The Kauai ʻakialoa (Akialoa stejnegeri) was a Hawaiian honeycreeper in the subfamily Carduelinae of the family Fringillidae. It was endemic to the island of Kauai, Hawaii. It became extinct in the 20th century due to introduced avian disease and habitat loss. The Kauai ʻakialoa was about seven and a half inches in length and had a very long downcurved bill, which covered one third of its length. The adult males were bright olive-yellow on top and yellow on the bottom. The throat, breast, and sides of the body were olive-yellow. The females, however, were green-gray above and had a shorter bill.
The Kauai ʻakialoa was believed to have lived in forests above 1,148 feet (350 m) above sea level, but was frequently observed flying to the lower elevations of the island. This once very rare and unique bird used its long curved bill to reach the nectar of lobelias and ʻohiʻa blossoms. It also ate insects from under tree bark and from under mats of lichens and moss on trees. Acanthocephalan parasite Apororhynchus hemignathi was discovered in the intestine of the Kauaʻi ʻakialoa in 1896.[3]
The Kauai ʻakialoa, like all the other ʻakialoa subspecies (now all raised to species), was rare even when it was first discovered in the 18th century. According to fossil records, their numbers declined extremely in the early 20th century. The typical habitats for the Kauai ʻakialoa were either tropical lowlands or moist montane forests of the Hawaiian Islands.
Many people believe that the bird's frequent ventures to lower elevations were its undoing, possibly due to a low elevation avian disease. An invasive species of mosquito, the possible disease vector which led to demise of the ʻakialoa, was first introduced via whaling ships in 1826.[4] The insects tended to prefer low elevation, moist environments, and seasonally warm temperatures, which is the conditions in which ʻakialoa birds were found. These mosquitoes were carrying a type of malaria which infected and killed a majority of the ʻakialoa birds, thus beginning the slow demise of the species, as well as many other Hawaiian species.[5]
The last documented Kauai ʻakialoa was seen in 1967. ʻAkialoa were once known on all of the other larger Hawaiian islands, but the Kauai species seems to have outlived all the rest. Unfortunately, scientists fear that even this bird might have gone extinct. Because these birds were so rare, not much is known about their life history.
Changes to low-elevation ecosystems caused the downfall of many if not all major forest birds on Kauai. These changes began when the first Polynesians settled on the island and logged and cleared some of the arable land for crops. With new settlers, invasive plants and animals entered the Hawaiian Islands. Today, only about 40,000 acres (160 km2) of Kauai have not been drastically altered. Many avian diseases and parasites also pose a major threat to Hawaii's forest birds. Dramatic forest fires on the islands in the past caused further habitat destruction for the Kauai ʻakialoa.
The Forest Reserve Act of 1903 was created to protect the forests and river watersheds on the island. In 1907, the Hawaiian Territorial Legislature passed a law to protect all native perching birds. In 1964, two scientists, F. Richardson and J. Bowles, published a survey of the birds of Kauai and introduced the world to these beautiful birds' fragile existence.
The Kauai ʻakialoa was registered as an endangered species in 1967 under the federal Endangered Species Act. The service began bird surveys on Kauai from 1968 to 1973. Extensive work on the puaiohi, another rare Kauai forest bird, has yielded no sightings of the Kauai ʻakialoa. In September 2021, the U.S. Fish and Wildlife Service proposed declaring the Kauaʻi ʻakialoa extinct, following the IUCN.[6]
{{cite web}}: CS1 maint: url-status (link) The Kauai ʻakialoa (Akialoa stejnegeri) was a Hawaiian honeycreeper in the subfamily Carduelinae of the family Fringillidae. It was endemic to the island of Kauai, Hawaii. It became extinct in the 20th century due to introduced avian disease and habitat loss. The Kauai ʻakialoa was about seven and a half inches in length and had a very long downcurved bill, which covered one third of its length. The adult males were bright olive-yellow on top and yellow on the bottom. The throat, breast, and sides of the body were olive-yellow. The females, however, were green-gray above and had a shorter bill.
De kauai-akialoa (Akialoa stejnegeri synoniemen: Hemignathus ellisianus stejnegeri en Hemignathus procerus) is een zangvogel uit de familie Fringillidae (vinkachtigen).
De naamgeving van deze soort is verwarrend. De vogel wordt ook wel beschouwd als ondersoort van de oahu-akialoa (Akialoa ellisiana) en als soort uit het geslacht Hemignathus. BirdLife International beschouwt deze vink als een ondersoort.
Deze (onder-)soorten waren endemisch in Hawaï en worden beschouwd als uitgestorven. De kauai-akialoa is sinds 1969 - ondanks zorgvuldig veldonderzoek- niet meer waargenomen op het Hawaiiaanse eiland Kauai. Het was de (onder)soort die zich het langst wist te handhaven. Men veronderstelt dat deze vinken uitstierven door habitatverlies en geïmporteerde infectieziekten, verder speelden mogelijk ingevoerde predatoren en tropische stormen een negatieve rol.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe kauai-akialoa (Akialoa stejnegeri synoniemen: Hemignathus ellisianus stejnegeri en Hemignathus procerus) is een zangvogel uit de familie Fringillidae (vinkachtigen).
Multimedia w Wikimedia Commons Hawajka samotna (Akialoa stejnegeri) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny łuszczakowatych. Występował endemicznie na Kauaʻi (Hawaje). Wymarły. Możliwe, że niewielka liczba osobników przetrwała do 1965.
Po raz pierwszy gatunek opisał Scott B. Wilson w 1889 na łamach The Annals and magazine of natural history. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Hemignathus stejnegeri celem upamiętnienia Leonharda Stejnegera[3]. Obecnie (2017) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza hawajkę samotną w rodzaju Akialoa[4]. Nazewnictwo hawajki samotnej i pokrewnych jej gatunków jest sporne. Hawajka samotna była opisana pod kilkoma synonimami[5][6].
Długość ciała wynosi około 20 cm[5]. Według Wilsona długość skrzydła wynosiła 83–86 mm, długość skoku 25–26 mm, długość dzioba 60,5–64 mm[3]. Występował dymorfizm płciowy w upierzeniu. Samiec miał oliwkowoszare ciemię, na grzbiecie kolor przechodził w oliwkowy, na kuprze jaśniejszy. Przód głowy oliwkowy, widoczna była słabo zaznaczona brew. Spód ciała jasnożółty z oliwkowym nalotem na bokach ciała. Pokrywy podogonowe żółtooliwkowe. Skrzydła i sterówki brązowe, krawędzie zewnętrznych chorągiewek oliwkowe. Tęczówka ciemnobrązowa, dziób czarny. Samica z wierzchu żółtopłowa, pióra na głowie mają ciemne środki. Brew wyraźniejsza, niż u samca. Spód ciała żółtopłowy[5].
Hawajki samotnw występowały endemicznie na Kauaʻi[6][5], gdzie zamieszkiwały lasy – zarówno te na wyżej położonych płaskowyżach, jak i niemal na wybrzeżu. Podczas żerowania zachowywały się żwawo, skacząc z gałęzi na gałąź lub wspinając się wzdłuż pni jak dzięcioły. Język był rurkowaty, zakończony na wzór szczotki; służył do wydobywania nektaru z kwiatów lobelii i kwitnących drzew. Żywiły się również owadami, ich jajami i larwami. Munro badał te hawajki w 1891; w styczniu i lutym śpiewały niewiele, najintensywniej natomiast w marcu i kwietniu. Odnotował, że w kwietniu odzywały się również innym głosem; uznał, ze jest powiązany z lęgami[5].
IUCN uznaje hawajkę samotną za gatunek wymarły (EX, Extinct). Na początku lat 90. XIX wieku były to jeszcze ptaki dość pospolite. Do końca XIX wieku ich liczebność drastycznie zmalała. Według Munro do 1944 mogły już wymrzeć. Munro był przekonany, że hawajki te musiały być szczególnie wrażliwe na choroby przenoszone przez komary. Obserwował również ptaki z guzami, Perkins zaś odnotował, że pasożytowane były przez tasiemce. Richardson i Bowdlers w 1960 ponownie odkryli hawajki samotne; izolowaną populację zaobserwowali na bagnie Alakaʻi. Ostatnie pewne stwierdzenie miało miejsce w 1965. Mimo poszukiwań i niepewnych doniesień nie zaobserwowano już hawajek samotnych[5].
Lista wymarłych gatunków za: Maas, P.H.J: Globally Extinct Birds. The Sixth Extinction, 2 stycznia 2017. [dostęp 24 maja 2017].
Hawajka samotna (Akialoa stejnegeri) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny łuszczakowatych. Występował endemicznie na Kauaʻi (Hawaje). Wymarły. Możliwe, że niewielka liczba osobników przetrwała do 1965.
Kauai-akialoa[2] (Akialoa stejnegeri) är en utdöd fågel i familjen finkar inom ordningen tättingar.[3] Fågeln förekom tidigare på Kauai i Hawaiiöarna.[3] Kauai-akialoa betraktades länge som en underart till A. ellisiana. IUCN kategoriserar den som utdöd.[1]
Wikimedia Commons har media som rör kauai-akialoa.
Wikispecies har information om Akialoa stejnegeri.
Kauai-akialoa (Akialoa stejnegeri) är en utdöd fågel i familjen finkar inom ordningen tättingar. Fågeln förekom tidigare på Kauai i Hawaiiöarna. Kauai-akialoa betraktades länge som en underart till A. ellisiana. IUCN kategoriserar den som utdöd.
