Guava (Psidium guajava) is a well known cultivated tree because of the paste and jelly made from its fruits. The fruit (which is technically a type of berry) has a thin, yellow, slightly sour edible outer layer; within, there are numerous yellow seeds more than 3 to 5 mm long in a juicy pinkish or yellow pulp. The fruits are unusually rich in vitamin C. The outer layer of the fruit is preserved and canned commercially, as is the juice. (Little and Wadsworth 1964)
Guava is native to tropical America, probably from southern Mexico south to South America, but its range has been dramatically increased via cultivation. It is now cultivated (and escaped and naturalized and often considered an invasive pest) in southern Florida (including the Florida Keys), Bermuda, and throughout the West Indies from the Bahamas and Cuba to Trinidad, and south to Brazil. It is also cultivated and naturalized in much of the Old World tropics and subtropics. (Little and Wadsworth 1964) Guava was first recorded from the Pacific Islands (Hawaii) by the early 1800s (Whistler 1995). It is common in dry to wet disturbed areas such as pastures, waste places, and roadsides, as well as in scrub forest up to 1200 meters elevation, among other habitats.
Guava is a shrubby evergreen tree up to 10 meters in height, with smooth reddish brown bark that is thin and scales off in thin sheets. It has oppositely arranged oblong or elliptic leaves with sunken parallel veins and minute glandular dots. The fragrant white flowers are large, measuring about 4 cm across the 4 or 5 large petals, and bear numerous showy brushlike stamens with slender white filaments averaging about 1.2 cm long. The flowers are mostly borne singly at leaf bases. The edible fruits are yellow and rounded (sometimes pear-shaped), 3 to 10 cm in diameter, with 4 or 5 retained sepals at the apex. (Little and Wadsworth 1964; Whistler 1995)
The related Strawberry Guava (Psidium cattleianum) is another native of tropical America that has spread widely in the tropics, including the Pacific Islands (where it was first recorded, in Hawaii, in 1825) and southern Florida (U.S.A.). Like P. guajava, it is often considered an aggressive weed. It has leathery leaves and the fruit (generally much smaller than that of P. guajava) is red (sometimes yellow) with a white pulp. (Whistler 1995)
Guava (Psidium guajava) is native to tropical America, probably from southern Mexico south to South America, but its range has been dramatically increased via cultivation. It is now cultivated (and escaped and naturalized and often considered an invasive pest) in southern Florida (including the Florida Keys), Bermuda, and throughout the West Indies from the Bahamas and Cuba to Trinidad, and south to Brazil. It is also cultivated and naturalized in much of the Old World tropics and subtropics. (Little and Wadsworth 1964) It was first recorded from the Pacific Islands (Hawaii) by the early 1800s (Whistler 1995).
In the Pacific Islands, Guava (Psidium guajava) is common in dry to wet disturbed areas such as pastures, waste places, and scrub forest up to 1200 meters elevation (Whistler 1995). In Puerto Rico, it forms thickets and spreads in pastures, especially on the coastal plains but also in the lower mountain regions (Little and Wadsworth 1964). In southern Florida, it now grows wild along roadsides, in old fields, and in hardwood hammocks (Elias 1980), among other habitats.
The Strawberry Guava (Psidium cattleianum) is another native of tropical America that has spread widely in the tropics, including the Pacific Islands (where it was first recorded, in Hawaii, in 1825) and southern Florida (U.S.A.). Like P. guajava, it is often considered an aggressive weed. It has leathery leaves and the fruit (generally much smaller than that of P. guajava) is red (sometimes yellow) with a white pulp. (Whistler 1995)
In southern Florida and the Caribbean, the native P. longipes is more rarely encountered than P. guajava. Compared with P. guajava, it has smaller leaves (with tips sometimes notched) and the much smaller ripe fruits are dark rather than yellow. (Elias 1980; Petrides 1988)
Other Psidium species are found in Mexico and Central and South America.
Guava (Psidium guajava) is a shrubby small evergreen tree (rarely with straight stems) up to 10 meters in height, with smooth reddish brown bark that is thin and scales off in thin sheets. It has oppositely arranged oblong or elliptic leaves with sunken parallel veins and minute glandular dots. The fragrant white flowers are large, measuring about 4 cm across the 4 or 5 large petals, and bear numerous showy brushlike stamens with slender white filaments averaging about 1.2 cm long. The flowers are mostly borne singly at leaf bases. The edible guava fruits are yellow and rounded (sometimes pear-shaped), 3 to 10 cm in diameter, with 4 or 5 retained sepals at the apex. (Little and Wadsworth 1964; Whistler 1995)
Guava (Psidium guajava) flowers and fruits nearly year-round (Little and Wadsworth 1964).
In the Pacific Islands, Guava (Psidium guajava) was originally introduced for its edible fruit, but is now a serious weed in pastures and elsewhere (Whistler 1995). It is considered invasive in Florida, as well (Gann et al. 2008).
Guava (Psidium guajava) is commonly cultivated as a fruit tree. The fruit (which is technically a type of berry) has a thin, yellow, slightly sour edible outer layer; within, there are numerous yellow seeds more than 3 to 5 mm long in a juicy pinkish or yellow pulp. The fruits are unusually rich in vitamin C. The outer layer of the fruit is preserved and canned commercially, as is the juice. Guava powder has been prepared from the dehydrated fruits as well. In some regions, the bark has been used for tanning. Extracts from leaves, bark, roots, and buds have been used in folk medicine. (Little and Wadsworth 1964)
Guava leaves are often boiled into a tea to treat diarrhea on many of the Pacific Islands (Whistler 1995).
El guayabo o guayaba mazana (Psidium guajava) ye una especie de pequeñu árbol perteneciente a la familia de les mirtacees. Trátase d'un árbol bien común en potreros dedicaos al ganáu vacuno, onde tradicionalmente por cuenta de la facilidá que presenten pa ser esguilaos, aproven de frutos a los habitantes de la zona.
Ye un pequeñu árbol perenne qu'algama los 2-7 metros d'altor con tueru erecto y ramificáu de madera dura. La corteza, de color gris, se descama con frecuencia y presenta llurdios. Les fueyes son opuestes, sencielles, oblongues o elíptiques de color verde claru. Les flores son blanques, grandes, de 2,5 cm de diámetru, axilares y golioses, atópense solitaries o en pequeños recímanos. El frutu yera consideráu una seudobaga (pero güei clasifícase como baga) d'hasta 15 cm de diámetru con magaya rosada y numberoses granes.[1] Esisten munches variaciones tocantes a los tamaños de los sos frutos, una y bones estos preséntense dende grandes de talla mayor a una naranxa hasta aquellos pequeños como una ciruela, de colores de magaya rosáu intensu, naranxa, blanca y los sos entemedios.
Ye un parrotal o árbol pequeñu natural d'América tropical que s'amontesó n'otres zones tropicales del planeta. Onde se convirtió nuna especie bien habitual en rexones ganaderes del trópicu húmedu por cuenta de la so facilidá de crecedera en potreros dedicaos pa esti fin.
Psidium guajava describióse por Carlos Linneo y espublizóse en [[Species Plantarum 1: 470. 1753.[2]
Psidium: nome xenéricu que remanez del llatín y significa "granada".[3]
guajava: epítetu
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. El guayabo o guayaba mazana (Psidium guajava) ye una especie de pequeñu árbol perteneciente a la familia de les mirtacees. Trátase d'un árbol bien común en potreros dedicaos al ganáu vacuno, onde tradicionalmente por cuenta de la facilidá que presenten pa ser esguilaos, aproven de frutos a los habitantes de la zona.
Quayyava (lat. Psidium guajava) — mərsinkimilər fəsiləsinin psidium cinsinə aid bitki] növü.
Vətəni tropik Amerikadır. Asiya və Afrikada mədəni halda becərilir. Qafqazın Qara dəniz sahillərində yayılmışdır.
Hündürlüyü 8-10 m olan həmişəyaşıl ağacdır. Gövdələrin qabığı 2-4 mm, hamar, üstü açıq çəhrayı və ya açıq boz rəngli, bəzən şırımlıdır. Budaqları şaхələnir. Cavan budaqları 4 tillidir. Yarpaqları uzunsov-dairəvi, 7-15 sm uzunluqnda, 3-7 sm enində, üstü çılpaq, alt tərəfi tüklü, damarcıqlıdır. Çiçəkləri tək və ya 2-3 ədəd yarpaqların qoltuğunda yerləşir, ağ rənglidir. İldə 1-2 dəfə çiçəkləyir. Bəzi növləri çarpaz tozlanır. Əsas tozlayıcılar balverən arılardır. Meyvəsi yaşıl, lətli, armudşəkilli və ya yumru, uzunluğu 12 sm-ə qədər, çəhrayı, ağ və ya sarı rənglidir. Müхtəlif üsullarla - zoğ, calaq, toхum və qələmlərlə çoхaldılır.
Günəşli və çoх isti yerlərdə bitir. Quraqlığa dözür.
Lənkəran və Astarada mədəni şəraitdə becərilir.
Yarpaqları, çiçəkləri və meyvələri bakterisid təsirə malikdir. Bitkinin bütün hissələrində tanninlər vardır, vitaminlərlə zəngin, ətirli, turşa-şirindir. Yarpaqlarından efir yağları alınır. Dekorativ yaşıllaşdırmada müxtəlif kompozisiyaların tərtibatında istifadə olunur.
Quayyava (lat. Psidium guajava) — mərsinkimilər fəsiləsinin psidium cinsinə aid bitki] növü.
Psidium guajava és una espècie de guaiaba. És un arbust o petit arbre, és natiu de Mèxic, el Carib i Amèrica central i del sud.[1] És fàcilment pol·linitzat per insectes i en cultiu principalment per l'abella de la mel.
Es fa servir en diversos xampús
Psidium guajava és una espècie de guaiaba. És un arbust o petit arbre, és natiu de Mèxic, el Carib i Amèrica central i del sud. És fàcilment pol·linitzat per insectes i en cultiu principalment per l'abella de la mel.
Es fa servir en diversos xampús
Kvajáva hrušková (Psidium guajava) je nevelká, stálezelená dřevina pocházející z tropů Střední a Jižní Ameriky a Karibiku. Pro chutné plody, česky nazývané kvajáva, byla rozšířena do tropických a subtropických oblastí téměř po celém světě.[1][2]
Nenáročná, rychle rostoucí rostlina z tropických i subtropických oblastí. Dobře roste v půdě obsahující hodně jílu, slínu, písku nebo i štěrku a jejíž pH se pohybuje v rozsahu 4,5 až 9,5; snáší i mírné zasolení. V průběhu vegetace potřebuje pro tvorbu plodů ideální teplotu v rozmezí 25 až 30 °C, některé odrůdy z horských oblastí Ekvádoru, rostoucí v nadmořské výšce až 2 000 m, přežívají v období vegetačního klidu i pokles teploty k 0 °C. Snáší i opakující se nedlouhá období sucha a mírné zastínění. Nejvíce však plodí na místech s průměrnými, rovnoměrně rozdělenými ročními srážkami 1000 až 2000 mm.[3][4][5]
Keř nebo nízký strom vysoký do 8 m, hustě větvený, se šupinatě se odlupující kůrou (červenohnědá nahoře a zelenavá vespod), s průměrem kmene menším než 25 cm. Vstřícně vyrůstající, aromatické, kožovité listy mají krátké řapíky a bývají velké 5 až 15 × 4 až 6 cm. Jejich čepele jsou eliptického tvaru, bázi mají zaoblenou nebo klínovitou, po obvodě jsou celokrajné, na vrcholu tupé a spodní stranu s vyniklými postranními žilkami v 10 až 15 párech mají světlejší než horní a často porostlou přitlačenými chlupy.
Vonné květy, mající v průměru asi 3 cm, vyrůstají po jednom až třech z úžlabí listů. Jsou oboupohlavné, čtyř nebo pětičetné a mají okvětí vytvořeno vespod srostlým, vytrvalým kalichem a korunou s bílými, laločnatými plátky. Ze zvonkovité češule vyrůstá velký počet (i 250) bílých tyčinek se žlutými prašníky a ze čtyř plodolistů vytvořený spodní semeník se čnělkou s hlavičkovitou bliznou. Hlavním opylovačem je včela medonosná.
Plod je hladká, neb mírně hrbolatá bobule 4 až 12 cm dlouhá, 0,3 až 0,5 kg těžká, se zaschlými kališními lístky na vrcholu. Před uzráním je zelená a tvrdá, gumovitá dužina má svíravou chuť. Ve zralosti je kvajáva žlutá a má červenou, měkkou, šťavnatou dužinu lahodné chuti a sladce voňavou. Obsahuje obvykle hodně (až 500), asi 3 mm velkých, převážně tvrdých semen, existují ale šlechtěnci i bez semen.
Za dobrých podmínek jsou schopné vykvést již dvou až čtyřleté stromy, plný výnos poskytují počínaje 5. až 8. rokem. Rostliny se průměrně dožívají 40 let, produkce však po 15 až 25 létech klesá, lze je omladit drastickým řezem. Plody se vytváření na nových výhoncích vyrostlých ze starého dřeva, proto se musí stromy pro zachování dobré plodnosti pravidelně prořezávat.[1][3][4][5][6][7]
Ovoce dozrává za tři až pět měsíců po opylení, v příznivých klimatických podmínkách bývají za rok dvě sklizně a strom poskytne až 450 plodů. Jsou citlivé na otlak a následnou hnilobu, rychle přezrávají a ve zralosti bývají poškozovány ptáky a kaloni. Pro průmyslové zpracování se zralé setřásají vibrátory do plastových sítí, pro obchod se polozralé protrhávají ručně (3 x týdně), asi týden dozrávají rozložené na slámě a pak proložené tkaninou se odesílají v chladících vozech k odběrateli. Kombinaci správné teploty, vlhkosti a namáčení do fungicidů, kyseliny giberelové a voskové emulze se zvýší jejich trvanlivost, a tudíž i prodejnost, až o 30 dnů.[3][4][5]
Dřevina se přirozeně rozmnožuje semeny, která si podržují životaschopnost po mnoho měsíců. Klíči nepravidelně, za tři až osm týdnů, předběžné namáčení klíčení urychlí. Semenáče jsou za dva roky vysoké až 70 cm a mohou se sázet na trvalá stanoviště.
Byly vyšlechtěny desítky nových odrůd vhodné pro specifické půdní i klimatické podmínky. Šlechtí se na plodnost, chuť, dobu zraní, odolnost při transportu a na zachování kvality po dlouhou dobu po utržení. Tyto variety se pro zachování získaných vlastností nemnoží semeny, ale řízkováním. Řízky dlouhé asi 15 cm se získávají z kořenů, nebo se kořeny ponechané v zemi od stromu odříznou a v místě řezu vyrostou nové rostliny; nejvýnosnější způsobem je získávání řízku z vyzrálého dřeva při průklestu, kdy asi 1 cm dlouhé a 2 cm tlusté řízky při zastínění, velkém teple a vlhkosti zakoření s 90 % úspěšnosti. Rostliny pěstované z řízků však netvoří středový, hluboký kořen a proto se nově rozvinulo roubování nebo očkování vyšlechtěných odrůd na speciální podnože, takto vzniklé stromy však nemívají přímý kmen.[3][4][5]
Kvajáva hrušková je rostlinou dobře se přizpůsobující širokému rozsahu podmínek prostředí. Snáší poměrně dobře stín, velmi brzy a pravidelně plodí a její plody obsahují hodně semen. Obvykle bývají stromy vysázeny v zahradách nebo v malých hájích, z toho se vymykají nové rozsáhlé plantáže v Indii (50 000 ha), Mexiku (15 000 ha), v Brazílii a atd.
Plody jsou oblíbenou potravou mnoha ptáků i savců (kaloni, netopýři, hlodavci, prasata), kteří jejich semena v hojné míře šíří po okolí. Takto vznikají v původní krajině husté houštiny, které vytlačují původní vegetaci a jsou považované za invazní plevel a nákladně ničeny. Tyto invazní rostliny jsou někdy hodnoceny jako vetřelci lesních okrajů, pastvin, břehů vodních toků, okrajů cest a všech narušených míst. Nekontrolovaně se rozrůstají hlavně na Novém Zélandu, Havaji, tichomořských ostrovech, na Floridě, Bermudách,v Portoriku, Brazílii i v Ugandě. Plody divokých kultur v Karibiku jsou hostitelem dvoukřídlého hmyzu z čeledi octomilek Anastrepha suspensa, které napadají citrusové plody.[3][4][5]
Obrázky, zvuky či videa k tématu kvajáva ve Wikimedia Commons
Kvajáva hrušková (Psidium guajava) je nevelká, stálezelená dřevina pocházející z tropů Střední a Jižní Ameriky a Karibiku. Pro chutné plody, česky nazývané kvajáva, byla rozšířena do tropických a subtropických oblastí téměř po celém světě.
Guava er frugten fra guavatræet (Psidium guajava) og andre i samme slægt (Psidium), der tilhører myrtefamilien, og som oprindeligt stammer fra den tropiske del af det amerikanske kontinent Mexico, den nordlige del af Sydamerika og del af Caribien, hvorfra guavatræet har spredt sig til blandt andet Asien. Guava findes vildtvoksende i omkring 100 arter med runde el. let pæreformede frugter, der normalt er mellem 3-10 cm i diameter. Frugten har en hård, let bittert smagende skal, der kan have forskellige farver, men hos den mest udbredte art har en hård, grøn skal. Frugtkødet kan være mange forskellige farver: hvid, rød, pink og gul. Frugten smager sødligt.
Guava er frugten fra guavatræet (Psidium guajava) og andre i samme slægt (Psidium), der tilhører myrtefamilien, og som oprindeligt stammer fra den tropiske del af det amerikanske kontinent Mexico, den nordlige del af Sydamerika og del af Caribien, hvorfra guavatræet har spredt sig til blandt andet Asien. Guava findes vildtvoksende i omkring 100 arter med runde el. let pæreformede frugter, der normalt er mellem 3-10 cm i diameter. Frugten har en hård, let bittert smagende skal, der kan have forskellige farver, men hos den mest udbredte art har en hård, grøn skal. Frugtkødet kan være mange forskellige farver: hvid, rød, pink og gul. Frugten smager sødligt.
Die Echte Guave (Psidium guajava), auch Guava, Guayave, Guayaba oder Goiaba genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Guaven (Psidium) in der Familie der Myrtengewächse (Myrtaceae). Sie wird vor allem als Nutz-, aber auch als Medizinalpflanze genutzt.
Die Echte Guave ist ein immergrüner Baum mit ausladender Krone oder ein Strauch, der Wuchshöhen zwischen 6 und 13 Meter erreicht. Die Borke ist glatt, von rötlich-brauner bis gräulicher Farbe und sie blättert in Streifen oder Stücken ab. Die kantigen Zweige stehen abgewinkelt und sind leicht behaart.
Die dunkelgrünen, unterseits helleren, einfachen und gegenständigen Laubblätter sind etwa 5–8 Millimeter lang gestielt. Die Spreite ist eiförmig bis -lanzettlich bis verkehrt-eiförmig oder länglich bis elliptisch und zwischen 6 und 12 Zentimeter lang sowie 3,5 bis 6 Zentimeter breit. Sie sind leicht ledrig mit gefiederter und hellerer, sowie, unterseits erhabener Nervatur. Auf jeder Seite der Mittelader liegen 12 bis 15 Seitenadern. Die Netznervatur ist deutlich ausgebildet. Der Blattrand ist ganzrandig, die Spitze ist rundspitzig bis spitz oder abgerundet und die Basis ist keilförmig bis abgerundet oder stumpf bis leicht herzförmig. Die Blätter sind auf der Unterseite filzig behaart und auf der Oberseite etwas rau und schwach behaart. Nebenblätter fehlen.
Die weißen, meist fünfzähligen und gestielten Blüten mit doppelter Blütenhülle haben einen Durchmesser bis zu 2 Zentimeter. Sie stehen einzeln oder zu zweit bis dritt in achselständigen, kurz gestielten zymösen Blütenständen. Der Blütenstiel der einzelnen Blüten ist etwa bis 2 Zentimeter lang, jener der zymös angeordneten bis etwa 1 Zentimeter und es sind zwei Deckblätter vorhanden. Der behaarte Blütenbecher ist glockenförmig und misst etwa 5 Millimeter. Die vier bis sechs grünen, weißen oder cremefarbenen, innen und außen behaarten Kelchblätter sind zu einem fast runden Kranz mit irregulärer Öffnung und dreieckigen Lappen verwachsen. Er misst zwischen sieben und acht Millimetern im Querschnitt.
Die freien, vier bis fünf, eiförmigen bis elliptischen und weißen oder cremefarbenen, ausladenden bis zurückgelegten Kronblätter sind 1 bis 1,4 Zentimeter lang. Die vielen freien, langen Staubblätter mit weißen Staubfäden sind 6 bis 9 Millimeter lang. Der Fruchtknoten, mit langem Griffel mit kopfiger Narbe, ist unterständig und mit dem Blütenbecher verwachsen. Der Griffel ist etwa so lang wie die Staubblätter oder länger.
Die Blüten verströmen einen zarten angenehmen Duft.
Nach der Blüte werden kugel-, ei- oder birnenförmige, etwa 3 bis 8 Zentimeter lange, kahle, leicht unebene, etwas wachsige und vielsamige Beerenfrüchte gebildet. Die spitzen Kelchlappen bleiben an der Fruchtspitze erhalten. Die junge Frucht ist zuerst grün, reif weist sie eine grüne bis gelbliche oder rötliche Färbung auf. Das Fruchtfleisch ist je nach Sorte weiß, gelb oder rosa, rötlich. Die Plazenta ist weiß bis rötlich. Die Frucht hat bei Verzehrreife einen typisch exotischen Geruch. Die Guavenfrucht enthält zahlreiche harte, abgeflachte und orange-bräunliche Samen, die in der Mitte der Beere liegen.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 22.[1]
Das ursprüngliche Verbreitungsgebiet und das Genzentrum der Echten Guave liegen im tropischen und subtropischen Amerika.[2] Durch den Menschen eingeführt existieren heute aber weltweit in den Tropen neophytische Vorkommen.[2] An einigen Standorten wird die Ausbreitung als invasiv eingeschätzt.[3]
Die Art besiedelt vor allem Habitate in Sekundärwäldern bis 1500 Meter Höhe.[4]
Vor allem die Früchte werden vom Menschen konsumiert. Sie sind drei bis vier Monate nach der Blüte pflückreif, können aber nur wenige Tage gelagert werden, gekühlt sind sie jedoch zwei bis drei Wochen haltbar.
Die Frucht eignet sich zum rohen Verzehr. Das voll ausgereifte Fruchtfleisch ist weich, saftig und aufgrund kleiner Steinzellen körnig. Der Geschmack ist süßsauer-aromatisch und erinnert an Birnen oder Erdbeeren. Unreife, grüne Früchte sind sauer und oft adstringierend (pelzig). In Asien sind sie mit Zimt und Zucker bestreut beliebt. Die Guave wird aber vor allem zur Zubereitung von Marmelade, Gelee und Desserts verwendet. Weiter kann man durch Auspressen der Guaven einen schmackhaften Fruchtsaft erhalten, das Fruchtmark gehört zur Rezeptur einiger Multivitaminsäfte. Die Schale reifer Beeren dient als Zugabe zu Salaten und Puddings.[5]
Die Rinde wird dank ihres hohen Gehalts an Gerbstoffen als Gerbmittel verwendet.[3]
Die Echte Guave ist in der traditionellen Medizin vieler Kulturen bedeutsam. In Hawaii, der Karibik und Mittelamerika wird vor allem ein Aufguss der Blätter bei Durchfall verabreicht. In Mittel- und Südamerika werden die Blätter bei Zahnschmerzen verwendet. Die Fang aus dem westlichen Zentralafrika bereiten einen wurmtötenden Saft aus den Blättern.
In der traditionellen chinesischen Medizin wird aus den Blättern eine narkotische Droge gewonnen. Dazu werden die Blätter gekaut oder an Insekten, vor allem an die Malaiische Riesengespenstschrecke (Heteropteryx dilatata) und verwandte Arten, verfüttert und deren Kotausscheidungen als Pillen, vor allem gegen Durchfall, verkauft. Diese werden dann in Wasser oder Wein aufgelöst.[6]
Die antioxidative, hepatoprotektive (leberschützende), antiallergene und antibiotische Wirkung der Blätter konnte in mehreren pharmakologischen Studien nachgewiesen werden.[7]
Die Früchte enthalten im Mittel pro 100 Gramm: 1 Gramm Proteine, 15 Milligramm Calcium, 1 Milligramm Eisen, 0,06 Milligramm Retinol (Vitamin A), 0,05 Milligramm Thiamin (Vitamin B1) und 200 Milligramm Ascorbinsäure (Vitamin C). Der Vitamin-C-Gehalt ist deutlich höher als bei Orangen (Citrus × aurantium).[8] Die Guavenfrucht ist zudem reich an Pektinen.[5]
Die Blätter enthalten neben zehn Prozent Tanninen (Gerbstoff) auch Inhaltsstoffe wie β-Sitosterin, Maslensäure, Guaijavolsäure und 0,3 Prozent ätherisches Öl (hauptsächlich Caryophyllen, daneben β-Bisabolene, Aromadendren, β-Selinen, Nerolidiol, Caryophyllenoxid und Selin-11-en-4a-ol und Eugenol); ferner auch Triterpene (Oleanolsäure, Ursolsäure, Crategolsäure und Guaijavolsäuren), Quercetinderivate, Guaijaverin und einige Substanzen, die nicht identifiziert wurden. Die Quercetinderivate werden als Hauptwirkstoff für die narkotische Wirkung angesehen.[9] Die Rinde enthält 25 bis 30 Prozent Gerbstoffe.[3]
Die Echte Guave (Psidium guajava), auch Guava, Guayave, Guayaba oder Goiaba genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Guaven (Psidium) in der Familie der Myrtengewächse (Myrtaceae). Sie wird vor allem als Nutz-, aber auch als Medizinalpflanze genutzt.
Ing Bayabas (Biyabas o kaya Byabas), Guava keng English(ibat keng Spanish Guayaba; Goiaba in Portuguese; Perakkya in Malayalam) is metung yang genus ding mga 100 species ning tropical shrubs at malating pun tanaman ning myrtle family Myrtaceae, katutubu king Caribbean, Kalibudtang America at pangulung Mauling America. Deng bulung mililupa la misumangid, simply, elliptic anggang ovate, 5-15 cm kaba. Ding bulaklak maputi la, a atin limang petals at dakal a stamens. Ding Psidium species magagamit la bilang kakanan a tanaman dareng larvae da ring Lepidoptera species kayabe la ring Eupseudosoma aberrans, Snowy Eupseudosoma at Hypercompe icasia.
Malulut a bungang biyabas
'Thai Maroon' biyabas
Bungang Biyabas
Malulut a Biyabas
Ing Bayabas (Biyabas o kaya Byabas), Guava keng English(ibat keng Spanish Guayaba; Goiaba in Portuguese; Perakkya in Malayalam) is metung yang genus ding mga 100 species ning tropical shrubs at malating pun tanaman ning myrtle family Myrtaceae, katutubu king Caribbean, Kalibudtang America at pangulung Mauling America. Deng bulung mililupa la misumangid, simply, elliptic anggang ovate, 5-15 cm kaba. Ding bulaklak maputi la, a atin limang petals at dakal a stamens. Ding Psidium species magagamit la bilang kakanan a tanaman dareng larvae da ring Lepidoptera species kayabe la ring Eupseudosoma aberrans, Snowy Eupseudosoma at Hypercompe icasia.
Malulut a bungang biyabas
'Thai Maroon' biyabas
Bungang Biyabas
Malulut a Biyabas
Huăng-siŏh-liù(番石榴) sê siŏh cṳ̄ng cūi-guō.
Huăng-siŏh-liù(番石榴) sê siŏh cṳ̄ng cūi-guō.
Jambu batu nyaéta jambu anu buahna baruleud keurna atah teuas jeung di jerona loba siki, sok disebut ogé jambu kulutuk.[1]
Buah, daun jeung kulit watang tangkal jambu batu ngandung tanin, sedengkeun kembangna teu loba teuing kandungan taninna.[2] Daun jambu batu ogé miboga kandungan zat lain iwal tanin, saperti minyak atsiri, asam ursolat, asam psidiolat, asam kratogolat, asam oleanolat, asam guajaverin jeung vitamin.[2] Kandungan buah jambu batu (100 gr) Kalori, 49 kalori Vitamin A, 25 SI, Vitamin B1 0,02 mg, Vitamin C 87 mg, Kalsium 14 mg, Hidrat Arang 12,2 gram, Fosfor 28 mg, Besi 1,1 mg, Protein 0,9 mg, Lemak 0,3 gram, cir 86 gram.[2]
Jambu batu nyaéta jambu anu buahna baruleud keurna atah teuas jeung di jerona loba siki, sok disebut ogé jambu kulutuk.
Jambu kluthuk (Psidium guajava) iku tuwuhan tropis kang asalé saka Brazil, disebaraké ing Indonésia liwat Thailand.[1]. Jambu kluthuk wohé warna ijo kanthi daging woh warna putih utawa abang lan rasané kecut-legi. Woh jambu kluthuk ditepungi ngandhut akèh vitamin C.[1]. Kasebaré jambu wiji kajaba ing Indonèsia kanthi tekan ing Asia Selatan, India lan Srilangka [2]. Jambu biji kalebu tuwuhan perdu lan duwé akèh pang lan ranting; bonggol wité atos[2]. Permukaan kulit jaba wit jambu wiji wernané coklat lan lunyu [2]. Yèn kulit kayu jambu wiji iku dioncèki, bakal katon lumah bonggolé kayu kang isih teles[2]. Wujud godhongé kang umum coraké bundher endhog kanthi ukuran kang rada gedhé[2]. Kembangé cilik-cilik, wernané putih lan methungul saka walike kèlèk godhong[2]. Tandhuran iki bisa urip kanthi subur ing tlatah dataran endhèk kanthi ing kadhuwuran 1200 mèter ing sadhuwuré dhasar segara[3]. Ing umur 2-3 taun jambu wiji wis wiwit awoh [3]. Wijiné akèh lan ana ing daging wohé [3].
Ora patia akèh ngandhut tanin[3].
Godhong jambu wiji tuwa jebulé ngandhut manéka komponèn kang khasiat kanggo ngatasi lelara demam berdarah dengue (DBD) [4]. Golongan senyawa tanin lan flavonoid kang dinyatakaké minangka quersetin ing sajeroning ekstrak godhong jambu biji bisa ngambat aktivitas enzim reverse trancriptase kang artiné ngambat tumbuhé virus intiné RNA [4]. Jambu biji uga ngandhut zat liyané, kajaba tanin, ya iku [2]:
Sapérangan jinis/kultivar jambu kluthuk ditepungi ing Indonésia, sapérangan ditepungi kawit biyèn, sapérangan wujud introduksi saka nagara liya.
Jambu bisa ditangkaraké kanthi wiji. Sanadyan mangkono, panangkaran kanthi cara iki ora disenengi amarga tuwuhé suwé anggoné diwasa lan uga bakal owah sipat saka indhuké. Panangkaran kang saiki dilakokaké ya iku kanthi cara vegetatif, mligi kanthi cara cangkok.
Godhong jambu kluthuk ditepungi minangka bahan obat tradhisional kanggo watuk lan diare. Jus jambu kluthuk "bangkok" uga dianggep duwé kasiyat kanggo mbantu sarasing panandhang demam berdarah dengue.
Paédahé pektin iku mudhunaké kolesterol kanthi cara ngiket kolesterol lan asem empedu ing awak uga biyantu ngetokaké [5]. Penelitian kang dilakoni Singh Medical Hospital and Research Center Morrabad, India, nunjukaké yèn jambu wiji dapat menurunkan kadar kolestreol total dan trigliserida darah sarta tekanan darah padha penderita hipertensi [5].
Jambu wiji mateng lan mengkal 3 dikumbah kanthi resik [5]. Jambu kang wis mateng diblènder kanthi alus banjur disaring saèngga èntuk jus jambu biji[5]. Jus jambu wiji diombé kaping 3 sadina kanthi DBD mari. Woh kang mengkal dipangan langsung karo kulité[5]. Wiji woh ora perlu dipangan[5].
6 lembar godhong jambu wiji dikumbah kanthi resik banjur ditumbuk sinambi diwènèhi 1 cangkir banyu mateng, peres, ombé banyuné [5].Cukup kanggo diombé kaping 2 sadina [5]. Ombé banyu peresané [5]. Lakoni saben dina kanthi teratur, kanthi mari [5]
8 lembar godhong jambu wiji dikumbah kanthi resik banjur digodhog nganggo 1,5 liter air [5]. Ombé banyu peresané kaping 3 kali sadina [5].
Siapaké oyot godhong jambu wiji sacukupé lan godhong jambu 10 lembar [5]. Kethok-kethok oyot lan godhongé, kumbah kanthi resik lan godhog nganggo banyu sacukupé kanthi 20 menit ing suhu 90 drajat Celsius[5]. Saringan saka banyuné mau banjur diombé sacukupe kanthi teratur nganti keluhan ilang[5].
3 pucuk godhong jambu wiji dikumbah, mamah nganti lembut[5]. Tempelaké ing tatu [5]. Kandhutan astringent-né bisa ngendhegaké perdarahan[5].
2 genggem godhong jambu wiji nom lan 7 lembar godhong suruh dikumbah, godhog karo sagelas banyu, saring[5]. Entèni supaya adhem banjur diombé [5]. Cukup kanggo diombé ping 2 sadina [5].
Jambu kluthuk (Psidium guajava) iku tuwuhan tropis kang asalé saka Brazil, disebaraké ing Indonésia liwat Thailand.. Jambu kluthuk wohé warna ijo kanthi daging woh warna putih utawa abang lan rasané kecut-legi. Woh jambu kluthuk ditepungi ngandhut akèh vitamin C.. Kasebaré jambu wiji kajaba ing Indonèsia kanthi tekan ing Asia Selatan, India lan Srilangka . Jambu biji kalebu tuwuhan perdu lan duwé akèh pang lan ranting; bonggol wité atos. Permukaan kulit jaba wit jambu wiji wernané coklat lan lunyu . Yèn kulit kayu jambu wiji iku dioncèki, bakal katon lumah bonggolé kayu kang isih teles. Wujud godhongé kang umum coraké bundher endhog kanthi ukuran kang rada gedhé. Kembangé cilik-cilik, wernané putih lan methungul saka walike kèlèk godhong. Tandhuran iki bisa urip kanthi subur ing tlatah dataran endhèk kanthi ing kadhuwuran 1200 mèter ing sadhuwuré dhasar segara. Ing umur 2-3 taun jambu wiji wis wiwit awoh . Wijiné akèh lan ana ing daging wohé .
Ko e kuava ko e fuʻu ʻakau lahi ia mo e ngaahi foʻi fua ʻoku manakoa lahi ʻe he kakai Tonga. Kā ko e ngaahi fuʻu kuava ʻi ʻEua ʻoku fuʻu lahi, ʻoku vaoa kovi ʻaupito.
Ko e kuava ko e fuʻu ʻakau lahi ia mo e ngaahi foʻi fua ʻoku manakoa lahi ʻe he kakai Tonga. Kā ko e ngaahi fuʻu kuava ʻi ʻEua ʻoku fuʻu lahi, ʻoku vaoa kovi ʻaupito.
Mpera (Psidium guajava) ni mti mdogo wa familia Myrtaceae.
Matunda yake huitwa mapera. Asili yake ni Amerika ya Kati na ya Kusini, lakini siku hizi unapandwa mahali pengi pa kanda za tropiki na nusutropiki.
Mti wa mpera unatoa dawa ya magonjwa mbalimbali, yakiwemo kifua, tezi dume, nguvu za kiume, fizi, chunusi, n.k. Kwa ajili hiyo hatua ya kwanza unachukua majani ya mpera, unayasaga na kuyakausha, halafu weka maji na yachemshe majani ya mpera yaani kama chai. Baadaye chukua chupa ili uhifadhi tayari kwa matumizi. Pia majani ya mpera yanaponesha kisukari na kutibu wanawake walio na hedhi.
Majani
Maua
Mapera mtini
Mapera sokoni
Makala hii kuhusu mmea fulani bado ni mbegu. Mpera (Psidium guajava) ni mti mdogo wa familia Myrtaceae.
Matunda yake huitwa mapera. Asili yake ni Amerika ya Kati na ya Kusini, lakini siku hizi unapandwa mahali pengi pa kanda za tropiki na nusutropiki.
Mti wa mpera unatoa dawa ya magonjwa mbalimbali, yakiwemo kifua, tezi dume, nguvu za kiume, fizi, chunusi, n.k. Kwa ajili hiyo hatua ya kwanza unachukua majani ya mpera, unayasaga na kuyakausha, halafu weka maji na yachemshe majani ya mpera yaani kama chai. Baadaye chukua chupa ili uhifadhi tayari kwa matumizi. Pia majani ya mpera yanaponesha kisukari na kutibu wanawake walio na hedhi.
Nâ-á-pu̍t (籃仔菝) sī chi̍t-chéng chúi-kó, tī Tek-hòe hoah-chóe Nâ-kiáⁿ-pu̍t. Pa̍t-á/Po̍at-á, ia̍h-sī nâ-pa̍t-á/nâ-po̍at-á sī chi̍t-chióng jia̍t-tāi ké-chí. I seⁿ-chòe îⁿ-îⁿ iah sī hô·-lô· hêng. Pa̍t-á-châng seⁿ-liáu é-é, hio̍h-á sī ah-nn̄g-hêng, khui ê hoe sī pe̍h--e. Pa̍t-á kū-té sī àn Bí-chiu ê sio-joa̍h tē-khu lâi-ê. Chin-chōe jia̍t-tāi kok-ka ê lâng chèng pa̍t-á-châng in-ūi pa̍t-á put-kóan chheⁿ-chia̍h, pha̍k-koaⁿ, iah sī phah kó-chiap lóng chin ho-chia̍h. Chheⁿ ê pa̍t-á ū chin-chē bî-tá-mín A, B kap C. Chheⁿ-chia̍h ê sî ē-sài ùn bôe-á-hún.
Ū-ì-sù ê sī kok-gí hoah Nâ-á-pu̍t chòe "芭藥", sī tùi bân-lâm-ōe ê pa̍t-á (pa̍t-á si̍t-chè hoat-im sī pat-la) lâi-ê.
Psidium guajava, the common guava,[1] yellae guava,[1] or lemon guava[1] (kent as goiaba in Portuguese an guayaba in Spaingie) is an evergreen shrub or smaw tree native tae the Caribbean, Central Americae an Sooth Americae.[1] It is easily pollinatit bi insects; in cultur, mainly bi the common honey bee, Apis mellifera.
Ang Psidium guajava (Ingles: apple guava o common guava) ay isang espesye ng mga bayabas.
Psidium guajava, the common guava, yellae guava, or lemon guava (kent as goiaba in Portuguese an guayaba in Spaingie) is an evergreen shrub or smaw tree native tae the Caribbean, Central Americae an Sooth Americae. It is easily pollinatit bi insects; in cultur, mainly bi the common honey bee, Apis mellifera.
Sawintu[1][2] (Psidium guajava) nisqaqa huk wayuq mallkim. Misk'i rurunkunatam mikhunchik. Shawintu (Washa waqtapi); shawin ( Waylas kallkipi).
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Sawintu
Sawintu (Psidium guajava) nisqaqa huk wayuq mallkim. Misk'i rurunkunatam mikhunchik. Shawintu (Washa waqtapi); shawin ( Waylas kallkipi).
கொய்யா (Psidium guajava, common guava)[1] என்பது மத்திய அமெரிக்கா, தென் அமெரிக்கா, கரீபியன் ஆகிய இடங்களை தாயகமாகக் கொண்ட சிறிய மரமாகும்.[1] இது இலகுவாக பூச்சிகளால், பொதுவாக தேனீக்களினால் இலகுவாக மகரந்தச் சேர்க்கைக்கு உள்ளாகிவிடும்.
இறைச்சியைப் புகைக்க கொய்யா மரம் ஹவாயில் பொதுவாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. இதன் மரம் பூச்சிகள், பங்கசுத்தாக்கங்களில் இருந்து தடுப்பான விளங்குகிறது. காய்ந்த அடர்த்தியுள்ள 670 kg/m3 உள்ள மரம் நையீரியாவில் கூரை வளையாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது.[2][3]
விக்கியினங்களில் Psidium guajava பற்றிய தரவுகள்
கொய்யா (Psidium guajava, common guava) என்பது மத்திய அமெரிக்கா, தென் அமெரிக்கா, கரீபியன் ஆகிய இடங்களை தாயகமாகக் கொண்ட சிறிய மரமாகும். இது இலகுவாக பூச்சிகளால், பொதுவாக தேனீக்களினால் இலகுவாக மகரந்தச் சேர்க்கைக்கு உள்ளாகிவிடும்.
Guyaab xeetu garabu foytéef la gu bokk ci njabootu "mirtaceae". Ci gox yi gën a bari naaj ca Amerig kepp la daa sax, ginnaaw bi la tas ci àddina bi. Baatu guyaab ci làkku Arawaag la bawoo, turub dëkk la woon ci réewu saa-kolombi ya woon.
Taxawaayu garab gi dafa yem, man na àgg ba 8i sàntimet ci guddaay. Xobam man na àgg ba 15i sàntimet ci guddaay ak 7i sàntimet yaatuwaay
Guyaab bi (doom) xob wu nooy la yor. Wirgoom cig ñàkk a ñor nëtëx gu leer la, cig ñor nag mboq gu dër la, day amaale ay tomb yu ñuul ci yenn xeet yi.
Guyaab garab la gu ràññeeku te am solo ci wàllu koom.
Dees na ko soppi njar, njambaanu foytéef ak yu ni mel. Xolliitu foytéef dees na ci faj biir buy daw. Manees na ko lekk it nim bindoo. Dees na ci jëlee sax gëtt.
Psidium guajava
Guyaab xeetu garabu foytéef la gu bokk ci njabootu "mirtaceae". Ci gox yi gën a bari naaj ca Amerig kepp la daa sax, ginnaaw bi la tas ci àddina bi. Baatu guyaab ci làkku Arawaag la bawoo, turub dëkk la woon ci réewu saa-kolombi ya woon.
Sotong inggih punika silih tunggil sarwa woh-wohan. Buah puniki ring Basa Indonesia kawastanin jambu biji. sotong kepah dados kalih manut dagingnyané, wénten sotong barak lan sotong putih. Ring kapurwan, buah sotong wantah prasida kacunduk ring alas utawi abian. Mangkin ring zaman modern woh puniki sampun katanem ring paumah-umahan tur kaadol yéning sampun musimnyané. Buah sotong nénten wantah kaajeng nanging taler kaanggén ritatkala umat Hindu ring Bali makarya banten.[1] Sotong madué wastan ilmiah inggih punika Psidium guajava L.[2]
Sotong inggih punika silih tunggil sarwa woh-wohan. Buah puniki ring Basa Indonesia kawastanin jambu biji. sotong kepah dados kalih manut dagingnyané, wénten sotong barak lan sotong putih. Ring kapurwan, buah sotong wantah prasida kacunduk ring alas utawi abian. Mangkin ring zaman modern woh puniki sampun katanem ring paumah-umahan tur kaadol yéning sampun musimnyané. Buah sotong nénten wantah kaajeng nanging taler kaanggén ritatkala umat Hindu ring Bali makarya banten. Sotong madué wastan ilmiah inggih punika Psidium guajava L.
Psidium guajava, the common guava,[2] yellow guava,[2] lemon guava,[2] or apple guava is an evergreen shrub or small tree native to the Caribbean, Central America and South America.[2] It is easily pollinated by insects; when cultivated, it is pollinated mainly by the common honey bee, Apis mellifera.
Widely cultivated in tropical and subtropical regions around the world, guava fruits can range in size from as small as an apricot to as large as a grapefruit. Various cultivars have white, pink, or red flesh; a few varieties feature red (instead of green or yellow) skin.
When cultivated from seed, guavas are notable for their extremely slow growth rate for several months, before a very rapid acceleration in growth rate takes over. From seed, common guavas may bloom and set fruit in as few as two years or as many as eight. Cuttings, grafting, and air layering are more commonly used as a propagation method in commercial groves. Highly adaptable, guavas can be easily grown as container plants in temperate regions, though their ability to bloom and set fruit is somewhat less predictable. In some tropical locations, guavas can become invasive. It has become a major problem in the Galápagos Islands.[3]
The plant is used in many different shampoo products for its scent. It is also becoming a popular bonsai species and is currently quite popular in India and Eastern Asia.[4]
The leaves of P. guajava contain the flavonol morin, morin-3-O-lyxoside, morin-3-O-arabinoside, quercetin and quercetin-3-O-arabinoside.[5]
Guava wood from Hawaii is commonly used for the smoking of meat. The wood is resistant to insect and fungal attack. The density of oven-dry wood is about 670 kg/m3 (1,130 lb/cu yd) and has been found suitable for roof trusses in Nigeria.[6]
Psidium guajava has been used in traditional medicine by many cultures throughout Central America, the Caribbean, Africa, and Asia.[7] It is used for inflammation, diabetes, hypertension, caries, wounds, pain relief, fever, diarrhea, rheumatism, lung diseases, and ulcers.[7]
Guava is an edible fruit, and can be eaten raw or cooked. The processing of the fruits yields by-products that can be fed to livestock. The leaves can also be used as fodder.[8]
Honey bee on a Psidium guajava flower. Flower buds and leaf buds are also visible. 
Common guava seedling, 14 months Psidium guajava, the common guava, yellow guava, lemon guava, or apple guava is an evergreen shrub or small tree native to the Caribbean, Central America and South America. It is easily pollinated by insects; when cultivated, it is pollinated mainly by the common honey bee, Apis mellifera.
Psidium guajava aŭ (vera) gujavo estas plantospecio el la familio Mirtacoj. Ĝi estas frukt- kaj kuracplantoj.
La vera gujavo estas arbo, kiu atingas altecon ĝis 13 m. La arboŝelo estas glata, grizkolora kaj geiĝas en strioj. La branĉoj formas larĝan angulon kaj estas malforte harecaj.
La malhelverdaj folioj havas 5 mm longan tigon. La limbo estas oblonga ĝis elipsa kaj inter 6 kaj 12 cm longa kaj 3,5 ĝis 6 cm larĝa. La strukturo estas leda. La folioj estas sur la malsupra flanko pelte harecaj kaj je la supra surfaco iomete grizaj. La nervaturo estas bone videbla. La foliorando estas glatranda, la fino estas pinta aŭ milda kaj la bazo rondigita.
La blankaj floroj kun diametro ĝis 2 cm staras unuope aŭ ĝis triope en kontraŭsidaj cumaj floraroj. La hareca kaliko estas sonorilforma kaj ĉ. 5 mm longa. La 4 ĝis 6 verdaj, blankaj aŭ kremkoloraj sepaloj estas kunkreskintaj al preskaŭ ronda krono de sepaloj kun neordinara malfermejo. Ĝi estas inter 7 kaj 8 mm granda.
La 4 ĝis 5 blankaj aŭ kremkoloraj petaloj estas 1 ĝis 1,4 cm longaj. La stamenoj estas 6 ĝis 9 mm longaj. Aŭ la ovario estas sube staranta kaj kunkresinta kun la kaliko. La stiluso estas preskaŭ samlonga kiel la stamenoj.
La floroj eligas fajnan odoron.
Post la florado aperas globaj, ov- aŭ pirformaj, ĉ. 3 ĝis 8 cm longaj beroj. Ankaŭ la kaliko restas ĉe la frukto. La bero havas verdan ĝis flavecan aŭ kreman koloron. La fruktokarno estas, depende de la vario, blanka, flava aŭ rozea. La placento estas ruĝeca. La frukto havas en sia matura stato tipan odoron. La bero enhavas multajn malmolajn semojn meze de ĝi.
Guajavo estas indiĝena en Sudameriko (gencentro). Hodiaŭ la planto troviĝas ĉie en la tropikoj. En kelkaj habitatoj la planto ŝajne estas konsiderata invada specio.[1]
La specio kreskas precipe en habitatoj ĝis alteco de 1500 m.[2]
La fruktoj estas konsumataj de la homoj. La fruktoj estas maturaj post tri ĝis kvar monatoj post la florado. Ili estas stokeblaj nur kelkajn tagojn. En fridujo ili tamen konserviĝas du ĝis tri semajnojn.
La frukto taŭgas por esti manĝata freŝe. La tute matura fruktokarno estas mola, suka kaj pro etaj grajnoj granuleca. La gusto estas dolĉe acida kaj similas al piro aŭ fragoj. Nematuraj fruktoj estas acidaj kaj adstringaj. Ili estas ŝatataj kun sukero en Azio. La gujavo precipe estas utiligata por fari marmeladon, ĵeleon kaj deserton. Ankaŭ eblas fari bongustan fruktsukon.La ŝelo de matura la bero oni aldonas al salaton aŭ pudingon. [3]
La arboŝelo povas est utiligata pro ĝia altokvanto de tanino por tanado.[1]
Gujavo estas uzata en la tradicia medicino de multaj kulturoj. En Havajo, Karibi akj Mezameriko la homoj uzas la folioj kontraŭ lakso. En Mez- kaj Sudameriko oni prenas la foliojn kontraŭ dentdoloroj. La fangoj en Orientafriko faras kontraŭverman sukon el la folioj.
La folioj de la guajavo estas uzataj en la tradicia ĉina medicino. [4]
La folioj estas antioksidanto kaj havas hepatoprotektan kaj antialergian efikon. [5]
La fruktoj enhavas averaĝe je 100 gramoj: 1 g proteino, 15 mg kalcio, 1 mg fero, 0,06 mg retinolo (Vitamino A), 0,05 mg tiamino (Vitamino B1) kaj 200 mg Askorbinacido (Vitamino C). La Vitamin-C-enhavo estas multe pli alta ol ĉe oranĝo (Citrus × aurantium).[6] La frukto ankaŭ estas riĉa je pektino.[3]
La folioj enhavas 10 % da taninon, β-sitosterino, maslenacido, gujavolacido kaj 0,3 % da eteran oleon kaj aliajn substancojn.[7] La arboŝelo enhavas 25 ĝis 30 % da taninon.[1]
Psidium guajava aŭ (vera) gujavo estas plantospecio el la familio Mirtacoj. Ĝi estas frukt- kaj kuracplantoj.
El guayabo (palabra de origen arahuaca o arasá (palabra guaraní),[1] su nombre científico es Psidium guajava) es una especie de pequeño árbol perteneciente a la familia de las mirtáceas. Es un arbusto o árbol pequeño natural de América tropical que se ha asilvestrado en otras zonas tropicales del planeta. Se ha convertido en una especie muy habitual en regiones ganaderas del trópico húmedo debido a su facilidad de crecimiento en potreros dedicados para este fin. Su fruto es la guayaba.
Psidium es un género de plantas de la familia Myrtaceae.
Es un árbol o arbusto perennifolio o caducifolio que puede medir entre 2,5 metros (8 pies) y 10 metros (33 pies) de altura, cuyo tronco presenta un diámetro de hasta 60 cm. De tronco generalmente retorcido y muy ramificado, de madera dura, su corteza es de color gris, se desescama con frecuencia y presenta manchas.
Sus hojas son simples, oblongas o elípticas de color verde brillante a verde parduzco, muy fragantes cuando se estrujan. Sus flores son solitarias, ocasionalmente se presentan en racimos hasta de 8 cm, siendo axilares, con sépalos de 4 a 5, de color verde en el exterior y blanco en el interior.
Los pétalos de su floración, de color blanco, vienen de 4 a 5. Su fruto es del tipo baya, de hasta de 8 cm de diámetro, con formas semiesférica, ovoide o en forma de pera, con el cáliz persistente en el ápice, carnosas, de color rosado, verde e intermedios de los anteriores a crema amarillento, de olor fragante y sabor agridulce.[2][3]
Su fruto es una baya muy apreciada por su acidez leve y buen sabor. La cáscara es de tonos amarillo-verdosos y su interior puede ser rosado, rojo, blanco, amarillo o anaranjado. La pulpa se caracteriza por contener muchas semillas pequeñas y por un aroma dulce. Se trata de un árbol muy común en potreros dedicados al ganado vacuno, donde tradicionalmente, debido a la facilidad que presentan para ser escalados, proveen de frutos a los habitantes de la zona.
En Colombia, Perú y Ecuador es común de los pisos térmicos entre los 1 500 a 600 m s.n.m., siendo común verla en los cultivos de café, palta o aguacate y naranja, como árbol de sombra, siendo estimado por el fruto que brinda, su fácil acceso, y, en caso de necesidad extrema; por brindar una leña con buen poder calorífico.[4] Ha sido cultivada extensamente por su fruto, del cual se obtienen jaleas, dulces y pulpa de buen sabor y excelente para refrescos.[5]
En México se encuentra de forma silvestre desde el sur de Tamaulipas, este de San Luis Potosí, norte de Puebla hasta la Península de Yucatán en la vertiente del Golfo; y de Sonora hasta Chiapas en la vertiente del pacífico.
En Puerto Rico, alrededor de toda la isla, es común encontrar guayaba de forma silvestre y por cultivos.
En su forma cultivada en el mundo se distribuye desde México y Centroamérica hasta Sudamérica, sobre todo en Brasil, Perú, Venezuela, Colombia, Paraguay y noreste de Argentina. También se encuentra en países como Pakistán, Egipto, Bangladés, Estados Unidos, España, Malasia, Tailandia, India, Sudáfrica e Indonesia, quienes son los principales productores de guayaba a nivel mundial.[6][2]
Su área ecológica se encuentra en la franja paralela al Ecuador con límites que no van más allá de 30° de LN. Es una planta muy común en las regiones tropicales y subtropicales a las orillas de los caminos y en las casas. Prospera en diferentes condiciones climáticas; habita en climas cálido, semicálido, semiseco, seco y templado. De forma silvestre se adapta a una amplia variedad de climas, desde secos a húmedos, con precipitaciones de 1000 a 4500 mm por año. Se le encuentra desde el nivel del mar hasta cerca de los 2000 m, con temperaturas medias de 20-30 ºC. En general, requiere plena exposición solar y prefiere sitios con estaciones secas bien definidas, ya que en sitios donde llueve a lo largo de todo el año se ve más afectada por enfermedades. Las plantaciones comerciales se encuentran en climas tropicales secos, con temperaturas promedio de 18 ºC, precipitación anual de 600 mm y altitud entre 0 a 1200 m. Es susceptible a las heladas. La temperatura adecuada para su desarrollo está entre los 15 y 30 ºC, aunque puede tolerar hasta 45 ºC. La especie tolera diversas condiciones de suelo, pero produce mejor en suelos bien drenados, con abundante materia orgánica y un pH de 4.5 a 7.5.[6][2]
Es una planta nativa de Mesoamérica, estando ampliamente distribuida, tanto de forma silvestre como en cultivos tecnificados; en toda la América tropical y del Caribe. Es ampliamente cultivada en diferentes países del mundo con climas tropicales.[2]
Psidium guajava fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 470. 1753.[7]
Ver: Psidium
"Arasá" en el noreste de Argentina, Paraguay y parte de Uruguay.
El guayabo (palabra de origen arahuaca o arasá (palabra guaraní), su nombre científico es Psidium guajava) es una especie de pequeño árbol perteneciente a la familia de las mirtáceas. Es un arbusto o árbol pequeño natural de América tropical que se ha asilvestrado en otras zonas tropicales del planeta. Se ha convertido en una especie muy habitual en regiones ganaderas del trópico húmedo debido a su facilidad de crecimiento en potreros dedicados para este fin. Su fruto es la guayaba.
Harilik guajaavipuu (Psidium guajava) on mürdiliste sugukonda kuuluv puuliik.
Guajaavipuu vili on söödav – guajaav.
Harilik guajaavipuu on looduslikult levinud Ameerika troopikavöötmes, mis ulatub Brasiiliast kuni Mehhikoni.[1] Lisaks kasvatatakse guajaavipuude erinevaid kultivare Aasia lõuna- ja kaguosas (Indias, Bangladeshis, Tais, Vietnamis, Malaisias, Taiwanis), LAVis, Egiptuses, Austraalias, Kuubas, Puerto Ricos, Hawaii saartel ja mujal.[2]
Harilik guajaavipuu lehed mai alguses Amasoonias
Hariliku guajaavipuu õied
Toored guajaavid puus
Harilik guajaavipuu (Psidium guajava) on mürdiliste sugukonda kuuluv puuliik.
Guajaavipuu vili on söödav – guajaav.
Guaiabondo (Psidium guajava) mirtazeoen familiako zuhaixka da, sagarrondoaren antzeko adajea duena. 6 m inguru hazten da. Enbor adartsu okerra izaten du; hostoak, biribil-luzaranak eta mamidunak; loreak, usaintsuak, zuri handiak. Zuhaixka honen fruituak, guaiabak (portugesez: goiabas; gaztelaniaz: guayabas), sagar biribil baten antza du. Oso ona da jateko. Guaiabondoa, berez, Ameriketako lurralde beroetan hazten da, baina tropiko arteko ia herrialde guztietan lantzen da, gaur egun, ematen duen fruituarengatik, batez ere.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Guaiabondo (Psidium guajava) mirtazeoen familiako zuhaixka da, sagarrondoaren antzeko adajea duena. 6 m inguru hazten da. Enbor adartsu okerra izaten du; hostoak, biribil-luzaranak eta mamidunak; loreak, usaintsuak, zuri handiak. Zuhaixka honen fruituak, guaiabak (portugesez: goiabas; gaztelaniaz: guayabas), sagar biribil baten antza du. Oso ona da jateko. Guaiabondoa, berez, Ameriketako lurralde beroetan hazten da, baina tropiko arteko ia herrialde guztietan lantzen da, gaur egun, ematen duen fruituarengatik, batez ere.
Guava eli hedelmäguava (Psidium guajava) on myrttikasveihin (Myrtaceae) lukeutuva pensas tai pienehkö trooppinen puu, joka kasvaa luonnostaan Karibialla, Väli- ja Etelä-Amerikassa. Guavapuu kasvaa luonnossa 20 m korkeaksi, hedelmätarhoissa se jää yleensä kymmenmetriseksi. Sen kaarna on sileää, kuparinväristä ja hilseilee paljastaen vihreän jälsikerroksen.[1]
Guavan päärynänmuotoinen hedelmä on syötävä ja halkaisijaltaan noin 3–10 cm:n kokoinen. Hedelmän väri vaihtelee vaalean vihreästä keltaiseen ja joillakin lajeilla jopa voimakkaan punaiseen. Hedelmällä on voimakas tuoksu, ja se maistuu happamalta ja makealta.
Monissa trooppisissa maissa viljellään guavaa. Hedelmän voi syödä sellaisenaan. Guavan lehdistä ja hedelmistä valmistetaan myös teetä, jota käytetään hoitona vatsavaivoihin.[2]
Guavaa voi myös viljellä Suomessa huonekasvina, jolloin kaupasta ostetun hedelmän siemeniä kylvetään kukkamultaan isoon reikäpohjaiseen kukkaruukkuun valoisalle paikalle. Kastellaan säännöllisesti, mutta mullan annetaan kuivahtaa kastelukertojen välillä. Kesäisin sitä voi pitää ulkona suojaisassa paikassa tai parvekkeella, mutta kylmää se ei kestä. Kukkii ja tuottaa hedelmää 2-3 vuodessa.[3]
Guava sisältää runsaasti C-vitamiinia, jopa 228 mg sataa grammaa kohden.[4] Täten yksi keskikokoinen guava, joka painaa n. 55 g, sisältää 126 mg C-vitamiinia, joka on 209 % suositellusta 60 mg:n päivän saantisuosituksesta.
Guava eli hedelmäguava (Psidium guajava) on myrttikasveihin (Myrtaceae) lukeutuva pensas tai pienehkö trooppinen puu, joka kasvaa luonnostaan Karibialla, Väli- ja Etelä-Amerikassa. Guavapuu kasvaa luonnossa 20 m korkeaksi, hedelmätarhoissa se jää yleensä kymmenmetriseksi. Sen kaarna on sileää, kuparinväristä ja hilseilee paljastaen vihreän jälsikerroksen.
Guavan päärynänmuotoinen hedelmä on syötävä ja halkaisijaltaan noin 3–10 cm:n kokoinen. Hedelmän väri vaihtelee vaalean vihreästä keltaiseen ja joillakin lajeilla jopa voimakkaan punaiseen. Hedelmällä on voimakas tuoksu, ja se maistuu happamalta ja makealta.
Psidium guajava
Le goyavier (Psidium guajava) est une espèce d'arbre fruitier de la famille des Myrtaceae, originaire des régions tropicales d'Amérique. C’est un petit arbre souvent tortueux, à écorce se desquamant par plaques et feuilles opposées. Les fleurs blanches donnent des fruits charnus, comestibles, nommés goyaves. L’arbre est une rudérale ubiquiste, cultivé pour son fruit[1]. Il peut être invasif.
À La Réunion on l'appelle goyave et aux Antilles françaises, on appelle bien gwayav (créole gwayav) le fruit du pied de goyave (créole pyé gwayav), c'est-à-dire de l'arbre dont traite cet article, mais le terme goyavier y désigne le fruit du pied de goyavier c'est-à-dire de Psidium cattleianum ou P. littorale, connu ailleurs sous le nom de goyavier de Chine (bien qu'il soit originaire du Brésil) ou de goyavier fraise.
À l’arrivée des Européens dans le Nouveau Monde, le goyavier était présent dans toute l’Amérique tropicale. Les botanistes considèrent généralement que la distribution d’origine était plus limitée (sans pouvoir préciser) et que l'espèce s’est diffusée dans toute la zone tropicale.
Le frère Ramón Pané était le compagnon de Christophe Colomb lors de son deuxième voyage aux Indes. Il séjourna sur l’île d’Hispaniola (Saint Domingue) de 1494 à 1499 et y recueillit les mythes des Indiens taïnos. Ce fut le premier Européen a mentionner la goyave. Il indique que « si les morts restent enfermés le jour, on prétend qu’ils se promènent la nuit et mangent un certain fruit nommé guabazza. »[2]. Les goyaves étaient très appréciées par les indigènes américains et l’infusion de l’écorce externe (le rhytidome) de l’arbre servait à combattre les diarrhées.
Ce sont les Portugais qui introduisirent probablement cet arbre en Afrique et en Asie où il s’est rapidement répandu grâce à sa robustesse et aux qualités gustatives de son fruit[2]. Au Cap-Vert et en Angola, les premières références ne remontent qu’au XVIIe siècle mais on sait que des goyaves furent servies en 1590 à la table de l’empereur moghol Akbar. Le fruit pénétra ensuite au Bengale, d’abord sous les noms de peyara, piara et peara, en raison de sa ressemblance avec la poire (pera en portugais)[2].
De nos jours, Psidium guajava s’est naturalisé dans de nombreux habitats perturbés de beaucoup de régions tropicales du monde[3].
Le terme français de goyave a été introduit par des traductions de l’espagnol, sous une forme empruntée à l’arawak (langues amérindienne des Caraïbes) guayaba (1555)[4].
Carl Linné en donna la description en 1753 sous le nom de Psidium guajava dans Species plantarum.
Le nom de genre Psidium en latin vient du grec ψιδιον (psidion) généralement considéré comme une erreur pour ψέλιον (psedion) « brassard, bracelet de cheville ».
C'est un arbre de taille moyenne qui peut atteindre 8 à 13 m de hauteur. Souvent ramifié très bas, il est assez tortueux et à bois très dur. L’écorce lisse, mince, verte ou rougeâtre, se desquame en plaques. Le feuillage est persistant.
Les feuilles opposées, de forme oblongue à elliptique, sont couvertes d'un fin duvet sur la face inférieure. Elles peuvent atteindre 15 cm de long et 6 cm de large. Le pétiole est court (3–5 mm)[3],[1].
Les fleurs axillaires[n 1] sont solitaires ou bien en cyme par 2 ou 3. Les pétales de 10–20 mm, au nombre de 4, sont blancs. Les nombreuses étamines (150-175), très visibles, font de 6 à 9 mm.
La fleur est pollinisée par les insectes. Aux Antilles, la floraison a surtout lieu en avril-juillet.
Le fruit est une baie ovoïde ou pyriforme, de 3–7 cm, avec à l’apex son calice persistant. La chair est blanche ou jaunâtre ou rose. Elle contient de nombreuses graines[3]. Aux Antilles, la fructification a surtout lieu en septembre-octobre[1].
Numération chromosomique (2n=2x=22).
Goyavier
Tronc
Feuille
Fleur
Goyave (avec reste de calice)
Cueillette de fruits (Cuba)
La distribution d’origine de l’espèce est incertaine. Beaucoup de botanistes considèrent que l’espèce est originaire d’Amérique tropicale, du Sud Mexique à l’Amérique du Sud, mais que sa distribution a été largement étendue via sa culture. Elle s’est répandue par la dispersion de ses graines par les oiseaux et les mammifères[5].
Psidium guajava croit rapidement et peut former des fourrés denses. Il s’adapte aussi bien au climat humide que sec.
Cet arbre fruitier se rencontre dans l'ensemble de l'Amérique tropicale, et il a été introduit avec succès dans les régions d'altitude en Afrique centrale et en Asie tropicale où l'on peut trouver les mêmes conditions climatiques tropicales que dans sa région d'origine. En Europe, il n'est pas très rustique et ne résiste pas à des températures négatives prolongées ni aux longues périodes de sécheresse hivernale.
Dans de nombreuses régions tropicales ou subtropicales où le goyavier est cultivé, il est souvent invasif. En Nouvelle-Calédonie, cette espèce est considérée invasives. Pour cette raison, le Code de l'environnement de la Province Sud interdit son introduction dans la nature ainsi que sa production, son transport, son utilisation, son colportage, sa cession, sa mise en vente, sa vente ou son achat[6].
La culture de Psidium guajava a produit de nombreux cultivars. Chair rouge
Chair rose
Chair blanche
autres
Des hybrides existe avec P. guineense pour introduire une moindre vigueur à l'arbre
Le goyavier est un arbre fruitier d'une grande importance économique. Il existe des variétés de goyaves jaunes (goyave poire) ou vertes (goyave pomme). Elles sont consommées fraîches et peuvent être transformées en confitures, en gelées et en jus de fruits.
La production mondiale de goyaves est estimée à 2,3 millions de tonnes par an, entre 2015 et 2017. L’Inde est le principal producteur, suivi par la Chine, le Mexique, l’Égypte et le Brésil[7].
Les feuilles, préalablement lavées, peuvent être mâchées ou servir à préparer une décoction — thé de feuilles de goyavier — à boire en cas de diarrhée, en particulier en cas de turista.
Aux Antilles françaises, l’infusion des bourgeons est utilisée contre la diarrhée[1]. La goyave verte est astringente tandis que la goyave mûre est laxative.
Le bois dur du goyavier est utilisé en menuiserie[8].
Psidium guajava
Le goyavier (Psidium guajava) est une espèce d'arbre fruitier de la famille des Myrtaceae, originaire des régions tropicales d'Amérique. C’est un petit arbre souvent tortueux, à écorce se desquamant par plaques et feuilles opposées. Les fleurs blanches donnent des fruits charnus, comestibles, nommés goyaves. L’arbre est une rudérale ubiquiste, cultivé pour son fruit. Il peut être invasif.
À La Réunion on l'appelle goyave et aux Antilles françaises, on appelle bien gwayav (créole gwayav) le fruit du pied de goyave (créole pyé gwayav), c'est-à-dire de l'arbre dont traite cet article, mais le terme goyavier y désigne le fruit du pied de goyavier c'est-à-dire de Psidium cattleianum ou P. littorale, connu ailleurs sous le nom de goyavier de Chine (bien qu'il soit originaire du Brésil) ou de goyavier fraise.
A goiabeira[1] (Psidium guajava L.) é unha pequena árbore froiteira tropical, nativa de toda a América, agás Canadá[2]. O froito é coñecido como goiaba[1] ou guaiaba.[3]
No Brasil é coñecida polo nome de araçá.
Presenta tres variedades:
É un arbusto ou arboriña natural da América tropical. Moi cultivada para a produción de froitos, en pomares domésticos ou comerciais, medra espontaneamente en todo o Brasil. Hoxe atópase brava noutras zonas tropicais do planeta, coma en África do Sur. É considerada planta invasora nos EUA.
Pequena árbore semidecidua de até 6 m de altura.
Tronco tortuoso, pólas novas cuadrangulares e pubescentes. A madeira é dura, a casca, lisa, con taninos e de cor cinsenta, escama con frecuencia e presenta manchas.
Follas ovais, opostas, sinxelas, cartáceas, de até 12 cm de longo e cor verde clara.
Flores pequenas, brancas, solitarias ou en pequenos acios, formadas na primavera[4].
Os froitos son bagas verdes ou amarelas de pela rugosa, con polpa suculenta doce acidulada aromática, branca, rósea, avermellada ou arroxada, con moitos "carozos" (sementes). Madurecen no verán.
Os catro sépalos da flor persisten na extremidade da goiaba.
Na natureza, a goiaba é case sempre atacada polo bicho da goiaba, larva da mosca do xénero Anastrepha.
As goiabas consómense principalmente frescas ou en forma de doces (goiabada), compotas, xeleas, zumes e sorbetes. Úsanse moito na industria.
Son ricas en vitamina C, con de 180 a 300 miligramos de vitamina por 100 gramos de froita (mais cá laranxa ou o limón). Ten cantidades razoábeis de vitaminas A e do complexo B, alén de sales minerais, como calcio, fósforo e ferro.
En etnofarmacoloxía a raíz é usada para diarreas na infancia. A infusión, en gargarexos ou gargarismos, é usado para inflamacións da boca e da gorxa ou en lavaduras de úlceras e na leucorrea[5][6].
As follas teñen un aceite volátil rico en sesquiterpenos, entre eles o bisaboleno, alén do dietoximetano e dietoxetano que dan o aroma dos froitos. O principal compoñente do aceite das sementes é o ácido linoleico[7][8].
O extracto acuoso do "ollo" (gromo) da goiabeira ten unha intensa actividade contra Salmonela, a Serratia e Staphylococcus, grandes responsábeis das diarreas de orixe microbiana. A actividade é mais forte na variedade de polpa vermella, e máis fraca nas follas adultas e na casca[5]. A polpa é usada para tratar parasitos intestinais coma Giardia lamblia e lombrigas (Enterobius vermicularis).
A goiabeira (Psidium guajava L.) é unha pequena árbore froiteira tropical, nativa de toda a América, agás Canadá. O froito é coñecido como goiaba ou guaiaba.
No Brasil é coñecida polo nome de araçá.
Presenta tres variedades:
Psidium guajava var. cujavillum (Burman) Krug & Urb. 1894 Psidium guajava var. guajava Psidium guajava var. minor Mattos 1976Jambu batu (Psidium guajava) atau sering juga disebut jambu biji, jambu siki dan jambu klutuk adalah tanaman tropis yang berasal dari Brasil, disebarkan ke Indonesia melalui Thailand. Jambu batu memiliki buah yang berwarna hijau dengan daging buah berwarna putih atau merah dan berasa asam-manis. Buah jambu batu dikenal mengandung banyak vitamin C.follow @r.badalu
Beberapa macam/kultivar jambu biji dikenal di Indonesia, sebagian dikenal sejak lama, sebagian merupakan introduksi dari negara lain
Jambu dapat diperbanyak dengan biji. Namun demikian, perbanyakan dengan cara ini tidak disukai karena tumbuhannya lama menjadi dewasa dan juga akan berubah sifat dari induknya. Perbanyakan yang sekarang dilakukan adalah secara vegetatif, khususnya dengan cara pencangkokan.
Daun jambu biji dikenal sebagai bahan obat tradisional untuk batuk dan diare. Jus jambu biji "bangkok" juga dianggap berkasiat untuk membantu penyembuhan penderita demam berdarah dengue. Daun jambu biji sudah dikenal sejak dahulu sebagai pencegah dan mengurangi diare. 3 helai daun jambu biji direbus dengan 2 gelas air putih lalu direbus,lalu disaring dan diminumkan pada orang yang terkena diare.
Buah jambu biji mengandung banyak vitamin dan serat, sehingga sangat cocok sekali dikonsumsi untuk menjaga kesehatan. Warna daging jambu biji yang merah mengidikasikan jambu biji kaya akan vitamin A untuk kesehatan mata dan antioksidan. Buah jambu biji sangat cocok sekali dikonsumsi di siang hari karena buahnya yang segar dan mendinginkan badan.
Salah satu kandungan Nutrisi yang terdapat pada jambu yang bermanfaat untuk tubuh adalah asam askorbat atau vitamin C.di dalam jambu biji terdpat 126 miligram vitamin C lebih dari 90 miligram asam askorbat diperlukan untuk orang orang setipa harinya atau untuk perempuan sekitar 75 miligram.menurut Linus pauling institute.vitamin C membantu bagian menjaga bagian setiap jaringan tubuh anda.vitamin C sendiri berperan menumbuhkan kolagen.protein yang mendukung sel dan jaringan tibuh anda tetap utuh.dan Tanpa vitamin C tubuh anda bisa mengalami pecah pembulu darah.robeknya kulit dan gigi
Berikut ini kandungan gizi jambu biji merah per 100g terdiri dari:[1]
Mensortir Jambu Biji layak untuk dikonsumsi, antara lain:[5] .
Jambu batu (Psidium guajava) atau sering juga disebut jambu biji, jambu siki dan jambu klutuk adalah tanaman tropis yang berasal dari Brasil, disebarkan ke Indonesia melalui Thailand. Jambu batu memiliki buah yang berwarna hijau dengan daging buah berwarna putih atau merah dan berasa asam-manis. Buah jambu batu dikenal mengandung banyak vitamin C.follow @r.badalu
Psidium guajava (L., 1753), comunemente noto come guaiava, guava o guayaba, è un piccolo albero appartenente alla famiglia delle Myrtaceae, originario delle Americhe. L'albero è diffusamente coltivato nelle zone tropicali per il valore commerciale dei suoi frutti.
È un alberetto caducifoglio che raggiunge un'altezza tra i 2 e i 7 metri; ha tronco diritto e ramificato. La corteccia è grigia e presenta macchie marroni.
Le foglie sono semplici, di colore verde chiaro in quanto ricoperte di una fine peluria, possono raggiungere i 15 cm di lunghezza.
I fiori sono bianchi, grandi, profumati, di solitari o raggruppati in piccoli grappoli.
Hanno 4 o 5 sepali verdi verso l'esterno e bianchi all'interno e 4-5 petali bianchi. Gli stami sono numerosi. L'impollinazione è entomogama.
Il frutto è una bacca di forma variabile (sferica, ellittica, piriforme), di colore giallo o verde-giallo, liscio o rugoso, con polpa bianca o bianco-gialla o rosa o rossa, dolce, agrodolce o acido, con numerosi semi, piccoli e bianchi. Il peso varia tra 130 e 800 g circa, con un peso medio di 390 g/frutto.
Il luogo di origine della guava non è certo, ma si ritiene essere un'area compresa tra il Messico meridionale e l'America Centrale. È stata poi diffusa dall'uomo, dagli uccelli e da altri animali in tutte le aree temperato-calde dell'America tropicale e nelle Indie Occidentali (dal XVI secolo). La guava era già nota agli Aztechi, che la chiamavano Xalxocotl (prugna di sabbia); in tempi successivi le prime notizie storiche risalgono ai primi decenni del Cinquecento ad opera di Hernenz de Oviedo. La guava al giorno d'oggi viene coltivata prevalentemente nel mondo Arabo e nelle Filippine.
Ci sono più di 150 cultivar, tra le quali:
La pianta cresce in ambienti subtropicali e temperato-caldi (area di coltivazione del limone), purché la temperatura non scenda al di sotto dello zero. La maturazione dei frutti è scalare sia sulla pianta che tra piante diverse (in Sicilia va dalla fine di ottobre fino a metà dicembre). Nei luoghi di origine sono soggette a diversi parassiti, ma controllabili.
I frutti possono essere consumati sia allo stato fresco che trasformati in succhi, nettari, confetture. Un guava apporta in media 150 calorie.
Viene utilizzato per la preparazione della goiabada, dessert popolare nelle regioni di lingua portoghese.
Guava crudo
(valore nutritivo per 100g)
La sua essenza è recentemente utilizzata per la profumeria.
Psidium guajava (L., 1753), comunemente noto come guaiava, guava o guayaba, è un piccolo albero appartenente alla famiglia delle Myrtaceae, originario delle Americhe. L'albero è diffusamente coltivato nelle zone tropicali per il valore commerciale dei suoi frutti.
Psidium guajava (binomen a Carolo Linnaeo anno 1753 statutum), Latinitate communi guayava,[1] est arbor fructifera familiae Myrtacearum in partibus septentrionalibus et occidentalibus Americae australis ab origine crescens, ibi et alibi sub climate tropico vel subtropico culta. Recentius ergo in variis locis e cultivatione fugiens sponte gignitur.[2]
Semina huius speciei in locis archaeologicis Peruviae reperiuntur, pauciora apud Paloma ante annum 3 000 a.C.n. frequentatum, pauciora apud Los Gavilanes et La Galgada inter 2 700 et 2 000 a.C.n., sed apud El Paraíso ante annum 1 500 a.C.n. frequentatum abundantia, fructibus ergo collectis fortasse ab arboribus curatis seu cultis.[3]
Vide "Psidium guajava" apud Vicispecies. 
Situs scientifici: Tropicos • GRIN • ITIS • Plant List • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plant Name Index • IUCN Red List • Plantes d'Afrique • Flora of China • INPN France • USDA Plants Database Psidium guajava (binomen a Carolo Linnaeo anno 1753 statutum), Latinitate communi guayava, est arbor fructifera familiae Myrtacearum in partibus septentrionalibus et occidentalibus Americae australis ab origine crescens, ibi et alibi sub climate tropico vel subtropico culta. Recentius ergo in variis locis e cultivatione fugiens sponte gignitur.
Semina huius speciei in locis archaeologicis Peruviae reperiuntur, pauciora apud Paloma ante annum 3 000 a.C.n. frequentatum, pauciora apud Los Gavilanes et La Galgada inter 2 700 et 2 000 a.C.n., sed apud El Paraíso ante annum 1 500 a.C.n. frequentatum abundantia, fructibus ergo collectis fortasse ab arboribus curatis seu cultis.
Jambu batu atau jambu biji (Psidium guajava Linn) merupakan buah-buahan tropika. Nama saintifik jambu batu adalah dari keluarga "Myrtaceae". Jambu batu banyak terjual di pasar-pasar termasuk pasar tani, dan pasar sayur.
Jambu batu dipercayai berasal dari kawasan antara Peru dan Mexico iaitu di kawasan tropika Amerika. Jambu batu tersebar ke merata kawasan tropika dan sub tropika. Di Malaysia kawasan penanaman secara komersil bermula pada pertengahan tahun 1980.
Pokok sederhana besar, setinggi 10 m. Kulit licin, nipis, warna merah perang, kulit tua melekang mendedahkan kulit muda yang berwarna kuning atau kehijau-kehijauan. Daun ringkas, susunan bertentangan, panjang 5-15 cm, lebar 3-6 cm. Bunga di ketiak daun, tunggal atau 2 kuntum, putih, lebar 3-3.5 cm, banyak stamen. Buah jenis beri, bentuk bebola, bujur telur seperti pir, kecil atau besar, panjang 2-12 cm, hujung buah ada kelopak kaliks yang kekal, muda hijau, setelah masak masih hijau atau kuning, isi yang keras menjadi lembut setelah masak, warna putih, kuning, merah jambu atau merah, rasa manis atau masam, wangi, isi ada sel batu dan banyak biji kecuali kultivar tanpa biji.
Buah yang masak dimakan mentah; isi lembut dan berbau wangi dibuat jem, jeli, jus, kordial, kek, pai, sup dan manisan. Isi atau just ditinkan atau dijadikan serbuk. Daun jambu batu boleh digunakan sebagai ganti daun teh.
Jambu batu dipercayai mempunyai beberapa khasiat jika diamalkan setiap hari seperti menghilangkan rasa mual semasa mengandung, menurunkan paras kolesterol dalam darah[perlu rujukan], menurunkan paras gula dalam darah[perlu rujukan], mengurangkan berat badan[perlu rujukan], mengawal tekanan darah, membantu pertumbuhan kulit yang licin dan sihat, mampu menaikkan sel darah putih dan merah[perlu rujukan], meningkatkan kadar sistem metabolisme, membantu penghadaman dan mengelak sembelit, mengubat cirit-birit, dan sebagai ejen antioksida (melambatkan proses penuaan - awet muda, melawan kanser[perlu rujukan], immuniti[perlu rujukan]).
Jambu batu atau jambu biji (Psidium guajava Linn) merupakan buah-buahan tropika. Nama saintifik jambu batu adalah dari keluarga "Myrtaceae". Jambu batu banyak terjual di pasar-pasar termasuk pasar tani, dan pasar sayur.
Jambu batu dipercayai berasal dari kawasan antara Peru dan Mexico iaitu di kawasan tropika Amerika. Jambu batu tersebar ke merata kawasan tropika dan sub tropika. Di Malaysia kawasan penanaman secara komersil bermula pada pertengahan tahun 1980.
De guave, Psidium guajava, is een plant uit de mirtefamilie, Myrtaceae.
Het is een diepvertakte, groenblijvende struik of tot 10 m hoge boom met uitgespreide takken, een tot 25 cm brede stam en een roodbruine, schilferige schors. De tegenoverstaande bladeren hebben duidelijke zijnerven en zijn gaafrandig, leerachtig, ovaal, van boven donkergroen en kaal, van onderen bezet met een viltige beharing en 4-15 × 3-7 cm groot. De 2,5-4 cm brede, witte bloemen staan solitair of met twee of drie stuks in de bladoksels, hebben een onderstandig vruchtbeginsel en bestaan uit vier of vijf 1-2 cm lange kroonbladeren. In het midden van de bloem staan circa 250 witte, tot 2 cm lange meeldraden met bleekgele helmknoppen.
De vrucht is een afgeronde, ovale, appel- of peervormige, 4-12 cm lange en tot 450 g zware bes. Aan het einde van de vrucht blijft de krans van kelkbladeren behouden. De dunne schil is groen tot geelgroen, vaak roze gevlekt, mat glanzend en wasachtig. De vrucht is rijk aan vitamine C, β-caroteen en pectine. Het vruchtvlees is volrijp zacht, sappig, door kleine steencellen korrelig, wittig, gelig, geelgroen of roze van kleur en in het midden vaak rood getint. De smaak is aangenaam zoetzuur aromatisch, op aardbei of peer gelijkend. De vruchten kunnen zaadloos zijn of afhankelijk van het ras honderd tot vijfhonderdvijftig tot 3 mm grote, harde zaden bevatten.
De guave stamt vermoedelijk uit Midden-Amerika en wordt wereldwijd in de tropen en de subtropen gekweekt. De vruchten kunnen uit de hand worden gegeten, tot marmelade, jam, compote worden verwerkt en voor de productie van frisdranken, vruchtensappen, vruchtenwijn en likeur worden gebruikt. De guave is de meest gekweekte soort uit het geslacht Psidium, dat zo'n 150 soorten telt, waarvan er vele eetbare vruchten hebben, maar die als cultuurplant van weinig betekenis zijn. Ook in België en Nederland wordt de guave op de markt gebracht.
De plant kan worden vermeerderd door middel van zaaien of stekken.
Bloem
Onrijpe en rijpe vruchten
Vrucht en dwarsdoorsnede
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Psidium guajava op Wikimedia Commons. Guava eller guajavatre (Psidium guajava) er ei frukt og eit frukttre i myrtefamilien. Guava stammar frå tropisk Amerika. Fruktene liknar pærer på form og storleik, men har blankt skal som kan vera gult, gulgrønt eller raudt. Fruktkjøtet er gulkvitt eller rosa med mange små, harde frø. Frukta kan etast som ho er, men blir også mykje brukt til syltetøy eller til framstilling av guava-rom.
Guava inneheld ca. 184 mg vitamin C, 285 mg kalium, 86 % vann og 205 kJ tilført energi per 100 g etande vare.
Guava eller guajavatre (Psidium guajava) er ei frukt og eit frukttre i myrtefamilien. Guava stammar frå tropisk Amerika. Fruktene liknar pærer på form og storleik, men har blankt skal som kan vera gult, gulgrønt eller raudt. Fruktkjøtet er gulkvitt eller rosa med mange små, harde frø. Frukta kan etast som ho er, men blir også mykje brukt til syltetøy eller til framstilling av guava-rom.
Guava inneheld ca. 184 mg vitamin C, 285 mg kalium, 86 % vann og 205 kJ tilført energi per 100 g etande vare.
Guava, også kalt guajava, er navnet på frukten hos guavatreet (Psidium guajava) i myrtefamilien, men brukes ofte også om selve planten. Frukten er grønn eller rosa som umoden, gul eller rød som moden. Den stammer fra tropisk Amerika og brukes til syltetøy, te, juice, og fremstilling av guavarom.
Gjæret guava og rørsukker brukes for å lage godteriet bocadillo, som er tilgjengelig bl.a. i Colombia, Venezuela og Panama.
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Guava, også kalt guajava, er navnet på frukten hos guavatreet (Psidium guajava) i myrtefamilien, men brukes ofte også om selve planten. Frukten er grønn eller rosa som umoden, gul eller rød som moden. Den stammer fra tropisk Amerika og brukes til syltetøy, te, juice, og fremstilling av guavarom.
Gjæret guava og rørsukker brukes for å lage godteriet bocadillo, som er tilgjengelig bl.a. i Colombia, Venezuela og Panama.
Multimedia w Wikimedia Commons Gujawa pospolita, gruszla właściwa[4] (Psidium guajava L.) – gatunek roślin z rodziny mirtowatych, inne nazwy to guawa, guajawa, gwajawa, gojawa[5]. Pochodzi z rejonu Karaibów, Ameryki Środkowej i północnej części Ameryki Południowej[2].
Rozłożysty krzew lub drzewo o wysokości do 10 m. Korona gęsta, kopulasta.
Pień i konary pokryte charakterystyczną brązową korą, która złuszczając się, ujawnia głębsze, matowozielone warstwy.
Naprzeciwległe, eliptyczne do podługowatych, długości 4–14 cm. Ukośnie ułożone nerwy boczne od góry zagłębione, od dołu wystające, bardzo wyraźne. Liście skórzaste, żółtozielone, od spodu szarawe i pokryte włoskami.
Białe, pojedyncze lub rosnące po trzy, do 4 cm średnicy, z licznymi żółtymi pręcikami. Wyrastają w kątach liści, przeważnie wiosną i na początku lata. Wydzielają delikatny zapach[4].
Jadalne, okrągłe lub gruszkowate o długości 3–10 cm, miękka i woskowata skórka, początkowo zielone, dojrzałe żółtawe. Miąższ owocu biały, żółtawy lub różowy, o charakterystycznym silnym piżmopodobnym zapachu, z wieloma drobnymi, jadalnymi nasionami, ułożonymi koliście.
Gujawa pospolita, gruszla właściwa (Psidium guajava L.) – gatunek roślin z rodziny mirtowatych, inne nazwy to guawa, guajawa, gwajawa, gojawa. Pochodzi z rejonu Karaibów, Ameryki Środkowej i północnej części Ameryki Południowej.
A goiabeira (Psidium guajava L.) é uma pequena árvore frutífera tropical, nativa de toda a América, exceto México e Canadá[1].
Também é conhecida pelos nomes de araçá-guaçu, araçaíba, araçá-das-almas, araçá-mirim, araçauaçu, araçá-goiaba, goiaba, goiabeira-branca, goiabeira-vermelha, guaiaba, guaiava, guava, guiaba, mepera e pereira.
Apresenta três variedades:
Pequena árvore semidecídua de até 6 m de altura.
Tronco tortuoso, de casca lisa descamante tanífera. Ramos novos quadrangulares e pubescentes.
Folhas obovadas, cartáceas, descoloris, com até 12 cm de comprimento.
Flores pequenas, brancas, solitárias, formadas na primavera[2].
Os frutos são bagas verdes ou amarelas de casca rugosa, com polpa suculenta doce-acidulada aromática, branca, rósea, avermelhada ou arroxeada, com muitos "caroços" (sementes). Amadurecem no verão.
As quatro pétalas da flor persistem na extremidade da goiaba.
Na natureza, a goiaba é quase sempre atacada pelo bicho-da-goiaba, larva de mosca.
Muito cultivada para a produção de frutos, em pomares domésticos ou comerciais, ocorre espontaneamente em todo o Brasil. É considerada planta invasora nos Estados Unidos.
As goiabas são consumidas principalmente in natura ou em forma de doces (goiabada), compotas, geleias, sucos e sorvetes. São muito usadas na indústria. Além de suas folhas poderem ser utilizadas para fins medicinais.
São ricas em vitamina C, com de 180 a 300 miligramas de vitamina por 100 gramas de fruta (mais do que a laranja ou o limão). Têm quantidades razoáveis de vitaminas A e do complexo B, além de sais minerais, como cálcio, fósforo e ferro.
Em etnofarmacologia é usada para diarreias na infância. O chá, em bochechos e gargarejos, é usado para inflamações da boca e da garganta ou em lavagens de úlceras e na leucorréia[4][5].
As folhas têm óleo volátil rico em sesquiterpenos, entre eles o bisaboleno, além do dietoximetano e dietoxetano que dão o aroma dos frutos. O principal componente do óleo das sementes é o ácido linoleico[6][7].
O extrato aquoso do "olho" (broto) da goiabeira tem intensa atividade contra Salmonela, Serratia e Staphylococcus, grandes responsáveis pela diarreias de origem microbiana. A atividade é mais forte na variedade de polpa vermelha, e mais fraca nas folhas adultas e casca[4].
A goiabeira (Psidium guajava L.) é uma pequena árvore frutífera tropical, nativa de toda a América, exceto México e Canadá.
Também é conhecida pelos nomes de araçá-guaçu, araçaíba, araçá-das-almas, araçá-mirim, araçauaçu, araçá-goiaba, goiaba, goiabeira-branca, goiabeira-vermelha, guaiaba, guaiava, guava, guiaba, mepera e pereira.
Apresenta três variedades:
Psidium guajava var. cujavillum (Burman) Krug & Urb. 1894 Psidium guajava var. guajava Psidium guajava var. minor Mattos 1976Gvajava (znanstveno ime Psidium guajava) je vednozeleno tropsko drevo, katerega domovina je Srednja Amerika.
Drevo gvajave zraste do višine 8 metrov in ima tanko deblo, prekrito z luskasto rjavo zeleno skorjo. Listi so usnjati in ovalno podolgovati, po zgornji strani svetlo zeleni, po spodnji pa prekriti z gostimi dlačicami. Žile na listih so dobro vidne in vdrte v površino zgornjega dela lista. Na spodnji strani izrazito izstopajo. Na veje so nameščeni parno, na vsaki strani veje po eden. Peclji so kratki, na njihovem stičišču z vejo pa se razvijejo cvetovi. Cvetovi rastejo posamezno, ali pa po dva ali trije naenkrat. Cvetovi bele barve imajo po navadi po pet venčnih listov, nameščeni pa so na drobne peclje. Prašniki poženejo daleč izven cveta. Oprašeni cvetovi se razvijejo v velik okrogel ali hruškasto oblikovan plod bele, rumene ali rdečkaste barve, ki ima na spodnjem koncu še vedno viden ostanek cvetne čaše. V plodu so številna ledvičasta ploščata semena.
Drevo je razširjeno v tropskem in subtropskem podnebju, njegova matična domovina pa je Srednja Amerika. Od tam so jo kot okrasno drevo raznesli po svetu, kjer jo gojijo v rastlinjakih in zimskih vrtovih. Zahteva plodno podlago, zmerne temperature in veliko vlage.
V naravi se razmnožuje s semni, umetno pa jo gojijo iz olesenelih potaknjencev.
Gvajava (znanstveno ime Psidium guajava) je vednozeleno tropsko drevo, katerega domovina je Srednja Amerika.
Guava (Psidium guajava) är en art i familjen myrtenväxter som förekommer naturligt från Mexiko och Västindien till södra Sydamerika. Exakt ursprung är okänt då arten odlats under lång tid. Linné, som beskrev arten 1753 trodde dock att den kom från Indien. Arten har ätliga frukter och odlas numera kommersiellt i flera tropiska och subtropiska områden. Frukten importeras regelbundet till Sverige.
Guava är en städsegrön buske eller litet träd med utbredda grenar, som kan bli 10 m högt. Barken är slät och kopparbrun, den flagnar och visar de gröna undre lagren. Unga grenar är fyrkantiga och dunhåriga. Bladen är aromatiska om de krossas, motsatta med korta bladskaft, ovala till avlångt elliptiska med något oregelbunden kant, 7-15 cm långa, 3-5 cm breda, läderartade med tydliga parallella nerver, mer eller mindre dunhåriga på undersidan. Blommorna sitter i små samlingar i bladvecken, de är svagt doftande, till 2,5 cm i diameter. Kronbladen är 4-5, vita och faller tidigt. Ståndarna kan vara så många som 250 stycken, de är vita med blekgula ståndarknappar. Frukten har en söt, myskaktig doft, den kan vara rund, ägg- eller päronformad, 5-10 cm lång med kvarsittande rester av foderbladen i spetsen. Färgen är gul, ofta med en rosa ton. Fröna är många, 112-535 stycken men mer eller mindre kärnfria sorter förekommer.
Psidium guajava "Thai Maroon"
Grön Psidium guajava från Taiwan
Indonesiska guavor
Guava (Psidium guajava) är en art i familjen myrtenväxter som förekommer naturligt från Mexiko och Västindien till södra Sydamerika. Exakt ursprung är okänt då arten odlats under lång tid. Linné, som beskrev arten 1753 trodde dock att den kom från Indien. Arten har ätliga frukter och odlas numera kommersiellt i flera tropiska och subtropiska områden. Frukten importeras regelbundet till Sverige.
Guava är en städsegrön buske eller litet träd med utbredda grenar, som kan bli 10 m högt. Barken är slät och kopparbrun, den flagnar och visar de gröna undre lagren. Unga grenar är fyrkantiga och dunhåriga. Bladen är aromatiska om de krossas, motsatta med korta bladskaft, ovala till avlångt elliptiska med något oregelbunden kant, 7-15 cm långa, 3-5 cm breda, läderartade med tydliga parallella nerver, mer eller mindre dunhåriga på undersidan. Blommorna sitter i små samlingar i bladvecken, de är svagt doftande, till 2,5 cm i diameter. Kronbladen är 4-5, vita och faller tidigt. Ståndarna kan vara så många som 250 stycken, de är vita med blekgula ståndarknappar. Frukten har en söt, myskaktig doft, den kan vara rund, ägg- eller päronformad, 5-10 cm lång med kvarsittande rester av foderbladen i spetsen. Färgen är gul, ofta med en rosa ton. Fröna är många, 112-535 stycken men mer eller mindre kärnfria sorter förekommer.
Elma guava ya da bayağı guava (Psidium guajava; Goiaba olarak Brezilya'da ve Guayava olarak Amerika'nın bazı yerlerinde bilinir) her daim yeşil Karaipler, Güney Amerika, Brezilya'dan dünyaya yayılma 2 ile 7 metre arası değişen boyu olan bir guava türüdür. Çiçekleri 2,5 cm çapında beyaz renkli ve büyüktür.[1] Meyvesi 15 cm çapında ve pek çok tohum içerir. Kolaylıkla böcekler tarafından tozlaşması sağlanabilir, arılar özellikle de bal arısı (Apis mellifera) bu bitkinin tozlaşmasına yardım eder. Genel olarak bitki hermafroittir. Yani dişi ve eril organlar aynı ağaç üzerindedir.
Bununla birlikte bitkinin dış kısmı sarı, yeşil olmakla birlikte kabuğun altındaki iç kısmı farklı olabilir. Bu iç kısmın yeşil, sarı veyahut kırmızı olduğu türleri bulunmaktadır. En bilinen türü kabuğun altındaki iç kısmı kırmızı olarak meyve veren türleri olup bu türler, diğer türlere göre antioksidan yönünden daha zengin ve soğuğa biraz daha dayanıklıdır. Yetişkin kırmızı türleri -1 derece gibi soğuklara geçici süreliğine dayanabilmektedir.
Bitki kokusu nedeniyle pek çok şampuanda da kullanılmaktadır. Bunun yanında meyveleri ticari olarak değerlendirilmekte ve gıda endüstrisinde kullanılmaktadır. Kökleri kaynatılarak ishal için kullanılabilmektedir.
Yine meyve pulpu çeşitli Giardia lamblia, bağırsak solucanı gibi bağırsak parazitlerine ve diğer parazitlere karşı kullanılmaktadır.
Elma Guava'nın şekli
Çiçekleri
Kırmızı Elma Guava'nın meyveleri
Elma guava ya da bayağı guava (Psidium guajava; Goiaba olarak Brezilya'da ve Guayava olarak Amerika'nın bazı yerlerinde bilinir) her daim yeşil Karaipler, Güney Amerika, Brezilya'dan dünyaya yayılma 2 ile 7 metre arası değişen boyu olan bir guava türüdür. Çiçekleri 2,5 cm çapında beyaz renkli ve büyüktür. Meyvesi 15 cm çapında ve pek çok tohum içerir. Kolaylıkla böcekler tarafından tozlaşması sağlanabilir, arılar özellikle de bal arısı (Apis mellifera) bu bitkinin tozlaşmasına yardım eder. Genel olarak bitki hermafroittir. Yani dişi ve eril organlar aynı ağaç üzerindedir.
Bununla birlikte bitkinin dış kısmı sarı, yeşil olmakla birlikte kabuğun altındaki iç kısmı farklı olabilir. Bu iç kısmın yeşil, sarı veyahut kırmızı olduğu türleri bulunmaktadır. En bilinen türü kabuğun altındaki iç kısmı kırmızı olarak meyve veren türleri olup bu türler, diğer türlere göre antioksidan yönünden daha zengin ve soğuğa biraz daha dayanıklıdır. Yetişkin kırmızı türleri -1 derece gibi soğuklara geçici süreliğine dayanabilmektedir.
Bitki kokusu nedeniyle pek çok şampuanda da kullanılmaktadır. Bunun yanında meyveleri ticari olarak değerlendirilmekte ve gıda endüstrisinde kullanılmaktadır. Kökleri kaynatılarak ishal için kullanılabilmektedir.
Yine meyve pulpu çeşitli Giardia lamblia, bağırsak solucanı gibi bağırsak parazitlerine ve diğer parazitlere karşı kullanılmaktadır.
Є розлогим вічнозеленим деревом заввишки 4—5 м, окремі екземпляри сягають до 10 і навіть 20 м. Добре переносить посушливі періоди. Стовбур вкрито тонкою і гладенькою корою (2—4 мм), зовні блідо-рожевою або світло-сірою. Листя темно-зеленого кольору, завдовжки від 10 до 15 см, розташовані супротивно, цілокраї, по формі довгасто-яйцеподібні або овальні, зверху голі, знизу мають опушення.
Квітки поодинокі або в групах, мають по 4—5 пелюсток, зеленувато-білі або білі, діаметром до 2,5 см, дуже запашні. Цвіте і плодоносить до 5 разів на рік, тільки один врожай основний, що дає до 100 кг плодів з кожного дерева, а решта врожаю — додаткові. Є відмінним медоносом.
Плоди дозрівають довго — через 3—5 місяців після цвітіння. Через достатку сортів, форма, колір і розмір плодів можуть бути найрізноманітнішими. Їх довжина коливається від 4 до 15 см. Форму мають круглу, грушоподібну або овальну. Смак дуже приємний, мускусний. Колір м'якоті може бути білим, жовтим, рожевим або червоним. Зазвичай вага культурних сортів становить 70—160 г. Усередині м'якоті міститься безліч насіння, хоча виведені і безнасінні сорти.
Стиглий плід має дуже сильний запах. Якщо в прокуреному приміщені внести хоча б один плід, запах тютюнового диму буде повністю заглушено ароматом цього фрукта.
Квіти яблучної гуаяви
Плоди
.jpg)
Досить дешевий у вирощуванні фрукт і займає за масштабами виробництва друге місце в світі після бананів. Єдиний її недолік полягає в тому, що вона швидко псується.
Можна споживати у свіжому вигляді, при цьому разом з кісточками і шкіркою (вона тонка, але гірчить). В шкірці міститься велика кількість корисних речовин, що поліпшують травлення, нормалізують артеріальний тиск і стимулюють роботу серця.
Харчова цінність гуави (на 100 г): калорійність — 68 ккал; білки 2,55 г; ліпіди 0,95 г; вуглеводи 8,92 г; цукор 8,92 г; харчові волокна 5,4 г; зола 1,39 г; вода 80,8 г; мікроелементи: калій — 417 мг, кальцій — 18 мг, магній — 22 мг, натрій — 2 мг, фосфор — 40 мг; мікроелементи: марганець 150 мкг, залізо 260 мкг, мідь 230 мкг, цинк 230 мкг, селен 0,6 мкг; вітаміни: провітамін А (ß-каротин), вітамін А (РЕ), вітамін В1 (тіамін), вітамін В2 (рибофлавін), вітамін В4 (холін), вітамін В5 (пантотенова кислота), вітамін В6 (піридоксин), вітамін В9 (фолієва кислота), вітамін С (аскорбінова кислота), вітамін Е (токоферол), вітамін К (філохінон), вітамін РР (нікотинова кислота).
Плоди виключно корисні для здоров'я. У ній дуже багато клітковини, вітамінів групи В, білків, кальцію, фосфору і заліза. Вітаміну С в ній в п'ять разів більше, ніж в апельсині (230 мг / 100 г). У сортах з білою м'якоттю вміст вітаміну С значно вище, ніж в сортах з темною (червоної і помаранчевої) м'якоттю. А ось що стосується провітаміну А, то тут ситуація виглядає навпаки: найвищий вміст ß-каротину відзначається в темно-червоній м'якоті.
Вміст цукру доходить до 9 %, тому фрукт дуже поживний і швидко втамовує голод. М'якоть багата клітковиною і пектином, що допомагає швидше очистити організм від продуктів метаболізму, а також радіонуклідів і токсинів.
Багато європейських дієтологів рекомендують яблучну гуайяву для дитячого харчування, а також для годуючих матерів, оскільки вона зміцнює імунітет, сприяє підвищенню рівня гемоглобіну в крові, відновлюючи сили після пологів. Плоди також їдять від діареї (проносу), для лікування астми, бронхіту та інших захворювань дихальних шляхів, і навіть для запобігання епілептичних припадків і судом.
З плодів готують соки, сиропи, джеми, варення, конфітюри, салати.
Відвар з листя допомагає при проносі, мігрені й порушеннях менструального циклу. Листя також прикладають до ран, наривів і опіків як знезаражувальний засіб. Їх жують для зняття зубного болю і температури. Відваром листя можна полоскати горло при застуді, кашлі, стоматиті, пародонтозі, гінгівіті та інших захворюваннях порожнини рота. Він же може застосовуватися як зовнішній антисептичний засіб.
Жителі деяких країн використовують шкірку яблучної гуайави для поліпшення травлення, роботи серця і нормалізації артеріального тиску. Шкірка містить у 10—15 разів більше антиоксидантів, ніж м'якоть плоду.
Досить безпечний фрукт. Розлад кишечника настає тільки якщо з'їсти більше 1 кг цього фрукта. При цьому слід враховувати індивідуальну непереносимість, оскільки гуайава є досить сильним алергеном.
Незрілі плоди гуайави містять багато оксалату кальцію, тому їх не можна вживати при схильності до утворення каменів у нирках, сечоводах і сечовому міхурі.
Батьківщиною є Центральна і Південна Америка. У доколінальний період широко використовувався народами Месоамерики, чибча та представниками Андських культур. Є дані, що місцеві народи стали окультурювати гуйаву ще кілька тисяч років тому. Конкістадори стали висаджувати цю рослину по всій тропічній зоні Америки і островах Карибського басейну. В даний час культивується також в багатьох регіонах тропічної Азії й Африки, а також в Ізраїлі.
Ổi hay còn gọi Ổi ta, ổi cảnh (danh pháp khoa học: Psidium guajava) là loài cây ăn quả thường xanh lâu năm, thuộc họ Đào kim nương, có nguồn gốc từ Brasil được L. mô tả khoa học đầu tiên vào năm 1753.[1]
Cây ổi nhỏ hơn cây vải, nhãn, cao nhiều nhất 10m, đường kính thân tối đa 30 cm. Những giống mới còn nhỏ và lùn hơn nữa.[2]
Thân cây chắc, khỏe, ngắn vì phân cành sớm. Thân nhẵn nhụi rất ít bị sâu đục, vỏ già có thể tróc ra từng mảng phía dưới lại có một lượt vỏ mới cũng nhẵn, màu xám, hơi xanh. Cành non 4 cạnh, khi già mới tròn dần, lá đối xứng.[2]
Hoa lưỡng tính, bầu hạ, mọc từng chùm 2, 3 chiếc, ít khi ở đầu cành mà thường ở nách lá, cánh 5, màu trắng, nhiều nhị vàng, hạt phấn nhỏ rất nhiều, phôi cũng nhiều. Ngoại hoa thụ phấn dễ dàng nhưng cũng có thể tự thụ phấn.[2]
Quả to từ 4 – 5g đến 500 – 700 g gần tròn, dài thuôn hoặc hình chữ lê. Hạt nhiều, trộn giữa một khối thịt quả màu trắng, hồng, đỏ vàng. Từ khi thụ phấn đến khi quả chín khoảng 100 ngày.[2]
Có nhiều giống ổi khác nhau: ổi trâu, ổi Bo, ổi xá lị có quả to nhưng kém thơm ngọt; ổi mỡ, ổi găng, ổi đào, ổi nghệ tuy quả nhỏ nhưng ngọt và rất thơm[3].
Quả và lá ổi đều chứa beta-sitosterol, quereetin, guaijaverin, leucocyanidin và avicularin; lá còn có tinh dầu dễ bay hơi, eugenol; quả chín chứa nhiều vitamin C và các polysaccarit như fructoza, xyloza, glucoza, rhamnoza, galactoza...; rễ có chứa axit arjunolic; vỏ rễ chứa tanin và các axit hữu cơ.[4]
Hàm lượng dinh dưỡng trung bình trong 100 gam quả ổi: 1 gam protein, 15 mg canxi, 1 mg sắt, 0,06 mg retinol (vitamin A), 0,05 mg thiamin (vitamin B1) và 200 mg axit ascorbic (vitamin C). Hàm lượng vitamin C cao trong quả ổi hơn đáng kể so với trong cam.[5] Quả ổi cũng giàu pectin.[6]
Theo một tài liệu khác, quả ổi chứa 77,9% nước, 0,9% protein, 0,3% lipit, 15 %cacbohydrat, 0,3% axit hữu cơ, 0,5% tro, 0,03 mg% vitamin B1, 0,03 mg% vitamin B2, 0,2 mg% vitamin PP, 50 –60 mg% vitamin C.[3] Các loại đường trong quả ổi gồm 58,9% fructoza, 35,7% glucoza, 5,3% saccaroza. Các axit hữu cơ chính là axit citric và axit malic.[3]
Theo Bộ Nông nghiệp Hoa Kỳ (healthaliciousness.com[7]):
Quả ổi, giống Apple Guava, tính theo 100 g phần ăn được Năng lượng 36-50 cal Hàm lượng nước 77-86 g Xơ tiêu hóa 2,8-5,5 g Protein 0,9-1,0 g Chất béo 0,1-0,5 g Tro 0,43-0,7 g Carbohydrat 9,5-10 g Canxi 9,1–17 mg Phospho 17,8–30 mg Sắt 0,30-0,70 mg Carotene (Vitamin A) 200-400 I.U Axit ascorbic (Vitamin C) 200–400 mg Thiamin (Vitamin B1) 0,046 mg Riboflavin (Vitamin B2) 0,03-0.04 mg Niacin (Vitamin B3) 0,6-1,068 mgTrong lá ổi có chứa 10 phần trăm tanin cùng các thành phần tương tự và 0,3% tinh dầu (chủ yếu là caryophyllene, β-bisabolene, ngoài ra có aromadendrene, β-selinene, nerolidiol, oxit caryophyllene và Sel-11-en-4a-ol và eugenol), và cũng có thể có tecpen (axit oleanolic, axit ursolic).[8] Vỏ cây chứa 25-30% tanin.[9]
Cây ổi lá xanh quanh năm, không chịu được rét, độ nhiệt -2 °C cả cây lớn cũng chết. Ngược lại ổi chịu đựng dễ dàng những độ nhiệt cao ở các sa mạc nếu đủ nước. Độ nhiệt thấp ví dụ dưới 18 - 20 °C thì quả bé, phát triển chậm chất lượng kém.[2]
Ổi thích khí hậu ẩm, nếu lượng mưa hàng năm 1.500 – 4.000 mm phân bố tương đối đều thì không phải tưới. Bộ rễ của ổi thích nghi tốt với sự thay đổi đột ngột độ ẩm trong đất. Nếu trời hạn, mực nước ngầm thấp, ổi có khả năng phát triển nhanh một số rễ thẳng đứng ăn sâu xuống đất tận 3 – 4 m và hơn. Nếu mưa nhiều, mực nước dâng cao ổi đâm nhiều rễ ăn trở lại mặt đất do đó không bị ngạt.. Thậm chí bị ngập hẳn vài ngày ổi cũng không chết.[2]
Ổi trồng được ở nhiều loại đất, pH thích hợp từ 4,5 đến 8,2. Ổi không sợ gió nhưng giống quả to lá to khi bị bão bị rách lá, rụng quả.[2]
Quả ổi có thể được ăn tươi hoặc chế biến thành mứt đông hay đồ hộp nước ổi. Tuỳ theo từng giống ổi mà quả ổi chín có thể có vị ngọt hay chua.
Các bộ phận của cây ổi như búp non, lá non, quả, vỏ rễ và vỏ thân đều được dùng để làm thuốc. Nghiên cứu dược lý cho thấy dịch chiết các bộ phận của cây ổi đều có khả năng kháng khuẩn, làm săn se niêm mạc và cầm đi lỏng.[4]
Theo dược học cổ truyền, lá ổi vị đắng sáp, tính ấm, có công dụng tiêu thủng giải độc, thu sáp chỉ huyết; quả ổi vị ngọt hơi chua sáp, tính ấm, có công dụng thu liễm, kiện vị cố tràng; các bộ phận của cây ổi thường được dùng để chữa các chứng bệnh như tiết tả (đi lỏng), cửu lỵ (lỵ mạn tính), viêm dạ dày ruột cấp tính và mạn tính, thấp độc, thấp chẩn, sang thương xuất huyết, tiêu khát (tiểu đường), băng huyết...[4]
Các bài thuốc dân gian từ cây ổi được sử dụng ở Việt Nam, Trung Quốc, Hawaii, Trung Mỹ, Nam Mỹ, Caribe, Tây Phi...
Nước ép trái ổi hoặc nước sắc lá ổi rất có lợi trong việc giảm ho, trị cảm, đồng thời có tác dụng “dọn dẹp” hệ hô hấp. Thịt của quả ổi chứa rất nhiều vitamin và sắt, nhờ đó có tác dụng ngăn ngừa bệnh cảm và các trường hợp bị nhiễm siêu vi; giúp cải thiện cấu trúc da và ngăn ngừa các bệnh về da tốt hơn bất cứ loại mĩ phẩm nào nhờ tính chất làm se của trái ổi và lá ổi.
Vỏ cây được sử dụng trong quá trình thuộc da nhờ có hàm lượng tannin cao.[10]
Thân cây
Hoa ổi
Hoa ổi
Quả ổi
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|họ 1= và |tác giả= (trợ giúp); Đã định rõ hơn một tham số trong |họ 1= và |tác giả= (trợ giúp)
Ổi hay còn gọi Ổi ta, ổi cảnh (danh pháp khoa học: Psidium guajava) là loài cây ăn quả thường xanh lâu năm, thuộc họ Đào kim nương, có nguồn gốc từ Brasil được L. mô tả khoa học đầu tiên vào năm 1753.
Гуайява даёт один главный урожай, до 100 кг с дерева, и два — четыре дополнительных, значительно меньших.
Плоды созревают через 90—150 дней после цветения. Форма, размер и другие характеристики плодов чрезвычайно изменчивы. Они бывают длиной от 4 до 15 см и имеют четыре или пять чашелистиков на вершине.
Плод обычно круглой, овальной или грушевидной формы, с приятным (иногда чересчур сильным) мускусным запахом, с желтовато-белой, ярко-жёлтой, красноватой, зеленовато-белой или зелёной тонкой кожицей. Масса плодов культурных сортов обычно от 70 до 160 г, длина плода — от 4 до 6,5 см, диаметр — 4,8—7,2 см. Мякоть растения белая, желтоватая, розовая или ярко-красная, заполнена жёсткими семенами до 3 мм длиной. Количество семян колеблется от 112 до 535 (некоторые плоды семян не содержат вообще).
Во всех частях растения обнаружены сесквитерпены, таннины и лейкоцианидин. Кроме того, в корнях обнаружен б-ситостерол, кверцетин, таннин. Из листьев выделены эфирные масла, содержащие цинеол, бензальдегид, кариофиллен и другие соединения.
Наибольшей биологической активностью обладают кора побегов и незрелые плоды. В коре содержатся дигликозиды эллаговой кислоты, эллаговая кислота, лейкодельфинидин, сапонины. Химический состав коры сильно варьируется в зависимости от возраста растения. В незрелых плодах много нерастворимого оксалата кальция, растворимых солей оксалата калия и натрия, белка, каротиноидов, кверцетина, гияривина, галиковой кислоты, цианидина, эллаговой кислоты, свободного сахара (до 7,2 %) и др.
Незрелые плоды очень кислые (рН 4,0), содержат эфир гексагидроксидифеновой кислоты с арабинозой, который исчезает в зрелых плодах.
Гуайява даёт один главный урожай, до 100 кг с дерева, и два — четыре дополнительных, значительно меньших.
Плоды созревают через 90—150 дней после цветения. Форма, размер и другие характеристики плодов чрезвычайно изменчивы. Они бывают длиной от 4 до 15 см и имеют четыре или пять чашелистиков на вершине.
Плод обычно круглой, овальной или грушевидной формы, с приятным (иногда чересчур сильным) мускусным запахом, с желтовато-белой, ярко-жёлтой, красноватой, зеленовато-белой или зелёной тонкой кожицей. Масса плодов культурных сортов обычно от 70 до 160 г, длина плода — от 4 до 6,5 см, диаметр — 4,8—7,2 см. Мякоть растения белая, желтоватая, розовая или ярко-красная, заполнена жёсткими семенами до 3 мм длиной. Количество семян колеблется от 112 до 535 (некоторые плоды семян не содержат вообще).
番石榴（学名：Psidium guajava），为热带、亚热带水果，原产美洲，现中国华南地区及四川盆地均有栽培。
番石榴是熱帶喬木或灌木，原產於中美洲墨西哥到南美洲北部，被引入到世界各地的熱帶和亞熱帶地區取果實用來食用。在一些國家，種植、加工和出口番石榴果實形成規模龐大的產業。甜味種糖度高，果肉甜脆，適合鮮食；酸味種可加工製果汁、果醬。尚可鹽漬、甘草漬、製罐、製蜜餞、果乾和製酒；葉片和未熟果曬乾研磨成末，可製成健康食品「菝仔茶」。番石榴已經侵入牧草地和野地，排擠當地植物，部分原因是它能夠生長在各種不同的土壤和氣候。。在某些官方排名，番石榴是入侵性最高的物種之一。番石榴可以存活30至40年。
番石榴為灌木或小喬木，通常有10公尺高，偶爾高達20公尺，根部淺，樹皮光滑，淡紅褐色，嫩枝4角有柔毛，樹皮會大片剝落，暴露樹皮下綠色層，主幹通常直徑約25公分，最大可達60公分，外表骨質嶙峋，樹葉對生，卵形，橢圓形或長圓形，葉背面有柔毛，往往相當易脆，葉脈明顯，側脈10至20對，葉片大多7至15公分長，3公分寬，基部圓形，暗綠色，壓碎後有香味，果肉甜酸，粒狀多汁，種子為黃色，腎形。未成熟時果實硬，綠色，粘和澀。
番石榴為低熱量、高纖維、水分高，易有飽足感之水果，是糖尿病和減肥者的最佳選擇之一。因屬熱帶高維他命Ｃ水果，亦為天然美白的聖品，對於牙齦健康也有幫助。也是人體攝取維他命C最重要的來源。同時富含維生素，纖維與抗氧化劑的番石榴更是天然的防老抗癌防癌的水果。
成熟的番石榴果实，味道香甜可口。果皮为浅绿色，脆薄，食用时一般不用削皮。果肉厚、甜。其含有较丰富的蛋白质、维生素A、C等营养物质及磷、钙、镁等微量元素，是非常好的保健食品。
番石榴葉萃取物中含多元酚成分，能刺激脂肪細胞上胰島素受體的磷酸化及葡萄糖轉運蛋白的轉位，具有類似胰島素的功能，有助於糖尿病的控制。
由於番石榴多栽種於熱帶與亞熱帶地區，氣候及環境適於疫病蟲害的發生與蔓延，需特別注意疫病防治。
グアバ（グァバ、グヮバ、グアヴァとも。英語: guava；スペイン語: guayaba；ポルトガル語: goiaba；学名：Psidium guajava L.）は、フトモモ科に属する熱帯性の低木。または、これと同じ Psidium 属の約100種の植物の総称。
カリブ海沿岸、中央アメリカ、南アメリカ北部、東南アジアなどに自生する。和名は蕃石榴（バンジロウまたはバンザクロ、バンセキリュウ）。沖縄地方の方言ではバンシルー（沖縄本島）、バンチキロー（宮古）、バンチュル（八重山）、また台湾では芭楽（台湾語: 菝仔 pa̍t-á パター、繁体字: 芭樂、簡体字: 芭乐、中国語拼音: bā lè、注音: ㄅㄚ ㄌㄜˋ）と呼ばれる。
葉は楕円から卵型で、長さは5-15cm程度。対生で枝分かれしない。花は白く、5枚の花弁と多数のおしべを持つ。
果実は食用とされる。形は球か洋ナシ型で、直径3-10cmほど。皮は薄くてきめが細かく、色は薄い緑色から黄色、成熟期には品種によってピンクや赤になる。強い特徴的な香りをもち、白か橙色の果肉の中には、小さくて固いたくさんの種子がある。なお、種子を多く摂取すると腹をくだす。ビタミンA、B、Cが豊富。
葉に含まれるポリフェノールは、α-マルターゼによるデンプンの分解を抑制し、糖の吸収をおだやかにし、血糖上昇を抑制する作用があり[1]健康茶（グアバ茶）に使われる。特定保健用食品の許可がある製品も存在する。
グアバは熱帯の国々で食用として栽培されており、ストロベリー、コスタ・リカ、アップル、ギニア、カットリー、マウンテンなどの品種がある。果実はそのまま食用とするか、デザートなどに使われる。アジアでは、生のグアバに食塩、唐辛子粉、またはプルーンの粉末や乾燥梅干しの粉末（酸梅粉）をつけて食べる。茹でたグアバはキャンディー、ジャム、ゼリー、ネクターなど、幅広く使用される。
グアバは霜に弱い。ハワイなど一部の熱帯地域では、ある種のグアバが雑草のようにはびこっている。また、グアバは熱帯の植物には珍しく、室内で育成すれば温帯地域でも食べられる大きさの果実を収穫できるため、園芸の対象としても興味をもたれている。日本においては沖縄県で民家の庭木としてよく見られる。
近縁種のキバンジロウ（テリハバンジロウ）もグアバと呼ばれ同様に利用されている。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 
この項目は、果物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:果物）。 グアバ（グァバ、グヮバ、グアヴァとも。英語: guava；スペイン語: guayaba；ポルトガル語: goiaba；学名：Psidium guajava L.）は、フトモモ科に属する熱帯性の低木。または、これと同じ Psidium 属の約100種の植物の総称。
구아바(영어: guava 구아버[*], 학명: Psidium guajava 프시디움 과야바[*])는 도금양과의 상록 소교목이다.[2]
아메리카에 분포한다.[3] 북아메리카(멕시코), 카리브(과들루프, 그레나다, 네덜란드령 안틸레스, 마르티니크, 몬트세랫, 바베이도스, 바하마, 세인트루시아, 세인트빈센트 그레나딘, 세인트키츠 네비스, 앤티가 바부다, 앵귈라, 자메이카, 쿠바, 트리니다드 토바고, 푸에르토리코, 히스파니올라), 중앙아메리카(과테말라, 니카라과, 벨리즈, 엘살바도르, 온두라스, 코스타리카, 파나마), 남아메리카(가이아나, 베네수엘라, 볼리비아, 브라질, 수리남, 아르헨티나, 에콰도르, 콜롬비아, 파라과이, 페루, 프랑스령 기아나)가 원산지이다.[3]
