Bassariscus a zo ur genad e rummatadur ar bronneged.
2 spesad prokionideged eus Kreiz ha Norzhamerika a zo ennañ:
Els bassariscos (Bassariscus) són un gènere de carnívors de la família dels prociònids. Inclou dues espècies: el bassarisc de cua anellada (B. astutus) i el bassarisc centreamericà (B. sumichrasti). Els estudis genètics han suggerit que els parents més propers dels bassariscos són els óssos rentadors.[1]
El gènere fou descrit per primera vegada per Elliott Coues el 1887. El seu hàbitat inclou zones semiàrides del sud-oest dels Estats Units[2] i boscos tropicals humits de Centreamèrica.
Els bassariscos (Bassariscus) són un gènere de carnívors de la família dels prociònids. Inclou dues espècies: el bassarisc de cua anellada (B. astutus) i el bassarisc centreamericà (B. sumichrasti). Els estudis genètics han suggerit que els parents més propers dels bassariscos són els óssos rentadors.
El gènere fou descrit per primera vegada per Elliott Coues el 1887. El seu hàbitat inclou zones semiàrides del sud-oest dels Estats Units i boscos tropicals humits de Centreamèrica.
Katzenfrette (Bassariscus) sind eine als besonders ursprünglich angesehene Gattung der Kleinbären (Procyonidae). Die Gattung ist fossil seit dem Miozän nachgewiesen. Heute gibt es zwei Arten dieser gestaltlich eher an Schleichkatzen erinnernden Tiere:[1]
Katzenfrette haben große Ohren und Augen sowie eine spitze Schnauze; das Gesicht hat eine weißlich-schwarze Zeichnung. Ansonsten ist das Fell oberseits beigefarben und unterseits weißlich. Auffällig ist der schwarz-weiß gebänderte Schwanz, der dem Katzenfrett im Englischen den Namen „Ringtail“ oder „Ring-tailed Cat“ verliehen hat. Die beiden Arten sind nur schwer voneinander zu unterscheiden; beim Mittelamerikanischen Katzenfrett ist das Fell eine Spur dunkler. Vor allem kann nur das Nordamerikanische Katzenfrett seine Krallen einziehen; das Mittelamerikanische Katzenfrett vermag dies nicht. Das Nordamerikanische Katzenfrett erreicht eine Kopfrumpflänge von 30 bis 37 Zentimetern, eine Schwanzlänge von 31 bis 44 Zentimetern und ein Gewicht von 0,87 bis 1,1 Kilogramm. Die mittelamerikanische Art ist mit Kopfrumpflängen von 38 bis 50 Zentimetern und Schwanzlängen von 39 bis 55 Zentimetern etwas größer.[1]
Das Nordamerikanische Katzenfrett bewohnt den Südwesten der USA und den Norden Mexikos. Das Mittelamerikanische Katzenfrett ist vom Süden Mexikos bis nach Panama verbreitet. Während die erste Art als Habitat Steppen und Buschland bevorzugt, ist die mittelamerikanische Art ein Bewohner tropischer Regenwälder.[1]
Katzenfrette sind Allesfresser. Sie jagen nach Kleinsäuger, Vögeln und Insekten und rauben Vogelnester aus; daneben fressen sie Beeren und Obst.[1]
Die großen Augen weisen das Katzenfrett als nachtaktives Tier aus. Es ruht in Höhlen, die in etwa 4 m Höhe liegen und sich entweder in Bäumen, Felsen oder Säulenkakteen befinden. Beim Schlafen legt es den Schwanz wärmend um den Körper.
In einem Wurf befinden sich zwei bis vier Junge, die nach etwa 51 bis 65 Tagen Tragzeit zur Welt kommen. Sie sind anfangs blind und hilflos. Im Alter von acht Wochen erlangen sie die Fähigkeit, das Nest zu verlassen und das Muttertier zu begleiten. Nach vier Monaten sind sie selbständig.
In menschlicher Obhut werden Katzenfrette über zwanzig Jahre alt. Wahrscheinlich fallen sie in freier Wildbahn viel früher einem Feind zum Opfer, z. B. einem Luchs oder einem Uhu.
Katzenfrette wurden zur Nagetierbekämpfung eingesetzt, ihr Fell wird in geringem Ausmaß kommerziell verwertet. In Mittelamerika wird auch ihr Fleisch gegessen.
Das Nordamerikanische Katzenfrett hat im 20. Jahrhundert sein Verbreitungsgebiet ausdehnen können und ist mittlerweile bis Kansas und Alabama verbreitet. Es ist gut erforscht und in seinem Lebensraum wohlbekannt, es zählt zu den weit verbreiteten und nicht gefährdeten Arten.
Das Mittelamerikanische Katzenfrett hingegen ist seltener und wird durch Waldrodungen zunehmend in seinem Bestand bedroht; die IUCN listet es als gering gefährdet (Least Concern).[2]
Die deutsche Bezeichnung rührt daher, dass die äußerlich an Katzen erinnernden Tiere ähnlich wie Frettchen zur Nagetierjagd eingesetzt wurden. Manchmal findet sich auch die Bezeichnung „Cacomistle“ oder „Kakamizli“, die aus der indianischen Nahuatl-Sprache stammt und so viel wie „halber Puma“ bedeutet. Im Englischen werden sie entweder als „cacomistle“ oder aufgrund ihres Ringelschwanzes als „ringtails“ bezeichnet. Da sie in den USA bis ins 20. Jahrhundert hinein zur Nagerbekämpfung in Bergwerken eingesetzt wurden, haben sie auch den Namen „Miner's cats“ erhalten. Ein weiterer Name, „Civet cat“, ist dem Umstand zu verdanken, dass die Tiere aus den Analdrüsen einen moschusartigen Geruch verströmen können. Der Name kann allerdings zu Verwechslungen mit den zu den Schleichkatzen gehörenden Zibetkatzen führen.
Katzenfrette (Bassariscus) sind eine als besonders ursprünglich angesehene Gattung der Kleinbären (Procyonidae). Die Gattung ist fossil seit dem Miozän nachgewiesen. Heute gibt es zwei Arten dieser gestaltlich eher an Schleichkatzen erinnernden Tiere:
Nordamerikanisches Katzenfrett (Bassariscus astutus) Mittelamerikanisches Katzenfrett (Bassariscus sumichrasti)Bassariscus es un genere de Procyonidae.
Bassariscus is a genus in the family Procyonidae. There are two extant species in the genus: the ringtail or ring-tailed cat (B. astutus) and the cacomistle (B. sumichrasti). Genetic studies have indicated that the closest relatives of Bassariscus are raccoons,[2][3][4] from which they diverged about 10 million years ago in the Tortonian Age of the Miocene.[4] The two lineages of Bassariscus are thought to have separated after only another two million years,[2] making it the extant procyonid genus with the earliest diversification. Later diversification in the genus in the Pliocene and Pleistocene saw the emergence of two extinct species, Bassariscus casei and Bassariscus sonoitensis, respectively. Due to the more digitigrade stance of their legs compared to the plantigrade stance of other members of Procyonidae, some taxonomies place the genus as a separate family, Bassaricidae..[5] The name is a Greek word for fox ("bassaris") with a Latinized diminutive ending ("-iscus").[6] The genus was named by Elliott Coues in 1887, having previously been described by Lichtenstein in 1830 under the name Bassaris. Coues proposed the word "bassarisk" as the English term for animals in this genus.[7] Its habitat includes semi-arid areas in the southwestern United States,[8] the whole of Mexico, as well as moist tropical forests in Central America.
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) Bassariscus is a genus in the family Procyonidae. There are two extant species in the genus: the ringtail or ring-tailed cat (B. astutus) and the cacomistle (B. sumichrasti). Genetic studies have indicated that the closest relatives of Bassariscus are raccoons, from which they diverged about 10 million years ago in the Tortonian Age of the Miocene. The two lineages of Bassariscus are thought to have separated after only another two million years, making it the extant procyonid genus with the earliest diversification. Later diversification in the genus in the Pliocene and Pleistocene saw the emergence of two extinct species, Bassariscus casei and Bassariscus sonoitensis, respectively. Due to the more digitigrade stance of their legs compared to the plantigrade stance of other members of Procyonidae, some taxonomies place the genus as a separate family, Bassaricidae.. The name is a Greek word for fox ("bassaris") with a Latinized diminutive ending ("-iscus"). The genus was named by Elliott Coues in 1887, having previously been described by Lichtenstein in 1830 under the name Bassaris. Coues proposed the word "bassarisk" as the English term for animals in this genus. Its habitat includes semi-arid areas in the southwestern United States, the whole of Mexico, as well as moist tropical forests in Central America.
Bassariscus aŭ Basarisko estas genro de la familio de Procionedoj. Estas du specioj en la genro:
Genetikaj studoj sugestis, ke la plej proksimaj parencoj de Bassariscus estas lavursoj.[1]
La genro estis unuafoje priskribita de Elliott Coues en 1887. Ties habitato inkludas duonaridajn areojn en sudokcidenta Usono,[2] same kiel humidajn tropikajn arbarojn en Centrameriko.
Bassariscus aŭ Basarisko estas genro de la familio de Procionedoj. Estas du specioj en la genro:
Ringovosta basarisko aŭ Kata basarisko - Bassariscus astutus (14 subspecioj) Kakomistlo aŭ Malgranda basarisko - Bassariscus sumichrasti (5 subspecioj)Genetikaj studoj sugestis, ke la plej proksimaj parencoj de Bassariscus estas lavursoj.
La genro estis unuafoje priskribita de Elliott Coues en 1887. Ties habitato inkludas duonaridajn areojn en sudokcidenta Usono, same kiel humidajn tropikajn arbarojn en Centrameriko.
Bassariscus es un género de mamífero carnívoro perteneciente a la familia Procyonidae. Existen dos especies en el género: el cacomixtle norteño (Bassariscus astutus) y el cacomixtle sureño (Bassariscus sumichrasti). Los estudios genéticos has sugerido que el grupo más cercano a Bassariscus son los mapaches.[1]
El género fue descrito inicialmente por Elliott Coues en 1887.[2] Su hábitat incluye las zonas semiáridas del suroccidente de Estados Unidos,[3] y la selva tropical húmeda de América Central.
Datos: Q791240
Multimedia:
Especies: Bassariscus
Bassariscus es un género de mamífero carnívoro perteneciente a la familia Procyonidae. Existen dos especies en el género: el cacomixtle norteño (Bassariscus astutus) y el cacomixtle sureño (Bassariscus sumichrasti). Los estudios genéticos has sugerido que el grupo más cercano a Bassariscus son los mapaches.
El género fue descrito inicialmente por Elliott Coues en 1887. Su hábitat incluye las zonas semiáridas del suroccidente de Estados Unidos, y la selva tropical húmeda de América Central.
Le genre Bassariscus comprend des espèces de mammifères appartenant à la famille des Procyonidae.
Ce genre comprend les espèces suivantes :
Le genre Bassariscus comprend des espèces de mammifères appartenant à la famille des Procyonidae.
Bassariscus Coues, 1887 è un genere della famiglia dei Procionidi.
Le specie del genere Bassariscus misurano 61,5–100 cm (dei quali 31-53 sono costituiti dalla coda) e pesano 870-1300 g. Sono caratterizzate dal capo appiattito, il muso piuttosto lungo e appuntito, le orecchie grandi e sottili, con padiglioni auricolari bene sviluppati, e il corpo slanciato, sostenuto da arti brevi con il calcagno rivestito di pelo. I bassarischi sono animali digitigradi dal mantello morbido e abbastanza lungo, di colore variabile tra il castano e il bruno sulla parte superiore del corpo, che presenta delle sfumature di varia intensità a causa delle punte scure delle setole, e biancastro o bruno-biancastro nella regione addominale. La lanugine tra le setole ha una tinta plumbea, mentre il capo e la coda sono ornati da vistosi disegni. Vi sono in primo luogo delle macchie biancastre sulle labbra, sulle guance e sulle sopracciglia, piccole macchie scure ai lati del muso e dinanzi alla base delle orecchie, e un'ampia zona nera nella regione nasale. Il disegno della coda, lunga e folta, è costituito invece da anelli alternati bianchi e neri o bruni, in numero compreso tra 7 e 9 (includendo l'estremità della coda stessa) e aperti nella parte inferiore: questa caratteristica ha fatto attribuire in America a tali animali il nome di Ring-tailed Cats («gatti dalla coda anellata»)[1]. Poiché le specie attuali non presentano quasi differenze rispetto a quelle del Cenozoico superiore, possiamo considerare questi Procionidi dei veri e propri «fossili viventi»: tra i caratteri primitivi che si riscontrano nella loro costituzione anatomica dobbiamo ricordare in primo luogo quelli relativi alla dentatura, costruita ancora secondo il «modello» originario dei Carnivori[1].
Il genere Bassariscus comprende 2 specie[2]:
Quest'ultimo differisce esteriormente dalla specie nordamericana per il colore più caldo del mantello bruno, per la tinta nerastra del muso e dei piedi, per la forma lievemente appuntita delle orecchie e per il fatto che gli anelli della coda hanno contorni sempre meno distinti man mano che si procede dalla radice verso la punta. Tra i caratteri che permettono di distinguere le due specie ricordiamo ancora gli artigli, che nel bassarisco del Nordamerica sono parzialmente retrattili, e la presenza di peli sul secondo e quinto dito posteriore, di cui si vedono solo le estremità tattili, sempre nella specie nordamericana. Piccole differenze esistono anche nella struttura dei denti.
Il territorio di diffusione del bassarisco del Nordamerica interessa l'Oregon meridionale, gli Stati Uniti sud-occidentali e la Bassa California, fino agli Stati messicani di Guerrero, Veracruz e Oaxaca[3]; in tale zona si sovrappone a quello del bassarisco del Centroamerica, che si estende dal Messico meridionale fino alle regioni occidentali del Panama. La prima specie è diffusa in ambienti semiaridi e si spinge fino all'altitudine di 3300 m; preferisce gli altipiani rocciosi con grandi alberi o gruppi di alberi sparsi, con folto sottobosco e con pendici scosese ricoperte di cespugli di ginepro o altre piante sempreverdi di basso fusto. Il bassarisco del Centroamerica, invece, vive di preferenza nei boschi umidi e folti, e trascorre gran parte della sua vita sugli alberi. Entrambi si nutrono di mammiferi di modeste dimensioni, di piccoli uccelli e uova, di artropodi e rettili ed eccezionalmente uccidono anche volatili domestici che pernottano sugli alberi. La composizione del cibo di natura vegetale varia a seconda delle disponibilità stagionali e della latitudine, ma consiste in genere di bacche di ginepro, persimmon, prugne selvatiche, frutti di opunzia e saguaro, fichi selvatici, legumi e mais fresco. Analizzando il contenuto gastrico e intestinale di 265 esemplari catturati nel Texas, W. Taylor è giunto alla conclusione che le prede dei bassarischi sono costituite in prevalenza da animali omeotermi in inverno e primavera, e da insetti in estate e autunno, mentre i vegetali costituiscono appena il 16-25% dell'alimentazione complessiva[4].
Ernest Thompson Seton, acuto osservatore della fauna americana, ha messo in evidenza che un bassarisco sceglie il proprio rifugio in base a fattori ben precisi; è importante, ad esempio, che sorga in posizione elevata, per cui vengono spesso impiegate a tale scopo cavità negli alberi o tra le rocce, situate all'altezza di circa 4 m[5]. È anche opportuno che la cavità interna sia stretta, e che a essa si acceda solo mediante un angusto passaggio, onde evitare incursioni da parte dei nemici. Nelle immediate vicinanze della tana vi deve essere inoltre una fitta vegetazione, costituita possibilmente da cespugli spinosi, in modo da rendere il rifugio ancor meno accessibile. Infine, devono esservi nelle vicinanze dei corsi d'acqua e una buona disponibilità di cibo. In queste cavità, di solito poco profonde e spesso rivestite di muschio, fogliame o erba, i bassarischi dormono sdraiati su un fianco (quando fa freddo raggomitolati su se stessi), con il capo nascosto tra le mani e premuto contro il petto; spesso inoltre tengono la coda avvolta attorno al corpo per proteggerlo maggiormente dai rigori del clima. Allorché invece la temperatura raggiunge dei valori elevati, preferiscono dormire supini, e di quando in quando prendono anche bagni di sole, trattenendosi sempre nelle immediate vicinanze del rifugio. Al loro risveglio cominciano a pulirsi e, stando allungati sul fondo della tana in una posizione simile a quella dei cani, si grattano con una delle zampe posteriori, esaminano con cura e leccano talune zone del mantello, e puliscono orecchie, guance e dorso del naso con l'ausilio degli arti anteriori, leccandoli di tanto in tanto con la lingua, in modo simile a quanto fanno i gatti. Come questi ultimi, inoltre, emettono sibili e brontolii minacciosi quando sono irritati o si predispongono alla difesa, arruffando contemporaneamente i peli della coda, il cui diametro giunge allora a superare quello del corpo; abitualmente tengono invece la coda allungata all'indietro, lievemente inclinata verso il basso, ma talvolta la ripiegano sul dorso come fanno gli scoiattoli. Con ogni probabilità questa è la causa del nome Cat-Squirrels («gatti scoiattolo»), con cui sono anche noti in America. Spesso accompagnano i loro gesti di minaccia con una sorta di latrato pressoché identico al grido degli urocioni, mentre quando si sentono in grave pericolo, durante le loro lotte o se vengono afferrati, emettono un grido alto e stridulo, secernendo contemporaneamente dalle ghiandole anali una sostanza maleodorante: per tale motivo vengono anche chiamati in talune zone Civet Cats («gatti zibetto»), ma tale nome è motivo di equivoci[1].
Il bassarisco del Nordamerica colpisce l'osservatore per il notevole adattamento alla vita in territori rocciosi, rilevabile soprattutto quando si muove su strettissime creste di roccia ruotando su se stesso con estrema agilità: tenendosi aggrappato con le zampe anteriori sposta a piccoli passi i piedi lungo la parete rocciosa, compiendo con il corpo una rotazione di circa 180°[1]. Servendosi dei propri aguzzi artigli è inoltre in grado di salire agilmente e con rapidità lungo tronchi e pareti rocciose levigate, e di lasciarsi penzolare a testa in giù, tenendosi saldamente aggrappato a un ramo con gli arti posteriori. Quando ha individuato una preda, il bassarisco non si getta al suo inseguimento, ma le si avvicina furtivo e, dopo averla raggiunta con un balzo, la comprime contro il terreno con le zampe anteriori, azzannandola mortalmente al capo; comincia poi a mangiarla partendo da tale punto. Questi Procionidi si abituano talvolta con sorprendente rapidità alla presenza dell'uomo, per cui non di rado cercano rifugio in solai e fienili; nei parchi naturali della California settentrionale si spingono nei campeggi, impadronendosi dei rifiuti e delle provviste dei turisti. In passato, i bassarischi furono sovente allevati nelle antiche miniere del West, al fine di combattere i roditori, e ciò diede origine al quarto nome popolare attribuito a questi Procionidi, che furono chiamati infatti Miner's Cats («gatti dei minatori»).
I bassarischi sono animali stanziali e vivono abitualmente isolati; si riuniscono a coppie solo all'epoca della riproduzione. Nelle regioni californiane la loro densità di popolazione è di circa un animale per 8 km², mentre sull'Edwards Plateau (Texas) è stata valutata in 10 individui per 1,5 km². Il territorio personale e di caccia, che circonda la tana e viene difeso dagli intrusi, ha una superficie massima di 3,2 km² (ma è notevolmente inferiore nella maggioranza dei casi): per delimitarlo nettamente e per consentire ai compagni della specie di riconoscerne i confini, il bassarisco marca con urina sassi, rami o altri punti caratteristici, lasciando in tal modo dei marchi odorosi che hanno lo scopo di intimorire gli avversari e di adescare invece le femmine[1]. Queste ultime (che hanno 4 ghiandole mammarie) dopo una gestazione di circa 60 giorni partoriscono da 2 a 4 piccoli che al momento della nascita pesano circa 28 g. I parti avvengono in maggio o giugno nel bassarisco del Nordamerica, in marzo o aprile nel bassarisco del Centroamerica. I piccoli, secondo quanto scrive D. W. Richardson, «hanno l'epidermide color crema ricoperta di una rada lanugine biancastra e pigmentata di scuro nella zona circostante il naso; una pigmentazione scura, indice del futuro disegno ad anelli, è visibile anche sulla pelle della coda, che è dapprima corta, carnosa e arrotolata su se stessa nel suo terzo distale; gli artigli, inoltre, non sono (ancora) retrattili. Anche dai piccoli, come dalla madre, emana un odore dolciastro che ricorda quello del muschio. Questi animaletti sono ciechi e inermi e non compiono altri movimenti oltre a strisciare maldestramente sul ventre; le loro orecchie si aprono al ventinovesimo giorno e gli occhi fra il trentunesimo e il trentaquattresimo. In tutto questo periodo essi lasciano udire quasi incessantemente un suono stridulo e metallico, che si interrompe solo quando sono immersi in un sonno profondo o succhiano il latte; circa due settimane dopo l'apertura degli occhi cominciano a emettere un suono diverso, che ricorda un borbottio soffocato. La madre trasporta i figli tenendoli con la bocca alle spalle, al capo o al ventre, mentre essi rimangono inerti»[6]. Quando i piccoli raggiungono l'età di quattro settimane la femmina comincia a portare loro alimenti solidi, e dopo un altro mese essi sono in grado di accompagnarla alla ricerca del cibo; lo svezzamento si completa al quarto mese, e all'inizio della stagione invernale la famiglia si scioglie.
Oltre all'uomo, i bassarischi hanno pochissimi nemici naturali, e tra essi sono pericolosi soprattutto il gufo della Virginia e la lince rossa. Nello zoo di Tuxtla Gutiérrez (Messico), un bassarisco del Centroamerica è vissuto fino alla sorprendente età di 23 anni e 5 mesi, il che fa presumere che allo stato libero gli adulti vengano uccisi prematuramente dai nemici o da fattori sfavorevoli, ad esempio cattive condizioni climatiche, insufficiente disponibilità di cibo e malattie varie. Dal punto di vista economici questi Procionidi non hanno alcuna importanza, poiché il loro mantello è privo di valore e le loro carni non possono essere utilizzate a causa del forte odore che emanano; molto utili si rivelano invece nella lotta contro roditori e locuste, arrecando in tal modo dei vantaggi che compensano ampiamente i danni prodotti sporadicamente con l'uccisione del pollame domestico, di uccelli che covano sul terreno e di Passeriformi.
Bassariscus Coues, 1887 è un genere della famiglia dei Procionidi.
Kakomicliji, kakomičļi, kakomicliju ģints (Bassariscus) ir viena no jenotu dzimtas (Procyonidae) ģintīm, kas apvieno 2 sugas. Ģenētiskie pētījumi liecina, ka kakomicliju tuvākie radinieki ir jenoti.
Kakomicliji dzīvo Ziemeļamerikas rietumos un dienvidos, sākot ar ASV rietumu šatiem[1] un beidzot ar Panamu Centrālamerikā.[2] Ziemeļamerikas kakomiclijs (Bassariscus astutus) ir piemērojies dzīvei sausās un akmeņainās biomās, tas ir sastopamas pat tuksnesī, toties Vidusamerikas kakomiclijs (Bassariscus sumichrasti) ir tropisko lietus mežu iemītnieks.
Kakomicliji ārēji nedaudz atgādina caunas, bet to ķermeņa uzbūve ir līdzīga kaķim. Tam ir slaids, pagarināts un smalks ķermenis, smails purniņš un īsas kājas. Kakomiclijiem ir ļoti gara, pūkaina aste, kas ir garāka par ķermeni. Vidusamerikas kakomiclijs ir nedaudz lielāks par Ziemeļamerikas kakomicliju.
Kažoka krāsa ir dzeltenbrūna vai pelēkbrūna, pavēdere gaiša, ap acīm melns vai tumši brūns, smalks matojuma gredzens, ap to gaiša matojuma gredzens. Tādējādi acis vizuāli izskatās vēl lielākas. Astei ir gredzenveida krāsojuma matojums.
Kakomicliji ir visēdāji un pamatā barojas ar augļiem un kukaiņiem, bet medī arī dažādus sīkus dzīvniekus. Abi ir ļoti veikli kāpelētāji, Vidusamerikas kakomiclijs uz zemes nokāpj ļoti reti, pamatā uzturoties kokos.[3]
Kakomicliji, kakomičļi, kakomicliju ģints (Bassariscus) ir viena no jenotu dzimtas (Procyonidae) ģintīm, kas apvieno 2 sugas. Ģenētiskie pētījumi liecina, ka kakomicliju tuvākie radinieki ir jenoti.
Kakomicliji dzīvo Ziemeļamerikas rietumos un dienvidos, sākot ar ASV rietumu šatiem un beidzot ar Panamu Centrālamerikā. Ziemeļamerikas kakomiclijs (Bassariscus astutus) ir piemērojies dzīvei sausās un akmeņainās biomās, tas ir sastopamas pat tuksnesī, toties Vidusamerikas kakomiclijs (Bassariscus sumichrasti) ir tropisko lietus mežu iemītnieks.
De katfretten (Bassariscus) zijn een geslacht van de roofdieren uit de familie kleine beren (Procyonidae).
De katfretten (Bassariscus) zijn een geslacht van de roofdieren uit de familie kleine beren (Procyonidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Szopik[7] (Bassariscus) – rodzaj ssaka z rodziny szopowatych (Procyonidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Ameryce Północnej i Środkowej[8].
Długość ciała 30–50 cm, ogona 31–55; masa ciała 0,7–1,2 kg[9].
Zdrobnienie greckiego słowa βασσαρις bassaris – lis[10].
Do rodzaju należą następujące gatunki[7][8]:
Szopik (Bassariscus) – rodzaj ssaka z rodziny szopowatych (Procyonidae).
Bassariscus é um gênero contendo duas espécies de mamíferos arborícolas nativos do Novo Mundo e pertencentes à família Procyonidae.
Estudos recentes mostram que eles são os animais mais próximos dos guaxinins na escala evolutiva.
Bassariscus é um gênero contendo duas espécies de mamíferos arborícolas nativos do Novo Mundo e pertencentes à família Procyonidae.
Cacomixtler (Bassariscus) är ett släkte av särskilt ursprungliga halvbjörnar (Procyonidae). Fossil av dessa djur finns redan från miocen. De liknar mer viverrider än andra halvbjörnar. Släktet består av två arter.[1][2]
Dessa djur har stora öron och ögon, ansiktet pryds av ett svart-vitt mönster. Pälsen på den övriga kroppen är brunaktig till gråbrun på ovansidan och ljusare eller vitaktig på undersidan. Påfallande är svansen med svart-ljusbruna ringar. Därför kallas cacomixtler på engelska för "ringtail" eller "ring-tailed cat". Det är svårt att skilja de två arterna åt. Den centralamerikanska arten är oftast mörkare och den nordamerikanska kan dra in klorna. Dessutom har Bassariscus sumichrasti lite spetsigare öron.[3] Arten kattfrett når en kroppslängd mellan 31 och 42 centimeter, en svanslängd mellan 31 och 44 centimeter och en vikt mellan 0,8 och 1,3 kilogram. Centralamerikansk cacomixtler är med en kroppslängd av 38 till 47 centimeter och en svanslängd mellan 39 och 53 centimeter lite större. Ett exemplar vägde 900 gram.[3]
Kattfretten förekommer från sydvästra USA till norra Mexiko och den centralamerikanska cacomixtlern finns från södra Mexiko till Panama. Den förstnämnda arten har bland annat klippiga stäpper och buskskogar som habitat och den senare arten lever i tropisk regnskog.[3]
Cacomixtler är allätare. De livnär sig av djur från ekorrfamiljen av andra gnagare, av fåglar och deras ägg samt av insekter, dessutom åts bär och frukter samt andra växtdelar.[3]
Med sina stora ögon är de typiska nattaktiva djur. De vilar i håligheter i träd eller kaktusväxter samt i bergssprickor. Ibland används ruiner eller rum under byggnadernas tak som sovplats.[3] Dessa bon ligger vanligtvis 4 meter över marken. När cacomixtler sover lägger de svansen runt kroppen.
När honan inte är brunstig lever individerna ensam. Revir av exemplar från olika kön kan överlappa varandra. Anspråket på territoriet visas med olika läten samt med urinmärken vid revirets gränser.[3]
Efter dräktigheten som varar i ungefär 52 dagar (Bassariscus astutus) respektive 64 dagar (Bassariscus sumichrasti) föder honan en (Bassariscus astutus) respektive två till fyra ungar (Bassariscus sumichrasti). Dessa är i början blinda och hjälplösa. Ungarna öppnar sina ögon efter cirka 34 dagar och de börjar efter 6 till 7 veckor med fast föda. Efter cirka åtta veckor kan de lämna boet för första gången. Tre månader efter födelsen slutar modern med digivning. Könsmognaden infaller efter ungefär 10 månader.[3]
Djur i fångenskap har blivit upp till 23,5 år gamla.[3] I naturen blir de vanligtvis tidigt offer för fiender som till exempel lodjur eller större ugglor.
Dessa djur användes av människan för jakt på gnagare. I viss mån hölls de även fångna för pälsens eller köttets skull (endast i Centralamerika).[3]
Kattfrett ökade sitt utbredningsområde under 1900-talet och finns nu även i mellersta Kansas och Alabama. Arten är väl studerad och beståndet betraktas inte som hotat.
Centralamerikansk cacomixtler hotas däremot av skogsskövling. IUCN listar arten trots lokal beståndsminskning som livskraftig (LC).[2]
Det svenska namnet är ett lånord från det indianiska språket nahuatl där det ungefär betyder "halv puma". Namnet för den nordamerikanska arten, kattfrett, syftar på djurets utseende som liknar katter och på användningen för gnagarjakten, liksom frett. Som redan nämnds tidigare kallas de på engelska "ringtails". På grund av att dessa djur i USA blev använda för gnagarjakt i gruvor fick de även namnet "Miner's cat". Ytterligare ett engelskt namn, "Civet cat", syftar på en myskliknande vätska som djuret avsöndrar från sina analkörtlar. Med detta namn kan arten lätt förväxlas med sibetkatter som tillhör familjen viverrider.
Det vetenskapliga släktnamnet Bassariscus är bildat av det grekiska ordet för räv.[4]
Cacomixtler (Bassariscus) är ett släkte av särskilt ursprungliga halvbjörnar (Procyonidae). Fossil av dessa djur finns redan från miocen. De liknar mer viverrider än andra halvbjörnar. Släktet består av två arter.
Kattfrett (Bassariscus astutus) Centralamerikansk cacomixtler (Bassariscus sumichrasti)У працях поч. 20 ст. (Hollister, 1915) рід розглядали як монотипову родину Bassariscidae. Тепер рід розглядають в межах родини ракунових, і в його складі розрізняють два види[1]:
В 2013 році північноамериканським ім'ям тварин (Ringtail) було названо один з випусків популярного Linux-дистрибутиву Ubuntu — Ubuntu 13.04 «Raring Ringtail» (укр. Нетерплячий какоміцлі).
Bassariscus là một chi động vật có vú trong họ Gấu mèo Bắc Mỹ, bộ Ăn thịt. Chi này được Coues miêu tả năm 1887.[1] Loài điển hình của chi này là Bassariscus astutus.
.png){kind=small}
Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Bassariscus là một chi động vật có vú trong họ Gấu mèo Bắc Mỹ, bộ Ăn thịt. Chi này được Coues miêu tả năm 1887. Loài điển hình của chi này là Bassariscus astutus.
Bassariscus
(Coues, 1887)
Какоми́цли[1], или кэкомислы[2] (лат. Bassariscus), — род хищных млекопитающих семейства енотовых (Procyonidae).
По внешнему облику какомицли немного похожи на куниц, но телосложение скорее кошачье. Длина тела 30–47 см, хвоста — 31–53 см, высота в плече до 16 см; масса 0,8–1,1 (до 1,3) кг. Тело удлиненное, конечности относительно короткие, хвост очень длинный. Голова широкая, с укороченным лицевым отделом. Уши крупные, округлые или заостренные. Окраска сверху темно-жёлтая с черным или темно-бурым оттенком. Брюхо белое, беловатое или желтоватое. Вокруг глаз чёрные или темно-бурые кольца. Хвост пушистый, с поперечными темными и светлыми кольцами, как у енота.
Научное название, Bassariscus, означает «лисичка». Слово «какомицли» происходит от ацтекского tlahcomiztli — «полупума»[источник не указан 2233 дня]. Своё американское имя — ringtail — какомицли получил из-за полосатого хвоста. Поскольку они порой, как мышеловы, обитали в лагерях старателей, их также прозвали «шахтёрскими кошками» (miner’s cat).
Водятся на юге и юго-западе США, в Мексике и Центральной Америке, в скалистых и каменистых местах, каньонах, горных хвойных лесах, полупустынях, обычно около воды.
Какомицли — широко распространенное, но малоизученное животное. Ведёт ночной образ жизни. Очень хорошо лазает по деревьям и скалам, селится в дуплах, среди камней и в руинах. Всеядно, однако предпочитает животную пищу. Питается грызунами, кроликами, белками и насекомыми, реже ловит птиц, ящериц, змей, лягушек. При случае поедает падаль. Из растительной пищи в его рацион входят желуди, ягоды можжевельника, хурма и другие плоды, нектар.
Иногда какомицли приручают и держат в домах благодаря его умению ловить грызунов.
Звуки, издаваемые этими животными, напоминают кашель или пронзительный визг.
Естественные враги какомицли — совы, койоты и рыжие рыси (Lynx rufus). Продолжительность жизни: около 7 лет, в неволе — до 16 лет.
Образ жизни одиночный. Один самец занимает охотничью территорию вплоть площадью до 136 га. Территории какомицли одного пола не пересекаются. Самка рождает от одного до четырех детёнышей в мае–июне. Половой зрелости молодняк достигает к 10 месяцам.
В роде два вида:
Какоми́цли, или кэкомислы (лат. Bassariscus), — род хищных млекопитающих семейства енотовых (Procyonidae).
蓬尾浣熊属（学名：Bassariscus）是食肉目浣熊科的一属，分布于美国西南部至中美洲一带。本属包括以下2种：
蓬尾浣熊（Bassariscus astutus） 中美蓬尾浣熊（Bassariscus sumichrasti）
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ネコ目 Carnivora 科 : アライグマ科 Procyonidae 亜科 : アライグマ亜科 Procyoninae 属 : カコミスル属 Bassariscus Coues, 1887 種 カコミスル Bassariscus astutus
クロアシカコミスル Bassariscus sumichrasti
カコミスル属（Bassariscus）はアライグマ科の属の一つで、カコミスル（B. astutus）とクロアシカコミスル（B. sumichrasti）の2種が分類される。遺伝的研究によれば最も近縁なのはアライグマである[1] 。
この属が最初に記載されたのは1887年、エリオット・カウズによってである、彼は"bassarisk"をこの属の英語名にする提案をした[2]。 生息域はアメリカ合衆国南西部の半乾燥地帯[3]および中央アメリカの湿潤な熱帯林。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 カコミスル属（Bassariscus）はアライグマ科の属の一つで、カコミスル（B. astutus）とクロアシカコミスル（B. sumichrasti）の2種が分類される。遺伝的研究によれば最も近縁なのはアライグマである 。
この属が最初に記載されたのは1887年、エリオット・カウズによってである、彼は"bassarisk"をこの属の英語名にする提案をした。 生息域はアメリカ合衆国南西部の半乾燥地帯および中央アメリカの湿潤な熱帯林。
카코미슬고양이속(Bassariscus)은 아메리카너구리과에 속하는 포유류 분류군이다. 알락꼬리고양이와 카코미슬고양이의 2종으로 이루어져 있다. 유전학 연구에 의해 밝혀진 바에 의하면, 카코미슬고양이류와 가장 가장 가까운 종류는 라쿤류로[1][2][3] 약 1천만년 전에 서로 나뉘었다.[3] 주요 서식지는 미국 남서부와 멕시코 전역의 준 건조 지대이고, 중앙아메리카의 다습한 열대 우림에서도 발견된다.
2종으로 이루어져 있다.
다음은 아메리카너구리과의 계통 분류이다.[1][3][2]
아메리카너구리과 킨카주속 올링고속 긴코너구리 마운틴코아티속 아메리카너구리속 카코미슬고양이속
