El topín lusitanu (Microtus lusitanicus) ye una especie de royedor de la familia Cricetidae.
Ye un topín de pequeñu tamañu, d'oreyes y cola curties, la forma de sucuerpo reflexa la so vida de tipu soterrañu: cabeza grande, focico romu, güeyos pequeños y cuerpu cilíndricu. La pelame va dende'l gris escuru al sepia, banduyu gris, cola bicolor, col envés más escuru.
Distribuyir pol cuadrante noroccidental de la Península Ibérica y l'estremu suroccidental de Francia. N'España la llende oriental asitiar al norte de Navarra y Huesca, dende onde baxa por La Rioxa, Soria, sierres de Guadarrama, Gredos y Gata. En Portugal enfusa pola sierra de la Estrella, llegando hasta Setúbal, al sur de Lisboa.
Apaez en llugares bien diversos dende veres de pequeños ríos, montes de castaños y carbayos como en plantíos de pataques y cenahories, arrozales y cultivos de frutales. La so presencia ta condicionada pola esistencia de suelos blandos y húmedos con una trupa cobertoria vexetal. Apaez dende'l nivel del mar hasta los 2.000 metros na sierra de Gredos y los Pirineos.
Ye presa habitual de la curuxa común (Tyto alba), y del cárabo, lo mesmo que de diversos carnívoros de pequeñu y medianu tamañu.
.El topín lusitanu (Microtus lusitanicus) ye una especie de royedor de la familia Cricetidae.
Microtus lusitanicus és una espècie de talpó que es troba a la meitat nord-occidental de la península Ibèrica, del centre de Portugal fins a la Gascunya.[1]
És una mica més petit i més fosc que Microtus duodecimocostatus, amb el que coincideix en algunes regions.[2]
Viu en prats, conreus i boscos clars, sovint lligat a parets de pedra seca. Arriba fins a 2.000 metres a la serra de Gredos. És d'hàbits nocturs, i s'alimenta de les parts subterrànies de les plates, tot i que és menys excavador que altres talpons.[2]
Microtus lusitanicus és una espècie de talpó que es troba a la meitat nord-occidental de la península Ibèrica, del centre de Portugal fins a la Gascunya.
És una mica més petit i més fosc que Microtus duodecimocostatus, amb el que coincideix en algunes regions.
Viu en prats, conreus i boscos clars, sovint lligat a parets de pedra seca. Arriba fins a 2.000 metres a la serra de Gredos. És d'hàbits nocturs, i s'alimenta de les parts subterrànies de les plates, tot i que és menys excavador que altres talpons.
De Baskyske wrotmûs (Latynske namme: Microtus lusitanicus) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae), de ûnderfamylje fan 'e wrotmûzen (Arvicolinae), it skaai fan 'e fjildmûzen (Microtus) en it ûnderskaai fan 'e ûndergrûnske wrotmûzen fan de Alde Wrâld (Terricola).
Dizze soarte libbet yn it noardwesten fan it Ibearysk Skiereilân, yn noardlik en sintraal Portegal, Galysje, Astuerje, Kantaabrje, Spaansk Baskelân en Kastylje en Leön. Oare kant de Pyreneeën komt er ek foar yn Frânsk Baskelân. De Baskyske wrotmûs, dy't ek wol de Lusitanyske wrotmûs neamd wurdt, waard as soarte beskreaun en erkend yn 1879.
De Baskyske wrotmûs (Latynske namme: Microtus lusitanicus) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae), de ûnderfamylje fan 'e wrotmûzen (Arvicolinae), it skaai fan 'e fjildmûzen (Microtus) en it ûnderskaai fan 'e ûndergrûnske wrotmûzen fan de Alde Wrâld (Terricola).
Dizze soarte libbet yn it noardwesten fan it Ibearysk Skiereilân, yn noardlik en sintraal Portegal, Galysje, Astuerje, Kantaabrje, Spaansk Baskelân en Kastylje en Leön. Oare kant de Pyreneeën komt er ek foar yn Frânsk Baskelân. De Baskyske wrotmûs, dy't ek wol de Lusitanyske wrotmûs neamd wurdt, waard as soarte beskreaun en erkend yn 1879.
The Lusitanian pine vole (Microtus lusitanicus) is a species of rodent in the family Cricetidae. It is endemic to the northwestern half of the Iberian Peninsula where it occurs in central and northern Portugal, northwest Spain, and in the extreme south west of France.
The Lusitanian pine vole (Microtus lusitanicus) is a species of rodent in the family Cricetidae. It is endemic to the northwestern half of the Iberian Peninsula where it occurs in central and northern Portugal, northwest Spain, and in the extreme south west of France.
El topillo lusitano (Microtus lusitanicus) es una especie de roedor de la familia Cricetidae.
Es un topillo de pequeño tamaño, de orejas y cola cortas, la forma de su cuerpo refleja su vida de tipo subterráneo: cabeza grande, hocico romo, ojos pequeños y cuerpo cilíndrico. El pelaje va desde el gris oscuro al sepia, vientre gris, cola bicolor, con el dorso más oscuro.
Se distribuye por el cuadrante noroccidental de la península ibérica y el extremo suroccidental de Francia. En España el límite oriental se sitúa al norte de Navarra y Huesca, desde donde baja por La Rioja, Soria, sierras de Guadarrama, Gredos y Gata. En Portugal penetra por la sierra de la Estrella, llegando hasta Setúbal, al sur de Lisboa.
Aparece en lugares muy diversos desde orillas de pequeños ríos, bosques de castaños y robles como en plantaciones de patatas y zanahorias, arrozales y cultivos de frutales. Su presencia está condicionada por la existencia de suelos blandos y húmedos con una densa cobertura vegetal. Aparece desde el nivel del mar hasta los 2.000 metros en la sierra de Gredos y los Pirineos.
Es presa habitual de la lechuza común (Tyto alba), y del cárabo, así como de diversos carnívoros de pequeño y mediano tamaño.
El topillo lusitano (Microtus lusitanicus) es una especie de roedor de la familia Cricetidae.
Lusitaniar lursagua (Microtus lusitanicus) cricetidae familiako karraskaria da, Iberiar penintsulan eta hego-mendebaldeko Frantzian bizi dena[1].
Lur azpian bizi denez, harrapatzea zaila egiten zaie bere harrapariei (batez ere urubiari eta hontz zuriari).
Tamaina txikiko karraskaria da, 77.5-105.0 mm-ko gorputza eta 17.0-30.0 mm-ko isats motza duena. Belarriak nahiko txikiak ditu, 6.5-10.0 mm-koak eta hankak 13-16 mm neurtzen dute. Lursagu hau 14.0-19.0 g-ko pisua izatera irits daiteke. Animali honen morfologiak, buru handia, mutur biribildua, begi txikiak eta gorputz zilindrikoa besteak beste, bere ekologiaren isla argia dira. Izan ere, animalia lurrazpiko bizitzara moldatuta dago. Oro har gorputzaren kolorea grisa da alde bentralean eta argituz edo tonalitate marroiagoa hartuz joaten da alde dortsalean. Isatsak ere kolore desberdinak izaten ditu argituz baitoa alde dortsaletik bentralerantz. Batzuetan gorputzaren alboetan erreflexu argiagoak izaten ditu. Ez da dimorfismo sexualik deskribatu kolorearen aldetik baina gazteek orokorki gris ilunagoak izaten dituzte helduek baino. Bi ugatz inginal pare dituzte eta hortzeri-formula
Hortzeri-formula 1.0.0.3 1.0.0.3da.
Banaketaren arabera, koloreak aldakortasuna daukala ikusi da espezie honetan. Altura handietan edo eremu hezeetan bizi direnak ilunagoak dira. Eremu epelagoetan aldiz, zuloak sakontasun handiagoan eraikitzen dituztenez sendoagoak eta tamaina handiagokoak dira eremu hotzetakoak baino. Hau erlazionatuta egon daiteke deskribatu diren bi subespezierekin:
Iberiar penintsulan M.l.pelanclonius eta M.l. planiceps subespezieak ere deskribatu dira.
Europan Iberiar penintsularen ipar-mendebaldean eta Frantziako hego-mendebaldeko muturrean agertzen da[2]. Iberiar penintsulan ekialdeko banaketa-muga Nafarroa eta Huescan kokatzen da; hortik Errioxa, Soria eta Guadarramara, zein Gredos eta Gatako mendilerroetara jaisten delarik[3]. Portugalen, Serra da Estrelatik sartu eta Setubalera arte iristen da, Lisboatik hegoaldera. Euskal Herrian, Arabako hegoaldean eta Nafarroako erdialdetik behera izan ezik beste eremu guztietan aurkitu daiteke.
Habitat oso dibertsotan agertzen da; naturaletan, erreka txikietako ertz, gaztainondo baso eta hariztietan besteak beste, zein laborantza lurretan ere (patata, azenario, arroz eta fruta arbolen landaketetan). Lurzoru bigun, heze eta landaretza askoko eremuek mugatuko dute lursagu honen agerpena, itsas mailatik 2000 m-ra arte, Gredosko mendilerroan eta Pirinioetan[4].
Espezie herbiboroa da eta geofitoetan oinarritutako dieta nahiago izaten du. Elikagaien hautespena belarraren bizi-zikloaren araberakoa izango da. Hazten ari denean, negu-udaberrian, hosto eta zurtoin txikiak jaten ditu eta udazken-udaran aldiz, Oxalis pes-caprae eta Cyperus sp.-ren erraboilak, Avena sterillisen haziak eta beste landare batzuen errizoma eta tuberkulu txikiak gehitzen ditu dietara. Beste zenbait landare ere jan ditzake, hala nola, Poa annua, Cynodon dactylon, Medicago nigra, Beta vulgaris, Lupinus sp., Trifolium sp. eta Aegilops sp.[5].
Ugalketa baldintza klimatiko eta elikagaien aberastasunak mugatuko du. Baldintzak egokiak direnean, lursaguak aktibo mantentzen dira urte osoan. Hegoaldeko populaziotan, urtaro lehorreko belar freskoaren eskasiak, ugalkortasunean murrizketa eragingo du udaran. Emeak bost astetan lortzen dute heldutasun sexuala eta arrek pixka bat beranduago, zazpi astetan. Kumaldi bakoitzeko enbrioi kopurua aldakorra da, 1-5 artean, nahiz eta oro har 2-3 izaten diren. Kumeak biluzik eta itsu jaiotzen dira eta gutxi gorabehera 1.5 g pisatu eta 15 mm neurtzen dute. Ilajea, jaio eta hiru egunetara hasten da eta bi astetan helduen itxura bereko animalia txiki bilakatzen dira. Gatibuan daudenean ikusi da araldi garaia dutela, ernaldiak 22-24 egun irauten dituela eta 28 egunetik behin erditzen dutela.
Ez dago populazioen dinamikaren inguruko ikerketarik habitat naturaletan. Fruta-arbolen landaketetan ohiko dentsitateak 100-200 ale/ha izaten dira, baina baldintza egokietan 300 ale/ha-ko dentsitatea gainditu dezake[4]. Animalia honen antolaketa soziala ere ez dago oso ikertua. Beste zenbait lursagu espezietan bezala taldetxo txikietan antolatzen dela uste da, ugal-bikote bat eta adin desberdinetako gazteak osatzen dutena[6]. Animalia induskatzailea da eta sortzen dituen galeriak funtzio desberdinak dituzte; lurrazaleakoak (15 cm-tarainoko sakontasunekoak), elikadurarako zein harraparietatik alde egiteko bideratzen dira, eta tunel sakonagoak berriz (40 cm bitartekoak), elikagaien metaleku eta habiak izateko. Landaredi askoko eremuetan edota lurzoruaren ezaugarriek zuloak egiten uzten ez dutenean, lurrazalean bizi daitezke, habiak harri txiki edo landare artean sortzen dituztelarik[5]. Espezien presentzia belar artean uzten dituzten arrastoengatik edo induskatu ondoren geratzen diren lur mendixkengatik behatu daiteke.
Hontz zuriaren (Tyto alba) eta urubiaren (Strix aluco) harrapakin ohikoa da, baita karniboro txiki eta ertain askorena ere.
Antzeko espeziea Mediterranear lursagu (Microtus duodecimcostatus) du. Orokorrean Microtus duodecimcostatus Microtus lustanicus baino zertxobait sendoagoa da. Premaxilarra irtenagoa du M. duocecimcostatusek, beraz, mutur luzeagoa izango du. Gainera, M. lusitanicusen isatsa kolore bikoa izango da, argiagoa alde dortsalean eta ilunagoa bentralean, eta M. duodecimcostatusena aldiz guztiz grisa da[7].
Lusitaniar lursagua (Microtus lusitanicus) cricetidae familiako karraskaria da, Iberiar penintsulan eta hego-mendebaldeko Frantzian bizi dena.
Lur azpian bizi denez, harrapatzea zaila egiten zaie bere harrapariei (batez ere urubiari eta hontz zuriari).
Microtus lusitanicus
Le Campagnol basque[2] (Microtus lusitanicus) est une espèce de rongeurs de la famille des Cricétidés.
Cette espèce est présente dans le sud-ouest de la France, dans le nord de l'Espagne et au Portugal[3].
Microtus lusitanicus
Le Campagnol basque (Microtus lusitanicus) est une espèce de rongeurs de la famille des Cricétidés.
A corta dos prados (Microtus lusitanicus) é unha especie de roedor da familia Cricetidae.
É unha corta de pequeno tamaño, de orellas e cola pequenas, a forma do seu corpo reflicte o seu tipo de vida subterránea: cabeza grande, fociño romo, ollos pequenos e corpo cilíndrico. A pelaxe vai desde o gris escuro ao sepia, ventre gris, cola bicolor, co dorso máis escuro.
Distribúese polo cuadrante noroccidental da Península Ibérica e o extremo suroccidental de Francia. En España o límite oriental sitúase no norte de Navarra e Huesca, desde onde baixa pola Rioxa, Soria, serras de Guadarrama, Gredos e Gata. En Portugal penetra pola serra da Estrela, chegando até Setúbal, ao sur de Lisboa.
Aparece en lugares moi diversos desde beiras de pequenos ríos, bosques de castiñeiros e carballos, como en plantacións de patacas e cenorias, arrozais e cultivos de froiteiras. A súa presenza está condicionada pola existencia de solos brandos e húmidos cunha densa cobertura vexetal. Aparece desde o nivel do mar até os 2.000 metros na serra de Gredos e os Pireneos.
É presa habitual da curuxa común (Tyto alba), e da avelaiona, así como de diversos carnívoros de pequeno e mediano tamaño.
A corta dos prados (Microtus lusitanicus) é unha especie de roedor da familia Cricetidae.
De Baskische woelmuis (Microtus lusitanicus) is een zoogdier uit de familie van de Cricetidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Gerbe in 1879.
Multimedia w Wikimedia Commons Nornik luzytański[3] (Microtus lusitanicus) – gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych, występujący w Europie Zachodniej[2][4].
Gatunek ten opisał naukowo w 1879 roku Zéphirin Gerbe, jako Arvicola (Microtus) lusitanicus[4][5]. Jako miejsce typowe wskazana została Portugalia. Należy do podrodzaju Terricola, do podgrupy gatunków spokrewnionych z nornikiem śródziemnomorskim (Microtus duodecimcostatus)[4].
Nornik luzytański występuje na Półwyspie Iberyjskim (w jego północno-zachodniej części), w Portugalii i północno-zachodniej Hiszpanii, oraz na południowym zachodzie Francji. Jest on spotykany od poziomu morza do 2050 m n.p.m.[2] W osadach jaskiniowych o wieku górnopaleolityczno–neolitycznym w środkowej Portugalii występują szczątki tych gryzoni i pokrewnych norników śródziemnomorskich, które zniknęły z tych terenów[4].
Nornik luzytański występuje na różnorodnych terenach: w naturze zamieszkuje brzegi małych cieków wodnych, lasy kasztanowe i dąbrowy. Występuje także na obszarach przekształconych przez ludzką działalność: na polach, pastwiskach, polach ryżowych i w sadach. Kopie nory w miękkiej, wilgotnej glebie z gęstym poszyciem roślinnym. Średnia liczebność młodych w miocie to 2,2[2]. Gryzoń ten jest dobrym pływakiem, co pomaga mu rozprzestrzeniać sie w terenach górskich, przeciętych licznymi strumieniami[4].
Zasięg występowania nornika luzytańskiego jest dość duży, trend zmian jego liczebności nie jest znany, ale uznawany za stabilny; nie występują cykliczne fluktuacje liczebności. Zagęszczenie populacji w sadach sięga 100–200 osobników na hektar, rekordowo nawet ponad 300. Jest on uznawany za szkodnika; jego tępienie może prowadzić do lokalnych spadków populacji. Nie są znane poważne zagrożenia dla tego gatunku. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje nornika luzytańskiego za gatunek najmniejszej troski[2].
Nornik luzytański (Microtus lusitanicus) – gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych, występujący w Europie Zachodniej.
O Microtus lusitanicus[1][2], comummente conhecido como rato-cego[3], é uma espécie de roedor da família dos Cricetídeos, natural da Península Ibérica e do Sudoeste francês.
O rato-cego é um roedor fossador de pequenas dimensões, sendo que os adultos medem entre 14 e 19 centímetros de comprimento, da cabeça à ponta da cauda. [1]
Destaca-se pela cabeça grande e arredondada, sendo que o focinho também é arredondado.[4] De resto, caracteriza-se pelos olhos e orelhas pequenas e cauda curta.[4] As patas posteriores, por seu turno, medem aproximadamente 15 milímetros.[4]
Embora meça cerca de 1,5 centímetros e pese à volta de 1,5 gramas, à nascença, quando se torna adulto pode chegar a pesar até 20 gramas.[4]
Do que toca à coloração, no dorso pode exibir tons que variam entre o cinzento-escuro e o castanho-sépia, ao passo que o ventre pode alternar entre diversos tons de cinzento.[1] Os espécimes juvenis apresentam uma coloração um pouco mais escura.[1][4]
Trata-se de uma espécie noctívaga, de hábitos discretos.[4]
Se as condições de alimento forem favoráveis, a actividade reprodutora pode ocorrer todo o ano.[4] Importa ainda assinalar que as fêmeas atingem a maturidade sexual às 5 semanas de vida, o que contrasta com os machos, que a atingem às 7 semanas.[1]
A média anual de reprodução para cada fêmea cifra-se em cerca cinco a seis ninhadas, cada qual composta por duas a cinco crias cada, sendo que, a média, costuma ser só de três crias por ninhada.[1]
Em condições normais, a gestação pode demorar entre 22 a 24 dias, ao passo que os partos se podem suceder uns aos outros a cada 28 dias. [4] A isto acresce, ainda, um período pós-parto.[1]
O rato-cego prefere as margens fluviais; os soutos e os carvalhais; as courelas agricultadas, os pastos, as cereais e os pomares, para fazer a toca.[1] Especialmente em solos húmidos, guarnecidos de vegetação herbácea densa, nas cercanias de pradarias ou lameiros, porquanto estes espaços lhe oferecem maior resguardo dos predadores[4]
O rato-cego nutre-se de uma dieta mormente herbívora, por vezes guarnecida também de pequenos invertebrados.[4]
Esta espécie e particularmente depredada pela coruja-das-torres, pela coruja-do-mato e por alguns mamíferos carnívoros de pequeno e médio porte, como seja a raposa, o gato-bravo e a geneta.[1]
No que toca às ameaças antropogénicas que assolam esta espécie, centram-se principalmente com o seu controlo em campos agrícolas e pomares, com a utilização de venenos.[1]
Esta espécie é endémica do continente europeu, ocorrendo desde o Noroeste da Península Ibérica até ao extremo Sudoeste de França.[5]
Em Portugal, esta espécie marca presença sobretudo a Norte do rio Tejo.[5] A sul do rio Tejo, o rato-cego é mais comum na zona de Coruche e na Serra de São Mamede, se bem que também aparece nas cercanias dos estuários dos rios Tejo e Sado.[6]
Nas zonas mais austrais da sua área de distribuição em Portugal, o rato-cego encontra-se em simpatria com o rato-cego-mediterrânico.[5][7]
O rato-cego medra em múltiplos habitats, sejam eles silvestres ou agrícolas.[6] Em rigor, a sua presença está mormente dependente da existência de solos macios e húmidos, nos quais possa escavar as galerias e fazer os seus ninhos, a coberto da vegetação.[6]
O Microtus lusitanicus, comummente conhecido como rato-cego, é uma espécie de roedor da família dos Cricetídeos, natural da Península Ibérica e do Sudoeste francês.
Mapa do Atlas de Mamíferos de Portugal, 2ª edição (2019)
Microtus lusitanicus[2][3] är en däggdjursart som först beskrevs av Zéphirin Gerbe 1879. Microtus lusitanicus ingår i släktet åkersorkar och familjen hamsterartade gnagare.[4][5] IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig.[1] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[4] Det svenska trivialnamnet Västiberisk gransork förekommer för arten.[6]
Denna sork förekommer i Portugal, i nordvästra Spanien och i sydvästra Frankrike. Den lever i låglandet och i bergstrakter upp till 2050 meter över havet. Habitatet varierar mellan lövskogar, strandlinjer av mindre floder och andra vattendrag samt odlade områden eller ödemark. Arten bygger sin bon i fuktig jord med ett tätare täcke av växtlighet. Honor föder i genomsnitt 2,2 ungar per kull.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Microtus lusitanicus.
Wikispecies har information om Microtus lusitanicus.
Microtus lusitanicus är en däggdjursart som först beskrevs av Zéphirin Gerbe 1879. Microtus lusitanicus ingår i släktet åkersorkar och familjen hamsterartade gnagare. IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life. Det svenska trivialnamnet Västiberisk gransork förekommer för arten.
Denna sork förekommer i Portugal, i nordvästra Spanien och i sydvästra Frankrike. Den lever i låglandet och i bergstrakter upp till 2050 meter över havet. Habitatet varierar mellan lövskogar, strandlinjer av mindre floder och andra vattendrag samt odlade områden eller ödemark. Arten bygger sin bon i fuktig jord med ett tätare täcke av växtlighet. Honor föder i genomsnitt 2,2 ungar per kull.
Норик лузітанський — ендемік Європи, власне Іберії (Піренейського півострова). Він зустрічається в центральній і північній Португалії, північному заході Іспанії і на крайньому південному заході Франції. Свою наукову та вернакулярну назву вид отримав від історичної провінції Лузітанія. Був зафіксований від рівня моря до 2050 м.
Він знаходиться в різноманітних типах середовищ існування, в тому числі природних місцях проживання (межі малих річок, каштанові й дубові рідколісся) та сільськогосподарські райони (пасовища, рілля, рисові поля і сади). Вимагає м'якого і вологого ґрунту з щільним рослинним покривом, де він будує свої нори. Є 2,2 дитинчат в приплоді.
Немає серйозних загроз для цього виду. Заходи боротьби з шкідниками можуть викликати місцеві скорочення популяції. Зустрічається в багатьох природоохоронних територіях.
Microtus lusitanicus là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Gerbe mô tả năm 1879.[2]
Bài viết liên quan đến họ gặm nhấm Cricetidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Microtus lusitanicus là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Gerbe mô tả năm 1879.
루시타니아소나무밭쥐(Microtus lusitanicus)는 밭쥐속에 속하는 설치류의 일종이다.[2] 프랑스와 포르투갈, 스페인에서 발견된다.[1]
