In cases of extreme danger, Bombina orientalis can excrete so much poison that its entire body becomes covered in a soapy foam.
Bombina orientalis is not currently considered a threatened species.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Vocalizations are the primary form of communication and are mostly used during the mating season. Oriental fire-bellied toads have a soft, musical call that sounds like a tapering "oop...oop...ooop." Males croak to attract females, and to warn other males of mistaken identity.
Like most frogs and toads, Oriental fire-bellied toads use vision primarily to detect prey.
Communication Channels: visual ; acoustic
Other Communication Modes: choruses
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Oriental fire-bellied toad females lay eggs in clusters of 3 to 45. These clusters are deposited every 7 to 10 days. with a total clutch size of 38 to 257 eggs. Typically, eggs are laid on submerged plants near water's edge. Eggs hatch after a period of 3 to 10 days. In the first week following hatching, the tiny larvae absorb their yolk sacs. Oriental fire-bellied toad tadpoles have a gill slit on the ventral surface that projects outward, this gill slit is called a spiracle. After about 6 to 8 weeks, the hind legs and the lungs start to take shape. After 10 to 14 weeks, tadpoles reach about 3.5 cm in length and begin to metamorphose. After the 12th week, they start to emerge from the water and lose their tails. The transformation process into an adult toad takes approximately 5 months.
Development - Life Cycle: metamorphosis
Bombina orientalis is a poisonous species, although are popular as pets. Their skin toxin is not poisonous to human skin, but is harmful when rubbed in the eyes, mouth, or on broken skin. Hands should be washed thoroughly before and after handling. Handling oriental fire-bellied toads can result in itchy eyes and a runny nose.
Negative Impacts: injures humans (poisonous )
Bombina orientalis is a popular toad species in the exotic pet trade. They are hardy animals with long lifespans.
Positive Impacts: pet trade
Oriental fire-bellied toads prey upon terrestrial invertebrates and are also preyed on by bird species and larger aquatic animals.
Oriental fire-bellied toads, like most frogs and toads, primarily perceive prey through movement. They wait patiently for their prey to draw near and then pounce quickly to capture the prey. As larvae, Oriental fire-bellied toads consume algae, fungi, detritus, plants, and protozoans. As adults, their diet consists of terrestrial invertebrates, including worms, molluscs, and insects.
Animal Foods: insects; terrestrial non-insect arthropods; mollusks; terrestrial worms
Plant Foods: algae
Other Foods: fungus; detritus ; microbes
Primary Diet: carnivore (Insectivore , Molluscivore )
Bombina orientalis is found in northeast China (the provinces of Heilongjiang, Hebei, Shandong, Anhui, and Lianoning). These toads can also be found in Korea, Thailand, and southern Japan (the islands of Kiushiu and Tsushima). Bombina orientalis also occurs in the Primorye and Khabarovsk regions of Russia.
Biogeographic Regions: palearctic (Native ); oriental (Native )
Oriental fire-bellied toads occupy a variety of different habitats. They live at high elevations in spruce, pine or deciduous forests, river valleys, swampy bushlands, and open meadows. Bombina orientalis lives in or around various water types, including stagnant and running water in lakes, ponds, swamps, streams, springs, even puddles and ditches. Typically, this species stays relatively close to water, but in late summer they occur up to a few hundred meters from water.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial ; freshwater
Terrestrial Biomes: forest
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams; temporary pools
Wetlands: marsh ; swamp ; bog
Other Habitat Features: riparian
Bombina orientalis can live up to a maximum of 30 years in captivity. Maximum longevity in the wild is estimated at 20 years.
Range lifespan
Status: wild: 20 (high) years.
Range lifespan
Status: captivity: 30 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 2.3 years.
Oriental fire-bellied toads are dark-colored dorsally, ranging from brownish-gray to bright green. When the dorsal surface is colored more vividly, dark spots are typically also present. The ventral surface is brightly colored, usually with dark spots over brilliant red-orange or yellow reticulated patterns (hence the name "fire-bellied"). The pupils are triangular. The skin is covered in tubercles (warts), except on the ventral surface, where tubercles are only present near the cloaca (the terminal part of the gut). Of the three species in the genus Bombina, Oriental fire-bellied toads have the most pronounced tubercles. Tubercles on the ventral side of the animal are elevated and acute, sometimes feeling like sharp needles. These toads have no tympanic membrane.
Females are generally larger than males. During the breeding season, males develop nuptial pads on their first and second fingers, have more tuberculate skin, and have thicker forearms.
Range length: 3.5 to 8 cm.
Other Physical Features: ectothermic ; heterothermic ; bilateral symmetry ; poisonous
Sexual Dimorphism: female larger; sexes shaped differently
The main predators of Bombina orientalis are birds and larger aquatic animals. Oriental fire-bellied toads are poisonous to eat and, when threatened, they exhibit a posture known as unkenreflex. They flip on their backs and arch their spines. The brilliant warning spots on their underside warn potential predators of their toxicity and may deter predation. Their dull-colored back provides perfect camouflage to blend in with the muddy waters they inhabit.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: aposematic ; cryptic
Males court females by continuously calling while floating in shallow water. The mating call sounds like a bark and lasts about twelve seconds. Males sit and croak until a female approaches for mating.
In the wild, there are often more males than females at breeding sites, sometimes as many as ten males for every female. Waiting males jumps onto the back of passing toads, hoping it to be a female. Inevitably, males sometimes jump on other males. The target male lets out a loud croak to indicate a mistake has been made. When a female is encountered, the male and female enters amplexus. Females swim around with the male hanging on, fertilizing the eggs as she lays them.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
After fertilization, the jelly layers of the eggs absorb water and swell. The eggs remain in this "jelly" state until hatching. Breeding begins with warming weather in the spring and continues throughout the summer. Breeding occurs from May through mid-August eggs hatch after 3 to 10 days. Most hatching occurs in June and July. Females are capable of laying more than one clutch per season. They deposit from 38 to 257 eggs in portions from 3 to 45 eggs every 7 to 10 days. In captivity, the breeding season begins after a cooling winter period with simulated rain.
Breeding interval: Breeding may occur multiple times during a year.
Breeding season: Breeding occurs throughout the warm season, from May to mid-August.
Range number of offspring: 38 to 257.
Range time to hatching: 3 to 10 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (External ); oviparous
Bombina orientalis larvae hatch 3 to 10 days after egg laying. There is no direct parental care. The young are left to fend for themselves following hatching. Indirectly, females can influence development of their young by varying the environment the eggs are placed in and energy investment in the eggs. Egg size and water temperature are two such factors. In cold water, larvae that developed from larger eggs had greater fitness than those that developed from small eggs. In warmer environments, larvae that developed from small eggs had greater fitness than those that developed from large eggs.
Parental Investment: no parental involvement; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female)
El gripau de ventre de foc oriental és una espècie d'amfibi que viu a Corea, el nord-est de la Xina i zones limítrofes de Rússia.
El gripau de ventre de foc oriental és una espècie d'amfibi que viu a Corea, el nord-est de la Xina i zones limítrofes de Rússia.
Kuňka východní je žába dorůstající délky 4 – 6 cm, vzhledem připomíná kuňky žijící v našich oblastech. Hřbet těla má bradavičnatý povrch s jedovými žlázami (z nichž vylučuje mléčnou tekutinu, která dráždí sliznici tlamy a oči nepřítele)[2] a je zbarven do zelených případně hnědých odstínů v kombinaci s černou. Bříško má oranžové až červené s černými skvrnami.Toto výstrařné zbarvení může být u odchovaných jedinců méně výrazné. Samička je většinou robustnější než sameček, který má delší a silnější přední končetiny.
Tato kuňka žije v chladných pomalu tekoucích nebo stojatých vodách. Původem je ze Sibiře, severovýchodní Číny a Korey, v dnešní době se běžně vyskytuje také v Japonsku a přilehlých oblastech.[2]
Dospělý jedinec kuňky východní je masožravec. Živí se převážně hmyzem a kroužkovci. Pulci se živí vodním planktonem a drobnými vodními korýši (buchankami, perloočkami atd.).Kuňky mají okrouhlý, málo pohyblivý, nevymrštitelný jazyk, proto chytají kořist přímo do čelistí.[3]
Pohlavní dospělosti jedinci dosahují ve prvním roce života. Pohlavně dospělí samečci se na jaře po hibernaci začnou zdržovat v blízkosti vody a zvučným kuňkáním (připomínajícím štěkání) dávají najevo svou přítomnost samičkám. Jsou-li samičky připravené k páření, vyčkávají ve vodě. Sameček pak pomocí malých pářících mozolů na končetinách uchopí samičku v pánevní oblasti. Samičky pak vypouští vajíčka, které sameček rovnou oplodňuje. Samice nakladou přibližně 100 vajíček na vodní rostliny (počet vajíček závisí na stáří samičky). Pulci se z vajíček vylíhnou po 3 - 8 dnech. Metamorfóza nastává po 4 - 6 týdnech.[3]
Kuňka východní je mezi chovateli značně oblíbená žabka. Tento druh je poměrně odolný a není na chov nikterak náročný. Doporučuje se chovat vícero jedinců v přiměřeně velkém akvateráriu. Polovinu až dvě třetiny plochy by měla tvořit vodní plocha o hloubce asi 10 cm. Jelikož vylučují jedovatý kožní sekret, není vhodné chovat kuňky východní společně s jiným druhem žab a je zapotřebí pravidelně čistit akvaterárium (kuňky jsou citlivé k vlastnímu toxinu). Vhodnou stravou jsou cvrčci, sarančata a jiný hmyz, také žížaly, nitěnky apod. Pulci se krmí vařeným špenátem, krmením pro rybičky, později pozřou i nitěnky. Aby se kuňky rozmnožovaly, je důležité je zazimovat. Zimování by mělo trvat alespoň dva měsíce na vlhkém, zastíněném místě, teplota prostředí by se měla pohybovat v rozmezí 3 – 8 °C. Zimování by měl předcházet asi dvoutýdenní půst, který následuje po měsíci vydatného krmení. Stravu je dobré doplnit o nějaké vitaminové a minerální přípravky.[3]
Obrázky, zvuky či videa k tématu kuňka východní ve Wikimedia Commons
Galerie kuňka východní ve Wikimedia CommonsKuňka východní je žába dorůstající délky 4 – 6 cm, vzhledem připomíná kuňky žijící v našich oblastech. Hřbet těla má bradavičnatý povrch s jedovými žlázami (z nichž vylučuje mléčnou tekutinu, která dráždí sliznici tlamy a oči nepřítele) a je zbarven do zelených případně hnědých odstínů v kombinaci s černou. Bříško má oranžové až červené s černými skvrnami.Toto výstrařné zbarvení může být u odchovaných jedinců méně výrazné. Samička je většinou robustnější než sameček, který má delší a silnější přední končetiny.
Die Chinesische Rotbauchunke (Bombina orientalis), auch Orientalische Rotbauchunke, ist ein ostasiatischer Froschlurch aus der urtümlichen Familie der Unken und Barbourfrösche (Bombinatoridae).
Die vier bis sechs Zentimeter lange Unke ist oberseits leuchtend grün – vor allem bei nördlichen, russischen Exemplaren aber auch grau-bräunlich – gefärbt und mit unregelmäßigen schwarzen Tupfen gezeichnet, unterseits grell blutrot (manchmal auch gelb-orange) und dabei schwarz marmoriert. Die Fingerspitzen weisen ebenfalls eine intensiv rote Färbung auf. Der Rücken ist mit deutlich erhabenen, sehr rauen Warzen übersät. Die Pupillen sind dreieckig geformt. Das Männchen verfügt über keine Schallblase und ruft entsprechend relativ leise. Es bildet zur Paarungszeit (Mai bis Mitte August) schwarze Brunstschwielen an den beiden inneren Fingern der Hände/Unterarme und umklammert das Weibchen wie alle Arten der Archaeobatrachia in der Lendenregion inguinal. Der Laich wird in zeitlichen Intervallen von mehreren Stunden bis Tagen in kleinen Portionen aus 3 bis 45 Eiern abgegeben und unter anderem an Wasserpflanzen geheftet. Ein Weibchen laicht drei- bis viermal im Jahr und produziert je Laichperiode 38 bis 257 Eier. Die Embryonal- und Larvalentwicklung dauert etwa zwei Monate.
Die Chinesische Rotbauchunke kommt natürlicherweise im äußersten Südosten Sibiriens (nördlichste, naturgemäß nur noch sehr sporadische Verbreitung: 48°40'N bei 137°12'E), in Nordostchina und in Korea vor. Es handelt sich um eine Tieflandart mit einer maximalen Höhenverbreitung von 500 m.
Sie lebt tagaktiv meist in der Nähe verschiedener stehender oder fließender Gewässertypen, etwa Bäche, Tümpel und Gräben. Die Art ist relativ wärmebedürftig, so dass ihre Aktivitätsperiode insbesondere in den sibirischen Vorkommen entsprechend kurz ist (Winterruhe von Ende September/Anfang Oktober bis Ende April/Anfang Mai). Im Spätsommer gehen diese Unken oft zu einer terrestrischen Lebensweise über und bewohnen dabei Mischwälder, Feuchtwiesen und andere Biotope. Dort erfolgt in der Regel auch die Überwinterung in frostsicheren Unterschlüpfen.
In Europa findet man gelegentlich von Tierhaltern ausgesetzte Exemplare, die hier jedoch den Winter wohl nicht überleben, da die bei Terrarianern besonders beliebten, intensiv bunt gefärbten Individuen eher aus dem Süden des Verbreitungsgebietes stammen. Die in einigen Regionen Mitteleuropas einheimische Rotbauchunke (Bombina bombina – siehe dort auch weitere Beschreibungen zu Lebensweise und Verhalten) ist normalerweise unscheinbarer gefärbt als Bombina orientalis und weniger warzig.
Die Untersuchungen wurden bei Chinesischen Rotbauchunken aus der Region Kyongiu, Korea, durchgeführt. Die Tiere lebten in großen, pflanzenreichen Terrarien mit einem zentralen Wasserbecken. Im Jahresverlauf zeigten sie Anfang Februar, im April, Juni und Ende Juli Ruf- und Fortpflanzungsverhalten.[1]
Die Männchen rufen ausdauernd während der Nacht, bei hoher Fortpflanzungsaktivität auch während des Tages, wenngleich weniger anhaltend. Beim Rufen bleiben sie mehrere Stunden an der gleichen Stelle. Erfolgen Veränderungen der Position, werden diese meist durch Aktionen anderer Männchen ausgelöst.[1] Häufig praktizieren zwei, meist benachbarte Männchen alternierendes Rufen oder Wechselrufen. Dabei setzen die Männchen ihre Rufe exakt in die Intervalle des Partners. Beim Wechselrufen ist die Ruffolge schneller und präziser als beim Einzelrufen. Das Wechselrufen hält gewöhnlich einige Minuten an, danach ruft jedes Männchen wieder in seinem eigenen Rhythmus.[2]
Zur Vorbereitung des Rufens nehmen die Männchen Luft in die Lungen und in die Mundhöhle auf. Infolge der aufgenommenen Luft liegen die rufenden Tiere auf der Wasseroberfläche, bis zu zwei Drittel des Körpers befinden sich dabei außerhalb des Wassers. Mit den nach vorn und leicht seitwärts gerichteten Vorderbeinen halten sie sich an Pflanzen, Steinen oder anderen Gegenständen fest. Die Hinterbeine liegen frei im Wasser. Körperlängsachse, Ober-, Unterschenkel und Fuß stehen annähernd senkrecht zueinander.[1]
Bei der Abgabe eines Rufes kontrahieren die Männchen die Mundbodenmuskulatur, sodass Luft aus dem Mundraum durch den Kehlkopf in die Lungen strömt. Dabei entsteht ein Ruf. Unmittelbar danach fließt die Luft stimmlos in den Mundraum zurück. Das Männchen ist erneut bereit, einen Ruf abzugeben. Da die Rufe durch den Luftstrom gebildet werden, der der Einatmung entspricht, werden sie als inspiratorische Rufe, die Methode als inspiratorische Rufbildung bezeichnet. Die Männchen rufen nur in einem bestimmten Temperaturbereich. Die untere Rufschwelle liegt bei 12–13 °C, die obere bei 31–33 °C Wassertemperatur.
Die Männchen verfügen über fünf Ruftypen: Paarungsruf, modifizierter Paarungsruf, Klammerungsruf, Befreiungsruf 1. und 2. Ordnung.[1]
Die Rufe stellen Klänge dar und bestehen aus dem Grundton und bis zu vier Obertönen. Die Männchen geben die Paarungsrufe in langen Serien ab. Mehrere Rufmerkmale sind mit der Wassertemperatur und der Körpergröße korreliert. Steigt die Wassertemperatur nehmen die Wiederholungsrate der Rufe und die Tonhöhe zu, während die Dauer der Rufe abnimmt. Bei einem Männchen mit 47 mm Körperlänge und einer Wassertemperatur von 18,0 °C beträgt die Rufrate im Mittel 56 Rufe pro Minute, die Grundfrequenz 572 Hertz und die Dauer der Rufe 198 Millisekunden. Beim Anstieg der Wassertemperatur auf 28,5 °C erhöht sich die Rufrate auf 122 Rufe pro Minute, die Tonhöhe auf 617 Hertz, und die Rufdauer sinkt auf 112 Millisekunden. Bei zunehmender Körpergröße nimmt die Tonhöhe dagegen ab, während die Dauer der Rufe zunimmt. Die Wiederholungsrate bleibt von der Tiergröße unbeeinflusst.
Dieser Ruf tritt unregelmäßig und meist einzeln in der Folge normaler Paarungsrufe auf. Er unterscheidet sich von diesen durch den allmählichen Anstieg der Lautstärke und durch seine Dauer, die 14–16 Millisekunden länger ist als bei den normalen Paarungsrufen. Die Unterschiede zwischen beiden Ruftypen sind deutlich hörbar.
Männchen geben diese Rufe ab, wenn sie eine andere Unke anschwimmen und diese umklammern.
Sowohl Männchen als auch Weibchen geben den Befreiungsruf 1. Ordnung ab. Die Rufe der Weibchen sind leiser als die der Männchen. Männchen wehren sich mit diesen Rufen gegen Umklammerungsversuche anderer Männchen. Weibchen emittieren sie, wenn die Umklammerung durch ein Männchen nicht korrekt ist oder wenn es von mehreren Männchen umklammert wird. Die Rufe werden zumeist in Serie abgegeben. Der Befreiungsruf 2. Ordnung unterscheidet sich von dem Ruf 1. Ordnung durch längere Dauer und leicht verändertem Frequenzverlauf. Männchen wehren sich damit gegen lang anhaltende Umklammerungen anderer Männchen.
Paarungsbereite Weibchen schwimmen auf die rufenden Männchen zu, verharren in deren nächster Nähe und erzeugen durch Beinbewegungen Wasserwellen oder sie schwimmen bis zu den Männchen und berühren sie. Beides führt zur sofortigen Umklammerung, bei der die Männchen die Weibchen vor deren Hinterbeine umklammern. Die Weibchen geben die Eier einzeln oder in kleinen Paketen ab und befestigen sie zumeist an Pflanzen.[1]
Den Takt für die Ruffolge gibt ein im Gehirn lokalisierter Schrittmacher (Oszillator) vor. Seine Arbeitsweise ist temperaturabhängig.[2][3]
Spontan rufenden Männchen wurden die Rufe eines Partners in Form von elektronisch nachgebildeten Rufen vorgespielt, deren Dauer und Folge verändert waren und zu beliebig gewählten Zeitpunkten in die Ruffolge der Männchen eingespielt wurden. Aus den Reaktionen der Unken ergeben sich folgende Resultate: 1. Unmittelbar nach dem Beginn eines Rufes einer Unke setzt eine Refraktärphase ein, die etwa 100 Millisekunden dauert. Fallen simulierte Rufe in diese Zeitspanne, lösen sie keine Reaktion aus. 2. An die Refraktärphase schließt die Exzitationsphase an mit zirka 400 Millisekunden Dauer. Fällt ein simulierter Ruf in diese Phase, folgt nach 300 bis 600 Millisekunden die Rufantwort der Unke. 3. Diese wird durch die Aktivierungsphase von etwa 80 Millisekunden Dauer eingeleitet, die das rufende Männchen zur Vorbereitung des eigenen Rufes benötigt. Trifft in dieser Zeit ein simulierter Ruf die Unke, ist er wie in der Refraktärphase unwirksam.
Bei schneller Folge der simulierten Rufe reagieren die Unken nur auf jedes zweite Signal, ist die Folge langsam, geben die Unken zwei Rufe ab, bis der nächste simulierte Ruf folgt. Nach Abschluss eines experimentell ausgelösten Wechselrufens kehren die Unken im Verlauf von vier bis fünf Sekunden zum eigenen Rufrhythmus zurück.
Bei einer weiteren Gruppe Chinesischer Rotbauchunken, deren Ursprungsort allerdings nicht bekannt ist, wurden das Rufverhalten und die Rufe ebenfalls analysiert.[1] Bei den Rufen dieser Unken sind die Wiederholungsrate und die Frequenz der Rufe höher, die Rufdauer niedriger als bei den Unken aus Kyongiu. Zum Beispiel beträgt die Rufrate bei 18,0 °C im Mittel 70 Rufe pro Minute, bei 28,5 °C 135 Rufe pro Minute gegenüber 56 beziehungsweise 122 Rufe pro Minute bei den Unken aus Kyongiu und denselben Wassertemperaturen (vergl. oben). Die Rufsysteme operieren bei den beiden Gruppen in der gleichen Weise, denn die für die zwei Gruppen errechneten Regressionslinien verlaufen parallel. Alle statistischen Ergebnisse sind hoch signifikant und lassen deshalb den Schluss zu, dass bei der Chinesischen Rotbauchunke geografische Unterschiede bestehen, die möglicherweise zu neuen Arten führen. Da die Paarungsrufe angeboren sind, stellen sie spezifische Merkmale dar, die hilfreich sind, Fragen der Systematik zu klären, wie das bereits bei Laubfröschen der Gattung Hyla und Wasserfröschen der Gattung Pelophylax geschehen ist.[4]
Eine vergleichende Analyse der Paarungsrufe erfolgte bei den Unterarten der Gelbbauchunke: Bombina variegata variegata aus dem Nationalpark Plitvicer Seen (Kroatien), Bombina variegata kolombatovici von zwei Standorten im Tal der Cetina bei Omiš, Kroatien, und Bombina variegata scabra aus Chalkidiki, Griechenland. Zusätzlich wurden in den Vergleich Ergebnisse aus anderen Untersuchungen einbezogen: Bombina variegata variegata aus Tübingen, Südwest-Deutschland, Bombina bombina aus dem Gebiet des Neusiedler Sees, Österreich,[5], Bombina orientalis aus Kyongiu[6] sowie die Ergebnisse der Hybriden aus Bombina bombina ♀ x Bombina variegata variegata ♂.[7] Untersucht wurden die Anzahl der Rufe pro Minute, Rufdauer, Grundfrequenz und Obertöne, ferner der Einfluss der Wassertemperatur und der Tiergröße auf die Rufmerkmale. Zwar weisen die Paarungsrufe der Unterarten von Bombina variegata eine intraspezifische Variabilität auf, doch sind die Paarungsrufe einander ähnlich und lassen sich zum Bombina-variegata-Komplex zusammenfassen. Bombina orientalis steht aufgrund der Merkmale des Paarungsrufs dem Bombina-variegata-Komplex sehr nahe, trotz der großen Entfernung der Verbreitungsgebiete. Der Paarungsruf von Bombina bombina weist spezielle Merkmale auf, die keine enge Beziehung zum Bombina-variegata-Komplex und zu Bombina orientalis erkennen lassen. Die Paarungsrufe der Hybriden sind intermediär im Vergleich zu den Rufen der Elternarten. Als erläuternde Beispiele sind die aus den Regressionsgleichungen errechneten Werte für die Wiederholungsraten der Paarungsrufe jeweils bei 18 °C und 28,5 °C Wassertemperatur aufgeführt. Bombina variegata variegata (Tübingen): 74 und 134 Rufe/ Minute, Bombina variegata variegata (Plitvice): 78 und 130 Rufe/Minute, Bombina variegata kolombatovici: 61 und 116 Rufe/Minute, Bombina variegata scabra: 71 und 117 Rufe/Minute, Bombina orientalis: 56 und 122 Rufe/Minute, Bombina bombina 23 und 41 Rufe/Minute, Hybriden: 42 und 74 Rufe/Minute. Die Rufrate ist für einen Vergleich besonders geeignet, da der Einfluss der Tiergröße entfällt.
Gesetzlicher Schutzstatus
1970 wurde aus der Haut des Tieres ein Peptidhormon isoliert und entsprechend Bombesin genannt, das aus 14 Aminosäuren besteht und in ähnlicher Struktur (27 Aminosäuren) auch beim Menschen nachgewiesen werden kann. Bombesin bewirkt u. a. das Auftreten eines Sättigungsgefühls, spielt aber auch bei der Entwicklung von neuartigen Radiopharmaka eine Rolle.
Die Chinesische Rotbauchunke (Bombina orientalis), auch Orientalische Rotbauchunke, ist ein ostasiatischer Froschlurch aus der urtümlichen Familie der Unken und Barbourfrösche (Bombinatoridae).
The Oriental fire-bellied toad (Bombina orientalis) is a small semiaquatic frog species found in northeastern Asia, where they primarily dwell in slow-moving bodies of water and temperate forests. Quite common throughout much of their range, these frogs have mild toxins that can be excreted through their skin, with their vibrant underbellies serving as a warning of this. While not a true toad, their green and black skin is covered in small tubercles, giving them a toadlike appearance. Their sounds, mainly produced by males during the mating season, are very unlike those of other frogs. While their population is in decline, their numbers are still high overall, with the International Union for Conservation of Nature (IUCN) rating them as a least-concern species. They are commonly kept as pets in land and water vivaria, as a relatively easy-to-care for species. They are also frequently used in scientific research, with their behavior, vocalizations, and learning skills all moderately studied.
According to the American Museum of Natural History, the red-bellied toad, Chinese bell toad, Oriental bell toad, eastern fire-bellied toad, and Korean fire-bellied toad are all common names that have been used to describe the species at one point or another.[2]
The Oriental fire-bellied toad was first described by George Albert Boulenger as Bombinator orientalis, who placed it within the same genus as the European fire-bellied toad and the Apennine yellow-bellied toad, noting their many similarities. He considered it an "intermediate" between the latter two species, although he thought it was closer to the Apennine yellow-bellied toad overall. His research was based on 19 specimens housed in the British Museum. The three species have been moved into the genus Bombina in 1907 by Leonhard Stejneger.[3][4]
The toad was later divided into two subspecies in 1972, B. o. practicola and B. o. silvatica, with the former being more aquatic and the latter more terrestrial, although newer research has found them to display few genetic differences, despite some physical ones. These findings support their classification as a monotypic species, albeit one with multiple morphs that may have diverged rather recently.[5] A population in Beijing, despite having existed for less than a hundred years, has shown signs of evolution at a molecular level, displaying genetic uniqueness from the original population. While genetic diversity is somewhat low, it is still high enough that the Beijing toads may continue to survive.[6]
In the late Quaternary, seismic activity at the Yilan–Yitong fault zone is believed to have split the toad into two subpopulations in its native range, with the much smaller western one having low genetic diversity. In more recent times, gene flow has begun to occur between the two.[7]
Oriental fire-bellied toads can be bright, grayish, or brownish green, with black mottling on their dorsal regions. Like other Bombina species, B. orientalis has a brightly colored ventral region, which can be yellow, red, or orange-red, mottled with dark spots.[8] The finger and toe tips are usually red.[3] The skin on its upper side is covered in small tubercles, the most pronounced of the genus Bombina.[9] Although it is typically referred to as a toad, the fire-bellied toad is not a true toad.[10] They can reach a length of about 3.8–5.1 centimetres (1.5–2.0 in), weighing about 28–57 grams (0.99–2.01 oz).[11] Males and females can be told apart by the males' nuptial pads on their first and second fingers.[12]
Besides having more noticeable tubercles on their skin, B. orientalis can also be distinguished from other members of Bombina by their lack of gular sacs (like B. pachypus and unlike B. bombina) and nuptial pads (like B. bombina and unlike B. pachypus, although later research has shown that males do in fact have a few, as previously mentioned[12]). Subtler differences include their belly coloration, which is typically more red than yellow (unlike B. pachypus) and bright finger tips (unlike B. bombina).[3]
The toad can be found in Korea, northeastern Russia, (where they have become rather rare[12]) and northeastern China, and possibly southern Japan, specifically Tsushima Strait, although the latter is very likely erroneous, as a team of Japanese researchers in the later half of the 20th century was unable to locate any.[13] There is also a somewhat genetically distinct population in Beijing that was introduced from Yantai in Shandong in 1927 by Mr. Liu Cheng-chao. About 200 were released into wetland habitats, where they later bred.[6] There have been multiple reports of escaped specimens in Broward County, Florida, US, mostly in the immediate vicinity of an animal importer's facility.[14] There have been no other reports of such occurrences in the United States, and there are no well-established escaped populations.[15]
They are semiaquatic, generally dwelling in slow-moving streams or ponds. When out of the water, they can often be found in coniferous and broadleaved forests.[11] They can be found at elevations of up to 1,100 metres (3,600 ft).[1] They are very resilient to environmental disturbance, especially compared to other amphibians, and as such can be found living and even breeding in heavily polluted water.[16]
Bombina orientalis are one of the most plentiful amphibians in their native lands, particularly the central part of their range. The toads are diurnal (active during the day), and studies have found that while they can acquire some from their diet, Oriental fire-bellied toads rely partly on sunlight to obtain adequate levels of vitamin D3.[17][18]
As larvae, Oriental fire-bellied toads consume algae, fungi, detritus, plants and protozoans. As adults, their diet consists of terrestrial invertebrates, including worms, molluscs and insects.[8] Their diet in the wild contributes to their toxicity, and for that reason, wild specimens have more potent toxins.[19] Oriental fire-bellied toads are incapable of extending their tongues to catch prey, but must instead leap at their target.[8]
Breeding takes place around mid-May, when temperatures become warmer. It is at this time that the toads emerge from hibernation.[12][11] Males call to the females with a light sound that is comparable to a musical triangle. They will jump onto the backs of any other fire-bellied toad that happens to pass by, which in some cases will cause them to accidentally attempt to mate with other species of amphibians, fish, plants, or even human fingers. Females lay 40 to 110 eggs in a large cluster near the surface of the water. The tadpoles begin to develop legs in 6–8 weeks, and are fully metamorphosed by August or September.[8]
Unusually for a frog species, the Oriental fire-bellied toad does not have an eardrum or resonator, making their calls by inhaling.[8] The males' light mating calls are similar to those of B. bombina.[12] While vocalizing, males will attempt to space out their calls so as to avoid overlap between different individuals, a behavior also observed in European fire-bellied toads.[20] Females have been found to be quickly attracted to the advertisement call, but not the release call, displaying an ability to differentiate between them. Males typically ignore the advertisement calls, but will approach the source of release calls. In both cases, visual stimuli are also necessary to trigger a reaction.[21] In addition to their lighter sounds, they can also produce a croaking noise.[9]
Oriental fire-bellied toads can discourage most predators with their poisonous skin, with the bright colors of their undersides warning predators of their toxicity.[11] The toxin is secreted through the skin mostly from the hind legs, and sometimes the belly, in a milky substance when the frog is disturbed or frightened. When producing this substance, the frogs may also lie on their backs to show the color of their bellies, indicating their potential danger, holding up their limbs and arching their heads.[8][15] This does not always work, and in addition to predation by birds and mammals, grass snakes and other water dwelling snakes are known to the consume the toads without any ill effect.[12][8]
The skin of Oriental fire-bellied toads contains bombesin, a peptide first isolated from their relatives, European fire-bellied toads (and later other types of frogs, in the genera Rana and Phyllomedusa). Among other effects, bombesin hinders gastric functions in mammals, including dogs, cats, rabbits, and rodents. Later studies on B. orientalis discovered that the peptide came in three separate forms.[22][23]
Oriental fire-bellied toads are rapid learners, especially compared to other frogs. In an experiment, slightly dehydrated toads were found able solve both simple and more complex mazes using water as a reinforcement, unlike other types of frogs (members of Rana, Bufo, and Hyla simply either did not try or leapt around aimlessly). In a simple T-maze, with their target on the right side, 80% had navigated their way successfully in only three days, with 100% having finished after four days. The left side proved more challenging, with 80% finished in three days, but the rest not done until day eight.[24]
As common amphibians, B. orientalis make excellent model organisms for studying the effects of pollution and toxic chemicals on local environments. Studies involving them having demonstrated the harmful effects of carbaryl (which include bent trunks, thicker-set bodies, bent tails, and ventral blistering) and nonylphenol (which significantly decreased overall survival rates) on amphibian embryonic development.[25][26]
The oriental fire-bellied toad was listed as least concern species by the International Union for Conservation of Nature with little threat of extinction, although the population is declining, but not at a significant rate.[1] They occur in many protected areas in China and the Koreas, as well as six Russian nature reserves. The population in the Russian part of their range may be more threatened than others. Dangers include pollution, urbanization, and use in traditional Chinese medicine.[8]
Bombina orientalis are relatively easy to care for in captivity, requiring little in the way of specialized lighting or heating and readily consuming feeder insects or small feeder fish.[10] Handling can require caution, as although harmless to the skin, the mucus can cause discomfort to the mouth and eyes,[8] however captive individuals generally are less toxic.[19] The toxin does not pose a significant threat to human health.[10] In captivity, Oriental fire-bellied toads often live for around 12 years, but in some cases can live up to 30.[19]
The Oriental fire-bellied toad (Bombina orientalis) is a small semiaquatic frog species found in northeastern Asia, where they primarily dwell in slow-moving bodies of water and temperate forests. Quite common throughout much of their range, these frogs have mild toxins that can be excreted through their skin, with their vibrant underbellies serving as a warning of this. While not a true toad, their green and black skin is covered in small tubercles, giving them a toadlike appearance. Their sounds, mainly produced by males during the mating season, are very unlike those of other frogs. While their population is in decline, their numbers are still high overall, with the International Union for Conservation of Nature (IUCN) rating them as a least-concern species. They are commonly kept as pets in land and water vivaria, as a relatively easy-to-care for species. They are also frequently used in scientific research, with their behavior, vocalizations, and learning skills all moderately studied.
El sapillo de vientre de fuego oriental (Bombina orientalis) es una especie de anfibio anuro de la familia Bombinatoridae. Cada vez se conoce más por ser un animal doméstico, contexto en el que se le llama más comúnmente sapo vientre de fuego.
Su distribución natural comprende el este de Siberia, partes de China y Corea. Actualmente no está catalogado como una especie protegida.
Se confunde muchas veces con una rana por tener un cuerpo más alargado que la mayoría de los sapos. La piel en el dorso es áspera al tacto y verrugosa, de color verde o marrón. Tiene tonos rojos o anaranjados en el abdomen, bien diferenciados de un color de fondo negro oscuro. Utiliza este patrón de color para atemorizar a sus atacantes, haciendo alarde de su toxicidad y mal sabor.
Su tamaño oscila entre los 4 y 5 cm en su etapa adulta.
Su dieta se basa en pequeños invertebrados, como grillos, saltamontes, moscas, mosquitos y similares.
El sapillo de vientre de fuego oriental (Bombina orientalis) es una especie de anfibio anuro de la familia Bombinatoridae. Cada vez se conoce más por ser un animal doméstico, contexto en el que se le llama más comúnmente sapo vientre de fuego.
Su distribución natural comprende el este de Siberia, partes de China y Corea. Actualmente no está catalogado como una especie protegida.
Bombina orientalis Bombina generoko animalia da. Anfibioen barruko Bombinatoridae familian sailkatuta dago, Anura ordenan.
Bombina orientalis Bombina generoko animalia da. Anfibioen barruko Bombinatoridae familian sailkatuta dago, Anura ordenan.
Kiinankellosammakko (Bombina orientalis) on pienikokoinen sammakkoeläinlaji. Sitä pidetään yleisesti lemmikkieläimenä terraarioissa.
Kiinankellosammakko on 4–6 cm kokoinen. Sen selkäpuoli on vihreä tai ruskea ja maha kirkkaan oranssi, punainen tai keltainen. Kiinankellosammakoiden ruumista peittävät mustat täplät. Sen iholla on runsaasti myrkkyrauhasia, joista se hätätilanteessa erittää vaaleaa myrkkyä. Myrkyn voimakkuus vaihtelee yksilöittäin ja iästä riippuen. Sammakoiden pupillit ovat sydämen/kolmion muotoiset.Uhattuna kiinankellosammakko vääntelee kuin akrobaatti.
Koillis-Kiina, Korea. Ne asuvat ylänkömaiden purojen lähistöllä. Sammakot viihtyvät myös lätäköissä.
Kiinankellosammakot syövät hyönteisiä ja pieniä selkärangattomia. Ne saalistavat hyönteiset näköaistinsa avulla liikettä etsien. Sammakot syövät ruokansa vedenpinnalta tai maalta, odottaen sopivan saaliseläimen tulemista näkyviin. Kiinankellosammakko hiipi tarvittaessa tarpeeksi lähelle saalista, jonka jälkeen se hyökkää ja nappaa saaliin suuhunsa. Ennen nielemistä sammakko maistelee saaliin suussaan ja nielaisee sen kokonaisena, kun se on varmistunut että se on syötävää.
Kiinankellosammakot ovat päivä sekä yöaktiivisia. Ne oleskelevat usein vedenpinnan rajassa kelluen tai maalla istuskellen jossakin piilopaikassa. Kiinankellosammakot voivat kökötellä paikoillaan pitkiäkin aikoja, odotellessaan sopivan saalin ilmestymistä lähelle. Koiraat kurnuttavat äänellä, joka muistuttaa haukkumista ja jahtaavat naaraita kutuaikaan. Naaraiden satunnainen kurnuttelu ei ole yhtä äänekästä ja säännöllistä kuin koiraiden, joka voi olla hyvinkin voimakasta. Kiinankellosammakot eivät juurikaan kiipeile, vaan maalla ollessaan pysyvät maanpinnan tuntumassa. Säikähtäessään kiinankellosammakko sukeltaa vedenpohjaan piiloon. Jos sammakko tulee uhatuksi maalla ollessaan, se vääntää selkänsä kaarelle ja nostaa jalat ilmaan, jotta vatsan punainen varoitusväri näkyisi mahdollisimman paljon.
Kiinankellosammakko on yksi suosituimmista eläinkaupoissa myytävistä sammakkolajeista. Monesti kiinankellosammakoita saa eläinkaupoista. Hinta on yleensä 10-30 euroa. Parasta olisi kuitenkin hankkia sammakko suomalaiselta kasvattajalta. Niille voi syöttää jauhomatoja, vahakoita, hämähäkkejä ja muita sopivankokoisia hyönteisiä. Sopiva asumus kiinankellosammakoille on akvaterraario, jossa on siis runsaasti vettä ja maa-aluetta. Minimi koko 1-2 kiinankellosammakon asumukseksi on 60 litran akvaterraario. Useammalle sammakolle tulisi tilaa olla enemmän. Yli 80 litran akvaterraario riittää yhdelle koiraalle ja yhdelle naaraalle. Kiinankellosammakot pärjäävät yksinäänkin, eikä niitä tarvitse hankkia välttämättä yhtä useampaa. Kiinankellosammakkojen terraarioon ei tulisi asuttaa muita sammakkoeläinlajeja tai kaloja kuin kiinankellosammakoita. Kiinankellosammakko koiraita ei pitäisi laittaa samaan terraarioon liian useaa, sillä ne kiistelevät reviireistään keskenään. Naaraitakin tulisi aina olla useampi yhtä koirasta kohden, jotta koiraat eivät ahdistelisi yhtä naarasta liikaa. Kiinankellosammakkojen terraarion pohjalle laitetaan pyöreäreunaista akvaariosoraa. Veden syvyyden tulee olla 5-15cm. Veteen tulisi myös istuttaa runsaasti erilaisia vesikasveja piilopaikoiksi. Lisäksi terraariossa tulee olla maa-alue, jonne sammakot pääsevät halutessaan. Maa-alueen tulee olla tarpeeksi tukeva ja mieluiten sellainen, että sinne saisi rakennettua erilaisia piilopaikkoja. Terraariota voi sisustaa erilaisilla keinoilla esimerkiksi kivillä, kasveilla tai puunpaloilla, mutta sisusteiden tulee olla sammakoille turvallisia. Kiinankellosammakot tarvitsevat vakituiseen terraarioonsa runsaasti vettä viihtyäkseen. Terraarion lämpötilan tulisi olla 20-25 asteen välillä. Normaali huoneenlämpö siis yleensä riittää. Altaaseen voi myös laittaa akvaariosuodattimen, joka ei kuitenkaan ole välttämätön. Suodatin vain helpottaa altaan puhtaanapidossa, mutta vaihtamalla veden säännöllisesti kolmasosan tai puolet viikon-parin välein riittää myös. Vaikka terraariossa olisikin suodatin tulee vettä vaihtaa silti ja suodatin puhdistaa.
Kiinankellosammakko (Bombina orientalis) on pienikokoinen sammakkoeläinlaji. Sitä pidetään yleisesti lemmikkieläimenä terraarioissa.
Bombina orientalis, le Sonneur oriental ou Crapaud sonneur oriental, est une espèce d'amphibiens de la famille des Bombinatoridae[1].
Cette espèce se rencontre[1] :
Sa présence à Tsushima et à Kyūshū est considérée comme erronée par Matsui[2].
Elle vit dans un climat allant de tempéré froid à tempéré chaud.
Bombina orientalis mesure de 40 à 70 mm. C'est un animal très aquatique, qui passe la plus grande partie de sa vie dans l'eau ou juste à côté. Son mode de vie ressemble en fait beaucoup à celui de son cousin, Bombina variegata, le sonneur à ventre jaune, assez commun en Europe centrale.
La couleur dorsale est vert tacheté de noir. La couleur du ventre est rouge-orangée tachetée de noir. La peau du dos est verruqueuse, tandis que celle du ventre est lisse.
Le chant, très discret, est une sorte de "hou-hou" qui ressemble un peu au cri du hibou, en plus léger.
Ce crapaud est un animal diurne qui hiberne en hiver. La nourriture est constituée essentiellement d'insectes et d'invertébrés.
La toxine de Bombina orientalis semble assez active : 1 mg injecté à une souris suffirait à la tuer en 15 minutes. Des Bombina orientalis entassées en grand nombre dans un petit terrarium peuvent même s'intoxiquer mutuellement, jusqu'à la mort.
L'espérance de vie de ces crapauds est de 10 à 14 ans, mais certains rapports vont bien au-delà : 20 ans en captivité.
Les Bombina orientalis (mais aussi d'autres membres de la famille), lorsqu'ils sont dérangés ou agressés, présentent un comportement défensif : c'est le réflexe d'Unken. Les animaux ainsi dérangés s'arc-boutent sur leur dos et présentent leur face ventrale à leur assaillant, tandis qu'ils rapprochent leurs membres de leur corps.
L'agresseur est alors averti, par le rouge du ventre que s'il va plus loin, il risque d'avoir des problèmes. Et c'est ce qui ne manque pas d'arriver si l'agression continue : les sonneurs à ventre rouge produisent alors un produit laiteux, toxique, qui suinte à travers certains pores de la peau, qui a un goût âcre et putride, et qui a pour effet de faire gonfler les muqueuses. Nul besoin de dire qu'un chien ou un serpent qui a essayé de manger une fois un crapaud, apprend vite à reconnaître et à éviter leurs couleurs vives.
La reproduction a lieu au printemps, au sortir de l'hibernation. Les mâles se différencient mal des femelles. Celles-ci sont cependant un peu plus grandes. C'est au printemps (saison des amours), que la distinction devient plus aisée :
Les œufs sont pondus individuellement ou en petites masses de gelée dans de la végétation flottante. Les têtards se transforment en quelques semaines en petites grenouilles.
Les couleurs des jeunes sont assez différentes de ce qu'elles deviendront par la suite. C'est un patchwork de jaune et de brun, tirant progressivement sur le vert.
Comme la plupart des batraciens, les parents sont volontiers cannibales.
On le trouve assez couramment en terrariophilie[3], et sa reproduction en captivité est fréquente.
Bombina orientalis, le Sonneur oriental ou Crapaud sonneur oriental, est une espèce d'amphibiens de la famille des Bombinatoridae.
De Chinese of Koreaanse vuurbuikpad[2] (Bombina orientalis) is een pad-achtige kikker uit de familie Bombinatoridae. De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door George Albert Boulenger in 1890. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Bombinator orientalis gebruikt.[3]
De Chinese vuurbuikpad heeft een roodoranje buik en de rest van het lichaam is bij de populaties in Siberië bruin, maar meestal groen zoals in verreweg het grootste deel van het verspreidingsgebied. Dit in tegenstelling tot de roodbuikvuurpad (Bombina bombina), die donkergrijs tot zwart van kleur is en een meestal rode buik heeft in plaats van roodoranje. Het voedsel bestaat uit insecten en de larven en wormen waar 's nachts op gejaagd wordt. Het is een nachtactieve soort en zoals alle vuurbuikpadden wordt een wat sterker gif afgescheiden maar voor de mens is dat hoogstens irriterend.
Meestal wordt deze kikker ongeveer 5 centimeter, soms tot 7 cm, en leeft in noordoostelijk China, maar ook in Korea en Siberië. Zeer natte omgevingen vormen het biotoop, meestal in moerassen en poelen, maar ook rijstvelden zijn een uitstekende leefomgeving voor deze kikker. Hierdoor kan de soort zich handhaven in door de mens aangepaste gebieden en in sommige gebieden wordt deze vuurbuikpad eerder algemener dan hij achteruit gaat en is ook niet beschermd. Over het algemeen gaat het echter, zoals alle amfibieën, ook met deze soort slechter.
Bij gevaar wordt snel de rode onderzijde van de poten aan de aanvaller getoond, om te laten zien dat het dier giftig is, in de hoop de aanval af te weren.[4] Het gif zal huisdieren als honden en katten verjagen omdat het de slijmvliezen doet aanvoelen alsof ze in brand staan. Gespecialiseerde jagers zoals de reiger en sommige slangen hebben er weinig last van.
De Chinese vuurbuikpad is een van de meest in gevangenschap gehouden amfibieën. De verzorging vergt namelijk niet veel meer dan een aquarium met een landgedeelte en een paar stenen die boven het water uitsteken. Het terrarium dient voorzien te zijn van zijn een goed filter in het water en wordt twaalf uur per dag verlicht. Als voedsel kan alles wat beweegt en in de bek past worden aangeboden. Bij een teveel aan wormen in het dieet treedt echter gasvorming op waardoor de kikker gaat drijven, het gas moet er dan uit worden gemasseerd. In een aquarium van 60×30×30 kunnen vijf tot acht exemplaren gehouden worden. De voortplanting is onregelmatig, soms planten de dieren zich massaal voort, als de weersomstandigheden tegenzitten blijft de voortplantingstijd uit. In de paartijd is het gekwaak van de mannetjes te horen, gedurende deze tijd bespringen ze alles wat ook maar een beetje het formaat en de vorm van een vrouwtje heeft. Een legsel bevat vele eitjes maar als ze de kans krijgen eten de volwassen kikkers de larven zelf op.
Referenties
Bronnen
De Chinese of Koreaanse vuurbuikpad (Bombina orientalis) is een pad-achtige kikker uit de familie Bombinatoridae. De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door George Albert Boulenger in 1890. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Bombinator orientalis gebruikt.
Multimedia w Wikimedia Commons Kumak dalekowschodni (Bombina orientalis) – gatunek płaza bezogonowego z rodziny kumakowatych, dawniej zaliczany do ropuszkowatych. Jak wskazuje nazwa zwyczajowa, zamieszkuje daleki wschód: Półwysep Koreański i pewne rejony Chin i Rosji, w obu tych państwach jest zaliczany do pospolitych płazów. Wyróżnia się brązową do zielonej grzbietową powierzchnią ciała i czerwono-czarną powierzchnią brzuszną. W przypadku zagrożenia prezentuje odruch kumaka. Żywi się bezkręgowcami lądowymi i wodnymi, jego kijanki pobierają też pokarm roślinny i grzyby. Rozmnaża się w wodzie, zimuje zazwyczaj na lądzie. Nie grozi mu wyginięcie, gdyż łatwo adaptuje się do środowisk zmienionych przez ludzi.
W przeszłości zaliczany był do rodziny ropuszkowatych[3][4]. Obecnie umieszcza się go w rodzinie kumakowatych[1][2]. Ta niewielka rodzina obejmuje tylko 2 rodzaje płazów: oprócz kumaka (Bombina) należy do niej rodzaj płaskogłówka (Barbourula)[5]. Rodzaj Bombina oprócz kumaka dalekowschodniego obejmuje jeszcze 5 innych gatunków[6].
Kumak dalekowschodni należy do bezogonowych niezaawansowanych ewolucyjnie[7].
Na drzewie ewolucyjnym rodzaju Bombina kumak dalekowschodni stanowi grupę zewnętrzną względem kladu złożonego z kumaka górskiego i nizinnego. W badaniach Vörös i współpracowników różnica genetyczna między kumakiem dalekowschodnim a rzeczonym kladem wynosiła 26,06-27,84% dla cox1 (zależnie od gatunku grupy wewnętrznej) i 35,51-40,99% dla nad4. Pracę tą obrazuje następujący kladogram[8]:
Bombina orientalis
Jednakże choćby podobieństwo inhibitorów proteaz jadu kumaków tych 3 gatunków wskazuje na ich bliskie pokrewieństwo. Stanowią one grupę odrębną od grupy Bombina maxima[9].
Gatunek nie wyróżnia się zbytnio anatomią[7].
Kumaki nie należą do dużych płazów[10]. Osiągają do 5,2 cm długości[11]. Masa ciała zawiera się w zakresie 28-56 g[12].
Skóra kumaka dalekowschodniego jest guzkowata, zwłaszcza na grzbietowej stronie ciała, na której znajdują się dość wysokie guzki. Przewyższają one guzki pokrywające grzbiet innych gatunków kumaków zasiedlających tereny dawnego ZSRR. Drugą ich cechą charakterystyczną jest to, że są dość ostre, w dotyku porównywalne do igieł. Skóra grzbietu B. orientalis ma barwę szarobrązową do zielonkawoszarej czy jasnozielonej[13], zielonkawej[11], oliwkowej[10]. Pokrywają ją ciemne plamki[13] – czarne, okrągławe[11].
Strona brzuszna odznacza się gładkością, jedynym wyjątkiem są niewielkie guzki ulokowane u wylotu kloaki. Występuje tutaj jaskrawe ubarwienie czerwone, czerwonopomarańczowe do żółtego, urozmaicone ciemnymi plamami. Na brzuchu przeważają jednak obszary jasne. Występują też jasne plamki, łączone się ze sobą w pozbawione regularności wzory[13]. Inny sposób opisu mówi o brzuchu czarnym, pokrytym plamami barwy czerwonej lub pomarańczowej, o nieregularnym kształcie. Końce palów cechują się barwą pomarańczową[11]. Ubarwienie kumaka, doceniane przez hodowców, stał się przyczyną jego częstego trzymania w terrariach. Spotyka się opinie, że jest on najatrakcyjniej ubarwionym spośród swego rodzaju, jak również, że tylko kilka gatunków płazów wyprzedza go w tym względzie. Ubarwienie takie pełni jednak istotną funkcję: wskazuje na toksyczność i przykry smak zwierzęcia jako potencjalnego łupu. Hodowcy podają, że jeśli jeden osobnik przypadkowo chwyci drugiego ustami za kończynę, szybko ją zwalnia, po czym zamyka oczy, spuszcza głowę, wykonuje ruchy sprawiające wrażenie czyszczenia ust przednimi łapami, w końcu zaś oddala się pośpiesznie od tamtego osobnika[10]. Skóra kumaków może być też toksyczna dla innych płazów[14].
Płazia skóra zawiera liczne gruczoły z bogatą zawartością peptydów, białek i amin biogennych[15], a także alkaloidów i innych związków heterocyklicznych[9], z których jednak przeważają peptydy[15]. Mogą mieć one działanie przeciwbakteryjne, chronić przed drapieżnikami bądź uczestniczyć w regulacji fizjologii skóry. Zawartość gruczołów uwalniana bywa w sytuacjach stresowych bądź po urazie. Na skutek pobudzenia przez układ nerwowy mioepitelium otaczające gruczoł kurczy się, wyciskając zawartość na zewnątrz[9].
W skórze B. orientalis odkryto peptydy o działaniu hemolitycznym i przeciwbakteryjnym. Poprzez analogię do bombininy wyizolowanej ze skóry kumaka górskiego trzy peptydy opisane w 1991 nazwano BLP (bombinine-like peptides, czyli "peptydy podobne do bombininy"). Liczą one sobie od 25 do 27 reszt aminoacylowych. Struktura BLP1 to Gly-Ile-Gly-Ala-Ser-Ile-Leu-Ser-Ala-Gly-Lys-Ser-Ala-Leu-Lys-Gly-Leu-Ala-Lys-Gly-Leu-Ala-Glu-His-Phe-Ala-Asn-NH2[16]. U kumaka dalekowschodniego znaleziono bombininę kodowaną przez gen złożony z dwóch eksonów przedzielonych długim intronem, z promotorem zawierającym przypuszczalnie miejsca wiążące NFκB i NF-IL6. Kodowane białko działa przeciwko bakteriom Gram-ujemnym, najsilniej przeciwko Yersinia pseudotuberculosis[17].
Innym badanym peptydem kumaków jest bombezyna. Dawniej uważano, że stanowi ona odpowiednik ssaczego peptydu uwalniającego gastrynę (GRP). Jednakże badanie chromatograficzne materiału pobranego z jelita kumaka dalekowschodniego wykazało dwa piki BLI (bombesin-like immunoreactivity, „immunoreaktywność przypominająca bombezynę”), oczyszczone i zidentyfikowane dzięki technikom HPLC, spektroskopii mas i Northern blot, a także analizie sekwencji nukleotydów. Określono w ten sposób dwa mRNA, tworzone na bazie odrębnych genów. Bombezynie odpowiadał fragment liczący 750 nukleotydów. Mimo tego ten peptyd składa się z jedynie 14 reszt aminoacylowych. Wyizolowano go pierwotnie ze skóry kumaka nizinnego. Znaleziono go również w skórze, mózgu i żołądku kumaka dalekowschodniego. Stał się obiektem zainteresowania naukowców, jako że wywoływał liczne efekty podany ssakom, powodując hipotermię, replikację DNA i stymulował wydzielanie licznych hormonów jelitowych. Natomiast drugi fragment liczył ich 980. Odpowiadał on fGRP (frog GRP, „żabi GRP”). Znaleziono go w skórze, żołądku i mózgu płaza. Posiada on formę prohormonu analogiczną do spotykanej u szczura czy człowieka. Posiada on liczącą 31 aminokwasów sekwencję sygnałową, po której następuje właściwy hormon składający się z 29 reszt[18].
Kolejne badania znalazły bradykininę i jej 6-Thr-pochodną w podobnych ilościach. Sekwencja bradykininy znajduje się czterokrotnie w odpowiadającej 167 aminokwasom sekwencji kininogenu 1 (BOK1), podczas gdy (Thr6)-bradykinina dwukrotnie w środku kininogenu 2 (BOK2). Kininogeny te nie są analogami kininogenów ssaków. Cechują się hydrofobową sekwencją sygnałową. Nie występuje układ kinina-kalikreina. Można to wyjaśniać niewykryciem, ale bardziej prawdopodobna wydaje się po prostu inna funkcja tych białek u płazów i u ssaków[15].
Wydaje się, że taki skład wydzieliny skóry płazów podlega doborowi naturalnemu z uwagi na drapieżnictwo. Wydzielina kumaka orientalnego zdaje się stanowić przystosowanie do ochrony przez ssakami i żółwiami[15].
Rok później udało się wyizolować analog inhibitora trypsyny, nazwany BOTI. Odkrycie jest ważne, gdyż wcześniej inhibitory proteaz znajdywano na płaziej skórze rzadko (między innymi BSTI u kumaka nizinnego, a w tym samym badaniu również BVTI u kumaka górskiego; wszystkie te inhibitory są do siebie bardzo podobne, dzieli je tylko 5 reszt aminoacylowych). Funkcja tych inhibitorów polega prawdopodobnie na hamowaniu proteaz bakteryjnych, nie można jednak wykluczyć, że mają zapobiegać rozpadowi innych peptydów jadu kumaka[9].
Głowę określa się jako niezbyt dużą, okrągłą[12]. Bębenek nie występuje[13], gdyż kumaki, podobnie jak grzebiuszkowate, nie mają ucha środkowego. Może to świadczyć o głuchocie[19]. Źrenica przyjmuje kształt trójkątny[13], choć można spotkać się z informacją o źrenicy sercowatej[12].
U kumaka dalekowschodniego występuje kość międzyczołowa, co oznacza obecność dodatkowego miejsca kostnienia z 4 centrami kostnienia. Spotyka się ją także u kumaka nizinnego, natomiast nie odnotowuje się jej istnienia u pozostałych bezogonowych. Kość ta łączy się szeroko ze stroną tylną kości zwanych sphenethmoid[4].
Samiec nie ma rezonatorów[13].
Kość podniebienna, obecna u kumaka dalekowschodniego, nie występuje u kumaka nizinnego ani górskiego. Istnienie kolumienki u rodzaju Bombina jest zmienne[4].
Wyrostki poprzeczne krzyżowego odcinka kręgosłupa tego płaza są wydłużone[13].
Występuje dymorfizm płciowy. Samce posiadają odróżniające je od samic modzele godowe na pierwszych i drugich palcach dłoni[13].
Kumak dalekowschodni posiada dyskowaty język, gruby na 5 mm, o powierzchni 1 cm². Nie może wyrzucać go z ust, by łapać zdobycz, jak czynią niektóre inne płazy, gdyż język na całej powierzchni łączy się z dnem jamy ustnej. Na powierzchni górnej leżą ciasno upakowane brodawki grzybowate, zawierające kubki smakowe, mniejsze niż u żabowatych, nieotoczone komórkami migawkowymi, składające się z 5 typów komórek (śluzowe, czuciowe, wing cells, podstawne Merkla i podstawne niezróżnicowane)[20].
Układ pokarmowy wyściela nabłonek zawierający liczne komórki gruczołowe. Skład wydzielanych substancji zależy od odcinka przewodu pokarmowego (przełyk, żołądek z wpustem odźwiernikiem, dwunastnica, jelito kręte, odbytnica). W komórkach tych znaleziono serotoninę (wydzielające ją wrzecionowate komórki zasiedlały cały przewód pokarmowy), bombezynę (komórki okrągłe, umiarkowanie często rozmieszczone w odźwierniku, pojedyncze we wpuście), cholecystokininę-8 (wrzecionowate komórki od wpustu do jelita krętego), somatostatynę (wytwarzające ją komórki cechowały się kształtem sfetycznym do wrzecionowatego i znaleziono je w każdym odcinku przewodu pokarmowego, aczkolwiek nie występują w pewnych obszarach żołądka), sekretynę (komórki sferyczne, rzadkie w odźwierniku i jelicie krętym, pojedyncze w dwunastnicy), glukagon (komórki wrzecionowate, rzadkie we wpuście, pojedyncze w dwunastnicy), polipeptyd trzustkowy (od wpustu aż do odbytnicy), chromograninę (wrzecionowate komórki, tylko w żołądku)[21].
Płaz ten prowadzi wodny tryb życia, okres od końca maja do końca lipca przypada na sezon rozrodu[11]. Zimowanie zaczyna się w późnym wrześniu[13] lub październiku[13][11] i kończy się w kwietniu/maju[13] lub pod koniec maja. Kumak dalekowschodni zimuje na lądzie[11]. Spędza ten czas w zgniłym drewnie, stosach kamieni i liści. Sporadycznie może też zimować w strumieniach. Wspólnie zimować może do 6 osobników[13].
Wedle hodowców jest to aktywny płaz[14].
Za sygnał do rozrodu uważa się zmianę temperatury[12]. Sezon rozrodczy rozpoczyna się środkową bądź późną wiosną[22]: w późnym kwietniu[3], w połowie maja (w Korei)[22], pod koniec maja[11] i trwa przez lato[3] do końca lipca (Korea)[11]-środka sierpnia[13]. Kończy się z nadejściem pory deszczowej. W trakcie sezonu rozrodu samce oczekują w zbiornikach wodnych. Samice odwiedzają ich na krótko, zaledwie kilka dni[22]. Przemieszczają się one pomiędzy chłodnymi strumieniami górskimi o temperaturze wody około 16 °C a cieplejszymi miejscami rozrodu, często efemerycznymi, o wodzie o temperaturze około 24 °C[3]. Natomiast późnym latem płaz wychodzi na ląd i można go wtedy napotkać w największej odległości od zbiorników wodnych, nawet kilkaset metrów od nich[13].
Długi okres rozrodczy wynika z różnic w terminie składania skrzeku przez samice. Nie odnotowano okresów szczególnie nasilonego składania jaj[13].
Pomimo że niektórzy specjaliści uznają kumaki za głuche[19], a samiec nie ma rezonatorów, wydaje on dźwięki nawołujące samice[13]. Płaz wydaje z siebie miękki, niski dźwięk, określany po angielsku jako whoop-whoop-whoop. Inny głos słyszy się, kiedy samiec próbuje ampleksusu z innym samcem, który próbuje w ten sposób zakomunikować mu pomyłkę[10]. Jego odgłos przypomina kumkanie kumaka nizinnego. Pary wydają się tworzyć losowo[13].
U kumaków występuje ampleksus pachwinowy (ingwinalny[23], miedniczny[13]). Potem samica kumaka dalekowschodniego składa jaja, czyli skrzek. Wedle Juszczyka samica składa jednorazowo około 100 sztuk[11], Kuzmin podaje wartość 3-45[13]. Cały kłęb liczy ich od 38 do 257[13], w pozycjach pisanych przez hodowców zmaleć można 50-225 jaj, którzy wspominają prócz kłębów o jajach składanych pojedynczo[10]. Przerwy liczą od tygodnia do 10 dni. Uważa się, że jedna samica może złożyć wiele kłębów[13]. Matka przytwierdza jaja do kamieni w wodzie[11], a w niewoli także podwodnych roślin[10].
Wedle Juszczyka komórka jajowa mierzy średnio 2 mm[11]. Różne populacje różnią się wielkością komórek jajowych. Kaplan podaje, że w jednej z nich mierzyły od 1,9 do 2,4 mm. Wiąże się to z dwukrotną różnicą w ilości żółtka, czyli substancji zapasowych, w jakie matka zaopatruje jaja[3]. Wielkość jaja stanowi przejaw plastyczności rozwojowej, gdyż znaczne różnice wspomniany badacz odnotował również w jajach tego samego rodzica, co wskazuje na środowiskowe, a nie genetyczne podłoże obserwowanej zmienności[22].
Z jaja wylęga się larwa zwana kijanką. Wedle opisów hodowców wylęganie następuje od 3 do 6 dni po złożeniu skrzeku, a kijanka mierzy 6 mm. Początkowo nie pływa ona aktywnie, ale przywiera pionowo do ścian akwarium, roślin czy kamieni pod wodą. Spędza tak kilka dni. Żywi się wtedy zmagazynowanym żółtkiem. Dopiero po jego wyczerpaniu zaczyna pobierać rozdrobniony pokarm z wody[10].
Pożywienie larw zależy od etapu ich rozwoju. Kijanka żywi się detrytusem, glonami i roślinami, grzybami i pierwotniakami, a w mniejszych ilościach także skąposzczetami, Naiadomorpha, wrotkami i Microcrustacea, a wśród nich Daphniidae, Sididae, Chydoridae, małżoraczkami. Z biegiem czasu obejmuje ona większą różnorodność roślin czy zwierząt. Jeszcze przed ukończeniem przeobrażenia płaz zaczyna pobierać pokarm lądowy. Ma jeszcze wtedy niewielki, szczątkowy ogon. Spożywają roztocze i skoczogonki[13].
W warunkach laboratoryjnych kijanki przeobrażały się po upływie 6 tygodni[4], mimo że hodowcy wspominają o miesiącu[10]. W naturze od złożenia skrzeku do metamorfozy mijają około 2 miesiące. Wykluwanie się z jaj zachodzi zazwyczaj od początku czerwca do końca lipca. Przeobrażenie dobiega końca pod koniec sierpnia lub na początku października[13].
Kumak dalekowschodni stał się częstym obiektem badań biologów rozwoju. Opisano między innymi tworzenie się jego szkieletu. Kostnienie odbywa się w następującej kolejności: kość czołowo-ciemieniowa, exoccipital, parasphenoid, septomaxilla, kość przedszczękowa, lemiesz, kość nosowa, kość szczękowa, angulosplenial, kość zębowa, kość łuskowa, kość kwadratowo-jarzmowa, kość skrzydłowa, prootic, kość międzyczołowa, sphenethmoid i mentomeckelian. Sekwencja ta zazwyczaj przebiega niezmiennie. Natomiast trudno dopatrzeć się korelacji etapu kostnienia z morfologią. Zauważono liczne odmienności w rozwoju poszczególnych osobników. Zdarza się, że osobnik w starszym wieku ma mniej kości i znajduje się na wcześniejszym etapie kostnienia, niż osobniki młodsze. By wyjaśnić prawie niezmienną z kolei kolejność kostnienia, ukuto dwie hipotezy. Pierwsza z nich mówiła o niezależnym kostnieniu z poszczególnych centrów, pobudzanych jakimś parametrem biologicznym. Najbardziej pasowałby tutaj poziom hormonów tarczycy. Przeciwny pogląd zakładał, że kostnienie w kolejnym centrum wymaga rozpoczęcia się tego procesu w centrum poprzednim. Badania z udziałem Rana pipiens, u której za pomocą podaży hormonów udało się zaburzyć naturalną kolejność kostnienia, przemawiają za pierwszą z podanych hipotez. Wspierają ją także rzadkie wyjątki od najczęstszej sekwencji opisane u kumaka dalekowschodniego[4].
W innych badaniach na kumakach dalekowschodnich wykazano ważną rolę komórek głowowej części grzebienia nerwowego, konserwatywnych ewolucyjnie i uczestniczących w tworzeniu się tkanek miękkich i mięśni głowy[7].
Unikalna dla kumaków dalekowschodniego i nizinnego kość międzyczołowa powstaje poprzez kostnienie na podłożu błoniastym pośrodkowo, tworzy się ona z 4 nieregularnych centrów kostnienia[4].
Trzymane razem różne gatunki kumaków mogą się z sobą rozmnażać. Dlatego też w terrariach rozdziela się na czas sezonu godowego[10].
Maksymalną długość życia kumaka dalekowschodniego szacuje się na 20 lat[13].
Kumak dalekowschodni cieszy się szerokim zasięgiem występowania. Żyje w Azji. Zamieszkuje Półwysep Koreański, spotyka się go zarówno w Korei, jak i w Korei Północnej. Zasiedla północny wschód Chin[2], odnotowano go w następujących prowincjach: Anhui, Szantung, Hebei, Liaoning (w obrębie tej prowincji występuje populacja odizolowana od reszty), Jilin i Heilongjiang[13]. W obrębie Federacji Rosyjskiej odnotowano go w Kraju Chabarowskim i Kraju Nadmorskim[2] (południowo-wschodnia Syberia[3]). W obrębie Kraju Chabarowskiego leży najdalej wysunięty na północ punkt, w którym potwierdzono występowanie kumaka dalekowschodniego. Znajduje się on w rejonie nanajskim, w okolicy wsi Arseniewo (około 48°40'N, 137°12'E)[13]. Juszczyk opisuje zasięg tego płaza jako sięgający 50°N i 130°E[11].
Istnieją także doniesienia o spotkaniu gatunku w Japonii, na wyspach Cuszima i Kiusiu. Obecnie IUCN uznaje je jednak za omyłkowe[2], nie podaje ich Kuzmin[13].
Kumaka introdukowano w Chinach, w okolicach Pekinu[2].
Jest to gatunek nizinny. Na terenie Federacji Rosyjskiej dosięga wysokości 500 m nad poziomem morza[2].
Siedliska tego bezogonowego stanowią lasy, zarówno iglaste (świerkowe, sosnowe[13]), jak i liściaste, łąki, doliny rzeczne, tereny bagniste porosłe buszem[2].
Zwierzę rozmnaża się[13] i żyje w środowisku wodnym. Zamieszkuje małe i płytkie rzeki[11], strumienie, stawy, mokradła, jak też inne zbiorniki wodne[2], w tym źródła, a nawet rowy i kałuże[13] Według Juszczyka rozmnaża się jednak w wodach stojących. W razie potrzeby znajduje sobie kryjówki pod kamieniami bądź wśród zakamarków[11].
Płaz adaptuje się do środowiska zmodyfikowanego działalnością ludzką[2]. Występuje na wsiach[13] i rozradza się także na polach ryżowych[2]. Zalicza się go do gatunków oportunistycznych[13].
Pożywienie osobników dorosłych obejmuje zarówno faunę lądową, jak i wodną. Ich wzajemne proporcje zależą od populacji. Wśród zwierząt lądowych ofiarami kumaka dalekowschodniego padają głównie bezkręgowce: pierścienice, mięczaki i owady. Zdobycz wodna obejmuje ślimaki, pluskolcowate i pływakowate[13].
Z kolei na ten gatunek kumaka polują pewne ptaki i ssaki[13]. Skład toksyny skórnej wskazuje na konieczność ochrony przed ssakami i żółwiami[15]. Zaskoczone z dala od wody bądź pochwycone przez większego drapieżnika, kumaki zachowują się w charakterystyczny sposób[10]. Kumak dalekowschodni broni się w takiej sytuacji, przyjmując postawę podobną jak u kumaka nizinnego[13] (odruch kumaka). Grzbiet zostaje wygięty, a kończyny uniesione. Bezogonowy prezentuje potencjalnemu drapieżnikowi krzykliwe barwy brzusznej strony swego ciała. Ponadto w przypadku, gdy ostrzegawcze barwy płaza nie skłonią drapieżcy do porzucenia go, może to zrobić biaława, lateksowa ciecz wydzielana przez skórę zwierzęcia[10]. W badaniach laboratoryjnych z udziałem zaskrońca tygrysiego strategia kumaka okazała się skuteczniejsza niż strategie ucieczkowe użytych żabowatych, które pobudzały węża do gonienia zdobyczy[24].
Jajom i larwom zagrażają drapieżne kijanki[25]. Na drapieżnictwo bardziej narażone są większe jaja i wyklute z nich wolniejsze osobniki[22].
Organizacja International Union for Conservation of Nature przyznała temu gatunkowi status gatunku najmniejszej troski (LC – Least Concern). Motywuje to szerokim zasięgiem występowania, prawdopodobnie liczną populacją zwierzęcia i nie występowaniem jej szybkiego spadku[2].
Zarówno w Chinach, jak i w Rosji kumak dalekowschodni należy do płazów pospolitych. Jednakże całkowita liczebność tego gatunku obniża się[2], zwłaszcza na północy. Rzadki jest zwłaszcza w Kraju Chabarowskim, gdzie spotykano pojedyncze osobniki. Pomimo to należy na najczęstszych płazów na części swego zasięgu występowania i występują miejsca jego rozrodu, w których osiąga zagęszczenie 8 osobników na m²[13].
Kumaki uchodzą za płazy atrakcyjne, proste w utrzymaniu w terrarium i długo żyjące. Jednakże na większą skalę hodowany w terrariach bywa tylko kumak dalekowschodni. Czuje się on dobrze zarówno w terrarium, jak i w akwarium z obfitą roślinnością (muszą mieć jednak tratwę, za którą wystarczyć może kawałek kory)[10]. Niektórzy hodowcy proponują stosunek 1:1 pomiędzy wodą a podłożem, w którym płaz może grzebać. Stosuje się mchy torfowce i inne, piach, torf, kompost. Nie poleca się żwiru[14]. Płaz nie toleruje również obecności w wodzie chlorków, chloraminy, amoniaku. Konieczny jest filtr bądź codzienna zmiana wody. Trzyma się je w temperaturze w zakresie 16-27 °C[10], wedle innych źródeł 24-26 °C w dzień, w nocy w nieco niższej; w dużej wilgotności[14]. Kumak dalekowschodni może być hodowany razem z innymi kumakami (jednak poza sezonem rozrodczym z uwagi na możliwość powstawania mieszańców)[10], nie zaleca się trzymania go razem z innymi płazami[14].
W terrariach kumaki karmi się dżdżownicami, świerszczami posypanymi preparatami witaminowymi, larwami motyli omacnicowatych i trociniarkowatych. Jeśli dżdżownice są duże, podaje się je we fragmentach. Osobniki młode tuż po metamorfozie potrzebują świerszczy, muszek owocowych, skoczogonków bądź innych niewielkich owadów, można też użyć dżdżownic. Kijanki żywi się sproszkowaną rybą, odcedzonym planktonem ze stawu, rozdrobnionymi rurecznikami, pewnymi pierścienicami[10].
Jednym z problemów jest barwa. Na ogół ubarwione matowo po przeobrażeniu, w niewoli kumaki dalekowschodnie mogą nigdy nie wytworzyć swego pięknego ubarwienia brzucha. Inną trudnością może być zagęszczenie osobników po rozrodzie[10].
Kumak dalekowschodni pojawił się na północnokoreańskim znaczku pocztowym z 1974[26].
Kumak dalekowschodni (Bombina orientalis) – gatunek płaza bezogonowego z rodziny kumakowatych, dawniej zaliczany do ropuszkowatych. Jak wskazuje nazwa zwyczajowa, zamieszkuje daleki wschód: Półwysep Koreański i pewne rejony Chin i Rosji, w obu tych państwach jest zaliczany do pospolitych płazów. Wyróżnia się brązową do zielonej grzbietową powierzchnią ciała i czerwono-czarną powierzchnią brzuszną. W przypadku zagrożenia prezentuje odruch kumaka. Żywi się bezkręgowcami lądowymi i wodnymi, jego kijanki pobierają też pokarm roślinny i grzyby. Rozmnaża się w wodzie, zimuje zazwyczaj na lądzie. Nie grozi mu wyginięcie, gdyż łatwo adaptuje się do środowisk zmienionych przez ludzi.
Bombina orientalis é uma espécie de sapo semi-aquático de pequenas dimensões (4 cm) presente na Coreia, nordeste da China e regiões adjacentes da Rússia. Perto de Pequim existe uma população introduzida. São mantidos normalmente como animais de estimação em terrários.
Bombina orientalis é a espécie mais facilmente reconhecida de Bombina. São tipicamente verdes com manchas pretas no dorso, mas podem ser mais escuros, castanhos ou até pretos dependendo do cenário apresentado. Tal como outras espécies de Bombina, Bombina orientalis têm a região ventral com uma cor que vai desde o amarelo brilhante até ao vermelho (normalmente laranja-avermelhado) pintalgado com castanho escuro ou preto. A pelo no seu dorso é coberta de tubérculos.
São conhecidos pelas sua colaração preta e verde claro no seu dorso e preto e laranja brilhante na parte ventral. Na natureza, B. orientalis come vários tipos de pequenos artrópodes aquáticos (entre outras coisas) de onde obtêm Caroteno, o que ajuda na coloração das suas barrigas. Estas cores brilhantes servem para avisar predadores da sua toxicidade. A toxina é secretada através da pele, principalmente nas patas traseiras e por vezes na barriga, consistindo numa substância leitosa excretada quando a rã é perturbada ou assustada. Não só emitem esta toxina, como também se deitam de costas para mostrar a cor da barriga, indicando a sua toxicidade.
Como outras espécies de Bombina, B. orientalis é principalmente aquática, habitando regiões de floresta húmida e quente. Passam a maior parte do tempo na água, entre vegetação densa.
O acasalamento ocorre na Primavera com o aquecimento do tempo e aumento da precipitação. Os machos chamam as fêmeas com um coachar suave. Saltam para as costas de qualquer outro sapo-de-barriga-de-fogo que passe, levando por vezes a confusão macho-macho, mas raramente resultando em lutas. As fêmeas põem entre 40 a 100 ovos num grande aglomerado, normalmente à volta de plantas submersas, perto da borda da água. Os girinos eclodem dos ovos em 3-10 dias dependendo da temperatura da água. As larvas começam a desenvolver-se em 6-8 semanas, e estão completamente metamorfoseadas e começam a aventurar-se em terra após 12-14 semanas.
Nos Estados Unidos, B. orientalis é mantida comummente como animal de estimação. Geralmente a espécie dá-se bem em cativeiro se estiver colocada em água de boa qualidade. São normalmente alimentadas com pequenos grilos polvilhados com um pó de cálcio. Também podem ser alimentados com outros insectos pequenos.[1]
São normalmente alimentados com comida viva. Só caçam presas que se mexem, ignorando qualquer item que seja muito lento ou parado. Por vezes, podem mesmo largar uma presa que não ofereça resistência suficiente.
Apesar de não ser o anfíbio mais tóxico, manuseamento regular não é recomendado (evitar se têm ferimentos nas mãos) e as mãos devem ser lavadas profundamente imediatamente após tocar na rã ou de limpar o tanque. Apesar de inofensiva para a pele da maioria, se ingerido pode causar algum desconforto. Devido à sua toxicidade baixa, estes animais não devem ser mantidos junto da maioria de outros tipos de rã ou anfíbios.
Quando mantidos em cativeiro, é importante fornecer esconderijos adequados. Eles tendem a passar a maior parte do seu tempo à tona em água sem cloro até ao nível do pescoço ou completamente imersos.
Porque membros do género Bombina têm línguas redondas e curtas que não podem ser puxadas para fora da boca, sapos-de-barriga-de-fogo não podem cuspir itens que forem colocados na sua boca por acidente. Por isso, os seus terrários não devem incluir gravilha de um tamanho que seja acidentalmente ingerido.
Bombina orientalis é uma espécie de sapo semi-aquático de pequenas dimensões (4 cm) presente na Coreia, nordeste da China e regiões adjacentes da Rússia. Perto de Pequim existe uma população introduzida. São mantidos normalmente como animais de estimação em terrários.
Orientalisk klockgroda (Bombina orientalis) är ett groddjur av familjen Bombinatoridae. Den orientaliska klockgrodan är en av de 8 arter som finns i släktet Bombina. Man har funnit fossil av Bombina-arter som är daterade till 5,4 miljoner år. Släktet räknas till de mer primitiva groddjuren och torde vara äldre än så. B. orientalis förekommer i vilt tillstånd i sydöstra Sibirien, nordöstra Kina och Korea. Man hittar dem i bergen i bergsbäckar och dammar på mellan 1500 och 3000 meter över havet.
Hanarna av klockgrodan kan som fullvuxen bli cirka 6 cm lång och honorna något större. Teckningen är mörkt till klart grön på ryggsidan och gul till orange på magen samt med svarta prickar och fläckar över hela kroppen. De kan anpassa sig ryggfärg efter omgivningen även om det tar någon timme innan vi ser någon förändring. De är i stort sett aktiva dygnet runt, men jagar främst på eftermiddagen och kvällen. När de inte sitter och spanar efter insekter att äta upp, simmar de runt, klänger på vattenväxter och hänger på stenar. Ibland jagar de varandra fram och tillbaka eller simmar ner och spanar lite på botten.
Något som skiljer Bombinatoridae från andra groddjur är att deras läte framställs under inhalationen istället för exhalationen. Hanen kallar på honan och försöker ta sig upp på hennes rygg. Eller på en annan hanes rygg, eftersom även grodorna själva har svårt att se skillnad på könen.
Klockgrodor äter alla sorters småkryp som de kan svälja. Grodorna själva verkar gilla syrsor, flugor och gräshoppor bäst, troligen för att de stimulerar deras jaktinstinkter starkast. Dock verkar maskar och skalbaggar gå lika bra. Klockgrodan äter bara det som rör sig. Livlösa saker ser den sällan som mat. Ynglen äter mikroskopiska alger och plankton.
Då klockgrodan leker ligger hanen med benen spretande i vattnet och sjunger. Lätet beskrivs kanske bäst som en blandning mellan ett skall från en liten hund hört på avstånd och en väckarklocka. Om hanen får tag i en hona klamrar han sig fast på honan och utbrister i ett kuttrande "purr" för att stimulera hennes äggläggning. Paret lägger romkornen ensamma eller i små grupper på stenar och växter under vatten. Ynglen kläcks efter ca en vecka, är ca 1 cm långa, och de tillbringar sina första dagar med att absorbeta sin gulsäck. Därefter äter de alger, plankton och annat smått. Efter 6-8 veckor utvecklas lungorna och man kan se ynglen cirkulera vid vattenytan och kippa efter luft. Strax därefter växer först bak- och sedan frambenen ut. I detta skede är ynglen ca 4 cm långa. Den långa svansen tillbakabildas och ynglen äter nu alla insekter som de kan svälja: bananflugor, gråsuggor och små maskar. Könsmognad inträder tidigast vid 8 månader men vanligen efter 1 år.
Orientalisk klockgroda (Bombina orientalis) är ett groddjur av familjen Bombinatoridae. Den orientaliska klockgrodan är en av de 8 arter som finns i släktet Bombina. Man har funnit fossil av Bombina-arter som är daterade till 5,4 miljoner år. Släktet räknas till de mer primitiva groddjuren och torde vara äldre än så. B. orientalis förekommer i vilt tillstånd i sydöstra Sibirien, nordöstra Kina och Korea. Man hittar dem i bergen i bergsbäckar och dammar på mellan 1500 och 3000 meter över havet.
Hanarna av klockgrodan kan som fullvuxen bli cirka 6 cm lång och honorna något större. Teckningen är mörkt till klart grön på ryggsidan och gul till orange på magen samt med svarta prickar och fläckar över hela kroppen. De kan anpassa sig ryggfärg efter omgivningen även om det tar någon timme innan vi ser någon förändring. De är i stort sett aktiva dygnet runt, men jagar främst på eftermiddagen och kvällen. När de inte sitter och spanar efter insekter att äta upp, simmar de runt, klänger på vattenväxter och hänger på stenar. Ibland jagar de varandra fram och tillbaka eller simmar ner och spanar lite på botten.
Något som skiljer Bombinatoridae från andra groddjur är att deras läte framställs under inhalationen istället för exhalationen. Hanen kallar på honan och försöker ta sig upp på hennes rygg. Eller på en annan hanes rygg, eftersom även grodorna själva har svårt att se skillnad på könen.
Загальна довжина досягає 5—7 см. Шкіра вкрита численними горбиками з гострими шипиками. Зверху забарвлена у темно—сірий, бурий (іноді майже чорний) або зелений колір. У деяких особин забарвлення змішане: зелені плями на спині розташовані на коричневому тлі. Черево має яскраво-червоний, помаранчевий, рідше жовтий колір з чорними плямами. Резонатори у самців відсутні.
Полюбляє широколистяних, здебільшого дубові, хвойні, зокрема чорну ялиці, кедровники, кедрово—широколистяні та долинні ліси, а також відкриті простори у гирлах річок і на морському узбережжі. У гори зустрічається до висоти 500 м над рівнем моря. На відміну від європейських видів веде більш сухопутний спосіб життя. У лісі воліє місця з великою кількістю хмизу і потужним шаром підстилки з опалого листя.
Вдень на суші веде прихований спосіб життя, ховаючись в підстилку чи під камінням, активна лише у сутінках або вночі. У період розмноження активна і вдень, і вночі.
Кумки, що живуть у лісі, переважають наземні корма, збирані в підстилці або на поверхні ґрунту, а у кумок, які воліють ліги, — водні. Головну частку в раціоні складають комахи (гусінь метеликів, двокрилі, жуки, цикадки, клопи та ін.), павуки, рідше дощові хробаки, багатоніжки. Сеголетки споживають кліщів і колембол. Серед кормів пуголовок переважають різні водорості, а також гриби та найпростіші, рідше зустрічаються дрібні рачки і яйця комах.
Зимує на суходолі в ямах під шаром опалого листя, іноді групами до 6 особин. Відомі також випадки незвичайної зимівлі в радонових джерелах. Частина особин розташовується безпосередньо в місцях виходу геотермальних вод з температурою 16-24°С, вони активні тут усю зиму, харчуючись водними безхребетними. У деяких особин, які мешкали у ключах під льодом, в шлунках були знайдені п'явки.
Максимальна тривалість життя в природі не менше 20 років.
Статева зрілість настає при довжині тіла 30-40 мм. На півдні Примор'я з'являється вже в першій декаді травня, на півночі на початку червня і пізніше. У період парування збуджені самці можуть схоплювати не тільки самок, але і один одного. Іноді утворюються клубки, що складаються з однієї самиці і декількох (до 7) самців.
Відкладання ікри починається через 2—3 доби. Період ікрометання розтягнутий з другої декади травня до початку серпня. Для розмноження використовуються водойми різного типу, що добре прогріваються (до 16-20°С) — від дрібних калюж і кюветів з каламутною водою на путівцях до стариць, заболочених ділянок на луках, у долинах і гирлах річок, озер. Глибина водойми може сягати до 1 м. Самиці приступають до ікрометання не всі відразу, а поступово групами.
Ікра дозріває в яйцепроводах самиць порціями по 38—45 штук. Усього самиця відкладає від 64 до 260 ікринок, в середньому близько 160—200, діаметром 7-8 мм (діаметр яйцеклітини 2,1—2,6 мм). Ікринки відкладаються під водою по одній, порціями 3—38 штук, в середньому 18 штук, на стебла трави (зазвичай осоки), на гілки, каміння або просто на дно на глибині 10—30 см. При відкладання ікри самиця приймає вертикальне положення уздовж стебла головою вгору і, обертаючись, робить декілька обертів навколо стебла. Самиці знаходяться у воді тільки в період відкладання ікри (близько 2 діб). Протягом періоду розмноження самиця може відвідувати нерестовище до 9 разів через 1—18 діб (в середньому через 11 діб).
Ембріональний розвиток триває 5—7 діб. Пуголовки починають вилуплюватися з ікринок у червні — наприкінці липня. Метаморфоз настає через 38—70 діб після відкладання ікри (в лабораторії при оптимальних умовах через 26 діб). Личинки активні протягом доби, з піком у світлий час. Сеголетки виходять з води в серпні—вересні, досягнувши довжини тіла 12—14 мм і ваги 200—400 мг.
Ареал охоплює південь Далекого Сходу Російської Федерації, північно-східний Китай (на південь до провінцій Аньхой і Цзянсу) і Корею.
Cóc tía phương Đông (danh pháp hai phần: Bombina orientalis) là một loài cóc tía bán thủy sinh nhỏ (4 cm, 2") được tìm thấy ở Triều Tiên, đông bắc Trung Quốc và các khu vực phụ cận tại Nga. Có một quần thể được du nhập ở gần Bắc Kinh. Chúng thường được nuôi làm sinh vật cảnh trong các vườn nuôi trồng sinh vật.
Phương tiện liên quan tới Bombina orientalis tại Wikimedia Commons
Cóc tía phương Đông (danh pháp hai phần: Bombina orientalis) là một loài cóc tía bán thủy sinh nhỏ (4 cm, 2") được tìm thấy ở Triều Tiên, đông bắc Trung Quốc và các khu vực phụ cận tại Nga. Có một quần thể được du nhập ở gần Bắc Kinh. Chúng thường được nuôi làm sinh vật cảnh trong các vườn nuôi trồng sinh vật.
Bombina orientalis Boulenger, 1890
Синонимы Охранный статус
Дальневосточная жерлянка[2][3] (лат. Bombina orientalis) — вид бесхвостых земноводных из семейства жерлянок.
Длина тела около 5 см. Имеет красное или оранжевое брюхо с тёмными пятнами. Верхняя сторона туловища серо-коричневая или ярко-зелёная с тёмными пятнами.
Обитает на юге Дальнего Востока России и в сопредельных государствах, населяет кедрово-широколиственные леса. Встречается от 50° северной широты на севере до 130° восточной долготы на западе.
Предпочитает селиться в местах со скоплением валежника и мощной лесной постилкой, где скрывается днём.
Икру откладывает в водоёмах с мая по конец июля.
Зимовку дальневосточная жерлянка начинает в октябре. Как и все жерлянки, защищается от врагов при помощи едкого секрета кожных желёз.
Дальневосточная жерлянка (лат. Bombina orientalis) — вид бесхвостых земноводных из семейства жерлянок.
东方铃蟾（学名：Bombina orientalis）为盘舌蟾科铃蟾属的两栖动物，俗名臭蛤蟆、红肚皮蛤蟆。
体型微小玲珑，体长约4.5厘米。背面灰棕色或绿色，具有黑色斑点和大小不等的刺疣，腹部和四肢腹面橘红色，有黑色斑点，但是体色可能同环境色泽一起加深到棕色甚至黑色。
舌呈盘状，周围与口腔粘膜相连；皮肤粗糙；趾间有蹼；雄性无声囊。
分布于朝鲜、日本，中国和俄罗斯交界地区。在中国大陆，河北、黑龙江、辽宁、吉林、内蒙、安徽、山东等地，一般栖息于小山溪石下和草丛中。该物种的模式产地在山东烟台。[2]
这是一篇與两栖动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
保全状況評価[1] LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 両生綱 Amphibia 目 : 無尾目 Anura 科 : スズガエル科 Bombinatoridae 属 : スズガエル属 Bombina 種 : チョウセンスズガエルチョウセンスズガエル（朝鮮鈴蛙、Bombina orientalis）は、スズガエル科に分類されるカエル。
種小名orientalisは「東の、東方の」の意で、その名の通り東アジアに分布する。
朝鮮民主主義人民共和国、大韓民国（済州島含む）、中華人民共和国北東部（安徽省以北）、ロシア（沿海地方）
体長4-5cm。体形は扁平。背面の色彩は緑色や褐色で、黒い斑紋が入る。腹面の色彩は赤く、黒い不規則な斑紋が入る。
皮膚からは刺激性が強い毒物を分泌し、本種を触れた手で目を擦ると激しい痛みが生じる。
平地から山地にかけての渓流や池沼等に生息する。半水棲で水辺や水中で主に生活するが、水から離れた場所で見つかることもある。オスの鳴き声が鈴の音のように聞こえることが、和名や英名（Bell=ベル、鈴）の由来。外敵に襲われると四肢と体を反ったりひっくり返り、腹面の警戒色を見せて威嚇する。
繁殖形態は卵生。大韓民国では3-4月に岩や流木の下、水草等に、約300個の卵を産む。
ペットとして飼育されることもあり、日本にも輸入されている。科や属内では最も流通量が多い。アクアテラリウムで飼育される。脱走防止のため、上面は金網等で蓋をする。ケージに水を張り、砂利を盛ったり岩や流木を組んで陸場を作る。餌は生体に合わせた大きさのコオロギ等を、生体の目の前の水面に落として与える。複数のペアを飼育すれば、飼育下での繁殖も難しくはない。本種に限ったことではないが皮膚から刺激性の強い毒物を分泌するため、素手で直接触れることは避ける。もし素手で触れてしまった場合は、すぐに手を洗うようにする。
|date= (help)CS1 maint: Uses authors parameter
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
무당개구리(학명 : Bombina orientalis)[2] 또는 비단개구리는 개구리목 무당개구리과에 속하는 양서류이다. 몸길이 5cm 내외이고 배는 청색·담갈색 또는 이 두 빛이 섞였으며, 피부에는 작은 혹이 많다.똥에는 불규칙한 검은색 무늬가 섞어져 있다. 알덩어리는 불규칙하며, 보통 고인 물의 물풀 따위에 붙여 놓는다. 산란기는 3~6월 무렵이며 산골짜기에 흐르는 맑은 물이나 평지에 알을 낳는다. 피부의 점액질에서는 독 성분이 분비되어 방어를 하며 사람이 만져 눈에 묻으면 한참 동안 눈이 따깝다. 적을 만나면 네 다리로 등을 뻗치고 눕는 습성이 있다. 산 속의 개울이나 늪에 사는데, 우기나 산란기에 암수 모두 가느다란 소리로 운다. 한국과 중국 북부 등지에 분포한다. 서울시 보호 야생 생물 대상종이다.[3]
무당개구리는 따뜻하고 습기가 많은 삼림 지대에서 서식한다. 대부분의 시간을 땅에서 보낸다.(대구 수성구 범물동 범물중 뒷산 올라가는데 쉼터 물 내려가는 많음)
