İkirəng könlücə (lat. Vespertilio murinus) — ikirəng könlücə cinsinə (lat. Vespertilio) aid olan kiçik ölçüyə malik yarasa növüdür.
Bədənin uzunluğu 54-60 mm, bazu sümüyünün uzunluğu isə 41-48 mm-dir. Başı qısa və enlidir. Qulaqları (14-16,5 mm) qısa, enli və qalın dərilidir. Qulaq seyvanlarının arxa kənarı aşağı tərəfdən dairəvi şəkildə genişlənərək xaricə çevrilmişdir. Qulağın dəri çıxıntısı ortadan az nəzərə çarpacaq dərəcədə genişlənmişdir. Dişilərdə bir və ya iki cüt əmcək vardır. Bədənin üst tərəfi iki (qara və yaşılımtıl-kürən) rəngdədir. Tüklərin ucundakı açıq rəng ona azacıq gümüşü alabəzəklik verir. Bədənin alt tərəfindəki açıq rəngli uzun tüklər tünd rəngli tükləri örtdüyünə görə həmin hissənin ümumi fonu açıq, sarımtıl-boz və ya açıq noxudu rəngdə görünür. Boğazın və bədənin yanlarının rəngi isə tam ağdır.
Arealı çox geniş olub, İngiltərədən Sakit okean sahillərinə qədər uzanır. Şimal sərhəddi bəzi yerlərdə 60 dərəcə şimal en dairəsinə qədər çatır. Cənubda arealı İran və Himalayın şimal-qərbinə və Şərqi Çinə çatır. Azərbaycanda tək–tək fərdləri Böyük Qafqazda, Talışda və Kür – Araz ovalığı daxil olmaqla 9 məntəqədə tapılmışdır. Şərq vilayətlərinin arid landşaftlarına (7 tapıntı) meyl edir. Görünür, bizə Xəzəryanı boyunca şimaldan qışlamaya uçub gəlir (yayda aşkar edilməmişdir).
Həm meşələrdə, həm də açıqlıq ərazilərdə təsadüf edilir. Dəniz səviyyəsindən 300 m-dək yüksəkliklərə qalxırlar. Ağac koğuşları, çardaqlar, divarların tökülmüş yerlərindəki boşluqlar, qaya yarıqları və s. yay sığınacaqları kimi istifadə olunur. Bəzən digər yarasalarla birlikdə ümumi sığınacaqlarda da rast gəlinirlər. Balavermə və balaları yemləndirmə dövründə dişilər 40-50 fərddən ibarət koloniya şəkilində yaşayırlar. Həmin dövrdə erkəklər tək və ya kiçik qruplar şəkilində yaşayır. Dişi iyunda 2, bəzən də 1 bala doğur. Balalar sərbəst yaşamağa başlayandan sonra koloniyalar dağılır. Uçuşları sürətli və cəlddir. Bütün gecəni sübhçağına qədər ov edirlər. Ağaclar arasında qida axtarırlar. Qışlama yerləri məlum deyildir. Tək-tək fərdlərin Qırğızıstan ərazisində qışlaması məlumdur.
İkirəng könlücə (lat. Vespertilio murinus) — ikirəng könlücə cinsinə (lat. Vespertilio) aid olan kiçik ölçüyə malik yarasa növüdür.
Ar serotin daouliv (Vespertilio murinus) zo un askell-groc'hen eus Eurazia.
War-dro 6 cm eo e hirder hag etre 10 ha 25 g e bouez. Dont a ra e anv eus liv du e zivaskell hag e fas ha liv gwenn e gof.
Ar serotin daouliv (Vespertilio murinus) zo un askell-groc'hen eus Eurazia.
El vespertilió bicolor (Vespertilio murinus) és una espècie de ratpenat microquiròpter de la família dels vespertiliònids.[1]
És una espècie paleàrtica àmpliament estesa. La seva àrea de distribució comprèn des de Suïssa i França oriental fins al sud d'Escandinàvia, l'Europa central i l'oriental i des d'allà fins a l'Àsia central i la costa de l'oceà Pacífic per l'est.[2]
El vespertilió bicolor (Vespertilio murinus) és una espècie de ratpenat microquiròpter de la família dels vespertiliònids.
És una espècie paleàrtica àmpliament estesa. La seva àrea de distribució comprèn des de Suïssa i França oriental fins al sud d'Escandinàvia, l'Europa central i l'oriental i des d'allà fins a l'Àsia central i la costa de l'oceà Pacífic per l'est.
Netopýr pestrý (Vespertilio murinus) je druh netopýra z čeledi netopýrovití.
Netopýr pestrý je různobarevný, velký cca 5–6 cm s rozpětím křídel 27–33 cm a váží 12–23 gramů.[2] Jeho jméno je odvozeno z dvojité barvy jeho srsti. Hřbet je tmavě hnědý s šedou srstí. Spodek je bílý nebo šedý. Uši, křídla a obličej jsou černé nebo tmavohnědé.
Je to velký a těžký druh netopýra se širokými křídly. Ocas a prsty jsou krátké.[3]
V průměru se dožívá jedenácti let.
Loví komáry, chrostíky a moly. Používají přitom ultrazvuk o frekvencí 25 až 27 kHz. Loví po soumraku ve výšce 10 až 20 metrů. Často loví blízko potoků, jezer, lesů nebo okolo pouličního osvětlení. Během studeného počasí zůstávají v úkrytu.
Jejich výskyt je vzácný, proto není jejich způsob života velmi známý. Ve skupinách žije 50 nebo i několik set dospělých jedinců. V Západní Evropě mají skupiny většinou 250 jedinců a dají se najít pouze během jara a časného léta. Jsou stěhovaví, přičemž překonávají cca 900 km dlouhé vzdálenosti. Jsou známy případy, kdy se netopýři nestěhují, ale hibernují.[4] Hibernace probíhá od října do března. Dokáží snést teploty do -2,6 °C.
Samice vytvářejí hnízda během května a července, přičemž rodí dvě mláďata. Jakmile jsou mláďata odstavena, samice opouští hnízdiště. V Západní Evropě se mláďata rodí počátkem června. Mladí jedinci létají po 3 až 4 týdnech.
Vyskytují se v Střední a Západní Evropě a v Asii. Jejich přirozený biotop jsou horské oblasti, stepi a zalesněné oblasti. V Západní Evropě se nacházejí zejména ve městech. Je chráněn, protože ho ohrožují insekticidy. Také mu hrozí ztráta přirozených lokalit výskytu.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Netopier pestrý na slovenské Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu netopýr pestrý ve Wikimedia Commons
Netopýr pestrý (Vespertilio murinus) je druh netopýra z čeledi netopýrovití.
Skimmelflagermusen (Vespertilio murinus) er en flagermus i familien barnæser. Den er udbredt i store dele af Europa og Asien. I Danmark er den almindelig i Nordøstsjælland, hvor den om sommeren jager insekter højt over søer eller det åbne land og i vinterhalvåret findes i høje bygninger. Om efteråret og først på vinteren er hannernes skrig hørbare over byen.
Skimmelflagermusen har et vingefang på 25-30 cm, en kropslængde på cirka 6 cm og en vægt på 10-20 g. Pelsen er mørkebrun på oversiden og gråhvid på undersiden. En del af rygsidens hår har lyse spidser, så pelsen får et sølvagtigt eller skimlet skær. Ørerne og flyvehuden er meget mørkt brune. Ørets bagkant løber i en bue ned på siden af hovedet og så igen op, så det ender bag mundvigen. Hudlappen bag haleflyvehudens sporebrusk er meget smal. Vingeflyvehuden når til ydertåens basis.[3]
Skimmelflagermusen begynder først at jage om aftenen, når det er næsten helt mørkt.[4] Den jager normalt højt, især over åbent landskab og søer, men kan også jage over hegn og skovkanter. I Nordsjælland kan den i sensommer og tidligt efterår ses jage i stor mængde over bredderne af de store søer. På denne tid af året kan den også ses over moderne gadelamper uden for større byer ligesom sydflagermus, nordflagermus og brunflagermus. Især lamper med et blålighvidt lys tiltrækker mange insekter.[5]
Skimmelflagermusen er blevet kaldt storbyens flagermus, fordi den om efteråret søger ind til høje bygninger i byen, for at gå i dvale og fordi det er her hannens "revirsang" høres. Den går ofte i dvale i sprækker i yderbeklædningen af høje bygninger. Det kan være 4-5 etager (eller mere) høje gamle karréer eller på 14.-16. etage af egentlige højhuse. Artens naturlige overvintrings- og parringssteder er lodrette klippevægge, hvilket kendes fra Østeuropa. Om sommeren derimod opholder skimmelflagermusen sig i lave bygninger på landet, i landsbyer eller i byernes udkant, tæt på dens jagtområder. Den er kun meget sjældent fundet i hule træer.[5]
Efter drægtigheden føder hunnen oftest i juni/juli tvillinger.[1] I modsætning til andre europæiske flagermus har hunner af arten to par dievorter.[6]
Stemmen, der menes at skulle tjene til at hævde hannens territorium og tiltrække hunner, består af høje tikkende lyde. Den høres i parringstiden om efteråret. Det var i Danmark, at der første gang blev bevist en sammenhæng mellem de tikkende lyde og skimmelflagermusen. I begyndelsen af 1900-tallet var det et mysterium, hvorfra disse natlige lyde stammede. Nogle mente fx, at lydene kom fra telefonledninger, mens andre mente at de kom fra dødningehovedet. I 1920 iagttog to mennesker, der havde sat sig for at løse gåden, en flagermus fremføre denne lyd ved St. Petri Kirke i København. Flagermusen blev straks skudt ned og det viste sig at være en skimmelflagermus.[5] Lyden i revirsangen falder typisk fra 30 kHz til 14 kHz, men det er kun de lavere af disse frekvenser, der kan høres af mennesker.
Udover disse hørlige lyde, benytter skimmelflagermusen høje, kraftige ultralyde, når den jager.
Skimmelflagermusen har en østlig udbredelse i Europa, der strækker sig fra Tyskland gennem Østeuropa og hele Asien.[2] Arten er kendt for at strejfe meget og for regulært træk. Ynglebestande er derfor også fundet længere mod vest, f.eks. i Holland. Strejfere er fundet i bl.a. Storbritannien, Færøerne og Baskerlandet.[5]
I Danmark er skimmelflagermusen især udbredt i Nordøstsjælland, hvorfra verdens tætteste bestand er kendt. Den findes desuden spredt i resten af landet, fx høres hvert efterår "spillende" hanner i Århus, der stammer fra dyr, der sandsynligvis har sommeropholdssted i Østjylland.[5]
Skimmelflagermusen (Vespertilio murinus) er en flagermus i familien barnæser. Den er udbredt i store dele af Europa og Asien. I Danmark er den almindelig i Nordøstsjælland, hvor den om sommeren jager insekter højt over søer eller det åbne land og i vinterhalvåret findes i høje bygninger. Om efteråret og først på vinteren er hannernes skrig hørbare over byen.
Die Zweifarbfledermaus (Vespertilio murinus) gehört innerhalb der Fledermäuse zu der Familie der Glattnasen. Zur besseren Unterscheidung von anderen Arten aus der Gattung der Zweifarbfledermäuse wird sie auch oft Europäische Zweifarbfledermaus genannt. Dieser Trivialname ist allerdings nicht ganz treffend, da sich ihr Verbreitungsgebiet von Europa über Zentralasien bis an die Pazifikküste im Osten Sibiriens und Chinas erstreckt.[1]
Ihre an Vögel erinnernden, zwitschernden Rufe sind vor allem im Herbst während der Balzzeit zu hören. Sie hat maximal eine Körpergröße von 6,4 Zentimeter mit einer Spannweite von 27 bis 33 Zentimeter bei einem Gewicht von 12 bis 23 Gramm.[2] Ihren Namen bekam sie durch das kurzhaarige, dichte zweifarbige Rückenfell. Es ist rot- bis dunkelbraun und an den Haarspitzen silberweiß. Die Bauchseite ist ebenfalls weiß bis gräulich. Die Ohren, Flügel und das Gesicht sind schwarzbraun. Ihre Flügel sind im Verhältnis zum Körper schmal und der letzte Schwanzwirbel ragt frei aus der Schwanzflughaut. Die Ohren sind kurz, breit und rundlich.
Ein Merkmal der Zweifarbfledermaus ist das Vorhandensein von vier Zitzen bei dem Weibchen. Keine andere europäische Art hat dieses Merkmal. Das bekannte Höchstalter ist zwölf Jahre.
Die Zweifarbfledermaus ist in der paläarktischen Region vorwiegend im Norden Eurasiens verbreitet. Ihr Verbreitungsgebiet reicht von Süd-, West-, Nord- und Mitteleuropa, über den Balkan und Russland bis in den asiatischen Raum, wo sie über Zentralasien bis in die Mongolei und China sowie vereinzelt in Japan vorkommt.[3]
Ihr Verbreitungsgebiet reicht in Nordeuropa bis zum 60. Breitengrad. Umherstreifende Tiere können bis auf die Färöer gelangen. Einzelfunde sind auch von Bohrinseln in der Nordsee bekannt. Die Sommernachweise aus dem Südwesten des Verbreitungsgebiets im französischen Zentralmassiv und den Pyrenäen[4] betreffen ausschließlich Männchen. Im Westen Europas werden die Niederlande und England gestreift.
In Mittel- und Südosteuropa ist das Verbreitungsmuster durch saisonales Auftreten wandernder Tiere und lokale Fortpflanzungskolonien kompliziert. Wochenstuben und Männchenkolonien wurden verstreut in der Schweiz, in Bayern und vereinzelt in anderen deutschen Bundesländern[5] sowie in Österreich[6] gefunden.
In Sibirien ist die Zweifarbenfledermaus bis an den 63. nördlichen Breitengrad zu finden. Es gibt jedoch regelmäßige jährliche Wanderungen in die Winterquartiere im Süden. Dabei liegen die Staaten der ehemaligen Sowjetunion in Zentralasien im Verbreitungsgebiet, die südliche Verbreitungsgrenze liegt im nördlichen Iran, in Afghanistan und im nördlichen Pakistan.
In der Mongolei wurde die Zweifarbfledermaus ab 1964 registriert und zwar in der Shargyyn Gobi im Gobi-Altai.[7] Später wurde sie auch in den Chentii- und Chantai-Bergen[8] und im Becken der großen Seen.
In China kommen zwei Unterarten der Zweifarbfledermaus vor:
In Japan gab es einen Fund von der Insel Rebun aus dem Jahr 2002 (Abe et al. 2005) andere aus Chitose, Haboro und Sotogahama (früher Minmaya)[9] sowie aus der Präfektur Ishikawa. Die Frage, ob diese Funde von verirrten Einzelexemplaren stammen oder ob die Fledermäuse auf ihren Wanderungen regelmäßig die japanischen Inseln besuchen, wurde 2011[10] durch die Entdeckung einer Wochenstube in einem alten Holzgebäude in Abashiri auf Hokkaido geklärt.[11]
Auf der Koreanischen Halbinsel kommt die Zweifarbfledermaus nur im äußersten Norden vor, in Südkorea wurde sie nicht gefunden.[12]
Die Zweifarbfledermaus bevorzugt vier Typen von Landschaftsformen, nämlich bewaldete Gebirge, Steppen und Farmland, die Uferregionen von Seen und in Europa vor allem die Nähe von Städten.[13]
Ihre Beute, die unter anderem aus Zweiflüglern, Köcherfliegen, Zuckmücken und Nachtfaltern besteht, jagt sie mit Ultraschalltönen um die 23–26 kHz (Hauptfrequenz). Die Beuteflüge finden dabei nach der Dämmerung in Höhen von 10 bis 20 Metern vorwiegend über offenen Landschaften, Flüssen und Seen oder um Straßenlaternen statt. Es werden kleine, drei bis zehn Millimeter große Insekten gejagt, die in den entsprechenden Lebensräumen, oft über dem Wasser, in Schwärmen auftreten. Dabei geht die Zweifarbfledermaus, ähnlich wie die meisten anderen Fledermausarten, die sich von Insekten ernähren, nicht besonders selektiv vor. Es scheint energetisch günstiger zu sein, ohne große Vorauswahl durch die Echolotung Fluginsekten zu lokalisieren und diese oft über seichtem Wasser oder in Ufernähe auftretenden dichten Schwärme für die Nahrungsaufnahme zu nutzen.[13] Bei kalten Wetter verbleibt die Fledermaus in ihrem Quartier.
Als Sommerquartier werden Spalten an Gebäuden bewohnt, meist Zwischendachquartiere an hohen Gebäuden. Dort werden meist die Wochenstuben und Männchenquartiere vorgefunden. Im Winter werden Spalten in Dachböden, an Mauern und Felsen oder Keller und unterirdische Gewölbe bezogen.
Da Funde selten sind, ist über die Lebensweise nicht sehr viel bekannt. Die Wochenstuben bestehen aus kleinen Gruppen, die etwa um die 50 Weibchen, gelegentlich jedoch auch mehrere hundert Weibchen, umfassen. In Westeuropa wurden vor allem Männchenquartiere vorgefunden, die um die 250 Tiere umfassten. Die Einflugslöcher werden mit angeklebtem Kot markiert.[14]
Sie ist eine wandernde Art und Flüge bis um die 900 km wurden durch Beringung festgestellt. Eine der außergewöhnlich weiten nachgewiesenen Wanderungen führte über 1440 Kilometer von Estland nach Österreich und wurde im Jahr 1989 publiziert.[15] Die längste bisher bekannte Wanderung war eine über 1787 Kilometer von Rybatschi in der Oblast Kaliningrad bis nach Frankreich.[16] Ihren Winterschlaf hält diese Zweifarbenfledermaus zwischen den Monaten Oktober und März und schläft dabei alleine, selten in Gruppen. Dabei kann sie Temperaturen bis zu −2,6 °C aushalten.
Bei der Zweifarbfledermaus ist die Zwillingsgeburt die Regel. In der Fortpflanzungszeit von Mai bis Juli werden kleine Wochenstuben gebildet und meist zwei Junge zur Welt gebracht, die mit 6 bis 7 Wochen entwöhnt werden. Durch die zwei Paar vorhandenen Milchzitzen können auch Drillinge und selten Vierlinge ernährt werden.[14]
Die Zweifarbfledermaus wird wie die anderen 50 europäischen Fledermausarten durch die Bonner Konvention zur Erhaltung wandernder wild lebender Tierarten[17] und die Berner Konvention über die Erhaltung der europäischen wildlebenden Pflanzen und Tiere und ihrer natürlichen Lebensräume[18] geschützt. In der FFH-Richtlinie ist die Zweifarbfledermaus im Anhang IV für die Arten, die besonderen Schutz auch außerhalb der ausgewiesenen Schutzgebiete erhalten sollen, erwähnt.[2] Sie ist damit nach dem Bundesnaturschutzgesetz in Deutschland streng geschützt.[19]
Die Quartiere der Zweifarbfledermaus liegen in Europa, aber auch in Asien sehr häufig an und in Gebäuden.[14] Wie die meisten anderen Fledermausarten leidet sie in Europa an mangelnden Quartierangeboten. Durch Verbauung und Modernisierung von Gebäuden werden viele Quartiermöglichkeiten zerstört. Auch die Verwendung giftiger Holzschutzmittel bei Sanierungen bedroht den Bestand. Die Zweifarbfledermäuse sind sehr empfindlich gegen Zugluft und brauchen ein möglichst breites Spektrum an Temperaturbereichen, um den natürlichen Wechsel zu Plätzen mit einem entsprechenden Temperaturoptimum jederzeit zu ermöglichen.[14] Darüber hinaus sind die Populationen durch Insektizide und Habitatveränderungen bedroht.
In der Roten Liste der Säugetiere Deutschlands von 2020 wird für die Zweifarbfledermaus kein genauer Status angegeben, da die Daten unzureichend sind. Einzelne Wochenstuben sind aus Schleswig-Holstein, Mecklenburg-Vorpommern, Bremen, Brandenburg und Bayern bekannt. Sonst sind nur Nachweise einzelner Individuen oder Männchenkolonien dokumentiert. Zur Häufigkeit oder langfristigen Bestandsentwicklung der Art werden keine Einschätzungen vorgenommen.[20]
Weltweit ist die Zweifarbfledermaus wegen ihres riesigen Verbreitungsgebietes in Eurasien von der IUCN als „nicht gefährdet“ (Least Concern) eingestuft. In vielen Ländern gibt es jedoch keine ausreichenden Daten, um den Status genau bestimmen zu können.[1]
Die Zweifarbfledermaus (Vespertilio murinus) gehört innerhalb der Fledermäuse zu der Familie der Glattnasen. Zur besseren Unterscheidung von anderen Arten aus der Gattung der Zweifarbfledermäuse wird sie auch oft Europäische Zweifarbfledermaus genannt. Dieser Trivialname ist allerdings nicht ganz treffend, da sich ihr Verbreitungsgebiet von Europa über Zentralasien bis an die Pazifikküste im Osten Sibiriens und Chinas erstreckt.
The parti-coloured bat or rearmouse (Vespertilio murinus) is a species of vesper bat that lives in temperate Eurasia, from Western and Southern Europe, eastwards over the Caucasus and Iran into Mongolia, north-east China, Korea, Afghanistan and northern Pakistan.[4]
Their twittering call, similar to a bird's call, can be heard particularly in the autumn during the mating season. The parti-coloured bat has a body size of 4.8–6.4 centimetres (1.9–2.5 in) with a wingspan of 26–33 cm (10–13 in), and a weight of 11–24 grams (0.39–0.85 oz).[5] Its name is derived from its fur, which has two colours. Its back (dorsal side) is red to dark-brown, with silver-white-frosted hair. The ventral side is white or grey. The ears, wings and face are black or dark brown. The wings are narrow. The ears are short, broad and roundish. It is known to live up to 12 years.
These bats hunt for their prey, for example mosquitoes, caddis flies and moths, with a wide range of ultrasonic sounds, but especially around 25–27 kHz.[6] They hunt after twilight at heights of around 20–40 metres (66–131 ft), for example in open landscape over streams and lakes and above forests or at street lights.[7] In cold weather, the bat may remain in its resting place.
There is not much known about the behaviour of parti-coloured bats, as they are quite rare. Female bats live in small groups, of about 50 animals, sometimes up to several hundred adult females. In Western Europe, male groups consist of about 250 animals and are found only during the spring and early summer. These bats migrate, and flights of up to 900 kilometres (560 mi) were found. The furthest migration was determined at 1,780 km (1,110 mi).[1]
Between October and March, the bats hibernate. They hibernate alone, and can bear temperatures down to −5 °C (23 °F).[8]
Females form maternity roosts during May and July and generally give birth to twins.[8] After the pups are weaned, which takes less than six weeks,[8] females leave the maternity roost. Birth of the young is in western Europe around beginning of June.
The parti-coloured bat occurs in Central and Western Europe and in Asia. Its natural habitat is mountains, steppes and forested areas, but in Western Europe, they can mainly be found in cities. The species is protected, as it is threatened by insecticides and changes in their habitat.
The parti-coloured bat or rearmouse (Vespertilio murinus) is a species of vesper bat that lives in temperate Eurasia, from Western and Southern Europe, eastwards over the Caucasus and Iran into Mongolia, north-east China, Korea, Afghanistan and northern Pakistan.
El murciélago bicolor (Vespertilio murinus) es una especie de murciélago microquiróptero de la familia Vespertilionidae.[2]
Es un microquiróptero de tamaño medio y aspecto similar a las especies del género Eptesicus.[3] El pelaje tiene en el dorso apariencia canosa debido a las puntas blancas de los pelos,[3] en la zona ventral y la garganta es de color blanquecino.[4] Tiene las orejas cortas y anchas,[3] con el trago en forma casi de seta.[4] El patagio, las orejas y la cara son de color casi negro.[5] El plagiopatagio (membrana lateral) comienza en la base de los dedos del pie y la punta de la cola sobresale entre 2 y 5 mm del uropatagio (membrana interfemoral).[5] Es el único murciélago europeo que posee dos pares de mamas, las cuales están separadas entre sí por unos 4 o 5 cm.[6]
Mide de promedio 5 cm, más 4 de la cola y pesa 11 g.[7] Su fórmula dental es la siguiente: 2/3, 1/1, 1/2, 3/3= 32[4]
Es una especie paleártica ampliamente extendida. Su área de distribución comprende desde Suiza y Francia oriental hasta el sur de Escandinavia, Europa central y oriental y de ahí hasta Asia central y la costa del océano Pacífico por el este.[1]
Anteriormente se encontraba en acantilados, pero actualmente ha extendido su hábitat a grandes ciudades, estepas y zonas montañosas arboladas, hasta los 1.920 m de altitud.[4] Al sur de su área de distribución suele encontrarse en zonas de montaña.[6] En verano sus refugios suelen estar localizados en edificios, y menos frecuentemente en huecos de árboles y grietas de rocas, en cambio, en invierno se sitúan en lugares más fríos y expuestos a cambios de temperatura.[1]
Es una especie muy migratoria, con desplazamientos desde las colonias de cría hasta los hibernáculos.[4] La época de celo tiene lugar en otoño y principios de invierno.[5] Las hembras paren desde finales de junio a principios de julio 2 crías y ocasionalmente 3.[4] Las crías nacen sin pelo, pero al poco tiempo desarrollan un pelaje corto de color gris pálido.[5] Como en muchos murciélagos vespertiliónidos, los machos y las hembras se separan en verano, congregándose las hembras en colonias de cría consistentes en hasta 100 hembras con sus crías, en cambio los machos son solitarios o forman pequeños grupos.[5]
Hiberna en grupos de octubre a marzo,[4] habitualmente en grietas de muros y de rocas, edificios, y más raramente en cuevas y minas.[5]
Es de hábitos nocturnos, sale de los refugios al final del ocaso y caza a lo largo de toda la noche, basándose su dieta principalmente en moscas, pero también se alimenta de polillas y neurópteros.[4] Captura sus presas volando a una altura de 20 a 40 m sobre el suelo, en campo abierto, bosques y lagos, y en verano y otoño en áreas suburbanas en torno a luces artificiales.[5] Emite llamadas de ecolocación con una intensidad máxima a 24-25 kHz.[6]
Se han descrito las siguientes subespecies:[2]
Datos: Q232644
Multimedia:
Especies: Vespertilio murinus
El murciélago bicolor (Vespertilio murinus) es una especie de murciélago microquiróptero de la familia Vespertilionidae.
Hõbe-nahkhiir (nimetus suur-nahkhiir on vananenud) (Vespertilio murinus) on nahkhiirlaste sugukonda kuuluv käsitiivaline. Ta on Eestis arvatud II kaitsekategooriasse (2012).
Eestis on ta haruldane rändliik[1].
Hõbe-nahkhiir (nimetus suur-nahkhiir on vananenud) (Vespertilio murinus) on nahkhiirlaste sugukonda kuuluv käsitiivaline. Ta on Eestis arvatud II kaitsekategooriasse (2012).
Eestis on ta haruldane rändliik.
Vespertilio murinus Vespertilio generoko animalia da. Chiropteraren barruko Vespertilioninae azpifamilia eta Vespertilionidae familian sailkatuta dago
Vespertilio murinus Vespertilio generoko animalia da. Chiropteraren barruko Vespertilioninae azpifamilia eta Vespertilionidae familian sailkatuta dago
Kimolepakko (Vespertilio murinus) on lepakko, joka kuuluu siippojen heimoon.
Kimolepakko on musta tai tummanharmaa, selkäkarvat ovat hopeakärkiset. Sen siipiväli on 25–30 cm ja paino 8–20 grammaa. Nuoren pohjanlepakon voi sekoittaa kimolepakkoon; eroa on lepakoiden korvien muodossa.[2]
Kimolepakkoa esiintyy Keski- ja Länsi-Euroopassa ja Aasiassa.[1] Suomessa se on harvinainen, muuttava laji.[3] Virossa se on yleinen. Se talvehtii kaupungeissa ja kylissä yleensä ihmisen tekemissä rakennuksissa. Kesäksi kimolepakot muuttavat maaseudulle, missä on avarammat saalistustilat. Sielläkin se hakee päivälepopaikaksi yleensä jonkun rakennuksen. Suomen ensimmäinen kimolepakko rengastettiin[4] Korkeasaaressa syyskuussa 2015.
Kimolepakko syö pieniä lentäviä hyönteisiä kuten sääskiä ja kirvoja.
Sérotine bicolore
La Sérotine bicolore (Vespertilio murinus) est une espèce de chauves-souris de la famille des Vespertilionidae.
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (14 nov. 2010)[1] :
Sérotine bicolore
La Sérotine bicolore (Vespertilio murinus) est une espèce de chauves-souris de la famille des Vespertilionidae.
Il serotino bicolore (Vespertilio murinus Linnaeus, 1758) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso nell'Ecozona paleartica.[1][2]
Pipistrello di medie dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 54 e 66 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 41 e 50 mm, la lunghezza della coda tra 37 e 48 mm, la lunghezza del piede tra 8 e 10 mm, la lunghezza delle orecchie tra 12 e 16 mm, un'apertura alare fino a 31 cm e un peso fino a 20 g.[3]
La pelliccia è lunga e folta. Il colore generale del corpo è brizzolato, dovuto principalmente al colore biancastro della punta dei peli bruno-nerastri, mentre i fianchi del ventre e la gola sono interamente bianchi. Il muso è bruno-nerastro, gli occhi sono piccoli. Le orecchie sono corte, larghe, triangolari, con il bordo posteriore che si estende alla base, attraverso l'antitrago, fino all'angolo posteriore della bocca. Il trago è corto, con l'estremità arrotondata e piegata in avanti. Le ali sono strette ed attaccate posteriormente alla base delle dita dei piedi. La punta della lunga coda si estende leggermente oltre l'ampio uropatagio. Il calcar è lungo e fornito di una carenatura ben sviluppata. Le femmine hanno due paia di mammelle. Il cariotipo è 2n=38 FN=50.
Emette ultrasuoni a basso ciclo di lavoro con impulsi di lunga durata a frequenza iniziale a 55 kHz e finale a 23 kHz.
Si rifugia solitariamente o in piccoli gruppi nelle fessure e nei crepacci rocciosi, nelle feritoie dei fabbricati, sotto travi ed imposte e nelle cavità degli alberi, mentre in inverno preferisce fabbricati e fessure rocciose, più raramente in siti sotterranei. Si adatta alle bat-boxes. Entra in ibernazione tra ottobre e marzo in ambienti con temperature estremamente basse, fino a -2,6 °C ed umidità tra il 47 e 72%. Formano vivai composti da 10 a 100 femmine e loro piccoli, mentre i maschi sono solitari o raggruppati fino a 100 individui. L'attività predatoria inizia tardi la sera, il suo volo è rapido, rettilineo ed effettuato molto in alto a circa 20 metri dal suolo. Oltre agli ultrasuoni emette un suono stridulo udibile dall'uomo, particolarmente mentre si nutre. Le popolazioni più settentrionali possono effettuare migrazioni stimate fino a circa 1.780 km di distanza.
Si nutre di piccoli insetti e talvolta di scarafaggi e falene, catturati sopra specchi d'acqua o intorno a fonti luminose artificiali.
Le nascite avvengono tra giugno e i primi di luglio. Le femmine danno alla luce 2 o 3 piccoli alla volta, dopo una gestazione di 40-50 giorni. Lo svezzamento avviene dopo circa 6-7 settimane e la maturità sessuale viene raggiunta dopo un anno. L'aspettativa di vita è fino a 5 anni.
Questa specie è diffusa ampiamente nell'Ecozona paleartica dai Pirenei attraverso tutta l'Asia centrale fino alla Cina nord-orientale e ad un'isola del Giappone. In Italia è stata segnalata in Lombardia, Trentino-Alto Adige, nella Provincia di Belluno e nel Friuli Venezia Giulia settentrionale.
Vive nelle foreste decidue a foglia larga, nelle boscaglie, steppe, nelle zone urbane e nelle coltivazioni fino a 3.400 metri di altitudine. Nella parte più meridionale dell'areale preferisce le zone montagnose.
Sono state riconosciute 2 sottospecie:
La IUCN Red List, considerata la popolazione numerosa e il vasto areale, classifica V.murinus come specie a rischio minimo (LC). Nessun declino nella popolazione è stato rilevato e non sono note minacce estese.[1]
Il serotino bicolore (Vespertilio murinus Linnaeus, 1758) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso nell'Ecozona paleartica.
Dvispalvis plikšnys (lot. Vespertilio murinus, angl. Parti-coloured bat, vok. Zweifarbfledermaus) – lygianosinių (Vespertilionidae) šeimos šikšnosparnis. Kūnas apie 66 mm ilgio. Nugaros plaukų viršūnės baltos, todėl kailiukas atrodo sidabriškai raibas. Liepos – rugpjūčio mėn. šeriasi, todėl plaukų dvispalviškūmas gali būti neryškus. Pilvo plaukų šviesios viršūnės uždengia tamsias jų apačias, todėl pilvas atrodo šviesiai pilkas, smėlio atspalvio. Skraidomoji plėvė ir ausys tamsiai rudos. Ausys trumpos, plačios, jų išoriniai kraštai užlinkę į nugaros pusę.
Vasarą gyvena trobesių pastogėse, palangių plyšiuose, rečiau medžių drevėse. Žiemoti išskrenda į pietus. Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
Dvispalvis plikšnys (lot. Vespertilio murinus, angl. Parti-coloured bat, vok. Zweifarbfledermaus) – lygianosinių (Vespertilionidae) šeimos šikšnosparnis. Kūnas apie 66 mm ilgio. Nugaros plaukų viršūnės baltos, todėl kailiukas atrodo sidabriškai raibas. Liepos – rugpjūčio mėn. šeriasi, todėl plaukų dvispalviškūmas gali būti neryškus. Pilvo plaukų šviesios viršūnės uždengia tamsias jų apačias, todėl pilvas atrodo šviesiai pilkas, smėlio atspalvio. Skraidomoji plėvė ir ausys tamsiai rudos. Ausys trumpos, plačios, jų išoriniai kraštai užlinkę į nugaros pusę.
Vasarą gyvena trobesių pastogėse, palangių plyšiuose, rečiau medžių drevėse. Žiemoti išskrenda į pietus. Rūšis įrašyta į Lietuvos raudonąją knygą.
De tweekleurige vleermuis (Vespertilio murinus) is een vleermuis uit de familie der gladneuzen (Vespertilionidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 door Carl Linnaeus gepubliceerd.[2]
Dit is een middelgrote vleermuis. De spanwijdte is 260 tot 330 millimeter. Hij wordt 5 tot 6,5 centimeter lang[3], met een gewicht van 11 tot 24 gram.
Hij dankt zijn naam aan de scherpe kleurcontrasten tussen de rug en de buik. De bovenzijde is rood- tot zwartbruin, de onderzijde witgrijs van kleur. De haarpunten op de bovenzijde zijn zilverwit, wat een gerijpte indruk maakt. De keel is zeer wit. Er loopt een duidelijke grens tussen beide zijden. De snuit, oren en vleugels zijn donkerbruin van kleur. De vleugels zijn smal. De oren zijn kort en breed.
De tweekleurige vleermuis is de enige vleermuissoort in Europa met twee paar melkklieren.
De tweekleurige vleermuis is een nachtdier. Laat in de avond vliegt hij uit, waarna hij de gehele nacht door jaagt. Hij eet insecten, voornamelijk vliegen, maar ook motten en langpootmuggen, kevers en muggen. Zijn vlucht is rechtlijnig, of grote cirkels draaiend, op 10 tot 20 meter boven de grond. Hij vliegt niet uit in koud weer.
In de zomer verzamelen de mannetjes in West-Europa zich in grote kolonies, tot 250 dieren. De vrouwtjes trekken naar speciale kraamkolonies, waar ze met 30 tot 50 dieren in verblijven. De zomerverblijven bevinden zich in spleten en scheuren in gebouwen, waaronder flats, en in rotsspleten.
's Winters trekken ze naar diepe grotten en kelders. De winterslaap houden ze alleen, van oktober tot maart. Hij kan koude temperaturen doorstaan, tot -2,6 °C. De vleermuizen uit Noord- en Oost-Europa trekken meestal grote afstanden van de zomer- naar de winterverblijven, die in West- en Zuid-Europa liggen. Van geringde exemplaren is bekend dat ze tot 1500 kilometer trekken, en 900 kilometer is geen uitzondering.
De paartijd begint in juli of augustus, en duurt tot oktober. De testes van de mannetjes zwellen in deze periode zeer. In de paartijd stoot het mannetje luide, scherpe tsjirpende geluiden uit, waarmee hij vrouwtjes lokt.
Eind juni, begin juli worden twee jongen geboren. Drie jongen komen ook voor. Juveniele dieren zijn donkerder dan volwassen dieren. De tweekleurige vleermuis wordt minstens 12 jaar oud.
Zijn natuurlijke leefgebied zijn gebergten, steppen en bossen. Oorspronkelijk leeft de tweekleurige vleermuis waarschijnlijk langs rotswanden, maar door urbanisatie heeft hij zijn leefgebied kunnen uitbreiden en is hij ook regelmatig te vinden in grote steden met veel hoogbouw. In de Alpen is hij tot 1920 meter hoog te vinden. De tweekleurige vleermuis komt voor in Zuid-Scandinavië, Oost-Frankrijk, de Alpen en Centraal-Europa oostwaarts tot Iran en Afghanistan en via Zuid-Siberië tot Korea.
Het dier wordt zelden in Nederland waargenomen. In 1977 was de eerste waarneming in Nederland. Daarna zijn er vanaf 1984 jaarlijks wel waarnemingen geweest. In 1998 werd de eerste kraamkolonie gevonden bij Utrecht. Later werd ook een concentratie gevonden in de buurt van Groningen en op Urk . Er zijn meer waarnemingen bekend uit Noorwegen, Zweden of Denemarken. Soms worden ze op de Noordzee aangetroffen op booreilanden en schepen.
De tweekleurige vleermuis staat niet op de Nederlandse rode lijst.
De tweekleurige vleermuis (Vespertilio murinus) is een vleermuis uit de familie der gladneuzen (Vespertilionidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 door Carl Linnaeus gepubliceerd.
Skimmelflaggermus (Vespertilio murinus) er ei flaggermus i glattnasefamilien. Flaggermusa lever i Eurasia frå Frankrike og Noreg i vest til den russiske stillehavskysten i aust.[1] I Noreg er ho helst funnen i Søraust-Noreg, men også i fjordstrøk nord til Trondheim. Det er truleg få skimmelflaggermus i Noreg, men det finst ikkje nok sikker kunnskap om storleiken på bestanden.[2] Det eldste skrimmelflaggermusa som har blitt observert er 12 år.
Skimmelflaggermus (Vespertilio murinus) er ei flaggermus i glattnasefamilien. Flaggermusa lever i Eurasia frå Frankrike og Noreg i vest til den russiske stillehavskysten i aust. I Noreg er ho helst funnen i Søraust-Noreg, men også i fjordstrøk nord til Trondheim. Det er truleg få skimmelflaggermus i Noreg, men det finst ikkje nok sikker kunnskap om storleiken på bestanden. Det eldste skrimmelflaggermusa som har blitt observert er 12 år.
Skimmelflaggermus (Vespertilio murinus) er en art i gruppen glattnesefamilien. De har et kvitrende rop som ligner på fuglesang, noe som høres spesielt om høsten i paringssesongen. Skimmelflaggermus har en maksimal kroppsstørrelse på 6,4 cm, med et vingespenn på 27–33 cm. De veier mellom 12 og 23 gram. Navnet kommer av pelsen som har to farger. Baksiden er rød til mørkebrun med matte, sølvhvite hår. Buksiden er hvit eller grå. Ørene, vingene og ansiktet er svart eller mørkebrunt. Vingene er smale. Ørene er korte, brede og runde. Den høyeste kjente alderen er tolv år.
Disse flaggermusene jakter på bytte som mygg, vårfluer og møll, med ultrasoniske lyder rundt 25-27 kHz. De jakter etter skumring, i høyder på 10-20 meter eller mer, gjerne i åpent landskape over elver og innsjøer, over skoger eller ved gatelys. I Vest-Europa finnes de ofte i byer.
Man vet lite om skimmelflaggermusens adferd, da den er ganske sjelden. Hunner lever i små grupper på rundt 50 dyr, av og til flere hundre voksne hunner. I Vest-Europa består hannenes grupper av rundt 250 dyr og finnes bare om våren og tidlig sommer. Disse flaggermusene trekker, og strekninger på opp til 900 km har blitt observert.
Mellom oktober og mars går flaggermusene i dvale. De går i dvale alene og kan tåle temperaturer ned i -2,6 °C.
Hunnene oppdrar ungene mellom mai og juli, og føder stort sett tvillinger. De første ungflaggermusene er ute og flyr når de er 3-4 uker gamle.
Arten er truet av insektmidler og endringer i habitatet.
Skimmelflaggermus (Vespertilio murinus) er en art i gruppen glattnesefamilien. De har et kvitrende rop som ligner på fuglesang, noe som høres spesielt om høsten i paringssesongen. Skimmelflaggermus har en maksimal kroppsstørrelse på 6,4 cm, med et vingespenn på 27–33 cm. De veier mellom 12 og 23 gram. Navnet kommer av pelsen som har to farger. Baksiden er rød til mørkebrun med matte, sølvhvite hår. Buksiden er hvit eller grå. Ørene, vingene og ansiktet er svart eller mørkebrunt. Vingene er smale. Ørene er korte, brede og runde. Den høyeste kjente alderen er tolv år.
Multimedia w Wikimedia Commons Mroczak posrebrzany[3], dawniej: mroczek posrebrzany[4] (Vespertilio murinus) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy z rodziny mroczkowatych licznie reprezentowanej w Polsce.
We wcześniejszej polskiej literaturze zoologicznej dla określenia gatunku używana była nazwa zwyczajowa mroczek posrebrzany[4]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” gatunkowi nadano oznaczenie mroczak posrebrzany, rezerwując nazwę mroczek dla rodzaju Eptesicus[3].
Długość ciała wynosi: 55–65 mm, rozpiętość skrzydeł: 260–305 mm, masa ciała: 10–18 g. Długość ogona wystająca poza błonę ogonową: 4–5 mm. Długość przedramienia 39,6–48,6 mm. Nietoperz średniej wielkości o charakterystycznych dość wąskich skrzydłach. Futerko na grzbiecie dwubarwne: nasada od ciemnoszarej do szarobrunatnej, ze srebrzyście przyprószonymi końcówkami sierści (stąd jego nazwa). Futro na brzuchu najczęściej koloru jasnoszarego lub popielatego, chociaż zdarzają się osobniki o brązowym futrze na brzuchu. Kolory futerka są ostro rozgraniczone na bokach ciała, szczególnie w okolicy szyi. Pyszczek, błony lotne oraz uszy bardzo ciemne. Skrzydła wąskie. Uszy małe, bardzo długie, nie stykające się ze sobą. Koziołek krótki, gruby, równomiernie zaokrąglony, sięgający połowy długości ucha. Błona skrzydłowa przyczepiona do nasady palców stopy. Ostroga sięga do połowy odległości między piętą a ogonem. Poza nią wystaje płatek wzmocniony poprzeczną chrząstką. Jest to jedyny krajowy nietoperz posiadający dwie pary sutków. Mroczaka posrebrzanego łatwo poznać po charakterystycznym głosie wydawanym podczas lotu, przypominającym cykanie świerszcza.
W Polsce występuje na całym terenie kraju, poza niektórymi regionami spotyka się go jednak rzadko. Na wschodzie jest bardziej pospolity niż na zachodzie, jednak rozród jego stwierdzono jedynie na Wyżynie Małopolskiej, w Puszczy Białowieskiej, Bieszczadach i na Pomorzu, łącznie z Doliną Dolnej Wisły. Zajmuje głównie tereny górzyste, zalesione, jesienią migruje do miast w celu odbycia godów.
Spotykany zarówno w krajobrazie rolniczym, miastach, lasach, jak również w wysokich górach. Latem zamieszkuje głównie w budynkach (kryjąc się w szczelinach ścian i dachów), niekiedy w dziuplach drzew, skrzynkach dla nietoperzy czy szczelinach skalnych. Zimuje najczęściej w szczelinach budynków. Obserwacje tego gatunku w jaskiniach są sporadyczne.
Należy do gatunków migrujących wykonujących regularne przeloty między miejscami rozrodu i zimowania. Prowadzi nocny tryb życia. Zimę spędza przeważnie w zachodniej i południowej Europie, choć coraz częściej zimuje również w polskich miastach, np. Warszawie, dokąd przylatują także mroczaki posrebrzane z terenów obwodu kaliningradzkiego (znaleziono samicę z rosyjską obrączką). Najdalsze przeloty tego nietoperza sięgają ponad 1000 km. Jest gatunkiem zimnolubnym, stąd zwykle przebywa w miejscach słabo izolowanych. Odznacza się sporą odpornością na zimno – niekiedy lata przy temperaturze powietrza poniżej zera stopni Celsjusza. Na sen zimowy przenosi się do miejsc, gdzie temperatura w zimie utrzymuje się kilka stopni Celsjusza powyżej zera. Latem samice tworzą tzw. kolonie rozrodcze. Również samce mroczaka posrebrzanego regularnie tworzą kolonie,.
Żywi się głównie drobnymi muchówkami, chruścikami i innymi owadami latającymi nocą. Preferuje owady odbywające rójkę nad wodą, które chwyta wyłącznie w locie. Poluje nocą, na żerowiska wylatuje późnym wieczorem. Lata wysoko przeważnie powyżej 20 m nad ziemią i bardzo szybko. Podczas polowania posługuje się echolokacją. Ultradźwięki o częstotliwości 24–26 kHz wytwarzane są przez krtań i emitowane przez pyszczek. Dzięki możliwości zwalniania tempa przemiany materii w obniżonej temperaturze przez dłuższy czas może przetrzymywać niekorzystne do żerowania warunki.
Gody mroczaka posrebrzanego obserwuje się jesienią, kiedy samce zajmują stałe terytoria i stanowiska godowe, często na wysokich budynkach w centrach dużych miast. Terytoria te są regularnie patrolowane i oznakowywane za pomocą emitowanych głosów (słyszalnych dla człowieka), pełniących funkcję analogiczną do śpiewu ptaków. Kopulacja i zaplemnienie następuje więc przed zapadnięciem w stan hibernacji. Sperma pozostaje w drogach rodnych samicy do wiosny i dopiero wtedy występuje owulacja i zapłodnienie. Poród i rozwój młodych jest ściśle związany z okresem największej dostępności pożywienia. Samica rodzi na początku lata aż dwoje młodych, co jest rzadko spotykanym zjawiskiem wśród nietoperzy strefy umiarkowanej. Młode po urodzeniu są małe, bezradne i nieowłosione. Oczy mają zamknięte, posiadają silne pazury i haczykowate zęby mleczne, którymi czepiają się matki. Potomstwo rośnie szybko i osiąga dojrzałość seksualną pod koniec pierwszego lub na początku drugiego roku życia. Młode nietoperze zdolność do samodzielnego lotu osiągają już po upływie 6 tygodni.
W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagający ochrony czynnej, dodatkowo obowiązuje zakaz fotografowania, filmowania lub obserwacji, mogących powodować płoszenie lub niepokojenie.[5]
Mroczak posrebrzany, dawniej: mroczek posrebrzany (Vespertilio murinus) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy z rodziny mroczkowatych licznie reprezentowanej w Polsce.
Vespertilio murinus é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. Pode ser encontrada no Paleártico Norte (Eurásia).
Vespertilio murinus é uma espécie de morcego da família Vespertilionidae. Pode ser encontrada no Paleártico Norte (Eurásia).
Netopier pestrý (iné názvy: večernica pestrá, večernica tmavá[2]; Vespertilio murinus) je druh netopiera z čeľade netopierovité.
V jeseni, počas doby párenia vydávajú cvrlikajúce volania, podobné na volania vtákov. Je rôznofarebný, veľký cca 5 – 6 cm s rozpätím krídiel 27 až 33 cm a váži 12 až 23 g.[3] Jeho meno je odvodené z dvojitej farby jeho srsti. Chrbát je tmavohnedý so sivou srsťou. Spodok je biely alebo sivý. Uši, krídla a tvár je čierna alebo tmavohnedá.
Je to veľký a ťažký druh netopiera so širokými krídlami. Chvost a prsty sú krátke.[4]
Vyskytujú sa v Strednej a Západnej Európe a v Ázii. Ich prirodzený biotop sú horské oblasti, stepy a zalesnené oblasti. V Západnej Európe sa nachádzajú najmä v mestách.
Podľa doterajších znalostí sú večernice tmavé v letnom období rozšírené na celom území Slovenska.[2]
Zo 429 mapovacích kvadrátov DFS sa celkovo vyskytli v 107 (24,8% rozlohy Slovenska):[2]
Lovia komáre, potočníky a mole. Používajú pritom ultrazvuk s frekvenciou 25 až 27 kHz. Lovia po súmraku vo výške 10 až 20 metrov a to nad otvorenou krajinou, potokmi, jazerami, lesmi alebo pri uličnou osvetlení. Počas studeného počasia ostávajú v úkryte.
Ich výskyt je zriedkavý a o ich spôsob života nie je veľmi známy. Samice žijú v malých skupinách s počtom 50 alebo niekoľko stoviek dospelých jedincov. V Západnej Európe majú skupiny väčšinou 250 jedincov a dajú sa nájsť iba počas jari a skorého leta. Sú sťahovaví, pričom prekonávajú cca 900 km. Sú známe prípady, kedy sa netopiere nesťahujú ale hibernujú.[6]
Hibernujú medzi októbrom a marcov, osamote a znášajú teploty do -2,6 °C.
Samice vytvárajú hniezdisko počas mája a júla, pričom rodia dve mláďatá. Potom ako sú mláďatá odstavené, samica opúšťa hniezdisko. V Západnej Európe sa mláďatá rodia začiatkom júna. Mladé jedince lietajú po 3 až 4 týždňoch.
Je chránený pretože ho ohrozujú insekticídy a strata prirodzených lokalít výskytu.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Netopier pestrý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Netopier pestrý
Netopier pestrý (iné názvy: večernica pestrá, večernica tmavá; Vespertilio murinus) je druh netopiera z čeľade netopierovité.
Dvobarvni netopir (znanstveno ime Vespertilio murinus) je srednje velika vrsta netopirjev, razširjena v Evropi in Aziji.
Odrasli dvobarvni netopir doseže dolžino okoli 6,4 cm in ima razpon prhuti med 27 in 33 cm. Tehta med 12 in 23 grami. Ime je dobil po dvobravnem kožuhu. Po hrbtu je rdečkasto do temno rjave barve, dlaka pa ima srebrne konice. Trebuh je bel ali siv, uhlji, prhuti ter obraz pa so črni ali temno rjavi. Uhlji so kratki, široki in zaobljeni.
Najvišja zabeležena starost teh netopirjev je 12 let. Samice se med vzgojo mladičev zbirajo v kolonije od 50 pa do nekaj sto osebkov, običajno med majem in julijem. Samice skotijo v juniju običajno po dva mladiča, ki postaneta samostojna po 3 do 4 tednih. Samci se v skupine do okoli 250 osebkov zbirajo le spomladi in v zgodnjem poletju. Za to vrsto netopirjev je značilna sezonska migracija, najdaljšo pa so zabeležili leta 1989, ko so označeni osebki opravili pot dolgo 1440 km. Dvobarvni netopirji hibernirajo med oktobrom in marcem, med hibernacijo pa se ne združujejo v kolonije.
Za lov uporabljajo eholociranje na frekvencah med 25 in 27 kHz. Najpogosteje lovijo v mraku na višinah med 10 in 20 m nad travniki, gozdovi in vodami, v urbanem okolju pa tudi nad uličnimi svetilkami. Kadar je prehladno ne lovijo.
Dvobarvni netopir (znanstveno ime Vespertilio murinus) je srednje velika vrsta netopirjev, razširjena v Evropi in Aziji.
Gråskimlig fladdermus[2] (Vespertilio murinus) är en medelstor fladdermus i familjen läderlappar (Vespertilionidae).
Kroppslängden ligger mellan 5,5 och 6,6 cm och vikten mellan 11 och 24 g. Pälsen är mörkbrun med ljusgrå spetsar. Buken är mycket ljust grå och ansiktet samt flyghuden svarta.[3] Den har en vingbredd på 33-34 cm.[4]
Gråskimlig fladdermus börjar jaga strax efter solnedgången fram till gryningen. Har en regelbunden flykt på hög höjd.[4] Dess karaktäristiska, högfrekventa parningsrop är hörbara för människan.[5]
Födan består av relativt små, flygande insekter som myggor, mindre flugor och bladlöss.[3] Vinterdvalan är beroende av temperaturen.[4]
I motsats till andra fladdermöss som förekommer i Europa har honor av arten två par spenar.[6] Efter dräktigheten föder honan oftast i juni/juli tvillingar.[1]
Gråskimlig fladdermus finns i Central- och Östeuropa samt Centralasien bort till Mongoliet och Kina.[1] Förekommer fläckvis i Sverige upp till södra Norrland[5] samt i sydligaste Finland, södra Norge och delar av Jylland i Danmark.[1]
Arten finns framför allt i bebyggda kulturlandskap men också skog och bergigare områden.[4] Som mest kan den gå upp till 3 400 meters höjd.[1] Viss årstidsvariation; tenderar att föredra bebyggelse på höstarna.[5]
Gråskimlig fladdermus är fridlyst i flera stater inom utbredningsområdet och lever dessutom i flera naturskyddsområden. IUCN ser inga större problem för beståndet och listar arten som livskraftig (LC).[1]
I Sverige är alla fladdermusarter fridlysta.
Gråskimlig fladdermus (Vespertilio murinus) är en medelstor fladdermus i familjen läderlappar (Vespertilionidae).
Країни проживання: Афганістан, Албанія, Вірменія, Австрія, Азербайджан, Білорусь, Бельгія, Болгарія, Китай, Хорватія, Чеська Республіка, Данія, Естонія, Фінляндія, Франція, Грузія, Німеччина, Греція, Угорщина, Іран, Італія, Японія, КНДР, Латвія, Ліхтенштейн, Литва, Люксембург, Північна Македонія, Молдова, Монголія, Чорногорія, Нідерланди, Норвегія, Польща, Румунія, Російська Федерація, Сербія, Словаччина, Словенія, Швеція, Швейцарія, Туреччина, Туркменістан, Україна, Сполучене Королівство, Узбекистан. Висотний діапазон поширення: від рівня моря до 3400 м.
Живиться на відкритих майданчиках по різним типам довкілля (ліси, напівпустелі, міські зони, степи, землі сільськогосподарського призначення). Харчується метеликами і жуками. Літні сідала, як правило, розташовані в будинках або інших будівлях, також рідко в дуплах дерев або ущелинах. Зимує в тріщинах скель, часто (як заміна) в тріщинах висотних будинків (в тому числі, або особливо в містах), зрідка в дуплах дерев або в підвалах. Зимові сідала, як правило, знаходяться у холодніших місцях, які піддаються змінам температури. Цей нічний вид з'являється пізно ввечері, спить у вузьких щілинах протягом дня. Вони живуть невеликими колоніями або відособлено. Перебуває в зимовій сплячці протягом всієї зими. Молодь, числом два лиличеня, народжується в червні / липні, і "застрягає" на грудях матері під час польоту.
Максимальний розмір тіла 6,4 см, розмах крил від 27 до 33 сантиметрів, а вага від 12 до 23 грам. Його назва походить від хутра, яке має два кольори. Спинна частина має від червоного до темно-коричневого забарвлення. Черевна частина біла або сіра. Вуха, крила й обличчя чорного або темно-коричневого кольору. Крила вузькі. Вуха короткі, широкі і округлі. Найстаріший відомий представник виду мав вік дванадцять років.
Vespertilio murinus là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758.[3]
Phương tiện liên quan tới Vespertilio murinus tại Wikimedia Commons
Bài viết họ Dơi muỗi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Vespertilio murinus là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Linnaeus mô tả năm 1758.
Эти летучие мыши охотятся на добычу, например, комаров, ручейников и моль, с помощью ультразвука частотой около 25—27 кГц. Они охотятся после наступления сумерек на высоте 10—20 метров на открытых пространствах над ручьями и реками, над лесом или в свете уличных фонарей. В холодную погоду эти летучие мыши могут пропускать охоту.
Сведений о двуцветном кожане и его поведении не очень много, так как он довольно редко встречается. Самки живут в небольших группах, около 50 животных, иногда до нескольких сотен взрослых особей женского пола. В Западной Европе мужские группы состоят из около 250 животных и собираются только в течение весны и начале лета. Эти летучие мыши мигрируют, известны случаи перелётов на расстояния до 900 км. Самая дальняя миграция была зафиксирована в 1989 и составила 1440 км.
В период с октября по март летучие мыши впадают в спячку. Они зимуют в одиночку и могут переносить температуру до −2,6 °C.
普通蝙蝠（学名：Vespertilio murinus）为蝙蝠科蝙蝠属的动物。在中国大陆，分布于甘肃、黑龙江、新疆、辽宁、吉林等地，主要生活于森林、草原（岩洞、树洞以及家舍）。该物种的模式产地在瑞典。[1]
普通蝙蝠（学名：Vespertilio murinus）为蝙蝠科蝙蝠属的动物。在中国大陆，分布于甘肃、黑龙江、新疆、辽宁、吉林等地，主要生活于森林、草原（岩洞、树洞以及家舍）。该物种的模式产地在瑞典。
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 上目 : ローラシア獣上目 Laurasiatheria 目 : コウモリ目（翼手目） Chiroptera 亜目 : コウモリ亜目（小翼手亜目） Microchiroptera 科 : ヒナコウモリ科 Vespertilionidae 属 : ヒナコウモリ属 Vespertilio 種 : ヒメヒナコウモリ V. murinus 学名 Vespertilio murinusヒメヒナコウモリ(Vespertilio murinus)は、ヒナコウモリ科の中型のコウモリである。
秋の繁殖シーズンには、鳥に似たさえずり声を聞くことができる。大きさは幅が最大6.4cm、長さ27cmから33cm程度で、体重は12gから23gである。英語ではParti-coloured batというが、羽毛が2色からなっていることに由来する。背中側は赤色から濃茶色で、頭や腹部は銀白色、灰色である。耳、翼、顔は黒色か濃茶色である。翼は小さい。耳は短く、幅広く、丸っこい。
寿命は最長で12年生きたものが知られている。
餌はカ、トビケラ、ガ等である。川や湖、森、道路等の上空10mから20mで、25-27kHzの周波数の音波を使って狩りが行われる。寒い日には狩りは行わない。
ヒメヒナコウモリは非常に珍しいため、生態についてはよく分かっていない。メスは50匹程度、時には数百匹からなる小さな群れを作って暮らす。西ヨーロッパでは、オスは約250匹の群れを作り、春から初夏にかけてしか見られない。渡りを行い、900km以上移動することが知られている。最も遠い渡りは、1989年に1440kmが確認されている。
10月から3月にかけては、冬眠を行う。単独で冬眠し、2-6℃の環境にも耐えられる。
メスは5月から7月に妊娠のための巣を作り、通常双子を出産する。子供が乳離れすると、メスは巣を離れる。出産は、西ヨーロッパでは6月頃に行われる。子供は3週間から4週間後には飛べるようになる。
ヒメヒナコウモリは中央ヨーロッパ、南ヨーロッパ及びアジアで見られる。天然での生息場所は、山、ステップ、森林地帯だが、西ヨーロッパでは、主として街の中に住んでいる。殺虫剤の影響や生息地の減少によって絶滅が危惧されるとして、保護の対象となっている。
.jpg){kind=small}
