Guidance for identification
Russula emetica, o rúsula emética,[2] ye un fungu basidiomiceto, de la familia Russulaceae.[1] Crez en montes de pinos, y el so cogorda, o cuerpu granible, apruz dende mediaos de branu hasta mediaos de seronda. El so basónimu ye Agaricus emeticus Schaeff. 1774, y l'epítetu específicu, emetica, significa "vomitiva".[2]
La so cogorda tien un sombreru d'ente 5 y 10 centímetros con forma globosa n'etapes iniciales, que s'abrir y pasa a ser convexu y darréu esplanáu. El so cutícula ye llisa, brillosa y mafosa, d'un color que varia ente'l coloráu sangre y escarlata, dacuando con tonos ocráceos. Les llámines son xuntaes o llibres, espaciadas y fines, con llámines parciales. Son de color blancu que pasa a ser cremosu cuando avieya. El pie ye cilíndricu, y mide ente 4 y 9 centímetros de llargor. Ye de color blancu, ta llenu na etapa xuvenil y vuélvese cavernosu y argayadizu n'exemplares maduros. La carne ye blanda, de color blancu con tonos acolorataos nel sombrerucu, de golor afrutado y sabor picante.[2]
Russula emetica, o rúsula emética, ye un fungu basidiomiceto, de la familia Russulaceae. Crez en montes de pinos, y el so cogorda, o cuerpu granible, apruz dende mediaos de branu hasta mediaos de seronda. El so basónimu ye Agaricus emeticus Schaeff. 1774, y l'epítetu específicu, emetica, significa "vomitiva".
Russula emetica (emetica vol dir que provoca el vòmit) és un bolet verinós que constitueix l'espècie tipus dins del gènere Russula. El seu capell fa fins a 8,5 cm de diàmetre i és de color vermell. Està distribuït àmpliament per l'hemisferi nord i creix sobre el sòl en arbredes pantanoses amb associació de micoriza amb coníferes, especialment pins.
Els vòmits els provoca quan es consumeix en estat cru i, encara que a l'est d'Europa es consumeix bullit o en vinagre, i d'aquestes manera ja no resulta tòxic, encara que és amargant, no es recomana consumir-lo. Hi ha moltes espècies del gènere Russula que tenen el capell vermell, i algunes són tan difícils de distingir que només es pot fer a partir de característiques microscòpiques.
Els agents tòxics encara no s'han identificat, però es creu que es tracta de sesquiterpens, com són els aïllats del gènere relacionat Lactarius i del bolet Russula sardonia.[2] Els sesquiterpenoides identificats de R. emetica inclouen els compostos ja coneguts lactarorufina A, furandiol i metoxifuranalcohol, i un compost sense nom únic en aquesta espècie.[3]
Russula emetica (emetica vol dir que provoca el vòmit) és un bolet verinós que constitueix l'espècie tipus dins del gènere Russula. El seu capell fa fins a 8,5 cm de diàmetre i és de color vermell. Està distribuït àmpliament per l'hemisferi nord i creix sobre el sòl en arbredes pantanoses amb associació de micoriza amb coníferes, especialment pins.
Els vòmits els provoca quan es consumeix en estat cru i, encara que a l'est d'Europa es consumeix bullit o en vinagre, i d'aquestes manera ja no resulta tòxic, encara que és amargant, no es recomana consumir-lo. Hi ha moltes espècies del gènere Russula que tenen el capell vermell, i algunes són tan difícils de distingir que només es pot fer a partir de característiques microscòpiques.
Els agents tòxics encara no s'han identificat, però es creu que es tracta de sesquiterpens, com són els aïllats del gènere relacionat Lactarius i del bolet Russula sardonia. Els sesquiterpenoides identificats de R. emetica inclouen els compostos ja coneguts lactarorufina A, furandiol i metoxifuranalcohol, i un compost sense nom únic en aquesta espècie.
Holubinka vrhavka (Russula emetica) FR.[2] je jedovatá houba, která způsobuje žaludeční potíže. Otrava touto holubinkou trvá obvykle půl dne a poté odezní a uzdravení je úplné.
Záměna je možná s jedlou holubinkou mandlovou (R. vesca), která však je masově růžová a pokožka klobouku typickým způsobem odstává o 1–2 mm od okraje, takže vyčnívá bílá dužnina. Nejvíce roste na vápnitých půdách.
Jak jméno napovídá, vrhavka je nejedlá, ačkoli není tak nebezpečná, jak ji někdy popisují starší publikace. Příznaky jsou převážně gastrointestinální povahy: nevolnost, průjem, zvracení a křečovité stahy v břiše. Obvykle se zažívací potíže objeví půl až tři hodiny po požití houby a zpravidla spontánně ustoupí po vyloučení zbytků potravy ze střevního traktu. Původce otravy nebyl zjištěn, ale předpokládá se, že jím jsou seskviterpeny, které byly izolovány u příbuzného rodu ryzců (Lactarius) a u holubinky jízlivé (R. sardonia).
Obrázky, zvuky či videa k tématu Holubinka vrhavka ve Wikimedia Commons
Ryzec bažinný • Ryzec Bertillonův • Ryzec bledoslizký • Ryzec bledý • Ryzec borový • Ryzec Bresadolův • Ryzec bukový • Ryzec citlivý • Ryzec citronový • Ryzec černohlávek • Ryzec datlí • Ryzec ďubkovaný • Ryzec dubový • Ryzec hedvábný • Ryzec hnědočervený • Ryzec hnědoskvrnitý • Ryzec hnědý • Ryzec honosný • Ryzec oranžově hnědý • Ryzec chlupatý • Ryzec jablečný • Ryzec játrový • Ryzec jedlový • Ryzec kafrový • Ryzec kalichovkovitý • Ryzec klamný • Ryzec kokoska • Ryzec krátkonohý • Ryzec kravský • Ryzec kroužkatý • Ryzec krvomléčný • Ryzec křídlatovýtrusý • Ryzec lemovaný • Ryzec libovonný • Ryzec lilákový • Ryzec liškový • Ryzec lososový • Ryzec Maierův • Ryzec maličký • Ryzec modřínový • Ryzec nahnědlý • Ryzec nasládlý • Ryzec odporný • Ryzec ohrnutý • Ryzec olšový • Ryzec oranžově hnědý • Ryzec oranžový • Ryzec osikový • Ryzec osmahlý • Ryzec osténkatý • Ryzec ostrý • Ryzec palčivý • Ryzec pásovaný • Ryzec peprný • Ryzec Pilátův • Ryzec ploštičný • Ryzec plstnatý • Ryzec pohárkovitý • Ryzec polokrvomléčný • Ryzec pravý • Ryzec přejemný • Ryzec pýřitý • Ryzec Quelétův • Ryzec rašeliníkový • Ryzec Romagnesiho • Ryzec rudohrdlý • Ryzec ryšavý • Ryzec řídkolupenný • Ryzec sazový • Ryzec scvrklý • Ryzec severský • Ryzec skotský • Ryzec smoločerný • Ryzec smrkový • Ryzec strakatý • Ryzec světlý • Ryzec syrovátkový • Ryzec syrovinka • Ryzec šeredný • Ryzec vodnatý • Ryzec vonný • Ryzec zelenající
• Ryzec zlatomléčný • Ryzec zprohýbaný • Ryzec žlutavý • Ryzec žlutomléčnýHolubinka vrhavka (Russula emetica) FR. je jedovatá houba, která způsobuje žaludeční potíže. Otrava touto holubinkou trvá obvykle půl dne a poté odezní a uzdravení je úplné.
Der Kirschrote Spei-Täubling (Russula emetica) ist ein Blätterpilz aus der Familie der Täublingsverwandten (Russulaceae) und die Typusart der Gattung Russula. Der mittelgroße Täubling hat einen blut- bis zinnoberroten Hut, weiße Lamellen, weißes Sporenpulver und weiches, sehr scharf schmeckendes und obstartig riechendes Fleisch. Die Sporen sind kugelig bis ellipsoid und dicht feinnetzig und stachelig. Die Fruchtkörper erscheinen einzeln bis gesellig von Juli bis November meist in Moor- und feuchten Nadelwäldern. Der verbreitete bis ziemlich häufige Täubling ist schwach giftig.
Der Hut ist zunächst gewölbt, später ausgebreitet und zur Mitte durchaus etwas niedergedrückt. Er erreicht Durchmesser von 3–10 Zentimeter, die zu 2/3 – 4/4 abziehbare Huthaut ist mehr oder weniger kräftig kirschrot und meist klebrig glänzend. Der Hutrand ist kurz und oft undeutlich gerieft.
Die engstehenden und weißen Lamellen sind ausgebuchtet angewachsen. Die farblosen Sporen sind rundlich oval und mit grober stacheliger bis warziger Oberfläche. Das Sporenpulver ist weiß.
Der weiche und weiß gefärbte Stiel ist 5–10 Zentimeter lang und bis zu 2 Zentimeter dick, er hat eine keulenartige Form. Das Fleisch ist weiß, porös und schmeckt brennend scharf. Der Geruch ist obstartig.
Die rundlichen bis elliptischen Sporen sind 7,4–10,3 µm lang und 6,5–8,5 µm breit. Der Q-Wert (Quotient aus Sporenlänge und -breite) ist 1,1–1,3. Das Sporenornament wird bis zu 1,2 µm hoch und besteht aus groben, kegeligen, teilweise verlängerten Warzen, die mehrheitlich, aber stellenweise nur undeutlich, durch Linien oder niedrige Grade miteinander netzig verbunden sind. Der Apiculus misst 1,5–1,62 µm × 1,25 µm, der deutlich amyloide Hilarfleck ist unregelmäßig und misst etwa 3 µm × 3,75 µm.
Die keuligen, viersporigen Basidien messen 38–50 µm × 11–13 µm. Die zahlreichen Hymenialzystiden färben sich mit Sulfobenzaldehyd oder Sulfovanillin deutlich an. Die spindeligen Cheilozystiden sind am oberen Ende nicht oder nur andeutungsweise eingeschnürt. Sie messen 35–75 µm × 7–12 µm, während die ähnlichen Pleurozystiden 55–100 µm lang und 10–14 µm breit sind.
Die Huthaut ist deutlich in eine Supra- und Subpellis gegliedert. Sie besteht aus mehr oder weniger verbogenen, zylindrischen Haaren, die verzweigt und septiert sind und sich zur Spitze hin etwas verjüngen. Die Hyphenwände sind schwach gelatinisiert. Außerdem findet man zwischen den Hyphen zylindrische bis keulige und ein- bis dreifach septierte, 4,5–14 µm breite Pileozystiden, die sich mit Sulfobenzaldehydreagenzien ebenfalls anfärben lassen. Die Hyphen enthalten reichlich vakuoläres rotes Pigment, Membranpigmente kommen nicht vor.[1]
Verwechslungen sind besonders mit anderen rothütigen Täublingen wie dem Apfel-Täubling (Russula paludosa), gegebenenfalls auch mit dem Fleischroten Speise-Täubling (Russula vesca) möglich. Eine ebenfalls ähnliche und nah verwandte Art des Kirschroten Spei-Täublings ist der Hochgebirgs-Spei-Täubling (Russula nana).
Der Kirschrote Spei-Täubling gilt allgemein als roh giftiger Pilz, die Giftstoffe sollen durch Kochen zerstört werden. Von seinem Verzehr ist dennoch abzuraten. Für die Wirkung verantwortlich sind harzige Inhaltsstoffe, die besonders bei empfindlichen Personen zu starken Magendarm-Beschwerden führen können (siehe Gastrointestinales Syndrom). Innerhalb von einer Stunde nach dem Verzehr des Pilzes können Bauchschmerzen, Brechdurchfälle und im Extremfall Krämpfe und Koma auftreten. Da kein spezielles Gegengift existiert, kann nur symptomatisch behandelt werden. Außerdem kann Aktivkohle zur Bindung der Giftstoffe aus dem Darm gegeben werden.[2]
Die Fruchtkörper erscheinen vom Sommer bis in den Spätherbst hinein. Bei dem Kirschroten Spei-Täubling handelt es sich um einen Mykorrhiza-Pilz, der in erster Linie mit verschiedenen Nadelbäumen, insbesondere mit Fichten und Kiefern, zusammenlebt. Da die Art allerdings in vielen Varietäten vorkommt, besiedelt sie durchaus auch andere Waldformen, so kann man einige Formen auch unter Rotbuchen und Birken beobachten. Weitere Lebensräume sind Moore, wo sie in der Regel im Torfmoos unter Nadelgehölz stehen. Das Myzel wächst vor allem in saurem und nassem Boden.
Der Kirschrote Spei-Täubling ist fast weltweit verbreitet. Auch wenn er eine überwiegend holarktische Art ist, wurde er auch in Australien und in Südamerika (Kolumbien [var. lacustris Singer]) gefunden. Auf der Nordhalbkugel kommt er in Nord- und Mittelamerika (Kanada, USA, Mexiko und Costa Rica), in Nordasien (Kaukasus, Sibirien, Russland-Fernost, Japan, Nord- und Südkorea), Nordafrika und fast ganz Europa vor. Als meridional bis borealer Täubling findet man ihn im Süden von Spanien bis Rumänien, in Westeuropa von Frankreich über die Beneluxstaaten bis nach Großbritannien, in ganz Mitteleuropa und Fennoskandinavien. In Norwegen reicht das Verbreitungsgebiet bis zum Nordkap und in Schweden bis nach Lappland.[13][14]
In Deutschland ist die Art von der Küste bis in die Nordalpen hinein lückig verbreitet, regional aber teilweise recht häufig.[15]
Der Kirschrote Spei-Täubling ist die Typart der Untersektion Emeticinae (Syn.: Untersektion Russula) und zugleich auch die Typusart der Gattung Täublinge[16]. Die Untersektion enthält kleinere bis mittelgroße, zerbrechliche Arten mit roten oder rosa Hüten und weißem Sporenpulver. Die Täublinge schmecken sehr scharf und haben einen angenehmen, meist fruchtigen Geruch.
GB: Sickener.
FR: Russule émétique, émétique, Faux fayssé, Colombe rouge, Panarole rouge, Poivron.
NL: Braakrussula.
DK: Stor Gift-Skørhat.
NO: Giftkremle.
SE: Giftkremla.
FI: Tulipunahapero.
ES: Netorra proer, Pebrassa vermella, escaldabec. Pebrassa vermella
PT: Escaldabec.
IT: Colombina rossa.
HU: Hánytató galambgomba, lomberdei változata, Nyírfa-galambgomba.
SK: Plávka škodlivá, modrastolupenová Holubinka, vrhavka lesní, Holubinka vrhavka,.
SI: Bljuvna golobica.
RS: Bljuvara.
RO: Scuipatul dracului, Stupitul satanei, Vineţica focului, Pâinişoară piperată..
CZ: Holubinka vrhavka, Piktoji umede.
PL: Gołąbek wymiotny.
LV: Sīvā bērzlape.
LT: Piktoji ūmėdė.
EE: Kirbe pilvik.
WA: Russule a vômi, Rodje russule, Russule rinådrece, Rodje russule, Russule émétique
Der Kirschrote Spei-Täubling (Russula emetica) ist ein Blätterpilz aus der Familie der Täublingsverwandten (Russulaceae) und die Typusart der Gattung Russula. Der mittelgroße Täubling hat einen blut- bis zinnoberroten Hut, weiße Lamellen, weißes Sporenpulver und weiches, sehr scharf schmeckendes und obstartig riechendes Fleisch. Die Sporen sind kugelig bis ellipsoid und dicht feinnetzig und stachelig. Die Fruchtkörper erscheinen einzeln bis gesellig von Juli bis November meist in Moor- und feuchten Nadelwäldern. Der verbreitete bis ziemlich häufige Täubling ist schwach giftig.
Li russule rinådrece (on dit eto: rodje russule), c' est on tchampion des bwès, ki fwait rvômi li ci k' endè magne.
russule rinådrece
Li varyisté l' pus corante, c' est R. emetica silvestris.
Cisse-ciale a on tchapea rodje vif, eyet on seur gosse ki broûle.
On rindje li russule rinådrece dins les epweznants tchampions. Mins gn a nouk k' endè va magnî, di cåze di s' måva gosse, ki fwait rnåder (did la, si no).
Po n' prinde nou risse, våt mî minme leyî d' costé totes les russules avou ene rodje tiesse, minme si les pus corantes sont des magnåves.
Аһыы сиик тэллэйэ (лат. Russula emetica Fr., нууч. Сыроежка жгучеедкая) — үрдүкү тэллэйдэргэ киирэр сиэнэр таҥалайдаах тэллэй.
Сэбирдэхтээх сииктээх ойуурдарга эбэтэр инньэлээх ойуурдар саҕаларыгар, маардар кытыыларыгар үүнэр.
Сэлээппэтэ: 4-10 см. Көппөҕөр, кэлин хаптаҕай, ортотугар боруонка курдуктаах. Тириитэ үчүгэйдик арахсар, кыһыллыҥы, сырдык-кыһыл.
Таҥалайдаах араҥата: Үрүҥ.
Этэ: үрүҥ, аһыы сыттаах. Өҥө уларыйбат, үүтэ суох.
Атырдьах ыйа — балаҕан ыйа. 4-с категорияҕа киирэр. Тууһууллар уонна маринуйдууллар.
Russula emetica, commonly known as the sickener, emetic russula, or vomiting russula, is a basidiomycete mushroom, and the type species of the genus Russula. It has a red, convex to flat cap up to 8.5 cm (3.3 in) in diameter, with a cuticle that can be peeled off almost to the centre. The gills are white to pale cream, and closely spaced. A smooth white stem measures up to 10.5 cm (4.1 in) long and 2.4 cm (0.9 in) thick. First described in 1774, the mushroom has a wide distribution in the Northern Hemisphere, where it grows on the ground in damp woodlands in a mycorrhizal association with conifers, especially pine.
The mushroom's common names refer to the gastrointestinal distress they cause when consumed raw. The flesh is extremely peppery, but this offensive taste, along with its toxicity, can be removed by parboiling or pickling. Although it used to be widely eaten in Russia and eastern European countries, it is generally not recommended for consumption. There are many similar Russula species that have a red cap with white stem and gills, some of which can be reliably distinguished from R. emetica only by microscopic characteristics.
Russula emetica was first officially described as Agaricus emeticus by Jacob Christian Schaeffer in 1774, in his series on fungi of Bavaria and the Palatinate, Fungorum qui in Bavaria et Palatinatu circa Ratisbonam nascuntur icones.[6] Christian Hendrik Persoon placed it in its current genus Russula in 1796,[7] where it remains. According to the nomenclatural database MycoBank, Agaricus russula is a synonym of R. emetica that was published by Giovanni Antonio Scopoli in 1772, two years earlier than Schaeffer's description. However, this name is unavailable as Persoon's name is sanctioned.[8] Additional synonyms include Jean-Baptiste Lamarck's Amanita rubra (1783), and Augustin Pyramus de Candolle's subsequent new combination Agaricus ruber (1805).[5] The specific epithet is derived from the Ancient Greek emetikos/εμετικος 'emetic' or 'vomit-inducing'.[9] Similarly, its common names of sickener, emetic russula,[10] and vomiting russula also refer to this attribute.[11]
Russula emetica is the type species of the genus Russula.[12] According to Rolf Singer's infrageneric classification of Russula, it is also the type of the section Russula.[13][14] In an alternative classification proposed by Henri Romagnesi, it is the type species of subsection Emeticinae.[15] A molecular analysis of European Russula species determined that R. emetica groups in a clade with R. raoultii, R. betularum, and R. nana;[16] a later analysis confirmed the close phylogenetic relationship between R. emetica and the latter two Russulas.[17]
The sticky cap of R. emetica is 2.5–8.5 cm (1.0–3.3 in) wide, with a shape ranging from convex (in young specimens) to flattened, sometimes with a central depression, and sometimes with a shallow umbo. It is a bright scarlet or cherry red, and in maturity, the margins have fine radial grooves extending 2–7 mm (0.08–0.3 in) towards the center of the cap. The cuticle can be readily peeled from the cap almost to the centre. The brittle flesh is white (or tinged with red directly under the cap cuticle), measures 4–9 mm (0.2–0.4 in) thick, and has a very sharp and peppery taste. Gills are closely spaced, white to creamy-white, and have an attachment to the stem ranging from adnate to adnexed or completely free. They are intervenose (containing cross-veins in the spaces between the gills) and occasionally forked near the cap margin. Fruit bodies have a slightly fruity or spicy smell.[18]
The white stem measures 4.5–10.5 cm (1.8–4.1 in) long by 0.7–2.4 cm (0.3–0.9 in) thick, and is roughly the same width throughout its length, although it can be a bit thicker near the base. Its surface is dry and smooth, sometimes marked by faint longitudinal grooves. It is either stuffed (filled with a cottony pith) or partially hollow, and lacks a ring or partial veil.[18]
Russula emetica produces a white to yellowish-white spore print. Spores are roughly elliptical to egg-shaped, with a strongly warted and partially reticulate (web-like) surface. They have dimensions of 8.8–11.0 by 6.6–8 μm, and are amyloid, meaning that they will stain blue, bluish-grey, to blackish in Melzer's reagent. Basidia (spore-bearing cells) are club-shaped, four-spored, hyaline (translucent), and measure 32.9–50 by 9.0–11.6 μm. Cystidia located on the gill face (pleurocystidia) are somewhat cylindrical to club-shaped or somewhat spindle-shaped, and measure 35–88 by 7.3–12.4 μm. They are yellowish, and contain granular contents. Cheilocystidia (found on the edges of the gills), which are similar in shape to the pleurocystidia, are thin-walled, hyaline, and measure 14–24 by 4.4–7.3 μm. Clamp connections are absent from the hyphae.[18]
The red pigments of this and other russulas are water-soluble to some degree, and fruit bodies will often bleach or fade with rain or sunlight;[19] the cap colour of older specimens may fade to pink or orange, or develop white blotches.[20] The main pigment responsible for the red colour of the fruit bodies is called russularhodin, but little is known of its chemical composition.[21]
As its name implies, the sickener is inedible, though not as dangerous as sometimes described in older mushroom guides.[22] The symptoms are mainly gastrointestinal in nature: nausea, diarrhoea, vomiting, and colicky abdominal cramps. These symptoms typically begin half an hour to three hours after ingestion of the mushroom,[23] and usually subside spontaneously, or shortly after the ingested material has been expelled from the intestinal tract.[18] The active agents have not been identified but are thought to be sesquiterpenes, which have been isolated from the related genus Lactarius and from Russula sardonia.[24] Sesquiterpenoids that have been identified from R. emetica include the previously known compounds lactarorufin A, furandiol, methoxyfuranalcohol, and an unnamed compound unique to this species.[25]
The bitter taste does disappear on cooking and it is said to then be edible, though consumption is not recommended.[26] The mushroom used to be widely eaten in eastern European countries and Russia after parboiling (which removes the toxins), and then salting or pickling.[27] In some regions of Hungary and Slovakia, the cap cuticle is removed and used as a spice for goulash.[28] Both the red squirrel (Sciurus vulgaris) and the American red squirrel (Tamiasciurus hudsonicus) are known to forage for, store and eat R. emetica.[29][30] Other creatures that have been documented consuming the mushroom include the snail Mesodon thyroidus,[31] several species of slugs (including Arion ater, A. subfuscus, A. intermedius, Limax maximus, L. cinereoniger, and Deroceras reticulatum),[32] the fruit flies Drosophila falleni and D. quinaria,[33] and the fungus gnat Allodia bipexa.[34]
Russula emetica is one of over 100 red-capped Russula species known worldwide.[27] The related beechwood sickener (R. nobilis) is found under beech in Europe. Many, such as the bloody brittlegill (R. sanguinaria), are inedible; this species can be distinguished from R. emetica by the reddish flush in its stem.[27] Among the edible lookalikes, there is R. padulosa, commonly found in Europe and North America. R. aurea has a yellow stem, gills and flesh under its red cap.[35] The edible R. rugulosa—common in mixed woods in the eastern and northern United States—has a wrinkled and pimpled cap cuticle, cream spores, and mild taste.[36] Another inedible species, R. fragilis, has notched gills, and its stem stains blue with naphthol.[26] The uncommon European subspecies R. emetica longipes is distinguished by its longer stem and ochre gills.[37] The paler European mushroom R. betularum, found in coniferous forests and moorland, is sometimes considered a subspecies of R. emetica.[37] R. nana is restricted in distribution to arctic and subarctic highland meadows where dwarf willow (Salix herbacea) or alpine bearberry (Arctostaphylos alpina) are abundant.[38]
Like all species of Russula, R. emetica is mycorrhizal, and forms mutually beneficial partnerships with roots of trees and certain herbaceous plants. Preferred host plants are conifers, especially pines.[27] Fruit bodies grow singly, scattered, or in groups in sphagnum moss near bogs, and in coniferous and mixed forests. The fungus occasionally fruits on humus or on very rotten wood.[18] The mushroom is known from North Africa, Asia and Europe and can be locally very common.[37] There is some doubt over the extent of its range in North America, as some sightings refer to the related R. silvicola; initially the name "Russula emetica" was often applied to any red-capped white Russula.[18] Sightings in Australia are now referred to the similarly coloured R. persanguinea.[39]
A multi-year field study of the growth of R. emetica production in a scots pine plantation in Scotland found that total productivity was 0.24–0.49 million mushrooms per hectare per year (roughly 0.1–0.2 million mushrooms/acre/year), corresponding to a fresh weight of 265–460 kg per hectare per year (49–85 lb/acre/year). Productivity was highest from August to October. The longevity of the mushrooms was estimated to be 4–7 days.[40] In a study of the fungal diversity of ectomycorrhizal species in a Sitka spruce forest, R. emetica was one of the top five dominant fungi. Comparing the frequency of fruit body production between 10-, 20-, 30-, or 40-year-old forest stands, R. emetica was most prolific in the latter.[41]
Russula emetica, commonly known as the sickener, emetic russula, or vomiting russula, is a basidiomycete mushroom, and the type species of the genus Russula. It has a red, convex to flat cap up to 8.5 cm (3.3 in) in diameter, with a cuticle that can be peeled off almost to the centre. The gills are white to pale cream, and closely spaced. A smooth white stem measures up to 10.5 cm (4.1 in) long and 2.4 cm (0.9 in) thick. First described in 1774, the mushroom has a wide distribution in the Northern Hemisphere, where it grows on the ground in damp woodlands in a mycorrhizal association with conifers, especially pine.
The mushroom's common names refer to the gastrointestinal distress they cause when consumed raw. The flesh is extremely peppery, but this offensive taste, along with its toxicity, can be removed by parboiling or pickling. Although it used to be widely eaten in Russia and eastern European countries, it is generally not recommended for consumption. There are many similar Russula species that have a red cap with white stem and gills, some of which can be reliably distinguished from R. emetica only by microscopic characteristics.
Russula emetica, o rúsula emética,[2] es un hongo basidiomiceto, de la familia Russulaceae.[1] Crece en bosques de pinos, y su seta, o cuerpo fructífero, aflora desde mediados de verano hasta mediados de otoño. Su basónimo es Agaricus emeticus Schaeff. 1774, y el epíteto específico, emetica, significa "vomitiva".[2]
Su seta tiene un sombrero de entre 5 y 10 centímetros con forma globosa en la primeras etapas iniciales de su vida, que se abre y pasa a ser convexo y posteriormente aplanado. Su cutícula es lisa, brillante y viscosa, de un color que varía entre el rojo sangre y escarlata, a veces con tonos ocráceos. Las láminas son adheridas o libres, espaciadas y finas, con láminas parciales. Son de color blanco que pasa a ser cremoso cuando envejece. El pie es cilíndrico, y mide entre 4 y 9 centímetros de longitud. Es de color blanco, está lleno en la etapa juvenil y se vuelve cavernoso y quebradizo en ejemplares maduros. La carne es blanda, de color blanco con tonos rojos en el sombrerillo, de olor afrutado y sabor picante.[2] Su consumo por seres humanos se ha reportado con consecuencias fatales en algunas ocasiones.
Datos: Q614625
Multimedia:
Especies: Russula emetica
Russula emetica, o rúsula emética, es un hongo basidiomiceto, de la familia Russulaceae. Crece en bosques de pinos, y su seta, o cuerpo fructífero, aflora desde mediados de verano hasta mediados de otoño. Su basónimo es Agaricus emeticus Schaeff. 1774, y el epíteto específico, emetica, significa "vomitiva".
Kirbe pilvik (Russula emetica; eesti keeles ka okseseen[1]) on pilvikuliste sugukonda pilviku perekonda kuuluv laialt levinud söögiseen.
Seen on mürgine; söödav ainult kupatatult.
Ta on Eestis sage.
Kirbe pilvik (Russula emetica; eesti keeles ka okseseen) on pilvikuliste sugukonda pilviku perekonda kuuluv laialt levinud söögiseen.
Seen on mürgine; söödav ainult kupatatult.
Ta on Eestis sage.
Tulipunahapero tai kirpeä punahapero (Russula emetica) on kupera tai laakealakkinen tulipunainen tai verenpunainen haperolaji. Sen heltat ovat valkeat. Jalka on valkea, kuten myös malto. Sieni maistuu polttavan kirpeälle eikä siksi ole ruokasieni. Se kasvaa havu- ja sekametsissä varsinkin soiden laitamilla. Se on Suomessa yleinen.[2]
Tulipunahapero tai kirpeä punahapero (Russula emetica) on kupera tai laakealakkinen tulipunainen tai verenpunainen haperolaji. Sen heltat ovat valkeat. Jalka on valkea, kuten myös malto. Sieni maistuu polttavan kirpeälle eikä siksi ole ruokasieni. Se kasvaa havu- ja sekametsissä varsinkin soiden laitamilla. Se on Suomessa yleinen.
Russula emetica
Russula emetica, la Russule émétique, est une espèce de champignons basidiomycètes de la famille des russulacées.
Commune, surtout sous les conifères, en été et en automne.
La Russule émétique, si l'on parvient à la consommer, peut créer des troubles gastro-intestinaux et notamment, comme son nom l'indique, des vomissements. Voir Liste des champignons toxiques.
Il existe plusieurs espèces très proches de russules rouges à saveur âcre telle la Russule de Maire (Russula Mairei) et d'autres en revanche comestibles (sans grand intérêt) comme la Russule jolie (Russula lepida). Pour les distinguer, il suffit de manger un petit morceau du champignon. Mais le plus sage est d'éviter toutes les russules rouges ou roses.
Russula emetica
Russula emetica, la Russule émétique, est une espèce de champignons basidiomycètes de la famille des russulacées.
Bljuvara ili paprena krasnica (Russula emetica) otrovna je gljiva iz roda Russula, odjeljka stapčara.
Klobuk je crven, ružičast ili crvenkastosmeđ te bjelkasto izbljeđuje. Veličine je od 5 do 10 cm, u početku konveksan, a zatim plosnat do malo udubljen. Površina je vlažna i ljepljiva. Ispod klobuka su bijeli listići, slobodni, jednake dužine i lako lomljivi. Stručak je visok 5 - 10 cm i 1 - 2 cm širok, bijel, može imati crvenkaste mrljice. Meso je bijelo, pod kožicom klobuka crveno. Spore su bijele. Gljiva je veoma ljuta okusa i, kako samo ime govori (bljuvara), izaziva povraćanje.
Raste ljeti i ujesen po šumama i šumskim putovima na vlažnome tlu. Široko je rasprostranjena, prilično česta.
Molimo pročitajte kojih se temeljnih pravila kod branja i pripravljanja gljiva treba pridržavati i upozorenje o korištenju Wikipedije na vlastitu odgovornost.Bljuvara ili paprena krasnica (Russula emetica) otrovna je gljiva iz roda Russula, odjeljka stapčara.
Russula emetica (Schaeff.: Fr.) Pers., Observ. mycol. (Lipsiae) 1: 100 (1796), anche nota come colombina rossa, è un fungo appartenente alla famiglia Russulaceae. Molto nota per via del suo sapore piccantissimo, finanche bruciante, è comune sia nei boschi di conifere che di latifoglie.
8–10 cm di diametro, fragile, prima globoso, poi convesso e infine spianato e/o leggermente depresso al centro; cuticola liscia, un po' viscosa se umida.
Più o meno fitte, elastiche, libere o un po' decorrenti, bianche.
6–10 cm, cilindrico, fragile; inizialmente pieno e compatto, poi cavernoso, infine cavo; bianco, ma col tempo diventa bianco sporco.
Bianca immutabile, fragile.
8 x 6 µm circa, verrucose, globose oppure allungate. Bianche in massa.
Fungo simbionte, cresce in estate-autunno in luoghi umidi, solitario o in gruppi, in boschi di latifoglie o di conifere (predilige i pecci).
Velenoso. Provoca sindrome gastrointestinale.
Il metodo più efficace per identificarla è l'assaggio.
Colombina rossa, Rovella rossa, Peperone.
Russula emetica (Schaeff.: Fr.) Pers., Observ. mycol. (Lipsiae) 1: 100 (1796), anche nota come colombina rossa, è un fungo appartenente alla famiglia Russulaceae. Molto nota per via del suo sapore piccantissimo, finanche bruciante, è comune sia nei boschi di conifere che di latifoglie.
Piktoji ūmėdė (lot. Russula emetica) – ūmėdžių (Russula) genties grybų rūšis.
Vaisiakūniai vidutinio didumo, labai trapūs. Kepurėlė 5-8 (10) cm skersmens, jauna pusrutuliška, iškili, vėliau horizontali, šviesiai raudona, luobelė lengvai lupasi. Lakšteliai balti, vėliau kreminiai. Kotas 7-8 cm ilgio, 1-2 cm storio, baltas, kietas. Trama balta, švelnaus kvapo, kartaus, deginančio pipirų skonio.
Auga liepos – rugsėjo mėn. spygliuočių, rečiau lapuočių miškuose. Dėl kartaus skonio maistui nerekomenduojama.
Sīvā bērzlape (Russula emetica) ir neēdama bērzlapju dzimtas sēne. Sīvuma dēļ nav ēdama. Daži mikologi to uzskata par indīgu. Tai ir patīkama smarža, bet ļoti sīva garša. Cepurīte ir sarkana, tāpēc šo sēni var viegli sajaukt ar ēdamo purva bērzlapi. Lapiņas vidēji retas. Aug pa vienai vai bieži nelielās grupās, parasti mitrās, sūnainās vai pat purvainās vietās, priežu mežos diezgan bieži.
De braakrussula (Russula emetica) is een van de vele rood-kleurige russula's. De soort dankt zijn naam aan het feit dat het een zeer giftige paddenstoel is. Wanneer hij gegeten wordt heeft dat ernstige diarree tot gevolg. De smaak is zeer scherp. Men zegt dat wanneer deze paddenstoel gekookt wordt, deze smaak samen met zijn giftige eigenschap verdwijnt. Toch is het niet aan te bevelen om deze paddenstoel te eten.
De kleverige, bolle hoed van de paddenstoel is 3 tot 10 cm breed en felrood met witte schakeringen. De binnenkant is wit, net als de steel van ongeveer 7 cm hoog en 1 cm in diameter. De paddenstoel heeft een opvallende fruitige geur.
De braakrussula komt vrij algemeen voor op natte gronden in Europa, Noord-Afrika en Azië.
De braakrussula (Russula emetica) is een van de vele rood-kleurige russula's. De soort dankt zijn naam aan het feit dat het een zeer giftige paddenstoel is. Wanneer hij gegeten wordt heeft dat ernstige diarree tot gevolg. De smaak is zeer scherp. Men zegt dat wanneer deze paddenstoel gekookt wordt, deze smaak samen met zijn giftige eigenschap verdwijnt. Toch is het niet aan te bevelen om deze paddenstoel te eten.
Giftkremle (russula emetica) er en sopp i kremlefamilien (russula). Navnet «emetica» spiller på det greske ordet emetike som betyr brekkmiddel.[1]
Kremle er en skivesopp, det vil si at under soppens hatt er det skiver som oppbevarer sporer, i motsetning til for eksempel rørsopp, der sporene sitter i rør. Giftkremle har en 3-10 cm bred hatt. Hattens utforming kan varierer fra halvkuleformet tidlig til hvelvet og deretter utbredt og svakt nedsunket i midten. Giftkremle er klebrig, glinsende og med en markant rødfarge som kan nærme seg blodrød. Hatten kan ha hvite flekker. Skivene er avrundete, altså de går inn fra kanten av hatten til stilken, og hvite. De regnes som middels tettsittende..[2] Stilken er typisk 5-8 cm høy og 1-2 cm tykk. Kjøttet er hvitt og sprøtt. Lukten er svak og kan minne om frukt, mens smaken er brennende skarp.[1]
Giftkremle kan likne på andre kremler, som rød bøkekremle, fjellkremle og grantårekremle. Imidlertid er ingen av disse heller spiselige. Bøkekremle finnes bare under bøk, fjellkremle mister fargen etter hvert og grantårekremle har også rød stilk. Siden giftkremle har hvite prikker, kan den også forveksles med rød fluesopp, men de likner ikke mye. Rød fluesopp har dessuten krage og slire, noe giftkremle ikke har.
Giftkremle finnes i næringsfattig blandingsskog og barskog. Den er særlig observert i Norge, Sverige, Danmark, Finland, Storbritannia og Tyskland, men dukker også opp i USA, Canada og Mexico, og noen få tilfeller i Japan, Australia og Colombia.[3] I Norge er den funnet i hele landet.[4]
Giftkremle er giftig, og har ingen kjente bruksområder.
Mykologiske karakteristika
Skivesopp 
Hvelvet eller
Tilvokste skiver 
Naken stilk, hvit 
Mycorrhiza 
Giftig Giftkremle (russula emetica) er en sopp i kremlefamilien (russula). Navnet «emetica» spiller på det greske ordet emetike som betyr brekkmiddel.
Capel fin a 10 cm, bombà carnos, spess, ross viv, con ël bòrd un pòch strià. Carn rosà an surfassa. Lamele motobin s-ciasse, con arfless crema ciàir. Gamba àuta fin a 8 cm e larga fin a 2 cm, un pòch angiaunenta.
A chërs sota conìfere ùmide, an montagna.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Velenos.
Capel fin a 10 cm, bombà carnos, spess, ross viv, con ël bòrd un pòch strià. Carn rosà an surfassa. Lamele motobin s-ciasse, con arfless crema ciàir. Gamba àuta fin a 8 cm e larga fin a 2 cm, un pòch angiaunenta.
AmbientA chërs sota conìfere ùmide, an montagna.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Velenos.
Gołąbek wymiotny (Russula emetica (Schaeff.) Pers.) – gatunek grzybów należący do rodziny gołąbkowatych (Russulaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Russula, Russulaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1774 r. Schaeffer nadając mu nazwę Agaricus emeticus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1796 r. Persoon, przenosząc go do rodzaju Russula[1]. Niektóre synonimy naukowe[2]:
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też pod nazwami: bedłka mierzliwa, gołąbek stegnówka, serojeszka mierzliwa[3]. Nazwy ludowe: bedłka, gołąbka trująca, surojadka trująca, surojadka mierzliwa, gorzkówka, czartopłoch, goryczek, psi grzyb, psi gołąbek[4].
Średnica zazwyczaj 4-8 cm, wyjątkowo do 11 cm. U młodych okazów jest wypukły, u starszych spłaszczony i zazwyczaj wklęsły. Skórka gładka, podczas wilgotnej pogody błyszcząca i lepka. Daje się zedrzeć niemal całkowicie. Ma barwę cynobrową, krwistą lub prawie wiśniową, środek jest jaskrawoczerwony. Czasami płowieje i staje się bladoróżowa. Brzeg tępy, słabo podgięty[5].
Czysto białe, cienkie, gęste, kruche, przy trzonie nieco przyrośnięte[6].
Wysokość 3,5–6 cm, grubość 0,8–1,3 cm, kształt walcowaty, czasami w dolnej części maczugowaty. Powierzchnia biała, delikatnie omszona. Początkowo pełny, szybko jednak staje się watowaty[5].
Biały, pod samą skórką zwykle różowy. Ma przyjemny, delikatnie owocowy zapach, zaś smak gorzki, piekący i długo utrzymujący się w ustach[7].
Wysyp zarodników kremowy. Zarodniki szeroko elipsoidalne o rozmiarach 7-9 x 6-8 μm. Powierzchnia pokryta licznymi, stożkowatymi kolcami. Łysinka na zarodnikach jest amyloidalna. Cystydy o wrzecionowatym kształcie i rozmiarach 40-75 x 6-12 μm. Pod działaniem sulfowaniliny szarzeją. W skórce występują przewody mleczne i dermatocystydy[5].
Opisano występowanie tego gatunku w Afryce Północnej, Azji, Europie i Ameryce Północnej[8]. W Polsce jest bardzo pospolity[3].
Rośnie w lasach iglastych, szczególnie w podgórskich lasach świerkowych i w nizinnych lasach sosnowych jest dość częsty. W lasach liściastych jest rzadki[7]. Owocniki pojawiają się od wczesnego lata do późnej jesieni[6]. Szczególnie częsty na podłożu kwaśnym, wilgotnym, porośniętym mchami[9].
Grzyb mikoryzowy[3]. Jest trujący. Nie należy do najsilniej trujących grzybów, jednak po zjedzeniu nawet małej ilości powoduje bóle brzucha, mdłości i wymioty. Z tego też powodu grzyb otrzymał nazwę gatunkową „wymiotny”[4].
Gołąbek wymiotny (Russula emetica (Schaeff.) Pers.) – gatunek grzybów należący do rodziny gołąbkowatych (Russulaceae).
Russula emetica é um cogumelo basidiomiceto que pode ser encontrado na natureza na Europa, norte da África, Ásia e América do Norte. É a espécie-tipo do gênero Russula. Possui um chapéu predominantemente vermelho, de até 8,5 cm de diâmetro e com um formato que varia de convexo a achatado. Sua estipe (o "tronco" do cogumelo) é lisa, branca e atinge 10,5 cm de altura. As lamelas também são brancas e espaçadas entre si; já sua carne é frágil e tem um sabor muito forte e picante. O pigmento que confere a cor vermelha ao chapéu é parcialmente solúvel em água, de modo que quando o cogumelo é exposto à chuva pode perder um pouco de sua cor.
A espécie foi descrita pela primeira vez por Schäffer em 1774, sendo chamada na época de Agaricus emeticus, mas foi Persoon quem a transferiu, em 1796, para o gênero Russula, preservando o epíteto emetica, palavra derivada do grego antigo emetikos (εμετικος), que significa "emético" ou "indutor de vômito". É uma referência a um dos sintomas provocados pela ingestão do cogumelo, que também pode causar náuseas, diarreia e cólicas abdominais. Apesar disso, o fungo tem sido usado na culinária após passar por algum processo que reduza a quantidade de toxinas, como a parboilização. Pode ser salgado, preparado como pickles e sua cutícula é usada como tempero para goulash. Vários animais se alimentam do cogumelo, como algumas espécies de esquilos, lesmas, caracóis e moscas-das-frutas.
Como todas as espécies de Russula, R. emetica é um fungo micorrízico, formando portanto uma parceria mutuamente benéfica com raízes de árvores e de algumas plantas herbáceas. As plantas hospedeiras preferidas são as coníferas, principalmente pinheiros. Os corpos de frutificação crescem individualmente, dispersos, ou em grupos com musgos do gênero Sphagnum perto de pântanos, além de florestas de coníferas e mistas. Eles se desenvolvem principalmente entre os meses de agosto e outubro e a longevidade dos cogumelos foi estimada em 4 a 7 dias.
A espécie foi descrita oficialmente pela primeira vez em 1774, sendo batizada na época como Agaricus emeticus. Essa descrição original foi feita pelo alemão Jacob Christian Schäffer, em sua série de obras sobre fungos da Baviera e do Palatinado intitulada Fungorum qui in Bavaria et Palatinatu circa Ratisbonam nascuntur icones.[5] Mais tarde, em 1796, o micologista Christiaan Hendrik Persoon transferiu o cogumelo para o gênero Russula, onde permanece até a atualidade.[6] O epíteto específico é derivado do grego antigo emetikos (εμετικος), que significa "emético" ou "indutor de vômito".[7] De modo similar, seus nomes populares em língua inglesa sickener, emetic russula e vomiting russula, são uma referência a alguns dos sintomas provocados pela ingestão do cogumelo.[8][9][10]
De acordo com o banco de dados nomenclatural MycoBank, Agaricus russula é considerado sinônimo de R. emetica. Este nome foi publicado por Giovanni Antonio Scopoli em 1772, dois anos antes da descrição de Schäffer. No entanto, este termo está indisponível, isso porque o nome dado por Persoon é um nome sancionado.[11] Outros sinônimos incluem Amanita rubra de Jean-Baptiste Lamarck (1783), e Agaricus ruber de Augustin Pyramus de Candolle (1805).[12]
Russula emetica é a espécie-tipo do gênero Russula.[13] De acordo com a classificação infragenérica dos Russula idealizada por Rolf Singer, é também o tipo da seção Russula.[14][15] Em uma classificação alternativa proposta por Henri Romagnesi, é a espécie-tipo da subsecção Emeticinae.[16] A análise molecular das espécies europeias de Russula determinou que R. emetica pode ser agrupada num clado com R. raoultii, R. betularum e R. nana;[17] uma análise posterior confirmou a estreita relação filogenética entre R. emetica e esses dois últimos Russula.[18]
O píleo (o "chapéu" do cogumelo) de R. emetica tem superfície pegajosa, mede 2,5 a 8,5 cm de diâmetro, com um formato que varia de convexo (em espécimes jovens) a achatado, às vezes com uma depressão central, e às vezes com um umbo superficial. Tem cor escarlate-brilhante ou vermelho-cereja e, quando maduro, suas bordas apresentam sulcos radiais finos que se estendem 2 a 7 milímetros em direção ao centro do chapéu. A cutícula pode ser facilmente destacada do píleo. A carne é frágil e branca (ou tingida de vermelho diretamente sob a cutícula do chapéu), mede 4 a 9 milímetros de espessura, e tem um sabor muito forte e picante. As lamelas são espaçadas, brancas a branco-creme, e têm uma ligação com o tronco que varia de adnata adnexa a totalmente livre. Elas são intervenosas (contendo veias transversais nos espaços entre as lamelas) e ocasionalmente se bifurcam próximo à margem do chapéu. Os corpos de frutificação têm um cheiro ligeiramente frutado ou picante.[19]
A estipe (o "tronco" do cogumelo) é branca e mede 4,5 a 10,5 cm de comprimento por 0,7 a 2,4 cm de espessura. Tem mais ou menos a mesma largura em toda sua extensão, embora possa ser um pouco mais grossa perto da base. Sua superfície é seca e lisa, por vezes marcada por sulcos longitudinais discretos. O tronco é recheado (preenchido com um material de aspecto algodonoso) ou parcialmente oco, e não possui um anel ou véu parcial.[19]
Os pigmentos vermelhos deste e de outros cogumelos do gênero Russula são solúveis em água até um certo grau, e os corpos de frutificação muitas vezes murcham ou ficam mais brancos com a chuva ou a luz do sol;[20] a cor do chapéu de espécimes mais velhos pode desbotar e ficar rosa ou laranja, ou desenvolver manchas brancas.[21] O principal pigmento responsável pela cor vermelha dos corpos de frutificação é chamado russularhodin, mas pouco se sabe sobre sua composição química.[22]
Russula emetica produz uma impressão de esporos, técnica utilizada na identificação de fungos, de cor branca-amarelada. Os esporos são aproximadamente elípticos ou ovais, com uma superfície bastante verrucosa e parcialmente reticulada (formando uma espécie de "rede"). Eles têm dimensões de 8,8 a 11,0 por 6,6 a 8 micrômetros (μm) e são amiloides, o que significa que absorvem o iodo quando corados com o reagente de Melzer, ficando azuis, cinza-azulados ou com uma tonalidade enegrecida. Os basídios (as células portadoras de esporos) têm forma de trevo em secção transversal, possuem quatro esporos cada, são hialinos (translúcidos) e medem 32,9 a 50 por 9,0 a 11,6 μm. Os cistídios localizados na face lamelar (pleurocistídios) são um tanto cilíndricos a em forma de trevo ou algo fusiformes, e medem 35 a 88 por 7,3 a 12,4 μm. Eles são amarelados e contêm conteúdos granulares. Os queilocistídios (encontrados nas bordas das lamelas), de formato semelhantes aos pleurocistídios, possuem paredes finas, são hialinos e medem 14 a 24 por 4,4 a 7,3 μm. As fíbulas estão ausentes nas hifas.[19]
Russula emetica é uma das mais de 100 espécies de Russula com chapéu vermelho conhecidas mundialmente.[23] R. nobilis, cujo nome popular em inglês é beechwood sickener, é uma espécie semelhante encontrada sob faias na Europa. Muitos cogumelos parecidos, como o R. sanguinaria, não são comestíveis; esta espécie pode ser distinguida de R. emetica pelo tronco avermelhado.[23] R. aurea, no entanto, é comestível. Tem estipe, lamelas e carne amarelas, além de chapéu vermelho.[24] A comestível R. rugulosa — comum em florestas mistas no leste e norte dos Estados Unidos — tem sua cutícula do chapéu enrugada e espiculada, esporos cor de creme e sabor suave.[25] Outra espécie não comestível, R. fragilis, possui lamelas entalhadas, e seu tronco se mancha de azul com o naftol.[26] A incomum subespécie europeia R. emetica longipes se distingue pelo seu tronco mais alongado e suas lamelas cor de ocre. A R. betularum, um cogumelo europeu com o corpo de frutificação bastante pálido e encontrado em florestas de coníferas e charnecas, às vezes é considerada uma subespécie de R. emetica.[27] R. nana tem uma distribuição restrita às campinas de terras altas árticas e subárticas onde o salgueiro-anão (Salix herbacea) e a uva-de-urso-alpina (Arctostaphylos alpina) são abundantes.[28]
Como todas as espécies de Russula, R. emetica é um fungo micorrízico, formando portanto uma parceria mutuamente benéfica com raízes de árvores e de algumas plantas herbáceas.[23] As ectomicorrizas garantem ao cogumelo compostos orgânicos importantes para a sua sobrevivência oriundos da fotossíntese do vegetal; em troca, a planta é beneficiada por um aumento da absorção de água e nutrientes graças às hifas do fungo. A existência dessa relação é um requisito fundamental para a sobrevivência e crescimento adequado de certas espécies de árvores, como alguns tipos de coníferas.[29]
As plantas hospedeiras preferidas são as coníferas, principalmente pinheiros.[23] Os corpos de frutificação crescem individualmente, dispersos, ou em grupos com musgos do gênero Sphagnum perto de pântanos, além de florestas de coníferas e mistas. O fungo, ocasionalmente, frutifica em húmus ou pedaços de madeira podre.[19] O cogumelo é encontrado no norte da África, Ásia, Europa e América do Norte, e pode ser regionalmente muito comum.[27] Há algumas dúvidas sobre a extensão da sua abrangência na América do Norte, com alguns avistamentos se referindo a seu "primo" R. silvicola. Inicialmente o nome "Russula emetica" era muitas vezes aplicado a qualquer cogumelo Russula branco de chapéu vermelho.[19] Os avistamentos registrados na Austrália são agora atribuídos à R. persanguinea, que tem cor semelhante.[30]
Na Escócia, um estudo de campo longitudinal avaliando o crescimento da produção de R. emetica em uma plantação de Pinheiro-da-escócia constatou que a produtividade total foi de 0,24 a 0,49 milhão de cogumelos por hectare por ano, correspondendo a um peso líquido de 265 a 460 kg por hectare por ano. A produtividade foi maior no período de agosto a outubro. A longevidade dos cogumelos foi estimada em 4 a 7 dias.[31] Em um estudo sobre a diversidade de fungos de espécies ectomicorrízicas em uma floresta de Picea sitchensis, R. emetica foi um dos cinco principais fungos dominantes. Comparando-se a frequência de produção de corpos de frutificação entre floretas de 10, 20, 30 ou 40 anos de idade, R. emetica foi mais prolífica no último grupo.[32]
Russula emetica é geralmente considerado um fungo não comestível, embora não seja tão perigoso como às vezes é descrito nos guias de cogumelos mais antigos.[33] A maioria dos sintomas que provoca são de natureza gastrointestinal: náuseas, diarreia, vômitos e cólicas abdominais. Estes sintomas começam tipicamente trinta minutos a três horas após a ingestão do cogumelo,[34] e geralmente diminuem espontaneamente, ou pouco tempo depois de o material ingerido ser expelido do trato digestivo.[19] As substâncias ativas não foram identificadas, mas acredita-se que sejam sesquiterpenos, compostos químicos que já foram isolados a partir de fungos do gênero Lactarius (da mesma família dos Russula) e de R. sardonia.[35] Os sesquiterpenoides que foram identificados a partir de R. emetica incluem os compostos já conhecidos previamente como lactarorufin A, furandiol, metoxifuranalcool, e um composto não identificado exclusivo desta espécie.[36]
Seu sabor amargo desaparece após o cozimento e alguns especialistas passam a considerá-lo um cogumelo comestível, embora o consumo não seja recomendado. O cogumelo costumava ser amplamente consumido em países da Europa Oriental e da Rússia, após passar pelo processo de parboilização (o qual remove as toxinas), e depois de salgado ou preparado como pickles.[23] Em algumas regiões da Hungria e da Eslováquia, a cutícula do chapéu é removida e usada como tempero para goulash.[37] Sabe-se que tanto o esquilo-vermelho-eurasiático (Sciurus vulgaris) como o esquilo-vermelho-americano (Tamiasciurus hudsonicus) forrageiam, armazenam e comem R. emetica.[38][39] Outros animais que foram documentados consumindo o cogumelo incluem: o caracol Mesodon thyroidus,[40] várias espécies de lesmas (Arion ater, A. subfuscus, A. intermedius, Limax maximus, L. cinereoniger e Deroceras reticulatum),[41] as moscas-das-frutas Drosophila falleni e D. quinaria,[42] e o mosquito Allodia bipexa.[43]
|lingua3= (ajuda) |lingua3= (ajuda) |lingua3= (ajuda)
Russula emetica é um cogumelo basidiomiceto que pode ser encontrado na natureza na Europa, norte da África, Ásia e América do Norte. É a espécie-tipo do gênero Russula. Possui um chapéu predominantemente vermelho, de até 8,5 cm de diâmetro e com um formato que varia de convexo a achatado. Sua estipe (o "tronco" do cogumelo) é lisa, branca e atinge 10,5 cm de altura. As lamelas também são brancas e espaçadas entre si; já sua carne é frágil e tem um sabor muito forte e picante. O pigmento que confere a cor vermelha ao chapéu é parcialmente solúvel em água, de modo que quando o cogumelo é exposto à chuva pode perder um pouco de sua cor.
A espécie foi descrita pela primeira vez por Schäffer em 1774, sendo chamada na época de Agaricus emeticus, mas foi Persoon quem a transferiu, em 1796, para o gênero Russula, preservando o epíteto emetica, palavra derivada do grego antigo emetikos (εμετικος), que significa "emético" ou "indutor de vômito". É uma referência a um dos sintomas provocados pela ingestão do cogumelo, que também pode causar náuseas, diarreia e cólicas abdominais. Apesar disso, o fungo tem sido usado na culinária após passar por algum processo que reduza a quantidade de toxinas, como a parboilização. Pode ser salgado, preparado como pickles e sua cutícula é usada como tempero para goulash. Vários animais se alimentam do cogumelo, como algumas espécies de esquilos, lesmas, caracóis e moscas-das-frutas.
Como todas as espécies de Russula, R. emetica é um fungo micorrízico, formando portanto uma parceria mutuamente benéfica com raízes de árvores e de algumas plantas herbáceas. As plantas hospedeiras preferidas são as coníferas, principalmente pinheiros. Os corpos de frutificação crescem individualmente, dispersos, ou em grupos com musgos do gênero Sphagnum perto de pântanos, além de florestas de coníferas e mistas. Eles se desenvolvem principalmente entre os meses de agosto e outubro e a longevidade dos cogumelos foi estimada em 4 a 7 dias.
Russula emetica (Jacob Christian Schäffer, 1763/1774 ex Christian Hendrik Persoon, 1796)[1] denumită în popor vinețica focului, scuipatul dracului, stupitul satanei sau pâinișoară piperată,[2] este o specie de ciuperci otrăvitoare câteodată letale a încrengăturii Basidiomycota din familia Russulaceae și de genul Russula care coabitează, fiind un simbiont micoriza (formează micorize pe rădăcinile arborilor). Ea precum variațiile ei se pot găsi în România, Basarabia și Bucovina de Nord, crescând solitare sau în grupuri mai mici în zonele umede ale pădurilor de conifere sub molizi și mult mai rar în cele de foioase, acolo mai ales sub fagi. Soiul preferă soluri puțin adânci, pe teren mlăștinos sau turbăros, ce se întinde deasupra unor materiale carbonate. Timpul apariției este din iulie până în octombrie (noiembrie).[3][4]
R. emetica, spori
R. emetica lamele și picior
R. emetica, lamele din apropiere
R. emetica roză
Toxicologia acestei ciuperci foarte otrăvitoare nu se poate descrie exact, fiind cuprinsă sub termenul sindrom resinoidian. Nu este posibil de a detoxifica-o prin fierbere, uscare sau sărare cum se poate citi câteodată. Foarte periculos este consumul crud pentru a dovedi de exemplu cuiva suportarea iuțimii. Pentru intoxicare ajung doze mici. Simptomele se arată foarte repede, deja un sfert de oră după consum, prin slăbiciune, anxietate, amețeală care sunt atât de puternice, încât statul în picioare devine imposibil, urmat de stări de greață și vărsături, probleme acute și severe la nivel gastrointestinal cu crampe și diaree puternice, durerile de stomac durând până la opt zile. Pentru a atenua tulburările se recomandă băut de lapte rece și comprese calde la nivelul abdomenului. Adesea oară se prezentă dificultăți respiratorii care sunt periculoase pentru bolnavi de plămâni.[6][7]
Vinețica focului se poate confunda cu alte soiuri otrăvitoare ca de exemplu variațiile ei Russula betularum,[8] Russula grisescens,[9] Russula fragilis,[10] Russula silvicola sin. Russula silvestris[11] și în special cu Russula nobilis (vinețica nobilă) sau cu Russula luteotacta,[12] Russula mesospora sin. Russula intermedia,[13] Russula persicina,[14] Russula pseudointegra,[15] Russula rhodopus[16] Russula rubra[17] respectiv Russula sanguinea.[3]
De asemenea, Russula emetica poate fi confundată cu specii comestibile cum sunt Russula aurea, Russula decipiens,[18] Russula decolorans,[19] Russula integra,[20] Russula paludosa,[21] Russula rosea sin. Russula lepida,[22] Russula vesca (se decolorează cu sulfat de fier portocaliu-roșu) [23] sau Russula xerampelina.[24]
!Russula.badia!
!!R. betularum!!
!!R. fragilis!!
!Russula mesospora!
!Russula luteotacta!
!!Russula nobilis!!
!Russula persicina!
!Russula pseudointegra!
!Russula rhodopus!
!!Russula rubra!!
!Russula sanguinea!
Russula aurea
Russula decipiens
Russula decolorans
Russula integra
Russula paludosa
Russula rosea sin. lepida
!Russula rubra!
Russula vesca
Russula xerampelina
Materiale media legate de Vinețica focului la Wikimedia Commons
Russula emetica (Jacob Christian Schäffer, 1763/1774 ex Christian Hendrik Persoon, 1796) denumită în popor vinețica focului, scuipatul dracului, stupitul satanei sau pâinișoară piperată, este o specie de ciuperci otrăvitoare câteodată letale a încrengăturii Basidiomycota din familia Russulaceae și de genul Russula care coabitează, fiind un simbiont micoriza (formează micorize pe rădăcinile arborilor). Ea precum variațiile ei se pot găsi în România, Basarabia și Bucovina de Nord, crescând solitare sau în grupuri mai mici în zonele umede ale pădurilor de conifere sub molizi și mult mai rar în cele de foioase, acolo mai ales sub fagi. Soiul preferă soluri puțin adânci, pe teren mlăștinos sau turbăros, ce se întinde deasupra unor materiale carbonate. Timpul apariției este din iulie până în octombrie (noiembrie).
Bljuvna golobica (znanstveno ime Russula emetica) je gliva s strupeno gobo iz družine golobičarke.
Vrsta je bila prvič opisana kot Agaricus emeticus, opisal pa jo je leta 1774 Jacob Christian Schaeffer v svoji zbirki knjig o gobah Fungorum qui in Bavaria et Palatinatu circa Ratisbonam nascuntur icones.. Kasneje je bila vrsta uvrščena v rod golobic (Russula), kamor jo je leta 1796 uvrstil Christian Hendrik Persoon. Znanstveno ime izvira iz starogrške besede emetikos/εμετικος, ki pomeni bljuvanje[1].
Bljuvna golobica je goba, ki ima sprva od 3 do 5 cm velik, vzbočen, nato zravnan klobuk z nekoliko udrtim osredjem. Svetleča in lahko lupljiva kožica je rdeče ali rožnate barve. Na spodnji strani klobuka je trosovnica, sestavljena iz snežno belih, gostih lističev, ki so pripeti na bet. V lističih je bel trosni prah, sestavljen iz 8-10 x 6-7 mikronov velikih, jajčastih, bradavičastih trosov.
Bet gobe doseže od 3–6 cm v višino in ima premer od 0,6 – 1 cm. Valjast bet je sprva poln, v starosti pa dobi vatasto sredino in je precej krhek. Meso gobe je belo in sočno, prijetnega vonja in zelo ostrega okusa.
Bljuvna golobica je pogosta vrsta, ki je razširjena po višje ležečih iglastih in mešanih gozdovih Evrope Severne Afrike, Azije in Severne Amerike[2]. Ta vrsta golobic ima rada bolj zamočvirjena tla, raste pa od pozne pomladi pa vse do prvega snega.
Kljub temu, da je bljuvna golobica strupena vrsta, ni zelo nevarna. Po zaužitju se pojavi gastrointestinalni sindrom (zastrupitev prebavil), strupena pa je tudi prekuhana.
Obstaja več različkov bljuvne golobice, ki imajo lahko klobuk premera tudi nad 10 cm, vse podvrste pa so bolj ali manj rdečih barv in so vse pekoče in strupene. Nekatere vrste golobic z rdečim klobukom pa so lahko tudi užitne. Te običajno ne pečejo na koncu jezika.
Bljuvna golobica (znanstveno ime Russula emetica) je gliva s strupeno gobo iz družine golobičarke.
Vrsta je bila prvič opisana kot Agaricus emeticus, opisal pa jo je leta 1774 Jacob Christian Schaeffer v svoji zbirki knjig o gobah Fungorum qui in Bavaria et Palatinatu circa Ratisbonam nascuntur icones.. Kasneje je bila vrsta uvrščena v rod golobic (Russula), kamor jo je leta 1796 uvrstil Christian Hendrik Persoon. Znanstveno ime izvira iz starogrške besede emetikos/εμετικος, ki pomeni bljuvanje.
Den mykologiska karaktären hos giftkremla:
hymenium:
skivor
hatt:
välvd
skivtyp:
vidfästa
ätlighet:
oätlig
giftig
fot:
bar
sporavtryck:
vit
ekologi:
mykorrhiza
Giftkremla (Russula emetica) är en svampart i släktet kremlor. Giftkremlan har en starkt brännande smak och klassas som oätlig och svagt giftig.
Giftkremla är typart för släktet Russula. Den har en röd, konvex till flat hatt som är upp till 8,5 centimeter i diameter, med ett toppskikt som kan skalas bort nästan ända in till centrum. Lamellerna är vita till creme-färgade och sitter tätt. Den jämna och vita foten mäter upp till 10,5 centimeters höjd och 2,4 centimeters bredd. Den beskrevs vetenskapligt för första gången 1774. Denna svamp har ett stort utbredningsområde på norra halvklotet, där den växer på jorden i fuktig skogsmark och bildar mykorrhiza med barrträd, särskilt med tall.
Svampens namn syftar på de skador i matsmältningskanalen som den orsakar om den äts rå. Fruktkroppens kött är mycket pepprigt, men dess frånstötande smak och dess giftighet kan tas bort med förvällning alternativt ättiksinläggning. I allmänhet rekommenderas det inte att man äter den, men det är ganska vanligt att man äter den i Östeuropa och Ryssland. I släktet Russula finns det många arter som liknar giftkremla, med röd hatt och vita lameller. En del av dessa kan med säkerhet skiljas från giftkremlan endast med hjälp av mikroskopiska egenskaper.
Wikimedia Commons har media som rör Giftkremla.
Giftkremla (Russula emetica) är en svampart i släktet kremlor. Giftkremlan har en starkt brännande smak och klassas som oätlig och svagt giftig.
Giftkremla är typart för släktet Russula. Den har en röd, konvex till flat hatt som är upp till 8,5 centimeter i diameter, med ett toppskikt som kan skalas bort nästan ända in till centrum. Lamellerna är vita till creme-färgade och sitter tätt. Den jämna och vita foten mäter upp till 10,5 centimeters höjd och 2,4 centimeters bredd. Den beskrevs vetenskapligt för första gången 1774. Denna svamp har ett stort utbredningsområde på norra halvklotet, där den växer på jorden i fuktig skogsmark och bildar mykorrhiza med barrträd, särskilt med tall.
Svampens namn syftar på de skador i matsmältningskanalen som den orsakar om den äts rå. Fruktkroppens kött är mycket pepprigt, men dess frånstötande smak och dess giftighet kan tas bort med förvällning alternativt ättiksinläggning. I allmänhet rekommenderas det inte att man äter den, men det är ganska vanligt att man äter den i Östeuropa och Ryssland. I släktet Russula finns det många arter som liknar giftkremla, med röd hatt och vita lameller. En del av dessa kan med säkerhet skiljas från giftkremlan endast med hjälp av mikroskopiska egenskaper.
Шапка рівномірно забарвлена, рожево- або цегляно-червона, зрідка вицвітає, 4–7, дуже рідко до 10 см у діаметрі, опукло, опукло-розпростерта, з опущеним, тупим, гладеньким, згодом іноді короткорубчастим краєм, гола. Шкірка легко знімається. Пластинки білі, при достиганні кремові. Спори 8–10(12)×8–9 мкм, шипуваті. Ніжка 4–6×1–2 см, біля, зрідка червонувата, щільна. М'якуш білий, під шкіркою червоний, пекучо-їдкий, із приємним запахом кокосу.
Зустрічається по всій Україні. Росте у листяних і соснових лісах у червні — жовтні.
Неїстівний гриб. Сирий гриб отруйний, у ньому міститься отрута мускарин. Вживання спричиняє блювання. Усі сироїжки з червоними шапинками та білим споровим порошком потрібно уникати, аби не переплутати з цим отруйним грибом.
Russula emetica là một loài nấm, là loài đặc trưng của chi Russula. Nó có mũ nấm phẳng hoặc lồi màu đỏ với đường kính lên tới 8,5 cm (3,3 in) với lớp biểu bì mũ nấm có thể được bóc ra gần đến trung tâm. Lá tia có màu trắng kem nhạt, và rất gần nhau. Một cuống trắng mịn dày 2,4 cm. Được mô tả lần đầu vào năm 1774, loài nấm này có phạm vi phân bố rộng ở Bắc bán cầu, nơi nó mọc trên mặt đất trong rừng ẩm ướt trong một quần thể nấm rễ kết hợp với các loài tùng, đặc biệt là loài thông.
Russula emetica được mô tả chính thức lần đầu tiên dưới tên Agaricus emeticus bởi Jacob Christian Schaeffer năm 1774, trong tập sách về các loài nấm vùng Bavaria và Palatinate, Fungorum qui in Bavaria et Palatinatu circa Ratisbonam nascuntur icones.[6] Christian Hendrik Persoon đặt nó trong chi Russula năm 1796,[7] nơi nó được giữa lại đến nay. Theo MycoBank, Agaricus russula là tên đồng nghĩa của R. emetica được công bố bởi Giovanni Antonio Scopoli năm 1772, hai năm trước khi Schaeffer mô tả loài này. Các tên đồng nghĩa khác là Amanita rubra của Jean-Baptiste Lamarck (1783), và Agaricus ruber của Augustin Pyramus de Candolle (1805).[5] Tên loài (emetica) xuất phát từ tiếng Hy Lạp cổ đại emetikos/εμετικος có nghĩa là 'gây nôn'.[8]
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến bộ nấm Agaricales này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Russula emetica là một loài nấm, là loài đặc trưng của chi Russula. Nó có mũ nấm phẳng hoặc lồi màu đỏ với đường kính lên tới 8,5 cm (3,3 in) với lớp biểu bì mũ nấm có thể được bóc ra gần đến trung tâm. Lá tia có màu trắng kem nhạt, và rất gần nhau. Một cuống trắng mịn dày 2,4 cm. Được mô tả lần đầu vào năm 1774, loài nấm này có phạm vi phân bố rộng ở Bắc bán cầu, nơi nó mọc trên mặt đất trong rừng ẩm ướt trong một quần thể nấm rễ kết hợp với các loài tùng, đặc biệt là loài thông.
Сыроежка жгучеедкая, или Сыроежка рвотная (лат. Rússula emética) — гриб из рода Сыроежка семейства Сыроежковые.
Шляпка сначала выпуклая, потом плоская, иногда в центре воронковидная, диаметром 5—9 см, с отделяющейся кожицей, красноватая, светло-красная или красная.
Край шляпки ребристый, тупой, мякоть белая, под кожицей розоватая, ломкая, с очень острым и горьким вкусом, и фруктовым запахом.
Пластинки всегда белые, приросшие к ножке, у старых грибов желтоватые.
Ножка белая, местами розовая, цилиндрическая.
Споровый порошок чисто-белый.
Образует микоризу с хвойными и лиственными деревьями.
Гриб несъедобен из-за горького вкуса, по другим сведениям условно-съедобен. По сведениям зарубежных специалистов слабо ядовит, вызывает нарушения работы желудочно-кишечного тракта. Имеются также сведения о присутствии в нём мускарина. Некоторые грибники используют его в солениях после двадцатиминутного отваривания и промывания. Плодовое тело сыроежки жгучеедкой используется для производства гомеопатического средства «Агарикус эметикус». Действующие вещества не идентифицированы, предполагается, что они относятся к группе сесквитерпенов[1].
Сыроежка жгучеедкая, или Сыроежка рвотная (лат. Rússula emética) — гриб из рода Сыроежка семейства Сыроежковые.
ドクベニタケ（毒紅茸、Russula emetica (Schaeff.:Fr.) Gray）はベニタケ科ベニタケ属ドクベニタケ節のキノコ。夏から秋に様々な森林下に発生する菌根菌。傘は赤からピンク色。雨などによって色が落ち、白くなっていることもある。傘の表面が皮状になっていて容易にむくことが出来る。ひだは白色。肉は白色でとても辛く無臭。硫酸鉄(II)水溶液と反応しピンク色に変色する。柄は白色。有毒。毒成分はムスカリン類、溶血性タンパク。本種は類似種が多いので同定が難しい。
毒キノコの識別法の誤った俗説として、縦に裂ければよい、派手な色のものは有毒などとするものが生じた背景にはドクベニタケの存在が大きかったと言われている。これはドクベニタケが、子実体が球状細胞から構成されていて裂こうとするとぼろぼろ崩れてしまうベニタケ科のキノコであること、また赤やピンクといった目立つ色をしていること、さらにいかにも毒キノコ然とした刺激に富んだ味に起因する。実際には毒キノコの大半はベニタケ科以外の科に属しているので容易に縦に裂け、ベニテングタケなどを除くと地味な色のものが普通であり、味もむしろ美味なものがしばしばある。
毒成分はムスカリン類、溶血性タンパク。旧い文献などでは、不食(毒はないが、食べられない)として記載されているものがあるため注意。
味は辛味があり、食感はぼそぼそとしている。スペインでは辛い味付けの料理に利用されている。
ドクベニタケ（毒紅茸、Russula emetica (Schaeff.:Fr.) Gray）はベニタケ科ベニタケ属ドクベニタケ節のキノコ。夏から秋に様々な森林下に発生する菌根菌。傘は赤からピンク色。雨などによって色が落ち、白くなっていることもある。傘の表面が皮状になっていて容易にむくことが出来る。ひだは白色。肉は白色でとても辛く無臭。硫酸鉄(II)水溶液と反応しピンク色に変色する。柄は白色。有毒。毒成分はムスカリン類、溶血性タンパク。本種は類似種が多いので同定が難しい。
毒キノコの識別法の誤った俗説として、縦に裂ければよい、派手な色のものは有毒などとするものが生じた背景にはドクベニタケの存在が大きかったと言われている。これはドクベニタケが、子実体が球状細胞から構成されていて裂こうとするとぼろぼろ崩れてしまうベニタケ科のキノコであること、また赤やピンクといった目立つ色をしていること、さらにいかにも毒キノコ然とした刺激に富んだ味に起因する。実際には毒キノコの大半はベニタケ科以外の科に属しているので容易に縦に裂け、ベニテングタケなどを除くと地味な色のものが普通であり、味もむしろ美味なものがしばしばある。
_Fr_112.jpg)
.JPG)
