Calosoma sycophanta was introduced to the United States in 1906 from Europe. This beetle was intentionally released near Boston, MA, in order to control outbreaks of the gypsy moth, Lymantria dispar -also introduced from Europe.
Calosoma sycophanta has no special status.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
The beetle goes through egg, larval, and pupal stages of development before reaching adulthood. The eggs of C. sycophanta are laid in the soil. After the eggs hatch, the larva mature within two to three weeks, during which they feed underground and then pupate and metamorphosis. After emerging as an adult, the beetle remains in the pupal cell, where it hibernates until the following spring; older adults also enter the soil to hibernate.
Development - Life Cycle: metamorphosis
Calosoma sycophanta does not have a negative economic influence on humans.
The presence of Calosoma sycophanta can help regulate outbreaks of gypsy moths by consuming gypsy moth larvae. Gypsy moths can be devestating to trees as their larvae consume huge amounts of plant material every year.
Positive Impacts: controls pest population
Calosoma sycophanta is a predator, feeding on tent caterpillars, gypsy moth (Lymantria dispar) caterpillars and pupae, cankerworms, cutworms, and other forest caterpillars. Members of the Calosoma genus are often referred to as "caterpillar hunters." The larvae, like the adults, also feed on pupae and caterpillars. Calosoma sycophanta are one of the only known ground beetles to regularly climb plants to forage. Larvae also climb trees in search of prey, requiring more food than do adults. An individual larva feeds day and night, consuming 50 caterpillars during its two-week developmental period. A single adult will eat several hundred caterpillars during its lifetime.
Animal Foods: insects
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
The species Calosoma sycophanta originated in central Europe and Asia. From there it was collected and released in the United States. It's current range extends from southern Maine and all New England states south into Pennsylvania, Delaware, Maryland, and West Virginia. C. sycophanta's geographic region also expands past the northern border of the United States and inhabits the southern part of Canada.
Biogeographic Regions: nearctic (Introduced ); palearctic (Native )
Adults are predominantly found under rocks, logs, leaves, bark, decomposing wood and other debris on the ground. They are also found in freshly harvested grain, as well as in homes if food becomes scarce or outside moisture conditions are unfavorable.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest
Other Habitat Features: agricultural
These beetles have a lifespan of two to four years.
Typical lifespan
Status: wild: 2 to 4 years.
The length of C. sycophanta ranges from 25 to 30 mm. The head of this species is narrower than the pronotum -which is the upper sclerite of the prothorax of adult Coleoptera that tightly encloses the fore part of the body. The 11 segmented antennae are slender, and are inserted between the bases of the mandibles and the eyes. There are six abdominal sternites present. The legs of C. sycophanta are slim and modified for running. This beetle also possesses sharp tarsal claws that facilitate crawling under stones, logs, bark, and debris. The tarsi have five segments each. Adult C. sycophanta are a brilliant golden green color with a dark blue thorax. Larvae are a polished black with brown markings on the underside. They also possess sharp projecting mandibles and a pair of bristly appendages at the hind end of the body.
Range length: 25 to 30 mm.
Other Physical Features: ectothermic ; heterothermic ; bilateral symmetry
Calosoma sycophanta females lay eggs in the spring.
Breeding season: Spring
Key Reproductive Features: seasonal breeding ; sexual ; fertilization (Internal ); oviparous
After eggs are laid by the female, there is no further parental investment.
Parental Investment: pre-fertilization (Provisioning)
Calosoma sycophanta ye una especie d'escarabayu de la subfamilia Carabinae de color verde brillante orixinariu d'Europa y el restu del paleárticu. En 1905 foi importáu a Nueva Inglaterra pal control de la poliya Limantria dispar. La especie ye un consumidor voraz de gates, tantu nel so estáu de canesba como d'adultu.
Calosoma sycophanta ye una especie d'escarabayu de la subfamilia Carabinae de color verde brillante orixinariu d'Europa y el restu del paleárticu. En 1905 foi importáu a Nueva Inglaterra pal control de la poliya Limantria dispar. La especie ye un consumidor voraz de gates, tantu nel so estáu de canesba como d'adultu.
Qəşəng böcək (lat. Calosoma sycophanta) - Sərtqanadlılar dəstəsinə, Karabid böcəklər fəsiləsinə aid növ. Təhlükə həddinə yaxınlaşır, yaxın gələcəkdə təhlükəli vəziyyətə düşə bilər. Azsaylı növdür.[1]
Böcəyin bədənin uzunluğu 21 – 35 mm-dir; qanadüstlükləri qızılı yaşıl rəngdə olub metal parıltısına malikdir. Bığcıqları, ağız orqanlar, baldırları və pəncərələri qara rəngdə olub parlaqdır; ətrafları nadir hallarda qırmızımtıl rəngdə ola bilər.
Avropa, Asiya və Qafqaz meşələrində yayılmışlar. Azərbaycanda düzən və dağətəyi meşə sahələrində rast gəlinir. 2000-ci ildə İ.Q.Kərimova tərəfindən Şabran rayonunda 1 fərd, 2004-cü ildə İ.A.Nuriyeva tərəfindən Şabran rayonunda 15 fərd, 2012-ci ildə 1 fərd qeydə alınmışdır. Tək ipəksarıyanın kütləvi artdığı illərdə böcəyin sayında da yüksəliş nəzərə çarpır.[2]
Gözəlbədən böcək (Coleoptera, Carabidae) bir çox kənd təsərrüfatı, dekorativ və kol bitkilərinə, meşə və meyvə ağaclarına zərərverən cücülərin yumurta, kiçik yaşlı sürfə və tırtılları ilə qidalanaraq, onların sayının tənzimlənməsində böyük rol oynayır. İmaqo mərhələsində torpaqda qışlayır. Böcəklər may ayında qışlamadan çıxırlar, bu vaxt tək ipəksarıyanın və başqa zərərvericilərin tırtılları artıq orta yaş mərhələsində olurlar. Qışlama yerlərindən çıxan böcəklər iyunun əvvəlində, bir neçə gün mayalandıqdan sonra yumurta qoymağa başlayırlar. Yumurtalar tək-tək və ya 2-5 ədəd olmaqla torpağın 2-5 sm dərinliyinə qoyulur. Yumurtanın inkişafı temperaturdan (22-28oC) asılı olaraq 4-12 gün çəkir. Bir dişi fərd orta hesabla 100-110 yumurta qoya bilir. Yumurtadan çıxan sürfələrin rəngi ağımtıl olur. Onlar torpaqda boru şəkilli yuvacıq içərisində 2-3 gün qaldıqdan sonra rəngləri qara və ya tünd boz olur. Sürfələr iki dəfə qabıq dəyişir. Temperaturdan (22-28oC) və qidalanmadan asılı olaraq, sürfələrin inkişafı birinci yaşda 3-4 gün, ikinci yaşda 3-5 gün və üçüncü yaşda 7-10 gün çəkir. Sürfənin ümumi inkişaf mərhələsi isə 15-18 gün çəkir. Üçüncü yaşda torpağa keçir və orada 8-10 gün ərzində puplaşır. Beləliklə, sürfə mərhələsi 24-28 gün çəkir. Ədəbiyyat məlumatına əsasən sürfə mərhələsi 21-34 gün çəkir. Təbii şəraitdə kalozamanın sürfələri üzərində aparılan müşahidələr nəticəsində qeyd olunmuşdur ki, kiçikliyinə baxmayaraq, onlar cəsarətlə böyük kəpənək və böcəklərin tırtıl, pup və sürfələrinə hücum edib yeyirlər. Sürfələr ən böyük bir tırtılın bədəninin yan tərəfindən ağız qarmaqları ilə tutur və sancır, sonra onun bədən daxili möhtəviyyatı ilə qidalanır. Qidalanma ərəfəsində sürfə ağız aparatı ilə sahibin bədən daxilini gəmirə-gəmirə onu tamam yeyir. Sürfənin belə qidalanma xüsusiyyəti həm də sahibin pup mərhələsi üçün qeyd edilmişdir.[3] Kolozoma yırtıcısının sürfə mərhələsi olduqca acgöz və yeyimcildir. Beləki, bir sürfə inkişaf müddətində tək ipəksarıyanın 40-50 kiçik yaşlı tırtılını məhv edir. Qidalanma gündüz və gecələr, hava şəraitinin münasib vaxtlarında gedir. Sürfələr sahibin tırtıllarını axtarıb tapmaq üçün ağacın 20-30 m hündürlüyünə kimi çıxa bilirlər. Yığılan materiallara əsasən, kolozomanın sürfə mərhələsinin təbii düşməninə və xəstəliyinə rast gəlinməmişdir. Puplaşma torpağın 15-20 sm dərinliyimdə və bəzən ağac qabığının dərin qatlarında gedir. Pupun uzunluğu 25 mm, eni isə 12 mm olmaqla, əvvəlcədən sürfə tərəfindən düzəldilmiş ipək borucuq içərisində yerləşir. Yaşlı fərdlərin pupdan çıxması yay aylarına təsadüf etməsinə baxmayaraq, onlar torpaqdan çıxmır, elə orada da qışlayırlar. Kolozoma böcəyi ildə bir nəsil verir. Böcəklər 2-4 il yaşayırlar. Onların fəal həyat fəaliyyəti tək ipəksarıyanın böyük yaşlı və pup mərhələsinə düşür. Bu vaxt yaşlı böcəklərin hər biri bir sutkada 300-325 tırtıl və pup ilə qidalanırlar. Ədəbiyyat məlumatına görə, kolozoma həyat fəaliyyətinin birinci ilinin yay müddətində tək ipəksarıyanın orta hesabla 180 böyük yaşlı tırtılını və 105 pupunu məhv edir. Bir kolozoma böcəyi bir mövsüm ərzində təkipəksarıyanın 239 tırtılını yeyir. Onun sürfəsi 14 gündə təkipəksarıyanın 50-60 kiçik yaşlı tırtılını yeyir. Azərbaycanda kolozoma böcəyi bir çox zərərverici ilə qidalanır, onların içərisində ən çox üstünlük verdiyi təkipəksarıyandır. Təkipəksarıyandan başqa, palıd yarpaqyeyəni, qış qarışlayıcısı, qızılqarın kəpənək, həlqəvi ipəksarıyan ilə də qidalandığı müşahidə edilmişdir. Olduqca faydalı böcəkdir. Zərərvericilərin sayının azalmasında mühüm rol oynayır.[4]
Meşələrin qırılması, zərərvericilərə qarşı insektisidlərdən plansız surətdə istifadə, böcəklərin kolleksiyaçılar tərəfindən toplanması.
Avropanın Qırmızı Siyahısına, Çexiya, Polşa Almaniya, Rusiya Federasiyasının, Ukraynanın Qırmızı kitabı]]na və Azərbaycanın Qırmızı kitabının I nəşrinə daxil edilmişdir.
Böcəklərin yaşayış areallarına yaxın tarla sahələrinin insektisidlərlə emalını məhdudlaşdırmaq.
Olduqca faydalı böcəkdir. Zərərvericilərin sayının azalmasında mühüm rol oynayır.
Qəşəng böcək (lat. Calosoma sycophanta) - Sərtqanadlılar dəstəsinə, Karabid böcəklər fəsiləsinə aid növ. Təhlükə həddinə yaxınlaşır, yaxın gələcəkdə təhlükəli vəziyyətə düşə bilər. Azsaylı növdür.
Krajník pižmový (Calosoma sycophanta Linné, 1758) je větší, kovově lesklý, zelený až rudý střevlík, nezaměnitelný s jinými druhy, který je rozšířen po celé Evropě, Severní Americe a Jávě. V České republice patří mezi chráněné druhy živočichů. K jeho biotopům patří jehličnatý, smíšený i listnatý les. Krajník je užitečný tím, že se živí housenkami i dospělými jedinci můry bekyně velkohlavé (Lymantria dispar), která při přemnožení způsobuje kalamity na lesních porostech. V roce 1905 byl krajník pižmový importován z Anglie do Nové Anglie, aby pomohl likvidovat přemnoženou bekyni velkohlavou. Dospělci se objevují od jara, ale již během srpna se zahrabávají do země k přezimování.
Samice klade vajíčka do země, z nichž se posléze líhne larva, která je stejně dravá jako brouk. Její vývoj musí probíhat rychle, neboť s přibývajícím létem potravy v přírodě ubývá. Dorostlá larva si v zemi vybuduje komůrku, v níž se promění v kuklu. Dospělý brouk se líhne ještě v témže roce, svůj úkryt však již neopouští a přezimuje v něm. Dospělec se může dožít dvou až čtyř let, což mezi brouky není běžné.
Obrázky, zvuky či videa k tématu krajník pižmový ve Wikimedia Commons
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Calosoma sycophanta na anglické Wikipedii.
Krajník pižmový (Calosoma sycophanta Linné, 1758) je větší, kovově lesklý, zelený až rudý střevlík, nezaměnitelný s jinými druhy, který je rozšířen po celé Evropě, Severní Americe a Jávě. V České republice patří mezi chráněné druhy živočichů. K jeho biotopům patří jehličnatý, smíšený i listnatý les. Krajník je užitečný tím, že se živí housenkami i dospělými jedinci můry bekyně velkohlavé (Lymantria dispar), která při přemnožení způsobuje kalamity na lesních porostech. V roce 1905 byl krajník pižmový importován z Anglie do Nové Anglie, aby pomohl likvidovat přemnoženou bekyni velkohlavou. Dospělci se objevují od jara, ale již během srpna se zahrabávají do země k přezimování.
Der Große Puppenräuber (Calosoma sycophanta) ist ein Käfer aus der Familie der Laufkäfer (Carabidae) und gehört zur Gattung der Puppenräuber (Calosoma).
Der Große Puppenräuber ist mit 17,5 bis 28 Millimetern Körperlänge die größte Art der Puppenräuber in Europa. Er ist meist blauschwarz gefärbt und hat goldgrün und leicht rötlich gefärbte, längsgerillte Deckflügel. Bei manchen Exemplaren sind die Deckflügel hauptsächlich rot, der Kopf und das Halsschild violett, oder der Körper schwarz und nur die Ränder der Deckflügel grün. Der Seitenrand des Halsschildes ist stark abgerundet und durchgehend gesäumt. Zwischen den Rillen der Deckflügel sind größere Punkte erkennbar.
Die Tiere kommen in der gesamten Paläarktis mit Ausnahme des hohen Nordens vor. In Nordamerika und nach Java wurden sie zur biologischen Schädlingsbekämpfung Anfang des 20. Jahrhunderts eingeführt. Sie leben in Nadel- und Laubwäldern und an deren Rändern, manchmal auch in Gärten oder an der Küste. Man findet sie vom Flachland bis in eine Höhe von etwa 1.500 Metern. In Österreich ist die Art verbreitet, aber selten.[1]
Die Großen Puppenräuber sind tagaktive Räuber und klettern auf der Jagd auch auf die Bäume. Ihre Nahrung besteht überwiegend aus Raupen und Puppen der Schmetterlinge und Blattwespen. In einer Saison frisst ein Käfer etwa 400 Raupen. Auch die Larven ernähren sich räuberisch von Raupen und Puppen. Die Überwinterung findet als ausgewachsenes Tier im Boden statt, die Käfer werden bis zu drei Jahre alt.
Der Gedanke der Schädlingsbekämpfung mit Hilfe der Käfer geht offenbar auf den französischen Wissenschaftler Réaumur zurück. Sein Vorschlag wurde in den Jahren 1905 bis 1910 verwirklicht. Etwa 6.000 Puppenräuber wurden von Europa nach Amerika gebracht um gegen den Schwammspinner (Lymantria dispar) und den Goldafter (Euproctis chrysorrhoea) eingesetzt zu werden. Die zuvor weiter vermehrten Tiere haben sich in Nordamerika schnell ausgebreitet.[2]
Auch Carl von Linné hat sich mit dieser Idee auseinandergesetzt:
Ich habe versucht, Samen von diesen zu erhalten, um ihn unter die Bäume zu streuen, aber als ich die größeren Carabos gefangen und in Schachteln gesteckt habe, in der Meinung, von ihnen Samen zu erhalten, haben sie einander aufgefressen. Geht man zur Sommerzeit in dichte Wälder, wo Stämme und Stümpfe fast verfault herumliegen, und reißt man diese entzwei, so findet man eine Menge von größeren Carabis, die hier hausen und ihre Eier legen. Diese soll man behutsam und, so ganze Stücke man erhalten kann, nehmen, und sie in den Garten legen, nahe der Bäume, am liebsten auf die Nordseite, sodass das verfaulte Holz zur Hälfte in der Erde, zur Hälfte darüber zu liegen käme. Auf diese Art erhält man die Carabos in den Garten, die keinen Schaden den Pflanzen antun, aber jede Nacht auf die Bäume klettern und dort grausam mit den Raupen hantieren und sie dort in kurzer Zeit vertilgen. Das ist eines der vornehmsten Mittel, welches wo nicht im ersten Jahre, so doch im zweiten und dritten hilft; aber nach einigen Jahren soll es erneuert werden.[2]
Während Calosoma ein ästhetisches Urteil ausspricht (gr. καλός kalós „schön“, σώμα sōma „Körper“), war ein Sykophant (gr. συκοφάντης sykophántēs, latinisiert sycophanta) im alten Athen ein „strenger Aufpasser“ (im heutigen Griechisch allerdings „Verleumder“) – ähnlich wie der (lat.) inquisitor („Durchsucher“).
Der Große Puppenräuber (Calosoma sycophanta) ist ein Käfer aus der Familie der Laufkäfer (Carabidae) und gehört zur Gattung der Puppenräuber (Calosoma).
Еҙ ҡуңғыҙ — бызылдауыҡтар ғаиләһенә ҡараған бөжәк.
Урта һәм Көньяҡ Европанан, Кавказдан алып Монголияға тиклем һәм Төньяҡ Африкала таралған. Тәне ялпаҡ, 24—35 мм оҙонлоҡта (инә бөжәктәр ҙурыраҡ). Төҫө металл ялтырауыҡлы ҡара күк. Башы шыма, шәмәхә төҫөндә, уртаса ҙурлыҡта, алғы арҡаһы йөрәк рәүешендә, ауыҙ аппараты кимереүсе. Мыйығы бәләкәй, еп һымаҡ. Өҫкө ҡанаты киң, ҡырлы, алтынһыу йәшел төҫтә, ян—яҡ ситтәре тура. Ҡанаты үҫешкән. Аяғы оҙон, йүгереү һәм ағас олондары буйлап йөрөү өсөн тәпәйҙәренең осонда ырғаҡ бар. Балағорттары ҡара, 1—2 ай үҫә. Йәш ҡуңыҙҙар май—июндә сыға.
Тупраҡта йәки урман түшәмәһендә ҡышлай. Көндөҙ әүҙем. Өлкән бөжәктәр һәм балағорттар күбәләктәрҙең, шул иҫәптән парһыҙ ебәк күбәләгенең, һ.б. урман ҡоротҡостарының ҡарышлауыҡтары һәм ҡурсаҡтары менән туҡлана. Башҡортостанда урман-дала һәм дала имәнлектәрендә, ҡатнаш һәм киң япраҡлы урмандарҙа осрай. Башҡортостан Республикаһының һәм Рәсәй Федерацияһының Ҡыҙыл китабына индерелгән.
Calosoma sycophanta, the forest caterpillar hunter, is a species of ground beetle belonging to the family Carabidae.
Calosoma sycophanta can reach a length of about 21–35 millimetres (0.83–1.38 in). This large ground beetle has characteristic metallic bright green elytra, while scutellum is metallic bluish. The head is black. These colors have iridescent shades that change (green, blue, bronze, copper, gold black) according to the direction and quality of light. Pronotum is transverse shaped, posteriorly sharply narrowed, wrinkled and punctured. Elytra are flattened with clearly visible punctures in the striae.[2]
This ground beetle is a voracious consumer of caterpillars (especially Lymantria dispar, Thaumetopoea processionea, Thaumetopoea pityocampa and Euproctis chrysorrhoea) during both its larval stage and as an adult.[3][4][5][6]
As a predator the species has been researched for the effect of its predation upon the caterpillars with microsporidian pathogens, finding a preference for Vairimorpha disparis infected larva.[7]
This species is native to Europe. It is present in most European countries, in the eastern Palearctic realm, in the Nearctic realm, in the Near East, and in North Africa.[8] In 1905 it was imported to New England for control of the gypsy moth.[3]
Adult of Calosoma sycophanta preying on a caterpillar of Lymantria dispar
Calosoma sycophanta, larva
Calosoma sycophanta larva eating a Lymantria dispar larva
Calosoma sycophanta, pupa
Media related to Calosoma sycophanta at Wikimedia Commons
Data related to Calosoma sycophanta at WikispeciesCalosoma sycophanta, the forest caterpillar hunter, is a species of ground beetle belonging to the family Carabidae.
Calosoma sycophanta, male and female. Mounted specimen
Calosoma sycophanta es una especie de escarabajo de la subfamilia Carabinae de color verde brillante originario de Europa y el resto del paleártico. En 1905 fue importado a Nueva Inglaterra para el control de la polilla gitana. La especie es un consumidor voraz de orugas, tanto en su estado de larva como de adulto.[1]
Calosoma sycophanta es una especie de escarabajo de la subfamilia Carabinae de color verde brillante originario de Europa y el resto del paleártico. En 1905 fue importado a Nueva Inglaterra para el control de la polilla gitana. La especie es un consumidor voraz de orugas, tanto en su estado de larva como de adulto.
Suur-võrajooksik (Calosoma sycophanta) on mardikaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.[1]
Suur-võrajooksik (Calosoma sycophanta) on mardikaliste seltsi kuuluv putukaliik.
Putukat on ka Eestis.
Kaunokiitäjäinen (Calosoma sycophanta) on suurikokoinen, maakiitäjäisten heimoon kuuluva kovakuoriainen.
Kaunokiitäjäisiä tavataan pääosin Siperiassa, Vähässä-Aasiassa, Pohjois-Amerikassa, Pohjois-Afrikassa ja myös pieninä esiintyminä Euroopassa. Arvellaan, että laji on kulkeutunut Amerikkaan kauppiaiden ja laivojen matkassa. Euroopassa laji on harvinainen, mutta sitä saattaa esiintyä mantereen eteläosissa.
Kaunokiitäjäiset pyydystävät kesän ajan erilaisten kiitäjien, kuten havununnan (Lymantria monacha) ja lehtinunnan (Lymantria dispar) toukkia ja koteloita. Niillä on vahvat siivet ja kaunokiitäjäisparvet ilmaantuvat metsiin kesäkuun alussa, jolloin on tarjolla riittävästi ravintoa sekä täysikasvuisille yksilöille että niiden jälkeläisille. Kaunokiitäjäiset pysyttelevät puissa elokuun loppuun saakka. Näiden parin kuukauden aikana ne syövät valtavat määrät perhosentoukkia ja koteloita. Yhden kaunokiitäjäisen arvioidaan syövän keskimäärin 400 toukkaa lyhyen pyydystyskauden aikana. Jos tähän lukuun lisätään vielä kaunokiitäjäisten toukkien syömät perhosentoukat ja -kotelot, tämän lajin metsänhoidollinen merkitys on kiistaton.
Kaunokiitäjäinen (Calosoma sycophanta) on suurikokoinen, maakiitäjäisten heimoon kuuluva kovakuoriainen.
Calosoma sycophanta, le grand calosome, calosome doré ou calosome sycophante, est une espèce de grands coléoptères européens (30 mm de long en moyenne, avec des variations de 21 à 35 mm), forestier, caractérisé par des reflets métalliques.
Il appartient au genre Calosoma, classé dans la famille des Carabidae, dans l'ordre des coléoptères.
C'est une espèce qui semble en régression, et localement rare (par exemple en Alsace[1]) ou disparue, mais jugée utile pour la sylviculture, et pour la lutte contre les pullulations cycliques (3 ans en général) de la processionnaire du chêne[2] ainsi que contre les invasions de chenilles processionnaires du pin (Thaumetopoea pityocampa, un Notodontidae), sources de soies très allergènes et dont les populations deviennent invasives dans plusieurs régions et tendent à remonter vers le nord.
Son nom de « sycophante » (du grec "sukophantês") lui a été attribué par Linné, peut-être en raison de sa capacité à détecter ses proies.
C’est une espèce prédatrice entomophage qui consomme un grand nombre de chenilles, y compris de chenilles protégées par des poils urticants ou d'autres systèmes de défense, (Lymantriinae et Processionnaires notamment), souvent délaissées par les oiseaux ou d'autres prédateurs. C. sycophanta joue à ce titre un important rôle de régulation dans l’écosystème forestier. C’est notamment un prédateur réputé du papillon Lymantria dispar[3] qui, en l'absence de prédateur, peut parfois pulluler.
C'est le plus vivement coloré des calosomes actuellement connus, qui a une taille comprise entre 21 et 35 mm[4]. Sa carapace de chitine polarise la lumière. Ses couleurs métalliques sont très caractéristiques, très brillantes, bleutées sur le scutum, et aux nuances irisées qui changent (vertes, bleues, bronzées, cuivrées, dorées à noires) selon l'orientation et la qualité de la lumière. Ses appendices sont noirs.
« Le pronotum est très transverse ; le corps est large ; les mandibules sont fortes. La teinte de la tête et du thorax est bleu foncé. Les élytres sont fortement striés, d'une teinte vert métallique avec des reflets cuivrés. Il a été trouvé une variété noir bronzé[4]. »
Calosoma sycophanta est un insecte prédateur des forêts anciennes ou mûres, eurasiatiques et d'Afrique du Nord (Delassus, 1925[5]) où certaines de ses populations ont été renforcées. On le trouve actuellement en Europe occidentale en Belgique, en Allemagne et dans les forêts d'Europe de l'Est, mais souvent assez localement.
Sa niche écologique est associée à la strate herbacée des milieux strictement forestiers, aux troncs d'arbres qu'il escalade pour se nourrir et à la strate buissonnante. On le trouve aussi parfois dans le bois-mort et dans la mousse te dans la sciure de bois au pied des arbres.
Bien que pouvant être aperçue de jour, l'espèce (larves surtout) est lucifuge. Les calosomes se cachent sous les feuilles mortes, dans les mousses ou le bois mort le jour, et chassent de nuit.
C. sycophanta a été introduit ou réintroduit dans certaines îles (pour protéger les suberaies de Corse par exemple en France) pour lutter contre certaines espèces envahissantes causant des dégâts dans les forêts cultivées; il a été introduit aux États-Unis où on l'a considéré comme acclimaté à partir de 1929 (Balachowski, 1951[5]).
Autour de Porto-Vecchio, il a été utilisé dans la lutte biologique contre Lymantria dispar dont les pullulations (de 3 à 4 ans) cycliques (tous les 8 à 10 ans, dont notamment en 1953, en 1962 et 1970 produisaient d'importants dégâts avec des gradations d’une durée de 3 à 4 ans (DAJOZ, 1980). Pour établir l’équilibre naturel, le bureau U.S. Bureau of Entomology d’Amérique introduit tous les parasites connu de Lymantria dispar dont notre Calosoma sycophanta, qui fut définitivement acclimaté en 1929 (BALACHOWSKY, 1951)[5].
C. sycophanta est réputé à l’état adulte très efficace contre les chenilles ou chrysalides de Lymantridés notamment le bombyx disparate. Sa larve est également un prédateur très actif. Les larves de 1er et 2e stades de C. sycophanta recherchent et mangent avec voracité les chrysalides de L. dispar, alors que les larves de 3e stade s’attaquent plutôt aux chenilles.
À titre d'exemple, au début des années 1980, une expérience a consisté à étudier la prédation par des larves de Calosoma disposées près d'arbres autour desquels on avait enroulé des bandes de toiles de jutes sur lesquelles étaient accrochées des pupes de L. dispar (près du niveau du sol). Les larves de calosomes ont mangé 70% des pupes qui leur étaient ainsi proposées. Les auteurs de cette expérience ont conclu qu'un petit nombre de ces coléoptères adultes pourraient jouer un rôle substantiel dans le contrôle des débuts de pullulations de L. dispar [3].
Peu après, les entomologistes ont montré que les larves de C. sycophanta préfèrent toujours manger les pupes femelles que les pupes mâles de L dispar (peut-être pour des raisons de repérage phéromonal), ce qui renforce l'importance de ce coléoptère en matière de contrôle biologique[6] et d'équilibre écologique;
C. sycophanta tue une moyenne de 5.76 chenilles par jour[5], soit environ une centaine de chenilles en une saison.
La descendance d'une femelle de calosome peut détruire en une année la descendance d’une vingtaine de femelles de Lymantria dispar (DAJOZ, 1980[5]). Les adultes de Calosoma sycophanta peuvent rester en diapause plusieurs années (LEONARD, 1974[5]). Un adulte pourrait se déplacer au vol sur plusieurs kilomètres à la recherche de ses proies[5]. Un imago ayant une durée d’activité de 50 jours par an peut dévorer 235 à 336 chenilles ou chrysalides de Lymantria dispar (DAJOZ, 1980[5]). Selon KHOUS M.G. (1988[5]), C. sycophanta mange intégralement 3.82 chenilles par jour en moyenne, mais en tue près du double, 5.76 chenilles par jour) [5]; lors de l'une de ses expériences, le calosome a tué 197.7 chenilles dont 130.5 furent mangées et 67.2 mortellement blessées (KHOUS M.G., 1993[5]).
Georges Cappa et Corinne Lesimple le présentent comme le « consommateur des consommateurs du chêne liège » dont il parcourt les troncs à la recherche les larves et chenilles du Bombyx cul-brun, des processionnaires du chêne (qui attaquent aussi le charme, le bouleau et d'autres feuillus jouxtant les chênes lors de fortes pullulations[2]), du bombyx livré et surtout du bombyx disparate qui semble sa proie préférée[7].
Son efficacité est limitée quand il est introduit dans un milieu où les populations importantes de ses proies sont déjà en train de pulluler, peut-être parce qu'il ne pond que peu d’œufs, mais sa présence en début d’infestation semble pouvoir fortement limiter le risque d'une invasion biologique. Après une réintroduction autour de Porto-Vechio, il aurait même - selon K Tayeb - éradiqué l'un des pires prédateurs des suberaies corses[5].
Comme chez de nombreux prédateurs, le taux de reproduction est faible, ce qui renforce la vulnérabilité de l'espèce.
Selon DUSSAUSSOY (1963), la femelle une fois fécondée pond 15 œufs puis meurt[5]. Néanmoins, sa fécondité semble pourvoir augmenter ou être suffisante pour que ses populations s'accroissent après des pullulations de ses espèces-proies. Ainsi les invasions de «Bombyx disparates» qui ont touché la région de Montpellier en 2005, ont été suivies dès mai-juin 2006 d'une forte augmentation des populations de Calomas sycophantes[8].
C'est une espèce qui a fait l'objet d'élevages en captivité[9] à fins d'introduction, de réintroduction ou de confortement de population ou d'étude.
C'est une espèce forestière très agile. Ses déplacements pourraient sembler a priori localement actifs et longs sous la canopée. Sa capacité de déplacement était inconnue jusqu'à ce qu'en Amérique du Nord on ait cherché - au début du XXe siècle - à introduire cette espèce et à en favoriser la colonisation de forêts touchées par des pullulations de chenilles tordeuses ou défoliatrices. Dans ce cadre, les forestiers avaient besoin d'informations sur les capacités de dispersion annuelle de l'espèce. Des entomologistes tels que Burgess en 1911, et lui-même avec Collins en 1915 et 1917 ont alors publié les résultats d'expériences et d'observations sur les capacités de dispersion des larves et adultes de C. sycophanta. Ils ont notamment (en 1915) démontré que de jeunes larves lâchées en laboratoire sur une feuille de papier pouvaient théoriquement parcourir jusqu'à 1,7 mile dans des conditions d’alimentation et thermohygrométriques favorable[10]. Néanmoins, les techniques de capture/recapture d'individus adultes marqués ont montré que dans la nature, les individus recapturés le sont presque toujours près du piège où ils ont été antérieurement capturés. Leur pouvoir réel de dispersion semble donc très limité[3], comme pour de nombreux autres coléoptères forestiers qui ne traversent presque jamais des ruptures de continuums forestiers tels que les routes. Quelques autres coléoptères prédateurs forestiers (tel Abax ater) se sont montrés capables d'utiliser les réseaux de haies pour se déplacer dans les paysages prairiaux et bocagers[11],[12],[13],[14], mais cette capacité n'a pas été démontrée pour Calosoma sycophanta qui semble très dépendant des habitats de «cœur de forêt» et très vulnérable à la fragmentation des forêts.
Cette espèce dont les qualités de prédateur entomophage étaient reconnues a été importée dès 1905 en Nouvelle-Angleterre (2.364 coléoptères adultes importés d’Europe, de 1905 à 1910[10]) pour contrôler certaines pullulations de Lymantria dispar et de Nygmia phaeorrhoea[10]. Il s'est assez rapidement dispersé en formant de nouvelles populations autour des endroits où il a été relâché en Nouvelle-Angleterre[15].
Des introductions faites dans le même objectif de lutte biologique contre Lymantria dispar ont également été scientifiquement testées dans le Connecticut en 1988 et 1989[16]. On a en 1975 testé l’hypothèse qu’il puisse aussi limiter les pullulations de Lymantria en contribuant à diffuser un virus qui les tue (le NPV, pour nuclear-polyhedrosis virus)[17].
Bien que cette espèce ait été très étudiée au début du XXe siècle, et bien qu'elle soit reconnue comme particulièrement « utile » pour les services écosystémiques qu'elle rend et pour son utilité auprès des sylviculteurs et des producteurs de liège, ou pour lutter contre des chenilles responsables d'allergies, l'état de ses populations et de sa génétique semblent très mal connus. On admet simplement qu'elle a globalement régressé et localement disparu.
Larve
_(9137189866).jpg)
_(9080334892).jpg)
Calosoma sycophanta, le grand calosome, calosome doré ou calosome sycophante, est une espèce de grands coléoptères européens (30 mm de long en moyenne, avec des variations de 21 à 35 mm), forestier, caractérisé par des reflets métalliques.
Il appartient au genre Calosoma, classé dans la famille des Carabidae, dans l'ordre des coléoptères.
C'est une espèce qui semble en régression, et localement rare (par exemple en Alsace) ou disparue, mais jugée utile pour la sylviculture, et pour la lutte contre les pullulations cycliques (3 ans en général) de la processionnaire du chêne ainsi que contre les invasions de chenilles processionnaires du pin (Thaumetopoea pityocampa, un Notodontidae), sources de soies très allergènes et dont les populations deviennent invasives dans plusieurs régions et tendent à remonter vers le nord.
Son nom de « sycophante » (du grec "sukophantês") lui a été attribué par Linné, peut-être en raison de sa capacité à détecter ses proies.
C’est une espèce prédatrice entomophage qui consomme un grand nombre de chenilles, y compris de chenilles protégées par des poils urticants ou d'autres systèmes de défense, (Lymantriinae et Processionnaires notamment), souvent délaissées par les oiseaux ou d'autres prédateurs. C. sycophanta joue à ce titre un important rôle de régulation dans l’écosystème forestier. C’est notamment un prédateur réputé du papillon Lymantria dispar qui, en l'absence de prédateur, peut parfois pulluler.
Il sicofante (Calosoma sycophanta Linnaeus, 1758) è un insetto della famiglia dei Carabidae (ordine Coleoptera).
L'adulto è lungo 2,5-3,5 cm con una vistosa ed elegante livrea. Il capo è nero. Il protorace è scuro, con riflessi metallici variabili dal bluastro al verde o al rosso violaceo ai margini laterali del pronoto. Le elitre sono striate e di colore verde metallico, con riflessi gialli, viola o porpora. Le zampe sono bruno-nerastre. Le regioni ventrali sono di colore nero metallico con riflessi tendenti al blu e al viola. È in grado di volare.
La larva è di tipo campodeiforme, con il corpo leggermente appiattito e lungo circa 3,5 cm, chiara con ampie e marcate aree scure nella parte dorsale di ogni segmento toracico e addominale.
Sia gli adulti sia le larve sono attivi predatori a spese di bruchi e crisalidi di Lepidotteri defogliatori d'interesse forestale.
L'adulto vive 2-4 anni. Gli accoppiamenti si svolgono in piena estate e le femmine depongono le uova (fino a 650[1]) in buche scavate nel terreno, ai piedi degli alberi. La larva, molto mobile e agile arrampicatrice, si sposta sugli alberi dove svolge la sua attività predatoria contro larve di Lepidotteri. Al termine del suo sviluppo, che si svolge in 15-20 giorni, ritorna al terreno dove si svolge lo stadio di pupa. Un ciclo di sviluppo completo dura dai 30 ai 50 giorni. Gli adulti sfarfallano in tarda estate e svernano nel terreno.
Il Calosoma sycophanta è un efficace agente di controllo delle popolazioni di Lepidotteri defogliatori. Nel corso di una stagione un adulto preda oltre un migliaio di bruchi o crisalidi di grosse dimensioni, ma si è calcolato che tale numero può arrivare a 3000 nel caso di insetti di medie dimensioni (es. Lymantria dispar). La larva, nel corso del suo sviluppo, elimina in media una cinquantina di larve o crisalidi.
Fra le specie di maggiore importanza forestale predate da questo coleottero si citano il Bombice dispari (Lymantria dispar), la Processionaria delle querce (Thaumetopoea processionea), la processionaria del pino (Thaumetopoea pityocampa), l'Euprottide delle querce (Euproctis chrysorrhoea).
Il sicofante è stato per la prima volta utilizzato in piani di lotta biologica nel 1840 da Boisgiraud per combattere una pullulazione di Lymantria dispar su pioppi in Francia. In seguito, nel 1905, è stato introdotto anche nella Nuova Inghilterra in Nordamerica per combattere lo stesso lepidottero.
Il sicofante (Calosoma sycophanta Linnaeus, 1758) è un insetto della famiglia dei Carabidae (ordine Coleoptera).
Didysis puikiažygis (lot. Calosoma sycophanta, vok. Puppenräuber) – žygių (Carabidae) šeimos vabalas. Kūnas juodai mėlynas, 27-31 mm ilgio. Antsparniai auksiškai žali, turintys vario raudonumo atspalvį.
Paplitęs Europoje. Gyvena šviesiuose plačialapių miškuose.
Lietuvoje labai retas. Aptiktas Juodkrantėje, Ukmergės raj. Įrašytas į Lietuvos raudonąją knygą.
Didysis puikiažygis (lot. Calosoma sycophanta, vok. Puppenräuber) – žygių (Carabidae) šeimos vabalas. Kūnas juodai mėlynas, 27-31 mm ilgio. Antsparniai auksiškai žali, turintys vario raudonumo atspalvį.
Paplitęs Europoje. Gyvena šviesiuose plačialapių miškuose.
Lietuvoje labai retas. Aptiktas Juodkrantėje, Ukmergės raj. Įrašytas į Lietuvos raudonąją knygą.
De grote poppenrover (Calosoma sycophanta) is een kever uit de familie loopkevers (Carabidae). De kever heeft een groene kleur en kan een lengte van bijna drie centimeter bereiken. Het is een van de grotere Europese keversoorten en de bekendste soort uit het geslacht van de poppenrovers (Calosoma).
De grote poppenrover is een bewoner van dichtbegroeide bossen tot meer open landschappen als agrarische gebieden en komt voor in delen van Europa en Azië. De grote poppenrover is zeer sterk bedreigd in België en is in Nederland sinds enkele decennia uitgestorven. De soort is uitgezet in onder andere de Verenigde Staten en Canada in het kader van de biologische bestrijding van plaagvormende insecten, vooral rupsen.
De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1758 als Carabus sycophantha gepubliceerd door Carl Linnaeus.[1] De soort werd door Friedrich Weber in 1801 in het geslacht Calosoma geplaatst.[2] De soortnaam sycophanta is een uit het Grieks overgenomen Latijns zelfstandig naamwoord dat "vleier" of "bedrieger" betekent. De Nederlandse naam grote poppenrover slaat op de grotere lichaamslengte in verhouding tot de andere soorten uit het geslacht, en op de voedselvoorkeur. In de Nederlandse taal bestaan veel alternatieve namen voor de kever, zoals grote poppendoder, grote rupsendoder, muskustor, poppenrover en rupsenjager.[3]
Er worden geen ondersoorten onderscheiden.[4]
De grote poppenrover komt oorspronkelijk voor in Europa en Azië. In westelijk Europa, waaronder België en Nederland, is de kever zeldzaam maar in het zuiden en oosten is de soort algemener.[5] In Nederland werd de kever vroeger wel gevonden in bossen en bij bosranden, vooral op de Veluwe maar sinds de jaren 50 is de soort hier niet meer gezien.[6] Ook in het Zuid-Limburgse Heuvelland kwam de grote poppenrover voor maar is hier uitgestorven.[7] Ook in België is de kever zo goed als uitgestorven. Uit een inventarisatie in 2008 bleek dat de kever alleen voorkwam op een enkele locatie in Belgisch Limburg.[8]
Vanwege de voorkeur voor harige rupsen is de kever in het kader van biologische bestrijding ingevoerd in de Verenigde Staten. Het hoofddoel van de introductie was het verdelgen van de plakker (Lymantria dispar). De kever komt inmiddels voor in de staten Delaware, Maine, Maryland, New England, Pennsylvania en West Virginia, en in de zuidelijke delen van Canada.[9]
De grote poppenrover bereikt een lengte van 17,5 tot 28 millimeter en valt op door het glanzende lichaam en de gegroefde dekschilden.[5] Het lichaam bestaat uit een kop of caput (A), een borststuk of thorax (B) en een achterlijf of abdomen (C). Het borststuk is aan de voorzijde begrensd door een insnoering tussen het eerste potenpaar onder het halsschild of pronotum. Het achterste deel wordt aan het oog onttrokken; de achterste twee potenparen zijn onder de dekschilden gelegen. Aan de onderzijde van het achterlijf zijn zes buikplaten of sternieten aanwezig die de buikzijde beschermen.
De kop valt op door de zijwaarts uitpuilende, kraalachtige ogen die lichter van kleur zijn dan de kop zelf. De monddelen zijn relatief groot en duidelijk zichtbaar, de kaken (1) zijn groot en ook de kaaktasters (2) zijn goed te zien. De antennen (3) zijn zwart en dun maar duidelijk gesegmenteerd. De antennes hebben altijd 11 segmenten en geen verdikkingen, ze zijn tussen de ogen en de kaakdelen gelegen.[9]
De grote poppenrover heeft een in vergelijking met andere loopkevers vrij breed lichaam. De kever heeft een gewelfd en aan weerszijden overhangend halsschild, en de dekschilden die het achterste deel van het lichaam bedekken hebben een patroon van diepe lengtegroeven. Het halsschild is blauwachtig van kleur, de dekschilden hebben een groene kleur. Zowel het halsschild als de dekschilden hebben echter een iriserende, metaalachtige glans, zodat de groene dekschilden onder een bepaalde lichtval een oranje tot koperbruine weerschijn hebben.
De drie paar poten zijn zwart en ongeveer gelijk van vorm, de poten zijn lang en sprieterig, wat ze geschikt maakt om snel te rennen. De poten zijn met de heup of coxa aan het lichaam gehecht welke op de afbeelding niet is te zien. Bij de voorpoten (4) is de dij aangegeven, dit is het breedste deel van de poot. Bij het middelste potenpaar (5) is de scheen (tibia) aangegeven, aan het einde hiervan zijn altijd twee kleine stekeltjes of sporen aanwezig. De achterpoot (6) ten slotte geeft het laatste deel van de poot aan; de voet of tarsus. Deze is geleed en bestaat uit vijf delen die de tarsi worden genoemd.[9]. Aan het laatste deel zijn altijd twee klauwtjes aanwezig, dit zijn kleine haakjes waarmee de kever zich vasthoudt aan het substraat.
De larve is uit het ei slechts enkele millimeters lang en geheel zwart van kleur. Een grotere larve doet rupsachtig aan en is grotendeels wit van kleur. Het grootste gedeelte van het lichaam wordt echter aan het zicht onttrokken door de rij stevige platen aan de bovenzijde van het lichaam, die zwart van kleur zijn. Elk lichaamssegment heeft een dergelijke brede plaat die tergiet wordt genoemd. Aan de zijkant van het lichaam is onder iedere plaatrand een ademopening of stigma gelegen, en onder elk stigma zijn meerdere kleine, zwarte 'bulten' aanwezig. Wat direct opvalt aan het lichaam is de duidelijke oranje kleur aan het achterste segment, die dient als waarschuwingskleur, dit segment is voorzien van twee kleine, verharde stekeltjes.
De grote poppenrover is met weinig andere kevers te verwarren. Er komen wel andere groen-glanzende loopkevers voor met sterk gegroefde dekschilden maar deze blijven aanmerkelijk kleiner, zoals de gouden schallebijter (Carabus auratus). Bovendien hebben ze een kleiner halsschild en een sterker afgeplat lichaam. De Amerikaanse soort Calosoma scrutator wordt groter en kan tot 36 millimeter lang worden.[10] Ook het uiterlijk lijkt sterk op dat van de grote poppenrover, maar omdat Calosoma scrutator alleen in Noord-Amerika voorkomt is er in het veld geen verwarring. De grote poppenrover is van de verwante Calosoma auropunctatum eenvoudig te onderscheiden doordat deze laatste rijen kleine gele vlekjes op de dekschilden heeft. Calosoma auropunctatum is bovendien een bodembewoner die van de rupsen van uiltjes leeft.[11]
Kleine poppenrover (Calosoma inquisitor)
Goudpuntpoppenrover (Calosoma auropunctatum)
Gouden schallebijter (Carabus auratus)
Goudglanzende schallebijter (Carabus auronitens)
De kever leeft op enige hoogte in bomen en struiken om op rupsen te jagen. Voor een loopkever is dat bijzonder omdat de meeste soorten strikte bodembewoners zijn die niet klimmen. De grote poppenrover is een goede vlieger die zich gemakkelijk kan verplaatsen.
De grote poppenrover is een warmteminnende soort en is een bewoner van bossen. De kever is daar te vinden in de kroonlaag van bomen en in hogere struiken waar naar prooien gezocht wordt. Ook de larven klimmen vaak, in tegenstelling tot de meeste keverlarven die in de strooisellaag naar voedsel zoeken. De kever laat zich slechts gedurende de zomermaanden zien en brengt de rest van het jaar door onder stenen, houtblokken, in een holletje onder de grond, tussen boomwortels en tussen bladeren. Bij een gebrek aan voedsel of bij ongunstige weersomstandigheden wordt de kever ook wel binnenshuis aangetroffen.[9]
De grote poppenrover behoort tot de holometabole insecten en heeft een volledige gedaanteverwisseling. De larve lijkt niet op het volwassen insect maar is langwerpig en wormachtig. De larve vervelt meerdere malen tot uiteindelijk de verpopping plaatsvindt. Uit de pop kruipt ten slotte de volwassen kever.
De grote poppenrover komt rond juni tevoorschijn uit de winterslaap waarna de paring plaatsvindt. De eitjes worden afgezet in de bodem en de embryonale ontwikkeling is na ongeveer een week voltooid, waarna de larven tevoorschijn komen.[12] Als de larven uitkomen zijn ze enkele millimeters lang. Ze groeien echter al snel uit en klimmen dan in bomen om naar prooien te zoeken. Zie voor een beschrijving van de larve onder kenmerken. Het larvale stadium duurt ongeveer twee tot drie weken. Als de larve is volgroeid graaft deze een holletje in de bodem en vindt de verpopping plaats. Ongeveer vier weken later verschijnt de volwassen kever.[12]
Anders dan bij veel andere insecten leven de volwassen loopkevers veel langer dan hun larven. De gehele ontwikkeling van ei tot larve duurt bij de grote poppenrover inclusief popstadium onder gunstige omstandigheden nog geen twee maanden. De volwassen kever kan echter twee tot vier jaar oud worden.[5]
De grote poppenrover is net als alle loopkevers een carnivoor die leeft van andere insecten en dan voornamelijk de larven. Op het menu staan vooral rupsen.
Tot de rupsen die op het menu staan, behoren enkele soorten die voor andere dieren oneetbaar zijn, zoals de plakker (Lymantria dispar), de bastaardsatijnvlinder (Euproctis chrysorrhoea) en de larven van de processievlinders zoals de eikenprocessierupsen (Thaumetopoea processionea) en de dennenprocessierups (Thaumetopoea pityocampa).[4] Dergelijke rupsen bezitten brandharen, wat ze oneetbaar maakt voor vrijwel alle dieren met slijmvliezen, zoals vogels, amfibieën en zoogdieren. Ook rupsen van andere vlinders worden wel gegeten, zoals de rupsen van spanners, spinners en uiltjes.[9]
De grote poppenrover en de larve hebben geen last van de eventuele brandharen en knippen de huid van de rups open waarna ze beginnen met eten. De larve jaagt zowel op de rupsen als de poppen van de vlinder, de volwassen kever valt voornamelijk rupsen aan.[12] Zowel de larve als de volwassen kever bezitten een paar grote, krachtige kaken waarmee de rups tot een papje wordt vermalen dat vervolgens wordt opgezogen.
Vooral de larven van de kever zijn zeer vraatzuchtig. De door de larve leeggevreten poppen zijn te herkennen aan de grote, gerafelde gaten die de larve achterlaat als vraatspoor.[13] Ook de vrouwtjes moeten grote hoeveelheden voedsel binnenkrijgen voor de ontwikkeling van de eitjes.
Omdat de kever verschillende rupsen op het menu heeft staan die door andere dieren gemeden worden, is de grote poppenrover een welkome soort in gebieden waar bepaalde vlinders zich explosief vermenigvuldigen.
De kever wordt ingezet als een biologisch bestrijdingsmiddel door exemplaren te introduceren in gebieden waar ze oorspronkelijk niet voorkomen. Ook wordt de kevers wel uitgezet in gebieden waar de soort al wel voorkomt maar de aantallen te klein zijn om een rupsenplaag het hoofd te bieden.
De grote poppenrover werd in 1900 in de Verenigde Staten geïntroduceerd na een uitbraak van de plakker (Lymantria dispar). Na de uitzetting namen de aantallen van de vlinder af. De grote poppenrover wordt uitgezet in gebieden waar de populatie te klein is om een uitbraak van de vlinder in te tomen. Ook in Canada is de poppenrover uitgezet maar de soort heeft zich hier niet weten te vestigen.
De grote poppenrover (Calosoma sycophanta) is een kever uit de familie loopkevers (Carabidae). De kever heeft een groene kleur en kan een lengte van bijna drie centimeter bereiken. Het is een van de grotere Europese keversoorten en de bekendste soort uit het geslacht van de poppenrovers (Calosoma).
De grote poppenrover is een bewoner van dichtbegroeide bossen tot meer open landschappen als agrarische gebieden en komt voor in delen van Europa en Azië. De grote poppenrover is zeer sterk bedreigd in België en is in Nederland sinds enkele decennia uitgestorven. De soort is uitgezet in onder andere de Verenigde Staten en Canada in het kader van de biologische bestrijding van plaagvormende insecten, vooral rupsen.
Calosoma sycophanta er en av billene i delgruppen (underfamilien) jordløpere i familiegruppen løpebiller. Systematikken følger Carabidae of the World.[2]
Calosoma sycophanta finnes i nesten hele Europa, men mangler lengst i nord. Den er utbredt i Nord-Amerika, Nord-Afrika og Asia. Finnes ikke i Norge, men er registrert fra Sverige.
Calosoma sycophanta er mellom 24-30 millimeter lang. Brystskjoldet har en blålig metallisk farge, mens dekkvingene er mer gul-grønne. Det er en avsatt kant hele veien mellom oversiden og undersiden av brystskjoldet.
Calosoma sycophanta regnes som et nyttig insekt, siden den både som larve og voksen (imago) klatrer i trær og lever som predator på larver og pupper av andre insekter. Den er importert til USA i store mengder i et forsøk på å begrense antallet av løvskognonne.
Den tilhører gruppen av insekter med fullstendig forvandling (holometabole insekter), som gjennomgår en metamorfose i løpet av utviklingen. Larvene er radikalt forskjellige fra de voksne i levevis og i kroppsbygning. Mellom larvestadiet og det voksne stadiet er et puppestadie, en hvileperiode, der billens indre og ytre organer endres.
Calosoma sycophanta er en av billene i delgruppen (underfamilien) jordløpere i familiegruppen løpebiller. Systematikken følger Carabidae of the World.
Multimedia w Wikimedia Commons Tęcznik liszkarz, liszkarz tęcznik[1] (Calosoma sycophanta) – gatunek chrząszcza z rodziny biegaczowatych i plemienia Carabini. W Polsce objęty jest częściową ochroną gatunkową[2][3].
Osiąga od 18 do 35 mm długości. Wyróżnia się boczną obwódką przedplecza zanikającą na krótko przed jego podstawą. Ciało czarne z niebieskawym zabarwieniem[4]. Pokrywy skrzydeł określane jako metalicznie zielonozłote[4], szmaragdowozielone z czerwonozłotym metalicznym połyskiem[5] lub niebieskozielone, niekiedy czerwonawe[6], przedplecze niebieskie lub czarnoniebieskie, spód ciała granatowy[5].
Jeden z najbardziej pożytecznych owadów europejskiej fauny. Larwy i owady dorosłe z powodu swej żarłoczności niszczą olbrzymie ilości larw, poczwarek i gąsienic brudnicy nieparki, brudnicy mniszki, strzygoni choinówki, barczatki sosnówki, poprocha cetyniaka i innych gatunków żerujących na drzewach.
Tęcznik żyje w formie dorosłej ok. 2–3 lata (nawet do 4 lat[7]) i w tym czasie jeden osobnik zjada 200-400 gąsienic lub poczwarek leśnych owadów (larwa przed przepoczwarzeniem pożera ich dodatkowo około 40)[5]. Samica składa wiosną, płytko w glebie, 100-200 białych, eliptycznych (2x4 mm) jaj. Rozwój embrionalny trwa zaledwie 4-10 dni. Larwa rozwija się 2 tygodnie, a następnie przepoczwarcza w glebie. Młody chrząszcz wylęga się jeszcze tego samego roku, lecz pozostaje w ziemi na zimę.[7]
Postacie dorosłe tego chrząszcza jesienią zagrzebują się w glebie do 0,5 m lub szukają schronienia w wypróchniałych pniach i tak zimują. Swoje kryjówki opuszczają na początku czerwca. Okres letniej aktywności trwa jedynie ok. 50 dni, a na spoczynek zimowy udaje się już w sierpniu.[7] Najczęściej można go spotkać w borach sosnowych do wysokości 1500 m n.p.m.[potrzebny przypis]. Tęczniki dobrze biegają po drzewach.
Naturalny zasięg tego chrząszcza obejmuje Palearktykę, gdzie znaleziony został w krajach takich jak: Albania, Armenia, Austria, Belgia, Bośnia i Hercegowina, Bułgaria, chiński Xinjiang, Chorwacja, Cypr, Czechy, Dania, Estonia, Francja, Wielka Brytania, Niemcy, Grecja, Węgry, Iran, Włochy, Kirgistan, Kazachstan, Łotwa, Litwa, Macedonia, Mołdawia, Maroko, Holandia, Polska, Portugalia, Rumunia, Rosja, Słowacja, Słowenia, Hiszpania, Szwecja, Syria, Szwajcaria, Tadżykistan, Turkmenistan, Turcja, Tunezja, Ukraina i Uzbekistan[8].
W latach 1907-1910[7] z powodzeniem introdukowany został do Stanów Zjednoczonych w celu biokontroli tamtejszych szkodliwych gąsienic[4]. Szybko się tam rozprzestrzenił. W roku 1929 udała się jego aklimatyzacja na wyspie Jawie[7]
Tęcznik liszkarz, liszkarz tęcznik (Calosoma sycophanta) – gatunek chrząszcza z rodziny biegaczowatych i plemienia Carabini. W Polsce objęty jest częściową ochroną gatunkową.
Calosoma sycophanta é uma espécie de insetos coleópteros pertencente à família Carabidae.[1]
A autoridade científica da espécie é Linne, tendo sido descrita no ano de 1758.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Calosoma sycophanta é uma espécie de insetos coleópteros pertencente à família Carabidae.
A autoridade científica da espécie é Linne, tendo sido descrita no ano de 1758.
Trata-se de uma espécie presente no território português.
Veliki moškatnik (znanstveno ime Calosoma sycophanta) je plenilska vrsta hrošča iz družine krešičev, ki je razširjena tudi v Sloveniji.
Odrasli veliki moškatniki dosežejo v dolžino med 21 in 35 mm. Spadajo v družino krešičev in imajo kovinsko zelene pokrovke (elitre) z vdolbinami, medtem ko je ščitek kovinsko modre barve. Glava je črna. Za velikega moškatnika je značilne iridescenca barv, ki se preliva od zelene do modre, bakrene, bronaste pa vse do črne. Barva je odvisna od kota in kvalitete svetlobe, ki se odbija od površine hrošča.[2]
Veliki moškatnik je velik plenilec različnih gosenic, predvsem gosenic gobarja, hrastovega sprevodnega prelca, pinijevega sprevodnega prelca in zlatoritke. Vrsta je plenilska v vseh razvojnih stadijih.[3][4][5][6]
Odrasli veliki moškatnik je dejaven podnevi. Iz prezimovališča se prikaže spomladi, ko se začne tudi parjenje, ki traja en teden. Samice po oploditvi v zemljo odložijo do 150 jajčec v skupinah po 5. Po 2 do 3 tednih se iz jajčec izležejo temne ličinke, ki so zelo gibljive in se hranijo z gosenicami podnevi in ponoči. V dolžino lahko dosežejo do 4 cm. Po dveh do štirih tednih se ličinke zabubijo v zemlji, po treh tednih pa se iz njih izležejo imagi, ki ostanejo v zemlji, da prezimijo. Spomladi pridejo iz zemlje v maju in juniju, in nato 2 do 3 leta v krošnjah dreves lovijo druge žuželke, predvsem gosenice. Imagi v enem letu polovijo okoli 400 gosenic, zaradi česar je vrsta zanimiva za gojenje in uporabo pri biološkem nadzoru škodljivcev.
Iz tega razloga so velikega moškatnika začeli preučevati že zgodaj, še posebej pa so se znanstveniki posvetili na njegovo sposobnost lovljenja gosenic, okuženih s patogenimi glivami, med katerimi izstopajo gosenice, okužene z vrsto Vairimorpha disparis.[7]
Vrsta je domorodna in splošno razširjena v Evropi, Bližnjem Vzhodu in v Severni Afriki.[8] Leta 1905 so velikega moškatnika za potrebe biološkega nadzora škodljivcev naselili v Novo Anglijo (ZDA), kjer se še danes goji za vzdrževanje populacije navadnega gobarja.[3]
Odrasel hrošč v lovu na gosenico gobarja
Ličinka
Ličinka velikega moškatnika med hranjenjem z ličinko gobarja
Buba
Veliki moškatnik (znanstveno ime Calosoma sycophanta) je plenilska vrsta hrošča iz družine krešičev, ki je razširjena tudi v Sloveniji.
Praktlarvmördare (Calosoma sycophanta) är en skalbagge i familjen jordlöpare (Carabidae).
Denna skalbagge är metallglänsande i gröna och kopparfärgade nyanser. Den är 25-30 mm lång.
Praktlarvmördare finns i större delen av Europa. I Sverige är den endast tillfälligt funnen och kan förmodligen inte övervintra.
Både den vuxna skalbaggen och larven lever i lövträd där de äter fjärilslarver från bland annat lövskogsnunna och spinnare. Larven lever bara några veckar innan den förpuppar sig. Den vuxna skalbaggen har en livstid på 2-4 år och hinner då sätta i sig cirka 400 larver.
Wikimedia Commons har media som rör Praktlarvmördare.
Denna insekts-relaterade djurartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Praktlarvmördare (Calosoma sycophanta) är en skalbagge i familjen jordlöpare (Carabidae).
Calosoma sycophanta, Carabidae familyasından faydalı kınkanatlı böcek türü.
3-4 yıl yaşayabilen faydalı bir böcektir. C. sycophanta larva ve erginleri laboratuvar şartlarında kitle üretimi yapılarak çam keseböceği (Thaumetopoa pityocampa Schiff.), meşe sünger örücüsü (Lymantria dispar L.), altın kıçlı kelebek (Euproctris chrysorhoea), sedir keseböceği (Thaumetopoa solitaria), halka kelebeği (Malocosoma neustria) gibi zararlı türlere karşı kullanılabilmektedir. Bir Calosoma sycophanta ergini laboratuvar şartlarında günlük 2-3 çam keseböceğini tam olarak yemekte, 15-16 tanesini de öldürüp bırakmaktadır. laboratuvar şartlarında bir çiftin bulunduğu üretim kabından 148 adet yumurta elde edilmiştir. Yumurtaları 6–7 mm uzunlukta yaklaşık 1 mm genişlikte krem-beyaz renklidir. Yumurtadan larva toprak ve nem durumuna göre 4-15 gün arasında çıkmakta, ortalaması 7 gündür. İlk çıkan larvalar krem renkli olup 8 mm uzunluktadır.2-3 saat içerisinde önce gri daha sonra siyah renk almaktadır. Tırtıllarla beslenen larvalar 4-4,5 cm boya kadar uzanır. Daha sonra larvalar 1 hafta prepupa, 2 hafta pupa dönemi geçirerek ergin olurlar.
Böcek ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Завдовжки 22-31 мм. Тіло широке, плечові кути виступаючі. Забарвлення знизу чорно-синє, надкрила золотаво-зелені з яскравим мідно-червоним металічним відливом.
Ареал охоплює Південну і Середню Європу, південь Швеції, Північну Африку, Передню Азію, центральні та південні райони Східноєвропейської рівнини та передгір'я південного Уралу, Кавказу, Закавказзя, Середньої Азії, Іран та південь Західного Сибіру. Акліматизований у США.
Поширений майже по всій території України, частіше на півдні.
Нічний вид. Зимують жуки (рідше личинки ІІІ віку) в ґрунті та підстилці. Парування та відкладання яєць (близько 60 за весь період життя) спостерігається навесні — початку літа. Розвиток личинок триває 2-3 місяці. Молоді жуки з'являються в серпні-вересні. Зустрічається в широколистяних та мішаних лісах, чагарниках, парках, рідше — в полезахисних смугах та садах, як на поверхні ґрунту, так і в кронах дерев. Зоофаг широкого профілю, але живиться переважно гусінню метеликів. Екологію цього виду вивчав та розробляв засоби використання його для захисту лісу О. І. Воронцов.
Тривале застосування пестицидів у лісах, вирубування дерев та чагарників призводять до зменшення природних місць перебування виду та його чисельності.
Занесено до Червоної книги Росії та Європейського Червоного списку. Охороняється у заповідниках та заказниках України. Розмноження проводилось в інсектаріях при інтродукції в Північну Америку.
Calosoma sycophanta là một loài bọ cánh cứng mặt đất bản địa châu Âu. Năm 1905, nó được du nhập vào New England để kiểm soát bướm đêm Gypsy. Loài này ăn nhiều loài sâu khác nhau ở giai đoạn ấu trùng và con lớn.
Ấu trùng
Con bọ
Ấu trùng Calosoma sycophanta ăn ấu trùng Lymantria dispar
Phương tiện liên quan tới Calosoma sycophanta tại Wikimedia Commons
Dữ liệu liên quan tới Calosoma sycophanta tại Wikispecies
Bài viết liên quan đến Bọ cánh cứng mặt đất (Carabidae) này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Calosoma sycophanta là một loài bọ cánh cứng mặt đất bản địa châu Âu. Năm 1905, nó được du nhập vào New England để kiểm soát bướm đêm Gypsy. Loài này ăn nhiều loài sâu khác nhau ở giai đoạn ấu trùng và con lớn.
Крупная жужелица, отличается яркими золотисто-сине-зелёными надкрыльями. Голова и переднеспинка тёмно-синие или сине-зелёные. Длина тела 21—35 мм.
Продолжительность жизни 2—4 года. Взрослые жуки зимуют в почве или подстилке. Спаривание и откладывание яиц происходит весной и в начале лета. Самки откладывают в почву от 100 до 650 яиц. Через 5—15 дней появляются личинки, которые к середине июля завершают развитие и окукливаются в почве на глубине 20—30 см. Молодые жуки выходят из куколок уже в августе—сентябре и здесь же, в куколочных колыбельках, остаются зимовать.
Очень активный хищник, охотится днём, питается гусеницами волнянок и шелкопрядов. За летний период один жук уничтожает 200—300 гусениц непарного шелкопряда, а личинка — около 60 гусениц и 15—20 куколок. В отличие от большинства видов данного рода, красотел обитает не на поверхности земли, а на деревьях. Он прекрасно лазает по стволам и тонким ветвям, охотясь за гусеницами. В отличие от большинства жужелиц хорошо летает.
Зона широколиственных лесов Европы, Передняя Азия, Кавказ, Афганистан, горы Средней Азии, Восточный Казахстан, Северо-Западный Китай, Северная Африка. По Южному Уралу проходит восточная граница ареала вида. В горы поднимается до высот 1500—2000 метров над уровнем моря.
Существует прямая зависимость численности от численности гусениц кольчатого и непарного шелкопрядов и других листогрызущих насекомых, служащих им пищей.
Занесён в Красную Книгу СССР, Красную Книгу России (II категория — вид с сокращающейся численностью), Красную книгу Украины. Внесён в Европейский Красный список. Охраняется в Ильменском заповеднике, Троицком заказнике, на территории «Санарский бор».
_(9078151523).jpg)
.jpg)
_(3979392683).jpg)
