Bartonella quintana, původně známá jako Rochalimaea quintana, je mikroorganismus přenášen vší šatní (pediculus humanus corporis). Tato bakterie je původcem tzv. zákopové horečky. Jméno onemocnění pochází z období první světové války, kdy bylo nakaženo více než 1 milion vojáků.
Aerobní gram-negativní kultivačně náročná tyčka (bacillus).
Bakterie jsou schopny adherovat na erytrocyty a endoteliální buňky a následně do nich vstupovat jako intracelulární patogeny. Dochází k uvolňování řady prozánětlivých cytokinů, supresi přirozené apoptózy a zvýšené angiogenezi. Při diseminaci způsobuje endokarditidu a angiomatózu. Přežívání mikroba v erytrocytu ho chrání před imunitní odpovědí a antibiotiky, což způsobuje časté relapsy i po ukončení terapie.
Bartonella quintana, původně známá jako Rochalimaea quintana, je mikroorganismus přenášen vší šatní (pediculus humanus corporis). Tato bakterie je původcem tzv. zákopové horečky. Jméno onemocnění pochází z období první světové války, kdy bylo nakaženo více než 1 milion vojáků.
Bartonella quintana, früher Rochalimaea quintana genannt, der Erreger des Fünf-Tage-Fiebers, rief während des Ersten Weltkrieges große Epidemien unter den alliierten Soldaten der Westfront hervor, weswegen die Krankheit auch den Namen Schützengrabenfieber erhielt. Die Erkrankung zeichnet sich durch plötzlich einsetzende Kopfschmerzen, aseptische Meningitis, persistierendes Fieber sowie andere unspezifische Symptome aus und wird von Mensch zu Mensch durch die Kleiderlaus, Pediculus humanus corporis, übertragen. Mit dem Rückgang der Epidemien nach dem Ende des Zweiten Weltkrieges nahm auch das Interesse an Bartonella quintana ab, bis das Bakterium 1992 als einer der Erreger der bazillären Angiomatose (BA) identifiziert wurde. Neuere Erkenntnisse zeigen, dass der Erreger maßgeblich zum Verlust von Napoleons Armee auf dem Rückzug vom Russlandfeldzug 1812 beigetragen haben könnte.[1] Möglicherweise zeigt auch eine Fallbeschreibung für die Stadt Adorf/Vogtl., dass die heimziehenden Reste der ehem. "Grande Armee" massiv mit dieser Infektionskrankheit zu kämpfen hatten.[2]
Bartonella quintana, früher Rochalimaea quintana genannt, der Erreger des Fünf-Tage-Fiebers, rief während des Ersten Weltkrieges große Epidemien unter den alliierten Soldaten der Westfront hervor, weswegen die Krankheit auch den Namen Schützengrabenfieber erhielt. Die Erkrankung zeichnet sich durch plötzlich einsetzende Kopfschmerzen, aseptische Meningitis, persistierendes Fieber sowie andere unspezifische Symptome aus und wird von Mensch zu Mensch durch die Kleiderlaus, Pediculus humanus corporis, übertragen. Mit dem Rückgang der Epidemien nach dem Ende des Zweiten Weltkrieges nahm auch das Interesse an Bartonella quintana ab, bis das Bakterium 1992 als einer der Erreger der bazillären Angiomatose (BA) identifiziert wurde. Neuere Erkenntnisse zeigen, dass der Erreger maßgeblich zum Verlust von Napoleons Armee auf dem Rückzug vom Russlandfeldzug 1812 beigetragen haben könnte. Möglicherweise zeigt auch eine Fallbeschreibung für die Stadt Adorf/Vogtl., dass die heimziehenden Reste der ehem. "Grande Armee" massiv mit dieser Infektionskrankheit zu kämpfen hatten.
Bartonella quintana, originally known as Rochalimaea quintana,[2] and "Rickettsia quintana",[3] is a bacterium transmitted by the human body louse that causes trench fever.[4] This bacterial species caused outbreaks of trench fever affecting 1 million soldiers in Europe during World War I.[5]
B. quintana had an estimated genome size of 1,700 to 2,174 kb.,[6] but the first genome sequence (of strain RM-11) contains a single circular chromosome of 1,587,646 base pairs.[7]
B. quintana is a fastidious, aerobic, Gram-negative(-), pole rod-shaped (bacillus) bacterium. The infection caused by this microorganism, trench fever, was first documented in soldiers during World War I, but has now been seen Europe, Asia, and North Africa. Its primary vector is known to be Pediculus humanus variety corporis, also known as the human body louse.[8] It was first known to be isolated in axenic culture by J.W. Vinson in 1960, from a patient in Mexico City. He then followed Koch's postulates, infecting volunteers with the bacterium, showing consistent symptoms and clinical manifestations of trench fever. The medium best for growing this bacterium is blood-enriched in an atmosphere containing 5% carbon dioxide.[3]
Although lice are animal vectors, humans (and some other primates) are the only known animal reservoir hosts for this bacterium in vivo.[7] It infects endothelial cells and can infect erythrocytes by binding and entering with a large vacuole. Once inside, they begin to proliferate and cause nuclear atypia (intraerythrocytic B.quintana colonization).[9] This leads to apoptosis being suppressed, proinflammatory cytokines are released, and vascular proliferation increases. All of these processes result in patients possessing systemic symptoms (chills, fever, diaphoresis), bacteremia, and lymphatic enlargement. A major role in B. quintana infection is its lipopolysaccharide covering which is an antagonist of the toll-like receptor 4.[10] The reason this infection might persist is because this organism also results in monocytes overproducing interleukin-10 (IL-10), thus weakening the immune response. B. quintana also induces lesions seen in bacillary angiomatosis that protrude into vascular lumina, often occluding blood flow. The enhanced growth of these cells is believed to be due to the secretion of angiogenic factors, thus inducing neovascularization. Release of an icosahedral particle, 40 nm in length, has been detected in cultures of B. quintana's close relative, B. henselae. This particle contains a 14-kb linear DNA segment, but its function in Bartonella pathophysiology is still unknown.[11] In trench fever or B. quintana-induced endocarditis patients, bacillary angiomatosis lesions are also seen. Notably, endocarditis is a new manifestation of the infection, not seen in World War I troops.
B. quintana infection has subsequently been seen in every continent except Antarctica. Local infections have been associated with risk factors such as poverty, alcoholism, and homelessness. Serological evidence of B. quintana infection showed, of hospitalized homeless patients, 16% were infected, as opposed to 1.8% of nonhospitalized homeless persons, and 0% of blood donors at large.[12] Lice have been demonstrated, as of recently, to be the key component in transmitting B. quintana.[13][14] This has been attributed to living in unsanitary conditions and crowded areas, where the risk of coming into contact with other individuals carrying B. quintana and ectoparasites (body lice) is increased. Also noteworthy, the increasing migration worldwide may also play a role in spreading trench fever, from areas where it is endemic to susceptible populations in urban areas. Recent concern is the possibility of the emergence of new strains of B. quintana through horizontal gene transfer, which could result in the acquisition of other virulence factors.[8]
The clinical manifestations of B. quintana infection are highly variable. The incubation period is now known to be 5–20 days;[15][16] it was originally thought to be 3–38 days. The infection can start as an acute onset of a febrile episode, relapsing febrile episodes, or as a persistent typhoidal illness; commonly seen are maculopapular rashes, conjunctivitis, headache, and myalgias, with splenomegaly being less common. Most patients present with pain in the lower legs (shins), sore muscles of the legs and back, and hyperaesthesia of the shins. Rarely is B. quintana infection fatal, unless endocarditis develops and goes untreated. Weight loss, and thrombocytopenia are sometimes also seen. Recovery can take up to a month.
To have a definite diagnosis of infection with B. quintana requires either serological cultures or nucleic acid amplification techniques. To differentiate between different species, immunofluorescence assays that use mouse antisera are used, as well as DNA hybridization and restriction fragment length polymorphisms, or citrate synthase gene sequencing.[17] Treatment usually consists of a 4- to 6-week course of doxycycline, erythromycin, or azithromycin.[18][19]
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Bartonella quintana, originally known as Rochalimaea quintana, and "Rickettsia quintana", is a bacterium transmitted by the human body louse that causes trench fever. This bacterial species caused outbreaks of trench fever affecting 1 million soldiers in Europe during World War I.
Bartonella quintana, previamente conocida como Rochalimaea quintana,[1][2]es una proteobacteria perteneciente al género Bartonella.
B. quintana es un microorganismo transmisible por piojos.[3] Es el agente etiológico de la fiebre de las trincheras,[3] una enfermedad infecciosa que afectó más de 1 millón de soldados en Europa durante la Primera Guerra Mundial.[4][5][6][7]
Datos: Q148561
Especies: Bartonella quintana
Bartonella quintana, previamente conocida como Rochalimaea quintana,es una proteobacteria perteneciente al género Bartonella.
B. quintana es un microorganismo transmisible por piojos. Es el agente etiológico de la fiebre de las trincheras, una enfermedad infecciosa que afectó más de 1 millón de soldados en Europa durante la Primera Guerra Mundial.
Bartonella quintana est un bacille anaérobie fastidieux causant la fièvre des tranchées[2]. Cette bactérie a infecté des soldats en Europe au cours de la Première Guerre mondiale[3]. Elle peut infecter les érythrocytes. Cette bactérie est transmise par le pou du corps humain. Elle a une taille estimée de génome de 1700 à 2174 kb.
Durant quatre à six semaines, le traitement consiste habituellement à prendre l'érythromycine ou la doxycycline ou l'azithromycine[4],[5].
Bartonella quintana est un bacille anaérobie fastidieux causant la fièvre des tranchées. Cette bactérie a infecté des soldats en Europe au cours de la Première Guerre mondiale. Elle peut infecter les érythrocytes. Cette bactérie est transmise par le pou du corps humain. Elle a une taille estimée de génome de 1700 à 2174 kb.
Bartonella quintana (antes chamada Rochalimaea quintana,[1][2] e Rickettsia quintana[3]), é unha especie bacteriana infecciosa transmitida polo piollo do corpo humano.[4] Este microorganismo é o axente causante da febre das trincheiras.[4] Esta bacteria causou unha gran epidemia durante a Primeira guerra mundial en Europa na que enfermaron arredor de 1 millón de soldados de febre das trincheiras.[5] Tamén hai casos actuais en Asia, Norteamérica, Europa e norte de África.
B. quintana é unha bacteria con forma de bacilo, aerobia, gramnegativa e difícil de cultivar. A doenza infecciosa que causa, a febre das trincheiras, ten como vector primario á piollo do corpo Pediculus humanus humanus (tamén chamado Pediculus humanus corporis).[6] O seu primeiro cultivo axénico (puro) illado fíxoo J.W. Vinson en 1960, a partir de mostras dun paciente de Cidade de México. Despois seguindo os postulados de Koch, infectou a voluntarios con esta bacteria, que mostraron síntomas e manifestacións clínicas concordantes coa febre das trincheiras. O mellor medio para cultivar esta bacteria é o sangue enriquecido nunha atmosfera que conteña un 5% de dióxido de carbono.[3]
B. quintana ten un xenoma estimado de 1.700 a 2.174 kb.[7]
Os humanos son os únicos hóspedes desta bacteria in vivo. Infecta as células endoteliais e pode infectar tamén os eritrocitos ao unirse a eles e entrar no seu interior dentro dun gran vacúolo. Unha vez dentro, empeza a proliferar e causa atipia nuclear (colonización intraeritrocítica por B. quintana).[8] Isto orixina que se suprima a apoptose nas células, se liberen citocinas proinflamatorias, e se incremente a proliferación vascular. Todos estes procesos orixinan nos pacientes síntomas sistémicos (calafríos, febre, diaforese), bacteremia, e agrandamento dos ganglios linfáticos. A cuberta de lipopolisacárido de B. quintana xoga un papel principal na infección, xa que dito composto é antagonista do receptor de tipo Toll 4.[9] A razón de que esta infección poida ser persistente é que este organismo tamén fai que os monocitos sobreproduzan interleucina 10 (IL-10), o que activa a resposta inmune. B. quintana tamén induce lesións que aparecen na anxiomatose bacilar que fai protrusión no lume vascular, e a miúdo oclúe o fluxo sanguíneo. A potenciación do crecemento destas células crese que se debe á secreción de factores anxioxénicos, que inducen a neovascularización. Detectouse a liberación de partículas icosaédricas de 40 nm de lonxitude en cultivos da especie estreitamente emparentada con B. quintana, B. henselae. Estas partículas conteñen un segmento de ADN liñal de 14 kb, mais a súa función na fisiopatoloxía de Bartonella é aínda descoñecida.[10] Nos pacientes de febre das trincheiras ou de endocardite inducida por B. quintana, tamén se observaron lesións de anxiomatose bacilar. Hai que salientar, que a endocardite se considera unha nova manifestación da enfermidade, porque non se observara nas tropas da Primeira guerra mundial.
Déronse casos recentes de infección por B. quintana en todos os continentes, menos na Antártida. As infeccións locais foron asociadas con factores de risco como a pobreza, alcoholismo, e carencia de teito. As probas serolóxicas da infección por B. quintana en pacientes hospitalizados sen fogar mostraron que un 16% estaban infectados, a diferenza do 1,8% das persoas sen fogar non hospitalizadas, e o 0% dos doantes de sangue totais.[11] A demostración de que os piollos do corpo son os axentes clave para a transmisión desta doenza é relativamente recente.[12][13] Isto foi atribuído a vivir en malas condicións sanitarias e en áreas ateigadas, onde se incrementa o risco de entrar en contacto con outros ndividuos que portan B. quintana e ectoparasitos (piollo do corpo). Tamén hai que salientar que o incremento da inmigración en todo o mundo está tendo tamén un papel no espallamento da febre das trincheiras, desde as áreas onde é endémica a poboacións susceptibles que viven en malas condicións en áreas urbanas doutras partes do mundo. Unha preocupación recente é a posibilidade da aparición de novas cepas de B. quintana por medio de transferencia horizontal de xenes, que podería dar lugar a que adquirisen factores de virulencia.[6]
As manifestacións clínicas da infección por B. quintana son moi variables. O período de incubación é de 5 a 20 días (antes pensábase que era de 3 a 38 días). A infección pode empezar cun inicio agudo de episodio febril, seguido de episodios febrís recorrentes, ou unha enfermidade persistente de tipo tifoide; son frecuentes as erupcións maculopapulares, conxuntivite, dor de cabeza, e mialxias, e é menos común a esplenomegalia. A maioría dos pacientes presentan dor na zona das tibias, dor muscular nas pernas e costas,e hiperestesia (sensibilidade) nas canelas. A infección por B. quintana é mortal só en raros casos, a non ser que se desenvolva unha endocardite e non sexa tratada. A peda de peso e a trombocitopenia tamén se observan ás veces. A recuperación pode tardar ata un mes.
Para ter un diagnóstico definitivo da infección por B. quintana cómpre utilizar técnicas de cultivos serolóxicos ou de amplificación de ácidos nucleicos. Para diferenciar entre diferentes especies fanse ensaios de inmunofluorescencia que usan antisoro de rato, e tamén hibridación do ADN e polimorfismos de lonxitude de fragmento de restrición, ou secuenciación do xene da citrato sintase.[14] O tratamento xeralmente consiste en administrar durante de 4 a 6 semanas doxiciclina, eritromicina, ou azitromicina.[15][16]
Bartonella quintana (antes chamada Rochalimaea quintana, e Rickettsia quintana), é unha especie bacteriana infecciosa transmitida polo piollo do corpo humano. Este microorganismo é o axente causante da febre das trincheiras. Esta bacteria causou unha gran epidemia durante a Primeira guerra mundial en Europa na que enfermaron arredor de 1 millón de soldados de febre das trincheiras. Tamén hai casos actuais en Asia, Norteamérica, Europa e norte de África.
B. quintana é unha bacteria con forma de bacilo, aerobia, gramnegativa e difícil de cultivar. A doenza infecciosa que causa, a febre das trincheiras, ten como vector primario á piollo do corpo Pediculus humanus humanus (tamén chamado Pediculus humanus corporis). O seu primeiro cultivo axénico (puro) illado fíxoo J.W. Vinson en 1960, a partir de mostras dun paciente de Cidade de México. Despois seguindo os postulados de Koch, infectou a voluntarios con esta bacteria, que mostraron síntomas e manifestacións clínicas concordantes coa febre das trincheiras. O mellor medio para cultivar esta bacteria é o sangue enriquecido nunha atmosfera que conteña un 5% de dióxido de carbono.
Bartonella quintana è un batterio del genere Bartonella, un gruppo di batteri Gram-negativi.
La B. quintana è l'agente eziologico della cosiddetta "febbre delle trincee" o "febbre quintana", una malattia manifestatasi in forma epidemica in Europa, durante le due guerre mondiali.
La malattia è trasmessa all'uomo dai pidocchi, che sono gli unici serbatoi naturali. Le bartonelle si ritrovano solitamente nel sangue per mesi, anche in assenza di manifestazione clinica, e i titoli anticorpali degli infetti sono di solito molto bassi.
La patologia ha un periodo di incubazione di 15-30 giorni, ed è caratterizzata da episodi febbrili ricorrenti, della durata di 4-5 giorni (da cui il nome "quintana"), che in una percentuale di circa il 50% casi può recidivare per mesi o anni.
Si stima che in Europa furono infettati circa 1 milione di soldati durante la Prima guerra mondiale.
Bartonella quintana è un batterio del genere Bartonella, un gruppo di batteri Gram-negativi.
La B. quintana è l'agente eziologico della cosiddetta "febbre delle trincee" o "febbre quintana", una malattia manifestatasi in forma epidemica in Europa, durante le due guerre mondiali.
