Szczur himalajski[3] (Rattus pyctoris) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący w Azji Południowej, Środkowej i na Dalekim Wschodzie[2][4].
Gatunek ten został opisany naukowo w 1845 roku przez B.H. Hodgsona jako Mus rattoides; miejsce typowe to Nepal. Należy do grupy gatunków spokrewnionych ze szczurem wędrownym (Rattus norvegicus). Trzy formy różniące się szczegółami budowy ciała i struktury chromosomowej, opisane dawniej jako gatunki Rattus turkestanicus, R. vicerex i R. rattoides, mogą być podgatunkami szczura himalajskiego[4].
Szczur himalajski jest szeroko rozpowszechniony, występuje na wysokościach od 1200 do 4250 m n.p.m. w pasie ciągnącym się od chińskich prowincji Junnan, Syczuan i Guangdong, przez północną Mjanmę, Bhutan, północne Indie, Nepal, Pakistan i Afganistan aż po wschodni i środkowy Iran, a także dalej na północ w Tadżykistanie, Kirgistanie, Uzbekistanie i południowo-wschodnim Kazachstanie[2]
Szczur himalajski ma gęste, kudłate futro, samica ma sześć par sutków, podobnie jak u szczura wędrownego[4].
Szczur himalajski prowadzi naziemny tryb życia, jest spotykany na terenach skalistych, uprawnych i w pobliżu miejsc zamieszkania ludzi[2]. W Kazachstanie udokumentowano, że jest on mniej zależny od środowiska antropogenicznego niż szczur wędrowny i szczur śniady (Rattus rattus), których zasięg występowania wzrósł z rozwojem osadnictwa[4].
Szczur himalajski ma duży zasięg występowania i wykazuje zdolność do adaptacji do zmian środowiska. Nie są znane zagrożenia dla tego gatunku. Nie jest obecny w żadnych obszarach chronionych w Azji Południowej, ale w Chinach występuje w rezerwacie Tongbiguan i prawdopodobnie w innych obszarach chronionych. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje szczura himalajskiego za gatunek najmniejszej troski. W Indiach jest uznawany za szkodnika[2].
Szczur himalajski (Rattus pyctoris) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący w Azji Południowej, Środkowej i na Dalekim Wschodzie.
