Brazilian free-tailed bats are also known as guano bats. Excrement (guano) in roosts can build-up and result in tons of guano. Guano can be harvested as fertilizer and can pose a health risk in spreading diseases that are transmitted through the air (e.g., histoplasmosis). During the summer, disease transmission risk worsens, with higher temperatures and movement from within the caves generating dust clouds. Higher temperatures are also ideal for parasites and pathogens.
Brazilian free-tailed bats play host to both ecto- and endoparasites. Individuals that are part of a colony are at higher risk for being parasitized than individuals in smaller roosts. Mite, tick, chigger, flea, and beetle infections are common among Brazilian free-tailed bats, and may act as vectors for other diseases. For example, the chigger Microtrombicula merrihewi affects the nasal passages of Brazilian free-tailed bats, while other parasites affect the blood stream and digestive system. Brazilian free-tailed bats, like other mammals, are also hosts for the rabies virus and at least five other known viruses, such as the Rio Bravo virus, St. Louis encephalitis virus, Eastern equine encephalitis, Western equine encephalitis, and Japanese B encephalitis.
During the summer months, these bats significantly affect local insect populations, which makes maintaining them important to agriculture and human health by eating agricultural pests and disease vectors. More studies are needed on associations with other bat species. In Texas, Myotis velifer are most commonly seen in roosts with T. brasiliensis. Although segregated, individuals can be seen within the other’s colony especially if the roost is crowded. The flight paths of M. velifer and T. brasiliensis differ, which helps avoid competition between the two species while exiting the roost. Roosts of Brazilian free-tailed bats are used by deer mice (Peromyscus species) and squirrels.
Commensal/Parasitic Species:
Brazilian free-tailed bats use echolocation as their primary mode of perception for navigation and detecting prey. They emit brief constant frequency calls as they travel, unless food or another object is detected, then they transfer to modulated frequency calls between 75 and 40 kHz. Their normal frequency ranges from 49 to 70 kHz, but can drop to 25 to 40 kHz when objects cross their flight path. Mate and intra-specific recognition is determined through the use of echolocation and through chemical, visual, and audible vocalizations. Females do not roost with their offspring, they must find their young through scent and sound recognition.
Communication Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Perception Channels: visual ; tactile ; echolocation ; chemical
Populations of Tadarida brasiliensis have declined over the last century. Some suggest this decline has been caused by disturbance and destruction of roost sites and indirect poisoning by pesticides. Tadarida brasiliensis is labeled as “near threatened” by the International Union for Conservation of Nature, with a Species Action Plan created.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
There is no known negative economic importance. However, histoplasmosis is a potential health concern in caves with large guano accumulations and, like other bats, Brazilian free-tailed bats can carry and transmit rabies.
Negative Impacts: injures humans (carries human disease); causes or carries domestic animal disease
Brazilian free-tailed bats eat large numbers of insects nightly, some of which are agricultural pests or disease vectors. Their positive economic impact on agriculture is substantial. However, agricultural pests are often exposed to pesticides through agricultural applications, which can indirectly lead to population decline. In addition, the large amount of guano produced in Brazilian free-tailed bat colonies are used for fertilizer and as a component in gunpowder.
Positive Impacts: produces fertilizer; controls pest population
Brazilian free-tailed bats are aerial insectivores that use echolocation to find and consume their prey. Their diet varies based on geographical range, but mainly includes moths (Lepidoptera), beetles (Coleoptera), dragonflies (Odonata),flies (Diptera), true bugs (Hemiptera), and wasps, bees, and ants (Hymenoptera). Diet is influenced by the abundance of prey, weather conditions, metabolic demands, and lunar illumination, which can alter food availability. Brazilian free-tailed bats prey on flying insects while they are, themselves, in flight.
Animal Foods: insects
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
Tadarida brasiliensis is a member of one of the widely distributed genera of bats in North and South America. Extensive studies on their range have yet to be completed, especially within South America; however they have been found throughout the much of the United States, Mexico, Central America, and southwestern South America, including Brazil, Chile, and Argentina. In the United States Tadarida brasiliensis is found from southern Oregon to Nevada and eastward to North Carolina and southwestern Virginia. In the last 50 to 100 years, Tadarida brasiliensis populations have declined, possibly due to a decrease in habitat, damage to roosts, and indirect consumption of pesticides.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )
Brazilian free-tailed bats use a variety of different roost sites, including caves and man-made structures, such as bridges and attics. Caves with large rooms and high ceilings are the primary roosting habitats, although roosts also occur in hollow trees. Roosts are used for nesting, breeding, and interaction between individuals.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: chaparral ; forest
Other Habitat Features: urban ; suburban ; caves
Dental studies determined that the longest-living individual was over eight years old. Most adults have a survival rate of 70 to 80% each year, with the rate decreasing with age. Males and females have roughly equal lifespan and mortality rates. The longest reported life in captivity was 12 years old, so it is expected that they can live longer than 12 years in captivity.
Average lifespan
Status: wild: 8 years.
Average lifespan
Status: captivity: 12 years.
Average lifespan
Status: wild: 8.0 years.
With brown fur and large ears, Brazilian free-tailed bats are medium-sized, with distinctive short snouts and wrinkled upper lips. The free-tailed bats, which include the genera Tadarida, Eumops, and Nycintomops, are most easily recognized by their “free-tail,” which extends well beyond the uropatagium. They have powerful legs and can climb well. Their long, narrow, pointed wings make them well-suited for rapid, direct flight. Like other temperate bat species, Brazilian free-tailed bats take advantage of daily torpor to conserve energy and may hibernate.
Adults range in size from 79 to 98 mm in length, with a tail almost half the size (31 to 41 mm). Their body mass varies seasonally and depending on maturity, adults typically weigh 7 to 12 g. Ear length is 8 to 15 mm, forearm length ranges from 37 to 41 mm, and their hindfoot measures 6 to 9 mm. The dental formula is the same as other members of the genus Tadarida: Incisors= 1/3, canines= 1/1, premolars= 2/2, molars= 3/3, with a total of 32 teeth.
Range mass: 7 to 12 g.
Range length: 79 to 98 mm.
Average wingspan: 280 mm.
Range basal metabolic rate: 1.99 to 7.31 cm3.O2/g/hr.
Other Physical Features: endothermic ; heterothermic ; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
Predators of Brazilian free-tailed bats include a number of raptors, such as red-tailed hawks (Buteo jamaicensis), American kestrels (Falco sparverius), great horned owls (Bubo virginianus), barn owls (Tyto alba), and Mississippi kites (Ictinia mississippiensis). Virginia opossums (Didelphis virginiana), striped skunks (Mephitis mephitis), and raccoons (Procyon lotor are among the mammalian roost predators. Snakes also prey on these bats in roosts, including eastern coachwhips (Masticophis flagellum) and eastern coral snakes (Micrurus fulviusprey). However, predation on Tadarida brasiliensis is rare; the number of bats lost due to predation is very low compared to their total population of around 100 million individuals.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Male Brazilian free-tailed bat behavior and scent-marking changes throughout the year based on the breeding season. Females gather in large numbers at maternity roosts in caves, while smaller groups can be found in tree, bridges, buildings, and other man-made structures. Males vocalize and mark territories in order to attract potential mates. Male and female free-tailed bats call to each other, singling out a mate. Once found, they move away from the group. Males aggressively mate with the female, restricting her movement by grabbing her neck, jaw, or ear. He moves onto her back, biting her neck to keep her in place. The female and male call to each other during mating. Some free-tailed bats mate multiple times, moving from mate to mate.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
Brazilian free-tailed bat males mature at about two years, while females mature at nine months. They are monestrous, with females having one annual estrous cycle lasting roughly five weeks during ovulation, which occurs in the spring. Male sexual activity coincides with spring female receptivity, suitable timing for mating interactions to occur. Females usually give birth to a single offspring after an 11 to 12 week gestation period. Births occur upside down and last roughly 90 seconds. It takes an additional 10 to 15 minutes for the newborn to find a nipple for feeding. The sex-ratio is typically 1:1 in pups.
Breeding interval: Breeding occurs once yearly.
Breeding season: Ovaluation lasts roughly 5 weeks in females and occurs in spring, when breeding occurs.
Average number of offspring: 1.
Range gestation period: 11 to 12 weeks.
Range time to independence: 4 to 7 weeks.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 9 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 2 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average birth mass: 2.8 g.
Average number of offspring: 1.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 547 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 273 days.
Because mothers do not roost with their offspring, but rather leave them with a larger cluster of pups (a creche), she has to identify her own young through a series of calls and odors produced by the pup. Loughry and McCracken (1991) found that the scent of mothers is imprinted during early stages of development; however, pups will try latching onto any female that passes in the cluster to get fed. The young are nursed daily. They reach adult size, are weaned, and are independent in 4 to 7 weeks after birth. Brazilian free-tailed bat females have the highest milk fat content of any bat, over 28% fat, which allows their pups to grow relatively quickly.
Parental Investment: altricial ; female parental care ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female)
Tamaño mediano. La parte dorsal es pardo, café parduzco o café oscuro en la base del pelo (en ocasiones anaranjado). La parte ventral es más pálida y las puntas de los pelos están salpicadas de blanco. El pelaje es corto (3-4 mm) y suave. Las orejas son moderadamente largas, pero no se extienden más allá de la nariz, cuando se disponen hacia adelante. Las orejas se encuentran sobre la frente y sus bordes están marcados con verrugas pequeñas que van desde la frente hasta el extremo. El antetrago es bajo, es más ancho que alto. El trago es visible. El hocico es corto, duro y con cerdas negras sobre la superficie. El labio superior es conspícuamente acanalado y arrugado. La cola tiene más de la longitud de la cabeza y el cuerpo (LC). El calcáneo presenta un poco de pelos cortos en toda su extensión.
Distribucion General: Desde Oregon y sur de Carolina (E.E.U.U.) hasta Argentina y Chile; Antillas Mayores y Menores. Se localizan desde las tierras bajas hasta los 3.000 m.s.n.m..
Se refugian en cavernas, túneles y edificios.
El ratpenat cuallarg brasiler (Tadarida brasiliensis) és una espècie de ratpenat de la família dels molòssids.
Es troba a Antigua i Barbuda, l'Argentina, les Bahames, Belize, Bolívia, el Brasil, les Illes Caiman, Xile, Colòmbia, Costa Rica, Cuba, Dominica, República Dominicana, l'Equador, El Salvador, Guadalupe, Guatemala, Haití, Hondures, Jamaica, Martinica, Mèxic, Montserrat, Antilles Holandeses, Nicaragua, Panamà, Paraguai, Perú, Puerto Rico, Saint Kitts i Nevis, Saint Lucia, Trinitat i Tobago, Estats Units, Uruguai i Veneçuela.[1]
L'exèrcit americà va invertir dos milions de dòlars en l'estudi i les experiències per fer una bomba de ratpenats,[2] fent una prova amb ratpenats cuallargs brasilers en 1943 a la base aèria de Carlsbad[3] i va abandonar el projecte en 1945.
El ratpenat cuallarg brasiler (Tadarida brasiliensis) és una espècie de ratpenat de la família dels molòssids.
Tadarida guánová (Tadarida brasiliensis) je drobný netopýr hojný na americkém kontinentu. Je rozšířen ve velké části Jižní, Střední i Severní Ameriky včetně Karibských ostrovů a v jižních státech USA. Nejhojnější výskyt je v oblasti Mexika a Texasu, kde v jeskyni Bracken žije v kolonii 20 - 40 milionů exmplářů.
Tadaridy jsou vynikající letci, s čímž souvisí i tvar jejich těla, které váží 11 - 14 g. Měří asi 9,5 cm, mají rovná úzká křídla o rozpětí cca 28 cm, která jsou mnohostranně pohyblivá díky dvojímu zakloubení paží a necelé 4 cm dlouhý ocas. Žijí v obrovských koloniích někdy až o desítkách miliónů jedinců. V jeskyních které obývají se tak hromadí velké množství trusu - guána. V noci se vydávají na lov, a to do vzdálenosti až stovek kilometrů. Létají rychlostí až 75 km/h (doložený rekord je však 160 km/h) a s použitím echolokace loví do otevřené tlamy drobný hmyz: dvoukřídlé druhy, mšice apod., tzv. vzdušný plankton. Díky velkým silným zubům však mohou pozřít i tvrdší brouky.
Obrázky, zvuky či videa k tématu tadarida guánová ve Wikimedia Commons
Tadarida guánová (Tadarida brasiliensis) je drobný netopýr hojný na americkém kontinentu. Je rozšířen ve velké části Jižní, Střední i Severní Ameriky včetně Karibských ostrovů a v jižních státech USA. Nejhojnější výskyt je v oblasti Mexika a Texasu, kde v jeskyni Bracken žije v kolonii 20 - 40 milionů exmplářů.
Tadaridy jsou vynikající letci, s čímž souvisí i tvar jejich těla, které váží 11 - 14 g. Měří asi 9,5 cm, mají rovná úzká křídla o rozpětí cca 28 cm, která jsou mnohostranně pohyblivá díky dvojímu zakloubení paží a necelé 4 cm dlouhý ocas. Žijí v obrovských koloniích někdy až o desítkách miliónů jedinců. V jeskyních které obývají se tak hromadí velké množství trusu - guána. V noci se vydávají na lov, a to do vzdálenosti až stovek kilometrů. Létají rychlostí až 75 km/h (doložený rekord je však 160 km/h) a s použitím echolokace loví do otevřené tlamy drobný hmyz: dvoukřídlé druhy, mšice apod., tzv. vzdušný plankton. Díky velkým silným zubům však mohou pozřít i tvrdší brouky.
Die Mexikanische Bulldoggfledermaus (Tadarida brasiliensis), auch bekannt als Brasilianische Bulldoggfledermaus, ist eine mittelgroße, aus Amerika stammende Fledermaus und wird weitgehend als das am häufigsten vorkommende Säugetier Nordamerikas angesehen. Allerdings macht sie ihre Neigung, in großer Anzahl und in gleichzeitig relativ wenigen Quartieren zu rasten, besonders verwundbar für menschliche Störung und die Zerstörung ihrer Lebensräume. In manchen Aufenthaltsorten, wie beispielsweise im Bundesstaat Utah, wurden bereits rückläufige Zahlen dokumentiert. Im westlichen Küstenstaat Kalifornien wird die Fledermaus durch die stark sinkenden Populationszahlen bereits als besonders gefährdete Spezies betrachtet. Über deren Gewohnheiten und Aufenthaltsorte während der Wintermigration ist noch relativ wenig bekannt.[1] Die Mexikanische Bulldoggfledermaus ist außerdem die offizielle Staatsfledermaus der beiden Staaten Oklahoma und Texas und stellt das Logo der Marke Bacardi Rum dar.
Mexikanische Bulldoggfledermäuse werden bis zu 9 cm lang und haben ein Körpergewicht von ungefähr 12,3 g. Der Schwanz macht fast die Hälfte ihrer Länge aus. Die großen Ohren dienen der Verbesserung der Echoortung, diese befinden sich in der Nähe der Schnauze und Augen. Der Fledermausschwanz streckt sich weiter als das Uropatagium, die Flughaut zwischen Schwanz und Hinterextremität; deshalb bezeichnet man diese Art auf Englisch "free-tailed bat". Mexikanische Bulldoggfledermäuse besitzen ein dichtes seidiges Fell, welches meist grau oder dunkelbraun gefärbt ist. Oberhalb der verkürzten Schnauze befindet sich eine faltige Oberlippe. Die verlängerten Flügel weisen eine verengte Spitze auf und ermöglichen den Mexikanischen Bulldoggfledermäusen dadurch ein sehr schnelles, gerades Fliegen mit einer Höchstgeschwindigkeit von 160 km/h.[2]
Die Mexikanische Bulldoggfledermaus gehört zu den meistverbreiteten Säugetieren in der westlichen Hemisphäre. Ihr Vorkommen erstreckt sich über die terrestrische Südhälfte der Vereinigten Staaten, Mexiko, Zentralamerika und Südamerika. Ihre Verbreitung in Südamerika ist noch relativ unerforscht. Dort leben sie im brasilianischen Hochland, in den nordöstlichen Anden, an der peruanischen Küste und im Norden von Chile.[3] Die Mexikanische Bulldoggfledermaus erscheint vereinzelt im amazonischen Regenwald. Die Fledermaus ist weitgehend verbreitet in der Karibik und heimisch auf den Großen Antillen und auf elf der Kleinen Antillen.[4] Die größte bekannte Kolonie, mit geschätzten 20 Millionen Individuen, befindet sich in der Bracken Cave, im Norden von San Antonio, Texas. Dort leben diese in großer Anzahl auf einer Höhe von 180 bis 1000 m, und sogar auf bis zu 3000 m.
In erster Linie leben Mexikanische Bulldoggfledermäuse in Höhlen, allerdings bewohnen sie auch Gebäude aller Art, solange sie Zugang zu Öffnungen und dunklen Vertiefungen von Dächern oder Wänden haben. Fledermäuse können alle Gebäude zu ihren Rastplätzen machen, unabhängig von Alter, Größe, Architektur, Baumaterialien, Belegung mit Menschen und Kompassorientierung. Höhlen müssen allerdings genug Oberfläche an Wänden und Decken vorweisen, um Millionen von Fledermäusen gleichzeitig beherbergen zu können. Vor der Bewohnung von Gebäuden hausten Bulldoggfledermäuse im Südosten der Vereinigten Staaten wahrscheinlich in Aushöhlungen von Bäumen wie der Roten Mangrove, Schwarzen Mangrove, Weißen Mangrove und Zypresse. Allerdings scheinen die meisten Fledermäuse Floridas künstlich geschaffene Strukturen gegenüber natürlichen Unterschlüpfen zu bevorzugen. Höhlen in Florida weisen häufig Wasserbecken am Grund auf, wodurch sie meistens von der Südöstlichen Mausohrfledermaus bewohnt werden. Dieses Phänomen wird durch den höheren Bedarf an relativer Luftfeuchtigkeit erklärt, welche die Bulldoggfledermaus nicht so stark benötigt.
Die Mexikanischen Bulldoggfledermäuse vom südöstlichen Nevada, vom südwestlichen Utah, vom westlichen Arizona und vom südöstlichen Kalifornien versammeln sich, um gemeinsam südwestlich nach Süd Kalifornien und Baja Kalifornien zu emigrieren. Die Fledermäuse, die vom südöstlichen Utah, vom südwestlichen Colorado, vom westlichen New Mexico und vom östlichen Arizona kommen, fliegen zusammen über den westlichen Landschaftsteil von Sierra Madre Oriental nach Jalisco, Sinaloa und Sonora. Diesen Sommer werden jedoch einige Fledermäuse aus Kansas, Oklahoma, vom östlichen New Mexico und Texas Richtung Süden ins südliche Texas[5] und nach Mexico auswandern. In anderen Bereichen von Nord Amerika sind einige Populationen von Fledermäusen, die nicht in andere Länder fliegen, weil sie sich an die Umweltbedingungen der Jahreszeiten anpassen können. Eine Kolonie der Bulldoggfledermäuse verbringt den Sommer in Austin, Texas unter der Congress Avenue Bridge, zehn Häuserblocks weit entfernt vom Texas State Capitol. Sie ist eine der größten städtischen Kolonien von Nordamerika und sie umfasst ca. 1.500.000 Fledermäuse.[6] 100.000 Touristen kommen jedes Jahr nach Texas um die Fledermäuse zu beobachten. Eine weitere Kolonie lebt in Houston, Texas unter der Waugh Street Bridge über dem Buffalo Bayou. Dort leben 250.000 Fledermäuse, die ebenfalls viele Besucher anziehen. In Texas ist die Bulldoggfledermaus seit 1995 offiziell das „fliegende Symbol-Säugetiertier für den Bundesstaat Texas“.[7] Fledermäuse vom östlichen Texas emigrieren normalerweise nicht, aber es kann zu jahreszeitbedingten örtlichen Verschiebungen kommen. Bulldoggfledermäuse, die im Bereich von Oregon bis Kalifornien leben, bewohnen dieses Gebiet das ganze Jahr über.
Mexikanische Bulldoggfledermäuse sind in erster Linie Insektenfresser. Sie jagen ihre Beute mit Hilfe der Echoortung. Ihre Beute besteht aus Faltern, Käfern, Libellen, Fliegen, Wanzen, Wespen, und Ameisen. Gewöhnlich fangen die Fledermäuse ihre Beute im Flug.[8] Eine große Anzahl von Mexikanischen Bulldoggfledermäusen fliegen hunderte von Metern über dem texanischen Boden, um wandernde Insekten zu fressen.[9]
Mexikanische Bulldoggfledermäuse sind gute Bestäuber und fressen außerdem gefährliche Insekten. Ihre Bestäubung von Zuckerrohr kommt der Pflanze sehr zugute, ebenso wie der Verzehr sie schädigender Insekten.
Es wurde ein Individuum verzeichnet mit einer Lebensdauer von 8 Jahren, das Alter wurde mit Hilfe der Gebissentwicklung und dem Zahndurchbruch bestimmt, der sogenannten Dentition.[10] Nachgewiesene Fressfeinde der Mexikanischen Fledermäuse sind große Vögel, wie beispielsweise der Buntfalke, die Mississippiweih, der Rotschwanzbussard, der Wegekuckuck, der Virginia-Uhu und die Schleiereule.[3] Bei den Säugetieren sind es unter anderem Stinktiere (Streifenskunk und Ferkelskunk), der Waschbär und das Südopossum. Schlangenarten wie die Erdnatter, die Gewöhnliche Kutscherpeitschennatter, der Nordamerikanische Kupferkopf und Korallenottern gehören in geringerem Ausmaß ebenfalls zu den Predatoren. Mit dem Grasbarsch als Beispiel werden sie gelegentlich auch von Fischen gefressen. Einige Käferarten fangen junge und neugeborene Fledermäuse, welche zu Boden gefallen sind. Die Fledermäuse sind weniger anfällig für Tollwut, dies scheint zumindest in den Vereinigten Staaten der Fall zu sein. Außerdem sind in den Fledermäusen Schadstoffspuren zu finden, darunter einige Pestizide.[3]
Mexikanische Bulldoggfledermäuse sind nachtaktive Sammler und beginnen nach Anfang der Dunkelheit zu fressen. Sie legen zum Essen bis zu 50 km in einem schnellen, direkten Flugmuster zurück. Diese Spezies ist die am höchsten fliegende Fledermaus (bis zu 3300 m).[11] Bulldoggfledermäuse sind am aktivsten in den frühen Morgenstunden und an Nachmittagen im Juni und September,[12] vor allem bei warmem Wetter.[13]
Mexikanische Bulldoggfledermäuse verwenden Echoortung zur Navigation und Erfassung von Beute. Ihre Rufe sind von einer kurzen aber konstanten Frequenz, allerdings kann diese Frequenz nach Erfassung von Beute o. ä. zwischen 40 und 75 kHz variiert werden.[14] Typischerweise ist der Frequenzbereich ihrer Echoortung zwischen 49 und 70 kHz, kann aber auch zwischen 25 und 40 kHz betragen, wenn etwas während des Fluges ihren Weg kreuzt.[14]
Während der Fortpflanzungszeit häufen sich die Weibchen in der Mutterschaft-Schlafstelle an. Die Größe dieser Schlafstellen hängt vom Umfeld ab, so sind sie zum Beispiel in Höhlen größer. Das Paaren kann in einer aggressiven oder passiven Form geschehen. In der aggressiven Form kontrolliert das Männchen die Bewegungen des Weibchens, damit diese sich von den anderen Fledermäusen in der Schlafstelle fernhält.[15] Es neigt auch dazu bei der Paarung zu singen. Während der passiven Kopulation fliegt das Männchen zu der Schlafstelle des Weibchens und besteigt sie ruhig ohne Widerstand. Diese Spezies der Fledermaus sind Brüter die häufig ihre Partner wechseln und beide Geschlechter kopulieren mit mehreren Partnern.[15] Die Weibchen werden mit ungefähr neun Monaten geschlechtsreif, während die Männchen erst mit zwei Jahren geschlechtsreif sind. Die Weibchen geben einmal im Jahr Brunst, welche normalerweise fünf Wochen dauert und im Frühjahr stattfindet. Die Tragzeit der Fledermäuse dauert 11–12 Wochen, mit nur einem Neugeborenen. Eine Reihe von Jungtieren bleiben in „Kinderkrippen“ zurück, während ihre Mütter sich anderswo ausruhen. Die Weibchen wenden Vokalisierung und Duft an, um ihre Jungtiere zu erkennen. Die Mutter prägt außerdem ihren Duft auf den Neugeborenen ein.[16] Allerdings probieren die jungen Neugeborenen bei jedem Weibchen, das der Gruppe beitritt, zu säugen. Eine Mutter stillt ihr Jungtier täglich, nach 4–7 Wochen ist es ausgewachsen, vollständig entwöhnt und unabhängig.[17]
Obwohl es eine große Anzahl an Fledermäusen gibt, trägt die lokale Bevölkerung aktiv zum Schutz und zur Erhaltung der Lebensräume bei. Ein Beispiel dafür sind die Höhlen nahe Monterrey, die im Sommer und Herbst als Lebensraum der größten Population der Bulldoggfledermäuse von Cueva de la Boca dient. 2006 kaufte der mexikanische Umweltschutz NGO Pronatura Noreste das Anwesen, da sich die Population der ursprünglichen 20 Millionen Bulldoggfledermäuse um 95 % reduzierte. Unkontrollierter Tourismus, starke Verschmutzungen in den Höhlen und Vandalismus waren die Gründe dafür, dieses Gebiet unter Naturschutz zu stellen. Nicht nur die Bulldoggfledermäuse profitieren vom neuen Lebensraum, sondern auch andere ökologisch wichtige Tierarten.
Die Mexikanische Bulldoggfledermaus (Tadarida brasiliensis), auch bekannt als Brasilianische Bulldoggfledermaus, ist eine mittelgroße, aus Amerika stammende Fledermaus und wird weitgehend als das am häufigsten vorkommende Säugetier Nordamerikas angesehen. Allerdings macht sie ihre Neigung, in großer Anzahl und in gleichzeitig relativ wenigen Quartieren zu rasten, besonders verwundbar für menschliche Störung und die Zerstörung ihrer Lebensräume. In manchen Aufenthaltsorten, wie beispielsweise im Bundesstaat Utah, wurden bereits rückläufige Zahlen dokumentiert. Im westlichen Küstenstaat Kalifornien wird die Fledermaus durch die stark sinkenden Populationszahlen bereits als besonders gefährdete Spezies betrachtet. Über deren Gewohnheiten und Aufenthaltsorte während der Wintermigration ist noch relativ wenig bekannt. Die Mexikanische Bulldoggfledermaus ist außerdem die offizielle Staatsfledermaus der beiden Staaten Oklahoma und Texas und stellt das Logo der Marke Bacardi Rum dar.
Tadarida brasiliensis in Texas, USA Systematik Familie: Molossidae Unnerfamilie: Molossinae Sleek: Tadarida Unnersleek: Rhizomops Oard: Tadarida brasiliensis Tadarida brasiliensis is ne Oard fon doo Fläddermuuse un juu eensiche Oard uut dän Unnersleek Rhizomops. Die Lieuwendsruum fon disse Oard is in groote Deele fon Noud- un Suudamerikoa.
Ätter juu Foartplontenge-Tied, dät is in Noudamerikoa Februoar un Meerte, wäd in dän Juni af dän Juli dät litje Bäiden bädden. It wächt 3-4 Gramm. Juu Muur mout dät Bäiden 5 Wieke söögje. Mongs stält n uur Bäiden juu Molk fon uurs een Muur, man maasttieds ärkant juu Muur hier Bäiden, filiecht an dän Röäk un juu Stämme. In n Oaler fon 38 Deege kon juu litje Fläddermuus al gjucht fljooge un is mäd 60 Deege uutwoa AWESOME RANDOMNESS ksen. Mäd 18 bit 22 Mounde kon juu Fläddermuus al sälwen Bäidene kriege. Suk een Tadarida brasiliensis wäd, wan't aal goud gungt, touminst 8 Jiere oold.
Disse Oard häd n poor Unneroarde:
Tadarida brasiliensis is ne Oard fon doo Fläddermuuse un juu eensiche Oard uut dän Unnersleek Rhizomops. Die Lieuwendsruum fon disse Oard is in groote Deele fon Noud- un Suudamerikoa.
The Mexican free-tailed bat or Brazilian free-tailed bat (Tadarida brasiliensis) is a medium-sized bat native to the Americas, so named because its tail can be almost half its total length and is not attached to its uropatagium. It has been claimed to have the fastest horizontal speed of any animal, reaching top ground speeds over 99 mph (160 km/h).[2] It also flies the highest among bats, at altitudes around 3,300 m (10,800 ft).[3]
It is regarded as one of the most abundant mammals in North America. Its proclivity towards roosting in huge numbers at relatively few locations makes it vulnerable to habitat destruction in spite of its abundance. For instance, up to 1.5 million bats reside under just one bridge in Austin. The Texas Legislature designated the Mexican free-tailed bat the state mammal (flying) in 1995.
The Mexican free-tailed bat was described as a new species in 1824 by French zoologist Isidore Geoffroy Saint-Hilaire. Geoffroy placed it in the now-defunct genus Nyctinomus with a binomial name of Nyctinomus brasiliensis.[4] The holotype had been collected in Brazil.[5] Molecular sequence data indicate T. brasiliensis's closest relatives are the sister species Sauromys petrophilus of South Africa and Tadarida aegyptiaca of Africa and South Asia. These three species form a clade believed to be about 18 million years old.[6]
Mexican free-tailed bats are typically 9 cm (3.5 in) in length and weigh around 7–12 g (0.25–0.42 oz) with females tending to be slightly heavier than males by 1-2 grams for increased fat storage to use during gestation and nursing.[7] Their tails are almost half their total length and stretch beyond the uropatagium, giving them the name "free-tailed" bats. Their ears are wide, rounded, and large compared to their heads, nearly meeting at the front of the face, but distinctly not joined at the midline and projecting anterodorsally from just before the muzzle to the back of the head. They use their large ears to help them find prey using echolocation. T. brasiliensis is distinguished among North American Tadarida bats in possessing deep wrinkles on the upper lip and in having a Z-shaped upper third molar, which is used for grinding insects. These individuals possess canines which are larger in males than in females.[7] The wings are elongated and narrow with pointed tips, making them well-equipped for quick, straight flight patterns. Their fur color ranges from dark brown to gray. The Mexican free-tailed bat's large feet have distinct long, white bristles.[8][9] The dental formula of Tadarida brasiliensis is 1.1.1.33.1.2.3.[10]
The Mexican free-tailed bat ranges from the southern half of the continental United States through most of Mexico, and through most of Central America into South America. Their range in South America is less understood where they live in the eastern Brazilian highlands and coast, the northeastern Andes, the coast of Peru and northern Chile, and the center of Argentina.[7] They are absent in much of the Amazon rainforest. They are also found in the Caribbean, and are native to all of the Greater Antilles and 11 of the Lesser Antilles.[11] The largest known colony is found at Bracken Cave, north of San Antonio, Texas, with nearly 20 million bats; the bats from this colony congregate in huge numbers at altitudes between 180 and 1,000 m (590 and 3,280 ft), and even as high as 3,000 m (9,800 ft).
Mexican free-tailed bats roost primarily in caves. However, they also roost in buildings of any type as long as they have access to openings and dark recesses in ceilings or walls.[7] The bats can make roosting sites of buildings regardless of "age, height, architecture, construction materials, occupancy by humans and compass orientation".[7] Caves, though, need to have enough wall and ceiling space to fit millions of bats.[7] Before buildings, free-tailed bats in the Southeastern United States probably roosted in the hollows of trees such as red mangrove, black mangrove, white mangrove, and cypress. However, most bats in Florida seem to prefer buildings and other man-made structures over natural roosts.[7] Caves in Florida tend to be occupied mostly by the southeastern myotis. Caves in Florida tend to have pools of water on the floor and the free-tailed bats do not need as much relative humidity as the southeastern myotis.[7]
Mexican free-tailed bats in southeastern Nevada, southwestern Utah, western Arizona, and southeastern California come together to migrate southwest to southern California and Baja California.[7] Bats in southeastern Utah, southwestern Colorado, western New Mexico, and eastern Arizona travel through the western edge of the Sierra Madre Oriental into Jalisco, Sinaloa, and Sonora. Some bats that summer in Kansas, Oklahoma, eastern New Mexico, and Texas migrate southward to South Texas[12] and Mexico.[7] Some bat populations in other areas of North America do not migrate, but are residents and may make seasonal changes in roost sites.[7] While this migration is extremely extensive, a way must exist for these bats to continuously congregate in the same roosts every year. T. brasiliensis bats have copious numbers of sebaceous glands covering their entire bodies. These glands leave a trace of a lasting scent to which other bats are sensitive. This odor is crucial to marking habitual roosts.[13]
Bats ranging eastward from East Texas do not migrate, but local shifts in roost usage often occur seasonally.[7] Also, a regional population that ranges from Oregon to California, has a year-round residence.
Mexican free-tailed bats are primarily insectivores. They hunt their prey using echolocation. The bats eat moths, beetles, dragonflies, flies, true bugs, wasps, and ants. They usually catch flying prey in flight.[14] Large numbers of Mexican free-tailed bats fly hundreds of meters above the ground in Texas to feed on migrating insects.[15] The consumption of insects by these bats can be quite significant.[16][17]
The onset of evening emergence from caves and the end of returns at dawn tend to correlate with sunset and sunrise, respectively, with dawn returns ending increasingly later in correlation to sunrise throughout the summer season. Reproductive females tended to emerge earlier in the evening and return later at dawn to gather the extra nutrients they require for reproduction and offspring care.[18] T. brasiliensis bats spend around 60% of their active time foraging while aerial, mostly hunting at heights of 6–15 m (20–49 ft).[7] Individuals will fly 50 km (31 mi) in one night to reach foraging areas. The loose, wrinkled skin around the mouth is thought to aid in expanding the mouth during flight to catch insects. T. brasiliensis requires free water sources to maintain water balance: individuals from the arid environment of New Mexico tend to have thicker renal tissue layers compared to T. brasiliensis from the less arid California, revealing that urine concentrating abilities and water use varies geographically with aridity.[19]
One individual bat was recorded to have lived 8 years, based on dentition.[20] Predators of the bat include large birds such as red-tailed hawk, American kestrels, great horned owls, barn owls, and Mississippi kites.[7][21] Mammal predators include Virginia opossums, striped skunks, and raccoons.[7] Snakes such as eastern coachwhips and gopher snakes may also prey on them, but at a lesser extent. Certain types of beetles prey on neonate and juvenile bats that have fallen to the ground.[7] This species seems to have a low incidence of rabies, at least in the United States.[7] They do, however, contain certain pesticides.[7]
White-nose syndrome (WNS) caused by infection by the fungus P. destructans has increased in prevalence since 2006, mostly affecting species of bats that roost underground such as the little brown bat. The fungus, now suspected to have spread from accidental transportation by human cave workers, is thought to cause frequent arousals during bat hibernation, causing an individual to use fat stores much more quickly and die of starvation before the end of winter. WNS can affect T. brasiliensis, but has yet to be greatly introduced to their habitat due to their preference for more arid caves. WNS has low prevalence in the subtropical and tropical regions where T. brasiliensis resides.[22]
Mexican free-tailed bats are nocturnal foragers and begin feeding after dusk. They travel 50 km in a quick, direct flight pattern to feed. This species flies the highest among bats, at altitudes around 3,300 m (10,800 ft).[23] Bats appear to be most active in late morning and afternoon between June and September.[24] Free-tailed bats are more active in warm weather.[25]
The species has been measured at a ground speed of 160 km/h (99 mph), measured by an aircraft tracking device.[26] The measurement methodology did not simultaneously record wind speed and ground speed, so the observations could have been affected by strong local gusts, and the bat's maximum air speed remains uncertain.[27]
Among bats that roost in great, concentrated numbers, T. brasiliensis roosts produce large quantities of urine and guano; from 22 to 99 metric tons per cave and over 18,700 metric tons are produced annually. The concentrated waste generates high levels of toxic ammonia in the air of a cave. T. brasiliensis individuals have genetic adaptation for withstanding or countering these high levels of ammonia. The bats’ content of CO2 and protein in respiratory mucus and CO2 dissolved in blood plasma increase with increasing levels of dissolved ammonia, providing the bats with a buffer against pH change. This allows the bats to filter out a large majority of inhaled ammonia before it reaches toxic levels in the blood. T. brasiliensis bats are thought to swarm in spiraling motions within caves to ventilate ammonia and renew the air.[7]
Mexican free-tailed bats use echolocation for navigation and detecting prey. Traveling calls are of a brief but constant frequency. However, they switch modulated frequency calls between 40 and 75 kHz if they detect something.[28] Typically, the frequency range of their echolocation is between 49 and 70 kHz, but can be between 25 and 40 kHz if something crosses their path while in flight.[28]
On 6 November 2014, Aaron Corcoran, a biologist at Wake Forest University, North Carolina, reported online in Science that his team and he had detected Mexican free-tailed bats emitting ultrasonic vocalizations that had the effect of jamming the echolocation calls of a rival bat species hunting moths. The ‘jamming’ call led to an increased chance of the rival missing its prey, which the Mexican free-tailed bat was then able to eat itself. Earlier researchers had discovered some 15 types of social calls made by Mexican free-tailed bats and reported that they could adjust their calls to avoid interfering with others in range of their calls.[29][30]
During the breeding season, females aggregate into maternity roosts. The size of these roosts depends on the environment, with caves having the larger roosts. Mating can occur in an aggressive or passive form. In the aggressive form, the male controls the female's movements, keeping her away from the other bats in the roost.[31] He also tends to vocalize when mating. During passive copulation, the males simply flies to a female in her roost and quietly mounts her with no resistance. This species is a promiscuous breeder and both sexes copulate with multiple partners.[31] Females become sexually mature at about 9 months, while males take even longer, at two years. Females enter estrus once a year, which typically lasts five weeks in the spring. The gestation period of the bat lasts 11–12 weeks, with only one young being born. A number of pups are left in "creches", while their mothers roost elsewhere. The female uses vocalizations and scent to identify her pup. The mother imprints her scent on the young early on.[32] However, young try to steal a suckle from any female that passes through the cluster. Through examining the genotypes of female-pup nursing pairs sampled from colonies in Texas, it has been measured that nursing is partially selective along genetic lines, with approximately 17% of mothers nursing pups that were not their offspring, ostensibly due to the difficulty of consistently locating and selectively nursing their own pups in extremely large colonies.[33] A mother will nurse her young daily, and by 4–7 weeks old they are full grown, fully weaned, and independent.[34]
Though abundant and widespread, some local populations have prompted protection and conservation efforts. For instance, during the spring and summer, one of the largest Mexican free-tailed bat populations inhabits Cueva de la Boca, a cave near Monterrey, Mexico. In 2006, the Mexican environmental conservation NGO, Pronatura Noreste, purchased the property. Because of a reduction by more than 95% of the original 20 million bat population to 600,000, as a result of vandalism, pollution, and uncontrolled tourism, the organization decided to buy the property to place it under conservation. Other species of high ecological value that inhabit the cavern are also being protected. Similarly, Bat Conservation International bought Bracken Cave from private ownership in 1992. BCI planned to revert any land changes that were a result of farming or ranching in order to conserve the biodiversity and wildlife there. Preserving the land around Bracken Cave was important, as it is home to the world's largest bat colony, and any human encroachment would be detrimental to their population. BCI also protects the land from artificial light pollution, which can distress the bats.[35][36]
In Austin, Texas, a colony of Mexican free-tailed bats summers (they winter in Mexico) under the Congress Avenue Bridge 10 blocks south of the Texas State Capitol. It is the largest urban colony in North America, with an estimated 1,500,000 bats.[37] Each night they eat 10,000 to 30,000 lb (4,500 to 13,600 kg) of insects. Each year, they attract 100,000 tourists who come to watch them. In Houston, Texas, a colony is living under the Waugh Street Bridge over Buffalo Bayou. It is the home to 250,000 bats and also attracts viewers. The Mexican free-tailed bat is the official flying mammal of the state of Texas.[38]
Hundreds of tons of guano were mined in Texas annually between 1900 and 1980. In the early 20th century, bat guano was Texas' largest mineral export, before oil. In 1863, a gun powder factory opened near San Antonio, the saltpeter of which was provided by local guano mines. [39]
_-_Cartwright_Cave_-_March_2006_-_2.jpg)
_-_Cartwright_Cave_-_March_2006_-_2.jpg)
{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (link) {{cite web}}: Missing or empty |title= (help) The Mexican free-tailed bat or Brazilian free-tailed bat (Tadarida brasiliensis) is a medium-sized bat native to the Americas, so named because its tail can be almost half its total length and is not attached to its uropatagium. It has been claimed to have the fastest horizontal speed of any animal, reaching top ground speeds over 99 mph (160 km/h). It also flies the highest among bats, at altitudes around 3,300 m (10,800 ft).
It is regarded as one of the most abundant mammals in North America. Its proclivity towards roosting in huge numbers at relatively few locations makes it vulnerable to habitat destruction in spite of its abundance. For instance, up to 1.5 million bats reside under just one bridge in Austin. The Texas Legislature designated the Mexican free-tailed bat the state mammal (flying) in 1995.
El murciélago de cola libre, guanero o de cola de ratón (Tadarida brasiliensis) es una especie de murciélago de mediano porte. Tiene cerca de 9 cm de largo, pesa cerca de 15 g, con orejas anchas y las mueve perfectamente para ayudarse a atrapar presas con la ecolocación. La piel varia de pardo oscuro a gris.
Es uno de los más avistados mamíferos en Norteamérica. Su proclividad a reunirse en grandes masas en relativamente pocos nidos los hace especialmente vulnerables al disturbio provocado por humanos y destrucción de hábitat.
Vive en cuevas en el oeste y el sur de EE. UU., México, Centroamérica, las Indias Occidentales, Chile, Uruguay y la Argentina central. Sus colonias son de las congregaciones de mamíferos más grandes del mundo. La más grande se halló en Bracken Cave, al norte de San Antonio, Texas, con cerca de 20 millones de especímenes; los estudios indican que los murciélagos de esa colonia se congregan en inmensos números en altitudes entre 180 y 1000 metros y a veces alcanzan los 3000 metros. Se cree que esos murciélagos se alimentan de la migración de polillas Helicoverpa armigera, una severa plaga para la agricultura.[2]
Cuando nacen, sus madres los dejan en la cueva mientras salen a cazar insectos. Ella recuerda donde están, reconociendo su "chillido" único y olor.
La especie es muy importante en el control de poblaciones de insectos peste. Pero esas poblaciones declinan alarmantemente debido a que el tóxico del pesticida envenena y destruye sus cuevas. Un ejemplo de declinación fue documentado sobre más de 25 millones en 1963 a 30 000 seis años más tarde, y la famosa población del parque nacional de las Cavernas de Carlsbad, estimada en 8,7 millones en 1936, y solo había 218.000 en 1973. Además, pierden sus cuevas y viejos edificios donde puede vivir. Desmedidas exageraciones en historias de los medios, acerca de la rabia ha sido lo que motivó la destrucción deliberada de grandes colonias. Hallazgos en Chile de diferentes cepas del virus de la Rabia en ejemplares de esta especie demuestran que juegan un rol como reservorios naturales del virus.
Una de las maneras más efectivas en relación a costo para ayudar a este murciélago altamente beneficioso es a través de la protección de nidos clave, educación pública, y provisión de diseños de puentes adaptados para ellos y otros nidos artificiales.
En Austin, Texas, una colonia veranea (invernan en México) bajo el Puente de la Avenida Congreso, justo diez cuadras al sur del capitolio. Es la más grande colonia urbana en EE. UU, estimándose 1.500.000 de ejemplares.[3] Cada noche se comen 4,5 a 13,5 t de insectos. Cada año atraen a 100.000 turistas a verlos. En Houston, Texas, hay una colonia viviendo bajo el Puente de la Calle Waugh, sobre Buffalo Bayou. Es la casa de 250.000 murciélagos y también atrae a observadores.
Una de las más grandes de sus colonias habitan, en primavera y verano, "Cueva de la Boca", una caverna cerca de Monterrey, México. En 2006, el organismo federal de conservación ambiental, ONG Pronatura Noreste compró la propiedad. Debido a la reducción de más del 95% de los originales 20 millones de individuos, a resultas de vandalismo, polución, y turismo incontrolado, la organización decidió adquirir el predio para su preservación. Y otras especies de alto valor ecológico que conviven en la caverna también se los protege.
Unos 15 mil murciélagos arribarán en noviembre a la ciudad de Rosario (Argentina), como todos los años, dando forma a una ya centenaria colonia en los techos de la Facultad de Derecho, Universidad Nacional de Rosario (UNR), en la manzana frente a la plaza San Martín.[4] Son, y es singular, sólo hembras, que llegan preñadas para parir a sus crías y amamantarlas. Recorren hasta dos mil kilómetros en sus migraciones. No hay certeza sobre el origen de los que llegan a Rosario para estas fechas, de su especie , aunque se estima que lo hacen desde el sur de Brasil, Bolivia, Paraguay y Uruguay. Tampoco se sabe por qué eligieron, desde hace un siglo ese sitio de reunión. Llegan, en tandas, entre octubre y noviembre, y parten en febrero del año siguiente, una vez que concluye la lactancia y las crías ya pueden volar y cazar por sí mismas. Para entonces, suman unos 30 mil, ya hembras y machos, que durante su estadía habrán contribuido a controlar la población de varios tipos de insectos –muchos de ellos considerados plaga para los cultivos– que componen su dieta. La mayoría vuelve a las geografías de donde migraron, pero otros se quedan por estos pagos.[5]
El murciélago de cola libre, guanero o de cola de ratón (Tadarida brasiliensis) es una especie de murciélago de mediano porte. Tiene cerca de 9 cm de largo, pesa cerca de 15 g, con orejas anchas y las mueve perfectamente para ayudarse a atrapar presas con la ecolocación. La piel varia de pardo oscuro a gris.
Es uno de los más avistados mamíferos en Norteamérica. Su proclividad a reunirse en grandes masas en relativamente pocos nidos los hace especialmente vulnerables al disturbio provocado por humanos y destrucción de hábitat.
Vive en cuevas en el oeste y el sur de EE. UU., México, Centroamérica, las Indias Occidentales, Chile, Uruguay y la Argentina central. Sus colonias son de las congregaciones de mamíferos más grandes del mundo. La más grande se halló en Bracken Cave, al norte de San Antonio, Texas, con cerca de 20 millones de especímenes; los estudios indican que los murciélagos de esa colonia se congregan en inmensos números en altitudes entre 180 y 1000 metros y a veces alcanzan los 3000 metros. Se cree que esos murciélagos se alimentan de la migración de polillas Helicoverpa armigera, una severa plaga para la agricultura.
Cuando nacen, sus madres los dejan en la cueva mientras salen a cazar insectos. Ella recuerda donde están, reconociendo su "chillido" único y olor.
La especie es muy importante en el control de poblaciones de insectos peste. Pero esas poblaciones declinan alarmantemente debido a que el tóxico del pesticida envenena y destruye sus cuevas. Un ejemplo de declinación fue documentado sobre más de 25 millones en 1963 a 30 000 seis años más tarde, y la famosa población del parque nacional de las Cavernas de Carlsbad, estimada en 8,7 millones en 1936, y solo había 218.000 en 1973. Además, pierden sus cuevas y viejos edificios donde puede vivir. Desmedidas exageraciones en historias de los medios, acerca de la rabia ha sido lo que motivó la destrucción deliberada de grandes colonias. Hallazgos en Chile de diferentes cepas del virus de la Rabia en ejemplares de esta especie demuestran que juegan un rol como reservorios naturales del virus.
Una de las maneras más efectivas en relación a costo para ayudar a este murciélago altamente beneficioso es a través de la protección de nidos clave, educación pública, y provisión de diseños de puentes adaptados para ellos y otros nidos artificiales.
En Austin, Texas, una colonia veranea (invernan en México) bajo el Puente de la Avenida Congreso, justo diez cuadras al sur del capitolio. Es la más grande colonia urbana en EE. UU, estimándose 1.500.000 de ejemplares. Cada noche se comen 4,5 a 13,5 t de insectos. Cada año atraen a 100.000 turistas a verlos. En Houston, Texas, hay una colonia viviendo bajo el Puente de la Calle Waugh, sobre Buffalo Bayou. Es la casa de 250.000 murciélagos y también atrae a observadores.
Una de las más grandes de sus colonias habitan, en primavera y verano, "Cueva de la Boca", una caverna cerca de Monterrey, México. En 2006, el organismo federal de conservación ambiental, ONG Pronatura Noreste compró la propiedad. Debido a la reducción de más del 95% de los originales 20 millones de individuos, a resultas de vandalismo, polución, y turismo incontrolado, la organización decidió adquirir el predio para su preservación. Y otras especies de alto valor ecológico que conviven en la caverna también se los protege.
Tadarida brasiliensis Tadarida generoko animalia da. Chiropteraren barruko Molossinae azpifamilia eta Molossidae familian sailkatuta dago
Tadarida brasiliensis Tadarida generoko animalia da. Chiropteraren barruko Molossinae azpifamilia eta Molossidae familian sailkatuta dago
Meksikondoggilepakko (Tadarida brasiliensis) on keskikokoinen lepakkolaji. Lajin yksilöt ovat tavallisesti noin yhdeksän senttiä pitkiä ja painavat noin 12 - 30 grammaa. Väriltään meksikondoggilepakot ovat tumman ruskeita tai harmaita.
Sen lennon nopeudeksi on mitattu 160 kilometriä tunnissa, enemmän kuin millään muulla eläimellä linnut mukaan lukien. Mittaus tapahtui Texasissa lepakkoon kiinnitetyllä puolen gramman radiolähettimellä.[2] Tuulen nopeutta ei mitattu, joten paikallinen ilmavirta on voinut auttaa tuloksessa ja "ilmanopeus" on voinut olla alempi kuin mitattu "maanopeus".[3]
Meksikondoggilepakkojen levinneisyys ulottuu Etelä-Oregonista, Etelä-Nebraskasta, Louisianasta, Alabamasta ja Etelä-Carolinasta Keski-Chileen, Keski-Argentiinaan ja Etelä-Brasiliaan asti. Suurin osa meksikondoggilepakoista elää Yhdysvaltojen etelä-osissa kesäisin ja talveksi ne muuttavat 1300:km:n päähän
Jokainen emo saa vain yhden poikasen ja pystyy valtavasta yksilötiheydestä huolimatta tarkasti merkitsemään paikkansa luolassa. Yksilöllinen haju ja yhteysäänet auttavat emoa ja poikasta tunnistamaan toisensa.
Meksikondoggilepakko (Tadarida brasiliensis) on keskikokoinen lepakkolaji. Lajin yksilöt ovat tavallisesti noin yhdeksän senttiä pitkiä ja painavat noin 12 - 30 grammaa. Väriltään meksikondoggilepakot ovat tumman ruskeita tai harmaita.
Sen lennon nopeudeksi on mitattu 160 kilometriä tunnissa, enemmän kuin millään muulla eläimellä linnut mukaan lukien. Mittaus tapahtui Texasissa lepakkoon kiinnitetyllä puolen gramman radiolähettimellä. Tuulen nopeutta ei mitattu, joten paikallinen ilmavirta on voinut auttaa tuloksessa ja "ilmanopeus" on voinut olla alempi kuin mitattu "maanopeus".
Molosse du Brésil, Tadaride du Brésil
Tadarida brasiliensis, appelée Molosse du Brésil ou Tadaride du Brésil, est une chauve-souris du continent américain, vivant en colonies regroupant de très nombreux individus. Elle appartient à la famille des Molossidae et au genre Tadarida.
Cette chauve-souris pèse environ 13 g[1] et mesure environ de 10 à 12 cm de long avec une queue qui s'étend au-delà de la membrane alaire, ce qui explique peut-être son nom usuel en anglais, Mexican Free-tail bat (« chauve-souris mexicaine à queue libre »)[2].
La couleur de sa fourrure veloutée varie du brun foncé au gris foncé, avec la base des poils plus claire que la pointe.
Elle est insectivore. Lorsque les individus de cette espèce sont à la recherche de leurs proies, elles émettent un son spécialisé qui bloque l’écholocation d’autres chauves-souris de cette même espèce[3].
Les colonies formées par cette chauve-souris comptent des dizaines de milliers voire des millions d'individus.
La plus grande colonie se situe dans la grotte Bracken Cave, au nord de San Antonio (Texas), avec une population estimée à 20 millions d'individus. À Austin, une colonie variant entre 750 000 et un million et demi (selon les années) a élu domicile estival sous le pont de la rue principale Congress Avenue, en plein centre-ville, depuis les travaux d'agrandissement du pont en 1980. Les éléments de structure sous le pont ont créé un habitat très prisé par ces petits mammifères ; il est maintenant devenu populaire d'assister à leur envol quotidien à la tombée de la nuit pour une nuit de chasse à l'insecte (consommation estimée entre 5 et 15 tonnes par nuit).
Au Nouveau-Mexique, les Carlsbad Caverns contiennent une énorme colonie de ces chauves-souris. Lorsqu'elles en sortent au coucher du Soleil, c'est en nuée dense (on a estimé qu'au plus dense de la nuée, le débit sortant est de 5 000 à 10 000 chauves-souris à la minute[4]).
Une découverte effectuée par des scientifiques de l'université du Tennessee, à Knoxville (États-Unis) a permis d'établir que le molosse du Brésil est capable d'atteindre des pointes à 160 km/h à l'horizontale, et donc de le considérer comme l'animal volant le plus rapide du règne animal[5], détrônant ainsi le martinet, seul oiseau à atteindre les 110 km/h en vitesse maximale[6].
Aux États-Unis, chaque année, durant les mois d'avril et mars, les femelles en gestation arrivent du Mexique, et restent jusqu'aux mois d'octobre et novembre, période durant laquelle elles auront mis bas et élevé leurs petits. Les femelles ne font qu'une portée par an, et ne portent qu'un petit à la fois. Celui-ci, à la naissance, pèse moins de trois grammes. La gestation dure 78 jours en moyenne.
La maturité sexuelle est atteinte à environ neuf mois chez les femelles et dix-huit mois chez les mâles. La longévité maximale constatée chez cette espèce est de huit ans en liberté, et douze ans en captivité[1].
Contrairement à ce que son nom semble indiquer, on ne la trouve au Brésil que dans le Sud du pays, alors qu'elle est présente dans la plupart de l'Amérique du Sud, toute l'Amérique centrale, et le Sud des États-Unis.
Elle vit en colonies dans des cavernes, mais elle a aussi colonisé l'intérieur de certaines constructions humaines.
Sous les dortoirs s'accumule du guano, parfois sur plusieurs mètres d'épaisseur, qui est utilisé comme engrais grâce à sa richesse naturelle en nitrates. Lors de la guerre de Sécession américaine, les armées confédérées utilisaient le nitrate de potassium contenu dans ce guano pour fabriquer leur poudre à canon[7].
Lors de la Seconde Guerre mondiale, la Tadaride du Brésil a été l'espèce de chauve-souris finalement sélectionnée par les développeurs du projet de bombe à chauves-souris, une arme expérimentale développée aux États-Unis. Ces bombes étaient constituées d'un réservoir en forme de bombe et contenant de nombreux compartiments. Chacun d'eux contenait une chauve-souris de genre tadaride du Brésil, avec une petite bombe incendiaire reliée à un système de déclenchement à retardement. Larguée à l'aube d'un bombardier, le conteneur devait déployer un parachute à mi-hauteur de sa chute, puis s'ouvrir pour libérer les chauves-souris. Celles-ci iraient alors se percher dans les corniches des toitures et les greniers. Des incendies se déclareraient alors dans les endroits inaccessibles des maisons majoritairement constituées de papier et de bois, dans les villes japonaises, cibles désignées de cet armement. Les premiers essais de cette arme en 1943 se révélèrent concluants, mais le programme fut annulé par l'amiral de la flotte Ernest J. King lorsqu'il apprit que cette mesure ne serait vraisemblablement pas opérationnelle au combat avant le second semestre de l'année 1945[8].
Molosse du Brésil, Tadaride du Brésil
Tadarida brasiliensis, appelée Molosse du Brésil ou Tadaride du Brésil, est une chauve-souris du continent américain, vivant en colonies regroupant de très nombreux individus. Elle appartient à la famille des Molossidae et au genre Tadarida.
Il pipistrello dalla coda libera messicano (Tadarida brasiliensis I. Geoffroy, 1824) è un pipistrello della famiglia dei Molossidi diffuso nel Continente americano.[1][2]
Pipistrello di piccole dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 46 e 57 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 38,2 e 45,6 mm, la lunghezza della coda tra 29 e 44 mm, la lunghezza del piede tra 7 e 14 mm, la lunghezza delle orecchie tra 10 e 20 mm e un peso fino a 13 g.[3]
La pelliccia è corta, densa e vellutata. Le parti dorsali sono marroni scure o grigio scure con la base dei peli talvolta biancastra, mentre le parti ventrali sono leggermente più chiare. Il muso è lungo, troncato, con il labbro superiore che si estende ben oltre quello inferiore e ricoperto su ogni lato da 8-10 pliche cutanee e da piccole setole spatolate. Le orecchie sono relativamente corte, triangolari ed unite alla base anteriore. Il trago è corto, quadrato, mentre l'antitrago è leggermente sviluppato e separato posteriormente da un solco superficiale. Le membrane alari sono marroni scure e attaccate posteriormente poco sopra le caviglie. I piedi sono piccoli e cosparsi di lunghe setole chiare. La coda è lunga, tozza e si estende per più della metà oltre l'uropatagio. Sono privi di sacche golari. Il cariotipo è 2n=48 FNa=54 e 58.
Si rifugia nelle grotte, tunnel minerari, cavità di alberi, ruderi, edifici e sotto i ponti in ambienti particolarmente bui dove forma colonie da diverse dozzine a decine di milioni di individui. È considerato il pipistrello più abbondante al mondo. Nella Bracken Cave, vicino a San Antonio, Texas, è residente una colonia tra 20 e 40 milioni di esemplari da oltre 100 anni. Forma vivai, più numerosi in estate. Alcune popolazioni effettuano migrazioni durante l'inverno in località più calde. L'attività predatoria inizia diversi minuti prima del calare della notte quando abbandonano i rifugi tutti insieme simultaneamente. Il volo è rapido, diretto e solitamente effettuato in alto, raggiunge una velocità fino a 165 kMh, la più alta mai registrata tra tutti gli animali volanti in volo orizzontale[4]. Produce un caratteristico odore di muschio.
Si nutre di insetti, principalmente falene, coleotteri e formiche volanti. Si ritiene che le colonie più numerose possano mangiare oltre 100 tonnellate di insetti a notte ciascuna.
Gli accoppiamenti avvengono da metà febbraio a fine marzo e dopo una gestazione di 77-84 giorni danno alla luce un piccolo, più raramente due, tra la fine di maggio e la fine di giugno nell'America settentrionale e più tardi in quella meridionale. Alla nascita il peso è di circa 2,2 g. Il neonato dopo l'espulsione non viene raccolto dall'uropatagio della madre, ma rimane appeso al cordone ombelicale fino a quando non riesce autonomamente ad aggrapparsi al ventre materno. I piccoli non vengono trasportati dalle madri durante le attività notturne, ma rimangono all'interno dei rifugi, aggregati insieme in enormi ammassi rumorosi. L'aspettativa di vita può raggiungere i 15-20 anni.
Questa specie è diffusa in maniera discontinua nel continente americano Si estende dagli stati americani dell'Oregon, Nebraska e Carolina del Sud, attraverso l'America centrale e i Caraibi, fino all'Argentina centrale, eccetto la Penisola dello Yucatán, il Belize, Nicaragua, le Guyane, l'intero bacino amazzonico e la Patagonia fino alla Terra del fuoco.
Vive in diversi tipi di habitat fino a 2.690 metri di altitudine.
Sono state riconosciute 9 sottospecie:
La IUCN Red List, considerato il vasto areale e la popolazione presumibilmente numerosa, classifica T.brasiliensis come specie a rischio minimo (LC).[1]
Il pipistrello dalla coda libera messicano (Tadarida brasiliensis I. Geoffroy, 1824) è un pipistrello della famiglia dei Molossidi diffuso nel Continente americano.
De guanovleermuis (Tadarida brasiliensis) is een vleermuis uit het geslacht Tadarida die voorkomt van het midden van de Verenigde Staten (VS) tot het zuiden van Argentinië, inclusief de Grote en Kleine Antillen. De soort staat bekend om de grote koloniën - van miljoenen dieren - die gevormd worden in het zuiden van de VS.
De nauwste verwant van deze soort is mogelijk Tadarida aegyptiaca, een soort uit Afrika en Zuidwest- en Zuid-Azië. Volgens fylogenetisch onderzoek is de guanovleermuis echter de zustergroep van alle Aziatische Tadarida-soorten. De guanovleermuis is echter ook wel in een apart geslacht, Rhizomops Legendre, 1984, geplaatst.
De bovenkant van het lichaam van deze kleine bulvleermuis is donker- of chocoladebruin tot grijsbruin, net als de vleugels, de onderkant iets lichter. De keel is donkerder dan het achterlijf. Er zijn ook albino's bekend, exemplaren met een witte vacht maar normale ogen, en dieren met stukken witte vacht. De bek is puntig. De bovenlip bevat diepe plooien en hangt over de onderlip heen. De kop is bedekt met korte, stijve borstelharen. De grote, ronde oren bevatten diepe groeven en een goed ontwikkelde, vierkante tragus. Ze raken elkaar of raken elkaar bijna boven op het hoofd. De elastische, sterke, leerachtige membranen (vleugels en staartmembraan) lijken naakt, maar zijn bedekt met fijne haren. De vleugels zijn lang en smal. Doordat de achterpoten kort en krachtig zijn, kan dit dier goed klimmen. Net als bij andere bulvleermuizen steekt de lange, muisachtige staart uit het staartmembraan. Vrouwtjes hebben één paar van mammae, dat op de borst is gelegen. Het karyotype bedraagt 2n=48, FN=54, 56 of 58.
De schedel is driehoekig. De tandformule bedraagt 1.1.2.3/2-3.1.2.3; de guanovleermuis heeft dus 30 of 32 tanden. De punten van de bovensnijtanden buigen naar elkaar toe. De hoektanden zijn lang en scherp. De tweede valse kies in de bovenkaak (P1) is zeer klein. Er zijn geen gaten tussen de snij- en hoektanden in de onderkaak. De derde snijtand (i3) is klein. Ook de eerste en tweede valse kies (p1 en p2) zijn klein, vooral p1.
In onderstaande tabel zijn maten van allerlei populaties van de guanovleermuis opgenomen. Zo veel mogelijk is ook het aantal exemplaren waarop de maten gebaseerd zijn (n) opgenomen.
Populatie Totale lengte (mm) Staartlengte (mm) Achtervoetlengte (mm) Oorlengte (mm) Voorarmlengte (mm) Gewicht (g) Argentinië[2] 87,0-114,0De noordgrens van de verspreiding loopt van het zuiden van Oregon langs Nevada, het noorden van Utah en Nebraska, Arkansas, Mississippi, het noorden van Alabama, Georgia en het zuiden van North Carolina. Als dwaalgast is de soort bekend uit Illinois, Iowa, Ohio en South Dakota. De soort komt waarschijnlijk voor in geheel Midden-Amerika en de eilanden van het Caraïbisch gebied tot Tobago. In Zuid-Amerika leeft de soort van het noorden van Colombia tot het zuidoosten van Brazilië en Chili en Argentinië zuidelijk tot respectievelijk Temuco en de provincie Río Negro. Als dwaalgast is de soort zelfs op de Falklandeilanden gevonden. In de Amazonebekken ontbreekt het dier. In sommige delen van zijn verspreidingsgebied, zoals Argentinië en de VS, komt het dier algemeen voor, maar in de noordelijke Kleine Antillen is het dier wat zeldzamer.
Als fossiel is de soort sinds het Pleistoceen bekend in Noord-Amerika en op de Antillen. De enige locatie buiten de huidige verspreiding is Mammoth Cave in Kentucky (Laat-Pleistoceen); daarnaast is de soort in het Pleistoceen van de VS gevonden in Florida, Arizona, New Mexico en Texas. Ook van Cuba en Puerto Rico zijn Pleistocene fossielen bekend.
De soort wordt verdeeld in negen ondersoorten (antillularum Miller, 1902, bahamensis Rhen, 1902, brasiliensis I. Geoffroy, 1824, constanzae Shamel, 1931, cynocephala Le Conte, 1831, intermedia Shamel, 1931, mexicana Saussure, 1860, murina Gray, 1827 en muscula Gundlach, 1861). Veel van deze ondersoorten zijn ook wel als aparte soorten gezien.
Het voedsel bestaat voornamelijk uit vlinders, maar de soort eet ook kevers, tweevleugeligen, vliesvleugeligen en allerlei andere insecten; naar verluidt eet het dier ongeveer een gram aan voedsel per nacht. Bij het foerageren vliegt dit dier hoog en snel boven open gebieden, op 6 à 15 m hoogte. De guanovleermuis foerageert in groepen van 10 à 13 dieren en heeft een voorkeur voor insecten die in zwermen vliegen. Vroeg in de avond komt deze soort uit zijn slaapplaats. Vlak daarvoor maakt hij een hoog, kwetterend geluid. Het dier reist tot 50 km naar zijn voedingsplaats. De soort wordt bij het verlaten van de kolonie gegeten door uilen en haviken, zoals geobserveerd in Oklahoma. Ook de grote renkoekoek, skunk, wasbeer, Virginiaanse opossum en allerlei slangen eten guanovleermuizen. Er zijn overblijfselen van het dier gevonden in uilenballen van de kerkuil. Op de soort zijn allerlei parasieten gevonden, van trypanosoma tot teken. Ook hondsdolheid is bekend van guanovleermuizen uit de VS.
In Californië wordt aan het einde van de winter gepaard. De zwangerschap duurt zo'n 100 dagen. Bijna alle zygoten nestelen zich in de rechter baarmoederhoorn. Het jong wordt in Californië aan het einde van juni of in het begin van juli geboren, maar in de Kleine Antillen in maart. Er worden grote geboortekolonies gevormd door de vrouwtjes. De enorme geboortekolonies van miljoenen exemplaren in de grotten van het zuidwesten van de Verenigde Staten zijn beroemd. In de tropen vormt deze soort kleinere kolonies van honderd à duizend dieren in grotten, rotsspleten, daken en boomholtes. In Argentinië, in de provincie Tucumán, is echter ook een kolonie van zo'n 12 miljoen dieren bekend.
Meestal wordt er slechts één jong geboren, maar bij een aantal exemplaren uit Alabama had meer dan de helft van de vrouwtjes een twee- of drieling. De geboorte vindt plaats terwijl het vrouwtje ondersteboven hangt en duurt ongeveer 90 seconden. Na zo'n twee uur volgt de placenta. Het jong heeft ongeveer een kwartier nodig om een tepel te vinden. Pasgeboren jongen uit Louisiana zijn ongeveer 2,5 cm lang en hebben een gladde, bijna haarloze huid. De lengte van de voorarm neemt per dag 0,7 à 1,0 mm toe, het gewicht 0,4 g. De jongen worden over het algemeen niet door hun moeder meegenomen bij het zoeken naar voedsel. Moeders zijn in staat om hun eigen jong te herkennen; in zo'n 83% van de gevallen konden ze hun eigen jong terugvinden in een kolonie in Texas. Na ruim een maand kunnen de jongen vliegen. In Florida worden mannetjes in hun tweede jaar geslachtsrijp, maar vrouwtjes al na negen maanden. Het dier kan tot 8 jaar oud worden.
De guanovleermuis migreert jaarlijks in Mexico en de zuidelijke VS. Veel dieren brengen de zomer door tussen Arizona en Texas en vliegen zo'n 1600 km zuidwaarts naar het zuiden van Mexico in de winter. In Texas komen ze in maart of april aan en vertrekken in september weer. In Californië migreert het dier echter nauwelijks, al is het mogelijk dat populaties uit het zuiden van Nevada en westen van Arizona in zuidelijk Californië overwinteren. Veel mannetjes blijven in de zomer achter in Mexico, terwijl de vrouwtjes naar het noorden vliegen om jongen te krijgen. In Chiapas is een kolonie gevonden bestaande uit 40000 mannetjes en geen enkel vrouwtje. Tijdens de migratie kan de soort tot 32 km per dag afleggen.
De guanovleermuis kan bij temperaturen tot 5 °C overleven. In rust slaat het hart zo'n 150 keer per minuut, maar als het dier actief is kan de hartslag tot 660 per minuut toenemen. Per jaar heeft de guanovleermuis zo'n 4300 kcal aan energie nodig.
Tot op een afstand van 525 km kunnen individuele guanovleermuizen hun grot terugvinden. De soort is tot vier jaar in gevangenschap gehouden. In de Tweede Wereldoorlog onderzocht het leger van de VS het mogelijke gebruik van guanovleermuizen om bommen naar vijandelijke doelen te vervoeren. Het dier heeft de naam "guanovleermuis" gekregen door de 30 m aan guano die een kolonie van deze soort in New Mexico had geproduceerd; deze voorraad werd gedurende 20 jaar commercieel geëxploiteerd.
De soort kan zich verplaatsen met een snelheid van 160 km/h, wat sneller is dan de gierzwaluw, waarvan lange tijd gedacht werd dat het de snelste horizontale vlieger was.[12]
Deze soort komt algemeen voor en heeft een grote verspreiding, maar een aantal populaties wordt bedreigd door het gebruik van giftige pesticiden en/of door de exploitatie van de guanolagen in hun grotten. Door de IUCN wordt de soort als "gevoelig" (NT) beschouwd.
Bronnen, noten en/of referentiesDe guanovleermuis (Tadarida brasiliensis) is een vleermuis uit het geslacht Tadarida die voorkomt van het midden van de Verenigde Staten (VS) tot het zuiden van Argentinië, inclusief de Grote en Kleine Antillen. De soort staat bekend om de grote koloniën - van miljoenen dieren - die gevormd worden in het zuiden van de VS.
De nauwste verwant van deze soort is mogelijk Tadarida aegyptiaca, een soort uit Afrika en Zuidwest- en Zuid-Azië. Volgens fylogenetisch onderzoek is de guanovleermuis echter de zustergroep van alle Aziatische Tadarida-soorten. De guanovleermuis is echter ook wel in een apart geslacht, Rhizomops Legendre, 1984, geplaatst.
Multimedia w Wikimedia Commons Molosek brazylijski[3], molos meksykański (Tadarida brasiliensis) — gatunek nietoperza z rodziny molosowatych (Molossidae), opisany w 1824 roku przez Isidore'a Geoffroya Saint-Hilaire'a.
Jest to gatunek owadożerny, wędrowny. Formuje ogromne kolonie, złożone z milionów osobników (z wyjątkiem Antyli, gdzie gromadzi się w mniejsze grupy).
Molosek brazylijski posiada siedliska w różnorodnych warunkach klimatycznych. Występuje bardzo licznie na terenach Ameryki Północnej, Środkowej i Południowej:
Zanotowano pewne zagrożenia dla populacji moloska brazylijskiego, ale nie są one znaczące dla jej liczebności:
Jedynie Meksyk i Argentyna rozpoczęły działania ochronne. W Meksyku wprowadzono rządowy program zachowania liczebności, a w Argentynie istnieje duża chroniona kolonia w prowincji Tucumán.
Molosek brazylijski, molos meksykański (Tadarida brasiliensis) — gatunek nietoperza z rodziny molosowatych (Molossidae), opisany w 1824 roku przez Isidore'a Geoffroya Saint-Hilaire'a.
Tadarida brasiliensis é uma espécie de morcego da família Molossidae. Pode ser encontrada nas Américas, do Chile, Argentina e Uruguai ao norte até os estados do Oregon, Nebraska e Ohio, nos Estados Unidos da América, incluindo as Grandes e Pequenas Antilhas. Não é encontrada na região amazônica. Este animal chega até 160 km/h ao voar horizontalmente[1]
Tadarida brasiliensis é uma espécie de morcego da família Molossidae. Pode ser encontrada nas Américas, do Chile, Argentina e Uruguai ao norte até os estados do Oregon, Nebraska e Ohio, nos Estados Unidos da América, incluindo as Grandes e Pequenas Antilhas. Não é encontrada na região amazônica. Este animal chega até 160 km/h ao voar horizontalmente
Tadarida brasiliensis[2][3][4][5][6] är en fladdermusart som först beskrevs av I. Geoffroy 1824. Tadarida brasiliensis ingår i släktet Tadarida och familjen veckläppade fladdermöss.[7][8] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[7] Wilson & Reeder (2005) skiljer mellan 9 underarter. [4]
Denna fladdermus har långa samt smala vingar och cirka hälften av svansen ligger utanför flygmembranens del mellan bakbenen. Den korta pälsen på ovansidan har en brunaktig färg och undersidan är täckt av längre hår som är något ljusare brun. Hos ungar förekommer gråaktig päls. Bakfötterna har en krans av styva hår på kanterna och även vid naglarna. Många doftkörtlar är fördelade över kroppen som används för att markera sovplatsen och reviret. Tadarida brasiliensis har vanligen tre framtänder på varje sida i underkäken men den tredje saknas ibland. Kroppslängden med svans är 81 till 106 mm och svansen är 27 till 40 mm lång. Arten har 40 till 45 mm långa underarmar och 13 till 20 mm långa öron. Nosen kännetecknas av vertikala veck i övre läppen.[9]
Arten förekommer i stora delar av Nord-, Central- och Sydamerika från centrala USA till centrala Argentina och centrala Chile. Tadarida brasiliensis lever även på de flesta västindiska öar. Den saknas däremot i centrala Amazonområdet. Arten kan anpassa sig till flera olika habitat.[1]
På fastlandet kan kolonierna ha en eller några miljoner medlemmar men på öar är kolonierna mindre.[1]
Tadarida brasiliensis vilar vanligen i grottor men den hittades även i trädens håligheter och i gömställen som skapades av människor. Fladdermusens byten utgörs bland annat av nattfjärilar, flugor, skalbaggar och flygande myror. I Nordamerika sker parningen troligen i vinterkvarteret och sedan lagras hannens sädesceller i honans könsorgan. Efter dräktigheten föds ungarna under senare våren eller under sommaren. Honor från centrala Nordamerika har bara en unge per kull och hos andra populationer förekommer ganska ofta tvillingar. Ungarna föds nakna men de har en snabb utveckling. Cirka efter en månad har de päls och flygförmåga. Honor kan para sig under första parningstiden efter födelsen och hannar parar sig under andra levnadsåret för första gången.[9]
Arten har läten som använd för ekolokaliseringen och andra läten för kommunikationen mellan individerna (främst mellan honor och deras ungar). Hos olika populationer sker längre vandringar före och efter den kalla årstiden.[10]
Denna fladdermus jagas av rovfåglar och ormar.[9]
Artens avföring (guano) samlas som gödsel och som tillsats i krut.[9]
Under andra världskriget brukade USA:s flotta individer av arten för ett test av små brandbomber. Planen var att fladdermusen med bomben flyger till motståndarens byggnader som skulle förstöras. Under prövningens gång flög flera fladdermöss till enhetens högkvarter och satte det i brand. Bombbärande fladdermöss kom sedan inte till användning.[9] Fenomenet figurerar i Spirou-albumet Operation Fladdermus av Yann och Scwartz (2009, på svenska 2015).[11]
_-_Cartwright_Cave_-_March_2006_-_2.jpg)
Det brinnande högkvarteret i New Mexico.
Wikimedia Commons har media som rör Tadarida brasiliensis.
Wikispecies har information om Tadarida brasiliensis.
Tadarida brasiliensis är en fladdermusart som först beskrevs av I. Geoffroy 1824. Tadarida brasiliensis ingår i släktet Tadarida och familjen veckläppade fladdermöss. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life. Wilson & Reeder (2005) skiljer mellan 9 underarter.
Довжина голови й тіла: 95 мм; розмах крил: 280 мм; довжина хвоста: 38 мм; довжина вух: 19 мм; вага 11–14 гр.
Цей вид має характерний мишоподібний хвіст, який виступає за межі злітної мембрани, натягнутої між задніми ногами. Вид має коричневе хутро, великі вуха майже квадратної форми, і сильно зморшкувату верхню губу. Він чудово пристосований до свого повітряного способу життя, маючи довгі вузькі крила з гострими кінцями, щоб забезпечити дуже швидкий політ, і довге волосся на пальцях, щоб судити про швидкість польоту і турбулентність. Задні ноги короткі й потужні, що робить кажана хорошим альпіністом.
Цей вид зустрічається від південної Бразилії, Болівії, Фолклендських островів, Аргентини й Чилі до Орегону й півдня штату Небраска та Огайо (США), Великих і Малих Антильських островів. Він має досить складні міграційні звички; деякі групи населення переміщаються від крайньої півночі діапазону поширення до крайнього півдня, в той час як інші залишаються на постійному місці проживання цілий рік. Найбільші й найвідоміші популяції живуть у Мексиці й Техасі. Розрізняють дев'ять підвидів Tadarida brasiliensis. Вважається, що в цілому вид налічує від 95 до 105 мільйонів особин і англ. Bracken Cave у Техасі є літнім домом для найбільшої колонії кажанів у світі, за оцінками, 20 мільйонів. Вид трапляється в широкому діапазоні середовищ існування, від пустелі через сосново-ялівцеві рідколісся до сосново-дубових лісів. Він населяє ділянки від рівня моря до 3000 метрів, а також лаштує сідала у вапнякових печерах, занедбаних шахтах, під мостами, в будівлях і в дуплах дерев.
Це комахоїдний, міграційний вид, що утворює найбільші серед теплокровних колонії в світі, чисельністю в кілька мільйонів особин. Помахи їх крил створюють звуковий еквівалент бурхливої річки, а кількість досить велика, щоб їх фіксували радари в аеропортах і погодні радари. На Антильських островах утворює невеликі колонії. Щоночі пролітає більше ніж будь-який інший вид кажана, до 50 км від сідала до місць харчування. Використовує ехолокацію, щоб знайти свою жертву. Кожен кажан споживає від 200 до 600 комах на добу, вибираючи в основному молі, але також їсть жуків, мурах, що літають і цикадок (Cicadellidae). На світанку кажани повертаються до своїх сідал, залітаючи безперервним потоком. Хижаками, які очікують на кажанів поблизу входу в печеру є канюк червонохвостий, сови, ракун звичайний, опосуми, скунси та змії.
Незабаром після парування самиці мігрують до окремих сідал. Вагітність триває близько 90 днів і самиці народжують єдине маля протягом приблизно 15 днів одна від одної. Перший політ п'ятитижневих кажанят сповнений небезпеки, оскільки вони звикають до їх крил і системи ехолокації. Зіткнення, невдалі польоти, і нестійка посадка можуть привести до того, що кажани падають на підлогу печери, де будуть з'їдені жуками до кісток протягом кількох хвилин.
Наслідком величезної кількості кажанів в одній печері є накопичення гуано, або посліду кажанів. Ця багата поживними речовинами суміш є чудовим добривом і на початку 1900-х років була найбільшим мінеральним експортом з Техасу після нафти, і вона продовжує продаватися комерційно, хоча і в меншій мірі. Печери, як широко відомо, містять шкідливі гази, які насправді є результатом життєдіяльності килимових жуків (Dermestidae), які харчуються гуано й опалими кажанами. Ці жуки розмножуються так швидко, що в результаті такого постійного постачання продовольством є те, що вся підлога печери може бути «килимом» із жуків. Жуки виробляють відходи, які поєднуються з водяною парою й утворюють гідроксид амонію, токсичний для більшості тварин, крім кажанів, які адаптувалися до цієї мікроатмосфери шляхом зниження швидкості обміну речовин. Їх шерсть, тим не менш, може стати вибіленою до червонувато-коричневого кольору.
Хоча кажан існує в дуже великих кількостях, має широкий ареал і пристосований до різних типів середовища існування, він сильно залежить від придатних для сідал місць. Відомою загрозою також є використання хлорорганічних пестицидів. Інсектициди, які знаходяться в тілах живих комах накопичуються в організмі кажанів, які їдять їх у великій кількості, що призводить до зниження репродуктивності й смерті. Ще однією загрозою є сказ.
Зграя, що покидає Карлсбадські Печери Національного Парку «Карлсбадські Печери», Нью-Мексико.
Tadarida brasiliensis в печері на Багамських островах.
Самець співає в присутності самиць
Tadarida brasiliensis brasiliensis, ілюстрація Алсида д'Орбіні, 1847 р.
Tadarida brasiliensis là một loài động vật có vú trong họ Dơi thò đuôi, bộ Dơi. Loài này được I. Geoffroy mô tả năm 1824.[1]
_-_Cartwright_Cave_-_March_2006_-_2.jpg)
Phương tiện liên quan tới Tadarida brasiliensis tại Wikimedia Commons
Tadarida brasiliensis là một loài động vật có vú trong họ Dơi thò đuôi, bộ Dơi. Loài này được I. Geoffroy mô tả năm 1824.
Брази́льский складчатогу́б[1] (лат. Tadarida brasiliensis) — вид летучих мышей семейства складчатогубов. Является самым быстрым летающим животным, в горизонтальном полёте развивает скорость более 160 км/ч[2].
Длина тела около 9 см, вес около 15 грамм. Хвост далеко выступает за пределы межбедренной перепонки, длиннее вытянутых задних конечностей. Оттенки шкуры — от тёмно-коричневого до серого.
Эти летучие мыши не агрессивны и могут служить образцами для исследования. На них биологом Майклом Смотерманом из Техасского университета сельского хозяйства и механики изучал ультразвуковое общение рукокрылых. Зов бразильского складчатогуба включает от 15 до 20 слогов[3].
Бразильские складчатогубы образуют колонии численностью от нескольких десятков до многих тысяч особей. В некоторых пещерах на юге США численность бразильских складчатогубов исчисляется миллионами, и эти колонии считаются крупнейшими на Земле скоплениями млекопитающих[4]. Самая большая из известных колоний находится в Бракенской пещере[en], расположенной в Техасе к северу от Сан-Антонио (летом — около 20 миллионов летучих мышей). Представители этой колонии собираются в больших количествах на высотах от 180 до 1000 метров, и даже на высотах до 3000 метров[5][6][7].
Пищей бразильским складчатогубам служат в основном насекомые (бабочки, жуки, стрекозы, мухи, клопы, осы, муравьи), а также некоторые паукообразные. Бразильские складчатогубы обычно ловят свою добычу в полёте, а при охоте используют эхолокацию[8].
Размножаются бразильские складчатогубы в тёплое время года. Беременность длится 2—3 месяца, лактация — 1—2 месяца[4].
Бразильские складчатогубы обитают в пещерах на западе и юге США, в Мексике, Центральной Америке, на островах Карибского бассейна, в центральной части Чили и Аргентине.
Мигрируя с юго-запада США в Мексику и Колумбию, бразильские складчатогубы могут преодолевать почти 1600 км.
Бразильские складчатогубы имеют определённое сельскохозяйственное значение, поскольку активно истребляют мигрирующую хлопковую совку (Helicoverpa armigera) — серьёзного вредителя сельского хозяйства[6].
Вид находится под угрозой исчезновения. Ему угрожает применение в сельском хозяйстве пестицидов, а также разрушение вандалами пещер, где бразильские складчатогубы гнездятся. Значительный урон популяции наносят эпидемии бешенства.
В целях сохранения вида возводятся мосты и другие архитектурные сооружения специальной конструкции, которые позволяют складчатогубам селиться в них. Самая крупная из городских колоний летучих мышей в Северной Америке (Остин, штат Техас, численность до 1,5 миллионов особей) летом гнездится под мостом Конгресс-Авеню. Эта колония за одну ночь съедает от 4,5 до 13,5 тонн комаров. Наблюдение за этим привлекает около 100 тысяч туристов ежегодно.
Другая многочисленная колония гнездится под мостом Waugh Street над речкой Буффало-Баю (250 тыс. летучих мышей, Хьюстон).
Во время Второй мировой войны США планировали применять бразильских складчатогубов против Японии в качестве поджигателей. В проекте X-Ray планировалось прикреплять к телу рукокрылых небольшие зажигательные бомбы с механизмом замедленного действия и выдерживать их при температуре 4 °C, при которой рукокрылые впадают в спячку. А затем — выпускать с самолётов на самораскрывающихся парашютах над территорией Японии, чтобы проснувшиеся после приземления складчатогубы рассеивались по территории, забирались в труднодоступные месте легковоспламеняющихся строений японцев и, загораясь, сеяли панику. Эффект по возгоранию такой операции предполагался в десять раз сильнее, чем эффект обычной бомбардировки. Проект не был осуществлён ввиду быстрого завершения войны из-за применения ядерной бомбы и быстрого разгрома японской Квантунской армии на территории Китая и Манчжурии Советской Армией во второй половине 1945 года.
Брази́льский складчатогу́б (лат. Tadarida brasiliensis) — вид летучих мышей семейства складчатогубов. Является самым быстрым летающим животным, в горизонтальном полёте развивает скорость более 160 км/ч.
멕시코자유꼬리박쥐 또는 브라질자유꼬리박쥐(Tadarida brasiliensis)는 큰귀박쥐과에 속하는 박쥐의 일종이다. 중형 크기의 박쥐로 아메리카 대륙에서 발견되며, 북아메리카에서 가장 풍부한 포유류로 간주되고 있다. 거대한 집단을 이루어 휴식을 취하는 경향을 보이며, 비교적으로 적은 지역에서 서식하기 때문에 개체수가 풍부함에도 불구하고 서식지 파괴로 멸종취약종으로 분류되고 있다.
분자생물학 연구에 따른 정보에 의하면 멕시코자유꼬리박쥐의 근연종은 마다가스카르 섬의 붉은자유꼬리박쥐(Chaerephon jobimena)와 아프리카와 남아시아의 이집트자유꼬리박쥐(Tadarida aegyptiaca)이고, 자매종이다. 3종은 하나의 계통군을 형성하며, 약 980만년 전에 갈라진 것으로 간주되고 있다.[2]
_-_Cartwright_Cave_-_March_2006_-_2.jpg)
_-_Cartwright_Cave_-_March_2006_-_2.jpg)
.jpg){kind=small}
.jpg)
