Budleja (Buddleja L.) – rodzaj roślin należący do rodziny trędownikowatych obejmujący ok. 140 gatunków[3]. Występują na obu kontynentach amerykańskich, od Utah na północy po południowe krańce Ameryki Południowej[4], ale w większości w strefie klimatu tropikalnego i subtropikalnego w Ameryce Południowej i Środkowej. Poza tym liczne gatunki rosną we wschodniej Azji[5] (od Indii i Nepalu po Japonię[4]), obecne są też w południowej Afryce[6], w tym na Madagaskarze[4]. Rosną najczęściej na terenach skalistych, na zboczach i klifach, na żwirowych aluwiach[5], często na porębach i obrzeżach lasów[4]. Wiele gatunków należy do ulubionych źródeł nektaru dla motyli[5], ale zapylane są także przez inne owady i kolibry[4]. Niektóre budleje uprawiane są jako rośliny ozdobne, przy czym nierzadko dziczeją i stają się inwazyjne. W klimacie umiarkowanym najbardziej rozpowszechniona w uprawie jest budleja Davida, łatwo rozprzestrzeniająca się na terenach zaburzonych i gruzowiskach (szybko opanowała np. zburzone w czasie II wojny światowej dzielnice Londynu[5] czy Szczecina[6]). W niektórych częściach Stanów Zjednoczonych uprawa budlei Davida została zakazana[4]. Afrykańska budleja szałwiolistna jest ważnym źródłem drewna[7]. Nazwa rodzaju upamiętnia Adama Buddle'a – angielskiego botanika[5].
Rodzaj, czasem rozbijany na kilka innych (Chilianthus Burchell, Emorya Torrey, Gomphostigma Turczanowicz, Nicodemia Tenore) w różnych systemach klasyfikacyjnych był zwykle wyodrębniany w rodzinę Buddlejaceae lub włączany do loganiowatych Loganiaceae. Badania molekularne wykazały, że rodzaj stanowi jedną z linii rozwojowych trędownikowatych Scrophulariaceae[5]. W obrębie rodziny włączany jest do monotypowego plemienia Buddlejeae Bartling, wskazywanego jako grupa siostrzana dla kladu obejmującego plemiona Limoselleae i Scrophularieae[1].
Budleja (Buddleja L.) – rodzaj roślin należący do rodziny trędownikowatych obejmujący ok. 140 gatunków. Występują na obu kontynentach amerykańskich, od Utah na północy po południowe krańce Ameryki Południowej, ale w większości w strefie klimatu tropikalnego i subtropikalnego w Ameryce Południowej i Środkowej. Poza tym liczne gatunki rosną we wschodniej Azji (od Indii i Nepalu po Japonię), obecne są też w południowej Afryce, w tym na Madagaskarze. Rosną najczęściej na terenach skalistych, na zboczach i klifach, na żwirowych aluwiach, często na porębach i obrzeżach lasów. Wiele gatunków należy do ulubionych źródeł nektaru dla motyli, ale zapylane są także przez inne owady i kolibry. Niektóre budleje uprawiane są jako rośliny ozdobne, przy czym nierzadko dziczeją i stają się inwazyjne. W klimacie umiarkowanym najbardziej rozpowszechniona w uprawie jest budleja Davida, łatwo rozprzestrzeniająca się na terenach zaburzonych i gruzowiskach (szybko opanowała np. zburzone w czasie II wojny światowej dzielnice Londynu czy Szczecina). W niektórych częściach Stanów Zjednoczonych uprawa budlei Davida została zakazana. Afrykańska budleja szałwiolistna jest ważnym źródłem drewna. Nazwa rodzaju upamiętnia Adama Buddle'a – angielskiego botanika.
.jpg)
.jpg)
