Mərcanvari herisium (lat. Hericium coralloides) —
IUCN Qırmızı Siyahısına görə növün kateqoriyası və statusu "Kritik təhlükə həddində olanlar"kateqoriyasına aiddir – CR B1b(i, iii) + 2b(ii, iii). Nadir növdür.[1][2]
Meyvə cismi oduncaqda inkişaf edir, birillik, mərcanvari budaqlanmış, möhkəm ayaqcıq əsaslı, 5-13 sm diametrindədir, cavan meyvə cismi ləti liflidir, qar kimi ağ, sonradan və ya əl ilə toxunduqda, xüsusi qurudulduğu zaman qonur rəng alır. Ləti ağ, lifli, xoş göbələk ətirlidir. Himenofor tikanlıdır, tikanlar budaqların alt hissəsində, konusvari, 4-10 mm uzunluğunda, mumvari konsistensiyalıdır.[3]
ksilotrofdur, oduncağın çürüməsini törədir. Quercus cinsinin növlərində, əsasən gövdəsində rast gəlinir. Meyvə cisimləri tək-tək, payız mövsümündə rast gəlinir.[4]
Balakən rayonunun Mahamalar kəndi ətrafında.
Yaşama ərazisi məhdudlaşır, populyasiyada azalma tendensiyası müşahidə olunur.
İnkişafı üçün çürümüş enliyarpaqlı ağac növlərinə tələbatdır.
Populyasiyanın vəziyyətinə nəzarət, yeni əmələgəlmə yerlərini aşkarlamaq və mitselilərini kultura kolleksiyasında saxlamaq. Çox nadir hallarda təsadüf edildiyi üçün qorunması vacibdir.
Mərcanvari herisium (lat. Hericium coralloides) —
IUCN Qırmızı Siyahısına görə növün kateqoriyası və statusu "Kritik təhlükə həddində olanlar"kateqoriyasına aiddir – CR B1b(i, iii) + 2b(ii, iii). Nadir növdür.
La greixa d'avet (Hericium coralloides) és un bolet comestible.
El cos fructífer (el bolet) té forma de corall (d'aquí el nom científic), una altura d'entre 10 i 40 cm i és carnós i trencadís, d'un color blanc que es va tornant primer grogós i després ocre amb els dies. Té moltes branques ascendents que s'originen totes d'una tija comuna. De les tiges pengen agulles de mida desigual i disposició irregular.[1]
Quan és jove és comestible però quan envelleix la carn es torna dura.[1]
Creix sobre els troncs morts dels arbres, i només produeix el bolet en les darreres etapes de la descomposició de la fusta.[2] A Europa Central, es fa sobretot en fagedes velles,[2] tot i que de vegades també en arbres de fulla caduca diferents del faig, però al Pirineu català es localitza en pinedes i avetoses.[1]
Apareix a la tardor i a l'hivern.[1]
La Societat Alemanya de Micologia el va escollir bolet de l'any el 2006.[2]
La greixa d'avet (Hericium coralloides) és un bolet comestible.
El cos fructífer (el bolet) té forma de corall (d'aquí el nom científic), una altura d'entre 10 i 40 cm i és carnós i trencadís, d'un color blanc que es va tornant primer grogós i després ocre amb els dies. Té moltes branques ascendents que s'originen totes d'una tija comuna. De les tiges pengen agulles de mida desigual i disposició irregular.
Quan és jove és comestible però quan envelleix la carn es torna dura.
Creix sobre els troncs morts dels arbres, i només produeix el bolet en les darreres etapes de la descomposició de la fusta. A Europa Central, es fa sobretot en fagedes velles, tot i que de vegades també en arbres de fulla caduca diferents del faig, però al Pirineu català es localitza en pinedes i avetoses.
Apareix a la tardor i a l'hivern.
La Societat Alemanya de Micologia el va escollir bolet de l'any el 2006.
Korálovec bukový (Hericium coralloides (Scop.: Fr.) Pers., 1794) je velice nápadná, vzácně se vyskytující dřevokazná houba z čeledi korálovcovitých.
Korálovec bílý (scop.: Fr.)
Plodnice je až 40 cm velká, keříčkovitá, složená z velkého množství bohatě větvených drobných větví srůstajících se postupně v silnější až nakonec přecházející ve velmi krátký třeň vyrůstající ze dřeva. Barva je v mládí jasně bílá, stárnutím plodnice přechází přes krémovou až do rezavě nažloutlé barvy. Hymenofor je tvořen dlouhými křehkými bílými ostny, které splývají z větévek po celé jejich délce.
Roste celkem vzácně ve starých bučinách a pralesích, hlavně na podzim. Vyrůstá z padlých a trouchnivých kmenů buku, občas i z mrtvého dřeva jiných stromů.
Korálovec bukový je jedlý. Vzhledem k vzácnému výskytu a nesporně estetickému vzhledu však jeho sběr není považován za příliš vhodný.
Obrázky, zvuky či videa k tématu korálovec bukový ve Wikimedia Commons
Korálovec bukový (Hericium coralloides (Scop.: Fr.) Pers., 1794) je velice nápadná, vzácně se vyskytující dřevokazná houba z čeledi korálovcovitých.
Der Ästige Stachelbart (Hericium coralloides) ist eine Pilzart aus der Familie der Stachelbartverwandten. Er wurde von der Deutschen Gesellschaft für Mykologie zum Pilz des Jahres 2006 gewählt.[1]
Der Fruchtkörper ist 100 bis 400 Millimeter hoch, fleischig, brüchig und zuerst weiß gefärbt, später blass-ockerfarben. Im Alter wird das Fleisch zäh. Die zahlreichen schmalen, aufwärtsgerichteten Äste entspringen einem gemeinsamen Strunk. Auf ihren Unterseiten befinden sich reihig angeordnete, 10 bis 15 Millimeter lange und nach unten gerichtete Stacheln. Die Sporen sind breit ellipsoid bis fast kugelig, glatt, hyalin, amyloid und messen 3,5 bis 4,5 × 2,5 bis 3,5 Mikrometer. Der Pilz ist monomitisch, die Hyphen sind amyloid und weisen Schnallen auf. Es sind Gloeozystiden vorhanden.
Der Ästige Stachelbart wächst auf den Stämmen sehr morscher Laubbäume. Er ist meist auf Buchen zu finden, kommt jedoch auch auf Eichen, Ulmen, Eschen, Pappeln und Birken vor. Die Art ist in Mitteleuropa weit verbreitet, in Deutschland mäßig häufig[2]. Die Fruchtkörper erscheinen im Herbst.
Der Ästige Stachelbart ist jung essbar. Aufgrund ihrer Seltenheit (Rote Liste G[2]) sollte die Art geschont werden.
Der Ästige Stachelbart (Hericium coralloides) ist eine Pilzart aus der Familie der Stachelbartverwandten. Er wurde von der Deutschen Gesellschaft für Mykologie zum Pilz des Jahres 2006 gewählt.
Hericium coralloides is a saprotrophic fungus, commonly known as the coral tooth fungus. It grows on dead hardwood trees. The species is edible and good[1] when young, but as it ages the branches and hanging spines become brittle and turn a light shade of yellowish brown.
Found September 23, 1997 in Vilas County, Wisconsin near water, high in the wound of a living tree. The dried specimen lives at the UWSP Herbarium.
Hericium coralloides is a saprotrophic fungus, commonly known as the coral tooth fungus. It grows on dead hardwood trees. The species is edible and good when young, but as it ages the branches and hanging spines become brittle and turn a light shade of yellowish brown.
Found September 23, 1997 in Vilas County, Wisconsin near water, high in the wound of a living tree. The dried specimen lives at the UWSP Herbarium.
Binomas Hericium coralloidesKorališkasis trapiadyglis (lot. Hericium coralloides) – dyglutinių šeimai, priklausantis, IV kategorijos, valgomas grybas. Dėl savo retumo yra saugotinas ir įrašytas į Lietuvos raudonąją knygą. Lietuvoje žinoma viso labo tik 15 šio grybo radimviečių. Šis grybas dar dažnai aprašomas, pagal sinonimą Hydnum coralloides. Lietuvoje vartojamas dar kitas grybo pavadinimas Koralinis trapiadyglis. Didžiausios grėsmės šiam grybui – stambių lapuočių medienos nuokritų šalinimas iš lapuočių ir mišrių miškų bei dirvožemio sausinimas.
Vaisiakūniai 20 – 40 cm skersmens, šakoti, minkšti, mėsingi, balti, grybui senstant, ruduoja, kietėja; jo šakos iš visų pusių apaugusios 1-2 cm ilgio baltais, smailiais, žemyn palinkusiais dygliais. Trama balta, minkšta, džiūdama, kaip ir visas grybas paruduoja. Sporos su vienu riebaliniu lašeliu, beveik rutuliškos (jų masė balta), 4-5x3-4 μm. Išvaizda primena koralus.
Būdingos jų augavietės – drėgni lapuočių miškai bei mišrūs miškai su dideliu negyvos medienos kiekiu. Didžiausia tikimybė šį grybą pasitaiko rasti ant beržų virtuolių, tačiau jis taip pat randamas ir ant kitų lapuočių medžių rūšių – drebulių, klevų bei guobų. Lietuvoje, žinomos tik kelios radimvietės Biržų, Joniškio, Trakų, Varėnos ir Vilniaus rajonuose.
_Pers_58068.jpg)
Korališkasis trapiadyglis (lot. Hericium coralloides) – dyglutinių šeimai, priklausantis, IV kategorijos, valgomas grybas. Dėl savo retumo yra saugotinas ir įrašytas į Lietuvos raudonąją knygą. Lietuvoje žinoma viso labo tik 15 šio grybo radimviečių. Šis grybas dar dažnai aprašomas, pagal sinonimą Hydnum coralloides. Lietuvoje vartojamas dar kitas grybo pavadinimas Koralinis trapiadyglis. Didžiausios grėsmės šiam grybui – stambių lapuočių medienos nuokritų šalinimas iš lapuočių ir mišrių miškų bei dirvožemio sausinimas.
Con uje disordinà.
AmbientA chërs ëdzora a le conìfere, ma ëdcò dzora le latifeuje.
Comestibilità
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Comestìbil.
Soplówka bukowa (Hericium coralloides (Scop.) Pers.) – gatunek grzybów należący do rodziny soplówkowatych (Hericiaceae), typowy dla rodzaju Hericium Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 2003 r[1]. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako soplówka gałęzista, kolczak koralowy lub kolczak koralkowy[2].
Nieregularnie owalny, duży, o średnicy 10-40 cm[3]. Posiada krótki trzon rozgałęziający się na gałązki osiągające w starszych okazach grubość 3 cm[4]. Gałązki te zakończone są pęczkami miękkich, cienkich kolców o długości 1-2 cm[5]. U młodych okazów owocnik jest czystobiały, u starszych staje się śmietankowy lub kremowy[3].
Biały, kruchy i nie zmieniający koloru po przecięciu. Ma słaby zapach i smak[3].
Biały, amyloidalny. Zarodniki okrągławo-eliptyczne, szkliste, o średnicy 3-5 x 3-4 μm. Mają powierzchnię pokrytą drobnymi brodawkami[4].
W Polsce gatunek rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status V – gatunek narażony na wymarcie[6]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Belgii, Czechach, Niemczech, Danii, Anglii, Litwie, Norwegii, Holandii, Szwecji, Finlandii[2]. Od 2014 r. w Polsce jest objęty ochroną częściową grzybów[7]. Dawniej podlegał ochronie ścisłej.
Występuje w lasach liściastych, głównie na buku, rzadziej na brzozie brodawkowatej i topoli osice. Poza lasami spotykana bardzo rzadko. Preferuje siedliska wilgotne. Rośnie szczególnie na obumarłych, przewróconych lub złamanych pniach drzew[2].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Hericium, Hericiaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Gatunek ten był opisywany i ilustrowany już przez wczesnych przyrodników, m.in.: Charles’a de L’Écluse, Francisa van Sterbeeck, Josepha de Tournefort, Paolo Boccone i Piera Micheli[9]. Jacob Schäffer zilustrował ten gatunek w 1763, natomiast jego opis i odniesienia do wcześniejszych prac podał w jednym z kolejnych tomów[10]. Zgodnie z kodeksem ICN przyjmuje się, że pierwszą poprawną diagnozę podał w międzyczasie Giovanni Scopoli w drugim tomie drugiej edycji „Flora Carniolica” z 1772, zaliczając go do rodzaju Hydnum („1602. Hydnum Coralloides. [...] Diagn. Stipes ramosus; ramis ultimis subtus echinatis”). Jako ikonografię podał m.in. ilustracje Micheliego i Schäffera[11]. Rok później Peter von Pallas w drugiej części „Reise durch verschiedene Provinzen des rußischen Reichs” opisał gatunek Hydnum clathroides[12], przez wielu autorów uznawany za synonimiczny z H. coralloides[2][4][13][14][15]. Christiaan Persoon w artykule Neuer Versuch einer systematischen Eintheilung der Schwamme, opublikowanym w „Neues Magazin für die Botanik” z 1794 przeniósł gatunek H. coralloides do nowo utworzonego rodzaju Hericium, natomiast H. clathroides von Pallasa uznał za jego odmianę[16]. Pracą zatwierdzającą dla tego taksonu jest pierwszy tom „Systema mycologicum” Eliasa Friesa z 1821. Został tam zaliczony do ówczesnego plemienia Merisma w rodzaju Hydnum[9]. W szóstym tomie „Sylloge Fungorum” Piera Saccardo z 1888 dla H. coralloides podano odniesienia do opisów i ilustracji Scopoliego, Friesa, Schäffera, Sowerby'ego, Patouillarda, Richarda, von Krombholza, Bulliarda i de l'Écluse'a. Dla gatunku H. clathroides odniesienia dotyczą jedynie autora diagnozy, von Pallasa oraz „Epicrisis systematis mycologici” Friesa. Podobnie stało się w przypadku H. ramosum, obecnie utożsamianego z H. coralloides: odniesienia dotyczą jedynie Schweinitza i powyższej pracy Friesa[17]. W 1959 Rudolph Maas Geesteranus wykazał, że opisy Friesa były nieścisłe i zaproponował zmianę ujęcia gatunku H. coralloides. Do tej pory tradycyjnie nazywano tak okazy znajdowane na drewnie buków (Fagus), jednak Maas Geesteranus przypisał tę nazwę dla gatunku owocnikującego na jedlinie (Abies). Dla gatunku rozwijającego się w buczynie zaproponował natomiast ujęcie von Pallasa pod nazwą H. clathroides. Część późniejszych mykologów (m.in. Stanisław Domański, Marchand i Jahn) zaakceptowało nowy podział rodzaju. Nils Hallenberg w opublikowanej w 1983 analizie występujących w Europie soplówek podał wątpliwość odrębność tych dwóch taksonów i pod wspólną nazwą H. coralloides zaproponował neotyp[15]. Od tego czasu współcześni autorzy są zgodni jeśli chodzi o większość gatunków opisanych w przeszłości jako odrębne, jedynie właśnie Hericium clathroides stanowi wyjątek (większość źródeł je synonimizuje, ale np. Index Fungorum podaje go jako odrębny, zatwierdzony gatunek). Prowadzone dotychczas (2013) badania filogenetyczne nie rozstrzygnęły tej kwestii.
Synonimy według Species Fungorum[18] i MycoBank[4]:
Soplówka bukowa (Hericium coralloides (Scop.) Pers.) – gatunek grzybów należący do rodziny soplówkowatych (Hericiaceae), typowy dla rodzaju Hericium Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 2003 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako soplówka gałęzista, kolczak koralowy lub kolczak koralkowy.
Den mykologiska karaktären hos koralltaggsvamp:
hymenium:
taggar
hatt:
ingen
skivtyp:
nedlöpande
ätlighet:
ätlig
fot:
inte tillämpbart
sporavtryck:
vit
ekologi:
parasit
Koralltaggsvamp (Hericium coralloides) är en sällsynt taggsvamp som bildar en karaktäristisk, förgrenad fruktkropp som till utseendet påminner lite om en korall.
Den växer på omkullfallna och multnande trädstammar av lövträd, särskilt av asp, björk och bok. Fruktkroppen uppträder under hösten och kan nå en storlek på 10–40 centimeter i både höjd och bredd.
En kort fot fäster fruktkroppen vid veden och från foten utgår sedan grenarna. Taggarna på grenarnas undersida blir 5–15 millimeter långa. Unga exemplar har en ren vit färg, men efter hand gulnar svampen och blir mer gulvit och till sist blir den gulbrun.
I Sverige är koralltaggsvampen rödlistad som missgynnad. Hot mot arten är den minskade tillgången på död ved i skogarna och att lövskogar eller blandskogar med inslag av lövträd ersätts med renodlade barrskogar. Koralltaggsvampen är Smålands landskapssvamp.
Wikimedia Commons har media som rör koralltaggsvamp.
Koralltaggsvamp (Hericium coralloides) är en sällsynt taggsvamp som bildar en karaktäristisk, förgrenad fruktkropp som till utseendet påminner lite om en korall.
Den växer på omkullfallna och multnande trädstammar av lövträd, särskilt av asp, björk och bok. Fruktkroppen uppträder under hösten och kan nå en storlek på 10–40 centimeter i både höjd och bredd.
En kort fot fäster fruktkroppen vid veden och från foten utgår sedan grenarna. Taggarna på grenarnas undersida blir 5–15 millimeter långa. Unga exemplar har en ren vit färg, men efter hand gulnar svampen och blir mer gulvit och till sist blir den gulbrun.
I Sverige är koralltaggsvampen rödlistad som missgynnad. Hot mot arten är den minskade tillgången på död ved i skogarna och att lövskogar eller blandskogar med inslag av lövträd ersätts med renodlade barrskogar. Koralltaggsvampen är Smålands landskapssvamp.
Гриб класифіковано у 1794 році.[19] В англійській мові називають "зубами ведмедя" (англ. bear`s head tooth).
Плодове тіло багаторазово коралоподібно розгалужене, гілочки до 1,5 см завтовшки, в обрисах наближається до сферичного або напівсферичного виду, 12-30 см в діаметрі, тіло розміром 10–50 см, на короткій ніжці, упруго-м'ясистий або волокнистий, білуватій або жовтуватій. Гілки здебільшого спрямовані вниз. Гілочки знизу та з боків укриті численними довгими (1–1,5 см), загостреними, прямими або злегка зігнутими, звисаючими донизу шипами одного кольору з плодовим тілом. Спори 4,5–6×4,6–5,5 мкм, округлі до кулястих, безбарвні. Споровий порошок білий. М’якуш білий, м’ясистий, з віком твердне, без особливого запаху, з слабким присмаком редьки. Пряжки є. Плодові тіла з’являються у серпні–жовтні.
Плодові тіла формуються в червні — вересні. Гриб викликає білу гниль деревини. Він може утворювати плодові тіла до 40 см в діаметрі.
Європа, Кавказ, Сибір, Далекий Схід, Північна Америка, Південна і Південно-Східна Азія, Австралія.
Зустрічається переважно в дубових лісах, а також в ялинниках і сосняках з березою. Зустрічається у вигляді поодиноких плодових тіл. Може рости в лабораторних умовах.
Гриб їстівний у молодому віці. Ламкий м'якуш гілок з часом стає міцним і не придатним до вживання, проте "голочки" залишаються їстівними.[20]
Включений до Червоної книги України (2009), Червоної книги Білорусі 2-го видання (1993). Охороняється в Литві, Латвії, Російської Федерації та Польщі.
Зображений на марках Білорусі 2010 року.
[{{fullurl:wikispecies:{{{wikispecies}}}|uselang=ru}} Систематика
на Викивидах]
Ежо́вик кораллови́дный, также гериций коралловидный, ежевик (лат. Herícium coralloídes), — съедобный гриб рода Гериций (лат. Hericium).
и другие.
Красная книга РоссииПлодовое тело гриба напоминает ветку коралла, многократно-разветвлённое, белоснежное.
Мякоть гриба в молодом возрасте белая, потом становится слегка желтоватой, без особого запаха. Растёт гриб на стволах и пнях мёртвых лиственных пород деревьев: осины, вяза, дуба, берёзы и крупных сучьях лежащих деревьев.
В молодом возрасте считается съедобным, но собирать его не следует, так как он занесён в Красную книгу России.
Включён в Красную книгу России. Статус 3(R) — редкий вид.[2]
_Pers_58068_crop.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
