Żółciak siarkowy (Laetiporus sulphureus (Bull.) Murrill) – gatunek grzybów z rodziny żagwiowatych (Polyporaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Laetiporus, Fomitopsidaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1]
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1789 r. Jean Baptiste Bulliard nadając mu nazwę Boletus sulphureus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1920 r. William Alphonso Murril, przenosząc go do rodzaju Laetiporus[1].
Nazwę polską podano w pracy Stanisława Domańskiego i in. w 1967 r[2]. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako huba żółta, żagiew Rostafińskiego, żagiew topolowa, grzyb siarkowy, huba siarkowa[3]. Synonimów naukowych ma ponad 70[4]:
Zazwyczaj bez trzonu, grubomięsisty, przyrośnięty bokiem do drzewa, o średnicy 10-40 cm. Często owocniki występują dachówkowato jeden nad drugim. Młode okazy często mają bulwkowy kształt, później stają się wachlarzowate, półkuliste, lub nieregularnie zdeformowane. Powierzchnia górna pagórkowata, nierówna, promieniście pomarszczona. Barwa siarkowożółta do pomarańczowej (często z różowym odcieniem), z wiekiem blednie[5]. Brzeg nieregularny, falisty, podwinięty. Spotykane są też owocniki z brzegiem ostrym. Brzeg jest często barwy cytrynowej.
Rurkowaty, nieoddzielający się od miąższu. Rurki krótkie o (o długości do 1,5-5 mm) barwy siarkowożółtej. Pory rurek bardzo drobne (na jednym mm mieści się ich 3-5), początkowo siarkowożółte, potem ochrowożółte[6].
Barwy białej do kremowożółtej, u młodych egzemplarzy miękki i soczysty, u starszych kruchy. W smaku przyjemny, nieco kwaśny, zapach grzybowy[5].
Jasnożółty szybko jaśniejący do białego. Zarodniki, bezbarwne, gładkie, o kształcie od jajowatego do owalnego lub łezkowate, Mają ostro zakończoną podstawę i krople w środku. Rozmiary: 5-6,5 × 3,5-4,5 μm[6].
Gatunek kosmopolityczny, poza Antarktydą występujący na wszystkich kontynentach. Najliczniej notowany na półkuli północnej, zwłaszcza w Ameryce Północnej i w Europie[7]. W Polsce gatunek pospolity[3].
Owocniki jednoroczne, pojawiają się głównie w maju i czerwcu. Zazwyczaj występuje w parkach, na przydrożnych drzewach, w sadach i ogrodach. W lasach jest rzadszy. Występuje głównie na drzewach liściastych, na drzewach iglastych bardzo rzadko[8]. Najczęściej atakuje dęby, brzozy, wierzby i drzewa owocowe[5].
Groźny grzyb chorobotwórczy. Atakuje głównie drzewa liściaste, i to zarówno okazy osłabione, jak i te w pełni zdrowe. Najczęściej owocniki powstają na jeszcze żywym drzewie. Powoduje intensywną brunatną zgniliznę drewna, najpierw w twardzieli, później w bielu i często powstanie w drewnie dziupli. Opanowane przez niego drzewo ginie w ciągu kilku lat[6].
Jadalne są tylko młode owocniki po odpowiednim przygotowaniu. Polega ono na płukaniu, obgotowaniu i odlaniu wody. Dopiero tak przygotowane grzyby można dalej przetwarzać (np. smażyć)[6]. Surowe owocniki są trujące, starsze są niejadalne nawet po obróbce termicznej. Podejrzewa się, że żółciaki rosnące na cisach są trujące, nie zostało to jednak udowodnione[9].
Suchy żółciak jest bardzo dobrym materiałem do krzesania ognia krzesiwem tradycyjnym, podobnie jak hubiak pospolity.
Żółciak siarkowy (Laetiporus sulphureus (Bull.) Murrill) – gatunek grzybów z rodziny żagwiowatych (Polyporaceae).
.jpg)
