Guidance for identification
El carlet roig,[2] carlet ros, escarlet roig, escarlet vermell o escarlet groc (Hygrophorus nemoreus) és una espècie típica de bolet del gènere Hygrophorus, amb les làmines molt separades i gruixudes.[3]
El barret, que mesura de 5 a 8 cm de diàmetre, és convex, una mica més aplanat en madurar i, de vegades, presenta un petit umbó al centre. La superfície és seca, lleugerament vellutada, sobretot vers el centre, i de color groguenc ocraci, més fosc com més proper és al disc central. Les làmines, com en totes les espècies del gènere Hygrophorus, estan molt separades i són gruixudes. Les d'aquesta espècie presenten un color blanquinós i de vegades tonalitats rosades; arriben a la cama i s'hi estenen lleugerament (subdecurrents), l'aresta és llisa i del mateix color. La cama és més pàl·lida que el barret, té forma cilíndrica i mesura 3-5 x 0,5-1,5 cm. A la part superior, la superfície és granulosa i de color blanquinós. La carn també és blanquinosa, groguenca sota la cutícula, i té un sabor agradable. El bolet desprèn una olor fúngica. Les espores són el·lipsoïdals, mesuren 5,5-7,5 x 3-4,5 µm i tenen la superfície llisa.[3][4]
Viu principalment en alzinars i rouredes, encara que també pot fer-ho sota d'altres planifolis. Es tracta d'una espècie relativament comuna, la qual es troba a la tardor (entre el setembre i el desembre) i entre 200 i 1.000 m d'altitud.[3] És present a la Gran Bretanya (incloent-hi Irlanda del Nord), Noruega,[1] França[5] i Espanya (Astúries,[6] el Berguedà,[7][8] la Serralada Litoral Catalana[9] i el Parc Natural del Cadí-Moixeró).[10]
Es pot confondre amb altres espècies del mateix gènere, com Hygrophorus pseudodiscoideus i Hygrophorus arbustivus, de tons més foscos. Hygrocybe pratensis se'n distingeix pel seu barret (més ataronjat i glabre).[3]
És comestible[11][3] i es corca fàcilment.[12]
El carlet roig, carlet ros, escarlet roig, escarlet vermell o escarlet groc (Hygrophorus nemoreus) és una espècie típica de bolet del gènere Hygrophorus, amb les làmines molt separades i gruixudes.
Hain- oder Wald-Schneckling (Hygrophorus nemoreus) ist eine seltene Pilzart aus der Familie der Schnecklingsverwandten (Hygrophoraceae).
Der Hut erreicht Durchmesser von 4 bis 12 Zentimeter, ist jung halbkugelig geformt und breitet sich bald zu einer flachen bis niedergedrückten Form mit oft einem leichten Buckel aus und ist blass orangebräunlich bis gelblich-ziegelrötlich und am Rand heller gefärbt. Der Hutrand ist eingerollt und reißt später ein. Die blass cremefarbenen, wachsartig beschaffenen Lamellen stehen entfernt, sind am Stiel breit bis kurz herablaufend angewachsen und haben glatte Schneiden. Die Sporen erscheinen in Massen betrachtet weiß und messen 5 bis 8 auf 3,5 bis 5 Mikrometer. Der Stiel wird 4 bis 8 Zentimeter lang und bis zu 1,5 Zentimeter stark, ist zur verjüngt Basis und sonst zylindrisch geformt und hat eine durchgängig flockig-faserige Oberfläche. Das Fleisch ist hell und nahe der Huthaut leicht in deren Farbe, riecht schwach nach Mehl und schmeckt mild.
Er kann mit anderen Schnecklingen wie dem Isabellrötlichen, dem Orange- oder dem Goldzahn-Schneckling oder eventuell auch dem (vereinzelt tödlich) giftigen Riesen-Rötling verwechselt werden. Der Orange-Schneckling wächst an anderen Standorten und einen charakteristischen, anderen Geruch. Der Goldzahn-Schneckling hat leuchtend goldgelbe Flocken an Hutrand und nahe der Stielbasis. Der ebenfalls ähnliche Orangefarbene Wiesen-Ellerling hat einen glatten Stiel und wächst nicht im Wald.[1][2][3]
Er wächst meist einzeln und seltener in Gruppen auf Kalkböden in Mykorrhiza-Symbiose mit Laubbäumen wie besonders Eichen und Edelkastanien. Er kommt in Europa und Nordamerika vor[4] und fruktifiziert von September bis Oktober.
Er ist essbar und von mildem Geschmack und wird so als Speisepilz geschätzt, sollte jedoch eventuell aufgrund seiner Seltenheit geschont werden.
Die Art wurde 1828 von Wilhelm Gottfried Lasch als Agaricus nemoreus beschrieben. 1838 nahm Elias Magnus Fries in seinem Werk Epicrisis Systematis Mycologici darauf Bezug und ordnete sie nunmehr der von ihm aufgrund mikroskopischer Merkmale aus der Gesamtheit der Blätterpilze (Agaricus) abgetrennten Gattung der Schnecklinge zu.[5][6] Die Art wurde auch bereits der Gattung der Ellerlinge (Camarophyllus) zugeordnet ([Fries 1838] P. Kummer 1871) oder sogar als Unterart des Orangefarbenen Wiesen-Ellerlings gesehen ([Fries 1838] Quélet 1883).[7] Das Art-Epitheton „nemoreus“ deutet wie die deutschsprachigen Namen auf den typischen Standort im Wald hin.
Hain- oder Wald-Schneckling (Hygrophorus nemoreus) ist eine seltene Pilzart aus der Familie der Schnecklingsverwandten (Hygrophoraceae).
Hygrophorus nemoreus is an edible species of fungus in the genus Hygrophorus.
Hygrophorus nemoreus, también conocido como higróforo de los bosques,[2] es un hongo basidiomiceto comestible de la familia Hygrophoraceae.[1] que habita en suelos calizos, normalmente en bosques de frondosas.[2] El basónimo de esta especie es Agaricus nemoreus Pers., 1801,[1] y su epíteto específico nemoreus significa "perteneciente al bosque". Su seta es comestible.[2]
El cuerpo fructífero de este hongo presenta un sombrero de entre 5 y 8 centímetros —a veces hasta 10 centímetros— de diámetro, de forma convexa o acampanada en ejemplares jóvenes, que se aplana conforme la seta madura. Tiene un gran mamelón central y al borde suele enrollarse hacia arriba. La cutícula está recubierta de pequeñas excrecencias pilosas que confieren algo de aspereza, a pesar de tener cualidades higroscópicas como las otras especies del género. Es de color claro, con un tono pardo rojizo más oscuro en el centro. Las láminas están bastante espaciadadas y son de bastante grosor, adnatas y ligeramente decurrentes, de color crema. Cuando la seta envejece, de vuelven más rojizas u ocre. El pie es macizo y cilíndrico, de entre 4 y 8 centímetros de longitud, algo menos grueso en la base. Está cubierto de fibras y escamas muy finas. Su carne es blanca, con un ligero olor y sabor a harina de trigo. La esporada en blanca.[2]
Su seta es muy similar a la de Hygrophorus pudorinus, pero este crece en un hábitat diferente y su olor es muy característico. Cabe la posibilidad de confundirlo con Hygrophorus chrysodon, pero este se caracteriza por las máculas amarillas en el borde del sombrerillo y en la parte del pie cercana este.[2]
Datos: Q1749162
Multimedia:
Hygrophorus nemoreus, también conocido como higróforo de los bosques, es un hongo basidiomiceto comestible de la familia Hygrophoraceae. que habita en suelos calizos, normalmente en bosques de frondosas. El basónimo de esta especie es Agaricus nemoreus Pers., 1801, y su epíteto específico nemoreus significa "perteneciente al bosque". Su seta es comestible.
Miškinė guotė (lot. Hygrophorus nemoreus) – guoteninių (Hygrophoraceae) šeimos, guočių (Hygrophorus) genties grybų rūšis.
Lapuočių miškai, parkai, kalkingi ąžuolynai su liepos, skroblo priemaiša.
Vasara, ruduo.
Kepurėlė geltonai oranžinė, kotas pilkšvas.
Vaisiakūniai vidutinio dydžio. Kepurėlė 3–8 cm skersmens, kūgiška, vėliau - paplokščia, su gūbreliu, matinė, palyginti mėsinga, gelsvai oranžinė, rudai geltona. Lakšteliai balsvi, vėliau - gelsvi, nežymiai nuaugtiniai, priaugtiniai. Kotas iki 8 cm ilgio ir 1–1,5 cm storio, pilkšvas. Trama balta, stangri, be ypatingo kvapo ir skonio. Sporos 5–8×3,5–5 μm.
Būdingi požymiai: ąžuolynų grybas, kepurėlė mėsinga, gana panaši į voveraitę.
Auga pavieniui arba po 2–3 vaisiakūnius, nemėgsta pavėsingų vietų. Valgoma. Nedažna.
Lietuvos grybų atlasas, Vincentas Urbonas, Kaunas, LUTUTĖ, 2007, ISBN 978-9955-692-59-1, 94 psl.
Miškinė guotė (lot. Hygrophorus nemoreus) – guoteninių (Hygrophoraceae) šeimos, guočių (Hygrophorus) genties grybų rūšis.
Augimo vietaLapuočių miškai, parkai, kalkingi ąžuolynai su liepos, skroblo priemaiša.
Augimo laikasVasara, ruduo.
Pagrindiniai požymiaiKepurėlė geltonai oranžinė, kotas pilkšvas.
Vaisiakūniai vidutinio dydžio. Kepurėlė 3–8 cm skersmens, kūgiška, vėliau - paplokščia, su gūbreliu, matinė, palyginti mėsinga, gelsvai oranžinė, rudai geltona. Lakšteliai balsvi, vėliau - gelsvi, nežymiai nuaugtiniai, priaugtiniai. Kotas iki 8 cm ilgio ir 1–1,5 cm storio, pilkšvas. Trama balta, stangri, be ypatingo kvapo ir skonio. Sporos 5–8×3,5–5 μm.
Būdingi požymiai: ąžuolynų grybas, kepurėlė mėsinga, gana panaši į voveraitę.
Auga pavieniui arba po 2–3 vaisiakūnius, nemėgsta pavėsingų vietų. Valgoma. Nedažna.
Capel fin a 12 cm, motobin carnos, òcra giàun, un pòch smajà fibros an manera radial. Lamele decorente, ciàire. Gamba àuta fin a 7 cm e larga fin a 1,5 cm, òcra ciàir, ampovrà an sima. Carn bianca o ciàira. Odor farinos.
A chërs sota le latifeuje.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A ven dàit për mangiativ.
Capel fin a 12 cm, motobin carnos, òcra giàun, un pòch smajà fibros an manera radial. Lamele decorente, ciàire. Gamba àuta fin a 7 cm e larga fin a 1,5 cm, òcra ciàir, ampovrà an sima. Carn bianca o ciàira. Odor farinos.
AmbientA chërs sota le latifeuje.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A ven dàit për mangiativ.
Wodnicha gajowa (Hygrophorus nemoreus (Pers.) Fr.) – gatunek grzybów z rodziny wodnichowatych (Hygrophoraceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Hygrophorus, Hygrophoraceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi [1].
Takson ten po raz pierwszy opisany został w 1801 r. przez Persoona jako Agaricus nemoreus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Fries w 1838 r[1].
Niektóre synonimy naukowe[2]:
Nazwę polską nadał Franciszek Błoński w 1896 r[3].
Średnica 4-10 cm, za młodu wypukły, później szeroko rozpostarty. Środek kapelusza płaski, czasami nieco wklęsły lub nieco wypukły. Brzeg cienki, początkowo podwinięty, później prosty. Powierzchnia gładka sucha i włóknista. W czasie wilgotnej pogody jest nieco lepka, ale nie śluzowata. Barwa ochrowopomarańczowa[4], szczególnie w środku, ku brzegom jest jaśniejsza, o kremowym lub żółtawym odcieniu[5] .
Różnej długości, rzadkie i dość grube, przy trzonie nieco zbiegające. Ostrza blaszek równe. Barwa biała, bladokremowa z ochrowoczerwonym odcieniem[4].
Wysokość od 4 do 10 cm, średnica od 8 do 15 mm, walcowaty, wysmukły, zwężający się ku podstawie, czasami łukowato wygięty. pełny. Powierzchnia włóknista i drobno kosmkowata, u szczytu oszroniona. Barwa ochrowa[4], dużo jaśniejsza niż na kapeluszu[5].
Dość zwarty, biały, tylko pod skórką kapelusza ochrowy. Nie zmienia barwy po uszkodzeniu. Smak łagodny, zapach mączysty[4].
Biały. Zarodniki szerokoelipsoidalne, gładkie, o rozmiarach 6-8 x 3,5-6 μm. W środku posiadają ziarnistość lub kroplę tłuszczu. Cystyd brak[4].
Występowanie tego gatunku opisano tylko w Europie i w stanie Kalifornia w USA[6]. W Polsce jest dość rzadki, ale nie znajduje się na czerwonej liście gatunków zagrożonych. Znajduje się natomiast na takich listach w Niemczech, Holandii, Anglii, Norwegii, Szwecji i Finlandii[3].
Rośnie na ziemi w lasach liściastych i mieszanych. Owocniki wytwarza od sierpnia do października[3]. Szczególnie często występuje pod dębami i bukami[5]. W Polsce częściej występuje na terenach nizinnych[4].
Grzyb mikoryzowy[3]. Jest grzybem jadalnym, ale o niewielkich wartościach smakowych[5].
Bardzo podobny jest kopułek łąkowy (Cuphophyllus pratensis). Rośnie na miejscach trawiastych poza lasami. Jest bezwonny i ma całkiem gładki trzon[4]. Wodnicha różowozłota (Hygrophorus poetarum) jest większa i ma silny i charakterystyczny zapach. Wodnicha pomarańczowa (Hygrophorus pudorinus) jest rzadka i występuje głównie w górach pod drzewami iglastymi, zwłaszcza pod jodłą. Ma lepki naskórek[5].
.JPG)
Wodnicha gajowa (Hygrophorus nemoreus (Pers.) Fr.) – gatunek grzybów z rodziny wodnichowatych (Hygrophoraceae).
Гігрофор дібровний має помаранчево-червонувату або рудо–оранжеву шапку діаметром до 10 см, найчастіше має форму у молодих плодових тіл випуклу, а у зрілих грибів розпростерто-плоску, виглядає м'ясистою, дещо сухою, ніби тонковолокнистою. З нижньої боку шапки є дещо світліші пластинки, які опускаються аж до ніжки, в них знаходяться спори, за допомогою яких гриб розмножується. Ніжка у гігрофора дібровного заввишки до 8 см, а завширшки — до 1,8 см. Спостерігається така закономірність: чим плодове тіло старіше, тим м'якоть стає рудішою, до того вона має чітко виразний ніби борошнистий запах.
Зустрічається у листяних та мішаних лісах. У хвойних лісах — відсутній.
Гігрофор дібровний — їстівний гриб, який вживається, як правило, свіжим, сушеним, маринованим і соленим.
