Myioborus a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1865 gant ar skiantour stadunanat Spencer Fullerton Baird (1823-1887).
Daouzek spesad golvaneged a ya d'ober ar genad :
O c'havout a reer e Mec'hiko, Kreiz ha Suamerika, pevar isspesad warn-ugent (24) dezhe en holl.
Myioborus a zo ur genad e rummatadur an evned, krouet e 1865 gant ar skiantour stadunanat Spencer Fullerton Baird (1823-1887).
Myioborus és un gènere d'ocells de la família dels parúlids (Parulidae).
Segons la Classificació del Congrés Ornitològic Internacional (versió 2.7, 2011) aquest gènere està format per 12 espècies:
Myioborus ist eine aus zwölf Arten bestehende Singvogel-Gattung aus der Familie der Waldsänger (Parulidae). Charakteristisch sind die äußeren, weißen Schwanzfedern. In der englischen Sprache werden sie deshalb auch mit Whitestart bezeichnet (-start ist dabei ein archaisches Wort für Schwanz).
Der inkorrekte Alternativname Redstart geht wahrscheinlich auf die oberflächliche Ähnlichkeit des Schnäpperwaldsängers (Setophaga ruticilla) zu den eigentlichen Redstarts zurück, den Rotschwänzen (Phoenicurus) in der Familie der Fliegenschnäpper (Muscicapidae). Früher wurde der Rotbrust-Waldsänger (Myioborus pictus), wie weitere Vertreter der Gattung, in die Gattung Setophaga gestellt, die ebenfalls den Namen Redstart tragen. Robert Ridgway betrachtete die Gattung Setophaga als Schwestergattung der Gattung Myioborus.[1]
Die meisten Arten erreichen eine Körperlänge von 13,0 bis 13,5 Zentimetern, mit Ausnahme des Rotbrust-Waldsängers, der eine Körperlänge von 15 Zentimetern erreicht. Das Oberseitengefieder ist dunkelgrau über grau bis olivgrau, das Unterseitengefieder gelb über orange bis rot. Das gemeinsame Merkmal der Arten sind die äußeren weißen Schwanzfedern.
Verbreitet sind die Arten vom südlichen Nordamerika über Mittelamerika bis Südamerika. Bevorzugte Lebensräume in Südamerika befinden sich entlang der Anden sowie auf Tepuis.
Myioborus ist eine aus zwölf Arten bestehende Singvogel-Gattung aus der Familie der Waldsänger (Parulidae). Charakteristisch sind die äußeren, weißen Schwanzfedern. In der englischen Sprache werden sie deshalb auch mit Whitestart bezeichnet (-start ist dabei ein archaisches Wort für Schwanz).
Der inkorrekte Alternativname Redstart geht wahrscheinlich auf die oberflächliche Ähnlichkeit des Schnäpperwaldsängers (Setophaga ruticilla) zu den eigentlichen Redstarts zurück, den Rotschwänzen (Phoenicurus) in der Familie der Fliegenschnäpper (Muscicapidae). Früher wurde der Rotbrust-Waldsänger (Myioborus pictus), wie weitere Vertreter der Gattung, in die Gattung Setophaga gestellt, die ebenfalls den Namen Redstart tragen. Robert Ridgway betrachtete die Gattung Setophaga als Schwestergattung der Gattung Myioborus.
Whitestarts are New World warblers in the genus Myioborus. The English name refers to the white outer tail feathers which are a prominent feature of the members of this genus ("start" is an archaic word for "tail"). The species in this genus are also often called "redstarts".
The stronghold of the whitestarts is northern South America, although a few species range along the Andes as far south as north-western Argentina, while others range north through Central America and as far north as the United States, in the case of the painted whitestart. Most species are restricted to mountain forest and woodland. The ancestral Myioborus warblers, together with those in the genus Basileuterus seem to have colonised South America early, perhaps before it was linked to the northern continent, and these two genera provide most of the resident warbler species of that region.
Whitestart is the name used for all species in this genus by the International Ornithological Congress,[1] while the Clements checklist, and the American Ornithological Society's North and South American Classification Committeess use "redstart".[2][3][4] Myioborus species are not closely related to the various species called redstarts in the family Muscicapidae or to the American Redstart.
The genus contains 12 species:[1]
Most whitestarts are 13–13.5 cm (5.1–5.3 in) long with dark grey or dark olive-green upperparts, except for the white outer tail feathers which are frequently spread in display. Adults have brightly coloured red, orange or yellow bellies. Many species have contrasting black, rufous or yellow caps or distinctive facial patterns, often with white or yellow "spectacles" around the eye.
The painted whitestart, the most northern form, is larger (15 cm (5.9 in) long) and has a different plumage pattern, song and behaviour from the other whitestarts. It is also the only species which is partially migratory, and it could perhaps be placed in a separate genus.
The sexes are similar, as with most resident tropical warblers, since they pair for life, and have little need of sexual dimorphism, unlike many migratory species where the males need to reclaim territory and advertise for mates each year.
The whitestarts are resident in mountain (including tepui) forest, woodland and shrub, where they feed on insects, sometimes as part of a mixed-species feeding flock.
Whitestarts are New World warblers in the genus Myioborus. The English name refers to the white outer tail feathers which are a prominent feature of the members of this genus ("start" is an archaic word for "tail"). The species in this genus are also often called "redstarts".
The stronghold of the whitestarts is northern South America, although a few species range along the Andes as far south as north-western Argentina, while others range north through Central America and as far north as the United States, in the case of the painted whitestart. Most species are restricted to mountain forest and woodland. The ancestral Myioborus warblers, together with those in the genus Basileuterus seem to have colonised South America early, perhaps before it was linked to the northern continent, and these two genera provide most of the resident warbler species of that region.
La Mjoboroj aŭ Blankavostuloj estas birdoj de la familio de Paruliedoj en la genro Myioborus. La nomo de Blankavostuloj aludas al la blankaj eksteraj vostoplumoj kiuj estas elstara karaktero de la membroj de tiu genro. Konfuzige ili estas foje nomataj erare “ruĝvostuloj”, ĉefe en Centra kaj Nordameriko, dum Blankavostuloj uziĝas ĉefe en Sudameriko kaj estas la nomo rekomendita de la IOC.
La ĉefa hejmo de la Blankavostuloj estas norda Sudameriko, kvankam kelkaj specioj havas teritoriojn laŭlonge de Andoj tiom for suden kiom ĝis nordokcidenta Argentino, dum aliaj havas teritoriojn norde tra Centrameriko kaj tiom norden kiom ĝis Usono. Plej parto de specioj estas limigitaj al montararbaroj. La prauloj de la parulioj de Myioborus, kun tiuj de la genro Basileuterus ŝajne koloniigis Sudamerikon frue, eble antaŭ kiam ĝi ligiĝis al la norda subkontinento, kaj tiuj du genroj havigas plej parton de la specioj de parulioj kiuj estas loĝantaj en tiu regiono.
La Blankavostuloj estas loĝantaj birdoj de montaraj arbaroj kaj arbustaroj, kie ili manĝas insektojn, foje kiel parto de miksita kunmanĝantaro.
Plej parto de Blankavostuloj estas 13-13.5 cm longaj kun malhelgrizaj aŭ malhelaj olivecverdaj supraj partoj, escepte pro la blankaj eksteraj vostoplumoj kiuj onte estas montrataj ceremonie. Plenkreskulo havas brilkoloran ruĝan, oranĝan aŭ flavan ventron. Multaj specioj havas kontrastajn nigrajn, rugecajn aŭ flavajn kronojn aŭ or distingajn vizaĝobildojn, ofte kun blankaj aŭ flavaj “vitrokuloj” ĉirkaŭ la okuloj.
La Bunta parulio, la plej norda formo, estas pli granda (15 cm longa) kaj havas diferencajn plumarbildon, kanton kaj kutimaron el la aliaj blankavostuloj. Ĝi estas ankaŭ la ununura specio kiu estas parte migranta, kaj ĝi povus eble meriti estis lokata en separatan genron.
Ambaŭ seksoj estas similaj, kiel ĉe plej parto de loĝantaj tropikaj parulioj, ĉar ili pariĝas porvive, kaj havas malmultan neceson de seksa dimorfismo, malkiel multaj migrantaj specioj kie la masklo bezonas reklamadi teritorion kaj averti la partnerojn ĉiujare.
La Mjoboroj aŭ Blankavostuloj estas birdoj de la familio de Paruliedoj en la genro Myioborus. La nomo de Blankavostuloj aludas al la blankaj eksteraj vostoplumoj kiuj estas elstara karaktero de la membroj de tiu genro. Konfuzige ili estas foje nomataj erare “ruĝvostuloj”, ĉefe en Centra kaj Nordameriko, dum Blankavostuloj uziĝas ĉefe en Sudameriko kaj estas la nomo rekomendita de la IOC.
La ĉefa hejmo de la Blankavostuloj estas norda Sudameriko, kvankam kelkaj specioj havas teritoriojn laŭlonge de Andoj tiom for suden kiom ĝis nordokcidenta Argentino, dum aliaj havas teritoriojn norde tra Centrameriko kaj tiom norden kiom ĝis Usono. Plej parto de specioj estas limigitaj al montararbaroj. La prauloj de la parulioj de Myioborus, kun tiuj de la genro Basileuterus ŝajne koloniigis Sudamerikon frue, eble antaŭ kiam ĝi ligiĝis al la norda subkontinento, kaj tiuj du genroj havigas plej parton de la specioj de parulioj kiuj estas loĝantaj en tiu regiono.
Myioborus, es un género de aves paseriformes perteneciente a la familia Parulidae. Todos sus miembros son originarios de América y reciben los nombres comunes de candelitas o chipes.
Contiene las siguientes especies:[1][2]
Myioborus, es un género de aves paseriformes perteneciente a la familia Parulidae. Todos sus miembros son originarios de América y reciben los nombres comunes de candelitas o chipes.
Mägisäälik (Myioborus) on värvuliste seltsi sääliklaste sugukonda kuuluv lindude perekond.
Mägisäälikute iseloomulik tunnus on valged välimised sabasuled. Sugupooled on sarnased. Vanalindudel on punane, oranž või kollane alapool. Paljudel on kontrastne näomuster ja silmarõngas. Mägisäälikute levikukese asub Lõuna-Ameerikas Andide loodeosas. Sealt on nad levinud läbi Kesk-Ameerika kuni Arizona, New Mexico ja Texaseni, ja lõunas omakorda Argentina loodeosani. Lääne-India saarestikus nad puuduvad. Kõige rohkem liike leidub Colombias ja Venezuelas.
Mägisäälikud elavad metsades (sealhulgas mägimetsades) ja põõsastikes. Nad toituvad putukatest ja võivad liikuda mitmest liigist lindudest koosnevates salkades.
Enamik mägisäälikuid on 13–13,5 cm pikad ja tumehalli või tumeda oliivrohelise ülapoolega, välja arvatud valged sabasuled, mida mägisäälikud sageli näitavad. Täiskasvanud lindudel on eredalt värvunud punased, oranž või kollane alapool. Paljudel liikidel on kontrastsed mustad, ruuged või kollased lagipead või erilised näojooned, sageli valgete või kollaste rõngastega silmade ümber.
Mägisäälikud on paigalinnud, välja arvatud osaliselt rändne sametsäälik (Myioborus pictus). Sametsäälik elab teistest mägisäälikutest rohkem põhja pool ja on suurem, kuni 15 cm pikk. Võrreldes teiste mägisäälikutega on tema välimus, laul ja käitumine natuke teistsugused ning seetõttu on oletatud, et ta võiks kuuluda omaette perekonda.
Sugulist dimorfismi mägisäälikutel ei esine, sest nad ei rända ja moodustavad paare kogu eluks.
Mägisäälik (Myioborus) on värvuliste seltsi sääliklaste sugukonda kuuluv lindude perekond.
Mägisäälikute iseloomulik tunnus on valged välimised sabasuled. Sugupooled on sarnased. Vanalindudel on punane, oranž või kollane alapool. Paljudel on kontrastne näomuster ja silmarõngas. Mägisäälikute levikukese asub Lõuna-Ameerikas Andide loodeosas. Sealt on nad levinud läbi Kesk-Ameerika kuni Arizona, New Mexico ja Texaseni, ja lõunas omakorda Argentina loodeosani. Lääne-India saarestikus nad puuduvad. Kõige rohkem liike leidub Colombias ja Venezuelas.
Mägisäälikud elavad metsades (sealhulgas mägimetsades) ja põõsastikes. Nad toituvad putukatest ja võivad liikuda mitmest liigist lindudest koosnevates salkades.
Enamik mägisäälikuid on 13–13,5 cm pikad ja tumehalli või tumeda oliivrohelise ülapoolega, välja arvatud valged sabasuled, mida mägisäälikud sageli näitavad. Täiskasvanud lindudel on eredalt värvunud punased, oranž või kollane alapool. Paljudel liikidel on kontrastsed mustad, ruuged või kollased lagipead või erilised näojooned, sageli valgete või kollaste rõngastega silmade ümber.
Mägisäälikud on paigalinnud, välja arvatud osaliselt rändne sametsäälik (Myioborus pictus). Sametsäälik elab teistest mägisäälikutest rohkem põhja pool ja on suurem, kuni 15 cm pikk. Võrreldes teiste mägisäälikutega on tema välimus, laul ja käitumine natuke teistsugused ning seetõttu on oletatud, et ta võiks kuuluda omaette perekonda.
Sugulist dimorfismi mägisäälikutel ei esine, sest nad ei rända ja moodustavad paare kogu eluks.
Viuhkakerttulit (Myioborus) on kerttuleiden heimoon kuuluva lintusuku. Sukuun kuuluu BirdLife Suomen luokituksen mukaan 12 lajia[1].
Viuhkakerttulit (Myioborus) on kerttuleiden heimoon kuuluva lintusuku. Sukuun kuuluu BirdLife Suomen luokituksen mukaan 12 lajia.
Myioborus est un genre de passereaux de la famille des Parulidés. Il se trouve à l'état naturel en Amérique du Sud[2],[3],[4],[5],[6],[7],[8],[9],[10],[11], centrale[8],[12],[13] et du Nord[8],[12].
Selon la classification de référence du Congrès ornithologique international (version 7.3, 2017)[1] :
Myioborus est un genre de passereaux de la famille des Parulidés. Il se trouve à l'état naturel en Amérique du Sud,,,,,,,,,, centrale,, et du Nord,.
Aštriasnapiai parulidai (lot. Myioborus) – parulidinių (Parulidae) šeimos paukščių gentis.
Šiai genčiai priklauso šios rūšys:
Myioborus is een geslacht van zangvogels uit de familie Amerikaanse zangers (Parulidae).
Het geslacht kent de volgende soorten:[1]
Myioborus is een geslacht van zangvogels uit de familie Amerikaanse zangers (Parulidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Myioborus – rodzaj ptaka z rodziny lasówek (Parulidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Ameryce[3].
Długość ciała 13-13,5 cm, masa ciała 5,9-15 g[4].
Nazwa rodzajowa jest połączeniem słów z języka greckiego: μυια muia, μυιας muias – „mucha” oraz -βορος -boros – „-pożerający” (βιβρωσκω bibrōskō – „pożerać”)[5].
Setophaga verticalis Lafresnaye & d'Orbigny
Do rodzaju należą następujące gatunki[6]:
Myioborus é um género de aves da família Parulidae, tribo Parulini. O grupo inclui doze espécies de mariquitas, duas das quais com ocorrência no Brasil.
Myioborus é um género de aves da família Parulidae, tribo Parulini. O grupo inclui doze espécies de mariquitas, duas das quais com ocorrência no Brasil.
Vitstjärtar (Myioborus) är släkte i familjen skogssångare inom ordningen tättingar.[1] Släktet omfattar tolv till 13 arter som förekommer från sydvästra USA till norra Argentina:[1]
Wikimedia Commons har media som rör Myioborus.
Vitstjärtar (Myioborus) är släkte i familjen skogssångare inom ordningen tättingar. Släktet omfattar tolv till 13 arter som förekommer från sydvästra USA till norra Argentina:
Vitvingad vitstjärt (M. pictus) Skiffervitstjärt (M. miniatus) Brunkronad vitstjärt (M. brunniceps) Gulkronad vitstjärt (M. flavivertex) Vitpannad vitstjärt (M. albifrons) Gulpannad vitstjärt (M. ornatus) M. [o.] chrysops – urskiljs som egen art av Birdlife International Glasögonvitstjärt (M. melanocephalus) Halsbandsvitstjärt (M. torquatus) Pariavitstjärt (M. pariae) Vitmaskad vitstjärt (M. albifacies) Guaquinimavitstjärt (M. cardonai) Tepuívitstjärt (M. castaneocapilla)Myioborus là một chi chim trong họ Parulidae.[1]
Горихвостковые певуны (лат. Myioborus) — род птиц семейства древесницевых.
Большинство видов достигают длины от 13 до 13,5 см, за исключением красногрудого горихвосткового певуна, который достигает длины 15 см. Оперение верха от тёмно-серого до серого и оливково-серого, оперение нижней части тела жёлтое от оранжевого до красного цвета. Общим отличительным признаком видов являются внешние белые перья хвоста.
Ареал видов охватывает юг Северной Америки, Центральную и Южную Америки. Предпочтительные жизненные пространства в Южной Америке находятся вдоль Анд, а также на Тепуи.
Род включает 12 видов[1]:
Горихвостковые певуны (лат. Myioborus) — род птиц семейства древесницевых.
