa posizione. L'unico momento in cui cambia posizione è durante la defecazione, quando scende dall'albero. A causa del metabolismo estremamente lento, un bradipo scende a terra per defecare all'incirca una volta ogni 5 giorni.
Come tutti i bradipi, la vista e l'udito sono molto scarsi, lasciando il posto a odorato e tatto che sono estremamente fini ed adatti a trovare il cibo adatto.
Il bradipo non ha molti predatori, visto che le cime degli alberi sono difficilmente accessibili alla maggior parte dei predatori terrestri: tuttavia, può cadere vittima di anaconda o rapaci. Se attaccato, spesso rimane immobile o si appallottola, ma può anche usare gli unghioni come formidabile arma di difesa.
L'accoppiamento avviene a testa in giù: la femmina partorisce dopo undici mesi e mezzo di gestazione un piccolo già provvisto di pelo ed unghioni, che succhierà il suo latte fino a nove mesi, ma rimarrà con lei almeno altri due anni. I giovani colepi di Hoffmann raggiungono la maturità sessuale a quattro o cinque anni.
Il suo areale si estende dal Nicaragua alla Bolivia. Vive nella volta della foresta pluviale.
Il colepo di Hoffmann (Choloepus hoffmanni Peters, 1858) è un mammifero appartenente alla famiglia Megalonychidae diffuso nell'America centro-meridionale.
Hofmano tinginys (lot. Choloepus hoffmanni, angl. Hoffmann's Two-toed Sloth) – tinginių (Bradypodidae) šeimos žinduolių rūšis. Paplitusi Centrinės ir Pietų Amerikos džiunglėse.
Tai naktiniai, medžiuose gyvenantys gyvūnai. Minta medžių lapais, kartais vaisiais ar žiedais. Hofmano tinginys kur kas aktyvesnis už tripirštį tinginį. Užpultas ginasi aštriais nagais, kuriais gali padaryti gilias žaizdas. Vikiteka
Hofmano tinginys (lot. Choloepus hoffmanni, angl. Hoffmann's Two-toed Sloth) – tinginių (Bradypodidae) šeimos žinduolių rūšis. Paplitusi Centrinės ir Pietų Amerikos džiunglėse.
Tai naktiniai, medžiuose gyvenantys gyvūnai. Minta medžių lapais, kartais vaisiais ar žiedais. Hofmano tinginys kur kas aktyvesnis už tripirštį tinginį. Užpultas ginasi aštriais nagais, kuriais gali padaryti gilias žaizdas. Vikiteka
De Hoffmannluiaard (Choloepus hoffmanni) is een tweevingerige luiaard met zes halswervels. Daarin is hij samen met de lamantijn uniek als zoogdier. Zoals alle luiaards behoort de Hoffmannluiaard tot de orde Pilosa.
De dieren kunnen 50 tot 75 centimeter lang worden en ongeveer zes kilo zwaar.
Ze leven in bomen en eten voornamelijk bladeren, maar daarnaast ook vruchten, insecten, kadavers en kleine hagedissen.
De habitat van de Hoffmannluiaard strekt zich van Nicaragua tot Brazilië.
Bronnen, noten en/of referentiesDe Hoffmannluiaard (Choloepus hoffmanni) is een tweevingerige luiaard met zes halswervels. Daarin is hij samen met de lamantijn uniek als zoogdier. Zoals alle luiaards behoort de Hoffmannluiaard tot de orde Pilosa.
Multimedia w Wikimedia Commons Leniuchowiec krótkoszyi[5] (Choloepus hoffmanni) – gatunek ssaka z rodziny leniuchowcowatych (Megalonychidae) obejmującej leniwce dwupalczaste. Prowadzi spokojne nocne nadrzewne życie, wisząc brzuchem do góry i żywiąc się roślinami. Jego anatomia znacznie się różni od spotykanej u większości ssaków. Zwierzę stanowi obiekt badań parazytologicznych i genetycznych.
Zwierzę mierzy od 54[6][7] do 70[6][7]-74[8] cm, waży 4[8]-8,5[8] kg, średnio 5,70 kg[6][7] lub 6,25 kg[9]. Masa mięśniowa jest o wiele niższa niż w przypadku innych zwierząt podobnej wielkości[7]. Pozwala to leniwcom łatwiej wspinać się po gałęziach. Silne umięśnienie występuje tylko na szyi i kończynach przednich[7].
Okrywa włosowa tego łożyskowca, różniąca się znacznie od zwykle spotykanej u ssaków, składa się z dwóch różniących się od siebie rodzajów włosów[6][8]. Dłuższe włosy okrywowe kryją wśród siebie krótsze i gęste[10] włosy puchowe[6][8]. Futro przybiera różnorodny kolor, od barwy jasnej, bladożółtej do ciemnobrązowej[6]. Rosnące w rowkach włosów[7] glony mogą także nadawać mu zielonkawe zabarwienie[6], pomagające w kamuflażu[8]. Twarz zwykle wyróżnia się jaśniejszym odcieniem, a okolice gardła w ogóle są blade. Odwrotnie czubek głowy i ramiona[10] mają ciemniejszą barwę. Takie umaszczenie stanowi rodzaj kamuflażu[11]. Dodatkowo trzymając dłonie i stopy blisko siebie leniuchowiec krótkoszyi przypomina pęk zeschłych liści[7].
Zaokrąglona[10] głowa o wypukłej twarzy posiada niepozorne[8] oczy o ciemnej obwódce i nieporośnięty włosami pysk. Uszy są niewielkie[10].
Żuchwa i szczęka różnią się liczbą zębów. Ta pierwsza posiada ich 8, ostatnia – 10. Trudno stwierdzić, jakim zębom innych ssaków odpowiadają[6]. W kształcie są prawie cylindryczne[8]. Niektóre źródła podają, że u tego rodzaju przednia powierzchnia dolnych kłów zachodzi na tylną powierzchnię kłów górnych, dzięki czemu zęby te same się ostrzą[8].
W odróżnieniu od prawie wszystkich innych ssaków, wyposażonych bez względu na wielkość i tryb życia w 7 kręgów szyjnych, leniuchowiec krótkoszyi posiada różną ich ilość: od pięciu[8] lub sześciu do ośmiu[6], choć zazwyczaj liczba ta nie przekracza siedmiu. Także ilość kręgów odpowiadających odcinkom piersiowemu i lędźwiowemu zmienia się w szerokim zakresie, od 18 do 27[8]. Liczba żeber natomiast wynosi niezmiennie 48[12]. Z powodu przyjmowania pozycji bardzo różniącej się od charakterystycznej dla innych rzędów ssaków nietypowe jest także położenie niektórych narządów wewnętrznych. Żołądek o złożonej budowie przystosował się do gromadzenia dużej ilości pokarmu[7].
W stosunku do wielkości ciała kończyny są długie, przy czym tylne ustępują w tym względzie przednim[6]. Wyrostek barkowy łopatki i wyrostek krukowaty łączą się ze sobą. Nie występuje krętarz trzeci[8]. Podczas gdy dłonie kończą się dwoma palcami, stopy posiadają ich trzy. Wszystkie zdobią haczykowate pazury, pomocne w przytrzymywaniu się gałęzi drzew[6].
Ogon nie występuje[8].
Powolny metabolizm zwierzęcia (osiągający 44% wartości oczekiwanej na podstawie masy ciała[13]) sprawia, że temperatura jego ciała zmienia się w zakresie wiele szerszym, niż u większości ssaków: 24–33 °C[8] (inne źródła podają 34,4 °C[9]), zależąc od temperatury otoczenia. W rezultacie gatunek może przetrwać jedynie w klimacie równikowym[8].
Zwierzę to zamieszkuje Amerykę Południową i Środkową. Jego zasięg występowania można podzielić na dwa niełączące się ze sobą obszary[14]:
Lokalizacja typowa to Kostaryka. W 1946 zawężono ją do Escazú, San José, czego dokonał Godwin[2], później natomiast zmieniono na Heredia, Volcán Barbara (Wetzel & Avila-Pires)[2].
Gatunek bytuje na wysokościach od poziomu morza do 3300 metrów nad poziomem morza w Kostaryce. W Panamie dochodzi od 1925, natomiast w południowych wenezuelskich Andach do 1150[4].
Leniuchowiec ten zamieszkuje nizinne i górskie lasy deszczowe wiecznie zielone, liściaste i mieszane. Występuje w lasach wtórnych, ale nie znajduje się go w nizinnych lasach suchych. W Nikaragui zwierzęta widywano na terenach trawiastych obfitujących w kolczaste krzaki i drzewa, o czym wiadomo dzięki Genowaysowi i Timmowi[4].
Wyróżnia się 5 podgatunków, jednakże niektóre źródła zamiast C. h. augustinus wymieniają C. h. florenciae[2].
Jak inne leniwce, stworzenie to prowadzi spokojny całkowicie nocny[6] (nawet o świcie i zmierzchu zwierzę widuje się bardzo rzadko[8]) nadrzewny[6] tryb życia. U samic może on być stadny, podczas gdy płeć męska preferuje żywot samotnika[6]. Struktura populacji także odbiega od przyjętych w świecie ssaków wzorców, gdyż na jednego samca przypada aż 11 samic[6].
Zwierzę porusza się powoli[6], kończyna za kończyną[7]. Przedstawiciele jego rodzaju przewyższają jednak aktywnością jeszcze bardziej nieruchawe leniwce trójpalczaste[8]. Choloepus hoffmanni większą część życia spędza, wisząc na drzewie brzuchem do góry. W tej obcej większości ssaków pozycji je, śpi[6] (trzymając głowę pomiędzy ramionami[7]), płodzi, rodzi[6][8] i wychowuje dzieci[6]. Pożywia się pokarmem roślinnym: liśćmi, owocami, gałązkami[6][8], pąkami[7], a według niektórych źródeł okazjonalnie także owadami, co odkrył Nowak w 1991[8]. Przystosował się do spożywania twardego pokarmu roślinnego[7]. Na co dzień zjada liście kilku swych ulubionych gatunków[13]. Podaż składników odżywczych uzupełnia dzięki glonom z futra[6], lizanego przez osobnika[8]. Główne źródła wody stanowią dla niego wilgotne liście i krople rosy[7].
Na ziemię schodzi jedynie w celu załatwienia potrzeb fizjologicznych[6][7], co zdarza się zazwyczaj raz w tygodniu[8][7] ze względu na powolny metabolizm[8].
Leniuchowiec krótkoszyi zazwyczaj zachowuje ciszę. Może jednak wydawać dźwięki przypominające płacz lub syczenie[7].
W przypadku konfliktu dwóch samców o jedną samicę dochodzi do walki. Oponenci trzymają się wtedy gałęzi jedynie kończynami tylnymi, przednie wykorzystując przeciwko rywalowi[7].
Po długiej, jedenastoipółmiesięcznej[6][8][7] ciąży (średnio 350 dni[9]) na świat przychodzi zaledwie jedno[6][9] młode. Pierwsza wydostaje się główka. Noworodkowi przypisuje się masę 300-400[7], nieraz 402 g[15][9]. Od narodzin posiadając niewielkie pazury[7], wczepia się on w sierść na brzuchu swej matki[6]. Spędza tak 20-25[6][7] dni, nim nauczy się samodzielnie wisieć na gałęziach[6]. Ssie średnio przez 21 dni[15]. Nie oddala się od rodzicielki przez 5 miesięcy[8]. Matka opiekuje się nim przez 2 lata[6]. Według niektórych źródeł kolejne mioty rozdziela zazwyczaj 14-16[7] miesięcy, średnio 456 dni[15][9].
Młode samice stają się zdolne do rozrodu wcześniej, niż samce – osiągając 3,5 roku. Ci ostatni natomiast dojrzewają w wieku 4-5 lat[6] (według innych źródeł liczby te wynoszą odpowiednio 730 i 1095 dni[9]).
Maksymalna długość życia wynosi na wolności 35[15], a w niewoli co najmniej 37 lat. Złapany w 1973 roku samiec żyje jeszcze w zoo w San Antonio (informacja pochodzi z roku 2009)[9].
Na leniwcach pasożytuje prawdopodobnie wiele gatunków[16].
Przeprowadzone w latach sześćdziesiątych badania wykazały, że 54% populacji zamieszkującej okolice Przesmyku Panamskiego stanowią nosiciele Endotrypanum schaudinni. Choroba ta, endotrypaniasis, jest charakterystyczna dla tego obszaru[17].
Z kolei w trwających 10 lat badaniach opublikowanych w 1980 u 19,3% z 498 zwierząt złapanych w środkowej Panamie udało się znaleźć pasożyta Leishmania braziliensis, izolując go z krwi, skóry, wątroby, śledziony, szpiku kostnego i układu pokarmowego. Szacuje się, że nosicielami jest 0–59.4% członków różnych populacji, a wartość ta koreluje z chorobowością miejscowych plemion. Nadmienić należy, że u wszystkich schwytanych leniwców infekcja przebiegała bezobjawowo[18].
Najnowsze badania opublikowane w 2009 ujawniły z kolei obecność Coccidium i tasiemców. Część przebadanych osobników cierpiało też na choroby skóry wywołane przez Sarcoptes scabiei i Amblyomma varium[16].
Gatunek ten posiada zróżnicowaną liczbę chromosomów, 2n zawiera się w przedziale od 49 do 54. Płeć determinuje prawdopodobnie układ chromosomów XX lub X0[13].
Obecnie planuje się zsekwencjonować genom tego gatunku. Wyniki porównane zostaną z otrzymanymi dla innych gatunków ssaków, co pomoże ustalić pokrewieństwo pomiędzy różnymi ich grupami[19].
IUCN określa gatunek jako pospolity w Ameryce Środkowej, zwłaszcza na dużych wysokościach. Podaje też, że w Panamie zanotowano gęstość 105 osobników na kilometr kwadratowy, zwracając uwagę na niereprezentatywność tego wyniku. Przy obecnym stanie wiedzy nie jest w stanie określić trendu populacyjnego[4].
Obecnie nie istnieją poważne zagrożenia dla zwierzęcia. Co prawda liczebność populacji północnej obniża się z powodu utraty środowiska naturalnego, jednakże gatunek zamieszkuje wiele obszarów chronionych. Nie wymienia się innych zagrożeń. IUCN klasyfikuje gatunek jako LC (least concern – najmniejszej troski)[4]. Jednak z powodu wylesiania populacja północna może zmienić przedział na NT (neat threatened – bliski zagrożenia)[7].
Przed człowiekiem chroni je tryb życia: skryte nieruchomo w koronach drzew nie stanowią częstego obiektu polowań, jak inne szczerbaki. Ofiarą myśliwych padają tylko sporadycznie[4], często sprzedaje się je wtedy zagranicznym turystom jako zwierzęta domowe[4]. Z drugiej strony stanowią one tabu dla niektórych tubylców[4].
Gatunek wymienia załącznik III CITES[2]. W Kostaryce jego liczebność podlega regulacji[20]. Na terenie tego kraju występuje też w licznych parkach narodowych i rezerwatach[20]:
Leniwce dwupalczaste łatwiej utrzymać w niewoli, niż trójpalczaste[12].
Leniuchowiec krótkoszyi (Choloepus hoffmanni) – gatunek ssaka z rodziny leniuchowcowatych (Megalonychidae) obejmującej leniwce dwupalczaste. Prowadzi spokojne nocne nadrzewne życie, wisząc brzuchem do góry i żywiąc się roślinami. Jego anatomia znacznie się różni od spotykanej u większości ssaków. Zwierzę stanowi obiekt badań parazytologicznych i genetycznych.
A preguiça-de-hoffmann (nome científico: Choloepus hoffmanni) é uma preguiça-de-dois-dedos que leva o nome do naturalista alemão Karl Hoffmann.
A preguiça-de-hoffmann atinge uma altura entre 55 e 70 cm e um peso entre quatro e oito quilos. A pelagem apresenta um denso sub-pelo. Na parte superior tem pelos mais longos e significativamente mais grossos que vão do castanho-claro ao castanho. O pelo apresenta, dependendo da luz, um tom esverdeado. Isso remonta a uma relação simbiótica com um tipo de alga que vive em seu pelo. Esta simbiose serve, aparentemente, como camuflagem contra predadores. Essas algas são nutridas pelas fezes de mariposas-das-preguiças e contribuem para a existência de uma grande comunidade de artrópodes associados a elas.[1] O pelo, ao contrário dos outros mamíferos, nasce na barriga em direção às costas. Isso assegura que a água da chuva possa escoar melhor. Os membros longos são perfeitos para que a preguiça-de-hoffmann possa subir e pendurar-se em árvores. As patas dianteiras são um pouco mais longas que as traseiras. Diferencia-se da segunda espécie de preguiça-de-dois-dedos, a preguiça-real, entre outras coisas, pelo número de vértebras cervicais: a preguiça-de-hoffmann é o único mamífero, além do peixe-boi, que possui apenas seis vértebras cervicais. Com suas garras muito curvadas os animais se agarram aos ramos das copas das árvores e mantêm essa posição até mesmo durante o sono, a alimentação e o parto. Só utilizam o chão da floresta para se deslocar para uma outra árvore. A espécie é ativa durante as horas noturnas e de penumbra. A preguiça-de-hoffmann é marcadamente solitária, o macho e a fêmea só se encontram no período do acasalamento.
A área de distribuição da preguiça-de-hoffmann divide-se em duas partes: habita a área central e o extremo noroeste da América do Sul (de Honduras e Nicarágua até o oeste da Colômbia e noroeste do Equador) a oeste dos Andes; e também é encontrada no território peruano, na Bolívia e no extremo oeste do Brasil. Ela habita tanto as profundezas das florestas úmidas como florestas de montanha até altitudes de 3.000 metros. Essa espécie também é encontrada na região norte do Mato Grosso.
A preguiça-de-hoffmann se alimenta apenas de plantas. Além de folhas come também frutas e raízes. Seu metabolismo se adaptou ao baixo teor de nutrientes na sua alimentação, mantendo-se extremamente lento.
Enquanto as fêmeas atingem a maturidade sexual entre os três e cinco anos, os machos precisam de mais dois anos para atingi-la. O acasalamento pode ocorrer durante todo o ano. Após um período de gestação de nove a dez meses, a fêmea dá à luz um filhote que pesa entre 350 e 400 gramas. Os primeiros nove a dez meses de vida, o filhote passa agarrado à barriga ou às costas da mãe, mas o desmame já se inicia entre os dois e três meses. No início o filhote ainda recebe o alimento mastigado pela mãe antes de começar a comer folhas por conta própria. Entre os dois e três anos os animais já estão crescidos. A preguiça-de-hoffmann pode viver mais de 30 anos, em cativeiro podem chegar até mesmo aos 40 anos.
A preguiça-de-hoffmann (nome científico: Choloepus hoffmanni) é uma preguiça-de-dois-dedos que leva o nome do naturalista alemão Karl Hoffmann.
Hoffmanns tvåtåiga sengångare (Choloepus hoffmanni) är ett däggdjur som förekommer i Central- och Sydamerika. Artens trivialnamn och artepitet syftar på den tyska naturforskaren Karl Hoffmann.
Denna sengångare når en kroppslängd mellan 55 och 70 cm samt en vikt mellan fyra och åtta kilogram. Svansen är rudimentär eller saknas helt. Pälsen består av tät underull och upp till 15 cm långa täckhår. Täckhåren har gulbrun till mörkbrun färg. Ofta upplevs pälsen som grönaktig eftersom många alger lever bland håren som ger djuret ett bra kamouflage. Hårens mittbena ligger på buken så att vattnet rinner av när individen hänger med buksidan vänd uppåt.[2]
De främre extremiteterna är något längre än de bakre. Som namnet antyder finns två tår på framfoten och tre på bakfoten. Tårna har långa böjda klor som ger bättre grepp när djuret hänger i trädgrenar. Till skillnad från de flesta andra däggdjuren som alla har sju halskotor (två andra undantag är manater och tretåiga sengångare) har Hoffmanns tvåtåiga sengångare 5 till 8 halskotor.[2]
Arten utvecklar inga mjölktänder, istället växer de permanenta tänderna hela livet. Tändernas spetsar nöts kontinuerligt ned av födan. Ungdjurens tänder är alla konformiga. Senare liknar den första tanden i varje käkhalva andra däggdjurs hörntänder. Mellan dessa "hörntänder" och kindtänderna bildas en större lucka (diastema). Antalet tänder är tio i överkäken och åtta (i sällsynta fall tio) i underkäken.[2]
Artens utbredningsområde är uppdelat i två från varandra skilda populationer. Den första förekommer från Honduras och Nicaragua till västra Colombia och nordvästra Ecuador (väster om Anderna). Den andra lever i Peru, Bolivia och västra Brasilien.[1]
Habitatet utgörs av regnskogar i låglandet och bergstrakter upp till 3 300 meter över havet. I sällsynta fall vistas de på gräsmarker med buskar.[1]
Individerna är aktiva framför allt mellan skymning och gryning och hänger nästan hela livet upp och ned från trädgrenar. De sover, upptar föda och föder sina ungar i denna position. Hoffmanns tvåtåiga sengångare klättrar bara ned till marken för att avsöndra urin och avföring samt för att byta träd. Varje individ lever vanligen ensam och de olika könen träffas bara under parningstiden.[2] Bara för honor iakttogs tillfälliga grupper.[3]
Arten är nästan uteslutande växtätare. Födan utgörs bland annat av löv, unga växtskott, frukter och rötter. På grund av födans ringa näringsvärde är djurets ämnesomsättning mycket låg. Vuxna individer äter i genomsnitt 350 gram växtdelar per dag. I normalfallet befinner sig födan i mag- tarmsystemet under två dagar.[2]
Honor blir könsmogna efter 3 år som tidigast och hannar efter 4 till 5 år. Parningen sker vanligen under regntiden och honan har ett särskilt läte för att ropa efter hannar. När två hannar träffas vid samma hona uppstår ibland strider. I vissa fall vilar det befruktade ägget före den egentliga dräktigheten som uppskattas till 11,5 månader. Ungdjuret väger vid födelsen 350 till 450 gram och klamrar sig sedan fast i moderns päls. Ungen dias en till två månader och efter 6 till 9 månader gör den små utflykter på egen hand, men stannar nära modern i ungefär 2 år.[2][3]
I naturen blir Hoffmans tvåtåiga sengångare i genomsnitt 12 år gammal,[2] individer i fångenskap har blivit upp till 32 år gamla.[3]
På grund av artens kamouflage och skarpa klor har den bara ett fåtal naturliga fiender, som harpyja, jaguar, ozelot och andra skogslevande kattdjur samt större ormar.[2]
Denna sengångare hotas liksom andra djur i regnskogen av skogsavverkningar och andra förändringar av levnadsområdet. Den jagas i måttligt omfång av ursprungsbefolkningen för köttets skull och fångas ibland för att sälja den som sällskapsdjur. På grund av det jämförelsevis stora utbredningsområde listas arten av IUCN som livskraftig (least concern).[1]
Wikimedia Commons har media som rör Hoffmanns tvåtåiga sengångare.
Hoffmanns tvåtåiga sengångare (Choloepus hoffmanni) är ett däggdjur som förekommer i Central- och Sydamerika. Artens trivialnamn och artepitet syftar på den tyska naturforskaren Karl Hoffmann.
Choloepus hoffmanni (tên tiếng Anh: Hoffmann's two-toed sloth - Lười hai ngón Hoffmann) là một loài lười từ Trung và Nam Mỹ. Nó là một loài sống đơn độc về đêm,[2] và sống trên cây, được tìm thấy trong rừng nhiệt đới và rừng rụng lá. Tên gọi thông thường trong tiếng Anh là để vinh danh nhà tự nhiên học người Đức Karl Hoffmann.
Lười hai ngón Hoffmann được tìm thấy trong các tán rừng nhiệt đới ở hai khu vực riêng biệt của Nam Mỹ. Một nửa được tìm thấy từ phía đông Honduras ở phía bắc đến phía tây Ecuador ở phía nam.
Năm phân loài C. hoffmanni được công nhận là:[3]
Phương tiện liên quan tới Choloepus hoffmanni tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Choloepus hoffmanni (tên tiếng Anh: Hoffmann's two-toed sloth - Lười hai ngón Hoffmann) là một loài lười từ Trung và Nam Mỹ. Nó là một loài sống đơn độc về đêm, và sống trên cây, được tìm thấy trong rừng nhiệt đới và rừng rụng lá. Tên gọi thông thường trong tiếng Anh là để vinh danh nhà tự nhiên học người Đức Karl Hoffmann.
Lười hai ngón Hoffmann được tìm thấy trong các tán rừng nhiệt đới ở hai khu vực riêng biệt của Nam Mỹ. Một nửa được tìm thấy từ phía đông Honduras ở phía bắc đến phía tây Ecuador ở phía nam.
Ленивец Гоффмана[1] (лат. Choloepus hoffmanni) — один из двух сохранившихся видов двупалых ленивцев. Классифицирован вид в 1858 году и назван в честь немецкого натуралиста Карла Гоффмана.
Вид распространён от Гондураса и Никарагуа до Перу и центральной Бразилии.
Длина тела у ленивцев Гоффмана — 54—70 см, масса около 5—7 кг. У него 6—8 шейных позвонков. Цвет шерсти — от тёмно-бурого до желтоватого. Беременность у ленивца Гоффмана длится 11,5 месяцев, рождается один детёныш. Первые 20—25 дней он висит, прицепившись к шерсти на животе матери. В 5 месяцев начинает кормиться самостоятельно, но остаётся с матерью до 2 лет. Наиболее родственный вид — унау (Choloepus didactylus), относящийся также к роду Choloepus.[2]
Охранный статус ленивца Гоффмана — LC (наименьший риск).
В настоящее время выделяют пять подвидов:[3]
Ленивец Гоффмана (лат. Choloepus hoffmanni) — один из двух сохранившихся видов двупалых ленивцев. Классифицирован вид в 1858 году и назван в честь немецкого натуралиста Карла Гоффмана.
Вид распространён от Гондураса и Никарагуа до Перу и центральной Бразилии.
Длина тела у ленивцев Гоффмана — 54—70 см, масса около 5—7 кг. У него 6—8 шейных позвонков. Цвет шерсти — от тёмно-бурого до желтоватого. Беременность у ленивца Гоффмана длится 11,5 месяцев, рождается один детёныш. Первые 20—25 дней он висит, прицепившись к шерсти на животе матери. В 5 месяцев начинает кормиться самостоятельно, но остаётся с матерью до 2 лет. Наиболее родственный вид — унау (Choloepus didactylus), относящийся также к роду Choloepus.
Охранный статус ленивца Гоффмана — LC (наименьший риск).
В настоящее время выделяют пять подвидов:
Choloepus hoffmanni capitalis (J. A. Allen, 1913) Choloepus hoffmanni florenciae (J. A. Allen, 1913) Choloepus hoffmanni hoffmanni (Peters, 1858) Choloepus hoffmanni juruanus (Lönnberg, 1942) Choloepus hoffmanni pallescens (Lönnberg, 1928)
霍氏樹懶（學名：Choloepus hoffmanni）是中美洲及南美洲的一種樹懶。牠們獨居，夜行性及棲於樹上，生活在次生雨林及落葉林。牠們的毛長，爪巨大，行動緩慢。牠們重5.5-7公斤，長60厘米，很適合攀樹。與二趾樹懶兩種構成整個二趾樹懶科。
霍氏樹懶分佈在中美洲及南美洲，由尼加拉瓜南至玻利維亞，並由秘魯東至巴西。
霍氏樹懶大部份時間都棲於樹上，有時也會因要走到另一顆樹而落到地上。牠們也是游泳能手。牠們完全是夜間活動的，在冠層緩慢的移動及吃葉子。牠們雖然很動緩慢，但並非如名般懶惰，而是為配合低能量的食性。牠們的新陳代謝率是同一大小哺乳動物的一半。牠們的視覺及聽覺很差，差不多完全依賴觸覺及嗅覺來尋找食物。
霍氏樹懶以其巨大的爪來掛在樹上，其爪長約2-3吋。牠們差不多所有的行為都是在樹上進行，有時甚至死後也掛在樹上。牠們唯一會走到地上是在排泄時，但差不多每五天才一次。
霍氏樹懶的天敵有美洲豹、鷹及蛇。若受到威脅，牠們會以其爪或咬對方來防禦。就算受到一些對哺乳動物來就是致命的傷勢，牠們也能存活下來。由於牠們行動緩慢，毛皮上有藻類覆蓋，令掠食者遠距離很難發現牠們。牠們在樹頂上的巢亦非所有掠食者可以到達。牠們長及粗糙的毛可以防曬及防雨水。
霍氏樹懶與褐喉樹懶重疊了一些棲息地。由於霍氏樹懶較為大隻及數量較少，所以較少活動及較多於夜間出沒。[3]
雌性霍氏樹懶會成群的生活，而雄性則較多獨居。在野外，雌性的數量較雄性多11倍。妊娠期為11.5個月，每胎會產一隻幼懶。幼懶最少要有9個月的哺育，其後2年也會跟隨母親，約到4-5歲就會達至性成熟。
霍氏樹懶差不多只吃葉子，有時也會吃果實及花朵。牠們用唇來撕開食物，其牙齒沒有琺瑯質及不斷生長。牠們的胃像偶蹄目般有多個胃腔，充滿共生的細菌來幫助消化纖維素。牠們可能要一整個月才能消化一餐的食物，其體重的三分之二都是胃內的葉子。
霍氏樹懶數量下降的原因可能是失去棲息地。牠們被列為《瀕危野生動植物種國際貿易公約》附錄三的保護物種。
.jpg)
