Nile region, Oases, Mediterranean region and Sinai.
Cosmopolitan.
Plants perennating by short stolons rooting at the nodes appear to develop repeatedly but sporadically at various elevations with prolonged, cool, mesic growing conditions, possibly in response to trampling. These are sometimes placed in var. reptans. Such plants have been recorded from Yunnan.
El pèl de bou, també anomenat pèl de ca o poa anual (Poa annua), és una espècie del gènere Poa molt estesa en els prats de climes temperats.[1][2] Com el seu nom indica és una planta de cicle anual (però amb alguna subespècie perenne).[3] Probablement és un híbrid entre les espècies Poa supina i Poa infirma.[4]
Fa entre 15–25 cm d'alt. La panícula està oberta i de forma triangular d'uns 7.5 cm de llarg. La lígula és punxeguda i platejada cosa que la distingeix de la Poa pratensis, i de Poa trivialis. Les fulles tenen les vores finament serrades. Floreix tot l'any excepte en hiverns severs. Creix ràpidament des de la germinació de les llavors i ja floreix sis setmanes després.
Es comporta com una mala herba comuna a Amèrica del Nord, on rep el nom d'annual bluegrass.[5] Forma part de les mescles de gespa,[6] però en molts lloc la substitueix l'herba del gènere Agrostis. Al Regne Unit es considera una espècia al·lòctona amb risc d'esdevenir invasora.[7] Als Països Catalans és comuna a tot arreu, i se'n troben tres subespècies:
Hàbit
Lígula platejada i punxeguda.
Panícula oberta i triangular
El pèl de bou, també anomenat pèl de ca o poa anual (Poa annua), és una espècie del gènere Poa molt estesa en els prats de climes temperats. Com el seu nom indica és una planta de cicle anual (però amb alguna subespècie perenne). Probablement és un híbrid entre les espècies Poa supina i Poa infirma.
Planhigyn blodeuol Monocotaidd a math o wair yw Gweunwellt unflwydd sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Poaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Poa annua a'r enw Saesneg yw Annual meadow-grass.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Gweunwellt Unflwydd, Gweunwellt Blynyddol, Gwellt y Gweunydd.
Gall dyfu bron mewn unrhyw fan gan gynnwys gwlyptiroedd, coedwigoedd a thwndra. Dofwyd ac addaswyd y planhigyn gan ffermwyr dros y milenia; chwiorydd i'r planhigyn hwn yw: india corn, gwenith, barlys, reis ac ŷd.
Planhigyn blodeuol Monocotaidd a math o wair yw Gweunwellt unflwydd sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Poaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Poa annua a'r enw Saesneg yw Annual meadow-grass. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Gweunwellt Unflwydd, Gweunwellt Blynyddol, Gwellt y Gweunydd.
Gall dyfu bron mewn unrhyw fan gan gynnwys gwlyptiroedd, coedwigoedd a thwndra. Dofwyd ac addaswyd y planhigyn gan ffermwyr dros y milenia; chwiorydd i'r planhigyn hwn yw: india corn, gwenith, barlys, reis ac ŷd.
Lipnice roční (Poa annua) je drobná, trsnatě rostoucí tráva, jeden z více než 15 druhů rodu lipnice vyrůstajících v české přírodě. Druh pochází z Evropy a přilehlých oblastí Asie a postupně se rozšířil téměř do celého světa, dnes je považován za kosmopolitní plevel. V České republice roste tato skromná rostlina na celém území, od nížin až vysoko do hor.
Nenáročný druh upřednostňující vlhké půdy, které jsou humózní a dobře zásobené dusíkem i ostatními živinami a mají vyšší obsah jílu. Roste i na stinných místech na polích, loukách, v zahradách, příkopech i na rumištích. Díky poléhavému trsu dobře snáší sešlapávání, a proto bývá častá na hřištích, roste v dlážděných chodnících, na dvorech i podél cest, vyskytuje se na zavlažovaných půdách a ve sklenících. Protože snáší zastínění, bývá součástí i hustých porostů obilovin.
Na polích obvykle roste na zamokřených místech, kde vytváří i značně husté porosty. Naopak za sucha předčasně ukončuje svůj vývoj a odumírá. Pro svou odolnost bývá ve vlhkých oblastech součástí travních směsí pro zahrady a parky. Kvete od jara do podzimu. Lipnice roční je variabilní druh a její vzhled i vytrvalost jsou závislé na stanovištích. Někdy v travnatých porostech vytváří široce trsnaté rostliny kvetoucí až druhým rokem. Na jiných místech vyrostou jednoleté rostliny, které jsou schopné pomocí semen utvořit několik generací do roka.[2][3][4][5]
Jednoletá, nevýběžkatá, trsnatá tráva se stébly vysokými jen 5 až 25 cm a jemnými svazčitými kořeny. Stébla s jedním nebo dvěma kolénky jsou zploštělá, lysá a bývají vystoupavá nebo vytvářejí poléhavé, nepravidelné kruhy; poléhavá stébla mohou z kolének zakořenit. Četné bazální větvení stébla je intravaginální.
Listové čepele jsou světle až tmavě zelené, ploché, kýlnaté, měkké, až 15 cm dlouhé a 5 mm široké, na vrcholu zašpičatělé a po okraji slabě drsné. Pochvy listů jsou hladké, kýlnaté a slabě zploštělé, krátký jazýček je uťatý a ouška chybějí.
Květenství je jehlancovitá, 3 až 10 cm dlouhá, zřetelně zploštělá a mnohdy jednostranná lata s hladkými, kolmo z vřetene vyrůstajícími větévkami; spodní větévky se ohýbají. Vejčité, zelené klásky, vyrůstající na větévkách po třech až deseti, mívají tři až pět kvítků. Plevy jsou nestejné, spodní kratší je jednožilná, horní delší třížilná. Pluchy bez osin jsou vejčité, po okrajích blanité a u báze mívají chomáček měkkých chlupů. Ploidie druhu je 2n = 28.
Obilky obalené v rýhované pluše s blanitým okrajem jsou hnědé, slabě tříhranné, asi 1,5 mm dlouhé a 0,5 mm široké. Nejčastěji ve zralosti vypadávají do těsné blízkosti rostliny a dále se rozšiřují větrem, povrchovou vodou nebo jsou roznášeny zvířaty.[2][3][4][5][6]
Rostlina se rozmnožuje pouze generativně semeny (obilkami). Kvete po velmi dlouhou dobu, obvykle od března do listopadu, na jedné rostlině postupně dozraje okolo 500 obilek s velmi krátkou dobou dormance. Vzcházejí brzy po vysemenění, nejlépe z povrchu půdy nebo jen z hloubky několika centimetrů. Životnost obilek hluboko v půdě je krátká.[2][3][4][7]
Lipnice roční je málo škodícím plevelem v okopaninách i obilninách; dá se snadno potlačit správnou péčí o půdu a střídáním plodin. V pěstěných okrasných trávnících je mnohem nepříjemnějšíː rychle se šíří a způsobuje celkovou degradaci trávníků, neboť v době sucha zasychá a zanechává po sobě nevzhledná holá místa.
Naproti tomu je vítanou součástí sečených trávníků a pastvin, vyniká velmi rychlým vývojem a za ideálních podmínek vytvoří i tři generace do roka. Přes svůj nepatrný vzrůst je tento druh vhodnou rostlinou pro pastvu, dobytek ho rád požírá.[3][5][7][8]
Odnožující rostlina
Květenství
Pochvy s jazýčky
Klásek s kvítky
Obrázky, zvuky či videa k tématu lipnice roční ve Wikimedia Commons
Lipnice roční (Poa annua) je drobná, trsnatě rostoucí tráva, jeden z více než 15 druhů rodu lipnice vyrůstajících v české přírodě. Druh pochází z Evropy a přilehlých oblastí Asie a postupně se rozšířil téměř do celého světa, dnes je považován za kosmopolitní plevel. V České republice roste tato skromná rostlina na celém území, od nížin až vysoko do hor.
Enårig rapgræs (Poa annua) er et 3-30 cm højt græs, der i Danmark vokser næsten overalt på åben jord. Planten er afhængig af rigeligt kvælstof. Den er derfor et fingerpeg om næringsrig jord. Dette og evnen til at danne modent frø hele året har gjort arten til et velkendt og besværligt ukrudt.
Enårig rapgræs er en tuedannende, urteagtig plante. Stænglerne er korte og opstigende. Bladene er bølgede på tværs med en tydelig fure langs midten og en bådformet spids. Over- og undersider er ensartet lysegrønne.
De blomsterbærende skud er forsynet med nogle få, korte blade, og slutter med en top af fladtrykte småaks. Under blomstringen ses støvdragerne hænge ud af aksene. Planten kan blomstre og modne frø i alle frostfrie perioder af året.
Rodnettet er kraftigt med et tæt filt af trævlerødder. Nedliggende skud kan slå rod og kommer til at fungere som udløbere.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 0,20 x 0,20 (20 x 20 cm/år).
Arten er vildtvoksende eller naturaliseret over det meste af kloden. Her i landet træffes den som pionerplante på udyrkede arealer eller som ukrudt i marker og haver, hvor den optræder sammen med bl.a. alm. brandbæger, alm. fuglegræs, hyrdetaske, glat vejbred, liden nælde, sort natskygge og vejpileurt.
Enårig rapgræs (Poa annua) er et 3-30 cm højt græs, der i Danmark vokser næsten overalt på åben jord. Planten er afhængig af rigeligt kvælstof. Den er derfor et fingerpeg om næringsrig jord. Dette og evnen til at danne modent frø hele året har gjort arten til et velkendt og besværligt ukrudt.
Das Einjährige Rispengras (Poa annua)[1] ist wahrscheinlich das am weitesten verbreitete und häufigste Süßgras überhaupt. Während die anderen Arten der Gattung der Rispengräser (Poa) ausdauernd krautige Pflanzen sind, ist dieses einjährig, aber es kann unter günstigen Umständen auch überwintern.
Das Einjährige Rispengras wächst als einjährige krautige Pflanze und bildet kleine Horste, die mit Wuchshöhen von 5 bis maximal 30 Zentimetern, meist jedoch 10 bis 15 Zentimetern eine vergleichsweise geringe Größe besitzen. Die Halme sind niederliegend und dann mit einigen Knicken an den Halmknoten aufsteigend. An den Knoten (Nodien) können sich Wurzeln ausbilden.
Die hellgrünen bis grünen Laubblätter sind in Blattscheide und Blattspreite gegliedert. Das weiße Blatthäutchen (Ligula) ist 2 bis 4 Millimeter lang und an Scheide herablaufend.[1] Die einfache Blattspreite ist 2 bis 5 Millimeter breit und besitzt eine kurze, charakteristisch kahnförmige Spitze.
Der locker ausgebreitete, manchmal etwas einseitswendige, rispige Blütenstand ist nur selten länger als 5 Zentimeter. Die Rispenäste stehen oft paarweise. Die Ährchen sind vier- oder mehrblütig, 2 bis 5 Millimeter lang, grün oder selten violett überlaufen. Die untere Hüllspelze ist einnervig, die obere dreinervig. Die Rispen werden bei passendem Wetter das ganze Jahr über gebildet.
Die Karyopsen sind von den bleibenden, steifhaarigen Spelzen umgeben
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 28.[2]
Das Einjährige Rispengras ist ein sommer- oder winterannueller Therophyt oder eine ausdauernde Horstpflanze.
Es erfolgt Selbstbestäubung sowie Windbestäubung nach dem „Langstaubfädigen Typ“. Das Einjährige Rispengras hat keine Blühperiodizität und ist daher auch ein Schneeblüher. Einjährige Formen der Art können bereits nach 45 bis 60 Tagen blühen.
Die ganzjährig reifende Karyopsen sind nur 0,2 bis 0,4 mg schwer. Meist erfolgt Trittausbreitung (als Wasserhafter). Daneben erfolgen Menschenausbreitung, Ausbreitung durch Vögel, als Windstreuer und Ballonflieger, Verdauungsausbreitung sowie Ausbreitung durch Ameisen (beispielsweise durch Rasenameisen). Fruchtreife beginnt ab Mai. Die Karyopsen sind Lichtkeimer.
Vom Vieh wird das Einjährige Rispengras wegen seiner geringen Größe nicht gefressen, solange noch hoch wachsende Futterpflanzen vorhanden sind. Auf Weiden deutet seine Anwesenheit folglich auf eine Überweidung hin.
Beim Einjährigen Rispengras handelt es sich um eine kosmopolitische Art. Sie wächst in den Tropen hauptsächlich in den Gebirgen. Sie ist eine der wenigen Samenpflanzen, die auch in der Antarktis vorkommen, aber hier erst seit wenigen Jahrzehnten.
Das Einjährige Rispengras kommt vom Tiefland bis ins Hochgebirge an Wegrändern, in Pflasterritzen, Gärten, Äckern, Trittfluren überall häufig vor. Sie ist die Charakterart von Trittrasengesellschaften (Polygono-Poetea). Sie gedeiht am besten auf stickstoffreichen, schweren Böden, wächst aber auch auf sandigem Boden. Man findet sie in Innenstädten ebenso wie in naturnahen Gebieten.
Thomas Gaskell Tutin hat 1957 durch genetische Versuche herausgefunden, dass das Einjährige Rispengras eine allotetraploide Art ist, die aus Frühlings-Rispengras (Poa infirma) und Läger-Rispengras (Poa supina) entstanden ist.[3]
Das Einjährige Rispengras (Poa annua) ist wahrscheinlich das am weitesten verbreitete und häufigste Süßgras überhaupt. Während die anderen Arten der Gattung der Rispengräser (Poa) ausdauernd krautige Pflanzen sind, ist dieses einjährig, aber es kann unter günstigen Umständen auch überwintern.
P'ata qachu[1] (Poa annua) nisqaqa huk qachu yuram, tukuy Tiksimuyuntinpi wiñaq, ancha mast'arisqa rikch'am.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: P'ata qachu.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: P'ata qachu
P'ata qachu (Poa annua) nisqaqa huk qachu yuram, tukuy Tiksimuyuntinpi wiñaq, ancha mast'arisqa rikch'am.
Poa annua, or annual meadow grass (known in America more commonly as annual bluegrass or simply poa), is a widespread low-growing turfgrass in temperate climates. Notwithstanding the reference to annual plant in its name, perennial bio-types do exist. This grass may have originated as a hybrid between Poa supina and Poa infirma.[2]
It has a slightly creeping, fibrous, rootstock. The stem grows from 15–25 cm (6-10 in.) high. It is slightly flattened, due to being folded rather than rolled.
The panicle is open and triangular shaped, 5 to 7.5 cm (2 to 3 in.) long. The spikelets are stalked, awnless, 1 to 2 cm (3/8 to 3/4 in.) long when flowering, and loosely arranged on delicate paired or spreading branches. Sometimes they are tinged purple.
The vivid green leaves are short and blunt at the tips, shaped like the prow of a small canoe. They are soft and drooping. Long sheaths clasp the stem. The leaves are smooth above and below, with finely serrated edges. Occasionally the leaves are serrated transversely.
The ligule is pointed and silvery. Compared this to Common Meadowgrass Poa pratensis, which has a squared ligule, and Poa trivialis, which has a pointed, but less silvery ligule.
The leaves are smooth above and below, with finely serrated edges. Occasionally the leaves are serrated transversely.
It is in flower all year around except for severe winters. The seeds ripen and are deposited 8 months of the year. The plant grows rapidly from seed, flowering within 6 weeks, seeding and then dying.[3]
Poa is derived from the Greek name for a type of fodder grass.[4] Annua is Latin, meaning 'annual' or 'lasting a year'.[4]
It is a common weed of cultivation, known in the Americas as annual bluegrass.[5] It occurs as a common constituent of lawns, where it is also often treated as a weed, and grows on waste ground. Many golf putting greens, including the Oakmont Country Club greens, are annual bluegrass,[6] although many courses have converted to creeping bentgrass (Agrostis stolonifera).
It has appeared on King George Island in the Antarctic South Shetland Islands as an invasive species,[7] as well as on Australia's subantarctic Heard and Macquarie Islands.
Habit
.jpg)
Ligule is silvery and pointed.
The panicle is open and triangular shaped
Flowers
Stubborn clump of Poa annua on footpath stones
Poa annua, or annual meadow grass (known in America more commonly as annual bluegrass or simply poa), is a widespread low-growing turfgrass in temperate climates. Notwithstanding the reference to annual plant in its name, perennial bio-types do exist. This grass may have originated as a hybrid between Poa supina and Poa infirma.
Poa annua, aŭ unujara herbeja herbo, unujara blueherbo aŭ simple poo), estas disvastigita malalt-kreska tufoherbo en moderaj klimatoj. Kvankam P. annua estas ofte konsiderata sole unujara planto pro sia nomo, ekzistas ankaŭ ĉiujaraj bio-tipoj. 'Poa' estas greka vorto por furaĝo. Ĝi estas unu el la plej dolĉaj herboj por verda furaĝo, sed malpli utila ol fojno. Tiu herbo povas estis originita kiel hibrido inter Poa supina kaj Poa infirma.[1]
Poa annua havas paniklon kun senaristaj plurfloraj spiketoj. Ili estas staŭdaj, unu- aŭ dujaraj.
Poa annua, aŭ unujara herbeja herbo, unujara blueherbo aŭ simple poo), estas disvastigita malalt-kreska tufoherbo en moderaj klimatoj. Kvankam P. annua estas ofte konsiderata sole unujara planto pro sia nomo, ekzistas ankaŭ ĉiujaraj bio-tipoj. 'Poa' estas greka vorto por furaĝo. Ĝi estas unu el la plej dolĉaj herboj por verda furaĝo, sed malpli utila ol fojno. Tiu herbo povas estis originita kiel hibrido inter Poa supina kaj Poa infirma.
La poa anual o pastito de invierno (Poa annua), es una especie herbácea y anual, perteneciente a la familia de los pastos y cereales (Gramíneas o Poáceas). Es una especie de distribución cosmopolita, de climas templados. Es una maleza común, tanto de cultivos como de canchas de golf.
Su altura no es mayor de 5 a 30 cm. Las hojas presentan una lígula membranosa y prefoliación plegada. La inflorescencia es una panoja laxa. Las espiguillas presentan de 2 a 6 flores, siendo las glumas más cortas que las flores inferiores.
Poa annua fue descrita por Carolus Linnaeus y publicado en Species Plantarum 1: 68. 1753.[1]
Número de cromosomas de Poa annua (Fam. Gramineae) y táxones infraespecíficos: n=14[2]
Poa: nombre genérico derivado del griego poa = (hierba, sobre todo como forraje).[3]
annua: epíteto latino que significa "anual, caducifolio".
La poa anual o pastito de invierno (Poa annua), es una especie herbácea y anual, perteneciente a la familia de los pastos y cereales (Gramíneas o Poáceas). Es una especie de distribución cosmopolita, de climas templados. Es una maleza común, tanto de cultivos como de canchas de golf.
Murunurmikas (Poa annua) on kõrreliste sugukonda nurmika perekonda kuuluv rohttaimeliik.
Murunurmika pööris 4–6 cm pikkune hõre ja püramiidjas. Pähikud on 4–5 mm pikkused, sisaldades 4–5 õit. Välissõklal on lai kilejas serv, mille roodudel ja servas asuvad ripskarvad. Keeleke on kuni 2 mm pikkune, teritunud tipuga. Lehed on paadikujuliselt ahenenud 2–5 mm laiad ja nõrgad. Lehetuped on murunurmikal veidi lapikud. Lehtede värvus on kollakas või puhasroheline. Taimed kasvavad 5–25 cm kõrguseks ja moodustavad enamasti tihedaid kogumikke, õitsevad maist augustini.[1]
Murunurmikas kasvab tallatud kohtadel niitudel ja karjamaadel ka teeradadel, põldudel ja aedades.[1]
Murunurmika keeleke
Murunurmika haabitus
Murunurmika terised
Murunurmika pähik õitega
Välissõkla lai kilejas ääris
Murunurmika püramiidjas pööris
Murunurmikas (Poa annua) on kõrreliste sugukonda nurmika perekonda kuuluv rohttaimeliik.
Kylänurmikka (Poa annua) on yksivuotinen heinäkasvi. Se on Suomessa muinaistulokas.
Kylänurmikan lehdet ovat pehmeät ja helakanvihreät.[2] Röyhy on vaalean harmahtava, leveä ja epätasainen, tähkylät soikean pitkulaisia ja höyteettömiä. Kylänurmikka jää usein matalaksi, alle viisi senttimetriä korkeaksi. Muiden heinäkasvien tapaan se kasvaa juurestaan, joten se kestää leikkaamista ja laiduntamista. Röyhyt matavat lähes maata pitkin.[3]
Kylänurmikka viihtyy valoisissa ja kosteissa paikoissa. Se leviää siemenistä, mutta itää keväällä vasta kun maa on lämmennyt. Sitä näkee loppukesällä hiekkakasoissa ja asfaltin raoissa.
Kylänurmikka leviää itse melko helposti, mutta hienoissa nurmikentissä kuten golfkentillä sitä pidetään rikkaruohona, koska se on yksivuotinen, sillä on heikko taudinkestävyys ja niin edelleen.[4]
Viime vuosina kylänurmikka on ihmisen mukana kulkeutuneena alkanut levitä myös Etelämantereen lähellä sijaitseville Eteläisille Shetlandsaarille mahdollisesti ilmastonmuutoksen auttamana.[5]
Kylänurmikka (Poa annua) on yksivuotinen heinäkasvi. Se on Suomessa muinaistulokas.
Poa annua
Le pâturin annuel (Poa annua L.) est une espèce de plantes monocotylédones de la famille des Poaceae (sous-famille des Pooideae, tribu des Poeae).
C'est une plante herbacée annuelle, de petite taille (généralement moins de 20 cm de haut), poussant en touffes denses. Très commune, elle est généralement considérée comme adventice.
Le pâturin annuel peut atteindre 30 cm, mais généralement beaucoup moins et est parfois gazonnant. Les épis sont de forme pyramidale. Les épillets sont de couleur blanchâtre, parfois colorés de violacé sur leur moitié extérieure; ils sont constitués de trois à six fleurs hermaphrodites sauf la fleur terminale qui est femelle.
La plante fleurit toute l'année, de janvier à décembre, dès que les températures se radoucissent. Le pâturin annuel a un système racinaire ne dépassant pas 5 centimètres de profondeur, ce qui fait de lui un gazon de mauvaise qualité. Pour l'engazonnement on lui préfère donc généralement le pâturin des prés disposant d'un système racinaire en rhizomes plus résistant aux aléas climatiques.
Selon NCBI (13 juin 2016)[1] :
Selon The Plant List (13 juin 2016)[2] :
Selon Tropicos (13 juin 2016)[3] (Attention liste brute contenant possiblement des synonymes) :
Cette plante est ubiquiste, elle se trouve répandue dans toutes les régions de climat tempéré du monde.
Poa annua
Le pâturin annuel (Poa annua L.) est une espèce de plantes monocotylédones de la famille des Poaceae (sous-famille des Pooideae, tribu des Poeae).
C'est une plante herbacée annuelle, de petite taille (généralement moins de 20 cm de haut), poussant en touffes denses. Très commune, elle est généralement considérée comme adventice.
Jednogodišnja vlasnjača (vlasnjača godišnja, lat. Poa annua), vrsta trave iz roda vlasnjača. Autohtona je u Euroaziji i uvezene u Sjevernu i Južnu Ameriku i Australiju[1]. Raste i u Hrvatskoj.[2]
Za vrstu postoje brojni sinonimi:
Jednogodišnja vlasnjača (vlasnjača godišnja, lat. Poa annua), vrsta trave iz roda vlasnjača. Autohtona je u Euroaziji i uvezene u Sjevernu i Južnu Ameriku i Australiju. Raste i u Hrvatskoj.
Mólička lipnica (Poa annua) je rostlina ze swójby słódkich trawow (Poaceae). Dalše serbske ludowe mjeno je mjakuš.
Mólička lipnica (Poa annua) je rostlina ze swójby słódkich trawow (Poaceae). Dalše serbske ludowe mjeno je mjakuš.
Varpasveifgras (fræðiheiti: Poa annua) er sveifgras. Hún er ágætis beitarplanta, en þykir ekki æskileg í túnum og er þá talin til illgresis.
La fienarola annuale (Poa annua L.) è una pianta erbacea della famiglia delle Poaceae (o Graminacee)[1], molto diffusa nei tappeti erbosi dei climi temperati.
Nonostante P. annua sia considerata semplicemente una pianta annuale, esistono delle varietà perenni.
'Poa' deriva dal termine greco utilizzato per indicare il foraggio. Nonostante il suo nome, non è una gran specie foraggiera.
Questa specie può essersi formata come ibrido tra Poa supina e Poa infirma.[2]
È una piccola pianta, fibrosa, con radici robuste. Cresce fino a 15–25 cm di altezza. Spesso presenta portamento prostrato a causa del calpestio che ben sopporta.
La spiga è a perta e di forma triangolare lunga 5–7 cm. Le spighette misurano 1 – 2 cm, il periodo di fioritura è lungo, e formano spighe lasse appaiate o debolmente ramificate, a volte si tingono di viola.
Le foglie sono verde brillante, corte e spuntate alle estremità, morbide, con forma simile a quella di una piccola canoa, morbide, aderiscono lungamente al fusto. Le foglie sono ricoperte da una sottile peluria sui due lati e con margini finemente dentellati. A volte vi è una pelosità più pronunciata trasversalmente.
Le ligula è tronca ed argentea. Confronta con la Fienarola comune Poa pratensis, che presenta ligula squadrata, e Poa trivialis, che è sempre tronca ma non argentea.
Fiorisce durante tutto l'anno ad eccezione dei periodi più freddi. Il seme matura e germina per 8 mesi all'anno. La germinazione è rapida, e fiorisce dopo 6 settimane, formando i semi per poi seccarsi.[3]
.jpg)
È una pianta comunemente coltivata.[4] È comune nei prati ma spesso trattata come specie infestante, cresce anche su suoli poveri. Comune nei campi da golf presso le buche, compreso il famoso Oakmont Country Club,[5] sebbene molti impianti siano stati convertiti a Agrostis stolonifera.
È stata trovata come infestante sull'isola di re Giorgio (Shetland Meridionali) e nell'Antartico[6] nonché nelle isole subantariche australiane Heard e McDonald e isola Macquarie.
La fienarola annuale (Poa annua L.) è una pianta erbacea della famiglia delle Poaceae (o Graminacee), molto diffusa nei tappeti erbosi dei climi temperati.
Nonostante P. annua sia considerata semplicemente una pianta annuale, esistono delle varietà perenni.
'Poa' deriva dal termine greco utilizzato per indicare il foraggio. Nonostante il suo nome, non è una gran specie foraggiera.
Questa specie può essersi formata come ibrido tra Poa supina e Poa infirma.
Vienametė miglė (Poa annua) – miglinių (Poaceae) šeimos, miglių (Poa) genties augalas. Lietuvoje labai dažna, auga praktiškai visur.
Vienmetis, dvimetis, retai daugiametis, nedidelius tankius kerelius arba veją sudarantis žolinis augalas. Stiebai 5-30 cm aukščio, švelnūs, dažniausiai gulsti, kylantys. Ūgliai ties bambliais dažnai įsišaknija. Lapai trumpi, gležni, ploni, šviesiai žali, neblizgantys arba kiek blizgantys, su 2 vagelėmis, ant lapalakščio būna skersinių raukšlių, vauriška viršūne ir nemažu, iki 2-3 mm ilgio, apykaklės formos liežuvėliu. Žiedynas - piramidiška, trumpa šluotelė. Apatinės šluotelės šakutės pavieniui arba po dvi atsišakoja nuo pagrindinės žiedyno ašies. Varputėse po 3-7 žiedus, žalios, žalsvai gelsvos arba violetinio atspalvio. Varpažvyniai skiauterėti, viršūnės nusmailėjusios. Žiedažvyniai be akuotų. Vaisius - žvynągrūdis, nes prie grūdo lieka žiedažvyniai su plonais pieviniais kraštais.
Žydėti pradeda balandžio mėn. Dažna visoje Lietuvoje. Auga pievose, laukuose, pakelėse, kiemuose, šiukšlynuose, daržuose.
Geras pašarinis augalas ganyklose, nes gyvuliai noriai ėda, pakenčia trypimą, greit atželia, tinka gazonams. Daržuose ir pasėliuose dažna ir įkyri piktžolė, kuri dauginasi per visą vegetacijos periodą, todėl ją reikia nuolat naikinti
Pavasarį žydintys augalai, Živilė Lazdauskaitė, Vilnius, Mokslas, 1985, 134 psl.
Vienametė miglė (Poa annua) – miglinių (Poaceae) šeimos, miglių (Poa) genties augalas. Lietuvoje labai dažna, auga praktiškai visur.
Vienmetis, dvimetis, retai daugiametis, nedidelius tankius kerelius arba veją sudarantis žolinis augalas. Stiebai 5-30 cm aukščio, švelnūs, dažniausiai gulsti, kylantys. Ūgliai ties bambliais dažnai įsišaknija. Lapai trumpi, gležni, ploni, šviesiai žali, neblizgantys arba kiek blizgantys, su 2 vagelėmis, ant lapalakščio būna skersinių raukšlių, vauriška viršūne ir nemažu, iki 2-3 mm ilgio, apykaklės formos liežuvėliu. Žiedynas - piramidiška, trumpa šluotelė. Apatinės šluotelės šakutės pavieniui arba po dvi atsišakoja nuo pagrindinės žiedyno ašies. Varputėse po 3-7 žiedus, žalios, žalsvai gelsvos arba violetinio atspalvio. Varpažvyniai skiauterėti, viršūnės nusmailėjusios. Žiedažvyniai be akuotų. Vaisius - žvynągrūdis, nes prie grūdo lieka žiedažvyniai su plonais pieviniais kraštais.
Žydėti pradeda balandžio mėn. Dažna visoje Lietuvoje. Auga pievose, laukuose, pakelėse, kiemuose, šiukšlynuose, daržuose.
Geras pašarinis augalas ganyklose, nes gyvuliai noriai ėda, pakenčia trypimą, greit atželia, tinka gazonams. Daržuose ir pasėliuose dažna ir įkyri piktžolė, kuri dauginasi per visą vegetacijos periodą, todėl ją reikia nuolat naikinti
Straatgras (Poa annua) is een eenjarig, soms tweejarig en in een enkel geval overblijvende beemdgras (Poa) dat niet hoger wordt dan 25-30 cm, maar meestal veel kleiner blijft. De plant bloeit al op jonge leeftijd. Hoewel straatgras lijkt op veldbeemdgras (Poa pratensis), zijn ze gemakkelijk van elkaar te onderscheiden, doordat bij veldbeemdgras twee lichte lijnen langs de hoofdnerf van het blad lopen en zo een soort spoorlijntje vormen.
De bloeiwijze is een pluim waarvan de takken heel vaak naar één kant gericht zijn. Daardoor is de pluim van boven gezien plat. De takken van de pluim staan meestal horizontaal of wijzen naar beneden. De onderste takken van de bloeiwijze staan alleen of in een groepje van twee. Het aartje is 4,5 mm lang. Het onderste kelkkafje is eennervig, 2,2 mm lang en het bovenste drienervig en 2,8 mm lang. Het onderste kroonkafje (lemma) is 3,4 mm lang en op de rug- en zijnerven behaard. Het bovenste kroonkafje (palea) is 2,8 mm lang en heeft twee nerven die allebei vrij lang gewimperd zijn over hun hele lengte. De helmknoppen zijn 0,8-1 mm lang.
De ongeveer 3,5 mm lange vrucht, zaad genoemd, is een graanvrucht.
Het blad is van onderen gekield en heeft vaak kreukels of golfjes. Het tongetje is melkwit en relatief lang voor dit kleine beemdgrasje, al haalt het de 0,5 cm niet. Straatgras kan in een paar weken uitgroeien tot een bloeiend polletje. Wanneer de plant overwintert vormt hij wortelstokken en in extreem natte omstandigheden kunnen de stengels over de bodem gaan kruipen en op de knopen gaan wortelen.
Straatgras is voortgekomen uit een kruising van twee andere beemdgrassen: Poa infirma en Poa supina. De kruising tussen deze twee soorten blijkt succesvol te zijn en is uitgegroeid tot een plant met wereldwijde verspreiding. In de Benelux is het een zeer algemene plant. Zij groeit op open plekken, in plantsoenen en borders, akkers, betreden plaatsen in graslanden, kapvlakten, tussen de tegels van het trottoir en op vele andere plekken.
Straatgras is een zeer snelle groeier en bestand tegen veel betreding. Het komt daarom als onkruid veel voor in intensief gebruikte gazons.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Poa annua op Wikimedia Commons. Straatgras (Poa annua) is een eenjarig, soms tweejarig en in een enkel geval overblijvende beemdgras (Poa) dat niet hoger wordt dan 25-30 cm, maar meestal veel kleiner blijft. De plant bloeit al op jonge leeftijd. Hoewel straatgras lijkt op veldbeemdgras (Poa pratensis), zijn ze gemakkelijk van elkaar te onderscheiden, doordat bij veldbeemdgras twee lichte lijnen langs de hoofdnerf van het blad lopen en zo een soort spoorlijntje vormen.
De bloeiwijze is een pluim waarvan de takken heel vaak naar één kant gericht zijn. Daardoor is de pluim van boven gezien plat. De takken van de pluim staan meestal horizontaal of wijzen naar beneden. De onderste takken van de bloeiwijze staan alleen of in een groepje van twee. Het aartje is 4,5 mm lang. Het onderste kelkkafje is eennervig, 2,2 mm lang en het bovenste drienervig en 2,8 mm lang. Het onderste kroonkafje (lemma) is 3,4 mm lang en op de rug- en zijnerven behaard. Het bovenste kroonkafje (palea) is 2,8 mm lang en heeft twee nerven die allebei vrij lang gewimperd zijn over hun hele lengte. De helmknoppen zijn 0,8-1 mm lang.
De ongeveer 3,5 mm lange vrucht, zaad genoemd, is een graanvrucht.
Het blad is van onderen gekield en heeft vaak kreukels of golfjes. Het tongetje is melkwit en relatief lang voor dit kleine beemdgrasje, al haalt het de 0,5 cm niet. Straatgras kan in een paar weken uitgroeien tot een bloeiend polletje. Wanneer de plant overwintert vormt hij wortelstokken en in extreem natte omstandigheden kunnen de stengels over de bodem gaan kruipen en op de knopen gaan wortelen.
Tunrapp (Poa annua) er ei plante i grasfamilien. Tunrapp er en av Norges vanligste ville grasarter.
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Tunrapp (Poa annua) er ei plante i grasfamilien. Tunrapp er en av Norges vanligste ville grasarter.
Multimedia w Wikimedia Commons Wiechlina roczna, wyklina roczna (Poa annua L.) – gatunek rośliny należący do rodziny wiechlinowatych. Dawna nazwa ludowa – pajędza. Gatunek kosmopolityczny, wraz z człowiekiem rozprzestrzenił się po całym niemal świecie. Jest uważana za jeden z najgorszych chwastów świata[2]. Zawleczona została nawet do Antarktyki (Szetlandy Południowe), gdzie wkroczyła do naturalnych zbiorowisk tundrowych stanowiąc trzeci gatunek rośliny naczyniowej we florze Antarktyki[3]. W Polsce roślina bardzo pospolita na całym obszarze, jest jedną z najbardziej pospolitych naszych traw.
Porasta drogi, rowy, przydroża, ogrody, pastwiska i pola uprawne (jako chwast). Rośnie również na miejscach intensywnie wydeptywanych (np. ścieżki). Hemikryptofit (czasami).
Wiechlina roczna została po raz pierwszy stwierdzona w Antarktyce w sezonie 1984/85 w metalowej kratownicy przy głównym budynku polskiej stacji im. Henryka Arctowskiego na Wyspie Króla Jerzego. Od tego czasu rozpowszechniła się na inne antarktyczne wyspy i północny Półwysep Antarktyczny, rosnąc wśród miejscowej roślinności. Uważa się, że może stanowić poważne zagrożenie dla bioróżnorodności Antarktyki[5].
Gatunek o dużej zmienności, występuje w wielu odmianach. W Polsce występują[6]:
Wiechlina roczna, wyklina roczna (Poa annua L.) – gatunek rośliny należący do rodziny wiechlinowatych. Dawna nazwa ludowa – pajędza. Gatunek kosmopolityczny, wraz z człowiekiem rozprzestrzenił się po całym niemal świecie. Jest uważana za jeden z najgorszych chwastów świata. Zawleczona została nawet do Antarktyki (Szetlandy Południowe), gdzie wkroczyła do naturalnych zbiorowisk tundrowych stanowiąc trzeci gatunek rośliny naczyniowej we florze Antarktyki. W Polsce roślina bardzo pospolita na całym obszarze, jest jedną z najbardziej pospolitych naszych traw.
Poa annua é uma espécie de planta com flor pertencente à família Poaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 68. 1753.[1]
Cabelo-de-cão, Cabelo-de-cão-anual; Erva-das-galinhas; Erva-negra; Pé-de-galinha; Pêlo-de-cão; Poa-anual; Poa-comum; Relva-dos-caminhos
Trata-se de uma espécie presente no território português, nomeadamente em Portugal Continental, no Arquipélago dos Açores e no Arquipélago da Madeira.
Em termos de naturalidade é nativa de Portugal Continental e do Arquipélago da Madeira e introduzida no Arquipélago dos Açores.
Não se encontra protegida por legislação portuguesa ou da Comunidade Europeia.
Poa annua é uma espécie de planta com flor pertencente à família Poaceae.
A autoridade científica da espécie é L., tendo sido publicada em Species Plantarum 1: 68. 1753.
Vitgröe (Poa annua). Ibland benämns denna växt enbart gröe. Det är en, vanligen ettårig, ört tillhörande familjen gräs.
Vitgröe är lågväxt och blir normalt endast 5 till 25 centimeter hög. Bladen är mellan 2 och 5 millimeter breda och har en ljusgrön färgton. Blomställningen består av en 2 till 5 centimeter lång vippa. Vippan har ett flertal småax som alla saknar borst. Den blommar från februari till november.
Vitgröe förekommer i hela Norden utom i Islands inland.
Vitgröe växer bland annat i gräsmattor, längs väg- och trottoarkanter samt på ruderatmark.
En del gräsblandningar för golfbanor och fotbollsplaner innehåller vitgröe.
Wikimedia Commons har media som rör Vitgröe.
Vitgröe (Poa annua). Ibland benämns denna växt enbart gröe. Det är en, vanligen ettårig, ört tillhörande familjen gräs.
Однорічна, дворічна, рідше багаторічна рослина. Утворює невеликі пухкі дерновинки з корінням. Коренева система — мичкувата. Стебло 5–35 см заввишки, висхідне, а в перезволожених місцях полегле. Листові пластинки 0,5–4 мм завширшки. Піхви голі і гладкі. Язичок 1–3 мм завдовжки. Суцвіття волотисте, під час цвітіння розлоге, пірамідальне. Волоть до 7 см завдовжки, відносно малоколоскова з гладкими гілочками, розташованими у вузлах по 1–2. Колоски 3–6 мм завдовжки, 3–7 квіткові, з тупими колосковими лусками. Нижня колоскова луска з 1 жилкою, верхня з 3 жилками. Нижня квіткова луска з 5 жилками, по кілю і крайовим жилкам зазвичай опушена довгими волосками. Калус завжди голий. Довжина пиляків не перевищує 1 мм. Цвіте у травні–вересні, плодоносить у червні–жовтні. Плід — плівчаста зернівка. Форма — човниково-тригранна, безоста, загострена доверху. Колір — зеленувато-сірий чи світло-коричневий. Розмір — довжина 2,5–3,5, ширина 0,75, товщина 0,75–1 мм. Маса 1000 зернівок — 0,25–0,5 г. Максимальна плодючість — до 1100 зернівок, Глибина проростання — не більше 3–4 см. Життєздатність у ґрунті — 3,5 роки. Період спокою — відсутній, літні сходи перезимовують.
Число хромосом — 2n = 28.
Ця рослина-космополіт є дуже поширеною і часто трапляється по всій зоні помірного клімату обох півкуль, а також в тропічних високогірних районах. Ймовірне походження Європа. Основні місця зростання розташовані в Європі, Азії, на заході центральної частини Північної Америки, в Південній Америці, Західній, Центральній і Південній Африці, на Азорських островах, в Австралії. Тонконіг однорічний помічений на західних схилах Антарктичного півострова поряд з чотирма дослідницькими станціями, куди його насіння потрапило на одязі і чоботах дослідників. Ця трава вже колонізувала декілька антарктичних островів, де вона стала панівним видом рослинності[3].
Вид невимогливий до ґрунтів, мешкає як на небагатих, так і досить багатих ґрунтах. Зустрічається на надлишково алювіальних ґрунтах. Зростає по прирічкових пісках і галечниках, як рудеральна рослина, рясно росте в місцях інтенсивного випасу худоби і витоптування, на вологих і сирих луках. Росте на городах, полях, парах, у садах, біля доріг, по берегах водойм.
Рудерально-сегетальний бур'ян. Звичайний засмічувач в посівах овочевих сільськогосподарських культур. На полях з хорошими родючими ґрунтами може сильно розростатися. Заходи боротьби: агротехнічні заходи та хімічна прополка.
Цей вид в деяких місцях також культивується. Добра кормова рослина на багаторічних пасовищах. Може використовуватися для влаштування газонів, але легко поширюється на сусідні ділянки.
В деяких сучасних наукових джерелах Poa annua розглядається як синонім Ochlopoa annua (L.) H.Scholz[4]
Poa annua là một loài cỏ trong họ hòa thảo, thuộc chi poa.[1]
Poa annua L.
Охранный статус
Мя́тлик одноле́тний (лат. Póa ánnua) — вид травянистых растений рода Мятлик (Poa) семейства Злаки (Poaceae).
Однолетнее, двулетнее, реже многолетнее сорное растение, образующее дерновину. Корни мочковатые. Стебли голые, полегающие.
Листья зелёные, мягкие, плоские, 2—4 см длиной. Влагалища голые, гладкие. Лигулы 1,5—2 мм длиной[2][3].
Соцветие — пирамидальная раскидистая метёлка с гладкими веточками. Колоски длиной 3—6 мм, содержат три — семь цветков. Колосковые чешуи тупые; нижняя чешуя с одной жилкой, верхняя чешуя — с тремя жилками. Каллус голый. Длина пыльников не больше 1 мм. Цветёт с мая по сентябрь, плодоносит в июне — октябре[2][3].
Обитает у дорог, на лужайках, прибрежных галечниках, в местах интенсивного выпаса скота и вытаптывания.
Ареал: Космополит[2].
По данным The Plant List, вид имеет следующие синонимы и инфравидовые ранги:[4]
Мя́тлик одноле́тний (лат. Póa ánnua) — вид травянистых растений рода Мятлик (Poa) семейства Злаки (Poaceae).
早熟禾（学名：Poa annua）为禾本科早熟禾属下的一个种。
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
,_straatgras_zaden.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
,_straatgras_zaden.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助)
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
スズメノカタビラ（雀の帷子、学名：Poa annua）は、単子葉植物イネ科イチゴツナギ属の一年草である。冬を越して越年草となることもある。
身近にごく普通に見られる雑草である。ごく小柄な草であり、高く伸びてもせいぜい20cm、小さいものは5cm位でも花をつけている。地下茎はなく、数本が株立ちになっている。全株黄緑色で柔らかい。茎は葉の基部の鞘に包まれ、葉は平らで短めの線形、真っすぐに出るが、先端がやや窪んで受けた形になる。時折り葉の縁が波打つようになる。
花序は円錐花序で、季節を問わずに出る。花序の枝が横に広がるのが特徴の1つ。小穂は卵形、左右から偏平で数個の花が含まれる。
名前の意味は雀の帷子であるが、その由来についてはよく分かっていない。
非常に広範囲に生育している。道端、庭の隅、畑など、おおよそ雑草の生える場所ならどこにでも生えている。しかし、どちらかと言えば湿った所を好み、水田の田植え前には一面に出る。
分布も広く、国内は全土に、国外を見ても極地以外はほぼ世界中に分布する。ヨーロッパ近辺が原産とも言われるが、不明。アメリカ大陸は、比較的近年の帰化だと考えられている。
とにかく小さな体を利してあらゆる所に出現し、ひいてもひいてもまた生えてきてすぐに花をつけるので始末におえない。
近年都会周辺で台頭してきているのが帰化種のツルスズメノカタビラ P. annua var. reptans である。スズメノカタビラに比べて根元がやや這い、小軸の稜が大きめで、やや翼になる。ただしこれを区別するには、小穂を分解して、少なくともルーペで観察せねばならず、しかも判別が難しい。
近縁種としてはツクシスズメノカタビラ P. crassinervis が西日本にあり、やや背が高く、穂が上に向いて立つ。確実に同定するには小穂を見る必要がある。属は異なるが、やや似た姿で、似た所に生育する小型のイネ科植物としてはニワホコリ Eragrostis multicaulis があり、育ち具合によっては紛らわしいことがある。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 
