Su Karatavuğugiller

Els cínclids són una família d'ocells passeriformes que comprèn cinc espècies, l'única europea de les quals és la merla d'aigua (Cinclus cinclus).

Morfologia

• Mida petita (17-20 cm).
• Plomatge dens.
• Ales relativament curtes però molt musculades per poder nedar sota l'aigua.
• Ulls adaptats per a millorar la visió subaquàtica.

Reproducció

La incubació dels ous s'allarga durant un període de 16-17 dies i els pollets són alimentats per tots progenitors. Poden efectuar dues postes el mateix any.

Alimentació

Mengen invertebrats com ara larves, ous de peixos i peixets. mol·luscs i crustacis també són consumits, especialment a l'hivern quan les larves d'insectes són escasses.

Hàbitat

Habiten vora els rius i torrents d'aigües ràpides.

Distribució geogràfica

Viuen al Marroc (només a la serralada de l'Atles), Euràsia i l'Amèrica occidental.

Costums

Tenen molta habilitat per a nedar sota l'aigua. A més, la seua sang té una alta concentració d'hemoglobina per a emmagatzemar més oxigen i poder romandre sota l'aigua fins a 30 segons.^[1]

Conservació

Els cínclids es veuen afectats per la pol·lució i per l'acidificació i terbolesa causades per l'erosió del sòl. A més, la creació d'embassaments i canals pot degradar i destruir el seu hàbitat natural.^[1]

D'altra banda, són objecte de persecució per part dels humans per diverses raons: a la serralada de l'Atles són caçats per les seues suposades propietats afrodisíaques i, en certes àrees d'Escòcia i Alemanya fins a començaments del segle XX, també eren caçats perquè hom creia que s'alimentaven d'ous de salmònids.^[1]

Tot i així, l'estat de conservació de les diferents espècies de cínclids no és preocupant llevat de Cinclus schulzi que forma poblacions petites i fragmentades a Sud-amèrica, especialment a l'Argentina a causa de la gestió de les conques fluvials.^[2]

Llista d'espècies

Aquest gènere està format per 5 espècies:

• Merla d'aigua (Cinclus cinclus).
• Merla d'aigua americana (Cinclus mexicanus).
• Merla d'aigua bruna (Cinclus pallasii).
• Merla d'aigua de cap blanc (Cinclus leucocephalus).
• Merla d'aigua de gola taronja (Cinclus schulzii).

Referències

Enllaços externs

• Els cínclids a la UICN. (anglès)
• Els cínclids a l'Enciclopèdia Catalana. (català)
• Els cínclids a l'Animal Diversity Web. (anglès)
• Vídeos i informació diversa de cínclids. (anglès)
• Informació sobre les cinc espècies de cínclids. (francès) i (anglès)
• Vídeos de cínclids en llur hàbitat natural. (anglès)
• Enregistraments sonors de cínclids. (anglès)
• Taxonomia dels cínclids. (anglès)

Os cinclidos (scientificament, en latín, Cinclidae) son una familia d'aus adintro d'a orden d'as paseriformes, en a superfamilia Muscicapoidea de paixaros mayoritariament insectivoros. Se i clasifica un solo chenero, Cinclus, con cinco especies^[1] que habitan en America, Asia y Europa.^[2]

Caracteristicas

Son paixaros (Passeriformes) adaptaus a la vida en habitats aquaticos, pus pueden nadar emplegando as alas pa empuchar-se y se capuzan en l'augua con facilidat.^[2] Tienen una glandula uropichial muit productiva, que emplegan pa acetar-se as plumas, y una mimbrana nictitant en os uellos pa guardar-los de l'augua.

S'alimentan d'insectos y atros invertebraus que capturan en a superficie de l'augua y debaixo. Se posan alto d'as penyas y os ruellos pa albirar o contorno, detectar depredadors u intrusos en o suyo territorio, y pa cantar. Fan a vida enterament en as riberas de corsos d'augua rapidos y lempidos y fan o suyo niedo entre as penyas, entre as venas d'os árbols en os sotos u mesmo en construccions humanas, como puents y paretons, a cantos de l'augua. Os niedos son fetos de molsa y branquetas tiernas de hierba, tot aprofitando bell forau.^[2]

Referencias

Водните косови (науч. Cinclidae) се фамилија птици со единствен род Cinclus (водни косови) и пет вида. Специфични се по тоа што иако личат на дроздовите, и иако немаат пловни мрежички на стапалата, тие имаат способност да пливаат и нуркаат.

Опис

Распространетост

C. pallasii

Водните косови се мали, набиени птици со кратка опашка, кратки крилја и силни нозе. Обично се темнокафеави, речиси црни, или кафеаво-бели; единствено Cinclus schulzi има кафеаво перје со црвеникава боја на грлото. Овие птици се долги меѓу 14 и 22 см и тежат од 40 до 90 грама, а мажјаците се поголеми од женките. Нивните кратки крилја прооизведуваат препознатлив зуечки звук кога летаат.^[1][2][3]

Распространетост и живеалиште

Живеалиштето на водните косови се местата со слатководни и повисоки предели на Европа, Азија и Америка. Во Африка живеат само во планините. Живеат крај бреговите на брзите планински реки со студена вода, но во текот на сезоната на парење ги посетуваат и бреговите на езерата и морињата. ^[2]

Cinclus leucocephalus

Cinclus mexicanus

Cinclus schulzi

Прилагоденост

За разлика од многу водни птици, водните косови се градени како копнените птици (ножните прсти не им се поврзани со пловни кожички), но имаат некои морфолошки и физиолошки прилагодувања кон животната средина. Нивните крилја се кратки, но многу мускулести, па можат да ги користат за пливање под вода. Имаат густо перје со голема тртна жлезда, чија течност ги прави пердувите водоотпорни. Релативно долгите нозе и острите канџи им овозможуваат да се држат за камењата во брзата вода. Очите им се со добро развиен мускул за фокусирање што им овозможува да ја сменат свиеноста на леќата и да го подобрат видот под вода.^[4] Имаат капаци на ноздрите што спречува влегување вода во носниците. Нивната крв има висока концентрација на хемоглобин, што им овозможува складирање повеќе кислород во крвта отколку кај копнените птици, а им овозможува да останат под вода барем 30 секунди. ^[2]

Однесување

Исхрана

Водните косови ловат мали животни на бреговите на слатководните брзи реки и потоци. Стојат на камен и ловат од работ на водата, но често, исто така, цврсто се држат за камењата и одат делумно или целосно пикнати под вода. Под водата го бараат својот плен меѓу камењата. Исхраната се состои од без’рбетници, мали риби и икри, како и школки, особено зимно време кога ларвите на инсектите се помалку достапни.^[2]

Размножување

Водните косови се размножуваат крај бреговите на реките во поврзани низови. На својата територијата, која ја бранат од другите косови, парот мора да има погодно место за гнездо и одмор, но главен услов за должината на територијата е достапноста на храна за родителите и младенчињата. Затоа, територијата може да биде долга од 300 до повеќе од 2.500 метри.^[2]

Гнездата обично се големи, топчести и вдлабнати, направени од мов, а внатре послани со тревки и коренчиња. Од страната имаат влез. Ги градат на скришно место во близина на водата. Може да бидат во пукнатина, цевка, под мост и сл. Многу ретко го прават гнездото на дрво.^[2]

Вообичаената големина на леглото на северните видови е 4-5 јајца; а големината на јужните не е позната, но се претпоставува дека Cinclus schulzi несе 2 јајца.^[5] Инкубацијата трае 16-17 дена, а пилињата се раѓаат голи, па женката ги грее во наредните 12-13 дена. Обата родитела ги хранат, а оперјувањето трае 20-24 дена. Младенчињата стануваат независни неколку недели по напуштањето на гнездото. Може да имаат и второ легло, ако условите тоа им го овозможуваат.^[2]

Комуникација

Водните косови се огласуваат со гласни звуци со висока фреквенција, слично на останатите птици што живеат крај брзи реки. Фреквенцијата се движи од 4,0 до 6,5 kHz, многу над границата од 2.^[6] Овие птици често комуницираат и визуелно со своите карактеристични движења, како и со често трепкање, покажувајќи ги горните бели очни капаци, со што го привлекуваат партнерот или ги бркаат противниците.^[4][7]

Опстанок

Водните косови се целосно зависни од брзите реки со чиста вода, изобилството храна и сигурните места за гнездење. Може да ги загрози сè што има врска со водата, загадувањето, изградбата на браните и сл.^[2]

Понекогаш луѓето ги ловат или ги убиваат на друг начин од разни причини. Така, популацијата на обичниот воден кос на Кипар целосно изумрела. Во некои делови на Шкотска и Германија до почетокот на 20 век луѓето ги ловеле зашто сметале дека тие ја намалуваат бројноста на риби, бидејќи ја јадат нивната икра. ^[2]

Иако локално може да бидат загрозени, статусот на вкупната популација е со најмала загриженост.^[8]

Видови

• Cinclus cinclus - Воден кос
• Cinclus pallasii
• Cinclus mexicanus
• Cinclus leucocephalus
• Cinclus schulzi

Наводи

• Mullarney, Svensson, Zetterstrom, Grant, Collins Bird Guide ISBN 0-00-219728-6

white-throated dipper

brown dipper

American dipper

white-capped dipper

rufous-throated dipper

Turdidae

Dippers are members of the genus Cinclus in the bird family Cinclidae, so-called because of their bobbing or dipping movements. They are unique among passerines for their ability to dive and swim underwater.

Taxonomy

The genus Cinclus was introduced by the German naturalist Moritz Balthasar Borkhausen in 1797 with the white-throated dipper (Cinclus cinclus) as the type species.^[2][3] The name cinclus is from the Ancient Greek word kinklos that was used to describe small tail-wagging birds that resided near water.^[4]

Cinclus is the only genus in the family Cinclidae. The white-throated dipper and American dipper are also known in Britain and America, respectively, as the water ouzel (sometimes spelt "ousel") – ouzel originally meant the only distantly related but superficially similar Eurasian blackbird (Old English osle). Ouzel also survives as the name of a relative of the blackbird, the ring ouzel.^[5]

The genus contains five species:^[6]

• White-throated dipper or European dipper, Cinclus cinclus
• Brown dipper Cinclus pallasii
• American dipper Cinclus mexicanus
• White-capped dipper Cinclus leucocephalus
• Rufous-throated dipper Cinclus schulzii

A 2002 molecular phylogenetic study of the dippers looked at the DNA sequences of two mitochondrial genes. It found that the Eurasian white-throated dipper and brown dipper are sister species as are the South American white-capped dipper and rufous-throated dipper. The study also showed that the dipper family, Cinclidae, is most closely related to the thrush family, Turdidae.^[1]

Description

White-throated dipper (C. cinclus)

Dippers are small, chunky, stout, short-tailed, short-winged, strong-legged birds. The different species are generally dark brown (sometimes nearly black), or brown and white in colour, apart from the rufous-throated dipper, which is brown with a reddish-brown throat patch. Sizes range from 14–22 cm (5.5–8.7 in) in length and 40–90 g (1.4–3.2 oz) in weight, with males larger than females. Their short wings give them a distinctive whirring flight.^[7][8][9] They have a characteristic bobbing motion when perched beside the water, giving them their name. While under water, they are covered by a thin, silvery film of air, due to small bubbles being trapped on the surface of the plumage.^[8]

Distribution and habitat

Dippers are found in suitable freshwater habitats in the highlands of the Americas, Europe and Asia. In Africa they are only found in the Atlas Mountains of Morocco. They inhabit the banks of fast-moving upland rivers with cold, clear waters, though, outside the breeding season, they may visit lake shores and sea coasts.^[8]

Adaptations

Unlike many water birds, dippers are generally similar in form to many terrestrial birds (for example, they do not have webbed feet), but they do have some morphological and physiological adaptations to their aquatic habits. They have evolved solid bones to reduce their buoyancy,^[10] and their wings are relatively short but strongly muscled, enabling them to be used as flippers underwater. The plumage is dense with a large preen gland for waterproofing their feathers. Relatively long legs and sharp claws enable them to hold on to rocks in swift water. Their eyes have well-developed focus muscles that can change the curvature of the lens to enhance underwater vision.^[11] They have nasal flaps to prevent water entering their nostrils.^[12]

The high haemoglobin concentration in their blood gives them a capacity to store oxygen greater than that of other birds, allowing them to remain underwater for 30 seconds or more,^[8] whilst their basal metabolic rate is approximately one-third slower than typical terrestrial passerines of similar mass.^[13] One small population wintering at a hot spring in Suntar-Khayata Mountains of Siberia feeds underwater when air temperatures drop below −55 °C (−67 °F).^[14]

Behaviour

Food

Dippers forage for small animal prey in and along the margins of fast-flowing freshwater streams and rivers. They perch on rocks and feed at the edge of the water, but they often also grip the rocks firmly and walk down them beneath the water until partly or wholly submerged. They then search underwater for prey between and beneath stones and debris; they can also swim with their wings. The two South American species swim and dive less often than the three northern ones.^[15] Their prey consists primarily of invertebrates such as the nymphs or larvae of mayflies, blackflies, stoneflies and caddisflies, as well as small fish and fish eggs. Molluscs and crustaceans are also consumed, especially in winter when insect larvae are less available.^[8]

Breeding

Linear breeding territories are established by pairs of dippers along suitable rivers, and maintained against incursion by other dippers. Within their territory the pair must have a good nest site and roost sites, but the main factor affecting the length of the territory is the availability of sufficient food to feed themselves and their broods. Consequently, the length of a territory may vary from about 300 metres (1,000 feet) to over 2,500 metres (8,200 feet).^[8]

Dipper nests are usually large, round, domed structures made of moss, with an internal cup of grass and rootlets, and a side entrance hole. They are often built in confined spaces over, or close to, running water. The site may be on a ledge or bank, in a crevice or drainpipe, or beneath a bridge. Tree sites are rare.^[8]

The usual clutch-size of the three northern dipper species is four or five; those of the South American species is not well known, though some evidence suggests that of the rufous-throated dipper is two.^[16] The incubation period of 16 or 17 days is followed by the hatching of altricial young which are brooded by the female alone for the next 12 to 13 days. The nestlings are fed by both parents and the whole fledging period is about 20–24 days. Young dippers usually become independent of their parents within a couple of weeks of leaving the nest. Dippers may raise second broods if conditions allow.^[8] The maximum recorded age from ring-recovery data of a white-throated dipper is 10 years and 7 months for a bird ringed in Finland.^[17] The maximum age for an American dipper is 8 years and 1 month for a bird ringed and recovered in South Dakota.^[18]

Communication

Dippers' calls are loud and high-pitched, being similar to calls made by other birds on fast rivers; the call frequencies lying within a narrow range of 4.0–6.5 kHz, well above the torrent noise frequency of maximum 2 kHz.^[19] Dippers also communicate visually by their characteristic dipping or bobbing movements, as well as by blinking rapidly to expose the white feathers on their upper eyelids as a series of white flashes in courtship and threat displays.^[11]

Conservation

The rufous-throated dipper is considered Vulnerable by the IUCN

Dippers are completely dependent on fast-flowing rivers with clear water, accessible food and secure nest-sites. They may be threatened by anything that affects these needs such as water pollution, acidification and turbidity caused by erosion. River regulation through the creation of dams and reservoirs, as well as channelization, can degrade and destroy dipper habitat.^[8]

Dippers are also sometimes hunted or otherwise persecuted by humans for various reasons. The Cyprus race of the white-throated dipper is extinct. In the Atlas Mountains dippers are claimed to have aphrodisiacal properties. In parts of Scotland and Germany, until the beginning of the 20th century, bounties were paid for killing dippers because of a misguided perception that they were detrimental to fish stocks through predation on the eggs and fry of salmonids.^[8]

Despite threats to local populations, the conservation status of most dipper species is considered to be of least concern. The one exception, the rufous-throated dipper, is classified as vulnerable because of its small, fragmented and declining population which is threatened, especially in Argentina, by changes in river management.^[20]

References

La Cinkledoj (Cinclidae) estas familio el la ordo de la Paseroformaj birdoj (Passeriformes), subordo kantbirdoj (Passeres). En tiu familio ekzistas nur unu sola genro kun 5 specioj. Cinkledoj estas la sola familio el la paseroformaj birdoj, kiuj estas adaptitaj al la vivo ĉe tre fluantaj akvoj kaj kiuj tie elturniĝas lertege.

Ilia nutraĵo konsistas el akvo-insektoj, kiujn ili serĉas aŭ mergiĝante aŭ kurante sur la grundo de malprofundaj torentoj. Ofte oni vidas la cinklon staranta sur ŝtono meze de rivero kaj baskulanta. De tie ĝi saltas sur la akvosurfacon, turnas sin plurfoje cirkloforme kaj subite formerĝiĝas. Cinklo, naĝanta sur la akvosurfaco, unuamomente aspektas kiel birdo misfortune falinta en akvon.

Cinkledoj flugas rapide kaj rektlinie kaj plej ofte etdistance super la akvo.

Preskaŭ la tutan jaron oni povas aŭdi la birdon kanti, ankaŭ en sunaj vintrotagoj. Maskloj kaj inoj kantas krude, pepadante kaj kun trilaj kaj gratantaj sonoj. Ofte oni preteraŭdas la kantadon pro la konstanta akvomuĝado.

La cinkledoj bezonas rapide fluantan riveron aŭ rojon; kelkregione ili tamen reproduktiĝas en vilaĝoj aŭ eĉ en urboj. En la montaro oni trovis reproduktantajn parojn ĝis en la alto de 2000 m. En la vintra duonjaro ili ofte vagadas kaj tiam ili estas troveblaj ankaŭ ĉe malrapide fluantaj riveroj kaj ĉe lagoj.

Ilia granda, tegmentita elmuska nesto havas enirejon je sia flanko, kaj plej ofte estas konstruita je riverborda deklivo, sub ponto, en rokfendo aŭ en speciala nestoskatolo.

La Cinklo estas la Nacia Birdo de Norvegio.

Genroj kaj specioj laŭ taksonomia ordo

• Cinkledoj (Cinclidae)
  • Cinklo (Cinclus)
    • Cinklo aŭ Eŭropa cinklo (Cinclus cinclus)
    • Bruna cinklo (Cinclus pallasii)
    • Nordamerika cinklo (Cinclus mexicanus)
    • Blankakapa cinklo (Cinclus leucocephalus)
    • Rustgorĝa cinklo (Cinclus schulzi)

Aspekto

Eŭrazia cinklo, C. cinclus

Cinkloj estas malgrandaj, fortikaj, mallongvostaj, mallongflugilaj, kun fortaj gamboj. La diferencaj specioj estas ĝenerale malhelbrunaj (foje preskaŭ nigraj), aŭ brunaj kaj blankaj, escepte la Rustgorĝa cinklo, kiu estas bruna kun ruĝecbruna gorĝomakulo. La grandoj de la specioj gamas el 14 al 22 cm longe kaj el 40 al 90 g peze, kaj maskloj estas pli grandaj ol inoj. Ties mallongaj flugiloj kaŭzas zuman karakteran flugmanieron.^[1][2][3]

Distribuado kaj habitato

Cinkloj troviĝas en taŭgaj habitatoj de fluanta akvo en altaj teroj de Ameriko, Eŭropo kaj Azio. En Afriko ili troviĝas nur en la Atlasa Montaro de Maroko. Ili loĝas la bordojn de altaj rapidaj riveroj aŭ torentoj de malvarma, klara akvo, sed for de la reprodukta sezono, ili povas viziti lagobordojn kaj marbordojn.^[2]

Adaptado

Malkiel multaj akvobirdoj, cinkloj estas ĝenerale similaj laŭ formo al multaj terbirdoj (ekzemple ili ne havas retajn piedojn), sed ili havas kelkan morfologian kaj fiziologian adaptadon al la akvaj kutimoj. La flugiloj estas relative mallongaj sed forte muskolaj, permesante ilin uzi tiujn kiel naĝiloj subakve. Ili havas densan plumaron kaj povan oleoglandon por akvoprotekti siajn plumojn. La okuloj havas bone disvolvigitajn fokusmuskolojn kiuj povas ŝanĝi la kurbecon de la lenso por plibonigi sian subakvan vidkapablon.^[4] Ili havas nazŝtopilojn por eviti ke la akvo eniru siajn naztruojn. La sango havas altan koncentrigon de hemoglobino, permesante pli grandan kapablon stoki oksigenon ol al terbirdoj, kaj permesante ilin resti subakve dum almenaŭ 30 sekundoj.^[2]

Kutimaro

Manĝo

Cinkloj manĝas etajn animalojn predatajn en kaj laŭlonge de bordoj de freŝakvaj rojoj kaj riveroj. Illi ripozas sur rokoj kaj manĝas borde de akvo, sed ili ofte firmiĝas sur roke kaj piediras parte aŭ tute merĝitaj. Ili tiam serĉas subakve predojn inter kaj sub ŝtonoj kaj restaĵoj; ili povas ankaŭ naĝi per siaj flugiloj. La du sudamerikaj specioj naĝas kaj plonĝas malpli ofte ol la tri nordaj specioj.^[5] La predaĵo konsistas ĉefe el senvertebruloj kiaj nimfoj aŭ larvoj de Efemeroj, Simuliedoj, Plekopteroj kaj Trikopteroj, tiel kiel etaj fiŝovoj. Ili manĝas ankaŭ moluskojn kaj krustulojn, ĉefe vintre kiam insektolarvoj estas malpli disponeblaj.^[2]

Reproduktado

Reproduktaj teritorioj estas konsiderataj de paroj de cinkloj laŭlonge de taŭgaj riveroj kaj defenditaj kontraŭ entrudoj de aliaj cinkloj. Ene de la teritorio la paro devas havi bonan nestolokon kaj ripozejojn, sed la ĉefa faktoro por la longo de la teritorio estas la disponeblo de sufiĉa manĝo por ili kaj ties idaroj. Sekve la longo de teritorio povas varii el ĉirkaŭ 300 m ĝis 2500 m.^[2]

Cinklonestoj estas kutime grandaj, rondaj, kupolaj strukturoj faritaj el musko, kun interna taso el herberoj kaj radiketoj kaj flanka enirtruo. Ili estas ofte konstruitaj en fermitaj spacoj super, aŭ ĉe, fluanta akvo. La loko povas esti bordo, fendo aŭ sub tubo aŭ ponto. Arbolokoj estas raraj.^[2]

La kutima ovodemetado de la tri nordaj cinklospecioj estas de 4-5 ovoj; tiu de la sudaj specioj ne estas bone konata, kvankam indicoj sugestas ke tiu de la Rustgorĝa cinklo estas de 2 ovoj.^[6] La kovado daŭras 16-17 tagojn kaj la zorgo de la idaro faras nur la ino dum la venontaj 12-13 tagoj. Ambaŭ gepatroj manĝigas la idojn dum ĉirkaŭ 20-24 tagoj. Cinklidoj kutime sendependiĝas de la gepatroj du semajnojn post elnestiĝo. Cinkloj povas fari duan ovodemetadon, se tion permesas la kondiĉoj.^[2]

Komunikado

La alvokoj de cinkloj estas laŭtaj kaj altatonaj, similaj al alvokoj fare de aliaj birdoj de rapidaj riveroj; la sonfrekvenco varias ene de mallarĝa gamo de 4.0-6.5 kHz, super la frekvenco de la torento de <2 kHz. ^[7] Cinkloj komunikiĝas ankaŭ pervide per sia karakteraj movoj por subiĝi aŭ kliniĝi, krom per rapida palpebrumado por montri siajn palajn suprajn palpebrojn kiel serio de blankaj ekbriloj dum pariĝadaj kaj minacaj ceremonioj.^[4][8]

Konservado

Cinkloj komplete dependas el rapidfluantaj riveroj kun klara akvo, atingebla manĝo kaj sekuraj nestolokoj. Ili povas esti minacataj de io ajn kiu damaĝus tiujn necesojn kia akvopoluado, acidiĝo kaj malklariĝo kaŭzita de erozio. Riverregulado pro kreado de akvobaraĵoj kaj akvorezervujoj, krom riverkanalizado, povus degradi kaj detrui la habitaton de cinkloj.^[2]

Cinkloj estas foje ĉasataj aŭ persekutataj de homoj pro diversaj kialoj. La raso de Cipro de la Cinklo estas formortinta. En la Atlasa Montaro oni supozas, ke cinkloj estas afrodiziigaĵo. En areoj de Skotio kaj Germanio, ĝis la komenco de la 20a jarcento, oni pagis stipendiojn por mortigi cinklojn pro miskomprenata koncepto ke ili damaĝas fiŝarojn per predado de ovoj kaj idoj de Salmonedoj.^[2]

Spite minacoj al lokaj populacioj, la konservostatuso de plej parto de cinklospecioj estas konsiderata kiel Malplej Zorgiga. La ununura escepto, la Rustgorĝa cinklo, estas klasita kiel vundebla pro ties malgranda, fragmentata kaj malpliiĝanta populacio kiu estas minacata, ĉefe en Argentinio, pro ŝanĝoj en riverkontrolado.^[9]

Referencoj

1. ↑ Whistler, Hugh. (2007). Popular Handbook of Indian Birds. British Museum Natural History: Londono. 4a eldono. ISBN 1-4067-4576-6
2. ↑ ^{2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 2,8} Tyler, Stephanie J.; & Ormerod, Stephen J. (1994). The Dippers. Poyser: London. ISBN 0-85661-093-3
3. ↑ Robbins, C.S.; Bruun, B.; & Zim, H.S. (1966). Birds of North America. Western Publishing Company: New York.
4. ↑ ^{4,0 4,1} (1960) “Adaptations for amphibious vision in the Dipper (Cinclus mexicanus)”, J. Morphol. 107, p. 79–91. doi:10.1002/jmor.1051070106.
5. ↑ (1994) “The Yungas of Argentina: in search of Rufous-throated Dippers Cinclus schulzi)”, Cotinga 2, p. 38–41.
6. ↑ (1986) “First description of the nest and eggs of the Red-throated Dipper in northwestern Argentina”, Gerfaut 76, p. 63–66.
7. ↑ Martens, J. kaj Geduldig, G. "Acoustic adaptations of birds living close to Himalayan torrents", Proc. Int. 100 DO-G Meeting, paĝoj 123-131, Current Topics Avian Biol. 1990, Bonn
8. ↑ Creutz, G. (1966). Die Wasseramsel. A. Ziensen: Wittenburg Lutherstadt.
9. ↑ BirdLife International (2007) Species factsheet: Cinclus schulzi. Elŝutita el http://www.birdlife.org en 14/3/2008

• Mullarney, Svensson, Zetterstrom kaj Grant, Collins Bird Guide ISBN 0-00-219728-6

Los cínclidos (Cinclidae) son una familia de aves paseriformes conocidas vulgarmente como mirlos acuáticos. Sus hábitats incluyen ambientes acuáticos de América, Europa y Asia.

Comúnmente anidan en salientes rocosos de riveras altas de ríos de corriente rápida, aunque algunos hacen nido cerca de lagos poco profundos. Tienen un plumaje denso con un abrigo de plumón debajo, una avanzada membrana nictitante ocular y una glándula uropigial grande para impermeabilizar su plumaje. Su sangre puede acumular más oxígeno que en otras aves paseriformes ^{[cita requerida]} lo que les permite permanecer bajo el agua hasta por 10 segundos. Estas adaptaciones les permiten sumergirse y caminar sobre el fondo fluvial para alimentarse de larvas de insectos. Tienen aproximadamente 20 cm de largo, con colas y alas cortas y se parecen a los trogloditas, aunque no hay un parentesco claro.

Cinclus es el único género de la familia Cinclidae.

Especies

Se reconocen las siguientes especies:^[1]​

• Cinclus cinclus. Mirlo acuático europeo.
• Cinclus pallasii. Mirlo acuático pardo.
• Cinclus mexicanus. Mirlo acuático norteamericano.
• Cinclus leucocephalus. Mirlo acuático coroniblanco.
• Cinclus schulzi. Mirlo acuático gorgirrufo.

Referencias

• Mullarney, Svensson, Zetterstrom and Grant, Collins Bird Guide ISBN 0-00-219728-6

Cicnclidae Passeriformes ordenako eta Cinclus generoako hegazti familia da. Baina espezie batzuk Pazifiko aldean Amerikan, Afrikan eta Europan bizi dira.

Generoa

• Cinclus cinclus
• Cinclus leucocephalus
• Cinclus mexicanus
• Cinclus pallasii
• Cinclus schulzii

Cinclus

Les Cinclidae (ou cinclidés) sont une famille de passereaux. Elle ne comprend que le seul genre Cinclus et cinq espèces de cincles.

Habitats et répartition

Ces espèces sont réparties de la zone paléarctique (deux espèces) à la zone néarctique (une espèce) et à la zone néotropicale (deux espèces). Elles sont souvent appelées merle d'eau.

Origine des noms

Le nom de cette famille vient du latin Cinclus, qui comme le nom français cincle vient du grec « kigklizô » qui signifie « qui remue sans cesse la queue »^{[réf. nécessaire]}.

On l'appelle aussi merle d'eau, en France et dans de nombreuses langues (allemand, espagnol, italien, etc.). Par contre, son nom néerlandais « waterspreeuw » se traduit par étourneau d'eau. L'anglais « dipper » peut se traduire par plongeur.

Particularités

Ce sont les seuls passereaux capables de plonger et de nager sous la surface de l'eau^{[réf. nécessaire]}. Leur plumage est huileux et étanche, et leur sang qui stocke le dioxygène est adapté à la plongée^{[précision nécessaire]}.

Liste des espèces

D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :

• Cinclus cinclus – Cincle plongeur - seule espèce européenne
• Cinclus pallasii – Cincle de Pallas
• Cinclus mexicanus – Cincle d'Amérique
• Cinclus leucocephalus – Cincle à tête blanche
• Cinclus schulzii – Cincle à gorge rousse

Vandeniniai strazdai (lot. Cinclidae) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima.

Išvaizda

Tai vieninteliai šio būrio paukščiai, sugebantys nardyti ir plaukioti po vandeniu. Nedideli, apkūnūs, trumpa uodega ir stipriomis kojomis. Kūno ilgis 14-22 cm, masė 40-90 g.

Biologija

Gyvena poromis ir pavieniui. Didesnių būrių niekada nesudaro.

Lizdas

Lizdą įsirengia apgriuvusiuose upių šlaituose. Lizdas didelis, rutuliškas, iš samanų susuktas.

Mityba

Minta vandenyje ir šalia vandens aptinkamais bestuburiais.

Paplitimas

Paplitę kalnuotose Amerikos, Azijos, Europos vietovėse bei Afrikos Atlaso kalnuose.

Šeimoje 1 gentis ir 5 rūšys.

Gentys

• Vandeniniai srazdai – Cinclus Borkhausen, 1797

Waterspreeuwen (Cinclidae) vormen een kleine familie van zangvogels.

Kenmerken

De lichaamslengte varieert van 15 tot 21 cm.

Leefwijze

Het is een ongewone familie, omdat ze in tegenstelling tot de meeste zangvogels in het water leven. Ze kunnen zwemmen en duiken en zelfs over de bodem van een rivier lopen, op zoek naar waterdiertjes, insectenlarven, slakken en visseneitjes. Op het land zoeken ze haften en insecten. Ze maken knikkende bewegingen en wippen met de staart. Met hun grote stuitklier maken ze hun verenkleed waterdicht.

Voortplanting

Het koepelvormige nest is bekleed met mos, gras en bladeren. met aan de zijkant een ingang en ligt verborgen in een rotsspleet, tussen boomwortels, onder een brug of achter een waterval. Een legsel bestaat uit 3 tot 6 witte eieren en wordt 16 dagen lang bebroed door het vrouwtje. De jongen worden gevoerd door beide ouders. Direct na het verlaten van het nest begeven de jongen zich in het water om naar voedsel te zoeken.

Verspreiding in Europa

In Europa komt slechts één soort voor: de (Europese) waterspreeuw.

Verspreiding algemeen

Deze vogels komen voor in Europa, Azië, en Noord- en Zuid-Amerika nabij snelstromende beken en rivieren in de heuvels en bergen.

Taxonomie

De familie telt één geslacht (Cinclus) met vijf soorten.^[1] Deze familie behoort tot de superfamilie Muscicapoidea en is daarbinnen meer verwant met de lijsters dan met de spreeuwen. Dus de Duitse naam Wasseramsel (waterlijster) is meer op zijn plaats dan de Nederlandse naam.^[2]

• Geslacht Cinclus
  • Cinclus cinclus (Waterspreeuw)
  • Cinclus leucocephalus (Witkopwaterspreeuw)
  • Cinclus mexicanus (Noord-Amerikaanse waterspreeuw)
  • Cinclus pallasii (Zwarte waterspreeuw)
  • Cinclus schulzii (Roodkeelwaterspreeuw)

• Waterspreeuw (roodbuikvorm)

• Waterspreeuw (zwartbuikvorm)

• Witkopwaterspreeuw

• Noord-Amerikaanse waterspreeuw

• Zwarte waterspreeuw

Fossekallfamilien, Cinclidae, samlar fem artar i slekta Cinclus, einaste slekt i familien. Artane er særståande blant sporvefuglane (Passeriformes) for evna til å dukke og symje under vatn.

Distribusjon og habitat

Det finst fossekallar i passande ferskvatnhabitat i høglandet i Amerika, i Europa og i Asia. I Afrika finst det berre observasjonar i Atlasfjella i Marokko. Dei føretrekkjer kaldt, klart rennande vatn og lever på breidda av strie elver. Utanfor hekkesesongen kan dei vitja innsjøar og kyst.^[1]

Tilpassing til undervassymjing

Fossekallane har generelt store likskapar med mange fuglar som lever på land, til dømes ved at dei ikkje har symjehud. Men dei har utvikla somme morfologiske og fysiologiske tilpassingar til livet i vatn. Vengene er relativt korte, men har kraftig musklar. Det gjer dei i stand til å nytte vengene som luffar under vatn. Dei har tjukk fjørdrakt med sterke feittstoff som vernar fjøra mot inntrenging av vatn. Augo har vel utvikla fokusmusklar som kan endre på krumminga på linsene for å betre synet under vatn. Naseflippar hindrar vatn å trengje inn gjennom nasebora. Fossekallar har ein høg konsentrasjon av hemoglobin i blodet samanlikna med landfuglar. Det aukar oksygenlagringskapasiteten og gjer dei skikka til å halde seg under vatn i minst 30 sekund.

Noregs nasjonalfugl

Fossekallen har truleg lenge hatt ein særskilt rolle i Noreg da han er blitt vår nasjonalfugl. Det kan òg nemnast at stjernebiletet Odinsvogna (Karlsvogna) blir kalla store Fossekallen (Big Dipper) på engelsk. Noko som kan tyde på at han har vorte høgt akta i uminnelege tider.

Artsliste

• Fossekall Cinclus cinclus i Europa.
• Brunfossekall Cinclus pallasii i Sør-Asia og Sentral-Asia.
• Gråfossekall Cinclus mexicanus i Sentral-Amerika og Nord-Amerika.
• Andesfossekall Cinclus leucocephalus i Sør-Amerika.
• Ruststrupefossekall Cinclus schulzi i Sør-Amerika.

Kjelder

• Tyler, Stephanie J.; & Ormerod, Stephen J. (1994). The Dippers. Poyser: London. ISBN 0-85661-093-3
• Goodge, W.R. (1960). "Adaptations for amphibious vision in the Dipper (Cinclus mexicanus)". J. Morphol. 107: 79–91.
• Tyler, S.J. (1994). "The Yungas of Argentina: in search of Rufous-throated Dippers Cinclus schulzi)". Cotinga 2: 38–41.
• Salvador, S.; Narosky, S.; & Fraga, R. (1986). First description of the nest and eggs of the Red-throated Dipper in northwestern Argentina. Gerfaut 76: 63–66.
• J., Martens; Geduldig, G. (1990). Acoustic adaptations of birds living close to Himalayan torrents. Proc. Int. 100 DO-G Meeting: 123-131, Bonn: Current Topics Avian Biol..
• Creutz, G. (1966). Die Wasseramsel. A. Ziensen: Wittenburg Lutherstadt.
• BirdLife International (2007) Species factsheet: Cinclus schulzi. Lest frå http://www.birdlife.org on 14. mars 2008
• List of Old English bird names
• Mullarney, Svensson, Zetterstrom and Grant, Collins Bird Guide ISBN 0-00-219728-6

Fotnotar

Bakgrunnsstoff

• ITIS - Cinclus
• Videoar som syner fossekallar
• Døme på songstrofer on xeno-canto.org
  Denne biologiartikkelen er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia gjennom å utvide han.

Pluszcze^[4] (Cinclidae) – monotypowa rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes).

Zasięg występowania

Rodzina obejmuje gatunki występujące w okolicach wartkich, czystych strumieni na obszarze prawie całej Europy, Azji, zachodniej części Ameryki Północnej oraz północnej części Andów w Ameryce Południowej^[5].

Charakterystyka

Długość ciała 14–23 cm, masa ciała 39,5–88 g (samce z reguły większe od samic)^[6].

Pluszcze żywią się larwami owadów wodnych oraz drobnymi rybami. Gniazda z mchu budują w pobliżu wody. Samice pluszczy składają od 3 do 6 białych jaj. Obydwoje rodzice zajmują się pisklętami.

Systematyka

Etymologia

• Cinclus: epitet gatunkowy Sturnus cinclus Linnaeus, 1758; gr. κιγκλος kinklos – mały, przybrzeżny machający ogonem ptak wymieniony przez Arystotelesa, Arystofanesa, Aelianusa i innych autorów, być może pliszka lub bekas, ale nigdy właściwie zidentyfikowany. Nazwa różnie traktowana przez późniejszych autorów, np. jako pliszka, bekas, pluszcz, drozd lub kos. W ornitologi cinclus kojarzy się z wielką różnorodnością niepowiązanych ze sobą ptaków podobnych do drozdów, ale rzadko z prawdziwymi drozdami^[7].
• Accentor: nowołac. accentor – chórzysta, od łac. ad – w kierunku, dla; cantor, cantoris – śpiewak , od canere – śpiewać^[8]. Gatunek typowy: Accentor aquaticus Bechstein, 1797 = Sturnus cinclus Linnaeus, 1758.

Podział systematyczny

Do rodziny należy jeden rodzaj z następującymi gatunkami^[4]:

• Cinclus cinclus – pluszcz zwyczajny
• Cinclus pallasii – pluszcz ciemny
• Cinclus mexicanus – pluszcz meksykański
• Cinclus leucocephalus – pluszcz białogłowy
• Cinclus schulzii – pluszcz rdzawogardły

Przypisy

Bibliografia

1. J.A. Jobling: Key to Scientific Names in Ornithology. W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2017. [dostęp 2017-07-10]. (ang.)

Cinclidae é uma família de aves passeriformes pertencentes à subordem Passeri.^[1][2][3][4]

Existem cinco espécies :melro d'água (Cinclus cinclus)

melro d'água castanho (Cinclus pallasii)

melro-d'água mexicano (Cinclus mexicanus)

Cinclus schulzii

Cinclus leucocephalus

Referências

• http://www.avesdeportugal.info/cincin.html

pescadordeaves.blogspot.com/2016/05/cinclus-cinclus.html

naturlink.pt/article.aspx?menuid=2&cid=6460&bl=1&viewall=true

• https://eol.org/pages/45518883/names

• https://avibase.bsc-eoc.org/species.jsp?lang=PT&avibaseid=4E5EB9872F37E3A1

• https://www.biodiversity4all.org/check_lists/7573-Seattle-Check-List

Familia cinclidelor sau pescăreilor (Cinclidae) este o familie de păsări din ordinul paseriformelor (Passeriformes) de mărime mijlocie sau mici, adaptate la viața acvatică. Au o lungime de 14–23 cm și o greutate de 38–88 g. Cuprinde 1 gen (Cinclus) și 5 specii.

Corpul lor este rotund, coada scurtă, și, de regulă, îndreptată în sus, aripile rotunjite, picioarele robuste, adaptate la un mediu acvatic. Ciocul este scurt, dur și puternic, ca cel al trogloditidelor, și este prevăzut cu nări ce se pot închide după voie fiind acoperite cu perișori tari. Penele sunt de culori întunecate pe spate și deschise pe piept. Penajul este des, lipit de corp, cu aspect unsuros, impermeabil pentru apă. Glanda uropigiană care secretă substanța cu care își unge penele este de 10 ori mai mare decât la celelalte paserine; aceasta îi permite să-și impermeabilizeze penele.

Se scufundă și înoată cu ușurință în apa pârâielor de munte, unde își caută hrana și poate merge pe sub apă în plin torent.

Se hrănesc prinzând efemeride și alte insecte pe maluri sau se scufundă în apă pentru a se hrăni cu diferite nevertebrate acvatice, îndeosebi insecte, larve de insecte, crustacee, melci, viermi și icre depuse pe rocile și pietricelele de pe fundul apei.

Cuibăresc între pietre, în crăpăturile rocilor, printre rădăcinile copacilor, sub un pod sau maluri ori după perdeaua de apă a unei cascade. Cuibul este asemănător cu o cupolă, format din mușchi, căptușit de obicei cu iarbă și frunze, cu intrarea printr-o gaură laterală.

Femela depune 3-6 ouă albe. Durata incubației este de 15-18 zile. Clocește numai femela. Puii sunt nidicoli, fiind hrăniți de ambii părinți. Imediat ce părăsesc cuibul, puii sunt capabili să se hrănească sub apă.

Cele cinci specii cunoscute de cinclide trăiesc în apropierea unor cursuri rapide de apă în munți și pe dealuri și sunt răspândite în regiunile muntoase din Eurasia (din Irlanda și Scandinavia până în Siberia de Est, Japonia, vestul Chinei, nordul Indiei, Asia Centrală, Caucaz, Turcia, Europa de Sud), vestul Americii de Nord, America Centrală, vestul Americii de Sud (până în nordul Argentinei) și Africa de Nord.

În România trăiește o singură specie Cinclus cinclus, pescărelul negru (sau mierla de apă), o pasăre europeană sedentară cu mai multe subspecii, care trăiește în Carpați de-a lungul râurilor repezi, de mare altitudine, rar mai jos; este una din puținele specii ce însuflețește cu prezența ei apele spumegate; iarna coboară în zone mai joase, fără însă a ne părăsi țara.

Vezi și

Strömstarar (Cinclidae) är en familj med tättingar som endast innefattar ett släkte, Cinclus. De återfinns i områden med strömmande vatten i norra samt centrala Amerika, Europa, norra Afrika och Asien.^[1] Deras namn härleds från deras val av biotop, dock är de inte en del av familjen starar (Sturnidae).

De bebor oftast flodbanker vid kraftigt strömmande vatten medan andra bygger sina bon nära grunda sjöar. De har en mycket tät fjäderdräkt med ett underliggande lager av dun, ett avancerat membran för att sluta ögat och en stor uropygialkörtel vars sekret används för att den täta fjäderdräkten ska bli än mer vattenavstötande.^[1] Strömstararnas blod binder även mer syre än andra tättingars. Sammantaget gör dessa anpassningar att de kan befinna sig en längre tid under vatten, i upp till 10 sekunder, för att simma ner till botten och där fånga insektslarver.^[1]

De är ungefär 20 cm långa, har en kort stjärt och korta vingar och påminner morfologiskt om gärdsmygarna, men man har inte kunnat påvisa något tydligt släktskap.

Arter

Familjen omfattar fem arter där alla utom roststrupig strömstare (Cinclus schulzi) delas upp i ett antal underarter. Roststrupig strömstare å sin sida kategoriseras ibland som en underart till vitkronad strömstare (Cinclus leucocephalus).

• Strömstare (Cinclus cinclus)
• Brun strömstare (Cinclus pallasii)
• Grå strömstare (Cinclus mexicanus)
• Vitkronad strömstare (Cinclus leucocephalus)
• Roststrupig strömstare (Cinclus schulzi)

Referenser

• Lars Larsson, Birds of the World, 2001, cd-rom
• Delar av artikeln är översatt från engelska wikipedias artikel Dippers i maj 2007, där följande källor anges:
  • Mullarney, Svensson, Zetterstrom and Grant, Collins Bird Guide ISBN 0-00-219728-6

Noter

1. ^ [a b c] Dipper. The Columbia Encyclopedia, 6th ed. Encyclopedia.com. läst 14 augusti 2018.

Externa länkar

• ITIS - Cinclus
• Dipper videos on the Internet Bird Collection

Su karatavuğugiller (Cinclidae), ötücü kuşlar takımından bir kuş familyasıdır.

Amerika, Asya ve Avrupa'da sulak bölgelerde tüneyerek yaşayan kuşlardır. Yuvalarını genellikle sığ göletlerin yakınlarına yaparlar.

Su karatavuğu

• ムナジロカワガラス
• シロガシラカワガラス
• アメリカカワガラス
• カワガラス
• ノドアカカワガラス
• 詳細は本文の分類を参照

カワガラス科（カワガラスか、学名：Cinclidae）は、スズメ目スズメ亜目に属する鳥類の一科^[1] 。カワガラス属のみで本科を形成する。カワガラス属の模式種はムナジロカワガラス。

分布[編集]

アフリカ大陸北部、北アメリカ大陸西部、南アメリカ大陸北東部、ユーラシア大陸、イギリス、日本

形態[編集]

全身は分厚い羽毛で覆われ、防水と防寒に役立つ。尾羽は短い。

卵は白い。雌雄で色彩は変わらない。

生態[編集]

渓流沿いに生息する。縄張りを形成し、他の個体と出会うと頸部を伸ばしたり相手を追いかけて縄張りを主張する。

食性は動物食で、昆虫類、甲殻類、貝類、魚類、両生類の幼生等を食べる。水辺を徘徊したり、潜水し翼を使って泳いだり水底を歩行して獲物を捕食する。本科の構成種に対しての英名dipperは「水に浸る者」の意で、転じて「水に潜る鳥」の意。

繁殖形態は卵生。繁殖期にはペアを形成する。コケを球状に固めた巣を作り、主に早春に4-6個の卵を産む。同じ巣を数回に亘り繁殖に用いることも多い。

分類[編集]

本科はカワガラス属の構成種5種で構成される^[1]。

カワガラス属　Cinclus[編集]

• Cinclus cinclus　ムナジロカワガラス　White-breasted dipper
• Cinclus leucocephalus　シロガシラカワガラス　White-capped dipper
• Cinclus mexicanus　アメリカカワガラス　American dipper
• Cinclus pallasii　カワガラス　Brown dipper
• Cinclus schulzi　ノドアカカワガラス　Rufous-throated dipper

人間との関係[編集]

橋桁やダムの壁の中等といった建造物に営巣することもある。

画像[編集]

• アメリカカワガラス
  C. mexicanus

• カワガラス
  C. pallasii

脚注[編集]