Ferocactus és un gènere de plantes que es caracteritzen per la tonalitat rosada i la punta corbada de l'espina inferior del grup d'espines centrals.
Ferocactus és un gènere de plantes que es caracteritzen per la tonalitat rosada i la punta corbada de l'espina inferior del grup d'espines centrals.
Ferocactus je rod velkých a středně velkých, kulovitých až válcovitých, severoamerických kaktusů.
Rostou v Mexiku a jižních státech USA. Druhově nejbohatší výskyt je na severozápadu Mexika, Baja California a v jihozápadní části USA. Druhy této oblasti jsou variabilní, evolučně mladé. Ferokaktusy tvoří dominantu krajiny. Rod obsahuje asi 30 druhů.
Stonek je kulovitý až krátce sloupovitý. Nejvyšší F. diguetii může dorůst až 4 m výšky. Nízké druhy s průměrem max. do půl metru jsou v rámci rodu považovány za malé druhy. Většina druhů roste soliterně, ale některé, jako například F. robustus a F. glaucescens rostou trsovitě. Stonek je rozdělen do výrazných, většinou přímých žeber. Areoly nesou pestré a silné trny v barvě žluté, červené, fialové, hnědé černé. Jsou přímé nebo hákovité a mohou mít až 20 cm délky. Květy vyrůstají na temeni, mají krátkou trubku. Jsou růžové, žluté, červené nebo fialové, okvětní lístky mohou mít střední proužek tmavší barvy. V dužnatém plodu jsou početná semena. Mají ledvinovitý až banánovitý tvar s jedním koncem zúženým. Kořeny jsou široce rozprostřené pod povrchem půdy do okolí.
Trny dříve sloužily jako drobné nástroje, rydla, hroty harpun, rybářské háčky. Dužina se kanduje a prodává se na trzích Mexika jako sladkost. V době sucha byly používány jako náhradní píce pro kozy. Slouží k tvorbě trnitých plůtků mezi pozemky rolníků. Malé druhy skryté v trávě představují nebezpečí zranění pro koně a jsou proto rolníky likvidovány (např. "ďáblův jazyk" F. latispinus). V původních oblastech jsou ferokaktusy hojně využívány k venkovní výsadbě a architektonickým úpravám.
Tyto velmi pestré rostliny jsou oblíbeny, přesto ve sbírkách bývají obvykle zastoupeny jen několika exempláři. Druhově kompletní sbírky jsou pro jejich velikost vzácné. Při pěstování se vyžaduje intenzivní přímé oslunění, opatrná zálivka a dobré odvodnění. Rozmnožují se většinou semeny. Obchody nabízejí vyspělé exempláře s mohutným otrněním zasazené v plochých miskách. Pochází z pěstíren na jihu Evropy a jejich aklimatizace je obtížná. Mnohem lépe se pěstují menší rostliny od domácích pěstitelů. Bohužel mají redukované otrnění.
Druhy uznané v klasifikaci kaktusů podle International Cactaceae Systematics Group. (Podle: Anderson E. F., 2001)
Ferocactus cylindraceus tvoří významný krajinný prvek.
Trs Ferocactus robustus může mít až 2 m v průměru. Zcela vlevo kvetoucí jedinec.
Obrázky, zvuky či videa k tématu Ferocactus ve Wikimedia Commons
Ferocactus je rod velkých a středně velkých, kulovitých až válcovitých, severoamerických kaktusů.
Ferocactus ist eine Pflanzengattung aus der Familie der Kakteengewächse (Cactaceae). Der botanische Name der Gattung leitet sich vom lateinischen Adjektiv „ferus“ für wild, ungezähmt ab und verweist auf die kräftige Bedornung einiger Arten.
Die Arten der Gattung Ferocactus sind flachrunde, kugelförmige oder zylindrische Stammsukkulenten. Sie stehen meist einzeln oder verzweigen basal. Stark verzweigende Arten bilden große polsterartige Gruppen von mehreren hundert Köpfen. Die auf den elf bis 30 (bis 60) häufig gehöckerten (bei Jungpflanzen fast in Warzen aufgelösten) Rippen stehenden Areolen tragen kräftige Dornen, die gelb bis kräftig rot, im Alter braun und dann grau gefärbt sind. Die Randdornen sind meist strahlenförmig abgespreizt, die Mitteldornen sind auffälliger und größer, gerade oder hakenförmig, häufig abgeflacht und quer geringelt.
Die Blüten erscheinen einzeln aus den Scheitelareolen bereits großer Pflanzen. Die Blütenröhren sind kurz, außen dicht beschuppt und dornenlos. Die Farben der Blütenhüllblätter reichen von gelbgrün über orange und rot (-weiß gestreift) bis purpur. Die nach Befruchtung entstehenden Früchte färben sich bei Reife weiß, gelb oder orange, öffnen sich basal, trocknen dann aus und entlassen die meist schwarzen, manchmal braunen Samen.
Die Gattung ist in den südlichen USA und Mexiko beheimatet.
Die Erstbeschreibung durch Nathaniel Lord Britton und Joseph Nelson Rose wurde 1922 veröffentlicht.[1] Die Typusart der Gattung ist Ferocactus wislizeni.
Die Gattung umfasst folgenden Arten:[2]
Synonyme der Gattung sind Bisnaga Orcutt (1926), Brittonia C.A.Armstr. (1934), Glandulicactus Backeb. (1938), Ferocactus sect. Bisnaga (Orcutt) N.P.Taylor & J.Y.Clark (1983) und Parrycactus Doweld (2000).[3]
Die Gattung wird in zwei Sektionen mit den folgenden Arten aufgeteilt:[4]
Synonyme für die Gattung sind Bisnaga Orcutt (1926) und Parrycactus Doweld (2000).[5]
Ferocactus ist eine Pflanzengattung aus der Familie der Kakteengewächse (Cactaceae). Der botanische Name der Gattung leitet sich vom lateinischen Adjektiv „ferus“ für wild, ungezähmt ab und verweist auf die kräftige Bedornung einiger Arten.
Ферокактусите (Ferocactus) се вид на кактусовидни кактуси. Тие се често во облик на буре, со долги боцки и мали цветови. Има околу 30 видови на ферокактуси. Овие кактуси може да се најдат во југозападни САД и северозападно Мексико.
Младите примероци се столбести, но како што растат тие стануваат налик на буре. Повеќето видови се самостојни. Цветовите се розеви, жолти или виолетови.
Овие кактуси се пустински и може да се справат со благо смрзнување и екстремни горештини. Често се наоѓаат во топли предели. Често се наоѓаат на места каде нема многу вода, не се акумилира водата и не е редовна влагата.
При контролирано одгледување, овие кактуси сакаат многу светлина, малку вода и добра дренажа. Тие се популарно како домашни украсни растенија. Не толерираат смрзнувачки температури, што може да резултира со нивно жолтеење, венеење и изумирање.
Повеќето од овие кактуси имаат добра хармонија со мравките и нивните колонии.
_fruit.jpg)
|url-status= ignored (помош) |url-status= ignored (помош) Ферокактусите (Ferocactus) се вид на кактусовидни кактуси. Тие се често во облик на буре, со долги боцки и мали цветови. Има околу 30 видови на ферокактуси. Овие кактуси може да се најдат во југозападни САД и северозападно Мексико.
Ferocactus is a genus of large barrel-shaped cacti, mostly with large spines and small flowers. There are about 30 species included in the genus. They are found in the southwestern United States and northwestern Mexico.
The young specimens are columnar but as they grow older ribs form and they take on a barrel form. Most of the species are solitary but some, such as Ferocactus robustus and F. glaucescens, have clustering habits. The flowers are pink, yellow, red or purple depending on the species, and the petals sometimes have a stripe of a darker colour.
They are desert dwellers and can cope with some frost and intense heat. The typical habitat is hot and very arid, and the plants have adapted to exploit water movement to concentrate their biomass in areas where water is likely to be present. Like Sclerocactus, Ferocactus typically grow in areas where water flows irregularly or depressions where water can accumulate for short periods of time. They are most often found growing along arroyos (washes) where their seeds have been subjected to scarification due to water movement, but they oddly also tend to grow along ridges in spots where depressions have formed and can hold water for some period of time.
Ferocactus have very shallow root systems and are easily uprooted during flash floods. The "fishhook" spines and the armored web of spines enclosing the cactus body in many species of this genus are adaptations which allow the plant to move to more favorable locations. The seeds germinate in areas where water movement occurs or in areas where standing water accumulates for some period of time, and during flash floods, the hooked spines allow the plants to be caught on waterborne debris, uprooted and carried to areas where water tends to accumulate.
In cultivation Ferocactus require full sun, little water, and good drainage. They are popular as houseplants. They cannot tolerate freezing temperatures for extended periods, which typically cause them to yellow, bleach, then slowly die. Propagation is usually from seeds, but clustering species such as Ferocactus robustus and F. glaucescens can be propagated by removing a rooted offset and planting it.
Many ferocactus species are ant plants, exuding nectar along the upper meristem from extrafloral nectaries above each areole, and hosting ant colonies.
Ferocactus cylindraceus, Red Rock Canyon National Conservation Area, Nevada, USA 
Ferocactus echidne Ferocactus is a genus of large barrel-shaped cacti, mostly with large spines and small flowers. There are about 30 species included in the genus. They are found in the southwestern United States and northwestern Mexico.
Ferocactus (generalmente conocido como biznagas, al igual que varias otras especies de cactus) es un género de Cactaceae. Comprende 79 especies descritas y de estas, solo 29 aceptadas.[1]
El cuerpo, en estos cactus, es globular en su juventud para ir creciendo en altura con la edad hasta alcanzar forma de barril. Miden entre 2 cm hasta 4 metros de alto, según la especie.[2] Poseen pronunciadas costillas longitudinales, simples protuberancias poco marcadas cuando son jóvenes, con fuertes espinas generalmente curvadas. El color varía entre las especies, del verde grisáceo al verde azulado.
Las flores son acampanadas, amarillas, anaranjadas o rojizas e incluso violetas, como en Ferocactus stainesi.
El hábitat de este género es los desiertos de California y Baja California, algunas zonas de Arizona, el sur de Nevada y México.
El género fue descrito por Britton & Rose y publicado en The Cactaceae; descriptions and illustrations of plants of the cactus family 3: 129. 1922.[3] La especie tipo es: Ferocactus acanthodes.
Ferocactus: nombre genérico que deriva del adjetivo latíno "ferus" = "salvaje" , "indómito" y "cactus", para referirse a las fuertes espinas de algunas especies.
Ferocactus (generalmente conocido como biznagas, al igual que varias otras especies de cactus) es un género de Cactaceae. Comprende 79 especies descritas y de estas, solo 29 aceptadas.
Ferocactus kaktusen genero bat da, gaztelaniaz biznaga deitua.
Mexikon izaten da eta garai bateko indiarrek haren arantzak erabiltzen zituzten ospakizunetan.[2]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Ferocactus kaktusen genero bat da, gaztelaniaz biznaga deitua.
Mexikon izaten da eta garai bateko indiarrek haren arantzak erabiltzen zituzten ospakizunetan.
Rautakaktukset (Ferocactus) on pohjoisamerikkalainen kaktuskasvisuku, jonka 29 lajia ovat pallomaisia tai lieriömäisiä, ja niillä on mehiläispölytteiset, säteittäissymmetriset kukat. Tieteellisen nimen alkuosa tulee latinan sanasta ferox 'hurja, villi', mikä viittaa kasvien hurjaan piikkisyyteen. Rautakaktusten läheisiä sukulaisia ovat siilikaktukset (Echinocactus), joista ne eroavat siten, että niiden varren päässä ei koskaan ole tiheää villamaista karvoitusta.[1]
Rautakaktukset ovat yksi- tai monivartisia, usein kookkaiksi kasvavia. Varsi on pallomainen, usein päältä painunut, tai lieriömäinen. Uurteita siinä on muutama tai paljon, ja usein ne ovat syviä ja silmäänpistäviä. Areolit ovat tavallisesti kookkaita, ja niissä on mettä erittäviä rauhasia sekä vaihtelevanlaisia piikkejä, jotka voivat olla koukkukärkisiä (äimämäisiä). Kukat kehittyvät ainoastaan nuoriin areoleihin yksittäin. Kukat ovat kaksineuvoisia, säteittäisiä, suppilomaisia tai kellomaisia ja niisä on huomiota herättäviä suomuja. Kehän ja hetiön välissä on niitä toisistaan erottava karvakiehkura. Hedelmä on pallomainen tai pitkänomainen, paksuseinäinen, kuiva tai mehevä ja avautuu tyvirei'illä tai epäsäännöllisillä raoilla. Siemenet ovat soikeita, kiiltävän mustahkoja, litteitä, koveria tai hieman kuoppapintaisia.[2]
Erityisen runsaasti rautakaktuksia tavataan Kalifornian niemimaalla, mutta suvun levinneisyys ulottuu Yhdysvaltojen lounaisosista Meksikon keskiosiin asti.[3]
Suvun katsotaan (tässä) käsittävän 29 lajia.[4]
Rautakaktukset (Ferocactus) on pohjoisamerikkalainen kaktuskasvisuku, jonka 29 lajia ovat pallomaisia tai lieriömäisiä, ja niillä on mehiläispölytteiset, säteittäissymmetriset kukat. Tieteellisen nimen alkuosa tulee latinan sanasta ferox 'hurja, villi', mikä viittaa kasvien hurjaan piikkisyyteen. Rautakaktusten läheisiä sukulaisia ovat siilikaktukset (Echinocactus), joista ne eroavat siten, että niiden varren päässä ei koskaan ole tiheää villamaista karvoitusta.
Ferocactus est un genre de la famille des cactus composé de 30 espèces. Certaines espèces étaient logées précédemment dans le genre Echinocactus.
Le nom vient du latin ferus (= féroce) par référence aux épines acérées.
On les trouve dans le sud-ouest des États-Unis et le nord-ouest du Mexique. Ce sont des cactus en forme de tonneau avec en général de grandes épines et de petites fleurs.
Les jeunes spécimens sont colonnaires, mais en vieillissant, des côtes apparaissent et leur donnent une forme proche de celle d'un tonneau. La plupart des espèces sont solitaires mais certains, comme Ferocactus robustus et Ferocactus glaucescens forment des touffes. Les fleurs sont roses, jaunes, violet ou rouges selon les espèces. Les pétales présentent parfois d'une bande de couleur plus foncée.
Habitants du désert, ils peuvent faire face à une chaleur intense, mais aussi un gel modéré. Comme tous les cactus, ils ont besoin d'un sol bien drainé. La propagation se fait généralement à partir de graines.
Ferocactus est un genre de la famille des cactus composé de 30 espèces. Certaines espèces étaient logées précédemment dans le genre Echinocactus.
Le nom vient du latin ferus (= féroce) par référence aux épines acérées.
On les trouve dans le sud-ouest des États-Unis et le nord-ouest du Mexique. Ce sont des cactus en forme de tonneau avec en général de grandes épines et de petites fleurs.
Les jeunes spécimens sont colonnaires, mais en vieillissant, des côtes apparaissent et leur donnent une forme proche de celle d'un tonneau. La plupart des espèces sont solitaires mais certains, comme Ferocactus robustus et Ferocactus glaucescens forment des touffes. Les fleurs sont roses, jaunes, violet ou rouges selon les espèces. Les pétales présentent parfois d'une bande de couleur plus foncée.
Habitants du désert, ils peuvent faire face à une chaleur intense, mais aussi un gel modéré. Comme tous les cactus, ils ont besoin d'un sol bien drainé. La propagation se fait généralement à partir de graines.
Ferokaktus (bačvasti katusi, lat. Ferocactus), biljni rod u porodici kaktusa.
Postoji blizu 30 vrsta kaktusa bačvastog oblika koji pripadaju ovom rodu, a rasprostranjeni su na jugozapadu SAD i sjeverozapadu Meksika, gdje rastu po pustinjama i mogu podnijeti jaku vručinu i smrzavanje. Tipičan oblik bačve dobiju tek kad izrastu. Većina ovih kaktusa raste pojedinačno, ali neki kao Ferocactus robustus i Ferocactus glaucescens rastu u skupini. Cvjetovi, ovisno o vrsti mogu biti žute, crvene, ljubičaste ili roze boje
Ferokaktus (bačvasti katusi, lat. Ferocactus), biljni rod u porodici kaktusa.
Ferocactus Britton & Rose è un genere di piante succulente appartenenti alla famiglia delle Cactaceae[1] (sottofamiglia Cactoideae, tribù Cacteae).
Il nome del genere (descritto da Britton e Rose nel loro classico lavoro "The cactaceae" pubblicato in quattro volumi tra il 1919 e il 1923) deriva dalla parola ferox (feroce) e cactus, in riferimento alle spine molto dure e taglienti.
La pianta si presenta di forma globosa per poi diventare cilindrica in età adulta (anche se alcune specie rimangono globose o globose-schiacciate). In athabitnatura le piante possono misurare dai circa 30 cm. di altezza e diametro di Ferocactus viridescens, fino ad arrivare eccezionalmente ad altezze di 4 metri e 80 cm. di diametro (Ferocactus diguetii).
Le spine sono forti, dure, diritte, più o meno uncinate all'apice, di colore rosso, rosso-marrone o gialle.
I fiori che si formano all'apice della pianta sono di forma campanuliforme variamente colorati dal rosso al giallo, arancioni o viola.
L'areale dei Ferocactus comprende principalmente il Messico, in particolar modo la Baja California ed alcune sue isole, e si estende anche nelle aree desertiche degli Stati Uniti, specificatamente in California, Arizona, Nevada, Nuovo Messico, Texas e Utah.[1]
Originariamente quasi tutte le specie erano classificate nell'allora vasto genere Echinocactus poi successivamente furono distaccate da esso per alcune differenze nei fiori, nei frutti e nei semi.
Attualmente al genere Ferocactus vengono ascritte le seguenti specie:[1]
I Ferocactus sono piante robuste ed amanti del sole in grado di sopportare anche parecchi mesi di siccità. In coltivazione molte specie non possono raggiungere le dimensioni dei luoghi d'origine ma con un appropriato metodo di coltura ed una adeguata esposizione, si possono ottenere piante sane, di ragguardevoli dimensioni, con spine robuste e in grado di giungere a fioritura.
Ferocactus Britton & Rose è un genere di piante succulente appartenenti alla famiglia delle Cactaceae (sottofamiglia Cactoideae, tribù Cacteae).
Il nome del genere (descritto da Britton e Rose nel loro classico lavoro "The cactaceae" pubblicato in quattro volumi tra il 1919 e il 1923) deriva dalla parola ferox (feroce) e cactus, in riferimento alle spine molto dure e taglienti.
Ferokaktusas (Ferocactus) – kaktusinių (Cactaceae) šeimos augalų gentis.
Rūšys:
Ferocactus is een geslacht van cactussen. De soorten komen voor in de zuidelijke Verenigde Staten en Mexico.
Ferocactus is een geslacht van cactussen. De soorten komen voor in de zuidelijke Verenigde Staten en Mexico.
Multimedia w Wikimedia Commons Ferokaktus (Ferocactus N. Lord Britton & J.N. Rose; z łac. ferus – dziki i cactus – kaktus) – rodzaj roślin z rodziny kaktusowatych. Są to kuliste, z wiekiem walcowate sukulenty łodygowe, przy czym należą do nich największe, obok przedstawicieli rodzaju Echinocactus, kaktusy tego typu[3]. Dotychczas opisano 30 gatunków (różnice związane są z różnym ujmowaniem pozycji systematycznej poszczególnych taksonów). Często uprawiane są jako rośliny ozdobne, w warunkach polskich hodowane jako doniczkowe. Niektóre gatunki bywają używane jako składniki potraw. Rosną na obszarach pustynnych Meksyku i Stanów Zjednoczonych. Ze względu na nadmierną eksploatację stanowisk naturalnych wiele gatunków jest zagrożonych i objętych ochroną. Nazwę naukową zawdzięczają silnym cierniom nadającym tym roślinom dziki i drapieżny wygląd.
Naturalny zasięg geograficzny ferokaktusów obejmuje pustynie w południowo-zachodnich Stanach Zjednoczonych (od południowej części stanu Kalifornia, przez Arizonę, aż do Teksasu na wschodzie) oraz w północnym i środkowym Meksyku[4][5]. Liczne ferokaktusy endemiczne, o niewielkich zasięgach, są typowe dla rejonu zachodniego wybrzeża Meksyku i półwyspu Kalifornijskiego. Na samym półwyspie i przyległych wyspach występuje 11-13 gatunków endemicznych ferokaktusów[6]. W odróżnieniu od obszarów znajdujących się pod wpływem klimatu kontynentalnego na terenach tych opady przytrafiają się w okresie zimowym. Są tu także najbardziej suche miejsca Meksyku[7].
Ferokaktusy jak większość rodzajów z tej rodziny posiadają dosyć wyraźne żebra. Co prawda zwiększają one powierzchnię transpiracji, ale poszczególne żebra zasłaniają się nawzajem chroniąc sukulenta przed oparzeniami słonecznymi. Dodatkowo zwiększają one powierzchnię na której można przeprowadzać fotosyntezę. Gdy roślinie brakuje wody kurczą się równomiernie, dzięki czemu ferokaktus nie zaczyna pękać. W przypadku jej dostatku rozszerzają się[13].
Ferokaktusy to rośliny wieloletnie. Kiełkują w temperaturze od 20 do 30 °C. W przypadku wystąpienia innej temperatury nasiona kiełkują znacznie słabiej lub też do tego nie dochodzi. Do kiełkowania konieczne jest też długotrwałe oświetlenie. Żywotność ferokaktusów waha się od 50 do 130 lat[14].
Komórki somatyczne ferokaktusów zawierają 22 chromosomy, przy czym wszystkie gatunki są diploidalne (nie stwierdzono gatunków o zwielokrotnionej liczbie chromosomów)[15][6].
Niektóre gatunki ferokaktusów (np. występujący w Kalifornii Ferocactus cylindraceus) mają silnie alkaliczny miąższ i jego spożywanie w nadmiernej ilości może prowadzić do odwodnienia[16]. Przeprowadzają (tak jak większość bezlistnych kaktusowatych) fotosyntezę CAM[13]. W związku z tym zawierają związki wchodzące w ten cykl oraz odpowiednie enzymy obok zwykłych związków cyklu Calvina (np. fosfoenolopirogronian, jabłczan, szczawiooctan, karboksylaza PEP, karboksylaza/oksygenaza rybulozo-1,5-bisfosforanu)[17].
Podobieństwo morfologiczne, wysoki poziom homoplazji, niedostateczne rozpoznanie zmienności populacyjnej i brak szczątków kopalnych utrudnia rozpoznanie powiązań w obrębie tej grupy i jej podział systematyczny. Britton i Rose w 1922 zaliczyli tu 30 gatunków, w 1955 r. po analizie zmienności ekologicznej Lindsay zaliczył tu tylko 25 taksonów w randze gatunku i 10 odmian[6]. Współcześnie klasyfikuje się w obrębie tego rodzaju 33-40 gatunków. Z badań molekularnych wynika, że rodzaj ten stanowi w istocie sztuczną grupę niepowiązanych filogenetycznie prymitywnych gatunków kaktusowatych[15]. Najprawdopodobniej należą tu trzy linie rozwojowe pochodzące od prymitywnych kaktusów przypominających współczesnych przedstawicieli rodzaju Echinocactus[6]. Gatunkiem typowym dla rodzaju jest F. wislizeni (Engelmann) N. L. Britton et J. N. Rose (Echinocactus wislizeni Engelmann)[18].
Należy do rodziny kaktusowatych (Cactaceae) Juss., która jest jednym z kladów w obrębie rzędu goździkowców (Caryophyllales) i klasy roślin okrytonasiennych[1]. W obrębie kaktusowatych należy do plemienia Cactoideae, podrodziny Cacteae[2].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa goździkowe (Caryophyllidae Takht.), nadrząd Caryophyllanae Takht., rząd goździkowce (Caryophyllales Perleb), podrząd Cactineae Bessey in C.K. Adams, rodzina kaktusowate (Cactaceae Juss.), rodzaj ferokaktus (Ferocactus Britton & Rose)[19].
Ferokaktusy w naturalnych warunkach występują na pustyniach, przy miejscach okresowych spływów wód, na żwirowych zboczach, u podnóży skalnych ścian[4]. Rosną na podłożu ze skał wapiennych o pH około 7-8. Zajmowane przez nie siedliska są skrajnie ubogie w wodę, dostęp do substancji odżywczych jest również utrudniony. Roślina znajduje się tam pod silnym działaniem promieniowania słonecznego. Ferokaktusy są przystosowane do takich warunków, a także do wysokiego poziomu promieniowania UV. Są one odporne na wysoką temperaturę, na wysokie dobowe jej wahania (na pustyniach dochodzące do 40 °C), są też w stanie znieść spadek temperatury do -5 °C. Jej obniżenie nie może jednak trwać zbyt długo, gdyż roślina zamarznie. Ferokaktusy dosyć szybko giną, zwłaszcza gdy niskiej temperaturze towarzyszy wysoka wilgotność[21].
Ferokaktusy, jako sukulenty łodygowe, mają niezwykłe możliwości oszczędnego gospodarowania wodą, nawet w porównaniu z innymi rodzajami swej rodziny. Niejednokrotnie zaskakiwały ludzi, którzy wykorzystywali je w czasie suszy. Ferokaktusy to rośliny wieloletnie. Okres wegetacji tych sukulentów rozpoczyna się, gdy temperatura powietrza wyniesie co najmniej 20 °C.
Większość ferokaktusów rośnie samotnie, ale niektóre tworzą kępy, np. Ferocactus robustus i Ferocactus glaucescens[5]. Występują w towarzystwie innej roślinności typowej dla terenów pustynnych i półpustynnych, w sąsiedztwie szeregu innych gatunków z rodziny kaktusowatych, także akacji (Acacia spp.), jukk (Yucca spp.). Na terenach wyżej położonych wchodzą w skład chaparralu, rosnąc w towarzystwie wieczniezielonych dębów (Quercus spp.) i jałowców (Juniperus spp.)[14].
Chronione przez ciernie odgrywają stosunkowo niewielką rolę jako pożywienie zwierząt. W większej skali jedynie nasiona spożywane są przez liczne gatunki ptaków, a owoce spożywane są przez pekari i mulaki, przy czym dieta mulaków składa się w ok. 2% z owoców ferokaktusów. Pędy kaktusów są chętnie spożywane przez bydło i zajęczaki, gdy tylko kaktusy stracą ciernie, np. w wyniku pożaru[14].
Do największych zagrożeń dla roślin z tego rodzaju należy pozyskiwanie ze stanowisk naturalnych do uprawy. Zapotrzebowanie jest duże, zwłaszcza wśród kolekcjonerów z Europy i Japonii. Zagrożenie dotyczy niemal wszystkich gatunków, przy czym najbardziej narażone to: Ferocatus pilosus, Ferocatus latispinus, Ferocatus peninsulae i Ferocatus hamatacanthus, uznane za zagrożone na terenie Meksyku. Jak większość innych kaktusów, także przedstawiciele tego rodzaju podlegają ochronie na mocy konwencji CITES[22][23]. Meksyk, gdzie rośnie najwięcej ferokaktusów, ratyfikował konwencję w 1991[7]. Gatunki występujące w amerykańskich stanach Arizona i Nevada są dodatkowo chronione prawem stanowym[24].
Owoce ferokaktusów są rzadko spożywane, mimo że są soczyste. Limes de biznaga lub Tuna de biznaga to nazwy potrawy z owoców.
W okresach suszy soczysty miąższ ferokaktusów ratował bydło i ludzi, stając się źródłem niezbędnej do przetrwania wody. Leon Diguet, badacz flory Ameryki Południowej i Ameryki Środkowej, opisał w pozycji pt. Kaktusy użyteczne w Meksyku tego typu sytuację podczas suszy 1893 roku. Odcinano wierzchołek kaktusa, po czym ubijano tłuczkiem wewnętrzną masę na miazgę. Spożywanie wilgotnej miazgi ratowało życie podróżnym, którym zabrakło wody podczas pobytu na pustyni[25]. Dla ratowania bydła masowo wycinano kaktusy Ferocactus peninsulae i Ferocactus diguetii, co spowodowało niemal całkowite wyginięcie pierwszego z wymienionych gatunków. Z miazgi ferokaktusów wytłacza się też paszę dla bydła[25].
Indianie spożywali również gotowane, młode kwiaty, podobnie jak kapustę, zaś ze starszych okazów przygotowywali napój. Z miąższu produkowano także tzw. kaktusowe cukierki Candy Barrel Cactus oraz "galaretki"[14]. Miąższ pokrojony w kostki, po uprzednim usunięciu twardej skóry z kolcami, gotowano w stężonym roztworze cukru aż do zgęstnienia; miękkie i bardzo słodkie kawałki kaktusa były następnie sprzedawane[25]. W wielu miejscach doszło do nadmiernej eksploatacji i zanikania kaktusów. Przy spożywaniu surowego miąższu zaleca się ostrożność i ograniczanie się do możliwie niewielkich ilości[4].
Prawidłowo hodowane ferokaktusy osiągają znaczne rozmiary. Okazałości dodają im silne żebra i ciernie o różnorodnych kształtach, rozmiarach i kolorach, a także barwne kwiaty.
Ciernie ferokaktusów są wykorzystywane przez Indian jako haczyki wędkarskie, gwoździe, wykałaczki, szpilki, itp[21]. Pędy wykorzystywane były także jako garnki – przygotowywano w nich pożywienie, ścinając uprzednio szczyt pędu, usuwając miąższ i wkładając do wnętrza rozgrzane kamienie wraz z potrawą[4][12].
W zależności od strefy klimatycznej ferokaktusy uprawiane są jako rośliny ogrodowe, szklarniowe lub domowe. Polecana jest zwłaszcza uprawa w pojemnikach na tarasach oraz nasadzenia krajobrazowe w ogrodach[11]. W warunkach środkowoeuropejskich kaktusy te uprawiane są w domach i szklarniach. Znaczna część oferowanych na rynku europejskim kaktusów tego rodzaju rozmnażana jest na Wyspach Kanaryjskich i w Maroku[22]. W uprawie spotykane są zwykle małe rośliny, wyjątkowo spotyka się duże okazy. Przyczyną tego jest zarówno długi okres wzrostu, jak i problemy z uprawą. O ile siewki rosną zwykle dobrze, o tyle z wiekiem rośliny wstrzymują wzrost, czego przyczyną jest częste zamieranie korzeni. Na zanikanie korzeni mają wpływ prawdopodobnie nie tylko właściwości podłoża, ale także wahania temperatury między dniem i nocą[7]. Jako rośliny doniczkowe uprawiane są zwykle gatunki osiągające z natury raczej niewielkie rozmiary. Ferokaktusy w uprawie bardzo rzadko zakwitają[26].
Ferokaktusy wymagają zwykle pełnego nasłonecznienia, chociaż istnieją gatunki mogące rosnąć w półcieniu. W warunkach domowych najlepiej jest umieścić rośliny tego rodzaju na parapecie od strony południowej. Przy niedostatecznym dostępie do światła u ferokaktusów obserwuje się redukcję cierni[7]. Ferokaktusom należy zapewnić glebę o pH 7-8. Zalecana zawartość poszczególnych składników podłoża zależy od gatunku. Ferocactus schwarzii dobrze rośnie w zwykłym podłożu dla kaktusów, które można zakupić w większości sklepów ogrodniczych. Ferocactus stainesii do prawidłowego rozwoju wymaga ziemi wapniowej. Są też gatunki rosnące na użyźnionej, mineralnej glebie. W większości wypadków siewki i młode rośliny rosną dobrze w ziemi o odczynie zasadowym, podczas gdy rośliny starsze bardzo źle znoszą taki odczyn[3]. Można je uprawiać w specjalnej ziemi do kaktusów i sukulentów, dobrze zdrenowanej.
Jak większość kaktusów ferokaktusy należy podlewać rzadko, jedynie w bardzo upalne dni, minimum raz w miesiącu, ale dosyć obficie. Przed następnym podlaniem należy poczekać, aż ziemia zupełnie wyschnie. W okresie kwitnienia rośliny należy podlewać nieco częściej niż zwykle, najlepiej wodą z odżywką. Zimą od listopada do marca nie podlewa się wcale. Roślinę przesadza się wiosną co 3-4 lata. Dłonie można chronić przed cierniami zakładając grube rękawiczki a sukulenta owijając kilkoma warstwami gazet[21]. Należy jednak ograniczyć ten zabieg do minimum, zwłaszcza gdy ferokaktus osiągnął ponad 20 cm wysokości. Przesadzanie jest szkodliwe dla rośliny, która ma już rozwinięty system korzeniowy oraz osiągnęła znaczne rozmiary. W niektórych przypadkach zabieg taki może nawet zahamować jej kwitnienie. Roślina powinna być nawożona wiosną i latem, raz na 1-2 tygodnie, specjalną odżywką dla kaktusów. W ostateczności można użyć odżywki dla pomidorów, rozcieńczając ją uprzednio wodą w proporcjach 1:1. Specjalistyczne odżywki powinny zawierać odpowiednią ilość makro- i mikroelementów, potrzebnych sukulentowi do prawidłowego rozwoju i kwitnienia. Nawóz stanowi przydatne źródło substancji odżywczych, roślinom zwykle jednak nie szkodzi brak nawożenia. Żyją one na bardzo ubogich glebach. Latem powinny być zraszane[8].
Roślinę rozmnaża się za pomocą nasion lub rozłogów. Można również stosować szczepienie ferokaktusa. Wysiewa się je do pojemników wypełnionych w połowie połamanymi glinianymi skorupami, w połowie piaskiem. Nasiona przykrywa się cienką warstwą żyznej gleby, a cały pojemnik umieszcza pod szkłem w miejscu dobrze nasłonecznionym. Podłoże należy utrzymywać wilgotne. Po skiełkowaniu roślin należy usunąć szklaną osłonę i przed dalszym rozsadzeniem siewek zaczekać, aż się dobrze ukorzenią. Sadzonki uzyskiwane z odciętych fragmentów pędów przetrzymuje się najpierw przez kilka godzin na otwartym powietrzu w celu podsuszenia powierzchni przeciętych, następnie umieszcza się je w piaszczystym podłożu. Sadzonki trzeba okresowo podlewać, pozwalając jednak podłożu całkowicie wysychać[11].
Trwa on od późnej jesieni do wczesnej wiosny. Ferokaktus, tak jak większość sukulentów, wymaga zapewnienia odpowiednich warunków spoczynku. W tym czasie rośliny nie powinno się podlewać, chyba że grozi jej uschnięcie. Nadmierne podlewanie może doprowadzić do rozwoju zgnilizny. Temperatura w czasie zimowania nie powinna przekraczać 20 °C. Nie może również spaść poniżej 0 °C, gdyż roślina przemarznie. W okresie spoczynku w sprzyjających warunkach rozwój ferokaktusa zostaje znacznie spowolniony lub też całkowicie zahamowany a roślina odpoczywa. Czas ten sukulent wykorzystuje jednak do zawiązania pąków kwiatowych, które rozwiną się w lecie. Błędy popełniane przez hodowców w czasie zimowania ferokaktusa mogą opóźnić jego kwitnienie lub nawet całkowicie je zahamować.
Ferokaktusy są niezwykle rzadko atakowane przez szkodniki. Głównym problemem, mogącym się pojawić przy ich uprawie, jest rozwój zgnilizny korzeni, spowodowany między innymi atakiem grzybów (choroba zwana "czarnym korzeniem"). Choroba ta jest spowodowana głównie nadmiernym podlewaniem zimą lub wiosną, może ona zaatakować także wyższe części rośliny. W przypadku gatunków wydzielających duże ilości słodkiego nektaru może dojść do rozwoju na areolach grzyba – kropidlaka czarnego (Aspergillus niger). Jego pojawienie nie jest groźne dla kaktusa, szkodzi jednak walorom estetycznym[26].
Ferokaktusy podobnie jak inne sukulenty z tej rodziny są rzadko atakowane przez bakterie. Rośliny mogą być atakowane przez przędziorki[27]. W walce ze szkodnikami i chorobami najlepsza jest profilaktyka. Zaleca się podczas okresu wegetacyjnego wykonywanie dwukrotnych oprysków środkami owadobójczymi[7].
Ferokaktusy przyciągały także uwagę artystów. Malarka Brandon Dee Dwight poświęciła kwiatom tych sukulentów kilka obrazów[28].
Ferokaktus (Ferocactus N. Lord Britton & J.N. Rose; z łac. ferus – dziki i cactus – kaktus) – rodzaj roślin z rodziny kaktusowatych. Są to kuliste, z wiekiem walcowate sukulenty łodygowe, przy czym należą do nich największe, obok przedstawicieli rodzaju Echinocactus, kaktusy tego typu. Dotychczas opisano 30 gatunków (różnice związane są z różnym ujmowaniem pozycji systematycznej poszczególnych taksonów). Często uprawiane są jako rośliny ozdobne, w warunkach polskich hodowane jako doniczkowe. Niektóre gatunki bywają używane jako składniki potraw. Rosną na obszarach pustynnych Meksyku i Stanów Zjednoczonych. Ze względu na nadmierną eksploatację stanowisk naturalnych wiele gatunków jest zagrożonych i objętych ochroną. Nazwę naukową zawdzięczają silnym cierniom nadającym tym roślinom dziki i drapieżny wygląd.
Ferocactus é um gênero vegetal da família cactaceae.[1]
Cactușii butoi sunt din genul Ferocactus, restul care au aceeași formă aparțin genului Echinocactus. Corpul acestor cactuși este globular când sunt tineri, ca apoi să câștige înâlțime și cu vârsta atinge forma de butoi. Măsoară între 20 cm până la 3 m potrivit cu specia. Posedă pronunțate coaste longitudinale, simple protuberanțe puțin marcate când sunt tinere, cu puternici spini în general curbați.. Culoarea variază între specii, de la verde-vri la verde-albăstrui.
Florile au formă de clopot, galbene, portocalii sau roși deschis și chiar violete, cum este cazul ferocactus stainesi
Locul de origine al acestui gen este deșertul California și California de Jos, unele zone din Arizona sudul Nevadei și Mexicului.
Include Bisnaga Orcutt y Brittonia C.A.Armstr. (nom. inval.).
Cactușii butoi sunt din genul Ferocactus, restul care au aceeași formă aparțin genului Echinocactus. Corpul acestor cactuși este globular când sunt tineri, ca apoi să câștige înâlțime și cu vârsta atinge forma de butoi. Măsoară între 20 cm până la 3 m potrivit cu specia. Posedă pronunțate coaste longitudinale, simple protuberanțe puțin marcate când sunt tinere, cu puternici spini în general curbați.. Culoarea variază între specii, de la verde-vri la verde-albăstrui.
Florile au formă de clopot, galbene, portocalii sau roși deschis și chiar violete, cum este cazul ferocactus stainesi
Locul de origine al acestui gen este deșertul California și California de Jos, unele zone din Arizona sudul Nevadei și Mexicului.
Djävulstungesläktet (Ferocactus) är ett suckulent växtsläkte inom familjen kaktusar som består av 29 arter.[2]
_fruit.jpg)
Arter inom djävulstungesläktet växer ensamt enstammiga till något grenade, men det de har gemensamt är att de ofta blir mycket stora. Växtkroppen blir klotformad till insjunket klotformad, men även klart cylindriska. De har några till många åsar, men dessa är vanligtvis välmarkerade. Areolerna är mycket stora hos arter i detta släkte, och har ofta en mer utdragen form då blomningsålder har nåtts. Taggarna är spektakulärt stora och kraftiga, oftast fyra i varje areol. Taggarna kan vara tillplattade, rundade eller med en krok som avslutning. Taggarnas färger går från gulbeige över brunt och rött till svart. Blomning sker oftast i toppen och centrum av plantan, och dessa är trattformade eller klockformade.[2]
Djävulstungor växer i torra eller halvtorra områden i sydvästra USA och norra centrala delarna av Mexiko. De är väl representerade i områden som halvön Baja California.[2]
Under åren har vissa ändringar skett inom taxonomin och detta släkte ingår numera i släktet Ferocactus:[2]
Det vetenskapliga namnet Ferocactus är sammansatt av latinets fe’rox som betyder bitsk eller vild, och cactus som just betyder kaktus. En vild eller bitsk kaktus. Detta syftar naturligtvis på de spektakulära taggar som dessa arter oftast har.[källa behövs]
Djävulstunga (F. latispinus)
Jättedjävulstunga (F. cylindraceus)
Djävulstungesläktet (Ferocactus) är ett suckulent växtsläkte inom familjen kaktusar som består av 29 arter.
Перший представник роду Ferocactus recurvus, знайдений в 1753 році, був описаний Філіпом Міллером у «Словнику садівника» («The Gardener 's Dictionary») ще в 1759 році як Cactus recurvus Mill., але тільки в 1922 році Натаніель Бріттон і Джозеф Роуз вводять у ботанічну номенклатуру назву Ferocactus. Назва походить від слова «лат. ferox» — дикий, скажений і пов'язана з наявністю у більшості видів довгих і товстих колючок. Рід об'єднує близько 30 видів. Після ехінокактусів це найбільші кулясті й циліндричні кактуси. Стебла темно-зелені або синьо-зелені, до 4 м заввишки і 0,8 см в діаметрі, без бічних пагонів, з великими ребрами. Потужні колючки відрізняються своїми розмірами, формою, а також яскравим та різноманітним забарвленням. Ребра (13-40) чітко виражені, часто горбкуваті. Радіальні колючки (4-14) білуваті, жовті, світло-коричневі, голкоподібні або шилоподібні, зазвичай жорсткі, 2-4 см завдовжки. Центральні колючки (1-13) різноманітні за формою і забарвленням, прямі, шилоподібні, вигнуті або гачкуваті, круглі або плоскі, 3-7 см, а у деяких видів до 13 см завдовжки. У природі зацвітають лише дорослі рослини, в культурі закритих приміщень вони цвітуть рідко. Квітки рожеві, кремові, пурпурні, воронкоподібні, широко відкриті, до 7 см завдовжки й у діаметрі. Розкриваються по кілька десятків одночасно. Квіткова трубка коротка, густо вкрита лусочками. Плоди до 6 см завдовжки і 3 см в діаметрі, м'ясисті, з лусочками. Після видалення плодів на стеблі протягом тривалого часу залишаються сліди.
США (від Юти до Невади), Мексика і Гватемала. Виростають в передгір'ях, на відкритих схилах гір, а також у рівнинних напівпустельних областях на висоті 500-3000 м над рівнем моря. Деякі види зустрічаються навіть на дні глибоких каньйонів Великого Каньйону в США. На батьківщині знаходять саме широке господарське застосування. Очищені від колючок стебла використовують як висококалорійний корм для домашньої худоби і нерідко є єдиним джерелом вологи в пустелі. Верхівки окремих видів (Ferocactus acanthodes) постійно нахилені на південь і служать живим компасом. Пустотілі висушені стебла індіанці здавна використовують для зберігання їжі, а колючки — як шила чи рибальських гачків. Насіння є ласощами. Низку видів застосовують у виробництві солодощів і ароматичних речовин. У 20-30-ті роки, коли комерційні компанії налагодили виготовлення «кактусних солодощів», були спустошені багато місця зростання цих рослин.
Ферокактуси відрізняються повільним зростанням. В оранжерейнії культурі вимагають великої кількості сонячного світла і тепла, інакше в них утворюються слабкі, недостатньо розвинені колючки. У літній період полив обмежений. Зимове утримання сухе, при температурі 12-14 °С.Переохолодження і підвищену вологість повітря переносять погано. Ферокактуси рекомендується вирощувати в глинисто-дерновій ґрунтовій суміші, що містить 30-40 % гравію і цегляних крихт. рН близько 5,6. Присутність вапна в ґрунті ці рослини переносять погано. Розмножуються насінням. Вирощуються в основному як колекційні рослини.
Ferocactus Britton & Rose (1922)
Синонимы
Ферокактус (лат. Ferocactus) — род растений семейства Кактусовые (Cactaceae) из Северной Америки.
Название происходит от латинского слова «ferus» — дикий, жестокий.
Растения шаровидной или цилиндрической формы, нередко крупные (до 4 м в высоту и 1 м в диаметре). Рёбра толстые и высокие, колючки хорошо развитые, прямые либо крючковидные, часто ярко окрашенные (красные или жёлтые); ареолы обычно крупные, несущие цветки только в молодом возрасте. Цветки обычно крупные, с очень короткой трубкой, диаметром до 7 см, различных оттенков жёлтого и красного цвета, появляются только на старых растениях. Плоды продолговатые, обычно толстостенные и сухие, семена чёрные.[2]
Родина — США (Юта, южная Невада, Техас, Нью-Мексико, южная и юго-восточная Калифорния), Мексика (Нижняя Калифорния и близлежащие острова, Сонора, Синалоа, Чиуауа, Дуранго, Тамаулипас, Сан-Луис-Потоси, Идальго, Керетаро, Пуэбла, Оахака)[3].
Ферокактусы представляют интерес с точки зрения коллекционирования. Наибольшую популярность имеют виды с крупными и яркими колючками.
В культуре требуют специальных знаний и тщательного соблюдения условий содержания. Не годятся для выращивания на окнах. Обязательно интенсивное солнечное освещение. Необходимо большое пространство для роста корней, хорошо дренированная почва с достаточным содержанием минеральных веществ. Зимовка совершенно сухая и холодная. Прививка не производится, так как искажает внешний вид, но не приносит значительной пользы.[4]
Старейший из описанных видов рода — Ferocactus nobilis, который был собран в Мексике Уильямом Хьюстоном до 1733 года. Он был описан Филипом Миллером в «Gardeners’ Magazine», издание 7, в 1759 году. На этом описании Карл Линней основал свой Cactus nobilis в 1767 году (Mantissa 243), и Миллер в 1768 году (Gard. Mag.) свой Cactus recurvus.
Таксономия рода продолжает претерпевать изменения, количество видов варьирует у разных авторов.[5][6]
Ферокактус (лат. Ferocactus) — род растений семейства Кактусовые (Cactaceae) из Северной Америки.
