Guidance for identification
Agaricus augustus, ye una especie de fungu comestible, basidiomicetos de la familia Agaricaceae.
Ye un fungu que ta estendíu n'América del Norte, Norte d'África, Asia y Europa, apaecen en pequeños grupos nos llugares onde hai descomposición de fueyes, tueros, toconos , especialmente de coníferes, son sapotroficos.
La forma del sombreru (Píleo) ye convexu cuando ye nuevu y esplanáu na parte cimera cuando esta maduru, la superficie ye seca y el so color amarronáu.
El so carnosidad ye blanca y el so golor ye fuerte, dacuando paecíu al de la nuez, o a l'almendra o al anís, miden hasta 22 centímetros de diámetru, el tarmu ye de color ablancazáu, tien un aniellu y puede midir hasta 20 centímetros de llargu y tener 4 centímetros d'espesura.
Son comestibles, atópase en grupos o solitarios nos montes de coníferes n'Europa, África del Norte, Asia y Norte América, crecen na seronda.
.Agaricus augustus, ye una especie de fungu comestible, basidiomicetos de la familia Agaricaceae.
El rubiol gros d'escates brunes (Agaricus augustus) és una espècie de bolet pertanyent a la família de les agaricàcies.
Fructifica a la fi de l'estiu i la tardor.[5]
Vora planifolis i coníferes.[6]
Es troba a Europa, Nord-amèrica, Àsia i l'Àfrica del Nord.[7]
És comestible, de qualitat excel·lent i molt consumit a Euràsia, els Estats Units, el Canadà i algunes zones de Mèxic. Malauradament, molt sovint és infestat per larves de mosques.[8][9]
El rubiol gros d'escates brunes (Agaricus augustus) és una espècie de bolet pertanyent a la família de les agaricàcies.
Pečárka císařská nazývaná též pečárka obrovská (Agaricus augustus Fr. 1836) je jedlá houba z čeledi pečárkovitých.
Roste v červenci až říjnu v listnatých i jehličnatých lesích a v parcích na okrajích cest. Vyskytuje se v celém mírném pásmu severní polokoule.
Jedlá houba
Je možné ji zaměnit za podobnou rovněž jedlou pečárku vzácnou.
Obrázky, zvuky či videa k tématu pečárka císařská ve Wikimedia Commons
Galerie pečárka císařská ve Wikimedia Commons
Pečárka císařská nazývaná též pečárka obrovská (Agaricus augustus Fr. 1836) je jedlá houba z čeledi pečárkovitých.
Der Riesen-Champignon (Agaricus augustus), auch Riesen-Egerling, ist ein Pilz aus der Gattung der Champignons oder Egerlinge (Agaricus).
Die Fruchtkörper des Riesen-Champignons sind, wie der Name andeutet, auffällig groß. Der zunächst halbkugelig gewölbte Hut verflacht mit zunehmendem Alter und ist dann in der Mitte bisweilen leicht eingedrückt. Er kann einen Durchmesser von 9–22 cm erreichen. Der Fruchtkörper zeigt oft eine genatterte Oberfläche, weil das Velum beim Aufschirmen des Huts reißt. Im Wachstumsverlauf reißt auch dieses Muster weiter auf, sodass sich auf dem Hut Risse abzeichnen. Der Hut ist mit ocker-, nuss- oder dunkelbraunen, anliegenden Schüppchen auf creme-weißem bis ockerlichem Untergrund bedeckt. Beim Reiben gilbt der Hut deutlich. Der Rand ist lange mit weißen bis braungelblichen Velumresten behangen und im Alter nach oben gewölbt. Die ziemlich eng stehenden Lamellen sind jung graulich-fleischfarben und färben sich im Alter über rosabräunlich schokoladenbraun. Es existieren eine rein weiße und eine stärker ockerfarbige Form, die jedoch keinen taxonomischen Rang besitzen. Der zylindrische, 10–20 cm lange und 1,5–3 cm dicke Stiel ist zur Basis hin schwach bis keulig verdickt. Die Farbe ist wie der Hutuntergrund creme-weißlich, bei Berührung gilbt die Oberfläche. Der Stiel ist zur Basis hin wie auf dem Hut mit kleinen, abstehenden und bräunlich gefärbten Schüppchen besetzt. Der Ring ist häutig, hängend und unten häufig gelblich beflockt. Das weißliche Fleisch läuft im Schnitt gelblich bis rostig-rotbraun an und riecht fein nach bitteren Mandeln.
Die Sporen sind elliptisch, 7,5–10 Mikrometer lang und 5–6,5 µm breit. Die Cheilozystiden sind oft in kurzen Ketten angeordnet und vielgestaltig: birnen- oder bauch- bis flaschenförmig mit eingeschnürten Hälsen.
Der Riesen-Champignon ist ein saprobiontischer Bodenbewohner der vor allem in der Nadelstreu, seltener in Laubstreu in Nadelwäldern- und Nadelforsten, vor allem in alten Fichtenwäldern, seltener in Laubwäldern (dann meist unter Nadelbäumen) wächst. In Laubwäldern, Parkanlagen, Gärten und ähnlichen Biotopen, in denen er seltener vorkommt, wächst er ebenfalls bevorzugt unter Nadelbäumen. Er bevorzugt etwas stickstoffreiche, basische bis neutrale, meist lehmige Böden, seltener kommt er auf saurem Untergrund vor. Seine Fruchtkörper erscheinen in Mitteleuropa von Juni bis Oktober, vor allem in den Sommermonaten.
Der Riesen-Champignon ist eine holarktisch verbreitete Art, die in Asien (in Israel, Kleinasien, dem Kaukasusgebiet, Ostsibirien und China), Nordamerika, Nordafrika, auf den Kanarischen Inseln und in Europa vorkommt. In Europa erstreckt sich sein Verbreitungsgebiet vom Mittelmeerraum bis zu den Hebriden und Dänemark, Estland und Weißrussland. In Deutschland kommt der Riesen-Champignon im Mittelgebirgsland bis ins südliche Niedersachsen zerstreut, im südlichen Bayern und Baden-Württemberg häufig, in Nord- und Nordostdeutschland seltener vor.
Der Riesenchampignon ist essbar.
Der Riesen-Champignon (Agaricus augustus), auch Riesen-Egerling, ist ein Pilz aus der Gattung der Champignons oder Egerlinge (Agaricus).
Agaricus augustus, known commonly as the prince, is a basidiomycete fungus of the genus Agaricus.
According to Heinemann's (1978) popular division of Agaricus, A. augustus belongs to section Arvenses.[2] The system proposed by Wasser (2002) classifies A. augustus within subgenus Flavoagaricus, section Majores, subsection Flavescentes.[3] Moreover, there have been attempts to recognise distinct varieties, namely A. augustus var. augustus Fr., and A. augustus var. perrarus (Schulzer) Bon & Cappelli. The specific epithet augustus is a Latin adjective meaning noble.
The fruiting bodies of Agaricus augustus are large and distinctive agarics. The cap shape is hemispherical during the so-called button stage, and then expands, becoming convex and finally flat, with a diameter from 8–30 cm (3–12 in).[4] The cap cuticle is dry, and densely covered with concentrically arranged, brown-coloured scales on a white to yellow background.
The flesh is thick, firm and white and may discolour yellow when bruised. The gills are crowded and pallid at first, and turn pink then dark brown with maturity. The gills are not attached to the stem—they are free. Immature specimens bear a delicate white partial veil with darker-coloured warts, extending from the stem to the cap periphery.
The stem is clavate and 7–30 cm (3–12 in) tall, and 2–6 cm (3⁄4–2+3⁄8 in) thick.[4] In mature specimens, the partial veil is torn and left behind as a pendulous ring adorning the stem. Above the ring, the stem is white to yellow and smooth. Below, it is covered with numerous small scales.[5] Its flesh is thick, white and sometimes has a narrow central hollow. The stem base extends deeply into the substrate.[5]
The mushroom's odour is strong and nutty, of anise or almonds, which can be associated with the presence of benzaldehyde and benzyl alcohol.[6] Its taste has been described as not distinctive.
Under a microscope, the ellipsoid-shaped spores are seen characteristically large at 7–10 by 4.5–6.5 μm. The basidia are 4-spored. The spore mass is coloured chocolate-brown.[2][7]
A species initially reported from North America, A. subrufescens closely resembles A. augustus in appearance. However, A. subrufescens produces smaller spores, sized 6–7.5 by 4–5 µm.
Agaricus augustus shows a red positive Schaeffer's test reaction. The cap cuticle turns yellow when a 10% potassium hydroxide solution is applied.[2]
Toxic lookalikes include Amanitas which stain yellow when bruised or emit bad odor.[8] Another similar-looking toxic species is Agaricus moelleri.[4]
Agaricus augustus has a widespread distribution, occurring throughout Europe, North America, North Africa and Asia. This mushroom is found in deciduous and coniferous woods and in gardens and by roadside verges. The fungus is saprotrophic and terrestrial — it acquires nutrients from decaying dead organic matter and its fruiting bodies occur on humus-rich soil. The species seems adapted to thriving near human activity, for it also emerges from disturbed ground.[9] In Europe, A. augustus fruits in late summer and autumn.[7]
This mushroom is a choice edible,[4][10] and is collected widely for consumption in Eurasia, the United States, Canada and some parts of Mexico. A. augustus has been implicated in specifically bioaccumulating the metal cadmium, with a quantity of 2.44 mg per kilogram of fresh weight as recorded in one Swiss study.[11] The same phenomenon is true for other edible species of Agaricus, namely A. arvensis, A. macrosporus and A. silvicola, though quantities may vary greatly depending on species, which part of the fruiting body is analysed, and the level of contamination of the substrate. Specimens collected near metal smelters and urban areas have a higher cadmium content. The hymenium contains the highest concentration of metal, followed by the rest of the cap, while the lower part of the stem contains the least.[12]
Agaricus augustus, known commonly as the prince, is a basidiomycete fungus of the genus Agaricus.
Agaricus augustus, es una especie de hongo comestible, basidiomicetos de la familia Agaricaceae.
Es un hongo que está extendido en América del Norte, Norte de África, Asia y Europa, aparecen en pequeños grupos en los lugares donde hay descomposición de hojas, troncos, tocones , especialmente de coníferas, son sapotróficos.
La forma del sombrero (Píleo) es convexo cuando es joven y aplanado en la parte superior cuando esta maduro, la superficie es seca y su color amarronado.
Su carnosidad es blanca y su olor es fuerte, a veces parecido al de la nuez, o a la almendra o al anís, miden hasta 22 centímetros de diámetro, el tallo es de color blanquecino, tiene un anillo y puede medir hasta 20 centímetros de largo y tener 4 centímetros de espesor.
Son comestibles, se encuentran en grupos o solitarios en los bosques de coníferas en Europa, África del Norte, Asia y Norte América, crecen en el otoño.
Agaricus augustus, es una especie de hongo comestible, basidiomicetos de la familia Agaricaceae.
Upeaherkkusieni (Agaricus augustus) on erinomainen ruokasieni, mutta se voi sisältää korkeita kadmiumpitoisuuksia. Sienen lakki on 10–20 cm leveä ja väriltään ruskea. Malto on murrettaessa kellertyvää, joskus punertuvaa. Sienen haju on mantelimainen. Upeaherkkusienet elävät metsissä ja puistoissa lehtipuiden alla. Suomessa upeaherkkusienet ovat harvinaisia.
Upeaherkkusieni (Agaricus augustus) on erinomainen ruokasieni, mutta se voi sisältää korkeita kadmiumpitoisuuksia. Sienen lakki on 10–20 cm leveä ja väriltään ruskea. Malto on murrettaessa kellertyvää, joskus punertuvaa. Sienen haju on mantelimainen. Upeaherkkusienet elävät metsissä ja puistoissa lehtipuiden alla. Suomessa upeaherkkusienet ovat harvinaisia.
L'agaric auguste ou agaric impérial (Agaricus augustus) est un champignon basidiomycète du genre Agaricus et de la famille des Agaricaceae.
Synonyme :
Chapeau : jusqu'à 15 cm de diamètre, couvert de mèches brun-roux sur fond crème.
Lames : libres, de couleur crème et gris-rose puis brunes comme la majorité des champignons de cette famille.
Pied : assez élancé, en moyenne 8 - 15 cm de longueur et 2 - 3 cm d'épaisseur, souvent un peu en massue, portant un large anneau blanc en jupe à face inférieure floconneuse ; le pied n'est pas lisse sous l'anneau, mais couvert de bourrelets cotonneux crème ou roussâtres.
Chair : blanche, un peu jaunissante dans le chapeau et rosissant à la base du pied; à odeur d'amandes amères.
Comestibilité :longtemps considéré comme bon comestible, une toxicité révélée par des substances cancérigènes contenues dans sa chair le classe désormais parmi les espèces dangereuses et à rejeter.
Ce gros agaric se reconnaît facilement à son chapeau couvert de mèches rousses, à sa chair qui change peu de couleur et à son odeur nette, agréable, rappelant celle des amandes amères.
D'autres agarics ont un chapeau semblable, mais leurs mèches sont plus brunes que rousses, leur chair devient en général fortement rouge à la manipulation.
C'est le cas de l'agaric des forêts (Agaricus silvaticus), par exemple, qui pousse surtout dans les forêts de conifères.
On trouve l'agaric auguste dans les bois de feuillus, parfois en lisière, et aussi dans les endroits herbeux notamment en automne.
L'agaric auguste ou agaric impérial (Agaricus augustus) est un champignon basidiomycète du genre Agaricus et de la famille des Agaricaceae.
Synonyme :
Psalliota augusta.
L'Agaricus augustus Fr., 1838 (prataiolo maiestoso) è un fungo basidiomicete della famiglia delle Agaricaceae. È tra le specie di funghi appartenenti al genere Agaricus quello che raggiunge le maggiori dimensioni. Secondo alcuni testi può raggiungere il diametro di 35 cm e superare in altezza i funghi del genere Macrolepiota.
Dal latino augustus, a, um = maestoso, regale, per l'aspetto imponente.
Fino a 30 cm di diametro, inizialmente globoso, poi emisferico-espanso, spesso appianato al centro, carnoso.
Libere, fitte, strette, di colore inizialmente molto chiaro, biancastro negli esemplari immaturi, poi rosa-carnicino, infine bruno-cioccolato in maturità, biancastre negli esemplari immaturi, attenuate alle estremità.
18 x 3 cm, cilindrico, pieno, robusto, bianco, ingiallente per sfregamento e fioccoso con squame incurvate sotto l'anello, liscio bianco rosato sopra l'anello, spesso ingrossato alla base.
Supero, molto ampio, esternamente areolato squamoso, di colore bianco.
Soda, bianca, bruno rosata alla base del gambo.
Fungo saprofita, predilige terreni acidi ricchi di humus. Cresce dalla primavera all'autunno in boschi e parchi sotto alberi di conifere e latifoglie.
Ottima, anche se non da tutti gradito perché molto dolce.
Molto elevata la resa.
L'Agaricus augustu è una specie molto variabile e presenta varie forme.
Altre specie vicine, che alcuni ritengono sue varietà, sono:
L'A. augustus può essere confuso con:
Altre specie dello stesso genere, commestibili come:
Altre specie dello stesso genere, leggermente tossiche come:
L'Agaricus augustus Fr., 1838 (prataiolo maiestoso) è un fungo basidiomicete della famiglia delle Agaricaceae. È tra le specie di funghi appartenenti al genere Agaricus quello che raggiunge le maggiori dimensioni. Secondo alcuni testi può raggiungere il diametro di 35 cm e superare in altezza i funghi del genere Macrolepiota.
Gelsvarudis pievagrybis (lot. Agaricus augustus) – pievagrybinių šeimos valgomasis grybas, turintis geras maistines savybes. Dėl savo retumo įtrauktas į Lietuvos raudonąją knygą.
Kepurėlė 10-12 cm skersmens, tvirta ir mėsinga, iš pradžių kūgiška, vėliau iškili, kartais su nežymiu gūbreliu per vidurį. Luobelė ochros geltonumo, tankiai nusėta plaušingais koncentriškai išsidėščiusiais žvyneliais, kurių spalva įvairuoja nuo geltonai rudos iki tamsiai rudos. Kotas tvirtas, 10 – 12 cm ilgio, cilindriškas, ties pagrindu nežymiai storėjantis. Koto dalis, esanti žemiau plataus odiško rinkio, apžėlusi plaušingais žvyneliais. Lakšteliai tankūs, siauri ir laisvi. Trama kompaktiška, anyžių arba migdolų kvapo ir švelnaus skonio.
Spalvos kaita: koto paviršius paspaudus pagelsta. Lakšteliai iš pradžių balsvi, vėliau rausvi ir galiausiai juosvai rudi. Trama rausvo atspalvio balta.
Šis grybas sutinkamas lapuočių ir spygliuočių miškuose, ypač mėgsta pamiškes.
Gelsvarudis pievagrybis (lot. Agaricus augustus) – pievagrybinių šeimos valgomasis grybas, turintis geras maistines savybes. Dėl savo retumo įtrauktas į Lietuvos raudonąją knygą.
Cildenā atmatene (Agaricus augustus, agrāk arī Psalliota perrara) ir liela Latvijā reta atmateņu dzimtas sēne, kuras augļķermeņi ir ēdami.
Nedzīvās zemsedzes saprotrofe. Aug grupās no jūlija līdz septembrim parasti dažādu tipu mežos, visbiežāk zem eglēm, bieži ceļmalās un citās vietās ar bojātu augsnes zemsedzi. Sastopama arī citās trūdvielām bagātās augsnēs - parkos un uz komposta kaudzēm.[3]
Ēdama bez iepriekšējas novārīšanas. Augstās vērtības dēļ tiek audzēta arī mākslīgi.[4] Tomēr jāatceras, ka katram konkrētam cilvēkam var izrādīties alerģija uz kādu konkrētu vielu kādā sēņu sugā un pārbaudei pirmajā reizē vēlams to apēst nelielā daudzumā. Tāpat bez jebkādas alerģijas iespējama saindēšanās ar sēnēm, kas augušas piesārņotā vidē, kādā atmatenes nereti sastopamas.[5] Bieži sēņodiņu "satārpota".
Cildenā atmatene pieder pie dzeltējošo atmateņu grupas, kuras ir lielas, dzeltē iespiedumu vietās un ar to atšķiras no citām atmatenēm. Vēl šai grupā ietilpst tāpat ēdamās dzeltējošā atmatene, tīruma atmatene, krīta atmatene, dižsporu atmatene, sajaukšanai ar kurām ir tīri zinātniska nozīme, un dzeltējoša ir citā grupā iekļautā indīgā atmatene, kuras mīkstums, īpaši kātiņa pamatnē, griezuma vietā koši dzeltē daudz stiprāk nekā citām atmatenēm un kurai ir nepatīkama smaka. Cildenā atmatene parasti visvairāk atšķiras ar cepurītes zvīņu krāsu, lapiņu krāsu, kuras jaunībā parasti (bet ne vienmēr) nekļūst sārtas, lielumu, plato svārku veida gredzenu un kātiņa dobuma tīmekļaino pildījumu. Mušmires atšķiras no atmatenēm ar savām vienmēr baltajām lapiņām.
Cildenā atmatene (Agaricus augustus, agrāk arī Psalliota perrara) ir liela Latvijā reta atmateņu dzimtas sēne, kuras augļķermeņi ir ēdami.
De reuzenchampignon (Agaricus augustus) is een schimmel uit de stam der steeltjeszwammen. Het relatief grote vruchtlichaam is een eetbare paddenstoel en komt voor in een groot aantal biotopen, waaronder loof- en naaldbossen.
Het vruchtlichaam van de reuzenchampignon is, zoals de naam aangeeft, een relatief grote paddenstoel. De hoed is aanvankelijk eivormig en groeit uit tot breed gewelfd en vervolgens plat, met een uiteindelijke doorsnede van maximaal 22 centimeter. Het witte tot geelbruine oppervlak is bedekt met een droge waslaag met kastanjebruine vezelige schubben. De vrijstaande lamellen zijn aanvankelijk wit en bedekt met een broze, witte velum partiale met donkergekleurde wratten. Na rijping verdwijnt het velum, worden de lamellen roze en uiteindelijk donkerbruin.
De witte, knotsvormige steel is tien tot twintig centimeter hoog en heeft een doorsnede van twee tot vier centimeter. Het restant van het velum partiale vormt een grote, witte ring ring op de steel. Onder deze ring is de steel bedekt met kleine schubben, die na verloop van tijd bruin kleuren. De steel steekt meestal diep in de bodem en is soms gedeeltelijk hol.
Het witte vlees is stevig en dik en verkleurt na beschadiging geel of rood. Het heeft een schimmelige smaak en een sterke, nootachtige geur die doet denken aan die van amandelen of anijs. Vermoedelijk wordt deze veroorzaakt door benzaldehyde en benzylalcohol, twee stoffen die in het vlees voorkomen.[1]
Elke basidie op de lamellen telt vier ellipsvormige sporen van 7 tot 10 bij 4,5 bij 6,5 micrometer elk. De sporenafdruk is chocoladebruin gekleurd.[2][3]
A. subrufescens is een inheemse schimmel in Noord-Amerika en komt ook voor in delen van Europa en Azië, waaronder Nederland.[4] De paddenstoel komt sterk overeen met de reuzenchampignon, maar is te determineren door zijn kleinere sporen, die 6 tot 7,5 bij 4 tot 5 micrometer meten.
De reuzenchampignon is een saprofyt waarvan de paddenstoelen laat in de zomer en in de herfst verschijnen.[3] De paddenstoel is dan voornamelijk te vinden op humusrijke grond van loofbossen, parken en wegbermen, maar komt ook voor in andere biotopen, zoals de voedselarme grond van naaldbossen, zoals kalkhoudend zand, leem en klei. De reuzenchampignon heeft een groot verspreidingsgebied en komt voor in Europa, Noord-Amerika, Noord-Afrika en Azië. In Nederland is het een zeldzame soort.
De reuzenchampignon is een eetbare paddenstoel en wordt veelvuldig verzameld in Eurazië, de Verenigde Staten, Canada en sommige delen van Mexico.
Zie ook Lijst van eetbare paddenstoelen De reuzenchampignon (Agaricus augustus) is een schimmel uit de stam der steeltjeszwammen. Het relatief grote vruchtlichaam is een eetbare paddenstoel en komt voor in een groot aantal biotopen, waaronder loof- en naaldbossen.
Capel fin a 15 cm, globos peui disteis bombà, carnos, pròpi squamos ëd ross dzora a un fond crema òcra giaunastr. Bòrd apendicolà. Lamele pitòst strèite, crema grisastre peui da rosà a brun monet. Gamba àuta fin a 12 cm e larga fin a 3 cm, silìndrica-clavà, bianca, fiocosa. Anel largh, bianch, fiocos dëdzora. Carn bianca, angiaunenta, ma anrossenta al pé. Odor bon ëd màndole amère.
A chërs ant ij bòsch, ant le bordure, ant ij pòst erbos.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Comestìbil.
Agaricus augustus Fries
Capel fin a 15 cm, globos peui disteis bombà, carnos, pròpi squamos ëd ross dzora a un fond crema òcra giaunastr. Bòrd apendicolà. Lamele pitòst strèite, crema grisastre peui da rosà a brun monet. Gamba àuta fin a 12 cm e larga fin a 3 cm, silìndrica-clavà, bianca, fiocosa. Anel largh, bianch, fiocos dëdzora. Carn bianca, angiaunenta, ma anrossenta al pé. Odor bon ëd màndole amère.
AmbientA chërs ant ij bòsch, ant le bordure, ant ij pòst erbos.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Comestìbil.
Pieczarka okazała (Agaricus augustus Fr.) – gatunek grzybów należący do rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Agaricaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Nazwę polską podali Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda w 1983 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten ma też inne nazwy: pieczarka osobliwa, pieczarka olbrzymia[3].
Saprotrof wytwarzające jadalne owocniki z pokrytym gęstymi, przylegającymi, żółtobrązowymi lub brązowymi łuskami kapeluszem (średnicy 10–25 cm) o blaszkowatym hymenoforze, umieszczonym na wysmukłym trzonie ze zwisającym pierścieniem, poniżej którego widoczne są kosmkowate łuski. Charakterystyczną cechą Agaricus augustus jest żółknący po dotknięciu miąższ o anyżkowej lub migdałowej woni[4].
Występuje w Ameryce Północnej, Europie i Azji (tutaj podano stanowiska tylko w Japonii)[5]. Na terenie Polski w piśmiennictwie naukowym podano liczne stanowiska tego gatunku[3].
Rośnie na ziemi w lasach i ich obrzeżach, na glebach piaszczystych i wapiennych. Owocniki wytwarza od sierpnia (czasami od lipca) do października[4].
Pieczarka okazała (Agaricus augustus Fr.) – gatunek grzybów należący do rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae).
Agaricus augustus precum variația sa Agaricus perrarus sin. Psalliota augusta sau Psalliota perrara, numit în popor șampinion văratic, este o specie saprofită de ciuperci comestibile din încrengătura Basidiomycota, în familia Agaricaceae și de genul Agaricus. Buretele apare în România, Basarabia și Bucovina de Nord pe sol bogat, humos, prin păduri de conifere, pe lângă pini, brazi și molizi, de asemenea în păduri mixte, atunci sub Pinales. Specia crește în primul rând solitară, câteodată și în grupuri mici de două la trei exemplare, de la câmpie până la munte, din (iunie) iulie până în septembrie (octombrie).[1][2]
Genul Agaricus este de diversificare foarte veche (între 178 și 139 milioane de ani), începând din timpul perioadei geologice în Jurasic în diferență de exemplu cu genul Boletus (între 44 și 34 milioane de ani).[3]
Primul micolog care a descris șampinionul uriaș a fost Elias Magnus Fries în cartea sa din 1838 Epicrisis Systematis Mycologici seu Synopsis Hymenomycetum ca Agaricus augustus,[4] nume folosit astăzi din nou. Denumirea a fost schimbată de Lucien Quélet în Psalliota augusta (1872). Apoi micologul austro-ungar Stephan Schulzer von Müggenburg (1802-1892) i-a dat numele Agaricus perrarus în jurnalul Verhandlungen der Zoologisch-Botanischen Gesellschaft in Wien (Viena, 1880), iar Giacomo Bresadola a făcut o adaptare după taxonomia lui Quélet, descriindu-l ca Psalliota perrara în volumul I al lucrării sale Fungi tridentini novi vel nondum delineati et iconibus illustrati din anul 1881.[5] Același sus numitul Schulzer l-a descris pe Agaricus perrarus un an mai târziu ca variație a lui Agaricus Augustus, ce a fost sancționat în 1983 de micologii Marcel Bon și A. Cappelli.[6][7][8]
Cu toate că micologul italian Bruno Cetto, a insistat până la sfârșit că Agaricus perrarus ar fi un soi propriu, descriind diferențele în primul volum al lucrării sale Der große Pilzführer, el nu a putut să se impune.[1] Deasemenea Rose Marie și Sabine Maria Dähncke descriu ciuperca în marea lor operă 700 Pilze in Farbfotos ca specie independentă.[9] Totuși, în special micologi anglo-americani de astăzi nu fac nici un fel de diferență, pre când alții îl denumesc ca variație conform lui Schulzer, Bon și Capelli. În țările romane se ține denumirea Psalliota în loc de Agaricus.[10]
Ciuperca poartă mai multe taxonomie în plus care pot fi neglijate: Pratella augusta (Claude Casimir Gillet, 1878), Agaricus peronatus (Massee, 1892), Fungus augustus și Fungus peronatus (Otto Kuntze, 1898).[11]
Aceasta ciupercă nu poate fi confundată în mod general din cauza mărimii și a celor alte atribute (culoarea lamelelor, mirosul și gustul). Simile, dar mai mici, cu alt miros precum înroșind la tăiat sunt Agaricus langei și Agaricus vaporarius care tot comestibile sunt.[14]
Agaricus langei
Agaricus vaporarius
Cu toate că această specie conține deseori o acumulare ridicată de metale grele, cum ar fi cadmiul și cuprul, ea este o ciupercă mult căutată și consumată, pentru că gustoasă și de calitate bună. Mirosul de anason dispare în timpul preparării. Ciuperca de câmp poate fi pregătită ca ciulama, de asemenea împreună cu alte ciuperci sau adăugată la un sos de carne.[15] Gustos este de asemenea cu jumări de ou, prăjit în unt cu verdețuri, ca umplutura unei plăcinte de foaie sau în mod ardelean (seu de porc, ceapă, ciuperci tăiate, morcov, păstârnac, boia ardei, smântână).[16]
De asemenea, buretele poate fi panat și prăjit ca un șnițel. Atunci însă, un ușor miros de anason ar putea să rămână.
Doar organisme fructifere tinere sunt gustoase. Ciuperci bătrâne (vezi dreapta) pot provoca un disconfort gastric.
Acest burete este cultivat pe bălegar de cal compostat, dar domeniul de aplicare al acestor culturi este comercial scăzută.
Materiale media legate de Șampinion văratic la Wikimedia Commons
Agaricus augustus precum variația sa Agaricus perrarus sin. Psalliota augusta sau Psalliota perrara, numit în popor șampinion văratic, este o specie saprofită de ciuperci comestibile din încrengătura Basidiomycota, în familia Agaricaceae și de genul Agaricus. Buretele apare în România, Basarabia și Bucovina de Nord pe sol bogat, humos, prin păduri de conifere, pe lângă pini, brazi și molizi, de asemenea în păduri mixte, atunci sub Pinales. Specia crește în primul rând solitară, câteodată și în grupuri mici de două la trei exemplare, de la câmpie până la munte, din (iunie) iulie până în septembrie (octombrie).
Den mykologiska karaktären hos kungschampinjon:
hymenium:
skivor
hatt:
välvd
skivtyp:
fria
ätlighet:
delikat
fot:
ring
sporavtryck:
brun
ekologi:
saprofyt
Kungschampinjon (Agaricus augustus) är en svampart i familjen Agaricaceae. Den räknas sedan länge som en förträfflig matsvamp, ofta trestjärnig i svampböcker. Det är också en av de största champinjonerna som kan nå en höjd av 20 cm och hatten kan bli ungefär lika bred. Den växer ofta under gamla granar bland barrförna, gärna i ängsgranskogar, eller i parker och trädgårdar med även lövträd. Gärna kalkrik mark. [8]
Kungschampinjonen tillhör en grupp av champinjonsorter (där bland andra även vildväxande snöbollschampinjon ingår), som kan innehålla varierande mängder av tungmetallen kadmium, ett ämne som i höga halter kan vara farligt för människan.[9]
Den har en tydlig, stark doft som liknar anis eller mandel, och anses vara en läcker matsvamp som dock inte tillhör nybörjarsvamparna som gäller alla champinjoner. [10]
Wikimedia Commons har media som rör Kungschampinjon.
Kungschampinjon (Agaricus augustus) är en svampart i familjen Agaricaceae. Den räknas sedan länge som en förträfflig matsvamp, ofta trestjärnig i svampböcker. Det är också en av de största champinjonerna som kan nå en höjd av 20 cm och hatten kan bli ungefär lika bred. Den växer ofta under gamla granar bland barrförna, gärna i ängsgranskogar, eller i parker och trädgårdar med även lövträd. Gärna kalkrik mark.
Kungschampinjonen tillhör en grupp av champinjonsorter (där bland andra även vildväxande snöbollschampinjon ingår), som kan innehålla varierande mängder av tungmetallen kadmium, ett ämne som i höga halter kan vara farligt för människan.
Den har en tydlig, stark doft som liknar anis eller mandel, och anses vara en läcker matsvamp som dock inte tillhör nybörjarsvamparna som gäller alla champinjoner.
Великий гриб з шапинкою 10-25 см, що покрита коричневими лусками, та ніжкою до 20 см. Пластинки від сіруватих до темно-коричневих, дуже густі. У молодих плодових тіл шапинка напівкуляста, з віком стає розпростерта. На ніжці помітні жовтуваті плями. Кільце велике і звисає з ніжки. Ніжка нижче від кільця також луската. М'якуш блідо-коричневий із запахом гіркого мигдалю. Споровий порошок темно-коричневий.
Плодові тіла з'являються в липні — жовтні.
Зустрічається під широколистими та хвойними деревами.
Смачний їстівний гриб.
Належить до групи 4(I) проміжних видів під загрозою вимирання у Литві.
Розмір гриба у порівнянні з рукою
Доросле плодове тіло
Пластинки
Шампиньо́н августо́вский (лат. Agaricus augustus) — вид грибов рода шампиньонов.
и др.
Шляпка — покрыта оранжево-коричневыми чешуйками, в центре более интенсивной окраски, у молодых грибов шаровидная, у созревших — становится более плоской, достигает в диаметре 15 см.
Мякоть — белого цвета, плотная.
Ножка — достигает 5—10 см в высоту, 2 см в диаметре, на основании ножки утолщение.
Растёт на богатой органикой почве в лесах, парках.
Это заготовка статьи по микологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Шампиньо́н августо́вский (лат. Agaricus augustus) — вид грибов рода шампиньонов.
Psalliota augusta (Fr.) Quél., 1872 Pratella augusta (Fr.) Gillet, 1878 Fungus augustus (Fr.) Kuntze, 1898 Agaricus peronatus Massee, 1892 Agaricus perrarus Schulzer, 1880и др.
.JPG)
_F.H._M%C3%B8ller_(231468).jpg)
.JPG)
