Les espiroquetes són un fílum de bacteris gram negatius, quimioheteròtrofs, prims, llargs, flexibles i de forma helicoïdal (Espirobacteris), inclosos dins del grup no taxonòmic dels espirobacteris. Tenen una longitud entre 5-500 nm, i un diàmetre al voltant de 0,1-0,6 nm i morfològicament es caracteritzen per estar constituïdes, en la seva major part, pel cilindre protoplasmàtic, que comprèn la regió delimitada per la membrana plasmàtica i la paret cel·lular, i per estar rodejades per una beina externa observable en preparacions tenyides de forma negativa. Les espiroquetes són mòbils gràcies a la presència d'endoflagels o filaments axials units als pols de la cèl·lula que amb llur moviment coordinat al voltant del cilindre protoplasmàtic permeten l'encorbament i el desplaçament d'aquests bacteris. Solen estar relacionades amb medis aquosos, ja sigui en les seves formes lliures o en les seves formes patògenes, i poden causar importants malalties en homes i animals, entre les quals cal destacar la sífilis provocada per Treponema pallidum.
Les espiroquetes es divideixen en tres gèneres principals que inclouen espècies aeròbiques, anaeròbiques i facultatives. Aquests gèneres són: Treponema (anaeròbics estrictes), Borrelia (aeròbics i anaeròbics) i Leptospira (aeròbic).
El gènere Treponema engloba les espiroquetes anaeròbiques associades a un organisme hoste, ja siguin patògenes com T. pallidum o comensals com T. oralis i T. denticola que formen part de la flora acompanyant de la boca i que en algunes ocasions poden esdevenir patògens oportunistes.
Treponema pallidum és l'espècie més coneguda d'aquest gènere, ja que és l'agent causant de la sífilis, una malaltia infecciosa de transmissió sexual. La morfologia de T. pallidum difereix de les altres espiroquetes pel fet de no tenir una forma helicoïdal, sinó més aviat una forma d'ona plana, englobat amb una càpsula de glucosaminoglucans. A la natura, T. pallidum només es troba en humans, encara que s'ha aconseguit produir infeccions artificials en micos i conills. La infeccioó per T. pallididum provoca l'aparició d'uns xancres característics a la zona genital i bucal que emeten exsudats al ser pressionat i que poden curar-se espontàniament o derivar cap a diagnòstics més greus de la sífilis. T. pallidum és una espècie molt sensible a la calor i es caracteritza per la dificultat de ser cultivada al laboratori.
Dins de l'espècie T. pallidum es poden distingir diverses subespècies entre les quals cal destacar:
Les espècies del gènere Borrelia són en la seva major part patògens d'animals, inclòs l'home i es transmeten mitjançant artròpodes com les puces i les paparres. Tenen fins a 60 endoflagels i es caracteritzen per ser un dels pocs procariotes dotat d'un cromosoma lineal. Les dues malalties principals causades per espiroquetes del gènere Borrelia són les febres recurrents i la malaltia de Lyme. Les febres recurrents és una malaltia epidèmica causada per B. recurrentis i B. hispanica que provoca febre elevada i dolor muscular generalitzat. Per altra banda, la malaltia de Lyme és una malaltia infecciosa causada per B. burgdorferi que provoca una mialgies, arritis, meningitis, etc.
El gènere Leptospira comprèn espiroquetes aeròbiques estrictes de morfologia fina i amb els extrems corbats, sense solapamanet central dels endoflagels i que utilitzen els àcids grassos i els alcohols de cadena llarga com a font de carboni i energia. Les dues espècies principals d'aquest gènere són Leptospira biflexa i Leptospira interrogans.
Leptospira biflexa és una espiroqueta de vida lliure present en aigües fluvials mentre que Lepstospira interrogans és un paràsit obligat de l'home i altres animals. Els rosegadors solen ser l'hoste natural de la majoria de leptospires, encara que en certes ocasions els gossos i els porcs poden actuar com a reservoris. A l'home la síndrome leptospiral més conegut és la malaltia de Weil o febre del fang que afecta el ronyó i es transmet per contacte directe amb l'orina d'un portador o un malalt.
Les espiroquetes són un fílum de bacteris gram negatius, quimioheteròtrofs, prims, llargs, flexibles i de forma helicoïdal (Espirobacteris), inclosos dins del grup no taxonòmic dels espirobacteris. Tenen una longitud entre 5-500 nm, i un diàmetre al voltant de 0,1-0,6 nm i morfològicament es caracteritzen per estar constituïdes, en la seva major part, pel cilindre protoplasmàtic, que comprèn la regió delimitada per la membrana plasmàtica i la paret cel·lular, i per estar rodejades per una beina externa observable en preparacions tenyides de forma negativa. Les espiroquetes són mòbils gràcies a la presència d'endoflagels o filaments axials units als pols de la cèl·lula que amb llur moviment coordinat al voltant del cilindre protoplasmàtic permeten l'encorbament i el desplaçament d'aquests bacteris. Solen estar relacionades amb medis aquosos, ja sigui en les seves formes lliures o en les seves formes patògenes, i poden causar importants malalties en homes i animals, entre les quals cal destacar la sífilis provocada per Treponema pallidum.
Les espiroquetes es divideixen en tres gèneres principals que inclouen espècies aeròbiques, anaeròbiques i facultatives. Aquests gèneres són: Treponema (anaeròbics estrictes), Borrelia (aeròbics i anaeròbics) i Leptospira (aeròbic).
Spirochéty jsou gramnegativní bakterie s charakteristickým tvarem dlouhé, štíhlé spirály. Jsou pohyblivé, chemoheterotrofní, anaerobní a vesměs volně žijící, ale známe i patogenní druhy.
Spirochéty jsou dlouhé, tenké, ohebné buňky charakteristického šroubovitého tvaru, 5–500 μm dlouhé a 0,2–7 μm široké [1]. Jsou velmi pohyblivé, a to díky tzv. osovému vláknu, což je kontraktilní struktura podobná bakteriálnímu bičíku, která je zabudovaná v buněčné stěně a spirálně se ovíjí kolem protoplastu. Osová vlákna vedou od pólů buňky k jejímu středu, kde se protilehlá vlákna více či méně přesahují. Díky tomu se spirochéty pohybují vývrtkovitým otáčením se kolem vlastní osy nebo smršťováním a natahováním celé buňky.
Spirochéty se množí příčným dělením, případně pučením. Jsou schopny tvořit cysty, blepsy, či tzv. L-formy, bez buněčných stěn. Takto jsou schopny se vyhnout antibiotikům, která působí na buněčnou stěnu (Penicilíny, Cefalosporiny).
Gramovo barvení není v případě spirochét příliš vhodné, barví se velmi špatně a když už, tak jen staré buňky (a to negativně). Význam má barvení Giemsou, používá se též impregnace stříbrem. Spirochéty se dají pozorovat také v nativním preparátu, v zástinu nebo při použití fázového kontrastu – při tomto způsobu je často prozradí jejich charakteristický pohyb.
Spirochéty jsou gramnegativní bakterie s charakteristickým tvarem dlouhé, štíhlé spirály. Jsou pohyblivé, chemoheterotrofní, anaerobní a vesměs volně žijící, ale známe i patogenní druhy.
Spirokæter er en stor uens gruppe af skruesnoede, bevægelige organismer.
Inddelingen er:
Spirokæter er en stor uens gruppe af skruesnoede, bevægelige organismer.
Inddelingen er:
Række: Spirokæter (Spirochaetes), Orden: Spirochaetales, tidligere med Treponemataceae Familie Spirochaetaceae Slægt Brevinema Slægt Spirosymplokos Slægt Cristispira Slægt Clevelandina Slægt Diplocalyx Slægt Hollandina Slægt Borrelia Borreliose Slægt Spirochaeta Slægt Treponema Syfilis Bejel Yaws Pinta Familie: Serpulinaceae Slægt Brachyspira Slægt Serpulina Familie Leptospiraceae Slægt leptonema Slægt leptospira Leptospirose Rotte-bid-feber (Sodoku)Spirochäten sind eine Gruppe gramnegativer, wendelförmiger, sich aktiv bewegender Bakterien, die sich durch einen charakteristischen Bewegungsapparat auszeichnen (siehe unten). Als Krankheitserreger verursachen einige die so genannten Spirochätosen (Spirochätenkrankheiten). Die Ordnung Spirochaetales stellt die einzige Ordnung in der Klasse Spirochaetes dar, die wiederum die einzige Klasse in der Abteilung (Phylum) Spirochaetae bildet. Die Ordnung umfasst vier Familien, nach neuen phylogenetischen Untersuchungen von 2013 wurde vorgeschlagen, die Familien wegen ihrer deutlichen Unterschiede in den Rang einer Ordnung zu erheben.
Im Gegensatz zu den ebenfalls wendelförmigen (schraubenförmigen) Spirillen haben Spirochäten keine starre, durch die Zellwand vorgegebene Gestalt, sondern flexible und biegsame Körper. Sie besitzen nicht wie andere begeißelte Bakterien nach außen ragende Geißeln (Flagellen), sondern sogenannte Endoflagellen (siehe unten). Spirochäten zeichnen sich ferner durch ihren im Verhältnis zur Länge sehr geringen Durchmesser aus. Die sehr charakteristische Gestalt der Spirochäten korrespondiert mit einem vergleichsweise homogenen Genom bei allen Mitgliedern dieser Gruppe. Spirochäten bilden keine Sporen.
Als Besonderheit besitzen sie Tubulin-ähnliche Proteine, die einen Ursprung dieser fast nur in Eukaryoten vorkommenden Strukturen in prokaryotischen Bakterien vermuten lässt.
Die Zell-Enden sind im Allgemeinen nicht hakenförmig gebogen, lediglich für Vertreter der Familie der Leptospiraceae ist dies typisch. Die Mureinschicht in der Zellwand enthält bei den Brachyspiraceae und den Spirochaetaceae die Diaminosäure L-Ornithin als diagnostisch wichtige Aminosäure. Bei den Leptospiraceae übernimmt die Diaminopimelinsäure diese Funktion. Welche Diaminosäure bei den Brevinemataceae auftritt, ist noch nicht geklärt.[1]
In Bezug auf die physiologischen Eigenschaften sind die Spirochäten sehr heterogen. Manche der Bakterienarten sind strikt anaerob, andere fakultativ anaerob, außerdem sind auch mikroaerophile Arten bekannt. Sie führen alle einen chemoorgano-heterotrophen Stoffwechsel durch, unterscheiden sich aber in den Substraten, die sie verwerten können. Brevinemataceae und Spirochaetaceae verwenden dafür Kohlenhydrate und/oder Aminosäuren, Brachyspiraceae können neben Mono-, Di- und Trisacchariden auch Aminozucker verwerten. Leptospiraceae hingegen sind auf Fettsäuren und Fettalkohole angewiesen.[1]
Spirochäten unterscheiden sich durch einen besonderen Aufbau und eine besondere Bewegungsweise von anderen Bakterien (Bild 2). Sie besitzen einen flexiblen, langgestreckten Körper im Gegensatz zu den meisten anderen Bakterien, die eine elastische, durch ihre Zellwand vorbestimmte Form haben. Sie besitzen an jedem Ende ein bis mehrere Flagellen (im Bild rot). Diese sind nicht wie bei anderen Bakterien vom Körper abgewandt, sondern einander zugewandt. Die Flagellen jedes Zellendes überlappen sich meist im mittleren Bereich und bilden zusammen ein von einem Zellende zum anderen reichendes Bündel, das sogenannte Axialfilament. Um dieses Bündel ist der flexible Spirochätenkörper (auch als „Protoplasmazylinder“ bezeichnet) wendelförmig gewunden. Das Ganze, der Körper und das Flagellenbündel, sind von einer Hülle umgeben (im Bild blau). Deswegen wird diese Art von Flagellen auch als Endoflagellen bezeichnet.
Im Querschnitt (Bild 3) ist zu erkennen, dass die Flagellen in einem Bereich zwischen der inneren Membran, die das Cytoplasma umgibt, und der äußeren Membran liegen. In der neueren Fachliteratur wird daher die Bezeichnung periplasmatische Flagellen verwendet.[1] Die Anordnung und Anzahl der periplasmatischen Flagellen variiert bei den verschiedenen Arten in der Ordnung. Manche Arten besitzen nur ein Flagellum, andere Arten, z. B. von Cristispira bis zu 100 Flagellen. Bei Vertretern der Familien der Brachyspiraceae, Brevinemataceae und Spirochaetaceae überlappen sich die Flagellen in der Zellmitte, bei den Leptospiraceae ist das nicht der Fall.[1]
Man nimmt an, dass sich die Spirochäten bewegen, indem die Flagellen wie bei anderen begeißelten Bakterien mittels ihres Basalapparats um ihre Achse gedreht werden. Infolgedessen kommt es mittels Friktion zu einer Rotation des gesamten Körpers, der sich dadurch gewissermaßen durch das umgebende Medium schraubt, so wie ein Korkenzieher durch einen Korken. Diese Bewegungsweise erlaubt den Spirochäten, sich durch hoch viskose Medien zu bewegen, in denen sich andere begeißelte Bakterien, bei denen ihre wendelförmigen, in das Medium ragenden Flagellen wie Propeller funktionieren, nicht fortbewegen können. Spirochäten können so zum Beispiel durch Schleime und Zellgewebe in den Körper eines Lebewesens eindringen, was für die pathogenen Vertreter von Bedeutung ist. Auch in Nährmedien, die 1 % Agar enthalten und damit zu den festen Nährmedien zählen, können sie sich fortbewegen.[1] Allerdings können sie sich in normal viskosen Medien nicht so schnell fortbewegen wie andere Bakterien.
Neben der beschriebenen Bewegungsweise, dem Schrauben durch das Medium, können sie sich auch durch Schlängeln fortbewegen. Man kann vermuten, dass dieses Schlängeln dadurch zustande kommt, dass sich die Endoflagellen im Bündel gegeneinander längs verschieben, jedoch ist der Mechanismus dieser Bewegungsweise noch weitgehend ungeklärt. Die Enden einiger Spirochäten sind hakenförmig gekrümmt. Ob dies der Bewegung dient, etwa wie ein Propeller, ist nicht sicher geklärt.
Es gibt jedoch auch kokkoide (kugelförmige) Spirochäten, die nur mittels Phylogenie den Spirochäten zugeordnet werden können.[2]
In Bezug auf das Habitat ist die Gruppe dieser Mikroorganismen sehr heterogen. Sie kommen sowohl in Böden, Gewässern und Gewässerschlamm, wie auch als unschädliche Kommensalen oder Parasiten im Darm von Mollusken und Insekten sowie im Magen-Darm-Trakt und Rachenraum von Säugetieren vor. Bei Säugetieren können sie auch als Nierenparasiten auftreten.
Die Spirochäten stehen isoliert im Stammbaum der Bakterien. Dies wird durch ihre ungewöhnliche Zellstruktur bestätigt.[1] Die Spirochaetae bilden ein eigenes Phylum (eine Abteilung, in der Systematik der Bakterien auch als Divisio bezeichnet),[3] mit nur einer Klasse Spirochaetes[4] und einer Ordnung Spirochaetales.[5] Diese Ordnung besteht aus vier Familien, in dieser Übersicht sind auch die zugehörigen Typusgattungen dargestellt (Stand 2014):[5]
Nach neuen phylogenetischen Untersuchungen von 2013 durch Gupta u. a. an den Vertretern dieser Spirochäten-Familien wurde vorgeschlagen, die Familien wegen ihrer deutlichen Unterschiede in den Rang einer Ordnung zu erheben (siehe auch Vorschlag einer veränderten Systematik der Spirochaetaceae). Die dafür vorgeschlagenen Namen lauten Brachyspiriales, Brevinematales, Leptospiriales und Spirochaetales. Weiterhin wurde vorgeschlagen, die Gattungen Borrelia und Cristispira der neu etablierten Familie der Borreliaceae zuzuordnen. Diese Familie steht nach diesem Vorschlag in der Ordnung Spirochaetales.[6] Üblicherweise werden derartige Änderungen erst mit Neuauflage des wichtigen Referenzwerks der phylogenetischen Systematik der Bakterien, Bergey’s Manual of Systematic Bacteriology, anerkannt.
Für den Menschen bedeutende Spirochätenkrankheiten sind Leptospirosen (Weilsche Krankheit, Feld- oder Erntefieber und sonstige Leptospirosen), Rückfallfieber und die Rattenbisskrankheit Sodoku.[7] Obwohl die meisten Spirochätenarten für den Menschen ungefährlich sind, gibt es einige Vertreter, die als gefährliche Krankheitserreger gelten. So ist Treponema pallidum der Erreger der Syphilis und Treponema pertenue der Erreger der Framboesie. Auch unter den Borrelien finden sich pathogene Arten: Läuserückfallfieber wird durch Borrelia recurrentis, das Zeckenrückfallfieber durch Borrelia duttoni und andere und die Lyme-Borreliose (Zeckenborreliose) durch Borrelia burgdorferi hervorgerufen. Die Leptospiren verursachen verschiedene Leptospirosen, die Erreger werden meist von Haustieren oder Ratten übertragen.
Die Übertragung der Spirochäten auf den Menschen kann durch Läsionen der Haut oder Schleimhaut (zum Beispiel durch sexuellen Kontakt) oder durch Bisse von Zecken und Läusen erfolgen.
Brachyspira pilosicoli ist seit 2018 als humaner Dickdarm-Erreger bekannt,[8] der für chronisch intermittierende wässrige Diarrea verantwortlich ist. Die Verbreitung an Leber, Milz, Blut und möglicherweise anderen Mucinsekretierenden Organen muss noch untersucht werden.[9]
Spirochäten sind eine Gruppe gramnegativer, wendelförmiger, sich aktiv bewegender Bakterien, die sich durch einen charakteristischen Bewegungsapparat auszeichnen (siehe unten). Als Krankheitserreger verursachen einige die so genannten Spirochätosen (Spirochätenkrankheiten). Die Ordnung Spirochaetales stellt die einzige Ordnung in der Klasse Spirochaetes dar, die wiederum die einzige Klasse in der Abteilung (Phylum) Spirochaetae bildet. Die Ordnung umfasst vier Familien, nach neuen phylogenetischen Untersuchungen von 2013 wurde vorgeschlagen, die Familien wegen ihrer deutlichen Unterschiede in den Rang einer Ordnung zu erheben.
సర్పిలాకారంలో ఉండే బాక్టీరియాలను "స్పైరెల్లమ్" (లాటిన్ Spirillum) అంటారు. నమ్యతను చూపించే స్పైరిల్లమ్ లను "స్పైరోకీట్స్" (Spirochetes) అంటారు. కొన్ని బాక్టీరియాలు పోగు లేదా తంతువు రూపాలలో ఉంటాయి.
స్పైరోకీట్స్ ను మూడు కుటుంబాలుగా విభజించారు: బ్రాకీస్పైరేసి (Brachyspiraceae), లెప్టోస్పైరేసి (Leptospiraceae), స్పైరోకీటేసి (Spirochaetaceae).
The Spirochaetales are an order of spirochete bacteria. Some species within this order are known to causes syphilis, Lyme disease, relapsing fever, and other illnesses.[3]
The Spirochaetales are an order of spirochete bacteria. Some species within this order are known to causes syphilis, Lyme disease, relapsing fever, and other illnesses.
Spirokeetat (Spirochaetes) ovat pitkänomaisia spiraalimaisia gramnegatiivisia bakteereita. Spirokeettojen pituus on 5-250 µm ja paksuus 0,1-0,6 µm. Useimmat spirokeetat ovat anaerobisia mutta useita poikkeuksiakin löytyy. Spirokeetat liikkuvat flagellojen avulla.
Spirokeetat jaetaan kolmeen heimoon, jotka kaikki kuuluvat Spirochaetales-luokkaan.
Yleisiä taudinaiheuttajia ovat:
Spirokeetat (Spirochaetes) ovat pitkänomaisia spiraalimaisia gramnegatiivisia bakteereita. Spirokeettojen pituus on 5-250 µm ja paksuus 0,1-0,6 µm. Useimmat spirokeetat ovat anaerobisia mutta useita poikkeuksiakin löytyy. Spirokeetat liikkuvat flagellojen avulla.
Les spirochètes (de l'ordre des Spirochétales ; Spirochaetae, Spirochaetes ou Spirochaetales) sont des bactéries de forme hélicoïdale non colorable au gram et non cultivables.
Ces bactéries parasites sont sources de maladies pour de nombreux animaux (dont mammifères) et en particulier pour l'Homme (ex. : syphilis, leptospirose, maladie de Lyme, souvent émergentes ou réémergentes). Ces maladies parfois graves ou mortelles sont difficiles à diagnostiquer en raison de symptômes variés, variables et peu spécifiques[1].
L'ordre des Spirochétales était autrefois inclus dans les protozoaires. Il est considéré comme un ordre à part depuis le milieu du XXe siècle[2].
Classification : Les spirochètes sont divisés en trois familles, toutes placées dans le seul ordre des Spirochaetales, lui-même unique ordre de la classe Spirochaetes, elle-même unique classe de l'embranchement Spirochaetae.
Parmi les membres importants, citons :
Un spirochète (a priori intestinal) très ancien a été découvert en République dominicaine, fossilisé, dans de l'ambre daté du Miocène (il y a 20 millions d'années, bien avant l'apparition du genre Homo). Dénommé Pillotina sp. il a été trouvé dans un fossile de termite (dans une vésicule associée à une membrane) de l'espèce Mastotermes electrodominicus (de la famille des Mastotermitidae). Selon Ø. Brorson & al. (2009)[3] ce fossile bien conservé[4] et des observations contemporaines in vivo[5] laissent penser que des spirochètes vivent depuis des dizaines de millions d'années sur Terre comme symbiotes (non-pathogène) d'insectes ; selon cette équipe, des symbioses tissulaires spirochètes-animaux précèdent probablement de millions d'années la nécrotrophie tissulaire induite par les spirochètes associée aux états pathologiques (ex : spirochétoses de type maladie de Lyme ou syphilis[3].
Des bactéries spiralées ont été découvertes à l'intérieur de tiques par Dutton qui au tout début du XXe siècle s'intéressait à des fièvres apparaissant chez des humains après morsure de tique, dans l'Est du Congo, avant la publication (en 1905 de Dutton et Todd[6]. Ces bactéries spiralées se développaient dans ce cas à partir d'un grand nombre de « granules » observés chez des tiques infectées exposées à une température de 25 °C ou plus.
Peu après (en 1911), E. Hindle découvre que l'injection à des souris de laboratoire de la « forme granulaire » (pas de bactérie hélicoïdale apparente dans le milieu de culture) de ces bactéries spirochètes (entre-temps dénommées Borrelia duttoni) provoquaient chez ces animaux des symptômes d'infection[7].
40 ans plus tard, E.G Hampp EG (en 1951) note que des formes kystiques de Borrelia vincentii restées « granulaires » durant 31 mois se sont convertis en spirochètes hélicoïdaux mobiles une fois transférées dans un milieu favorable à la croissance de la bactérie[8], ce qui plaidait pour un cycle de vie pléiomorphe (à plusieurs formes) et laisse penser que a forme kystique a aussi une signification médicale .
D'autres chercheurs n'ont pas réussi à trouver ces propagules (spirochètes en dormance ou enkystés) ou les ont considéré comme étant des spirochètes mourants. Cette littérature scientifique précoce sur le sujet a ensuite été oubliée jusque dans les années 2010[9], ce qui était injustifié selon Ø Brorson et ses collègues (2009)[3] .
Les spirochètes sont des cellules longues de forme hélicoïdale (en « tire-bouchon »), mais elles peuvent aussi former des amas coloniaux en forme de boule (voir fin de la vidéo en microscopie, plus bas), ou changer d'aspect dans certaines circonstances.
Elles se distinguent des autres bactéries par la présence de longs filaments axiaux internes, d'un diamètre uniforme de 18 nm, situés dans le sens de la longueur, entre la membrane cellulaire et la paroi cellulaire, appelés filaments axiaux. Du point de vue chimique et structural, ces filaments axiaux sont semblables aux flagelles bactériens. Leur nombre varie de deux à plusieurs centaines et leur localisation est unique dans le monde bactérien. Souvent, ils se chevauchent au centre de la cellule.
Ces pseudo-flagelles — par un mécanisme encore mal compris (plusieurs modèles sont proposés) — confèrent aux spirochètes une mobilité et rapidité exceptionnelles dans les milieux visqueux. Les spirochètes peuvent s'enfoncer rapidement dans un milieu légèrement gélatineux ou se déplacer par reptation sur des milieux solides.
Leur enveloppe externe, tubulaire et très élastique, est également originale. Elle est composée d'un assemblage de lipides, protéines et sucres et chez certaines espèces crénelée et très complexe (cinq couches chez Pillotina). Elle peut se séparer de la cellule en conditions adverses, par exemple en contact avec un détergent de type laurylsulfate de sodium ou dodécylsulfate de sodium (la cellule prend alors une forme sphérique, a priori non viable).
La microscopie électronique à transmission permet d’observer trois principaux types de « structure classique » :
Dans les années 2000, les capacités motrices exceptionnelles (et bidirectionnelles) de certains spirochètes (borrélies) ont été mises en évidence. Leur mode de locomotion, et leur forme spiralée — dans certains milieux (visqueux) de l'organisme —, les aident à facilement distancer les macrophages phagocytaires qui devraient normalement les détruire.
En 2008, l'observation en temps réel en vidéomicroscopie à contraste de phase a montré[10],[11] que Borrelia burgdorferi se déplace à une vitesse moyenne de 1636 micromètres par minute (moyenne pour 28 bactéries observées), avec une vitesse maximale de 2 800 µm/min (2,8 mm/min) chez 3 des bactéries observées, soit la vitesse la plus rapide enregistrée pour un spirochète, et de deux ordres de grandeur au-dessus de la vitesse d'un polynucléaire neutrophile humain, réputé être la plus rapide de nos cellules mobiles.
Ces spirochètes disposent de 2 séries de flagelles leur permettant de se déplacer dans des directions opposées le long de leur axe (en avant ou en arrière). Au contraire des autres bactéries mobiles connues, il s'agit de flagelles internes (organites dites « endoflagelles » ou « flagelles périplasmiques »).
Ces flagelles baignent dans le milieu interne (periplasme) de la cellule bactérienne. Chaque flagelle est attaché par l'une de ses deux extrémités à l'une des extrémités de la cellule. Leur longueur diffère selon l'espèce de spirochète. Chez certaines espèces les flagelles (dont le nombre varie aussi selon l'espèce) se chevauchent au centre de la cellule. Les flagelles sont animés d'un mouvement rotatoire dans le milieu interne (espace périplasmique).
Ces flagelles internes sont très peu efficaces dans un liquide très fluide : à la manière d'un ver de terre dans l'eau, la bactérie doit y effectuer des flexions et rotations qui lui font consommer beaucoup d'énergie. Elle n'y progresse qu'à une vitesse d'environ 4,25 μm/s, ou 255 μm/min [12]. Cependant, à la manière du ver de terre dans un substrat qui lui oppose une résistance, les borrélias deviennent très rapides quand le degré de « viscoélasticité » du milieu augmente ; la bactérie devient ainsi « très » rapide (jusqu'à environ 2 000 μm/min, soit 2 mm/min) et bien mieux capable de se diriger dans un fluide plus visqueux comparable au milieu extracellulaire de notre organisme (par exemple dans la méthylcellulose dont les propriétés de viscosité imitent celles de la matrice extracellulaire, de celles des différents acide hyaluronique qui composent nos humeurs vitreuses et de celles des lubrifiants articulaires dont synovie). La vitesse des Spirochètes observés dans de tels « gels » est directement liée à la viscoélasticité du milieu, plus qu'à sa teneur en nutriments. Ainsi a-t-on observé des spirochètes restant mobiles durant 3 heures dans un tel milieu, malgré une teneur en nutriments de 100 fois inférieure à la norme retenue pour les milieux de culture[13], de même que sur les surfaces où elles sont soupçonnées d'être présentes[14],[15].
Le mécanisme expliquant la motilité semble également varier selon les espèces de spirochètes. Le modèle mis au point pour les leptospirae, qui reste convaincant pour certains spirochètes n'explique pas le mouvement de Borrelia burgdorferi qui « nage » différemment et très efficacement dans les gels. Les mouvements de cette borrélie ont été observés en microscopie, et, la comparaison avec ceux de mutants de la même bactérie associée à des études moléculaires sur les protéines et les gènes impliqués dans la mobilité devraient bientôt éclairer ce qui la différencie des autres spirochètes, sous cet aspect. Ces études et les premières séquences génomiques disponibles montrent déjà que les filaments protéiques qui forment les flagelles internes des spirochètes comptent parmi les plus complexes des flagelles bactériens connus et qu'ils sont organisés et régulés par un grand nombre de gènes impliqués dans la motilité des spirochètes. Ceci laisse penser que ces borrélies ont depuis longtemps adapté leur vie à ces milieux plus visqueux.
La tomographie appliquée à la microscopie pourrait permettre de mieux comprendre comment fonctionne le « moteur biologique flagellaire » qui permet aux spirochètes de se déplacer si rapidement dans les liquides ou fluides visqueux (pour l'instant à partir d'un organisme (Treponema) simple : Treponema primitia[16]).
Des biologistes bactériologistes comme Lynn Margulis estiment que certains des spirochaetes ont probablement depuis longtemps coévolué avec l'homme et son système immunitaire.
En 2009, L. Margulis, avec six autres scientifiques, a estimé dans un article qu'« une recherche détaillée qui corrélant l'histoire des spirochètes symbiotiques aux changements du système immunitaire des vertébrés est grandement nécessaire ». Cet article exhorte une « nouvelle recherche de l'histoire naturelle des mammifères et des tiques ainsi que de la transmission vénérienne des spirochètes en relation avec la détérioration du système immunitaire humain »[17].
Selon NCBI (5 janv. 2011)[18] (qui n'est pas une source fiable, selon le site lui-même) :
Deux spirochètes, dans un frottis sanguin, au milieu de globules rouges
Groupe de spirochètes dans une goutte d'eau provenant d'un caniveau
Les spirochètes (de l'ordre des Spirochétales ; Spirochaetae, Spirochaetes ou Spirochaetales) sont des bactéries de forme hélicoïdale non colorable au gram et non cultivables.
Ces bactéries parasites sont sources de maladies pour de nombreux animaux (dont mammifères) et en particulier pour l'Homme (ex. : syphilis, leptospirose, maladie de Lyme, souvent émergentes ou réémergentes). Ces maladies parfois graves ou mortelles sont difficiles à diagnostiquer en raison de symptômes variés, variables et peu spécifiques.
Baictéar inghluaiste bíschruthach. Maireann cuid de na spireacaeit saor i ngnáthóg uisciúil, cuid eile i gconair stéigeach is réigiún na mbaill ghiniúna in ainmhithe. Cuireann siad tús le galair cosúil le sifilis is fiabhras athiompaithe i ndaoine.
As espiroquetas (Spirochaetes) son un filo de bacterias gramnegativas que teñen células alongadas e enroladas helicoidalmente. Entre elas hai algunhas que producen enfermidades nos humanos, como a sífilis ou a enfermidade de Lyme.[1]
Son bacterias bastante longas pero estreitas, cunha lonxitude comprendida entre 5 e 250 µm e un diámetro de arredor de 0,1-0,7 µm [2]. O citoplasma, membrana plasmática e parede forman o chamado cilindro protoplásmico. Teñen a peculiaridade de posuír unha membrana externa formada por múltiples capas chamada "envoltura celular" ou "vaíña externa" que rodea completamente o cilindro protoplásmico.
Spirochaetes distínguese dos demais filos bacterianos pola posesión duns flaxelos especializados denominados filamentos axiais, que non saen ao exterior, xa que están situados entre a envoltura celular externa e o cilindro protoplásmico (no espazo periplásmico). Producen un movemento xiratorio que fai que a bacteria se mova cara a adiante, como se fose un sacarrollas facendo flexións. Segundo a especie, poden ter de dous a 100 destes flaxelos por célula. Os flaxelos son de estrutura e composición similar aos do resto das bacterias, diferenciándose en que son completamente intracelulares. De cada extremo da célula emerxe un feixe de flaxelos, que se dobran cara atrás e discorren por dentro do espazo periplásmico ao longo de 2/3 da lonxitude celular, e os que proceden de cada polo da bacteria se encontran no centro da célula.[2]
A mobilidade das espiroquetas é diferente á do resto das bacterias móbiles. A pesar de que os flaxelos son internos, o movemento dos flaxelos causa torsión na célula e, por tanto, mobilidade. Poden empregar tres tipos de movemento en medio líquido: rotación arredor do seu eixe, contraccións flexulosas e movemento helicoidal. Tamén poden desprazarse en ambientes altamente viscosos, mesmo en medios sólidos cun 1% de ágar.
Son organismos quimioheterótrofos, a maioría anaerobios que viven libremente, pero hai numerosas especies parasitas.
O xenoma de Spirochaetes é moi inusual e consta de cromosomas e plásmidos, e en xéneros como Borrelia os cromosomas son liñais en vez de circulares.[3]
O filo Sprirochaetes divídese en tres familias (Leptospiraceae, Spirochaetaceae e Brachyspiraceae), todas incluídas nun único orde, Spirochaetales. Membros importantes deste filo son:
Cavalier-Smith postulou que Spirochaetes forma parte dun clado maior denominado Gracilicutes.[7]
A taxonomía aceptada actualmente está baseada na List of Prokaryotic names with Standing in Nomenclature (LPSN) [8] e na base de datos do Centro Nacional para a Biotecnoloxía e Información (NCBI)[9] e a filoxenia está baseada no ARNr 16S LTP 106 do Proxecto 'The All-Species Living Tree' [10]
LeptospiraceaeTurneriella parva (Hovind-Hougen et al. 1982) Levett et al. 2005
Leptonema illini Hovind-Hougen 1983
Leptospira Noguchi 1917 emend. Faine and Stallman 1982
Brevinema andersonii Defosse et al. 1995
Exilispira thermophila Imachi et al. 2008
Brachyspira Hovind-Hougen et al. 1983
Spirochaetaceae?Clevelandina reticulitermitidis ♦ Bermudes et al. 1988
?Cristispira pectinis ♪ Gross 1910
?Diplocalyx calotermitidis ♦ (ex Gharagozlou 1968) Bermudes et al. 1988
?Hollandina pterotermitidis ♦ (ex To et al. 1978) Bermudes et al. 1988
?Pillotina calotermitidis ♦ (ex Hollande and Gharagozlou 1967) Bermudes et al. 1988
?Sphaerochaeta Ritalahti et al. 2012
Spirochaeta [inclúe Borrelia]
Spironema culicis ♠ Turk et al. 1999
Treponema [inclúe Spirochaeta caldaria]
Notas:
♦ Cepas tipo perdidas ou non dispoñibles
♪ Procariotas dos que non hai cultivos puros (axénicos) illados ou dispoñibles, é dicir, que non se poden cultivar ou non poden sosterse os cultivos durante certo tempo
♠ Cepas atopadas no NCBI pero non listadas na (LSPN)
As espiroquetas (Spirochaetes) son un filo de bacterias gramnegativas que teñen células alongadas e enroladas helicoidalmente. Entre elas hai algunhas que producen enfermidades nos humanos, como a sífilis ou a enfermidade de Lyme.
Spiroket (spirochete, spirochaeta) adalah bakteri gram-negatif, motil, berbentuk ramping dan berlekuk-lekuk.[1] Bakteri dengan morfologi unik ini banyak ditemukan di dalam lingkungan akuatik dan hewan.[1] Sel spiroket tersusun atas protoplasma silinder yang ditutup dengan membran dan dinding sel.[1] Bagian endoflagela dan protoplasma silinder akan dibungkus dengan berlapis-lapis membran (multilayer) yang bersifat fleksibel.[1] Membran ini disebut sebagai lapisan terluar (bahasa Inggris: outer sheat).[1]
Motilitas atau pergerakan bakteri ini diatur oleh satu atau beberapa flagela yang ada di setiap bagian kutub bakteri tersebut.[2] Pada spirochetes, flagelata nya berlokasi di periplasma sel dan disebut sebagai endoflagela [2] Spirochetes memiliki model motilitas yang unik[2] Endoflagela yang dimilikinya terdapat pada bagian ujung bakteri ini dan dapat mengalami pemanjangan hingga 2/3 panjang sel[2] Bakteri ini bergerak dengan gerakan merenggangkan atau melenturkan dengan memanfaatkan rotasi endoflagela.[2] Ketika kedua endoflagela berotasi dengan arah yang sama dan protoplasma silinder bergerak dengan arah yang berlawanan maka sel spirochetes dapat bergerak atau berpindah.[2].
Berdasarkan habitat, patogenisitas, filogenik, serta sifat morfologis dan fisiologisnya, spirochetes dapat dibedakan menjadi 8 genus.[1]
Spirochaeta memiliki ciri-ciri anaerobik dan aerobik fakultatif serta dapat hidup bebas di lingkungan akuatik seperti air dan lumpur sungai, danau, lautan, dan tambak.[1] Contohnya adalah S. plicatilis yang banyak terdapat di air tawar dan habitat lautan yang mengadung H2S.[1] Contoh lainnya adalah S. stenostrepa dan S. aurantia.[1] Sementara itu, Christispira tersebar pada beberapa bentuk kristal dari hewan moluska seperti tiram dan kerang.[1] Apabila hewan moluska tersebut bergerak atau berotasi maka kehadiran bakteri Christispira dapat diamati secara langsung.[1] Hal ini dikarenakan ukuran tubuhnya bakteri tersebut tergolong cukup besar.[1]
Treponema adalah golongan spirochetes yang bersifat anaerobik dan merupakan parasit pada manusia dan hewan (disebut juga bakteri komensal)[3] Contoh spesies Treponema adalah T. pallidum, T. denticola, T. primita, T. azotonutricium, T. saccharophilum, dan lainnya.[3] T. pallidum merupakan penyebab penyakit sifilis. Spesies ini berdiameter 0.2 µm, bersifat mikroaerofil, dan memiliki sistem sitokrom.[3] T. denticola merupakan salah satu bakteri komensal pada rongga mulut manusia yang dapat memfermentasikan asama amino seperti sistein dan serin untuk pembentukan asam asetat, CO2, NH3, dan H2S. Spesies T. saccharophilum dapat hidup pada organ pencernaan ruminansia berupa rumen yang bersifat anaerob.[1] Bakteri ini berperan dalam konversi polisakarida tanaman menjadi asam lemak volatil sebagai sumber energi hewan ruminansia[1]. T. saccharophilum dapat memfermentasi pektin, pati, inulin, dan polisakarida tanaman lainnya.[1]
Kedua genus ini terdiri dari bakteri-bakteri aerob yang meneggunakan asam lemak rantai panjang, seperti asam oleat sebagai sumber karbon dan donor elektron. Karakteristik Leptospira adalah tipis, melilit, dan biasanya salah satu ujungnya membengkok membentuk kait. Hewan rodensia, anjing, dan babi merupakan beberapa inang alami lepstopira.[4] Contoh dari Leptospira adalah L. biflexa yang merupakan sel bebas dan L. interrogans yang merupakan mikroorganisme parasit[4]. Pada manusia, Leptospira dapat menyebabkan leptospirosis, yaitu suatu kelainan yang disebabkan akumulasi bakteri ini di ginjal dan dapat menyebabkan gagal ginjal hingga kematian[4]. Leptospira dapat masuk ke dalam tubuh melalui membran mukous, ataupun kulit[4]. Setelah melakukan multiplikasi di berbagai tempat dalam tubuh, bakteri tersebut akan terakumulasi di ginjal dan keluar dari tubuh melalui urin[4]. Untuk mengeliminasi bakteri ini dari ginjal, dapat dilakukan terapi menggunakan penisilin, streptomisin, atau tetrasiklin[4]. Pencegahan penularan penyakit ini dapat dilakukan dengan melakukan vaksinasi distemper-leptospira-hepatitis pada hwan peliharaan di rumah[4].
Sebagian besar spesies Borrelia merupakan patogen pada hewan dan manusia.[5] Salah satunya adalah B. recurrentis yang menyebabkan demam kambuh (relapsing fever) pada manusia.[5] Penyakit ini ditularkan melalui bantuan vektor berupa serangga seperi kutu di tubuh manusia.[5] Spesies B. burgdorferi juga diketahui dapat menyebabkan penyakit Lyme yang menginfeksi manusia dan hewan melalui perantaraan kutu.[6] Dalam industri peternakan, Borrelia menjadi salah satu ancaman karena dapat menyerang hewan ternak seperti burung, kuda, dan domba[5].
_lores.jpg)
|month= yang tidak diketahui akan diabaikan (bantuan)Pemeliharaan CS1: Banyak nama: authors list (link) Spiroket (spirochete, spirochaeta) adalah bakteri gram-negatif, motil, berbentuk ramping dan berlekuk-lekuk. Bakteri dengan morfologi unik ini banyak ditemukan di dalam lingkungan akuatik dan hewan. Sel spiroket tersusun atas protoplasma silinder yang ditutup dengan membran dan dinding sel. Bagian endoflagela dan protoplasma silinder akan dibungkus dengan berlapis-lapis membran (multilayer) yang bersifat fleksibel. Membran ini disebut sebagai lapisan terluar (bahasa Inggris: outer sheat).
Spirochetos (lot. Spirochaetales) – Spirochetes klasės bakterijų eilė.
Tai spirališkai vingiuotos, be sienelių, todėl labai vikriai judančios bakterijos. Jos be branduolio, bet dalijasi pusiau ne skersai, kaip dauguma bakterijų, bet išilgai, nors yra labai plonos. Jų ilgis gali būti iki 200 kartų didesnis už plotį. Tokios savybės jas priartina prie gyvūnų pasaulio – giminingos žiuželiniams.
Plačiai žinoma šio būrio bakterija Treponema pallidum (Spirochaeta pallidum) – sifilio ligos sukėlėja.
Spirochetos (lot. Spirochaetales) – Spirochetes klasės bakterijų eilė.
Tai spirališkai vingiuotos, be sienelių, todėl labai vikriai judančios bakterijos. Jos be branduolio, bet dalijasi pusiau ne skersai, kaip dauguma bakterijų, bet išilgai, nors yra labai plonos. Jų ilgis gali būti iki 200 kartų didesnis už plotį. Tokios savybės jas priartina prie gyvūnų pasaulio – giminingos žiuželiniams.
Spiroket tergolong dalam filum bakteria diderma (dwimembran) distingtif, kebanyakannya mempunyai sel bergelung heliks (berbentuk skru gabus).[1] Spiroket bersifat kemoheterotrof, dengan panjang antara 5 dengan 250 µm dan garis pusat pada sekitar 0.1–0.6 µm.[petikan diperlukan]
Sprioket dibezakan daripada filum-filum bakteria lain dengan lokasi flagelum-flagelumnya, kadang-kadang dipanggil filamen paksi, yang memanjang di antara membran dalaman dengan membran luaran bakteria di dalam ruang periplasma. Ini menyebabkan pergerakan memintal yang membolehkan spiroket bergerak-gerak. Apabila membiak, spiroket akan melalui belahan dedua melintang aseks.
Kebanyakan spiroket hidup bebas dan organisma anaerob dan anaerobik, tetapi terdapat sebilangan pengecualian.
Templat:Pengelasan bakteria Templat:Penyakit bakteria bukan proteobakteria gram-negatif
Spiroket tergolong dalam filum bakteria diderma (dwimembran) distingtif, kebanyakannya mempunyai sel bergelung heliks (berbentuk skru gabus). Spiroket bersifat kemoheterotrof, dengan panjang antara 5 dengan 250 µm dan garis pusat pada sekitar 0.1–0.6 µm.[petikan diperlukan]
Sprioket dibezakan daripada filum-filum bakteria lain dengan lokasi flagelum-flagelumnya, kadang-kadang dipanggil filamen paksi, yang memanjang di antara membran dalaman dengan membran luaran bakteria di dalam ruang periplasma. Ini menyebabkan pergerakan memintal yang membolehkan spiroket bergerak-gerak. Apabila membiak, spiroket akan melalui belahan dedua melintang aseks.
Kebanyakan spiroket hidup bebas dan organisma anaerob dan anaerobik, tetapi terdapat sebilangan pengecualian.
Spirocheten (Spirochaetes) zijn een stam van dunne spiraalvormige bacteriën. Deze eencelligen bezitten 'peri-plasmatische' (rondom het cytoplasma, dus aan de buitenkant van de cel gelegen) flagellen.
De spirocheet Borrelia burgdorferii werd voor het eerst in 1982 door W. Burgdorfer en A.G. Barbour geïsoleerd. Via de bloedbaan verspreidt de bacterie zich snel door het gehele lichaam, daarbij geholpen door zijn lange zwiepende staart.
De spirocheten zijn opgedeeld in drie families, allemaal behorende tot één enkele orde die met de Spirochaetes materieel overeenkomt: de Spirochaetales.
Enkele leden zijn belangrijke ziekteverwekkers bij de mens:
Spiroketer (Spirochaetes) er en særegen rekke av Gram-negative bakterier, som har en lang, spiral opprullet celler.[1]
Spiroketer er forskjellig fra andre bakterierekker på grunn av tilstedeværelsen av flagella. Flagella gjør at bakterien kan bevege seg, ved at flagella dreier rundt.
Denne biologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Spiroketer (Spirochaetes) er en særegen rekke av Gram-negative bakterier, som har en lang, spiral opprullet celler.
Spiroketer er forskjellig fra andre bakterierekker på grunn av tilstedeværelsen av flagella. Flagella gjør at bakterien kan bevege seg, ved at flagella dreier rundt.
Krętki (łac. Spirochaetes) – typ długich[1] i cienkich bakterii Gram-ujemnych[2], przypominających korkociągi[1][3], o szerokości 0,1 – 0,3 µm[potrzebny przypis]. Poruszają się ruchami rotacyjnymi przy pomocy swoistych wewnętrznych rzęsek[2] zwanych nićmi osiowymi[1].
Żyją zarówno w warunkach tlenowych jak i beztlenowych[3]. Występują w środowisku wodnym jako symbionty[2][3] oraz komensale fauny wodnej[3]. Są saprotrofami lub pasożytami[1][2].
Groźne dla człowieka gatunki to np.:
Krętki mogą także wywoływać boreliozę[2], a gatunki z rodzaju Leptospira – leptospirozy (tzw. krętkowice) – ostre, odzwierzęce choroby zakaźne[1].
Do krętków zalicza się dwie rodziny:
Krętki (łac. Spirochaetes) – typ długich i cienkich bakterii Gram-ujemnych, przypominających korkociągi, o szerokości 0,1 – 0,3 µm[potrzebny przypis]. Poruszają się ruchami rotacyjnymi przy pomocy swoistych wewnętrznych rzęsek zwanych nićmi osiowymi.
Żyją zarówno w warunkach tlenowych jak i beztlenowych. Występują w środowisku wodnym jako symbionty oraz komensale fauny wodnej. Są saprotrofami lub pasożytami.
Groźne dla człowieka gatunki to np.:
krętek blady, wywołujący kiłę krętek duru powrotnego, wywołujący dur powrotny krętek frambezji, wywołujący owrzodzenie błon śluzowych (występuje w klimacie tropikalnym) krętek pinty, wywołujący stany zapalne skóryKrętki mogą także wywoływać boreliozę, a gatunki z rodzaju Leptospira – leptospirozy (tzw. krętkowice) – ostre, odzwierzęce choroby zakaźne.
Spiroketer (Spirochaetes) är en av de olika bakteriestammarna.
Spiroketbakterien kan vara både spiralformad och skruvad och dess form beror på cellväggen och cytoskelettet. Bakterien hämtar in näringsämnen genom cellväggen.
Spiroketer utgör en distinkt genetiskt och morfologiskt avskild bakteriegrupp. De är mer eller mindre spiralformigt eller vågformigt böjda och rör sig med korkskruvsliknande rörelse som åstadkoms med ett axialt filament. Vid mikroskopidiagnostik används framför allt mörkfälts- eller immunofluorescensmikroskopi då bakterierna ger dålig kontrast vid gramfärgning. Flertalet arter är svåra eller hittills omöjliga att odla med sedvanliga laboratoriemetoder. Medicinskt intressanta är de tre släktena Borrelia, Leptospira och Treponema där syfilisspiroketen T. pallidum, syfilisbakterien, är den allmänt mest bekanta[1]. Övriga släkten förekommer i vatten eller fuktig miljö och betraktas som icke sjukdomsframkallande.
De sjukdomsframkallande arterna är känsliga för många antibiotika och behandlas ofta med penicillin- eller tetracyklinpreparat. Vid behandlingen, särskilt om den sker tidigt i sjukdomsfasen inträffar ofta, speciellt vid återfallsfeber, inom ett par timmar efter att behandlingen påbörjats en Jarisch-Herxheimerreaktion[2] med frysningar, accentuering av hudutslag som orsakats av infektionen, blodtrycksfall och i svåra fall chock, som kan kräva intensivvård.
Spiroketer (Spirochaetes) är en av de olika bakteriestammarna.
Spiroketbakterien kan vara både spiralformad och skruvad och dess form beror på cellväggen och cytoskelettet. Bakterien hämtar in näringsämnen genom cellväggen.
Spiroketer utgör en distinkt genetiskt och morfologiskt avskild bakteriegrupp. De är mer eller mindre spiralformigt eller vågformigt böjda och rör sig med korkskruvsliknande rörelse som åstadkoms med ett axialt filament. Vid mikroskopidiagnostik används framför allt mörkfälts- eller immunofluorescensmikroskopi då bakterierna ger dålig kontrast vid gramfärgning. Flertalet arter är svåra eller hittills omöjliga att odla med sedvanliga laboratoriemetoder. Medicinskt intressanta är de tre släktena Borrelia, Leptospira och Treponema där syfilisspiroketen T. pallidum, syfilisbakterien, är den allmänt mest bekanta. Övriga släkten förekommer i vatten eller fuktig miljö och betraktas som icke sjukdomsframkallande.
De sjukdomsframkallande arterna är känsliga för många antibiotika och behandlas ofta med penicillin- eller tetracyklinpreparat. Vid behandlingen, särskilt om den sker tidigt i sjukdomsfasen inträffar ofta, speciellt vid återfallsfeber, inom ett par timmar efter att behandlingen påbörjats en Jarisch-Herxheimerreaktion med frysningar, accentuering av hudutslag som orsakats av infektionen, blodtrycksfall och i svåra fall chock, som kan kräva intensivvård.
Spiroketler, prokaryot aleminde ‘‘ Spirochaetes ’’ sınıfının ‘‘Spirochaetales ’’ takımında yer alırlar. Filogenetik sınıflandırmada Spirochaetales takımı ; Spirochaetaceae, Brachyspiraceae ve Leptospiraceae ailelerine ayrılır. İnsan sağlığı açısından Treponema, Borrelia, Leptospira cinsleri önemlidir.
Spiroketler gram-negatif, hareketli, ince, helikal kıvrımlı, yapıya sahip spiral şekilli bakterilerdir. Cinslere göre spiralleri dar-geniş, düzenli-düzensiz ve sık-seyrek olabilmektedir. Benzer şekilde uçları sivri ya da çengel şeklinde olabilir. Genişlikleri 0,1-0,5 µm, boyları ise 10-15 µm arasında değişmektedir. Diğer bakterilerle kıyaslandıklarında çok daha uzun ancak çok daha ince bakterilerdir. Hareket etmelerini sağlayan ve hücrenin her iki kutbundan uzanan bir ya da daha fazla kamçıya (flagella) sahiptirler. Fakat bu kamçılar tipik bakteri kamçılarından farklı özelliktedir ve bu yüzden endoflajellum adını alır. Endoflajellalar ile kendi eksenleri boyunca ileri-geri, eğilip-bükülme ve burgu şeklinde dalgalanma hareketleri yaparlar.
Spiroketler oldukça nazik bakterilerdir. Laboratuvarda üretilmeleri zordur, özel besiyerlerine ve özel koşullara (düşük oksijen basıncı) gereksinim duyarlar. Diğer bakterilere göre üreme hızları yavaştır. Örneğin spiroketlerin bölünme zamanları 24-33 saati bulurken E. coli nin 20 dakikadır. Hücre duvarları yapısal ve biyokimyasal olarak gram negatif bakteri hücresi yapısında olmakla birlikte spiroketler pek çok bakterinin aksine gram boyama yöntem ile iyi boyanmazlar. Spiroketleri görebilmenin en iyi yolu karanlık alan veya faz kontrast mikroskobu ile incelemektir. Karanlık saha mikroskobik incelemesinin negatif sonuç vermesi hastalığı ekarte ettirmez, en az üç kez tekrarlanmalıdır. Ayrıca florasan mikroskopta da görüntülenebilirler. Karanlık saha mikroskobisi hızlı sonuç vermesi ve ucuz olması nedeniyle tercih edilir. Değerlendirmenin hemen yapılamayacağı durumlarda sızıntı materyali kapiller tüpe alınmalı, iki ucu kapatılmalıdır.
Spiroketler sifiliz, Lyme, Weil, Bejel, Yaws, Pinta gibi hastalıkların etkenidirler. Treponema pallidum’un neden olduğu sifiliz dünyanın birçok yerinde bugün hala büyük bir sağlık problemidir. ‘Syphilis’ sözcüğü ilk kez 1530’da İtalyan hekim Girolamo Francastoro’ nun epik şiirinde yer almıştır. Hastalık ‘Lues Venerium’ ‘Morbus Gallicus’ isimleri ile bilinmektedir. Sifiliz hastalığının başlangıcı ve yayılım ile çeşitli görüşler vardır. Bir görüşe göre Christopher Columbus’un gemicileri ile Yeni Dünya ülkelerine ve şehirleşmenin artması ile tüm Avrupa’ya yayılmıştır. Türkiye'de sifiliz Avrupa’dan (Frenk’den) gelen anlamında ‘Frengi’ ismi ile de bilinmektedir.
T. pallidum’un neden olduğu sifiliz cinsel aktivitenin fazla olduğu 15-30 yaş grubunda, homoseksüel erkeklerde, sosyoekonomik düzeyi düşük toplumlarda daha sık görülmektedir. Erkeklerde kadınlara göre daha sık görülmektedir. Hastalık cinsel ilişki ile eşten eşe ve anneden fetusa geçebilir. Kan transfüsyonu yoluyla veya laboratuvar kazası sonucu bulaş çok nadir olsa da görülmektedir. Hastalık karakteristik olarak üç dönemdir; lokal primer enfeksiyondan sonra mikroorganizma tüm vücuda yayılır ve ardında aylar hatta yıllar süren bir sessizlik dönemine girer. Üçüncü dönemde konakta hasara yol açar.
Sifiliz tanısının doğru ve hızlı konulmasında, kullanılan serolojik tanı testlerinin önemli bir yeri vardır. Enfeksiyonun serolojik tanısı için önce Venereal Diseases Research Laboratory (VDRL) veya Rapid Plasma Reagin (RPR) gibi non-treponemal testler kullanılır. Eğer sonuç pozitif ise bu Treponema pallidum Hemagglutination Assay (TPHA) veya Fluorescent Treponemal Antibody Absorption (FTA-ABS) gibi treponemal antijen ile hazırlanmış spesifik bir treponemal test ile doğrulanır. VDRL ve TPHA testleri birbirlerini tamamlayan testlerdir ve bu iki testin birlikte kullanımı enfeksiyonun tüm safhalarnın tanımlanmasında veya enfeksiyonun eliminasyonunda en doğru sonucu sağlar. Bunun için Avrupa’da VDRL ve TPHA testleri yaygın şekilde tarama testleri olarak birlikte kullanılmaktadır. FTA-ABS testi genellikle tarama testlerinde pozitif sonuç vermiş örneklerde doğrulama testi olarak kullanılmaktadır.[1][2][3][4][5]
Borrelia, spiroketlerine bir parazit cins, bir grubuna değinmektedir diğer spiroketlerine daha düzensiz sarılır bakteri. Bu bakteriler enfekte kene ve bitlerinısırıkları ile insanlara ve hayvanlara yayıldı. Enfekte insanlarda nükseden ateş neden ağırlıklı olarak bilinen, Borrelia suşları da Lyme hastalığı ve çeşitli cilt hastalıkları neden olur. [6]
Spiroketlerine başka cins, Leptospira, leptospirosis neden bakterileri içermektedir. Bu hastalık genellikle vahşi ve evcil memelilerde oluşur rağmen, enfekte hayvanlarınidrar maruz kalan insanlar da gelişebilir. Hastalığınşiddeti sistemik yetmezliği ve hatta ölüme, hiçbir saptanabilir belirtiler yapar gibihastalığın belirtileri, kişiden kişiye değişir. [6]
Spiroket
Spiroketler, prokaryot aleminde ‘‘ Spirochaetes ’’ sınıfının ‘‘Spirochaetales ’’ takımında yer alırlar. Filogenetik sınıflandırmada Spirochaetales takımı ; Spirochaetaceae, Brachyspiraceae ve Leptospiraceae ailelerine ayrılır. İnsan sağlığı açısından Treponema, Borrelia, Leptospira cinsleri önemlidir.
Spiroketler gram-negatif, hareketli, ince, helikal kıvrımlı, yapıya sahip spiral şekilli bakterilerdir. Cinslere göre spiralleri dar-geniş, düzenli-düzensiz ve sık-seyrek olabilmektedir. Benzer şekilde uçları sivri ya da çengel şeklinde olabilir. Genişlikleri 0,1-0,5 µm, boyları ise 10-15 µm arasında değişmektedir. Diğer bakterilerle kıyaslandıklarında çok daha uzun ancak çok daha ince bakterilerdir. Hareket etmelerini sağlayan ve hücrenin her iki kutbundan uzanan bir ya da daha fazla kamçıya (flagella) sahiptirler. Fakat bu kamçılar tipik bakteri kamçılarından farklı özelliktedir ve bu yüzden endoflajellum adını alır. Endoflajellalar ile kendi eksenleri boyunca ileri-geri, eğilip-bükülme ve burgu şeklinde dalgalanma hareketleri yaparlar.
Spiroketler oldukça nazik bakterilerdir. Laboratuvarda üretilmeleri zordur, özel besiyerlerine ve özel koşullara (düşük oksijen basıncı) gereksinim duyarlar. Diğer bakterilere göre üreme hızları yavaştır. Örneğin spiroketlerin bölünme zamanları 24-33 saati bulurken E. coli nin 20 dakikadır. Hücre duvarları yapısal ve biyokimyasal olarak gram negatif bakteri hücresi yapısında olmakla birlikte spiroketler pek çok bakterinin aksine gram boyama yöntem ile iyi boyanmazlar. Spiroketleri görebilmenin en iyi yolu karanlık alan veya faz kontrast mikroskobu ile incelemektir. Karanlık saha mikroskobik incelemesinin negatif sonuç vermesi hastalığı ekarte ettirmez, en az üç kez tekrarlanmalıdır. Ayrıca florasan mikroskopta da görüntülenebilirler. Karanlık saha mikroskobisi hızlı sonuç vermesi ve ucuz olması nedeniyle tercih edilir. Değerlendirmenin hemen yapılamayacağı durumlarda sızıntı materyali kapiller tüpe alınmalı, iki ucu kapatılmalıdır.
Спірохети (Spirochaetes) — тип грам-негативних бактерій, які мають довгі клітини спіральної форми. Вони відрізняються наявністю джгутиків, які рухаються вздовж тіла в периплазмі, між шаром пептидогліканів та зовнішньою мембраною клітини, так звані подовжні філаменти. Вони викликають обертальний рух тіла бактерії, який дозволяє спірохетам пересуватися з місця на місце. Більшість спірохет вільно-живучі (не симбіонти чи патогени) і анаеробні, але є численні винятки.
Спірохети поділяються на три родини, всі розміщені в межах єдиного ряду. Важливі члени цього типу включають:
Також спірохети зумовлюють періодонтит, фузоспірохетозний стоматит, цифровий дерматит рогатої худоби і свиней. Певні нехвороботворні спірохети представляють також великий інтерес, як наприклад симбіонти кишківнику термітів.
Спірохети (Spirochaetes) — тип грам-негативних бактерій, які мають довгі клітини спіральної форми. Вони відрізняються наявністю джгутиків, які рухаються вздовж тіла в периплазмі, між шаром пептидогліканів та зовнішньою мембраною клітини, так звані подовжні філаменти. Вони викликають обертальний рух тіла бактерії, який дозволяє спірохетам пересуватися з місця на місце. Більшість спірохет вільно-живучі (не симбіонти чи патогени) і анаеробні, але є численні винятки.
Спирохеты (лат. Spirochaetales) — порядок бактерий с длинными (3—500 мкм) и тонкими (0,1—1,5 мкм) спирально (греч. σπειρα «завиток») закрученными (один и более виток спирали) клетками.
Грамотрицательны, хемоорганогетеротрофы. Подвижны, размножаются поперечным делением. Эндоспор не образуют, но некоторые представители образуют цисты.
Встречаются как аэробные виды, так и анаэробные и факультативно-анаэробные. Спирохеты встречаются в почве, воде, других средах.[1]
Клетки состоят из протоплазматического цилиндра с одной или несколькими так называемыми осевыми фибриллами, отходящими от расположенных на концах клетки прикрепительных цилиндров. Протоплазматический цилиндр с осевыми фибриллами покрыт внешней оболочкой.
Некоторые Spirochaetes являются возбудителями болезней человека и животных. Это Leptospira, вызывающая лептоспироз, Treponema pallidum — возбудитель сифилиса, Borrelia recurrentis — возбудитель возвратного тифа, Treponema pertenue, Treponema carateum, Borrelia burgdorferi — возбудитель боррелиоза в США, Borrelia afzelii и Borrelia garinii — возбудитель болезни Лайма в России и Европе и другие.
Многие являются сапрофитами: Spirochaeta plicatilis — водная бактерия, Treponema microdentinum — одна из бактерий ротовой полости человека.
Это заготовка статьи по бактериологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. 
Спирохеты (лат. Spirochaetales) — порядок бактерий с длинными (3—500 мкм) и тонкими (0,1—1,5 мкм) спирально (греч. σπειρα «завиток») закрученными (один и более виток спирали) клетками.
Грамотрицательны, хемоорганогетеротрофы. Подвижны, размножаются поперечным делением. Эндоспор не образуют, но некоторые представители образуют цисты.
Встречаются как аэробные виды, так и анаэробные и факультативно-анаэробные. Спирохеты встречаются в почве, воде, других средах.
提示：本条目的主题不是螺旋菌。螺旋體門（Spirochaetes）是一類很有特點的細菌，具有長的螺旋形盤繞的細胞。它們獨具細胞全長、在細胞膜和細胞壁之間的鞭毛，稱爲“軸絲”（axial filament）。螺旋體可以通過軸絲產生的扭轉運動前後移動。多數螺旋體營厭氧自由生活，但有很多例外。
琳·马古利斯曾經認爲真核細胞的鞭毛來自共生的螺旋體，但同意這一觀點的生物學家不多，因爲二者結構上沒有太多相似之處。
螺旋體門目前被分爲三科，重要成員包括：
螺旋體門（Spirochaetes）是一類很有特點的細菌，具有長的螺旋形盤繞的細胞。它們獨具細胞全長、在細胞膜和細胞壁之間的鞭毛，稱爲“軸絲”（axial filament）。螺旋體可以通過軸絲產生的扭轉運動前後移動。多數螺旋體營厭氧自由生活，但有很多例外。
琳·马古利斯曾經認爲真核細胞的鞭毛來自共生的螺旋體，但同意這一觀點的生物學家不多，因爲二者結構上沒有太多相似之處。
螺旋體門目前被分爲三科，重要成員包括：
鈎端螺旋體屬（Leptospira），可引起鈎端螺旋體病 疏螺旋體屬（Borrelia） 伯氏疏螺旋體（Borrelia burgdorferi），可引起萊姆病 回歸熱疏螺旋體（Borrelia recurrentis），可引起迴歸熱 密螺旋體屬（Treponema） 斑點病密螺旋體（Treponema carateum），可引起品他病 蒼白密螺旋體（Treponema pallidum），可引起梅毒、貝傑病 細弱密螺旋體（Treponema pertenue），可引起雅司病、苺腫
スピロヘータ（またはスピロケータ、spirochaetaまたはspirochete, spirochetis）とは、らせん状の形態をしたグラム陰性の真正細菌の一グループである。学名の由来は「コイル状の髪」を意味するギリシア語σπειροχαίτηをラテン語に音写したもので、古典ラテン語の発音では「スピーロカエタ」である。
他の典型的な細菌とは異なり、菌体の最外側にエンベロープと呼ばれる被膜構造を持ち、それが細胞体と鞭毛を覆っている。細胞壁が薄くて比較的柔軟であり、鞭毛の働きによって、菌体をくねらせたりコルク抜きのように回転しながら活発に運動する。
自然環境のいたるところに見られる常在菌の一種でもある。一部のスピロヘータはヒトに対して病原性を持つものがあり、梅毒、回帰熱、ライム病などの病原体がこれに該当する。またシロアリや木材食性のゴキブリの消化管に生息するスピロヘータは、腸内細菌として宿主が摂った難分解性の食物から栄養素を摂取したり、エネルギーを産生する役割にかかわっている可能性が指摘されている。
細菌の形態には、球型のもの（球菌）や棒状のもの（桿菌）の他に、桿菌と同様に細長い菌体がらせん形になったものが存在し、これらはらせん菌と総称される。 らせん菌はその回転数から、(1) 回転数が1回程度のもの、(2) 2 - 3回のもの、(3)5回以上（ - 数百回）のものに区別される。1に該当するものにはコレラ菌などのビブリオ属が、2に該当するものにはスピリルム、カンピロバクター、ヘリコバクターが挙げられ、3に該当する細くて回転数の多いものが俗にスピロヘータと総称される。
スピロヘータは以前、真正細菌とは異なる別の微生物として考えられていたが、その後、研究が進むにつれて真正細菌の一グループをなすものであることが判明した。2005年現在の細菌の分類では、スピロヘータは独立した門として扱われており、以下、スピロヘータ綱スピロヘータ目スピロヘータ科スピロヘータ属という、属のレベルまでが存在しているが、一般にはこの中で、スピロヘータ目に属するものすべてを指す場合が多い。
2012年現在、スピロヘータは以下のような位置づけにある。ただしスピロヘータの分類はまだ整理の途上にあり、今後変更される可能性がある。
グラム陰性のらせん菌であり、そのらせん形態は科や属ごとにそれぞれ特徴がある。一般には0.1 - 0.5×4-250 µm程度の細長い菌体がらせん状になっているものが多いが、中には500 - 600 µmほどの大型のものもある。
スピロヘータは他の真正細菌とは異なる独特の構造を持ち、その基本構造は、細胞体、鞭毛、エンベロープという3つから構成される。菌体の両端からそれぞれ伸びた鞭毛に、ちょうど菌体（細胞体）がらせん状に巻き付くような恰好となり、それらすべてをエンベロープと呼ばれる被膜構造が覆った状態になっている。このため他の鞭毛を持つ細菌とは異なり、鞭毛が直接外部の環境に接することはない。このような特徴から、スピロヘータの鞭毛は、軸糸 (axial filament)、細胞内鞭毛 (endoflagella)、ペリプラズム鞭毛、軸繊維などとも呼ばれる。
スピロヘータの細胞壁は薄いため細胞体は柔軟であり、またエンベロープも流動性に富んでいる。この柔軟性と鞭毛の働きによって、スピロヘータは活発な運動性を示す。スピロヘータの鞭毛は、他の原核生物の鞭毛と同様、菌体と接する部分を基点にして回転しているが、この鞭毛の回転によって鞭毛と接している細胞体とエンベロープも回転し、菌体全体がコルク抜きのように回転することで、前方への推進力を得る。他の生物の鞭毛による運動の場合は、粘度の高い溶液の中では鞭毛を動かせずに運動が停止するが、スピロヘータのこの回転運動の場合は粘稠な溶液中でも運動することが可能である。また、この回転運動以外にも、鞭毛の働きと菌体の柔軟性によって、スピロヘータは屈曲したり、固体の表面を這うように移動したりすることも可能である。
この他、属ごとに他の細菌にはあまり見られない特徴を有するものも見られる。例えばトレポネーマ属やレプトネーマ属には細胞体の中に細胞内微小管と呼ばれる、真核細胞の微小管とよく似た構造が見られる。ボレリアの細胞膜には動物細胞の膜脂質成分であるコレステロールが含まれており、この点でマイコプラズマと類似した特徴を持つ。またボレリアの中には、他のほとんどの真正細菌のゲノムが環状DNAであるのに対して、線状DNAをゲノムとして持っているものがある。
ゴキブリやシロアリの多くは、窒素含有量が著しく低く、かつ難分解性の高分子化合物を主成分とする腐植質（朽木など）を主食としている。こうした食物は動物の生理的能力では十分利用することが難しいため、これらの昆虫は原生動物、担子菌、細菌といった微生物との共生系を発達させている。
スピロヘータはゴキブリやシロアリの腸内における微生物との共生系の中にも確認されているが、その機能は十分に解明されているとはいいがたい。しかし、オーストラリアに分布する最も原始的なシロアリであるムカシシロアリ Mastotermes darwiniensis では、非常に興味深い現象が確認されている。ゴキブリやシロアリの腸内のスピロヘータには自由生活するものと、共生原生動物に付着して生活するものがあるが、ムカシシロアリの腸に共生している多鞭毛虫の一種 Mixotricha paradoxa の細胞の表面には50万個体前後ものスピロヘータが付着して、あたかも繊毛のように見える。それらは実際に繊毛のような波うち運動を行っている。
M. paradoxa は運動をこの体表におびただしく付着したスピロヘータの運動に依存していることも知られている。この現象は細胞内小器官の起源の細胞内共生説を唱えたリン・マーギュリスの関心を引き、鞭毛（繊毛・波動毛）のスピロヘータ共生起源説のアイディアを引き出した。しかし、真核生物の鞭毛構造とスピロヘータの構造に著しい差があることなどから、ミトコンドリアや葉緑体の細胞内共生説のようには受け入れられておらず、定説化していない。真核生物の鞭毛の形成中心となっている中心体に独自の遺伝子があるという説が過去に提唱されたが、現在ではほぼ否定されている。今後鞭毛の起源に細胞内共生説が再浮上する可能性は完全には否定できないが、今日ではスピロヘータの共生体がそのまま鞭毛となったと見なすのは困難であると認識されている。
最初に微生物を発見したことで知られるレーウェンフックが、1683年9月にイギリスの王立協会に送ったスケッチに、スピロヘータ様のらせん菌が描かれており、細菌発見の当初からその存在は知られていた。
スピロヘータという名称は1835年にEhrenbergが水中から見出したらせん菌につけたものが最初である。
病原性のスピロヘータとして最初に同定されたのは回帰熱ボレリアで、1873年のObermeierの発見による。
スピロヘータ（またはスピロケータ、spirochaetaまたはspirochete, spirochetis）とは、らせん状の形態をしたグラム陰性の真正細菌の一グループである。学名の由来は「コイル状の髪」を意味するギリシア語σπειροχαίτηをラテン語に音写したもので、古典ラテン語の発音では「スピーロカエタ」である。
他の典型的な細菌とは異なり、菌体の最外側にエンベロープと呼ばれる被膜構造を持ち、それが細胞体と鞭毛を覆っている。細胞壁が薄くて比較的柔軟であり、鞭毛の働きによって、菌体をくねらせたりコルク抜きのように回転しながら活発に運動する。
自然環境のいたるところに見られる常在菌の一種でもある。一部のスピロヘータはヒトに対して病原性を持つものがあり、梅毒、回帰熱、ライム病などの病原体がこれに該当する。またシロアリや木材食性のゴキブリの消化管に生息するスピロヘータは、腸内細菌として宿主が摂った難分解性の食物から栄養素を摂取したり、エネルギーを産生する役割にかかわっている可能性が指摘されている。
나선상균(螺旋狀菌) 또는 스피로헤타(라틴어: spirochaeta)는 나선상균강(Spirochaetes 스피로카에테스[*])에 속하는 세균의 총칭이다.[1] 폭은 1μ 이하이고 길이는 4μ 정도에서 긴 것은 100μ 이상되는 것까지 있다. 대부분이 나선 모양이고 세포벽은 없다. 중심에 축이 있고 그 주위에 세포질이 둘러싸고 있어서, 굴신 운동이나 축을 중심으로 한 회전 운동을 한다. 부생 또는 동물에 기생하며, 이분법으로 증식한다.
나선상균이 사람에게 발병할 수 있는 병은 다음과 같다.
