El langur de Hose (Presbytis hosei) és una espècie de primat de la família dels cercopitècids. Viu al nord de l'illa de Borneo, on el seu àmbit de distribució ocupa parts d'Indonèsia, Malàisia i Brunei. El seu hàbitat natural són els boscos de plana i de turons, a altituds d'entre 1.000 i 1.600 msnm. A vegades se n'han trobat exemplars a plantacions. Està amenaçat per la caça per part dels humans.[1]
Aquest tàxon fou anomenat en honor del zoòleg, etnòleg i funcionari britànic Charles Hose.[2]
El langur de Hose (Presbytis hosei) és una espècie de primat de la família dels cercopitècids. Viu al nord de l'illa de Borneo, on el seu àmbit de distribució ocupa parts d'Indonèsia, Malàisia i Brunei. El seu hàbitat natural són els boscos de plana i de turons, a altituds d'entre 1.000 i 1.600 msnm. A vegades se n'han trobat exemplars a plantacions. Està amenaçat per la caça per part dels humans.
Aquest tàxon fou anomenat en honor del zoòleg, etnòleg i funcionari britànic Charles Hose.
Der Hose-Langur (Presbytis hosei) ist eine Primatenart aus der Gruppe der Schlankaffen (Presbytini). Er ist nach Charles Hose benannt.
Hose-Languren erreichen eine Kopfrumpflänge von 48 bis 56 Zentimeter, der Schwanz ist mit 65 bis 84 Zentimetern länger als der Körper. Männchen wiegen 6 bis 7 Kilogramm und sind damit etwas schwerer als Weibchen, die 5,5 bis 6 Kilogramm auf die Waage bringen. Es sind relativ kleine, schlanke Primaten. Das Fell ist am Rücken grau, auf der Brust und am Bauch weiß und an den Händen und Füßen schwarz gefärbt, die Färbung kann aber je nach Unterart leicht variieren. Das Gesicht ist rosafarben und weist schwarze Bänder auf den Wangen auf, der Kopf ist mit einem Haarschopf versehen.
Hose-Languren kommen nur auf Borneo vor, sie bewohnen vorwiegend den nördlichen und östlichen Teil der Insel. Ihr Lebensraum sind vorwiegend Primärwälder in einer Höhe von 1000 bis 1300 Metern. Manchmal sind sie auch in Sekundärwäldern oder Plantagen zu finden.
Diese Primaten sind tagaktive Baumbewohner, die nur gelegentlich auf den Boden kommen. Sie leben in Gruppen von 6 bis 8 (manchmal auch etwas mehr) Tieren zusammen, die aus einem Männchen, mehreren Weibchen und dem dazugehörigen Nachwuchs bestehen.
Ihre Nahrung besteht vorwiegend aus jungen Blättern, daneben nehmen sie auch Früchte, Samen und Blüten zu sich. Sie haben wie alle Schlankaffen einen mehrkammerigen Magen, der ihnen bei der Verwertung ihrer Nahrung hilft. Manchmal kommen sie auf den Boden, um Erde zu fressen.
Das Weibchen bringt üblicherweise ein einzelnes Junges zur Welt. Jungtiere sind zunächst weißlich gefärbt und haben am Rücken eine kreuzförmige Fellzeichnung. Mit einem Jahr werden die Jungen entwöhnt und sind mit vier bis fünf Jahren geschlechtsreif.
Zu den Hauptgefährdungen der Hose-Languren zählen zum einen der Verlust des Lebensraumes durch fortschreitende Waldrodungen. Zum anderen werden die Tiere bejagt, einerseits wegen ihres Fleisches, andererseits wegen der Bezoarsteine, die sich manchmal in ihrem Magen bilden und denen Heilkräfte zugeschrieben werden. Die Unterart P. h. canicrus galt längere Zeit als verschollen. Sie wurde jedoch 2008 im östlichen Kalimantan wiederentdeckt. Über den Gefährdungsgrad der Art im Allgemeinen ist nichts bekannt – die IUCN listet sie unter „unzureichende Datenlage“ (data deficient).
Der Hose-Langur (Presbytis hosei) ist eine Primatenart aus der Gruppe der Schlankaffen (Presbytini). Er ist nach Charles Hose benannt.
Hose's langur (Presbytis hosei) is a species of primate in the family Cercopithecidae endemic to the island of Borneo, including Brunei, Kalimantan (Indonesia), and East Malaysia. Its natural habitat is subtropical or tropical dry forests. It is threatened by habitat loss.[2] It was first identified in Kutai National Park and Sangkulirang Peninsula, East Kalimantan, Indonesia, in 1985.
Miller's langur (P. canicrus) and the Saban grizzled langur (P. sabana) were previously considered subspecies of Hose's langur.[3][4] There used to also be two additional forms that were considered separate subspecies, P. h. hosei and P. h. everetti. However, P. h. everetti is no longer considered to be a separate subspecies as the original identification of it as a separate subspecies appears to be the result of comparing a subadult female with an adult male.[5][6]
In 1996, Hose's langurs of East Kalimantan, Indonesia, were among the most common primates in the area. In 2003, their population densities have decreased by 50–80%.[7] The sudden drop in population arises from the rising demand for its bezoar stones and to prevent crop raiding, and the rapid deforestation and removal of the primate's habitat.
Densities of Hose's langurs positively correlate with tree height, height of the first bough, tree diameter, and canopy cover, and negatively with vegetation cover at low and ground level. With the constant deforestation and destruction of its habitat, Hose's langurs continue to lose their habitat. Every known area in which the primate resides has been affected severely, with the exception of the innermost areas of forests that have been relatively untouched by humans.[8]
Hose's langur (Presbytis hosei) is a species of primate in the family Cercopithecidae endemic to the island of Borneo, including Brunei, Kalimantan (Indonesia), and East Malaysia. Its natural habitat is subtropical or tropical dry forests. It is threatened by habitat loss. It was first identified in Kutai National Park and Sangkulirang Peninsula, East Kalimantan, Indonesia, in 1985.
Miller's langur (P. canicrus) and the Saban grizzled langur (P. sabana) were previously considered subspecies of Hose's langur. There used to also be two additional forms that were considered separate subspecies, P. h. hosei and P. h. everetti. However, P. h. everetti is no longer considered to be a separate subspecies as the original identification of it as a separate subspecies appears to be the result of comparing a subadult female with an adult male.
El langur de Hose (Presbytis hosei) es una especie de primate catarrino de la familia Cercopithecidae.[1] Es endémico de la isla de Borneo, en territorio de Brunéi, Kalimantan (Indonesia) y Malasia Oriental. Su hábitat natural es el bosque seco tropical y subtropical. Se encuentra amenazado por la pérdida de hábitat.[2]
La subespecie P. h. canicrus, desde 2004 se creía extinta, pero sobrevive en la reserva natural de Wehea, en Kalimantan, la parte indonesia de la isla de Borneo, según anunció la revista American Journal of Primatology,[3] que publicó en 2012 el descubrimiento de un equipo internacional de científicos que halló a los sobrevivientes.[4]
El langur de Hose (Presbytis hosei) es una especie de primate catarrino de la familia Cercopithecidae. Es endémico de la isla de Borneo, en territorio de Brunéi, Kalimantan (Indonesia) y Malasia Oriental. Su hábitat natural es el bosque seco tropical y subtropical. Se encuentra amenazado por la pérdida de hábitat.
Presbytis hosei Presbytis generoko animalia da. Primateen barruko Colobinae azpifamilia eta Cercopithecidae familian sailkatuta dago
Presbytis hosei Presbytis generoko animalia da. Primateen barruko Colobinae azpifamilia eta Cercopithecidae familian sailkatuta dago
Borneonsureli (Presbytis hosei) on vanhan maailman häntäapinoihin kuuluva kädellislaji. Se elää kotoperäisenä Borneon saarella, jossa sitä tavataan Bruneissa, Kalimantanissa (Indonesia) ja Itä-Malesiassa. Sen elinympäristöä ovat subtrooppiset ja trooppiset metsät. Sen uhkana on elinympäristöjen häviäminen.
Sen alalajeista hävinneeksi luultu Presbytis hosei canicrus on havaittu uudestaan. Asia julkistettiin tammikuussa 2012. Niitä oli tallentunut kuviin, joihin oli tarkoitus kuvata Borneon saarella muita eläinlajeja. Sen elinalueiden metsiä on tuhoutunut tulipaloissa ja niitä on raivattu ihmisten käyttöön.[2] Löytöpaikka on Wehean sademetsä. Apina on suurikokoinen ja harmaa, ja sillä on valkea kaulus.[3]
Lajilla on neljä alalajia:[4]
Borneonsureli (Presbytis hosei) on vanhan maailman häntäapinoihin kuuluva kädellislaji. Se elää kotoperäisenä Borneon saarella, jossa sitä tavataan Bruneissa, Kalimantanissa (Indonesia) ja Itä-Malesiassa. Sen elinympäristöä ovat subtrooppiset ja trooppiset metsät. Sen uhkana on elinympäristöjen häviäminen.
Sen alalajeista hävinneeksi luultu Presbytis hosei canicrus on havaittu uudestaan. Asia julkistettiin tammikuussa 2012. Niitä oli tallentunut kuviin, joihin oli tarkoitus kuvata Borneon saarella muita eläinlajeja. Sen elinalueiden metsiä on tuhoutunut tulipaloissa ja niitä on raivattu ihmisten käyttöön. Löytöpaikka on Wehean sademetsä. Apina on suurikokoinen ja harmaa, ja sillä on valkea kaulus.
Presbytis hosei
Le semnopithèque de Hose[1] (Presbytis hosei) est une espèce qui fait partie des mammifères Primates. C’est un singe de la famille des Cercopithecidae dont les populations sont menacées : vulnérables : l'espèce a été déclarée vulnérable par Union Internationale pour la Conservation de la Nature en 2008[2]. Le semnopithèque de Hose Presbytis hosei canicrus est une des 21 espèces et sous-espèces de primates d'Asie incluse entre 2000 et 2020 dans la liste des 25 espèces de primates les plus menacées au monde (se trouve dans la liste de 2004).
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (13 mars 2011)[3] :
Presbytis hosei est présent sur l'île de Bornéo. Répartie en Indonésie, Malaisie et Brunei,
Presbytis hosei
Le semnopithèque de Hose (Presbytis hosei) est une espèce qui fait partie des mammifères Primates. C’est un singe de la famille des Cercopithecidae dont les populations sont menacées : vulnérables : l'espèce a été déclarée vulnérable par Union Internationale pour la Conservation de la Nature en 2008. Le semnopithèque de Hose Presbytis hosei canicrus est une des 21 espèces et sous-espèces de primates d'Asie incluse entre 2000 et 2020 dans la liste des 25 espèces de primates les plus menacées au monde (se trouve dans la liste de 2004).
Lutung banggat (Hose's langur, Presbytis hosei) adalah sebuah spesies primata dalam keluarga Cercopithecidae. Ini adalah endemik di pulau Borneo, yang meliputi Brunei, Kalimantan (Indonesia), dan Malaysia Timur. Habibat alaminya adalah hutan kering tropis atau subtropis. Hewan tersebut terancam kehilangan habitat.[2] Hewan tersebut pertama kali diidentifikasikan di Taman Nasional Kutai dan Semenanjung Sangkulirang, Kalimantan Timur, Indonesia, pada 1985.
Miller's grizzled langur, sebuah subspesies, merupakan yang paling langka dan sempat dianggap punah, sampai pers mengumumkan "penemuan kembali"nya pada Januari 2012.[3] Populasi Miller's grizzled langur mula-mula dideskripsikan di Taman Nasional Kutai dan Semenanjung Sangkulirang, Kalimantan Timur, Indonesia, pada 1985.
Lutung banggat (Hose's langur, Presbytis hosei) adalah sebuah spesies primata dalam keluarga Cercopithecidae. Ini adalah endemik di pulau Borneo, yang meliputi Brunei, Kalimantan (Indonesia), dan Malaysia Timur. Habibat alaminya adalah hutan kering tropis atau subtropis. Hewan tersebut terancam kehilangan habitat. Hewan tersebut pertama kali diidentifikasikan di Taman Nasional Kutai dan Semenanjung Sangkulirang, Kalimantan Timur, Indonesia, pada 1985.
Miller's grizzled langur, sebuah subspesies, merupakan yang paling langka dan sempat dianggap punah, sampai pers mengumumkan "penemuan kembali"nya pada Januari 2012. Populasi Miller's grizzled langur mula-mula dideskripsikan di Taman Nasional Kutai dan Semenanjung Sangkulirang, Kalimantan Timur, Indonesia, pada 1985.
Il presbite di Hose (Presbytis hosei (Thomas, 1889)) è una specie di primate della tribù dei Presbytini. Il nome commemora il suo scopritore, Charles Hose.
Il presbite di Hose presenta una lunghezza testa-tronco di 48-56 centimetri, ai quali si aggiungono altri 65-84 centimetri di coda. I maschi, che pesano tra 6 e 7 chilogrammi, sono leggermente più pesanti delle femmine, che pesano tra 5,5 e 6 chilogrammi. È un primate relativamente piccolo e snello. Il mantello è grigio sul dorso, bianco su petto e addome e nero su mani e piedi, ma il colore può variare leggermente a seconda delle popolazioni. La faccia è rosa e presenta delle bande nere sulle guance; la testa è provvista di una «zazzera» di capelli.
Il presbite di Hose vive solo nel Borneo, dove abita principalmente le parti settentrionali e orientali dell'isola. Si incontra soprattutto nelle foreste primarie ad altitudini comprese tra 1000 e 1300 metri, ma a volte si può trovare anche nelle foreste secondarie o nelle piantagioni.
Questi primati sono animali diurni e arboricoli che scendono a terra solo occasionalmente. Vivono in gruppi di 8-6 esemplari (a volte un po' più numerosi), costituiti da un maschio, da diverse femmine e dalla loro prole.
La loro dieta consiste principalmente di foglie giovani, ma mangiano anche frutta, semi e fiori. Come tutti i Presbytini, hanno uno stomaco multicamerato che li aiuta ad assimilare meglio il cibo ingerito. A volte scendono al suolo per ingerire della terra.
La femmina di solito dà alla luce un unico piccolo. I giovani sono inizialmente di colore biancastro e presentano un disegno a forma di croce sul dorso. Vengono svezzati a un anno e raggiungono la maturità sessuale tra i quattro e i cinque anni.
Il presbite di Miller (P. canicrus) e il presbite di Sabah (P. sabana) venivano precedentemente considerati sottospecie del presbite di Hose[2][3]. Oltre a questi vi era un'altra forma che veniva considerate una sottospecie separata, P. h. everetti. Tuttavia questa non viene più da tempo considerata una sottospecie, dal momento che la sua descrizione originaria sembra essere stata basata sul confronto tra una femmina subadulta ed un maschio adulto[4][5]. Attualmente la specie viene considerata monotipica.
Una delle principali minacce per i presbiti di Hose è la perdita di habitat a causa della continua deforestazione. Inoltre, questi animali vengono cacciati, oltre che per la loro carne, per i bezoar che a volte si formano nel loro stomaco e che si dice abbiano poteri curativi. La IUCN classifica la specie come «vulnerabile» (Vulnerable).
Il presbite di Hose (Presbytis hosei (Thomas, 1889)) è una specie di primate della tribù dei Presbytini. Il nome commemora il suo scopritore, Charles Hose.
Presbytis hosei is een zoogdier uit de familie van de apen van de Oude Wereld (Cercopithecidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Thomas in 1889.
Multimedia w Wikimedia Commons Langur szary[3] (Presbytis hosei) – endemiczny gatunek roślinożernego, nadrzewnego ssaka naczelnego z rodziny koczkodanowatych (Cercopithecidae), występujący w Azji[4].
Langury szare występują w indonezyjskim regionie Kalimantan w północno-wschodniej indonezyjskiej części Borneo, koło Darussalam w Brunei, oraz w rejonie Sarawak i Sabah (Malezja). Południowy zasięg występowania langura szarego nie jest jasno oznaczony. Populacje podgatunków sukcesywnie się zmniejszają. Główną przyczyną tej tendencji są polowania. Na przestrzeni 30 lat liczebność gatunku spadła o 30–50%[2]. Langur kalimantański (P. h. canicrus) był od 2004 roku uznawany za wymarły, ale w 2012 roku „American Journal of Primatology” poinformował o odkryciu żyjących przedstawicieli P. h.canicrus na terenie rezerwatu Wehea w indonezyjskim Kalimantan[5][6][7].
Gatunek po raz pierwszy opisany naukowo przez O. Thomasa w 1889 roku pod nazwą Semnopithecus hosei[8]. Jako miejsce typowe autor wskazał Niah w stanie Sarawak w Malezji[8].
W obrębie Presbytis hosei wyodrębniono cztery podgatunki[4][3]:
Langur szary zamieszkuje zróżnicowane tereny – zarówno niziny na poziomie morza, jak i lasy deszczowe na wysokości 1000 m n.p.m. (Mount Kinabalu). Zoolodzy odnotowali nawet sporadyczne występowanie gatunku na terenach położonych na poziomie ponad 1600 m n.p.m. Presbytis hosei chętnie odwiedzają plantacje i mimo, że są zaliczane do foliofagów to nie gardzą owocami i nasionami. Wyjadają także jaja i pisklęta z napotkanych gniazd[2].
Langur szary (Presbytis hosei) – endemiczny gatunek roślinożernego, nadrzewnego ssaka naczelnego z rodziny koczkodanowatych (Cercopithecidae), występujący w Azji.
Langury szare występują w indonezyjskim regionie Kalimantan w północno-wschodniej indonezyjskiej części Borneo, koło Darussalam w Brunei, oraz w rejonie Sarawak i Sabah (Malezja). Południowy zasięg występowania langura szarego nie jest jasno oznaczony. Populacje podgatunków sukcesywnie się zmniejszają. Główną przyczyną tej tendencji są polowania. Na przestrzeni 30 lat liczebność gatunku spadła o 30–50%. Langur kalimantański (P. h. canicrus) był od 2004 roku uznawany za wymarły, ale w 2012 roku „American Journal of Primatology” poinformował o odkryciu żyjących przedstawicieli P. h.canicrus na terenie rezerwatu Wehea w indonezyjskim Kalimantan.
Presbytis hosei är en primat i familjen markattartade apor som förekommer endemisk på Borneo. Artepitet hosei syftar på den brittiska zoologen Charles Hose.
Kroppslängden ligger mellan 48 och 56 cm och därtill kommer en 65 till 84 cm lång svans. Hannar är med en genomsnittlig vikt av 6 till 7 kg något tyngre än honor som når 5,5 till 6 kg. Arten har en jämförelsevis smal kroppsbyggnad. Pälsen är allmänt grå på ryggen, vit på buken och bröstet samt svart vid händer och fötter men varierar beroende på underart. Ansiktet är rosa med mörka mönster på kinderna.[2]
Presbytis hosei är bara känt från Borneo där de olika underarterna vistas i öns norra och östra delar. Habitatet utgörs av regnskogar och andra skogar mellan 1 000 och 1 300 meter över havet samt i viss mån av jordbruksmark.[2]
Arten är främst aktiv på dagen och vistas huvudsakligen i träd. De lever i grupper av 6 till 8 individer (ibland 12) som vanligen består av en hanne, några vuxna honor och deras ungar.[2]
Födan utgörs främst av blad men den äter även andra växtdelar som frukter, frön och blommor samt i viss mån fågelungar och fågelägg. Ibland kommer de ner till marken för att slicka mineraler.[2]
Honor föder normalt bara ett ungdjur per dräktighet. Ungar avvänjas efter ungefär ett år och är könsmogna efter 4 till 5 år.[2]
Allmänt skiljs mellan fyra underarter.[1][3]
Presbytis hosei är mycket utsatt för jakt för köttets och besoar skull. Dessutom antas att utbredningsområdet minskade med 30 till 50 procent under de gångna 30 åren. IUCN listar hela arten som sårbar (VU).[1]
Presbytis hosei är en primat i familjen markattartade apor som förekommer endemisk på Borneo. Artepitet hosei syftar på den brittiska zoologen Charles Hose.
Довжина голови й тіла: 48-56 см, довжина хвоста: 65-84 см, середня вага самців: 6-7 кг, середня вага самиць: 5,5-6 кг. Це відносно невеликий, тонкий вид. Колір хутра варіюється залежно від підвиду, але переважно сірий на спині, білий на животі і грудях, і чорнуватий на кистях рук і ступнях. Обличчя рожеве, з виразною чорною смугою на кожній щоці, на голові шевелюра. Немовлята білі з чорними лініями вниз по спині і на плечах.
Країни проживання: Бруней-Даруссалам; Індонезія (Калімантан); Малайзія (Сабах). Цей вид зустрічається в низовинних і пагорбових тропічних лісах з рівня моря приблизно до 1000 м над рівнем моря, із записами в 1600 м. Тварини іноді живуть на плантаціях.
У першу чергу листоїдні, але також споживають квіти, плоди та насіння, а також яйця і пташенят. Вид денний і деревний, який час від часу сходить на землю. Розміри груп, як правило, в діапазоні від шести до восьми осіб, хоча 12 або більше і одинаки мають місце. Групи містять одного дорослого самця і дві або більше дорослих самиць. Самиці народжують одне дитинча, лактація триває один рік, статева зрілість у 4—5 років, самці залишають рідні групи.
Полювання становить найбільшу небезпеку для цього виду. Він включений в Додаток II СІТЕС. Зустрічається в деяких ПОТ.
Presbytis hosei là một loài động vật có vú trong họ Cercopithecidae, bộ Linh trưởng. Loài này được Thomas mô tả năm 1889.[2]
Bài viết liên quan đến Bộ Linh trưởng này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Presbytis hosei là một loài động vật có vú trong họ Cercopithecidae, bộ Linh trưởng. Loài này được Thomas mô tả năm 1889.
Presbytis hosei (Thomas, 1889)
Ареал
Presbytis hosei (лат.) — вид приматов из семейства мартышковых. Видовое латинское название дано в честь английского зоолога и этнолога Чарлза Хоуза (1863—1929)[1].
Длина тела 48—56 см, длина хвоста 65—84 см, средний вес самцов 6—7 кг, средний вес самок 5,5—6 кг. Это относительно небольшое животное с тонким телосложением. Окраска меха варьируется в зависимости от подвида, но преимущественно серая на спине, белая на брюхе и груди, и черноватая на кистях рук и ступнях. Лицо розовое, с выразительной чёрной полосой на каждой щеке, на голове шевелюра. Окраска меха у детёнышей белая с чёрными полосами вниз по спине и на плечах.
Вид распространён в Брунее, Индонезии (Калимантан), Малайзии (Сабах). Встречается в низменных и горных тропических лесах от уровня моря до 1000 метров над уровнем моря. Иногда животные живут на плантациях.
В первую очередь листоядный вид, но также питается цветами, плодами и семенами, а также яйцами и птенцами. Ведёт дневной и древесный образ жизни, время от времени спускается на землю. Численность группы, как правило, от шести до восьми особей, хотя встречаются группы и до 12 или более особей, имеют место и одиночки. Группы состоят из взрослого самца и двух или более взрослых самок. Самки рожают одного детёныша, лактация длится один год, половая зрелость наступает в возрасте 4-5 лет. В этом возрасте самцы покидают родные группы.
Охота представляет наибольшую опасность для этого вида. Он включён в Приложение II СИТЕС. Встречается в некоторых природоохранных территориях.
Presbytis hosei (лат.) — вид приматов из семейства мартышковых. Видовое латинское название дано в честь английского зоолога и этнолога Чарлза Хоуза (1863—1929).
Длина тела 48—56 см, длина хвоста 65—84 см, средний вес самцов 6—7 кг, средний вес самок 5,5—6 кг. Это относительно небольшое животное с тонким телосложением. Окраска меха варьируется в зависимости от подвида, но преимущественно серая на спине, белая на брюхе и груди, и черноватая на кистях рук и ступнях. Лицо розовое, с выразительной чёрной полосой на каждой щеке, на голове шевелюра. Окраска меха у детёнышей белая с чёрными полосами вниз по спине и на плечах.
Вид распространён в Брунее, Индонезии (Калимантан), Малайзии (Сабах). Встречается в низменных и горных тропических лесах от уровня моря до 1000 метров над уровнем моря. Иногда животные живут на плантациях.
В первую очередь листоядный вид, но также питается цветами, плодами и семенами, а также яйцами и птенцами. Ведёт дневной и древесный образ жизни, время от времени спускается на землю. Численность группы, как правило, от шести до восьми особей, хотя встречаются группы и до 12 или более особей, имеют место и одиночки. Группы состоят из взрослого самца и двух или более взрослых самок. Самки рожают одного детёныша, лактация длится один год, половая зрелость наступает в возрасте 4-5 лет. В этом возрасте самцы покидают родные группы.
Охота представляет наибольшую опасность для этого вида. Он включён в Приложение II СИТЕС. Встречается в некоторых природоохранных территориях.
何氏葉猴 （学名：Presbytis hosei）是一種舊世界猴，屬疣猴亞科葉猴屬，目前是婆羅洲獨有種，但昔日分佈地包括泰國、馬來半島、爪哇島和蘇門答臘島。
下分四個亞種。其中一個亞種，Presbytis hosei canicrus2005年在其原分佈地、婆羅洲東北部被宣佈絕種。2011年6月在印尼東加里曼丹省重新被發現。[2]
何氏葉猴 （学名：Presbytis hosei）是一種舊世界猴，屬疣猴亞科葉猴屬，目前是婆羅洲獨有種，但昔日分佈地包括泰國、馬來半島、爪哇島和蘇門答臘島。
下分四個亞種。其中一個亞種，Presbytis hosei canicrus2005年在其原分佈地、婆羅洲東北部被宣佈絕種。2011年6月在印尼東加里曼丹省重新被發現。
보르네오잎원숭이 또는 호세랑구르 (Presbytis hosei)는 긴꼬리원숭이과에 속하는 영장류의 일종이다. 브루나이, 칼리만탄(인도네시아), 동말레이시아를 포함한 보르네오섬이 원산지이다. 자연 서식지는 아열대 또는 열대 건조 기후의 숲이다. 서식지 감소에 의해 멸종될 위험에 처해 있다.[2]
