Egebregne-slægten (Phegopteris) er en slægt i Dunbregne-familien. Tidligere henregnedes kun 3 arter til denne slægt, men i dag regnes 10-15 arter med til slægten.
Egebregner ligner "typiske" bregner, men er lidt spinkle. Bladstilkene kan have spredte skæl, men er ellers glatte. Der er 2 karstrenge nederst på bladstilkene. Bladene er generelt dobbelt par-fligede, og de skandinaviske arter har lille afstand mellem bladene. Bladene er ofte lidt uregelmæssigt formede.
Sporehushobene (sori) er næsten altid runde og sidder nær bladkanten. Sporehushobene er omgivet af et tyndt slør (indusium) som hurtigt falder af, eller de manger slør.
I Skandinavien har vi 1 art, der er udbredt i hele Norden, Færøerne og det vestlige Island.
Der findes en anden bregne-slægt med samme navn (Egebregne): Gymnocarpium i Mangeløv-familien.
Arter i Danmark
Phegopteris is a genus of ferns in the family Thelypteridaceae, subfamily Phegopteridoideae, in the Pteridophyte Phylogeny Group classification of 2016 (PPG I).[3] They are known collectively as the beech ferns. Species are native to Asia, North America and Europe.[2]
Phegopteris was first described in 1852 by Carl Borivoj Presl as an unranked taxon within the genus Polypodium. It was raised to the rank of genus by Antoine Fée in the same year.[4]
The Pteridophyte Phylogeny Group classification of 2016 (PPG I) recognizes three genera in the subfamily Phegopteridoideae: Macrothelypteris, Phegopteris and Pseudophegopteris.[3] As of January 2020, both the Checklist of Ferns and Lycophytes of the World and Plants of the World Online regarded Pseudophegopteris as a synonym of Phegopteris.[2][1]
As of January 2020, the Checklist of Ferns and Lycophytes of the World accepted the following species:[2]
Plants of the World Online listed further species which the Checklist of Ferns and Lycophytes of the World regards as synonyms:[1][2]
Phegopteris is a genus of ferns in the family Thelypteridaceae, subfamily Phegopteridoideae, in the Pteridophyte Phylogeny Group classification of 2016 (PPG I). They are known collectively as the beech ferns. Species are native to Asia, North America and Europe.
Phegopteris es un género de helechos terrestres pertenecientes a la familia Thelypteridaceae.[2]
Los helechos de este género tienen un largo y delgado rizoma rastrero.[3]
Phegopteris es un género de helechos terrestres pertenecientes a la familia Thelypteridaceae.
Los helechos de este género tienen un largo y delgado rizoma rastrero.
Metssõnajalg (Phegopteris) on soosõnajalaliste sugukonda arvatud taimeperekond.
Eestis kasvab üks sellesse perekonda kuuluv pärismaine liik: harilik metssõnajalg (Phegopteris connectilis).
Phegopteris est un genre de fougères de la famille des thélyptéridacées.
Phegopteris est un genre de fougères de la famille des thélyptéridacées.
Phegopteris is een geslacht uit de moerasvarenfamilie (Thelypteridaceae). Het geslacht telt vier soorten terrestrische varens, waarvan er een van nature voorkomt in België en Nederland.
Engels: Beech Fern
Phegopteris is een samenstelling van Oudgrieks φηγός, phēgos (= beuk)[bron?] en πτερίς, pteris (= varen of vleugel).[bron?]
De varens van dit geslacht hebben een lange, dunne en kruipende wortelstok. De bladen of veren staan verspreid, zijn wigvormig of driehoekig van vorm en dubbel tot drievoudig geveerd. Een belangrijk kenmerk is dat de tegenoverstaande blaadjes aan de hoofdnerf met elkaar vergroeid zijn.
De sporenhoopjes zitten op de onderzijde van de bladen, zijn klein en rond tot ellipsvormig en niet afgedekt met een dekvliesje.
Tot het geslacht Phegopteris behoren vier soorten waarvan een van nature voorkomt in België en Nederland:
Phegopteris is een geslacht uit de moerasvarenfamilie (Thelypteridaceae). Het geslacht telt vier soorten terrestrische varens, waarvan er een van nature voorkomt in België en Nederland.
Hengevingslekten (latin: Phegopteris) med underliggende seksjoner er en gruppe (slekt) av bregner innenfor hengevingfamilien, som igjen inngår i den store, monofyletiske ordenen Polypodiales.[1]
Det er fortsatt vanlig å inkludere Pseudophegopteris og Macrothelypteris som egne seksjoner i den store hengevingslekten Phegopteris, som egentlig bare hadde 3 arter men som nå omfatter en rekke arter fra nevnte to underslektene. Dessuten er flere arter innen myrtelgslekten del av en klade som utgjøres av hengevingslekten.
Bladskaftene kan ha noen, spredte skjell, men ellers er de glatte. Det er to karstrenger nederst på bladskaftene. Bladene er generelt dobbelt parflikede, på artene i Norden ofte med litt avstand mellom bladene. Ofte er bladene litt ulikt formet eller satt – hengeving (Phegopteris connectilis) har to ned-hengende blader nederst (derav navnet).
Sporehushopene (sori) på disse bregnene er nesten alltid runde, og sitter på "tradisjonelt" vis nær bladkanten. Sporehushopene er omgitt av enten et tynt slør (indusium) som faller av tidlig, eller de mangler slør overhodet. Kromosomtallet (x) er oftest 27-36.
I Norden og Norge har vi 1 art – vanlig hengeving er utbredt i hele Norden, Færøyene og det vestlige Island.
Nyere forskning (Smith et Al, 2006) basert på genetikk, viser at slekten Phegopteris er mer atskilt enn de andre slektene i hengevingfamilien, og at denne slekten fylogenetisk sett skiller lag med de andre allerede ved roten av familietreet.
Følgende er seksjonene innenfor slekten (Smith et Al, 2006), samt noen av de artene i disse:
Hengevingslekten (latin: Phegopteris) med underliggende seksjoner er en gruppe (slekt) av bregner innenfor hengevingfamilien, som igjen inngår i den store, monofyletiske ordenen Polypodiales.
Det er fortsatt vanlig å inkludere Pseudophegopteris og Macrothelypteris som egne seksjoner i den store hengevingslekten Phegopteris, som egentlig bare hadde 3 arter men som nå omfatter en rekke arter fra nevnte to underslektene. Dessuten er flere arter innen myrtelgslekten del av en klade som utgjøres av hengevingslekten.
Bladskaftene kan ha noen, spredte skjell, men ellers er de glatte. Det er to karstrenger nederst på bladskaftene. Bladene er generelt dobbelt parflikede, på artene i Norden ofte med litt avstand mellom bladene. Ofte er bladene litt ulikt formet eller satt – hengeving (Phegopteris connectilis) har to ned-hengende blader nederst (derav navnet).
Sporehushopene (sori) på disse bregnene er nesten alltid runde, og sitter på "tradisjonelt" vis nær bladkanten. Sporehushopene er omgitt av enten et tynt slør (indusium) som faller av tidlig, eller de mangler slør overhodet. Kromosomtallet (x) er oftest 27-36.
I Norden og Norge har vi 1 art – vanlig hengeving er utbredt i hele Norden, Færøyene og det vestlige Island.
Nyere forskning (Smith et Al, 2006) basert på genetikk, viser at slekten Phegopteris er mer atskilt enn de andre slektene i hengevingfamilien, og at denne slekten fylogenetisk sett skiller lag med de andre allerede ved roten av familietreet.
Multimedia w Wikimedia Commons Zachyłka (Phegopteris (C. Presl) Fée) – rodzaj paproci należących do rodziny zachylnikowatych (Thelypteridaceae Pic.Serm.). Według The Plant List w obrębie tego rodzaju znajduje się 15 gatunków o nazwach zweryfikowanych i zaakceptowanych, podczas gdy aż 248 kolejnych taksonów ma status gatunków niepewnych (niezweryfikowanych)[3]. Według części źródeł rodzaj w wąskim, monofiletycznym ujęciu obejmuje tylko 3[4]–4[5] gatunki. Przedstawiciele rodzaju występują naturalnie w strefie umiarkowanej Eurazji i Ameryki Północnej[6][5]. Jedynym przedstawicielem we florze Polski jest zachyłka oszczepowata (Phegopteris connectilis)[7]. Nazwa naukowa pochodzi od greckich słów phegos oznaczającego buka i pteris oznaczającego paproć[8].
Najlepiej rośnie na stanowiskach wilgotnych, częściowo zacienionych. Preferuje gleby dobrze przepuszczalne, bogate w próchnicę. Rozmnażanie następuje poprzez wysiew zarodników lub podział pędów[6].
Rodzaj klasyfikowany jest do rodziny zachylnikowatych Thelypteridaceae z rzędu paprotkowców Polypodiales[1]. Ujęcie systematyczne rodzajów w tej rodzinie jest bardzo zróżnicowane i waha się w zależności od ujęcia od 5 do 30, przy czym różnice w ujęciu dotyczą także rodzaju zachyłka Phegopteris[1].
W dawniejszych ujęciach systematycznych do rodzaju tego zaliczano gatunki wyodrębniane obecnie w rodzaj cienistka Gymnocarpium, m.in. występujące w Polsce: cienistkę trójkątną (zachyłkę trójkątną) Gymnocarpium dryopteris (syn. Phegopteris dryopteris Fée) i cienistkę Roberta, zachyłka Roberta (Gymnocarpium robertianum, syn. Phegopteris robertianum A.Braun)[7].
Zachyłka oszczepowata (P. connectilis) uprawiana jest jako roślina ozdobna[9].
Zachyłka (Phegopteris (C. Presl) Fée) – rodzaj paproci należących do rodziny zachylnikowatych (Thelypteridaceae Pic.Serm.). Według The Plant List w obrębie tego rodzaju znajduje się 15 gatunków o nazwach zweryfikowanych i zaakceptowanych, podczas gdy aż 248 kolejnych taksonów ma status gatunków niepewnych (niezweryfikowanych). Według części źródeł rodzaj w wąskim, monofiletycznym ujęciu obejmuje tylko 3–4 gatunki. Przedstawiciele rodzaju występują naturalnie w strefie umiarkowanej Eurazji i Ameryki Północnej. Jedynym przedstawicielem we florze Polski jest zachyłka oszczepowata (Phegopteris connectilis). Nazwa naukowa pochodzi od greckich słów phegos oznaczającego buka i pteris oznaczającego paproć.
Phegopteris este un gen de plante din familia Aspleniaceae.
