Buddleja, dacuando Buddleia, ye un xéneru de la familia Scrophulariaceae, anque nel pasáu foi clasificada tantu en Scrophulariaceae o nuna familia homónima, Buddlejaceae.
La mayoría de les 100 especies son parrotals, poques son árboles; los más altos lleguen a 30 m d'altor, pero polo xeneral nun superen los 5 m. Hai tantu especies perennes como caducifolies. Son natives de les partes templaes del Nuevu Mundu dende'l sur d'EE. XX. hasta Chile, y llargamente nel Vieyu Mundu n'África y partes templaes d'Asia, ausente n'Europa y en Australasia.
Les especies estremar en dos grupos pol so tipu floral, aquelles del Nuevu Mundu dioiques, y les del Vieyu Mundu monoiques.
Fueyes llanceolaes na mayoría de les especies, y en pares opuestos sobre los tarmos (alternada nuna especie, Buddleja alternifolia); de 1 a 30 cm de llargor. Flores en trupes panículas de 10 a 50 cm de llargor; cada flor individual tubular, de 1 cm de llargor, cola corola estremada en cuatro lóbulos (pétalos), de 3 a 4 mm. El color de la flor varia llargamente: blancu, rosa, colloráu, púrpura, naranxa o mariellu poles especies y cultivares; son riques en néctar y frecuentemente bien arumoses. Frutu: pequeña cápsula de 1 cm de llargor y de 1 a 2 mm de diámetru, con numberoses y pequeñes granes; en poques especies (primeramente clasificaes nel xéneru Nicodemia) la cápsula ye blanda y carnosa, formando una baga.
Delles especies son populares plantes de xardín.
La especie más popular cultivada ye Buddleja davidii nativa de China central. Otra planta común de xardín Buddleja globosa del sur de Chile, con un néctar fuertemente arumosu y flores globulares de color naranxa, y Buddleja alternifolia con flores liles. Híbridos interespecíficos B. x weyeriana (B. globosa x B. davidii). El quishuar, o kiswara (Buddleia incana) ye un árbol de madera bien dura que crez na Puna andina de Perú y Bolivia (ente los 3.500 y 3.800 msnm), ente que'l colli o arbusto mariposa (Buddleia coriacea), que coles mesmes crez en punir, ye un parrotal usáu pa combustible.
Hai especies amontesaes procedentes de xardinos como B. davidii, que ye una gran colonizadora de tierres seques; en zones de Bretaña, ver espolletar n'escampleros, direutamente como una maleza. Apaez en víes ferriales, fábriques, y otros espacios marxinales; llegando a vivir en climes continentales, sicasí nun soporten temperatures per debaxo de -15 a -20 °C.
El xéneru foi descritu por Carlos Linneo y publicáu en Species Plantarum 1: 112. 1753.[2]
Buddleja: nome xenéricu dau n'honor d'Adam Buddle, botánicu y rector en Essex, Inglaterra.
El xéneru "Buddle" sería "Buddleia". Sicasí, Linnaeus escribió "Buddleja", y nunca lo camudó, y pola regla de prioridá de nomamientu, "Buddleja" prefierse, anque i/j podría modernizase como una variante ortográfica botánica. Pero sigue habiendo inconsistencies nos testos científicos.[3]
Buddleja, dacuando Buddleia, ye un xéneru de la familia Scrophulariaceae, anque nel pasáu foi clasificada tantu en Scrophulariaceae o nuna familia homónima, Buddlejaceae.
Buddleya (lat. Buddleja) – keçiqulağıkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Buddleya (lat. Buddleja) – keçiqulağıkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Buddleja és un gènere de d'arbusts i arbres amb flors.
Actualment està inclòs en la família Scrophulariaceae, però abans ho estava en la família Loganiaceae o en la seva pròpia família Buddleiàcia, Buddleiàcies o Buddlejaceae. La majoria de les espècies del gènere són arbustives i unes poques són arbres. Són natives de les parts càlides del Nou Món des del sud dels Estats Units fins a Xile, mentre que al Vell Món ho són de l'Àfrica i Àsia mentre són absents (com planta nativa) d'Europa i Australàsia.[1]
Linnaeus va crear el nom en honor del botànic anglès Adam Buddle (1662–1715). El nom científic és font de confusió. L'ús actual del neollatí de botànica, per al derivat de «Buddle» hauria de ser buddleia, però en les edicions de 1753 i 1754 del seu Species Plantarum Linnaeus va utilitzar la forma buddleja, una ortografia antany habitual.[2] Amb el curs del temps, el Codi Internacional de Nomenclatura d'algues, fongs i plantes va esdevenir més estricte, però a l'edició del 2006 va decidir que en aquest cas, s'ha d'utilitzar l'ortografia original de Linnaeus, amb «J».[3][4]
L'Enciclopèdia Catalana i el Termcat van acceptar l'ortografia catalanitzada budleia amb una «D» i «I» com nom comú per a l'espècie (Buddleja davidii) i les seves varietats, antigament usada en jardineria i l'única naturalitzada a Catalunya,[5][6] però prohibida des del 2012 per invasora.
Buddleja és un gènere de d'arbusts i arbres amb flors.
Actualment està inclòs en la família Scrophulariaceae, però abans ho estava en la família Loganiaceae o en la seva pròpia família Buddleiàcia, Buddleiàcies o Buddlejaceae. La majoria de les espècies del gènere són arbustives i unes poques són arbres. Són natives de les parts càlides del Nou Món des del sud dels Estats Units fins a Xile, mentre que al Vell Món ho són de l'Àfrica i Àsia mentre són absents (com planta nativa) d'Europa i Australàsia.
Komule (Buddleja) je rod dvouděložných rostlin řazený v současné taxonomii do čeledi krtičníkovité. Zahrnuje asi 100 druhů a je rozšířen v tropech a subtropech Asie, Afriky i Ameriky. Komule jsou zpravidla keře se vstřícnými listy a čtyřčetnými květy v bohatých květenstvích. V České republice je jako okrasný keř pěstována v četných kultivarech zejména komule Davidova, známá jako motýlí keř.
Komule jsou nejčastěji stálezelené, řidčeji opadavé keře nebo i stromy, liány či polodřevnaté byliny. Větévky jsou okrouhlé, čtyřhranné až čtyřkřídlé. Odění se skládá z hvězdovitých chlupů, které jsou přítomny zejména na spodní straně listů. Listy jsou většinou vstřícné, řidčeji střídavé (např. komule střídavolistá), krátce řapíkaté, celokrajné nebo na okraji vroubkované či zubaté. Palisty bývají velké, listovité. Báze listů jsou často ouškaté nebo propojené listovitými interpetiolárními palisty či příčnou linií. Květy jsou jednopohlavné nebo oboupohlavné, uspořádané nejčastěji ve vrcholových bohatých latách, řidčeji v úžlabních svazečcích. Kalich je zvonkovitý nebo miskovitý, kališní trubka je zpravidla delší než cípy. Na vnější straně je většinou plstnatý. Koruna je zvonkovitá, miskovitá, talířovitá až nálevkovitá, s přímou nebo zahnutou, válcovitou korunní trubkou. Tyčinky jsou 4, jsou nitkami přirostlé ke korunní trubce a zpravidla nevyčnívají z květů. Semeník je svrchní a obsahuje 2 nebo řidčeji 4 komůrky, v nichž je několik až mnoho vajíček. Čnělka je dlouhá nebo krátká a je zakončená hlavatou či dvoulaločnou bliznou. Plodem je přehrádkosečná tobolka pukající 2 chlopněmi, výjimečně (např. B. madagascariensis) bobule. Semena jsou drobná a často křídlatá.[1][2][3]
Buddleja glomerata
Zajímavě kvetoucí Buddleja marrubifolia
Suché plody komule Davidovy
Plodenství Buddleja madagascariensis
Rod komule zahrnuje asi 100 druhů. Je rozšířen především v tropické a subtropické Asii, jižní Africe a Jižní Americe. Není přítomen v západní Africe, Austrálii a Tichomoří. Většina druhů je stálezelená, pouze některé druhy jsou opadavé a snášejí klima mírného pásu. Některé pěstované druhy, např. B. madagascariensis, se rozšířily vlivem pěstování i v tropech jiných částí světa.[2][3] V Evropě není žádný druh původní, v teplejších oblastech zplaňuje pěstovaná komule Davidova.[4] Asi polovina popsaných druhů komulí roste v Americe, zejména ve středních polohách jihoamerických And.[5] Z Číny je uváděno 20 druhů. V Malajsii je původní jediný druh, Buddleja asiatica, některé další druhy zde zdomácněly.[3]
Komule rostou většinou na otevřených, slunných stanovištích jako součást keřové vegetace či na lesních okrajích. Často vyhledávají narušená místa. Jsou rozšířeny od nížin do vysokých nadmořských výšek (zejména v Andách).[3] V některých evropských zemích, např. v Rakousku a Německu, se komule Davidova spontánně šíří. Nalezla vhodné stanoviště zejména na poříčních písčitých náplavech či na rumištích.[6]
Mnohé druhy komulí mají vonné květy, které jsou opylovány nejrůznějším hmyzem. Komule Davidova je známa jako motýlí keř, neboť květy lákají množství motýlů. Semena jsou většinou šířena větrem, u druhů s bobulemi pravděpodobně zvířaty či ptáky.[3]
Rod Buddleja měl v minulosti nejisté zařazení. Spolu s několika blízce příbuznými rody (Androya, Emorya, Gomphostigma, Nicodemia, Nuxia, Peltanthera) byl zahrnován buď do čeledi Buddlejaceae, nebo do čeledi Loganiaceae, v jejím rámci pak do podčeledi Buddlejoideae a tribu Buddlejeae. Od zbytku této čeledi se odlišuje zejména chemismem, neboť alkaloidy charakteristické pro čeleď Loganiaceae neobsahuje, zato jsou v něm přítomny glykosidy podobné těm v čeledi Scrophulariaceae. Toto vodítko se při použití molekulárních metod výzkumu ukázalo jako správné a v rámci velké reorganizace řádu Lamiales v systému APG byl rod komule vřazen do prořídlé čeledi Scrophulariaceae. Další rozdíly jsou v morfologii, např. v typu trichomů (hvězdovité u Buddleja, jednoduché u Loganiaceae).[3][7]
Komule Davidova je pěstována v četných kultivarech jako okrasný keř, významný bohatým letním kvetením. Do Evropy byla přivezena v roce 1890, v Čechách byla poprvé vysazena v roce 1911 v Průhonicích. Jednotlivé kultivary se odlišují zejména barvou a strukturou květenství, celkovým vzrůstem (existují i trpasličí kultivary) a zbarvením listů. Křížením se žlutě kvetoucím druhem Buddleja globosa byl získán kříženec komule Weyerova (Buddleja x weyeriana), vyznačující se žlutými až oranžovými květenstvími, která jsou ve spodní části kulovitá. Řidčeji je pěstována komule střídavolistá. V Evropě se pěstuje od roku 1814, v Průhonicích byla vysazena v roce 1924.[6] Ve sbírkách botanických zahrad se lze setkat i s jinými druhy, jako je komule sněhobílá (B. nivea), komule japonská (Buddleja japonica) aj.[8]
Některé druhy jsou místně využívány pro obsah pěnivých saponinů při praní nebo jako jed pro lov ryb. Mají význam i v místní medicíně.[3]
Květenství Buddleja davidii 'Fascination'
Květenství Buddleja x weyeriana 'Moonlight'
Rozkvetlá komule střídavolistá
Buddleja davidii 'White Profusion'
Komule nejlépe prospívají na živných půdách v teplejších polohách, na půdu však nejsou nijak náročné. Stanoviště by mělo být slunné a chráněné. Komuli Davidovu a její křížence a kultivary je třeba v předjaří silně seříznout. Často v zimě promrzne až k zemi, na jaře však znovu silně obráží. Komule se rozmnožují zejména zelenými řízky, které lze odebírat od března do srpna ze slabších větévek. Některé druhy se množí i dřevnatými řízky, které se odebírají na podzim před mrazy, skladují v chladu a na jaře zasadí do substrátu. Pro rozmnožování komule střídavolisté se využívá také roubování či štěpování v lednu na kořeny (do rozštěpu). Komule lze množit také semeny, což má význam především u čistých druhů, neboť kultivary často nedávají jednotné potomstvo. Semena se vysívají v březnu až dubnu pod sklo.[1][9][10]
Obrázky, zvuky či videa k tématu komule ve Wikimedia Commons
Komule (Buddleja) je rod dvouděložných rostlin řazený v současné taxonomii do čeledi krtičníkovité. Zahrnuje asi 100 druhů a je rozšířen v tropech a subtropech Asie, Afriky i Ameriky. Komule jsou zpravidla keře se vstřícnými listy a čtyřčetnými květy v bohatých květenstvích. V České republice je jako okrasný keř pěstována v četných kultivarech zejména komule Davidova, známá jako motýlí keř.
Buddleja (Buddleja) er en planteslægt, der har flere end 100 arter i varmt tempererede og subtropiske egne af Asien, Afrika, Nord- og Sydamerika. Det er halvbuske, buske, træer eller lianer med stængler, der er runde, firkantede eller vingede i tværsnit. Bladene er oftest modsat stillede med kort bladstilk og hel, savtakket eller tandet rand. Blomsterne er samlet i ende- eller sidestillede stande med løvbladagtige støtteblade og bægerbladsagtige forblade. De enkelte blomster er 4-tallige med sammmenvokset bæger og klokke-, bæger- eller tragtformet krone. Kronbladene er hvide, gule, orange, lyserøde, violette eller næsten blå. Frugterne er tospaltede kapsler med mange frø.
Beskrevne arter
Die Sommerflieder (Buddleja) auch Schmetterlingsflieder genannt, sind seit 2017 einzige Pflanzengattung der Tribus Buddlejeae innerhalb der Familie der Braunwurzgewächse (Scrophulariaceae). Die bekannteste Art der Gattung ist der Schmetterlingsflieder (Buddleja davidii), seine Sorten sind in den gemäßigten Gebieten verbreitete Zierpflanzen für Parks und Gärten.
Sommerflieder-Arten sind verholzende Pflanzen und wachsen als Halbsträucher, Sträucher, seltener Bäume[1][2][3] oder Lianen.[4] Die Zweige sind im Querschnitt stielrund, vierkantig oder viergeflügelt.[4] Die Rinde weist anfangs meist Sternhaare auf und verkahlt später. Die Borke ist gefurcht.[2] An den oberirdischen Pflanzenteilen sind sternförmige und drüsige Trichome vorhanden.[3]
Die meist gegenständig, selten wechselständig angeordneten Laubblätter sind in Blattstiel und Blattspreite gegliedert. Die Blattstiele sind häufig relativ kurz. Die Blattränder sind glatt, gekerbt oder gezähnt.[1] Es liegt Fiedernervatur vor. Die Blattunterseite weist Sternhaare auf und manchmal sind auch unter den Sternhaaren kleinere Drüsenhaare (Indument). Die Blattoberseite ist spärlicher flaumig behaart bis kahl.[2] Die interpetiolaren Nebenblätter[3] sind laubblattartig, fast kreisförmig und geöhrt oder zu einer Querlinie reduziert.[4][2]
Die end- oder seitenständigen Blütenstände sind sehr unterschiedlich aufgebaut, meist im Grundsatz rispig, sie können locker bis sehr kompakt sein, manchmal reihen sich eine unterschiedlich große Anzahl von zymösen Teilblütenständen[3] aneinander bis hin zu dem Extrem, dass nur ein köpfchenförmiger Blütenstand vorhanden ist. Meist enthalten sie viele Blüten.[2] Die Tragblätter sind laubblattähnlich, die Vorblätter kelchblattähnlich.[4]
Die eingeschlechtigen oder zwittrigen Blüten sind vierzählig und radiärsymmetrisch mit doppelter Blütenhülle.[4][3] Die Blüten sind oft relativ klein. Oft sind die Blüten funktional eingeschlechtig, dabei sind die sterilen Blütenorgane manchmal stark reduziert.[2] Die vier grünen, meist wollig behaarten Kelchblätter sind mehr oder weniger glockenförmig,[1] seltener becherförmig oder verkehrt-kegelförmig verwachsen.[2] Die gerade oder gebogene Kelchröhre ist in der Regel länger als die Kelchzipfel.[4] Die vier gelben bis orangefarbenen, weißen oder rosa- bis purpurfarbenen Kronblätter sind glocken-, becher-, stielteller- oder trichterförmig verwachsen.[2] Die gerade oder gebogene Kronröhre ist zylindrisch und meist länger als die Kronzipfel. Sie ist außen mit Sternhaaren bedeckt und innen sind einfache Haare (Trichome) vorhanden.[2] Die in der oberen Hälfte der Kronröhre inserierten vier Staubblätter[1][2] überragen diese meist nicht. Die Staubfäden sind kürzer bis länger als die Staubbeutel.[4] Zwei bis selten vier Fruchtblätter sind zu einem zwei- bis selten vierkammerigen eiförmigen bis fast kugeligen Fruchtknoten verwachsen.[4][2] Es sind einige bis viele Samenanlagen je Fruchtknotenkammer vorhanden. Der kurze bis lange Griffel endet oft in einer langen, gekeulten, kopfigen oder weniger oft zweilappigen Narbe.[4][2]
Der Kelch ist bis zur Fruchtreife vorhanden.[2] Es werden meist scheidewandspaltige (= septizide), zweifächerige, eiförmige bis längliche, seltener fast kugelige Kapselfrüchte ausgebildet.[1] Nur bei den fünf Arten Buddleja axillaris, Buddleja fragifera, Buddleja fusca, Buddleja indica und Buddleja madagascariensis werden Beeren ausgebildet.[3][4] Die Früchte enthalten meist vielen Samen.[1]
Die relativ kleinen, selten über 1,5 Millimeter langen, eiförmigen bis länglichen Samen sind häufig geflügelt.[2][4] Die Samen enthalten fleischiges Endosperm und einen geraden Embryo.[4]
Die Gattung Buddleja wurde 1753 vom schwedischen Botaniker Carl von Linné in Species Plantarum, Tomus I, S. 112 aufgestellt. Typusart ist Buddleja americana L.[5] Der Gattungsname Buddleja ehrt den englischen Geistlichen und Botaniker Adam Buddle (1660–1715).[6] Der botanische Gattungsname sorgte etwas für Konfusion. Die moderne Praxis der Verwendung von latisierten Wörtern würde den Familiennamen „Buddle“ zu Buddleia werden lassen, aber Linné hat 1753 und 1754 Buddleja geschrieben.[7][8] Im Internationale Code der Nomenklatur für Algen, Pilze und Pflanzen = ICN wurde in der Ausgabe von 2006 (Artikel 60, 60.5) festgelegt, dass Linnés Schreibweise in diesem Fall zu folgen ist.[9]
Synonyme für Buddleja L. sind: Adenoplea Radlk., Adenoplusia Radlk., Buddleia L. orth. var., Chilianthus Burch.,[10] Nicodemia Ten.,[5] Emorya Torr.[3]
Die Gattung Buddleja gehört zur Tribus Buddlejeae in der Familie Scrophulariaceae.[10] Die Tribus Buddlejeae wurde durch Chau et al. 2017 bearbeitet und dabei der Umfang der Gattung Buddleja etwas erweitert und seither gehören alle Arten der Tribus Buddlejeae in die Gattung Buddleja, die dadurch monophyletisch ist.[3] Die Tribus Buddlejeae wurde im September 1830 durch Friedrich Gottlieb Bartling in Ordines Naturales Plantarum eorumque characteres et affinitates adjecta generum enumeratione, Seite 172 aufgestellt. Synonyme für Buddlejeae Bartl. sind: Buddlejeae Juss., Buddlejaceae K.Wilh.
Die Sommerflieder-Arten sind in den tropischen bis subtropischen und gemäßigten Gebieten der Neuen Welt (etwa 66 Arten) und der Alten Welt (etwa 42 Arten) verbreitet.[3][1][2] In China kommen mindestens 22 Arten und fünf Hybriden vor.[4] Wenige Arten sind in einigen Gebieten der Welt, beispielsweise Europa Neophyten.[11]
Von einigen Sommerflieder-Arten und -Hybriden werden Sorten, beispielsweise von Buddleja alternifolia, Buddleja auriculata, Buddleja colvilei, Buddleja crispa, Buddleja fallowiana, Buddleja globosa, Buddleja lindleyana, Buddleja madagascariensis, Buddleja nivea, Buddleja saligna, Buddleja salviifolia, Buddleja ×weyeriana, vor allem aber die Sorten des Schmetterlingsflieders (Buddleja davidii), als Zierpflanzen in Parks und Gärten verwendet.[20][3] Es existieren hunderte von Züchtungen und Hybride zwischen einigen Arten. Einige Arten sind auch schon in der traditionellen chinesischen Gartenkunst bedeutsam. Gemeinsam ist den Sorten, dass sie durch ihren intensiven Geruch auffallen und häufig Schmetterlinge und andere Insekten anlocken.[21]
Einige Arten, beispielsweise Buddleia asiatica (chinesisch: bai bei feng), Buddleja crispa (chinesisch: 皱叶醉鱼草 zhou ye zui yu cao), Buddleja davidii (chinesisch: 大叶醉鱼草 da ye zui yu cao), Buddleja fallowiana (chinesisch: 紫花醉鱼草 zi hua zui yu cao), Buddleja lindleyana (chinesisch: 醉鱼草 zui yu cao), Buddleja madagascariensis (chinesisch: 浆果醉鱼草 jiang guo zui yu cao), Buddleja officinalis (chinesisch: 密蒙花 mi meng hua) werden in der traditionellen chinesischen Medizin als Heilpflanzen verwendet.[4] Beispielsweise werden Buddleja coriacea sowie Buddleja incana in der Volksmedizin genutzt.[3] Die medizinischen Wirkungen von Buddleia asiatica, Buddleja officinalis und Buddleia paniculata wurden untersucht.[21]
Buddleja davidii wird als Färberpflanze verwendet.[21]
Die getrockneten und gemahlenen unterirdischen Pflanzenteile von Buddleia asiatica werden bei der Herstellung eines Likörs verwendet.[21] Buddleia asiatica wird bei der Herstellung von Parfüm verwendet.[4]
Die Sommerflieder (Buddleja) auch Schmetterlingsflieder genannt, sind seit 2017 einzige Pflanzengattung der Tribus Buddlejeae innerhalb der Familie der Braunwurzgewächse (Scrophulariaceae). Die bekannteste Art der Gattung ist der Schmetterlingsflieder (Buddleja davidii), seine Sorten sind in den gemäßigten Gebieten verbreitete Zierpflanzen für Parks und Gärten.
Buddleya (Buddleja) — kuchaladoshlar oilasiga mansub turkum. Osiyo, Amerika, Jan. Afrikaning issiq moʻʼtadil iqlimli hududlarida tarqalgan. 100 turi maʼlum. Baʼzi turlari manzarali oʻsimlik sifatida ekiladi. Oʻzbekistonda 2 turi (V. davidii va V. alternifolia) oʻstiriladi. Ularning gullari binafsha rangda. Iyuldan noyabr
gacha gullaydi, tez koʻkaradi, boʻyi 4 m ga boradi. Birinchi tur bargi qaramaqarshi, ikkinchisiniki esa ketmaket joylashgan.
Buddleya (Buddleja) — kuchaladoshlar oilasiga mansub turkum. Osiyo, Amerika, Jan. Afrikaning issiq moʻʼtadil iqlimli hududlarida tarqalgan. 100 turi maʼlum. Baʼzi turlari manzarali oʻsimlik sifatida ekiladi. Oʻzbekistonda 2 turi (V. davidii va V. alternifolia) oʻstiriladi. Ularning gullari binafsha rangda. Iyuldan noyabr
gacha gullaydi, tez koʻkaradi, boʻyi 4 m ga boradi. Birinchi tur bargi qaramaqarshi, ikkinchisiniki esa ketmaket joylashgan.
Kiswar[1][2][3][4][5][6] icha Kiswara,[7] Kichwallapi Kishwar[8] (genus Buddleja) nisqakunaqa huk yura rikch'anam, tawa chunka rikch'aqniyuq, thansa icha sach'akunam, ancha sinchi q'iruyuq.
Yura yachaqkuna ñawpa pacha Loganiaceae icha Buddlejaceae nisqa rikch'aq aylluman churarqaspankupas, kunan pacha Scrophulariaceae nisqamanmi churanku.
Qanchis kiswar rikch'aqmi Antikunapi wiñan:
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Kiswar
Kiswar icha Kiswara, Kichwallapi Kishwar (genus Buddleja) nisqakunaqa huk yura rikch'anam, tawa chunka rikch'aqniyuq, thansa icha sach'akunam, ancha sinchi q'iruyuq.
Yura yachaqkuna ñawpa pacha Loganiaceae icha Buddlejaceae nisqa rikch'aq aylluman churarqaspankupas, kunan pacha Scrophulariaceae nisqamanmi churanku.
Kiswara (latin aru: Buddleja, kastilla aru: Quishuar), tunqu q'illu panqarani k'ita ayru. Kiswara qulla umawa k'aja usutaki walixa,pallmu colli.
Kiswara (latin aru: Buddleja, kastilla aru: Quishuar), tunqu q'illu panqarani k'ita ayru. Kiswara qulla umawa k'aja usutaki walixa,pallmu colli.
Buddleja (/ˈbʌdliə/; orth. var. Buddleia; also historically given as Buddlea) is a genus comprising over 140[3] species of flowering plants endemic to Asia, Africa, and the Americas. The generic name bestowed by Linnaeus posthumously honoured the Reverend Adam Buddle (1662–1715), an English botanist and rector, at the suggestion of Dr. William Houstoun. Houstoun sent the first plants to become known to science as buddleja (B. americana) to England from the Caribbean about 15 years after Buddle's death. Buddleja species, especially Buddleja davidii and interspecific hybrids, are commonly known as butterfly bushes and are frequently cultivated as garden shrubs. Buddleja davidii has become an invasive species in both Europe and North America.
The botanic name has been the source of some confusion. By modern practice of botanical Latin, the spelling of a generic name made from 'Buddle' would be Buddleia, but Linnaeus in his Species Plantarum of 1753 and 1754 spelled it Buddleja, with the long i between two vowels, common in early modern orthography.[4] The pronunciation of the long i in Buddleja as j is a common modern error. The International Code of Botanical Nomenclature has gradually changed to incorporate stricter rules about orthographic variants and as of the 2006 edition requires (article 60, particularly 60.5) that Linnaeus' spelling should be followed in this case.[5]
The genus Buddleja is now included in Scrophulariaceae, having earlier been classified under Buddlejaceae (synonym: Oftiaceae) and Loganiaceae[6]
Of the approximately 140 species, nearly all are shrubs less than 5 m (16 ft) tall, but a few qualify as trees, the largest reaching 30 m (98 ft). Both evergreen and deciduous species occur, in tropical and temperate regions respectively. The leaves are lanceolate in most species, and arranged in opposite pairs on the stems (alternate in one species, B. alternifolia); they range from 1–30 cm (0.4–11.8 in) long. The flowers of the Asiatic species are mostly produced in terminal panicles 10–50 cm (4–20 in) long; the American species more commonly as cymes forming small, globose heads. Each individual flower is tubular and divided into four spreading lobes (petals) about 3–4 mm (0.12–0.16 in) across, the corolla length ranging from around 10 mm in the Asiatics to 3–30 mm in the American species, the wider variation in the latter because some South American species have evolved long red flowers to attract hummingbirds, rather than insects, as exclusive pollinators.
The colour of the flowers varies widely, from mostly pastel pinks and blues in Asia, to vibrant yellows and reds in the New World, while many cultivars have deeper tones. The flowers are generally rich in nectar and often strongly honey-scented. The fruit is a small capsule about 1 cm (0.39 in) long and 1–2 mm (0.04–0.08 in) diameter, containing numerous small seeds; in a few species (previously classified in the separate genus Nicodemia) the capsule is soft and fleshy, forming a berry.
The genus is found in four continents. Over 60 species are native through the New World from the southern United States south to Chile, while many other species are found in the Old World, in Africa, and parts of Asia, but all are absent as natives from Europe and Australasia. The species are divided into three groups based on their floral type: those in the New World are mostly dioecious (occasionally hermaphrodite or trioecious), while those in the Old World are exclusively hermaphrodite with perfect flowers.
As garden shrubs, buddlejas are essentially 20th-century plants, with the exception of B. globosa which was introduced to Britain from southern Chile in 1774 and disseminated from the nursery of Lee and Kennedy, Hammersmith.[7] Several species are popular garden plants and are commonly known as "butterfly bushes", owing to their attractiveness to butterflies, and have become staples of the modern butterfly garden; they are also attractive to bees and moths.
The most popular cultivated species is Buddleja davidii from central China, named for the French Basque missionary and naturalist Père Armand David. Other common garden species include the aforementioned B. globosa, grown for its strongly honey-scented orange globular inflorescences, and the weeping Buddleja alternifolia. Several interspecific hybrids have been made, notably B. 'Lochinch' (B. davidii × B. fallowiana) and B. × weyeriana (B. globosa × B. davidii), the latter a cross between a South American and an Asiatic species.[8]
Some species commonly escape from the garden. B. davidii in particular is an extensive coloniser of dry open ground. In urban areas in the United Kingdom, it often self-sows on waste ground or old masonry, where it grows into a dense thicket. A number of agricultural organizations and governing authorities throughout the world have designated the plant as an invasive species or a noxious weed.[9] It is frequently seen in the United Kingdom beside railway lines, on the sites of derelict factories and other buildings and, in the aftermath of World War II, on urban bomb sites.[10][11] That earned it the popular nickname of "the bomb site plant".[11]
Popular garden cultivars include 'Royal Red' (reddish-purple flowers), 'Black Knight' (very dark purple), 'Sungold' (golden yellow), and 'Pink Delight' (pure pink). In recent years, much breeding work has been undertaken to create seed sterile cultivars (see Non-invasive Buddleja cultivars). This is a particularly important consideration in the United States, where several states have banned B. davidii and its fertile cultivars because of their invasiveness.[12] Unlike native B. davidii, some of these non-invasive cultivars are small and compact, such as 'Blue Chip', which only reaches a height of 46 cm (1.51 ft) and a width of 1.4 m (4.6 ft).[13]
In Britain, there are four National Council for the Conservation of Plants and Gardens collections, held by:
The many species of Buddleja have been the subject of much taxonomic contention. The listing below includes the names, still prevalent in horticulture, of many former Asiatic species sunk by the late Toon Leeuwenberg as Buddleja crispa and adopted as such in the definitive Flora of China.[14][15][16]
B. davidii – Invasive species, here in an urban area
Buddleja madagascariensis – flowers and foliage
Unidentified Buddleja species in Igarata, Brazil
Monarch butterfly feeding on Buddleja davidii in Connecticut
Red Admiral butterfly feeding on Buddleja officinalis in January
The following Buddleja species and cultivars are (2017) holders of the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit:
Buddleja (/ˈbʌdliə/; orth. var. Buddleia; also historically given as Buddlea) is a genus comprising over 140 species of flowering plants endemic to Asia, Africa, and the Americas. The generic name bestowed by Linnaeus posthumously honoured the Reverend Adam Buddle (1662–1715), an English botanist and rector, at the suggestion of Dr. William Houstoun. Houstoun sent the first plants to become known to science as buddleja (B. americana) to England from the Caribbean about 15 years after Buddle's death. Buddleja species, especially Buddleja davidii and interspecific hybrids, are commonly known as butterfly bushes and are frequently cultivated as garden shrubs. Buddleja davidii has become an invasive species in both Europe and North America.
Budleo (Buddleja) aŭ somersiringo estas ekde 2017 la unusola specio de la plantgenro de la tribo Buddlejeae ene de la familio de la Skrofulariacoj (Scrophulariaceae). La plej konata specio estas Buddleja davidii. Ĝiaj kultivaroj estas disvastigitaj en la moderaj regionoj kiel ornamplantoj en parkoj kaj ĝardenoj.
Budleoj-specioj estas lignaj plantoj. Ili kreskas kiel duonarbustoj, arbustoj, malofte kiel arboj aŭ lianoj. La branĉoj estas en sia transversa sekco ronda, kvareĝa aŭ kvarala. La ritidomo havas sulkojn. La supergrundaj partoj de la planto havas triĥomojn.
Plej ofte la folioj staras alternante. La flortigetoj ofte estas relative mallongaj. La folirandoj estas glataj, noĉitaj aŭ dentaj. La planto havas nervuron kiel la siringo. La stipulo similas al folioj.
La terminale kaj flanke starantaj floraroj havas diversajn formojn., tamen ofte kiel grapolo. Ili povas esti kompaktaj aŭ malkompaktoj, kelkfoje ili konsistas el cumoj.
La kaliko restas ĝis la maturiĝo de la frukto. La malgrandaj, malofte ĝis grandeco de 1,5 milimetroj longaj oblongaj semoj havas karnecan endospermon kun rekta embrio.
La genro Buddleja estis kreita 1753 de la sveda botanikisto Carl von Linné en Species Plantarum, 1, paĝo. 112. tipospecio estas Buddleja americana L. la genronomo Buddleja honoras la anglan klerikulon kaj botanikiston Adam Buddle (1660–1715). La botanika genronomo estas konfuza. La moderna formo de la uzo de la familia nomo „Buddle“ estu Buddleia. Sed Linné jam uzis 1753 kaj 1754 Buddleja. En la Internacia Kodo de Nomenklaturo por algoj, fungoj kaj plantoj oni fiksis en la eldono de 2006 (artikolo 60, 60.5), ke ni sekvu la skribmanieron de Linné.
Sinonimoj por Budleo L. estas : Adenoplea RADLK., Adenoplusia RADLK., Buddleia L. orth. var., Chilianthus BURCH., Nicodemia TEN.,TORR.
La genro Buddleja apartenas al la tribo Buddlejeae en la familio Skrofulariacoj. La tribon Buddlejeae estis prilaborita de Chau et al. en la jaro 2017 pligrandigante la genron Buddleja. Ekde tiam ciuj specioj de la tribo Buddlejeae apartenas al la genro Buddleja, kiu estis starigita fare de Friedrich Gottlieb Bartling en la jaro 1830 en Ordines Naturales Plantarum eorumque characteres et affinitates adjecta generum enumeratione, paĝo 172. Sinonimoj de Buddlejeae BARTL. estas : Buddlejeae JUSS., Buddlejaceae K.WILH.
En la tropikaj, subtropikaj kaj moderaj regionoj de la Nova mondo ekzistas ĉ. 66 specioj kaj en la malnova mondo ĉ. 42 specioj . En Ĉinujo ekzistas etas minimume 22 specioj kaj kvin hibridoj. Malmultaj specioj estas neofitoj en kelkaj regionoj, ekzemple de Eŭropo..
De kelkaj budleaj specioj kaj hibridoj estas uzataj kultivaroj , ekzemple de Buddleja alternifolia, Buddleja auriculata, Buddleja colvilei, Buddleja crispa, Buddleja fallowiana, Buddleja globosa, Buddleja lindleyana, Buddleja madagascariensis, Buddleja nivea, Buddleja saligna, Buddleja salviifolia, Buddleja ×weyeriana, precipe la kultivaroj de Buddleja davidii, kiel ornamplantoj en parkoj kaj ĝardenoj. Ekzistas centoj da kultivaroj kaj hibridoj. Papilio kaj aliaj insektoj estas allogitaj de la odoro de kelkaj budleoj.
Kelkaj specioj ekzemple Buddleia asiatica (ĉina: bai bei feng), Buddleja crispa (ĉina: 皱叶醉鱼草 zhou ye zui yu cao), Buddleja davidii (ĉina: 大叶醉鱼草 da ye zui yu cao), Buddleja fallowiana (ĉina: 紫花醉鱼草 zi hua zui yu cao), Buddleja lindleyana (ĉina: 醉鱼草 zui yu cao), Buddleja madagascariensis (ĉina: 浆果醉鱼草 jiang guo zui yu cao), Buddleja officinalis (ĉina: 密蒙花 mi meng hua) estas uzata en la tradicia ĉina medicino uzata kiel kuracplanto Ekzemple Buddleja coriacea kaj Buddleja incanaestas uzata en la popola medicino. La medicina efiko de Buddleia asiatica, Buddleja officinalis kaj Buddleia paniculata estis esploritaj. Buddleja davidii estas uzata kiel tinktura planto.
Sekigitaj kaj muelitaj plantpartoj de Buddleia asiatica estas uzata por fari likvoron. Buddleia asiatica estas ankaŭ uzata por fari parfumon.
Budleo (Buddleja) aŭ somersiringo estas ekde 2017 la unusola specio de la plantgenro de la tribo Buddlejeae ene de la familio de la Skrofulariacoj (Scrophulariaceae). La plej konata specio estas Buddleja davidii. Ĝiaj kultivaroj estas disvastigitaj en la moderaj regionoj kiel ornamplantoj en parkoj kaj ĝardenoj.
Buddleja, escrito también Buddleia, es un género de la familia Scrophulariaceae, aunque en el pasado fue clasificada en su propia familia, Buddlejaceae.
La mayoría de las 100 especies son arbustos, pocas son árboles; los más altos llegan a 30 m de altura, pero en general no superan los 5 m. Hay tanto especies perennifolias como caducifolias. Son nativas de las partes cálidas del Nuevo Mundo desde el sur de EE. UU. hasta Chile, y ampliamente en el Viejo Mundo en África y partes cálidas de Asia, ausente en Europa y en Australasia.
Las especies se dividen en dos grupos por su tipo floral, aquellas del Nuevo Mundo dioicas, y las del Viejo Mundo monoicas.
Hojas lanceoladas en la mayoría de las especies, y en pares opuestos sobre los tallos (alternada en una especie, Buddleja alternifolia); de 1 a 30 cm de longitud. Flores en densas panículas de 10 a 50 cm de longitud; cada flor individual tubular, de 1 cm de longitud, con la corola dividida en cuatro lóbulos (pétalos), de 3 a 4 mm. El color de la flor varía ampliamente: blanco, rosa, rojo, púrpura, naranja o amarillo por las especies y cultivares; son ricas en néctar y frecuentemente muy aromáticas. Fruto: pequeña cápsula de 1 cm de longitud y de 1 a 2 mm de diámetro, con numerosas y pequeñas semillas; en pocas especies (previamente clasificadas en el género Nicodemia) la cápsula es blanda y carnosa, formando una baya.
Varias especies son populares plantas de jardín.
La especie más popular cultivada es Buddleja davidii nativa de China central. Otra planta común de jardín Buddleja globosa del sur de Chile, con un néctar fuertemente aromático y flores globulares de color naranja, y Buddleja alternifolia con flores lilas. Híbridos interespecíficos B. x weyeriana (B. globosa x B. davidii). El quishuar, o kiswara (Buddleia incana) es un árbol de madera muy dura que crece en la Puna andina de Perú y Bolivia (entre los 3.500 y 3.800 msnm), mientras que el colli o arbusto mariposa (Buddleia coriacea), que asimismo crece en la puna, es un arbusto usado para combustible.
Hay especies asilvestradas procedentes de jardines como B. davidii, que es una gran colonizadora de tierras secas; en zonas de Bretaña, se la ve prosperar en descampados, directamente como una maleza. Aparece en vías férreas, fábricas, y otros espacios marginales; llegando a vivir en climas continentales, sin embargo no soportan temperaturas por debajo de -15 a -20 °C.
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 112. 1753.[2]
Buddleja: nombre genérico otorgado en honor de Adam Buddle, botánico y rector en Essex, Inglaterra.
El nombre correcto para el género sería "Buddleia". Sin embargo, Linnaeus escribió "Buddleja", y nunca se lo cambió, y por tanto, este tiene prioridad. Sin embargo no hay una forma preferente en los textos científicos.[3]
Buddleja, escrito también Buddleia, es un género de la familia Scrophulariaceae, aunque en el pasado fue clasificada en su propia familia, Buddlejaceae.
Buddleja generoak ehun bat espezie batzen ditu, jatorria Amerikan, Afrikan eta Asian dituena. Gehien bat zuhaixkak dira, baina gutxi batzuk zuhaitzak, lianak edo belar erdi-zurkarak. Hostoak aurrez aurrekoak izan ohi dira eta loreak tetrameroak.
Izena datorkio Adam Buddle (1662–1715) ingeles botanistaren omenez, Lineok hala erabakia.
Euskal Herrian ezagunena Buddleja davidii edo lila izuna da, apaingarritzat erabilia baina hedatu eta bertakotu dena, inbaditzaile bihurtzeraino.
Buddleja generoak ehun bat espezie batzen ditu, jatorria Amerikan, Afrikan eta Asian dituena. Gehien bat zuhaixkak dira, baina gutxi batzuk zuhaitzak, lianak edo belar erdi-zurkarak. Hostoak aurrez aurrekoak izan ohi dira eta loreak tetrameroak.
Izena datorkio Adam Buddle (1662–1715) ingeles botanistaren omenez, Lineok hala erabakia.
Euskal Herrian ezagunena Buddleja davidii edo lila izuna da, apaingarritzat erabilia baina hedatu eta bertakotu dena, inbaditzaile bihurtzeraino.
Syrikät (Buddleja) ovat naamakukkaiskasvien heimoon (Scrophulariaceae) kuuluva puuvartissuku[1], jonka lajeja viljellään koristekasveina.[2]
Syrikät (Buddleja) ovat naamakukkaiskasvien heimoon (Scrophulariaceae) kuuluva puuvartissuku, jonka lajeja viljellään koristekasveina.
Le genre Buddleja regroupe une centaine d'espèces originaires d'Amérique, d'Afrique et d'Asie. Ce sont surtout des arbustes, plus rarement des arbres, des lianes ou des herbacées semi-ligneuses. Les feuilles sont en général opposées et les fleurs 4-mères.
On trouve la variante Buddleia pour le nom latin. Linné a créé le genre sous la forme Buddleja, qui doit être suivie. En français, on trouve buddleia ou buddleya.
Le nom du genre "Buddleja" est dédié au révérend Adam Buddle (1660-1715), un médecin pasteur et botaniste amateur anglais.
Le genre Buddleja regroupe une centaine d'espèces originaires d'Amérique, d'Afrique et d'Asie. Ce sont surtout des arbustes, plus rarement des arbres, des lianes ou des herbacées semi-ligneuses. Les feuilles sont en général opposées et les fleurs 4-mères.
On trouve la variante Buddleia pour le nom latin. Linné a créé le genre sous la forme Buddleja, qui doit être suivie. En français, on trouve buddleia ou buddleya.
Le nom du genre "Buddleja" est dédié au révérend Adam Buddle (1660-1715), un médecin pasteur et botaniste amateur anglais.
Budleja (lat. Buddleja), rod grmova iz porodice strupnikovki (Scrophulariaceae). Rod je imenovan po engleskom svećeniku i botaničaru Adamu Buddleu, a pripada mu oko stotinjak vrsta[1], od kojih u Hrvatskoj raste ljetni jorgovan (B. davidii)[2]. Ime jorgovan ova vrsta dobila je zbog njegovih snažno mirišljavih cvjetova nalik na jorgovan(Syringa)
Budleja (lat. Buddleja), rod grmova iz porodice strupnikovki (Scrophulariaceae). Rod je imenovan po engleskom svećeniku i botaničaru Adamu Buddleu, a pripada mu oko stotinjak vrsta, od kojih u Hrvatskoj raste ljetni jorgovan (B. davidii). Ime jorgovan ova vrsta dobila je zbog njegovih snažno mirišljavih cvjetova nalik na jorgovan(Syringa)
Lětni bóz (Buddleja; po němskim słowje Sommerflieder) je ród ze swójby trudownikowych rostlinow (Scrophulariaceae). Dalše mjeno je budleja.
Po někotrych žórłach słuša k budlejowym rostlinam (Buddlejaceae).
Lětni bóz je ród, kotryž wobsahuje něhdźe 100 družinow. Wone su štomy abo kerki.
Łopjena su lancetojte.
Kćenja steja w kłosach, pakićach. Wone wobsahuja jara wjele nektara, kotryž mjetele přiwabjuje.
Družiny wustupuja w Americe, w Africe a předewšěm w Azija.
Wjele družinow so jako pyšne rostliny plahuje, mjeztym zo někotre su neofyty.
Ród bu wot šwedskeho botanikarja Carl von Linné 1753 zestajeny. Z wuběrkom mjena Buddleja bu jendźelski botanikar Adam Buddle (1660–1715) česćeny.
Kaž při najwjetšich tropiskich rostlinskich rodach je znutřkowna systematika diskutowana. Cyłkownje słuša něhdźe 100 družinow k lětnim bózam; tu wuběrk:
Lětni bóz (Buddleja; po němskim słowje Sommerflieder) je ród ze swójby trudownikowych rostlinow (Scrophulariaceae). Dalše mjeno je budleja.
Po někotrych žórłach słuša k budlejowym rostlinam (Buddlejaceae).
Buddleja L., 1753 è un genere di arbusti e alberi sempreverdi o caducifoglie appartenenti alla famiglia delle Buddlejaceae (Scrophulariaceae secondo la classificazione APG II) notevoli per le infiorescenze i cui fiori si raccolgono in lunghe pannocchie.
Il genere Buddleja è costituito da circa un centinaio di specie sia sempreverdi che spoglianti (alcune sono alberi anche di 30 metri) originarie in prevalenza dell'Asia orientale, ma anche del sud Africa e dell'America.
La sistemazione del genere nell'ambito della famiglia, ma anche dell'ordine, non è pienamente concorde nei vari autori di classificazioni tassonomiche botaniche. Questo probabilmente per le caratteristiche filogenetiche peculiari del genere che ne rendono difficile (e opinabile) la sua classificazione.
Inizialmente il genere Buddleja venne assegnato alla famiglia delle Buddlejaceae nell'ordine delle Contortae (vedi classificazioni di Wettsein – 1911 oppure Engler – 1915). Alcuni autori però elevando a valore di specie diverse varietà preferirono declassare la famiglia a genere (genere Buddleia, quindi) e inserire il nuovo genere nella famiglia delle Loganiaceae sempre nell'ordine delle Contortae. A seguito della ristrutturazione dell'ordine delle Contortae (che venne soppresso), la famiglia Buddlejaceae passò nell'ordine delle Lamiales. Con il Sistema Cronquist si cambiò nuovamente l'ordine: famiglia Buddlejaceae – ordine Scrophulariales. Con l'ultima classificazione APG si cambia ulteriormente: famiglia Scrophulariaceae – ordine Lamiales. È quindi facile riscontrare una diversa posizione di appartenenza del genere alle famiglie a seconda delle classificazioni.
Nell'ambito del genere Buddleja le varie specie si usano dividere in sezioni e sottosezioni secondo la dimensione della corolla, il tipo d'infiorescenza e il colore dei fiori.
I giardinieri a queste distinzioni trovano comodo aggiungerne altre: “specie rustiche” o “specie non rustiche”, oppure da “serra fredda” o “serra temperata”, oppure ancora a “foglie caduche” o “foglie persistenti”.
Un'altra particolarità è data dalle piante dell'America che sono dioiche (piante che presentano fiori di un solo sesso); mentre quelle Asiatiche sono monoiche (piante che portano fiori di entrambi i sessi).
Il nome del genere Buddleja deriva dal pastore inglese Adam Buddle (1662 – 1715), medico e botanico per passione nonché rettore nell'Essex. Il primo ad usare tale nome fu il dottor William Houston (1695 – 1733), medico e botanico scozzese, ma si è consolidato dopo che il naturalista svedese Linneo (1707 – 1778) lo usò (anche se storpiato) nei suoi cataloghi.
La forma tipica di questo genere è quella di un arbusto o di un piccolo albero.
La dimensione e la forma delle radici dipendono dall'altezza della pianta.
Il fusto può essere tomentoso (di tipo stellato, lanoso o anche glanduloso) e di sezione quadrangolare. L'altezza può andare da pochi metri a qualche decina di metri (alberi alti fino a 30 metri); normalmente la maggioranza delle specie sono sotto i 5 metri di altezza.
Le foglie a seconda della specie possono essere caduche o persistenti. Generalmente a disposizione opposta (raramente alterna). Sono brevemente picciolate e il più delle volte sono presenti delle stipole. I margini laminari sono interi o lievemente seghettati.
I fiori sono raccolti in infiorescenze di tipo cimoso, globoso o corimboso, ma anche pannocchie, spighe o capolini. Producono un odore persistente e mieloso.
I fiori sono tetrameri, ermafroditi e attinomorfi; il calice e la corolla sono concresciuti; in genere sono ricchi di nettare e spesso sono fortemente profumati.
Il frutto è una capsula biloculare e può contenere diversi semi minuti (in qualche specie anche diversi milioni). In alcune specie (classificate da qualche autore nel genere separato Nicodemia) la capsula è molle e carnosa dalla forma di una bacca.
L'area nella quale vivono le specie del genere Buddleja allo stato spontaneo è molto ampia: dall'Estremo Oriente all'America del Sud. In quest'ultima regione è diffusa la Buddleja globosa (originaria del Cile) una delle prime ad essere importata nei giardini europei. Dall'Asia invece provengono diverse specie native dell'Himalaya e del Giappone (oltre che dalla Cina). Si sono trovate specie anche nel Madagascar.
In Europa tutte le specie del genere Buddleja sono alloctone, ma si sono naturalizzate con grande facilità e sono considerate altamente invasive[1] e da tenere sotto controllo dall'Unione internazionale per la conservazione della natura.
L'utilizzo principale delle specie di questo genere è nel giardinaggio per la formazione di gruppi arbustivi sui prati, contro i muri, o nei boschetti. L'introduzione delle prime specie, nel giardinaggio europeo, risale alla fine del Settecento. In genere nei giardini le “buddleje” sono disposte in modo sparso in quanto la forma (più arborea che arbustiva) si presta meglio ad una disposizione isolata.
Sono piante poco esigenti, gradiscono posizioni calde e soleggiate, al riparo dai venti gelidi in terreno sciolto e permeabile e richiedono un'energica potatura primaverile prima della ripresa vegetativa per mantenere una forma compatta alla chioma e per ottenere un'abbondante fioritura.
Si moltiplicano per talea erbacea durante l'estate, o con la semina.
L'unica attenzione è che non possono sopravvivere agli inverni duri dei climi continentali nordici, in quanto non resistono a temperature sotto i −15 °C, −20 °C.
Lo stesso argomento in dettaglio: Specie di Buddleja. Buddleja L., 1753 è un genere di arbusti e alberi sempreverdi o caducifoglie appartenenti alla famiglia delle Buddlejaceae (Scrophulariaceae secondo la classificazione APG II) notevoli per le infiorescenze i cui fiori si raccolgono in lunghe pannocchie.
Buddleja is een geslacht uit de helmkruidfamilie (Scrophulariaceae) Vroeger werd het geslacht tot de familie Buddlejaceae gerekend, maar onder APG II hoort het bij de helmkruidfamilie.
Het geslacht is genoemd naar Adam Buddle, predikant, botanicus en rector in Essex (Verenigd Koninkrijk).
In België en Nederland wordt vooral de vlinderstruik (Buddleja davidii) aangeplant, en in stedelijk gebied komt deze soort ook op eigen kracht regelmatig voor.
Overige soorten in dit geslacht zijn:
Buddleja is een geslacht uit de helmkruidfamilie (Scrophulariaceae) Vroeger werd het geslacht tot de familie Buddlejaceae gerekend, maar onder APG II hoort het bij de helmkruidfamilie.
Het geslacht is genoemd naar Adam Buddle, predikant, botanicus en rector in Essex (Verenigd Koninkrijk).
Buddleja (Buddleja) er en planteslekt bestående av rundt 100 arter. Mange av disse artene er å finne i varmt tempererte og subtropiske områder. Buddleja hører til den reduserte Scrophulariaceae (brunrotfamilien) slik den oppfattes i nyere systematikk[1]. Tidligere har slekta også vært klassifisert i Loganiaceae eller i en egen familie, sommerfuglbuskfamilien. Planteslekten har fått sitt navn etter den britiske botanikeren Adam Buddle. Noen vanlige arter i denne slekten er småbladet buddleja (Buddleja alternifolia) og sommerfuglbusk (Buddleja davidii).
Bladene er hos de fleste arter grønne og lansettformede, og plassert parvis slik at de står på hver sin side av stilken (unntak hos B. alternifolia, der bladene står vekselvis). Bladene har en lengde på mellom 1 og 30 cm. Blomstene vokser i tette tuer som blir mellom 10 og 50 cm lange; hver enkel blomst er rørformet, har en lengde på ca. 1 cm og har en blomsterkrone med fire kronblader. Hvert kronblad er ca. 3-4 mm på tvers. Blomsterfargen varierer mye, men hvit, rosa, rød, lilla, oransje og gul er farger som er å finne hos forskjellige naturlige og kultiverte planter. Blomstene er rike på nektar, og ofte har de også en fin duft. Frukten er en liten kapsel med en lengde på ca. 1 cm og en diameter lik 1-2 mm, og den inneholder mange små frø. Hos enkelte arter (tidligere klassifisert i en egen slekt, Nicodemia) er kapselen myk og kjøttfull.
De 100 artene er for det meste busker og kratt, men noen få er også trær. De største artene er 30 m høye, men de fleste blir sjelden høyere enn 5 m. Det finnes både eviggrønne og lauvfellende arter. Artene har sin opprinnelse i de varmere områdene av den nye verden, fra sydlige deler av USA til Chile. De har også stor utbredelse i den gamle verden, det vil si i Afrika og varmere deler av Asia. I Europa og Australasia har artene derimot blitt innført. Plantene er videre delt inn i to grupper etter deres blomstertype; artene i den nye verden er diøciske, mens i Afrika og Asia er artene monøciske.
Flere arter brukes som hagevekster. Sommerfuglbusk (B. davidii) er en slik hageplante, og den tåler temperaturer ned mot −15 °C eller −20 °C. Flere buddlejaarter kalles ofte for "sommerfuglbusker" fordi de trekker til seg sommerfugler. Artene er også attraktive for bier og møller. Noen arter med røde blomster tiltrekker også kolibrier.
Den mest brukte og kjente hageveksten er sommerfuglbusk (B. davidii), som stammer fra de sentrale delene av Kina. Den har fått sitt navn etter den franske naturforskeren Père Armand David. Andre kjente hageplanter er B. globosa fra det sørlige Chile og B. alternifolia med sine lillafargede blomster. Flere interspesifikke hybrider eksisterer også, som for eksempel B. x weyeriana (B. globosa x B. davidii).
Noen arter blir vanligvis funnet som "flyktninger" fra hagen. B. davidii trives nemlig også i tørt, åpent terreng. Som følge av dette sår den seg selv i udyrket jord, hvor den kan vokse til tette kratt. Dette skjer blant annet i byer i Storbritannia. Den ukontrollerte spredningen av B. davidii i mange områder har også ført til arten har blitt listet opp som en invaderende art. Det er vanlig å finne B. davidii langs jernbanelinjer, på forlatte fabrikktomter og i byområder som ble bombet under og etter andre verdenskrig.
Det botaniske navnet på planteslekten har vært opphav for en del forvirring. Etter vanlig biologisk nomenklatur ville navnet på slekten laget fra "Buddle", bli "Buddleia". Imidlertid skrev Linné det ned som "Buddleja", og han endret det aldri. Etter regelen for prioritering av navn, er det "Buddleja" som bør bli brukt, selv om i/j-byttet kunne blitt modernisert som en ortografisk variant. Bruken av navnet er uansett forvirrende, og det er vanlig å finne mangler på sammenheng når man snakker om de ulike artene og deres innbyrdes systematikk.
Buddleja (Buddleja) er en planteslekt bestående av rundt 100 arter. Mange av disse artene er å finne i varmt tempererte og subtropiske områder. Buddleja hører til den reduserte Scrophulariaceae (brunrotfamilien) slik den oppfattes i nyere systematikk. Tidligere har slekta også vært klassifisert i Loganiaceae eller i en egen familie, sommerfuglbuskfamilien. Planteslekten har fått sitt navn etter den britiske botanikeren Adam Buddle. Noen vanlige arter i denne slekten er småbladet buddleja (Buddleja alternifolia) og sommerfuglbusk (Buddleja davidii).
Budleja (Buddleja L.) – rodzaj roślin należący do rodziny trędownikowatych obejmujący ok. 140 gatunków[3]. Występują na obu kontynentach amerykańskich, od Utah na północy po południowe krańce Ameryki Południowej[4], ale w większości w strefie klimatu tropikalnego i subtropikalnego w Ameryce Południowej i Środkowej. Poza tym liczne gatunki rosną we wschodniej Azji[5] (od Indii i Nepalu po Japonię[4]), obecne są też w południowej Afryce[6], w tym na Madagaskarze[4]. Rosną najczęściej na terenach skalistych, na zboczach i klifach, na żwirowych aluwiach[5], często na porębach i obrzeżach lasów[4]. Wiele gatunków należy do ulubionych źródeł nektaru dla motyli[5], ale zapylane są także przez inne owady i kolibry[4]. Niektóre budleje uprawiane są jako rośliny ozdobne, przy czym nierzadko dziczeją i stają się inwazyjne. W klimacie umiarkowanym najbardziej rozpowszechniona w uprawie jest budleja Davida, łatwo rozprzestrzeniająca się na terenach zaburzonych i gruzowiskach (szybko opanowała np. zburzone w czasie II wojny światowej dzielnice Londynu[5] czy Szczecina[6]). W niektórych częściach Stanów Zjednoczonych uprawa budlei Davida została zakazana[4]. Afrykańska budleja szałwiolistna jest ważnym źródłem drewna[7]. Nazwa rodzaju upamiętnia Adama Buddle'a – angielskiego botanika[5].
Rodzaj, czasem rozbijany na kilka innych (Chilianthus Burchell, Emorya Torrey, Gomphostigma Turczanowicz, Nicodemia Tenore) w różnych systemach klasyfikacyjnych był zwykle wyodrębniany w rodzinę Buddlejaceae lub włączany do loganiowatych Loganiaceae. Badania molekularne wykazały, że rodzaj stanowi jedną z linii rozwojowych trędownikowatych Scrophulariaceae[5]. W obrębie rodziny włączany jest do monotypowego plemienia Buddlejeae Bartling, wskazywanego jako grupa siostrzana dla kladu obejmującego plemiona Limoselleae i Scrophularieae[1].
Budleja (Buddleja L.) – rodzaj roślin należący do rodziny trędownikowatych obejmujący ok. 140 gatunków. Występują na obu kontynentach amerykańskich, od Utah na północy po południowe krańce Ameryki Południowej, ale w większości w strefie klimatu tropikalnego i subtropikalnego w Ameryce Południowej i Środkowej. Poza tym liczne gatunki rosną we wschodniej Azji (od Indii i Nepalu po Japonię), obecne są też w południowej Afryce, w tym na Madagaskarze. Rosną najczęściej na terenach skalistych, na zboczach i klifach, na żwirowych aluwiach, często na porębach i obrzeżach lasów. Wiele gatunków należy do ulubionych źródeł nektaru dla motyli, ale zapylane są także przez inne owady i kolibry. Niektóre budleje uprawiane są jako rośliny ozdobne, przy czym nierzadko dziczeją i stają się inwazyjne. W klimacie umiarkowanym najbardziej rozpowszechniona w uprawie jest budleja Davida, łatwo rozprzestrzeniająca się na terenach zaburzonych i gruzowiskach (szybko opanowała np. zburzone w czasie II wojny światowej dzielnice Londynu czy Szczecina). W niektórych częściach Stanów Zjednoczonych uprawa budlei Davida została zakazana. Afrykańska budleja szałwiolistna jest ważnym źródłem drewna. Nazwa rodzaju upamiętnia Adama Buddle'a – angielskiego botanika.
Buddleja L. é um género botânico pertencente à família Scrophulariaceae.
O gênero Buddleja possui 141 espécies reconhecidas atualmente.[1]
Buddleja L. é um género botânico pertencente à família Scrophulariaceae.
Buddlejasläktet (Buddleja)[1][2] är ett växtsläkte i familjen flenörtsväxter med omkring 100 arter. Ursprungligen kommer de från varmare delar av Amerika, från södra USA till Chile, från större delen av Afrika samt varmare delar av Asien. Det finns inga arter i Europa eller Australien. Några arter är omtyckta trädgårdsväxter, bland annat syrenbuddleja (B. davidii) som tål temperaturer ner mot -15 °C till -20 °C. Flera buddlejaarter kallas även "fjärilsbuske" eftersom de drar till sig fjärilar.
Tidigare har buddlejorna utgjort en egen familj, buddlejaväxter, eller ingått i Loganiaceae, men nyare klassificering placerar dem i flenörtsfamiljen.[3]
De flesta är buskar, men det finns även några träd. Det högsta kan bli 30 meter, men de flesta arterna blir aldrig över 5 meter höga. Det finns både städsegröna och lövfällande arter. Bladen är för det mesta lansettformade och mellan 1 och 30 centimeter långa. Blommorna växer i täta flockar som är mellan 10 och 50 centimeter långa. Varje blomma är omkring 1 centimeter och har fyra kronblad. Blommornas färg kan vara vit, rosa, röd, lila, orange eller gul och de är rika på nektar. Ofta doftar de starkt.
Wikimedia Commons har media som rör Buddlejasläktet.
Wikispecies har information om Buddlejasläktet.
Buddlejasläktet (Buddleja) är ett växtsläkte i familjen flenörtsväxter med omkring 100 arter. Ursprungligen kommer de från varmare delar av Amerika, från södra USA till Chile, från större delen av Afrika samt varmare delar av Asien. Det finns inga arter i Europa eller Australien. Några arter är omtyckta trädgårdsväxter, bland annat syrenbuddleja (B. davidii) som tål temperaturer ner mot -15 °C till -20 °C. Flera buddlejaarter kallas även "fjärilsbuske" eftersom de drar till sig fjärilar.
Tidigare har buddlejorna utgjort en egen familj, buddlejaväxter, eller ingått i Loganiaceae, men nyare klassificering placerar dem i flenörtsfamiljen.
De flesta är buskar, men det finns även några träd. Det högsta kan bli 30 meter, men de flesta arterna blir aldrig över 5 meter höga. Det finns både städsegröna och lövfällande arter. Bladen är för det mesta lansettformade och mellan 1 och 30 centimeter långa. Blommorna växer i täta flockar som är mellan 10 och 50 centimeter långa. Varje blomma är omkring 1 centimeter och har fyra kronblad. Blommornas färg kan vara vit, rosa, röd, lila, orange eller gul och de är rika på nektar. Ofta doftar de starkt.
Рід названий Карлом Ліннеєм у честь англійського ботаніка Адама Бадла англ. Adam Buddle (1662—1715), коли йому надіслали Buddleja americana з Карибських островів для класифікації. Назва роду записана ним у «Species plantarum» відрізняється від типової для латинської мови написання лат. Buddleia довгим звуком «і» вкінці — Будлейя.[5]
Будлея належить до родини будлейних Buddlejaceae[6], що нараховує понад 100 видів, здебільшого деревовидних рослин, що зростають в Азії, Африці, Північній і Південній Америці. Раніше будлею включали до Ранникових (Scrophulariaceae).
Вирощують як декоративні рослини. В помірному кліматі можуть вирощувати види будлеї: Buddleja davidii Franch., Buddleja alternifolia Maxim., Buddleja crispa Benth. ex Wall. та Buddleja japonica Hemsl. Найбільш поширеним і успішним в умовах Європи виявилися гібриди Buddleja davidii. В арборетумі Ботанічного саду НЛТУ України на Розточчі у 2008 р. розпочато створення колекції представників родини будлейних.
Buddleja madagascariensis - квіти та листя
Метелик на Buddleja weyeriana
Chi Bọ chó (danh pháp khoa học: Buddleja hay Buddleia), là một chi thực vật có hoa. Hiện nay, chi này được đặt trong họ Huyền sâm (Scrophulariaceae), mặc dù trong quá khứ đã được phân loại hoặc là trong họ Loganiaceae hoặc là trong họ của chính nó là họ Buddlejaceae. Tên gọi khoa học của chi này lấy theo tên của Adam Buddle, một nhà thực vật học đồng thời là một mục sư tại Essex, Anh.
Chi này chứa khoảng 100 loài, chủ yếu là cây bụi, chỉ một số ít là cây gỗ; loài lớn nhất cao tới 30 m, nhưng phần lớn các loài ít khi cao quá 5 m. Các loài này có thể là cây thường xanh lẫn cây sớm rụng lá. Chúng có nguồn gốc ở các khu vực ấm và nóng của Tân thế giới, từ miền nam Hoa Kỳ kéo dài về phía nam tới Chile và mọc ở nhiều nơi tại Cựu thế giới như châu Phi và các khu vực ấm nóng của châu Á. Mặc dù trước đây không có mặt tại châu Âu và Australasia, nhưng hiện nay chúng đã có mặt tại các khu vực này do phát tán. Các loài được phân chia thành 2 nhóm, dựa trên kiểu hoa của chúng. Những loài tại Tân thế giới là đơn tính khác gốc còn các loài ở Cựu thế giới là đơn tính cùng gốc.
Lá của chúng ở phần lớn các loài có dạng mũi mác, mọc thành cặp đối trên cành (ở một loài, B. alternifolia, là so le); các lá dài từ 1–30 cm. Hoa mọc thành chùy hoa dày dặc, dài 10–50 cm; mỗi chiếc hoa có dạng hình ống, dài khoảng 1 cm, với tràng hoa chia thành 4 thùy trải rộng (4 cánh hoa), đường kính khoảng 3–4 mm. Màu hoa tùy theo loài và giống cây trồng, với các màu trắng, hồng, đỏ, tía, cam hay vàng; chúng chứa nhiều mật hoa và thường có mùi thơm rất mạnh. Quả là dạng quả nang nhỏ, dài khoảng 1 cm và đường kính khoảng 1–2 mm, chứa nhiều hạt nhỏ; ở một số loài (trước đây được phân loại trong chi tách biệt là Nicodemia) thì quả nang mềm và nhiều cùi thịt, tạo ra bề ngoài của quả giống như dạng quả mọng.
Một vài loài là các loại cây cảnh trong vườn khá phổ biến. Tại Anh, ở dạng cây mọc tự nhiên thì B. davidii mọc khá nhiều tại các khu vực đất khô cằn, nó thường tự gieo rắc trên các vùng đất bỏ hoang, tại đây chúng mọc thành các bụi cây rậm rạp và bị liệt kê như là loài xâm hại ở nhiều nơi. Người ta cũng hay thấy chúng mọc ven các tuyến đường sắt cũng như tại các khu vực có nhà xưởng bỏ hoang, mặc dù chúng không có khả năng sống sót qua mùa đông khắc nghiệt của khí hậu lục địa tại Bắc bán cầu, và bị chết đi khi nhiệt độ xuống tới ngưỡng từ -15 °C đến -20 °C. Các loài cây này thu hút nhiều loài bướm; ong, và các loài có hoa màu đỏ còn thu hút cả chim ruồi. Loài phổ biến nhất là Buddleja davidii từ khu vực miền trung Trung Quốc, tên gọi khoa học của nó được đặt theo tên nhà tự nhiên học người Pháp là Armand David. Các loài phổ biến khác còn có Buddleja globosa từ miền nam Chile, được trồng vì các hoa có mùi mật ong khá mạnh cũng như sử dụng trong y học cổ truyền của khu vực này.
Tên gọi khoa học của chi này là nguồn gốc của một số sự lộn xộn. Theo thói quen thông thường trong Latinh hóa danh pháp thực vật thì cách viết đúng của tên chi được tạo ra từ "Buddle" phải là "Buddleia". Tuy nhiên, Linnaeus đã viết nó thành "Buddleja", và ông không bao giờ thay đổi nó, vì thế theo quy tắc về độ ưu tiên trong việc đặt tên thì "Buddleja" phải được ưu tiên hơn "Buddleia", mặc dù việc viết i hay j có thể được coi như là một dạng biến thể chính tả. Tuy rằng điều đó không khác biệt lớn, nhưng việc sử dụng chúng là khá lộn xộn và sự không nhất quán là khá phổ biến, thậm chí ngay trong cùng một văn bản (ví dụ ở đây).
Chi Bọ chó (danh pháp khoa học: Buddleja hay Buddleia), là một chi thực vật có hoa. Hiện nay, chi này được đặt trong họ Huyền sâm (Scrophulariaceae), mặc dù trong quá khứ đã được phân loại hoặc là trong họ Loganiaceae hoặc là trong họ của chính nó là họ Buddlejaceae. Tên gọi khoa học của chi này lấy theo tên của Adam Buddle, một nhà thực vật học đồng thời là một mục sư tại Essex, Anh.
Chi này chứa khoảng 100 loài, chủ yếu là cây bụi, chỉ một số ít là cây gỗ; loài lớn nhất cao tới 30 m, nhưng phần lớn các loài ít khi cao quá 5 m. Các loài này có thể là cây thường xanh lẫn cây sớm rụng lá. Chúng có nguồn gốc ở các khu vực ấm và nóng của Tân thế giới, từ miền nam Hoa Kỳ kéo dài về phía nam tới Chile và mọc ở nhiều nơi tại Cựu thế giới như châu Phi và các khu vực ấm nóng của châu Á. Mặc dù trước đây không có mặt tại châu Âu và Australasia, nhưng hiện nay chúng đã có mặt tại các khu vực này do phát tán. Các loài được phân chia thành 2 nhóm, dựa trên kiểu hoa của chúng. Những loài tại Tân thế giới là đơn tính khác gốc còn các loài ở Cựu thế giới là đơn tính cùng gốc.
Lá của chúng ở phần lớn các loài có dạng mũi mác, mọc thành cặp đối trên cành (ở một loài, B. alternifolia, là so le); các lá dài từ 1–30 cm. Hoa mọc thành chùy hoa dày dặc, dài 10–50 cm; mỗi chiếc hoa có dạng hình ống, dài khoảng 1 cm, với tràng hoa chia thành 4 thùy trải rộng (4 cánh hoa), đường kính khoảng 3–4 mm. Màu hoa tùy theo loài và giống cây trồng, với các màu trắng, hồng, đỏ, tía, cam hay vàng; chúng chứa nhiều mật hoa và thường có mùi thơm rất mạnh. Quả là dạng quả nang nhỏ, dài khoảng 1 cm và đường kính khoảng 1–2 mm, chứa nhiều hạt nhỏ; ở một số loài (trước đây được phân loại trong chi tách biệt là Nicodemia) thì quả nang mềm và nhiều cùi thịt, tạo ra bề ngoài của quả giống như dạng quả mọng.
Buddleja L., 1753
Синонимы
Буддлея (лат. Buddléja) — род цветковых растений, который ранее относили к семейству Буддлеевые (Buddlejaceae)[3]. Род Буддлея сейчас включают в семейство Норичниковые (Scrophulariaceae)[4].
Род был назван в честь английского ботаника Адама Баддла (англ. Adam Buddle).
По информации базы данных The Plant List, род включает 141 вид[5]. Некоторые из них:
Буддлея (лат. Buddléja) — род цветковых растений, который ранее относили к семейству Буддлеевые (Buddlejaceae). Род Буддлея сейчас включают в семейство Норичниковые (Scrophulariaceae).
Род был назван в честь английского ботаника Адама Баддла (англ. Adam Buddle).
参见正文
醉鱼草属（学名：Buddleja）是唇形目玄参科的一属，自成一个醉鱼草族（Buddlejeae），约100余种，广泛分布在全世界热带和亚热带等温暖地区。醉鱼草科的拉丁名Buddleja是林奈为了纪念英国植物学家亚当·巴德尔 (1662–1715)而根据William Houston博士的建议而取得 [1].休斯顿博士本人则是第一个把醉鱼草带到英格兰的人。大部分醉鱼草为灌木，也有少数种类为乔木，但一般不足5米高，也有几个种类会超过30米高。基本分为两个群类，生长在美洲的一般为雌雄异株，而生长在东半球的一般为雌雄同株。中国有约40种，分布在南方各地。
醉鱼草科植物常被星状毛，单叶对生，稀互生，1-30厘米长 ；花的花萼4裂，花冠漏斗状或高脚碟状，约1厘米长，组成各种花序；果实为蒴果，2瓣裂，稀浆果。 有些种类为供观赏用花卉，有些种类可以毒鱼，因此得名。
以前的分类一般将醉鱼草属列入马钱科，1981年的克朗奎斯特分类法将其单独分出一个科——醉鱼草科（Buddlejaceae），列入玄参目，1998年根据基因亲缘关系分类的APG 分类法将这个科列入唇形目，2003年经过修订的APG II 分类法不承认这个科，将这个属放入玄参科。
约100余种：
腺冠醉鱼草（Buddleja adenantha）
巴东醉鱼草（Buddleja albiflora）
翅枝醉鱼草（Buddleja alata）
互叶醉鱼草（Buddleja alternifolia）
美洲醉鱼草（Buddleja americana）
白背枫（Buddleja asiatica）
Buddleja auriculata
澳洲醉鱼草（Buddleja australis）
不丹醉鱼草（Buddleja bhutanica）
短序醉鱼草（Buddleja brachystachya）
密香醉鱼草（Buddleja candida）
簇花醉鱼草（Buddleja caryopteridifolia）
大花醉鱼草（Buddleja colvilei）
皱叶醉鱼草（Buddleja crispa）
Buddleja crotonoides
台湾醉鱼草（Buddleja curviflora）
流苏醉鱼草（Buddleja davidii）
腺叶醉鱼草（Buddleja delavayi）
紫花醉鱼草（Buddleja fallowiana）
滇川醉鱼草（Buddleja forrestii）
智利醉鱼草（Buddleja globosa）
全缘叶醉鱼草（Buddleja heliophila）
印度醉鱼草（Buddleja indica）
日本醉鱼草（Buddleja japonica）
扁脉醉鱼草（Buddleja limitanea）
波叶醉鱼草（Buddleja lindleyana）
长序醉鱼草（Buddleja macrostachya）
浆果醉鱼草（Buddleja madagascariensis）
Buddleja marrubiifolia
酒药花醉鱼草（Buddleja myriantha）
金沙江醉鱼草（Buddleja nivea）
密蒙花（Buddleja officinalis）
喉药醉鱼草（Buddleja paniculata）
小花醉鱼草（Buddleja parviflora）
甘肃醉鱼草（Buddleja purdomii）
Buddleja pulchella
Buddleja racemosa
Buddleja saligna
Buddleja salviifolia
Buddleja scordioides
Buddleja sessiliflora
大理醉鱼草（Buddleja taliensis）
管花醉鱼草（Buddleja tubiflora）
Buddleja utahensis
互对醉鱼草（Buddleja wardii）
云南醉鱼草（Buddleja yunnanensis）
醉鱼草属（学名：Buddleja）是唇形目玄参科的一属，自成一个醉鱼草族（Buddlejeae），约100余种，广泛分布在全世界热带和亚热带等温暖地区。醉鱼草科的拉丁名Buddleja是林奈为了纪念英国植物学家亚当·巴德尔 (1662–1715)而根据William Houston博士的建议而取得 [1].休斯顿博士本人则是第一个把醉鱼草带到英格兰的人。大部分醉鱼草为灌木，也有少数种类为乔木，但一般不足5米高，也有几个种类会超过30米高。基本分为两个群类，生长在美洲的一般为雌雄异株，而生长在东半球的一般为雌雄同株。中国有约40种，分布在南方各地。
醉鱼草科植物常被星状毛，单叶对生，稀互生，1-30厘米长 ；花的花萼4裂，花冠漏斗状或高脚碟状，约1厘米长，组成各种花序；果实为蒴果，2瓣裂，稀浆果。 有些种类为供观赏用花卉，有些种类可以毒鱼，因此得名。
以前的分类一般将醉鱼草属列入马钱科，1981年的克朗奎斯特分类法将其单独分出一个科——醉鱼草科（Buddlejaceae），列入玄参目，1998年根据基因亲缘关系分类的APG 分类法将这个科列入唇形目，2003年经过修订的APG II 分类法不承认这个科，将这个属放入玄参科。
フジウツギ属（Buddleja）はフジウツギ科（新しいAPG植物分類体系ではゴマノハグサ科に含める）の植物の属である。花が美しいので園芸用に栽培され、属名からブッドレア（ブッドレヤ）と呼ばれることが多い。世界に約100種あり、ほとんどは常緑または落葉性の低木だが、一部に高さ30mに及ぶ高木や、草本もある。ヨーロッパ・オーストラリアを除く温帯・熱帯に分布する。多くは芳香があり、また蜜が多いのでよく蝶が吸蜜に訪れる。サポニンを多く含むので有毒ともいう。
葉は長さ1-30cmで細長く、ほとんどは対生。花は長さ1cmほどの筒状で、花びらの先が4裂し、長さ10-50cmの密な円錐花序をなす。花の色は種類により白、桃色、赤、紫、橙色、黄色などいろいろある。果実はさく果で（ただし従来Nicodemia属とされていた種では液果）、多数の種子を含む。
日本にはフジウツギB. japonica とウラジロフジウツギB. curviflora が自生する。フジウツギ（藤空木）の名は花序の様子や色が藤に似ていることから。
数種が園芸用に栽培されており、特によく栽培されるのがフサフジウツギ（ニシキフジウツギ）B. davidii である。これは極端に寒い地域を除いて栽培しやすく、野生化することも多い。フサフジウツギは中国原産とされるが、秩父で野生状態で発見されたため、チチブフジウツギの別名がついている（在来種とみる説もある）。
そのほかオレンジ色のB. globosa や、ライラック色のB. alternifolia、またB. x weyeriana (B. globosa x B. davidii) などの交雑種が栽培される。沖縄県では中国原産のトウフジウツギB. lindleyana がよく栽培されている。
属学名はイギリスの宣教師・植物学者バドルAdam Buddle（1660 – 1715）にちなむ。正しくは"Buddleia"になりそうだが、リンネが"Buddleja"と書いたためこれが正式名として定着した。
ブッドレアは花木の中では、実生からの栽培が最も簡単なものの一つである。春まきで翌年から開花することが多い。ただ、木本としては比較的短命で、数年で枯れることもある。タネが入手しやすいのは、D. davidiiの空色系と青・白・ピンクなどが混ざったもの、それにB. globosaである。
種まきは4月頃に行う。タネはかなり細かいが、一袋にかなりの量が入っているので、苗床などの播き、覆土はせずにそっと手のひらで押さえ、細めのじょうろで丁寧に水やりをするようにする。発芽までに10日から半月くらいかかる。混み合ったところは間引き、本葉が出てきたら一度仮植えし、1m位の間隔に定植する。春から秋まで日向または半日陰になる、水はけの良いところを好む。 移植をする際は、ひげ根が土と離れやすいので、注意が必要である。
挿し木も容易である。
フジウツギ属（Buddleja）はフジウツギ科（新しいAPG植物分類体系ではゴマノハグサ科に含める）の植物の属である。花が美しいので園芸用に栽培され、属名からブッドレア（ブッドレヤ）と呼ばれることが多い。世界に約100種あり、ほとんどは常緑または落葉性の低木だが、一部に高さ30mに及ぶ高木や、草本もある。ヨーロッパ・オーストラリアを除く温帯・熱帯に分布する。多くは芳香があり、また蜜が多いのでよく蝶が吸蜜に訪れる。サポニンを多く含むので有毒ともいう。
葉は長さ1-30cmで細長く、ほとんどは対生。花は長さ1cmほどの筒状で、花びらの先が4裂し、長さ10-50cmの密な円錐花序をなす。花の色は種類により白、桃色、赤、紫、橙色、黄色などいろいろある。果実はさく果で（ただし従来Nicodemia属とされていた種では液果）、多数の種子を含む。
日本にはフジウツギB. japonica とウラジロフジウツギB. curviflora が自生する。フジウツギ（藤空木）の名は花序の様子や色が藤に似ていることから。
数種が園芸用に栽培されており、特によく栽培されるのがフサフジウツギ（ニシキフジウツギ）B. davidii である。これは極端に寒い地域を除いて栽培しやすく、野生化することも多い。フサフジウツギは中国原産とされるが、秩父で野生状態で発見されたため、チチブフジウツギの別名がついている（在来種とみる説もある）。
そのほかオレンジ色のB. globosa や、ライラック色のB. alternifolia、またB. x weyeriana (B. globosa x B. davidii) などの交雑種が栽培される。沖縄県では中国原産のトウフジウツギB. lindleyana がよく栽培されている。
属学名はイギリスの宣教師・植物学者バドルAdam Buddle（1660 – 1715）にちなむ。正しくは"Buddleia"になりそうだが、リンネが"Buddleja"と書いたためこれが正式名として定着した。
.jpg)
.jpg)
Karte mit allen verlinkten Seiten: 
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(19956216771).jpg)
