There are no known negative affects of Suncus etruscus on humans.
There are several former subspecies of S. etruscus that have been elevated to full species. These include Suncus madagascariensis, S. fellowsgordoni, S. hosei, and S. malayanus. There is little to no information on these species and some accounts still treat these as subspecies of S. etruscus. All of these species (or subspecies depending on the author) are extremely similar in size and appearance to S. etruscus.
Most shrews in the genus Suncus are solitary and territorial. In order to defend their territories, they all make some sort of chirping noises and show aggressive behavior toward any intruders. When Suncus etruscus is in torpor and then suddenly awakened it makes harsh shrieking calls and this noise is usually only made when it is unable to flee the area.
In a study using captive individuals, it was found that these shrews would make clicking sounds that would become more rapid the faster they were moving. When the animals were motionless the clicking sounds were not heard. It was believed that these sounds could be a form of echolocation; however, this behavior has only been observed in one study.
Shrews seem to rely most heavily on their senses of smell and touch to find food, as they have poor vision.
Communication Channels: acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
The conservation status on Suncus etruscus is of least concern. However, some of the former subspecies are threatened. Suncus fellowgordoni is endangered; Suncus hosei is vulnerable.
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
The importance of Suncus etruscus to humans in not known, aside from their importance as members of healthy ecosystems.
Shrews are food for predators such as owls, and probably play a large role in controlling insect populations.
Suncus etruscus is an insectivorous species, as are most other shrews. They eat ants and other small insects; in captive studies they have eaten mealworms and crickets. They don’t use their forefeet to aid in consuming food. So, the smaller the food, the easier it can be handled. When captive individuals are given large food pieces, they cannot eat them readily; small pieces need to be detached before they can be eaten. Etruscan shrews rely little on sight in locating food. Sometimes they may even run into their food. They are always looking for food in order to meet their high energy demands.
Animal Foods: insects
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
Etruscan shrews, Suncus etruscus, have a wide distribution, but they are mainly confined to the Mediterranean lowlands from Portugal to the Middle East. There are reports of S. etruscus in Africa. Many former subspecies that have since been elevated to species occur in Southeast Asia and Madagascar.
Biogeographic Regions: palearctic (Native ); oriental (Native ); ethiopian (Native )
There is little known about the life span of Suncus etruscus, but the lifespans of other species in the genus range from 1.5 to 3 years. Etruscan shrews are hard to keep alive in captivity due to their size and their large energy requirements.
Typical lifespan
Status: wild: 1.5 to 3 years.
Average lifespan
Status: captivity: 2.7 years.
Suncus etruscus may be one of the smallest mammals living today, with most adults weighing between 1.8 and 3 grams and ranging from 35 to 50 mm in length. They tend to be grayish-brown with short soft hair, and they are often recognized by their small hind limbs. There is no apparent sexual dimorphism. The basal metabolic rate of these tiny creatures averages 3.22 cubic centimeters of oxygen per hour.
Range mass: 1.8 to 3 g.
Average mass: 2g g.
Range length: 35 to 50 mm.
Average basal metabolic rate: 3.22 cm3.O2/g/hr.
Sexual Dimorphism: sexes alike
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average basal metabolic rate: 0.063 W.
Etruscan shrews are extremely small and therefore little is known about their predation. Owls are known predators. Owl pellets often contain the remains of Etruscan shrews.
Known Predators:
The habitat of Etruscan shrews includes forest, shrub and grassland environments. Suncus hosei, a former subspecies of S. etruscus, has been found in the dipterocarp forests of Asia. Some older accounts report S. etruscus at elevations as high as 4250 meters and as low as 100 meters in Malaysia. However, due to the fact that some subspecies have been elevated to full species, this may not reflect the true elevational range of Suncus etruscus.
Range elevation: 630 to 1000 m.
Habitat Regions: temperate ; tropical
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest ; scrub forest
The mating system of Suncus etruscus is not very well understood. In one study it was found that young pairs of S. etruscus did live peacefully during the mating season. It must be noted that the closely related species Suncus varilla appears to be monogamous, and pairs live together throughout the year. The small size and difficulty of capturing S. estruscus makes it difficult to study. It is not known if its behavioral characteristics are similar to those of S. varilla.
The time in which Suncus etruscus breeds and the information about its young have not been widely studied. However, other species in the genus Suncus have been known to breed at all times of the year, most notably Suncus murinus, which has been widely studied. Most pregnancies occur from October through December. One study of S. etruscus pairs found that the gestation of this species was about 27.5 days and that litter sizes were anywhere from 2 to 6. Weaning in the genus Suncus as a whole is from 17 to 20 days. Suncus varilla apparently reaches sexual maturity about 24 months after birth. Suncus murinus females, however, reach sexual maturity at around 36 days.
Breeding interval: Not known for this species
Breeding season: Not known for this species
Range number of offspring: 2 to 6.
Average gestation period: 27.5 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Average birth mass: 0.19 g.
Average gestation period: 27 days.
Average number of offspring: 4.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 365 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 365 days.
All eutherian mammals nurture their young before birth via the placenta, and all mammals provide their newborns with milk. There is little else known about the parental investment of Etruscan shrews. Parental investment by other members of the genus Suncus is quite variable. In the case of Suncus murinus, both parents collect nesting material. Suncus murinus young have been seen caravanning behind their mother when they are learning to find their own food. Suncus varilla young stay with their mother for up to nine months after being weaned, whereas S. murinus young are separated from their parents within a few months.
Parental Investment: pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female)
La musarañita[2] o musgaño nanu (Suncus etruscus) ye una especie de mamíferu soricomorfo de la familia Soricidae. Ye unu de los mamíferos más pequeños qu'esiste, con unu llargor corporal d'unos 35 a 50 mm, una cola de 2-3 cm, y un pesu 1,8 a 3 g.[3]
Vive n'Europa meridional, norte d'África y Asia meridional hasta Malasia.[4] El so pelo ye nidiu d'un tonu gris escuru na zona dorsal y gris claru na ventral. Los machos disponen de glándules almizcleres nos lladrales. Tien un ritmu cardiacu elevadísimo, unes 1200 pulsaciones per minutu.
#El so hábitat #constituyir les zones con abondosa vexetación, los pequeños cursos d'agua y los cultivos y xardinos. Malo de reparar pol so tamañu y porque ye fundamentalmente nocherniegu. #Alimentar d'invertebraos. Con unu llargor d'ente 3,5 y 5 cm, ye'l mamíferu terrestre más pequeñu.[cita [ensin referencies]
La musarañita o musgaño nanu (Suncus etruscus) ye una especie de mamíferu soricomorfo de la familia Soricidae. Ye unu de los mamíferos más pequeños qu'esiste, con unu llargor corporal d'unos 35 a 50 mm, una cola de 2-3 cm, y un pesu 1,8 a 3 g.
Vive n'Europa meridional, norte d'África y Asia meridional hasta Malasia. El so pelo ye nidiu d'un tonu gris escuru na zona dorsal y gris claru na ventral. Los machos disponen de glándules almizcleres nos lladrales. Tien un ritmu cardiacu elevadísimo, unes 1200 pulsaciones per minutu.
#El so hábitat #constituyir les zones con abondosa vexetación, los pequeños cursos d'agua y los cultivos y xardinos. Malo de reparar pol so tamañu y porque ye fundamentalmente nocherniegu. #Alimentar d'invertebraos. Con unu llargor d'ente 3,5 y 5 cm, ye'l mamíferu terrestre más pequeñu.[cita [ensin referencies]
Cırtdan ağdiş (lat. Suncus etruscus) Yereşənlər fəsiləsinə lat. Soricidae aid olan ən kiçik məməli növüdür.
Ən kiçik məməli heyvandır. Baş ilə birlikdə bədənin uzunluğu 1 sm-dan 4 sm-ya qədər çatır, quyruğun uzunluğu 22-31 mm, arsa pəncəsinin uzunluğu 6,8-8,1 mm olur. Bədənin tük örtüyü üst hissədə açıq qonur və ya qəhvəyi boz, alt hissədə isə bozumtul və ya boz-ağımtıl rəngdə olur. Quyruğun uc hissəsi tüklərlə qurtarır [1].
Avrasiyanın cənubunda, Cənubi və Şərqi Afrikada, Mərkəzi Asiyada və Zaqafqaziyada yayılmışdır. Geniş arealına baxmayaraq hər yerdə nadirdir. Azərbaycanda tək-tək fərdlər, əsasən Lənkəranda və Kür - Araz ovalığında (Şirvan, Mil, Muğan düzləri) rast gəlinir [2]. Gürcüstanda isə əsasən Tbilisi bölgəsində rast gəlinir.
Biotopları müxtəlifdir – qumluqlar, kolluqlar, bağlar, müxtəlif tikililər. Quru yerlərə üstünlük verirlər. Gəmiricilərin yuvalarında, daşların altında məskunlaşırlar. Kiçik onurğasızlarla qidalanırlar. 3 - 5 bala verirlər. Biologiyası öyrənilməyib.
Sayı: Hər yerdə nadirdir. Tələyə düşməsi 100 tələ/sutkaya 0.02 %-ı keçmir.
Sığınacaqları örtülü yerlərdə yerləşir və bu heyvanlar yalnız nadir hallarda təsadüfən narahat edilə bilərlər. Bu növün nadir olması və zəif öyrənilməsi hər bir fərdin mühafizəsinə ehtiyac yaradır.
Cırtdan ağdiş çox mahir ovçudur. O, özündən 2 dəfə böyük canlıları belə ovlaya bilir. Əsasən böcəklərlə və böcək yumurtaları ilə qidalanırlar. Ən çox sevdiyi isə hörümçək və çəyirtkəkimilərdir
Cırtdan ağdiş (lat. Suncus etruscus) Yereşənlər fəsiləsinə lat. Soricidae aid olan ən kiçik məməli növüdür.
An tunig munut (Suncus etruscus) eo ar bronneg skañvañ anavezet, daoust ma n'eo ket an hini bihanañ holl (Craseonycteris thonglongyai an hini eo, un askell-groc'hen).
2 gramm eo e bouez ha 4 cm e hirder. Chaseal a ra preizhoù brasoc'h egetañ, noz ha deiz. Debriñ a ra amprevaned, buzhug, maligorned, kevnid. An dougen a bad 27 devezh ha bep bloaz e vez ganet betek 6 torad.
An tunig munut (Suncus etruscus) eo ar bronneg skañvañ anavezet, daoust ma n'eo ket an hini bihanañ holl (Craseonycteris thonglongyai an hini eo, un askell-groc'hen).
La musaranya etrusca (Suncus etruscus) és una espècie de musaranya i el mamífer més petit del món quant a pes. Té una esperança de vida de 15 mesos.
El tret més característic de la musaranya etrusca és la seva mida diminuta, que la converteix, no tan sols en el mamífer més petit dels Països Catalans, sinó també d'arreu del món. Aquestes petites dimensions fan que sovint es vegi obligada a caçar insectes més grans que ella mateixa. A banda de la seva mida minúscula, es reconeix perquè té el cap relativament gran respecte al cos, el musell molt punxegut, les dents totalment blanques i, sobretot, per les orelles, que són grans i no queden tapades pel pelatge.
Té el cos cobert per dos tipus de pèls: uns de fins i curts disposats atapeïdament, i uns altres de llargs que sobresurten dispersos entre els primers i que són visibles sobretot a la cua. La tonalitat és grisosa o grisa marronosa, més clara per la part ventral, sense que es vegi, però, una demarcació neta entre el dors i el ventre. Els pèls que recobreixen les potetes són pràcticament incolors.
Dimensions corporals: cap + cos (3,6 - 5,3 cm) i cua (2 - 3 cm).
Pes: 1,7 - 2,7 g.
Alzinars, suredes, rouredes i espais oberts, on li agrada amagar-se entre les pedres d'antics conreus en terrassa abandonats i recoberts d'abundant vegetació herbàcia.
Activa les vint-i-quatre hores del dia, preferentment durant la nit i poc abans d'eixir el sol.
La musaranya comuna i la musaranya de jardí són de mida més gran i presenten la coloració ventral més contrastada respecte a la dorsal.
La musaranya nana té el cos i la cua recoberts per un sol tipus de pèl, i les orelles, amagades entre el pelatge.
La musaranya etrusca (Suncus etruscus) és una espècie de musaranya i el mamífer més petit del món quant a pes. Té una esperança de vida de 15 mesos.
Bělozubka nejmenší (Suncus etruscus) je savec z čeledi rejskovitých. Jde o nejmenšího známého savce podle hmotnosti. Nejmenší podle velikosti je netopýrek thajský (Craseonycteris thonglongyai).
Je rozšířena v jižní Evropě, Zakavkazsku, Turkmenistánu a Africe.[2]
Váží přibližně 2 gramy. Délka hlavy a trupu dosahuje od 35 do 48 mm. Tělo má tmavé. Ocas měří 24 až 29 mm. Zuby jsou bílé.
Bělozubky nejmenší patří mezi velmi raritně chované druhy. V létě 2018 byly chovány jen v pěti evropských zoo: čtyřech německých (Tierpark Berlin, Zoo Dresden, Tierpark Görlitz a Zoo Karlsruhe) a jedné české (Zoo Praha).[3] V průběhu roku 2018 se stala chovatelem tohoto druhu také Zoo Wroclaw.[4]
Do Zoo Praha přišli první jedinci tohoto druhu v závěru roku 2017. Jednalo se o dva páry ze zoo v německých Drážďanech (Zoo Dresden). Zpočátku byli v zázemí[3], aktuálně jsou již v expozici v pavilonu Afrika zblízka.[5] První odchovy se podařily v březnu 2018 a další následovaly ve čtyřtýdenních intervalech. Na počátku srpna 2018 tak žilo v Zoo Praha již 9 dospělých jedinců (vč. jedné březí samice) a 24 mláďat (pocházejí z 6 pražských vrhů).[6] Rozmnožuje se již druhá generace.[5] 14. srpna 2018 se narodily dvě bělozubky nejmenší a 18. srpna téhož roku se narodily další čtyři.[7] Další mládě následovalo i v prosinci 2018, kdy zároveň přišli noví jedinci z německé Zoo Karlsruhe.[8] Další mláďata přišla na svět v únoru[9] i březnu 2019.[10]
V tomto článku byly použity překlady textů z článků Etruscan Shrew na anglické Wikipedii a Ryjówka etruska na polské Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu bělozubka nejmenší ve Wikimedia Commons
Bělozubka nejmenší (Suncus etruscus) je savec z čeledi rejskovitých. Jde o nejmenšího známého savce podle hmotnosti. Nejmenší podle velikosti je netopýrek thajský (Craseonycteris thonglongyai).
Je rozšířena v jižní Evropě, Zakavkazsku, Turkmenistánu a Africe.
Pygmæspidsmus (Suncus etruscus) er en insektæder, der tilhører spidsmusefamilien. Den vejer gennemsnitligt 1,8 gram og er dermed det mindste pattedyr vægtmæssigt. Den har en kropslængde på omkring 4 cm uden halen. Den er karakteriseret ved meget hurtige bevægelser og højt stofskifte, der fordrer, at den æder hvad der svarer til 1,5-2 gange sin egen vægt dagligt. Den lever af små hvirveldyr og hvirvelløse dyr, især insekter, og den kan jage dyr op til dens egen størrelse.
Pygmæspidsmusen foretrækker et varmt og fugtigt klima og er udbredt i bæltet mellem 10° og 30° N bredde fra Europa og Nordafrika til Malaysia. Den er generelt ikke truet, men er i nogle af de områder, hvor den findes, ved at være sjælden.
Die Etruskerspitzmaus (Suncus etruscus) ist eine Säugetierart aus der Familie der Spitzmäuse. Sie ist – zusammen mit der Schweinsnasenfledermaus – das kleinste Säugetier der Welt[1] und lebt im Mittelmeerraum sowie in Teilen Asiens.
Etruskerspitzmäuse erreichen eine Kopfrumpflänge von 35 bis 48 Millimetern, hinzu kommt noch ein 25 bis 30 Millimeter langer Schwanz. Ausgewachsene Tiere wiegen rund 2,5 Gramm. Ihr kurzes, weiches Fell ist graubraun gefärbt, der Schwanz ist oberseits dunkel und mit langen Haaren versehen. Die Schnauze ist wie bei allen Spitzmäusen langgestreckt, die Ohren sind relativ groß. Die Männchen besitzen eine Drüse an den Flanken, die ein nach Moschus riechendes Sekret absondert.
Etruskerspitzmäuse sind vom Mittelmeerraum bis Südostasien verbreitet. In Europa bewohnen sie die Iberische, die Apennin- und die Balkan-Halbinsel; darüber hinaus leben sie auf einigen Mittelmeerinseln. Im Norden Afrikas sind sie von Marokko bis Ägypten verbreitet, auf den Kanarischen Inseln gibt es eine eingeführte Population. In Asien erstreckt sich ihr Verbreitungsgebiet vom östlichen Mittelmeerraum über die Arabische Halbinsel, die Kaukasus-Region, Zentral- und Südasien, in Südostasien bis Borneo. Berichte über Vorkommen in Guinea, Nigeria und Äthiopien sind zweifelhaft und bedürfen einer näheren Untersuchung.[2] In der Volksrepublik China lebt die Etrusker-Spitzmaus nur im Südwesten der Provinz Yunnan im autonomen Kreis Gengma.[3]
In der Schweiz galt die Art seit 1895 als ausgestorben, im November 2011 wurde sie jedoch vom Zoologen Peter Vogel im Kanton Tessin erneut nachgewiesen.[4][5]
Die Etruskerspitzmaus bewohnt eine Reihe von Lebensräumen, darunter lichte Wälder, buschbestandene Gebiete und Grasländer. Manchmal ist sie auch in der Nähe des Menschen, etwa in Weingärten und Olivenhainen zu finden. Sie kommt bis in 3000 Meter Seehöhe vor. In China bewohnt sie offene Wiesen, Gebüsche und Laubwälder.[3]
Etruskerspitzmäuse haben eine sehr hohe Stoffwechselrate und einen dementsprechend hohen Energieverbrauch. Ihr Herz schlägt bis zu 1500 mal pro Minute, öfter als bei jedem anderen warmblütigen Tier. In dieser Zeit können sie bis zu 900 mal atmen.[6] Ihr Herz ist sehr groß und auch die Skelettmuskulatur ist auf äußerst rasche Bewegungen angelegt. Die Tiere sind ständig in Bewegung und auf der Suche nach Nahrung. In den seltenen Ruhephasen ziehen sie sich unter am Boden liegende Blätter zurück. In Zeiten des Nahrungsmangels oder zu tiefer Temperaturen fallen sie in einen Torpor. Sie sind territoriale Tiere. Mit Zwitschergeräuschen und nötigenfalls durch Aggressionen vertreiben sie Eindringlinge aus ihrem Revier. Um ihren hohen Energiebedarf zu decken, müssen sie viel Nahrung zu sich nehmen. Wie alle Spitzmäuse ernähren sie sich in erster Linie von Insekten, beispielsweise Ameisen, Mehlkäfern und Grillen. Bei der Nahrungssuche verlassen sie sich vorwiegend auf ihren Geruchssinn, ihr Gesichtssinn ist schlecht entwickelt. Sie wühlen mit der langen Schnauze im Erdreich oder unter Blättern, die Vorderpfoten werden bei der Nahrungsbeschaffung nicht zu Hilfe genommen.
Über die Fortpflanzung der Etruskerspitzmäuse ist wenig bekannt. In einem Laborversuch lebten während der Fortpflanzungszeit Paare mit ihren Jungen friedlich zusammen[1], ob sie das ganze Jahr in monogamen Paaren leben oder außerhalb der Paarungszeit Einzelgänger sind, ist nicht bekannt. Nach einer rund 27-tägigen Tragzeit werden zwei bis sechs Jungtiere zur Welt gebracht. Nach rund 17 bis 20 Tagen werden sie entwöhnt. Über die Lebenserwartung ist nichts bekannt.
Die Art wird relativ selten gesehen oder in Fallen gefangen, dementsprechend wenig ist über ihre Lebensweise oder den Gefährdungsgrad bekannt. Häufiger findet man ihre Überreste in Gewöllen, aber auch hier zeigt sich, dass sie zumindest in Europa seltener vorkommt als andere Spitzmausarten. Sie kann in der Nähe des Menschen leben, meidet aber zu intensiv kultiviertes Land. Aufgrund ihres großen Verbreitungsgebietes und weil keine massiven Bedrohungen bekannt sind, listet die IUCN die Art als „nicht gefährdet“ (least concern).[2]
In Europa wird die Art unter anderem im Tierpark Berlin, im Zoo Dresden, im Zoo Karlsruhe, im Tierpark Görlitz und im Alpenzoo Innsbruck gehalten, ehemalige Halter sind Frankfurt und Bern.[7]
Die Etruskerspitzmaus ist eine von knapp 20 Arten der Gattung der Dickschwanzspitzmäuse (Suncus), zu der unter anderem noch die ebenfalls weit verbreitete, aber deutlich größere Moschusspitzmaus gezählt wird. Mehrere Populationen galten früher als Unterarten der Etruskerspitzmaus, werden heute jedoch als eigenständige Arten geführt, namentlich Suncus madagascariensis aus Madagaskar, Suncus fellowesgordoni aus Sri Lanka, Suncus hosei aus Borneo, und Suncus malayanus von der Malaiischen Halbinsel. Die Tiere aus Süd- und Südostasien stellen möglicherweise eine eigene, bislang nicht beschriebene Art dar.[8]
Die Etruskerspitzmaus (Suncus etruscus) ist eine Säugetierart aus der Familie der Spitzmäuse. Sie ist – zusammen mit der Schweinsnasenfledermaus – das kleinste Säugetier der Welt und lebt im Mittelmeerraum sowie in Teilen Asiens.
She sheeintagh sloo er fys ain rere glout ee thollag 'aiyr Etruscagh (Suncus etruscus).[n 1] T'ee mysh 1.8g er trimmid.[1][2]
Ta'n thollag 'aiyr Etruscagh mysh 4cm er lhiurid, faagail magh y famman eck. Ta soe feer tappee eck, as t'ee gee mysh daa wheesh e trimmid kirpey hene dagh laa. T'ee gee shey-chassee, as beggan dreeym-juntee veggey ny keayrtyn, as t'ee greimmey bioagyn cho mooar as ee hene. Share lhee emshyraght tash as çheh, as t'ee ry-akin ayns cryss dowan-lheead eddyr 10° as 30°N, eddyr yn Oarpey, yn Affrick Hwoaie as yn Valaysia.
Ta corp keyll eck, 3-4.5cm gyn y famman. Ta'n famman mysh lieh shen reesht. Ta glout kirpey 1.3g-2.4g eck, mysh 1.8g dy cadjin.[3][2][1] Ta'n kione mooar, as strooh liauyr so-lhoobey echey. Ta ny lurgaghyn jerrey beg dy liooar.[4] Ta'n builley cree eck feer tappee, wheesh as 1511 vuilley/min (25 b/s), as ta'n cree eck 1.2% jeh'n ghlout kirpey eck.[1] Ta'n fynney eck dhone glass er y dreeym as lhiatteeyn, as lheeah glass er y volg. Ta mraane as fir gollrish y cheilley. Ta straneys çhiu dy robaigyn giarey faggys da'n veeal ta cooney yn thollag 'aiyr dy gheddyn cragh 'sy dorraghys.[5] Ta robot-oayllee ronsaghey ymmyd robaigyn dys stiurey robotyn rere sampleyr y thollag 'aiyr Etruscagh.[6][7]
She sheeintagh sloo er fys ain rere glout ee thollag 'aiyr Etruscagh (Suncus etruscus). T'ee mysh 1.8g er trimmid.
Ta'n thollag 'aiyr Etruscagh mysh 4cm er lhiurid, faagail magh y famman eck. Ta soe feer tappee eck, as t'ee gee mysh daa wheesh e trimmid kirpey hene dagh laa. T'ee gee shey-chassee, as beggan dreeym-juntee veggey ny keayrtyn, as t'ee greimmey bioagyn cho mooar as ee hene. Share lhee emshyraght tash as çheh, as t'ee ry-akin ayns cryss dowan-lheead eddyr 10° as 30°N, eddyr yn Oarpey, yn Affrick Hwoaie as yn Valaysia.
सेतादाँते पुड्के छुचुन्द्रो (वैज्ञानिक नाम: Suncus etruscus)[२][३][४][५] नेपालमा पाइने एक प्रकारको जनावर हो ।
The Etruscan shrew (Suncus etruscus), also known as the Etruscan pygmy shrew or the white-toothed pygmy shrew, is the smallest known extant mammal by mass, weighing only about 1.8 g (0.063 oz) on average.[3][4][5][6][7] (The bumblebee bat is regarded as the smallest mammal by skull size and body length.[3][8])
The Etruscan shrew has a body length of about 4 cm (1.6 in) excluding the tail. It is characterized by very rapid movements and a fast metabolism, eating about 1.5–2 times its own body weight per day. It feeds on various small vertebrates and invertebrates, mostly insects, and can hunt individuals of the same size as itself. These shrews prefer warm and damp climates and are widely distributed in the belt between 10° and 30°N latitude stretching from Europe and North Africa up to Malaysia. They are also found in the Maltese islands, situated in the middle of the Mediterranean Sea.[2][5] Although widespread and not threatened overall, they are generally uncommon and are endangered in some countries.
The Etruscan shrew has a slender (not truncated) body, with a length between 3 and 5.2 cm (1.2 and 2.0 in) excluding the tail, which adds another 2.4 to 3.2 cm (0.94 to 1.26 in).[9] The body mass varies between 1.3 g (0.046 oz)[8] and 2.5 g (0.088 oz)[4][9] and is usually about 1.8 g (0.063 oz).[3] In comparison, the related greater white-toothed shrew can be twice as long and weighs four to five times more.[9] The head is relatively large, with a long, mobile proboscis, and the hind limbs are relatively small.[10] The ears are relatively large and protuberant.[9] The Etruscan shrew has a very fast heart beating rate, up to 1511 beats/min (25 beats/s) and a relatively large heart muscle mass, 1.2% of body weight.[3] The fur color on the back and sides is pale brown, but is light gray on the stomach. The fur becomes denser and thicker from fall through the winter.[9] The shrew usually has 30 teeth, but the 4th upper intermediate tooth is very small (rudimentary), and is absent in some individuals.[6] Near the mouth grow a dense array of short whiskers, which the shrew actively uses to search for prey, especially in the night.[7] Dimorphism in body features between males and females is absent.[10]
Etruscan shrews live alone except during mating periods. Their lifespan is estimated at typically around two years, but with a large uncertainty.[9][11] They protect their territories by making chirping noises and signs of aggressiveness.[12] They tend to groom themselves constantly when not eating, and are always moving when awake and not hiding. The hiding periods are short, and typically last less than half an hour. Clicking sounds are heard when these shrews are moving, which cease when they rest.[10] The shrews are more active during the night when they make long trips; during the day, they stay near the nest or in a hiding place.[6] They reach their maximum level of activity at dawn.[2]
Due to its small size and consequent high surface-area-to-volume ratio, the Etruscan shrew is at a constant risk of hypothermia, and would quickly freeze to death if not for its extremely rapid metabolism. Its skeletal muscles contract at a rate of about 13 contractions/sec during respiration alone. In cold seasons and during shortages of food, the shrews lower their body temperatures down to about 12 °C (54 °F) and enter a state of temporary hibernation to reduce energy consumption. Recovery from this state is accompanied by shivering at a frequency of 58 muscle contractions/sec.[3] This induces heating at a rate of up to 0.83 °C/min, which is among the highest values recorded in mammals; the heart rate increases exponentially with time from 100 to 800–1200 beats/min, and the respiratory rate rises linearly from 50 to 600–800 beats/min.[4]
Etruscan shrews mate primarily from March to October, though they can be pregnant at any time of the year. Pairs usually form in the spring and may tolerate each other and their young for some time at the nest. The gestation period is 27–28 days, and they have 2–6 cubs per litter.[2][9] Cubs are born naked and blind, weighing only 0.2 g (0.0071 oz). After their eyes open at 14 to 16 days old, they mature quickly. The mother usually moves the young when they are 9 to 10 days old, and if disturbed, she relocates them by leading them with her tail in a train-like formation, with each cub biting the tail of the one in front. The young Etruscan shrews are weaned at 20 days old. By three to four weeks of age, the young are independent and are soon sexually mature.[5][9][10]
The Etruscan shrew inhabits a belt extending between 10° and 40°N latitude across Eurasia.[3] In Southern Europe, it has been found in Albania, Bosnia and Herzegovina, Bulgaria, Croatia, Cyprus, France, North Macedonia, Malta, Montenegro, Greece, Italy, Portugal, Slovenia, Spain, and Turkey, with unconfirmed reports in Andorra, Gibraltar and Monaco; it has been introduced by humans to some European islands, such as Canary Islands.[2]
The shrew also occurs in North Africa (Algeria, Egypt, Libya, Morocco, Tunisia) and around the Arabian Peninsula (Bahrain, Israel, Jordan, Lebanon, Oman, Syria, and Yemen including Socotra). In Asia, it was observed in Afghanistan, Azerbaijan, Bhutan, China (Gengma County only), Burma, Georgia, India, Iran, Iraq, Kazakhstan, Laos, Malaysia (Malaysian part of Borneo island), Nepal, Pakistan, Philippines, Sri Lanka, Tajikistan, Thailand, Turkey, Turkmenistan and Vietnam. There are unconfirmed reports of the Etruscan shrew in West and East Africa (Guinea, Nigeria, Ethiopia) and in Armenia, Brunei, Indonesia, Kuwait and Uzbekistan.[1][5]
Overall the species is widespread and not threatened, but its density is generally lower than of the other shrews living in the area.[2] In some regions it is rare, especially in Azerbaijan, Georgia, Jordan and Kazakhstan (included into the Red Book).[5]
The Etruscan shrew favors warm and damp habitats covered with shrubs, which it uses to hide from predators. Areas where open terrain such as grasslands and scrub meet deciduous forests are usually inhabited.[9] It can be found at sea level but is usually confined to the foothills and lower belts of mountain ranges, though has been found up to 3,000 m (9,800 ft) above sea level.[9] It colonizes riparian thickets along the banks of lakes and rivers, as well as human-cultivated areas (abandoned gardens, orchards, vineyards, olive groves and edges of fields). The shrew, however, avoids intensively cultivated areas, as well as dense forests and sand dunes.[2] It is poorly adapted to digging burrows, so it arranges its nests in various natural shelters, crevices and others' uninhabited burrows.[5][6] They frequent rocks, boulders, stone walls and ruins, darting quickly in and out between them.[9]
Because of its high ratio of surface area to body volume, the Etruscan shrew has an extremely fast metabolism and must eat 1.5–2.0 times its body weight in food per day. It feeds mostly on various invertebrates, including insects, larvae and earthworms, as well as the young of amphibians, lizards and rodents, and can hunt prey of nearly the same body size as itself. It prefers species with a soft, thin exoskeleton, so it avoids ants when given a choice. Grasshoppers, where common, are often regular prey.[9] It kills large prey by a bite to the head and eats it immediately, but takes small insects back to its nest.[5][6][7] When hunting, it relies mostly on its sense of touch rather than vision, and may even run into its food at night.[10]
The largest threat to Etruscan shrews originates from human activities, particularly destruction of their nesting grounds and habitats as a result of farming. Etruscan shrews are also sensitive to weather changes, such as cold winters and dry periods.[5] Major predators are birds of prey.[6][10]
The Etruscan shrew (Suncus etruscus), also known as the Etruscan pygmy shrew or the white-toothed pygmy shrew, is the smallest known extant mammal by mass, weighing only about 1.8 g (0.063 oz) on average. (The bumblebee bat is regarded as the smallest mammal by skull size and body length.)
The Etruscan shrew has a body length of about 4 cm (1.6 in) excluding the tail. It is characterized by very rapid movements and a fast metabolism, eating about 1.5–2 times its own body weight per day. It feeds on various small vertebrates and invertebrates, mostly insects, and can hunt individuals of the same size as itself. These shrews prefer warm and damp climates and are widely distributed in the belt between 10° and 30°N latitude stretching from Europe and North Africa up to Malaysia. They are also found in the Maltese islands, situated in the middle of the Mediterranean Sea. Although widespread and not threatened overall, they are generally uncommon and are endangered in some countries.
La musarañita[2] o musgaño enano (Suncus etruscus) es una especie de mamífero soricomorfo de la familia Soricidae. Es uno de los mamíferos más pequeños que existe, con una longitud corporal de unos 35 a 50 mm, una cola de 2-3 cm, y un peso 1,8 a 3 g.[3]
Vive en Europa meridional, norte de África y Asia meridional hasta Malasia.[4] Su pelo es suave de un tono gris oscuro en la zona dorsal y gris claro en la ventral. Los machos disponen de glándulas almizcleras en los flancos. Tiene un ritmo cardíaco elevadísimo, unas 1200 pulsaciones por minuto.
Su hábitat lo constituyen las zonas con abundante vegetación, los pequeños cursos de agua y los cultivos y jardines. Difícil de observar por su tamaño y porque es fundamentalmente nocturno. Se alimenta de invertebrados. Con una longitud de entre 3,5 y 5 cm, es el mamífero terrestre más pequeño.[cita requerida]
La musarañita o musgaño enano (Suncus etruscus) es una especie de mamífero soricomorfo de la familia Soricidae. Es uno de los mamíferos más pequeños que existe, con una longitud corporal de unos 35 a 50 mm, una cola de 2-3 cm, y un peso 1,8 a 3 g.
Vive en Europa meridional, norte de África y Asia meridional hasta Malasia. Su pelo es suave de un tono gris oscuro en la zona dorsal y gris claro en la ventral. Los machos disponen de glándulas almizcleras en los flancos. Tiene un ritmo cardíaco elevadísimo, unas 1200 pulsaciones por minuto.
Su hábitat lo constituyen las zonas con abundante vegetación, los pequeños cursos de agua y los cultivos y jardines. Difícil de observar por su tamaño y porque es fundamentalmente nocturno. Se alimenta de invertebrados. Con una longitud de entre 3,5 y 5 cm, es el mamífero terrestre más pequeño.[cita requerida]
Etruriar satitsua (Suncus etruscus) ugaztuna da, soricidaeen familiakoa[1].
Batez besteko 1,8 gramoko pisua izanik, ugaztunik txikiena da[2][3][4].
Munduko ugaztunik txikienetariko bat da, eta, dudarik gabe, Euskal Herrian aurki dezakegun txikiena eta arinena. Europan ingurune mediterraneoan aurki daiteke, baina espezie honen banaketa Asia hego-ekialdeko uharteetaraino iristen da. Euskal Herrian isurialde mediterraneoan bizi da, eta gainerako satitsuak baino ingurune lehorragoetan bizitzeko gai da.
Europako ugaztunik txikiena eta arinena da. Gorputzaren luzera 3-5 cm-koa da, eta buztanarena 2-3 cm-koa. Pisua, aldiz, 1-3 gramokoa izan ohi da. Bi sexuetako animalien tamaina eta pisua antzekoa izan ohi da. Morfologia orokorra gainerako satitsuenaren oso antzekoa izan arren, gorputzarekin konparatuta buruak duen tamaina handiak ezaugarritzen du. Belarri handi eta nabarmenak ditu, eta begi txikiak. Atzeko hankak aurrekoak baino txikiagoak izan ohi dira. Kolorazio gris-arrea izan ohi du, eta sabelaldea bizkarraldea baino argiagoa izan ohi da. Emeek hiru ugatz-pare dituzte iztaietan.
Ingurune epeletara eta lehorretara mugaturiko espeziea da, eta izaera hori bere banaketan islatzen da. Espeziea Europa mendebaldetik Asia hego-ekialdeko uharteetaraino (Borneon ezagutzen da) hedatzen da. Europan arro mediterraneoan aurki daiteke, eta gauza bera gertatzen da iparraldeko Afrikan ere. Populazio isolatuak ditu Kaspiar itsasoaren inguruan, Persiar golkoan eta Itsaso Gorriaren hegoaldean, eta baita Indian, Myanmarren, Tailandian eta Indonesian ere.
Euskal Herrian isurialde mediterraneoan aurki daiteke.
Ingurune mediterraneoko habitat gehienetan aurki daitekeen espeziea da. Ingurune irekiak hobesten ditu, eta ohikoa da olibondo-landaketetan, mahastietan eta laborantza sailetan. Baso itxirik osatzen ez duten artadi, artelazti eta pinudietan ere aurki daiteke. Ingurune horietan landaredia asko dagoen lekuko harrien azpian eta harrizko hesietako zuloetan gorde ohi da. 1000 metrotik beherako eremuetan bakarrik aurkitu izan da Iberiar penintsulan, baina erdialdeko Asian 3000 metroko altueraraino aurkitu izan da[5].
Funtsean espezie karniboroa da, eta askotariko ornogabeez elikatzen da, kitinizazio maila handia dutenak (kakalardo asko) salbu. Intsektuen larbez eta zizareez gain, igel eta sugandila gazte txikiak ere irensten ditu[5]. Espezie bereko animalien arteko kanibalismo-portaerak ere deskribatu dira. Landarerik irensten ez duen arren, olibak mastekatzen ikusi izan dira animaliok, ziurrenik horien olioa zurrupatzeko[6].
Ugal sasoia udaberri hasieratik udazkenera bitartean hedatzen da. Ernaldiak hilabete inguru irauten du, eta 2-5 kume izaten dituzte emeek kumaldiko. Emeak urtean hiru kumaldi izatera iritsi daitezke[5]. Kumeak altrizialak izan ohi dira, ilerik gabeak, eta 0,25 gramo inguru pisatu ohi dute. Lau egunera hasten zaie ilea hazten, eta bi asteren buruan ikusmena garatu eta helduen antzeko itxura eskuratzen dute. Emeak dira kumeen kargu egiten direnak, eta ordelekutik elikagai bila joateko soilik irteten dira. Bi aste pasatxorekin irteten dira kumeak lehen aldiz gordelekutik, eta amaren atzetik mugitzen dira aurrekoaren buztanari helduta, Crocidura generoko espezieekin (adb. Crocidura russula) gertatzen den moduan. Heldutasun sexuala lortzeko urte oso bat behar dute animalia hauek[6].
Orokorrean gainerako satitsuak baino espezie sozialagoa da, nahiz eta espeziekideekiko jarrera ugal sasoiaren eta elikagai eskuragarritasunaren arabera aldatzen den[6]. Ugal sasoian jarrera otzanagoa izan ohi dute garai horretatik at baino, eta ugal sasoitik at bakartiagoak izan ohi dira. Egunean zeharreko aktibitate polifasikoa izan ohi du espezie honek, baina aktiboagoa izan ohi da gauean.
Tasa metaboliko oso altua duen espeziea da, eta beren tamaina beste edo halako bi elikagai irentsi ohi dute egunerako. Dena den, baldintzak eskasten direnean –eguraldi txarra edo elikagai gabezia- torpor egoeran sartzeko gai da, bere gorputz-tenperatura 12 º-ra jaitsita aktibitate metabolikoa jaitsiz[7]. Torpor egoeratik gorputz-baldintza normaletara itzultzeko jardueran bihotz taupadak minutuko 1000 taupada baino gehiagora azeleratzen zaizkio, ugaztunen artean ezagutzen den bihotz-erritmo altuenetariko bat lortuz[7].
Batez besteko bizi-luzetasuna 18 hilekoa da, nahiz eta gatibutzan bi urte pasako animaliak ezagutzen diren[5].
Bere aktibitate gautarra dela eta, animalia harrapari gautarrak dira espezie honen harrapari nagusiak, hontz zuria (Tyto alba) eta hontz ertaina (Asio otus) kasu. Dena den, ez da espezie horien dietako harrapakin nagusia izaten (Palomo et al. 2007).
Gainerako satitsuetatik bereizteko ezaugarri nabarmenena, tamaina txikiagoa izateaz gain, belarrien tamaina erlatiboki handia da.
Banaketa zabal izaera kosmopolita dela eta, ez da arriskuan dagoen espezietzat jotzen, eta IUCN erakundeak Least Concern (arrisku txikia) kategorian sailkaturik dauka[1].
Etruriar satitsua (Suncus etruscus) ugaztuna da, soricidaeen familiakoa.
Batez besteko 1,8 gramoko pisua izanik, ugaztunik txikiena da.
Munduko ugaztunik txikienetariko bat da, eta, dudarik gabe, Euskal Herrian aurki dezakegun txikiena eta arinena. Europan ingurune mediterraneoan aurki daiteke, baina espezie honen banaketa Asia hego-ekialdeko uharteetaraino iristen da. Euskal Herrian isurialde mediterraneoan bizi da, eta gainerako satitsuak baino ingurune lehorragoetan bizitzeko gai da.
Etruskipäästäinen (Suncus etruscus) on pienikokoinen päästäislaji ja kevyin kaikista tunnetuista nisäkkäistä.
Nisäkäsnimistötoimikunta on ehdottanut lajille uutta suomenkielistä nimeä vähäpäästäinen.[2]
Etruskipäästäinen painaa vain kaksi grammaa. Se on 3–3,5 senttimetriä pitkä, ja hännän pituus on 2,5–3 senttiä.
Etruskipäästäisen levinneisyysalue on laaja mutta epäyhtenäinen. Lajia tavataan Välimeren alueella Etelä-Euroopassa ja Pohjois-Afrikassa, mutta myös Etelä- ja Kaakkois-Aasiassa.[1]
Sri Lankan saarella elävä srilankanpäästäinen luokiteltiin aiemmin omaksi Podihik kura -lajikseen,[3] mutta nykyisin sen katsotaan olevan samaa lajia kuin etruskipäästäinen.[4]
Etruskipäästäinen viihtyy ruohikkoisissa ja pensaikkoisissa maastoissa. Se elää 1,5–2,5 vuotta.
Etruskipäästäinen (Suncus etruscus) on pienikokoinen päästäislaji ja kevyin kaikista tunnetuista nisäkkäistä.
Nisäkäsnimistötoimikunta on ehdottanut lajille uutta suomenkielistä nimeä vähäpäästäinen.
Suncus etruscus • musaraigne étrusque
Le Pachyure étrusque (Suncus etruscus), ou musaraigne étrusque, est une espèce de musaraignes.
Il s'agit du plus léger mammifère existant[1] : il ne pèse que 1,8 gramme en moyenne[1] pour une taille comprise entre 5,4 et 8,4 centimètres de long, queue comprise (la chauve-souris Kitti à nez de porc est à peu près du même poids mais a une taille comprise entre 2,9 à 3,3 cm, ce qui en fait le plus petit mammifère[2]).
Le Pachyure étrusque a un corps très allongé, avec une taille mesurant entre 3 et 5,2 cm, queue exclue. Cette dernière mesure entre 2,4 et 3,2 cm. Son poids varie entre 1,3 g et 2,5 g, avec un poids habituellement mesuré de 1,8 g. C'est, comme toutes les musaraignes, un animal fin au museau allongé, aux dents totalement blanches, aux grandes oreilles et au pelage gris tirant sur le brun sur le dos. Il fréquente les milieux ensoleillés herbeux ou rocailleux.
Du fait de sa petite taille il doit avoir un métabolisme accru pour maintenir sa température : cœur plus musclé, ultra rapide et sang hyper oxygéné. Ainsi Suncus etruscus a un cœur qui bat de 15 à 23 pulsations par seconde (soit environ 1 000 pulsations par minute), elle a 24,2 ml d'oxygène pour 100 ml de sang et doit manger deux fois son poids en nourriture par jour.
Son activité est principalement nocturne et il est actif toute l'année. Son alimentation est à base d'insectes, en particulier de coléoptères et de criquets morts depuis peu, et de larves d'insectes. Ce mammifère mange aussi des vers, des escargots et des araignées.
C'est un animal solitaire sauf pendant la saison de reproduction. La musaraigne étrusque peut avoir (en captivité) jusqu'à 6 portée par an de 2 à 5 petits. La gestation dure de vingt-sept à vingt-huit jours[3].
L'espèce fréquente les zones chaudes du Bassin méditerranéen (sud de l'Europe et Afrique du Nord), d'Asie depuis la péninsule Arabique jusqu'en Chine orientale ou en Malaisie.
En France, l'espèce se rencontre sur le pourtour méditerranéen, la vallée du Rhône, mais aussi le sud-ouest jusqu'à la Charente-Maritime.
En Suisse, elle est présente dans le canton italophone du Tessin (Ticino).
À moins d'organiser des campagnes destinées à la piéger, il est très difficile d'établir la présence de cette espèce en un lieu donné. Sur des zones de boue très fine, il peut arriver que l'on relève ses traces aisément reconnaissables avec un peu d'expérience eu égard à leurs dimensions. Ses restes dans les pelotes de réjection de rapaces demeurent les indices témoignant le plus fréquemment de la présence du pachyure.
Suncus etruscus • musaraigne étrusque
Le Pachyure étrusque (Suncus etruscus), ou musaraigne étrusque, est une espèce de musaraignes.
Il s'agit du plus léger mammifère existant : il ne pèse que 1,8 gramme en moyenne pour une taille comprise entre 5,4 et 8,4 centimètres de long, queue comprise (la chauve-souris Kitti à nez de porc est à peu près du même poids mais a une taille comprise entre 2,9 à 3,3 cm, ce qui en fait le plus petit mammifère).
Il mustiolo (Suncus etruscus Savi, 1822), detto anche pachiuro etrusco, è un mammifero della famiglia dei Soricidi.
È il mammifero più piccolo al mondo per massa (il Craseonycteris thonglongyai è invece il più piccolo per lunghezza del corpo e del cranio). Somiglia agli altri toporagni, ma se ne distingue per essere molto più piccolo. Il suo corpo, lungo da 3,6 a 5,2 cm, è ricoperto di un pelame serico, sottilissimo, di colore tra il grigio e il bruno rossastro, più chiaro sotto al ventre che sul dorso. Lunghissimi peli tattili, su tutto il corpo, superano di molto gli altri peli della pelliccia. La coda, lunga da 2,4 a 2,9 cm, è ugualmente fornita di numerosi peli, molto lunghi. La testa è appuntita; gli occhi, molto piccoli, affondano nel pelame. Le orecchie, invece, sono grandi e si fanno ben notare. Il muso è fornito di lunghissimi baffi, o vibrisse. I denti del mustiolo sono interamente bianchi.
Questa specie si trova in tutti i paesi attorno al Mediterraneo. La sua distribuzione geografica si estende verso oriente, fino al Pakistan e all'India. In Africa scende fino alla Tanzania e al Natal. In Europa è stato segnalato in Ticino (Svizzera), nel sud della Francia, dove i suoi resti ossei abbondano nelle pallottole di reiezione (borre) dei rapaci notturni, e nella zona della Charente. È presente pure nella penisola iberica e nei Balcani, nonché in Turchia.
In Italia è presente in quasi tutta la penisola ad eccezione dei rilievi alpini; è presente anche in Sicilia e Sardegna, nonché in alcune isole minori (Asinara, Tavolara, Egadi, Pantelleria e Lampedusa). In Sardegna, in particolare, è presente una sottospecie endemica, Suncus etruscus pachyurus (Küster, 1835)[3].
Il mustiolo etrusco è praticamente invisibile nel suo ambiente naturale, da un lato per la sua ridottissima taglia, dall'altro per le sue abitudini molto discrete e parzialmente notturne. Per l'esattezza, non si può parlare di esso come di un animale notturno, essendo attivo in qualsiasi ora del giorno e della notte; ma la sua attività è intervallata da periodi più o meno lunghi di riposo. Il suo habitat comprende cespugli, ammassi di rami e foglie, i bordi di vecchi muri, mucchi di pietre, ecc. Cercando con molta attenzione e perspicacia, è possibile trovare il mustiolo quasi dappertutto, perché la sua presenza non è condizionata da un particolare habitat. Unica condizione indispensabile per la sua sopravvivenza è il calore.
Nonostante la sua taglia davvero insignificante, il mustiolo etrusco è un temibile carnivoro. Attacca senza esclusioni tutte le prede che riesce a individuare, purché siano più piccole rispetto a sé stesso. Nel 1957, B. Koch e J. Vasserot osservarono che un mustiolo, tenuto in cattività, non osava attaccare una cavalletta, di grandezza uguale alla sua.[4] Il mustiolo individua le prede a 25–30 cm di distanza. Alza la testa agitando i suoi lunghi baffi, quindi si precipita sulla vittima, mordendola con incredibile accanimento. Il mustiolo sa trovare le parti molli e vulnerabili del corpo degli insetti e non morde nelle parti dure, dove i suoi attacchi sarebbero inefficaci. Divora immediatamente la preda, poi abbandona i resti e parte alla ricerca di una nuova vittima. Rifiuta gli insetti fetidi, come le cimici, e indietreggia, dopo avere simulato l'attacco, quando si trova davanti una preda troppo grande per la sua taglia.
Fino a pochi anni fa, la biologia e le abitudini del mustiolo etrusco erano sconosciute. Bisognò attendere la pubblicazione dei lavori dello zoologo svizzero P. Vogel, nel 1970, e quelli del francese R. Fons, nel 1973, per svelare i misteri della vita di questo minuscolo mammifero. L'unico metodo possibile era l'allevamento in cattività, che presenta però alcune difficoltà, sia perché il mustiolo etrusco è sensibilissimo al cambiamento di temperatura, sia per la forte mortalità derivante dalla mancanza di cibo adatto. I mustioli vengono catturati in scatole metalliche, interrate al livello del suolo, in cui essi cadono, senza poterne tornare fuori. È indispensabile controllare le trappole parecchie volte al giorno e nel corso della notte, per evitare che i mustioli catturati muoiano per mancanza di calore. Infatti, basta lasciare uno di questi mammiferi poche ore senza nutrimento o esposto a una temperatura inferiore ai 15 °C, per vederlo morire[5].
I mustioli si allevano in terrari, il cui suolo sia ricoperto di terra. È opportuno preparare un nido in gesso, consistente in un labirinto di corridoi che sboccano in una cameretta centrale. Allo stato libero, il mustiolo etrusco cerca sempre mucchi di pietre o sconnessioni in vecchi muri per sistemarvi il proprio nido, perché esso ha bisogno di sentire un contatto permanente sulle varie parti del corpo. Questo bisogno di contatto si chiama tigmotattismo. La temperatura ambientale ha un ruolo importantissimo nella vita di questi micromammiferi; durante l'allevamento essa deve variare tra 15 e 30 °C, ma in nessun caso scendere al di sotto dei 15-16 °C. Questi animali si nutrono con vermi di farina, grilli domestici, mosche e insetti diversi. Gli si addice benissimo un supplemento di milza di bue. L'acqua non deve mai mancare.
Il mustiolo etrusco si riproduce durante tutta la stagione calda. Le prime nascite si hanno in maggio; ma nascite si verificano fino agli inizi di ottobre. I maschi entrano in fregola dal principio di aprile, ed emanano allora un forte odore di muschio. Sono delle ghiandole speciali situate sui fianchi, a dare quest'odore particolare. La gestazione dura da ventisette a ventotto giorni, alla scadenza dei quali la femmina dà alla luce da 2 a 5 figli. Rare sono però le figliate di 2 e di 5 piccoli; nella maggior parte dei casi, questi sono 3 o 4. Tra i piccoli si riscontra un uguale numero di maschi e di femmine. Nei primi dodici giorni di gestazione la femmina non aumenta di peso, che normalmente oscilla tra 2 e 2,2 grammi. In seguito il peso aumenta e la femmina pesa 3,4 g, per arrivare a 3,6 g verso il ventiquattresimo giorno. In una quindicina di giorni soltanto, l'animale ha quindi aumentato il proprio peso del 75%. Il peso massimo raggiunto da una femmina gestante è di 3,62 g.
I piccoli appena nati sono interamente nudi, con la pelle color rosa carico, piena di rughe. I padiglioni delle orecchie sono chiusi, come pure le palpebre. Gli occhi si vedono, in trasparenza, come puntini neri. Le dita dei piedi sono saldate tra loro. Anche le zampe danno l'impressione di essere attaccate al corpo. Questi minuscoli animali, dall'aspetto di larve, alla nascita non pesano che da 0,18 a 0,27 g, mentre la loro lunghezza va da 14,2 a 15,4 mm; si accrescono in maniera molto rapida. Verso il tredicesimo giorno aprono gli occhi e tra il ventesimo e il ventiduesimo giorno raggiungono la grandezza adulta. È allora che diventano indipendenti dai genitori. La loro lunghezza varia da 42,3 a 43,9 mm.
Il mustiolo etrusco ha una vita brevissima. R. Fons, che ha allevato centinaia di questi animali in cattività, dice che la maggior parte delle femmine vive da 10 a 19 mesi. Una femmina visse 26 mesi e 27 giorni, mentre un'altra morì di vecchiaia a 22 mesi e 17 giorni. I maschi hanno una durata della vita di poco inferiore. Ma il primato è detenuto da un maschio, il quale visse in cattività 19 mesi e 11 giorni. R. Fons ritiene che la longevità potenziale di questi micromammiferi sia di circa 2 anni.
Il Suncus etruscus è una specie tutelata ai sensi della Legge 11/02/1992, n. 157 e protetta dalla Convenzione di Berna.
La Lista rossa IUCN classifica questa specie come a basso rischio di estinzione.
Il mustiolo (Suncus etruscus Savi, 1822), detto anche pachiuro etrusco, è un mammifero della famiglia dei Soricidi.
Cencurut Terkecil (bahasa Inggeris: Etruscan shrew atau Savi's Pigmy Shrew) ialah salah satu daripada haiwan yang terdapat di Malaysia. Nama sainsnya Suncus etruscus.
Cencurut Terkecil boleh didapati di Malaysia.
Cencurut Terkecil adalah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam haiwan, bertulang belakang (vertebrat), kelas Mamalia. Dalam aturan : Insectivora, tergolong dalam keluarga :Soricidae. Cencurut Terkecil adalah haiwan berdarah panas, melahirkan anak, menjaga anak, dan mempunyai bulu di badan.
Jantung Cencurut Terkecil terdiri daripada empat kamar seperti manusia. Kamar atas dikenali sebagai atrium, sementara kamar bawah dikenali sebagai ventrikel.
Sebagai mamalia, Cencurut Terkecil berdarah panas, melahirkan anak, menjaga anak, dan mempunyai bulu di badan. Cencurut Terkecil akan menjaga anaknya sehingga mampu berdikari.
Cencurut Terkecil (bahasa Inggeris: Etruscan shrew atau Savi's Pigmy Shrew) ialah salah satu daripada haiwan yang terdapat di Malaysia. Nama sainsnya Suncus etruscus.
De wimperspitsmuis (Suncus etruscus) is een zoogdier in de familie van spitsmuizen.
Dit solitaire dier is tussen de 35 en 52 millimeter lang, met een staart van circa 24 tot 30 millimeter. De wimperspitsmuis is daarmee een van de kleinste zoogdieren ter wereld. Het gewicht bedraagt slechts 1,5 tot 2,5 gram. De kleur is zwart tot rossig grijsbruin op de rug en dofgrijs om de buik. Het dier heeft grote oren en opvallend kleine achterpoten. Hij dankt zijn naam aan de lange haren, "wimpers", die verspreid over zijn lichaam (vooral staart en snuit) staan.
Wimperspitsmuizen leven van Portugal en Marokko via de Franse Rivièra en Tunesië tot Arabië, Turkije, de Kaukasus, Turkmenistan en Tadzjikistan. Ze komen ook voor op verscheidene eilanden in de Middellandse Zee, in de Himalaya en Yunnan (China), en waarschijnlijk zelfs tot Maleisië in het oosten en in Afrika tot Nigeria en Ethiopië, maar de kleine Suncus van Zuid-India en Madagaskar vertegenwoordigen waarschijnlijk andere soorten. De dieren leven in open terrein, en geven een voorkeur aan grasland, bouwland, struikgewas, wijngaarden, maar ook tuinen en loofbos. Hij is vaak onder keien en boomstammen te vinden, of op stenen muren. Hij rust uit in rotsspleten of tussen boomwortels. De wimperspitsmuis komt zelden hoger dan 1000 meter voor.
De wimperspitsmuis is een insecteneter. Zijn voedsel bestaat voornamelijk uit insecten, wormen, slakken en spinnen. Hij kan ook dieren aan ter grootte van een sprinkhaan. De belangrijkste vijand van de wimperspitsmuis is de uil. Hij is vooral 's nachts actief, maar kan de gehele dag door worden aangetroffen. 's Winters is de soort agressief tegen soortgenoten, maar in de paartijd vormen wimperspitsmuizen paartjes.
Geboortes vinden plaats tussen maart en april en tussen september en oktober. Na een draagtijd van 27 tot 28 dagen worden 2 tot 5 kale, blinde jongen geboren. Na 9 tot 10 dagen worden de jongen verplaatst naar een ander hol. Als de jongen 14 tot 16 dagen oud zijn, openen ze hun ogen. Na 20 dagen worden ze gespeend. Bij wimperspitsmuizen is karavaangedrag waargenomen. Na de eerste winter zijn de jongen geslachtsrijp. In gevangenschap is een wimperspitsmuis 26 maanden oud geworden.
Bronnen, noten en/of referentiesDe wimperspitsmuis (Suncus etruscus) is een zoogdier in de familie van spitsmuizen.
Pygmespissmus (Suncus etruscus) er ein art i spissmusfamilien. Pygmespissmusa er rekna som verdas minste pattedyr etter masse. I snitt veg ho berre 1,8 g.[1]
Pygmespissmusa har raudleg gråbrun pelsfarge på oversida og er bleikgrå på undersida. Hovudet er relativt stort og har prominente utståande øyre, medan snuten er lang, fleksibel og har mange følsomme vêrhår. Om vinteren blir pelsen tettare, og om kroppstemperaturen går under 12 °C kan arten hibernera midlertidig.
Spissmusa måler normalt 30–52 mm utan hale, som i seg sjølv gjerne måler 24–32 mm. Vekta utgjer cirka 1,3–2,5 g (i snitt 1,8 g). Til samanlikning veg det minste pattedyret i Noreg, dvergspissmusa (Sorex minutus), omtrent det dobbelte (2–6 g, i snitt cirka 4 g).
Arten har svært høgt stoffskifte og må eta det dobbelte av si eiga vekt kvart døgn. Hjartet slår 25 slag i sekundet (1 511 slag i minuttet).[1] I praksis må pygmespissmusa fanga og ete 20–30 insekt eller liknande dagleg.
Som andre spissmus lever arten stort sett åleine, men i paringstida kan hoa og hannen leva saman gjennom drektigheitstida på cirka 27–28 dagar og medan ungane er avhengige (i cirka 3–4 veker). Storleiken på kullet er normalt 2–6 ungar. I fangenskap kan pygmespissmus leva i opp mot 2 år, men vilt sørger gjerne ugler for at dyra ikkje blir gamle nok til å døy ein naturleg død. Pygmespissmusa er elles utsett for predasjon frå kattar, øgler, slangar, fugler og ei rekkje andre dyr.
Arten finst stort sett mellom 10° og 40°N på tvers av Eurasia. Dette omfattar det sørlege Europa (frå sør i Portugal, Spania og Frankrike) og nordlege Afrika, Vesleasia og Midtausten og videre austover gjennom delar av sørlege Asia, sør for Himalaya (inkludert Malaysia). Det finst også nokre koloniar av pygmespissmus i Nigeria.
Inndelinga følgjer Menon (2014).[2]
Pygmespissmus (Suncus etruscus) er ein art i spissmusfamilien. Pygmespissmusa er rekna som verdas minste pattedyr etter masse. I snitt veg ho berre 1,8 g.
Pygméspissmus (Suncus etruscus) er en art i spissmusfamilien (Soricidae) som tilhører gruppen av hvittannspissmus (Crocidurinae), der den sorterer som én av 18 arter i slekten Suncus. Pygméspissmusa regnes som verdens minste pattedyr, hva masse angår, og veier kun 1,8 g i snitt.[1]
Pygméspissmusa har en rødlig gråbrun pelsfarge på oversiden og er blekgrå på undersiden. Hodet er relativt stort (pygméspissmusa har større skalle enn den minste flaggermusa - tryneflaggermus (Craseonycteris thonglongyai), som er nesten like liten) og har prominente utstående ører, mens snuten er lang og fleksibel og rikelig utrustet med følsomme værhår. Om vinteren blir pelsen tettere, og om kroppstemperaturen faller under 12 °C er det kjent at arten midlertidig kan hibernere.
Arten måler normalt 30–52 mm uten hale, som i seg selv gjerne måler 24–32 mm. Vekten utgjør cirka 1,3–2,5 g (i snitt 1,8 g). Til sammenligning veier Norges minste pattedyr, dvergspissmusa (Sorex minutus) omtrent det dobbelte (2–6 g, i snitt cirka 4 g).
Arten har fantastisk høyt stoffskifte og må ete det dobbelte av sin egen vekt hvert døgn. Det lille hjertet slår med fantastiske 25 slag i sekundet (1 511 slag i minuttet).[1] Når man i tillegg vet, at arten bare eter levende føde, så kan man lett tenke seg hvor travelt denne lille spissmusa må ha det. I praksis må den fange og ete 20–30 insekter eller lignende daglig.
Som andre spissmus lever arten stort sett solitært, men i paringstiden kan hunnen og hannen leve sammen gjennom drektighetstiden på cirka 27–28 dager og mens ungene er avhengige (i cirka 3–4 uker). Størrelsen på kullet teller normalt 2–6 unger. I fangenskap kan pygméspissmus leve i opp mot 2 år, men vilt sørger gjerne ugler for at eldre dyr ikke får dø en naturlig død. Pygméspissmusa er dessuten på grunn av den minimale størrelsen utsatt for predasjon fra katter, øgler, slanger, fugler og en rekke andre predatorer.
Arten opptrer stort sett mellom 10° og 40°N på tvers av Eurasia. Dette inkluderer det sørlige Europa (fra det sørlige Portugal, Spania og Frankrike) og det nordlige Afrika, Lilleasia og Midtøsten og videre østover gjennom deler av det sørlige Asia, sør for Himalaya (inkludert Malaysia). Det finnes dessuten noen kolonier av pygméspissmus i Nigeria, men ingen ser ut til å vite hvordan den har klart å etablere seg der.
Inndelingen følger Menon (2014).[2]
Pygméspissmus (Suncus etruscus) er en art i spissmusfamilien (Soricidae) som tilhører gruppen av hvittannspissmus (Crocidurinae), der den sorterer som én av 18 arter i slekten Suncus. Pygméspissmusa regnes som verdens minste pattedyr, hva masse angår, og veier kun 1,8 g i snitt.
Multimedia w Wikimedia Commons Ryjówek etruski[3], ryjówka etruska[4] (Suncus etruscus) – gatunek owadożernego ssaka z rodziny ryjówkowatych[5].
W polskiej literaturze zoologicznej gatunek ten oznaczany był nazwą „ryjówka etruska”[4]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” nazwę „ryjówka” zarezerwowano dla rodzaju Sorex. Dlatego też gatunkowi S. etruscus nadano nową nazwę „ryjówek etruski”[3].
Występuje w Południowej Europie, południowej Azji i północnej Afryce.
Małe, ruchliwe zwierzę z długim, wąskim i gładkim ryjkiem. Długość głowy i tułowia od 35 do 48 mm, ogona od 24 do 29 mm. Masa ciała 1,3-2 g. Jest najmniejszym ze znanych żyjących obecnie ssaków. Długi ogon jest pokryty pojedynczymi dłuższymi szczeciniastymi włoskami. Zęby są białe. Barwa ciała ciemna.
Gęsto porośnięte wilgotne tereny, lasy, ogrody, uprawy, często nad brzegami strumieni.[6]
Tryb życia głównie nocny z niewielkimi wyjątkami. Jest samotnikiem. Dobrze się wspina. W okresach zimna lub w razie niedoborów pokarmu zapada w głęboki letarg na wiele godzin. Temperatura ciała wtedy spada i w ten sposób zmniejsza ono zapotrzebowanie na energię i mniej je.[6]
2 mioty w roku. Żyje do 1,5 roku. Ciąża trwa 2-6 tygodni, samica rodzi 5-10 młodych, nagich i ślepych, które po 20 dniach ssania stają się samodzielne.[6]
Ryjówki etruskie żywią się głównie owadami.
Ryjówek etruski, ryjówka etruska (Suncus etruscus) – gatunek owadożernego ssaka z rodziny ryjówkowatych.
O musaranho-pigmeu (Suncus etruscus) é um micromamífero pertencente à Ordem Soricomorpha (Aulagnier, 2008). É conhecido por ser o menor mamífero conhecido no mundo.
O musaranho-anão é um dos menores mamíferos do mundo, com comprimento cabeça-corpo entre 35,0 e 53,0 milímetros e um peso relativo 1,2-2,7 gramas. Externamente, o musaranho-anão é semelhante aos outros musaranhos da sua família, porém é facilmente distinguível pois apresenta uma cabeça proporcionalmente maior e a cauda mais longa (cerca de metade do comprimento do corpo). As orelhas são bem visíveis, os olhos são pequenos e a cauda é revestida com uma pelagem curta, com alguns pêlos muito longos e salientes (López-Fuster, 2002). Esta espécie apresenta pouca variação sazonal na cor da pelagem. Em geral, a cor da pelagem é cinza-acastanhado, podendo apresentar algumas manchas vermelhas no dorso. Na zona ventral, apresenta tonalidades mais claras, com três pares de mamas na região inguinal (López-Fuster, 2002). Ao contrário do género Crocidura, o género Suncus apresenta quatro dentes unicúspides na parte superior da boca, embora o último seja extremamente pequeno. Os dentes da mandíbula são semelhantes aos do musaranho-de-dentes-brancos, Crocidura russula, embora de menor tamanho. A sua fórmula dental é: 3.1.2.3/1.1.1.3 (López- Fuster, 2002). O musaranho-anão é um ser diplóide com 42 cromossomas (2n= 42).
Esta espécie é muito comum no sul da Europa e no norte de África. Também se encontra presente no Médio-Oriente, Península Arábica, Ásia Central, Ásia do Sul e no sudeste da Ásia continental (Aulagnier, 2008). Na Europa, o musaranho-anão ocorre em torno do mar mediterrâneo, nomeadamente nas Penínsulas Ibérica, Italiana e dos Balcãs e em várias ilhas do Mediterrâneo. A espécie foi introduzida na Ilha de Tenerife, no Arquipélago das Canárias (Espanha) (Aulagnier, 2008). O musaranho-anão ocorre desde o nível do mar (0 metros) até aos 3000 metros de altitude (López-Fuster, 2002).
Na região do Mediterrâneo, o musaranho-anão prefere bosques abandonados com olivais, vinhas e outras áreas cultivadas invadidas por arbustos do Mediterrâneo. Ocorre também em jardins, maquis mediterrâneos, matagais e florestas abertas de carvalhos e pinheiros do Mediterrâneo, com muros de pedra, usados como abrigos. Evita dunas, florestas densas e terras cultivadas intensivamente (Libois e Fons, 1999; Palomo e Gisbert, 2002). No Sul da Ásia, ocorre em florestas temperadas e tropicais, com contacto próximo a habitações humanas (Molur et al., 2005). É mais activo durante a noite do que o dia, com pico de actividade ao amanhecer. Ao longo do dia, consome o equivalente ao dobro do seu peso corporal apresentando uma dieta insectívora, que inclui uma grande variedade de insectos, evitando os que possuem grande tamanho (relativamente a ele) e exosqueleto composto por quitina. Apesar de ingerir praticamente alimentos de origem animal, há relatos em que o musaranho-anão se alimenta parcialmente de azeitonas, possivelmente por o seu alto teor de óleo (López-Fuster, 2002). Na ausência ou escassez habitual de alimento, o canibalismo pode ocorrer. Em condições desfavoráveis, nomeadamente pela falta de alimentos, o musaranho-anão pode ficar em torpor durante várias horas, o que representa uma poupança de energia de 15% (Libois e Fons, 1999). Em geral, o musaranho-anão é uma espécie social, embora o grau de competição intra-específica varie de acordo com a época do ano, o estado sexual e a abundância de alimentos. Assim, enquanto que durante a época de reprodução as fêmeas se cruzam com vários machos e existe uma forte atracção social entre os indivíduos, nos restantes meses aumenta a agressividade intra-específica em ambos os sexos (Libois e Fons, 1999).
Geralmente, o ciclo reprodutivo começa no início da Primavera e termina no Outono. Em cativeiro, os machos atingem a maturidade sexual duas semanas mais cedo do que as fêmeas. Os primeiros acoplamentos ocorrem no final de Abril e o período de gestação tem cerca de 27/30 dias. Durante a época de reprodução uma fêmea tem três ciclos reprodutivos concebendo 2 a 5 crias por ciclo. Estas nascem nuas e pesam cerca de 0,25 gramas. As pálpebras estão fechadas e os olhos são visíveis através da pele. A partir do quarto dia, os primeiros pêlos começam a surgir, sendo que ao décimo primeiro dia de vida as crias já estão totalmente coberto de pêlo . Os olhos abrem às duas semanas de vida (López-Fuster, 2002). Com três semanas de vida, altura em que a amamentação termina, o musaranhoanão já possui as dimensões e a aparência de um adulto, começando a viver de forma independente. A maturidade sexual é atingida com 1 ano de vida (López-Fuster, 2002). A espécie tem uma esperança de vida de 18 meses, embora possa chegar aos dois anos e meio, em cativeiro.
O musaranho-anão é predado por aves de rapina, como a coruja-das-torres (Tyto alba), a coruja-do-nabal (Asio flammeus), e o bufo-pequeno (Asio otus), embora não seja uma presa dominante (López-Fuster, 2002). Ocasionalmente também é capturado por carnívoros de pequeno e médio porte, répteis, nomeadamente cobras e lagartos e algumas aves diurnas (Palomo e Gisbert, 2002).
Actualmente, não existem grandes ameaças a esta espécie que possam levar à sua extinção (Aulagnier, 2008).
O musaranho-anão está classificado pelo IUCN como uma espécie Pouco Preoucupante (LC) devido à sua ampla distribuição geográfica (ocorrendo em muitas áreas protegidas) e à sua tolerância a mudanças repentinas no habitat sendo muito difícil o rápido declínio da espécie (Aulagnier, 2008). Esta espécie encontra-se listada no Apêndice III, da Convenção de Berna. Está presente em várias áreas protegidas da sua distribuição geográfica (Aulagnier, 2008).
O musaranho-pigmeu (Suncus etruscus) é um micromamífero pertencente à Ordem Soricomorpha (Aulagnier, 2008). É conhecido por ser o menor mamífero conhecido no mundo.
Etruščanska rovka (znanstveno ime Suncus etruscus) je vrsta rovke, po telesni masi najmanjši sesalec na svetu (po lobanjskih merah je manjši le Kittijev pritlikavi netopir). Njena masa je na spodnji meji, ki še omogoča ohranjanje stalne telesne temperature, saj ima težave z uravnavanjem energijske bilance zaradi ohlajanja in iskanja hrane, ki je skoraj nenehno.
Etruščanska rovka (znanstveno ime Suncus etruscus) je vrsta rovke, po telesni masi najmanjši sesalec na svetu (po lobanjskih merah je manjši le Kittijev pritlikavi netopir). Njena masa je na spodnji meji, ki še omogoča ohranjanje stalne telesne temperature, saj ima težave z uravnavanjem energijske bilance zaradi ohlajanja in iskanja hrane, ki je skoraj nenehno.
Flimmernäbbmus eller Savis pygmé-näbbmus (Suncus etruscus) är en art i familjen näbbmöss. Tillsammans med trynfladdermusen (Craseonycteris thonglongyai) räknas den som minsta recenta däggdjur på jorden.
Flimmernäbbmusen når en kroppslängd mellan 30 och 35 millimeter och därtill kommer en 25 till 30 millimeter lång svans. Vikten ligger ungefär vid två gram. Pälsens färg är gråbrun. Kännetecknande är de korta bakre extremiteterna och den jämförelsevis tjocka svansen. Näbbmusens hjärta slår upp till 1 300 gånger på en minut och den andas på samma tid cirka 300 gånger.
Utbredningsområdet ligger kring Medelhavet (Iberiska halvön, Italien, Balkan, norra Afrika och Mellanöstern), i södra och sydöstra Asien samt delvis i andra regioner av Afrika.
Habitatet utgörs av gräsland, buskland och steniga slänter. Varje individ lever ensam och de är då mycket aggressiva mot artfränder. Födan utgörs av smådjur, till exempel insekter som hopprätvingar och kackerlackor eller spindeldjur. Ibland jagar näbbmusen djur som bara är lite mindre än näbbmusen själv.
Honan kan para sig flera gånger per år och föder efter dräktigheten som varar i cirka fyra veckor två till fem ungdjur. Efter ungefär tre veckor sluter honan att ge di. Medellivslängden uppskattas till 1,5 till 2,5 år.
Flimmernäbbmus eller Savis pygmé-näbbmus (Suncus etruscus) är en art i familjen näbbmöss. Tillsammans med trynfladdermusen (Craseonycteris thonglongyai) räknas den som minsta recenta däggdjur på jorden.
Flimmernäbbmusen når en kroppslängd mellan 30 och 35 millimeter och därtill kommer en 25 till 30 millimeter lång svans. Vikten ligger ungefär vid två gram. Pälsens färg är gråbrun. Kännetecknande är de korta bakre extremiteterna och den jämförelsevis tjocka svansen. Näbbmusens hjärta slår upp till 1 300 gånger på en minut och den andas på samma tid cirka 300 gånger.
Utbredningsområdet ligger kring Medelhavet (Iberiska halvön, Italien, Balkan, norra Afrika och Mellanöstern), i södra och sydöstra Asien samt delvis i andra regioner av Afrika.
Habitatet utgörs av gräsland, buskland och steniga slänter. Varje individ lever ensam och de är då mycket aggressiva mot artfränder. Födan utgörs av smådjur, till exempel insekter som hopprätvingar och kackerlackor eller spindeldjur. Ibland jagar näbbmusen djur som bara är lite mindre än näbbmusen själv.
Honan kan para sig flera gånger per år och föder efter dräktigheten som varar i cirka fyra veckor två till fem ungdjur. Efter ungefär tre veckor sluter honan att ge di. Medellivslängden uppskattas till 1,5 till 2,5 år.
Cüce sivri fare (Suncus etruscus), sivri faregiller (Soricidae) familyasından ağırlığı sadece 2 gram olan, bilinen en küçük böcekçil memeli türlerinden biri.
Bu küçük memelilerin yaşam süreleri 15 aydır.
Böcekçil ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Cüce sivri fare (Suncus etruscus), sivri faregiller (Soricidae) familyasından ağırlığı sadece 2 gram olan, bilinen en küçük böcekçil memeli türlerinden biri.
Bu küçük memelilerin yaşam süreleri 15 aydır.
Сункус етруський - мала, рухлива тваринка з довгим, вузьким і гладким писочком. Голова і тулуб довжиною від 35 до 48 мм, хвіст від 24 до 29 мм, ступні - 6,8 - 8,1 мм. Вага тіла 1.3-2 гр.[1] Череп малий і плескуватий, довжина якого 28,1 мм. Хвіст вкритий щетинистими волосками. Вуха відносно великі й опуклі. Зуби білі. У звірятка м'яке блискуче хутро сірого або коричневого кольору, та світло-сіре на животі. Взимку воно стає довшим, м'якішим, щільнішим і товщим. Статевий диморфізм відсутній.[1] Має дуже велику швидкість серцебиття, від 1300 до 1511 ударів/хв. В середньому це приблизно 25 ударів на секунду.
У тварини виключна реакція і величезна для її розмірів фізична сила.
Етруські землерийки живуть на самоті, за винятком під час шлюбного періоду. Тривалість життя, як правило, близько двох років.Тваринки захищають свої території, утворюючи шум та проявляючи ознаки агресивності.[2].
Незважаючи на те, що звірятко вкрите шерстю, внаслідок теплообміну малесенька тваринка втрачає дуже багато тепла. Тому впродовж дня сункусу доводиться з’їдати удвічі більше власної маси. Тому майже не спить: і вночі шукає їжу. Якщо їжі немає, сункус впадає у сплячку, скрутившись у клубок, щоб зменшити поверхню тепловіддачі, і біологічні процеси сповільнюються. Такий стан не може тривати більше двох годин. Спочиває в тріщинах скель або між корінням дерев.
Тварина харчується переважно комахами, ящірками,дитинчатами земноводних, також споживає хробаків, равликів і павуків[3]. Може полювати на здобич таких же розмір, як і власне тіло. Сункус вбиває велику здобич укусом в голову та з'їдає його відразу, але забирає малу частину в своє гніздо. Під час полювання тварина в основному покладається на свої почуття дотику, а не на зір. Сункус має такий апетит, наче людина, яка з’їдає щодня 150 кг їжі.
Етруські землерийки зазвичай спаровуються з березня по жовтень, хоча самка може бути вагітною в будь-який час року. Пари зазвичай утворюються на весні. Період вагітності становить 27-28 днів, після чого народжується 2-6 дитинчат.[4]Тваринки народжуються голими і сліпими, вагою всього 0,2 г. Після того як дитинчата відкривають очі (від 14 до 16 днів), вони дозрівають швидше. Сункус перестає годувати молоком, коли дитинчатам виповнюється 20 днів. Від трьох до чотирьох тижнів тварини стають незалежними та швидко дозрівають статево.[3]
Південна Європа, Північна Африка, Близький Схід, Аравійський півострів, Центральна Азія, Південна Азія і Південно-Східна Азія, острів Борнео [5] від рівня моря до висоти 3000 м над рівнем моря. Типовими місцями проживання є вологі природні схованки (щілини, гірські ущелини, руїни древніх будівель) нижніх поясів гірських масивів, зарості уздовж узбережжя невеликих водойм. Часто зустрічається в місцях проживання людей - городах, садах, по краях полів. Представники цього виду риють нори або займають нори інших тварин (кротів, мишоподібних гризунів). Сункус уникає піщаних дюн, густих лісівта інтенсивно оброблюваних земель.
Нема ніяких серйозних загроз цьому виду в цілому. Але багато того, що йому шкодить. Найбільша загроза, в цьому плані, для сункуса походить від людської діяльності, зокрема, знищення його гніздівель і місць проживання в результаті землеробства. Сункус етруський, також чутливий до погодних змін, таких як холодні зими і посушливі періоди. Основні вороги хижі птахи, особливо сови.
Цей вид присутній в багатьох природоохоронних територіях. Включений до Додатка III Бернської конвенції.
Suncus etruscus là một loài động vật có vú trong họ Chuột chù, bộ Soricomorpha. Loài này được Savi mô tả năm 1822.[2]
Phương tiện liên quan tới Suncus etruscus tại Wikimedia Commons
Bài viết liên quan đến họ Chuột chù này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Suncus etruscus là một loài động vật có vú trong họ Chuột chù, bộ Soricomorpha. Loài này được Savi mô tả năm 1822.
Suncus etruscus (Savi, 1822 год)
Ареал
Карликовая многозубка[1], или карликовая белозубка[2], или белозубка-малютка[2], или этрусская землеройка[2], или многозубка-малютка[2] (лат. Suncus etruscus) — млекопитающее семейства землеройковых (лат. Soricidae), рода многозубок (лат. Suncus). Возможно, самое маленькое из ныне существующих млекопитающих в мире[3][4].
Встречается в Южной Европе — Португалии, Испании, Франции, Италии, Греции, Мальте, на побережье Адриатического, Ионического и Эгейского морей, в прибрежных районах Аравии, в Северной Африке, Средней Азии, Индии и Шри-Ланке, на Малайском архипелаге и на Филиппинах, на территории Южного Китая, Тайваня и Японии. Кроме того, находки останков многозубок указывают на их присутствие в Казахстане — в северной части плато Устюрт и к северу от Аральского моря[3][4].
На территории России первичных ареалов данного вида не существует, однако, по некоторым данным, завезённая грузовыми кораблями белозубка-малютка встречалась в окрестностях портов Приморья и Европейской части России[5].
Подвид карликовой многозубки (Suncus etruscus etruscus) включён в Красную книгу Казахстана, как редкий и практически не изученный подвид[4].
Карликовая многозубка имеет вытянутое стройное тело с крупной головой, резко суживающейся в длинный подвижный хоботок. Общая длина тела составляет от 3 до 4,5 сантиметров, не считая хвоста, который может достигать длины до 3,5 сантиметров. Масса животного не превышает 1,7 грамм (в среднем — 1—1,5 грамма). Голова по отношению к телу крупная, уши большие, а вот задние конечности имеют средние размеры. У зверька 30 зубов, усы короткие и плотные. Верхняя часть тела и бока покрыты буровато-серой шерстью, мех на брюшке имеет заметно более светлый окрас[3].
Типичными местами обитания являются влажные естественные укрытия (щели, скальные трещины, развалины древних строений) предгорий и нижних поясов горных массивов, заросли вдоль побережья небольших водоёмов. Часто встречается в местах обитания людей — огородах, садах, по краям полей. Роет норы или занимает норы других животных (кротов, мышевидных грызунов), селится также в пустотах пней и упавших древесных стволов, под валежником, реже — в постройках человека[4].
Представители вида ведут преимущественно ночной образ жизни, днём кормясь только вблизи своего укрытия. Как и большинству землеройковых, карликовой многозубке ежесуточно необходимо потреблять количество пищи, превышающее её собственный вес в 1,5—2 и более раза. При этом сердце карликовой многозубки бьется с частотой 1500 ударов в минуту. Всеядные, но поедают в основном насекомых, их личинок и дождевых червей. Могут нападать на мелких позвоночных: лягушек, ящериц, детёнышей мелких грызунов. Приносят пользу лесному и сельскому хозяйству, уничтожая насекомых-вредителей[4]. Живёт карликовая белозубка 1,5-3 года.
Период размножения длится с марта по октябрь. Пары образуются весной и беременность длится 27-28 дней. Самка приносит от 2 до 6 детёнышей, которые рождаются голыми, слепыми с весом не более 0,2 гр. Глаза открываются только на 14-й день. Молоком самка кормит детей 20 дней, в возрасте 4-х недель зверьки становятся самостоятельными.
Карликовая многозубка, или карликовая белозубка, или белозубка-малютка, или этрусская землеройка, или многозубка-малютка (лат. Suncus etruscus) — млекопитающее семейства землеройковых (лат. Soricidae), рода многозубок (лат. Suncus). Возможно, самое маленькое из ныне существующих млекопитающих в мире.
小臭鼩（学名：Suncus etruscus）为鼩鼱科臭鼩属的动物。在中国大陆，分布于云南等地，主要生活于海拔450米热带森林。该物种的模式产地在意大利比萨。[2]
这是一篇與哺乳动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : トガリネズミ目 Soricomorpha 科 : トガリネズミ科 Soricidae 属 : ジャコウネズミ属 Suncus 種 : コビトジャコウネズミコビトジャコウネズミ(Etruscan Shrew)は、トウキョウトガリネズミ等と並び、知られている中で最も体重の小さい哺乳類であり、わずか2g程度しかない。ただし、頭蓋骨の大きさが最も小さいのはキティブタバナコウモリである。この種の成体で最も小さいものは、体重1.3g、体長36mmである。鼻の先から尾の付け根までは約60mmであり、尾は約40mmである。寿命は約15か月である。コビトジャコウネズミは南アジア、南ヨーロッパの森林や低木の茂みに棲息し、昆虫を主食とする。心拍数は平均体重0.0024gあたり835bpmという計算から推測されるよりも若干速く、1秒間あたり14回である。体重に占める脳の重さの割合は全ての動物の中で最も大きく、ヒトすらも凌ぐ。
コビトジャコウネズミ(Etruscan Shrew)は、トウキョウトガリネズミ等と並び、知られている中で最も体重の小さい哺乳類であり、わずか2g程度しかない。ただし、頭蓋骨の大きさが最も小さいのはキティブタバナコウモリである。この種の成体で最も小さいものは、体重1.3g、体長36mmである。鼻の先から尾の付け根までは約60mmであり、尾は約40mmである。寿命は約15か月である。コビトジャコウネズミは南アジア、南ヨーロッパの森林や低木の茂みに棲息し、昆虫を主食とする。心拍数は平均体重0.0024gあたり835bpmという計算から推測されるよりも若干速く、1秒間あたり14回である。体重に占める脳の重さの割合は全ての動物の中で最も大きく、ヒトすらも凌ぐ。
사비왜소땃쥐 또는 에트루리아땃쥐(Suncus etruscus) ('에트루리아 뾰족뒤쥐(Etruscan Shrew)'라고 하기도 함)는 땃쥐과의 포유류이다.[2] 몸무게가 평균 약 1.8g으로 포유류 중에서 가장 작은 종으로 알려져 있다.[3][4][5][6][7](크기면에서 가장 작은 종은 키티돼지코박쥐로 알려져 있다.)[3][8]
