Phellinus tremulae is host specific and is restricted to Aspen. Below are some distinguishing characteristics associated with close relatives to the species.
Phellinus extensus: Spore size 3-4 micrometers in diameter, circular, and has only been found in Florida and some islands in the Atlantic with high humidity. Also the setae look like a tear drop. This species if found on dead hardwoods.
Phellinus pomaceus: Spore size 4-5 × 3-4.5 micrometers, ovoid to broadly ellipsoid. Almost only host is Prunus.
Phellinus lundellii: Spores size 4.5-6 × 4-5 micrometers, ovoid to broadly ellipsoid. Has only been found in Tennessee. Records show it is only found on dead Betula (birch) and Alnus (alder).
Phellinus igniarius_: Spore size 5-6.5 × 4.5-6 micrometers with a thick cell wall, circular. See fungi/nov2005.html">Tom Volk’s page on Phellinus igniarius
This species can be found where ever aspen are present. Aspen are present in clear cut areas wherever there is full sun. This species has been found on the west coast and northern regions of the United States, but this does not mean it is restricted to these regions.
Phellinus tremulae is an obligate parasite. This means that the species is host specific and only found on species of Aspen (Populus tremuloides P. grandidentata and related species). The shape is a half circle and shaped like a shelf protruding from the stem of the infect tree. Phellinus tremulae is also perennial and can be found throughout the year. Another very distinguishing macroscopic feature is the layers that are visible when looking down vertically at the fungus. This species spore baring surface is usually brown that may have a whitish film on it that turns black when in contact with Potassium Hydroxide (KOH). Also at the macroscopic level the pores are separable into tubes and are usually seen in layers if the fungus is cut in a cross section. This species contains generative and skeletal hyphae, which give it a rigid, hard structure. Lastly this species causes white rot (consumes lignin).
Microscopic traits of Phellinus tremulae can be easily identifiable. When mounted in Melzer’s solution the spores do not turn blue; therefore they are not amyloid. Another characteristic is spore size and shape. The spores are spherical and there are four per basidium. Also the spore size is 4.5-5 × 4-4.5 micrometers. Setae are often present under the microscope. The setae have a thick cell wall, brown-orange, and range in size from 12-30 × 6-7.5 micrometers.
This species is restricted to growth on Aspen and therefore can not grow without its host.
Phellinus tremulae is host specific and is restricted to Aspen. Below are some distinguishing characteristics associated with close relatives to the species.
Phellinus extensus: Spore size 3-4 micrometers in diameter, circular, and has only been found in Florida and some islands in the Atlantic with high humidity. Also the setae look like a tear drop. This species if found on dead hardwoods.
Phellinus pomaceus: Spore size 4-5 × 3-4.5 micrometers, ovoid to broadly ellipsoid. Almost only host is Prunus.
Phellinus lundellii: Spores size 4.5-6 × 4-5 micrometers, ovoid to broadly ellipsoid. Has only been found in Tennessee. Records show it is only found on dead Betula (birch) and Alnus (alder).
Phellinus igniarius_: Spore size 5-6.5 × 4.5-6 micrometers with a thick cell wall, circular. See fungi/nov2005.html">Tom Volk’s page on Phellinus igniarius
This species has no real commercial or marketable value to people; however it can cause property damage because the infected trees are weakened. The fungus infects the core of the tree (the heartwood) and slowly breaks down this layer. After years of being infected the trunk is so fragile that it can be blown over by the wind. The problem with this is that many trees fall on houses or cars. Even if they fall in parks or yards, they have to be cleaned up, which can be an expensive task.
Phellinus tremulae, the aspen bracket, is a species of polypore fungus in the family Hymenochaetaceae that grows on Populus tremula[2] and on trembling aspen in Canada. The species was first described as Fomes igniarius f. tremulae by Appollinaris Semenovich Bondartsev in 1935. It causes the disease Aspen trunk rot.
Phellinus tremulae, the aspen bracket, is a species of polypore fungus in the family Hymenochaetaceae that grows on Populus tremula and on trembling aspen in Canada. The species was first described as Fomes igniarius f. tremulae by Appollinaris Semenovich Bondartsev in 1935. It causes the disease Aspen trunk rot.
Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.
A chërs an dzora a bion viv d'albra.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Phellinus tremulae (Bondatsev) Bondartsev & Borissov in Bondartsev
Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.
AmbientA chërs an dzora a bion viv d'albra.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Czyreń osikowy (Phellinus tremulae (Bondartsev) Bondartsev & P.N. Borisov) – gatunek grzybów z rodziny szczeciniakowatych (Hymenochaetaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Phellinus, Hymenochaetaceae, Hymenochaetales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1935 r. A.S. Bondartsev jako formę czyrenia ogniowego Fomes igniarius f. tremulae. W 1935 r. ten sam autor, oraz G.I. Borisov uznali go za odrębny gatunek czyrenia[1].
Nazwę polską nadał Stanisław Domański w 1967 r.[3]
Wieloletni, typowa huba. Do podłoża silnie przyrośnięty bokiem, twardy i całkowicie zdrewniały. Osiąga szerokość do 20 cm, grubość do 15 cm. Kształt kopytkowaty lub muszlowaty. Gdy rośnie na stojących pniach powierzchnia hymenialna nachylona pod kątem 45° do pnia. Górna powierzchnia u młodych okazów filcowata, wkrótce jednak gładka, pokryta twardą, często popękaną krustą z widocznymi strefami rocznego przyrostu. Ma barwę od brązowej do szaroczarnej, czasami jest zielona od porastających ją glonów. Brzeg ostry, płonny, matowy, o szerokości kilku mm, brązowawy, oliwkowy lub czekoladowo-brązowy, szary, zawsze jaśniejszy od pozostałej części górnej powierzchni[4].
Rurkowaty. Powierzchnia hymenialna gładka, o barwie brązowawej. Pory bardzo drobne, w liczbie 5–7 na 1 mm. Warstwy rurek o grubości 2 mm, oddzielone niewyraźnie[4].
Ciemny, czerwonawobrązowy, o grubości 1–4 mm. W suchych owocnikach trama jest twarda jak drewno, w stanie świeżym nieco bardziej miękka, w starszych warstwach łatwo pęka wzdłuż rurek[4].
System strzępkowy dimityczny. W kontekście strzępki generatywne proste, septowane, cienkościenne, bladożółtawe do prawie szklistych, o średnicy 2–3 μm. Strzępki szkieletowe grubościenne, nieseptowane, ciemno czerwonobrązowe, o średnicy 4–6 μm. Rdzeń zbudowany z gęsto splecionych, rozgałęzionych szczecinkowatych strzępek ze skupiskami grubościennych, ciemno czerwonobrązowych, nieregularnych i powyginanych komórek. Strzępki te mają długość 20–80 μm, czasami więcej, i średnicę 8–25 μm. Reprezentują odmienny typ szczecinek, tzw. cora setae. Przejście między tramą a kontekstem niewyraźne. W tramie strzępki równoległe[4].
Podstawki szeroko maczugowate, o rozmiarach 8–10 × 6–7 μm, z 4 sterygmami i prostą sprzążką bazalną. Bazydiole podobne, ale nieco krótsze, o grubościennych podstawach i średnicy 3.5–5 μm. Bazydiospory prawie kuliste, elipsoidalne, szkliste, bezbarwne, gładkie, nieamyloidalne. Dojrzałe mają rozmiar 4,5–5 × 4–4,5 μm i ścianę o średniej grubości, 0,4–0,7 μm[4].
Jest szeroko rozprzestrzeniony na półkuli północnej[5], jednak dość rzadki[4]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano 5 jego stanowisk[3]. Więcej stanowisk, i bardziej aktualne podaje internetowy atlas grzybów[6]. Czyreń osikowy znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – gatunek wymierający[7].
Saprotrof i pasożyt rozwijający się na martwym drewnie, ale także na żywych drzewach, które infekuje poprzez rany. Rośnie wyłącznie na topoli osice (Populus tremula), powodując białą zgniliznę drewna[4].
Jest kilka podobnych gatunków czyreni. Makroskopowo bardzo podobny jest czyreń jodłowy (Phellinus hartigii), ale występuje tylko na jodłach, oraz czyreń ogniowy (Phellinus ignarius) występujący głównie na wierzbach. Oprócz gatunku żywiciela charakterystyczną makroskopową cechą odróżniającą czyrenia osikowego od innych podobnych gatunków jest wzrost owocnika bardziej w dół, niż w poziomie i ostry brzeg. Mikroskopowo cechą najlepiej odróżniającą czyrenia osikowego od innych czyreni jest równoległe ułożenie strzępek w jego przegrodach (disseptiments) oraz bardzo gruby rdzeń[4].
_Bondartsev_%26_P.N._Borisov_33040.jpg)
_Bondartsev_%26_P.N._Borisov_418344.jpg)
.jpg)
Czyreń osikowy (Phellinus tremulae (Bondartsev) Bondartsev & P.N. Borisov) – gatunek grzybów z rodziny szczeciniakowatych (Hymenochaetaceae).
Aspticka (Phellinus tremulae) är en svampart[4] som först beskrevs av Appollinaris Semenovich Bondartsev, och fick sitt nu gällande namn av Bondartsev & P.N. Borisov 1953. Aspticka ingår i släktet Phellinus och familjen Hymenochaetaceae.[5][6][7] Arten är reproducerande i Sverige.[7] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[5]
Wikimedia Commons har media som rör aspticka.
Aspticka (Phellinus tremulae) är en svampart som först beskrevs av Appollinaris Semenovich Bondartsev, och fick sitt nu gällande namn av Bondartsev & P.N. Borisov 1953. Aspticka ingår i släktet Phellinus och familjen Hymenochaetaceae. Arten är reproducerande i Sverige. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.
