Die Kuifkopduiker (Phalacrocorax coronatus) is 'n endemiese voël wat aan die weskus en suidkus van Suid-Afrika voorkom. Die voël is 54 – 58 cm groot en weeg 680 - 850 g met 'n vlerkspan van 88 - 98 sentimeter. Hulle broei koloniaal op kranse en eilande naby die kus. Die status van die voël is amper-bedreig; daar is slegs 3000 pare oor. Hulle kom in kuswater voor. In Engels staan die voël bekend as Crowned cormorant.
Die Kuifkopduiker (Phalacrocorax coronatus) is 'n endemiese voël wat aan die weskus en suidkus van Suid-Afrika voorkom. Die voël is 54 – 58 cm groot en weeg 680 - 850 g met 'n vlerkspan van 88 - 98 sentimeter. Hulle broei koloniaal op kranse en eilande naby die kus. Die status van die voël is amper-bedreig; daar is slegs 3000 pare oor. Hulle kom in kuswater voor. In Engels staan die voël bekend as Crowned cormorant.
El corb marí coronat[1] (Microcarbo coronatus) és un ocell de la família dels falacrocoràcids (Phalacrocoracidae). També se l'ha inclòs al gènere Phalacrocorax com P. coronatus [2]
Habita costes i illes properes d'Àfrica Meridional, des d'Angola central cap al sud, per Namíbia fins al sud-oest de Sud-àfrica.
El corb marí coronat (Microcarbo coronatus) és un ocell de la família dels falacrocoràcids (Phalacrocoracidae). També se l'ha inclòs al gènere Phalacrocorax com P. coronatus
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Mulfran gribog (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: mulfrain cribog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phalacrocorax coronatus; yr enw Saesneg arno yw Crowned cormorant. Mae'n perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. coronatus, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Mae'r mulfran gribog yn perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Mulfran Phalacrocorax carbo Mulfran Dagellog Leucocarbo carunculatus Mulfran eurgoch Leucocarbo chalconotus Mulfran fraith Phalacrocorax varius Mulfran Wynebddu Phalacrocorax fuscescens Mulfran Ynys Campbell Leucocarbo campbelliAderyn a rhywogaeth o adar yw Mulfran gribog (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: mulfrain cribog) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Phalacrocorax coronatus; yr enw Saesneg arno yw Crowned cormorant. Mae'n perthyn i deulu'r Mulfrain (Lladin: Phalacrocoracidae) sydd yn urdd y Pelecaniformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. coronatus, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Affrica.
Die Kronenscharbe (Microcarbo coronatus, Syn.: Phalacrocorax coronatus) ist eine Vogelart aus der Familie der Kormorane. Wie die nahe verwandte Riedscharbe zählt die Kronenscharbe zu den kleinsten Vertretern der Familie. Sie ist endemisch in den Gewässern des Benguela-Stroms vor der Westküste des südlichen Afrikas.[1] Die IUCN führt die Kronenscharbe auf der Vorwarnstufe (near threatened).
Kronenscharben sind 50–55 cm lang bei einem Gewicht von etwa 400 g. Das Gefieder adulter Vögel ist fast vollständig schwarz mit feinen weißen Sprenkeln an den Ohrdecken und einem rötlichen Bereich vor dem Auge. Auf der Stirn tragen die Vögel einen deutlichen Schopf, der bei Jungvögeln fehlt. Diese haben ganz allgemein ein eher braunes Gefieder. Von immaturen Riedscharben können sie durch ihre dunklere Unterseite und den kürzeren Schwanz unterschieden werden.
Die Iris der Vögel ist wie bei Riedscharbe rot, der Unterschnabel dunkelgelb, der Oberschnabel eher bräunlich.
Die knapp 50 Kolonien der Kronenscharbe sind entlang der Atlantikküste des südlichen Afrikas südlich bis Kap Agulhas nördlich bis Walvis Bay und Swakopmund zu finden. Seit der Jahrtausendwende gibt es auch eine kleine Kolonie etwa 300 km östlich des Kaps Agulhas im Tsitsikamma National Park und damit an der Küste des indischen Ozeans.[2] Die Vögel kommen ausschließlich an der Küste vor und wurden noch nie in einer Entfernung von der Küste über 10 km meerseits oder 100 m inlands gesichtet.[1]
Die Gesamtpopulation liegt bei etwa 3000 Brutpaaren. Durch Ringfunde wurde gezeigt, dass die Jungvögel sich bis zu knapp 300 km vom Neststandort fortbewegen. Adulte Vögel wandern auch zwischen Kolonien, die bis zu 500 km voneinander entfernt sein können.
Kronenscharben ernähren sich zum Großteil (97 %) von kleinen Fischen (6–16 cm), insbesondere Klippfischen und Seenadeln, und zu einem kleinen Teil von Wirbellose, die in flachen Küstengewässern und im Kelpwald gejagt werden.[3]
Die Vögel haben keine streng festgelegte Brutzeit und zu jeder Jahreszeit Eier legen. Allerdings findet die Mehrzahl der Bruten im Frühjahr und Sommer der Südhalbkugel statt. Das Nest wird aus Kelp, Stöckchen, Knochen etc. aufgebaut und mit Kelp oder Federn ausgekleidet. Meistens wird das Nest auf einer erhöhten Struktur aufgebaut wie Felsen oder Bäumen, aber auch menschengemachte Strukturen werden genutzt. In Ausnahmefällen werden auch Nester auf dem Boden gebaut. Die einzelnen Kolonien sind eher klein und bestehen typischerweise aus weniger als 150 Individuen. Allerdings vergesellschaften die Kronenscharben sich dabei oft mit anderen Koloniebrütern.
Es werden in der Regel drei Eier im Abstand von durchschnittlich zwei Tagen gelegt. Die Brutzeit beträgt im Mittel 23 Tage. Nach mindestens 35 Tage sind die Jungvögel flügge, wobei durch den asynchronen Schlupf und den daraus resultierenden Größenunterschied meistens nur zwei der drei Küken überleben.
Die Art wurde zuerst von Johan August Wahlberg im Jahr 1855 als Graculus coronatus in Namibia beschrieben. Der Gattungsname Graculus bedeutet wörtlich „Dohle“. Später wurde die Art der großen Gattung Phalacrocorax zugeordnet und dort als Unterart der sehr ähnlichen Riedscharbe geführt. Neuere Systematik stellt sie aber zusammen mit der Zwergscharbe, der Kleinscharbe, der Riedscharbe und der Kräuselscharbe in die Gattung Microcarbo (wörtlich „Kleinstscharben“).[4][5]
Die Art ist monotypisch, d. h., es werden keine Unterarten unterschieden.[1]
Gelege und nichtflügge Jungvögel werden durch diverse andere Vogelarten wie Dominikanermöwe und Rosapelikan bedroht. Menschliche Einflüsse, die sich negativ auf die Bestandssituation auswirken, sind u. a. Ölverschmutzung, Plastikverschmutzung, kommerzieller Fischfang und daraus resultierende Geisternetze sowie allerlei andere Verschmutzungen und Störungen. Menschliche Störungen führen oft auch zum zeitweisen Verlassen der Gelege und überhasteter Flucht der Jungvögel, wodurch Prädation durch Fressfeinde wahrscheinlicher wird. Aus diesen Gründen und wegen der relativ kleinen Gesamtpopulation wird die Art von der IUCN trotz der stabilen Populationsgröße in der Vorwarnstufe (near threatened) gestellt.[6]
Die Kronenscharbe (Microcarbo coronatus, Syn.: Phalacrocorax coronatus) ist eine Vogelart aus der Familie der Kormorane. Wie die nahe verwandte Riedscharbe zählt die Kronenscharbe zu den kleinsten Vertretern der Familie. Sie ist endemisch in den Gewässern des Benguela-Stroms vor der Westküste des südlichen Afrikas. Die IUCN führt die Kronenscharbe auf der Vorwarnstufe (near threatened).
The crowned cormorant (Microcarbo coronatus) or kuifkopduiker, 'Fringe-head diver', is a small cormorant that is endemic to the waters of the cold Benguela Current of southern Africa. It is an exclusively coastal species and is not found more than 10 km (6 mi) away from land. This species is related to the reed cormorant, and was formerly considered to the same species.
It is found from Cape Agulhas north to Swakopmund along the coast of southern Africa.
The population appears to be between 2500 and 2900 breeding pairs. It breeds in small groups, with fewer than 150 individuals per colony being typical. Ringing recoveries show that juveniles may disperse up to 277 km from their nests, and adults move between breeding sites over 500 km apart.
The crowned cormorant is 50–55 cm in length. Adults are black with a small crest on the head and a red face patch. Young birds are dark brown above, paler brown below, and lack the crest. They can be distinguished from immature reed cormorants by their darker underparts and shorter tail.
Crowned cormorants feed on slow-moving fish and invertebrates, which they forage for in shallow coastal waters and among kelp beds.
It builds a nest from kelp, sticks, bones and lines it with kelp or feathers. The nest is usually in an elevated position such as a rocks, trees or man-made structures, but may be built on the ground.
Threats to the species include predation of eggs and chicks by kelp gulls and great white pelicans, human disturbance, oiling, and commercial fishing activities, including entanglement in marine debris and plastic fishing gear.
According to the Sasol Birds of Southern Africa and The Eskom Red Data Book of Birds of South Africa, Lesotho and Swaziland, its status is Near Threatened due to its small distribution area.[2]
The crowned cormorant (Microcarbo coronatus) or kuifkopduiker, 'Fringe-head diver', is a small cormorant that is endemic to the waters of the cold Benguela Current of southern Africa. It is an exclusively coastal species and is not found more than 10 km (6 mi) away from land. This species is related to the reed cormorant, and was formerly considered to the same species.
La Kronkormorano (Microcarbo coronatus aŭ antaxue Phalacrocorax coronatus) estas malgranda kormorano kiu estas endemia de akvoj de la malvarma Bengela Marfluo de suda Afriko. Ĝi estas nura marborda specio kaj ĉiam troviĝantas almenŭ je 10 km for el tero. Tiu specio estas rilata al la Longavosta kormorano, kaj estis iam konsiderata la sama specio.
Ĝi troviĝas el Kabo Aguljas norden al Swakopmund laŭlonge de la marbordo de suda Afriko, nome en okcidenta Sudafriko kaj suda Namibio.
La populacio ŝajne estas inter 2500 kaj 2900 reproduktaj paroj. Ili reproduktiĝas en malgrandaj grupoj, kun malpli ol 150 individuoj por kolonio plej tipe. Ringaj rekuperoj montras, ke junuloj povas disixgi ĝis 277 km el siaj nestolokoj, kaj plenkreskuloj moviĝas inter reproduktejoj disaj ĝis 500 km aparte.
La Kronkormorano estas 50–55 cm longa. Plenkreskuloj estas nigraj kun malgranda kresto sur la kapo kaj ruĝa bridareo vizaĝa. La kresto estas tialo por kaj la komuna nomo kaj por la latina scienca nomo; certe multaj aliaj kormoranoj havas kreston aŭ tufkreston, ĉikaze la komuna nomo kongruas kun la scienca. Junuloj estas malhelbrunaj supre, pli palbrunaj sube, kaj ne havas kreston. Ili povas esti distingataj el nematuruloj de Longavosta kormorano pro siaj pli malhelaj subaj partoj kaj pli mallonga vosto.
Kronkormoranoj manĝas malrapidajn fiŝojn kaj senvertebrulojn, kiujn ili kaptas en neprofundaj marbordaj akvoj kaj inter algoj.
Ili konstruas neston el algoj, bastonetoj, ostoj kaj kovras ĝin per algoj aŭ plumoj. La nesto estas kutime an alta loko kia rokoj, arboj aŭ homfaritaj strukturoj, sed povas esti konstruitaj surgrunde.
Minacoj al la specio povas esti predado de ovoj kaj idoj fare de la Dominika mevo kaj de la Blanka pelikano, homa ĝenado, naftoverŝado, kaj komerca fiŝkaptado, inklude nevolontan enretigon en fiŝkaptiloj aŭ en mara rubo.
La Kronkormorano (Microcarbo coronatus aŭ antaxue Phalacrocorax coronatus) estas malgranda kormorano kiu estas endemia de akvoj de la malvarma Bengela Marfluo de suda Afriko. Ĝi estas nura marborda specio kaj ĉiam troviĝantas almenŭ je 10 km for el tero. Tiu specio estas rilata al la Longavosta kormorano, kaj estis iam konsiderata la sama specio.
El cormorán coronado (Microcarbo coronatus)[2][3] es una especie de ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae endémica de las aguas de la fría corriente de Benguela en África austral. Es una especie exclusivamente costera y no se encuentra a más del 10 km de distancia de tierra. Está relacionado con el cormorán africano (Microcarbo africanus) y anteriormente eran consideradados de la misma especie.
Se distribuye desde el cabo de las Agujas en Sudáfrica a lo largo de la costa del África meridional hasta Swakopmund en Namibia.
La población parece estar entre 2500 y 2900 parejas reproductoras. Se reproduce en pequeños grupos, siendo típicas las colonias de menos de 150 individuos. Las recuperaciones de anillamiento muestran que los pájaros juveniles pueden dispersarse hasta 277 km de sus nidos, y los adultos se desplazan más de 500 km de los sitios de reproducción.
Mide entre 50 y 55 cm de longitud. Los adultos son de color negro con una pequeña cresta en la cabeza y un parche facial rojo. Las aves jóvenes son de color marrón oscuro por encima, marrón más pálido por debajo y carecen de la cresta. Pueden distinguirse de los cormoranes africanos inmaduros por sus partes inferiores más oscuras y la cola más corta.
Se alimentan de peces e invertebrados de lento movimiento, que atrapan en aguas costeras poco profundas y entre los bosques de algas marinas. Construye el nido de algas, palos, huesos y lo recubre con algas o plumas. El nido es construido lo general en una posición elevada, tales como rocas, árboles o estructuras hechas por el hombre, pero también puede ser construido en el suelo.
Las amenazas a la especie incluyen la depredación de huevos y polluelos por gaviotas cocineras y grandes pelícanos blancos, la perturbación humana, derrames de petróleo y las actividades de pesca comercial, incluyendo enredos en los desechos marinos y aparejos de pesca.
El cormorán coronado (Microcarbo coronatus) es una especie de ave suliforme de la familia Phalacrocoracidae endémica de las aguas de la fría corriente de Benguela en África austral. Es una especie exclusivamente costera y no se encuentra a más del 10 km de distancia de tierra. Está relacionado con el cormorán africano (Microcarbo africanus) y anteriormente eran consideradados de la misma especie.
Microcarbo coronatus Microcarbo generoko animalia da. Hegaztien barruko Phalacrocoracidae familian sailkatua dago.
Microcarbo coronatus Microcarbo generoko animalia da. Hegaztien barruko Phalacrocoracidae familian sailkatua dago.
Töyhtömerimetso (Microcarbo coronatus)[2] on lounaisafrikkalainen pienikokoinen merimetsolaji.
Linnun pituus on 50-55 cm, sen höyhenpuku on musta, otsalla on töyhtö, nokan ja silmän välissä on punertava paljas laikku ja silmä on punainen.
Töyhtömerimetsot elävät Namibian ja lounaisen Etelä-Afrikan rannikolla ja saarilla. Maailman kokonaispopulaatio on 8 700 yksilöä ja pesimvä kanta 2 900 paria. Lajin kanta on pieni ja ihmistoiminnan aiheuttaman häiriön takia pesinnät epäonnistuvat usein. Etelänselkälokki (Larus dominicanus) ja pelikaani (Pelecanus onocrotalus) saalistavat sen pieniä poikasia ja munia, pelikaanit ja afrikanmerikarhut (Arctocephalus pusillus) toisinaan myös aikuisia lintuja. Se on enimmäkseen paikkalintu, vain vähäistä nuorten lintujen vaeltelua pohjoiseen tai itään esiintyy.
Laji elää kylmien merivirtojen vallitsemilla saarilla ja rannikolla, eikä yleensä liiku merellä kymmentä kilometriä ulommaksi.
Töyhtömerimetsot asuvat yhdyskunnissa, joissa on neljästä sataanviiteenkymmeneen paria, usein muiden merilintujen seurassa. Pesä on rakennettu risuista, luista ja levistä ja se voi sijaita maassa, kalliolla, merimerkissä, puussa tai pensaassa. Naaras munii yhdestä viiteen munaa, tavallisesti kaksi tai kolme. Haudonta-aika on noin 23 päivää ja poikaset jättävät pesän 35 päivän ikäisinä.
Töyhtömerimetso syö kaloja, äyriäisiä ja muita pieniä selkärangattomia.
Töyhtömerimetso (Microcarbo coronatus) on lounaisafrikkalainen pienikokoinen merimetsolaji.
Microcarbo coronatus
Le Cormoran couronné (Microcarbo coronatus) est une espèce d'oiseaux aquatiques de la famille des Phalacrocoracidae.
Le Cormoran couronné mesure en moyenne 54 cm de long[1].
Son plumage très sombre possède des reflets verdâtres. Son bec puissant devient rouge en période nuptiale. Ses pattes palmées sont adaptées à ses mœurs aquatiques.
Les juvéniles sont bruns.
En surface, il nage avec le corps très enfoncé, de sorte que, de loin, on ne voit dépasser que son cou. Très à l'aise sous l'eau, il peut nager en apnée jusqu'à une quarantaine de mètres de profondeur pendant plus de deux minutes, mais en général il n'excède pas les dix mètres pour des plongées d'une trentaine de secondes. Il est piscivore mais consomme également des invertébrés.
Les œufs et les jeunes sont la proie des Goélands dominicains et des Pélicans blancs, ces derniers s'en prenant également aux adultes[2].
Il peut être observé le long les côtes de Namibie et de l'ouest de l'Afrique du Sud.
Généralement considérée comme appartenant au genre Phalacrocorax, cette espèce est désormais placée dans le genre Microcarbo dans la classification du Congrès ornithologique international. Le Cormoran couronné est également considéré par certains auteurs comme une sous-espèce du Cormoran africain[3].
BirdLife International estime la population de l'espèce à 8 700 individus et s'étendant sur 20 900 km2[4].
Microcarbo coronatus
Le Cormoran couronné (Microcarbo coronatus) est une espèce d'oiseaux aquatiques de la famille des Phalacrocoracidae.
Microcarbo coronatus, vulgarmente coñecido como corvo mariño coroado, é unha especie de ave pertencente á orde dos suliformes, familia dos falacrocorácidos, unha das cinco que integran o xénero Microcarbo.
Trátase dun pequeno corvo mariño endémico das augas frías da corrente de Benguela no suroeste de África. É unha ave exclusivamente costeira e non se aventura a máis de 10 km mar adentro. Esta especie está estreitamente relacionada con Microcarbo africanus, e ambas as dúas foron consideradas antigamente como da mesma especie.[1][2]
Encóntrase nas costas do sur de África desde cabo Agulhas cara ao norte ata Swakopmund.
A poboación estímase que é de entre 2 500 e 2 900 parellas reprodutoras. Reprodúcese en pequenos grupos, e as colonias constan de só uns 150 individuos. O exame dos individuos anelados recuperados indica que os xuvenís poden dispersarse ao longo da costa ata 277 km dos seus niños, e os adultos móvense entre os lugares de reprodución e outras zonas litorais situadas ata 500 km de distancia.
Mide entre 50 e 55 cm de lonxitude. Os adultos son negros cunha pequena crista na cabeza e unha mancha vermella na cara. As aves novas son marrón escuras na parte superior, marróns claras na parte inferior, e carecen de crista. Poden distinguirse dos Microcarbo africanus inmaturos polo seu ventre máis escuro e a súa cola máis curta.
Aliméntanse de peixes de movementos lentos e invertebrados, que capturan en augas costeiras pouco fondas e entre os kelpos.
Constrúe o seu niño utilizando kelpos, paus, e ósos, e fórraos con kelpos ou plumas. O niño normalmente está nunha posición elevada como sobre unha rocha, árbore ou estrutura construída polo ser humano, pero tamén pode facelo no chan.
As ameazas que sofre esa especie son a predación dos ovos e pitos pola gaivota Larus dominicanus e o pelicano Pelecanus onocrotalus, molestias causadas polos humanos, verteduras de petróleo, e actividades pesqueiras comerciais, incluíndo o enredo en aparellos de pesca. A IUCN considéraa como "Case ameazada".[3]
Microcarbo coronatus, vulgarmente coñecido como corvo mariño coroado, é unha especie de ave pertencente á orde dos suliformes, familia dos falacrocorácidos, unha das cinco que integran o xénero Microcarbo.
Trátase dun pequeno corvo mariño endémico das augas frías da corrente de Benguela no suroeste de África. É unha ave exclusivamente costeira e non se aventura a máis de 10 km mar adentro. Esta especie está estreitamente relacionada con Microcarbo africanus, e ambas as dúas foron consideradas antigamente como da mesma especie.
Il cormorano coronato (Microcarbo coronatus Wahlberg, 1855) è un uccello appartenente alla famiglia dei Falacrocoracidi diffuso lungo le coste sud-occidentali dell'Africa, a volte considerato una sottospecie del cormorano africano[2] (Microcarbo africanus) e, anteriormente, considerato come la stessa specie[3][4].
Il cormorano coronato misura tra i 50 e i 55 cm di lunghezza. Gli adulti presentano un piumaggio scuro dai riflessi verdastri con una piccola cresta sulla testa e una maschera rossa nella zona oculare mentre il becco, tendenzialmente giallo, diviene rosso in periodo nuziale.
I pulcini sono di colore marrone, con sfumature più scure sulla schiena e più chiare sul petto; inoltre non hanno nessuna cresta di piume sulla testa.
Si alimenta di pesce e invertebrati marini che cattura in acque costiere poco profonde e tra i boschi di alghe marine. Costruisce i nidi in posizioni elevate (come rocce, alberi e strutture umane) utilizzando principalmente materiali come alghe, rametti e ossa per poi ricoprirli con alghe e piume. Raramente costruisce il nido al suolo.
Vive lungo le coste della Namibia e dell'Africa meridionale[1], spingendosi dalle coste di Capo Agulhas in Sudafrica fino a Swakopmund in Namibia.
La popolazione è considerata attestarsi tra le 2500 e le 2900 coppie riproduttive. Si riproducono in piccoli gruppi, tipicamente in colonie di meno di 150 esemplari. I dati ottenuti attraverso l'inanellamento dimostrano che i giovani possono disperdersi in un territorio che si estende fino ai 277km di distanza dal nido, mentre gli adulti arrivano fino ai 500km di distanza.
La maggiore minaccia del cormorano coronato sono principalmente la perturbazione dell'habitat da parte dell'attività umana (pesca commerciale, perdite marine di petrolio...) e la predazione delle uova e dei pulcini da parte dei predatori, principalmente lo Zafferano meridionale e il Pellicano bianco maggiore.
Il cormorano coronato (Microcarbo coronatus Wahlberg, 1855) è un uccello appartenente alla famiglia dei Falacrocoracidi diffuso lungo le coste sud-occidentali dell'Africa, a volte considerato una sottospecie del cormorano africano (Microcarbo africanus) e, anteriormente, considerato come la stessa specie.
De kroonaalscholver (Microcarbo coronatus, synoniem: Phalacrocorax coronatus) is een vogel uit de orde van Suliformes.
Deze soort komt voor aan de zuidwestelijke Afrikaanse kust van Angola tot Zuid-Afrika.
De kroonaalscholver (Microcarbo coronatus, synoniem: Phalacrocorax coronatus) is een vogel uit de orde van Suliformes.
Kronskarv (Microcarbo coronatus) er en skarv i slekten Microcarbo. Den finnes ved Benguelastrømmen i Sør-Afrika.
(en) Kronskarv i Encyclopedia of Life
Kronskarv (Microcarbo coronatus) er en skarv i slekten Microcarbo. Den finnes ved Benguelastrømmen i Sør-Afrika.
Kormoran koroniasty (Microcarbo coronatus) – gatunek ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Występuje na wybrzeżach Namibii i w Afryce Południowej.
Charakterystyka: Upierzenie ciemne; w okresie tokowania dziób przybiera barwę czerwoną.
Ochrona: W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii NT (bliski zagrożenia) pod nazwą Phalacrocorax coronatus[3].
Kormoran koroniasty (Microcarbo coronatus) – gatunek ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Występuje na wybrzeżach Namibii i w Afryce Południowej.
Charakterystyka: Upierzenie ciemne; w okresie tokowania dziób przybiera barwę czerwoną.
Ochrona: W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii NT (bliski zagrożenia) pod nazwą Phalacrocorax coronatus.
O Corvo-marinho coronado (Microcarbo coronatus)[1][2] é uma espécie de ave suliforme da família Phalacrocoracidae endêmica das águas da fria corrente de Benguela na África austral. É uma espécie exclusivamente costeira e não pode ser encontrada a mais de 10 km de distância da terra. É relacionado com o cormorão africano (Microcarbo africanus) e antes eram considerados da mesma espécie.
É encontrada do cabo das agulhas na África do Sul ao longo da costa da África do Sul até Swakopmund em Namíbia. Sua população está entre 2500 e 2900 casais reprodutores. Reproduzem-se em pequenos grupos, sendo as colônias formadas tipicamente por menos de 150 indivíduos. ninhos dessa ave coletados por pesquisadores mostram que seus exemplares juvenis podem distanciar-se até 277 km dos ninhos, e os adultos podem deslocar-se mais de 500 km das áreas de nidificação.
Mede entre 50 e 55 cm de comprimento. As aves adultas são pretas com uma pequena crista na cabeça e uma mancha vermelha facial.As aves jovens são marrom-escuras por cima, marrom-pálidas embaixo e não possuem crista. Elas podem ser distinguidas dos biguás africanos jovens por sua plumagem escura e cauda mais curta.
Alimenta-se de peixes e invertebrados de movimento lento, que capturam em águas costeiras rasas e florestas de algas. Constroem seus ninhos com algas, paus e ossos e os cobrem com algas ou penas. O ninho é construído geralmente em locais elevados, tais como pedras, árvores ou estruturas feitas pelo homem, mas também pode ser construído no chão.
As ameaças à espécie incluem a predação de ovos e filhotes por gaviotões e pelicanos brancos, perturbação humana, derramamentos de petróleo e as atividades ligadas à pesca comercial, incluindo o emaranhamento emlixo marinho e em instrumentos de pesca.
|coautores=
(ajuda) O Corvo-marinho coronado (Microcarbo coronatus) é uma espécie de ave suliforme da família Phalacrocoracidae endêmica das águas da fria corrente de Benguela na África austral. É uma espécie exclusivamente costeira e não pode ser encontrada a mais de 10 km de distância da terra. É relacionado com o cormorão africano (Microcarbo africanus) e antes eram considerados da mesma espécie.
Kronskarv[2] (Microcarbo coronatus) är en fågel i familjen skarvar inom ordningen sulfåglar.[3] Fågeln förekommer i kustområden i sydvästra Afrika, från Angola till Sydafrika.[3] IUCN kategoriserar arten som nära hotad.[1]
Kronskarv (Microcarbo coronatus) är en fågel i familjen skarvar inom ordningen sulfåglar. Fågeln förekommer i kustområden i sydvästra Afrika, från Angola till Sydafrika. IUCN kategoriserar arten som nära hotad.
Microcarbo coronatus karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş türüdür. Afrika'nın güneyinde soğuk Benguela Akıntısı'nın geçtiği kıyılara endemiktir. Önceleri Microcarbo africanus türünün bir alt türü olarak sınıflandırılmaktaydı.
Boyu 50 ila 55 cm. civarındadır. Erişkinler siyah tüylüdür ve başlarında küçük bir tepelik bulunurç Yüzlerindeki tüysüz deri kırmızı renklidir. Genç kuşların üst kısımları koyu kahverengi alt kısımları soluk kahverengidir ve tepelikleri yoktur. Daha koyu alt tüyleri ve daha kısa kuyruklarıyla erişkin olmayan Microcarbo africanus türünden ayırt edilebilir.
Afrika'nın güney kıyılarında Cape Agulhas'tan Swakopmund'a kadar olan bölgede yaşarlar.
Popülasyonlarının 2500 ila 2900 çift olduğu tahmin edilmektedir. Genellikle 150 bireyden az küçük kolomiler hâlinde ürerler.
Sığ kıyılarda yavaş hareket eden balıklar ve omurgasızlarla beslenirler.
Yosun, dallar, kemikler ve tüylerden kayalıklar ve ağaçlar gibi yüksek yerlere yuvalanırlar.
Microcarbo coronatus karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş türüdür. Afrika'nın güneyinde soğuk Benguela Akıntısı'nın geçtiği kıyılara endemiktir. Önceleri Microcarbo africanus türünün bir alt türü olarak sınıflandırılmaktaydı.
Він є ендеміком Південно-Африканської республіки. Вид поширений від Мису Голковий на північ до Свакопмунда уздовж узбережжя південної частини Африки. Популяція виду становить 2500—2900 гніздових пар. Гніздиться в невеликих групах до 150 особин у колонії.
Невеликого розміру баклан, чорного забарвлення. Завдовжки 50-55 см. Дорослі мають на голові чітко виражений чубчик. Гола ділянка шкіри на обличчі відсутня. Молодь коричневого забарвлення без чубчика на голові.
Вид живиться рибою і безхребетними, що повільно пересуваються, і яких він ловить в дрібних прибережних водах і серед водоростей. Птах будує гніздо з водоростей, гілок, кісток і водоростей. Гніздо, як правило, будується на височині, такій як каміння, дерева або штучні споруди, але може бути побудоване і на землі.
Phalacrocorax coronatus là một loài chim trong họ Phalacrocoracidae.[1], là loài đặc hữu của vùng biển Benguela lạnh hiện tại của miền nam châu Phi. Đây là một loài chỉ sinh sống ven biển và không được tìm thấy cách đất liền hơn 10 km (6 mi). Loài này có liên quan đến chim cốc sậy, và trước đây được coi là cùng một loài.
Phalacrocorax coronatus là một loài chim trong họ Phalacrocoracidae., là loài đặc hữu của vùng biển Benguela lạnh hiện tại của miền nam châu Phi. Đây là một loài chỉ sinh sống ven biển và không được tìm thấy cách đất liền hơn 10 km (6 mi). Loài này có liên quan đến chim cốc sậy, và trước đây được coi là cùng một loài.
Phalacrocorax coronatus (Wahlberg, 1855)
СинонимыЧуба́тый бакла́н[1] (лат. Phalacrocorax coronatus) — морская птица из семейства баклановых.
Вид является эндемиком Южно-Африканской Республики. Вид распространён от мыса Игольный на север к Свакопмунду вдоль побережья южной части Африки. Популяция вида составляет 2500-2900 гнездящихся пар. Гнездится в небольших группах до 150 особей на колонии.
Небольшого размера баклан с длиной тела 50-55 см. Окраска чёрного цвета. У взрослых птиц на голове чётко выраженный хохолок. Голый участок кожи на лице отсутствует. Молодые птицы коричневой окраски без хохла на голове.
Вид питается рыбой и беспозвоночными, которых он ловит в мелких прибрежных водах и среди водорослей. По суше передвигается медленно. Птица строит гнездо из веток, костей и водорослей. Гнездо, как правило, строится на возвышенности, такой как камни, деревья или искусственные сооружения, но может быть построено и на земле.
Чуба́тый бакла́н (лат. Phalacrocorax coronatus) — морская птица из семейства баклановых.
Вид является эндемиком Южно-Африканской Республики. Вид распространён от мыса Игольный на север к Свакопмунду вдоль побережья южной части Африки. Популяция вида составляет 2500-2900 гнездящихся пар. Гнездится в небольших группах до 150 особей на колонии.
Небольшого размера баклан с длиной тела 50-55 см. Окраска чёрного цвета. У взрослых птиц на голове чётко выраженный хохолок. Голый участок кожи на лице отсутствует. Молодые птицы коричневой окраски без хохла на голове.
Вид питается рыбой и беспозвоночными, которых он ловит в мелких прибрежных водах и среди водорослей. По суше передвигается медленно. Птица строит гнездо из веток, костей и водорослей. Гнездо, как правило, строится на возвышенности, такой как камни, деревья или искусственные сооружения, но может быть построено и на земле.