Not much is known about how milkfish communicate with one another during mating or how they perceive the environment. Like all fishes, they have a well-developed sensory system, including a lateral line system and a well-developed sense of vision. Milkfish are members of the Ostariophysi, which produce and respond to an alarm substance. This alarm substance is produced when the skin of the milkfish has been injured, particularly by a predator. This alarm substance warns other fish to seek a hiding place in order to avoid the predator.
Communication Channels: chemical
Other Communication Modes: pheromones
Perception Channels: visual ; tactile ; chemical
Chanos chanos populations seem to be stable, this species is not listed on any conservation registry.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
Fertilized milkfish eggs can be found in the open sea of tropical waters. The eggs are spherical in shape and range from 1.1 to 1.25 mm in diameter (Bagarinao 1994). The eggs have a yellowish yolk and lack oil globules. The outer embryonic membrane seems to be granular with a distinct, segmented pattern. There is a narrow perivitelline space present in milkfish eggs (Garcia 1990). Development of the embryo takes about 20 to 35 hours in water temperatures of 26 to 32°C and of salinity 29 to 34 ppt (Bagarinao 1994).
Once the eggs hatch, the larvae are about 3.5 mm total length. At hatching, the larvae’s eyes are not pigmented and their mouth is not open (Bagarinao 1994). For about five days milkfish larvae depend solely on their yolk for nutrients (Garcia 1990).
Milkfish larvae go through a series of complex morphological, physiological, and behavioral stages, which last about 2 to 4 weeks, before becoming juveniles. Younger larvae occur in water depths of 20 to 30 m, while older larvae occur near the water’s surface. Younger larvae occur both near and far from shore. More advanced larval stages begin to migrate towards nearshore areas, and are found most frequently there (Bagarinao 1994; Garcia 1990). Milkfish larvae migrate towards shore when they are about 10 to 17 mm total length (Garcia 1990).
Once milkfish become larger than 20 mm total length they are considered juveniles. Juveniles appear to have the same characteristics and structure of adult milkfish (Garcia 1990). Juveniles enter brackish water and coastal wetland habitats where the food supply is more abundant. The kind of habitat, depth, and connection with the sea has been found to be the factors determining maximum size and duration of stay of juvenile milkfish in the nursery grounds (Bagarinao 1994).
Growth and development of milkfish is influenced by water temperature. Temperatures between 23.7 to 33°C seem to be the optimal temperatures for development of milkfish larvae. The rate of development is faster at higher temperatures. Temperatures lower than 20°C and up to 22.6°C cause young milkfish to be rather sluggish, thus making them more vulnerable to predation.
Development - Life Cycle: metamorphosis
There are no known adverse effects of Chanos chanos on humans.
Milkfish are commercially raised for food in the Philippines and Indonesia (Gale 2003). More than a quarter of a million tons of milkfish are harvested every year in brackish ponds in Indonesia, Taiwan, and the Philippines. These fish contribute around 60% of the total fish production from aquaculture in Southeast Asia (Garcia 1990).
Positive Impacts: food
Not much is known about the effects that milkfish have on the ecosystem. They are important as both predators and prey of other fish species and of coastal planktonic communities.
Milkfish feed on a variety of foods depending on the type of environment. As larvae they feed on zooplankton. As they develop into juveniles they start to feed on benthic items. The most common food items for juveniles are cynobacteria, diatoms, detritus, green algae, and invertebrates such as small crustaceans and worms. Adults feed on similar items, and on planktonic and nektonic prey such as clupeid juveniles. Adult milkfish have a well-developed epibranchial organ, which is an extension of the alimentary canal. The epibranchial organ allows milkfish to digest plant material (Gale 2003).
Animal Foods: fish; aquatic or marine worms; aquatic crustaceans; other marine invertebrates; zooplankton
Plant Foods: algae
Other Foods: detritus
Primary Diet: omnivore
Milkfish are native to regions in the Indian and Pacific Oceans. Their range spans from the east coast of Africa and Madagascar to the coasts of India and Southeast Asia around Malaysia, Indonesia, New Guinea, Australia, northward to the southern tip of Japan, and eastward into the Pacific Islands.
Biogeographic Regions: indian ocean (Native ); pacific ocean (Native )
Milkfish are usually found along the coasts of continents or islands, particularly where reefs are well developed. They also occur in large coastal lagoons. Milkfish are found in tropical waters, rarely in waters that are affected by cold ocean currents. They are found in clear, shallow, saline, and warm waters above 20°C. Adult milkfish also occur in freshwater lakes in the Philippines, Indonesia, and Madagascar. Juveniles are found in large coastal lagoons, atolls, and freshwater lakes. The depth range of the milkfish is 0 to 30 m.
Range depth: 0 to 30 m.
Habitat Regions: tropical ; saltwater or marine ; freshwater
Aquatic Biomes: reef ; lakes and ponds; coastal ; brackish water
Not much is known about natural mortality rates of adult milkfish, but the shortest recorded lifespan of milkfish is 3 years and the maximum lifespan is 15 years. Most mortality occurs at the egg and larval stages.
Range lifespan
Status: wild: 3 to 15 years.
Average lifespan
Status: captivity: 15 years.
Milkfish have a long, muscular, silvery body with a forked tail. The forked tail is fairly large and strong, thus making them fast and powerful swimmers of the open sea (Bagarinao 1994). Milkfish have large eyes, a pointed snout with a terminal mouth, and cycloid scales. The total length ranges from 50 cm to 180 cm (Bagarinao 1994, Gale 2003). They weigh between 4 and 14 kg (Bagarinao 1994). Milkfish have 13 to 17 rays in their dorsal fin, 6 to 8 anal rays, 15 to 17 pectoral rays, and 10 to 11 pelvic rays (Gale 2003).
There have been rare occurrences of variant forms of milkfish. One variant, found in the Philippines, has distinctly long dorsal, pelvic and anal fins, and the caudal fin is as long as the length of the body. This variant is the ‘goldfish-type’ milkfish. Another variant, seen in Hawaii, Indonesia, and Australia, is called the ‘shad-type’ milkfish because its length-to-depth ratio is 2.0 to 2.5 instead of the typical 3.5 to 4.0.
Range mass: 4 to 14 kg.
Range length: 50 to 180 cm.
Other Physical Features: ectothermic ; heterothermic ; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
Milkfish are most vulnerable to predators in the egg, larval, and fry stages. In order to minimize the impact of predation, milkfish produce large amounts of eggs in deep water (Bagarinao 1994).
Known Predators:
Not much is known about mating systems and behaviors in milkfish.
Milkfish breed near shore in clean, clear, saline, warm, and shallow waters over sand or coral reefs. These spawning locations are as close as 6 km off shore (Bagarinao 1994) but are no more than 30 km off shore (Garcia 1994). Milkfish may spawn more than once a year and spawning usually takes place during the night. Spawning is highly seasonal and may be influenced by the lunar cycle (Bagarinao 1994). Milkfish breeding season is longer near the equator than at higher latitudes. The length of the spawning season may be influenced by surface water temperatures in certain areas (Garcia 1990).
Breeding interval: Milkfish may spawn more than once a year.
Breeding season: Spawning usually takes place at night and may be influenced by the lunar cycle. Milkfish breeding may occur throughout much of the year, depending on latitude.
Range number of offspring: 0.5 million eggs to 6 million eggs.
Range gestation period: 20 to 35 hours.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 3 to 10 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 3 to 10 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (External ); broadcast (group) spawning; oviparous
There does not appear to be any parental involvement once the eggs have been released into the water.
Parental Investment: no parental involvement; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female)
Die Melkvis (Chanos chanos) is 'n vis wat voorkom in die Indiese-Pasifiese area en aan die ooskus van Afrika vanaf die Rooisee tot by Swartvlei. In Engels staan die vis bekend as die Milkfish.
Die kop en lyf is silwerig groen aan die bokant en wit aan die onderkant en die stertvin is gevurk. Die vis word 1.8 m lank.
Die vis verkies sagte bodems om in te leef en is volop in strandmere in KwaZulu-Natal. Die vis skiet kuit gedurende die nag in die somer.
Die Melkvis (Chanos chanos) is 'n vis wat voorkom in die Indiese-Pasifiese area en aan die ooskus van Afrika vanaf die Rooisee tot by Swartvlei. In Engels staan die vis bekend as die Milkfish.
Chanos stříbřitý (Chanos chanos) je druh mořské ryby z řádu maloústých, žijící v oblasti Indo-Pacifiku. Je jediným žijícím příslušníkem čeledi chanosovitých, která dosáhla největšího rozmachu v období křídy.[2]
Dosahuje maximální délky 180 cm a váhy 14 kg, průměrná velikost bývá zhruba poloviční.[3] Má dlouhé, ze stran zploštělé tělo, stříbrně zbarvené cykloidní šupiny a Weberův aparát. Žije v mělké teplé vodě, v období tření se stahuje do brakické vody v ústí řek a do mangrovů. Živí se převážně řasami a zooplanktonem. Maximální zaznamenaná délka života byla patnáct let.
Pro bílé a jemné maso je v řadě jazyků nazýván „mléčná ryba“, na Havaji se mu říká „awa“, na Filipínách „bangus“ a v Indonésii „bandeng“.[4] Přezdívá se mu také „turistický žralok“, protože často plave u hladiny a trojúhelníková hřbetní ploutev mu vyčnívá nad hladinu jako žralokům.[5]
Chanos je národní rybou Filipín.[6] V jihovýchodní Asii je již osm set let pěstován v akvakultuře pro svoji nenáročnost a rychlé přírůstky, na trh přicházejí zpravidla vykostěné kusy zpracované sušením nebo uzením.
Obrázky, zvuky či videa k tématu chanos stříbřitý ve Wikimedia Commons
Chanos stříbřitý (Chanos chanos) je druh mořské ryby z řádu maloústých, žijící v oblasti Indo-Pacifiku. Je jediným žijícím příslušníkem čeledi chanosovitých, která dosáhla největšího rozmachu v období křídy.
Dosahuje maximální délky 180 cm a váhy 14 kg, průměrná velikost bývá zhruba poloviční. Má dlouhé, ze stran zploštělé tělo, stříbrně zbarvené cykloidní šupiny a Weberův aparát. Žije v mělké teplé vodě, v období tření se stahuje do brakické vody v ústí řek a do mangrovů. Živí se převážně řasami a zooplanktonem. Maximální zaznamenaná délka života byla patnáct let.
Pro bílé a jemné maso je v řadě jazyků nazýván „mléčná ryba“, na Havaji se mu říká „awa“, na Filipínách „bangus“ a v Indonésii „bandeng“. Přezdívá se mu také „turistický žralok“, protože často plave u hladiny a trojúhelníková hřbetní ploutev mu vyčnívá nad hladinu jako žralokům.
Chanos je národní rybou Filipín. V jihovýchodní Asii je již osm set let pěstován v akvakultuře pro svoji nenáročnost a rychlé přírůstky, na trh přicházejí zpravidla vykostěné kusy zpracované sušením nebo uzením.
Der Milchfisch (Chanos chanos) ist ein im tropischen und subtropischen Indopazifik und östlichen Pazifik vorkommender Meeresfisch. Es ist die einzige rezente Art der Familie Chanidae. Sieben ausgestorbene Arten in fünf Gattungen sind bekannt. Milchfische werden, wenn sie knapp unter der Wasseroberfläche schwimmen und die Rückenflosse herausragt, von Touristen manchmal mit Haien verwechselt, weshalb sie auch als Touristenhai bezeichnet werden. Der Milchfisch ist ein Speisefisch, der auch in Aquakulturen gezogen wird, insbesondere in Südostasien.
Milchfische sind heringähnlich, stromlinienförmig, mit einer großen, gegabelten Schwanzflosse, silbrig bis milchig weiß gefärbt. Sie werden in freier Natur meist einen Meter lang. Die Maximallänge beträgt 1,8 Meter bei einem Maximalalter von 15 Jahren. Sie sind zahnlos, ernähren sich vor allem von Algen und pflanzlichem Plankton, aber auch von tierischem Plankton sowie wirbellosen Tieren, hierbei vor allem von Quallen. Milchfische verfügen über ein Epibranchialorgan, das paarig am Beginn der langen Speiseröhre sitzt und Schleim produziert, in dem das Plankton festklebt und so leicht geschluckt werden kann.
Sie leben küstennah in Schwärmen, insbesondere ältere Milchfische auch allein. Meist sind sie direkt unter der Wasseroberfläche anzutreffen, teils jedoch auch in Tiefen bis zu 30 Meter. Ihr Verbreitungsgebiet ist weitflächig entlang der Küsten des Roten Meeres, des Indischen Ozeans und des Pazifiks, oft auch im Brackwasser oder in Flussmündungen (Milchfische vertragen sowohl Salz- als auch Süßwasser). Milchfische laichen in Ufernähe zur Zeit des Mondwechsels. Die bandförmigen Larven leben für zwei bis drei Wochen im Meer, wandern dann in die Mangrovenzone, Flussmündungen und manchmal Seen. Zur Fortpflanzung schwimmen die Milchfische ins Meer zurück.
Fossil ist die Familie Chanidae durch die fünf Gattungen Dastilbe, Parachanos, Tharrhias, Gordichthys, Nanaichthys[1] und Rubiesichthys aus der Unteren Kreide von Brasilien, Afrika und Spanien belegt. Die drei letzten Gattungen werden in eine eigene Unterfamilie, die Rubiesichthyinae gestellt, alle anderen einschließlich der rezenten Chanos in die Chaninae.
Zur Nutzung als Speisefisch werden die Larven im Flachwasser der Flüsse und Ästuarien gefangen, in stark überdüngten Teichen mit den darin wuchernden Algen aufgezogen, bis sie meist bei 15 bis 20 cm Länge wieder gefangen und als Frischfisch, geräuchert oder eingefroren verkauft werden.
Der Milchfisch zählt zu den 15 wichtigsten Fischarten, die weltweit in Aquakultur produziert werden. Im Jahr 2006 betrug die Weltproduktion Chanos chanos 585.375 Tonnen, machte somit rund 8 % der weltweiten Aquakulturproduktion aus. Insbesondere das schnelle Wachstum sowie die relative Unempfindlichkeit der Milchfische kommt hier zum Tragen.
Auf den Philippinen ist der Milchfisch unter dem Namen Bangus (auch Bangrus in den Visayas) einer der meist gegessenen Speisefische und zudem auch der „Nationalfisch“.[2]
Der Milchfisch (Chanos chanos) ist ein im tropischen und subtropischen Indopazifik und östlichen Pazifik vorkommender Meeresfisch. Es ist die einzige rezente Art der Familie Chanidae. Sieben ausgestorbene Arten in fünf Gattungen sind bekannt. Milchfische werden, wenn sie knapp unter der Wasseroberfläche schwimmen und die Rückenflosse herausragt, von Touristen manchmal mit Haien verwechselt, weshalb sie auch als Touristenhai bezeichnet werden. Der Milchfisch ist ein Speisefisch, der auch in Aquakulturen gezogen wird, insbesondere in Südostasien.
Bandeng (Chanos chanos); Milkfish nyaéta lauk laut anu asalna tina kulawarga Chanidae ordo malacopterygii.[1][2] Hirup nyebar di laut ti mimiti Afrika wétan nepi ka pulo-pulo di Tuamutu, Tahiti wétan, Jepang beulah kidul nepi ka Australia kalér.[1] Tapi sanajan kitu lauk bandeng mah arang langka katéwak ku para pamayang.[1] Bandeng ilahar dipiara di tambak sisi basisir, sanajan binihna ti laut kiwari lauk bandeng geus bisa dipegarkeun dina kandang (bak).[1] Bandeng anu dipiara di tambak mibanda beurat 0,6 kg dina umur 5-6 bulan.[1]
Lauk bandeng pangawakanna panjang, lauk déwasa bisa nepi ka saméter ngan anu ngahaja dipiara di tambak mah paling panjang satengah méter.[1] Bandeng bisa hirup nepi ka umur 15 taun.[3][4] Awakna panjang lempay, sirip dina tonggong jeung dada katémbong heuras, sirip buntutna nyagak jeung katémbong rubak.[4] Bahamna leutik tur teu mibanda huntu, kelir awakna katempo semu héjo (zaitun), sisitna katémbong bodas ngagurilap kawas pérak.[4] Dina tonggongna mibanda 13-17 ramo-ramo sirip, 8-10 ramo sirip dina pamiceunanna kalawan 31 sirip palebah buntutna.[4]
Binih lauk bandeng disebut ogé nénér numutkeun panalungtikan Dirjen Perikanan di Indonesia jumlah tangkapan nénér kawilang loba: dimimitian ku propinsi Aceh sanggup nyadiakeun 530 juta binih dina sataun, kadua Bali ngahasilkeun 250 juta, jeung anu katilu Sulawesi Kidul ngahasilkeun 198 juta nénér dina sataun, poténsi nénér anu dihasilkeun ti sakabéh Propinsi kurang leuwih 1.5 miliar nénér unggal taunna.[1] Kabutuhan nénér di Indonesia sorangan kurang leuwih 1 miliar, jadi sésana dijual ka luar negeri (Taiwan, Singapura, jeung Malaysia) hargana leuwih onjoy tibatan benur (binih hurang).[1]
Anak bandeng
Bandeng di Pasar
Bandeng presto
Bandeng Asap
Bandeng keur dibeuleum
Bandeng (Chanos chanos); Milkfish nyaéta lauk laut anu asalna tina kulawarga Chanidae ordo malacopterygii. Hirup nyebar di laut ti mimiti Afrika wétan nepi ka pulo-pulo di Tuamutu, Tahiti wétan, Jepang beulah kidul nepi ka Australia kalér. Tapi sanajan kitu lauk bandeng mah arang langka katéwak ku para pamayang. Bandeng ilahar dipiara di tambak sisi basisir, sanajan binihna ti laut kiwari lauk bandeng geus bisa dipegarkeun dina kandang (bak). Bandeng anu dipiara di tambak mibanda beurat 0,6 kg dina umur 5-6 bulan.
Lauk bandeng pangawakanna panjang, lauk déwasa bisa nepi ka saméter ngan anu ngahaja dipiara di tambak mah paling panjang satengah méter. Bandeng bisa hirup nepi ka umur 15 taun. Awakna panjang lempay, sirip dina tonggong jeung dada katémbong heuras, sirip buntutna nyagak jeung katémbong rubak. Bahamna leutik tur teu mibanda huntu, kelir awakna katempo semu héjo (zaitun), sisitna katémbong bodas ngagurilap kawas pérak. Dina tonggongna mibanda 13-17 ramo-ramo sirip, 8-10 ramo sirip dina pamiceunanna kalawan 31 sirip palebah buntutna.
Binih lauk bandeng disebut ogé nénér numutkeun panalungtikan Dirjen Perikanan di Indonesia jumlah tangkapan nénér kawilang loba: dimimitian ku propinsi Aceh sanggup nyadiakeun 530 juta binih dina sataun, kadua Bali ngahasilkeun 250 juta, jeung anu katilu Sulawesi Kidul ngahasilkeun 198 juta nénér dina sataun, poténsi nénér anu dihasilkeun ti sakabéh Propinsi kurang leuwih 1.5 miliar nénér unggal taunna. Kabutuhan nénér di Indonesia sorangan kurang leuwih 1 miliar, jadi sésana dijual ka luar negeri (Taiwan, Singapura, jeung Malaysia) hargana leuwih onjoy tibatan benur (binih hurang).
Ang bangus (milkfish), bangos, o Chanos chanos ay isang uri ng isdang matinik o mabuto subalit nakakain.[1] Isang mahalagang pagkaing isda ang mga ito, na nagmula sa Timog-Silangang Asya. Ito ang kaisa-isang nabubuhay na uri na nasa pamilyang Chanidae. Sinasabing may pitong mga uri na kabilang sa limang karagdagang sari ang nawala na sa mundo.
Pangkaraniwang magkatulad ang magkabilang gilid at may hugis na naangkop sa mabilisang paglangoy ang pangangatawan ng bangus. Mayroon din itong pinalikpikang buntot na may dalawang sanga at sapat na laki. Lumalaki ang mga ito hanggang sa 1.7 metro at pangkaraniwang nasa 1 metro ang haba. Wala silang mga ngipin at kadalasang kumakain lamang ng alga at mga imbertebrado. Ang lasa ng bangus ay katulad ng sa Coregonus (whitefish).[2]
Namumuhay sila sa Karagatang Indiya at sa kahabaan ng Karagatang Pasipiko, na nagkukumpul-kumpol sa paligid ng mga dalampasigan at mga mabato at mabuhanging anyo ng tubig na malapit sa mga kapuluan. Nabubuhay ang mga punla o semilya (maliliit na isda) sa dagat sa loob ng dalawa hanggang tatlong linggo, at pagkatapos ay nangingibang pook patungo sa mga latian na may mga bakawan, sa mga bukana ng mga kailugan (estuwaryo), at kung minsan sa mga laguna din. Nagbabalik sila sa karagatan para tuluyang magsilaki at magkaroon ng kakayahang magparami ng lahi.
Kinakalap ang mga maliliit na bangus mula sa mga ilog at pinalalaki sa mga lawa (palaisdaan) kung saan mabilisan silang lumalaki at pagkatapos ipinagbibiling sariwa, pinalamig, nakadelata, o pinausukan.
Tinatawag na sabalo o lulukso[3] ang mga babaeng bangus na nangingitlog at nagkakalat ng kanilang mga itlog na magiging mga bagong bagus matapos mapertilisahan ng lalaking bangus.
Pambansang sagisag ng Pilipinas ang mga bangus. Sapagkat mabagsik sa pagiging matinik ang mga ito kung ihahambing sa ibang mga pagkaing isda ng Pilipinas, naging tanyag ang pagbili ng mga naalisan ng tinik na mga bangus mula sa mga tindahan at pamilihan. Ang MF Sandoval Trading (Bahay-Kalakal na MF Sandoval) ang nagpasimula ng pagbebenta ng mga naalisan ng tinik na mga bangus sa Lungsod ng Dagupan, Pangasinan. Ginamit ng kompanyang MF Sandoval ang katawagang “bangus na walang tinik” (boneless bangus) upang maging mas mabili at kaaya-aya ang produkto.
Noong 1 Setyembre 2007, ipinagutos ng alkalde ng Dagupan, na tatakan ng “Dagupan bangus” ang katutubong produktong bangus (bonuan bangus) ng Dagupan, upang makilala at hindi maipagkamali ng mga mamimili ang mga ito mula sa ibang mga dayuhang produktong bangus na may mabahong amoy at lasang gilik o putik. Kilala ang Dagupan bilang Ulung-bayang Pamilihan ng Bangus ng Mundo.[4]
Tuwing may kapistahan o ibang okasyon sa Pilipinas, palagiang inihahanda ang relyenong bangus. Pinipili ng tagapaghanda ang pinakamalaking bangus na umaabot sa dalawang paa ang haba.[5]
Ing bangus, milkfish keng English (Chanos chanos), metung yang mayalagang pamangan a asan king Maulingaslagan Asia ampong iti ya kabud a mabieng species king familiang Chanidae. (Mga pitung limbug a species kareng limang karagdagan a genera no reng mitala.)
Ing bangus atin yang milulupa ampong matalatalusad a aske, at atin yang makapabukakang caudal fin (palikpik). Malyari lang dagul manibat 1.7 m dapot keraklan mga 1 metru la kaba. Ala lang ipan at keraklan ing kakanan da iyapin ing lumut ampong invertebrates.
Atiu la keng Indian Ocean ampong sumangid ning Pacific Ocean, miyabyabe la a ausan da keng English, school kareng pakapadurut a pampang ampong pulu a atin reef. Deng kayanakan a fry tutuknang la keng lauta mga adua o altung duminggu kaibat malis la keng bakawan a pinak, estuariu, at neng misan kareng danao at magbalik la keng lauta at karin la makapagparakal.
Ing bangus iya ing pangbangsang symbulu ning Filipinas. Pauli ning ing bangus kabalitan ya bilang masuksuk o ma(dui), deng lekong dui masali la kareng tindaan ampong palengki. Ing pamagtindang bangus a alang dui megumpisa iti king Dagupan Lakanbalen, Pangasinan, at lalaku dala kareng miyayaliwang mangaragul a supermarket mabilug a yatu.
Ang bangus (milkfish), bangos, o Chanos chanos ay isang uri ng isdang matinik o mabuto subalit nakakain. Isang mahalagang pagkaing isda ang mga ito, na nagmula sa Timog-Silangang Asya. Ito ang kaisa-isang nabubuhay na uri na nasa pamilyang Chanidae. Sinasabing may pitong mga uri na kabilang sa limang karagdagang sari ang nawala na sa mundo.
Ing bangus, milkfish keng English (Chanos chanos), metung yang mayalagang pamangan a asan king Maulingaslagan Asia ampong iti ya kabud a mabieng species king familiang Chanidae. (Mga pitung limbug a species kareng limang karagdagan a genera no reng mitala.)
Ing bangus atin yang milulupa ampong matalatalusad a aske, at atin yang makapabukakang caudal fin (palikpik). Malyari lang dagul manibat 1.7 m dapot keraklan mga 1 metru la kaba. Ala lang ipan at keraklan ing kakanan da iyapin ing lumut ampong invertebrates.
Atiu la keng Indian Ocean ampong sumangid ning Pacific Ocean, miyabyabe la a ausan da keng English, school kareng pakapadurut a pampang ampong pulu a atin reef. Deng kayanakan a fry tutuknang la keng lauta mga adua o altung duminggu kaibat malis la keng bakawan a pinak, estuariu, at neng misan kareng danao at magbalik la keng lauta at karin la makapagparakal.
Ing bangus iya ing pangbangsang symbulu ning Filipinas. Pauli ning ing bangus kabalitan ya bilang masuksuk o ma(dui), deng lekong dui masali la kareng tindaan ampong palengki. Ing pamagtindang bangus a alang dui megumpisa iti king Dagupan Lakanbalen, Pangasinan, at lalaku dala kareng miyayaliwang mangaragul a supermarket mabilug a yatu.
Chanos ye una localidat d'o municipio de Lubián en a provincia de Zamora, en a comunidat autonoma de Castiella y Leyón. A suya población ye de 61 habitants.
Iwak Bandeng utawa Chanos chanos Forsskål ya iku iwak kang bisa dipangan kang akèh tinemu ing Asia Kidul-wétan.[1] Iwak bandeng ya iku siji-sijiné spésies kang isih urip saka famili Chanidae.[1] Iwak bandeng uga diarani iwak bolu ing Makassar lan ing basa Inggris diarani milkfish.[1]
Iwak bandeng akèh urip ing samudra Hindia lan samudra Pasifik lan ing sakupengan pasisir.[1] Iwak bandeng uga urip ing terumbu koral.[1] Iwak kang isih enom lan lagi netes urip ing segara nganti 2-3 minggu banjur pindhah ing rawa-rawa bakau kang banyuné payau lan kadhang ing rawa utawa tlaga kang banyuné asin.[1] Bandeng mbalik manèh menyang segara nalika wis diwasa lan bisa manak.[1]
Iwak bandeng kang isih cilik diarani nènèr.[1] Nènèr lumrahé diternakaké utawa dikumpulaké saka kali lan digedhèkaké ing tambak-tambak. Nènèr dipakani saéngga rikat gedhé.[1] Sawisé rada gedhé ukurané 25-30 cm bandeng didol, seger utawa beku.
Bandeng diolah kanthi cara digorèng, dibakar, dikukus, dipindang utawa diasap.[1] Iwak bandeng dagingé ora gampang ajur yèn dimasak.[2] Daging bandeng ana eriné lan ana ambuné kaya lendhut utawa lemah.[2] Eri bandeng sabeneré ya iku balung bandeng.[2] Eri bandeng bisa diprèsto ya iku dimasak ing panci kang nduwé tekanan kang dhuwur.[2] Panci iki diarani panci prèsto utawa autoklaf.[2] Sawisé dimasak ing panci prèsto rasané dadi empuk lan eriné bisa dipangan.[2]
Daging bandeng kang mambu lendhut lumrahé krasa ing bandeng kang dijupuk saka tambak.[2] Nanging bandeng kang diingoni ing karamba ora ana ambuné.[2] Kang njalari mambu lendhut iki ya iku plankton Cyanobacteria, mligi saka génus Oscillatoria, Symloca, dan Lyngbia, kang ngasilaké geosmin.[2] Yèn iwak bandeng urip ing panggonan kang akèh geosmin utawa mangan plankton iki, daging bandeng bakal mambu lemah.[2]
Rasa lendhut ing daging bandeng iki bisa diilangké, carané ya iku kanthi ngingoni iwak suwéné 7-14 dina ing banyu kang mili lan bébas saka biosmin utawa bisa uga nganggo asem kang bisa ngilangi ambu lemah utawa ambu iki.[2]
Iwak Bandeng utawa Chanos chanos Forsskål ya iku iwak kang bisa dipangan kang akèh tinemu ing Asia Kidul-wétan. Iwak bandeng ya iku siji-sijiné spésies kang isih urip saka famili Chanidae. Iwak bandeng uga diarani iwak bolu ing Makassar lan ing basa Inggris diarani milkfish.
Iwak bandeng akèh urip ing samudra Hindia lan samudra Pasifik lan ing sakupengan pasisir. Iwak bandeng uga urip ing terumbu koral. Iwak kang isih enom lan lagi netes urip ing segara nganti 2-3 minggu banjur pindhah ing rawa-rawa bakau kang banyuné payau lan kadhang ing rawa utawa tlaga kang banyuné asin. Bandeng mbalik manèh menyang segara nalika wis diwasa lan bisa manak.
Iwak bandeng kang isih cilik diarani nènèr. Nènèr lumrahé diternakaké utawa dikumpulaké saka kali lan digedhèkaké ing tambak-tambak. Nènèr dipakani saéngga rikat gedhé. Sawisé rada gedhé ukurané 25-30 cm bandeng didol, seger utawa beku.
Bandeng diolah kanthi cara digorèng, dibakar, dikukus, dipindang utawa diasap. Iwak bandeng dagingé ora gampang ajur yèn dimasak. Daging bandeng ana eriné lan ana ambuné kaya lendhut utawa lemah. Eri bandeng sabeneré ya iku balung bandeng. Eri bandeng bisa diprèsto ya iku dimasak ing panci kang nduwé tekanan kang dhuwur. Panci iki diarani panci prèsto utawa autoklaf. Sawisé dimasak ing panci prèsto rasané dadi empuk lan eriné bisa dipangan.
Daging bandeng kang mambu lendhut lumrahé krasa ing bandeng kang dijupuk saka tambak. Nanging bandeng kang diingoni ing karamba ora ana ambuné. Kang njalari mambu lendhut iki ya iku plankton Cyanobacteria, mligi saka génus Oscillatoria, Symloca, dan Lyngbia, kang ngasilaké geosmin. Yèn iwak bandeng urip ing panggonan kang akèh geosmin utawa mangan plankton iki, daging bandeng bakal mambu lemah.
Rasa lendhut ing daging bandeng iki bisa diilangké, carané ya iku kanthi ngingoni iwak suwéné 7-14 dina ing banyu kang mili lan bébas saka biosmin utawa bisa uga nganggo asem kang bisa ngilangi ambu lemah utawa ambu iki.
Sat-ba̍k-hî (Hàn-jī: 虱目魚), mā kóng sat-ba̍k-á, sī Tang-lâm-a tē-khu tiōng-iàu ê chi̍t-chióng si̍t-iōng-hî. In hî-sin siōng-tn̂g ē-sài kàu 1.7 kong-chhioh tn̂g. M̄-koh, tōa-pō͘-hūn tn̂g chi̍t kong-chhioh chó-iū. In bô chhùi-khí, chia̍h chó-lūi kap bô kha-chhiah-kut ê tōng-bu̍t (invertebrates).
Sat-ba̍k-hî sī jia̍t-tāi kiâm-chúi-hî (??). Tī Thài-pêng-iûⁿ kap Ìn-tō͘-iûⁿ lóng ū. Tâi-ôan chhī sat-ba̍k-hî ū saⁿ-pah nî í-siōng ê le̍k-sú. Hiān-chhú-sî chú-iàu chhī tī Hûn-lîm Gî-lân ê chiáⁿ-chúi hî-ùn kap kiâm-chúi hî-ùn.
Sat-ba̍k-hî ê Ji̍t-pún miâ o̍h Hō-ló im tha̍k sabahî (サバヒー).
Sat-ba̍k-hî (Hàn-jī: 虱目魚), mā kóng sat-ba̍k-á, sī Tang-lâm-a tē-khu tiōng-iàu ê chi̍t-chióng si̍t-iōng-hî. In hî-sin siōng-tn̂g ē-sài kàu 1.7 kong-chhioh tn̂g. M̄-koh, tōa-pō͘-hūn tn̂g chi̍t kong-chhioh chó-iū. In bô chhùi-khí, chia̍h chó-lūi kap bô kha-chhiah-kut ê tōng-bu̍t (invertebrates).
Sat-ba̍k-hî sī jia̍t-tāi kiâm-chúi-hî (??). Tī Thài-pêng-iûⁿ kap Ìn-tō͘-iûⁿ lóng ū. Tâi-ôan chhī sat-ba̍k-hî ū saⁿ-pah nî í-siōng ê le̍k-sú. Hiān-chhú-sî chú-iàu chhī tī Hûn-lîm Gî-lân ê chiáⁿ-chúi hî-ùn kap kiâm-chúi hî-ùn.
Sat-ba̍k-hî ê Ji̍t-pún miâ o̍h Hō-ló im tha̍k sabahî (サバヒー).
An bangus (Chanos chanos; Ingles, milkfish) iyo na sana an natatadang species sa pamilyang Chanidae. Ini dakul na pangaran na komun. Sa Hawaii inaapod ining awa, asin sa Tahiti apod kaini ava. Igdi sa Filipinas, an apod kaini bangus manta sa lenggwaheng Nauruan, an ngaran kan sira, ibiya. Sa Indonesya, inapod man an sirang ini na "bandeng" o "bolu".[1]
An Chanos chanos makukua sa Dagat Indyano asin sa Dagat Pasipiko, poon Habagatan Aprika, abot Hawaii asin sa Marquesas, poon California abot sa Galapagos, amihanan kan Hapon, habagatan kan Australya. An mga bangus komun na naestar sa mga katubigan palibot mga isla asin sa mga continental shelves sa rarom na 1 abot 30 metro. Ini parati man nalangoy palaog sa mga sabang, sa mga salog asin sipi.[2]
An bangus pwede magdakula abot 1.80 metro (5 pye 11 pul.), pero parati mga 1 metro(39 pul.) sa laba. Sa gabat, pwede ini umabot 14.0 kg. asin naedad na 15 taon. Matilaba an kahawakan, na an kiskis nangin gintab na kolor pirak, may ikog na duwang pasuway na panas. An ungos kaini sadit asin daing ngipon. Sa kolor berdeng olive na sa hirog niya nanigngilyab na silver asin mairom na mga parikpik.[3]
An sirang ini an mga kinakakan mga cyanobacteria, mga algae asin mga sira-sira. May tendensya ining maggipaw hararani sa kosa asin mga islang may mga bahura. An mga piyak kaini enot ngona pataw-pataw sa dagat sa duwa, tolong semana dangan nahubo kun daro-dakula sa mga katangyanan, sa mga sipi o danaw, asin nabalik sa dagat kun mamamaro' na asin mareprodusyir. An babaeng bangus nahimsa' kun banggi aboton 5 milyon na sugok sa hababaw aro-askadon na tubig.
Bangus na binadi' saka prinitos, Filipinas
Inasal na bangus, Filipinas
Tinapang bangus, Indonesya
Pinustang bangus may kasalak na pasayan, suso', tahong
An bangus (Chanos chanos; Ingles, milkfish) iyo na sana an natatadang species sa pamilyang Chanidae. Ini dakul na pangaran na komun. Sa Hawaii inaapod ining awa, asin sa Tahiti apod kaini ava. Igdi sa Filipinas, an apod kaini bangus manta sa lenggwaheng Nauruan, an ngaran kan sira, ibiya. Sa Indonesya, inapod man an sirang ini na "bandeng" o "bolu".
Geumulôh (nan Latèn: Chanos chanos) nakeuh saboh jeunèh eungkôt nyang na di la’ôt Acèh. Eungkôt nyoe kayém geudrop lé ureueng keumawé keu geupeubloe.[1]
Geumulôh (nan Latèn: Chanos chanos) nakeuh saboh jeunèh eungkôt nyang na di la’ôt Acèh. Eungkôt nyoe kayém geudrop lé ureueng keumawé keu geupeubloe.
Yawa (Chanos chanos) — E dua na ika.
The milkfish (Chanos chanos) is the sole living species in the family Chanidae,[2][3][4] but at least five extinct genera from the Cretaceous have been found.[4] The repeating scientific name (tautonym) is from Greek khanos (χάνος ‘mouth’).[5][6]
The species has many common names. The Hawaiian name for the fish is awa, and in Tahitian it is ava. It is called bangús in the Philippines, where it is popularly known as the national fish, although the National Commission for Culture and the Arts has stated that this is not the case, as it has no basis in Philippine law.[7] In the Nauruan language, it is referred to as ibiya. Milkfish is also called bandeng or bolu in Indonesia.[8]
Chanos chanos occurs in the Indian Ocean and across the Pacific Ocean, from South Africa to Hawaii and the Marquesas, from California to the Galapagos, north to Japan, south to Australia. A single specimen was reported in 2012 in the eastern Mediterranean Sea.[9]
Milkfish commonly live in tropical offshore marine waters around islands and along continental shelves, at depths of 1 to 30 m. They also frequently enter estuaries and rivers.[8]
The milkfish can grow to 1.80 m (5 ft 11 in), but are most often no more than 1 m (39 in) in length. They can reach a weight around 14 kg (31 lb). and an age of 15 years. They have an elongated and almost compressed body, with a generally symmetrical and streamlined appearance, one dorsal fin, falcate pectoral fins, and a sizable forked caudal fin. The head is small relative to the body. The mouth is small and toothless. The body is olive green, with silvery flanks and dark-bordered fins. They have 13–17 dorsal soft rays, 8–10 anal soft rays, and 31 caudal fin rays. The numerous fine intramuscular bones may complicate human consumption of the fish.[8]
These fish generally feed on algae and small invertebrates. They tend to school around coasts and islands with coral reefs. The young fry live at sea for 2-3 weeks and then migrate during the juvenile stage to mangrove swamps, estuaries, and sometimes lakes, and return to sea to mature sexually and reproduce. Females spawn at night up to 5 million eggs in saline, shallow waters.[8]
The milkfish is an important seafood in Southeast Asia and some Pacific Islands. Because it is notorious for being much bonier than other food fish, deboned milkfish, called boneless bangús in the Philippines, has become popular in stores and markets. Despite the notoriety, however, many people in the Philippines continue to enjoy the fish cooked regularly or even raw using kalamansi juice or vinegar to make kinilaw na bangus.[10]
Popular presentations of milkfish in Indonesia include bandeng duri lunak (soft-boned milkfish, ikan bandeng is Indonesian for milkfish) from Central and East Java or bandeng presto, which is pressure cooked milkfish until the thorns are rendered tender, and bandeng asap or smoked milkfish. Either fresh or processed, milkfish is the popular seafood product of Indonesian fishing towns, such as Juwana near Semarang in Central Java, and Sidoarjo near Surabaya in East Java.
.jpg)
Milkfish is the most popular fish in Taiwanese cuisine, it is valued for its versatility as well as its tender meat and economical price. Popular presentations include as a topping for congee, pan fried, braised, and as fish balls. There is a milkfish museum in Anping District and city of Kaohsiung holds an annual milkfish festival.[11]
Milkfish is an oily fish, and is rich in omega-3 fatty acids.
Milkfish aquaculture first occurred around 1800 years ago in the Philippines and spread to Indonesia, Taiwan, and into the Pacific.[12] Traditional milkfish aquaculture relied upon restocking ponds by collecting wild fry. This led to a wide range of variability in quality and quantity between seasons and regions.[12]
In the late 1970s, farmers first successfully spawned breeding fish. However, they were hard to obtain and produced unreliable egg viability.[13] In 1980, the first spontaneous spawning happened in sea cages. These eggs were found to be sufficient to generate a constant supply for farms.[14]
Fry are raised in either sea cages, large saline ponds (Philippines), or concrete tanks (Indonesia, Taiwan).[12] Milkfish reach sexual maturity at 1.5 kg (3.3 lb), which takes five years in floating sea cages, but eight to 10 years in ponds and tanks. Once they reach 6 kg (13 lb), (eight years), 3–4 million eggs are produced each breeding cycle.[12] This is mainly done using natural environmental cues. However, attempts have been made using gonadotropin-releasing hormone analogue (GnRH-A) to induce spawning.[15] Some still use the traditional wild stock method — capturing wild fry using nets.[12] Milkfish hatcheries, like most hatcheries, contain a variety of cultures, for example, rotifers, green algae, and brine shrimp, as well as the target species.[12][16] They can either be intensive or semi-intensive.[12] Semi-intensive methods are more profitable at US$6.67 per thousand fry in 1998, compared with $27.40 for intensive methods.[16] However, the experience required by labour for semi-intensive hatcheries is higher than intensive.[16] Milkfish nurseries in Taiwan are highly commercial and have densities of about 2000/L.[12] Indonesia achieves similar densities, but has more backyard-type nurseries.[12] The Philippines has integrated nurseries with grow-out facilities and densities of about 1000/L.[12] The three methods of outgrowing are pond culture, pen culture, and cage culture.
Most food is natural (known as lab-lab) or a combination of phytoplankton and macroalgae.[12][17] Traditionally, this was made on site; food is now made commercially to order.[12] Harvest occurs when the individuals are 20–40 cm long (250–500 g in weight). Partial harvests remove uniformly sized individuals with seine nets or gill nets. Total harvest removes all individuals and leads to a variety of sizes. Forced harvest happens when an environmental problem occurs, such as depleted oxygen due to algal blooms, and all stock is removed. Possible parasites include nematodes, copepods, protozoa, and helminths. Many of these are treatable with chemicals and antibiotics.[12]
Traditional postharvest processing includes smoking, drying, and fermenting. Bottling, canning, and freezing are of recent origin.[12] Demand has been steadily increasing since 1950.[12] In 2005, 595,000 tonnes were harvested worth US$616 million.[12]
A trend toward value-added products is occurring.[12] In recent years, the possibility of using milkfish juveniles as bait for tuna long-lining has started to be investigated, opening up new markets for fry hatcheries.[18]
On April 21, 2012, a Filipino fisherman donated a milkfish with yellowish coloring to the Philippine Bureau of Fisheries and Aquatic Resources, which was later on called the "golden bangus".[19] However, the fish soon died, allegedly because of a lower level of oxygen in the pond to which it was transferred.[20]
The milkfish (Chanos chanos) is the sole living species in the family Chanidae, but at least five extinct genera from the Cretaceous have been found. The repeating scientific name (tautonym) is from Greek khanos (χάνος ‘mouth’).
The species has many common names. The Hawaiian name for the fish is awa, and in Tahitian it is ava. It is called bangús in the Philippines, where it is popularly known as the national fish, although the National Commission for Culture and the Arts has stated that this is not the case, as it has no basis in Philippine law. In the Nauruan language, it is referred to as ibiya. Milkfish is also called bandeng or bolu in Indonesia.
Chanos chanos occurs in the Indian Ocean and across the Pacific Ocean, from South Africa to Hawaii and the Marquesas, from California to the Galapagos, north to Japan, south to Australia. A single specimen was reported in 2012 in the eastern Mediterranean Sea.
Milkfish commonly live in tropical offshore marine waters around islands and along continental shelves, at depths of 1 to 30 m. They also frequently enter estuaries and rivers.
El sabalote o pez-de-leche (Chanos chanos), única especie del género Chanos que a su vez es el único encuadrado en la familia Chanidae, es un pez marino del orden Gonorynchiformes, distribuido por el océano Pacífico, océano Índico y mar Rojo de una forma amplia en casi todas las aguas por encima de 20ºC.[1] Su nombre procede del griego chanes, que el nombre del pez anchoa.[2]
Se conocen hasta cinco géneros fósiles encuadrados dentro de esta familia, con varias especies extinguidas, pero el sabalote es el único representante vivo de toda la familia. Aparecen por primera vez en el registro fósil en el Cretácico inferior, durante la era Mesozoica.[3]
Suelen alcanzar poco más de un metro de longitud, aunque se ha descrito una captura de hasta 180 cm.[4] Tienen el cuerpo fusiforme y comprimido de poco más de 1 m de longitud máxima, con escamas cicloideas; con la boca en posición terminal pequeña y sin dientes, con la mandíbula inferior no protusible; tienen vejiga natatoria.[5][1]
Son peces fundamentalmente marinos de entre 1 m y 30 m de profundidad, aunque suelen poblar los estuarios e incluso remontar los ríos.[5] Los adultos se agrupan en bancos cerca de la costa o alrededor de las islas con arrecifes muy desarrollados
Se alimenta de algas e invertebrados bentónicos.[5] Las larvas comen zooplancton mientras que los juveniles se alimentan de cianobacterias, larvas y pequeños invertebrados.[1]
Los huevos y los alevines son pelágicos marinos durante dos o tres semanas, tras lo cual los juveniles emigran a refugiarse en manglares y estuarios de ríos, ocasinalmente penetran a aguas dulces; tras una etapa de crecimiento, los subadultos retornan al mar, donde maduran sexualmente, teniendo lugar la reproducción exclusivamente en agua salada.[1]
Son pescados en el mar con una gran importancia comercial en el sureste asiático para la alimentación humana, donde también es criado en acuicultura, siendo frecuente la pesca de individuos larvas y alevines en sus refugios en manglares y estuarios para su posterior engorde en tanques acuícolas.[1] Los indivuduos adultos también pueden ser mantenidos para que se reproduzcan en cautividad y así surtir de huevos a las piscifactorías.[6]
El sabalote o pez-de-leche (Chanos chanos), única especie del género Chanos que a su vez es el único encuadrado en la familia Chanidae, es un pez marino del orden Gonorynchiformes, distribuido por el océano Pacífico, océano Índico y mar Rojo de una forma amplia en casi todas las aguas por encima de 20ºC. Su nombre procede del griego chanes, que el nombre del pez anchoa.
Se conocen hasta cinco géneros fósiles encuadrados dentro de esta familia, con varias especies extinguidas, pero el sabalote es el único representante vivo de toda la familia. Aparecen por primera vez en el registro fósil en el Cretácico inferior, durante la era Mesozoica.
Piimkala (Chanos chanos) on Kagu-Aasia piirkonnas elav kalaliik. Ta on sugukonna Chanidae ainus retsentne liik.
Esne arraina (Chanos chanos) Gonorynchiformes ordenako arraina da, Indiako ozeanoan eta Ozeano Barean bizi dena. Gehienez, 1,70 metroko luzera du. Bere familiako kide bakarra da, hau da, monotipikoa da. Jateko ona da eta Filipinetako sukaldaritzan preziatua da.[1]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Esne arraina (Chanos chanos) Gonorynchiformes ordenako arraina da, Indiako ozeanoan eta Ozeano Barean bizi dena. Gehienez, 1,70 metroko luzera du. Bere familiako kide bakarra da, hau da, monotipikoa da. Jateko ona da eta Filipinetako sukaldaritzan preziatua da.
Maitokala (Chanos chanos) on maitokalojen lahkoon kuuluva kalalaji. Se on maitokalojen heimon (Chanidae) ainoa elossa oleva laji. Ruuminmuodoltaan litteät maitokalat ovat yleensä noin metrin mittaisia ja painavat 4–14 kilogrammaa. Niitä tavataan pääasiassa indopasifisella merialueella. Kalojen kutu tapahtuu monta kertaa vuodessa, ja sen ajankohta saattaa liittyä kuunvaiheisiin. Erityisesti Kaakkois-Aasiasa maitokala on ruokakalana arvostettu.
Maitokala voi kasvaa enimmillään 1,7–1,8 metriä pitkäksi, mutta jää yleensä noin metrin mittaiseksi. Aikuiset yksilöt painavat 4–14 kilogrammaa. Ruumiinmuodoltaan maitokala on litteä, ja sen pyrstö on suurikokoinen ja selvästi haarautuva. Silmät ovat suurikokoiset ja hampaaton, pienikokoinen suu sijaitsee kuonon päässä. Suomut ovat harmaat. Paikoitellen lajista tavataan ulkonäöltään poikkeavia kantoja. Filippiinien läheisyydessä elää maitokaloja, joiden selkäevä on koko ruumiin mittainen ja myös vatsa-, rinta- ja peräevät ovat pidemmät kuin muualla tavattavilla maitokaloilla.[4][5][6][7][8]
Maitokalaa tavataan pääasiassa indopasifisella merialueella. Sen levinneisyys ulottuu Afrikan itärannikolta Intiaan ja Kaakkois-Aasian rannikkoseutua pitkin Japaniin asti. Lisäksi maitokala elää Australian rannikolla ja harvinaisena Kalifornian ja Perun välisellä alueella. Maitokalat elävät trooppisissa vesissä, joiden lämpötila on yli 20 °C. Poikaset viihtyvät erityisesti lämpimissä vesissä, ja kehittyminen on nopeaa, kun veden lämpötila on 24–33 °C. Maitokala on pääasiassa mereinen laji, mutta erityisesti nuoria yksilöitä tavataan usein myös matalista murtovesistä ja toisinaan myös makeavetisistä joista ja järvistä. Kalat viihtyvät matalissa vesissä tyypillisesti aivan pinnan läheisyydestä 30 metrin syvyyteen asti. Nuoret kalat elävät usein kauempana rannikosta kuin sukukypsät yksilöt.[4][5][6][7][8]
Maitokalojen ravintoa ovat levät, eläinplankton, pienet äyriäiset ja madot. Täysikasvuisina ne voivat syödä myös muita kaloja tai kalanpoikasia, vaikka levä on niiden pääasiallista ravintoa.[7][8][5][6]
Maitokalat lisääntyvät ympäri vuoden. Kutu tapahtuu monta kertaa vuodessa, ja sen ajankohta vaihtelee paikoittain. Ajankohta liittyy mahdollisesti kuunkierron vaiheisiin. Kutu tapahtuu yöllä ja naaras voi laskea jopa kuusi miljoonaa mätimunaa. Poikasten kuoriuduttua ne elävät suolaisessa vedessä, kunnes ne ovat noin 20 senttimetriä pitkiä. Tämä kasvuvaihe kestää kahdesta neljään viikkoa. Nuoret kalat siirtyvät murtoveteen, mangrovemetsiin ja toisinaan myös makeisiin vesiin. Myöhemmin ne palaavat takaisin suolaisempaan veteen. Sukukypsiä maitokalayksilöt ovat noin 70 senttimetrin pituisina.[7][5][6]
Maitokalojen liha on hyvänmakuista, ja sitä arvostetaan erityisesti Kaakkois-Aasiassa, missä lajia myös kasvatetaan ruokakalaksi. Noin 60 prosenttia kaakkoisen Aasian viljellystä kalasta on maitokalaa. Niitä kasvatetaan makeavetisissä lammikoissa, joissa ne eivät voi lisääntyä, joten kasvatettavat poikaset pyydetään murtovedestä tai joista. Maitokalaa myydään kuivattuna, savustettuna ja pakastettuna.[5][8][6][7]
Maitokala (Chanos chanos) on maitokalojen lahkoon kuuluva kalalaji. Se on maitokalojen heimon (Chanidae) ainoa elossa oleva laji. Ruuminmuodoltaan litteät maitokalat ovat yleensä noin metrin mittaisia ja painavat 4–14 kilogrammaa. Niitä tavataan pääasiassa indopasifisella merialueella. Kalojen kutu tapahtuu monta kertaa vuodessa, ja sen ajankohta saattaa liittyä kuunvaiheisiin. Erityisesti Kaakkois-Aasiasa maitokala on ruokakalana arvostettu.
Poisson-lait, Chano
Le poisson-lait ou chano (Chanos chanos) est une espèce de poissons de la famille des Chanidae.
C'est la seule espèce vivante de cette famille et du genre Chanos.
Ils peuvent atteindre 1,8 mètre de long[1], mais les adultes mesurent plus généralement 1 mètre de long.
Le corps est fusiforme, allongé, modérément comprimé, lisse et élancé. La couleur du corps est argentée au niveau du ventre et des côtés se dégradant à vert olive ou bleu au niveau du dos. Les nageoires dorsale, anale et caudale sont de couleur pale ou jaunâtre avec les bords foncés. L'unique nageoire dorsale a 2 épines et de 13 à 17 rayons mous. La courte nageoire anale, qui comporte deux épines et de huit à dix rayons mous, se situe près de la nageoire caudale, grande et profondément échancrée avec de grandes écailles sur la base chez les adultes. Les nageoires pectorales, situées en bas du corps, comportent des écailles axillaires (base intérieure), comme les nageoires pelviennes abdominales, qui ont 11 ou 12 rayons. Les écailles sont cycloïdales, petites et lisses, 75-91 sur la ligne latérale. Un tissu «adipeux» transparent couvre l'œil. La bouche est petite et sans dents. La mâchoire inférieure avec un petit tubercule à son extrémité, s'adaptant à l'entaille de la mâchoire supérieure. Absence de gulaires osseux plats entre les deux côtés de la mâchoire inférieure. Quatre rayons branchiostegales soutenant le dessous des couvertures des branchies. Branchiospines fines et nombreuses. Les mâles peuvent être légèrement plus gros que les femelles.
En banc à la Réunion
Chano fraîchement pêché
Juvénile en aquarium
Le chano (Chanos chanos) est la seule espèce dans la famille Chanidae. Son aire de répartition est limitée aux régions tropicales de basses latitudes ou régions subtropicales de l'hémisphère nord le long des plateaux continentaux et autour des îles, où les températures sont supérieures à 20 °C (mer Rouge, Afrique du Sud, Hawaï et îles Marquises, au nord vers le Japon, Taïwan et au sud vers Victoria, Australie ; et dans l'océan Pacifique oriental de San Pedro, Californie, îles Galápagos).
Le poisson-lait passe la plus grande partie de sa vie en eau douce, en particulier dans les estuaires ou dans les eaux saumâtres des mangroves et ne gagne la mer que pour se reproduire[2].
Les adultes forment de petits et grands bancs près des côtes ou autour des îles. Ce sont des migrateurs bien développés, grands (facilement 1,5 m et 20 kg), et qui atteignent la maturité sexuelle en cinq ans. Le chano fraye uniquement dans les eaux entièrement salines. Le frai coïncide le plus souvent avec les périodes de nouvelle ou pleine lune, il se produit souvent la nuit et, dans la majorité des régions, avec un ou deux pics saisonniers. Dans la nature, la ponte a lieu près des récifs de corail pendant les mois chauds de l'année, ainsi les populations près de l'équateur frayent tout le long de l'année. Les juvéniles et les adultes mangent une grande variété d'organismes relativement mous et petits, allant des nattes microbiennes aux détritus, les épiphytes et le zooplancton.
Le chano est un poisson à sexes séparés et à reproduction sexuée. Dans la ponte du stock naturel le sex-ratio est presque égal, avec un peu plus de femelles. La détermination du sexe est très difficile, vu qu'il n'y a aucune différence morphologique facilement identifiable entre les mâles et les femelles ; cependant, la phéromone PGF2a (prostaglandine) s'est avérée une manière efficace pour identifier le chano mâle mature.
Les œufs du chano (1,1-1,2 mm de diamètre) et les larves (3,5 mm à l'éclosion) sont pélagiques et demeurent dans le plancton pendant deux ou trois semaines. La division d'œufs commence une heure après l'éclosion qui se produit 35-36 heures après la ponte. Dans la nature, les œufs sont probablement libérés dans les eaux océaniques plus profondes et dans la région externe du récif. Les larves plus âgées émigrent vers la côte et s'installent dans les zones humides côtières (palétuviers, estuaires) pendant le stade juvénile, ou entrent parfois dans les lacs d'eau douce. Les larves mangent le zooplancton et peuvent prospérer et se développer dans l'eau chaude même à 32 °C degré. Ils émigrent alors vers la côte où ils peuvent être capturés par les filets à mailles fines placés le long des plages sablonneuses et des zones de mangrove; ces « alevins » sont de 10-17 mm de long et sont utilisés comme stock d'alevins dans les étangs, les enclos et les cages de grossissement. Dans la nature, les juvéniles sont trouvés dans les zones de palétuvier et dans les lagunes côtières, ils remontent même les lacs; et ils retournent à la mer quand ils deviennent trop grands pour l’alevinage, ou quand ils sont sur le point d'atteindre la maturité sexuelle.
Le chano peut atteindre une taille maximale de 180 cm LS (mâle / sexe indéterminé) et 124 cm LS (femelle). Le poids et l'âge maximums enregistrés sont 14 kg et 15 ans respectivement. La résilience est faible, avec un temps de multiplication minimal d'une population de 4,5 - 14 ans.
C'est une espèce à grand intérêt commercial, surtout en aquaculture, et elle est également utilisée comme appât dans la pêche sportive.
Ce poisson est particulièrement considéré comme poisson de consommation en Asie du Sud-Est.
L'élevage du chano en Indonésie, Taiwan et Philippines a commencé il y a environ 4-6 siècles. Les méthodes d'élevage, dans diverses clôtures, étaient constamment en amélioration. Depuis les années 1970, d'énormes investissements ont été réalisés aux Philippines (aussi bien qu'à Taiwan, en Indonésie et à Hawaï) en termes d'infrastructure, recherche, crédit et formation en appui à l'industrie de chano.
Ainsi, le Centre de Développement des Pêches de l'Asie du Sud-Est (SEAFDEC) du Département de l'Aquaculture (AQD) ayant pour vocation principale de résoudre les problèmes rencontrés dans l'aquaculture du chano, a été établi à Iloilo, Philippines en 1973. Des organismes publics et des établissements de pêche ont été également impliqués dans un effort national d'intensifier l'élevage de ce poisson dès les années 1970. Dans ce cadre, des efforts de développement de la recherche et des systèmes d'élevage, de la reproduction et des technologies de production d'alevins ont été réalisés. Il n'y a eu aucune tentative d'amélioration génétique mais la translocation et le commerce d'alevins ont eu lieu entre l'Indonésie, Taiwan et les Philippines. De même des variations géographiques et une certaine hétérogénéité ont été enregistrées. Plus récemment, des rapports non certifiés indiquent que les chanos sont maintenant stockés au stade fingerling ou juvénile sur les Iles du Pacifique sud et à Singapour et utilisés pour l’alimentation du thon en élevage.
L'élevage du chano était, auparavant, une industrie traditionnelle, avec peu d'intérêt pour la production de poissons sexuellement matures et de poissons reproducteurs actifs en captivité. L'industrie traditionnelle de chano dépendait totalement du stockage de chaque année des étangs piscicoles avec des juvéniles élevés provenant des captures sauvages. En conséquence, l'industrie a souffert de variations régionales, saisonnières et annuelles de la disponibilité d'alevins. Ces variations sont généralement imprévisibles, et peuvent être énormes sur de courtes périodes.
Le problème majeur rencontré par l'industrie internationale du chano était de trouver une méthode de produire des alevins fiables, adéquats, de haute qualité, pas soumis à de grandes variations imprévisibles en temps et en espace. Au cours de la décennie écoulée, un progrès considérable a été accompli, en particulier en ce qui concerne la propagation du chano et la production en masse d'alevins par les écloseries privées, les établissements de recherches et les organismes publics. Au lieu de dépendre de la capture d'alevins sauvages, les fermes de chano aux Philippines, Taiwan et Indonésie obtiennent maintenant la majorité de leurs alevins à partir des écloseries.
Sept espèces éteintes classées dans cinq genres différents ont été recensées par ailleurs dans cette famille.
Poisson-lait, Chano
Le poisson-lait ou chano (Chanos chanos) est une espèce de poissons de la famille des Chanidae.
C'est la seule espèce vivante de cette famille et du genre Chanos.
Ikan bandeng (Chanos chanos) adalah ikan pangan populer di Asia Tenggara. Ikan ini merupakan satu-satunya spesies yang masih ada dalam suku Chanidae (bersama enam genus tambahan yang dilaporkan pernah ada namun sudah punah)[1]. Dalam bahasa Bugis dan Makassar dikenal sebagai ikan bolu, dan dalam bahasa Inggris milkfish)
Mereka hidup di Samudera Hindia dan Samudera Pasifik dan cenderung berkawanan di sekitar pesisir dan pulau-pulau dengan terumbu koral. Ikan yang muda dan baru menetas hidup di laut selama 2–3 minggu, lalu berpindah ke rawa-rawa bakau berair payau, dan kadangkala danau-danau berair asin. Bandeng baru kembali ke laut kalau sudah dewasa dan bisa berkembang biak.
Ikan muda disebut nener (IPA : nənər ) dikumpulkan orang dari sungai-sungai dan dibesarkan di tambak-tambak. Di sana mereka bisa diberi makanan apa saja dan tumbuh dengan cepat. Setelah cukup besar (biasanya sekitar 25–30 cm) bandeng dijual dalam keadaan segar atau sudah dibekukan. Bandeng diolah dengan cara digoreng, dibakar, dikukus, dipindang, atau diasap.
Bandeng disukai sebagai makanan karena rasanya gurih, rasa daging netral (tidak asin seperti ikan laut) dan tidak mudah hancur jika dimasak. Dari sisi harga, bandeng termasuk ikan kelas menengah ke atas. Dalam perayaan Tahun Baru Imlek, hidangan bandeng menjadi bagian tradisi wajib bagi warga Tionghoa asli Jakarta dan sekitarnya[2]. Ada dua hal yang kurang disukai orang dari ikan bandeng yaitu: dagingnya 'berduri' dan kadang-kadang berbau 'lumpur'/'tanah'.
Duri bandeng sebenarnya adalah tulang. Duri ini mengganggu kenikmatan dalam memakan dagingnya. Gangguan ini dapat diatasi dengan penggunaan panci bertekanan tinggi (presto atau autoklaf) dalam waktu tertentu, sehingga duri ini menjadi lunak dan dapat dihancurkan jika dikunyah.
Bau lumpur pada bandeng banyak dijumpai pada bandeng yang diambil dari tambak. Bandeng yang dipelihara di karamba jarang yang berbau lumpur. Penyebab bau lumpur pada bandeng adalah bakteri Cyanobacteria, terutama dari genus Oscillatoria, Symloca, dan Lyngbia, yang menghasilkan geosmin[3]. Apabila ikan tinggal di tempat yang kaya geosmin atau memakan plankton ini, dagingnya akan memiliki cita rasa tanah.
Bau lumpur dapat diatasi paling tidak dengan dua cara. Cara pertama adalah dengan memelihara ikan selama 7—14 hari dalam air mengalir bebas biosmin sebelum dijual[3]. Cara kedua adalah dengan perlakuan pemberian asam tertentu[3].
_locally_called_%27bangus%27_in_a_Philippine_market.jpg)
.jpeg)
.jpeg)
|coauthors= yang tidak diketahui mengabaikan (|author= yang disarankan) (bantuan) Ikan bandeng (Chanos chanos) adalah ikan pangan populer di Asia Tenggara. Ikan ini merupakan satu-satunya spesies yang masih ada dalam suku Chanidae (bersama enam genus tambahan yang dilaporkan pernah ada namun sudah punah). Dalam bahasa Bugis dan Makassar dikenal sebagai ikan bolu, dan dalam bahasa Inggris milkfish)
Mereka hidup di Samudera Hindia dan Samudera Pasifik dan cenderung berkawanan di sekitar pesisir dan pulau-pulau dengan terumbu koral. Ikan yang muda dan baru menetas hidup di laut selama 2–3 minggu, lalu berpindah ke rawa-rawa bakau berair payau, dan kadangkala danau-danau berair asin. Bandeng baru kembali ke laut kalau sudah dewasa dan bisa berkembang biak.
Ikan muda disebut nener (IPA : nənər ) dikumpulkan orang dari sungai-sungai dan dibesarkan di tambak-tambak. Di sana mereka bisa diberi makanan apa saja dan tumbuh dengan cepat. Setelah cukup besar (biasanya sekitar 25–30 cm) bandeng dijual dalam keadaan segar atau sudah dibekukan. Bandeng diolah dengan cara digoreng, dibakar, dikukus, dipindang, atau diasap.
Il cefalone[1] (Chanos chanos - Forsskål 1775), conosciuto nei luoghi d'origine come "pesce latte", unico rappresentante della famiglia Chanidae, è un pesce osseo marino, ma non è insolito ritrovarlo in zone d'acqua dolce e salmastra.
Questo pesce è diffuso nell'oceano Indiano e nell'oceano Pacifico, in tutte le acque con temperatura superiore a 20 °C e vicine alle coste. Particolarmente diffuso nella zona tra le Maldive e le Galápagos, ma localizzato anche nelle coste malgasce e nel Mar Rosso.
L'aspetto di questo pesce è affusolato e idrodinamico, con una coda estremamente forcuta, da buon nuotatore. La livrea è bianco argentea, con pinne orlate di nero, o comunque scure.
Raggiunge una lunghezza di 1,7 m ma solitamente si pescano esemplari da 1 metro.
Si ciba di alghe e invertebrati, non possedendo denti.
L'accoppiamento e la deposizione avvengono nelle barriere coralline dove le larve crescono per 2-3 settimane, fino a quando diventano avannotti: allora migrano verso le coste a mangrovia e negli estuari (non disdegnando i laghi costieri e le lagune). Una volta raggiunta la maturazione sessuale torneranno nei reef corallini a riprodursi.
Nel sudest asiatico e in molti paesi d'origine alla pesca tradizionale si affianca la pesca per alimentare gli allevamenti: avannotti e le larve dei pesci latte sono pescati lungo le coste, gli stagni e le lagune e trasportati in questi grandi allevamenti, dove saranno poi fatti crescere nelle misure desiderate e avviati alla consumazione (congelati, freschi, sott'olio o affumicati).
Chanos chanos è l'unica specie superstite della famiglia, dopo che sette specie (raggruppate in 5 generi) si sono estinte (e ritrovate oggi come fossili). Tra le forme fossili più note vi sono Chanoides, Coelogaster e Caeus.
Il cefalone (Chanos chanos - Forsskål 1775), conosciuto nei luoghi d'origine come "pesce latte", unico rappresentante della famiglia Chanidae, è un pesce osseo marino, ma non è insolito ritrovarlo in zone d'acqua dolce e salmastra.
De bandeng (Chanos chanos) is een straalvinnige vis uit de familie van bandengen (Chanidae), orde van zandvisachtigen (Gonorynchiformes). Deze soort is de enige soort in het geslacht Chanos.
Deze vis heeft een gestroomlijnd, zilverkleurig lichaam met een grote, diepgevorkte staartvin. Hij kan een lengte bereiken van 180 centimeter en een gewicht tot 14 kg. De hoogst geregistreerde leeftijd is 15 jaar.
De bandeng komt zowel in zoet als zout water voor. Ook in brak water is de soort waargenomen. De soort komt voor in tropische wateren in de Grote en Indische Oceaan en in de Rode Zee op een diepte van 0 tot 30 meter. De jongen groeien op in warme kustmoerassen met brak of zoet water.
De bandeng is voor de visserij van groot commercieel belang. De larven worden massaal opgevist en opgekweekt in vijvers voor de markt in Zuidoost-Azië en Oceanië. In de hengelsport wordt er weinig op de vis gejaagd.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Chanos chanos op Wikimedia Commons. De bandeng (Chanos chanos) is een straalvinnige vis uit de familie van bandengen (Chanidae), orde van zandvisachtigen (Gonorynchiformes). Deze soort is de enige soort in het geslacht Chanos.
Melkefisk, (Chanos chanos), (også kalt melkfisk) er en viktig matfisk i Sørøst-Asia og den eneste nålevende arten i slekten Chanos og familien Chanidae. Omtrent sju utdødde arter i ytterligere fem slekter har blitt rapportert.
Melkefisk har et relativt symmetrisk og strømlinjeformet utseende og en stor gaffelformet halefinne. Utvokst kan melkefisk bli inntil 1,7 meter lang, men er som oftest omtrent én meter lang. Fisk som selges i butikker og på markeder er som regel 30-60 cm lange.[1] Melkefisken har ikke tenner, og den spiser hovedsakelig alger og virvelløse dyr.
Den forekommer i Det indiske hav og Stillehavet og går gjerne i stim i kystområder og rundt øyer med rev. Yngelen lever i havet i mellom to og tre uker, og vandrer deretter til mangrovesumper, elveos og iblant innsjøer og vender tilbake til havet for å modnes seksuelt og formere seg.
Yngelen samles inn fra elver og ales opp i dammer, der de vokser svært raskt, og selges deretter enten fersk, frossen, hermetisk eller røkt. Melkefisken er et uoffisielt nasjonalsymbol for Filippinene, der den kalles bangus. Fordi melkefisken er beryktet for å ha mye mer bein enn annen matfisk i landet, har beinfri melkefisk blitt et populært innslag i butikker og på markeder.
Melkefisk, (Chanos chanos), (også kalt melkfisk) er en viktig matfisk i Sørøst-Asia og den eneste nålevende arten i slekten Chanos og familien Chanidae. Omtrent sju utdødde arter i ytterligere fem slekter har blitt rapportert.
Melkefisk har et relativt symmetrisk og strømlinjeformet utseende og en stor gaffelformet halefinne. Utvokst kan melkefisk bli inntil 1,7 meter lang, men er som oftest omtrent én meter lang. Fisk som selges i butikker og på markeder er som regel 30-60 cm lange. Melkefisken har ikke tenner, og den spiser hovedsakelig alger og virvelløse dyr.
Den forekommer i Det indiske hav og Stillehavet og går gjerne i stim i kystområder og rundt øyer med rev. Yngelen lever i havet i mellom to og tre uker, og vandrer deretter til mangrovesumper, elveos og iblant innsjøer og vender tilbake til havet for å modnes seksuelt og formere seg.
Yngelen samles inn fra elver og ales opp i dammer, der de vokser svært raskt, og selges deretter enten fersk, frossen, hermetisk eller røkt. Melkefisken er et uoffisielt nasjonalsymbol for Filippinene, der den kalles bangus. Fordi melkefisken er beryktet for å ha mye mer bein enn annen matfisk i landet, har beinfri melkefisk blitt et populært innslag i butikker og på markeder.
Multimedia w Wikimedia Commons Chanos[2] (Chanos chanos) – gatunek dwuśrodowiskowej ryby promieniopłetwej, nazywanej rybą mleczną z powodu białego koloru i delikatnej konsystencji mięsa. Jedyny współcześnie żyjący przedstawiciel rodziny chanosowatych (Chanidae) i rodzaju Chanos. Największy gatunek z rzędu piaskolcokształtnych (Gonorynchiformes).
Morze Czerwone, Ocean Indyjski i Ocean Spokojny. Występuje głównie w otwartych wodach oceanicznych o temperaturze powyżej 20 °C, wpływa do estuariów, rzek i jezior, dobrze znosi wodę słodką.
Ciało wydłużone, wrzecionowate. Płetwa ogonowa głęboko wcięta. Mały otwór gębowy, brak zębów szczękowych. Trzy kręgi przekształcone w aparat Webera. Osiąga do około 1,7 m długości i 14 kg masy ciała. Żywi się glonami i bezkręgowcami.
Chanosy pływają blisko powierzchni, w stadach złożonych z kilkudziesięciu osobników. Tarło odbywają bliżej brzegu, często w pobliżu raf koralowych. Samice składają kilka milionów ziarenek pelagicznej ikry.
Larwy chanosa są masowo poławiane i chowane w stawach. Narybek rozwija się bardzo szybko, zapewniając dużą wydajność w gospodarstwach rybackich.
Synonimy nazwy rodzajowej Chanos:
Chanos (Chanos chanos) – gatunek dwuśrodowiskowej ryby promieniopłetwej, nazywanej rybą mleczną z powodu białego koloru i delikatnej konsystencji mięsa. Jedyny współcześnie żyjący przedstawiciel rodziny chanosowatych (Chanidae) i rodzaju Chanos. Największy gatunek z rzędu piaskolcokształtnych (Gonorynchiformes).
Молочна риба (Chanos chanos) — єдина сучасна риба родини Chanidae, національний символ Філіппін. Довжина до 150 см, вага до 19 кг. Водиться в тропічних та субтропічних водах Тихого та Індійського океанів, від Червоного моря та Східної Африки на захід до Каліфорнії та Мексики.
Молочна риба (Chanos chanos) — єдина сучасна риба родини Chanidae, національний символ Філіппін. Довжина до 150 см, вага до 19 кг. Водиться в тропічних та субтропічних водах Тихого та Індійського океанів, від Червоного моря та Східної Африки на захід до Каліфорнії та Мексики.
Cá măng sữa (danh pháp hai phần: Chanos chanos), còn gọi là cá măng biển[1], cá chua (tên địa phương) hay cá chẽm[2], là một loại cá thực phẩm quan trọng tại khu vực Đông Nam Á. Nó là loài duy nhất còn tồn tại trong họ Chanidae (hiện nay người ta đã biết có 7 loài khác đã tuyệt chủng trong 5 chi bổ sung khác).
Cá măng sữa nói chung có bề ngoài cân đối và dáng thuôn dài, dẹp hai bên, với vây đuôi chẻ khá lớn. Chúng có thể dài tới 1,7 m, nhưng thông thường chỉ khoảng 1 m. Chúng không có răng và nói chung ăn các loại tảo và động vật không xương sống.
Chúng có mặt ở Ấn Độ Dương và Thái Bình Dương, có khuynh hướng sống thành bầy xung quanh bờ biển và các đảo có đá ngầm. Các ấu trùng của chúng (cá bột) sống ở biển khoảng 2–3 tuần, sau đó chúng di cư vào các bãi lầy có đước, sú vẹt, các cửa sông và đôi khi là cả các hồ nước lợ, sau đó trở lại biển để trưởng thành và sinh sản.
Cá bột được vớt từ các cửa sông và nuôi trong các ao nuôi cá, tại đây chúng có thể ăn gần như bất kỳ thức ăn gì và lớn rất nhanh, sau đó được đem bán ở dạng hoặc là cá tươi, cá ướp đá, cá đóng hộp hay cá hun khói.
Loài cá này là biểu tượng quốc gia của Philippines, tại đây nó được gọi là bangus. Do cá măng sữa có nhiều xương hơn so với các loại cá thực phẩm khác ở nước này, nên cá măng sữa rút xương hay "bangus không xương" rất phổ biến ở các siêu thị và chợ tại quốc gia này.
Cá măng sữa (danh pháp hai phần: Chanos chanos), còn gọi là cá măng biển, cá chua (tên địa phương) hay cá chẽm, là một loại cá thực phẩm quan trọng tại khu vực Đông Nam Á. Nó là loài duy nhất còn tồn tại trong họ Chanidae (hiện nay người ta đã biết có 7 loài khác đã tuyệt chủng trong 5 chi bổ sung khác).
Cá măng sữa nói chung có bề ngoài cân đối và dáng thuôn dài, dẹp hai bên, với vây đuôi chẻ khá lớn. Chúng có thể dài tới 1,7 m, nhưng thông thường chỉ khoảng 1 m. Chúng không có răng và nói chung ăn các loại tảo và động vật không xương sống.
Chúng có mặt ở Ấn Độ Dương và Thái Bình Dương, có khuynh hướng sống thành bầy xung quanh bờ biển và các đảo có đá ngầm. Các ấu trùng của chúng (cá bột) sống ở biển khoảng 2–3 tuần, sau đó chúng di cư vào các bãi lầy có đước, sú vẹt, các cửa sông và đôi khi là cả các hồ nước lợ, sau đó trở lại biển để trưởng thành và sinh sản.
Cá bột được vớt từ các cửa sông và nuôi trong các ao nuôi cá, tại đây chúng có thể ăn gần như bất kỳ thức ăn gì và lớn rất nhanh, sau đó được đem bán ở dạng hoặc là cá tươi, cá ướp đá, cá đóng hộp hay cá hun khói.
Loài cá này là biểu tượng quốc gia của Philippines, tại đây nó được gọi là bangus. Do cá măng sữa có nhiều xương hơn so với các loại cá thực phẩm khác ở nước này, nên cá măng sữa rút xương hay "bangus không xương" rất phổ biến ở các siêu thị và chợ tại quốc gia này.
Chanos chanos (Forsskål, 1775)
Ханос[1] или молочная рыба[2] (лат. Chanos chanos) — вид лучепёрых рыб отряда гоноринхообразных (Gonorynchiformes), единственный современный вид в семействе молочных рыб или хановых (Chanidae) и рода Chanos. Ценная промысловая рыба и объект аквакультуры в Азии.
Максимальная длина тела 1,8 м, обычно до 1 м; масса тела — до 14 кг; продолжительность жизни — до 15 лет [3].
Тело обтекаемой формы, веретенообразное, удлинённое, сжатое с боков. Покрыто мелкой, гладкой, циклоидной чешуёй. Голова без чешуи, а основания спинного и анального плавника покрыты чешуёй. Рот маленький, конечный; зубы на челюстях отсутствуют[4]. В высоком спинном плавнике 2 колючих и 10—17 мягких лучей. Когда эти рыбы плывут прямо под поверхностью воды и виден их спинной плавник, туристы нередко путают их с акулами. В коротком анальном плавнике 2 колючих и 8—11 мягких лучей. Хвостовой плавник длинный, сильно выемчатый. Грудные плавники расположены у головы ближе к брюху, а брюшные — посередине брюха. У основания непарных плавников есть чешуйчатые лопастинки. Две подобные лопастинки имеются у основания хвостового плавника. Глаза частично закрывает полупрозрачная перепонка (жировое веко). В задней части глотки имеется двойной дивертикул (наджаберный орган), в который проникают увеличенные жаберные тычинки, разделяя его на две части, одна из которых сообщается с ротовой полостью, а другая — с жаберной полостью. Жаберные тычинки задерживают частицы планктона, которые затем скрепляются слизью и проталкиваются в пищевод. Верхнечелюстная кость короткая, не доходит до середины глаза. На симфизе нижней челюсти небольшой бугорок [5].
Верхняя часть тела оливково-зелёная или голубая, бока серебристые, а брюхо белое. Спинной, анальный и хвостовой плавники бледно-жёлтые с тёмными краями.
Их пищу составляют водоросли и беспозвоночные.
Ханосы обитают в косяках вблизи берегов в Индийском и Тихом океане. Часто их можно встретить в солоноватой воде и в устьях рек.
Половой зрелости достигают при длине тела 1—1,1 м в возрасте 4—5 лет. Нерестятся в морской воде вблизи коралловых рифов или у небольших островов над глубинами от 2 до 40 м. В прибрежных водах Индонезии и Индии пики нереста два раза в год в марте—июне и августе—декабре. В тропических водах (Тайвань, Вьетнам, Филиппины, Таиланд) нерест растянут и продолжается на протяжении почти круглого года с февраля по декабрь[6].
Икрометание обычно происходит вблизи берега во время новолуния или полнолуния. Пелагическая икра сферической формы, диаметром 1,1—1,25 мм, с гладкой прозрачной оболочкой. Перивиттелиновое пространство узкое, желток гранулированный желтоватого цвета, жировая капля отсутствует. Эмбриональное развитие при 26—32°С продолжается 25—35 часов.
Продолговатые мальки от двух до трёх недель живут в море, затем мигрируют в мангры, устья рек и озёра.
Для разведения этих рыб, на мелководье рек и эстуариев ловят мальков и помещают их в пруды с высокой концентрацией водорослей. объёмы выращивания превышают 1 млн тонн. На рынки они поступают в свежем, высушенном или замороженном виде.
Мировые объёмы выращивания молочной рыбы[4] Год 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 Объёмы выращивания, тыс. т 528 552,1 573,8 594,8 585,4 667,5 676,2 717,7 808,6 891,4 943,3 1044,2 1039,2В семействе Chanidae выделяют два подсемейства: Rubiesichthynae, включающее 2 вымерших рода Gordichthys и Rubiesichthys (раннемеловые отложения Испании), и Chaninae с раннемеловыми родами Dastilbe (Бразилия и Экваториальная Гвинея), Parachanos (Габон) и Tharrhias (Бразилия). Последний род рассматривается как сестринский таксон рода Chanos[7].
Ханос или молочная рыба (лат. Chanos chanos) — вид лучепёрых рыб отряда гоноринхообразных (Gonorynchiformes), единственный современный вид в семействе молочных рыб или хановых (Chanidae) и рода Chanos. Ценная промысловая рыба и объект аквакультуры в Азии.
「虱目」重定向至此。關於与此名称相似的其他条目，詳見「虱目 (消歧义)」。
提示：本条目的主题不是蝨毛目。
虱目魚（學名Chanos chanos）是東南亞一帶的重要魚獲物，溫水性魚類，分佈在亞熱帶或熱帶的海域。其他俗名有海草魚、安平魚、國姓魚、麻虱目、麻虱目仔、遮目魚、狀元魚、牛奶魚（英語： milk fish）等。
在東太平洋由南美洲北部延伸到加州中南部都可見其蹤跡，在西太平洋和印度洋〈尤其由台灣南部沿海一直穿過巴士海峽延伸到印度群島〉其行蹤更為頻繁。因為不耐寒，所以魚塭水溫過低會造成大量死亡。除了臺灣養殖此魚以外，菲律賓和印尼等東南亞國家也有虱目魚養殖。而臺灣的虱目魚養殖技術，被認為最早係由荷蘭人自印尼引入臺灣[2]。
虱目魚肉質鮮美，是極受台灣南部歡迎的平民魚料理，魚肚更是肥美別具風味，常見的料理手法是煎魚、佐湯煮成魚粥或製成魚丸。唯細小魚刺多於其他常見食用魚是麻煩之處。
因其吃藻類和海草而稱海草魚，虱目魚吃素。虱目魚食底藻，也是雜食性；在草食性魚種中，虱目魚成長算是相當快的一種。其名稱來源眾說紛云，包括：
至於傳說方面，有說當鄭成功到台灣時，老百姓獻上虱目魚作為貢品，鄭成功用濃濃的閩南語泉州腔問：「啥乜魚（什麼魚）？」，由於「啥乜」聽起來音近「虱目」，百姓便以此為魚名。另稱國姓魚。[5]。
虱目魚之英文名為Milkfish，夏威夷原住民語稱作awa，在菲律賓叫做Bangus，在爪哇稱Ikan Bandeng，在台灣有時還叫麻虱魚。
虱目魚有著對稱以及流線的體型，有著分叉尾鰭。最大可以長到1.8公尺長，但是一般市面上大小在50公分以下。無齒，主要的食物是藻類和無脊椎動物。具有極發達的脂眼瞼（adipose eyelid），幾乎完全遮蓋魚眼。體內有222根魚刺。
體為長卵型而側扁，全身有不易掉落之銀白色小圓鱗。側線明確，腹面圓且無稜鱗。口小，在兩顎及口蓋部無齒，眼有脂瞼。刺多肉味美。尾鰭深深分叉，體呈銀白色，背面灰棕色，市體長四十公分左右，體重約二百至四百克。在菜市場上，虱目魚一向神彩奕奕、銀白色的肌膚配上緊密之圓鱗更是光艷照人，細長的身軀，在水中更是耀眼奪目；以專業的術語來說，牠上市時一直都是在硬直期（rigor mortis），常常從中間下凹頭尾向上彎，是獨一無二的魚姿，換句話說，牠是在非常新鮮的狀態。
屬於熱帶及亞熱帶水域魚類，此魚較不能耐寒，若水溫降至14℃以下即有被凍死的現象，故養殖需有越冬的準備，能適應各種不同鹽度的棲息環境，從河川中的淡水到河口紅樹林區到海洋中的砂質底地形或珊瑚礁區的環境，皆有其蹤跡廣泛分佈在印尼、太平洋的熱帶及亞熱帶海域，但東太平洋地區較為少見。台灣南部較常見。
虱目魚養殖為台灣水產養殖產業中，僅次於吳郭魚，養殖面積最大，生產量最高，影響面最廣的養殖產業，分佈於西南沿海一帶的雲林、嘉義、台南、高雄、屏東等縣市，其中又以嘉義、台南、高雄縣養殖最多。[6] 高雄虱目魚養殖年產量約1萬3,949公噸，年產值約10億1,800萬元，年產量及年產值均佔全國第2位（2018年）。[7]尤其以彌陀、永安一帶生產最為大量。[8]
專以青苔、有機垃圾等為食，故一般飼養於彰化至台南一帶的蛤子池，作為清除池內雜物之用，等到蛤子要收成前，先收費開放給民眾釣魚，釣不完的就竭池而漁。通常會控制在秋天天冷之前收成。由於虱目魚泳速快、爆發力強，因此學不會謹慎索餌，故相當容易上鉤，是台灣中南部釣魚人喜歡釣的魚種之一。
一歲以前的虱目魚約在600克以內，過冬的虱目魚可達到約50至70公分、1至1.5公斤。
也因為神經質的關係，所以人工養殖的虱目魚必須相當注重其生活環境，才不會產生白費苦心的現象，所以人工飼養的虱目魚在品質上是不太需要擔心的。
此外，虱目魚皮含有膠原蛋白，具有抗氧化能力。在抑制血管升壓素轉換酶之活性方面，其抑制能力有 90% 以上。[10]
由於虱目魚的細小骨刺較一般食用魚類來得多，台灣南部的虱目魚養殖業者通常會先送至加工廠把魚骨頭挑出來，例如虱目魚肚粥。或是加工成虱目魚丸、魚鬆以及罐頭。因虱目魚的肚子肉，味道肥美，台灣稱虱目魚肚。只需稍微料理，就是一道平民美食。
彌陀虱目魚文化節每年冬季在高雄彌陀舉辦，已有二十年歷史。[11]
虱目魚（學名Chanos chanos）是東南亞一帶的重要魚獲物，溫水性魚類，分佈在亞熱帶或熱帶的海域。其他俗名有海草魚、安平魚、國姓魚、麻虱目、麻虱目仔、遮目魚、狀元魚、牛奶魚（英語： milk fish）等。
在東太平洋由南美洲北部延伸到加州中南部都可見其蹤跡，在西太平洋和印度洋〈尤其由台灣南部沿海一直穿過巴士海峽延伸到印度群島〉其行蹤更為頻繁。因為不耐寒，所以魚塭水溫過低會造成大量死亡。除了臺灣養殖此魚以外，菲律賓和印尼等東南亞國家也有虱目魚養殖。而臺灣的虱目魚養殖技術，被認為最早係由荷蘭人自印尼引入臺灣。
虱目魚肉質鮮美，是極受台灣南部歡迎的平民魚料理，魚肚更是肥美別具風味，常見的料理手法是煎魚、佐湯煮成魚粥或製成魚丸。唯細小魚刺多於其他常見食用魚是麻煩之處。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 条鰭綱 Actinopterygii 目 : ネズミギス目 Gonorynchiformes 亜目 : サバヒー亜目 Chanoidei 科 : サバヒー科 Chanidae 属 : サバヒー属 Chanosサバヒー（虱目魚、学名 Chanos chanos ）は、ネズミギス目サバヒー亜目サバヒー科サバヒー属に属する魚。身がミルクのように白い色をしていることから、英語ではミルクフィッシュ（Milkfish）と呼ばれている。サバヒー科唯一の種である。
サバヒーは主にインド洋から西太平洋の熱帯及び亜熱帯水域に広く生息している。形態的には、ニシンやイワシの仲間に比較的近い。成魚の体長は通常1m前後であるが、自然の状態では最大1.7mほど（寿命約20年）にまで達するものも中にはある（養殖の場合はそれよりもかなり小ぶりであり、通常30〜40cm程度で出荷している）。ほっそりした体型で尾鰭の切れ込みが深く、両葉が細長くなっている。藍藻、珪藻、緑藻など藻類を主なえさにしており、口が小さく歯はない。海水魚であるが、広塩性で河川のような淡水域でも生息可能である。このため、通常は沿岸部に生息しているが、河口部などの汽水域や、ときに河川などの淡水域に進入してくることもある。普段は群れを作らず深いところを泳いでおり、魚網にかかることが少ないため、天然魚を目にする機会はあまりない（市場などで売られているのはそのほとんどが養殖魚）。産卵期になると、台湾の南部海岸一帯などに稚魚の群が大挙して押し寄せてくるといった習性があることでも知られている。
日本では、沖縄近海に迷い込んだ例が報告されている。
「サバヒー」（サッバッヒー、tとkは促音を表す）とは「虱目魚」（白話字：sat-ba̍k-hî）を台湾語読みしたものである。名前の由来について、足立倫行著『アジア海道紀行』（文春文庫）の中では、この魚の両目が脂肪性の膜で覆われているためもともとは「塞目魚（サバヒー）」と呼びならわしていたものが、後に同じ音である「虱目魚」の字が当てられるようになったという説が紹介されている。なお一般には、鄭成功がこの魚をはじめて食べたときに、あまりの美味しさに泉州訛りの台湾語で「（これは）なんという魚か（啥咪魚：sia-mi hi:シャミヒ）？」と質問したのを地元の人が「サバヒー？」と聞き間違えたことが名前の由来となったといった俗説も広く流布しているようである。
台湾では大衆魚として古くから親しまれており、「国姓魚」（「国姓爺」鄭成功にちなんで。「国聖魚」と表記することもある）、「安平魚」（台南市の安平漁港周辺が有名な産地だったため）、「麻虱目」、「海草魚」などの別名でも呼ばれている。なお、バシー海峡を挟んだ隣国のフィリピンでも、国魚と呼ばれるほどよく食べられている（「料理方法」の項を参照）。タガログ語では「バングス」（Bangus）、インドネシア語及びマレーシア語、オランダ語(インドネシア語からの借用)では「バンデン」（Bandeng）、ハワイ語では「アワ＝アワ」（Awa-Awa）と呼ばれる。
サバヒーは産卵期になると、台湾の南部海岸一帯などに稚魚の群が大挙して押し寄せてくるため、その稚魚を捕獲して養殖することが古くから（鄭氏台湾の時代、つまり17世紀頃から）行われてきた。日本統治時代の20世紀初頭には養殖水産物の85%、終戦時から中華民国統治時代初期にあたる1940年代後半には養殖魚の60%近くをサバヒーが占めていたという記録も残っている。現在でも、雲林県、嘉義県、台南県、高雄県など中部から南部にかけての県ではサバヒーの養殖が盛んに行われており、単一の魚種では世界一の養殖量とも言われている。なお、1979年には稚魚の人工孵化にも成功し、1984年から稚魚の量産が行われている。
養殖方法としては、浅水式と深水式の2通りがある。古くから行われてきたのは浅水式の養殖であり、水深30〜50cmの養殖池の中でまず小麦や米ぬかなどを用いてサバヒーの餌となる藻類を培養し、それで幼魚を育てるといった方法が取られる。成長は比較的早く、稚魚の養殖をはじめてから5〜6箇月程で出荷可能な大きさになる。出荷の最盛期は8月である。なお、餌となる藻類の培養のため、かつては養殖池に直接人糞をまいたりしていたこともあった。
浅水式養殖は、養殖方法としては比較的簡便であるが、その一方で気候の変化を受けやすく、冬季に寒波の影響を受けて水温が下がり、養殖魚が大量に死ぬことがあること、単位面積当たりの収穫量が低いことなどの難点もある。このため、近年では水深1.5〜2mの養殖池を用いる深水式の養殖も行われるようになってきた。この方式だと冬季でも水温があまり下がらず、また浅水式に比べて単位面積当たりの収穫量を1.5倍程度にできることなどの利点がある。ただし、池の底まで日光が届かず、餌となる藻類を育てることができないため、この方式による場合には人工飼料の給餌が必要となる。深水式の養殖が盛んなのは高雄県である。
台湾では大衆魚として人気のあったサバヒーも、人々の生活水準の向上に伴って近年は高級魚に押され気味であり、卸値が一斤（約600g）約70元（約210円）前後と、過去の半値近くの値段で取引されている（2015年時点のデータ）。このため、養殖業者の中には、サバヒーの養殖をあきらめて、エビやクロダイなど、高付加価値の魚に切り替える者も多い。
サバヒーは低温に弱く、水温が10℃以下になると被害が出はじめ、8℃以下となるとほとんどが死んでしまう。このため、年によっては寒波の影響で養殖魚が大量に死ぬといった被害が出ることもある。最近では、2004年及び2005年の旧正月頃にそれぞれ200万匹及び100万匹が凍死する被害が出た。通常、サバヒーの値段は比較的安定しているが、そのようなときには値段が高騰することもあり、2000年の冬にもそのような被害の結果、サバヒーの値段が普段の3倍くらいにまで跳ね上がったことが報道された。
なお、台湾以外に、フィリピンなどでもサバヒーの養殖が行われている。日本では食用にはされていないが、近年ではカツオの一本釣りの餌としての養殖が始まっており、良好な結果を得ている[1]。
サバヒーは、台湾（特に中南部）やフィリピン、インドネシアなどの東南アジア諸国ではポピュラーな大衆魚であり、料理方法も国によってさまざまなバリエーションがある。身は淡泊だがぱさぱさしており、小骨が多いといった特徴があるため、台湾では一般にサバヒー粥（虱目魚粥）やサバヒーの肉団子入りスープ（虱目魚丸）などの料理方法で供されることが多い。中でも台南地区のサバヒー粥は特に有名である。
サバヒー粥は、頭を取り小骨を抜いたサバヒーの身または細かく切った切り身を煮込んだものを白飯にのせ、これに煎った小粒のカキと各種薬味(生姜や葱など)とを一緒に煮込んだとろみのあるスープをかけ、刻み葱や海苔を散らして粥として食べるものである（ただし店によってサバヒー以外の具の内容や調理方法は若干異なるようである。身をまるごと使ったものを「虱目魚肚粥」、切り身を使ったものを「虱目魚粥」と呼ぶ）。また、これに油条（中国風の細長い揚げパン）を浸して食べる方法も広く取られている。煮込んだサバヒーの身は、ちょうど脂の乗ったサバを煮込んだような食感であり、味は淡白で日本人の口にも合う。
サバヒーの身は傷みやすいため、通常は市場で買い付けたものをなるべく早く新鮮なうちに調理して食べてしまう。一般には朝食の材料として食べられることが多いようである。台南や高雄などには多くのサバヒー粥専門店がいくつもあり、出勤途上にバイクで粥屋に乗りつけた人々が粥をすする姿は台湾南部の朝の風物詩にもなっている。名店は、
また、工業的には缶詰や田麩等にも加工されており、台湾ではトマト煮の缶詰がよく売られている。台南には身を練り込んだアイスキャンディーを売っている店がある。
フィリピンでは、サバヒーの腹に香草を詰めて焼く香草焼き、煮物（ココナッツミルク煮やシニガンなど）、揚げ物、燻製、春巻き（ルンピア）などにされる。
サバヒー（虱目魚、学名 Chanos chanos ）は、ネズミギス目サバヒー亜目サバヒー科サバヒー属に属する魚。身がミルクのように白い色をしていることから、英語ではミルクフィッシュ（Milkfish）と呼ばれている。サバヒー科唯一の種である。
갯농어 또는 젖빛고기(Chanos chanos)는 압치목에 속하는 조기어류의 일종이다. 갯농어과(Chanidae)와 갯농어속(Chanos)의 현존하는 유일종이다.
2014년 현재, 압치목의 계통 분류는 다음과 같다.[1]
압치목 압치아목 갯농어아목 크네리아과 크네리아아목Kneria
Parakneria
크로메리아족Cromeria
Grasseichthys
