dcsimg
Pluteus salicinus (Pers.) P. Kumm. 1871 resmi
Life » » Fungi » » Bazitli Mantarlar » » Pluteaceae »

Pluteus salicinus (Pers.) P. Kumm. 1871

Associations ( İngilizce )

BioImages, the virtual fieldguide, UK tarafından sağlandı
Foodplant / saprobe
fruitbody of Pluteus salicinus is saprobic on dead, decayed wood of Sambucus nigra
Other: minor host/prey

Foodplant / saprobe
fruitbody of Pluteus salicinus is saprobic on dead, decayed wood of Quercus
Other: minor host/prey

Foodplant / saprobe
fruitbody of Pluteus salicinus is saprobic on dead, decayed wood of Populus
Other: minor host/prey

Foodplant / saprobe
fruitbody of Pluteus salicinus is saprobic on dead, decayed wood of Corylus
Other: minor host/prey

Foodplant / saprobe
fruitbody of Pluteus salicinus is saprobic on dead, decayed wood of Carpinus betulus
Other: minor host/prey

Foodplant / saprobe
fruitbody of Pluteus salicinus is saprobic on dead, decayed wood of Betula
Other: minor host/prey

Foodplant / saprobe
fruitbody of Pluteus salicinus is saprobic on dead, decayed wood of Alnus
Other: minor host/prey

Foodplant / saprobe
fruitbody of Pluteus salicinus is saprobic on dead, decayed wood of Fagus
Other: major host/prey

Foodplant / saprobe
fruitbody of Pluteus salicinus is saprobic on dead, decayed wood of Fraxinus
Other: major host/prey

Foodplant / saprobe
fruitbody of Pluteus salicinus is saprobic on dead, decayed wood of Salix
Other: unusual host/prey

Foodplant / saprobe
fruitbody of Pluteus salicinus is saprobic on dead, decayed wood of Ulmus
Other: major host/prey

Foodplant / saprobe
fruitbody of Pluteus salicinus is saprobic on dead, decayed wood of Broadleaved trees

lisans
cc-by-nc-sa-3.0
telif hakkı
BioImages
proje
BioImages

Characteristic features of pluteus salicinus (pictures and text) ( Almanca )

EOL authors tarafından sağlandı

Guidance for identification

Pluteus salicinus ( İngilizce )

wikipedia EN tarafından sağlandı

Pluteus salicinus is a European psychedelic mushroom that grows on wood. It is an edible mushroom after parboiling.[2]

Taxonomy

The species was originally described by Christian Hendrik Persoon as Agaricus salicinus in 1798.[3] Paul Kummer transferred it to the genus Pluteus in 1871.[4]

Description

  • Cap: 2 — 5(8) cm in diameter, convex becoming broadly convex to plane, silver-gray to brownish-gray, often with blue or greenish tint in age, smooth, with tiny scales near the center, darker at the margin, slightly translucent-striate when moist, unlined cap margin, flesh white with a grayish tinge, thin to moderate. Cap skin fibrous.
  • Gills: Crowded, broad, free, at first white, becoming pink-flesh colored; ventricose. Edges discoloring or bruising grayish.
  • Stipe: 3 — 5(10) long, 0.2 — 0.6 cm thick, more or less equal or slightly swollen at the base, flesh white with grayish-green to bluish-green tones, especially near the base. Ring absent. Firm, full or stuffed.
  • Taste: Unpleasant, indefinite or somewhat raphanoid (like radish).
  • Odor: Unpleasant, indefinite or somewhat raphanoid.
  • Spores: pink, smooth, 7 — 8.5 x 5 - 6 µm. Spore print pink-flesh colored to brown-pink.
  • Microscopic features: Pleurocystidia fusiform with slightly thickened walls 50 — 70 x 11 — 18 µm; with 3 — 5 horn-like projections.

Habitat and distribution

This mushroom is widely distributed across western Europe and Siberia. It is found on hardwoods - Alnus, Eucalyptus, Fagus, Populus and Quercus.[5]

It is always found growing on wood. Summer-fall, solitary or gregarious on dead wood of hardwoods, in damp forests on flood-plains.

Common name

The 'knackers crumpet' is a localised, common name referring to Pluteus salicinus. Its use is most prominent in the North of England.

Chemistry

The concentration of psilocybin and psilocin in the dried sample of P. salicinus has been reported in the range of 0.21-0.35 and 0.011-0.05%, respectively.[6][7]

See also

References

  1. ^ "Pluteus salicinus (Pers.) P. Kumm. 1871". MycoBank. International Mycological Association. Retrieved 2012-08-07.
  2. ^ Konuk, Muhsin; Afyon, Ahmet; Yağız, Dursun (September 2006). "Chemical composition of some naturally growing and edible mushrooms" (PDF). Pakistan Journal of Botany. 38 (3): 799–804. ISSN 0556-3321.
  3. ^ Icones et Descriptiones Fungorum Minus Cognitorum (in Latin). Vol. 1. Leipzig, Germany: Breitkopf-Haertel. 1798. pp. 1–26.
  4. ^ Kummer P. (1871). Der Führer in die Pilzkunde (in German) (1 ed.). Zerbst, Germany: C. Luppe. p. 99.
  5. ^ Justo, Alfredo (2014). "Molecular phylogeny and phylogeography of Holarctic species of Pluteus section Pluteus (Agaricales: Pluteaceae), with description of twelve new species" (PDF). Phytotaxa. 180: 1. doi:10.11646/phytotaxa.180.1.1. Archived from the original (PDF) on 2016-03-04.
  6. ^ Christiansen, A. L.; Rasmussen, K. E.; Høiland, K. (August 1984). "Detection of psilocybin and psilocin in Norwegian species of Pluteus and Conocybe". Planta Medica. 50 (4): 341–343. doi:10.1055/s-2007-969726. PMID 17340325. closed access
  7. ^ Ohenoja, E.; Jokiranta, J.; Mäkinen, T.; Kaikkonen, A.; Airaksinen, M. M. (Jul–Aug 1987). "The occurrence of psilocybin and psilocin in Finnish fungi". Journal of Natural Products. 50 (4): 741–744. doi:10.1021/np50052a030. PMID 3430170. closed access
  • Stamets, Paul (1996). Psilocybin Mushrooms of the World. Berkeley: Ten Speed Press. ISBN 0-9610798-0-0.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EN

Pluteus salicinus: Brief Summary ( İngilizce )

wikipedia EN tarafından sağlandı

Pluteus salicinus is a European psychedelic mushroom that grows on wood. It is an edible mushroom after parboiling.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia EN

Pajulahorusokas ( Fince )

wikipedia FI tarafından sağlandı

Pajulahorusokas (Pluteus salicinus) on kupera, siniharmaa lahorusokaslaji. Sieni on lievästi myrkyllinen, siinä on samanlaisia huumaavia aineita kuin esimerkiksi suippumadonlakissa[2]. Heltat ovat aluksi vaaleat ja myöhemmin punertavat. Sienen jalka on valkoinen tai joskus sinivihreä. Sieni ei kelpaa ruokasieneksi. Se kasvaa laholla lehtipuulla yleisenä Etelä-Suomessa, pohjoisessa harvinaisena.[3]

Lähteet

  1. Taksonomian lähde: Index Fungorum Luettu 19.8.2008
  2. http://www.paihdelinkki.fi/pikatieto/?c=Sienet
  3. Phillips, R.: WSOY Suuri Sienikirja, s. 117. suomeksi toim. Lasse Kosonen. WSOY, 1981, suom. 1992. ISBN 951-0-17255-3.
Tämä sieniin liittyvä artikkeli on tynkä. Voit auttaa Wikipediaa laajentamalla artikkelia.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedian tekijät ja toimittajat
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FI

Pajulahorusokas: Brief Summary ( Fince )

wikipedia FI tarafından sağlandı

Pajulahorusokas (Pluteus salicinus) on kupera, siniharmaa lahorusokaslaji. Sieni on lievästi myrkyllinen, siinä on samanlaisia huumaavia aineita kuin esimerkiksi suippumadonlakissa. Heltat ovat aluksi vaaleat ja myöhemmin punertavat. Sienen jalka on valkoinen tai joskus sinivihreä. Sieni ei kelpaa ruokasieneksi. Se kasvaa laholla lehtipuulla yleisenä Etelä-Suomessa, pohjoisessa harvinaisena.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedian tekijät ja toimittajat
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia FI

Pluteus salicinus ( İtalyanca )

wikipedia IT tarafından sağlandı

Pluteus salicinus (Pers.) P.Kumm. (1871) è un fungo allucinogeno che cresce sul legno appartenente alla famiglia Pluteaceae[1], edibile se sbollentato.

Distribuzione

Caratteristiche morfologiche
Pluteus salicinus Cappello convesso icona.svg
Cappello convesso Gills icon.png
Imenio lamelle Free gills icon2.svg
Lamelle libere Pink spore print icon.png
Sporata rosa Bare stipe icon.png
Velo nudo Saprotrophic ecology icon.png
Saprofita Julia set spiral.png
Psicoattivo Fungo allucinogeno

È diffuso in tutta Europa e negli Stati Uniti, e cresce soprattutto su ontano e salice[2]. Cresce talvolta in gruppi nelle zone umide, sempre tra estate e autunno.

Descrizione

Il cappello è grigio, raramente tendente al verde, prima convesso e poi talvolta piano; non supera i 7 cm di diametro. La sporata è rosa, le lamelle sono libere.

Commestibilità

Psicoattivo, edibile dopo sbollentatura.

Note

  1. ^ Index fungorum, su indexfungorum.org. URL consultato il 27 febbraio 2014.
  2. ^ Pluteus salicinus, su shroomery.org. URL consultato il 27 febbraio 2014 (archiviato dall'url originale il 7 ottobre 2007).

 title=
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autori e redattori di Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia IT

Pluteus salicinus: Brief Summary ( İtalyanca )

wikipedia IT tarafından sağlandı

Pluteus salicinus (Pers.) P.Kumm. (1871) è un fungo allucinogeno che cresce sul legno appartenente alla famiglia Pluteaceae, edibile se sbollentato.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autori e redattori di Wikipedia
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia IT

Vītolu jumtene ( Letonca )

wikipedia LV tarafından sağlandı

Vītolu jumtene (Pluteus salicinus) ir ēdama jumteņu dzimtas sēne, kas aug galvenokārt uz vītolu, alkšņu, dižskābaržu koksnes. Sēne ir izplatīta Eiropas (visvairāk Somijas un Ļeņingradas apgabala), Ziemeļamerikas un Ziemeļamerikas teritorijā, lapu koku un jauktā tipa mežos. Tās cepurīte ir līdz 5—7 cm plata un kātiņš — 5—8 garš. Cepurīte ir pelēkā vai zaļganpelēkā, zilganpelēkā krāsā, lapiņas — sārtas.

Vītolu jumtene satur halucinogēnus psilocibīnu un psilocīnu. Izkaltētās sēnēs psilocibīna daudzums ir 0,21—0,35%, bet psilocīna — 0,011—0,05%.[1][2]

Atsauces

  1. Christiansen AL, Rasmussen KE, Hoiland K. (1984). Detection of psilocybin and psilocin in Norwegian species of Pluteus and Conocybe. Planta Medica 51(4): 341-343.
  2. Ohenoja E, Jokiranta J, Mäkinen T, Kaikkonen A, M. Airaksinen MM. (1987). The occurrence of psilocybin and psilocin in Finnish fungi. Journal of Natural Products 50(4): 741-744.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia autori un redaktori
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia LV

Vītolu jumtene: Brief Summary ( Letonca )

wikipedia LV tarafından sağlandı

Vītolu jumtene (Pluteus salicinus) ir ēdama jumteņu dzimtas sēne, kas aug galvenokārt uz vītolu, alkšņu, dižskābaržu koksnes. Sēne ir izplatīta Eiropas (visvairāk Somijas un Ļeņingradas apgabala), Ziemeļamerikas un Ziemeļamerikas teritorijā, lapu koku un jauktā tipa mežos. Tās cepurīte ir līdz 5—7 cm plata un kātiņš — 5—8 garš. Cepurīte ir pelēkā vai zaļganpelēkā, zilganpelēkā krāsā, lapiņas — sārtas.

Vītolu jumtene satur halucinogēnus psilocibīnu un psilocīnu. Izkaltētās sēnēs psilocibīna daudzums ir 0,21—0,35%, bet psilocīna — 0,011—0,05%.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia autori un redaktori
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia LV

Pluteus salicinus ( Pms )

wikipedia PMS tarafından sağlandı
Drapò piemontèis.png Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Capel fin a 8 cm, da seuli a fibrilos, dle vire con dle scaje drissà al disch, brunastr, grisastr o motobin ciàir, ma con na tinta vërdastra o vërda motobin sombra an mes al disch. Lamele con ël fil un pòch smangià, bianche. Gamba àuta fin a 10 cm e larga fin a 0,8 cm, da bianca a vagament vërdastra an bass, da pla a fibrilosa. Sensa odor.

Ambient

A chërs ëdzora a such e bòsch ëd latifeuje.

Comestibilità

WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa anteresse alimentar.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

  • Pluteus salicinus (Pers. : fr.) Kummer
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia PMS

Pluteus salicinus: Brief Summary ( Pms )

wikipedia PMS tarafından sağlandı

Capel fin a 8 cm, da seuli a fibrilos, dle vire con dle scaje drissà al disch, brunastr, grisastr o motobin ciàir, ma con na tinta vërdastra o vërda motobin sombra an mes al disch. Lamele con ël fil un pòch smangià, bianche. Gamba àuta fin a 10 cm e larga fin a 0,8 cm, da bianca a vagament vërdastra an bass, da pla a fibrilosa. Sensa odor.

Ambient

A chërs ëdzora a such e bòsch ëd latifeuje.

Comestibilità

WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Sensa anteresse alimentar.

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Wikipedia authors and editors
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia PMS

Drobnołuszczak zielonawoszary ( Lehçe )

wikipedia POL tarafından sağlandı
Pluteus salicinus, Willow Shield, UK.jpg

Drobnołuszczak zielonkawowoszary (Pluteus salicinus (Pers.) P.Kumm.) – gatunek grzybów należący do rodziny łuskowcowatych (Pluteaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Pluteus, Pluteaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1798 r. Persoon nadając mu nazwę Agaricus salicinus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1871 r. P. Kumm., przenosząc go do rodzaju Pluteus[1]. Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 2003. Synonimy naukowe[2]:

  • Agaricus salicinus Pers 1798
  • Agaricus salicinus var. glaucus Pers. 1801
  • Agaricus salicinus Pers. 1798 var. salicinus
  • Pluteus salicinus var. beryllus Sacc. 1801
  • Pluteus salicinus var. achloes Singer, 39: 183 1956
  • Pluteus salicinus var. americanus P. Banerjee & Sundb. 1993
  • Pluteus salicinus var. beryllus Sacc. 1887
  • Pluteus salicinus var. floccosus P. Karst. 1874
  • Pluteus salicinus var. obscurior Pilát 1951
  • Pluteus salicinus (Pers.) P. Kumm. 1871 var. salicinus
  • Rhodosporus salicinus (Pers.) J. Schrö. 1889

W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był przez Alinę Skirgiełło jako łuskowiec wierzbowy[3].

Morfologia

Kapelusz

Średnica 1,3-7 cm, początkowo jest wypukły, później szeroko i płasko rozpostarty, na środku zazwyczaj nieco uwypuklony. Powierzchnia jedwabiście błyszcząca, pokryta drobnymi, nitkowatymi włókienkami ściśle związanymi ze skórką. Włókienka te ułożone są promieniście, a na szczycie kapelusza ich odstające końce tworzą kosmki podobne do łuseczek. Powierzchnia gładka, tylko podczas wilgotnej pogody brzeg może być krótko prążkowany. Kapelusz ma barwę mysioszarą, czasami na szczycie jest ciemniejszy, z zielonkawym odcieniem. Mysioszara barwa czasami wpada w kolor oliwkowy, a nawet beżoworóżowy. Bardzo rzadko zdarzają się okazy całkowicie białe[4].

Blaszki

Gęste, wolne, dość szerokie, wybrzuszone. U młodych okazów białe, potem o odcieniu łososioworóżowym. Ostrze równe, nieco watowato-kosmate i tej samej barwy[5].

Trzon

Wysokość 2-7 cm, grubość 0,3-0,7 cm, o podstawie nieco zgrubiałej. U podstawy widoczne są nieco ciemniejsze pasemka, a w górnej części jedwabisto błyszczący.

Miąższ

W kapeluszu i w górnej części trzonu białawy, w dolnej części trzonu ma kolor kości słoniowej. Zapach i smak stęchły[4].

Cechy mikroskopowe;

Wysyp zarodników różowy z beżowym odcieniem. Zarodniki szerokoelipsoidalne, o rozmiarach 6-7,5 × 5-6 μm. Podstawki 2-4-zarodnikowe. Licznie występują cienkościenne i bezbarwne cheilocystydy o rozmiarach 35-50 × 15-20 μm i maczugowatym lub odwrotnie gruszkowatym kształcie. Liczne są również pleurocystydy o wrzecionowatym kształcie. Są grubościenne i mają rozmiar 60-90 × 15-18 μm. Posiadają 3-5 haków na szczycie. Strzępki w skórce kapelusza mają grubość do 10 μm, zaokrąglone końce i wnętrze wybarwione na szarobrązowo. W strzępkach kapelusza, a zwłaszcza w strzępkach skórki licznie występują sprzążki[5].

Występowanie i siedlisko

Jest szeroko rozpowszechniony w Stanach Zjednoczonych, na Wyspach Brytyjskich i w Europie Północnej. Po raz pierwszy został rozpoznany w stanie Illinois[6]. W piśmiennictwie naukowym opisany na licznych stanowiskach w różnych regionach Polski[3].

Saprotrof[3]. Spotykany jest stosunkowo rzadko. Występuje w lasach całej Polski, przede wszystkim w środowiskach wilgotnych, jak jary, grądy i olszyny. Pojawia się od lipca do listopada na zbutwiałych kłodach i starych pniakach drew liściastych, rzadziej iglastych[5]

Gatunki podobne

Drobnołuszczaka zielonkawoszarego łatwo odróżnić po kapeluszu o mysioszarej barwie oraz po pleurocystydach na blaszkach[5]. Podobne są: drobnołuszczak czarnoostrzowy (Pluteus atromarginatus) i drobnołuszczak czarnołuskowy (Pluteus pseudorobertii).

Przypisy

  1. a b c Index Fungorum (ang.). [dostęp 2013-09-15].
  2. Species Fungorum (ang.). [dostęp 2013-09-15].
  3. a b c Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.
  5. a b c d Alina Skirgiełło: Grzyby (Mycota), podstawczaki (Basidiomycota), łuskowcowate (Pluteaceae). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera PAN, 1999. ISBN 83-85444-66-1.
  6. Drobnołuszczak zielonawoszary
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia POL

Drobnołuszczak zielonawoszary: Brief Summary ( Lehçe )

wikipedia POL tarafından sağlandı
Pluteus salicinus, Willow Shield, UK.jpg

Drobnołuszczak zielonkawowoszary (Pluteus salicinus (Pers.) P.Kumm.) – gatunek grzybów należący do rodziny łuskowcowatych (Pluteaceae).

lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
orijinal
kaynağı ziyaret et
ortak site
wikipedia POL

Плютей ивовый ( Rusça )

wikipedia русскую Википедию tarafından sağlandı
Царство: Грибы
Подцарство: Высшие грибы
Подотдел: Agaricomycotina
Порядок: Агариковые
Семейство: Плютеевые
Род: Плютей
Вид: Плютей ивовый
Международное научное название

Pluteus salicinus (Pers.) P. Kumm., 1871

Commons-logo.svg
Изображения
на Викискладе
NCBI 181533EOL 1030491MB 148877

Плюте́й и́вовый (Pluteus salicinus) — гриб рода Плютей. В системе рода Плютей С. П. Вассера этот вид относится к секции Fibulatus подрода Pluteus, в системе Э. Веллинги к секции Pluteus.[1]

Вассером плютей ивовый описывается как «малоизвестный съедобный гриб», что очевидно является ошибкой, поскольку сам автор указывает на обнаружение в 1981 году у американского образца (из штата Иллинойс) галлюциногенных веществ — псилоцина и псилоцибина. Позже эти галлюциногены были обнаружены и в плодовых телах, собранных в Европе. В высушенных грибах содержание псилоцибина составляет 0,21—0,35%, псилоцина — 0,011—0,05%.[2][3][4]

Синонимы

Описание

Шляпка диаметром 2—7 сантиметров, толстомясистая, от колокольчатой или полуокруглой до плоско-распростёртой, с низким бугорком, гигрофанная. Край тонкомясистый. Поверхность блестящая, волокнисто-морщинистая, в центре иногда мелкочешуйчатая, сероватая, пепельно-серая, с голубым или розово-бурым оттенком, в центре более тёмная.

Пластинки свободные, тонкие, частые, с пластиночками, от беловато-кремового или розоватого до розового цвета.

Ножка 2—12×0,2—0,7 см, цилиндрическая, центральная, ровная, в основании может быть вздутая. Поверхность блестящая, беловато-голубоватая, с возрастом приобретает серовато-оливковый оттенок, у основания волокнистая.

Мякоть серовато-белая, с кисловатым вкусом и слабым анисовым запахом, на срезе не изменяется или приобретает зеленоватую окраску.

Остатки покрывал отсутствуют, споровый порошок розовый.

Споры гладкие, от широкоэллипсоидных до яйцевидных, 6,5—9(10)×4,5—6,5 мкм.

Гифы кожицы шляпки c пряжками, шириной 10—20 мкм, состоят из цилиндрических или веретеновидных клеток, содержащих коричневато-сероватоый пигмент. Покровы ножки состоят из бесцветных цилиндрических гиф шириной 5—10 мкм, с пряжками.

Базидии четырёхспоровые, размерами 20—45×7—10 мкм, тонкостенные, булавовидные, бесцветные.

Хейлоцистиды размерами 30—80×10—22 мкм, булавовидные или грушевидные, тонкостенные, бесцветные, многочисленные. Плевроцистиды 70—110×13—25 мкм, булавовидные, веретеновидные или грушевидные, толстостенные, бесцветные, обычно несут апикулярный придаток с 2—5 зубцами или крючковидными отростками.[5][6]

Сходные виды

По морфологическим признакам и экологии плютей ивовый хорошо отличается от других представителей рода.[5]

С ним можно спутать мелкие и светлоокрашенные экземпляры плютея оленьего, которые надёжно отличаются при микроскопировании, по отсутствию пряжек на мицелии.[6]

Экология и распространение

Сапротроф на остатках древесины ольхи, ивы, тополя, дуба, бука, растёт также у корней деревьев в лесах, парках. Встречается редко. Известен во многих странах Европы (кроме Балканского полуострова), в Северной Африке (Марокко), в Азии (ЗакавказьеАзербайджан, Западная Сибирь, Приморский край России, Китай, Вьетнам, Япония), в Северной Америке.[5] В Европейской части России известен в Ленинградской области.[6]

Сезон: июнь — октябрь.

Примечания

  1. ANDREAS VESPER. Genus Pluteus Fries (Dachpilze) (нем.) (12.09.2003). Проверено 17 марта 2011. Архивировано 14 августа 2011 года.
  2. Christiansen AL, Rasmussen KE, Hoiland K. (1984). Detection of psilocybin and psilocin in Norwegian species of Pluteus and Conocybe. Planta Medica 51(4): 341-343.
  3. Ohenoja E, Jokiranta J, Mäkinen T, Kaikkonen A, M. Airaksinen MM. (1987). The occurrence of psilocybin and psilocin in Finnish fungi. Journal of Natural Products 50(4): 741-744.
  4. Stijve T., Bonnard J. Psilocybine et urée dans le genre Pluteus // Mycol. Helvet. 1986. Vol. 2, N 1. P. 123—130
  5. 1 2 3 Вассер, 1992.
  6. 1 2 3 Малышева, 2004.
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Авторы и редакторы Википедии

Плютей ивовый: Brief Summary ( Rusça )

wikipedia русскую Википедию tarafından sağlandı

Плюте́й и́вовый (Pluteus salicinus) — гриб рода Плютей. В системе рода Плютей С. П. Вассера этот вид относится к секции Fibulatus подрода Pluteus, в системе Э. Веллинги к секции Pluteus.

Вассером плютей ивовый описывается как «малоизвестный съедобный гриб», что очевидно является ошибкой, поскольку сам автор указывает на обнаружение в 1981 году у американского образца (из штата Иллинойс) галлюциногенных веществ — псилоцина и псилоцибина. Позже эти галлюциногены были обнаружены и в плодовых телах, собранных в Европе. В высушенных грибах содержание псилоцибина составляет 0,21—0,35%, псилоцина — 0,011—0,05%.

Синонимы Agaricus salicinus Pers. 1798 basionym Pluteus salicinus var. beryllus Sacc. 1887 Rhodosporus salicinus (Pers.) J. Schröt. 1889 Pluteus petasatus sensu Ricken (1913) — ошибочно употребляемый омоним плютея благородного (Pluteus petasatus (Fr.) Gill. 1876)
lisans
cc-by-sa-3.0
telif hakkı
Авторы и редакторы Википедии