Marbled cats are reclusive animals that avoid humans and are not known for having any negative impacts. There is one account of a marbled cat caught raiding a fowl pen. However, this kind of interaction is likely only where humans are invading and modifying native marbled cat habitat.
Similar to domestic cats, marbled cats have been observed purring and their meow has been described as chirping instead of more continuous sound inflection. Marbled cats rely heavily on vision and have good vision in low light. Their shorter, more rounded skull with flattened broad nasals gives them unobscured forward vision. This morphology, in combination with large, amber-colored eyes with large, vertically-oriented elliptical pupils, provides maximum light gathering ability and telescopic vision necessary to navigate in low light conditions.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Populations of marbled cats are thought to be around 10,000 individuals. Their natural rarity and reclusive nature makes accurate estimates hard to calculate. Because marbled cats are rare they are not common in fur or meat markets. There are countries where regulated hunting is permitted (Laos and Singapore) and countries that offer no protection outside of designated parks (Bhutan and Brunei). These cats are sensitive to any human disturbance and readily abandon areas with humans. They depend on intact forest habitats, making them vulnerable to habitat destruction from logging, agriculture, and development.
US Federal List: endangered
CITES: appendix i
IUCN Red List of Threatened Species: vulnerable
Marbled cats are charismatic and appealing animals. This makes them useful in winning popular support and funding for conservation efforts focused on their vulnerable ecosystems.
Positive Impacts: research and education
Marbled cats are important predators of birds and small mammals. There is no available information on their ecosystem roles otherwise.
Marbled cats are thought to prey primarily on birds and arboreal small mammals. Mammal prey includes tree squirrels, tree shrews, rats and mice, small primates, and fruit bats. Birds up to the size of pheasants are thought to be their primary prey. Other prey include lizards, frogs, and insects. In Borneo they may be more terrestrial and forage on the ground.
Animal Foods: birds; mammals; amphibians; reptiles; insects
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates)
Marbled cats range from the Eastern Himalayas to Upper Burma and the Indochinese region. This distribution includes areas of northern India, Nepal, Sikkim, Assam, Myanmar, Laos, Thailand, Vietnam, Cambodia, peninsular Malaysia, Sumatra, and Borneo. In the Malay area they are rare and confined to the mainland.
Biogeographic Regions: oriental (Native )
Marbled cats have been recorded in a variety of habitats from sea level to 3,000 meters. Habitats include mixed deciduous-evergreen forest, secondary forest, clearings, six-year-old logged forest, and rocky scrub. Most sources describe this species as primarily arboreal. However many records of marbled cats are single observations and habitat and distribution may be wider than currently recognized.
Range elevation: 0 to 3000 m.
Habitat Regions: tropical ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest ; rainforest ; scrub forest
Other Habitat Features: riparian
The lifespan of P. marmorata in the wild may vary, in captivity the longest lifespan was 12 years and 3 months.
Range lifespan
Status: captivity: 12.25 (high) years.
The physical appearance of marbled cats is often compared to that of their close relative, clouded leopards (Neofelis nebulosa). They are close in size to house cats (Felis catus), but are longer and more slender. Young are mottled brown until they get their adult markings at about 4 months old. The fur is full and soft with widely variable markings. The base color is brownish yellow and the coat is covered in large blotches which are paler in their centers and outlined in black. Large broken blotches occur on the flanks and blackish lines occur on the head, neck, and back. These patterns tend to be smaller than in clouded leopards and they merge together resembling marble (hence the name marbled cat). Interrupted bands run from the corner of each eye over the head. The ears are short and rounded and are black with grey bars marking them. There is a white or buff spot on the back of each ear. The chin and upper lip are also white or buff in color. The tail is spotted and tipped with black, and about three quarters of the body length. Head and body length ranges from 45 to 61 cm. Height at shoulder averages 28 cm and tail length is 35 to 55 cm. Marbled cats have relatively large feet with very large heel pads. They have unmistakably large canines for cats of their size. The skull is high and rounded and wide across the zygomata. The eye socket is surrounded by a complete bony ring, unusual among felids. The occipital area is wide with low crests and the sagittal crest is quite small. The anterior upper pre-molar is absent or vestigial. There are 3 generally recognized subspecies, Pardofelis marmorata marmorata, Pardofelis marmorata charltoni, and Pardofelis marmorata longicaudata.
Range mass: 2.4 to 5 kg.
Average mass: 3.5 kg.
Range length: 45 to 61 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
Marbled cats are cryptically colored, extremely wary, and arboreal, helping them to avoid most predation. Marbled cats have exceptionally long canines in relation to other skull dimensions and, when coupled with their fierce demeanor when trapped, these teeth present a formidable defense. There are no observations of predation on marbled cats.
Anti-predator Adaptations: cryptic
Marbled cats are solitary animals. All observations of P. marmorata have been single animals, except for one in which a pair was observed crossing a salt lick in Thailand. It is suggested that pairs form only for a period of time to allow breeding. Almost no information is available on the mating system of marbled cats.
Rarely seen in the wild, there are currently no accounts of reproductive behavior of Pardofelis marmorata observed in their natural habitat. On a few occasions marbled cats have given birth in captivity, with 2 litters yielding 2 kittens each and another litter of 4 kittens. Estrus occurs monthly, without seasonal variation in captive animals. Once pregnant, gestation lasts from 66 to 82 days in marbled cats. Captive kittens can eat solid food by 59 days of age in captivity, which may indicate the earliest onset of weaning in the wild. In addition to gestation, lactation, and food supplementation, there is likely time involved in teaching kittens to hunt leaving only enough time for a single litter per year. One captive litter began at 4 kittens and was reduced to a single kitten, presumably by maternal infanticide. If infanticide is common in the wild and not just a result of captive stress, or if fertilization can overlap offspring rearing, it may be possible for marbled cats to have more than a single litter per year. Kittens begin walking at around 15 days but increased awareness and athletic movement occurred after 65 days old. Before kittens displayed this capacity to jump and climb it is likely they rely completely on their mother’s protection as well as their cryptic mottled colors for hiding. Marbled cats become sexually mature at around the age of 2 years.
Breeding interval: Breeding interval is not known, but it is likely that there is a maximum of 1 litter per year.
Breeding season: Breeding seasonality has not been reported, it may vary regionally.
Range number of offspring: 2 to 4.
Range gestation period: 66 to 82 days.
Average weaning age: 59 days.
Average time to independence: 121 minutes.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 21 to 22 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 21 to 22 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average birth mass: 85 g.
Average number of offspring: 2.
Information on parental investment in marbled cats is not reported in the literature. However, like most small cats, marbled cat females invest heavily in offspring through gestation and lactation, and probably also engage in significant post-weaning care and teaching. Less than 100 g when born, kittens develop quickly and have a full set of teeth. A kitten's eyes will be fully opened by 16 days and it will be able to walk by about 22 days.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Female)
Mərmər pişik (lat. Pardofelis marmorata) — mərmər pişik cinsinə aid heyvan növü.
Cənub-Şərqi Asiyada yaşayan vəhşi pişikdir. Bədəninin uzunluğu 55 sm, quyruğunun uzunluğu 50 sm-ə çatan mərmər pişik ev pişiyindən bir qədər böyükdür.
Mərmər pişik (lat. Pardofelis marmorata) — mərmər pişik cinsinə aid heyvan növü.
Cənub-Şərqi Asiyada yaşayan vəhşi pişikdir. Bədəninin uzunluğu 55 sm, quyruğunun uzunluğu 50 sm-ə çatan mərmər pişik ev pişiyindən bir qədər böyükdür.
Ar c'hazh marbret (Pardofelis marmorata) a zo ur c'hazh gouez kavet e su Azia. An hevelep ment hag ur c'hazh-ti en-deus met gant ul lost hiroc'h, ar pezh a zamveneg e vez o vevañ er gwez dreist holl. E vlevad a zo roudennet ha saotret evel hini al loupard koumoulek. Liv he c'hreoñ a gemm hervez ar pennoù. Galloud a reer bezañ melenn pe gell-gris. Ar c'hof a vez sklaeroc'h ar peurliesañ. En desped d'e vent bihan eo ar c'hazh marbret un izel eus an iskerentad Pantherinae.
Annez ar c'hazh marbret en astenn eus Assam betek biz India gant un ispesad Pardofelis marmoratus charltoni e Nepal. Egavout a reer ivez e gevred Azia hag Indonesia hag a oa liammmet ouzh ar c'hevandir e-pad ar pleistosen. Er c'hoadegoù glaviek e vev ha hemolc'h a ra skrignerien vihan er gwez. Nebeut a draou a anavezer diwarbenn e zoare-bevañ met war zigresk eo annez ha kavet eo gloazus gant an IUCN.
Ar c'hazh marbret (Pardofelis marmorata) a zo ur c'hazh gouez kavet e su Azia. An hevelep ment hag ur c'hazh-ti en-deus met gant ul lost hiroc'h, ar pezh a zamveneg e vez o vevañ er gwez dreist holl. E vlevad a zo roudennet ha saotret evel hini al loupard koumoulek. Liv he c'hreoñ a gemm hervez ar pennoù. Galloud a reer bezañ melenn pe gell-gris. Ar c'hof a vez sklaeroc'h ar peurliesañ. En desped d'e vent bihan eo ar c'hazh marbret un izel eus an iskerentad Pantherinae.
Annez ar c'hazh marbret en astenn eus Assam betek biz India gant un ispesad Pardofelis marmoratus charltoni e Nepal. Egavout a reer ivez e gevred Azia hag Indonesia hag a oa liammmet ouzh ar c'hevandir e-pad ar pleistosen. Er c'hoadegoù glaviek e vev ha hemolc'h a ra skrignerien vihan er gwez. Nebeut a draou a anavezer diwarbenn e zoare-bevañ met war zigresk eo annez ha kavet eo gloazus gant an IUCN.
El gat marbrat (Pardofelis marmorata) és un fèlid petit del qual se sap poca cosa. Viu als boscos del sud-est asiàtic. Tot i que és prou distint per tenir el seu propi gènere i que anteriorment se'l classificava amb els panterins,[1] avui en dia es creu que el gat marbrat és un parent proper del gat daurat asiàtic i el gat de Borneo (gènere Catopuma). Se'n reconeixen dues subespècies: P. m. marmorata (sud-est asiàtic) i P. m. charltoni (Nepal).
L'aspecte físic del gat marbrat sovint és comparat amb el del seu parent més proper, la pantera nebulosa. Té una mida semblant a la del gat domèstic, tot i que és més gran i esvelt. Els joves tenen clapes de color marró fins que assoleixen la marques d'adult, als voltants dels 4 mesos de vida. El seu pelatge és suau i ple de grans taques que són molt variables en mida i forma. El color de fons és groc marronós i està cobert de taques de mida gran que són més pàl·lides al centre i estan envoltades d'un anell negre. Té grans taques trencades als costats i línies negres al cap, al coll i l'esquena. Aquests patrons tendeixen a ser més petits que els de la pantera nebulosa i es fusionen entre ells recordant el marbre (d'aquí el seu nom). Bandes interrompudes van de la cantonada dels ulls cap al cap. Les orelles són curtes, arrodonides i de color negre, i tenen una taca blanca o de color beix a la part posterior. La barbeta i el llavi superior també són de color blanc o beix. La cua també presenta taques, té l'extrem de color negre, i fa prop de tres quartes parts de la longitud del cos. La mida del seu cos varia entre 45 i 61 centímetres, mentre que la cua fa entre 35 i 55 centímetres. L'alçada a les espatlles és de 28 centímetres de mitjana. Els gats marbrats tenen uns peus relativament grans amb uns coixinets molts grans a les plantes. Tenen uns canins molt grans en relació a altres felins de la seva mida. L'òrbita de l'ull està envoltada per un anell ossi complet, un fet inusual entre els fèlids.[2][3][4]
S'han observat gats marbrats en una gran varietat d'hàbitats que van des del nivell del mar fins als 3.000 metres d'altitud. Poden viure a boscos mixtos (de fulla perenne i caducifòlia), boscos secundaris, clarianes, boscos joves i matollars rocosos. La majoria de fonts descriuen a aquesta espècie com a principalment arbòria. No obstant això, molts del registres que parlen del gat marbrat són observacions aïllades, i el seu hàbitat i distribució podrien ser més àmplies que les que es consideren actualment.[2][5][4]
El gat marbrat viu des de l'est de l'Himàlaia fins al nord de Myanmar i a la regió d'Indoxina. Aquest distribució inclou zones del nord de l'Índia, el Nepal, Sikkim, Assam, Myanmar, Laos, Tailàndia, Vietnam, Cambotja, la part peninsular de Malàisia, Sumatra i Borneo.[5][4]
En captivitat, els gats marbrats són dòcils i es diu que són fàcils de domesticar. Es caracteritzen per ser molt actius i amb una gran capacitat per grimpar i saltar. Les seves potes davanteres tenen membranes interdigitals, són flexibles, i tenen uns coixinets a les plantes que són el doble d'ample que de llarg. També tenen unes urpes retràctils que els permet escalar fàcilment. Els gats marbrats tenen una cua gruixuda que fa entre 35 i 54 centímetres de llarg (un 75% o més de la mida del seu cos) que li proporciona equilibri. El seu comportament i la seva morfologia suggereixen una vida semi-arbòria. La manca d'informació fa difícil treure conclusions sobre el seu patró d'activitat.[6][7][8]
Es creu que el gat marbrat caça principalment ocells i petits mamífers arboris. Entre els mamífers, s'alimenta d'esquirols, tupaids, rates i ratolins, petits primat, i ratpenats. Es creu que la seva presa principal són ocells de fins a la mida dels faisans. A més també s'alimenta de llangardaixos, granotes e insectes.[2][4]
Els gats marbrats són animals solitaris. Totes les observacions fetes sobre aquesta espècie han estat sobre un únic individu, amb l'excepció d'un cas en el qual es va observar una parella creuant un rierol a Tailàndia. S'ha suggerit que les parelles només es formen durant un període breu de temps per permetre l'aparellament. Gairebé no hi ha informació sobre el sistema d'aparellament d'aquesta espècie.[6]
Rarament vist a la natura, no hi ha actualment informació sobre el seu sistema reproductiu observat al seu hàbitat natural. En unes poques ocasions han donat a llum en captivitat, amb 2 ventrades de 2 gatets cadascuna i una altra de 4 gatets. El zel es produeix mensualment, sense variacions estacionals en animals captius. Un cop prenyada, la femella té un període de gestació que té una durada que varia entre 66 i 82 dies. Els gatets en captivitat poden començar a menjar aliment sòlid als voltants del 59è dia, el qual pot indicar un deslletament prematur a la natura. A més de la gestació, la lactància i l'alimentació complementària, és probable que sigui el moment d'ensenyar a les cries a caçar, el qual només deixa temps per un única ventrada per any. Una ventrada tinguda en captivitat que donà lloc al naixement de 4 gatets, es va veure reduïda a un únic gatet, presumiblement a causa de l'infanticidi matern. Si l'infanticidi és comú a la natura i no només el resultat de l'estrès de la captivitat, o la fertilització pot superposar-se al naixement de cries, seria possible que el gat marbrat tingués més d'una ventrada per any. Els gatets comencen a caminar al quinzè dia, encara que no desenvolupen tot el moviment fins al 65è dia. Abans que mostrin la seva capacitat per saltar i grimpar és probable que es mantinguin sota la protecció de la mare, així com de les seves taques de color críptic per amagar-se. El gat marbrat assoleix la maduresa sexual als voltants dels 2 anys.[8][4]
No hi ha documentació sobre la cria dels pares. No obstant això, com la majoria de petits felins, les femelles dediquen molta atenció a les cries durant la gestació i la lactància, i probablement també després del deslletament i l'aprenentatge. Amb menys de 100 grams en néixer, els gatets desenvolupen ràpidament la dentadura completa. Obren els ulls completament al voltant del 15è dia i són capaços de caminar als voltants del 22è dia.[4]
L'esperança de vida a la natura pot variar. En captivitat el cas més extrem visqué 12 anys i 3 mesos.[4]
Igual que els gats domèstics, s'ha observat que el gat marbrat emet roncs i miols, els quals s'han descrit com a sons discontinus. Els gats marbrats tenen una bona visió amb poca llum, de la qual depenen fortament. El seu crani petit i arrodonit amb les fosses nasals amples i aplanades, li proporciona una clara visió frontal. Aquesta morfologia, juntament amb els seus grans ulls de color ambre amb les pupil·les el·líptiques orientades verticalment, li proporcionen una capacitat màxima de captar la llum i una visió telescòpica, necessària per moure's en condicions d'escassa lluminositat.[7][9][3][2]
El color críptic dels gats marbrats, el seu caràcter extremadament acurat, i les seves costums arbòries, l'ajuden a evitar a la majoria de depredadors. Els seus excepcionalment llargs canins en relació al crani, combinats amb la seva actitud ferotge quan se senten atrapats, representen una defensa formidable. No s'ha observat depredació sobre el gat marbrat.[8][4]
Es creu que la població de gat marbrat es troba formada per uns 10.000 individus. La seva raresa natural i la seva naturalesa solitària, fan difícils de calcular estimacions precises. Donat que és rar, no és comú trobar-ne pells i carns als mercats. Hi ha països on la caça controlada està permesa (Laos i Singapur) i països que no ofereixen cap mena de protecció fora dels parcs (Bhutan and Brunei). A causa del fet que són sensibles a les pertorbacions humans, ràpidament abandonen les àrees on hi viuen. Depenen d'hàbitats forestals intactes, fet que fa que siguin vulnerables a la destrucció d'hàbitat deguda a la tala d'arbres, l'agricultura i el desenvolupament.[10][11]
El gat marbrat (Pardofelis marmorata) és un fèlid petit del qual se sap poca cosa. Viu als boscos del sud-est asiàtic. Tot i que és prou distint per tenir el seu propi gènere i que anteriorment se'l classificava amb els panterins, avui en dia es creu que el gat marbrat és un parent proper del gat daurat asiàtic i el gat de Borneo (gènere Catopuma). Se'n reconeixen dues subespècies: P. m. marmorata (sud-est asiàtic) i P. m. charltoni (Nepal).
Kočka mramorovaná (Pardofelis marmorata) je málo známý druh kočkovitých šelem žijící v jižní a jihovýchodní Asii. Velkou část života tráví na stromech, kde loví ptáky, veverky, žáby a jiné malé živočichy. Dosahuje jen o málo větší velikosti než kočka domácí. Podle norem IUCN je vedená jako téměř ohrožená.
Kočka mramorovaná se podobá malému levhartu obláčkovému. Základní barva je žlutohnědá, kresba je tvořena velkými, nepravidelnými tmavými skvrnami, které jsou ve středu světlejší. Kresba přechází i na ocas, končetiny a hlavu, kde se rozpadá na tmavé puntíky a pruhy. Mramorování je výrazné, ostřeji ohraničené než mramorovaná kresba domácích koček. Břicho je světlejší, brada a horní pysk mohou být až bílé. Špička ocasu je černá. Stejně jako tygr nebo levhart obláčkový, i kočka mramorovaná má na boltci bílou skvrnu, která slouží ke komunikaci s ostatními kočkami. Jedním z projevů agrese je totiž přiložení uší k hlavě – při tom je skvrna dobře viditelná.
Srst je velmi hustá a měkká, s bohatou podsadou.
Je to svalnatá, pevná kočka s širokou, kulatou hlavou. Očnice je celá ohraničená kostí - to je u kočkovitých šelem neobvyklé, část bývá tvořena jen vazivem. Horní třenový zub často chybí, zato špičáky jsou velmi dlouhé a silné. Ocas je silný a velmi dlouhý, tvoří přibližně polovinu délky těla.
Kočka mramorovaná žije v jižní a jihovýchodní Asii, areál jejího rozšíření sahá ze severní Indie přes Nepál, Bhútán, Barmu, Thajsko a Malajsii až na indonéské ostrovy Sumatru a Borneo. Žije v nadmořských výškách do 2500 m.[2]
Je závislá na vlhkých deštných pralesích. Žije v korunách stromů, kde také nalézá potravu. Zdá se, že v pralesích jihovýchodní Asie zastává podobnou úlohu, jako jihoamerický margay.
O životě kočky mramorované toho není moc známo. Žije samotářským způsobem života a málokdy se ji podaří pozorovat nebo vyfotografovat ve volné přírodě. Předpokládá se, že je aktivní hlavně v noci, za rozbřesku a za soumraku. Výborně šplhá a loví veverky, ptáky, ještěrky, žáby a jiné stromové živočichy.
V zajetí přichází samice do říje každý měsíc, jak je tomu v přírodě, není známo. Březost trvá 66 až 82 dní, pak se rodí 1 - 4 mláďat. Obvykle ale bývají dvě. Koťata mají hnědě skvrnitou srst a rychle rostou. Ve čtyřech měsících se objeví mramorovaná kresba, pohlavně dospívají ve 21 měsících.
V zoologických zahradách se chovají zřídka, v zajetí se také velmi špatně rozmnožují a koťata musí být často odchovávána člověkem.
IUCN vede kočku mramorovanou jako téměř ohrožený druh. Je to vlivem fragmentace areálu a snižující se populace. Šelma je ohrožena hlavně kácením deštných pralesů, které jsou přirozeným životním prostředí koček. Další hrozbou je pytláctví, které decimuje zvířenu v mnoha částech jižní a jihovýchodní Asie.[2] Protože žijí skrytým způsobem života, jejich kožky se jen zřídka objevují na černém trhu, ačkoliv jejich kožešina, maso a kosti patří mezi ceněné zboží. V Indii, Nepálu, Bangladéši, Číně (jen v provincii Junnan), Myanmaru, Kambodži, Indonésii, Malajsii a Thajsku platí zákaz lovu.[2]
V Červené knize je kočka vedená jako zranitelný druh, je také zapsána v CITES, v příloze I.
Kočka mramorovaná (Pardofelis marmorata) je málo známý druh kočkovitých šelem žijící v jižní a jihovýchodní Asii. Velkou část života tráví na stromech, kde loví ptáky, veverky, žáby a jiné malé živočichy. Dosahuje jen o málo větší velikosti než kočka domácí. Podle norem IUCN je vedená jako téměř ohrožená.
Marmorkatten (latin: Pardofelis marmorata) er et dyr i kattefamilien. Marmorkatten er omkring 53 cm lang med en hale på 38 cm og vejer 3-5 kg. Den lever i skove i det sydlige og sydøstlige Asien. Hjørnetænderne er bemærkelsesværdigt store og halen meget lang.[2]
Marmorkatten (latin: Pardofelis marmorata) er et dyr i kattefamilien. Marmorkatten er omkring 53 cm lang med en hale på 38 cm og vejer 3-5 kg. Den lever i skove i det sydlige og sydøstlige Asien. Hjørnetænderne er bemærkelsesværdigt store og halen meget lang.
Die Marmorkatze (Pardofelis marmorata) ist eine Kleinkatze, die in tropischen Regionen Süd- und Südostasiens vorkommt. Seit 2002 wird sie auf der Vorwarnliste der IUCN geführt, da die gesamte Population wahrscheinlich aus weniger als 10.000 erwachsenen Individuen besteht und keine Population mehr als 1000 erwachsene Marmorkatzen umfasst.[1]
Ihr Fellmuster gleicht verblüffend dem des deutlich größeren Nebelparders.
Marmorkatzen sind ein wenig größer als Hauskatzen: Die Kopf-Rumpf-Länge beträgt etwa 45 bis 62 Zentimeter, hinzu kommt ein 36 bis 55 Zentimeter langer, buschiger Schwanz. Das Körpergewicht liegt bei etwa 2 bis 5 Kilogramm.
Die Fellzeichnung der Marmorkatze gleicht der des viel größeren Nebelparders: Auf graubraunem bis gelbgrauen Grund trägt das Fell große, schwarze, unregelmäßig geformte Flecken, deren Inneres blasser als die Ränder ist. Es besteht daher eine Verwechslungsmöglichkeit mit noch nicht ausgewachsenen Nebelpardern.[2]
Gestaltlich erinnert die Marmorkatze an die im gleichen Gebiet verbreitete Bengalkatze, obwohl sie nicht unmittelbar mit ihr verwandt ist. Von der Bengalkatze unterscheidet sich die Marmorkatze unter anderem durch den kürzeren und breiteren Schädel.[3] Den katzentypischen „Buckel“ macht die Marmorkatze besonders häufig, so dass sie manchmal über längere Zeit in keiner anderen Haltung zu sehen ist.
Marmorkatzen sind auf dem Festland Südostasiens, von der Malaiischen Halbinsel bis in die Vorberge des östlichen Himalaya sowie auf Sumatra und Borneo verbreitet. Sie leben vorwiegend in immergrünen tropischen Regenwäldern.[1]
Über die Lebensweise ist wenig bekannt. Als offenbar nachtaktiver Einzelgänger jagt die Marmorkatze wahrscheinlich nach Hörnchen, Fröschen, Vögeln und Insekten. Bei Marmorkatzen, die in Nepal beobachtet wurden, zählten zum Beutespektrum Hasen, Türkentauben, Felsentauben, Wachtelfrankoline, Blaue Pfaue, Kalifasane, Bankivahühner und Ratten. Ein großer Teil der Beute wurde auf Bäumen geschlagen, die Marmorkatze lauert aber auch auf Ästen bodenbewohnenden Beutetieren auf.[4]
Anders als die überwiegend am Boden lebende Bengalkatze scheint sich die Marmorkatze meistens im Geäst der Bäume zu bewegen – so würden Bengal- und Marmorkatzen einander nur wenig Konkurrenz machen. Zur Fortpflanzung liegen nur Daten aus der Gefangenschaft vor. Bekannte Wurfgrößen betrugen je zwei Jungtiere. Die Tragzeit dürfte sich etwa auf 66–82 Tage belaufen.
Die Erstbeschreibung der Marmorkatze erfolgte im Jahr 1837 durch den britischen Naturforscher William Charles Linnaeus Martin unter der Bezeichnung Felis marmorata. Die Terra typica der Art ist die indonesische Insel Sumatra. Im Jahr 1858 führte der russische Naturwissenschaftler Nikolai Alexejewitsch Sewerzow die Gattung Pardofelis für die Art ein.[5] Genetische Analysen ergaben kurz nach der Jahrtausendwende, dass die Asiatische Goldkatze (Catopuma temminckii) und die Borneo-Goldkatze (Catopuma badia) eng miteinander verwandt sind und sich zusammen mit der Marmorkatze vor etwa 9,4 Millionen Jahren von den anderen Feliden getrennt entwickelt haben. Alle drei Arten wurden deshalb der Gattung Pardofelis zugeordnet.[6] Nur wenige Jahre später fand man Unterschiede in der Schädelanatomie zwischen Marmorkatze einerseits und den Asiatischen Goldkatzen andererseits.[7] Aus diesem Grund, und wegen der unterschiedlichen Lebensweise der drei Arten, die Asiatischen Goldkatzen sind überwiegend terrestrisch (bodenbewohnend), die Marmorkatze aber weitgehend baumbewohnend, wurden die zwei Goldkatzen in die 1858 durch Sewerzow eingeführte Gattung Catopuma[5] gestellt und die Marmorkatze verbleibt allein in Pardofelis.[8]
Der britische Zoologe Reginald Innes Pocock veröffentlichte im Jahr 1939 eine neue Beschreibung der Marmorkatze auf der Grundlage von Schädeln und Fellen, die aus Java, Sumatra, Darjeeling und Sikkim stammten. Er ordnete die 1846 von Gray als Felis charltoni beschriebene Katzenform als Unterarten von Pardofelis marmorata ein. Die nominale Unterart Pardofelis marmorata marmorata kommt im Osten des Himalaya, in Assam, Burma, auf der Malaiischen Halbinsel, auf den Inseln Sumatra und Borneo und in Annam vor. Pardofelis marmorata charltoni lebt in Nepal, Sikkim, Assam und im nördlichen Myanmar.[9][8]
Eine im Jahr 2014 veröffentlichte phylogeographische Untersuchung zeigte jedoch das fünf Katzenarten, darunter die Marmorkatze, in eine indochinesische und eine Sunda-Klade unterteilt werden können mit dem Isthmus von Kra auf der Malaiischen Halbinsel als Grenze.[10] In einer im Januar 2017 veröffentlichten Revision der Katzensystematik durch die Cat Specialist Group der IUCN wird die Marmorkatze deshalb in folgende zwei Unterarten eingeteilt.[11]
Pardofelis marmorata ist im Anhang I des Washingtoner Artenschutzübereinkommens aufgeführt. Die Jagd auf Marmorkatzen ist in Bangladesch, Kambodscha, im chinesischen Yunnan, in Indien, Indonesien, Malaysia, Myanmar, Nepal und Thailand verboten.[1]
Die Marmorkatze (Pardofelis marmorata) ist eine Kleinkatze, die in tropischen Regionen Süd- und Südostasiens vorkommt. Seit 2002 wird sie auf der Vorwarnliste der IUCN geführt, da die gesamte Population wahrscheinlich aus weniger als 10.000 erwachsenen Individuen besteht und keine Population mehr als 1000 erwachsene Marmorkatzen umfasst.
Ihr Fellmuster gleicht verblüffend dem des deutlich größeren Nebelparders.
Le catto marmorate (Pardofelis marmorata) es un specie de Pardofelis.
At marmorkaat (Pardofelis marmorata) as en letjen slach kaater, di uun a troopen faan Süüd- an Süüduastaasien lewet. Diar jaft det wel man muar 10.000 diarten faan.
Iaer tääld am uk noch tau ööder slacher mä tu det skööl Pardofelis:
Daalang wurd jo diar tau slacher oober tu en aanj skööl Catopuma reegent. Sodenang as det marmorkaat daalang di iansagst slach uun det skööl Pardofelis.
At marmorkaat (Pardofelis marmorata) as en letjen slach kaater, di uun a troopen faan Süüd- an Süüduastaasien lewet. Diar jaft det wel man muar 10.000 diarten faan.
Pardofelis marmorata (Кот мармуровы) — від клясы сысуноў атрада драпежных сямейства каціных.
Techalōmiztli (Latintlahtolcopa: Pardofelis marmorata), ome tlahtolli, techalotl ihuatl miztli.
O Μαρμαροειδής αγριόγατος (Pardofelis marmorata), είναι ένα μικρό αιλουροειδές, που απαντάται στη νότια και ννοτιοανατολική Ασία.Το 2002, χαρακτηρίστηκε από την IUCN ως «Ευάλωτο», αφού ο πληθυσμός, υπολογίζεται γύρω στα 10.000 άτομα.
Παλαιότερα, θεωρούταν ότι ανήκε στην υποοικογένεια των Πανθηρίνων (Pantherinae).Η γενετική ανάλυση, έδειξε ότι ο Μαρμαροειδής αγριόγατος, συνδέεται στενά με τον Ασιατικό χρυσότριχο αγριόγατο και τον Ερυθροκαστανό αγριόγατο, τα οποία, διέφεραν από τα άλλα Αιλουροειδή, πριν από 9,4 εκατομμύρια χρόνια.
Ο Μαρμαροειδής αγριόγατος, έχει, περίπου, το μέγεθος μίας κατοικίδιας γάτας, με μια πιο παχιά και τριχωτή ουρά, η οποία, μπορεί να είναι μεγαλύτερη από το σώμα του.Οι Μαρμαροειδείς αγριόγατοι, έχουν μήκος από 45 έως 62 cm, με μήκος ουράς από 35 έως 55 cm.Ζυγίζουν από 2 έως 5 kg.Το τρίχωμα του, είναι παχύ και μαλακό και έχει χρώμα σκούρο γκρι - καφέ ή κιτρινωπό γκρι με κόκκινο - καφέ.Το πρόσωπο, η πλάτη και τα πλευρά, έχουν μαύρες ρίγες ή βούλες.Τα πόδια, είναι γεμάτα μαύρα στίγματα, ενώ η ουρά του, έχει μαύρους δακτυλίους.Εκτός από την μακριά ουρά του, ο Μαρμαροειδής αγριόγατος, διακρίνεται και για τα μακριά πόδια του.Διαθέτει ασυνήθιστα μεγάλους κυνόδοντες, που μοιάζουν με τα αντίστοιχα άλλων αιλουροειδών.
Οι Μαρμαροειδεις αγριόγατοι, απαντώνται στους πρόποδες των Ιμαλαΐων στο Νεπάλ, στην ανατολική και νοτιοδυτική Κίνα και στα νησιά της Σουμάτρας και του Βόρνεο.Προτιμούν κυρίως τα υγρά και φυλλοβόλα - αειθαλή τροπικά δάση.
Οι Μαρμαροειδείς αγριόγατοι, είναι ενεργοί κατά τη διάρκεια της νύχτας και του λυκόφωτος.Το φάσμα τους, φτάνει τα 5,8 km², σε υψόμετρο από 1.000 έως 1.200 m.
Τα δάση, παρέχουν στον Μαρμαροειδή αγριόγατο το μεγαλύτερο μέρος της λείας του:πουλιά, σκίουροι και άλλα τρωκτικά.Επίσης, μπορεί να τραφεί με ερπετά, ακόμη και με ορισμένα είδη πιθήκου.
Η κύηση, διαρκεί περίπου 66 με 82 μέρες.Γεννούν 1 ή σπανιότερα 2 γατάκια, τα οποία ζυγίζουν, κατά τη γέννησή τους, 61 με 85 gg.Ανοίγουν τα μάτια τους στις 12 μέρες, αρχίζουν να λαμβάνουν στερεή τροφή στους 2 μήνες, την ίδια περίοδο όπου αρχίζουν να αναρριχώνται.Τα μικρά, φτάνουν στη σεξουαλική ωριμότητα στους 21 ή 22 μήνες, ενώ έχουν ζήσει σε αιχμαλωσία έως και 12 χρόνια.
Ο Μαρμαροειδής αγριόγατος, έχει 2 υποείδη:
Η παγίδευση, είναι διαδεδομένη σε όλη την κατανομή του και αποτελεί μείζονα απειλή.Επίσης, προτιμάται για το δέρμα, τα οστά και το κρέας του.Συχνά, αγριόγατοι, θυσιάζονται σε τελετές ντόπιων ιθαγενών, για τύχη και καλή σοδειά.Τέλος, η αποψίλωση των δασών, αποτελεί σημαντική απειλή για τους Μαρμαροειδείς αγριόγατους.
Ο Μαρμαροειδής αγριόγατος, έχει ταξινομηθεί στο «Παράρτημα Ι της CITES».Το κυνήγι, απαγορεύεται αυστηρά στο Μπαγκλαντές, στην Καμπότζη, στη Γιουνάν, στην Ινδία, στην Ινδονησία, στην Μαλαισία, στο Μιανμάρ, στο Νεπάλ και στην Ταϊλάνδη.Το κυνήγι επιτρέπεται στο Λάος και στη Σιγκαπούρη.Στο Μπουτάν και στο Μπρουνέι, δεν προστατεύεται πέρα των προστατευόμενων περιοχών.Τέλος, δεν υπάρχουν πληροφορίες για την κατάσταση προστασίας στην Καμπότζη και στο Βιετνάμ
O Μαρμαροειδής αγριόγατος (Pardofelis marmorata), είναι ένα μικρό αιλουροειδές, που απαντάται στη νότια και ννοτιοανατολική Ασία.Το 2002, χαρακτηρίστηκε από την IUCN ως «Ευάλωτο», αφού ο πληθυσμός, υπολογίζεται γύρω στα 10.000 άτομα.
Παλαιότερα, θεωρούταν ότι ανήκε στην υποοικογένεια των Πανθηρίνων (Pantherinae).Η γενετική ανάλυση, έδειξε ότι ο Μαρμαροειδής αγριόγατος, συνδέεται στενά με τον Ασιατικό χρυσότριχο αγριόγατο και τον Ερυθροκαστανό αγριόγατο, τα οποία, διέφεραν από τα άλλα Αιλουροειδή, πριν από 9,4 εκατομμύρια χρόνια.
பளிங்குப் பூனை (marbled cat) என்பது ஒரு காட்டுப்பூனை ஆகும். இது தென் மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசியா பகுதிகளில் காணப்படுகிறது. 2002 ஆம் ஆண்டு இப்பூனை அழிவாய்ப்பு இனம் என்று பன்னாட்டு இயற்கை பாதுகாப்பு சங்கம் அறிவித்துள்ளது. இதன் எண்ணிக்கை பெருமளவு குறைந்து வருகிறது. 10000 பூனைகள்வரை இருந்த இவற்றின் எண்ணிக்கை 1000வரை குறைந்திருக்கலாம் என கருதப்படுகிறது.[2] இவை இந்தியாவில் சிக்கிம், டார்ஜிலிங், நாகாலாந்து போன்ற வடகிழக்கு இந்தியாவில் காணப்படுகிறது. மரபணு ஆய்வுகளில் இது ஆசிய தங்க நிறப் பூனை மற்றும் பே பூனை போன்ற பூனையினங்களில் இருந்து கிட்டத்தட்ட 9.4 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன் பிரிந்து தனி இனமாகி இருக்கலாம் கருதப்படுகிறது.[3]
பளிங்குப் பூனை சாதாரண பூனையின் அளவை ஒத்து உள்ளது. உடல் நிறத்திலும், குறிகளிலும் புள்ளிச் சிறுத்தையை ஒத்து உள்ளது. பழுப்பு கலந்த சாம்பல் அல்லது காவி நிறமுடைய தோலும், அதன் மீது நீட்டுப் போக்காக அமைந்த ஒழுங்கற்ற திட்டுக்களும் காணப்படுகின்றன.இதற்கு நீண்ட அடர்த்தியான வால் உள்ளது. இவை தலை முதல் உடல்வரை 45 – 62 செமீ (18 – 24 அங்குளம்) உடல் நீளம் கொண்டவை. வால் 35- இல் இருந்து 55-செமீ நீளமுடையது. எடை 2 இல் இருந்து 5 கிலோ இருக்கும். இது பறவைகளையும், சிறியவகைப் பாலூட்டிகளையும் உண்கிறது.
பளிங்குப் பூனை (marbled cat) என்பது ஒரு காட்டுப்பூனை ஆகும். இது தென் மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசியா பகுதிகளில் காணப்படுகிறது. 2002 ஆம் ஆண்டு இப்பூனை அழிவாய்ப்பு இனம் என்று பன்னாட்டு இயற்கை பாதுகாப்பு சங்கம் அறிவித்துள்ளது. இதன் எண்ணிக்கை பெருமளவு குறைந்து வருகிறது. 10000 பூனைகள்வரை இருந்த இவற்றின் எண்ணிக்கை 1000வரை குறைந்திருக்கலாம் என கருதப்படுகிறது. இவை இந்தியாவில் சிக்கிம், டார்ஜிலிங், நாகாலாந்து போன்ற வடகிழக்கு இந்தியாவில் காணப்படுகிறது. மரபணு ஆய்வுகளில் இது ஆசிய தங்க நிறப் பூனை மற்றும் பே பூனை போன்ற பூனையினங்களில் இருந்து கிட்டத்தட்ட 9.4 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன் பிரிந்து தனி இனமாகி இருக்கலாம் கருதப்படுகிறது.
The marbled cat (Pardofelis marmorata) is a small wild cat native from the eastern Himalayas to Southeast Asia, where it inhabits forests up to an elevation of 2,500 m (8,200 ft). As it is present in a large range, it has been listed as Near Threatened on the IUCN Red List since 2015.[2]
The marbled cat is closely related to the Asian golden cat (Catopuma temminckii) and the bay cat (C. badia), all of which diverged from other felids about 9.4 million years ago.[3]
The marbled cat is similar in size to a domestic cat, but has rounded ears and a very long tail that is as long as the cat's head and body. The ground colour of its long fur varies from brownish-grey to ochreous brown above and greyish to buff below. It is patterned with black stripes on the short and round head, on the neck and back. On the tail, limbs and underbelly it has solid spots. On the flanks it has irregular dark-edged blotches that fuse to dark areas and look like a 'marbled' pattern. Its paws are webbed between the digits and are completely sheathed.[4] Its coat is thick and soft. Spots on the forehead and crown merge into narrow longitudinal stripes on the neck, and irregular stripes on the back. The legs and underparts are patterned with black dots, and the tail is marked with black spots proximally and rings distally. It has large feet and unusually large canine teeth, resembling those of the big cats, although these appear to be the result of parallel evolution. Marbled cats range from 45 to 62 cm (18 to 24 in) in head-body length with a 35 to 55 cm (14 to 22 in) long and thickly furred tail that indicates the cat's adaptation to an arboreal lifestyle, where the tail is used as a counterbalance. Recorded weights vary between 2 and 5 kg (4.4 and 11.0 lb).[5]
The marbled cat occurs along the eastern Himalayan foothills and in tropical Indomalaya eastward into southwest China, and on the islands of Sumatra and Borneo. It is primarily associated with moist and mixed deciduous-evergreen tropical forests. Its distribution in India is confined to the north-eastern forests.[2]
In eastern Nepal, a marbled cat was recorded for the first time in January 2018, outside a protected area in the Kangchenjunga landscape at an altitude of 2,750 m (9,020 ft).[6]
In northeast India, marbled cats were recorded in Eaglenest Wildlife Sanctuary, Dampa and Pakke Tiger Reserves, Balpakram-Baghmara landscape and Singchung-Bugun Village Community Reserve in Arunachal Pradesh between January 2013 and March 2018.[7]
In Bhutan, it has been recorded in Royal Manas National Park, and in broadleaved and mixed conifer forests at elevations up to 3,810 m (12,500 ft) in Jigme Dorji National Park and Wangchuck Centennial National Park.[8][9][10]
In Thailand, it was recorded in a hill evergreen bamboo mixed forest in Phu Khieu Wildlife Sanctuary.[11]
In Borneo, it has also been recorded in peat swamp forest.[12] The population size of the marbled cat is not well understood. Few records were obtained during camera-trapping surveys throughout much of its range. In three areas in Sabah, the population density was estimated at 7.1 to 19.6 individuals per 100 km2 (39 sq mi), an estimate that may be higher than elsewhere in the cat's range.[13] In Kalimantan, marbled cats were recorded in mixed swamp forest and tall interior forest at altitudes below 20 m (66 ft) in the vicinity of Sabangau National Park between 2008 and 2018.[14]
Marbled cats recorded in northeastern India and Kalimantan on Borneo were active by day.[7][14]
The first-ever radio-tracked marbled cat had an overall home range of 5.8 km2 (2.2 sq mi) at an elevation of 1,000 to 1,200 m (3,300 to 3,900 ft) and was active primarily during nocturnal and crepuscular times.[11] Marbled cats recorded in northeast India were active during the day with activity peaks around noon.[7]
Forest canopies probably provide the marbled cat with much of its prey: birds, squirrels and other rodents, and reptiles.[5] In the Bukit Barisan Selatan National Park, a marbled cat was observed in a dense forest patch in an area also used by siamang.[15] In Thailand, one individual has been observed in Phu Khieo Wildlife Sanctuary preying on a Phayre's leaf monkey.[16]
A few marbled cats have been bred in captivity, with gestation estimated to be 66 to 82 days. In the few recorded instances, two kittens were born in each litter, and weighed from 61 to 85 g (2.2 to 3.0 oz). Their eyes open at around 12 days, and the kittens begin to take solid food at two months, around the time that they begin actively climbing. Marbled cats reach sexual maturity at 21 or 22 months of age, and have lived for up to 12 years in captivity.[5]
Indiscriminate snaring is prevalent throughout much of its range, and likely poses a major threat. It is valued for its skin, meat, and bones, but infrequently observed in the illegal Asian wildlife trade.[2] During a survey in the Lower Subansiri District of Arunachal Pradesh, a marbled cat was encountered that had been killed by a local hunter for a festival celebrated by the indigenous Apatani community in March and April every year. The dead cat was used in a ceremony, and its blood was sacrificed to the deity for goodwill of their family and for ensuring a good harvest, protection from wildlife, disease and pest.[17] Deforestation is a further threat to the marbled cat.[2]
Pardofelis marmorata is included in CITES Appendix I and protected over parts of its range. Hunting is prohibited in Bangladesh, Cambodia, Yunnan, India, Indonesia, Malaysia, Myanmar, Nepal, and Thailand. Hunting is regulated in Laos and Singapore. In Bhutan and Brunei, the marbled cat is not legally protected outside protected areas. No information about protection status is available from Cambodia and Vietnam.[18]
Felis marmorata was the scientific name proposed by William Charles Linnaeus Martin in 1836 for a skin of a male marbled cat from Java or Sumatra.[19] Felis longicaudata proposed by Henri Marie Ducrotay de Blainville in 1843 was a zoological specimen from India or Cochinchina.[20] Felis charltoni proposed by John Edward Gray in 1846 was a specimen from Darjeeling.[21] The generic name Pardofelis was proposed by Nikolai Severtzov in 1858.[22]
At present, two subspecies are recognized as valid:[23]
The marbled cat was once considered to belong to the pantherine lineage of cats.[24] But results of a phylogenetic analysis indicate that it forms an evolutionary lineage with the Asian golden cat (Catopuma temminckii) and the bay cat (C. badia) that genetically diverged about 12.77 to 7.36 million years ago. The marbled cat diverged from this lineage about 8.42 to 4.27 million years ago.[3][25]
The marbled cat (Pardofelis marmorata) is a small wild cat native from the eastern Himalayas to Southeast Asia, where it inhabits forests up to an elevation of 2,500 m (8,200 ft). As it is present in a large range, it has been listed as Near Threatened on the IUCN Red List since 2015.
The marbled cat is closely related to the Asian golden cat (Catopuma temminckii) and the bay cat (C. badia), all of which diverged from other felids about 9.4 million years ago.
El gato jaspeado (Pardofelis marmorata) es una especie de mamífero carnívoro de la familia Felidae. Es nativo de las selvas del sudeste de Asia.
Es el único representante de su género. Inicialmente fue clasificado en la subfamilia Pantherinae,[3] pero actualmente se considera que se encuentra estrechamente relacionado con los miembros del género Catopuma. Tiene dos subespecies reconocidas, P. m. marmorata y P. m. charltoni.[1]
El gato jaspeado posee un tamaño similar al gato doméstico,con una cola más larga y peluda, una adaptación a su estilo de vida arbóreo, donde la usa como contrapeso. Su cuerpo mide entre 45-62 cm, con una cola de 35-55 cm. El peso registrado varía entre 2 y 5 kg.[4]
El pelaje presenta manchas y rayas que le confieren un aspecto marmóreo: en ocasiones se las compara con las de una especie relacionada, mayor: la pantera nebulosa (Neofelis nebulosa). El color de fondo de la piel varía de amarillo pálido a marrón grisáceo con zonas más claras. Tiene manchas oscuras sobre las piernas, vientre y frente, con bandas sobre la cola y rayas sobre la nuca, así como a lo largo del centro de la espalda. Adicionalmente, presenta bandas blancas sobre la parte posterior de las orejas.[4]
Aparte de su larga cola, la especie se distingue por sus grandes extremidades, característica que comparte con la pantera nebulosa. También posee unos caninos inusualmente largos, proporcionalmente similares a los grandes felinos.[4]
El área de distribución del gato jaspeado se extiende desde Assam al noreste de India (con la subespecie P. m. chartoni en Nepal), a través del sudeste de Asia incluyendo Borneo y Sumatra, las cuales estaban unidas al continente asiático durante la era del hielo del Pleistoceno. El gato jaspeado habita en zonas boscosas desde el nivel del mar hasta 3000 m.
Según la poca información disponible, es probable que cace en las copas de los árboles, y que tenga como presas pájaros, ardillas, otros roedores y reptiles;[4] existen también informes sobre caza en el suelo. De las pocas observaciones se deduce que puede ser crepuscular o nocturno y su territorio de caza abarca una extensión de aproximadamente 6 km².[5]
Algunos ejemplares han nacido en cautiverio, con un periodo de gestación estimado entre 66 y 82 días. En los pocos registros, se han documentado dos cachorros por camada que pesan entre 61 y 85 g. Abren los ojos aproximadamente a los dos meses y son necesarios otros dos más para empezar a alimentarse de sólidos, época en la cual son capaces de trepar.[4] Alcanzan la madurez sexual de los 21-22 meses de edad: se ha documentado una longevidad en cautividad de doce años.[4]
Es raramente avistado en su hábitat natural selvático, motivo por la cual se han realizado pocas investigaciones. Su población se estima por debajo de 10000 ejemplares. Su hábitat natural, los bosques selváticos, está desapareciendo por la tala indiscriminada, por lo que se cree que el número de ejemplares está disminuyendo y ha sido catalogado como especie vulnerable por IUCN. El ISIS mantiene dos ejemplares en un centro de Emiratos Árabes Unidos.[6]
El gato jaspeado (Pardofelis marmorata) es una especie de mamífero carnívoro de la familia Felidae. Es nativo de las selvas del sudeste de Asia.
Es el único representante de su género. Inicialmente fue clasificado en la subfamilia Pantherinae, pero actualmente se considera que se encuentra estrechamente relacionado con los miembros del género Catopuma. Tiene dos subespecies reconocidas, P. m. marmorata y P. m. charltoni.
Pardofelis marmorata Pardofelis generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Felinae azpifamilia eta Felidae familian sailkatuta dago.
Pardofelis marmorata Pardofelis generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Felinae azpifamilia eta Felidae familian sailkatuta dago.
Marmorikissa (Pardofelis marmorata) on pieni aasialainen kissaeläin. Marmorikissa on läheistä sukua afrikankultakissalle ja borneonkissalle.
Marmorikissa on noin 1,1 metriä pitkä, josta hännän osuus on noin 50 senttimetriä, painoa on noin 4–5 kiloa. Turkin väri vaihtelee kellanruskealla pohjalla olevien eriväristen täplien vuoksi ja muistuttaa niin paljon puuleopardin turkkia, että aikaisemmin marmorikissoja pidettiin puuleopardin pienikokoisena alalajina.
Marmorikissan levinneisyys ulottuu Etelä-Kiinasta Kaakkois-Aasian Sumatran ja Borneon sademetsiin saakka. Lajin levinneisyys on kuitenkin kaventunut metsänhakkuiden vuoksi.
Naaraan kantoaika on noin 81 vuorokautta. Pentuja marmorikissa saa yhdestä neljään kerralla. Lajin lisääntymisestä luonnossa tiedetään hyvin vähän.
Marmorikissa syö kaikkea pikkunisäkkäistä ja linnuista kaloihin ja sammakoihin.
Marmorikissaa uhkaa elinalueiden tuhoutuminen, ja marmorikissa on uhanalainen, mutta lukumäärää ei tiedetä, koska sitä on hyvin vaikea tutkia.
Marmorikissa (Pardofelis marmorata) on pieni aasialainen kissaeläin. Marmorikissa on läheistä sukua afrikankultakissalle ja borneonkissalle.
Pardofelis marmorata
Le Chat marbré[Note 1] (Pardofelis marmorata), est une espèce de félins du genre Pardofelis. D’une taille similaire au chat domestique, il est caractérisé par sa longue queue qui représente la moitié de sa longueur totale. Sa robe tachetée rappelle l'aspect du marbre. Possédant des caractéristiques proches des grands félins, sa position taxonomique a fortement varié.
Habitant des forêts tropicales humides, ce félin est probablement arboricole, solitaire et territorial. Son aire de répartition inclut les îles de Bornéo et de Sumatra, la péninsule indochinoise et s'étend jusque sur les contreforts de l'Himalaya au Népal ainsi qu'au sud de la Chine. Ses effectifs à l'état sauvage sont difficilement évaluables car l'espèce est discrète et évolue dans un environnement d'accès ardu. Considérée par l'Union internationale pour la conservation de la nature comme une espèce vulnérable, la principale menace pesant sur le Chat marbré est la déforestation.
Ce félin est encore méconnu : moins d'une dizaine de spécimens sont détenus dans les zoos, qui ont pourtant permis de collecter des données essentielles sur la reproduction et le comportement de l'espèce. Dans les années 2000, plusieurs études menées sur les petits félins asiatiques ont permis d'augmenter les connaissances sur le Chat marbré, et notamment d'évaluer la taille de son territoire.
Ce félin a une fourrure de couleur brun-rouge à gris jaunâtre ornée de larges taches brunes cerclées de noir proches de celles de la Panthère nébuleuse, bien que moins distinctes. L'intérieur des cuisses, le ventre et la poitrine sont plus clairs. La fourrure est douce et épaisse, très fournie, notamment sur la queue. Sur les pattes, la queue et la tête, de nombreuses taches noires recouvrent le pelage et peuvent se rejoindre formant ainsi des rayures étroites. On observe deux rayures sur le haut du crâne, près des oreilles ainsi qu'une ligne très longue le long du dos[1]. La queue est tachetée à la base et annelée au bout et représente la moitié de la longueur totale du corps[1]. La longueur totale d'un Chat marbré est de 80 à 115 cm et sans la queue de 45 à 62 cm[2]. La hauteur au garrot est de 35 à 55 cm. Le Chat marbré pèse de 4 à 8 kg[3]. Les pattes sont souples et plutôt courtes[3] avec des pieds très larges[4].
Les oreilles sont petites et arrondies, le revers est noir avec une tache blanche au milieu. Les yeux de couleur jaune à doré ont des pupilles en fente, comme le chat domestique[5]. Les canines du Chat marbré sont longues par rapport à sa taille[6] et la prémolaire supérieure antérieure est en général absente ou sous forme vestigiale. Le crâne est de forme ronde avec une crête sagittale de faible taille ; un anneau osseux entoure les orbites, ce qui est assez rare chez les félins[5].
Selon Peter Jackson, le Chat marbré est l'un des félins les plus difficiles à identifier dans la nature. Il peut être facilement confondu avec la Panthère nébuleuse (Neofelis nebulosa) et la Panthère nébuleuse de Bornéo (Neofelis diardi) en raison de sa ressemblance morphologique (proportion longueur de la queue - longueur du corps, pelage…) ; ces deux félins sont toutefois beaucoup plus grands. Le Chat-léopard (Prionailurus bengalensis) peut également être pris pour un Chat marbré car il est de la même taille et partage le même habitat, mais il ne possède pas une queue aussi longue et les marbrures de la robe[1].
Assez peu étudiée, la place du Chat marbré par rapport aux autres félins a été discutée. Il partage des caractères communs aux petits félins (Felinae) et est génétiquement proche des grands félins (Pantherinae), et notamment du Tigre (Panthera tigris)[7]. Pour cette raison, le Chat marbré a pu faire partie de la sous-famille des Pantherinae comme des Felinae[Note 2]. Plusieurs modèles phylogéniques ont placé la Panthère nébuleuse et le Chat marbré dans un même genre, soit dans Pardofelis, soit dans Neofelis[8],[9] en raison de la grande ressemblance morphologique entre ces deux félins. Toutefois, dans les années 1990, il a été soulevé que le Chat marbré était trois fois plus petit que la Panthère nébuleuse et que son crâne était beaucoup plus rond[9].
Des travaux menés en 2007 ont montré que les félins ont divergé en huit lignées. Les Pardofelis en composent la deuxième lignée qui a divergé il y a 9,4 millions d'années. Le Chat marbré est le premier à diverger de l'ancêtre commun à tous les Pardofelis, il y a 5,4 millions d'années. Selon ces études, la Panthère nébuleuse appartient à la lignée des panthères et n'est donc pas apparentée aux Pardofelis[10]. Le Chat marbré est donc proche du Chat bai (Pardofelis badia) et du Chat de Temminck (Pardofelis temminckii). Ces deux chats étaient les seuls représentants du genre Catopuma et ont été déplacés en 2008 dans le genre Pardofelis[11]. Des études génétiques effectuées sur huit espèces de félins ont montré que le Chat marbré faisait bien partie de la sous-famille des Felinae tandis que la Panthère nébuleuse, bien que très proche du Chat marbré, appartient aux Pantherinae[12].
Arbre phylogénétique du genre Pardofelis[10]
PardofelisPardofelis marmorata - Chat marbré
Pardofelis temminckii - Chat de Temminck
Pardofelis badia - Chat bai
Selon Mammal Species of the World[13], il existe deux sous-espèces reconnues : Pardofelis marmorata marmorata vivant sur la péninsule indochinoise et les îles de Sumatra et Bornéo[14] et Pardofelis marmorata charltonii qui se rencontre au Népal, dans les provinces du Sikkim et de l'Assam et dans la partie septentrionale du Myanmar[14]. Une troisième sous-espèce Pardofelis marmorata longicaudata est parfois ajoutée[5].
Le Chat marbré a été connu sous de nombreux noms scientifiques, correspondant aujourd'hui à des synonymes de l'espèce ou de l'une de ses sous-espèces[15] :
Le Chat marbré reste méconnu, et on sait peu de choses sur son comportement et son régime alimentaire : sa structure sociale est probablement solitaire, comme la plupart des félins[19]. En captivité, on le considère comme un félin au tempérament docile et apprivoisable[5]. Le Chat marbré est un félin arboricole particulièrement habile et essentiellement nocturne. Sa longue queue lui servant de balancier, il est capable de se suspendre uniquement par les pattes arrière et de descendre des arbres la tête en avant. Sa façon de se déplacer dans les arbres évoque celle des primates[20]. À Bornéo, il est possible qu'il soit plus souvent au sol[5]. Il parcourt son territoire après le crépuscule, en suivant toujours les mêmes chemins (comme les singes) ou se cache et guette sa proie[21]. Il s'attaque aux écureuils, aux petits reptiles, aux grenouilles, à la roussette géante[3], aux rats et aux oiseaux[9] ; on pense que son régime alimentaire est essentiellement composé d'oiseaux et d'écureuils. En captivité, il refuse les charognes[22]. Durant l'étude de Lon Grassman faite sur un Chat marbré femelle, les données récoltées ont révélé un territoire couvrant environ 5,3 km2. La femelle parcourait au moins 477 mètres chaque jour et semblait le plus souvent active durant la nuit et le crépuscule[23].
L'ensemble des données sur la reproduction du Chat marbré est issu d'observations faites en captivité : seules trois portées sont nées dans des parcs zoologiques[5]. Il ne semble pas y avoir de saison de reproduction[19]. Après 66[5] à 81 jours de gestation, jusqu'à quatre chatons naissent aveugles et tachetés de noir[3]. Leur pelage est plus foncé que celui des adultes et les marbrures n'apparaissent qu'à l'âge de six semaines. Les chatons ne pèsent que 100 à 115 g à la naissance et les yeux ne s'ouvrent qu'à partir de 14 jours[3]. Ils commencent à se nourrir de viande à environ soixante jours pour être sevrés à environ 120 jours[22]. La maturité sexuelle est de 21 mois pour les mâles comme pour les femelles[3]. La longévité est légèrement supérieure à douze ans en captivité[24].
Les vocalisations du Chat marbré incluent divers miaulements. Il s'agit le plus souvent d'un long « maou » aigu qu'il peut émettre irrégulièrement durant de longues périodes. Il utilise également ce cri sur des intervalles courts, avec une série de huit à dix appels séparés de courtes pauses d'une seconde. Lors de la période d'œstrus, les cris sont beaucoup plus variés et fréquents : mâle et femelles communiquent par divers grognements et gargouillis[19]. Le Chat marbré est également capable de ronronner[5].
Le Chat marbré vit principalement dans les forêts tropicales humides mais il a aussi été observé dans les forêts secondaires de Thaïlande et du Viêt Nam[25] et les forêts mixtes. Des observations ont été rapportées entre 1 500 et 3 000 mètres d'altitude au pied de l'Himalaya[3], mais il semble que ce félin préfère les faibles altitudes plutôt que les montagnes[9]. Il est capable de vivre dans des forêts modifiées par l'exploitation forestière[25], et des observations ont été faites près de mangroves ou sur les rives abruptes recouvertes de buissons d'une rivière[9].
Le Chat marbré est présent sur les territoires suivants : Bhoutan, Cambodge, Chine, île de Bornéo, île de Sumatra, Inde, Malaisie, Myanmar, Népal, Laos, Thaïlande, Viêt Nam[8]. Sa présence au Bangladesh est très débattue[9].
Difficile à observer dans son milieu naturel, il est assez mal connu. Les observations permettant de certifier sa présence sont rares : une seule observation a été faite au Népal[25] en 1981, quelques rapports de présence dans les provinces chinoises du Yunnan et du Guangxi[25]. La première photo dans la nature est prise en 1994 au sanctuaire de faune de Huay Kha Khaeng par des pièges photographiques ce qui atteste sa présence en Thaïlande[9]. De nouvelles photographies ont été prises dans le sanctuaire de Lanjak Entimau en Malaisie, quelques photos prises en 2002 dans le sanctuaire de faune de Phu Khieo en Thaïlande[23] et plus récemment, une photographie dans la réserve naturelle de Dangku au sud de l'île de Sumatra en 2006[26].
Les principales menaces sont la déforestation et peut-être le braconnage local[19]. Le commerce de fourrure est toujours une menace, par exemple, en 1998, le bulletin de TRAFFIC a répertorié la mise en vente de seize peaux de Chats marbrés sur le marché de Tachileik au Myanmar[27]. Discret, il a tendance à fuir les zones où les humains vivent, mais sa réelle tolérance à l'intrusion humaine est méconnue. En raison de la déforestation qui a grandement réduit son habitat[Note 3], l'Union internationale pour la conservation de la nature (UICN) le classe comme « vulnérable » depuis 2002[8]. Il est inscrit en Annexe I de la CITES, ce qui interdit toute forme de commerce international du Chat marbré[28].
La chasse est régulée au Laos et à Singapour, autorisée en dehors des réserves naturelles au Bhoutan et au Brunei[5] et interdite au Bangladesh, au Cambodge, dans la province chinoise du Yunnan, en Inde, en Indonésie, en Malaisie, au Myanmar (ex-Birmanie), au Népal et en Thaïlande[4].
Ses effectifs sont difficiles à quantifier. Les chercheurs ne savent pas si les observations sont rares parce que les effectifs sont peu nombreux, ou tout simplement parce que c'est une espèce discrète qui vit dans un environnement difficile d'accès[19]. Lorsque des études sont menées à partir de pièges photographiques, les photographies du Chat marbré sont toujours moins nombreuses en comparaison avec d'autres félins, ce qui peut présager d'une rareté de l'espèce ; cependant ses mœurs arboricoles pourraient le préserver de photographies au sol[29]. Les populations du Chat marbré sont estimées depuis 2008 par l'UICN à moins de 10 000 individus matures sur l'ensemble de son aire de répartition, sans qu'il y ait de populations isolées supérieures à 1 000 individus[8].
Moins de dix individus sont détenus en captivité[7]. En 1989, l’International Species Information System (ISIS) répertoriait seulement quatre individus[22]. En 1994, seuls deux parcs zoologiques en possédaient : le parc zoologique d'Agrate en Italie et le zoo de Chonburi en Thaïlande[30]. En 2009, seuls trois spécimens sont répertoriés par ISIS ; ils sont détenus par le zoo de Chonburi et l'Al Bustan Wildlife Breeding Center[31].
Le Chat marbré a toujours été rare en captivité. Le 14 décembre 1882, le Jardin Zoologique de Londres obtient le premier Chat marbré en captivité capturé dans l'Assam[32]. Aux États-Unis, le parc zoologique national de Washington obtient un spécimen en 1910, puis une paire de Chats marbrés est envoyée au zoo de Saint-Louis en 1937. Le zoo de San Diego se procure un couple provenant de l'île de Sumatra en 1964, mais ils ne supportent pas bien le voyage : en effet, la femelle meurt moins d'une semaine après sa venue dans l'établissement[14].
Une étude sur la possibilité de clonage thérapeutique a montré que le développement des embryons à partir de fibroblastes de Chat marbré est possible avec des ovocytes de chat domestique et de lapin. Selon l'auteur, l'utilisation du clonage pourrait permettre la future naissance de Chats marbrés[33].
Menée par Lon Grassman de février 1999 à mars 2003, une étude portant sur quatre espèces de félins en Thaïlande[Note 4] a été menée au sanctuaire faunique de Phu Khieo. Le but de l'étude était de connaître les déplacements de ces petits félins, la superficie et le chevauchement des territoires ainsi que leurs proies. En second lieu, l'étude portait sur les données chimiques des animaux capturés ainsi que sur l'identification de leurs ectoparasites. Les recherches s'appuyaient sur la pose de colliers émetteurs, l'utilisation de pièges photographiques et l'analyse des matières fécales. Une unique femelle de Chat marbré a pu être capturée mais a perdu sa balise émettrice au bout d'un mois. Peu d'informations ont pu être collectées, mais cela a permis d'établir pour la première fois[22] quelques données sur le territoire et l'activité de ce félin[23].
Le Bornean Wild Cat and Clouded Leopard Project est un projet de recherche dont le but est d'étudier conjointement les cinq espèces de félins de l'île de Bornéo[Note 5], dont les mœurs ne sont pas bien connues[Note 6] À terme, le projet devrait proposer un programme de conservation des félins sauvages de Bornéo[34]. L'aire d'étude est fixée sur la Danum Valley Conservation Area, une forêt de diptérocarpacées du territoire de Sabah dont une partie est modifiée par l'abattage sélectif depuis les années 1960. Les recherches sont basées sur des pièges photographiques et la capture d'individus afin de les équiper d'un collier émetteur. Commencé en 2007, le projet devrait durer trois ans[35] et a permis de récolter plusieurs photographies de Chat marbré, malheureusement trop peu nombreuses pour pouvoir évaluer la densité de population de ce félin[36].
Pardofelis marmorata
Le Chat marbré (Pardofelis marmorata), est une espèce de félins du genre Pardofelis. D’une taille similaire au chat domestique, il est caractérisé par sa longue queue qui représente la moitié de sa longueur totale. Sa robe tachetée rappelle l'aspect du marbre. Possédant des caractéristiques proches des grands félins, sa position taxonomique a fortement varié.
Habitant des forêts tropicales humides, ce félin est probablement arboricole, solitaire et territorial. Son aire de répartition inclut les îles de Bornéo et de Sumatra, la péninsule indochinoise et s'étend jusque sur les contreforts de l'Himalaya au Népal ainsi qu'au sud de la Chine. Ses effectifs à l'état sauvage sont difficilement évaluables car l'espèce est discrète et évolue dans un environnement d'accès ardu. Considérée par l'Union internationale pour la conservation de la nature comme une espèce vulnérable, la principale menace pesant sur le Chat marbré est la déforestation.
Ce félin est encore méconnu : moins d'une dizaine de spécimens sont détenus dans les zoos, qui ont pourtant permis de collecter des données essentielles sur la reproduction et le comportement de l'espèce. Dans les années 2000, plusieurs études menées sur les petits félins asiatiques ont permis d'augmenter les connaissances sur le Chat marbré, et notamment d'évaluer la taille de son territoire.
Pardofelis é un xénero de mamíferos carnívoros da familia dos félidos, subfamilia dos felinos, propios das selvas do sueste Asiático.
Pardofelis é un xénero monotípico, xa que só inclúe unha especie, Pardofelis marmorata.
Inicialmente foi clasificada na subfamilia dos panterinos,[3] pero actualmente considérase que se encontra estreitamente relacionada cos membros do xénero Catopuma.
Na especie recoñécense dúas subespecies:[4]
Pardofelis é un xénero de mamíferos carnívoros da familia dos félidos, subfamilia dos felinos, propios das selvas do sueste Asiático.
Mramorna mačka (lat. Pardofelis marmorata) je mala mačka o kojoj se relativno malo zna. Živi u tropskim kišnim šumama Jugoistočne Azije, na Borneu i Sumatri, a ponekad se može naći čak i u planinama Nepala. Može se naći na nadmorskoj visini do 3000 metara. Zbog teškog pristupa njenom životnom području ne zna se koliko ima primjeraka i koliko je ugrožena kao vrsta.
Po veličini ova mačka je velika kao i domaća mačka, a po pojavi je vrlo slična oblačastom leopardu, što znači da po cijelom tijelu ima tamne točke. Krzno je po izgledu slično mramoru, po čemu je mačka i dobila ime, a često se uspoređuje s onim oblačastog leoparda. Ima zaobljene uši.
Stražnje noge su vrlo duge i mršave, a leđa malo zaobljena. Rep ove mačke je jako dug i čupav, dug je 35-55 centimetara. Veličina mramorne mačke je od 45 do 62 centimetra, a težina od 4 do 7 kilograma. Ima dosta velika stopala. Također ima i izrazito velike očnjake, nalik onima velikih mačaka, iako se čini da je to rezultat paralelne evolucije.
Malo je poznato o životnim navikama mramorne mačke. Prilagođena je drvnom načinu života, gdje joj rep služi kao protuteža. Samotna je noćna životinja, lovi većinom u drvećima, pa najčešći plijen mramorne mačke su mali glodavci i ptice, a zanimljivo je i što postoje svjedočanstva da lovi plijen veći od sebe.
Nekoliko mramornih mačaka parilo se u zatočeništvu i gestacija je trajala 66-82 dana. Prosječno svaka mačka okoti 1-4 mačića. Mačići su teški 61-85 grama. Otvaraju oči nakon dvanaest do šesnaest dana. Krutu hranu počinju jesti s dva mjeseca starosti, u vrijeme kada se počinju aktivno penjati. Spolnu zrelost mačići dosežu stari 21 ili 22 mjeseca. Životni vijek mramorne mačke u prirodi je 8-12 godina, a u zatočeništvu je oko 12 godina.
Mramorna mačka (lat. Pardofelis marmorata) je mala mačka o kojoj se relativno malo zna. Živi u tropskim kišnim šumama Jugoistočne Azije, na Borneu i Sumatri, a ponekad se može naći čak i u planinama Nepala. Može se naći na nadmorskoj visini do 3000 metara. Zbog teškog pristupa njenom životnom području ne zna se koliko ima primjeraka i koliko je ugrožena kao vrsta.
Kucing batu (Pardofelis marmorata) adalah kucing liar kecil dari Asia Selatan dan Asia Tenggara. Sejak 2002, ia terdaftar dalam spesies rentan olhe IUCN seperti yang terjadi kepadatan yang rendah, dan ukuran total populasi efektif diduga kurang dari 10000 individu dewasa, dengan tiada populasi tunggal berjumlah lebih dari 1000.[2]
Spesies ini dulunya dianggap milik garis keturunan pantherine dari "kucing besar".[3] Analisis genetik menunjukkan bahwa ia erat kaitannya dengan Kucing emas dan kucing merah, yang semuanya yang menyimpang dari felid lain sekitar 9.4 juta tahun yang lalu.[4]
Kucing batu (Pardofelis marmorata) adalah kucing liar kecil dari Asia Selatan dan Asia Tenggara. Sejak 2002, ia terdaftar dalam spesies rentan olhe IUCN seperti yang terjadi kepadatan yang rendah, dan ukuran total populasi efektif diduga kurang dari 10000 individu dewasa, dengan tiada populasi tunggal berjumlah lebih dari 1000.
Spesies ini dulunya dianggap milik garis keturunan pantherine dari "kucing besar". Analisis genetik menunjukkan bahwa ia erat kaitannya dengan Kucing emas dan kucing merah, yang semuanya yang menyimpang dari felid lain sekitar 9.4 juta tahun yang lalu.
Il gatto marmorizzato (Pardofelis marmorata Martin, 1837) è un piccolo felino selvatico dell'Asia meridionale e sud-orientale. Dal 2002 la IUCN lo classifica tra le specie vulnerabili, dato che nelle regioni in cui vive la sua densità numerica è sempre molto bassa, così come il numero totale degli esemplari adulti, ritenuto inferiore alle 10.000 unità; nessuna popolazione, inoltre, supera i 1000 esemplari[2].
In passato gli studiosi ritenevano che questa specie appartenesse alla linea evolutiva dei Panterini, o «grandi felini»[3]. Le analisi genetiche, invece, hanno dimostrato che il gatto marmorizzato è un parente stretto del gatto dorato asiatico e del gatto dorato del Borneo, con i quali si è separato dagli altri felini circa 9,4 milioni di anni fa[4].
Il gatto marmorizzato ha dimensioni simili a quelle di un gatto domestico, ma ha una coda più lunga e molto più folta: usata come contrappeso, essa costituisce un ottimo adattamento allo stile di vita arboricolo. Il corpo misura 45–62 cm, la coda 35–55 cm. Il peso si aggira sui 2–5 kg[5].
Il mantello, ornato da macchie e venature simili a quelle del marmo, viene di solito paragonato a quello del più grosso leopardo nebuloso. Il colore di base varia dal giallo chiaro al grigio brunastro ed è più chiaro sulla regione ventrale. Su zampe, regioni inferiori e fronte sono presenti delle macchie scure, mentre la coda è ricoperta da bande; sul collo e lungo tutto il dorso, inoltre, corre tutta una serie di strisce. Sul retro delle orecchie vi sono delle fasce bianche[5].
Oltre che per la lunghezza della coda, il gatto marmorizzato si distingue anche per i grossi piedi, caratteristica propria anche del leopardo nebuloso. Possiede inoltre canini insolitamente grandi, che ricordano quelli dei grandi felini, ma si tratta quasi sicuramente di un semplice caso di evoluzione parallela[5].
Il gatto marmorizzato è diffuso nelle regioni tropicali dell'Indomalesia, dalle colline nepalesi ai piedi dell'Himalaya, a ovest, alla Cina sud-occidentale, a est, nonché sulle isole di Sumatra e del Borneo. Vive prevalentemente nelle umide foreste tropicali miste, dove sono presenti sia alberi decidui che sempreverdi[2].
Gli studiosi ne riconoscono due sottospecie[6]:
Nel maggio del 2000 una femmina di gatto marmorizzato venne catturata con una trappola posta lungo un sentiero battuto da animali selvatici nelle foreste collinari miste di bambù e sempreverdi del Santuario di Phu Khieo, in Thailandia. Questa femmina, il primo esemplare della sua specie ad essere stato munito di radiocollare, aveva un territorio di 5,8 km² situato a 1000–1200 m di altitudine ed era attiva soprattutto nelle ore notturne e al crepuscolo[7].
È probabile che il gatto marmorizzato trovi gran parte delle sue prede (uccelli, scoiattoli, altri roditori e rettili) nella volta della foresta[5].
Il gatto marmorizzato si è riprodotto solo raramente in cattività; il suo periodo di gestazione è stato stimato tra i 66 e gli 82 giorni. Nei pochi casi registrati sono nate cucciolate composte da due piccoli, ognuno del peso di 61-85 g. Essi aprono gli occhi a circa dodici giorni e iniziano a nutrirsi di cibo solido a due mesi, nello stesso periodo in cui iniziano attivamente ad arrampicarsi. I gatti marmorizzati raggiungono la maturità sessuale a 21 o 22 mesi e in cattività possono vivere fino a dodici anni[5].
Il gatto marmorizzato viene avvistato solo di rado nel suo habitat naturale ed è stato poco studiato dai ricercatori. La sua popolazione è stata stimata a meno di 10.000 esemplari adulti. Le foreste in cui vive si stanno restringendo sempre più e proprio per questo motivo la IUCN lo classifica tra le specie vulnerabili[2].
Gli unici gatti marmorizzati registrati nel Sistema Informativo Internazionale delle Specie (ISIS) sono una coppia ospitata presso un centro di riproduzione degli Emirati Arabi Uniti[8].
Il gatto marmorizzato (Pardofelis marmorata Martin, 1837) è un piccolo felino selvatico dell'Asia meridionale e sud-orientale. Dal 2002 la IUCN lo classifica tra le specie vulnerabili, dato che nelle regioni in cui vive la sua densità numerica è sempre molto bassa, così come il numero totale degli esemplari adulti, ritenuto inferiore alle 10.000 unità; nessuna popolazione, inoltre, supera i 1000 esemplari.
In passato gli studiosi ritenevano che questa specie appartenesse alla linea evolutiva dei Panterini, o «grandi felini». Le analisi genetiche, invece, hanno dimostrato che il gatto marmorizzato è un parente stretto del gatto dorato asiatico e del gatto dorato del Borneo, con i quali si è separato dagli altri felini circa 9,4 milioni di anni fa.
Marmurinė katė (lot. Pardofelis marmorata, angl. Marbled cat, vok. Marmorkatze) – katinių (Felidae) šeimos plėšrus žinduolis. Tai labai reta laukinių kačių rūšis. Sutinkama dažniausiai Pietryčių Azijos miškuose.
Marmurinė katė savo išvaizda yra labai panaši į daug didesnį dūminį leopardą (Neofelis nebulosa). Atrodo tarsi mažesnė jo kopija. Šių rūšių ekologija ir gyvenimo būdas – taip pat panašūs.
Kailis storas ir minkštas, su dėmių raštu. Auksaspalviame kailio fone išsiskiria stambios tamsios dėmės, kurių kraštuose atspalvis yra kiek blankesnis. Santykinai ilga, stora uodega padeda šiai katei išlaikyti pusiausvyrą, mitriai keliaujant šakomis viršutiniame miško aukšte. Kojos trumpos, pėdos pritaikytos laipioti medžiais. Krūtinėje ir papilvėje kailis šviesesnis. Ausys juodos, ant kiekvienos iš jų (iš nugaros pusės) yra po baltą dėmę.
Didžiąją savo gyvenimo dalį marmurinės katės praleidžia medžiuose. Mėgsta uždarą gyvenimo būdą. Gaudo voveres, vaisėdžius šikšnosparnius, paukščius. Kartais nusileidžia pamedžioti ant žemės. Tuomet į jų nagus pakliūna smulkesnis grobis – graužikai, ropliai, varlės. Manoma, kad šie plėšrūnai aktyvūs naktį.
Gamtoje marmurinių kačių elgsena nepakankamai ištirta. Jų populiacija yra beveik nežinoma. Informacija yra surinkta stebint šiuos gyvūnus nelaisvėje.
Marmurinės katės veisiasi bet kuriuo metu, tačiau tik kartą metuose. Nėštumas trunka 81 dieną. Gimsta 1-4 jaunikliai. Kačiukai akis atmerkia 14-ąją dieną. Jų kailis išlaiko vienatonį rudą atspalvį iki 4 mėnesių, po to jame išryškėja dėmės. Ištirta, jog po 21 mėnesio marmurinės katės jaunikliai subręsta pilnai.
Marmurinė katė sutinkama Pietryčių Azijoje: Šiaurės Indijoje, Nepale, Mianmare, Tailande, Malaizijoje, Sumatroje ir Borneo.
Marmurinė katė – miškų gyventoja. Ji yra aptinkama ir Nepalo aukštikalnių miškuose, ir tropinėse džiunglėse, dengiančiose Borneo salos žemumas. Masiniai miškų kirtimai Azijos pietryčiuose ypač susiaurino marmurinės katės arealą, apie kurį sprendžiama tik iš pavienių pastebėjimų. Šios katės tapo labai retos ir saugotinos. Jų medžioklė uždrausta.
Yra žinomi du marmurinės katės porūšiai:
Dėl panašumo į dūminį leopardą marmurinė katė seniau priskirta didžiųjų kačių pošeimiui (Pantherinae). Labai panaši abiejų kačių išvaizda, ekologija, gyvenimo būdas, kai kurie anatominiai duomenys. Vis dėlto, genetiniai tyrimai parodė, kad dūminiams leopardams marmurinės katės negiminingos[1], o artimiausios šių kačių giminaitės – Catopuma genties katės[2]. Todėl šiuo metu marmurinės katės priskiriamos mažųjų kačių (Felinae) pošeimiui[3].
Marmurinė katė (lot. Pardofelis marmorata, angl. Marbled cat, vok. Marmorkatze) – katinių (Felidae) šeimos plėšrus žinduolis. Tai labai reta laukinių kačių rūšis. Sutinkama dažniausiai Pietryčių Azijos miškuose.
Kucing Dahan (bahasa Inggeris): Marbled Cat) ialah salah satu daripada haiwan yang terdapat di Malaysia. Nama saintifiknya ialah Pardofelis marmorata. [3], [4]
Kucing Dahan boleh didapati di Malaysia.
Kucing Dahan adalah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam haiwan, bertulang belakang (vertebrata), kelas Mamalia. Dalam aturan : , tergolong dalam keluarga : . Kucing Dahan adalah haiwan berdarah panas, melahirkan anak, menjaga anak, dan mempunyai bulu di badan.
Jantung Kucing Dahan terdiri daripada 4 kamar seperti manusia. Kamar atas dikenali sebagai atrium, sementara kamar bawah dikenali sebagai ventrikel.
Sebagai mamalia, Kucing Dahan berdarah panas, melahirkan anak, menjaga anak, dan mempunyai bulu di badan. Kucing Dahan akan menjaga anaknya sehingga mampu berdikari.
Kucing Dahan merupakan haiwan yang dilindungi and memerlukan lesen pemburuan.Di Malaysia ia merupakan sejenis haiwan yang dilindungi di bawah UNDANG-UNDANG MALAYSIA Akta 686 AKTA PERDAGANGAN ANTARABANGSA MENGENAI SPESIES TERANCAM 2808.[5]
Kucing Dahan (bahasa Inggeris): Marbled Cat) ialah salah satu daripada haiwan yang terdapat di Malaysia. Nama saintifiknya ialah Pardofelis marmorata. ,
De marmerkat (Pardofelis marmorata) is een katachtig dier (familie Felidae), dat voorkomt van Nepal tot de bossen van Borneo en Sumatra. Het geslacht behoort tot de onderfamilie van de "kleine katten" (Felinae).
De marmerkat is ongeveer even groot als een gedomesticeerde kat. De lichaamslengte varieert tussen de 45 tot 62 cm. De staart, die dikker is dan die van de huiskat, varieert in lengte tussen de 35 en 55 cm. Het gewicht ligt tussen de 2 en 5 kg. Deze kat heeft een dikke, zachte vacht met een variabele grondkleur: donker grijsbruin of geelachtig grijs tot roodbruin. Op de kop zijn donkere vlekken die in de nek vervloeien tot evenwijdige strepen en verder doorlopen over de rug en flanken. Deze strepen worden onderbroken door lichte vlekken waardoor een patroon ontstaat van lichte vlekken met weer donkere randen. Hij lijkt daardoor op de veel grotere nevelpanter die ook zo'n vacht heeft. Van onder, op de poten en op de staart bevindt zich een patroon van donkere vlekken.
Behalve deze uiterlijke overeenkomst met de nevelpanter, valt ook op dat hij een brede voetafdruk heeft en betrekkelijk grote hoektanden. Daardoor lijkt het sterk op soorten uit de onderfamilie van de "grote katten" zoals panters en tijgers.
De prooien van de marmerkat zijn vooral kleine zoogdieren en reptielen, zoals eekhoorns en muizen.
De marmerkat komt voor in een groot maar zeer verbrokkeld verspreidingsgebied dat reikt van Nepal tot Indochina in het oosten en zuidelijk daarvan tot het schiereiland Malakka en de eilanden Sumatra en Borneo. Het leefgebied is vochtig, altijd groenblijvend en ongerept tropisch regenwoud. Dankzij het gebruik van cameravallen blijkt dat deze kat ook voorkomt in meer aangetast bos, maar niet in oliepalmplantages.[1]
De marmerkat heeft dus een groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven gering. De grootte van de populatie werd in 2007 geschat op minder dan 10.000 exemplaren. Nergens is een aaneengesloten populatie die groter is dan 1000 dieren. Alleen al tussen 1997 en 2007 is (weer) 10% van dit leefgebied door ontbossingen verloren gegaan. Om deze reden stond de marmerkat tussen 2002 en 2008 als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN. Dankzij het gebruik van cameravallen, bleek de kat ook voor te komen in gebieden waarvan men dit niet had verwacht. De IUCN merkt hierbij op dat het zeer waarschijnlijk niet gaat om een uitbreiding van het verspreidingsgebied, maar om betere waarnemingsmethoden. Het dier heeft daarom de status gevoelig (voor uitsterven) gekregen, maar het leefgebied krimpt verder door ontbossingen.[1]
De marmerkat (Pardofelis marmorata) is een katachtig dier (familie Felidae), dat voorkomt van Nepal tot de bossen van Borneo en Sumatra. Het geslacht behoort tot de onderfamilie van de "kleine katten" (Felinae).
Marmorkatt (Pardofelis marmorata) er et relativt lite kattedyr i gruppen med asiatiske småkatter (baykattlinjen). Den er eneste art i slekten Pardofelis. Arten har 19 kromosompar.[2]
Marmorkatt holder til i Sørøst-Asia, fra de store skog- og fjellområdene i India og Nepal i nordvest til de tropiske regnskogene på øyene Borneo og Sumatra i sørøst. Arten finnes i: Bangladesh, Bhutan, Brunei, Kambodsja, Kina, India, Indonesia (Kalimantan, Sumatra), Laos, Malaysia (fastlandet Malaysia, Sabah, Sarawak), Myanmar, Nepal, Thailand og Vietnam.[1]
Marmorkatten har ofte blitt sammenlignet med treleoparden, siden pelsmønsteret er slående likt. Den er ikke stort større enn en vanlig huskatt og veier normalt kun 2–5 kg. Kroppslengden, målt fra snutespiss til halerot, på ca. 45–61 cm. I tillegg kommer en svært lang hale, som gjerne måler ca. 35–55 cm. Skulderhøyden ligger normalt på ca. 28 cm.
Pelsen er gulbrun i grunnfarge og dekket av store irregulære flekker, som blir blekere mot midten og har en mørk ytterkant. Langs flankene er mønsterflekkene brutte. Markeringene over ryggen og i nakke- og hoderegionen er gjerne mørkere, nærmest sorte. Disse markeringene ser ut til å være noe mindre enn hos treleoparden, og mer marmorlignende i sin struktur. i Ansiktet har denne katten et brutt båndmønster som løper fra øyekroken og over hodet. Hodet som sådan er forhodsvis rundt og lite, med en høy skalle og små runde stående ører. Marmorkatten har mellomhud mellom tærne og doble klokapper, som treleoparden.
Marmorkatten er en av de mest sky og mest vanskelige kattene å forske på, fordi den lever store deler av livet opp i trærne. Den er nattaktiv og jager bytte både i trærne og langs bakken (stedvise forskjeller). Den jakter blant annet på små pattedyr, reptiler, insekter og fugler.
I fangenskap har hunnen brunst hver måned, men man vet ikke hvordan dette er i vill tilstand. Drektighetstiden varer normalt i 66–82 dager og kullstørrelsen består for det meste av 2 unger, men 1–4 ansees normalt. Ungene, som fødes blinde, veier gjerne mindre enn 100 gram ved fødselen og utvikler seg hurtig. Øynene åpnes etter ca. 12–16 dager. Ungene har spettet pels, men utvikler det karakteristiske marmormønstret senere.
Marmorkatten var tidligere systematisert sammen med de små kattedyrene i underfamilien Felinae, men den ble senere plassert i en egen slekt (Pardofelis) og flyttet til gruppen med store kattedyr (Pantherinae). Senere ble den omplassert til gruppen med asiatiske småkatter (baykattlinjen), som består av to slekter og tre arter.
To underarter aksepteres internasjonalt, men det gjenstår en rekke spørsmål om eventuelt flere eksisterer.
Den totale bestanden av marmorkatter har ikke blitt kartlagt. Den regnes derfor som middels spesielt truet art av IUCN, selv om den mange steder er svært utrydningstruet. Den står også på CITES Appendix I liste over truete arter.
Marmorkatt (Pardofelis marmorata) er et relativt lite kattedyr i gruppen med asiatiske småkatter (baykattlinjen). Den er eneste art i slekten Pardofelis. Arten har 19 kromosompar.
Marmorkatt holder til i Sørøst-Asia, fra de store skog- og fjellområdene i India og Nepal i nordvest til de tropiske regnskogene på øyene Borneo og Sumatra i sørøst. Arten finnes i: Bangladesh, Bhutan, Brunei, Kambodsja, Kina, India, Indonesia (Kalimantan, Sumatra), Laos, Malaysia (fastlandet Malaysia, Sabah, Sarawak), Myanmar, Nepal, Thailand og Vietnam.
Lamparcik marmurkowy[4], kot marmurkowy[5] (Pardofelis marmorata) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych (Felidae).
Lasy wschodnich Himalajów, Półwyspu Indochińskiego, Sumatry i Borneo.
Futro długie, miękkie, z ubarwieniem charakterystycznym dla lamparta. Zamieszkuje jedynie lasy, znakomicie wspina się na drzewa. Żywi się głównie drobnymi kręgowcami. Ciąża trwa ok. 65 dni, samica rodzi 2–3 młode.
Lamparcik marmurkowy, kot marmurkowy (Pardofelis marmorata) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych (Felidae).
O gato-marmorado ou gato-marmoreado (Pardofelis marmorata) é uma espécie de felino que habita a Reserva Florestal de Dermakot, na Malásia.[1] Sua cauda é grande e provavelmente ajuda esse felino que é do tamanho de um gato doméstico a se equilibrar enquanto navega nas florestas do sudeste asiático á noite. Por ser um animal sorrateiro e ter um estilo de vida secreto, a espécie é uma das menos conhecidas entre todos os felinos.
O gato-marmorado ou gato-marmoreado (Pardofelis marmorata) é uma espécie de felino que habita a Reserva Florestal de Dermakot, na Malásia. Sua cauda é grande e provavelmente ajuda esse felino que é do tamanho de um gato doméstico a se equilibrar enquanto navega nas florestas do sudeste asiático á noite. Por ser um animal sorrateiro e ter um estilo de vida secreto, a espécie é uma das menos conhecidas entre todos os felinos.
Pisica marmorată (Pardofelis Marmorata) este o specie de pisică sălbatică mică ce trăiește în Asia de Sud și de Sud-Est. Din 2002, ea a fost clasificată ca specie vulnerabilă de IUCN, așa cum poate fi întâlnită doar în densități mici, și efectivul total al populației lor este considerat a fi sub 10.000 de indivizi maturi, nici o populație ne având mai mult de 1.000 de indivizi.[1]
Pisica marmorată are o coadă foarte lungă (care reprezintă jumătate din lungimea sa totală) și blană cu dungi ca marmura, de unde și numele ei. Dimensiunile pisicii marmorate sunt asemănătoare cu cele ale pisicii domestice. Are o greutate între 2 și 5 kg.[2]
Pisica marmorată (Pardofelis Marmorata) este o specie de pisică sălbatică mică ce trăiește în Asia de Sud și de Sud-Est. Din 2002, ea a fost clasificată ca specie vulnerabilă de IUCN, așa cum poate fi întâlnită doar în densități mici, și efectivul total al populației lor este considerat a fi sub 10.000 de indivizi maturi, nici o populație ne având mai mult de 1.000 de indivizi.
Mačka mramorovaná (Pardofelis marmorata alebo Felis marmorata) je málo známy druh. Žije predovšetkým vo vlhkých, nížinných tropických lesoch. Vzhľadom pripomína zmenšeninu leoparda obláčikového. Má dlhý chvost, vynikajúco sa šplhá a loví zrejme v noci, hlavne veverice, vtáky a iné stromové živočíchy. O tejto mačke vie veda veľmi málo. Pomáhajú údaje zozbierané v Thajsku. Gravidita trvá 81 dní, počet mláďat je 1 – 4, pohlavne dospievajú vo veku 21 mesiacov.
Mačka mramorovaná (Pardofelis marmorata alebo Felis marmorata) je málo známy druh. Žije predovšetkým vo vlhkých, nížinných tropických lesoch. Vzhľadom pripomína zmenšeninu leoparda obláčikového. Má dlhý chvost, vynikajúco sa šplhá a loví zrejme v noci, hlavne veverice, vtáky a iné stromové živočíchy. O tejto mačke vie veda veľmi málo. Pomáhajú údaje zozbierané v Thajsku. Gravidita trvá 81 dní, počet mláďat je 1 – 4, pohlavne dospievajú vo veku 21 mesiacov.
Marmorkatt[3] (Pardofelis marmorata) är ett mellanstort kattdjur som lever i Sydostasien. Marmorkatten är den enda arten i släktet Pardofelis.[2]
Arten är bara lite större än en tamkatt. Kroppslängden ligger vid 45 till 62 cm och därtill kommer en 35,5 till 55 cm lång svans. Vikten är vanligen 2,4 till 3,7 kg. Med sin längre svans, påminner den i utseende om en liten trädleopard och ibland förväxlas marmorkatten med ungdjur av trädleopard.[4] Pälsen är tjock och har ett marmorerat mönster på en gråbrun till gulgrå grundfärg. Dessa oregelbundna mörkgråa till svarta fläckar eller ringar finns även på den yviga svansen. Angående storleken och kroppsformen liknar marmorkatten den i samma utbredningsområde förekommande leopardkatten. Marmorkatten har däremot en kortare och bredare skalle.[4] Ögonen är bärnstensfärgade eller gyllen och öronen är jämförelsevis korta och avrundade.[5]
Utbredningsområdet sträcker sig från nordöstra Indien och Nepal till Sydostasien, Borneo och Sumatra. Arten lever främst i städsegröna tropiska skogar, oftast i kulliga områden eller i Himalayas lägre delar. På grund av avskogning är utbredningsområdet uppdelat i flera från varandra skilda regioner.[1]
Marmorkattens levnadssätt är mindre bra utforskade. Den antas leva av smådjur som gnagare, grodor och insekter samt småfåglar och jagar förmodligen i träden, men även uppgifter om att den jagar på marken finns. Enligt en studie från Nepal är vanliga bytesdjur harar, turkduva, klippduva, grå frankolin (Francolinus pondicerianus), påfågel, Lophura leucomelanos, röd djungelhöna och råttor.[6]
Detta kattdjur kan vara aktiv på dagen och på natten men föredrar troligen den mörka tiden. I Thailand vistas den vanligen i ett område som är lite större än 5 kvadratkilometer. Fortplantningssättet är bara känt från individer i fångenskap. Ungarna föds under våren eller hösten och oftast föds tvillingar. Dräktigheten varar enligt observationerna 66 till 82 dagar. Ungarna blev könsmogna efter 21 till 22 månader och den äldsta individen levde något längre än 12 år.[5]
Sin ringa storlek till trots räknas marmorkatten ofta till de "stora katterna" (Pantherinae) men det finns även zoologer som räknar den till underfamiljen Felinae och andra forskare menar att den än så länge ska listas som incertae sedis.[2]
Marmorkatten är sällsynt, kanske så få som 10 000 vuxna individer, och populationen splittrad. Arten räknas som sårbar (vulnerable) på grund av detta och omfattande habitatförlust. Den får inte jagas i de flesta stater i utbredningsområdet.[1]
Marmorkatt (Pardofelis marmorata) är ett mellanstort kattdjur som lever i Sydostasien. Marmorkatten är den enda arten i släktet Pardofelis.
Mermer kedisi (Pardofelis marmorata), kedigiller (Felidae) familyasından Güneydoğu Asya'da yaşayan küçük bir kedi türü.
Mermer kedisi ev kedisinden biraz daha büyüktür. Uzunluğu 55 cm olup, buna ilaveten 50 cm uzunluğunda bir kuyruk gelir. Postunun deseni, kendisinden çok daha büyük olan bulutlu parsa benzer. Postunda sarı zemin üzerinde büyük, siyah ve iç kısımlarında kenar kısımlardan daha soluk olan, düzensiz şekilli, lekeler vardır. Akrabası olmadığı halde figür olarak, aynı bölgelerde yayılım gösteren bengal kedisini andırır. Mermer kedisi çok sık olarak, kediler için tipik olan kambur duruşu alır. Öyle ki çok uzun süre boyunca başka bir duruş göstermediği olur.
Mermer kedisi, karasal Güneydoğu Asya'da Malezya Yarımadası'ndan Himalayalar'ın eteklerine kadar ve Sumatra ile Borneo'da dağılmıştır. Tropik yağmur ormanları yaşam alanıdır.
Tek başına dolaşan mermer kedisi, sincapları, kurbağaları, kuşları ve Böcekleri avlar. Yere bağımlı Bengal kedisinden farklı olarak mermer kedisi, çoğunlukla ağaçların dalları üzerinde hareket eder. Böylece Bengal ve mermer kedileri birbirleriyle rekabet oluşturmazlar
Büyüklüğü sebebiyle mermer kedisi doğal olarak, yıllar boyunca, küçük kediler (Felinae) alt familyasına dahil edilmiştir. Modern DNA analizlerinden sonra şaşırtıcı olarak, bu kedinin büyük ihtimalle aslan, kaplan gibi büyük kedilerle (Pantherinae) çok daha yakın akaraba olduğu sonucu ortaya çıkmıştır. Hatta bu kedi, büyük ve küçük kediler arasında bağlantı elemanlığına yakın durumdadır. Ayrıca mermer kedisinin, vaşaklarla akraba olabileceği yönünde de yeni emareler mevcuttur.
Mermer kedisi (Pardofelis marmorata), kedigiller (Felidae) familyasından Güneydoğu Asya'da yaşayan küçük bir kedi türü.
Деякий час її вважали лінією великих кішок, зокрема через спорідненість у візерунку хутра і дещо збільшені верхні ікла мармурова кішка поміщалась в один рід з димчастим леопардом (Corbett & Hill, 1992). Проте нині мармурова кішка поміщена у рід Pardofelis разом із Азійською золотистою кішкою та Гнідою кішкою Браєном та Джонсоном (2007) на основі проб ДНК. Спільний прабатько трьох видів роду жив 5.41 мільйонів років тому.
Філогенетичне древо роду Pardofelis
PardofelisPardofelis marmorata
Мармурові кішки трохи більші за домашніх кішок, вагою 2—5 кг. Їх довжина становить близько 55 см, не враховуючи 50-сантиметрового хвоста. Висота в холці від 35 до 55 см. Ноги гнучкі й досить короткі, але ступні великі з великими подушечками. Очі бурштинові або золотисті, вуха малі й округлі. Очі оточені кільцями кольору слонової кістки. Ікла довгі порівняно з розміром тіла. Хутро густе й м'яке. Візерунок хутра нагадує димчастого леопарда: на жовтому тлі видніються великі чорні, нерівномірно окреслені плями, внутрішня частина яких світліша за краї. Нижні частини тіла світліші. По будові тіла мармурові кішки схожі поширеним в тих же краях далекосхідними котами, хоча близької спорідненості між обома видами немає. Часто мармурові кішки перебувають в положенні з опуклою спиною.
Мармурові кішки мешкають в континентальній Південно-Східній Азії, в східних Гімалаях, на Суматрі і Борнео. Їх безпосередньою сферою проживання є вологі тропічні ліси. Хоча, насправді, цей вид був записаний в широкому діапазоні середовищ існування від рівня моря до 3000 метрів. Місця проживання включають змішані листяно-вічнозелені ліси, вторинні ліси, вирубки, ліс після вирубок, і кам'янисті чагарники. Країни проживання: Бутан; Бруней-Даруссалам; Камбоджа; Китай; Індія; Індонезія (Калімантан, Суматра); Лаос; Малайзія (півострів Малайзія, Сабах, Саравак); М'янма; Непал; Таїланд; В'єтнам.
Нічний мисливець. На відміну від бенгальського кота, що живе на землі, вона пересувається в основному по гіллю дерев, і таким чином обидва види не складають один одному особливої конкуренції.
Мармурова кішка харчується гризунами, особливо з родини вивіркових, а також жабами, птахами і комахами.
Вагітність, за оцінками, триває десь між 66 і 82 днів. Очі кошенят повністю відкриті у близько 16 днів, і вони зможуть ходити у 22 дні. Менш ніж 100 грамів при народженні, вони швидко розвиваються. Молодь досягає статевої зрілості у 21—22 місяці, одна особина в неволі дожила до 12 років і трьох місяців.
Головною загрозою для мармурової кішки є знеліснення. Мармурова кішка внесена до Додатку I CITES. Полювання на неї заборонена в країнах: Бангладеш, Китай (тільки у провінції Юньнань), Індія, Малайзія, Індонезія, М'янма, Непал і Таїланд. Мармурову кішку рідко можна побачити в зоопарках і вона погано розмножується в неволі. Цей вид знаходиться на межі вимирання і занесений в Міжнародну Червону книгу.
Mèo gấm, hay còn gọi là mèo cẩm thạch (hán việt: cẩm miêu, danh pháp: Pardofelis marmorata) là một loài mèo rừng có bộ lông đẹp nhất trong họ hàng nhà mèo, thuộc chi Pardofelis sinh sống ở các khu rừng Đông Nam Á. Mèo gấm có họ hàng gần với báo lửa, chúng cùng với mèo lửa xứ Borneo Pardofelis badia hợp thành chi Pardofelis.
Mèo gấm có kích thước tương tự như mèo nhà, với mèo trưởng thành có chiều dài thân đến 62 cm, đuôi dài đến 55 cm, vai cao tới 35 cm, trọng lượng 2 - 5 kg.
Cằm và dưới môi trắng hoặc vàng nhạt, sau tai có đốm trắng. Bộ lông dày, mịn, màu nền xám nâu hoặc xám xanh có nhiều hoa vân cẩm thạch hai bên sườn. Chân và đuôi có nhiều đốm thẫm. Đuôi dài và mập.
Mèo gấm được tìm thấy tại Assam ở tây bắc Ấn Độ, Nepal (phân loài P. m. chartoni), Trung Quốc, các nước vùng Đông Nam Á (Borneo, Campuchia, Indonesia, Lào, Malaysia, Myanma, Thái Lan và Việt Nam), Bhutan. Tại Bangladesh sự hiện diện của chúng còn đang tranh cãi.[2]
Mèo gấm có bộ lông đẹp nên hay bị con người săn bắt, dẫn đến tình trạng ngày càng khan hiếm, bị đe dọa tuyệt chủng. Hiện Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế IUCN thống kê số lượng cá thể mèo gấm toàn thế giới khoảng 10.000 con và liệt giống này vào danh mục các loài sắp nguy cấp.[3]
Tại Việt Nam, mèo gấm có mặt tại hầu hết các vùng rừng từ Bắc xuống đến Nam với số lượng ngày càng suy giảm và hiện được liệt vào Danh mục sách đỏ động vật Việt Nam.[4]
|archivedate=
(trợ giúp) |version=
được định rõ trong việc sử dụng {{IUCN}} (tiếng Việt)
(tiếng Anh)
(tiếng Pháp)
Mèo gấm, hay còn gọi là mèo cẩm thạch (hán việt: cẩm miêu, danh pháp: Pardofelis marmorata) là một loài mèo rừng có bộ lông đẹp nhất trong họ hàng nhà mèo, thuộc chi Pardofelis sinh sống ở các khu rừng Đông Nam Á. Mèo gấm có họ hàng gần với báo lửa, chúng cùng với mèo lửa xứ Borneo Pardofelis badia hợp thành chi Pardofelis.
Pardofelis marmorata Martin, 1837
Ареал Охранный статусМра́морная ко́шка[1] (лат. Pardofelis marmorata) — вид дикой кошки из юго-восточной Азии.
Мраморные кошки немного крупнее домашних кошек. Их длина составляет около 55 см, не учитывая 50-сантиметрового хвоста. Узор шерсти напоминает дымчатого леопарда: на жёлтом фоне виднеются крупные чёрные, неравномерно очерченные пятна, внутренняя часть которых светлее краёв. По телосложению мраморные кошки схожи с дальневосточными котами, хотя близкого родства между обоими видами нет. Часто мраморные кошки пребывают в положении с выпуклой спиной.
Мраморные кошки обитают в континентальной юго-восточной Азии, в восточных Гималаях, на Суматре и Калимантане. Их непосредственной сферой обитания являются тропические леса. Будучи ночным охотником, мраморная кошка питается грызунами, в особенности из семейства беличьих, жабами, птицами и насекомыми. В отличие от живущего на земле бенгальского кота, она передвигается в основном в ветвях деревьев, и таким образом оба вида не составляют друг другу особой конкуренции.
Из-за небольшого размера мраморную кошку долгое время относили к подсемейству малых кошек (Felinae). Однако после современных анализов ДНК зоологи пришли к неожиданному выводу, что она гораздо ближе большим кошкам (Pantherinae), таким как львы и тигры. Возможно, она является связующим звеном между обоими подсемействами. В последнее время выдвигались мнения, по которым мраморная кошка близкая родственница рода рысей.
Мраморная кошка внесена в Приложение I CITES (Конвенции по международной торговле вымирающими видами дикой фауны и флоры). Охота на неё запрещена в Бангладеш, Китае (только в провинции Юньнань), Индии, Малайзии, Индонезии, Мьянме, Непале и Таиланде[2].
紋貓(学名 Pardofelis marmorata),又名雲貓,是一种体型与家猫大小相仿的猫科动物,模式产地在苏门答腊[3] 。紋貓的尾巴较长,并长有厚毛。紋貓一般栖息在树上,有类似大理石斑纹的毛皮,故而得名。紋貓一般为灰黄色。过去常被归入豹亚科,但最新的分类已将它归入猫亚科。
紋貓一般以鸟类、松鼠和啮齿类动物为食。
紋貓有两个已知亚种,分布在印度东北部、尼泊尔以及文莱、苏门达腊等东南亚地区。
紋貓(学名 Pardofelis marmorata),又名雲貓,是一种体型与家猫大小相仿的猫科动物,模式产地在苏门答腊 。紋貓的尾巴较长,并长有厚毛。紋貓一般栖息在树上,有类似大理石斑纹的毛皮,故而得名。紋貓一般为灰黄色。过去常被归入豹亚科,但最新的分类已将它归入猫亚科。
紋貓一般以鸟类、松鼠和啮齿类动物为食。
Felis marmorata Martin, 1837[5][7]
和名 マーブルキャット[7]マーブルキャット(Pardofelis marmorata)は、食肉目ネコ科Pardofelis属に分類される食肉類。本種のみでPardofelis属を構成する説もある[4][5]。別名マーブルドキャット[8][9]、マーブルネコ[7]。
インド北東部、インドネシア(スマトラ島、ボルネオ島)、カンボジア、タイ王国、中華人民共和国南西部、ネパール、ブータン、ブルネイ、ベトナム、マレーシア、ミャンマー、ラオス[3]
模式産地はジャワ島かスマトラ島とされていたが、スマトラ島と考えられている[4][5]。
体長45 - 53センチメートル[7]、もしくは45-62cm[8]。尾長48 - 55センチメートル[7]、もしくは36-55cm[8]。体重2 - 5キログラム[7]。柔らかい体毛で密に被われる[7]。背面が黒みがかった黄褐色、腹面が淡黄色[7]。顔や頸部・背に黒い縞模様が入る[7]。体側面には黒く縁取られた斑紋が入る[7]。尾には黒い横縞と斑点が入る[6][7]。斑紋は個体変異が大きい[7]。
耳介は丸みを帯びる[6][7]。耳介の後方は黒い体毛で被われ、白い斑点が入る(虎耳状斑)[7]。虹彩は淡褐色[7]。瞳孔は縦長の楕円形に収縮する[7]。四肢はやや短い[7]。爪は完全にさやに引っ込める事ができない[7]。
ヒョウ亜科
マーブルキャット Pardofelis marmota
ボルネオヤマネコPardofelis badia
アジアゴールデンキャット
Pardofelis temmincki
ネコ亜科(もしくはネコ族)の他属
斑紋や細長い犬歯はウンピョウに類似するが体重はウンピョウの約3分の1と非常に小型であること、核型がヒョウ属やオオヤマネコ属と共通することから分類については混乱していた[11]。ヒョウ亜科に含めたり、特にウンピョウと近縁とする説もあった[11]。2006年に発表された分子系統推定の一例ではネコ亜科内で初期に分岐した系統に含まれるという解析結果が得られ、Pardofelis属に同じ系統のアジアゴールデンキャットとボルネオヤマネコを含める説もある[10]。
毛色から亜種が分割されていた。以下の分類はMSW3(Wozencraft,2005)、分布・形態はIUCN SCC Cats Specialist(2017)に従う[4][5]。
毛色の二型の境目はクラ地峡にあるとする説もある[4]。X染色体およびY染色体上の遺伝子・ミトコンドリアDNAの分子系統解析から、インドシナ半島個体群とマレー半島(スンダ)個体群は約2,000,000年前に分岐したという解析結果が得られている[4]。将来的にはクラ地峡以北の個体群が別種として分割され、毛色が褐色であると報告されているボルネオ島個体群が別亜種となる可能性がある[4]。以下の分類・分布はIUCN SCC Cats Specialist(2017)に従う[4]。
森林に生息し、熱帯にある多湿な落葉広葉樹と常緑広葉樹の混交林を好むと考えられている[3]。夜行性で、単独行動を主とすると考えられている。
主に鳥類やリス類などの齧歯類を食べ、トカゲ類やカエル類も食べると考えられている[6]。飼育下ではリス類・鳥類・カエルを食べた例がある[6]。狩りは川沿いの土手や地上の開けた見通しの良い場所で行うという説もある。マーブルキャットの生息地となる樹の密集した森林では見つけることすら困難であるため、その生態はほとんど知られていない。
家禽を捕食する害獣とみなされることもある[3]。
生息数の推移に関する詳細な報告はないが森林伐採や農地開発による生息地の破壊、皮革用や食用・骨目的の狩猟などにより生息数が減少していると考えられている[3]。1975年のワシントン条約発効時からワシントン条約附属書Iに掲載されている[2]。
マーブルキャット(Pardofelis marmorata)は、食肉目ネコ科Pardofelis属に分類される食肉類。本種のみでPardofelis属を構成する説もある。別名マーブルドキャット、マーブルネコ。
마블고양이(marbled cat, Pardofelis marmorata)는 남아시아와 동남아시아에서 발견되는 작은 고양이과 동물의 일종이다. 낮은 개체 밀도를 보이며, 전체 유효 개체군 크기가 10000마리 이하의 성체 개체수로 파악되고 1000마리 이상의 단일 개체군이 없기 때문에, 2002년 이후 국제 자연 보전 연맹(IUCN)에서 취약종(VU, vulnerable species)으로 지정, 분류하고 있다.[2]
마블고양이는 한때 "대형 고양이류" 계통인 표범아과에 속하는 종으로 간주되었다.[3] 유전학적 계통 분석 결과 아시아황금고양이 및 보르네오황금고양이와 더 밀접한 관계가 있고 약 940만년 전에 분기된 것으로 밝혀졌다.[4]
마블고양이는 집고양이와 크기가 비슷하고, 꼬리 털이 좀더 두껍고 부드러우며(몸보다 더 긴 것으로 추정된다.), 꼬리는 나무 위에서 생활하기 쉽도록 적응한 결과로 몸의 균형을 잡는 데 이용된다.
마블고양이의 몸길이 범위는 45~62cm 사이에 있으며, 꼬리 길이는 35~55cm 정도이다. 몸무게는 2~5kg 사이에서 다양하게 기록되고 있다. 모피는 두껍고 부드러우며, 진한 회색빛 갈색부터 누르스름한 회색과 적갈색까지 다양한 배경색을 띤다. 이마와 머리 윗부분의 반점은 목의 좁고 길이 방향으로 이어지는 줄무늬와 등의 불규칙한 줄무늬로 이어진다. 등과 옆구리는 어둡고 불규칙하고 가장자리가 진한 얼룩 반점이 나 있다. 다리와 하체에 검은 점이 박혀 있으며, 꼬리는 검은 반점과 함께 줄무늬 고리가 나 있다. 또한 긴 꼬리 외에 큰 발은 마블고양이와 다른 고양이과 동물을 구별하는 특징이다. 또한 비정상적으로 큰 송곳니를 갖고 있으며, 이는 대형 고양이류의 특징으로 평행 진화의 결과로 추정된다.[5] 마블고양이는 멈춰 있거나 쉴 때, 등을 활처럼 휘는 독특한 자세를 취한다.
마블고양이는 열대 인도말라야 생물 지리구 서쪽의 히말라야 산맥 구릉 지대를 따라 서쪽으로 네팔 그리고 동쪽으로 중국 남서부 그리고 수마트라섬과 보르네오섬의 여러 섬들에서 발견된다. 주로 습윤 서식지와 탈락성 숲과 상록수 숲이 섞인 열대 숲에서 서식한다.[2]
2종의 아종이 알려져 있다.[6]
다음은 고양이과의 계통 분류이다.[8]
고양이과† 마카이로두스아과
표범아과 구름표범속 표범속 고양이아과 마블고양이속 황금고양이속 서벌속 카라칼속 호랑고양이속 스라소니속 치타속 퓨마속 재규어런디속 마눌속 삵속 고양이속마블고양이(marbled cat, Pardofelis marmorata)는 남아시아와 동남아시아에서 발견되는 작은 고양이과 동물의 일종이다. 낮은 개체 밀도를 보이며, 전체 유효 개체군 크기가 10000마리 이하의 성체 개체수로 파악되고 1000마리 이상의 단일 개체군이 없기 때문에, 2002년 이후 국제 자연 보전 연맹(IUCN)에서 취약종(VU, vulnerable species)으로 지정, 분류하고 있다.
마블고양이는 한때 "대형 고양이류" 계통인 표범아과에 속하는 종으로 간주되었다. 유전학적 계통 분석 결과 아시아황금고양이 및 보르네오황금고양이와 더 밀접한 관계가 있고 약 940만년 전에 분기된 것으로 밝혀졌다.