La Sclerotinia fructigena o Monilinia fructigena és un fong paràsit dels fruiters que ataca les pomàcies i les drupàcies, sobretot afecta les branquetes i els fruits a diferència de la Sclerotinia cinerea, difícilment ataca les fulles. La forma conídica és la Monilia fructigena.
Sobre els branquillons provoca xancres amb emissió d'exsudat gomós. Sobre el fruit es desenvolupa una taca bruna qu es desenvolupa com un cercle marró i de color avellan format per les fructificacions dels conidis. El fruit queda "momificat" (perd l'estructura de la seva polpa i de la seva pèla) i roman enganxat a l'arbre o cau a terra.
Es fa amb fungicides anticriptogàmics i traient (enterrant o cremant) els fruits atacats especialment quan estan momificats.
La Sclerotinia fructigena o Monilinia fructigena és un fong paràsit dels fruiters que ataca les pomàcies i les drupàcies, sobretot afecta les branquetes i els fruits a diferència de la Sclerotinia cinerea, difícilment ataca les fulles. La forma conídica és la Monilia fructigena.
Monilinia fructigena is a plant pathogen in the fungus kingdom causing a fruit rot of apples, pears, plums, peaches and cherries.
Three Monilinia species cause brown rot of fruit (Monilinia laxa, Monilinia fructicola, Monilinia fructigena); Monilinia fructigena is found most commonly to cause brown rot in fruits of the Pome family and Rosaceae family.[1] The genus Monilinia could be viewed as divided into two sections, Disjunctoriae and Junctoriae; M. fructigena belongs to Junctoriae. These ‘sections’ are the resulting attempt to further differentiate Monilinia into two separate classifications based on morphology, the specialization of the pathogens’ hosts, and the biological process of infection. Belonging to the section Junctoriae entails possessing no disjunctor cells in between the mature spores contained in the conidial chains.[2] Differentiation in the laboratory of the three main Monilinia species can be quite difficult. In a report by De Cal and Melgarejo, it was demonstrated that the species can be differentiated through altering the light exposure to a long-wave UV light and dark cycle. Monilinia fructigena and Monilinia fructicola can be recognized from Monilinia laxa in this experiment, as M. laxa possesses a noticeably short distance from the conidia to the first germ tube branch. Furthermore, M. fructigena and M. fructicola can be individually distinguishable through measuring the maximum diametric growth rate of the culture. The maximum growth rate of M. fructigena was just 8 mm/2 days, whilst M. fructicola expanded its diameter by 20 mm after two days.[3] Conidia produced by Monilinia fructigena are noted to be dry spores, and are not discharged, but pulled away on currents of wind.[4] The conidiophores are short and unspecialized, and perform as a means to elevate the spore chains above infected tissues to provide better exposure to air currents. Except for the occasion of a desiccated infected fruit falling to the ground, peduncles and fruits carrying the pathogen are in the perfect place for further dispersal of airborne spores—in a tree, of course. Infection of fruits by M. fructigena can take place during all periods of development, from the fruitlet to the mature fruit.
When infection occurs during or shortly after pollination, asymptomatic growth of the pathogen allows the fruit to mature normally. However, as the fruit ripens, small circular brown spots begin developing and quickly rotting on the flesh's surface; given plenty of moisture, conidial pustules develop on the infected areas. On mature infected fruits, brown rot spreads quickly throughout the fruit as a brown decay of the flesh. In areas/climates with high relative humidity, conidial tufts appear at the surface of the fruit; when RH is low, the fruit simply desiccates. Fruit rot caused by the brown rot pathogen Monilinia fructigena is a notorious ailment found in Malus domestica—the apple tree—with the fungus occasionally spreading from the infected fruit to the branches, causing cankering. With apple infections, a varying symptom can occur within the fruits, causing what is commonly known as “black apple”. This symptom entails the color of the rot changing from brown to a deep shade of black. The apple skin remains shiny and unbroken, and shrinkage of the actual tissue does not occur until later in development, where it often rots quickly in storage. Fruit rot is commonly found on apples, pears, and plums, but is less often found within peaches, nectarines, or apricots.[5]
Within the short span of several days, the entire ripe fruit is rotten and rife with conidial tufts and/or vegetative growth of mycelium. When relative humidity surrounding the fruit is low, conidial tufts and mycelium do not develop. After dropping in a mummified form to the ground, the pathogen overwinters, eventually sending up apothecia to produce the wind-carried ascospores that arrive on new plant tissues. Fallen infected tissues that possess sufficient moisture to undergo the sporulation process often provide a source of secondary inoculation. Under the right conditions, mycelial growth takes place, forming a hardened sclerotia sphere-shape around the core or seed of the fruit. As this mycelial/stroma growth is taking place, the outside of the fruit rots away. The resulting germination utilizes a third type of spore called a “microconidia” that acts as a spermatia in sexual reproduction. Roberts and Dunegan postulated that the means of aerial distribution of conidia resulted in widespread transportation to new hosts, while rain performs well as a means of washing the conidia into more favorable conditions. Conidia are not the only primary way Monilinia fructigena has been observed to be propagated in nature. There are numerous insects, such as wasps, beetles, flies, and butterflies that have been recognized as vectors of Monilinia spp. Birds wounding the tree or its fruits have been identified as possible wound-causing agents that allow the fungus to enter the host.[6]
In a study conducted over a period of four years by Holb and Scherm (2007), it was reasonably concluded that the use of integrated management along with inorganic insecticides attributed a lower infection rate (6.4%) than plots using just organic insecticides (20.1%).[7] With Monilinia fructigena, it is important to note that primary infection of the pathogen occurs through wounds; vector control may be a more logical route of attempting to control the fungus.[8] It was also found that certain fungicides—namely pyraclostrobin and boscalid—applied after spring bloom were effective against Monilinia fructigena as a means of combating primary infection.[9] Conidia produced by Monilinia fructigena are also spread by the wind in times of high temperatures and low relative humidity; conidia can also be spread by rain drops. When spores are spread by rain dislodging the conidia, the added water also provides a supply of moisture for germination and mycelial development.[10]
.jpg)
Monilinia fructigena is a plant pathogen in the fungus kingdom causing a fruit rot of apples, pears, plums, peaches and cherries.
Monilinia fructigena est une espèce de champignons ascomycètes de la famille des Sclerotiniaceae. Le stade anamorphe de cette espèce est Monilia fructigena. Ce champignon est l'un des agents responsables d'une maladie cryptogamique, la Moniliose des arbres fruitiers.
Selon Catalogue of Life (21 septembre 2014)[1]
L'aire de répartition de Molinilia fructigena comprend l'ensemble de l'Europe, y compris la Scandinavie et la Russie, ainsi que le Moyen-Orient, l'Afrique du Nord et l'Inde[2].
Ce champignon a également été signalé aux États-Unis en 1979 dans un verger de poiriers du Maryland, mais cette infection localisée a été depuis éradiquée. Un autre signalement au Japon a été reconnu erroné et réattribué à l'espèce voisine, Monilia polystroma (anamorphe)[2],[3].
De nombreux pays, en particulier les États-Unis, le Canada, l'Australie et la Nouvelle-Zélande, on placé cet organisme nuisible en quarantaine. Le risque d'introduction est lié surtout au commerce international des fruits, mais l'introduction par les particuliers d'arbres ou de scions, qui peuvent avoir des rameaux infectés, présente un risque important de contamination directe des vergers[4].
La gamme des plantes hôtes de Molinilia fructigena comprend la plupart des espèces de la famille des Rosaceae, mais les hôtes principaux sont d'abord les arbres fruitiers à noyau ou à pépins. Les principales cultures commerciales concernées sont les abricotiers (Prunus armeniaca), cerisiers [Prunus], cognassiers (Cydonia oblonga), poiriers (Pyrus communis), pommiers (Malus domestica), pêchers et nectariniers (Prunus persica), pruniers (Prunus domestica).
De nombreuses autres espèces de plantes peuvent aussi être attaquées, par exemple le fraisier, le rosier, la tomate, le piment, la vigne, le rhododendron, le goyavier, le figuier, etc. Certains hôtes sauvages peuvent servir de réservoir d'inoculum s'ils croissent à proximité des vergers[2].
Monilinia fructigena est une espèce de champignons ascomycètes de la famille des Sclerotiniaceae. Le stade anamorphe de cette espèce est Monilia fructigena. Ce champignon est l'un des agents responsables d'une maladie cryptogamique, la Moniliose des arbres fruitiers.
La Monilinia fructigena o Sclerotinia fructigena è un Ascomicete parassita degli alberi da frutto che attacca prevalentemente le pomacee, e meno frequentemente le drupacee, più frequentemente colpite da M.laxa. Colpisce quasi esclusivamente i frutti: a differenza di Monilinia laxa infatti, colpisce difficilmente le foglie e i rami. La forma ascofora teleomorfa Monilinia, i cui corpi fruttiferi sono rappresentati da apoteci, è da considerarsi molto rara, pertanto le infezioni primarie avvengono generalmente per via conidica e sono da imputarsi alla sporulazione agamica primaverile su ammassi stromatici ben adesi alla superficie delle mummie.
Sui frutti, a partire dal punto di entrata del patogeno, si sviluppa un marciume deliquescente di colore bruno, sul quale successivamente si sviluppano le sporulazioni conidiche tipicamente disposte in circoli concentrici, riconoscibili da quelle grigie di Monilia laxa per il colore ocraceo. Il frutto colpito tende a disidratarsi e, con il passare del tempo, a mummificarsi; il frutto mummificato generalmente permane sui rami anche dopo la filloptosi autunnale.
La patologia, pur presentando un quadro sintomatologico diverso (i frutti si presentano anneriti e le sporulazioni sono alquanto rare), può manifestarsi anche durante il periodo di immagazzinamento dei frutti.
Sono da prevedere trattamenti a base di fungicidi sistemici durante il periodo estivo; i trattamenti contro la Ticchiolatura possono avere un effetto inibente verso lo sviluppo della malattia ma, nel caso in cui si assista ad una vera e propria epidemia, potrebbero mostrarsi insufficienti. Inoltre è consigliabile, laddove sia possibile ed economicamente sostenibile, la rimozione e l'interramento dei frutti mummificati al fine di ridurre l'inoculo presente.
La Monilinia fructigena o Sclerotinia fructigena è un Ascomicete parassita degli alberi da frutto che attacca prevalentemente le pomacee, e meno frequentemente le drupacee, più frequentemente colpite da M.laxa. Colpisce quasi esclusivamente i frutti: a differenza di Monilinia laxa infatti, colpisce difficilmente le foglie e i rami. La forma ascofora teleomorfa Monilinia, i cui corpi fruttiferi sono rappresentati da apoteci, è da considerarsi molto rara, pertanto le infezioni primarie avvengono generalmente per via conidica e sono da imputarsi alla sporulazione agamica primaverile su ammassi stromatici ben adesi alla superficie delle mummie.
Het appelrotkelkje (Sclerotinia fructigena) is een zwam uit de familie van de Sclerotiniaceae. De soort parasiteert op vruchten zoals de appel en de peer. De Species Fungorum database gebruikt echter Monilinia fructicola (G. Winter) Honey 1928 als geldige naam.
De soort is minder dan 1 centimeter lang waardoor niet alle kenmerken met het blote oog waargenomen kunnen worden. De soort heeft een vruchtlichaam dat lang gesteeld is en een diameter van tussen de 3 en 6 millimeter heeft. De binnenkant van het vruchtlichaam heeft een gladde textuur en is grijs tot geelbruin gekleurd en de buitenkant van het vruchtlichaam heeft tevens een grijs tot geelbruine kleur. De steel heeft een geelbruine kleur.
Het appelrotkelkje (Sclerotinia fructigena) is een zwam uit de familie van de Sclerotiniaceae. De soort parasiteert op vruchten zoals de appel en de peer. De Species Fungorum database gebruikt echter Monilinia fructicola (G. Winter) Honey 1928 als geldige naam.
Paciornica owocowa (Monilinia fructigena Honey) – gatunek grzybów z rodziny twardnicowatych (Sclerotiniaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Monilinia, Sclerotiniaceae, Helotiales, Leotiomycetidae, Leotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi [1].
Nazwa polska według M.A. Chmiel[3].
Przezimowuje w pseudosklerocjach na porażonych pędach rośliny oraz w mumiach owoców. Wiosną tworzą się na nich sporodochia; na owocach częściej niż na pędach. W sporodochiach wytwarzane są bezpłciowo duże ilości zarodników konidialnych. Mają elipsoidalny kształt, są bezbarwne, jednokomórkowe, o rozmiarach 12–34 × 9–15 μm. W ciągu lata powstaje ich wiele generacji. Konidia te dokonują infekcji pierwotnej na owocach i pędach roślin. Do owoców wnikają przez uszkodzenia skórki oraz przez przetchlinki, do pędów przez uszkodzenia spowodowane np. przez owady. Na zaatakowanych pędach i owocach z konidiów rozwija się grzybnia. Ta na owocach znów wytwarza sporodochia, a w nich konidia, które dokonują infekcji wtórnej[4].
Rozmnażanie płciowe występuje rzadko i nie odgrywa większej roli w szerzeniu się choroby. Na mumiach, które przynajmniej dwukrotnie przetrwały zimę pojawiają się na krótkim trzonku owocniki typu apotecjum. Mają miseczkowaty kształt i średnicę 4-12 mm. Powstają w nich jednokomórkowe, jajowate askospory o rozmiarach 5–7 × 9–12 μm[4].
Roślina pasożytnicza powodująca duże szkody w sadach. Atakuje głównie jabłonie i grusze, powodując chorobę zwaną brunatną zgnilizną drzew ziarnkowych. Objawy pojawiają się głównie na owocach, ale w czasie dużej wilgotności powietrza (długotrwałe deszcze) następuje porażenie także kwiatów, pędów i gałęzi. Porażone pędy i gałęzie zamierają[4]. M. fructigena atakuje także ponad 40 innych gatunków roślin. Ważniejsze z nich to: morela, czereśnia, wiśnia, śliwa, brzoskwinia[5]. Na roślinach tych wywołuje chorobę zwaną brunatną zgnilizną drzew pestkowych (chorobę tę wywołuje także inny gatunek – paciornica pestkowcowa Monilinia laxa)[4].
Trudna do odróżnienia jest paciornica pestkowcowa (Monilia laxa), która również wywołuje brunatną zgniliznę drzew owocowych. Choroba wywołana przez Monilina laxa najostrzejszy przebieg ma na wiśniach, ale grzyb ten atakuje także śliwy, czereśnie, morele i inne. Najłatwiej gatunki te odróżnić po roślinie, na której występują, objawach jakie wywołują i sposobie rozwoju choroby. W praktyce sadowniczej rozróżnienie tych gatunków nie jest jednak konieczne, gdyż metody ich zwalczania są identyczne[4]. Bardzo podobne morfologicznie są także Monilinia polystroma i Monilinia yunnanensis. Ich odróżnienie jest trudne i często daje niejednoznaczny wynik. Mikroskopowo gatunki te różnią się nieznacznie budową zarodników, średnicą i długością strzępek. Central Science Laboratories (CSL), York w Wielkiej Brytanii opracowało molekularne metody ich rozróżnienia[6].
Paciornica owocowa (Monilinia fructigena Honey) – gatunek grzybów z rodziny twardnicowatych (Sclerotiniaceae).
