Despite its great polymorphism, Poa palustris has not been divided satisfactorily into stable taxa. Its distribution in China seems to be quite restricted, limited to the northern regions only. It is probably naturalized in central and southern areas. In the mountains of the south and southwest it is replaced by the allied species P. faberi. In E China, Japan, and Korea it is very close to, and probably replaced by, a third, related species, P. sphondylodes. Unusual plants in Anhui differ by the glumes and lemma being much narrower with a prominent vein. Some populations of P. palustris in N China and even in the Russian Far East differ from normal P. palustris by the appearance of characters of P. sphondylodes: ligule longer than 3–4 mm, upper node infrequently only to 1/3 way up culm, leaf blades soft and flat, panicle branches sometimes very short, spikelets crowded at very base of branches, and longest branches at 2nd node of panicle. Both Ohwi (Fl. Jap. 164. 1965) and Koyama (Grasses Japan Neighboring Regions, 96. 1987) reported P. palustris with a ligule to 5 mm from Japan; similarly Chung (Korean Grass. 71. 1965) and Lee (Man. Korean Grass. 154. 1966) from Korea. Poa palustris with such long ligules occurs in the Pacific area only, and these plants might be closer to P. sphondylodes. Such plants may also be found in coastal areas of China.
Poa palustris (poa de los banzaos, poa común, campera azul) ye una especie de gramínea endémica d'Asia, Europa, Norteamérica. Ye una planta forraxera y útil para control de la erosión o revexetación.
Ye una planta perenne; con rizomes y estolones, fueyes glabres; tien vaines aquillaes, llámines allargaes y flexibles, nidies, verde escures de testura media. Ye la especie más importante del xéneru Poa, usar n'amiestu o sola. Ye moderadamente susceptible a munches enfermedaes d'estación fría y tien escasa resistencia natural a inseutos y a bárabos. En 1948 fáense les 1ª variedaes Windor con mayor cantidá de rizomas. Victa tolera bien la solombra.[1]
Poa palustris describióse por Carolus Linnaeus y espublizóse en Systema Naturae, Editio Decima 2: 874. 1759.[2]
Poa: nome xenéricu deriváu del griegu poa = (yerba, sobremanera como forraxe).[3]
palustris: epítetu llatín que significa "palustre".
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Poa palustris (poa de los banzaos, poa común, campera azul) ye una especie de gramínea endémica d'Asia, Europa, Norteamérica. Ye una planta forraxera y útil para control de la erosión o revexetación.
Planhigyn blodeuol Monocotaidd a math o wair yw Gweunwellt y gors sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Poaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Poa palustris a'r enw Saesneg yw Swamp meadow-grass.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Gweunwellt yr Afon.
Gall dyfu bron mewn unrhyw fan gan gynnwys gwlyptiroedd, coedwigoedd a thwndra. Dofwyd ac addaswyd y planhigyn gan ffermwyr dros y milenia; chwiorydd i'r planhigyn hwn yw: india corn, gwenith, barlys, reis ac ŷd.
Planhigyn blodeuol Monocotaidd a math o wair yw Gweunwellt y gors sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Poaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Poa palustris a'r enw Saesneg yw Swamp meadow-grass. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Gweunwellt yr Afon.
Gall dyfu bron mewn unrhyw fan gan gynnwys gwlyptiroedd, coedwigoedd a thwndra. Dofwyd ac addaswyd y planhigyn gan ffermwyr dros y milenia; chwiorydd i'r planhigyn hwn yw: india corn, gwenith, barlys, reis ac ŷd.
Das Sumpf-Rispengras (Poa palustris) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Rispengräser (Poa) und damit der Familie der Süßgräser (Poaceae).
Das Sumpf-Rispengras ist ein ausdauerndes Gras, das aber nur wenige Jahre besteht. Es entwickelt lockere Horste oder Rasen. Es entwickelt ein kurzes Rhizom mit oberirdischen Kriechsprossen, aber ohne unterirdische Ausläufer. Die Halme werden 20–120 cm hoch, sind glatt und kahl, am Grunde niederliegend und an den Knoten wurzelnd. Das Blatthäutchen der Erneuerungssprosse ist ein 2 mm langer, breit abgerundeter Saum; das der oberen Halmblätter ist 2–5 mm lang. Die Blattspreiten sind bis 20 cm lang und 2–4 mm breit. Die Blütenrispe ist 10–20 cm lang, ausgebreitet, aufrecht, nur im oberen Teil etwas nickend. Die Seitenäste gegen zu 3–7 von der Hauptachse ab, sind ungleich lang und oft geschlängelt. Die Ährchen sind 2–5-blütig, 3–5 mm lang, seitlich zusammengedrückt, gelblich-braun und oft violett überlaufen. Die Hüllspelzen sind dreinervig. Die Deckspelze ist fünfnervig, 2,5–3 mm lang, häutig, grün, mit auffallend goldbraun gefärbter Spitze. Die Vorspelze ist zweinervig und so lang wie die Deckspelze. Die Staubbeutel sind 1,2–1,5 mm lang. Die Blütezeit ist Juni bis August.
Die Chromosomenzahl ist 2n = 21, 28, 30, 32 oder 42.[1]
Das Sumpf-Rispengras ist in den gemäßigten Zonen der Nordhalbkugel weit verbreitet.[2] In Europa fehlt die Art besonders im Westen und teilweise auch im Süden. In Irland und in Großbritannien ist die Art seit 1814 angebaut und eingebürgert.
Das Sumpf-Rispengras kommt in Mitteleuropa im Röhricht oder in Seggenwiesen auf nassen oder überflutet-wechselnassen, nährstoffreichen und basenreichen, mild bis mäßig sauren, humosen Schlammböden vor. Es gedeiht vor allem an Ufern strömender Gewässer. Es ist eine schwache Charakterart des Phalaridetum arundinariae aus dem Verband Phragmition, kommt aber auch in Gesellschaften der Verbände Magnocaricion, Calthion oder Alnion vor. Außerdem findet es sich gelegentlich auch ruderal auf trockenen Böden, auf Müllplätzen, an Straßen und Wegen. Es steigt in den Bayerischen Alpen bis in Höhenlagen von 1500 Metern Meereshöhe auf, in Graubünden bis 1510 Meter.
Am Stängel finden sich öfter Gallen der Gallmücke Mayetiola poae.
Poa palustris wurde von Carl von Linné in Syst. Nat. ed. 10, 2: 874 (1759) erstbeschrieben. Synonyme sind Poa riparia Wolff ex Hoffm., Poa serotina Ehrh. ex Hoffm., Poa crocata Michx. und Poa fertilis Host.
Das Sumpf-Rispengras ist das beste Futtergras nasser Lagen, wo andere Gräser versagen. Es wird besonders gern von Ziegen gefressen. Es treibt früh aus und ist unempfindlich gegen Spätfröste. Es erträgt mäßige Beschattung und schwache Bodenversalzung.
Das Sumpf-Rispengras (Poa palustris) ist eine Pflanzenart aus der Gattung Rispengräser (Poa) und damit der Familie der Süßgräser (Poaceae).
Poa palustris (fowl bluegrass, fowl meadowgrass, swamp meadowgrass, woodland bluegrass) is a species of grass native to Asia, Europe and Northern America. This plant is used as fodder and forage, and it also used for erosion control or revegetation.
Poa palustris (fowl bluegrass, fowl meadowgrass, swamp meadowgrass, woodland bluegrass) is a species of grass native to Asia, Europe and Northern America. This plant is used as fodder and forage, and it also used for erosion control or revegetation.
Poa palustris (poa de los pantanos, poa común, pasto azul) es una especie de gramínea endémica de Asia, Europa, Norteamérica. Es una planta forrajera y útil para control de la erosión o revegetación.
Es una planta perenne; con rizomas y estolones, hojas glabras; tiene vainas aquilladas, láminas alargadas y flexibles, suaves, verde oscuras de textura media. Es la especie más importante del género Poa, se usa en mezcla o sola. Es moderadamente susceptible a muchas enfermedades de estación fría y tiene escasa resistencia natural a insectos y a larvas. En 1948 se hacen las 1ª variedades Windor con mayor cantidad de rizomas. Victa tolera bien la sombra.[1]
Poa palustris fue descrita por Carolus Linnaeus y publicado en Systema Naturae, Editio Decima 2: 874. 1759.[2]
Poa: nombre genérico derivado del griego poa = (hierba, sobre todo como forraje).[3]
palustris: epíteto latino que significa "palustre".
Poa palustris (poa de los pantanos, poa común, pasto azul) es una especie de gramínea endémica de Asia, Europa, Norteamérica. Es una planta forrajera y útil para control de la erosión o revegetación.
Soonurmikas (Poa palustris) on kõrreliste sugukonda nurmika perekonda kuuluv rohttaimeliik.
Soonurmika pööris on hõre ja laiuv. Pähikud on 3,5–5 mm pikkused. Välissõkla tipus asub sageli sirpjas kuldkollane laik. Keeleke on kuni 5 mm pikkune, teritunud tipuga, välispinnal valgete lühikarvadega. Lehed on pikalt teritunud tipuga, 2–4 mm laiad ja lõdvad. Alumised lehetuped on taimel ruljad ja siledad. Kõrred püstised või tõusvad, sageli sõlmekohtadest juurduvad. Taimed kasvavad hõremurusalt, on 30 kuni 90 cm kõrged ja pika roomava risoomiga, õitsevad juunis–juulis.[1]
Soonurmikas kasvab niisketel niitudel ja puisniitudel, veekogude kallastel, võsastikes, prahipaikadel.[1]
Soonurmikas (Poa palustris) on kõrreliste sugukonda nurmika perekonda kuuluv rohttaimeliik.
Rantanurmikka (Poa palustris) on heinäkasvien (Poaceae) heimoon, nurmikoiden (Poa) sukuun kuuluva kasvilaji. Rantanurmikka muistuttaa hieman lehtonurmikkaa (Poa nemoralis), mutta on yleensä sitä selvästi suurempikokoinen. Lisäksi lajit ovat erotettavissa toisistaan kielekkeiden ulkonäön perusteella.[2]
Rantanurmikka on melko korkeakasvuinen ja lyhytjuurakkoinen heinälaji, joka kasvaa löyhinä mättäinä. Rantanurmikan varret voivat kasvaa metrinkorkuisiksi asti ja niissä on viidestä seitsemään nivelväliä. Pinnaltaan varret ovat sileitä. Lehdet ovat noin viisi millimetriä leveitä ja melko rentoja. Kieleke on niin ikään viiden millimetrin mittainen. Rantanurmikan kukinto on suurikokoinen ja runsashaarainen röyhy, joka on usein supussa. Tähkylät ovat keltaisen–violetinkirjavia ja harvakukkaisia; kussakin tähyklässä on kahdesta viiteen kukkaa. Rantanurmikka kukkii heinä–elokuussa.[2]
Rantanurmikka kasvaa ravinteikkailla ja kosteilla kasvupaikoilla, kuten joenvarsilla tai lampien ja meren rannoilla, mutta voi esiintyä myös kuivemmilla paikoilla[2]. Suomessa rantanurmikka on yleinen suuressa osassa maata[3]. Eniten sitä tavataan Suomessa Tornio–Ilomantsi-linjan eteläpuolella, mutta myös monin paikoin pohjoisempanakin[3]. Vähiten rantanurmikkaa tavataan Suomessa Kainuun itäosissa sekä Pohjois-Lapissa[3].
Rantanurmikka (Poa palustris) on heinäkasvien (Poaceae) heimoon, nurmikoiden (Poa) sukuun kuuluva kasvilaji. Rantanurmikka muistuttaa hieman lehtonurmikkaa (Poa nemoralis), mutta on yleensä sitä selvästi suurempikokoinen. Lisäksi lajit ovat erotettavissa toisistaan kielekkeiden ulkonäön perusteella.
Rantanurmikka on melko korkeakasvuinen ja lyhytjuurakkoinen heinälaji, joka kasvaa löyhinä mättäinä. Rantanurmikan varret voivat kasvaa metrinkorkuisiksi asti ja niissä on viidestä seitsemään nivelväliä. Pinnaltaan varret ovat sileitä. Lehdet ovat noin viisi millimetriä leveitä ja melko rentoja. Kieleke on niin ikään viiden millimetrin mittainen. Rantanurmikan kukinto on suurikokoinen ja runsashaarainen röyhy, joka on usein supussa. Tähkylät ovat keltaisen–violetinkirjavia ja harvakukkaisia; kussakin tähyklässä on kahdesta viiteen kukkaa. Rantanurmikka kukkii heinä–elokuussa.
Rantanurmikka kasvaa ravinteikkailla ja kosteilla kasvupaikoilla, kuten joenvarsilla tai lampien ja meren rannoilla, mutta voi esiintyä myös kuivemmilla paikoilla. Suomessa rantanurmikka on yleinen suuressa osassa maata. Eniten sitä tavataan Suomessa Tornio–Ilomantsi-linjan eteläpuolella, mutta myös monin paikoin pohjoisempanakin. Vähiten rantanurmikkaa tavataan Suomessa Kainuun itäosissa sekä Pohjois-Lapissa.
Poa palustris
Le Pâturin des marais (Poa palustris) est une plante vivace herbacée fourragère du genre Poa, de la famille des Poaceae.
La plante mesure de 50 à 120 cm ; elle est glabre, à souche fibreuse ou un peu traçante. Les tiges dressées ou ascendantes, grêles, sont cylindracées, lisses. Les feuilles planes, acuminées, sont rudes, à gaines lisses, la supérieure étant plus longue que le limbe foliaire. La ligule est ovale ou oblongue[1].
La panicule est grande, pyramidale, étalée-diffuse, à rameaux inférieurs réunis par 4 à 7 en demi-verticilles. Les épillets sont ovales, à 2 à 4 fleurs réunies à la base par des poils laineux. Les glumes sont inégales et trinervées. La glumelle inférieure est lancéolée, ciliée dans le bas sur la carène et les bords, à cinq nervures peu distinctes. La floraison se déroule de juin à août[1].
Cette graminée affectionne les prairies humides ou marécageuses, bord des eaux, tourbières ou chemins forestiers humides, roselières[2].
C'est une espèce à répartition circumboréale, présente dans toute l'Europe centrale et orientale et dont la limite occidentale se situe en France et en Grande-Bretagne ; elle descend dans le sud jusqu'en Crète. Elle se trouve aussi dans tout le centre et le nord de l'Asie et en Amérique du Nord. En France, elle est surtout présente dans le nord-est (Alsace, Franche Comté, Rhône-Alpes et Lorraine), puis ponctuellement en Île-de-France, Centre, Pays-de-la-Loire et dans le sud, aux abords des Pyrénées[2].
Le pâturin des marais peut servir de fourrage pour les animaux domestiques. Il peut également être planté en terrains humides pour restaurer les habitats et stabiliser les sols. La plante pousse effectivement facilement sur les sols nus et/ou dégradés[3].
Poa palustris
Le Pâturin des marais (Poa palustris) est une plante vivace herbacée fourragère du genre Poa, de la famille des Poaceae.
Wódna lipnica (Poa palustris) je rostlina ze swójby słódkich trawow (Poaceae).
Wódna lipnica (Poa palustris) je rostlina ze swójby słódkich trawow (Poaceae).
La fienarola palustre o fienarola delle paludi (Poa palustris) è una pianta della famiglia delle Poaceae.
Specie nativa dell'Asia, Europa e Nord America, usata spesso per il rimboschimento e il controllo dell'erosione.
La fienarola palustre o fienarola delle paludi (Poa palustris) è una pianta della famiglia delle Poaceae.
Pelkinė miglė (Poa palustris) – miglinių (Poaceae) šeimos daugiametis žolinis augalas.
Aukštis iki 100 cm. Lapai lancetiški, lygiakraščiai. Žiedai labai smulkūs, susitelkę 15–20 cm ilgio žiedynuose (šluotelėse). Žydi biželio – liepos mėnesiais. Lietuvoje apyretė. Auga žemapelkių pievose[1]. Vertingas pašarinis augalas.
Pelkinė miglė (Poa palustris) – miglinių (Poaceae) šeimos daugiametis žolinis augalas.
Aukštis iki 100 cm. Lapai lancetiški, lygiakraščiai. Žiedai labai smulkūs, susitelkę 15–20 cm ilgio žiedynuose (šluotelėse). Žydi biželio – liepos mėnesiais. Lietuvoje apyretė. Auga žemapelkių pievose. Vertingas pašarinis augalas.
Moerasbeemdgras (Poa palustris) is een overblijvende, zodevormende beemdgras (Poa). De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als algemeen voorkomend en stabiel of iets toegenomen. De soort komt van nature voor in de gematigde en koudere streken op het noordelijk halfrond. Het aantal chromosomen 2n = 28 of 42.
De plant wordt 30 - 150 cm hoog met boogvormige opstijgende stengels en korte wortelstokken. De lijnvormige, 1,5 – 8 mm brede bladeren zijn heldergroen, die zich langzaam in de punt versmallen. De stengelbladeren zijn vlak. De bladschede is afgerond of zwak gekield. Het spitse tongetje is tot 3 mm lang.
De plant bloeit van juni tot in augustus. De bloeiwijze is een opgerichte, vaak aan de top overhangende, piramidale pluim met alzijdig uitstaande zijtakken, waarvan de onderste 3 - 6 zijtakken bij elkaar zitten. De zijtakken zijn zeer ruw. De 3 - 4 bloemige, na de bloei bijna witte aartjes zijn 3 – 5 mm lang. De kelkkafjes zijn ongeveer 3 mm lang. De bovenste, 2,4 mm lange kroonkafjes hebben op beide nerven korte stekelharen. De geelbruine, 2,8 mm lange onderste kroonkafjes hebben als ze droog zijn geen uitspringende nerven. De helmhokjes zijn 1,3 – 1,8 mm lang
De vrucht is een ongeveer 2 mm lange graanvrucht.
Moerasbeemdgras komt voor op natte, voedselrijke grond aan waterkanten, in natte weiden en in moerassen, maar ook langs spoorwegen.
Moerasbeemdgras (Poa palustris) is een overblijvende, zodevormende beemdgras (Poa). De soort staat op de Nederlandse Rode lijst van planten als algemeen voorkomend en stabiel of iets toegenomen. De soort komt van nature voor in de gematigde en koudere streken op het noordelijk halfrond. Het aantal chromosomen 2n = 28 of 42.
De plant wordt 30 - 150 cm hoog met boogvormige opstijgende stengels en korte wortelstokken. De lijnvormige, 1,5 – 8 mm brede bladeren zijn heldergroen, die zich langzaam in de punt versmallen. De stengelbladeren zijn vlak. De bladschede is afgerond of zwak gekield. Het spitse tongetje is tot 3 mm lang.
De plant bloeit van juni tot in augustus. De bloeiwijze is een opgerichte, vaak aan de top overhangende, piramidale pluim met alzijdig uitstaande zijtakken, waarvan de onderste 3 - 6 zijtakken bij elkaar zitten. De zijtakken zijn zeer ruw. De 3 - 4 bloemige, na de bloei bijna witte aartjes zijn 3 – 5 mm lang. De kelkkafjes zijn ongeveer 3 mm lang. De bovenste, 2,4 mm lange kroonkafjes hebben op beide nerven korte stekelharen. De geelbruine, 2,8 mm lange onderste kroonkafjes hebben als ze droog zijn geen uitspringende nerven. De helmhokjes zijn 1,3 – 1,8 mm lang
De vrucht is een ongeveer 2 mm lange graanvrucht.
Moerasbeemdgras komt voor op natte, voedselrijke grond aan waterkanten, in natte weiden en in moerassen, maar ook langs spoorwegen.
Multimedia w Wikimedia Commons Wiechlina błotna (Poa palustris L.) – gatunek uprawnej rośliny z rodziny wiechlinowatych (Poaceae). Występuje pospolicie w Europie, Azji i Ameryce Północnej.
Roślina wieloletnia, rozwija się wczesną wiosną, kwitnie na przełomie czerwca i lipca.
Pospolita trawa wilgotnych terenów niżowych, często spotykana na brzegach wód, czasami na niżej położonych terenach górskich. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Magnocaricion i Ass. Poo-Lathyretum palustris (wymaga dalszych badań)[2].
Roślina uprawna o bardzo dobrych właściwościach pastewnych. Stosowana na żyzne, średnio wilgotne, okresowo zalewne łąki. znajduje się w rejestrze roślin uprawnych Unii Europejskiej.
Wiechlina błotna (Poa palustris L.) – gatunek uprawnej rośliny z rodziny wiechlinowatych (Poaceae). Występuje pospolicie w Europie, Azji i Ameryce Północnej.
Sengröe eller Höstgröe (Poa palustris) är en växtart i familjen gräs.
Wikimedia Commons har media som rör Sengröe.
Sengröe eller Höstgröe (Poa palustris) är en växtart i familjen gräs.
Багаторічний злак, що утворює рихлі дерновини заввишки 25-90 (120) см. Стебла гладкі, верхній вузол розташований у верхній половині стебла. Листя завширшки 1-4 мм, плоскі, м'які, листова пластинка звичайно довше піхви. Язички верхніх листків завдовжки 2-3 мм. Суцвіття — розлога волоть з довгими шорсткими гілочками. Колоски завдовжки 3-5 мм, вісь колоска гола. Нижня квіткова луска по кілю і крайовим жилкам опушена. Пучок довгих звивистих волосків на калусі розвинений слабо. Запилення перехресне (вітрозапилення). Цвітіння і плодоношення — червень — серпень. Розмноження — насіннєве, вегетативне.
Вид, близький до тонконога дібровного (Poa nemoralis). Відрізняється довшим (0,1 — 0,3 см завдовжки) язичком листя і голою, але шорсткою віссю колоска.
Число хромосом — 2n = 28, 42.
Культивується у США.
Зустрічається на луках, болотах, серед чагарників, в розріджених лісах, на прирічкових пісках і галечниках, біля доріг, в населених пунктах; до верхнього гірського пояса від півночі тайгової до субтропічної зони.
Кормова рослина. Використовується для влаштування газонів. Більш вологолюбний і світлолюбний, ніж тонконіг дібровний (Poa nemoralis).
Poa palustris là một loài cỏ trong họ hòa thảo, thuộc chi poa.[1]
.jpg)
.jpg)
Poa palustris L., 1759
Мятлик болотный (лат. Póa palústris) — многолетний рыхлодерновинный злак, вид рода Мятлик (Poa).
Обыкновенный луговой и лесной злак, встречающийся по всей Евразии и Северной Америке.
Многолетнее рыхлодерновинное растение с коротким корневищем, образующее столоны. Стебли 25—120 см высотой, прямостоячие или в нижних узлах приподнимающиеся, цилиндрические, ветвящиеся вневлагалищно или внутри- и вневлагалищно. Узлы цилиндрические или едва сплюснутые. Влагалища свободные почти до основания, голые или с редкими книзу направленными шипиками. Язычок 1,5—6 мм длиной (у верхних листьев длиннее, чем у нижних), гладкий или шероховатый, на конце тупой до острого, часто изорванный, нередко с ресничками. Пластинка листа (1,5)2—3(8) мм шириной, плоская, серовато-зелёная, шероховатая, на верхушке заострённая, отклонена от стебля на острый, реже почти прямой угол.
Соцветие — рыхлая метёлка (9)13—20(41) см длиной, с 25—100 и более колосками, в каждом узле с 2—9 сильно шероховатыми веточками 4—15 см длиной. До цветения метёлка сжата, веточки направлены кверху, затем они отгибаются. Колоски 3—5 мм длиной, ланцетовидной формы, уплощённые с боков. Цветки по (1)2—5 в колоске, ось колоска между цветками шероховатая, иногда голая, редко мелкощетинистая. Колосковые чешуи почти одинаковые, шиловидные до ланцетных, отчётливо килеватые. Нижняя цветковая чешуя 2—3 мм длиной, ланцетная, фиолетовая, ближе к верхушке рыжеватая, килеватая, по килю и краевым жилкам коротковолосистая. Верхняя цветковая чешуя с шероховатым килем.
Широко распространённый в Евразии и Северной Америке вид.
Встречается по сырым и заболоченным лугам, на болотах, в лесах, у водоёмов, нередко доминируя вместе с лисохвостом луговым, полевицей побегоносной, двукисточником тростниковым.
Хорошее кормовое растение, один из самых ценных кормовых злаков, используется для выведения кормовых сортов.
и другие.
Мятлик болотный (лат. Póa palústris) — многолетний рыхлодерновинный злак, вид рода Мятлик (Poa).
Обыкновенный луговой и лесной злак, встречающийся по всей Евразии и Северной Америке.
泽地早熟禾（学名：Poa palustris），为禾本科早熟禾属下的一个植物种。[1]
这是一篇早熟禾亚科小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
