Buynuzlu gürzələr (lat. Cerastes) — Gürzəkimilər dəstəsinə daxil olan ilan cinsi.
Bu cinsə daxil olan növlər əsasən Şimali Afrika və Yaxın Şərq regionunda yayılmışdır.
2014-cü il məlumatına görə 4 növə bölünür[1]:
Cerastes cerastes - Şimali Afrika və Yaxın Şərqdə yayılmışdır
Cerastes gasperettii - Yaxın Şərqdə yayılmışdır.
Cerastes gasperettii. Buynuzsuz fərd.
Cerastes vipera - Şimali Afrika və İsraildə yayılmışdır[2]
Buynuzlu gürzələr (lat. Cerastes) — Gürzəkimilər dəstəsinə daxil olan ilan cinsi.
Bu cinsə daxil olan növlər əsasən Şimali Afrika və Yaxın Şərq regionunda yayılmışdır.
Die Afrikanischen Hornvipern (Cerastes), häufig auch nur als Hornvipern bezeichnet, sind eine Gattung der Echten Vipern mit aktuell vier Arten, die in Nordafrika und dem Südwesten Asiens, vor allem auf der Arabischen Halbinsel leben. Kennzeichnend und namensgebend sind die aus jeweils einer Schuppe bestehenden Hörnchen oberhalb der Augen, die bei allen Arten mehr oder weniger ausgeprägt vorkommen.
Die Afrikanischen Hornvipern gehören zu den mittelgroßen Vipern mit einem gedrungenen Körper und einem kurzen, spitzen Schwanz. Der Körper ist von schrägverlaufenden Schuppenreihen mit stark gekielten Schuppen bedeckt.
Der Kopf ist breit abgeflacht und dreieckig ausgebildet sowie deutlich vom Körper abgesetzt. Er ist von kleinen, unregelmäßigen und gekielten Schuppen bedeckt, deren Zahl meistens über 15 Einzelschuppen liegt. Die Schnauze ist breit und kurz und die Augen sind relativ klein mit einer gewöhnlich senkrechten Pupille. Auf den Schuppen oberhalb der Augen (Supraocularia) sind meistens auffällige, aus jeweils einer Schuppe bestehende, Hörner ausgebildet. Diese können allerdings bei allen Arten auch innerhalb der gleichen Population fehlen. Nur bei der Avicennaviper (C. vipera) ist die hörnerlose Form der Regelfall.
Die Afrikanischen Hornvipern sind in erster Linie dämmerungs- und nachtaktiv und vergraben sich in der Mittagshitze im Sand oder verbergen sich in Säugerbauten oder unter Steinen. Hornvipern sind innerhalb der Wüste in recht unterschiedlichen Habitaten von der steinigen Hamada bis zur reinen Sandwüste anzutreffen, halten sich jedoch bevorzugt in der Umgebung von Pflanzenansammlungen auf. Sie bewegen sich rasch seitenwindend fort. Dabei heben sie abwechselnd ein Stück des Körpers hinter dem Kopf und vor dem Schwanz vom Boden hoch und setzen ihn versetzt wieder ab. Dabei hinterlässt die Schlange die charakteristischen Spuren der Seitenwinder im Sand. Mit ihren Schuppen können die Tiere durch Aneinanderreiben ein rasselndes Geräusch erzeugen.
Zur bevorzugten Beute gehören kleine Wirbeltiere wie Vögel, Echsen oder Nagetiere, aber auch Insekten.
Zu der Gattung der Afrikanischen Hornvipern werden aktuell vier Arten gezählt:[1]
Das Gift aller Afrikanischen Hornvipern ist stark hämotoxisch, eine Behandlung mit einem adäquaten Antivenin ist notwendig.
Die Afrikanischen Hornvipern (Cerastes), häufig auch nur als Hornvipern bezeichnet, sind eine Gattung der Echten Vipern mit aktuell vier Arten, die in Nordafrika und dem Südwesten Asiens, vor allem auf der Arabischen Halbinsel leben. Kennzeichnend und namensgebend sind die aus jeweils einer Schuppe bestehenden Hörnchen oberhalb der Augen, die bei allen Arten mehr oder weniger ausgeprägt vorkommen.
Cerastes is a genus of small, venomous vipers found in the deserts and semi-deserts of northern North Africa eastward through Arabia and Iran.[1][2] Three species are currently recognized by ITIS,[3] and an additional recently described species is recognized by the Reptile Database.[4] Common names for members the genus include horned vipers,[5] North African desert vipers,[2] and cerastes vipers.[6]
Cerastes are small snakes, averaging less than 50 cm (20 in) in total length (body + tail), but are relatively stout in appearance. The head is broad, flat and distinct from the neck. The head is covered with tubercularly keeled scales, which usually number 15 or more across, and a supraorbital horn may be present over each eye in some species. The snout is short and wide and the eyes, which are set well forward, are small to moderate in size.[5][2] The body is short, stout and cylindrically depressed. The tail is short and tapers abruptly behind the vent.[5] The dorsal scales are small, keeled, in 23-35 rows at midbody,[2] with the keels of the oblique lateral row being serrated.[5]
Although Cerastes are often referred to as horned vipers, only the two larger species, C. cerastes and C. gasperettii, are known to have horns, and even these do not always have them. Individuals with and without horns occur within the same population and even within the same litter.[5]
When present, each horn consists of a single long, spine-like scale that can be folded back into an indentation in the postocular scale. They fold back in response to direct stimulation, thus streamlining the head and easing passage through burrows. Horns occur more often in individuals from sandy deserts as opposed to stony deserts. Specimens without horns have a prominent brow ridge instead.[5]
The purpose of the horns is the subject of much speculation. One theory is that they allow a buildup of sand above the eyes while keeping it out of the eyes themselves.[5] Another, more recent theory is simply that the horns serve to break up the outline of the head, making them harder for prey animals to spot.[2]
They are found in North Africa eastward through Arabia and Iran.[1] Mallow et al. (2003) describe the genus as being restricted to the deserts of North Africa and southwestern Asia, with the Negev desert acting as a filter zone between the three species mentioned in the table below.[5]
Desert and semi-desert.[2]
This genus is nocturnal and terrestrial (not known to climb into bushes), often hiding by burying themselves in the sand. Although often described as slow moving, these snakes are also capable of sidewinding. When doing so, they can move quickly across the sand.[2]
Cerastes species are not known to be particularly ill-tempered ("fairly placid"), but when threatened they will often stand their ground and form C-shaped coils that are rubbed together to produce a rasping or crackling sound, similar to Echis. This is called stridulation. With enough provocation, they will strike from this position.[5][2]
These snakes are capable of "sinking" quickly down into loose sand, using their keeled, angled and serrated lateral scales in a rocking motion. This process begins at the tail and moves forward until the entire head is buried and only the eyes and nostrils are exposed. They can bury themselves this way whether in an outstretched or a coiled position. See video.[5]
These are ambush predators that lie buried in the sand, waiting for prey to pass by. Their diet consists mainly of rodents, birds, and lizards.[5]
All three species lay eggs. However, those of C. vipera hatch within hours of deposition as opposed to many weeks, something not previously observed in other African snakes, most of which lay eggs that hatch weeks later or give birth to live young.[2]
In addition to the three above species recognized by "ITIS", the Reptile Database also recognizes Cerastes boehmei Wagner & Wilms, 2010.[4][7]
Although it would seem that Laurenti changed his mind in 1768 and decided to name this genus Aspis, instead of Cerastes as he did earlier, this was eventually rejected. The International Commission on Zoological Nomenclature (ICZN) later placed the name Cerastes on the Official List of Generic Names in Zoology (name no. 1539), while the name Aspis was placed on the Official Index of Invalid Generic Names in Zoology (name no. 1630).[1]
Cerastes is a genus of small, venomous vipers found in the deserts and semi-deserts of northern North Africa eastward through Arabia and Iran. Three species are currently recognized by ITIS, and an additional recently described species is recognized by the Reptile Database. Common names for members the genus include horned vipers, North African desert vipers, and cerastes vipers.
Kerasto ankaŭ nomita en greko κεράστης kaj Cerastes en Latino aŭ Carastes estas serpento.
La kerasto estas la plej fleksebla el tutaj la serpentoj, tiel fleksebla ke ŝajnas ne havi vertebraron. Ĝi havas du kornojn tre similaj al tiuj de ŝafo, ankaŭ povas havi kvar duo de kornetoj. La kerasto sin kaŝas singardeme en la sablo vidiganta siajn gekornojn; do, la bestoj, pensanta ke la kornojn apartenas al cervo, sin alproksimigas al ĉasi ĝin kaj tie ĉi mem estas manĝinta de la serpento.
Serpento legenda ke havas kornojn kaj esceptan flekseblon. Ĝi estas menciita por multe da autoroj grekaj malnovaj kaj verkistoj mezepokaj kaj renesancaj kiel Isidoro el Sevilo kaj Leonardo el Vincio.
Isidoro el Sevilo skribis: "Cerastes serpento estas nomita, kiu en kapo havas kornojn similajn al tiuj ŝafaj; ĉar kerata la grekoj nomas la kornojn: kelkfoje tiuj estas kvarobligitaj kornetoj, kiujn parade montras, kiel logaĵo, allogas volontaj bestoj apud ĝin. Do tutan ĝian korpon kovras kun sablo, montranta neniom spuron, escepte por tio parto kiu kaptas la bestojn kaj birdojn allogitajn. Ankaŭ estas pli fleksebla ol la aliaj serpentoj, do ŝajnas ke vertebraron ne havus."
Leonardo el Vincio skribis: "Ĝi havas kvar movajn kornetojn; do, kiam ĝi volas manĝi, ĝi kaŝas tutan sian korpon sub folioj escepte tiujn ĉi konetojn kiuj, ĉar ili moviĝas, ŝajnas al la birdoj esti vermetoj ludantaj. Do ili tuj subiras por kapti ilin kaj la Cerastes subite plektas sin ĉirkaŭ la predojn kaj ĉirkaŭas kaj manĝas ilin.
Kerasto ankaŭ nomita en greko κεράστης kaj Cerastes en Latino aŭ Carastes estas serpento.
Cerastes es un género de serpientes de la familia Viperidae que incluye a tres especies venenosas de víboras propias de regiones desérticas y semidesérticas de Irán, Arabia y ciertas zonas de África.[2] Reciben el nombre común de víboras cornudas, por las prominentes escamas que tienen sobre los ojos.
Cerastes es un género de serpientes de la familia Viperidae que incluye a tres especies venenosas de víboras propias de regiones desérticas y semidesérticas de Irán, Arabia y ciertas zonas de África. Reciben el nombre común de víboras cornudas, por las prominentes escamas que tienen sobre los ojos.
Camuflaje en la arena.Sarvikrästik (Cerastes) on maoperekond.[1]
Sarvikrästikute perekonda klassifitseeritakse roomajate andmebaasis järgmised maoliigid[2]:
Nad elavad valdavalt Põhja-Aafrikas, Araabias ja Iraanis.
Selles artiklis on kasutatud prantsuskeelset artiklit fr:Cerastes seisuga 14.12.2013.
Cerastes Viperidae familiako narrasti genero bat da. Ekialde Hurbila eta Afrikan bizi dira.
Cerastes Viperidae familiako narrasti genero bat da. Ekialde Hurbila eta Afrikan bizi dira.
Cerastes est un genre de serpents de la famille des Viperidae[1]. Il comprend des espèces venimeuses à cornes que l'on rencontre dans les déserts et zones semi-arides du Moyen-Orient et du Nord de l'Afrique.
Ce sont des serpents dont la taille varie de 25 à 80 cm selon les espèces, d'aspect plutôt trapu. La tête est assez plate, large, se démarquant nettement du corps. Certains individus présentent deux "cornes" en écaille au-dessus des yeux, ces derniers ayant une pupille verticale. Les cornes ne sont présentes que chez les espèces C. cerastes et C. gasperetii, bien qu'au sein d'une même population certains individus en soient dépourvus[2]. Ils sont de couleur gris, jaune, marron ou brun selon les espèces, avec des motifs irréguliers.
Ils sont ovipares bien que chez C. vipera les œufs éclosent quelques heures après la ponte.
Les quatre espèces de ce genre se rencontrent dans le nord de l'Afrique et au Moyen-Orient[1].
Les Cerastes vivent dans des déserts, semi-déserts et zones rocheuses[3].
C'est un genre nocturne et terrestre, qui se dissimule dans le sable et pouvant se déplacer assez rapidement dans cet environnement[4]. Lorsqu'ils s'enterrent ces animaux ne laissent dépasser que leur museau et leurs yeux (vidéo sur en:). Ce camouflage dans le sable leur permet d'attendre leurs proies mais également de se protéger de la chaleur. Durant l'hiver certaines espèces peuvent adopter un comportement diurne.
Ce sont des animaux carnivores qui chassent les petits rongeurs et les lézards.
Selon Reptarium Reptile Database (25 janvier 2014)[5] :
Cerastes est un genre de serpents de la famille des Viperidae. Il comprend des espèces venimeuses à cornes que l'on rencontre dans les déserts et zones semi-arides du Moyen-Orient et du Nord de l'Afrique.
Cerastes Laurenti, 1768 è un genere di serpenti velenosi della famiglia Viperidae[1].
Il genere comprende le seguenti specie:[1]
Hornhoggormer er en slekt av hoggormer, som lever i ørkenene i Nord-Afrika og Sørvest-Asia.
Hornhoggormer er en slekt av hoggormer, som lever i ørkenene i Nord-Afrika og Sørvest-Asia.
Multimedia w Wikimedia Commons Cerastes – rodzaj węży z rodziny żmijowatych (Viperidae), obejmujący 3 gatunki występujące w Afryce i Azji[2]:
Węże te, oprócz typowych dla żmijowatych guzkowatych łusek na grzbiecie, mają również ostre łuski po bokach ciała, wydające charakterystyczny dźwięk podczas poruszania się. Jasnożółte do brązowego ubarwienie umożliwia wtopienie się w pustynne otoczenie[3]. Resztę ciała pokrywają małe wręgowane łuski z wyraźnym kilem, nadające tym wężom chropowaty wygląd[4]. Kariotyp Cerastes składa się z 18 par chromosomów, w tym: 8 par makrochromosomów i 10 mikrochromosomów[5].
Węże z gatunku Cerastes żywią się zazwyczaj małymi jaszczurkami[3]. Podczas polowania czekają na ofiarę zakopane częściowo pod piaskiem. Gdy ta się zbliży, wbijają w nią zęby jadowe, aplikują jad, po czym puszczają swą zdobycz. Po chwili odnajdują ją jednak ponownie, martwą. Wykorzystują w tym celu narząd Jacobsona[5]. Wąż zbiera rozdwojonym językiem cząsteczki chemiczne i przenosi je do dwóch jamek na podniebieniu, gdzie znajdują się receptory zapachów[4].
Większość dnia spędzają śpiąc pod kamieniami. Po odkryciu nie są agresywne, starają się jak najszybciej schować[5]. W przypadku zagrożenia zakopują się w piasku[4]. Umożliwiają im to grube, sterczące łuski po bokach ciała[5].
Gatunki jajorodne[3]. Samce wytrwale poszukują samic każdej wiosny[6]. Samice składają jaja co 2–3 lata. Od kopulacji do porodu mija około 2 miesięcy. Ciężarne samice praktycznie nie jedzą, dlatego pod koniec ciąży są bardzo wyczerpane i często nie przeżywają porodu. Utrata znacznej energii podczas rozmnażania, jest przyczyną przynajmniej rocznej przerwy pomiędzy kopulacjami. Samica składa od 8 do 24 jaj, z których młode wykluwają się po upływie od 4 do 7 tygodni[3]. Jaja węży z rodzaju Cerastes są zawsze miękkoskorupkowe[6].
Cerastes – rodzaj węży z rodziny żmijowatych (Viperidae), obejmujący 3 gatunki występujące w Afryce i Azji:
Cerastes cerastes – żmija rogata Cerastes gasperettii Cerastes viperaWęże te, oprócz typowych dla żmijowatych guzkowatych łusek na grzbiecie, mają również ostre łuski po bokach ciała, wydające charakterystyczny dźwięk podczas poruszania się. Jasnożółte do brązowego ubarwienie umożliwia wtopienie się w pustynne otoczenie. Resztę ciała pokrywają małe wręgowane łuski z wyraźnym kilem, nadające tym wężom chropowaty wygląd. Kariotyp Cerastes składa się z 18 par chromosomów, w tym: 8 par makrochromosomów i 10 mikrochromosomów.
Cerastes é um género de víboras venenosas encontradas nos desertos e semidesertos desde o norte do Norte de África para leste através da Península Arábica até ao Irão..[1][2] São reconhecidas actualmente três espécies.[3] Entre os nomes comuns para este género incluem-se víboras-cornudas,[4] e víboras-do-deserto-do-norte-de-áfrica,[2]
Cerastes são serpentes pequenas, tendo em média menos de 50 cm de comprimento total (corpo+cauda), mas com aparência relativamente corpulenta. A cabeça é larga, achatada e distinta do pescoço. A cabeça encontra-se coberta com escamas enquilhadas, usualmente 15 ou mais segundo a largura, e um chifre supra-orbital pode estar presente sobre cada olho em algumas espécies. O focinho é curto e largo e os olhos, colocados em posição bem frontal, são de tamanho pequeno a moderado.[2][4] O corpo é curto, grosso e cilindricamente deprimido. A cauda é curta e diminui abruptamente de espessura depois da cloaca.[4] As escamas dorsais são pequenas, enquilhadas, dispostas em 23 a 35 filas a meio corpo,[2] sendo as quilhas da fila lateral oblíqua em forma de serra.[4]
Emboras se refira frequentemente a Cerastes como víboras-cornudas, apenas nas duas espécies maiores, C. cerastes e C. gasperettii, foram observados chifres, e mesmo estas nem sempre os têm. Dentro de uma mesma população ou até mesmo numa mesma ninhada podem encontrar-se indivíduos com e sem chifres.[4]
Quando estão presentes, cada chifre consiste de uma única escama comprida, em forma de espinho, a qual pode ser dobrada para trás ficando alojada na escama pós-ocular. Dobram-se para trás em respostas a um estímulo directo, diminuindo a silhueta da cabeça e facilitando a passagem da serpente através de tocas. Os chifres ocorrem mais frequentemente em indivíduos de desertos arenosos e menos em indivíduos de desertos rochosos. Os espécimes sem chifres, apresentam em seu lugar uma arcada supraciliar proeminente.[4]
O propósito dos chifres é objeto de muita especulação. Uma teoria sustenta que eles permitem acumular arena ao mesmo tempo que impedem que esta chegue aos olhos do animal.[4] Outra teoria mais recente sustenta que simplesmente servem para quebrar o contorno da cabeça, levando a que os predadores tenham mais dificuldade em avistar estas serpentes.[2]
Podem ser encontradas desde o Norte de África para leste através da Península Arábica e Irão.[1] Mallow et al. (2003) descrevem o género como estando restrito aos desertos do Norte de África e Sudoeste Asiático, com o Deserto do Negueve a funcionar como zona de filtro entre as três espécies conhecidas.[4]
Deserto e semideserto.[2]
Este género é nocturno e terrestre, enterrando-se frequentemente na areia para esconder-se. Embora sejam frequentemente descritas como sendo animais lentos, estas serpentes podem deslocar-se ondulando o corpo lateralmente. Quando o fazem, podem mover-se rapidamente sobre a areia.[2]
As espécies de Cerastes não são consideradas temperamentais, mas quando se sentem ameaçadas frequentemente mantêm a sua posição e enrolam o corpo fazendo roçar diferentes segmentos do mesmo uns nos outros, produzindo estalidos, da mesma maneira que Echis. A isto chama-se estridulação. Se suficientemente provocadas, atacam desde esta mesma posição.[2][4]
Estas serpente podem "afundar-se" rapidamente na areia solta, usando as suas escamas enquilhadas e serradas num movimento de vaivém. Este processo começa na cauda e progride para diante até que a cabeça esteja totalmente enterrada, ficando expostos apenas os olhos e as narinas. Podem enterrar-se desta forma tanto desde numa posição estendida como de uma posição enrolada. Ver vídeo.[4]
Estas serpentes são predadores de emboscada, mantendo-se enterradas na areia, esperando que as suas presas passem por elas. A sua dieta consiste sobretudo de roedores, ave, e lagartos.[4]
Todas as espécies conhecidas põem ovos. Porém, os ovos de C. vipera eclodem horas depois de serem depositados, em lugar de várias demanas depois, algo que não tinha sido observado antes com outras serpentes africanas, a maioria das quais põem ovos que eclodem semanas mais tarde, ou dão à luz crias vivas.[2]
T) Espécie-tipo.
Embora pareça que Laurenti mudou de ideias em 1768 e decidiu mudar o nome deste género para Aspis, em vez de Cerastes, esta alteração foi rejeitada. Mais tarde, a Comissão Internacional de Nomenclatura Zoológica incluíria o nome Cerastes na Lista Oficial de Nomes Genéricos em Zoologia (nome no. 1539), enquanto que o nome Aspis foi incluído no Índice Oficial de Nomes Genéricos Inválidos em Zoologia (nome no. 1630).[1]
Cerastes é um género de víboras venenosas encontradas nos desertos e semidesertos desde o norte do Norte de África para leste através da Península Arábica até ao Irão.. São reconhecidas actualmente três espécies. Entre os nomes comuns para este género incluem-se víboras-cornudas, e víboras-do-deserto-do-norte-de-áfrica,
Cerastes[1] este un gen de șerpi din familia Viperidae.[1]
Cladograma conform Catalogue of Life[1]:
.jpg)
.jpg)
|access-date= (ajutor)Mentenanță CS1: Nume multiple: lista autorilor (link)
.png){kind=small}
Acest articol referitor la o reptilă este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa. Boynuzlu engerekler (Cerastes), Kuzey Afrika, Arap Yarımadası ve İran'da çöl ve yarı çöl bölgelerde dağılım gösteren küçük zehirli yılan cinsi[1][2]. Yaşayan üç türü bulunur.
T) tip türü.
Boynuzlu engerekler (Cerastes), Kuzey Afrika, Arap Yarımadası ve İran'da çöl ve yarı çöl bölgelerde dağılım gösteren küçük zehirli yılan cinsi. Yaşayan üç türü bulunur.
角蝰屬（學名：Cerastes）是蛇亞目蝰蛇科蝰亞科下的一個有毒蛇屬，主要包括分布於非洲北部、阿拉伯半島及伊朗等沙漠地帶的一種蝰蛇。[2][1]目前有3個品種已被確認。[3][4]
角蝰是一種小型的蛇種，體長大約不足50公分，表皮及鱗片堅硬尖銳，頭部扁平寬闊，與頸部有明顯的分野。頭上有突出的龍骨構造，遠看猶如甲角。角蝰鼻吻位置突出，雙眼廣隔，比例適中時或偏小[5]牠們的身體較短，呈管狀，尾巴亦短小。[2][5]雖然角蝰多數長有鱗角，但其實在已知的三個品種中只有角蝰（C. cerastes）及阿拉伯角蝰（C. gasperettii）兩種長有鱗角，而且亦不是每條蛇都必定長角。[5]角蝰的鱗角多數是獨角，配合全身的尖碎鱗片，讓角蝰可以自由穿越於地洞之中。[5]
角蝰主要棲息於沙漠地帶，普遍為夜行性及陸行性，亦會於沙地地洞中穿越出入的行為。這種角蝰擅長側行式蛇行，能於鬆軟的沙地上行動自如。牠們亦擅長迅速鑽進沙中的行動模式，藉以於危難中逃逸。[2]角蝰多採取伏擊策略獵食，牠們多進食齧齒目動物、鳥類及蜥蜴。繁殖方面，角蝰屬於卵生蛇類。
角蝰與鋸鱗蝰屬不同，角蝰脾氣較為暴躁，其毒性以細胞毒素為主，而非蛋白質。[2] 角蝰的毒性會導致傷口痛楚，而且必須小心處理，雖然如此，角蝰的毒素分泌量並不多，有紀錄的致命率亦不甚高。[5]
|access-date=中的日期值 (帮助) 