P. marjorita is an important prey species for many Ugandan raptors, including owls, hawks and eagles. Genetta tigrina and Genetta servalina are two of the most common predators of grass-hares, although baboons and cats are known to consume them as well.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: aposematic ; cryptic
Uganda grass-hares physically resemble domestic rabbits, which is reflected in its colloquial name, Bunyoro rabbit. This species has relatively short ears and truncated limbs when compared to other Leporidae. These animals weigh between 2 and 3 kg. The hind-foot measures 90 to 100 mm; the tail, 45 to 50 mm; and the ears only 60 to 65 mm. P. marjorita has a grayish brown surface pelage, with a cotton-white coloration on the underside.
The genitals of male and female P. marjorita are identical in appearance due to identical sac-like glands found just behind the testes and rounded tufts of hair that cover male scrota and occur in the same place in females. When the penis is retracted, males and females are difficult to distinguish.
Range mass: 2 to 3 kg.
Range length: 440 to 500 mm.
Average length: 475 mm.
Sexual Dimorphism: sexes alike
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Wild grass-hares commonly live up to four years in the wild, although it is unlikely to find older individuals due to predation. The average mortality for P. marjorita occurs before or at the age three and a half years, although individuals in captivity have lived to be up to twelve years of age.
Range lifespan
Status: wild: 1 to 7 years.
Range lifespan
Status: captivity: 4 to 12 years.
Average lifespan
Status: captivity: 10 years.
Typical lifespan
Status: wild: 1 to 7 years.
Typical lifespan
Status: captivity: 6 to 10 years.
Grasslands and low scrublands are the preferred habitat of grass-hares. The region in which P. marjorita lives has a variable climate, where there are both rainy and an extended dry seasons each year. Tall grasses thrive during the rainy season but are not abundant during the dry. This cyclic variance in grassland production directly effects P. marjorita because tall grasses are what this species depends upon for both sustenance and concealment from its predators. The Ugandan region is dominated by savanna-like grasslands and scattered undergrowth. The soil is rocky with fissures and crags in the ground. This environment is similar to others within the Great Rift Valley. Due to the arid conditions of the region, the habitat of P. marjorita is subject to annual to bi-annual brush fires.
Range elevation: 760 to 1300 m.
Average elevation: 1000 m.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; chaparral ; scrub forest
Poelagus marjorita is an exclusively African species with major populations concentrated in southern Uganda. In addition, P. marjorita has a distribution as far west as Angola and as far east as Sudan. Other scattered populations of Uganda grass-hares are found directly north of Lake Victoria along the Uganda river basin.
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
This species subsists on short grasses, shrubs, forbs and tubers. P. marjorita will consume flowering buds, growing shoots and is known to re-ingest its own feces to extract additional nutrients from them.
Plant Foods: leaves; roots and tubers; wood, bark, or stems; seeds, grains, and nuts; flowers
Primary Diet: herbivore (Folivore ); coprophage
Uganda grass-hares, as browsers and grazers, are much like miniature-ungulates. Because populations are reasonably high in the Uganda area, they serve as an important prey species for cursorial and aviary predators.
An unlikely association that P. marjorita has formed is a close dependance on buffalo. Buffalo are heavy browsers and tend to convert tall grassland into lower grazing meadows. It is in this habitat that P. marjorita is best suited and small groups of these hares can be seen browsing besides these large bovids.
Ecosystem Impact: disperses seeds; keystone species
Mutualist Species:
These animals are not known to be of any economic importance to humans.
These hares have not been reported to affect human economies adversely.
Kingdon speculates that with increasing human agricultural expansion in the Uganda region, the grasslands and scrub-lands on which P. marjorita depends will soon disappear. Encroaching human populations will endow an invariably negative effect on the hare populations. There is no record of this species on the IUCN,CITES, or US Federal concervation websites.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Like other Lagomorphs, scent marking and touch are important intra-specific means of communication. P. marjoita is known to flash the white of its tail to indicate a threat to other members of its species. Vocalizations have not been reported for these animals.
Communication Channels: visual ; tactile ; chemical
Other Communication Modes: pheromones ; scent marks ; vibrations
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; vibrations ; chemical
Mating in this species appears to be polygynandrous, with both males and females taking multiple mates. P. marjorita is an induced ovulator and will become sexually active after weaning the last of her current litter.
Male grass-hares mate with many different females from within their territory. In addition, they will aggressively chase away other males in the area, and will chase down females when they chemically communicate their sexual availability. Females will allow multiple males to mate with her if they are successful in chasing her down.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
P. marjorita breeds throughout the year. Females are induced to ovulate through the act of copulation. The gestation period is from 4 to 6 weeks, with one or two offspring produced per litter. These young are weaned between 3 and 6 weeks of age, and become independent at about the time of weaning. Sexual maturity is reached around the age of 3 months in both sexes.
Breeding interval: Bunyoro rabbits breed all year round.
Breeding season: There is no specific timeframe associated with sexual activity in this species.
Range number of offspring: 1 to 4.
Average number of offspring: 2.
Range gestation period: 28 to 42 days.
Range weaning age: 21 to 42 days.
Average weaning age: 35 days.
Range time to independence: 3 to 6 weeks.
Average time to independence: 5 weeks.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 3 to 4 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 2 to 4 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; induced ovulation ; fertilization ; viviparous ; post-partum estrous
After mating, the female constructs a nest under thick undergrowth or in a cave or crag which is then lined with fur and grass. Males contribute no care or protection to the young. Gestation takes about five weeks, and after that period of time, one to two highly altricial young are born. Most Leporidae give birth to highly developed offspring which can run minutes after birth, but P. marjorita is an exception. P. marjorita are blind, hairless and immobile at birth. The young are nursed for nearly five weeks and it is common for the female to become pregnant again before the young are weaned. Female P. marjorita will allow the older young to accompany them when they forage at night. The female does not guard her progeny, but will return from foraging to clean the litter and nurse the young.
Parental Investment: no parental involvement; altricial ; female parental care ; pre-fertilization (Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female)
Poelagus marjorita és una espècie de mamífer de la família dels lepòrids que viu a Angola, Burundi, República Centreafricana, Txad, República Democràtica del Congo, Ruanda, Sudan i Uganda.
Poelagus marjorita és una espècie de mamífer de la família dels lepòrids que viu a Angola, Burundi, República Centreafricana, Txad, República Democràtica del Congo, Ruanda, Sudan i Uganda.
Das Buschkaninchen (Poelagus marjorita) ist eine Säugetierart aus der Familie der Hasen (Leporidae). Das Verbreitungsgebiet der Art ist auf zwei Regionen in Afrika beschränkt.
Auffälligkeiten im Körperbau sind die kurzen Ohren, die kurzen Hinterbeine sowie die scharfen Krallen. Das raue Fell ist an der Oberseite graubraun gefärbt, die Flanken sind gelblich und die Unterseite weiß. Buschkaninchen erreichen eine Kopf-Rumpf-Länge von 44 bis 50 Zentimetern und ein Gewicht von zwei bis drei Kilogramm.
Das Verbreitungsgebiet der Art ist auf Afrika beschränkt. Die Art kommt in zwei abgegrenzten Gebieten vor. Das größere findet sich in Uganda, dem südlichen Sudan, der nordöstlichen Demokratischen Republik Kongo und angrenzenden Gebieten, das kleinere im westlichen Angola.[1]
Die Lebensräume dieser Art sind hügelige Grasländer, aber auch felsige Gebiete. Buschkaninchen sind nachtaktiv und leben in selbstgegrabenen Bauen. Ihre Nahrung besteht aus Gräsern, Blüten und Blättern. Manchmal dringen sie auch in Plantagen vor.
Nach fünfwöchiger Tragzeit bringt das Weibchen ein bis zwei Jungtiere zur Welt, die zunächst nackt und blind sind. Sie werden rund fünf Wochen lang vom Weibchen gesäugt, das zum Zeitpunkt der Entwöhnung oft schon wieder trächtig ist. Die Lebenserwartung in freier Natur wird auf höchstens vier Jahre geschätzt, durch zahlreiche Fressfeinde (unter anderem Greifvögel, Ginsterkatzen und Paviane) liegt sie in den meisten Fällen weit darunter.
Pfeifhasen (Ochotonidae / Ochotona)
Buschkaninchen (Poelagus marjorita)
Rotkaninchen (Pronolagus)
Streifenkaninchen (Nesolagus)
Vulkankaninchen (Romerolagus diazi)
Wildkaninchen
(Oryctolagus cuniculus)
Borstenkaninchen
(Caprolagus hispidus)
Buschmannhase
(Bunolagus monticularis)
Ryukyu-Kaninchen
(Pentalagus furnessi)
Baumwollschwanzkaninchen
(Sylvilagus)
Zwergkaninchen
(Brachylagus)
Echte Hasen (Lepus)
Das Buschkaninchen wird als eigenständige Art und monotypische Gattung den Hasen (Leporidae) zugeordnet. Innerhalb der Art werden keine Unterarten unterschieden.[1][3] Die Erstbeschreibung der Art erfolgte 1929 durch J. St. Leger, 1932 beschrieb dieser auch die Gattung Poelagus und ordnete dieser die Art als Typus zu.[3]
Auf der Basis von molekularbiologischen Daten wurde von Conrad A. Matthee et al. 2004 ein Kladogramm entwickelt, das die phylogenetischen Verwandtschaften der Gattungen innerhalb der Familie der Hasen darstellt. Demnach wird das Buschkaninchen einem Taxon bestehend aus den afrikanischen Rotkaninchen (Pronolagus) und den Streifenkaninchen (Nesolagus) in Südostasien als Schwesterart gegenübergestellt.[2] Gemeinsam bildet diese Gruppe die Schwestergruppe zu allen übrigen Gattungen der Hasen.[2]
Das Buschkaninchen (Poelagus marjorita) ist eine Säugetierart aus der Familie der Hasen (Leporidae). Das Verbreitungsgebiet der Art ist auf zwei Regionen in Afrika beschränkt.
Il-Fenek ta' Bunyoro jew Liebru tal-ħaxix tal-Uganda, li hu magħruf xjentifikament bħala Poelagus marjorita huwa mammiferu plaċentat tal-familja Leporidae (leporidu), fl-ordni Lagomorpha (lagomorfu) u nativa tal-kontinent ta' l-Afrika u għalkemm xi kulltant jissejjaħ "Liebru" dan huwa kkunsidrat speċi ta' fenek.
Il-Liebru tal-ħaxix tal-Uganda jixbah fiżikament il-Fenek domestiku, u għandu l-pil ta' lewn kannella fil-griż fuq in-naħa ta' fuq u ta' kulur bajdani qotni man-naħa ta' taħt. Dan il-leporidu għandu widnejn relattivament qosra u saqajn matnazzi meta kkumparat ma' membri oħra tal-familja Leporidae.
Fenek ta' Bunyoro adult jiżen minn 2 sa 3 kilogrammi, għandu s-saqajn ta' wara ma jaqbżux il-100 millimetru ( 10.0 ċentimetri), denb ta' bejn 45 u 50 millimetru ( 4.5 - 5.0 ċentimetri) u par widnejn ta' mhux aktar minn 65 millimetru.
Xi ħaġa kurjuża ta' dan il-fenek huwa ix-xebħ inkredibli jekk mhux l-identiċita assoluta, fl-apparenza tal-genitali tar-raġel u l-mara minn fuq barra. Iż-żewġ sessi għandhom glandoli qieshom boroż, li fir-raġel qegħdin fuq wara t-testikoli u għandu dwawar tal-pil fit-tond li jiksu l-iskrotu jew il-borża tat-testikoli ("scrotum"), li fil-mara qegħdin fl-istess pożizzjoni u jekk il-pene tar-raġel ma jkunx erett ikun ferm diffiċli biex jinaraf is-sess maskili minn dak feminili.
Il-Fenek ta' Bunyoro huwa speċi ta' fenek b' distribuzzjoni fil-kontinent ta' l-Afrika, b' firxa ma' bosta pajjiżi bħal Angola, Burundi, Ċad, Kongo, Repubblika ta' l-Afrika Centrali, Rwanda, Sudan u Uganda.
Poelagus marjorita hija speċi esklużiva Afrikana, bil-popolazzjoni kkonċentrata fin-Nofs in-nhar ta' l-Uganda. Il-firxa fil-kontinent ta' l-Afrika tmur mill-bogħod fil-Punent f' [[Angola sa fil-Lvant fis-Sudan. Popolazzjonijiet żagħar oħra tal-liebru tal-ħaxix ta' l-Uganda huma preżenti direttament mit-Tramuntana ta' L-Għadira Victoria għal matul il-baċir tax-xmara Uganda.
Dan il-fenek huwa speċi monotipika, l-uniku speċi fil-ġeneru Poelagus.
Il-Fenek ta' Bunyoro jew Liebru tal-ħaxix tal-Uganda, li hu magħruf xjentifikament bħala Poelagus marjorita huwa mammiferu plaċentat tal-familja Leporidae (leporidu), fl-ordni Lagomorpha (lagomorfu) u nativa tal-kontinent ta' l-Afrika u għalkemm xi kulltant jissejjaħ "Liebru" dan huwa kkunsidrat speċi ta' fenek.
The Bunyoro rabbit or Central African rabbit (Poelagus marjorita) is a species of mammal in the family Leporidae.[2] It is monotypic within the genus Poelagus.[3] It is found in central Africa and its typical habitat is damp savannah, often with rocky outcrops.
The Bunyoro rabbit has a head and body length of about 440 to 500 millimetres (17 to 20 in) and a weight of 2 to 3 kilograms (4.4 to 6.6 lb). Both the hind legs and ears are shorter than in other African species, and the coat is coarser. The general body colour is greyish-brown and the tail is yellowish above and white beneath.[4]
The Bunyoro rabbit is native to Central Africa. Its range extends from southern Chad and South Sudan to northeastern Democratic Republic of the Congo and western Kenya as far south as the northern end of Lake Tanganyika. There is a separate population in Angola. Its favoured habitat is damp savannah, often with rocky outcrops. It also occurs in woodland where Isoberlinia spp. trees grow and sometimes in forests. It is often associated with rock hyrax and may use the same crevices among rocks in which to hide, and in the Rift Valley it occupies the same type of habitat as rockhares (Pronolagus spp.) do in southern Africa.[4]
The Bunyoro rabbit is nocturnal, hiding during the day in a form in dense vegetation or a hole among rocks and coming out to feed as part of a family group at night. Its diet consists of grasses and flowering plants and it likes the succulent young shoots that sprout from the ground after land has been cleared or burned. When living in proximity to cultivated land, it feeds on rice and peanut plants. Predators that feed on the Bunyoro rabbit probably include hawks, owls, servals (Leptailurus serval), cape genets (Genetta tigrina) and servaline genets (Genetta servalina).[4]
Breeding seems to occur at any time of year. The gestation period is about five weeks and one or two altricial young are born in a breeding hole, the entrance of which is loosely blocked with soil or grass.[4]
The population trend of the Bunyoro rabbit is believed to be stable and it is common in some parts of its range. No particular threats have been identified although the animal is hunted locally, and for these reasons the IUCN, in its Red List of Endangered Species, lists it as being of "Least Concern".[1]
The Bunyoro rabbit or Central African rabbit (Poelagus marjorita) is a species of mammal in the family Leporidae. It is monotypic within the genus Poelagus. It is found in central Africa and its typical habitat is damp savannah, often with rocky outcrops.
El conejo de Bunyoro (Poelagus marjorita) es una especie de mamífero lagomorfo de la familia Leporidae, la única del género Poelagus. Es una especie exclusivo de África, principalmente al sur de Uganda, en la región conocida como Bunyoro. Su estado de conservación es desconocido aunque puede que su hábitat esté siendo destruido con la formación de nuevos campos de cultivo.
Esta especie habita en grandes dehesas de baja maleza con un clima muy variado, desde estaciones muy lluviosas donde grandes arbustos sirven de alimento y cobijo hasta largas estaciones secas donde el número de ejemplares avistados es mínimo. El suelo es rocoso y con peñascos, lo que fomenta aún más la ya árida región. Estas razones explican por qué las plantas bajas del hábitat del conejo de Bunyoro se incendian una o dos veces al año.
Físicamente, este lagomorfo recuerda al conejo doméstico. Tiene orejas y miembros relativamente cortos en comparación con otros de su familia. Pesa entre 2 y 3 kg. Sus extremidades traseras miden de 90 a 100 mm, la cola de 45 a 50 mm y las orejas solo alrededor de 65 mm.
Los genitales del macho y la hembra son muy parecidos en apariencia debido a las glándulas en forma de saco que los cubren, supuestamente relacionadas con la secreción de feromonas. Al contrario que otros lepóridos, los testículos del Poelagus marjorita permanecen escondidos tras dichas glándulas todo el año. Las hembras esconden sus genitales tras estas mismas glándulas y aparte mechones de pelo blanco, lo que hace bastante difícil la identificación de sexos en esta especie.
Parece que en esta especie se da una poligamia por parte de ambos sexos, con machos y hembras tomando varias parejas. La ovulación en las hembras es inducida durante la copulación. En teoría, solo se volverán sexualmente activas tras haber destetado al último retoño de su anterior camada, aunque se dan a menudo casos en los que queda preñada teniendo aun quien mama de ella. Los machos se aparean con varias hembras de su territorio (de aproximadamente 15 m²) y atacarán violentamente a otros machos. Las hembras que comuniquen químicamente que su sexualidad está disponible serán perseguidas por los machos e incluso permitirán que varios machos se apareen con ellas siempre que consigan alcanzarlas.
Tras el apareamiento, las hembras construyen una madriguera bajo la fina maleza o en una cueva o peñasco que después recubren con hierba y pelo. Los machos no aportan cuidados ni protección a los pequeños.
El conejo de Bunyoro cría durante todo el año. El periodo de gestación dura entre 4 y 6 semanas, tras las cuales dan a luz a 1 o 2 crías ciegas, sin pelo e inmóviles que serán destetadas entre las 3 y las 6 semanas de vida. Después del destete los gazapos son ya casi autosuficientes, aunque no serán maduros sexualmente hasta los 3 meses, un poco antes los machos. La madre no guarda a su camada, aunque sí que la limpia y la cuida cuando vuelve de buscar alimento. A los individuos más adultos de su progenie les permite salir con ella por las noches a encontrar comida.
En libertad pueden llegar a vivir hasta 7 años pero muchos ejemplares de esta especie son víctimas de la depredación antes de los 4 años. En cautividad han llegado a vivir hasta 12 años.
Como otros lagomorfos, los olores y el contacto directo son importantes signos de comunicación intraespecífica. Algo característico en esta especie es el mostrar el blanco de su cola a otros individuos como señal de alerta.
Datos: Q638186
Multimedia:
Especies: Poelagus marjorita
El conejo de Bunyoro (Poelagus marjorita) es una especie de mamífero lagomorfo de la familia Leporidae, la única del género Poelagus. Es una especie exclusivo de África, principalmente al sur de Uganda, en la región conocida como Bunyoro. Su estado de conservación es desconocido aunque puede que su hábitat esté siendo destruido con la formación de nuevos campos de cultivo.
Bunyoro untxia (Poelagos marjorita) Afrikan bizi den untxi mota da, Poelagus generoko espezie bakarra.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Bunyoro untxia (Poelagos marjorita) Afrikan bizi den untxi mota da, Poelagus generoko espezie bakarra.
Le Lapin sauvage d'Afrique centrale[1],[2] (Poelagus marjorita) est la seule espèce du genre Poelagus. Comme tous les lapins, c'est un mammifère lagomorphe de la famille des léporidés.
Le Lapin sauvage d'Afrique centrale, (Poelagus marjorita) est la seule espèce du genre Poelagus. Comme tous les lapins, c'est un mammifère lagomorphe de la famille des léporidés.
Il coniglio centrafricano o coniglio ugandese o coniglio di Bunyoro (Poelagus marjorita St. Leger, 1929) è un mammifero lagomorfo della famiglia dei Leporidi, nell'ambito della quale rappresenta l'unica specie appartenente al genere Poelagus St. Leger, 1932.
La specie è diffusa in Africa Centrale, dall'Angola al Sudan meridionale.
Il suo habitat è rappresentato dalle aree pianeggianti erbose e cespugliose, con stagione secca e stagione delle piogge ben distinte.
Misura fino a mezzo metro di lunghezza, per un peso medio di 2,5 kg.
Il corpo è allungato e massiccio, con zampe ed orecchie relativamente corte (per fare un confronto, le orecchie misurano circa 6 cm, contro i 5 cm della coda).
Il pelo è grigio-brunastro sul dorso, con brizzolature nere sul quarto posteriore, mentre la gola ed il ventre sono di colore bianco candido.
La femmina presenta sacchi ghiandolari nei pressi del perineo che somigliano esteriormente ai testicoli del maschio, il quale possiede anch'esso tali ghiandole proprio dietro i testicoli: pertanto, quando il pene non è in erezione è quasi impossibile distinguere i due sessi[3].
Poco si conosce circa le abitudini di questa specie: di certo ha abitudini crepuscolari e notturne. I singoli esemplari delimitano territori con estensione variabile a seconda della disponibilità di cibo, ma che hanno superficie sempre inferiore a 20 m², che vengono difesi accanitamente, in special modo dai maschi[4].
D'altro canto, questi animali in caso di pericolo comunicano fra loro mostrando di scatto la superficie inferiore candida della coda, mentre non emettono mai vocalizzazioni.
Dalle abitudini erbivore, si nutre di erba, foglie e radici: inoltre, come gli altri Lagomorfi, il coniglio ugandese è solito reingerire parte delle proprie feci per ricavare dal proprio cibo la maggiore quantità di nutrimento disponibile.
Pare non esservi una stagione riproduttiva precisa in questi animali: l'accoppiamento è promiscuo, nel senso che ciascun maschio cerca di accoppiarsi col maggior numero possibile di femmine, pertanto ciascuna femmina ricettiva viene montata da più maschi. Pare che l'ovulazione sia indotta dal coito stesso.
Dopo l'accoppiamento, la femmina comincia a costruire un nido dove allevare la prole, ammucchiando pelo ed erbe secche nel folto della vegetazione od in cavità naturali del terreno. La gestazione dura circa 5 settimane, al termine delle quali vengono dati alla luce fino a 4 cuccioli, che a differenza dei cuccioli di lepre sono ciechi e nudi: essi diventano indipendenti non appena svezzati, ossia attorno al mese e mezzo d'età. Lo svezzamento induce la femmina a divenire nuovamente ricettiva.
La maturità sessuale viene raggiunta attorno ai tre mesi dalle femmine, mentre i maschi sono leggermente più tardivi e non maturano sessualmente prima dei tre mesi e mezzo di vita.
La speranza di vita in natura è di circa 4 anni, anche se vari esemplari vivono anche fino a 10 anni, mentre in cattività la specie stenta a sopravvivere per più di 8 anni.
Il coniglio centrafricano o coniglio ugandese o coniglio di Bunyoro (Poelagus marjorita St. Leger, 1929) è un mammifero lagomorfo della famiglia dei Leporidi, nell'ambito della quale rappresenta l'unica specie appartenente al genere Poelagus St. Leger, 1932.
Ugandinis kiškis (lot. Poelagus marjorita, angl. Bunyoro Rabbit, vok. Buschkaninchen) – kiškinių (Leporidae) šeimos žinduolis. Tai vienintelė rūšis, priklausanti afrikinių kiškių (Poelagus) genčiai.
Kūnas 45 cm, uodega – 5 cm ilgio. Sveria apie 2,7 kg. Kailis šiurkštus. Nugara pilkai ruda ir geltona, šonai geltonos spalvos. Pilvas baltas. Pavilnė minkšta ir reta. Turi labai trumpas ausis.
Paplitęs Ugandoje, Angoloje, Zaire, Ruandoje, Sudane. Aptinkamas savanoje ir miškuose. Aktyvus naktį. Dieną slepiasi žolės tankmėje. Jauniklius pagimdo urvuose. Nėštumas trunka apie 35 dienas. Veisiasi visus metus.
Ugandinis kiškis (lot. Poelagus marjorita, angl. Bunyoro Rabbit, vok. Buschkaninchen) – kiškinių (Leporidae) šeimos žinduolis. Tai vienintelė rūšis, priklausanti afrikinių kiškių (Poelagus) genčiai.
Kūnas 45 cm, uodega – 5 cm ilgio. Sveria apie 2,7 kg. Kailis šiurkštus. Nugara pilkai ruda ir geltona, šonai geltonos spalvos. Pilvas baltas. Pavilnė minkšta ir reta. Turi labai trumpas ausis.
Paplitęs Ugandoje, Angoloje, Zaire, Ruandoje, Sudane. Aptinkamas savanoje ir miškuose. Aktyvus naktį. Dieną slepiasi žolės tankmėje. Jauniklius pagimdo urvuose. Nėštumas trunka apie 35 dienas. Veisiasi visus metus.
Arnab Bunyoro atau Arnab Afrika Tengah (Poelagus marjorita) ialah satu spesies mamalia dalam famili Leporidae, yang merupakan satu-satunya spesies dalam genus Poelagus. Ia ditemui di negara-negara Angola, Burundi, Republik Afrika Tengah, Chad, Republik Demokratik Congo, Rwanda, Sudan, dan Uganda.
Arnab Bunyoro atau Arnab Afrika Tengah (Poelagus marjorita) ialah satu spesies mamalia dalam famili Leporidae, yang merupakan satu-satunya spesies dalam genus Poelagus. Ia ditemui di negara-negara Angola, Burundi, Republik Afrika Tengah, Chad, Republik Demokratik Congo, Rwanda, Sudan, dan Uganda.
Het Midden-Afrikaans konijn (Poelagus marjorita) is een zoogdier uit de familie van de hazen en konijnen (Leporidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door St. Leger in 1929.
Bronnen, noten en/of referenties
O Coelho-de-Bunyoro (Poelagus marjorita) é um leporídeo africano, encontrado principalmente na região central do continente.
O Coelho-de-Bunyoro (Poelagus marjorita) é um leporídeo africano, encontrado principalmente na região central do continente.
Centralafrikansk hare (Poelagus marjorita) är en art i familjen harar och ensam art i släktet Poelagus.[2]
Arten förekommer i Afrika i två från varandra skilda populationer. Den ena finns i Uganda, södra Sudan och norra Kongo-Kinshasa samt angränsande regioner, och den andra, mindre populationen lever i västra Angola. Den senare populationen kan vara utdöd.[1]
Den har ganska korta öron jämfört med andra harar. Den kännetecknas dessutom av korta bakre extremiteter och skarpa klor. Den grova pälsen är på ovansidan gråbrun med gul skugga, på sidorna gulaktig och på buken vit. Arten når en kroppslängd (huvud och bål) mellan 44 och 50 centimeter och en vikt mellan två och tre kilogram. Svansen är som hos alla harar kort. Den blir bara 4,5 till 5 cm lång.[3] Hannar och honor har vid könsorganen en körtel som ligger i ett säckformigt organ. Hos hannar är testiklarna därför gömda. Att utföra könsbestämning endast genom iakttagelser är problematisk för denna art.[4]
Habitatet utgörs av kuperad gräsmark och klippiga regioner. Djuret är aktiv på natten och vilar i självgrävda bon eller i bergssprickor. Den äter gräs, blommor och blad samt ibland sädesväxter.[1][3]
För centralafrikansk hare är inga fasta parningstider kända.[1] Efter dräktigheten, som varar i ungefär fem veckor, föder honan en till två ungar. Dessa är i början blinda och nakna.[3] Efter cirka 3 till 6 veckor slutar honan att ge di. Centralafrikansk hare blir efter ungefär tre månader könsmogen.[4] Livslängden i naturen uppskattas med fyra år men flertalet dör tidigare på grund av predation ifrån rovfåglar, genetter, babianer och tamkatter. I fångenskap kan arten leva 12 år.[4]
Liksom flera andra harar lyfter djuret svansens vita undersida vid fara.[4]
Centralafrikansk hare (Poelagus marjorita) är en art i familjen harar och ensam art i släktet Poelagus.
Arten förekommer i Afrika i två från varandra skilda populationer. Den ena finns i Uganda, södra Sudan och norra Kongo-Kinshasa samt angränsande regioner, och den andra, mindre populationen lever i västra Angola. Den senare populationen kan vara utdöd.
Den har ganska korta öron jämfört med andra harar. Den kännetecknas dessutom av korta bakre extremiteter och skarpa klor. Den grova pälsen är på ovansidan gråbrun med gul skugga, på sidorna gulaktig och på buken vit. Arten når en kroppslängd (huvud och bål) mellan 44 och 50 centimeter och en vikt mellan två och tre kilogram. Svansen är som hos alla harar kort. Den blir bara 4,5 till 5 cm lång. Hannar och honor har vid könsorganen en körtel som ligger i ett säckformigt organ. Hos hannar är testiklarna därför gömda. Att utföra könsbestämning endast genom iakttagelser är problematisk för denna art.
Habitatet utgörs av kuperad gräsmark och klippiga regioner. Djuret är aktiv på natten och vilar i självgrävda bon eller i bergssprickor. Den äter gräs, blommor och blad samt ibland sädesväxter.
För centralafrikansk hare är inga fasta parningstider kända. Efter dräktigheten, som varar i ungefär fem veckor, föder honan en till två ungar. Dessa är i början blinda och nakna. Efter cirka 3 till 6 veckor slutar honan att ge di. Centralafrikansk hare blir efter ungefär tre månader könsmogen. Livslängden i naturen uppskattas med fyra år men flertalet dör tidigare på grund av predation ifrån rovfåglar, genetter, babianer och tamkatter. I fångenskap kan arten leva 12 år.
Liksom flera andra harar lyfter djuret svansens vita undersida vid fara.
Поширений в Уганді, ДР Конго, Анголі, Руанді, Бурунді, Судані. Зустрічається в саванах і лісах.
Розміри середні. Довжина тіла приблизно 45 см, довжина хвоста 5 см. Вага близько 2,7 кг. Вуха дуже короткі. Задні кінцівки короткі. Кігті гострі. Волосяний покрив жорсткий. Остьове волосся грубе, щетинкоподібне. Пух м'який, але рідкий. Спина сірувато-коричнева і жовта, на боках більш жовта; потилиця червонувато-жовта. Черево біле. Хвіст коричнево-жовтий зверху і білий знизу. Череп масивний, з укороченим лицьовим відділом. Сильно розвинені гребені виличних відростків верхньощелепних кісток. Кісткове піднебіння подовжене. Нижня щелепа велика з високим альвеолярним відділом з короткою діастемою. Лобові кістки довгі. Кісткові слухові барабани відносно великі. Орбіти відносно великі. Вилична дуга без довгого каудального відростка. Верхні різці з простою борозенкою. Передня поверхня нижніх різців злегка уплощена.
Населяє горбисті або відкриті рівнини з виходами скель. Суворо дотримується нічного способу життя, живе в норах. Розмноження відбувається цілий рік. Вагітність 5 тижнів, в посліді 1-2 дитинчата, які народжуються в неглибокій норі. Подібно кроликам, вони з'являються на світ сліпими і безпорадними.
Poelagus marjorita là một loài động vật có vú trong họ Leporidae, bộ Thỏ. Loài này được St. Leger mô tả năm 1929.[2]
Phương tiện liên quan tới Poelagus marjorita tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Poelagus marjorita là một loài động vật có vú trong họ Leporidae, bộ Thỏ. Loài này được St. Leger mô tả năm 1929.
Poelagus marjorita (St. Leger, 1929)
Ареал
Африканский заяц (лат. Poelagus marjorita) — единственный представитель африканского монотипического рода Poelagus семейства Leporidae. Он обитает в центральной Африке и его типичные биотоп — это влажная саванна, часто с выходами скал.
Длина тела около 440 до 500 миллиметров и вес от 2 до 3 кг. Обе задние ступни и уши короче, чем в других африканских видов, и шерсть грубее. Общая окраска тела серо-коричневая, а хвост желтоватый сверху и белый снизу[1].
Африканский заяц — эндемик Центральной Африки. Его ареал простирается от южной части Чада и южного Судана до северо-восточной части Заира и западной Кении, уходя на юг вплоть в северных берегов озера Танганьика. Существует изолированная популяция в Анголе. Его излюбленные места обитания — это влажные саванны часто с выходами скал. Он также обитает в лесах, где доминирует деревья рода Isoberlinia spp (англ.)русск.. Иногда они формируют плотный полог. Этот вид часто обитает совместно капскими даманами и может использовать одни те же щели между скалами в качестве убежищ. В Рифтовой долине он занимает те же местообитания как и южноафриканские кролики рода Pronolagus в южной части Африки[1].
Африканские зайцы ведут ночной образ жизни, скрываясь в течение дня в густой растительности или нишах среди скал. На кормежку выходят в ночное время. Их рацион состоит из злаков и цветковых растений, предпочитают сочные молодые побеги, которые появляются после рубок или пожаров. Если африканские зайцы живут в непосредственной близости от обрабатываемых земель, то они охотно поедают листья и побеги риса и арахиса. Хищники, питающиеся африканскими зайцами, вероятно, включают сов, дневных хищников, сервалов (Felis serval), тигровых генетт (Genetta tigrina) и серваловых генетт (Genetta servalina)[1].
Размножение, по-видимому, происходит в любое время года. Период беременности составляет около пяти недель и один или два беспомощных молодых рождаются в выводковой норе, вход в которую неплотно прикрыт землей или травой[1].
Популяции африканского зайца, как полагают, имеют стабильную численность и это характерно в некоторых частей ареала данного вида. Особых угроз не было выявлено, хотя на животных в некоторых местах охотятся. По этим причинам в Красной книге МСОП данный вид отнесён к «вызывающим наименьшие опасения»[2].
Африканский заяц (лат. Poelagus marjorita) — единственный представитель африканского монотипического рода Poelagus семейства Leporidae. Он обитает в центральной Африке и его типичные биотоп — это влажная саванна, часто с выходами скал.
中非兔（学名：Poelagus marjorita）也称薮岩兔、乍得兔、布尼奥罗兔，是兔科中非兔属下唯一一种，分布于中非共和国、刚果民主共和国、南苏丹和乌干达等地。
中非兔（学名：Poelagus marjorita）也称薮岩兔、乍得兔、布尼奥罗兔，是兔科中非兔属下唯一一种，分布于中非共和国、刚果民主共和国、南苏丹和乌干达等地。
분뇨로토끼 또는 서아프리카토끼(Poelagus marjorita)는 토끼과에 속하는 포유류의 일종이다.[2] 분뇨로토끼속(Poelagus)의 유일종이다.[3] 서아프리카에서 발견되며, 주요 서식지는 습기가 있는 사바나 지역이며 바위가 땅 위로 노출된 암반 지역에서도 종종 발견된다.
